Filmforum

Ik vind Room with a view geweldig en nog altijd veruit de beste Ivory/Merchant. Lichtvoetiger dan het ietwat dreinerige Howard's end en het overigens ook sterke Maurice. Iedereen komt weg met overacting wat mij betreft, maar ik kan inzien dat het niet voor iedereen geldt. Het hele idee van de "Engelsen leer je pas echt kennen in het buitenland", wat ook erg zit in "A passage to India" en het werk van Evelyn Waugh heeft me altijd verschrikkelijk aangetrokken en in dat genre vind ik A Room with a view: The film een huzarenstukje. En dan die jonge Bonham-Carter er nog bij...

nee doe mij maar The Remains of the Day ;) (geen Olaf-favoriet)

Ik heb ook niet zo heel veel met Anthony Hopkins. Als die verschijnt hoor ik altijd meteen een stemmetje dat zegt "Jaja, mensen, een Brits acteur, met baggage!"

Zombieland
Don't believe the hype, die je wil doen geloven dat dit een top-Hollywoodkomedie is. Erg standaard en voorspelbaar allemaal. De film wordt gered door Woody Harrelson en Bill Murray. Die doen weliswaar gewoon hun Woody Harrelson en Bill Murray ding - ze hebben niet eens de moeite gedaan Bill Murray een karakter te maken, hij speelt gewoon Bill Murray - maar daar kan je me altijd voor interesseren.

Mr. Deeds Goes To Town
Soort Being There avant la lettre, met het verschil dat de tuinman daar gewoon echt een idioot was en het Mr. Deeds-personage van Gary Cooper eerder boerenslim (in combinatie met een zekere sociale onhandigheid). Deeds erft een gigantische som geld, wat hem niet interesseert. Hij speelt liever tuba, op die momenten kan hij ten minste helder nadenken, en valt hem misschien een poëtische tekst voor een ansichtkaart in. (Hetzelfde beroep als die jongen in 500 Days Of Summer) Deeds wordt opgescheept met een pr-man, een hilarische rol van Lionel Stander, een echte New Yorker, die praat als Willem Defoe. Die kan om onduidelijke (nou ja plot-technisch handige) redenen niet verhinderen dat een toch vrij beroemde vrouwelijke reporter met hem aanpapt (en Deeds inpakt). Verloopt allemaal als verwacht, inclusief een rechtszaak. Win je toch weer een half uur speeltijd mee. De rechtszaak is overigens absurd, een vanzelfsprekend Oostenrijkse psycholoog wil bewijzen dat Deeds manisch-depressief is, en eigenlijk is hij vrij overtuigend. Dat dit verder geen reden hoeft te zijn om de arme kerel zijn centjes af te nemen, zodra hij communistische ideeën krijgt, spreekt vanzelf.

Fish Story
Deed me aan Cloud Atlas denken, de roman van David Mitchell. Niet dat ik me daar veel van herinner, maar volgens mij werden ook daar de meest onmogelijke verhalen met elkaar verbonden. Fish Story lijkt uit een grabbelton een paar scriptideeën te hebben gevist en die, als een soort scenariocursus, met elkaar te hebben verbonden. En het werkt nog best aardig ook. De gekke Japanner-humor helpt. Zo rijdt er in de opening een man in een rolstoel, tikt pesterig een rijtje fietsen om, om vervolgens kwiek uit de rolstoel te springen en 2 nerds in een platenzaak lastig te gaan vallen. Hebben ze soms niet gezien dat er een komeet aankomt? Ik dacht al wat is die zon raar en de stad verlaten. Het einde van de wereld nadert en wat doe je dan als popnerd, lekker plaatjes draaien. En laat nu net één van die platen de redding van de wereld zijn. Een lekker punk-deuntje, met een mooi melancholisch intro en een minuut pauze middenin, waar Black Sabbath-achtige mythen de ronde over doen. We zien het liedje ontstaan en een cruciale verbindende rol spelen tussen deze ketting van levens. Aan het eind wordt alles nog 'ns handzaam samengevat (zelden een film gezien waar dat zo noodzakelijk was) en keert de film zelfs even helemaal terug naar de bron van de titel van het liedje en krijgt de film (misschien door het plotselinge zwart-wit) zelfs iets Tarkovskiaans.

This Sporting Life
Eentje uit de Britse New Wave, die toch tekort schiet vergeleken met de Franse, maar wel haar eigen sfeer heeft. Meer theatraal en meer melodrama. This Sporting Life schetst het leven van een rugby-speler, een compromisloos vrij onsympathiek hoofdpersonage. Hard in het veld en driftig erbuiten, als hij maar tevergeefse pogingen blijft doen om zijn huisbazin te versieren. (Maar die zit vast in haar weduwe-zijn) De structuur van de film lijkt eerst heel boeiend, de rugby-speler heeft in een wedstrijd een hoop tanden verloren, moet bij de tandarts onder verdoving en begint dan in een koortsachtig dromen zijn leven te herinneren. O.a. hoe een Marcel van Dam-achtig oud baasje een trial voor hem regelt bij de club. Maar als hij dan weer in het 'nu' belandt gaat de film gewoon een hele tijd verder, het zijn gewoon flashbacks om de flashbacks zeg maar. (Terwijl je eigenlijk zou verwachten dat alles op een significante wijze dan bij elkaar komt) Het is ook in dat laatste half uur (van de dik 2 uur durende film) dat het verhaal wat begint te slepen. Weer een ruzie met de huisbazin, weer driftbuien. Als portret van Brits working class small town life is This Sporting Life echter best geslaagd. De dreigende kolencentrales op de achtergrond van het rugby-veld, als bewakers van een gevangenis.

An American In Paris
Het eerste wat opvalt is het kleine foutje in de intiteling. Er staat "Gene's Kelly's paintings" gemaakt door persoon X. Maar het zijn natuurlijk niet Kelly's schilderijen, het zijn die van zijn personage Jerry Mulligan. En dan zeggen ze dat je acteur en personage niet moet verwarren. Niet dat Kelly niet zijn Kelly-personage speelt. Alleen dan nu in Parijs. Hij verkoopt matige schilderijen op een straathoek, wordt dan ontdekt door een vrouwelijke mecenas, die in meer dan zijn werk is geinteresseerd. Kelly zelf ziet meer in een meisje waar hij zich in een cafe aan opdringt, de popperig perfecte Leslie Caron. Maar die heeft al een relatie met een of andere showbiz-ster. Allemaal genoeg redenen voor gedans en gezang, op leuke liedjes van Gershwin. Zeker in het midden-gedeelte is de film heel fraai en romantisch, en kun je ook duidelijk zien dat Woody zich hierdoor liet inspireren voor zijn musical Everyone Says I Love You. In het laatste gedeelte wordt een redelijke afhandeling van het plot maar vergeten voor een gigantisch fantasie ballet. Best indrukwekkend maar tegen die tijd geloof ik het wel een beetje met al dat getapdans!

Medium Cool
Vido en Olaf prezen 'm al in respectievelijk weblog en weeklijstje en dit is inderdaad een heerlijke film. Meesterwerkje zelfs. En volkomen onderschat, want in die paar naslagwerken die ik heb wordt ie niet genoemd. Er zit zóveel in Medium Cool en toch ontaardt de film niet in een totale wanboel. Sterker nog uit de schijnbare lukrake opvolging van scènes ontstáát iets. In het hart van de film zit een simpel verhaal van een man die een net naar Chicago verhuisde vrouw + haar zoontje ontmoet en vriendschap sluit. Het zoontje is duivenmelker, wat ik altijd al wel een lieve sport vind. Magische beelden van duiven vanaf het dak, flashbacks naar West-Virginia en briljante muziek van Mike Bloomfield die recht naar het hart gaat. Bijna als de Velvet Underground-achtige bluesplaten van Jandek. Maar Medium Cool zit ook vol politiek en sociale onrust. Eind jaren '60 moet wel de boeiendste tijd in de recente Amerikaanse geschiedenis zijn geweest, met hippies, protesten tegen Vietnam en de black power beweging. Het hoofdpersonage is camera-man en interviewt wat Afro-Amerikanen die mooie speeches houden. Een negroe is een invisible man, maar geef hem een geweer en hij wordt zichtbaar. Ofzoiets. Martin Luther King preekt ook nog op de tv. Voeg daar nog prachtige sequenties aan toe als een uitje van de camera-man met een andere scharrel, dat via een rolschaats-knok-wedstrijd vloeiend overgaat in een fraaie seksscène. Of jongetjes in een trein, heel gewoontjes. Werkelijk van alle markten thuis dus, dat mogen duidelijk zijn. Het einde dan nog als het zoontje verdwenen is en moeder na een date in haar fraaie knalgele cocktailjurkje door demonstraties struint. Spannend en prachtig.

Lola Montes
Laatste, meest ambitieuze film van Ophuls, die kort erna overleedt en daarvoor al gezeik had met de producers, die zijn werk verminkten. (Wat is dat toch altijd dat ambitieuze films door financiers worden verknald, ik bedoel ze hebben het geld er toch al ingestoken dus het is toch al te laat, pak dan door) De film is echter inmiddels gerestaureerd en op Criterion verschenen. Lola Montes is een superstilistische film, die wel erg kil blijft, maar op zich een geniale structuur heeft als huiswerk voor de filmnerds. Lola Montez, een werkelijk bestaande society girl uit de 19e eeuw, ziet haar leven verbeeld in een circus, waarin ze zelf de hoofdrol speelt. De mannenverslindster en schandaal-meid als circus-act, real life soap avant la lettre zeg maar. Circusmeester is Peter Ustinov, die de hele film lang met zo'n gezwollen overdreven stem blijft vertellen, nog irritanter dan een voice-over, maar passend bij zijn personage. In flashbacks die vanuit circus-scenes ontstaan zien we gescharrel met Liszt en een Beierse koning. Het is echter vooral het einde dat indruk maakt, eigenlijk vergelijkbaar met L'Emploi du Temps, ook hier lijkt men toe te werken naar een fatale klap, maar wordt het personage gespaard. Wat eigenlijk nog vernederender is.

Rio Bravo
Dit leek het eerste half uur magistraal als een epos met ensemble cast van Sergio Leone te worden. Het ís ook een klassieker natuurlijk, maar ontspoort gaandeweg in een komedie!? Ik kan het zelf nauwelijks geloven maar zou niet weten hoe je de film anders moet bekijken. Er zijn vanaf het begin al 2 overduidelijke comic relief karakters in de personen van een oude schietgrage bejaarde en een onderkruiperige Mexicaan. Vooral die laatste is irritant en zijn beste grap is nog als hij ergens in een kort flardje tekst "daar zit ie" even uit zijn overdreven accentje valt. Maar ook de hoofdpersonages worden eigenlijk steeds koddiger. De oude John Wayne die met een wel heel jong ding aanpapt en vooral Dean Martin, ja de zanger, die eerst tragisch lijkt te zijn als alcoholist met ontwenningsverschijnselen, maar zich gaandeweg hervindt en 't op een zingen zet. Dat laatste is wel leuk overigens, maar als gezegd het is dan inmiddels wel een western lite geworden waar de actiescenes van toeval aan elkaar hangen. Het verhaal is verder standaard als wat, een gevangene die bewaakt/bevrijdt moet worden en schurken en het wachten op de vermaledijde marshall. Begrijp me niet verkeerd, heb me best vermaakt.

nou Vido was wat kritischer over Medium Cool dan ik me herinnerde, maar hij was in elk geval wel geboeid ;)

Ik zit meer aan jouw kant qua medium cool geloof ik. Wij zijn het dan weer niet eens over This sporting life. Die vond ik beter. Ik vond het een genot om die jonge Finney te zien. Ken je "A taste of honey" trouwens? Zo niet, moet je hem eens proberen. Grote favoriet van Morrissey/Marr.

zal hem op de lijst zetten.

k vond het een genot om die jonge Finney te zien.
Finney?

The Loneliness of the Long Distance Runner is qua titel in elk geval ook wel fascinerend (niet gezien nog)

Iron Maiden geeft alvast de samenvatting. ;) [het leven van Alexander de Grote is ook verkrijgbaar]

https://www.youtube.com/watch?v=09-P_Lt6R00

Zelf nooit gezien ondanks inderdaad fascinerende titel (zelfde geldt ook voor Stranger in a Strange Land of Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, die laatste kan gewoon nooit zo gaaf zijn als de titel.)

The Loneliness … vond ik altijd de indutter van Somewhere in Time.

De film is absoluut de moeite waard.

vond ik altijd de indutter van Somewhere in Time.

Ja, ook niet een van mijn favorieten.

die Angst des Tormanns beim Elfmeter

jaaa die is goed he :) de titel dan, ik wil 'm ook niet zien denk ik. Wilde alle Wenders' gaan kijken, maar de man is torrent-matig verrassend obscuur (naast de 5-6 grote die ik al zag) en als je dan iets vindt is het een niet ondertitelde aftandse vhs-rip.

The Loneliness … - wat Olaf zegt. Britse New Wave is natuurlijk lastig te vergelijken met de Franse variant, want: kitchen sink drama's. This Sporting Life = Richard Harris. Albert Finney zit in die andere klassieker: Saturday Night And Sunday Morning. Ook geen verkeerde film. Als iemand een goeie zuiplap kan spelen dan is het Finney wel.

Je hebt gelijk Vido! SN&SM, DAT is nog eens een film! Ja die vind ik beter dan sporting life.

http://www.theglowingedge.com/wp-content/uploads/2009/08/frank-booth.jpg

We hebben Genoten.

"Heineken? Fuck that shit!"

(misschien nu toch postuum The Last Movie heruitgebracht of zo?)

http://www.scene-stealers.com/wp-content/uploads/2008/05/rivers.jpg
eersteklas-eikel RIP

Natural Born Killers
Een vriend van mij zei dat je om dit te kunnen waarderen met een hoop drugs van de kaart moest zijn. En dat was ik niet. Toch zit er ook wel bijna een intrinsieke drugs-achtige hypnose in deze eindeloze orgie van geweld. Als een krankzinnige MTV-videoclip, in alle kleuren van de regenboog en beeldformaten. Ook de muziek is bijna een permanente megamix, het valt eerder op als er ergens een dialoogje zonder begeleiding klinkt dan mét. Qua muziek zijn er een paar Arabisch aandoende tracks (kunnen best van Peter Gabriel zijn) die het trance-effect nog maar 'ns benadrukken. Wat valt er verder nog over te zeggen. Een moderne Bonnie & Clyde op killing spree (gespeeld door Woody Harrelson en Juliette Lewis) een opening die The Killers eerst in zo'n diner en een geinige rol van Robert Downey als sensatie beluste Australische schock-doc-journalist. Hij schmiert lekker, maar Tommy Lee Jones overdrijft, maar de verleiding is o zo begrijpelijk in zo'n film.

The Great Gatsby
Alsof The Great Gatsby een glossy magazine was, zo ziet deze film eruit. Prachtige mensen, prachtige beelden en alles schittert en blinkt. Het werkt toch niet echt en maakt de film afstandelijk. (Al was het boek ook al lastig doordringbaar) De relatie-perikelen zijn me nu veel duidelijker en ook die elite en working class-tegenstellingen, maar uiteindelijk ontbreekt toch sfeer en goed neergezette karakters. Simpel voorbeeldje is als Carraway zijn vriendschap aan Gatsby betuigd, je 'm eigenlijk nauwelijks geloofd. Geen chemie tussen Redford en Waterston Dan is het andere vervelende paartje beter, met de altijd vreselijke en daardoor goeie Bruce Dern als Tom en zijn nerveuze vrouw, een bijna onherkenbare Mia Farrow. Ook nog redelijk geslaagd zijn de passages in wat je de "hel" van het verhaal kan noemen, het gebied rond de garage met het reclame-bord met de ogen. Als gezegd, uiterlijk goed, inhoudelijk minder. Het is aan de vader van Gatsby die op het laatst voor de begrafenis opduikt om de film eindelijk wat emotie mee te geven.

Diva
Een echte Vrolijke Frans... Een van de eerste vertegenwoordigers van de Cinema Du Look en zo'n typische alles-kan jaren '80 film, beetje de Franse Risky Business ook wel. Inclusief een McGuffin, of eigenlijk meerdere want het plot is gepast onnavolgbaar. Er zijn een paar cassette-tapes en allerhande schurken die erachteraan zitten. Iets teveel eigenlijk, de Taiwanezen hadden weg gekund. Op 1 van de tapes staat een illegale opname van de Diva (een sopraan) die weigert platen te maken. Dat zint haar bewonderaar niet, het duidelijk naar Antoine Doinel gemodelleerde hoofdpersonage, die op onduidelijke wijze heel wat apparatuur naar binnen weet te smokkelen. Maar dan is er nog een andere tape met veel gevoeligere informatie.En ook die belandt in zijn bezit! De moderne Doinel weet vriendschap te sluiten met de Diva, hoe dat kan is ook een raadsel want hij schoffeert haar eigenlijk in al zijn acties. (Hij jat ook nog d'r jurk) Maar de twee beleven wel een romantisch dagje, met Satie-begeleiding. Lekker smooth, laat dat maar aan Betty Blue-regisseur Beineix over. Die vindt bijvoorbeeld ook nog tijd voor een oeh lala opwaaiend Marilyn Monroe zomerjurk-grapje. Maar dit alles is nog maar 10% van de basis van het verhaal want er zijn ook nog corrupte agenten, onder wie een jonge Dominique Pinon (Jeunet-regular) die nog lelijker was toen ie jong was. (En grappig) Ander lief personage is een Thais kindmeisje, totaal geobsedeerd door seks en in de weer met appels en naaktfoto's, bijna als het meisje uit Het Leven Is Vurrukkuluk van Campert. En die sfeer heeft de film eigenlijk sowieso wel een beetje.

Nothing Personal
Ik vond Kan Door Huid Heen beter. Dat vrouwelijk hoofdpersonage ging dieper, Nothing Personal is veel meer een film die bestaat uit gaten, bewuste onduidelijkheden. Ik vond die vrouw (Lotte Verbeek) maar een beetje vervelend moet ik zeggen. Het begint als Wendy & Lucy zonder hond, maar voor we 't weten is het zwerven om en zit de vrouw in de tuin van Chris Rea te wroeten. Het zeewier heeft wel wat van, hoe noem je dat, filmrolletjes, waar ze films op schieten zeg maar. Wel toepasselijk. Rea en Verbeek weten de film wel te dragen, ondanks het minimalisme is het zeker niet saai, al vond ik het uitstapje naar de bewoonde wereld wat saai. (Ik had bijvoorbeeld eerst al niet door dat ze op een eiland zaten, en hoe is die vrouw daar dan gekomen) Het best geslaagd is het fraaie, bittere einde waar ook de poster op gebaseerd wordt. Of ook die 'nieuwe start'-scene daarna nog nodig was. Het lijkt me niet. Redelijke film wel, met aardige electronische muziek van Ethan Rose.

ondanks het minimalisme is het zeker niet saai, al vond ik het uitstapje naar de bewoonde wereld wat saai.

dat staat wat stom, laat ik er ik vond het wat overbodig van maken. eerst dacht ik b.v. ook dat Rea op zijn estate helemaal zelfvoorzienend was, maar later doet ie gewoon boodschappen. tja :)

Arabisch aandoende tracks (kunnen best van Peter Gabriel zijn

Uit het hoofd: qawwali (Pakistaanse religieuze zang) van Nusrat Fateh Ali Khan, wel op Real World dus je zit in de richting. :)

ah :) volgens mij klonk dat nummer bij de gevangenisopstand brruut :)

In de film werkte het wel, al is het allemaal wat kitscherig ja. En dat stoort me wel op die Real World plaat (Must Must). Dan liever z'n gewone werk … of de Sabri Bros. Of Sacred System's Nagual Site.

Pather Panchali
Eindelijk deze vroege Indiase klassieker gezien, "de beste Indiase film aller tijden". Nou schiet me even geen andere Indiase film te binnen, in Bollywood heb ik me nooit verdiept, maar Pather Panchali is in elk geval goed ja, bewust kabbelend als de Italiaanse neo-realisten. De film gaat veel minder over Apu, het zoontje, dan ik dacht. (Ik meende me iets te herinneren dat ie weg liep van huis) Maar dat zal wellicht later in de trilogie zijn. Hier zien we meer de alledaagse bezigheden van een armoedig gezin. Pa vertrekt om geld te verdienen, moeder houdt de kinderen met wat rijst nipt op de been en het oude tantetje dat bij hen inwoont klaagt wat af. (Even lief als aandoenlijk personage) Twee scènes blijven zeker bij, op een moment rennen de broer en zus van het gezin door wuivend graan om een stoomtrein te zien. Het heeft iets magisch, iets hoopvols. Onterecht zo blijkt later, want als pa eindelijk terugkomt zijn 2 van de gezinsleden naar gene zijde vertrokken en schreeuwt hij samen woordloos met zijn vrouw.

The Insect Woman
Zou in zijn tijd wel eens heel controversieel kunnen zijn geweest. Zeker in Japan. Als Ozu een overmatige interesse voor seks had gehad (en hoeren) zou hij deze film kunnen hebben maken. Het heeft die typische Japanse wat kille afstandelijkheid, maar ondertussen lurkt pa aan de tiet van dochterlief en meer van die dingen. De film bestrijkt een enorme hoeveelheid jaren, er zouden allerlei metaforen in zitten, waarvan de duidelijkste de cirkels zijn. De sterke vrouw van de titel heeft allerlei baantjes en affaires wordt hoer, verraadt dan haar hoerenmadam en wordt zelf de madam en wordt dan op haar beurt ook weer verraden. In het mooie einde lijkt in elk geval haar dochter in elk geval de cirkel te doorbreken.

L'Humanité
Hij kan het warempel dus wel die dekselse Bruno Dumont! Flandres slechtste film ooit, L'Humanité een van de beteren die ik dit jaar zag in elk geval. Ik heb geloof ik bij Memories of Murder wel 'ns gezegd dat ik van policiers houdt waar de crime maar een beetje zijdelings ertoe doet. L'Humanité voert dat tot in het ultieme door. We zien een naakt kinderlijkje, we zien het hoofdpersonage een agent, maar de eerste 40 minuten zien we enkel zijn gewone alledaagse handelingen. En dat werkt heerlijk. De loserige Momma's man met schuldig hoofd (zou hij die moord gewoon zelf hebben gepleegd) woont bij zijn moeder, in een volkswijkje. De straat is naar overgrootvader vernoemd, een beroemde schilder. De man loopt alsof hij een hersenbloeding heeft gehad en maakt een nogal dommige indruk, wat hem ook constant door jan en alleman wordt verweten. En toch, heel knap, gaandeweg de film weet de film toch de kracht van deze dolende ziel duidelijk te maken. Hij doet zijn uiterste best! Allereerst krijgen we al te horen dat hij ook zelf vrouw en kind is verloren (nauwelijks te geloven dat ie die ooit had) maar het is waarschijnlijk daardoor dat die crime hem zo aangrijpt. Ook zijn buurvrouw is afwisselend lastig en fascinerend voor hem. Zij heeft al een vriend, maar gedraagt zich (waarschijnlijk tegenover iedereen in het dorp) als een flirt. Dumont, de provocateur, kan zich dankzij haar uitleven in een overdaad aan expliciete seksscenes en op 't laatst wordt het helemaal bont met L'Origin du Monde (dat beroemde schilderij) taferelen. Er zijn ook genoeg werkelijk aangrjipende scenes, zo knuffelt de man een zielige Algerijnse drugsdealer en peinst hij minutenlang pijnlijk bij een schilderij in een museum (waar een tentoonstelling over zijn grootvader wordt ingericht) Mooiste sequentie is misschien wel de volgende. De vriend van de buurvrouw komt aangereden met de schoolbus, agent maant 'm kalm maar beslist tot stoppen, man in bus kaffert 'm uit, waarna ons hoofdpersonage naar huis gaat en met een zielige kop keyboard gaat staan spelen.

They Were Expendable
Ik heb John Ford-films vaak belachelijk gemaakt, maar ditmaal weet hij me toch redelijk te raken. En dat in een oorlogsfilm, zeker niet mijn genre. Het is voor Ford een zeer atypische film, maar sowieso totaal anders dan je bij een film verwacht die in de jaren '40 werd gemaakt (nog tijdens WW2) De Amerikanen worden namelijk in de pan gehakt! Ondanks allerlei landkaartjes en dergelijke blijft de campagne voor mij nogal onduidelijk, maar het is ook niet zo van belang. De Amerikanen vechten in de buurt van de Filippijnen tegen de Japanners, hoppen van eilandje naar eilandje en het bootjes-bataljon wat we volgen wordt kleiner en kleiner. Robert Montgomery en John Wayne spelen de leiders, de laatste is vrij sympathiek en zelfs knap voor zijn doen, maar Ford had meer met Montgomery (die werkelijk in oorlogen had gediend). Hoewel de actiescenes spectaculair zijn, alhoewel wel wat veel van hetzelfde gaat het om de tussen-scenes. Zo wordt een stervende soldaat opgevrolijkt en is er een prachtige romance tussen Wayne en een verpleegster (Donna Reed), zittend op een bankje in een zeebriesje, dromend van thuis. Op een of andere manier lijkt het MASH wel, er is ook hier wel wat tijd voor groepen. 'Wat voor soep is dit in godsnaam' 'Dat is afwaswater sergeant'.

Cabaret
Foutloze strakke musical natuurlijk. Hier iets over zeggen voelt volslagen overbodig. Door jong en oud gezien ten slotte. Zelfs Liza Minnelli ergert me niet! (Ze lijkt wel wat op die lieve vrouw uit The Shining zelfs) Op zijn beurt lijkt haar love interest Michael York op die knaap uit The Reader. En dan heb je nog een aristocraat met foute melksnor die wat naar Prins Bernhard gemodelleerd lijkt. Dé held van het verhaal is echter Joel Grey, de master of ceremonies. Wat een mimiek! Wat een kop! Money! Money! Eindelijk een sample van The Avalanches ontdekt. Het liedje met de aap is zo aandoenlijk. Hij maakt de film. Pracht laatste shot ook.

Cross Of Iron
Atypische Peckinpah, die zijn geweldslomo's eens in WW2-context inzette. Zijn fysieke gesteldheid was hopeloos, het geld raakte op, maar het is wel een behoorlijk geinspireerde, rare film. Het begint er al mee dat de hoofdpersonages Engels-sprekende nazi's zijn. Het woord Jood valt vanzelfsprekend nergens, waardoor je nog bijna met ze gaat sympathiseren in de campagne tegen de Russen. (Idi E Smotri achtige plaatjes, dooie jongetjes ook) Al het geknal en de ontploffingen wordt op een gegeven moment wat saai, maar James Coburn is vermakelijk als manische bataljon-leider, totaal cynisch, gezaghatend, die zich uiteindelijk tegen zijn oversten keert. (In het bataljon treffen we verder ook nog Ferry Mingelen aan, maar dit terzijde)

The Red House
Tip van Scorsese, die wel van het occulte houdt. Althans deze film lijkt lang een occulte mysterieuze sprookeslaag te bevatten, al is de uiteindelijke logische verklaring (moord) toch wat minder boeiend. Edward G Robinson is prima op zijn plek als boertje met een houten poot. Met zijn Roemeense hoofd tussen landarbeider en dictator. Hij heeft een aangenomen dochter (is al verdacht) die hij betutteld en overdreven beschermd. Ook zijn zus woont bij hun in. Zou de dochter een kind zijn van broer & zus? In elk geval doen de wildste geruchten in het dorp in de vallei de rondte en als er een jonge knecht bij hun komt werken begint dat te broeien en te koken. The Red House is, typisch voor Scorsese's voorkeuren, ook geinjecteerd met een flinke portie jeugdige erotiek (Netjes buiten beeld waarschijnlijk) Al in de eerste scene vraagt de verloofde aan haar jongen of ze gaan zwemmen en of hij zich alsjeblieft níet thuis al wil omkleden. De dorpsjongen en de dochter sluiten vriendschap ontdekken Tim Burtoniaanse geheimen in het nabijgelegen bos, inclusief opklinkend Danny Elfman-achtig engelengezang op de soundtrack. In het bos huist ook nog een Joran van der Sloot die meisjes op hun bek pakt en anders erop los schiet. Als de verklaringen voor het rare gedrag van de adoptievader tegen 't eind moeten worden gegeven in veel te lange exposities wordt de film wel wat komisch/belachelijk. Waarom laat de jongen ineens zijn dinnetje bij haar gekke pa achter? Nou om Robinson nog even te doen laten schitteren in zijn waanzin.

Micmacs A Tire-Lagot
Bijna grappig hoe z'n drukke, cartooneske, waanzinnige film tegelijkertijd zo leeg en saai kan zijn. En dat leeg is eigenlijk dubbel opvallend want dit moet eigenlijk een aanklacht tegen de wapenindustrie zijn. Daar komt weinig van terecht, in de veel te driftige opgepoetste stadskleurige sprookjeswereld die Jeunet hier weer oproept. Zijn Anton Pieck plaatjes sorteren geen effect meer, ergeren zelfs, misschien moet hij maar 'ns bij Caro langs, met een bloemetje voor een hernieuwde samenwerking. Micmacs is alleen leuk in het eerste kwartiertje, waar het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd. Vader overlijdt door een man en het jongetje verandert in een apathische video clerk (Davy Boon) die The Big Sleep in Franse nasynchronisatie mee kan playbacken. Dan wordt hij uit het niets getroffen door een kogel, die 'm later nog door een collega wordt geschonken. Dit absurdisme werkt nog aardig, zo lijkt het bijvoorbeeld alsof hij niet kan praten en in gebarentaal en Chaplin-grollen communiceert met de wereld om hem heen. Later slaat ie dan alsnog aan het babbelen en belandt hij in een recycle-paradijsje van oude autobanden waar een team van geflipten hem bij staat in zijn, zoals gezegd, onduidelijke wraaktocht op de wapenindustrie. Het is tekenend dat de leukste grap iets met een een worst van doen heeft. Regular Pinon lokt een hond!

A Face In The Crowd
Kazan doet een soort Preston "Great McGinty' Sturges-imitatie, maar dan met een bittere saus. Hoe macht en roem je kapot maakt. A Face In The Crowd begint sfeervol in een dorpje in Arkansas waar een dame (Patricia Neal) op locatie een radio-programma maakt en ditmaal vanuit de gevangenis uitzendt. Daar vindt ze een zwerver (Andy Griffith) die de X-factor heeft een goeie shoutin' soulstem en ze geeft 'm zijn eigen show. Één probleem, de zwerver is eigenlijk al vanaf het begin een autoritaire egoïstische zak, dus die opmerking van macht corrumpeert geldt niet echt. Al wordt het wel van kwaad tot erger. Na de lokale radioshow volgt een opmars in showbiz richting tv, die dan net opkomt, inclusief Beatles-taferelen. Kazan is niet bang voor wat gewaagde scènes, de voormalige zwerver probeert alle vrouwen te versieren, inclusief lokale majorettes, waarvan hij de wedstrijd moet jureren. A Face In The Crowd is een echt epos, heeft ook wel de lengte, maar stipt toch een hoop dingen aan die niet helemaal uitgewerkt worden, de film haalt er bijvoorbeeld ook nog politiek bij ('mensen willen simpele slogans 'change' bijvoorbeeld) en er zitten simpelweg teveel personages in die wel belangrijk zíjn, maar nauwelijks vorm krijgen. Zo houdt Walter Matthau tot slot een fraaie cynische een speech tegen de inmiddels weer terug op aarde gekeerde zwerver, terwijl die speech eigenlijk door zijn ontdekker/manager en vriendin had moeten worden uitgesproken.

Quadrophenia
We are the Mods! We are the Mods! Opvallend eigenlijk dat de ouders zo flipten over deze jeugdstroming, ze kleden zich toch best strak en netjes. Gewelddadig en rellerig zijn de jongens natuurlijk wel. Quadrophenia is een heerlijke jeugdcultuurfilm, geschreven door de mannen van The Who. (Ik moet achteraf lezen dat het gewoon op hun dubbel-album is gebaseerd.... Doh!) Het begin lijkt ie echt geniaal te worden, doordat naast het gebral er ook nog een hoop melancholie en working class melancholie in zit. Twee zingende gasten (eigenlijk tegenpolen, 1 rocker, Winstone van Scum, ander mod) zingend in een badhuis. Een beetje Deep End zeg maar. Maar daarna wordt lange tijd ruim baan gemaakt voor de heerlijke soundtrack (o.a. van Who'er Entwistle) en feestjes en gedans. Niks mis mee hoor. Het rattige Cruijffiaanse hoofdpersonage lijkt de boel onder controle te hebben en hét mannetje te zijn, maar zijn roodharige meisje dumpt 'm en in een hilarische van Sting blijkt die laatste een conformist. En niet de stoerste Mod aller tijden. Dat breekt 't arme kereltje op en zo keert de droefheid in de vorm van melodrama toch nog terug. Jammer dat juist aan het eind de soundtrack wat voor de hand liggend wordt, met songs die letterlijk naar gebeurtenissen op het scherm verwijzen. Het eerste half uur is echter om te koesteren. Overigens is ook Timothy Spall nog even te zien in zijn debuutrolletje en hij doet 't meteen naturel.

Vader overlijdt door een man

mijn!

Ik heb op het blog dus een stukje gepost over A Serious Man, het meesterlijke eerbetoon aan zowel Kafka als de Thora van de gebroeders Coen.

^maar snel eens kijken dan.

One From The Heart
Altijd gehoopt dat deze film goed was, sinds ik via Audiogalaxy, lang, lang geleden, de soundtrack van Tom Waits tegenkwam. Die is nog veel belangrijker dan ik dacht, want One From The Heart is bijna een musical. Coppola was van plan een kleine film te maken, maar zoals dat gaat bij hem, rezen de kosten in no time weer de pan uit, omdat hij allerlei prachtige sets liet bouwen. Las Vegas is daardoor expres nep en vol warme kleuren. Zonder meer een van de geslaagde aspecten aan de film. (Looks én geluid dus) Inhoudelijk werkt de film eigenlijk maar tien minuten. We zien een paartje hun vijfjarig verlovingsfeest vieren. Ze zijn niet de jongste en knapste meer (voor Hollywood-begrippen dan he, dus zeg 35) en hun liefde voelt echt, inclusief geibbel. Maar ja, daar peur je geen plot uit, dus verlaat de dame (de langbenige Barbra Streisand-achtige aan het gezich kun je zien dat ze een comedienne is, Teri Garr) plotseling haar man (Frederic Forrest). Het voelt dan dus al verkeerd en je weet toch dat ze weer bij elkaar gaan komen, wat zo lang mogelijk uitgesteld wordt. (Waardoor ik als kijker toch weer ga hopen dat het misschien níet goedkomt) Beide beleven een avontuurtje, en op de achtergrond is Harry Dean Stanton nog wel grappig als Lou Reed-achtige wannabe womanizer.

Saturday Night and Sunday Morning
Is dát 'm nou? De stem klinkt bekend, is dan al oud eigenlijk. En jahoor daar staat de piepjonge Albert Finney in de fabriek te werken. Hij speelt in dit uitstekende kitchen sink drama een jonge blaaskaak, die van boozen houdt en verder wat neerkijkt op samenleving en domme collega's, van een van heeft hij de echtgenote al in bruiksleen. Het mooie aan dit kitchen sink drama is het ontbreken van melodrama, het is een rustige, realistische film, voor mij gesymboliseerd door de bezigheden van Finney met z'n mattie (Norman Rossington) met wie hij o.m. kaart en vist. In de loop van de film wordt Finney een ietsjepietsje ingekapseld, krijgt hij deksels op zijn neus en ontmoet hij een nieuw en jonger (en vrij) meisje. Hun eerste kus is zéér romantisch, als ze eerst al heel lang hebben zitten wachten tot haar oude moeke eindelijk de krant uit heeft en naar bed is gegaan.

I'm All Right Jack
Ik zat eerst te denken dat Peter Sellers wellicht alle belangrijke rollen speelde. Komt door zijn uitgestreken kop (ik herken 'm nooit zo goed) en vooral door de Kind Hearts & Coronets humor die hier ruimschoots aanwezig is. Zal best 'ns dezelfde studio kunnen zijn. Britse licht-satirische humor, die heel slim niet "links" of "rechts" is. Zowel de vakbonden als de elite worden gedist. Ian Carmichael speelt een oenig rijkeluiskindje dat in een fabriek aan de slag wil. Eerst als manager, maar dat wil niet lukken. (Er volgt een kleine ode aan Chaplinesk gedoe met machines) Dan suggereert een gewiekste oom dat hij maar onderaan de ladder moet beginnen. Daar maakt hij kennis met Sellers, de communistische vakbondsleider, alsmede diens rondborstige dochter. Carmichael snapt van de arbeiders-kolchoz-vertragingstactieken geen bal, doet van alles fout en wordt per ongeluk een held. Geinig? Ach, ik was 'm wel heel snel weer vergeten.

Prizzi's Honor
Rááre struikelende film van John Huston en da's altijd de moeite. Zo is me nu nog steeds niet duidelijk of ie het nou als komedie/parodie/spoof op maffiafilms als The Godfather had bedoelt, of het toch redelijk serieus is. Een beetje van beide waarschijnlijk. (Het einde is bijvoorbeeld hard en niet komisch) Oh ik zie dat IMDB toch ook comedy in de tags heeft. Klopt ook, bijvoorbeeld de bizarre rol van de oude Don, een reutelende smeerlap. (William Hickey) Hoofdrolspeler Jack Nicholson is zelf ook geinig, als naief figuur die zijn wijsheden uit magazines houdt en haast een autistische kijk op liefde heeft. Hij komt op een huwelijk een schone blonde dame tegen (Kathleen Turner) krijgt wat met haar, maar zij zit ook vuistdiep in double-crosses e.d. Sterker nog ze is een huurmoordenaar en toevallig ook de echtgenote van een man die Nicholson net over de kling heeft gejaagd: 'if he's so fucking smart, how come he's so fucking dead'. En da's nog maar het begin. Het ontbreekt Huston een beetje aan timing en tempo, maar ergens hoort dat erbij natuurlijk, als je toch een nep-epi maakt móet je wel beginnen met eindeloze bruiloften a la The Deer Hunter. Overigens bevat Prizzi's Honor ook een van de flauwste running gags ooit, bij elke reisscene zien we een vliegtuigje van links naar rechts vliegen (en omgekeerd op de terugweg)

Ja rare film, Prizzi's honor, door die onduidelijke toon, maar dat maakt het inderdaad juist heel intrigerend.

The Duellists
Hollywood-moguls zullen verrukt uit hun kalfslederen stoelen zijn opgeveerd. Wat een talent, die Ridley Scott. Als je met zo'n vaste hand, zo'n duur uitziend debuut kan maken. Straf! Alsof ie al jaren bezig was. (En hij was dan ook niet de jongste meer) The Duellists is gebaseerd op een verhaal van Conrad en vertelt over de vete tussen twee officieren uit het Franse (Napoleons)leger. Twee goede rollen van Keith Carradine en Harvey Keitel. De laatste herkende ik pas na een tijdje. Het kan aan de maffe Obelix-achtige vlechtjes hebben gelegen, maar misschien ook omdat hij uitstekend in een rol kan verdwijnen. Die vlechtjes en andere details (hoeden!) zijn trouwens tot in de puntjes verzorgd, zo schijnt dit de meest realistische zwaardvecht-film ooit te zijn. (Of is het meer schermen) Hoe dan ook, de officieren krijgen het om raadselachtige redenen aan de stok en vooral Keitel raakt totaal geobsedeerd. Elke mogelijkheid tot een duel grijpt hij aan. En dat zijn er veel. Het is daardoor dat de film na een tijdje een wel erg fragmentarisch karakter krijgt. Zappend van duel naar duel, in allerlei variaties, tegen allerlei achtergronden. Als altijd zijn het juist de tussenstukjes (de weinige die er zijn) die het mooist zijn. Carradine overleggend met een laconieke fluit-spelende vriend. Het laatste duel (met pistolen nog wel) is, zoals het hoort, het mooist. Prachtig laatste shot van Keitel vanaf een heuvel al peinzend uitkijkend op een schitterend rivierenlandschap.

Leave Her To Heaven
Een film noir in warme kleuren, dat is nog 'ns een paradox. De film is wat wankel, maar met de schurk zit het wel goed. Een echte femme fatale en meer dan dat, een krankzinnige feeks, door de helemaal dichtgeplamuurde ijskoude Gene Tierney gespeeld. Zij ziet er geen probleem in zielige gehandicapte jongetjes te laten verdrinken en meer van dat soort gruweldaden. En die arme oenige schrijver die ze in haar macht heeft, maar doorpennen aan zijn boeken. Die hij dan weer aan de verkeerde mensen opdraagt, lees: niet aan zijn vrouw! Zitten genoeg pijnlijk mooie scènes in, maar het is jammer dat dit alles weer 'ns in een rechtszaak moet eindigen. Eentje die nieuwe dieptepunten in ongeloofwaardigheid bereikt, met bijvoorbeeld een aanklager die op zijn zachtst gezegd een belangenconflictje heeft.

Harlan County U.S.A.
Matewan, maar dan in het echt. Schitterende antropologische documentaire, die magnifiek gebruik maakt van volksliedjes die kennelijk diep in de mijnwerkerscultuur zitten ingebakken. Iedereen houdt van zingen. Stukje interview, stukje zingen en dan weer terug naar de werkelijkheid. Een klein totaal vervallen mijndorpje is in staking, om lid te worden van een of andere vakbond. Maar dat zint de grote mijn company niet. De situatie duurt maanden en maanden, terwijl er continu spanning in de lucht hangt. Ingehuurde takinsbrekers ("Scabs") die door geweldloze demonstranten de weg wordt versperd. ("The Picket Line") en dan maar stoer met pistolen gaan zwaaien. Om Scab te worden moet je wel van provocatie en mensen opfokken houden. Ondertussen proberen de stakers de moed erin te houden, een eindeloze parade van schitterende, haveloze, tandeloze, ijzersterke vrouwen. Om te janken. De film vindt ook nog tijd voor wat achtergronden, zo blijken de vakbonden zelf ook maffioos corrupt. Uiteindelijk eindigt het met het onvermijdelijke geweld en een martelaar. Beelden die je niet snel vergeet. De regisseuse was een echte wetenschapper want eindigt met een wat overbodig kwartiertje dat de zaken nog wat breder trekt. Het begint er dan warempel op te lijken dat de gemiddelde mijnwerker 1 maand werkt en er 11 staakt. Maar terecht, want de uitbuiting is enorm en de omstandigheden hopeloos.

eigenlijk zegt 1 statistiekje alles in die Harlan County film

toegenomen winst van de mine company: +107%
stijging lonen mijnwerkers: +4%
stijging levenskosten: +7%

Ik val altijd in slaap tijdens films dus doe ik liever aan series en ben me toevallig net deze weken door de eerste afleveringen van Justified aan het werken dat a) grotendeels speelt in Harlan County en b) gebaseerd is op verhalen van/medegeschreven door Elmore Leonard (Jackie Brown, Get Shorty etc). Gaat over een US Marshall en dan, in true Elmore Leonard-style, met een hoop kleine criminele krabbelaartjes met ingenieuze schemes die niet werken omdat ze elkaar niet kunnen vertrouwen. Heel veel stelt het niet voor hoor. In het post-the Wire tijdperk is elke politieserie waarin verhalen netjes lineair verteld worden, je iedereen kan verstaan en begrijpen en aan het eind van de aflevering de bad guy achter de tralies zit een tegenvaller maar ook zónder die al te hoge verwachtingen is Justified gewoon, zeg, Walker Texas Ranger maar dan zonder Chuck Norris en met iets strakkere dialogen.

Én Harlan County is de titel van de knallendste countrysoul recessiehit *ever*.

oh dat klinkt lekker en die man een recluse met 1 album en een cocaine addiction, ook leuk. 'he shot him over 15 cents!'

Room at the Top
Ik neig toch vaak naar een soort objectivisme in de krabbels over die Britse new wave films. Geen idee waarom ik er zo 'afstandelijk' onder blijf. Room at the Top was een van de eerste en zit zonder meer sterk in elkaar. Gedenkwaardige opening, waar een man op een kantoor verschijnt (nieuwe baan) en alle vrouwelijke medewerkers hem aankijken alsof ie Axe op heeft. Dit hoofdpersonage (gespeeld door Laurence Harvey) is bijna Amerikaans van attitude. Zoals de titel al hintte, wil hij naar de top, op wat voor manier dan ook. Hij is vol zelfvertrouwen en heeft het helemaal gehad met die Britse standenmaatschappij (Ik als kijker ook wel een beetje trouwens) Zijn werk verdwijnt wat naar de achtergrond voor twee romances, eentje met de Franse actrice (Simone Signoret) voor de lol en eentje met ambitie, met een upperclass-meisje. Het Britse sarcasme neemt 't langzaam over, want onze held krijgt misschien wat hij wilde, eigenlijk eindigt hij met niets.

The Year of Living Dangerously
(ook in weeklijstje)
Er is één momentje van twijfel. Dat is toch een vrouwenstem! Het rauwe randje van eerder is plots weg. Ik vergat het meteen weer. Achteraf blijkt de mysterieuze dwerg (dat zijn ze altijd in films) inderdaad gespeeld door de kleine actrice Linda Hunt. Die er in die goede Hollywood-traditie ook een Oscar voor kreeg. Volkomen terecht. En het is zowaar functionele, serieus te nemen 'drag'. Hoe vaak zie je dat nou? Mij schieten alleen maar 'mannen in travestie'-komedies te binnen. Pete Weir's The Year Of Living Dangerously, overigens een wat nietszeggende algemene titel, is vooral het eerste half uur ijzersterk. Het is zo'n film die ik eigenlijk gedurende het kijken al op een voetstuk zet, om de rest van de speeltijd de negatieve aspecten te blokkeren. (Want ja, zó goed is ie nou ook weer niet, blijkt langzaam) Maar goed, eerst is daar dus de kleine Billy, die Mel Gibson van het vliegveld oppikt. De jonge Australische journalist is voor zijn eerste serieuze klus in Indonesië aangekomen. Kwan kent Jakarta als zijn broekzak, zowel de wereld van de ambassades en consulaten als de sloppen. Ik dacht eerst dat Billy gewoon Indonesiër was, maar later blijkt hij een Chinees-Australische mengelmoes, nergens echt thuis. Perfect geïntegreerd is hij wel, zo heeft hij een voorliefde voor het Wajong-schaduwpoppenspel, wat een aangenaam voor de hand liggend metafoor is, die de film op een presenteerblaadje aanbiedt. Kwan als de man achter de touwtjes, een man ook van wie alléén de schaduw (de indruk die hij achterlaat?) groot is. Kwan, overigens cameraman, regelt om te beginnen een interview met een communistenleider en is vol hoop over deze nieuwe samenwerking. 'Could you be the unmet friend' peinst hij filosofisch, ondertussen consciëntieus aan zijn raadselachtige dossiers werkend. Tot zover is de film foutloos, Jakarta broeit door de politieke spanningen van de jaren '60 met Soekarno, het is een boeiend en zeldzaam onderwerp. Graham Greenesk ook, met geheime diensten op de achtergrond. Het is daar dat Mel Gibson, die langzaam de film overneemt van Kwan, Sigourney Weaver tegenkomt. Een koele Engelse, die versierd gaat worden. Wat mij betreft klikken de twee niet. Het personage van Gibson is een bluffertje, waar de ervaren militair attaché Weaver (hoi Jack de Vries) ver boven lijkt te staan. Toch lukt het uiteindelijk en er volgt een aardig momentje onder de klanken van Oxygen (of een variatie) van Jarre. Tropisch buitje erbij. Details, details, maar voor mij symboliseerde een scène van wat later dat de film zijn subtiliteit begon kwijt te raken. Het paartje sneakt weg van een receptie en naderen met de auto een roadblock. De erotische spanning is duidelijk, maar wordt nogal rücksichtslos opgelost door keihard door de versperring te scheuren, waarna de militairen als gekken het vuur openen met mitrailleurs. En het stel maar lachen terwijl de kogels langs hun oren suizen. Nu heb ik dus al tijdje niks meer over Kwan geschreven en dat zegt genoeg. De film raakt teveel afgeleid om diens frustraties (over Gibson én de armoede in Indonesië) echt goed over te brengen. Dat laat onverlet dat The Year of Living Dangerously de moeite waard is, met bijvoorbeeld ook nog de goed getroffen, smoezelige journalisten-collegae van Gibson. Het had alleen niet op 'een stelletje sluit elkaar na spannende avonturen op het nippertje in de armen' uit moeten draaien.<

A Serious Man
Mooi artikel van Martijn, ik wou dat ik er zo tegenaan kon kijken. Zeker in de eerste 45 minuten zie ik alleen maar een pijnlijk geflopte komedie. Het begint er al mee dat die professor op de vervelende Seth Rogen lijkt. Zelfde loser (dat moet ook) en zelfde mimiek. Coens en grappen, ik weet het niet. Bijna alle running gags zijn flauw. 'Out in a minute' 'Fucker!' en nog een paar die ik gelukkig vergeten ben. Zo rond de heerlijk Joodse anekdote van de rabbi over de inscripties in tanden wordt de situatie voor het hoofdpersonage hopelozer en de film waanzinniger en beter. Trouwens, het hardst moest ik nog lachen om de situatie als de professor krijgt te horen dat de minnaar van zijn vrouw dood is. Dat hele personage vond ik ook al zo overdreven flauw, tuurlijk is het zo bedoelt, eindeloos begrijpend, maar dan nog vond ik 't cliché.

Crumb
Oef. Meet the Crumbs. Het is bijna niet om aan te zien. En de haat die ik gedurende de film voor Robert Crumb begon te voelen. Onterecht overigens, want je moet respect hebben voor de man die zich uit zijn familie en zijn eigen gekte wist te ontworstelen. (Of een manier vond om het te 'handlen') Als Crumb in het begin nog een sympathieke loser lijkt dacht ik al, 1 stapje gekker en je bent bij Daniel Johnston. Enter: zijn broer, een door de medicijnen pafferig figuur die bij even maffe moederlief woont. Wat een tragedie. Een van de pijnlijkste momenten is zijn laatste strip (hij had Crumb aangestoken) die van normaal, naar gemummificeerde figuuretjes, naar alleen nog maar tekstbalonnen gaat, dan alleen nog maar tekst om te eindigen met onbegrijpelijke lijntjes. Gekte in 10 pagina's. Een jaar na de docu-opnamen maakte de arme kerel zich van kant en vraag je je af of het opnemen van nu wel zo'n goed idee was. (Maar hij was toch al niet te redden) Maar toch, Robert Crumb lijkt 'm bijna uit te zitten lachen. En maar hinniken, zo'n beetje na elke regel die hij in de film spreekt. (Tuurlijk is dat ook onzekerheid en sociale onhandigheid) En dan is daar nog een andere broer, een meer Werner Herzogiaans figuur, die een stapje de andere kant op deed, richting het praktiseren van de misygonie die je ook in Crumb's oeuvre vindt. Deze broer vertelt met smaak hoe hij een Chinese meid molesteerde en mediteert tegenwoordig op een spijkerbed. Tja. Blijft de vraag staan hoe het de zussen uit de familie zou gaan, die zich wijselijk niet lieten interviewen.

f het opnemen van nu

van de film, een soort trigger, met Crumb die hem eigenlijk al nooit bezoekt enzo.

Le Juge et L'Assasin
Uiterst merkwaardige film van Tavernier, het best aan te tonen met het rare einde, waarin de film plots in een politiek pamflet verandert. Het slaat helemaal nergens op, ik zat de film letterlijk uit te lachen. Daarvoor viel er ook positief te lachen, want de film begint als geinige, bijtende, pikzwarte satire. Een man schiet de vrouw die hem niet wil neer en daarna zichzelf, maar beide overleven. De man is een totale gestoorde, die zich erg op zijn gemak voelt in het gesticht. Maar daar laten ze 'm weer snel gaan. Moet dat nou vraagt ie. Ja joh, je was slechts tijdelijk waanzinnig. Weer buiten begint de man doodleuk aan een killing spree (en wordt de film al minder grappig). Parallel hieraan zien we, zoals de titel aangaf, ook een rechter, die zich voor de zaak begint te interesseren. Ook dit is stiekem weer een grappig figuur, als zijn ma hem kersen op sterke drank meegeeft voor een vriendin smijt hij die meteen in de rivier. Waarom deed je dat vraagt zijn minnares (de vrouw aan wie hij ze moest geven). Ik houd niet van kersen op likeur. Lekker droog allemaal. De moordenaar wordt gepakt, waarna de rechter de rest van de film probeert te bewijzen dat de man niet gek is. Tavernier ziet de moordenaar kennelijk als slachtoffer en aan 't eind haalt hij er dan de uitbuiting van fabrieksarbeiders bij. Que!? Dan vergeet ik nog wel een geweldige supersentimentele folkballade, die op het marktplein wordt gezongen. Even verandert de film in een musical. Waaghalzerij kan je Tavernie niet ontzeggen.

The Outlaw Josey Wales
De moderne regisseur Eastwood is vaak goed voor gegniffel, maar zijn reputatie is nu ook weer niet volslagen onterecht, bewijst deze fijne seventies-western. Een genre waar de man ook veel van af weet natuurlijk! Zeker in het begin heeft deze film een naturalisme dat je ook bij Altman treft, met op het oog natuurlijk licht, veel grauwige, goudbruine tinten en fijne personages als een veerpont-bediende en een jongetje dat tegen het Eastwood-personage opkijkt. Eastwood zelf speelt zijn trademark PVV-stemmer, met een hekel aan alles en iedereen, inclusief honden en babbelende squaws. On the road ontmoet hij al die figuren, die vaak snel weer 't loodje leggen, maar de leukste, een wat getikte, melancholische, oude indiaan, blijft bij hem. Avonturen en vijanden te over, want dit is een western tegen de achtergrond van de cival war. Eastwood hoort wordt achternagezeten door bounty hunters en "de blauwen" en ook de Comanches doen nog mee. De bijzondere sfeer van het begin wordt niet tot het eind vastgehouden, maar het blijft een aangenaam kabbelend epos.

Who's Camus Anyway?
Een soort Linda, Linda, Linda, maar dan met iets oudere personages, een andere kunstvorm (film in dit geval) en van een intellectueler niveau. Toch pakt het ietsje minder uit, minder gedenkwaardige personages waarschijnlijk. Een groepje jongeren maakt op een universiteit (of kunstacademie) een film. Of althans, we zien de voorbereidingen. De regisseur heeft allerlei scharrels (die ik op een gegeven moment niet meer uit elkaar kan houden) en ook de andere crew-leden fladderen om elkaar heen. Ondertussen barst de film van de cinefiele grapjes. (Het begint al met een land openingsshot, waarin de personages ándere lange openings-shots als The Player bediscussiëren) Een meisje dat de regisseur wanhopig stalkt wordt Adele genoemd en de oude leraar die treurt om zijn dode vrouw Aschenbach. Op een bepaald moment schminkt hij als Bogarde in Death in Venice letterlijk zijn gezicht wit. En ook hij raakt gefascineerd door een jong ding, en begrijpelijk, want zijn droommeisje is een verbluffende schoonheid. Een van de crew-leden regelt een etentje voor de twee, maar dan volgt een flauwe wending! (Arme professor...) De film wordt vertelt met tussentitels die de weekdagen aangeven, en op zaterdag zijn de opnamen nog steeds niet begonnen. Van mij had dat helemaal niet meer gehoeven, het was al een fijne sfeervolle film. Maar we beginnen gewoon koppig aan een nieuwe week.

Micmacs
Vader van man wordt opgeblazen door mijn, zijn moeder stort in, hij komt in het weeshuis. Eenmaal volwassen komt een afgeketste kogel van een afrekening in zijn hoofd. Eenmaal hersteld is hij zijn huis en baan kwijt. Hij komt terecht in een gemeenschap van recyclerende daklozen. Hij komt er ook achter dat de fabrikant van de mijn tegenover de fabrikant van de kogel zit en besluit ze met hulp van zijn vrienden en heel veel gerecyclede spullen tegen elkaar uit te spelen.
Dit een Jeunet film en dus een sprookje. Maar deze keer is het verhaal zelfs voor zijn doen wel heel erg simplistisch; het lijkt wel een kinderfilm met die schmierende Bassie & Adriaan wapenhandelaarschurken. De capers zijn uiteraard wel dik in orde, niemand is zo creatief met roestig metaal als Jeunet. Het eindresultaat is een soort mix van Modern Times en Ocean's Eleven op het niveau van de laatste: vermakelijk zo lang het duurt, maar je bent hem meteen vergeten als hij is afgelopen.

Perdues dans New York
La Rose de Fer
Rollin op z'n vaagst, los zand maar mooie plaatjes, maar ik moet ze nog eens zien.

Born Of Fire
Mystiek verhaaltje in het adembenemende Kapadokya. Wordt gezien als een Jodorowsky-achtige trip, ware het niet dat zijn concepten wat meer doordacht zijn en de scenery meestal gemaakt. Het decor van deze film is echt, hoewel tegelijk niet van deze wereld. De ney is ingespeeld door niemand minder dan Kudsi Erguner.

Danger: Diabolik
Lo strano vizio di signora Wardh
Ook weer mooie plaatjes troef. De eerste een superheld film gebaseerd op Italiaanse 'fumetti', beetje als Barbarella maar vooral in cameravoering en flow beter. En honderden keren beter dan Austin Powers. Edwige Fenech is al niet verkeerd om naar te kijken maar deze klassieke giallo is een van de allerbeste. Bijna elk shot kan zo in een lijstje.

활 (The Bow)
올드보이 (Old Boy)
En mooie plaatjes, dat kunnen die Koreanen ook wel. Verstilde Kim Ki Duk die een beetje aan The Island doet denken om dat het weer op 't water is. De boog als strijkinstrument trap ik echter niet in, maar goed, da's een detail (en misschien wel een pet peeve, slecht geplaybackte instrumenten). Old Boy is een beetje Ichii-achtig in dat overdadige maar oh zo mooi gefilmde geweld. En net als Ichii geen hoogvlieger als film.

Edwige is dus Ms. Wardh. ;)

The Bow is een van Kim Ki-Duk's beste en mafste, m.i.

zou er iemand te vinden zijn die Micmacs wel goed vind, begin ik me af te vragen :)

La Fille du RER
Vrij zwak drama van Téchine, die toch ook heel aardige films op zijn oeuvre heeft staan. Hij baseert zich hier heel globaaltjes op een waargebeurd akkefietje in de Franse metro, waar een meisje zegt te zijn gemolesteerd en met hakenkruizen te zijn beklad. De daders dachten dat ze Joods was. Téchine laat op zich slim de daad niet zien en schetst eerst de omstandigheden en dan de gevolgen. Dat eerste is nog wel ok, als het meisje in de ban raakt van een fout vriendje, die te oud is om nog succesvol worstelaar te worden (al doet hij wel mee aan wedstrijden). Vriend betrekt meisje bij criminele activiteiten, maar het meisje is eindeloos naief. Op het irritante af. Haar relatie met moeder Deneuve blijft ook totaal onduidelijk. Echt vervelend wordt de film in het tweede gedeelte waar een joodse advocatenfamilie een rol begint te spelen, de eerdere glimpen die we van hen zagen leken puur om de tijd te vullen, maar later ontpopt hun zoontje zich heel flauw als het totale tegenoverstelde van het liegende meisje. Een symbool van goedheid en onschuld. Op dat moment zijn de personages slechts poppetjes in een saai schema.

The Band Wagon
Singin' in the Rain nog maar 'ns (en minder). Al worden ín musicals natuurlijk altijd musicals gemaakt. Hier moet de oude Fred Astaire zijn carriere redden (die overigens ook in het echt wat in 't slop was geraakt) Een bevriend tekstschrijver/componisten-paar, bestaande uit vaste aangever Levant en de showstelende moeke next door Nanette Fabray heeft wel een ideetje. In een van de leukste grappen wachten ze 'm meteen in het begin op, verkleed als de enige twee leden van zijn uitgedunde fanclub. Er is een stuk, en er is een regisseur, een elitaire liefhebber van Griekse tragedies. Dat gaat dus helemaal mis als je een musical probeert te maken. Minelli gaat helemaal los zodra Astaire de boel mag overnemen, met bijvoorbeeld een pijnlijk slecht drieling-nummer. Hij maakt het goed met het beroemde slotnummer, waarin uitgebreid een film noir wordt geparoideerd. Er is duidelijk lang nagedacht op een paar goeie one-liner ("i trust her as far as i can throw her away") en de choreografie werd ooit nog eens door Michael Jackson voor Smooth Criminal geleend. Dat zegt genoeg.

I Know You Know
Ik dacht eigenlijk dat dit een debuut was en wilde zeggen dat regisseur Justin Kerrigan eigenlijk nog wat jaren had moeten wachten, om als gelouterde regisseur dit persoonlijke verhaal te vertellen. Maar hij hád dus al jaren niks gedaan, na Human Traffic een jaar of tien eerder. Daarna raakte hij een beetje van het rechte pad, had schulden en meer ellende. Fijn dat ie eruit is gekomen, want het had ook met hem kunnen aflopen zoals zijn vader. Diens verhaal wordt hier vertelt en de absurde relatie met zijn zoontje. (Ik moet bekennen gemist te hebben waar moeder was gebleven, in elk geval al heel lang uit beeld) Vader zegt geheim agent te zijn en hij trekt rond met z'n zoontje, zogenaamd op missies. Fantastisch uitgangspunt, jammer dat de film nogal gehaast overkomt en het is al zo'n korte prent. Zeker in het begin, als de zogenaamd spion-activiteiten nog cool lijken heeft de film iets van een trailer, volgeplamuurd met muziek. Langzaam begint vaderlief echter volledig in te storten en dan wordt de film toch wel spannend én treurig. Als een omgekeerde La Vita E Bella moet eigenlijk het zoontje mee gaan spelen met zijn vader, om zijn eigen hachie te redden. Tijdens de film schoot me ook het idee te binnen dat pa, die weet dat hij gek wordt, eigenlijk een missie zou moeten verzinnen om uit beeld te verdwijnen, om dan naar het Cuckoo's nest te verdwijnen, maar zoveel tegenwoordigheid van geest heeft hij dan allang niet meer. Het is een beetje een net-niet film uiteindelijk, ik had bijvoorbeeld graag nog duidelijker gezien hoe je een fantasie als deze op de samenleving kan projecteren, waardoor iedereen mee lijkt te doen (vanuit het oogpunt van het jongetje) zonder dat die mensen het weten. Dit gebeurt ook, maar het komt er gewoon net niet lekker uit.

Raw Deal
Korte film noir die van losse eindjes aan elkaar hangt, het eindigt er al mee dat de opperslechterik gewoon zelf uit het raam lijkt te springen. De basis is nochtans wel goed, evenals verrassend genoeg de voice-over. Die is van een wat oudere niet al te knappe vrouw, het dinnetje van een man in de gevangenis. Zij adoreert hem duidelijk en dat doet ook een veel jongere knappe vrouw die hem in het intro eveneens in de gevangenis komt opzoeken. Dat wordt een mooie rivaliteit van twee dames die gefascineerd zijn en tegelijkertijd ook bang en gedesillusioneerd. De film weet al deze karakters op onnavolgbare wijze búiten de gevangenis met elkaar opgescheept te krijgen, waarna een reisje volgt langs hide-outs. Op een van die plekken zit een van de mooiste scenes als er een totaal buiten het verhaal staande doorgedraaide moordenaar een bezoekje aan onze helden brengt. Ook het slot van de film is fraai, met een boot die gaat vertrekken, een tikkende klok en een enorm schuldgevoel. Je kon het al in het begin zien, dit zijn geen femme fatales en dat is ook wel eens mooi.

Pickup on South Street
Nagenoeg perfecte noir van Samuel Fuller, beste tip dus van Scorsese (en ook van Vido). Conventioneel, zelfs Hitchcockiaans voor Fuller's doen, denk ik. (Toch een soort enfant terrible meen ik) De eerste helft van deze film bevat een eindeloze ketting van geniale scènes. Het begint al in de opening, waar de gluiperige held Richard Widmark (altijd goed) als zakenroller een damestasje open peutert. Het lijkt net of hij op een heel andere manier vingervlug is, want wat kijkt die meid (de schoonheid Jean Peters) smachtend naar hem. Is het soms een afgesproken diefstal.... Neen, blijkt, als de arme jonge meid op zoek moet naar de inhoud van haar portomonnaie, daar zitten namelijk door communisten gestolen geheimen in. Dit anti-commie aspect is een beetje flauw, een van de weinige minpuntjes. De zoektocht door alle partijen naar de McGuffin is fantastisch en daar gaat he om. De politie haalt er een 'stool pigeon' bij, een schitterende oude, rauwe Thelma Ritter, die met stropdassen hosselt. Haar tragische laatste scène is ook heerlijk. De jonge meid moet op zoek naar Widmark en komt door o.a. door een vadsige informant die bij een Chinees restaurant zit te vratsen. (Deed me denken aan die dikzak in Blast of Silence, een film van vergelijkbaar niveau) Widmark verstopt ondertussen zijn buit, in een ijsbox onder water, waar hij heel gewiekst de agenten zelf op wijst, pak maar 'n biertje. Zoals bij film noir gebruikelijk worden de losse eindjes in de tweede helft wat moeizaam verbonden, zo heeft een personage ergens fifty-fifty procent kans om te overleven, om binnen no time weer op de been te zijn. Maar wat geeft het met al die prachtsettings en prachtkarakters. En zoals het hoort maakt de film een cirkel naar de tram uit het begin.

The Tall T
Een van die Randolph Scott-westerns van Boetticher. Aangenaam gewoontjes van toon, zeker in het begin leek ie net zo goed als Ride Lonesome, met Randolph Scott als kleinschalige veedrijver die in de stad boodschappen gaat doen en snoep voor een jong kereltje mee moet nemen. Terug in de wildernis zijn het mannetje en zijn pa verdwenen. Daar zijn de sadistische schurken al. Typisch voor de westerns van Boetticher (denk ik) blijft Scott ijzig kalm. Een gentleman. Halverwege dacht ik, zouden de schurken nog menselijke trekjes krijgen, een prompt raakt de opperslechterik aan de praat met Scott, over zijn dromen en wensen. Maar eigenlijk is 't al te laat, heeft ie teveel op zijn kerfstok. Tegen de tijd dat er moet worden afgerekend volgt er dus bijna een gewone shoot-out (wel met een kleine Boetticheriaanse schijnbeweging).

The King of Marvin Gardens
Eerste kwartier lijkt dit de beste film aller tijden. Serieus. Jack Nicholson vertelt een Wes Anderson-achtige bizarre familie-anekdote over vis en graten, blijkt vervolgens diep in de nacht in een radio-studio te zitten, om daarna naar huis te sloffen. Daar volgt de pay-off van de anekdote, die hier niet moet worden verklapt. Dan belt zijn broer en vertrekt Nicholson vanuit Philly naar New Jersey, bij aankomt wacht hem een hilarisch welkomst-comite in de vorm van Ellen Burstyn + krakkemikkig orkestje. Dan is het eerste kwartier om en verschijnt Bruce Dern, de broer, in beeld. (Die effe in de gevangenis zit) Het is niet Dern zijn schuld, hij speelt weer prima zijn standaard-type eikel, maar de film wordt langzaam en totaal onverwacht wat saai. Dern is een dromer in vastgoed, Hawaiiaanse eilanden en zijn broer Nicholson kijkt het met het uiterlijk van een nerdy boekhouder wat gelaten aan. Om niet te zeggen depressief, want eigenlijk wordt de film steeds grauwer. Nicholson weet dat het niks kan worden en teert liever op oude roem in zijn radioshow. Burstyn heeft overigens een ander meisje (Julia Anne Robinson) bij zich, die ze als een soort protégé onder de duim houdt. Later blijkt in een verrassende twist waarom. Het laatste kwartier gaat wel weer redelijk diep, misschien is het zo'n film die bij herhaalde kijkbeurten beter wordt, maar uiteindelijk houd ik 't op een fantastisch eerste kwartier en een redelijke anderhalf uur erna.

Marvin Gardens staat genoteerd. Pick up zag ik gisteren ergens liggen voor 2 euro 50. Kan alleen niet meer herinneren waar.

Ik krijg geen film meer bekeken met al dat voetbal. Maar de vakantie lonkt, en de harde schijf loopt over. Als íe maar niet gaat lekken bij de douane...

iemand op IMDb vergeleek The King of Marvin Gardens trouwens heel geloofwaardig met Wes Anderson's Bottle Rocket (2 gasten, een heeft wilde plannen, andere sukkelt erachteraan)

mooi zin: "you'll just sleepwalk along someone else's live"

The Public Enemy
De verwondering blijft. Deze film is bijna 80 jaar oud en toch voelt ie fris, van een modern tempo. Engels verandert ook nooit klaarblijkelijk. The Public Enemy is een van de vroegste talkies, Godfather avant la lettre (inclusief dood paard) en tevens de doorbraak van James Cagney. (Naar men zei het moderne acteren himself) Zelf was ie er later niet zo blij mee, want hij speelt hier een gangster, waarna hij de rest van zijn leven aan dat stereotype vast zat. En zelfs hier zie je dat ie daar eigenlijk iets te lief voor is, maar zijn sardonische grijns heeft natuurlijk ook iets gevaarlijks. Zeker, als hij in een beroemde scene een grapefruit in het gezicht van zijn vriendin duwt. (Zij lijkt oprecht verbaasd) Andere beruchte scene is een sissy-kleermaker, waar Cagney werkelijk lijkt te suggereren 'kijk maar uit dat ie je niet in je reet neukt'....! Dat zegt hij tegen zijn trouwe mattie Edward Woods, We zien ze samen opgroeien en de rangen der criminaliteit beklimmen. Een Ierse bootleg-baas vormt een gedenkwaardig personage, net als zijn flirtende dochter. Het mooist van alles is het horror-komische einde, de spectaculaire thuiskomst van Cagney. (Of wat er van hem over is)

Crime Wave
Ik blijf genieten van die noirs. Crime Wave is ultrakort en ultradegelijk. Had een klassieker kunnen zijn als het hoofdpersonage (Gene Nelson) net wat meer vorm had gekregen. Hij ondergaat alles gelaten en heeft net zoveel pech als die Job-versie van de Coens. De voormalig crimineel is terug op het rechte pad, met huisje, boompje, vrouwtje én lieve parole officer die 'm in de gaten houdt. Maar hij wordt 's nachts wel vaak gebeld door gangsters die hem voor klusjes willen. En dat kan niet goed blijven gaan. In de opening zien we al een fraaie naturalistische bankoverval (zoals alle beelden prachtig zijn en de locaties echt) Een van de overvallers crasht bij hem thuis. Sterft en dan moet ie wel gaan samenwerken met de overgebleven twee. Dit is allemaal leuk en aardig, maar de held en 'eerst-gebillde' van de film is een fantastische cop you love to hate gespeeld door Sterling Hayden, ooit ook Johnny Guitar, die supervilein alles uit de kast haalt, continu malend op tandenstokers. Het is jammer dat het einde wat laf is, de agent kan niet slecht blijven natuurlijk. En ook beginnen er gaten te vallen in het gangster-plan. De opperschurk zegt dat ie al 7 jaar aan de heist werkt, maar hoe kon hij toen weten dat Gene Nelson dan níet in de gevangenis zou zitten én de beschikking had over een.... vliegtuig!

Big Deal on Madonna Street
Hier vind ik heel duidelijk een verschil te merken met die oude Hollywood-films, zelfs die van de jaren '30. Big Deal On Madonna Street is Italiaans, jaren '50 en véél langzamer. Té langzaam zelfs. Deze gangster-komedie zit vol leuke grapjes, maar ze zitten te uitgespreid. We zien uitgebreide voorbereidingen van een juweelkluis-kraak, maar dat soort realisme is onnodig in een komedie. Zeker als je later merkt wat er allemaal misgaat. Andere details zijn dan weer wel raak, zoals hoe de gevangenen uit besparing een sigaretje in een fles roken. (Zodat je de rook nog een keer kan inademen) De juweeldiefstal lijkt eerst nog ver weg als er de eerste 20 minuten een gozer wordt gezocht die als vervanger de bajes in wil draaien (Daar is vast een mooi bargoens woord voor) Op deze zoektocht worden de personages geintroduceerd en krijg je grappen als: "ik zoek Mario" "daar zijn er hier 1000 van" "ja maar ik zoek Mario de Gangster" "Dan zijn er nog steeds 1000". Als de personages inmiddels zijn verzameld beginnen de eindeloze voorbereidingen, afgeleid door vrouwen en eten. (Een running gag van de oudste medeplichtige) Milde film, goed voor een milde glimlach, zo sleept Mastroianni de hele tijd met een continu jankende baby!

20 Fingers
Eerbetoon aan Kiarostami, zo wordt al vermeld in de intiteling. En dat is gelukt. Net als Kiarostami's Ten volgen we heel eenvoudig en lo-fi mensen vanuit een vervoermiddel. (Althans, dat is de eerste paar vignetten zo) Het verschil is dat het hier om 2 acteurs gaat (waaronder de regisseuse) die een koppeltje in steeds verschillende situaties spelen. Het is bijna een soort-toneeloefening. (Let wel het is dus ook niet steeds hetzelfde koppeltje)
Het eerste vignet is het intiemst en het mooist. We zien slechts de schimmen van 2 mensen in een auto, een besneeuwde weg. De 2 babbelen over doktertje spelen en andere naughty kinderspelletjes. Dan zet de man de auto stil. Tijd voor een goed potje seks. Het lijkt romantisch, maar dan volgt een laten we zeggen Iraanse wending. 20 Fingers ís dan ook geen romantische film en in de daaropvolgende vignetten wordt alleen maar ruziegemaakt of al filosoferend gebekvecht. Dominanten mannen, koppige vrouwen, achterdocht en jaloezie. Hoe conservatief Iran ook is, eigenlijk is dat in alle samenlevingen hetzelfde. Op het laatst gaat de film nog even meta, zoals de meester ook zou doen. Oh ja, een grappige situatie moet ik niet vergeten, ergens volgt een abortus-discussie vanop de motor (niets grappigs aan verder) maar pas na minuten merkte ik dat er achteloos nog een kind van een jaar of 3 tussen het stel in hangt!

Dat shot op de motor is gekkenhuis, da's toch die minutenlange rit door het Teheraanse verkeer?

ja precies. :) en zonder helm he! er moeten gigantisch veel doden daar vallen.

In de opening zien we al een fraaie naturalistische bankoverval

pardon ;) een pompstation-overval (buit een handvol dollars)