Filmforum

...vaak gecensureerd zijn in Iran.

Altijd zo mooi als dat als aanprijzing wordt gebruikt, alsof dat een prestatie is daar. :D

Ik weet eigenlijk niet wat er wel en niet mag. Dat gebrek aan muziek bijvoorbeeld, was een beperking opgelegd door de staat waar ie achteraf bijna dankbaar voor is. Maar dan lijkt me dat die films als Noon va goldoon en Salam Cinema wel mochten... maar wellicht toch afgekeurd achteraf. In Iran is het ook gewoon artyfarty stuff, niet echt voor een groot publiek. Die hebben ook gewoon liever Marriage, Iranian Style (een soort My Fat Iranian Wedding). In Mania Akhbari's 20 Angosht (een soort antwoord op Kiarostamy's Ten door de hoofdrolspeelster) is de eerste scene bijvoorbeeld niet door de censuur gekomen (vanwege overspel), maar de rest wel.

maar the Bicyclist is toch heel populair? Al die mensen op de auditie lijken Makhmalbaf toch wel goed te kennen. Je krijgt 't idee dat ie toch een enorme held is. (Doet ie expres zeker)

een van de meest hilarische stukkies was ik nog vergeten te memoreren. Ergens zingt Willem van Hanegem himself een Armeens liedje :)

When the crate on the field was filled with records, staff stopped collecting them from spectators, who soon realized that long-playing (LP) records were shaped like frisbees.

haha :)

oh en voor de Stillman-liefhebbers. Hij schijnt toch weer een beetje boven water te zijn. Wel bizar om te lezen dat de man zijn kostbare tijd heeft verspild aan de Franse en Spaanse overdubs van Last Days of Disco. Het is maar wat je belangrijk vind. (maar dat krijg je met Franse dochters misschien en als je zelf jaren in Spanje woonde)
http://www.ifc.com/film/film-news/2008/08/whit-stillman-on-metropolitan.php

Ergens zingt Willem van Hanegem himself een Armeens liedje :)

Van Hanegem bedoel je die agent mee? :)

Al die mensen op de auditie lijken Makhmalbaf toch wel goed te kennen.

Tja, misschien was het ttv die film ook wel anders, weet ik eigenlijk niet. De spoeling zal toen erg dun zijn geweest, inmiddels is er toch meer aanbod al is het nog steeds wel aangelijnd. Geen idee wat er illegaal aan films gebeurt ook, een film lijkt me een stuk moeilijker in de illegaliteit te houden dan muziek. Qua muziek mag je bijvoorbeeld met je instrumentale metal band wel optreden, zoals Kahtmayan deed, maar een black metal band als Aras of Emerna lijkt me dan weer illegaal. Maar wellicht zijn er wel weer regelingen zoals Kafan in Libanon wel muziek mag maken maar niet verspreiden in Libanon, daarbuiten is dan weer geen probleem.

Die spagaat tussen de zucht naar modernisering en de conservatieve macht is pijnlijk maar toch ook wel grappig, het zijn soms zulke kromme 'regelingen' en idiote compromissen.

Van Hanegem bedoel je die agent mee? :)

haha ja die lijkt OOK al op hem. Van Hanegem bondscoach van Iran!! (maar die Armeense zanger is dus niet de agent, en hij zingt heel mooi trouwens)

Die film moet ik zien!! Hij staat al op mijn pc volgens mij.... He heeft iemand trouwens al "Aanrijding in moskou" gezien? Vroeg me af of dat wat is.

Dunya & Desie Ach, voor een zondagavond. Film die geen seconde multiculti is en precies volgens de stereotypische stellingnames en via stereotype tussenstations bij het einde geraakt. Maar Theo Maassen op witte sokken in Marokko is goed voor een glimlach. En wat is Dunya toch een mooi meisje. En net voordat de echte problemen en vragen komen opzetten, is daar de bevrijdende aftiteling. Het is een beetje Volle maan voor tieners die nog niet verlangen naar een sexvakantie. Wat zou de doelgroep zijn?

Woman of water(Sugimori, 2002). Een oogverblindend mooi geschoten film rond een plattelandsbadhuis die met water doet wat Woman in the dunes (aanrader!) doet met zand. Jammer dat de inhoud over water en vuur gaat in een soort ying-yang vertelling, waarvan ik weet dat ik er ongevoelig voor ben.

En wat is Dunya toch een mooi meisje.

En wat is Desi toch een goede actrice.

precies :)

Dunya (Arabisch voor wereld) en Desi (India?)... wie is wie ook weer?

zeg er kan er maar 1 goed acteren en er is er maar 1 knap ;)

http://www.filmfestival.nl/uploads/pics/dunya_desie.jpg

Dunya links, Desi rechts.

Vind ze allebei wel knap eerlijk gezegd.

Acteren, ach… :)

Viaggio in Italia (Rossellini, 1953). Mixed feelings. Dit verhaal over een echtpaar dat op klappen staat en naar Italië reist om een villa te verkopen is Antonioni avant la lettre, zou je kunnen zeggen. Een early La notte. De film staat stijf van de symboliek. Alles gaat over de dood en het verleden. De beelden in het museum, de opgravingen in Pompeï. En de hele tijd staat de Vesuvius op de achtergrond te smeulen. Een echtpaar lopend tussen de ruines, het landschap belangrijker dan de mensen erin, laatst nog gebruikt in Ceylans prachtige Iklimler. Je ziet al die geweldige echo’s in deze film, die als gevolg daarvan een beetje in het niet valt. De film probeert nog teveel, het eindigt te goed, etc. Niet eerlijk, ik weet het, maar het gedachtengoed evolueert nu eenmaal.

Was dat in het Bergman retrospectief van L/V? Was ook van plan om dat te gebruiken voor mijn Bergman-doop.

Yep, Bergmania! Er zijn nog negen weken met negen kansen voor je doop, al zijn die anders dan F&A wel allemaal in zwart/wit.

Ik zal a.s. donderdag het kassa- en barpersoneel eens ondervragen wat we voor quiz kunnen verwachten (opzet, aantal rondes, of er fragmenten worden getoond, enz.).

al zijn die anders dan F&A wel allemaal in zwart/wit

dat zijn de beste natuurlijk. Ze draaien vast Wilde Aardbeien, die is onmisbaar.
(alhoewel schiet me te binnen The Passion of Anna was wel in kleur, en die is ook fijn)

The Seventh Seal is een beetje kneuterig, eigenlijk alleen interessant omdat andere regisseurs daar later nog naar verwezen.

Ik geloof dat ik toch meer houdt van die dreinerige late Bergmans: Cries & Whispers en Autumn Sonata. Wilde aarbeien is een geinige Christmas Carol...:)

Aanrijding In Moscou zag ik gisteren in het Ketelhuis (waar ik voor het eerst sinds de verbouwing was en waar het nog steeds nieuw ruikt in het zaaltje). Aangename film, aandoenlijke personages, eenvoudig gegeven, goed geacteerd en subtiele grappen met goede timing. Door sommige dames in de zaal werd luid gelachen. Wat ik vooral dacht (zeker met Vox Populi in gedachten): waarom kunnen wij dit in Nederland nou niet? Maar dat denk ik wel vaker.

De film was in plat Vlaams en gelukkig ondertiteld, wat mij op de volgende gedachte brengt over het vermeende slechte geluid in Nederlands films. Is het niet zo dat we zo vaak naar ondertitelde films kijken dat we niet meer gewend zijn te luisteren naar een film? Dus: niet het geluid is slecht, maar onze oren?

Ik luister altijd vrij intensief, als ik de gesproken taal spreek de ondertiteling controleren en bij andere talen de klank of woorden die ik herken.

hoewel ik nasynchronisatie (natuurlijk) haat, is ondertiteling inderdaad een storende factor. Soms kijk ik voor de afwisseling een Engelse film met Engelse ondertiteling, in de veronderstelling dat ik dan "het verhaal" beter kan volgen, maar wat je misschien wint in begrip van dialogen, mis je totaal in sfeer. Dus ik mis liever een half dialoogje, dan dat ik geconcentreerd de tekst ga zitten lezen.

Het moeilijkst zijn (daardoor logischerwijs) films in een taal die je absoluut niet verstaat waarin wel veel gesproken wordt, waardoor je dus constant de ondertiteling moet gaan zitten lezen.

Wanted
Grootste kanshebber voor allerslechtste film van het jaar. De regisseur van de Volkskrant die dit 4 sterren gaf was waarschijnlijk dronken én stoned. Dan had ik nog beter dat superheldenverhikel met Robert Downey kunnen kijken. (Dat 3 sterren kreeg) Eigenlijk had ik 'm bij de intiteling al uit kunnen zetten. Iets met een "fraternity" van huurdmoordenaars. Zucht. Ooit gemerkt dat dit soort films wel altijd de Katholieke Kerk als de grote controleurs van de wereld opvoeren, maar nooit de Joden? ;) Vervolgens blijkt het dus ook nog een superheldenfilm te zijn, met de meest bizarre stunts. Visueel zeker indrukwekkend, al zijn die langzaam vliegende kogels wel een slaapverwekkend genrecliché. (Beter is een trein die half van een brug afhangt) En dan is er nog de moraal. Een slappeling onder de kalmeringspillen wordt gered als ie plots met Angelina Jolie, dun en getatoeëerd als een crackhoer, in een vuurgevecht belandt. Hij krijgt geen totale breakdown maar fleurt ineens op! Zijn nieuwe huurmoordenaarsbaas (Morgan Freeman, waarom??) roept wil je een "assasin" zijn of een nietsnut. Het eerste natuurlijk, kom nou! De Fraternity is zo slecht dat je de twist verder ook wel aan ziet komen.

Hoe Overleef Ik...?
Ach. Beetje een kneuterige meisjesfilm, vol zelfhulpboektips. Niks mis met die tips verder, maar om dat nou via een film erin te stampen. Wel komisch, de hoofdrol lijkt zoals gewoonlijk gespeeld te worden door een meisje dat veel te oud is voor d'r rol. Ik geef ze eerder 25 dan 13, blijkt ze 15. Haar Brabants lijkt ook ingestudeerd. Komt ze uit Den Bosch. Dus. Daar valt niet over te klagen. Al is het taaltje zoals gewoonlijk wel wat te theatraal zowel qua articulatie als woordenschat, met flauwige bijnamen en woorden als "schuimbekken". Ik identificeerde me vooral met d'r IV. (Internetverkering) Een onderdeurtje natuurlijk, die gedichten schrijft. (Leukste grap: deze ga ik op zeker naar de VPRO gids sturen!) Komt ie erin, hij blij, is zij inmiddels afgeleid door d'r schattige tekenleraar (Dragan Bakema) Andere problemen in deze survivaltocht zijn pesten, kleren jatten, graffiti spuiten en natuurlijk gewicht. Maar alles komt natuurlijk goed, waarbij 1 dingen "op zeker" toch echt niet klopt. Ze gaat staan zoenen met d'r nieuwe vriendje onder het toeziend oog (!!!) van haar ma en stiefpa (een ander probleem) Dat gebeurd never-nooit-niet.

Breath
De bekende thema's van Kim Ki-Duk. Een huwelijk waarin de vrouw zwijgt en lijdt en de man schreeuwt en gewelddadig is. En de symboliek van het veranderen der seizoenen. Deze film past die dingen toe op een relatie, zowel thuis als in een gevangenis, waar een ter dood veroordeelde ineens de interesse van een vrouw kan genieten. (Terwijl ie net zo close was met z'n homosensuele medecelbewoners) Herhaling is een ander favoriet onderdeel van Kim Ki-Duk en zo zien we steeds 't hetzelfde en is de spanning simpelweg wat er subtiel veranderd en vooral hoe het dan afloopt. Zit allemaal wel weer consciëntieus in elkaar, kan recht naar 't toneel worden overgeplaatst. Toch mist 't het magische van Bin-Jip of het excentrieke van The Bow.

Happy-go-lucky (Leigh, 2008). Bor Beekman vertolkte het mooi in de Volkskrant: “De eerste scènes uit Happy-Go-Lucky lijken op te roepen tot een soort mild verzet. Als kijker mogen we van regisseur Mike Leigh heel even proberen de hoofdpersoon uit zijn nieuwe film níet leuk te vinden. Dit uiteraard in de wetenschap dat onze poging hopeloos zal falen.” Poppy, kindergartenlerares, is een hyper stoethaspel met bijpassende humor, borderline karikatuur waar ik het geen vijf minuten mee zou uithouden. Maar Mike Leigh bezit de goedheid om geïnteresseerd in haar te zijn, en het talent om inderdaad gelijk te krijgen. Sally Hawkins gaat in haar vertolking af en toe over het randje, maar dat mag als je zo de grenzen op zoekt. En ze maakt er echt wat moois van. Goh Mike Leigh, ik had hem even uit het oog verloren, maar dit is volgens mij stiekem een van zijn beste. (Ik moet Topsy Turvy nog van hem)

Getting Any?
Takeshi Kitano's Take The Money and Run. Inclusief grapjes als netjes op je beurt wachten tijdens een bankoverval. Het is ook (Allenesque!) Kitano's meest door seks geobsedeerde film, met een running gag over inflight stewardessen-service. Het loserige hoofdpersonage heeft maar 1 wens, met een mooi Japanse leenwoord: carsex! Hij probeert een cabriolet te kopen, maar heeft natuurlijk te weinig geld. Volgt een zoektocht, een kortstondige acteurscarrière en natuurlijk een uitstapje naar de yakuza. De knotsgekke yakuza-baas lijkt wat op John Travolta in Pulp Fiction, misschien een eerbetoon aan Tarantino, die fan is van Kitano en ook films van 'm distribueerde.. Verder is 't flauwigheid troef als in een Beastie Boys-videoclip.

The Science of Sleep
Hoewel ik in mijn stukje na de eerste kijkbeurt gematigd positief was en niet veel anders zei dan dat ik nu zou willen zeggen, vond ik 'm dit keer toch een stuk leuker. Misschien moet je Gondry-films net als die van Wes Anderson ook twee keer zien. De eerste helft is erg grappig en het open einde, met droom-sequentie (natuurlijk) is ook geniaal. Prima film.

Aanrijding in Moscou
Olaf vroeg zich af of ie deze moet zien. Mijn antwoord zal niet veel helpen. Ja/Nee/Ach. In 't begin lijkt 't nog een nee te worden, relatieperikelen in plat Gents, het lijkt wel een slechte komedie of een Vliegende Panters-sketch. De terugkerende sequenties in het postkantoor blijven dat Kassameisjes-gevoel houden, maar er sluipt toch genoeg drama in. Genoeg Leigh eigenlijk, aan 't end overduidelijk geïllustreerd in een karaoke-scene. Sappelen in een volkswijk, een vrouw van veertig, die door haar man verlaten is voor 'n jong dingske en dan zelf aandacht krijgt van een jonge Viking. (Een sukkelige vrachtwagenchauffeur) Op 'n kwart ofzoiets, denk je, ok het script staat, nu gaat de wending komen, het obstakel, eens even denken, maar er is geen tijd, want precies op dat moment wordt 't op tafel gegooid. (Er waren wel wat hints hoor) Muziek doet een Tiersen-tje en de Engelse titel is eigenlijk leuker: Moscow, Belgium.

Rendition
Ook een goed voorbeeld van kundig scriptschrijven, misschien wel iets te gelikt. Paar verhaaltjes in de hussel, allemaal rond de bijna "hippe" moslim-fundamentalisten/vermeende terroristen-thematiek. Aaneengesmeerd door jankende Arabische violen (natuurlijk) en vreselijke Enya-achtige vocalen. Meest boeiend is de omkering van 't A Mighty Heart verhaal, niet helemaal want mannen blijven 't slachtoffer en vrouwen zoeken wanhopig. Een man wordt door de CIA zonder verklaring opgepakt en weggevoerd om een bekentenis uit te gaan rammen, terwijl zijn hoogzwangere vrouw (Reese Witherspoon) van alles probeert om in elk geval wat informatie te krijgen. Schrijnend, en goed om even te zien na die Obama-verkiezing. Zou 't onder hem veranderen? I doubt it. Misschien dat ie Guantanamo dichtgooit als symboolpolitiek. Maar deze praktijk van "Rendition" begon al onder Clinton dus hij zal er ook wel voor zijn. In Egypte zit CIA-agent Gyllenhaal, die bij deze "verhoren" toekijkt. Hij is de good guy met gewetenswroeging, tegenover Meryl Streep die heerlijk slecht is als CIA-bazin. Het probleem van de film zit in 't weinig geïnspireerde Egyptische gedeelte. Het hoofd van de folterdienst heeft een dochter, die wat heeft met 'n jonge fundamentalist. Dat is wat onrealistisch, of zou de fundi-groep van de jongen het meisje gaan ontvoeren? (Dat zou nog logisch zijn geweest) Vervolgens doet de film nog een erg irritante, onnodig verwarrende timeline-truc. Zie ons een slim zijn? Nu voelde 't juist alsof een paar personages erg naïef waren.

De als 'arthouse' geafficheerde filmquiz gisteren in Lantaren/Venster bevatte niet de verwachte vragen over Godard, Kurosawa en Bergman, maar vooral veel films Hollywood films uit de hoek Natural Born Killers/Magnolia/Reservoir Dogs/No Country for Old Men. Team M (Olaf, Mic B, Vido en ik) bracht het er redelijk vanaf, ondanks het feit dat Vido bijna een hartaanval kreeg toen Jacques Goderie een vraag bleek te mogen presenteren. Er werden uiteindelijk 93 punten gescoord, goed voor een zesde plaats. De winnaar had er 98, dus het zat dicht op elkaar (omdat 80% van de vragen inkoppertjes waren.)

kudos mannen +10! :)
haha Sjaak Goderie (mompelts iets over diepzinken en snabbelen)

Dat je dan als filmliefhebber naar huis moet in de wetenschap dat je belangrijkste bijdragen waren (i) het kennen van de naam Jessica Alba en (ii) het weten dat de band in de videoclip Starship is. Blij dat ik mijn weekend niet heb opgeofferd aan het blokken op Aziatische voor- en achternamen... Maar het was erg gezellig! Over twe jaar weer. Dan zorg ik dat ik binnenkort een Pathé-pas heb :)

welke videoclip is dat? welke BAND is dat?!

waren er nog bekenden trouwens onder de andere teams? En wel kaartjes met het grote Subjectivisten filmforum uitgedeeld toch? (Met snel erbij gekrabbeld, ook voor Metallica-freaks ;) )

Jefferson Airplane -> Jefferson Starship -> Starship...toch?

"We Built This City On Rock 'n Rollllllll" [Adam Curry als invaller playback DJ bij Countdown.]

waren er nog bekenden trouwens onder de andere teams?

Er was een collega van mij (die ik niet zo goed ken) en de onvermijdelijke Tedje Langenbach, hoewel die volgens mij niet meedeed. Hij zong wel heel hard mee met 'I Shot the Sheriff' op de wc.

gheh :)

Metropolitan (Stillman, 1990). Die regisseur waar Ludo nu al weken over loopt te zeuren. En niet ten onrechte, want dit is kat in het bakkie. New York, vrolijke muziek, Kersttijd, en de hele film geouwehoer. Heerlijk. Linklater meets Woody Allen, dus ik heb de hele film met een lichte grijns op mijn gezicht zitten kijken, terwijl de werkelijke grappen in feite op één hand te tellen zijn. Rijkelui kids nemen minder goedbedeelde vriend op waar één van de meisjes vervolgens voor valt. Totale afwezigheid van verplichtingen en ouders, gewoon lekker slacken in een Park Avenue penthouse. En ouwehoeren over hoe ‘lost’ en ‘doomed’ de generatie weer eens niet is. Op naar die andere twee.

Julia (Zonca, 2008). Semi-vehicle for Tilda Swinton. Lang maar niet langdradig. Zo gauw je de ingrediènten 1 en 2 hebt (1=Swinton is alcoholiste met een kutleven 2= ze gaat een kind ontvoeren), kun je het verloop redelijk uittekenen. Zonca komt een heel eind en houdt de spanning er redelijk in. Maar ik zat aan het einde toch vooral met een “Ja, inderdaad”- gevoel.

Stellet licht (Reygadas, 2007). Ja toch verrassend hoor. Zijn vorige vond ik een gedrocht, dit was regelrecht een kijkervaring. Daar waar Battle in heaven vooral irriteerde door gekunstelde arthouse ingrediënten en niet vooruit te branden tempo, is in deze film het tempo haast nog trager en had het werkelijk niet sneller moeten zijn. Dit is een exercitie in onthaasting die functioneel is. Het leven onder de Mennonieten in Noord-Mexico sleept zich voort, en het is noodzakelijk dat de kijker dit beleeft. Zoals Ludo hierboven ook al opmerkt, het zijn gewone mensen met gewone levens. Anders gezegd, Reygadas speelt de religie-kaart zo goed als niet uit. Het gaat over schuld en boete en hoe een dilemma (hier: overspel) het leven kan beheersen. Om de impact hiervan invoelbaar te maken, moeten de andere variabelen even constant gehouden worden: het leven moet verder stilstaan. En daar komen de Mennonieten dus van pas. De film is prachtig geschoten, zorgvuldig en functioneel gekadreerd, met slechts sporadisch een wat gezocht shot. Er is een hoofdrol voor het licht: er is geen ontkomen aan. De gelaagdheid daarvan weet ik nog niet echt te doorgronden, en een religieuze duiding (het alziende oog) is me te plat. Er valt nog een en ander te ontdekken, maar overtuigd ben ik al.

Jefferson Airplane -> Jefferson Starship -> Starship...toch?

Die ja, sollicitatie geslaagd, Omar ;) Volgende keer doe je mee! Overigens, de clip was Sara. Het tweede punt wordt verkregen door de actrice te herkennen.

Zoals Olaf ondervond, legt zo'n, toch stressvolle bezigheid als quizzen, guilty pleasures en andere onverkwikkelijkheden bloot. In mijn geval de niet-vermoede capaciteit om trivialiteiten in net vertoonde fragmenten in het korte-termijngeheugen op te slaan. Belangrijkste bijdragen: (i) er hangen foto's aan de muur bij Annie Hall (ii) Javier Bardem wurgt klokslag 3 de sheriff (of was het de deputy?) (iii) glazig kijken bij de inkoppertjes.

Maar gezellig was het zeker!

Volgende keer doe je mee!

Ik HAAT quizzen. :) (behalve de Fred Oster show maar die is niet meer :(

Brrr...Sara, de jaren 80 in volle "glorie".

(iii) glazig kijken bij de inkoppertjes

LOL

Dat het gezellig zou worden bij de filmquiz stond bij voorbaat vast, dus die punten waren al binnen. Dat 90% van de vragen over Hollywood van na 1985 ging (met de nadruk op de jaren negentig) was een afknapper (om nog maar te zwijgen over de bijdrage van Goderie die vroeg naar de titel van zijn favoriete film en ongegeneerd uit Sound Of Music begon te zingen om daarna een titel te vragen van een film van Steven Seagal!?). De ronde met YouTube-remakes was flauw en veel te makkelijk (volgens mij had elk team daarbij 100% score). De samenstellers hadden een flitsende en strak geplande avond georganiseerd met een goede presentator, maar leden helaas aan een korte-termijn-geheugen wat betreft filmgeschiedenis. De enige films die in de buurt van arthouse kwamen waren Festen, Magnolia en Naked. Mijn domste fout maakte ik tijdens de enige echte fatsoenlijke filmvraag: Martijn niet gelijk geven bij de voornaam van acteur David Thewlis en in plaats daarvan Peter invullen. En dat terwijl Naked een van mijn favoriete films is. Tsk!

re: Olaf's lijstje.
jeuh Stillman! Ik heb net bij Vrij Nederland Grunberg's artikel opgevraagd, zal 'm t.z.t. nog wel inscannen (of er nou wel of geen interesse is ;) ik moet toch mijn nieuwe scanner proberen)

van Stellet Licht vind ik nu op een afstand vooral die scene in de regen als de vrouw instort toch wel erg indrukwekkend, het einde = bah.

ja het Subs-team kon de "nederlaag" altijd nog wijten aan 't feit dat die knuppels van de quiz geen vragen stelde over pakweg Rhytmus 32. ;)

van Stellet Licht vind ik nu op een afstand vooral die scene in de regen als de vrouw instort toch wel erg indrukwekkend, het einde = bah.

Ach Ludo, dan interpreteer je het einde toch metaforisch. Doe ik bij Marquez standaard. Ik had er in ieder geval geen problemen mee. Dat lange shot was akelig en mooi tegelijkertijd.

http://thelmagazine.com/6/13/Film/morrisengel1.jpg
Mijn (late) ontdekking van de afgelopen weken: regisseur Morris Engel. Is hij de allereerste Amerikaanse independent? Waarschijnlijk wel. Zijn debuut Little Fugitive stamt uit 1953, 6 jaar voor Shadows van John Cassavetes. Engel houdt het simpel. Hij volgt met zijn camera het zeven jaar oude jochie Joey. Joey denkt zijn oudere broer te hebben neergeschoten en vlucht de metro in richting Coney Island. Daar vergeet hij even de rest van de wereld en stort hij zich op de zomerse strandvreugde. Little Fugitive bevat weinig dialoog (gelukkig maar, want alle dialoog werd pas achteraf opgenomen). Dat levert pure cinema op die verwant is met de vertelmethode uit de tijd van de zwijgende film en ook veel lijkt op de films met kinderen van Abbas Kiarostami. Engels film Weddings and Babies (1958) is ook niet verkeerd.

oeh Coney Island.
op de lijst.

en wat betreft Stellet Licht, metaforisch schmetaforisch, dat soort dingen accepteer ik alleen in boeken ;)

Dus die kikkers in Magnolia vond je ook niks?

dat leek me volkomen normaal. :)

ah het ligt ook aan de film natuurlijk, Stellet Licht was 't gewoon de film niet voor vond ik. Magnolia was toch al over the top bombastisch daar konden die kikkers prima bij.

Margot at the Wedding
Asgrauwe film. Werkelijk totaal depressief, vanaf de eerste minuten, zonder dat 'r 'n duidelijk aanwijsbare reden voor is te geven, op dat moment althans! En dan te bedenken dat de twee andere Baumbach-films die ik zag, toch een redelijk opgewekte toon hadden. (Kicking and Screaming en The Squid and the Whale) Baumbach bewijst ook hier weer goed met kinderen te zijn. Een elfjarig wannabe-cool jongetje te close met zijn bizarre moeder (Nicole Kidman, hij is 11 en zij begint al over dat ie condooms moet gebruiken) samen op bezoek bij familie, waar het jongetje "speelt" met z'n nichtje en het oversekste oppasmeisje. Het is allemaal erg Frans. Het jongetje komt uit Malle's Le Souffle au Coeur en moeder Kidman (het hoofdpersonage) is er eentje voor Rohmer. Extreem wispelturig en ergerlijk, maar wel fascinerend. Kidman is een bekende schrijfster, die geen al te best contact heeft met d'r zus (Jennifer Jason Leigh) waar ze op bezoek gaan, niet omdat deze gaat trouwen (met geinige loser, wannabe-muzikant Jack Black) maar omdat ze een boekpresentatie heeft, of nee, eigenlijk een buitenechtelijke affaire met iemand uit de buurt. Allerlei conflictjes gaan door elkaar lopen, geschreeuw en gedonder en ik vond 't allemaal prachtig. Bijzondere film.

Burn after Reading
Helemaal met Olaf eens. Mislukt. Was No Country for Old Men dan toch een tijdelijke opleving, die ook nog 'ns gedeeltelijk op het conto van het zeer filmische boek van Cormac McCarthy kon worden geschreven? Burn after Reading is in elk geval haast niet grappig. Alleen, naar ik vermoed, het oorspronkelijke idee, is wel leuk en zorgt voor een geinig einde. Vrouw wil plastische chirurgie (spoiler!) krijgt dat ook na de meest bizarre verwikkelingen betaald door de CIA! Daartussen sleept de film zich voort. 45 minuten gaan voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurd. Brad Pitt, John Malkovich, George Clooney, Frances McDormand, ze zijn er, maar ze schitteren niet. De muziek van Carter nogwat past ook voor geen meter, veel te serieus, had iets lichtvoetigs tongue-in-cheek moeten wezen.

Cassandra's Dream
Viel me nog mee, na de recensies die ik zag. Al is ook dit een vrij matige film. Het eerste uur heeft he-le-maal niets. Is Colin Farrell wel een goeie acteur? Hij heeft hier grappig genoeg dezelfde rol als in In Bruges, dus hij kon min of meer in character-blijven. Gewetenswroeging van een first-time huurmoordenaar. Dat is wat uiteindelijk toch nog wel redelijk wordt uitgewerkt in 't tweede gedeelte, hoe Farrell begint te lijden onder zijn daad, misschien kan ie er toch mee door. Die moord is verder het enige wat enigzins spannend is, als de twee broers in geldzorgen (Ewan McGregor is er ook nog) de Marcel van Dam-look-a-like Phil Davis achterna lopen door pittoreske parkjes. Het einde is dan helaas weer, euh, doodsimpel.

Helemaal met Olaf eens. Mislukt.
oh ik had het toch verkeerd onthouden, in die mate werd ie niet door Olaf afgeserveerd ;)

oh Burn after Reading faalt eigenlijk al meteen. Het begint met CIA-agent Malkovich die wordt ontslagen en flipt.. Een scene vergelijkbaar met eentje in Charlie Wilson's War waarin PS Hoffman wordt ontslagen en flipt. Die laatste was veeeeeeeeel grappiger.

Burn after reading afdoen als mislukt, ik heb er geen moeiete mee. En ik vind het tof dat jij ook genoten hebt van Margot at the wedding, een van de meer onderschatte films van dit jaar wat mij betreft.

mooizo en inderdaad :)

Boy A (Crowley, 2008). Wel aardig. Eerste uur goed, met een innemende hoofdrol. Eric heet tegenwoordig Jack, heeft als jongetje eens een meisje gedood en werkt nu aan zijn reintegratie. Dat gaat natuurlijk niet van een leien dakje. Dit Britse sociale drama maakt al vrij snel duidelijk dat het niet gebaseerd kan zijn op een waar gebeurd verhaal. Het is allemaal nogal bedacht namelijk. Je ziet hoe het scenario keurig de touwtjes spant en mooi op één punt laat samenkomen, ondertussend proberend om zo goed mogelijk het zwart-wit plaatje van kleur te voorzien. <spoiler alert> Zo redt Jack nog een meisje (jaja) en heeft zijn hulpverlener en reïntegratie-expert een zo enorm verwaarloosde nietszeggende rondhangende zoon, dattie wel verantwoordelijk móet gaan worden voor een belangrijke verhaalwending. Nee, dit overtuigde me niet.

Viskningar och rop ('Kreten en gefluister', Ingmar Bergman, 1972, Zweden)
Derde aflevering in de hommagereeks Bergmania en anders dan eerder verkondigt niet in zwart/wit. Wat heet! Gebruik van kleur draagt minstens zo bij aan het verhaal als de doordachte shots, scenes, sequenties, tempi en acteeremoties. Zonder dat het geësthetiseer doodslaat. Rood wit in volle glorie. Bij neerslag of victorie, bij voor- en tegenspoed. Niets is toeval. Alles klopt.
Alleen die contactlenzen... In welke tijd speelt dit eigenlijk?

The last days of disco (Stillman, 1998). Amusant. Stillman is net iets ouder dan ik, zodat de echte bonding met deze flick achterwege blijft. Wel weer fraaie dialogen, maar de eenheid, ja het haast claustrofobische dat Metropolitan zo bijzonder maakte ontbreekt hier een beetje en maakt plaats voor meer verhaal. Maar voor mij kan het geouwehoer niet oeverloos genoeg zijn.

The visitor (McCarthy, 2008). Smaakvol drama over uitgerangeerde prof economie die geen lol meer in zijn werk heft en voor een co-authored praatje naar New York afreist. Daar heeft hij blijkbaar een appartement, maar die wordt bewoond door twee illigalen. De rest laat zich redelijk raden: hij treft net die levensvreugde aan waar hij al lang verstoken van is gebleven. Zo leert de illegaal de goede man de djembé bespelen. Dit klinkt klef, maar ik vond The Visitor uiteindelijk een kleine, oprechte film over post-9/11 leed die nergens probeert over de hoofden van de karakters grote claims richting kijker te schreeuwen. En daar houden we wel van.

Verder zitten we ergens halverwege seizoen II van The Sopranos.