Filmforum

Walkabout dus. Beste van Roeg mag ik wel stellen. Ludo had al de ultieme voorzet gegeven dus wat betreft "plot" hoef ik niets te herhalen. Mooie, vreemde film, op hele knappe manier ook heel sensueel/geil. Zit weer tsjokvol Roeg poetica, een manier van filmen die je eigenlijk bij niemand terugziet (jongetje vertelt een verhaal en het filmbeeld wordt af en toe omgeslagen als een pagina uit een boek, in 1971 zonder digitale effecten), vreemde wendingen/tussenstukjes (de spookreizigers op kamelen, de geile Italiaanse onderzoekers) en beelden die je nooit vergeet (hoe vreemd is die zelfmoord van de vader?) En ook vreemd, tussen al die Barry zoetigheid opeens Stockhausens 'Hymnen' knallen bij een majestueuze zonsopgang. Een film die ik een keer in de bioscoop moet zien.

mooizo :)

Sex, Lies, And Videotape
Te lui om uit te zoeken wat Soderbergh voor dit debuut uitvoerde - maakte ie misschien reclamefilmpjes? - want dit debuut is ambachtelijk gezien perfect. Mooi geschoten, mooi geluidsdesign. En dat ongetwijfeld met een niet al te groot budget. Goeie zet is ook, om in een film die eigenlijk volledig over seks gehad, expliciete handelingen buiten beeld te houden. Nu zit de broeierigheid meer in bezwete bovenlippen. Mooiste personage is dat van James Spader, getooid met bizar-weelderige mat, die als de maker van erotische videogesprekken het leven van een stel + haar zus op zijn kop zet. Iedereen doet het met iedereen, of zou het moeten doen, of wil het doen maar kan het niet. En uiteindelijk barst de bom in een aardige sleutelscène waar de echtgenoot geconfronteerd wordt met de opnames van zijn vrouw, wat ie dan weer kan afreageren op de videomaker.

Don't Look Now
De engste film aller tijden volgens ons moeder, die het er al over had toen ik nog klein was. Kwam er pas onlangs achter dat die "rode jasje-dwerg-film" van Roeg was. Nou qua spanning vond ik 'm wat tegenvallen, Roeg zou zich ook geen raad weten met een conventionele thriller, waarover op zich wel het materiaal aanwezig is. De twee mysterieuze zussen die de trigger van de angsten van het echtpaar lijken te zijn, vond ik zelfs een beetje een cliché. Zou het niet mooi zijn geweest als die paranoia van de overal opduikende overleden dochter helemaal uit het echtpaar zelf was gekomen. Het begin is natuurlijk wel fantastisch, met de druppel op de foto. Tarkovskiaans. En dan is daar nog die beroemde scené (een van de betere in de hele film) waarvan het gerucht ging dat ie echt was, maar de echte genialiteit ervan zit 'm vooral in hoe Roeg dat weer op zijn Roegs doorsnijdt met beelden van hoe de kleren weer aangaan en het naief kinderlijke pianomuziekje wat klinkt is ook zeer fraai. Dan lijkt de dood van het overleden kind verwerkt, maar eigenlijk is het pas het begin natuurlijk, wat uiteindelijk voor een einde uit de Efteling zorgt.

Men With Guns
Eigenlijk hombres armados, hoewel dit de officiele titel is. Heel wat beter dan John Sayles' andere Latijns-Amerikaans georienteerde film (Casa de Los Babys). Men With Guns speelt in een ongedefinieerd land (een amalgaam van alle Latijns Amerikaanse landen eigenlijk) waar een oude dokter zijn voormalige studenten op gaat zoeken die hij ooit de binnenlanden in heeft gestuurd, om voor de indianen te zorgen zeg maar. Maar de indianen houden helemaal niet van los blancos en er zijn ook nog guerilla's en een keihard optredend leger. Kortom terwijl de oude man reist en medepassagiers oppikt komt hij alleen teleurstelling tegen. En skeletten. Hij is dan ook wel erg naïef geweest. Die bijfiguren bewijzen trouwens de kracht van Sayles, er is een pienter jongetje, nomadische armoedige landbouwers (die bij gebrek aan tv een verhaal willen horen) een gedesillusioneerde priester (die zich "een geest" noemt) en er is een voormalig soldaat, agressief en gewond en vooral cynisch. Een zeer mooie rol. De structuur is trouwens gepast magisch-realistisch, met een vrouw die een verhaal aan haar dochter vertelt, tot het moment dat de hoofdpersonages in hun leven verschijnen.

Central Do Brasil
Lang verward met Cicade De Deus, in de zin dat ik dacht dat er 1 grote Braziliaanse moderne film was, en dat dat 'm was. Maar deze is natuurlijk ook klassiek en zorgde voor een opleving van de Braziliaanse cinema. De opening is prachtig, bijna Koyaansqatsi-achtige beelden (met de hectiek uit Cairo Station) van een treinstation begeleid door een aardig piano-thema. Daar zit een oudere dame brieven voor analfabeten te schrijven. Ze maakt kennis met een jongetje met een moeder, iedereen doet snibbig, dan is de moeder naar gene zijde en doet de oude vrouw nog steeds vervelend tegen het jongetje dat Alleen op de Wereld is. Maar dan bedenkt ze zich. En toch weer niet. Ziedaar het patroon van de film van wat onrealistisch aantrekking en afstoting tussen de twee. De twee gaan op reis op zoek naar de vader van het jongetje. Het binnenland in, en komen o.a. een vriendelijk al dan niet homoseksuele trucker tegen (waar de oude vrouw ook wat out of character meteen verliefd op wordt) Het einde is nog best verrassend, je verwacht de oude vrouw zal wel gewoon voor het jongetje gaan zorgen, maar dat loopt toch net even anders. (En zorgt voor een mooie laatste brief, zonder blikken of blozen lekker melodramatisch)

En dan is daar nog die beroemde SEKS!scené (een van de betere in de hele film)

Leuk lijstje! Sex lies.... is wel een favoriet van me. Central do brasil vond ik heel goed bedoeld vervelend. Niet om door te komen eigenlijk.

Oh, ik heb een stukkie over De gelukkige huisvrouw op de voorpagina gezet.

Central Do Brasil ging wel m.i, maar is zeker in 't begin wel soapy en flauw (die vriendin van de oude vrouw pff)

ah gelukkig, iemand moest DGH nog even onderuit halen na al die 4 sterren recensies :)

dit is wel een geinig lijstje (ik kwam er door eentje van Kiarostami)

http://en.wikipedia.org/wiki/BFI_list_of_the_50_films_you_should_see_by_the_age_of_14

maar volgens BFI moet je dus Walkabout op je 14e zien. Is dat niet wat vroeg perverse Britjes! ;)

even voor de pixar-fans: ik heb een dvd van cars, maar dit is de engelse versie zonder nederlandse ondertiteling en dus ook niet nederlands gesproken. daar hebben mijn mannetjes nog niets aan, dus ik heb toch ook maar de nl versie gekocht. iemand interesse in die engelse versie? vriendenprijsje?

Sunrise
Subliem gefilmde jaren '20 classic (ondertitel A Song of Two Humans) waarvoor Murnau gigantische sets uit de grond stampte. De beelden zijn navenant indrukwekkend. Een film voor op posters zou je bijna zeggen. Dé op alle vlakken mooiste scene van de film is een sequentie waarin De Man achter zijn Vrouw aan rent, die voor hem op de vlucht is nadat hij haar probeerde te doden. Jawel! Ze rennen door bossen en dan komt daar ineens een tram aan, waar beide inspringen. Op weg naar de Grote Stad. Totale magie. De Man (George O'Brien) is me trouwens het agressieve kereltje wel. Niet alleen wil hij zowel vrouw als minnares doden (daar zit een hele film tussen) ook zwaait hij als een echte fundi met een mes als een klant bij de kapper een blik op zijn vrouw werpt! Zijn moordneigingen kun je overigens makkelijk zien aan komen, want even daarvoor gaat hij als een zombie rondlopen. Dat mag nogal oubollig en koddig zijn, de kop van die O'Brien is wel zeer modern, op een of andere manier. (Dat geldt niet voor zijn kokette vrouwtje en minnaresje, maar zo horen vrouwen er ook uit te zien in zwijgende films) Het einde lijkt bitter als Bogart's In A Lonely Place te worden, maar dat ging Murnau en/of de studio kennelijk toch te ver.

Where Is The Friend's Home
Geen 'Ik ben pas zes, Mees ik heb je mes' maar 'Ik ben pas acht, Mohammed Reza ik heb je schrift!' Vraag me af wat Kiarostami van Het Zakmes zou vinden. Misschien te glad. Hier moet een jongetje van het ene dorpje naar een ander (groter) dorp lopen om zijn maatje diens schrift terug te geven (Anders wordt dat maatje van school gestopt) In een lieve scéne daarvoor poetst het jongetje de broek van de ander na een valpartij. (Dat is de enige scène Kiarostami gebruikt en nodig heeft om de vriendschap tussen de twee te schetsen) De zoektocht naar zijn maat is een heel gedoe, volwassenen negeren hem. Allemaal conservatieve mannetjes natuurlijk die hem liever rondbevelen en willen dat ie een pak slaag krijgt. Gelukkig komt ie uiteindelijk nog een lieve oude man tegen. Opmerkelijk is een fascinerende "cut" van Kiarostami aan 't eind, die de hele terugweg in het donker overslaat. En thuis lijkt de spanking die hem toch te wachten leek te staan ook al geweest.

The Happiness Of The Katakuris
Die Miike Takashi houdt hier zijn geheel eigen Miike & Thomas-show. Met Power Rangers-invloeden, ofzoiets. Nog gekker (en een heel stuk goedkoper) dan The Taste of Tea. Al het budget zat waarschijnlijk in de eerste hilarische twee minuten, waar een bizar klei-wezentje uit een bord soep (of wat dan ook) verschijnt. Er ontvouwt zich een soort horrormusical (inclusief karaoke) over een gezin dat een hotelletje runt. Eerst komt er tot hun spijt niemand, maar als er dan mensen verschijnen, leggen die gasten juist dan het loodje. Zo komt er een meisje onder een Sumo-worstelaar om! In alle hilariteit en wansmaak weet Takashi toch tot twee keer toe zijn materiaal te overstijgen. Eerst poogt een dodelijk gewonde Brits-Japanse marinier al de mensen (meisjes?) te bellen die hij pijn heeft gedaan. En later, helemaal aan 't eind, als het gezin een Tiroler bergdansje doet krijgt oude opa ineens besef van zijn naderende dood. Helemaal vrolijk eindigen zou ook niet kloppen. Dat is overigens net na een vulkaanuitbarsting, waarvan ik hoopte dat het resultaat de snelweg zou zijn (van lava waarom niet) waar de familie eigenlijk op wacht. Nu ontstaat er na de chaos dus, als gezegd, meer een pittoresk Alpenplaatje.

ik dacht dus dat Miike Takashi ook The Taste of Tea had geregisseerd. (maar ze zijn best te vergelijken ook al was laatstgenoemde van Katsuhito Ishii)

Lebanon (Maoz, 2009). Technisch interessant, deze volledig vanuit een tank geschoten film. Toch blijft het echt dramatische effect van een tank die inzoomt op zorgvuldig gekozen details een beetje uit. Omdat de details zo zorgvuldig gekozen zijn. Ook zijn de dialogen wat houterig en niet al te best geacteerd. Nee, viel me wat tegen.

The Woodsman (Kassell, 2004). Mooie rol van Kevin Bacon als vrijgekomen ‘child molester’ die zijn leven weer oppakt in een film die verder alle ingredienten bevalt die je van tevoren kunt voorspellen. Confrontatie met nieuwe kinderen, herinneringen, collega’s die zijn verleden op het spoor komen etcetera. Beter dan ‘A boy’, maar ‘Le fils’ is toch wel heel bijzonder in het genre (misschien wel omdat die geschoten is vanuit de vader van een slachtoffer).

Charlie Wilson’s war Wat Martijn en Ludo hierboven zeggen. Heb ik onterecht genegeerd, door Tom Hanks vermoed ik.

De site Midnight eye publiceerde het decennium-lijst, dus dat was weer een gelegenheid om weer eens wat in te halen. Ik zag twee so-so’s die hele hoge ogen gooiden op die lijst:

Battle royale (Takami, 2000). Hierboven al ergens aangestipt door Ludo, en net als hij was ik niet bijster onder de indruk. Het gegeven is briljant: de jeugd is zo’n maatschappelijk probleem geworden dat er af en toe een paar klasjes naar een eiland worden gestuurd die elkaar vervolgens moeten afmaken. Ik vond dit typisch een film die denkt te kunnen varen op de subtekst: een gevecht op leven en dood als metafoor voor opgroeien gekruist met kritiek op een absurd rechtse regering die zulke oplossingen aandraagt. Al deze linken naar maatschappelijke problemen zijn binnen de kortste keren uitgewerkt, waarna een nogal standaard 10-kleine-negertjes-film volgt.

Hanging garden (Toyoda, 2005). Ik was ervan overtuigd dat dit lichtvoetige suburbia-drama op mijn lijf geschreven was. Ik vond het beter dan Tokyo sonata, mede door de speelsheid die deed denken aan een film als The taste of tea, maar uiteindelijk vond ik het nogal rommelig en stond er tegenover elke puike scene een wat te theatrale scene.

he dan valt er niks te noteren (want The Woodsman al gezien)

Los viajes del viento (The wind journeys, Ciro Guerra, Colombia, 2008)
"Wat een verschrikkelijk film", verzuchtte H. na afloop, "Vooral die jongen. Wat acteerde die slecht. En hij leek ook nog op Rita Verdonk." Zelf had ik het na tien minuten opgegeven om enige betekenis in het verhaal en het acteren te zoeken, en genoot slechts van de fraaie landschappen en dito accordeonmuziek.

Frygtelig lykkelig (Terribly happy, Henrik Ruben Genz, Denemarken, 2008)
Nou moe, jullie hebben 'm al lang gezien... Ik vond het een geinige en onderhoudende kruising van genres: een detectivenoir (compleet met femme fatale), horror (verdwijnmoeras, eng klein meisje) en een spaghettiwestern (saloon, leeg landschap en held met duistere kant). Deze Deense inzending voor de Oscars dit jaar haalde de final cut voor 'Best foreign language movie' niet, maar gaat als het aan de regisseur ligt mogelijk in de remake met een Amerikaanse producent.

Rumble Fish
Deed me aan Dear Wendy denken, allebei theatrale poetische jeugd-gang movies. Alsof de schoffies Shakespeare hebben gelezen zeg maar. Rumble Fish is niet echt geslaagd, maar je kunt niet ontkennen dat Coppola niet hard zijn best doen om wat nieuws te proberen. Sfeervolle zwart-wit beelden (a la Shadows and Fog van Woody Alleen) merkwaardige muziek van Stuart Copeland, van The Police. En dat treft want de held van de film is natuurlijk Mickey Rourke en die heeft op een of andere manier wel wat van een britpopper. Hij speelt een voormalig gangleader die naar zijn territorium terugkeert. Zijn broer (Matt Dillon) kijkt geweldig tegen 'm op, maar Rourke heeft het wel een beetje gehad. (Met alles misschien wel?) De twee dwalen alleen en samen rond, terwijl Rourke met hoge kalme stem filofietjes ontvouwt, die de simpele Dillon wat boven de pet gaan. (Hij wil ze gewoon niet begrijpen, hij wil gewoon gangster zijn zoals vroeger!) In de marge karakters als Dennis Hopper (dronken pa) en Nicholas Cage (opportunist) Mooi detail is hoe Rourke kleurenblind is (vandaar dat de film zwart wit is zou je zeggen) maar de rode en blauwe vissen in de aquaria zit hij wel. Die moeten als laatste daad bevrijdt worden. Jammer dat zwaailichten van de politieauto's dan weer wel gewoon in zwart-wit zijn. Zou Michael Jackson zich voor Bad trouwens hebben laten inspireren door het fraai gechoreografeerde matpartijtje uit de garage hier.

Dobermann
Het mag soms zo lijken maar die Fransozen zijn natuurlijk niet altijd bezig met knieën van minderjarige meisjes. Er was ook nog zoiets als de cinema du look, een gladde stroming. Geweld op zijn Tarantino's. Dobermann is een hysterische exponent hiervan en zo slecht dat ie wel weer vermakelijk wordt. Ergens krijgt een agent een granaat in zijn motorhelm, die hij niet meer afkrijgt! Dat werk. Het Reservoir Dogs groepje van dienst bestaat uit gangleider Cassel, een travo, een priester, een doof meisje (Monica Bellucci zonder tekst, zit stil en wees mooi zeg maar) en zo nog wat. Vooral de priester is wel geinig. Net voor dat akkefietje met die granaat is de achtervolgende motorrijder uit beeld verdwenen waarna de priester wat absurde teksten kan schreeuwen) (Wellicht uit de bijbel) Leukste grap is als de oenigste der gangsters een club verlaat om eens lekker in het kanaal te schijten. En wat vindt hij daar om zijn reet mee af te vegen? Cahiers du Cinema!

La Nina Santa
Ouderwets symbolisme noemde iemand dit op imdb, en dat klopt wel. De combinatie van godsvruchtige meisjes en erotiek voelt wel een beetje voorspelbaar aan. Masturbatie leidt tot koorts bijvoorbeeld. Ergens op tweederde dacht ik de lesbische scène ontbreekt er nog aan en daar kwam ie al. (Niet meer dan een beetje kussen hoor, het is allemaal vrij speels) Typisch Martel is dat ze de kijker nauwelijks houvast biedt qua setting. Het kostte me wel een kwartier om uit te vinden dat de locatie waar dit zich afspeelt een hotel is. Het wordt ingewikkeld gemaakt omdat er allemaal dokters rondlopen (voor een conferentie) en we zien schoolmeisjes in de katholieke les. Dat zal dan wel niet in het hotel zijn, maar als gezegd Martel helpt expres niet. De vriendinnen in de katholieke les roddelen over hun knappe leraar en als een van de meisjes (het hoofdpersonage) tijdens het kijken van een theremin (!) optreden wordt aangerand door een van de conferentiedokters, ziet ze dat vanzelfsprekend als uitdaging. Wat zei Jezus ook alweer, redt een iemand en je redt de mensheid. En het meisje denkt de dokter wel te kunnen redden met wat toenaderingen. Elders (in een van de meest Bunuel-surrealistische) scenes valt een naakte man van een balkon. Waarom? Geen idee, maar de verwarring is wel aangenaam.

The Little Foxes
Weelderig drama van Wyler, die natuurlijk goed is in dat soort multi-personage epi. (Zie The Best Years of Our Lives) In dit bij vlagen bijna socialistisch manifest richt hij zijn aandacht op een rijk huishouden waar Bette Davis de scepter zwaait. Eerst lijkt ze nog een stoere bitch, die de touwtjes in handen heeft, maar al snel ontpopt ze zich als bitchy kapitalist die haar doodzieke echtgenoot (Herbert Marshall) rustig misbruikt als het om de centjes gaat. Minstens zo slecht als Davis zijn haar broers die een cotton mill naar het dorpje willen halen om daar de lokale bevolking als minimum wage-slaven mee uit te buiten. Aan de goede kant staan een linksige journalist (David Hewitt) die goed bevriend is met Teresa Wright, de dochter van Davis. Dit zijn nog lang niet alle personages trouwens want Wyler besteedt ook nog redelijk wat tijd aan het negerpersoneel (dat blijft ongemakkelijk) maar hij neemt ze wel serieus. Dan Duryea is in zijn filmdebuut heerlijk gluiperig als een neef van Davis, die eventueel met Wright zou moeten trouwen, maar voorlopig de kantjes er vanaf loopt en gapend bij de bank werkt. De kansen blijven gedurende de film keren tot een machtige (maar subtiele) ontmaskering aan het einde. Geldzucht brengt je nergens.

Dan Duryea is in zijn filmdebuut heerlijk gluiperig als een neef van Davis

als ie bijvoorbeeld op ziekenbezoek komt bij de stervende pater familias en hij beneden in de huiskwamer in zijn eentje is, jat hij een sigaar (hij wil een big shot zijn) en rijdt als een groot kind rondjes in de rolstoel van de man :)

Point Blank
John Boorman doet een soort Roeg. Zeker in het begin is er door het wilde editing en de totaal onduidelijke structuur geen touw aan deze op zich zeer stijlvolle actiefilm vast te knopen. Een double-cross in Alcatraz, daar komt het op neer. De stoere Lee Marvin (best een ouwe kerel voor een actiefilm) is het slachtoffer en gaat op een geweldstoer om zijn geld terug te krijgen. Hij bezoekt clubs, gangsters in dure huizen en oude vriendinnen, maar aan het eind weet hij eigenlijk nauwelijks meer waarom ie al die moeite deed. Misschien is hij zelf ook wel gebruikt. En zijn vriendin is ook al kwaad op hem en slaat hem in een beroemde scene op zijn muil, waarna ze alle apparatuur in het huis aanzet en hem door de intercom vermanend toespreekt.

And Life Goes On
Middelste deel in de Koker-trilogie van Kiarostami. (Het derde deel, Through the Olive Trees is met afstand het beste overigens) And Life Goes On is meer een soort documentaire. Een acteur speelt het nukkige alter ego van Kiarostami, die met zijn zoontje richting Koker rijdt om het jongetje van die vorige film (die met het kwijtgeraakte huiswerkschrift) te zoeken. Er is een gigantische aardbeving geweest én er is een WK voetbal in Italie bezig (waarvoor zijn zoontje zich vooral interesseert). De beelden van de verwoestingen zijn schokkend, met diepe demonische scheuren in honderden meters hoge rotsen. Wegen zijn onbegaanbaar dus het is nog een heel gedoe het gebied van die vorige film te bereiken. Daar babbelen ze wat met de acteur die de oude man speelde, die helemaal niet zo oud is en vind dat hij er eigenlijk helemaal niet goed vanaf kwam in de film. In typische Kiarostami film eindigt de film plots en schimmig. Het is trouwens ook hier dat hij Vivaldi ontdekt, die hij dus in eerdergenoemde Olive Trees zo mooi zou gebruiken.

The Naked Kiss
Ik ben de dvd Personal Journey through American Movies van Scorsese aan het kijken. Ondanks de titel niet zo persoonlijk als ik had gehoopt, ik denk dat het British Film Institute gewoon veel van de teksten heeft geschreven, maar Scorsese als verteller (ook in beeld) is een guitig New Yorks kereltje. Hij noemde daar al Point Blank en ook dit The Naked Kiss van de volgens hem wat vergeten regisseur Samuel Fuller. (Die zeker in zijn eigen tijd geen positieve kritieken kreeg) The Naked Kiss is inderdaad een grillig, maar boeiend drama. Het begint al met een krachtige opening waar een vrouw een man er met een schoen van langs geeft, terwilj haar pruik afvliegt. Ze zal hetzelfde (nou ja met haar echte haar terug) later ook nog doen bij een hoerenmadam. Want ja, The Naked Kiss behandelt een hoop risky onderwerpen. Na de opening zappen we naar twee jaar later waar de vrouw een klein stadje bezoekt, onder het mom van traveling salesmen in champagne. Een agent heeft haar meteen door (en eerlijk gezegd eerder dan ik) Hij wordt de hoer's eerste en laatste klant want daarna wordt de dame verpleegster en bijna te lang het lievelingetje van het dorp. Fuller is niet vies van wat melodrama en laat haar (de actrice Constance Towers is ook zangeres) samen met haar revaliderende als piraten verkleedde kinderen een liedje zingen. In the mean time slaat ze een grote rijke vis aan de haak, wat de agent (die na zijn vrolijke begin onsympathiek is geworden) helemaal niet zint. Lijkt uit te draaien op een dorpsschandaal en de dame die met pek en veren wordt weggejaagd, maar dan heeft Fuller volkomen uit het niets een nieuw idee/thema: pedofilie! Daaruitvoort vloeit ook de interessante titel, de vrouw verklaart later dat ze "het" al wist na de 1e kus, een naakte (=lege?) kus. Doet me denken aan een anekdote van John Irving over hoeren op de Wallen. Als de klant binnenkomt en hij heeft nog voor ie zijn broek uit heeft geen stijve, is er iets niet pluis.

Personal Journey through American Movies van Scorsese

Een inspirerende filmreis. Een van de aardigste wetenswaardigheden vond ik de slotscène van The Great Train Robbery (1903) die Scorsese letterlijk citeert aan het slot van Goodfellas (op zijn beurt weer inspiratie voor de slotscène van Kick-Ass, een film die overstroomt van de verwijzingen).

Reken maar dat Scorsese de teksten voor zijn rekeningen heeft genomen. De toon is hetzelfde als in zijn interviews en audiocommentaren. Er missen wat films in Personal Journey die duidelijk inspiratie voor hem zijn geweest (Blast of Silence is er zo eentje), maar die vallen buiten het grote verhaal dat hij over de Amerikaanse film wil vertellen.

Point Blank is vooral inspiratie voor Steven Soderbergh, bijvoorbeeld voor de extreme montage in The Limey (1999).

De kale dame in The Naked Kiss is een beeld dat je niet snel vergeet. Van Samuel Fuller heb ik nu het meeste wel gezien (zelfs een paar weinig bijzondere waarbij hij enkel als schrijver betrokken was, waaronder eentje van Douglas Sirk), genoeg om te weten wat mijn favorieten zijn: The Steel Helmet, Pickup on South Street, Shock Corridor en The Big Red One. Street Of No Return is een van zijn slechtste en Shark! hoef ik niet te zien vanwege de problemen rondom deze productie (en vanwege Burt Reynolds).

Teveel films, maar geen tijd voor lange stukken. Een willekeurige greep:

Erg goed
Symbol (grappiger en verrassender dan het toch al zo sterke Big Man Japan)
Best Worst Movie (hilarische documentaire over het maken van Troll 2 – succes verzekerd)
Le Père de Mes Enfants (mooi Frans drama, lijkt me echt iets voor Olaf – enige nadeel: de meeste recensies hebben in de aanhef al teveel over de plot verklapt)

Redelijk
Vincere (een donkere film, maar dan in de zin van onderbelicht - in de letterlijke betekenis)
Born To Be Bad (een vrouwenfilm in noirsfeer van Nicholas Ray uit 1950, beste quote: I love you so much I wish I liked you)
Air Doll (Kore-Eda Hirokazu-light, maar twee uur lang mogen kijken naar Bae Doo-Na is natuurlijk niet verkeerd)
Eagles Over London (Italiaans WOII-spektakel van de maker van Inglorious Bastards – de scènes op het strand van Duinkerken zijn redelijk spectaculair, de vliegtuiggevechten pijnlijk houtje-touwtje)

Beroerd
Troll 2 (hilarisch slechte horrorfilm – de eerste Troll uit 1986 (met Michael Moriarty in de rol van Harry Potter (!) is trouwens ook vrij beroerd)

I Love You Phillip Morris en Kick-Ass waren niet zo grappig als ik had gehoopt

Reken maar dat Scorsese de teksten voor zijn rekeningen heeft genomen. De toon is hetzelfde als in zijn interviews en audiocommentaren.

ok gelukkig maar. ik zal @ random er nog een van de Fuller-tips noteren

Goodbye Dragon Inn
Voor de filmnerd conceptueel gezien een heerlijke handelingenfilm, al blijft het een handelingenfilm he dus af en toe dwalen de gedachten wel... Wat is het geval, Goodbye Dragon Inn speelt zich af in een oude bijna lege bioscoop, terwijl er een oude Chinese film wordt vertoond. We beginnen gewoon met de intitels van díe film, en zoomen dan uit om een kijkje in de bios te nemen. Daar treft regisseur Tsai Ming-Lian o.a. een Japanse toerist cruisend voor een mannelijk verzetje, een meisje dat nootjes zit te kauwen en de manke ticketverkoopster annex manusje van alles die exotisch eten klaarmaakt en rondwaggelt. De eerste veertig minuten wordt er helemaal niet gesprokene, behalve dan natuurlijk van het doek. De kijker kan als breinpoker proberen te bedenken of de tekst op het doek nog verband zou kunnen hebben met de "echte" actie. Als er dan eindelijk toch wat wordt gezegd, lijkt dat eerst zelfs wat jammer, maar tekst is noodzakelijk bij het zeer fraaie einde waarin 2 oude mannetjes elkaar treffen en acteurs uit de film blijken te zijn. Het regent, er klinkt een sentimenteel liedje en (enorme spoiler in een film waarin helemaal niets gebeurd) de bios blijkt voorgoed te sluiten.

Waiting For Happiness
Een soort Claire Denis-film maar dan gemaakt door een Afrikaan (en ook aldaar, Denis heeft natuurlijk oook veel met dat continent). Wat al snel opvalt zijn de piekfijne (digitale?) beelden. Daar heb je denk ik niet veel budget meer voor nodig dus. Net als bij Denis is het lastig te zeggen waarom dit goed is, kwestie van sfeer vooral. Een kleine film om gelukkig van te worden. Er is niet echt een verhaal, we volgen meer het wachten op geluk van een kleine gemeenschap. Er is een wat depressieve jongen die modern gekleed is en daardoor uit de toon valt. (Hij wil vermoedelijk terug naar Frankrijk) Nog aandoenlijker is een kleine jongen die liefdevol als assistent voor een oude baas werkt. Zij repareren de electriciteit, zo goed en kwaad als dat kan en filosoferen niet zonder reden over de dood. Dan is er nog een Ayaan Hirsi Ali-achtig meisje dat van een griot leert zingen en spelen in muzikale intermezzi. (Acteren had ze beter kunnen laten, maar beide stralen kracht uit)

Jindabyne
Vergeleken met Lantana (eveneens van Ray Lawrence) is dit toch wel een erg matige film. De tv-gids leek enthousiast, maar gaf als teken aan de wand ook maar drie sterren. En daar kan nog best een halfje af. Jindabyne verplaatst Carver's en Short Cuts' verhaal van het meisje in de rivier naar Australie, maar het enige interessante dat het toevoegt is het raciale aspect. Het meisje is in dit geval namelijk een aboriginal, overigens met een voorliefde voor country, die ze in de geslaagde opening prachtig zingt. Dan verschijnt de schurk, die me aan Terre'Blanche deed denken (Australie en even fout land als het oude Suid-Afrika) Er zit iets onder je auto schreeuwt hij haar toe. Ze stopt en that's it natuurlijk. Het zou veel beter geweest zijn als die hele slechterik niet meer te zien zou zijn geweest, maar nu zien we 'm later het lijk dumpen. Lawrence plakt er vreselijk overdreven klaagzang muziek onder. Sterker nog, de bad guy lijkt iedereen in het dorpje Jindabyne in de gaten te houden en gedraagt zich eigenlijk hartstikke verdacht. (Waar verder niets mee gebeurd) Zo probeert Jindabyne eigenlijk veel te veel te laten zien en komt het vistripje er eigenlijk maar heel bekaaid af. Beter geslaagd is de rol van Laura Linney (als echtgenote van een van de vissers), die in het tweede betere uur van de film een groot aandeel krijgt Zij ontwikkelt een enorm schuldcomplex, wat ze waarschijnlijk al had nadat ze na haar zwangerschap in een postnatale depressie kwam. Ook nu maakt ze weer geen gezonde indruk, maar dat blijkt een zwangerschapje te zijn. Ook dat is weer een verhaallijn die de boel eigenlijk nodeloos ingewikkeld maakt en uiteindelijk maar wordt vergeten.

The Magnificent Ambersons
Er is niemand die films zo goed kan neerzetten als Orson Welles. Hier als verteller (ook van de aftiteling!) die het opgroeien van een jonge telg van de Ambersons schetst en de veranderende tijden. Dat laatste is het hoofdthema en de jongeling (een naar sujet en moederskindje) is het slachtoffer. (Eigenlijk alle Ambersons natuurlijk) Dat alles gesymboliseerd door de opkomst van de auto en het verdwijnen van de paardenkarretjes. Nooit geweten trouwens dat ze eerst letterlijk gemotoriseerde paardenkarretjes maakten. Wel logisch eigenlijk. De jonge Amberson papt aan met de prachtige Anne Baxter, maar kan niet de sprong naar de moderne tijd maken, gesymboliseerd door haar vader en houdt vast aan zijn moeder (en zij aan hem misschien). In een van de mooiste scenes vertelt hij zijn dinnetje dat hij op wereldreis gaat en zo zegt ie melodramatisch haar misschien wel nooit meer ziet. Dat doet pijn bij haar, maar ze houdt zich in de laconieke wraakoefening met moeite groot. Wat aan The Magnificent Ambersons vooral ook opvalt is hoe de film in 90 minuten toch heel rustig kabbelende familiescènes weet te schetsen, waarin George bijvoorbeeld een heel diner naar binnen schuift ondertussen met zijn tante pratend.

Wickie de Viking
Vakwerk. Mooi die Wickie esthetiek overgeveld en toen het Wickie thema klonk was ik toch even 8 jaar oud. De kids waren even enthousiast. Het is nu wachten tot een of andere Fransoos op het idee komt om 'Er Was Eens' te verfilmen. Mmm, eigenlijk is het wel goed geweest, want ik zag dat er een A-Team film aankomt. :(

Een andere kinderfilm is Fantastic Mr Fox, althans zo wordt de film van Wes Anderson in Pathé aangeprezen. De zaal was echter voor 99% gevuld met volwassenen, want de kids zaten massaal met hun 3D-brilletjes bij heel andere films. Of bij Wickie de Viking…

Geen nasynchronisatie hè? Heeft Where The Wild Things Are volgens mij ook aardig opgebroken. Maar mijn jongste is een Dahlhead dus die wilde hem sowieso zien. Maar ja, Wickie gaat voor. ;)

in Wickie de tekenfilm (heldenserie ja) zit een mannetje dat de hele tijd "vurrukkuluk" roept en da's net (de stem van) Pimmetje Fortuyn.

De geest van Pim waart weer eens rond.

LOL.

Dat 'vurrukkuluk' zit niet in de film, bedenk ik mij (wel het personage). De Linkse Kerk slaat weer toe!

Pim Fortuyn die "verrrukkulluk" roept, dan is je film meteen voor boven de 18.

gheheh.

Unmade Beds
Zeker geen Glue, de leuke broeierige (plakkerige?) debuutfilm van Alexis Dos Santos. Hij heeft een van die knapen daaruit naar Londen verscheept, waar de jongen in deze rol naar zijn vader zoekt. (En met meisjes aanpapt wat hem opmerkelijk makkelijk afgaat, voor het hobbit-Elijah Wood-achtige onderdeurtje dat ie is) Overigens dacht ik eerst dat zijn hele pa een verzinsel/fantasietje was. De man heet Anthony Hamilton, en ik dacht aan de soulzanger. Nu begint de jongen een makelaar te stalken, die dus later werkelijk zijn vader blijkt te zijn. Zou ook wel geinig zijn geweest als de jongen gewoon zijn vader-gevoelens op een willekeurige passant projecteerde. Parallel aan de jongen volgen we een Juno-meisje, zelfs Kimya Dawson zingt op de soundtrack in een van haar eerste scènes. Het meisje vertelt hoe ze een keer met een vriend zo'n pretpark/boerenerf doolhof betrad en zij linea recta naar de uitgang liep terwijl de jongen uren vast zat. "Ik moet bij elke afslag de juiste keuze hebben gemaakt." "Tegenwoordig heb ik 't gevoel dat ik ze daar allemaal heb opgebruikt'. De mooiste twee zinnen uit de hele film, die verder nogal gangbaar arty is, een iets realistische smoezeligere versie van L'Auberge Espagnole. Wel moet nog worden opgemerkt dat onze landgenoot Michiel Huijsman het alleraardigst doet, zijn pick-up poging van eerdergenoemde meisje is alleraardigst. En in bed met Deborah Francois, want zij speelt die rol, dat is ook een eer, nietwaar..

A Ma Soeur
Past in twee patronen. Uno: films geregisseerd door vrouwen zijn opvallend vaak seksueel zeer provocatief. Duo: een echte arthouse film heeft aan 't eind geweld dat uit de lucht komt vallen. A Ma Soeur begint heerlijk Frans met 2 zusjes die al wandelend in een vakantie-oord over jongens babbelen. Je moet ontmaagd worden door iemand waarvan je niet houdt zegt de kogelronde. De mooie windt jongens met gemak om d'r vinger, maar weet eigenlijk niet zo goed wat ze doet. Ze slaat een Italiaanse student aan de haak, die haar omschrijft als een meisje in een vrouwenlichaam, waaruit hij verder geen conclusies trekt en haar na veel aandringen (letterlijk/figuurlijk) anaal mag nemen. ("Als teken van liefde") Jaaa, dit is me het filmpje wel, vol absurdisme als de liters zoncreme waarmee het dikke meisje zich insmeert. Ondanks de expres totaal ongepaste vrolijke muziek is A Ma Soeur eigenlijk in- en in schrijnend en wie weet is het uiterst gewelddadige einde daar toch wel de logische conclusie van. Daar verandert de film definitief in een soort Mannen die Vrouwen Haten.

Mifune's Last Song
Superlieve Dogma-film. Een van de beste volgens Mark Cousins en ik ben het met 'm eens, ook al is het op zich makkelijk om een debiel op te voeren. Doen het altijd goed. Bijna een soort Rain Man eigenlijk, alleen dan. ehm. onintelligent en door ufo's geobsedeerd. Hoofdpersonage is zijn broer die terugkeert naar zijn ouderlijk huis omdat pa dood is en daar nu dus nog die halvegare verzorgd moet worden. Het prachtige aan de film is dat de "normale" broer eigenlijk ook terugvalt in gek gedrag. Hij heeft tien jaar lang de schijn opgehouden, is net getrouwd (hilarische huwelijksnacht met veel geschreeuw) maar eenmaal terug thuis is ie gewoon ook weer de mafketel die hij in die omgeving wel móest worden. Gelukkig is daar een hoertje (altijd goed) om het duo te redden. Liefde, vriendschap en zelfs het broertje van het hoertje (een eerste klas schoftje) weet zijn plek nog te vinden in deze omgeving waar alles kan. Gooi er een maffe flamenco-gitarist en later zelfs een voltallig Beirut-orkestje bij en je hebt een sympathieke film, die zich qua Deense galgenhumor netjes inhoudt.

De Battre Mon Coeur S'Est Arrete
De Rus. Als er op deze lastig getitelde film iets cruciaals is aan te merken is het dat personage wel. Het zal, Un Prophète indachtig, Audiard's fascinatie voor gangsters zijn. Maar met de entree van deze Minskov forceert hij de film een beetje, maakt het te groot en dramatisch. Het eerste half uur, misschien wel langer, is mijn enthousiasme echter grenzeloos. De magere Romain Duris speelt een intense rol die hem als gegoten zit. Hoef je bij hem ook nooit meer aan L'Auberge Espagnole te denken. Constant aan het goochelen met aanstekers, roffelen met zijn handen, koptelefoon op en af, kortom, gespannen alsof ie onder de coke zit. Bijpassende druggy muziek van The Kills en ook de favoriete eendagsvliegen van Télépopmusik (Breathe!) komen langs. Daarmee kan de film al niet meer stuk eigenlijk, zelfs zonder echt goede klassieke stukken, opmerkelijk genoeg. Het personage van Duris is een schematisch aangenaam, logisch product van zijn ouders. Moeder een neurotische klassiek pianiste, inmiddels dood, pa een verlepte vastgoedhandelaar, met een on-Franse, bijna Nederlandse kop, soort Jan Cremer. Aan het begin van de film zit Duris helemaal in pa's vaarwater. Hij en zijn maten doen in semi-crimineel vastgoed. Exemplarisch voor hun decadente bedrijfsvoering is hoe ze ergens het interieur slopen van een van hun eigen panden, zodat er geen krakers of asielzoekers in kunnen trekken. Later moet hij in een spannende scène zijn vader (gedwongen) te hulp schieten in een maffia-achtig betalingsconflict, uitgevochten in de keuken van een "Noord-Afrikaans" restaurant. Daar had het qua geweld bij moeten blijven, het heeft precies de smoezelige sfeer die bij deze sjacheraars past. Al die opgefoktheid, dat kan niet goed gaan en dus komt ondertussen moederlief terug in Duris' gedachten. Hij begint weer piano te spelen, iets wat hij ooit goed kon, maar jaren niet heeft gedaan. Natuurlijk gaat hij daar evengoed met eenzelfde fanatisme in als al zijn andere bezigheden. Hij vindt een Aziatische lerares, waarmee hij niet kan communiceren, wat voor pijnlijke en hilarische, maar (belangrijk) zeker geen romantische momenten zorgt. Again, roept ze keer op keer. Talentloos is hij echter niet en zo zou dit dus een film kunnen worden van een man die rust vindt in de muziek. Maar dan is daar dus de Rus. Een echte, extreem gevaarlijke upper-class crimineel. Dat weet Duris best, maar als pa zich in de nesten steekt gaat hij toch pocherig Minskov opzoeken. En dat heeft keiharde consequenties. Ook in het (daardoor noodzakelijke?) altijd zo jammerlijke "twee jaar later"-einde. En dáár is het dan weer jammer dat Audiard niet door weet te pakken, of zou hij dit einde al afdoende vinden om aan te tonen dat de piano zijn hoofdpersonage toch niet kan redden.<br>
Tot slot nog even een geinige terzijde. Op IMDB vraagt iemand naar de hoeveelheid seks in de film, iets wat bezorgde Amerikanen daar vaker doen, als ze met hun kinderen en andere aanverwanten de film willen kijken. Dat valt hier best mee, maar dan waarschuwt iemand terecht voor het aanwezige geweld. Weer een ander geeft daarop het volgende curieuze antwoord: Violence isn't awkward to watch with your family.<br>

The Roaring Twenties
Zelden een film gezien, waarin zo'n mislukte pompeuze voice-over zit. Het lijkt parodie, maar in de jaren '30 was dat soort gezwollen "In a world"-dramatiek wellicht normaal. Gelukkig duikt de verteller gaandeweg de film steeds minder op, want zijn aanwezigheid geeft de film ook wat episodisch. En dat terwijl het best een aardige film is. Met Cagney én Bogart! Klaarblijkelijk een gangbaar duo in de thirties, wist ik helemaal niet. En Cagney doodt Bogart altijd. De twee ontmoeten elkaar (en nog een andere soldaat, Jeffrey Lynn) in de Eerste Wereldoorlog. Bogart is een eikel, Lynn een broekie en Cagney droomt van zijn oude baantje in de garage en een meisje op een foto. In een fraai gedeelte keert Cagney na de Oorlog terug, maar zijn baantje is pleite en het meisje van de foto blijkt minderjarig. (Fantastische grijns van Cagney als hij dat doorkrijgt) Deze armoede-fase van de film is heel lief en fijn, maar dan ontpopt de eerst nog zo naïeve Cagney zich als gangster, die profiteert van de Prohibition en een drankbezorgservice met taxi's begint. Hier voelt het spel van Cagney af en toe een beetje routineus aan (na de film kapte ie ook een tijdje met gangsters) al kan hij wel weer lekker vilein uit de hoek komen. Lawaaiige spaghetti-eter! In de loop van het epos kruisen de paden van de drie soldaten elkaar, het inmiddels meerderjarig geworden meisje wordt ook nog onderwerp van conflict en uiteindelijk mag Cagney toch nog de heldenrol vervullen, wat hij in een fraai martelaarseinde heel goed doet. Op dat moment is ie verlepte zwerver! Hij blijft een held.

Platform
Toch wat te droog voor mijn smaak, maar wel geinig hoe zowel regisseur als kijker warm moeten draaien. Eerst brengt Zhang alleen maar statische shots, zo lijkt het, met dialogen van een afstandje, maar in de loop van de uren wordt zijn hand losser, wordt er ook steeds meer gedanst en komt de camera zowaar af en toe dichtbij. De eerste veertig minuten kostte het flink wat moeite om überhaupt te begrijpen waar het verhaal inzit, waar gaat dit om? Waar zitten ze nou over te vergaderen.? Jeugd in een uitzichtloos provinciestadje, dat is duidelijk. Gelukkig gaan ze vervolgens op tour met een dansgroepje en in dat gedeelte zitten ook de momenten die bijblijven. Een mijnwerker die hen achterna rent als ze vertrekken en zijn eerste loon geeft voor een familielid in de stad met de mededeling om nóoit terug te komen. Later sjokken 2 dansmariekes sip met hun groepsleider. Ze blijken een ongetwijfeld seksuele gunst voor de lokale partijleider te hebben moeten verleend, om aldaar op te treden. (Alsof er sowieso iemand komt kijken) Als je deze film ziet vraag je je af hoe China in hemelsnaam uit die apathie is weten te geraken. Misschien toch door de jeugd, die koste wat kost er iets van probeert te maken.

Cadena Perpetua
Volkomen obscure Mexicaanse film noir, die, zeldzaam voor het genre, veel minder ingewikkeld is dan het lijkt. Na het keiharde begin (een agent knalt iemand door het hoofd) lijkt er een film te ontstaan over dubbelgangers, of misschien een man met een gespleten persoonlijkheid en een aanplaksnor, maar dan blijkt de snor gewoon een flashback te zijn! ;) Die scenes, overigens de halve film ofzo, zijn wel het leukst, met de in de noir vereiste live-muziek, van zwoele latin-bandjes in nachtelijke cafés waar vrouwen zo geil zijn dat ze niet eens de dans willen afmaken, maar meteen in de koffer duiken. Dat diezelfde vrouw later voor de snor werkt en hij haar pooier is, is wel weer een beetje raar. De snor is naast pooier ook nog tasjesdief, die vaak zat wordt opgepakt door een dikke agent met een giga-sigaar. Die agent komt hij ook weer tegen in het "nu", als hij inmiddels zowaar voor een respectabele bank werkt. Wel als geldrunner en ophaler, dus daar komt zijn crimi-verleden misschien van pas bij intimidatietechnieken. De agent chanteert hem in een eindeloos lange saaie expositie-scene, een passage waarvan de film eigenlijk nooit meer hersteld. Niettemin wel mooi geschoten, echte jaren '70 look, denk Klute en denk Gene Hackman, waar de snor wel een beetje op lijkt.

Battre ook in weeklijstje trouwens.

Tip, vanavond om 20.30 uur op RTL 8
http://www.cinema.nl/films/1931952/little-miss-sunshine

The Bad And The Beautiful
Viel wat tegen en dat voor een film-in-film-film. Nou ja, meer een film over een producer, Kirk Douglas die zelf weinig te verwijten valt. Een minpunt zit eerder in de structuur, die eerst nog wel leuk Rashomon-achtig lijkt, drie mensen vertellen over de producer en waarom ze hem haten, maar later wat geforceerd wordt. Bovendien is de volgorde verkeerd. Het laatste "verhaal" is hoewel het zeer tragisch eindigt, is eigenlijk te lichtvoetig (het ís ook wel grappig) en zelfs enigszins onbelangrijk. Daarin figureert een pijprokende Texaanse sterauteur met 'een naughty mind' die met zijn dommige sexy huisvrouwtje naar Hollywood trekt om een script voor de producer te schrijven. De twee eerdere "back stories" zijn boeiender, over hoe de producer met een vriend de treden van Hollywood-faam beklimt (en hem dumpt) en hoe hij een actrice ontdekt, een labiele meid, die hij ook weer wat ongeloofwaardig, volkomen uit het niets, dumpt. De entree van een goofy dansende Gilbert Roland, als steracteur annex vrouwenliefhebber, is wel hilarisch.

Thieves Like Us
Ik dacht eerst, wat lief van Altman om eer te bewijzen aan Ray's They Live By Night, door de namen van de personages opnieuw te gebruiken. Maar toen begon het wel érg veel op die film te lijken. Het is inderdaad een nieuwe versie van dezelfde roman, geen remake, want Altman beweerde They Live By Night niet te kennen. Wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt. Laatstgenoemde is tenslotte een magisch-naïeve klassieker. Altman's versie mag er ook zijn, naturalistisch zoals we van hem kennen. Het is alleen jammer van het keiharde Bonnie and Clyde-einde, wat voor zijn doen onorigineel is. Maar natuurlijk moest het wel tragisch eindigen in een shoot-out zoals al zulke films. (Public Enemies, Gun Crazy) Het is meer de verbeelding ervan die wat al te typisch seventies aanvoelt. De rest van de film is echter uitstekend en heerlijk traag. Het begint al met mannen in een bootje die vanuit de verte zijn gefilmd. Het blijken ontsnapten die een arme dommige taxi-chauffeur gebruiken om weg te komen. Er worden wat bankovervallen gepleegd, maar het gaat om de wacht-scenes waar de mannen tijd spenderen bij familie, in een gasstation en huisjes out in the country. Ze spelen met neefjes en nichtjes fanatiek en bankoverval na en de jongste van hen (een Buscemi-achtige Keith Carradine) papt aan met Shelley Duvall. Lekker knuffelen in bed en eindeloos radio luisteren. (Alle muziek komt van radio's) Merkwaardig is de Coca-Cola running gag, dat zeker in de tijd waarin het speelt net zijn introductie beleefde. Iedereen is er in elk geval verzot op.

L'Emploi Du Temps
Fijn, een film die beter en beter wordt, while goin'. Behalve dan helemaal aan 't eind. Men is weer eens te lief voor het hoofdpersonage, had best kunnen eindigen met een achterlaten auto waar een wanhopige vrouw over de telefoon tegen niemand praat, terwijl het hoofdpersonage op weg is naar de snelweg (of de trein, waar hij in het begin van de film al naar kijkt) om zich ervoor te werpen. Maar dan lijkt hij een nieuwe kans te krijgen, of is dat alleen in zijn hoofd? Blijven niettemin meer dan genoeg prachtscenes over om dat einde te, ehm, overleven. Zoals een Yol/The Way-achtige scene in de sneeuw, waarin de man met zijn vrouw wandelt, omkijkt en zij ineens verdwenen is en het even lijkt alsof hij haar vermoord heeft en dat gewoon zelf vergeten is. Helemaal aan 't eind komt de man naar huis, als zijn web van leugens allang is ingestort en de familie daar angstig en kwaad op hem zit te wachten. Beter en spannender dan de thuiskomst van Viggo Mortensen in History Of Violence. Waar gaat dit om namelijk (ik vergeet de simpele synopsis) Een man is ontslagen, verzwijgt dat en doet alsof ie een nieuwe baan heeft bij de VN. Maar voor die pose heeft ie geld nodig, hij begint een wat ongeloofwaardig piramide-spel met oude bekenden. Maar al snel heeft iemand hem door. En niet zomaar iemand! Het is natuurlijk geen toeval dat juist een small time crook, handelaar in troep en mede-oplichter hem binnen een paar seconden in een meeting in een hotel doorziet. Superrol van ene Serge Livrozet, een man met een zeer karakteristieke centenbak-kop, die, zou je bijna denken een versie van zichzelf speelt, want volgens imdb was dit zijn enige film tot op heden!

heh Lizeret blijkt inderdaad een real time crook! en in de film werd op ware gebeurtenissen gebaseerd (en die man doodde wel zijn familie)

Dat einde van L"emploi vond ik juist fantastisch. Ja, hij krijgt een nieuwe kans, maar zijn gezicht laat zien hoezeer hij daarop zit te wachten. Het houdt nooit op die ratrace. Kwam erg dichtbij, op momenten...

ja die verklaring las ik later ook nog op imdb. op zich acceptabel ja, maar voor mij volkomen onverwacht*. (Zijn vader is natuurlijk een heerlijk fout figuur)

*ik werd ook geergerd doordat de rip bruut afkapte nog voor de aftiteling (maar wel duidelijk het laatste shot verder)

The Left Handed Gun
Er zijn zoveel Billy The Kid-films, ze beginnen allemaal een beetje door elkaar te lopen, zeker aangezien Billy ook nog wat verwantschap vertoont met Jesse James. Zo is er ook hier een journalist/schrijver (Hurd Hatfield) die hijgerig achter de held aanloopt om pulpromannetjes over hem te pennen en te verkopen. (En later teleurgesteld in hem raakt) Het beste personage in de hele film trouwens, die verder nogal maf en theatraal is, met absurd spel en bizarre dialogen. Omdat de film gedeeltelijk in (New) Mexico speelt heeft het af en toe wel wat van Los Olvidados. Paul Newman speelt het schoffie The Kid en hij doet dat klierig, wat op zich wel weer een leuke nieuwe invalshoek is. Beetje stangen, ruzies uitlokken, bruiloften verstjeren. Hij steekt er ook zijn maten mee aan. Die wel meemoeten als The Kid op een nutteloze killing spree gaat.

Yankee Doodle Dandy
Je moet geen films kijken met Yankee in de titel, die in de jaren van WW2 zijn gemaakt. Dat wordt natuurlijk akelig patriottistisch! Het schijnt dat James Cagney de film wilde maken nadat er geruchten gingen dat ie een "commie" zou zijn. Het is leuk om de man die bekend werd in zijn gangster-rollen te zien dansen en zingen. Niet dat ie dat nou erg goed kan, maar de concentratie op zijn gezicht is onbetaalbaar. Hij heeft er duidelijk heel veel plezier in. De film behandelt secuur het leven van James M Cohan, een werkelijk bestaande showbizman, die vlak nadat hij de film nog had kunnen zien stierf. Hij werkt zich op van goedkope familierevues naar Broadway, waar hij het publiek voor zich inwint, met historische epi vol vlaggengezwaai. (En dat deed het dus in de jaren '40 ook weer goed) Wat mij betreft is alleen het Yankee Doodle Dandy-nummer geslaagd, dat heeft een Europese melancholie, met een verloren paardenrace. De rest van de film loopt over van zelfvertrouwen.

Tous Les Matins Du Monde
Film die eigenlijk alles zegt in het eerste half uur en daarna clichématig wordt. In de opening zien we een pafferig pruikengezicht (Gerard Depardieu nagenoeg onherkenbaar). Het is de oude Marin Marais (ik dacht eigenlijk Marais Marais, maar het blijft een leuke naam). De componist denkt terug aan zijn oude meester, Sainte Colombe, die zoveel beter was dan hij. (Een Salieri-achtige jalozie zullen we maar zeggen) Daar begint de film begeleid door permanente voice-over aan een flashback en vertelt het leven van Sainte Colombe, een kluizenaars-achtig figuur, die prachtig Viola Da Gamba speelt, zo goed dat hij af en toe tijdens het spelen ophoudt en we de muziek gewoon door horen gaan! Zijn vrouw overlijdt en dat komt ie niet te boven, in een mooi moment lopen de tranen over zijn wangen tijdens het spelen. Zijn lieftallige dochters behandelt ie slecht en het wordt pas echt erg als de jonge Marin Marais om les komt vragen. (Overigens gespeeld door Depardieu's zoon Guillaume, een leuk detail) Tot dan toe is Sainte Colombe nog redelijk geweest, maar de jonge Marais roept een absurde ongeloofwaardige woede in hem op en hoe lang de jongen ook rond blijft hangen, hij behandelt hem als stront. Dochterslief zijn wel blij met die knappe jongeman en ze bieden hun boezem aan. Later trekt Marais naar Versailles waar hij klaarblijkelijk (buiten beeld) in no time tot Gerard proporties wordt vetgemest. (Erg geinig) De film zelf lijkt echter alles in dat eerste half uur al te hebben gezegd en maakt daarna gewoon nog wat rondjes om de kerk met dezelfde emoties.

Grosse Point Blank
Gruwelijk lelijke titel natuurlijk en ook nog een flauwe woordgrap, want het hoofdpersonage is een seriemoordenaar die Blank heet. (En die terugkeert naar zijn geboorteplaats Grosse Point) Grosse Point Blank is een zwarte komedie/farce die, bijvoorbeeld in wat flauwe geweldsgrappen, uit de bocht vliegt, een beetje in de categorie Into the Night en Desperately Seeking Susan. Het enige probleem is dat daar de hoofdpersonages dingen overkomt, terwilj het hier dus om een seriemoordenaar gaat. Deze wordt gespeeld door John Cusack, die ook meepende aan het script, co-produceerde en zijn halve familie liet opdraven. Daarvan schittert met name Joan Cusack, die zeker in haar eerste scènes hilarisch is als zijn trouwe assistent op afstand. De twee zijn perfect op elkaar ingespeeld. Wat een vrouw. Cusack heeft een assignment back home, wat hij dan mooi kan combineren met een high school reunion en het opzoeken van een oude vlam (Minnie Driver). Die laatste werkt bij een radio station, iets waar de soundtrack van de film ook wel wat weg van heeft. Iedere 10 seconden een ander liedje. Het lijkt eerst een beetje teveel van het goeie, maar met Guns 'N Roses, Faith No More's We Care A Lot (ik dacht eerst de B52's) en die ultieme high school schuifel-deun van Pete Townsend wordt het toch echt leuk. Net zoals de uiteindelijk toch wel amusante film, zo krijgt Cusack op die reunie een baby in zijn handen gedrukt, waarna de 2 een halve minuut totaal scheel naar elkaar staren. Leip.

(het is Pointe trouwens)

High Sierra
Vroege noir die iets minder goed is dan ie lijkt, je moet 'm in je hoofd wat aanvullen. Zo kamperen de hoofdpersonages (tevens gangsters) hier in vakantiehuisjes, terwijl ze het juiste moment afwachten voor de heist. Zou goed kunnen zijn voor wat mooie Thieves Like Us-achtige sfeer-momenten, maar daar heeft Raoul Walsh geen zin en tijd in, hij wil acties en ruzies, al vindt Humphrey Bogart nog wel tijd om rustig een boterhammetje te smeren, ondertussen met Ida Lupino babbelend. Bogart zag er trouwens zelden zo cool uit als hier, lichtgrijzend als de wijze baas van de gang. (Een koddig dom en dus wat pijnlijk Afro-Amerikaans character noemt 'm ook letterlijk 'boss', maar dat zou ie vast bij alle blanken doen) Dat personage zadelt Bogart op met een hondje dat de evil eye heeft. Hij gaat eran! De heist zelf is niet zo boeiend en de beroemde achtervolging in de bergtoppen boeit me ook niet zo. Boeiender is het tussendoor-verhaallijntje met een Grapes of Wrath-achtige hicks-familie, die door Bogart op alle mogelijke manieren uit de brand worden geholpen. Zo betaalt hij een operatie voor het klompvoet van de schone dochter, die zich prompt als verwaand nest ontpopt en niet met hem wil trouwen. Het wicht! (Terwijl ze daar natuurlijk alle recht toe heeft en niks beloofd heeft, de film zet gehandicapten in een kwaad licht zo!)

A Room With A View
Dit is de derde Ivory/Merchant die ik zie, en de eerste waarvan ik het oorspronkelijke boek las. En prompt is deze de minste. Toeval? Howards End zal voor de liefhebbers van Forster's roman ook wel tegen zijn gevallen. A Room With A View is een degelijke versie, zeer (misschien wel te) gecomprimeerd, alles komt in minder dan 2 uur langs. Wat me vooral lichtjes tegenstond was de grappige sfeer. Natuurlijk is het boek een soort van satire, maar hier lijkt bijvoorbeeld Daniel Day-Lewis het er wel heel dik op te leggen als de snob die snobs haat (eigenlijk geen paradox) die met Helen Bonham Carter zou gaan trouwen, maar zij ziet meer in de jonge, voor haar milieu radicale, Emerson die ze in Florence is tegengekomen. Prachtig 'big hair' heeft ze trouwens. Een ander typerend personage is de reverend Beebe. In het boek dacht ik 'm ouder en van een ironische wijsheid. Hier is het een bijna cabaretesk figuur, als een soort combi van Peter Heerschop en de ijdele Antoine Bodar.

Silver Lode
Met actie volgepakte Western van nog geen 80 minuten. Zeer enerverend met nog best spectaculaire stunts met paarden en picknitafels. Zouden ze eigenlijk op tv moeten uitzenden, gewoon even tussendoor. Na die film van Boetticher, begin ik te denken dat westerns misschien juist wel goed werken als ze kortgehouden worden. Silver Lode mist een kansje op real time (zou in een remake kunnen) als het hoofdpersonage (John Payne) 2 uur krijgt om zijn onschuld te bewijzen. En dat op zijn bruiloft! De film duurt op dat moment nog 1 uur, dus had hem ook één uur gegeven! De glibberige en altijd goede Dan Duryea is hem op komen zoeken in het dorpje Silver Lode, waar ze net de 4 juli parade voorbereiden, met versieringen die, vast geen toeval, op schietschijven lijken. Payne probeert de bewijzen dat niet hij maar Duryea de schurk is, maar langzaam keert het dorp zich tegen hem, waar ie 't ook een beetje zelf naar maakt door in 't rond te schieten. Zo raakt ie de broer van de bruid, die 'm eerst nog zo hartstochtelijk steunde, die gaat ook op als een windvaantje. Misschien had onze held maar helemaal geen pistool moeten dragen, als martelaar. Silver Lode werd gemaakt als parabel op de McCarthy-jacht van valse beschuldigingen, maar ook meer in 't algemeen is het een aardige metafoor voor de uitsluiting en de haat voor De Ander.

Ik vind Room with a view geweldig en nog altijd veruit de beste Ivory/Merchant. Lichtvoetiger dan het ietwat dreinerige Howard's end en het overigens ook sterke Maurice. Iedereen komt weg met overacting wat mij betreft, maar ik kan inzien dat het niet voor iedereen geldt. Het hele idee van de "Engelsen leer je pas echt kennen in het buitenland", wat ook erg zit in "A passage to India" en het werk van Evelyn Waugh heeft me altijd verschrikkelijk aangetrokken en in dat genre vind ik A Room with a view: The film een huzarenstukje. En dan die jonge Bonham-Carter er nog bij...

nee doe mij maar The Remains of the Day ;) (geen Olaf-favoriet)

Ik heb ook niet zo heel veel met Anthony Hopkins. Als die verschijnt hoor ik altijd meteen een stemmetje dat zegt "Jaja, mensen, een Brits acteur, met baggage!"

Zombieland
Don't believe the hype, die je wil doen geloven dat dit een top-Hollywoodkomedie is. Erg standaard en voorspelbaar allemaal. De film wordt gered door Woody Harrelson en Bill Murray. Die doen weliswaar gewoon hun Woody Harrelson en Bill Murray ding - ze hebben niet eens de moeite gedaan Bill Murray een karakter te maken, hij speelt gewoon Bill Murray - maar daar kan je me altijd voor interesseren.

Mr. Deeds Goes To Town
Soort Being There avant la lettre, met het verschil dat de tuinman daar gewoon echt een idioot was en het Mr. Deeds-personage van Gary Cooper eerder boerenslim (in combinatie met een zekere sociale onhandigheid). Deeds erft een gigantische som geld, wat hem niet interesseert. Hij speelt liever tuba, op die momenten kan hij ten minste helder nadenken, en valt hem misschien een poëtische tekst voor een ansichtkaart in. (Hetzelfde beroep als die jongen in 500 Days Of Summer) Deeds wordt opgescheept met een pr-man, een hilarische rol van Lionel Stander, een echte New Yorker, die praat als Willem Defoe. Die kan om onduidelijke (nou ja plot-technisch handige) redenen niet verhinderen dat een toch vrij beroemde vrouwelijke reporter met hem aanpapt (en Deeds inpakt). Verloopt allemaal als verwacht, inclusief een rechtszaak. Win je toch weer een half uur speeltijd mee. De rechtszaak is overigens absurd, een vanzelfsprekend Oostenrijkse psycholoog wil bewijzen dat Deeds manisch-depressief is, en eigenlijk is hij vrij overtuigend. Dat dit verder geen reden hoeft te zijn om de arme kerel zijn centjes af te nemen, zodra hij communistische ideeën krijgt, spreekt vanzelf.

Fish Story
Deed me aan Cloud Atlas denken, de roman van David Mitchell. Niet dat ik me daar veel van herinner, maar volgens mij werden ook daar de meest onmogelijke verhalen met elkaar verbonden. Fish Story lijkt uit een grabbelton een paar scriptideeën te hebben gevist en die, als een soort scenariocursus, met elkaar te hebben verbonden. En het werkt nog best aardig ook. De gekke Japanner-humor helpt. Zo rijdt er in de opening een man in een rolstoel, tikt pesterig een rijtje fietsen om, om vervolgens kwiek uit de rolstoel te springen en 2 nerds in een platenzaak lastig te gaan vallen. Hebben ze soms niet gezien dat er een komeet aankomt? Ik dacht al wat is die zon raar en de stad verlaten. Het einde van de wereld nadert en wat doe je dan als popnerd, lekker plaatjes draaien. En laat nu net één van die platen de redding van de wereld zijn. Een lekker punk-deuntje, met een mooi melancholisch intro en een minuut pauze middenin, waar Black Sabbath-achtige mythen de ronde over doen. We zien het liedje ontstaan en een cruciale verbindende rol spelen tussen deze ketting van levens. Aan het eind wordt alles nog 'ns handzaam samengevat (zelden een film gezien waar dat zo noodzakelijk was) en keert de film zelfs even helemaal terug naar de bron van de titel van het liedje en krijgt de film (misschien door het plotselinge zwart-wit) zelfs iets Tarkovskiaans.

This Sporting Life
Eentje uit de Britse New Wave, die toch tekort schiet vergeleken met de Franse, maar wel haar eigen sfeer heeft. Meer theatraal en meer melodrama. This Sporting Life schetst het leven van een rugby-speler, een compromisloos vrij onsympathiek hoofdpersonage. Hard in het veld en driftig erbuiten, als hij maar tevergeefse pogingen blijft doen om zijn huisbazin te versieren. (Maar die zit vast in haar weduwe-zijn) De structuur van de film lijkt eerst heel boeiend, de rugby-speler heeft in een wedstrijd een hoop tanden verloren, moet bij de tandarts onder verdoving en begint dan in een koortsachtig dromen zijn leven te herinneren. O.a. hoe een Marcel van Dam-achtig oud baasje een trial voor hem regelt bij de club. Maar als hij dan weer in het 'nu' belandt gaat de film gewoon een hele tijd verder, het zijn gewoon flashbacks om de flashbacks zeg maar. (Terwijl je eigenlijk zou verwachten dat alles op een significante wijze dan bij elkaar komt) Het is ook in dat laatste half uur (van de dik 2 uur durende film) dat het verhaal wat begint te slepen. Weer een ruzie met de huisbazin, weer driftbuien. Als portret van Brits working class small town life is This Sporting Life echter best geslaagd. De dreigende kolencentrales op de achtergrond van het rugby-veld, als bewakers van een gevangenis.

An American In Paris
Het eerste wat opvalt is het kleine foutje in de intiteling. Er staat "Gene's Kelly's paintings" gemaakt door persoon X. Maar het zijn natuurlijk niet Kelly's schilderijen, het zijn die van zijn personage Jerry Mulligan. En dan zeggen ze dat je acteur en personage niet moet verwarren. Niet dat Kelly niet zijn Kelly-personage speelt. Alleen dan nu in Parijs. Hij verkoopt matige schilderijen op een straathoek, wordt dan ontdekt door een vrouwelijke mecenas, die in meer dan zijn werk is geinteresseerd. Kelly zelf ziet meer in een meisje waar hij zich in een cafe aan opdringt, de popperig perfecte Leslie Caron. Maar die heeft al een relatie met een of andere showbiz-ster. Allemaal genoeg redenen voor gedans en gezang, op leuke liedjes van Gershwin. Zeker in het midden-gedeelte is de film heel fraai en romantisch, en kun je ook duidelijk zien dat Woody zich hierdoor liet inspireren voor zijn musical Everyone Says I Love You. In het laatste gedeelte wordt een redelijke afhandeling van het plot maar vergeten voor een gigantisch fantasie ballet. Best indrukwekkend maar tegen die tijd geloof ik het wel een beetje met al dat getapdans!

Medium Cool
Vido en Olaf prezen 'm al in respectievelijk weblog en weeklijstje en dit is inderdaad een heerlijke film. Meesterwerkje zelfs. En volkomen onderschat, want in die paar naslagwerken die ik heb wordt ie niet genoemd. Er zit zóveel in Medium Cool en toch ontaardt de film niet in een totale wanboel. Sterker nog uit de schijnbare lukrake opvolging van scènes ontstáát iets. In het hart van de film zit een simpel verhaal van een man die een net naar Chicago verhuisde vrouw + haar zoontje ontmoet en vriendschap sluit. Het zoontje is duivenmelker, wat ik altijd al wel een lieve sport vind. Magische beelden van duiven vanaf het dak, flashbacks naar West-Virginia en briljante muziek van Mike Bloomfield die recht naar het hart gaat. Bijna als de Velvet Underground-achtige bluesplaten van Jandek. Maar Medium Cool zit ook vol politiek en sociale onrust. Eind jaren '60 moet wel de boeiendste tijd in de recente Amerikaanse geschiedenis zijn geweest, met hippies, protesten tegen Vietnam en de black power beweging. Het hoofdpersonage is camera-man en interviewt wat Afro-Amerikanen die mooie speeches houden. Een negroe is een invisible man, maar geef hem een geweer en hij wordt zichtbaar. Ofzoiets. Martin Luther King preekt ook nog op de tv. Voeg daar nog prachtige sequenties aan toe als een uitje van de camera-man met een andere scharrel, dat via een rolschaats-knok-wedstrijd vloeiend overgaat in een fraaie seksscène. Of jongetjes in een trein, heel gewoontjes. Werkelijk van alle markten thuis dus, dat mogen duidelijk zijn. Het einde dan nog als het zoontje verdwenen is en moeder na een date in haar fraaie knalgele cocktailjurkje door demonstraties struint. Spannend en prachtig.

Lola Montes
Laatste, meest ambitieuze film van Ophuls, die kort erna overleedt en daarvoor al gezeik had met de producers, die zijn werk verminkten. (Wat is dat toch altijd dat ambitieuze films door financiers worden verknald, ik bedoel ze hebben het geld er toch al ingestoken dus het is toch al te laat, pak dan door) De film is echter inmiddels gerestaureerd en op Criterion verschenen. Lola Montes is een superstilistische film, die wel erg kil blijft, maar op zich een geniale structuur heeft als huiswerk voor de filmnerds. Lola Montez, een werkelijk bestaande society girl uit de 19e eeuw, ziet haar leven verbeeld in een circus, waarin ze zelf de hoofdrol speelt. De mannenverslindster en schandaal-meid als circus-act, real life soap avant la lettre zeg maar. Circusmeester is Peter Ustinov, die de hele film lang met zo'n gezwollen overdreven stem blijft vertellen, nog irritanter dan een voice-over, maar passend bij zijn personage. In flashbacks die vanuit circus-scenes ontstaan zien we gescharrel met Liszt en een Beierse koning. Het is echter vooral het einde dat indruk maakt, eigenlijk vergelijkbaar met L'Emploi du Temps, ook hier lijkt men toe te werken naar een fatale klap, maar wordt het personage gespaard. Wat eigenlijk nog vernederender is.

Rio Bravo
Dit leek het eerste half uur magistraal als een epos met ensemble cast van Sergio Leone te worden. Het ís ook een klassieker natuurlijk, maar ontspoort gaandeweg in een komedie!? Ik kan het zelf nauwelijks geloven maar zou niet weten hoe je de film anders moet bekijken. Er zijn vanaf het begin al 2 overduidelijke comic relief karakters in de personen van een oude schietgrage bejaarde en een onderkruiperige Mexicaan. Vooral die laatste is irritant en zijn beste grap is nog als hij ergens in een kort flardje tekst "daar zit ie" even uit zijn overdreven accentje valt. Maar ook de hoofdpersonages worden eigenlijk steeds koddiger. De oude John Wayne die met een wel heel jong ding aanpapt en vooral Dean Martin, ja de zanger, die eerst tragisch lijkt te zijn als alcoholist met ontwenningsverschijnselen, maar zich gaandeweg hervindt en 't op een zingen zet. Dat laatste is wel leuk overigens, maar als gezegd het is dan inmiddels wel een western lite geworden waar de actiescenes van toeval aan elkaar hangen. Het verhaal is verder standaard als wat, een gevangene die bewaakt/bevrijdt moet worden en schurken en het wachten op de vermaledijde marshall. Begrijp me niet verkeerd, heb me best vermaakt.

nou Vido was wat kritischer over Medium Cool dan ik me herinnerde, maar hij was in elk geval wel geboeid ;)

Ik zit meer aan jouw kant qua medium cool geloof ik. Wij zijn het dan weer niet eens over This sporting life. Die vond ik beter. Ik vond het een genot om die jonge Finney te zien. Ken je "A taste of honey" trouwens? Zo niet, moet je hem eens proberen. Grote favoriet van Morrissey/Marr.

zal hem op de lijst zetten.

k vond het een genot om die jonge Finney te zien.
Finney?

The Loneliness of the Long Distance Runner is qua titel in elk geval ook wel fascinerend (niet gezien nog)

Iron Maiden geeft alvast de samenvatting. ;) [het leven van Alexander de Grote is ook verkrijgbaar]

https://www.youtube.com/watch?v=09-P_Lt6R00

Zelf nooit gezien ondanks inderdaad fascinerende titel (zelfde geldt ook voor Stranger in a Strange Land of Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, die laatste kan gewoon nooit zo gaaf zijn als de titel.)

The Loneliness … vond ik altijd de indutter van Somewhere in Time.

De film is absoluut de moeite waard.