Filmforum

In de film werkte het wel, al is het allemaal wat kitscherig ja. En dat stoort me wel op die Real World plaat (Must Must). Dan liever z'n gewone werk … of de Sabri Bros. Of Sacred System's Nagual Site.

Pather Panchali
Eindelijk deze vroege Indiase klassieker gezien, "de beste Indiase film aller tijden". Nou schiet me even geen andere Indiase film te binnen, in Bollywood heb ik me nooit verdiept, maar Pather Panchali is in elk geval goed ja, bewust kabbelend als de Italiaanse neo-realisten. De film gaat veel minder over Apu, het zoontje, dan ik dacht. (Ik meende me iets te herinneren dat ie weg liep van huis) Maar dat zal wellicht later in de trilogie zijn. Hier zien we meer de alledaagse bezigheden van een armoedig gezin. Pa vertrekt om geld te verdienen, moeder houdt de kinderen met wat rijst nipt op de been en het oude tantetje dat bij hen inwoont klaagt wat af. (Even lief als aandoenlijk personage) Twee scènes blijven zeker bij, op een moment rennen de broer en zus van het gezin door wuivend graan om een stoomtrein te zien. Het heeft iets magisch, iets hoopvols. Onterecht zo blijkt later, want als pa eindelijk terugkomt zijn 2 van de gezinsleden naar gene zijde vertrokken en schreeuwt hij samen woordloos met zijn vrouw.

The Insect Woman
Zou in zijn tijd wel eens heel controversieel kunnen zijn geweest. Zeker in Japan. Als Ozu een overmatige interesse voor seks had gehad (en hoeren) zou hij deze film kunnen hebben maken. Het heeft die typische Japanse wat kille afstandelijkheid, maar ondertussen lurkt pa aan de tiet van dochterlief en meer van die dingen. De film bestrijkt een enorme hoeveelheid jaren, er zouden allerlei metaforen in zitten, waarvan de duidelijkste de cirkels zijn. De sterke vrouw van de titel heeft allerlei baantjes en affaires wordt hoer, verraadt dan haar hoerenmadam en wordt zelf de madam en wordt dan op haar beurt ook weer verraden. In het mooie einde lijkt in elk geval haar dochter in elk geval de cirkel te doorbreken.

L'Humanité
Hij kan het warempel dus wel die dekselse Bruno Dumont! Flandres slechtste film ooit, L'Humanité een van de beteren die ik dit jaar zag in elk geval. Ik heb geloof ik bij Memories of Murder wel 'ns gezegd dat ik van policiers houdt waar de crime maar een beetje zijdelings ertoe doet. L'Humanité voert dat tot in het ultieme door. We zien een naakt kinderlijkje, we zien het hoofdpersonage een agent, maar de eerste 40 minuten zien we enkel zijn gewone alledaagse handelingen. En dat werkt heerlijk. De loserige Momma's man met schuldig hoofd (zou hij die moord gewoon zelf hebben gepleegd) woont bij zijn moeder, in een volkswijkje. De straat is naar overgrootvader vernoemd, een beroemde schilder. De man loopt alsof hij een hersenbloeding heeft gehad en maakt een nogal dommige indruk, wat hem ook constant door jan en alleman wordt verweten. En toch, heel knap, gaandeweg de film weet de film toch de kracht van deze dolende ziel duidelijk te maken. Hij doet zijn uiterste best! Allereerst krijgen we al te horen dat hij ook zelf vrouw en kind is verloren (nauwelijks te geloven dat ie die ooit had) maar het is waarschijnlijk daardoor dat die crime hem zo aangrijpt. Ook zijn buurvrouw is afwisselend lastig en fascinerend voor hem. Zij heeft al een vriend, maar gedraagt zich (waarschijnlijk tegenover iedereen in het dorp) als een flirt. Dumont, de provocateur, kan zich dankzij haar uitleven in een overdaad aan expliciete seksscenes en op 't laatst wordt het helemaal bont met L'Origin du Monde (dat beroemde schilderij) taferelen. Er zijn ook genoeg werkelijk aangrjipende scenes, zo knuffelt de man een zielige Algerijnse drugsdealer en peinst hij minutenlang pijnlijk bij een schilderij in een museum (waar een tentoonstelling over zijn grootvader wordt ingericht) Mooiste sequentie is misschien wel de volgende. De vriend van de buurvrouw komt aangereden met de schoolbus, agent maant 'm kalm maar beslist tot stoppen, man in bus kaffert 'm uit, waarna ons hoofdpersonage naar huis gaat en met een zielige kop keyboard gaat staan spelen.

They Were Expendable
Ik heb John Ford-films vaak belachelijk gemaakt, maar ditmaal weet hij me toch redelijk te raken. En dat in een oorlogsfilm, zeker niet mijn genre. Het is voor Ford een zeer atypische film, maar sowieso totaal anders dan je bij een film verwacht die in de jaren '40 werd gemaakt (nog tijdens WW2) De Amerikanen worden namelijk in de pan gehakt! Ondanks allerlei landkaartjes en dergelijke blijft de campagne voor mij nogal onduidelijk, maar het is ook niet zo van belang. De Amerikanen vechten in de buurt van de Filippijnen tegen de Japanners, hoppen van eilandje naar eilandje en het bootjes-bataljon wat we volgen wordt kleiner en kleiner. Robert Montgomery en John Wayne spelen de leiders, de laatste is vrij sympathiek en zelfs knap voor zijn doen, maar Ford had meer met Montgomery (die werkelijk in oorlogen had gediend). Hoewel de actiescenes spectaculair zijn, alhoewel wel wat veel van hetzelfde gaat het om de tussen-scenes. Zo wordt een stervende soldaat opgevrolijkt en is er een prachtige romance tussen Wayne en een verpleegster (Donna Reed), zittend op een bankje in een zeebriesje, dromend van thuis. Op een of andere manier lijkt het MASH wel, er is ook hier wel wat tijd voor groepen. 'Wat voor soep is dit in godsnaam' 'Dat is afwaswater sergeant'.

Cabaret
Foutloze strakke musical natuurlijk. Hier iets over zeggen voelt volslagen overbodig. Door jong en oud gezien ten slotte. Zelfs Liza Minnelli ergert me niet! (Ze lijkt wel wat op die lieve vrouw uit The Shining zelfs) Op zijn beurt lijkt haar love interest Michael York op die knaap uit The Reader. En dan heb je nog een aristocraat met foute melksnor die wat naar Prins Bernhard gemodelleerd lijkt. Dé held van het verhaal is echter Joel Grey, de master of ceremonies. Wat een mimiek! Wat een kop! Money! Money! Eindelijk een sample van The Avalanches ontdekt. Het liedje met de aap is zo aandoenlijk. Hij maakt de film. Pracht laatste shot ook.

Cross Of Iron
Atypische Peckinpah, die zijn geweldslomo's eens in WW2-context inzette. Zijn fysieke gesteldheid was hopeloos, het geld raakte op, maar het is wel een behoorlijk geinspireerde, rare film. Het begint er al mee dat de hoofdpersonages Engels-sprekende nazi's zijn. Het woord Jood valt vanzelfsprekend nergens, waardoor je nog bijna met ze gaat sympathiseren in de campagne tegen de Russen. (Idi E Smotri achtige plaatjes, dooie jongetjes ook) Al het geknal en de ontploffingen wordt op een gegeven moment wat saai, maar James Coburn is vermakelijk als manische bataljon-leider, totaal cynisch, gezaghatend, die zich uiteindelijk tegen zijn oversten keert. (In het bataljon treffen we verder ook nog Ferry Mingelen aan, maar dit terzijde)

The Red House
Tip van Scorsese, die wel van het occulte houdt. Althans deze film lijkt lang een occulte mysterieuze sprookeslaag te bevatten, al is de uiteindelijke logische verklaring (moord) toch wat minder boeiend. Edward G Robinson is prima op zijn plek als boertje met een houten poot. Met zijn Roemeense hoofd tussen landarbeider en dictator. Hij heeft een aangenomen dochter (is al verdacht) die hij betutteld en overdreven beschermd. Ook zijn zus woont bij hun in. Zou de dochter een kind zijn van broer & zus? In elk geval doen de wildste geruchten in het dorp in de vallei de rondte en als er een jonge knecht bij hun komt werken begint dat te broeien en te koken. The Red House is, typisch voor Scorsese's voorkeuren, ook geinjecteerd met een flinke portie jeugdige erotiek (Netjes buiten beeld waarschijnlijk) Al in de eerste scene vraagt de verloofde aan haar jongen of ze gaan zwemmen en of hij zich alsjeblieft níet thuis al wil omkleden. De dorpsjongen en de dochter sluiten vriendschap ontdekken Tim Burtoniaanse geheimen in het nabijgelegen bos, inclusief opklinkend Danny Elfman-achtig engelengezang op de soundtrack. In het bos huist ook nog een Joran van der Sloot die meisjes op hun bek pakt en anders erop los schiet. Als de verklaringen voor het rare gedrag van de adoptievader tegen 't eind moeten worden gegeven in veel te lange exposities wordt de film wel wat komisch/belachelijk. Waarom laat de jongen ineens zijn dinnetje bij haar gekke pa achter? Nou om Robinson nog even te doen laten schitteren in zijn waanzin.

Micmacs A Tire-Lagot
Bijna grappig hoe z'n drukke, cartooneske, waanzinnige film tegelijkertijd zo leeg en saai kan zijn. En dat leeg is eigenlijk dubbel opvallend want dit moet eigenlijk een aanklacht tegen de wapenindustrie zijn. Daar komt weinig van terecht, in de veel te driftige opgepoetste stadskleurige sprookjeswereld die Jeunet hier weer oproept. Zijn Anton Pieck plaatjes sorteren geen effect meer, ergeren zelfs, misschien moet hij maar 'ns bij Caro langs, met een bloemetje voor een hernieuwde samenwerking. Micmacs is alleen leuk in het eerste kwartiertje, waar het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd. Vader overlijdt door een man en het jongetje verandert in een apathische video clerk (Davy Boon) die The Big Sleep in Franse nasynchronisatie mee kan playbacken. Dan wordt hij uit het niets getroffen door een kogel, die 'm later nog door een collega wordt geschonken. Dit absurdisme werkt nog aardig, zo lijkt het bijvoorbeeld alsof hij niet kan praten en in gebarentaal en Chaplin-grollen communiceert met de wereld om hem heen. Later slaat ie dan alsnog aan het babbelen en belandt hij in een recycle-paradijsje van oude autobanden waar een team van geflipten hem bij staat in zijn, zoals gezegd, onduidelijke wraaktocht op de wapenindustrie. Het is tekenend dat de leukste grap iets met een een worst van doen heeft. Regular Pinon lokt een hond!

A Face In The Crowd
Kazan doet een soort Preston "Great McGinty' Sturges-imitatie, maar dan met een bittere saus. Hoe macht en roem je kapot maakt. A Face In The Crowd begint sfeervol in een dorpje in Arkansas waar een dame (Patricia Neal) op locatie een radio-programma maakt en ditmaal vanuit de gevangenis uitzendt. Daar vindt ze een zwerver (Andy Griffith) die de X-factor heeft een goeie shoutin' soulstem en ze geeft 'm zijn eigen show. Één probleem, de zwerver is eigenlijk al vanaf het begin een autoritaire egoïstische zak, dus die opmerking van macht corrumpeert geldt niet echt. Al wordt het wel van kwaad tot erger. Na de lokale radioshow volgt een opmars in showbiz richting tv, die dan net opkomt, inclusief Beatles-taferelen. Kazan is niet bang voor wat gewaagde scènes, de voormalige zwerver probeert alle vrouwen te versieren, inclusief lokale majorettes, waarvan hij de wedstrijd moet jureren. A Face In The Crowd is een echt epos, heeft ook wel de lengte, maar stipt toch een hoop dingen aan die niet helemaal uitgewerkt worden, de film haalt er bijvoorbeeld ook nog politiek bij ('mensen willen simpele slogans 'change' bijvoorbeeld) en er zitten simpelweg teveel personages in die wel belangrijk zíjn, maar nauwelijks vorm krijgen. Zo houdt Walter Matthau tot slot een fraaie cynische een speech tegen de inmiddels weer terug op aarde gekeerde zwerver, terwijl die speech eigenlijk door zijn ontdekker/manager en vriendin had moeten worden uitgesproken.

Quadrophenia
We are the Mods! We are the Mods! Opvallend eigenlijk dat de ouders zo flipten over deze jeugdstroming, ze kleden zich toch best strak en netjes. Gewelddadig en rellerig zijn de jongens natuurlijk wel. Quadrophenia is een heerlijke jeugdcultuurfilm, geschreven door de mannen van The Who. (Ik moet achteraf lezen dat het gewoon op hun dubbel-album is gebaseerd.... Doh!) Het begin lijkt ie echt geniaal te worden, doordat naast het gebral er ook nog een hoop melancholie en working class melancholie in zit. Twee zingende gasten (eigenlijk tegenpolen, 1 rocker, Winstone van Scum, ander mod) zingend in een badhuis. Een beetje Deep End zeg maar. Maar daarna wordt lange tijd ruim baan gemaakt voor de heerlijke soundtrack (o.a. van Who'er Entwistle) en feestjes en gedans. Niks mis mee hoor. Het rattige Cruijffiaanse hoofdpersonage lijkt de boel onder controle te hebben en hét mannetje te zijn, maar zijn roodharige meisje dumpt 'm en in een hilarische van Sting blijkt die laatste een conformist. En niet de stoerste Mod aller tijden. Dat breekt 't arme kereltje op en zo keert de droefheid in de vorm van melodrama toch nog terug. Jammer dat juist aan het eind de soundtrack wat voor de hand liggend wordt, met songs die letterlijk naar gebeurtenissen op het scherm verwijzen. Het eerste half uur is echter om te koesteren. Overigens is ook Timothy Spall nog even te zien in zijn debuutrolletje en hij doet 't meteen naturel.

Vader overlijdt door een man

mijn!

Ik heb op het blog dus een stukje gepost over A Serious Man, het meesterlijke eerbetoon aan zowel Kafka als de Thora van de gebroeders Coen.

^maar snel eens kijken dan.

One From The Heart
Altijd gehoopt dat deze film goed was, sinds ik via Audiogalaxy, lang, lang geleden, de soundtrack van Tom Waits tegenkwam. Die is nog veel belangrijker dan ik dacht, want One From The Heart is bijna een musical. Coppola was van plan een kleine film te maken, maar zoals dat gaat bij hem, rezen de kosten in no time weer de pan uit, omdat hij allerlei prachtige sets liet bouwen. Las Vegas is daardoor expres nep en vol warme kleuren. Zonder meer een van de geslaagde aspecten aan de film. (Looks én geluid dus) Inhoudelijk werkt de film eigenlijk maar tien minuten. We zien een paartje hun vijfjarig verlovingsfeest vieren. Ze zijn niet de jongste en knapste meer (voor Hollywood-begrippen dan he, dus zeg 35) en hun liefde voelt echt, inclusief geibbel. Maar ja, daar peur je geen plot uit, dus verlaat de dame (de langbenige Barbra Streisand-achtige aan het gezich kun je zien dat ze een comedienne is, Teri Garr) plotseling haar man (Frederic Forrest). Het voelt dan dus al verkeerd en je weet toch dat ze weer bij elkaar gaan komen, wat zo lang mogelijk uitgesteld wordt. (Waardoor ik als kijker toch weer ga hopen dat het misschien níet goedkomt) Beide beleven een avontuurtje, en op de achtergrond is Harry Dean Stanton nog wel grappig als Lou Reed-achtige wannabe womanizer.

Saturday Night and Sunday Morning
Is dát 'm nou? De stem klinkt bekend, is dan al oud eigenlijk. En jahoor daar staat de piepjonge Albert Finney in de fabriek te werken. Hij speelt in dit uitstekende kitchen sink drama een jonge blaaskaak, die van boozen houdt en verder wat neerkijkt op samenleving en domme collega's, van een van heeft hij de echtgenote al in bruiksleen. Het mooie aan dit kitchen sink drama is het ontbreken van melodrama, het is een rustige, realistische film, voor mij gesymboliseerd door de bezigheden van Finney met z'n mattie (Norman Rossington) met wie hij o.m. kaart en vist. In de loop van de film wordt Finney een ietsjepietsje ingekapseld, krijgt hij deksels op zijn neus en ontmoet hij een nieuw en jonger (en vrij) meisje. Hun eerste kus is zéér romantisch, als ze eerst al heel lang hebben zitten wachten tot haar oude moeke eindelijk de krant uit heeft en naar bed is gegaan.

I'm All Right Jack
Ik zat eerst te denken dat Peter Sellers wellicht alle belangrijke rollen speelde. Komt door zijn uitgestreken kop (ik herken 'm nooit zo goed) en vooral door de Kind Hearts & Coronets humor die hier ruimschoots aanwezig is. Zal best 'ns dezelfde studio kunnen zijn. Britse licht-satirische humor, die heel slim niet "links" of "rechts" is. Zowel de vakbonden als de elite worden gedist. Ian Carmichael speelt een oenig rijkeluiskindje dat in een fabriek aan de slag wil. Eerst als manager, maar dat wil niet lukken. (Er volgt een kleine ode aan Chaplinesk gedoe met machines) Dan suggereert een gewiekste oom dat hij maar onderaan de ladder moet beginnen. Daar maakt hij kennis met Sellers, de communistische vakbondsleider, alsmede diens rondborstige dochter. Carmichael snapt van de arbeiders-kolchoz-vertragingstactieken geen bal, doet van alles fout en wordt per ongeluk een held. Geinig? Ach, ik was 'm wel heel snel weer vergeten.

Prizzi's Honor
Rááre struikelende film van John Huston en da's altijd de moeite. Zo is me nu nog steeds niet duidelijk of ie het nou als komedie/parodie/spoof op maffiafilms als The Godfather had bedoelt, of het toch redelijk serieus is. Een beetje van beide waarschijnlijk. (Het einde is bijvoorbeeld hard en niet komisch) Oh ik zie dat IMDB toch ook comedy in de tags heeft. Klopt ook, bijvoorbeeld de bizarre rol van de oude Don, een reutelende smeerlap. (William Hickey) Hoofdrolspeler Jack Nicholson is zelf ook geinig, als naief figuur die zijn wijsheden uit magazines houdt en haast een autistische kijk op liefde heeft. Hij komt op een huwelijk een schone blonde dame tegen (Kathleen Turner) krijgt wat met haar, maar zij zit ook vuistdiep in double-crosses e.d. Sterker nog ze is een huurmoordenaar en toevallig ook de echtgenote van een man die Nicholson net over de kling heeft gejaagd: 'if he's so fucking smart, how come he's so fucking dead'. En da's nog maar het begin. Het ontbreekt Huston een beetje aan timing en tempo, maar ergens hoort dat erbij natuurlijk, als je toch een nep-epi maakt móet je wel beginnen met eindeloze bruiloften a la The Deer Hunter. Overigens bevat Prizzi's Honor ook een van de flauwste running gags ooit, bij elke reisscene zien we een vliegtuigje van links naar rechts vliegen (en omgekeerd op de terugweg)

Ja rare film, Prizzi's honor, door die onduidelijke toon, maar dat maakt het inderdaad juist heel intrigerend.

The Duellists
Hollywood-moguls zullen verrukt uit hun kalfslederen stoelen zijn opgeveerd. Wat een talent, die Ridley Scott. Als je met zo'n vaste hand, zo'n duur uitziend debuut kan maken. Straf! Alsof ie al jaren bezig was. (En hij was dan ook niet de jongste meer) The Duellists is gebaseerd op een verhaal van Conrad en vertelt over de vete tussen twee officieren uit het Franse (Napoleons)leger. Twee goede rollen van Keith Carradine en Harvey Keitel. De laatste herkende ik pas na een tijdje. Het kan aan de maffe Obelix-achtige vlechtjes hebben gelegen, maar misschien ook omdat hij uitstekend in een rol kan verdwijnen. Die vlechtjes en andere details (hoeden!) zijn trouwens tot in de puntjes verzorgd, zo schijnt dit de meest realistische zwaardvecht-film ooit te zijn. (Of is het meer schermen) Hoe dan ook, de officieren krijgen het om raadselachtige redenen aan de stok en vooral Keitel raakt totaal geobsedeerd. Elke mogelijkheid tot een duel grijpt hij aan. En dat zijn er veel. Het is daardoor dat de film na een tijdje een wel erg fragmentarisch karakter krijgt. Zappend van duel naar duel, in allerlei variaties, tegen allerlei achtergronden. Als altijd zijn het juist de tussenstukjes (de weinige die er zijn) die het mooist zijn. Carradine overleggend met een laconieke fluit-spelende vriend. Het laatste duel (met pistolen nog wel) is, zoals het hoort, het mooist. Prachtig laatste shot van Keitel vanaf een heuvel al peinzend uitkijkend op een schitterend rivierenlandschap.

Leave Her To Heaven
Een film noir in warme kleuren, dat is nog 'ns een paradox. De film is wat wankel, maar met de schurk zit het wel goed. Een echte femme fatale en meer dan dat, een krankzinnige feeks, door de helemaal dichtgeplamuurde ijskoude Gene Tierney gespeeld. Zij ziet er geen probleem in zielige gehandicapte jongetjes te laten verdrinken en meer van dat soort gruweldaden. En die arme oenige schrijver die ze in haar macht heeft, maar doorpennen aan zijn boeken. Die hij dan weer aan de verkeerde mensen opdraagt, lees: niet aan zijn vrouw! Zitten genoeg pijnlijk mooie scènes in, maar het is jammer dat dit alles weer 'ns in een rechtszaak moet eindigen. Eentje die nieuwe dieptepunten in ongeloofwaardigheid bereikt, met bijvoorbeeld een aanklager die op zijn zachtst gezegd een belangenconflictje heeft.

Harlan County U.S.A.
Matewan, maar dan in het echt. Schitterende antropologische documentaire, die magnifiek gebruik maakt van volksliedjes die kennelijk diep in de mijnwerkerscultuur zitten ingebakken. Iedereen houdt van zingen. Stukje interview, stukje zingen en dan weer terug naar de werkelijkheid. Een klein totaal vervallen mijndorpje is in staking, om lid te worden van een of andere vakbond. Maar dat zint de grote mijn company niet. De situatie duurt maanden en maanden, terwijl er continu spanning in de lucht hangt. Ingehuurde takinsbrekers ("Scabs") die door geweldloze demonstranten de weg wordt versperd. ("The Picket Line") en dan maar stoer met pistolen gaan zwaaien. Om Scab te worden moet je wel van provocatie en mensen opfokken houden. Ondertussen proberen de stakers de moed erin te houden, een eindeloze parade van schitterende, haveloze, tandeloze, ijzersterke vrouwen. Om te janken. De film vindt ook nog tijd voor wat achtergronden, zo blijken de vakbonden zelf ook maffioos corrupt. Uiteindelijk eindigt het met het onvermijdelijke geweld en een martelaar. Beelden die je niet snel vergeet. De regisseuse was een echte wetenschapper want eindigt met een wat overbodig kwartiertje dat de zaken nog wat breder trekt. Het begint er dan warempel op te lijken dat de gemiddelde mijnwerker 1 maand werkt en er 11 staakt. Maar terecht, want de uitbuiting is enorm en de omstandigheden hopeloos.

eigenlijk zegt 1 statistiekje alles in die Harlan County film

toegenomen winst van de mine company: +107%
stijging lonen mijnwerkers: +4%
stijging levenskosten: +7%

Ik val altijd in slaap tijdens films dus doe ik liever aan series en ben me toevallig net deze weken door de eerste afleveringen van Justified aan het werken dat a) grotendeels speelt in Harlan County en b) gebaseerd is op verhalen van/medegeschreven door Elmore Leonard (Jackie Brown, Get Shorty etc). Gaat over een US Marshall en dan, in true Elmore Leonard-style, met een hoop kleine criminele krabbelaartjes met ingenieuze schemes die niet werken omdat ze elkaar niet kunnen vertrouwen. Heel veel stelt het niet voor hoor. In het post-the Wire tijdperk is elke politieserie waarin verhalen netjes lineair verteld worden, je iedereen kan verstaan en begrijpen en aan het eind van de aflevering de bad guy achter de tralies zit een tegenvaller maar ook zónder die al te hoge verwachtingen is Justified gewoon, zeg, Walker Texas Ranger maar dan zonder Chuck Norris en met iets strakkere dialogen.

Én Harlan County is de titel van de knallendste countrysoul recessiehit *ever*.

oh dat klinkt lekker en die man een recluse met 1 album en een cocaine addiction, ook leuk. 'he shot him over 15 cents!'

Room at the Top
Ik neig toch vaak naar een soort objectivisme in de krabbels over die Britse new wave films. Geen idee waarom ik er zo 'afstandelijk' onder blijf. Room at the Top was een van de eerste en zit zonder meer sterk in elkaar. Gedenkwaardige opening, waar een man op een kantoor verschijnt (nieuwe baan) en alle vrouwelijke medewerkers hem aankijken alsof ie Axe op heeft. Dit hoofdpersonage (gespeeld door Laurence Harvey) is bijna Amerikaans van attitude. Zoals de titel al hintte, wil hij naar de top, op wat voor manier dan ook. Hij is vol zelfvertrouwen en heeft het helemaal gehad met die Britse standenmaatschappij (Ik als kijker ook wel een beetje trouwens) Zijn werk verdwijnt wat naar de achtergrond voor twee romances, eentje met de Franse actrice (Simone Signoret) voor de lol en eentje met ambitie, met een upperclass-meisje. Het Britse sarcasme neemt 't langzaam over, want onze held krijgt misschien wat hij wilde, eigenlijk eindigt hij met niets.

The Year of Living Dangerously
(ook in weeklijstje)
Er is één momentje van twijfel. Dat is toch een vrouwenstem! Het rauwe randje van eerder is plots weg. Ik vergat het meteen weer. Achteraf blijkt de mysterieuze dwerg (dat zijn ze altijd in films) inderdaad gespeeld door de kleine actrice Linda Hunt. Die er in die goede Hollywood-traditie ook een Oscar voor kreeg. Volkomen terecht. En het is zowaar functionele, serieus te nemen 'drag'. Hoe vaak zie je dat nou? Mij schieten alleen maar 'mannen in travestie'-komedies te binnen. Pete Weir's The Year Of Living Dangerously, overigens een wat nietszeggende algemene titel, is vooral het eerste half uur ijzersterk. Het is zo'n film die ik eigenlijk gedurende het kijken al op een voetstuk zet, om de rest van de speeltijd de negatieve aspecten te blokkeren. (Want ja, zó goed is ie nou ook weer niet, blijkt langzaam) Maar goed, eerst is daar dus de kleine Billy, die Mel Gibson van het vliegveld oppikt. De jonge Australische journalist is voor zijn eerste serieuze klus in Indonesië aangekomen. Kwan kent Jakarta als zijn broekzak, zowel de wereld van de ambassades en consulaten als de sloppen. Ik dacht eerst dat Billy gewoon Indonesiër was, maar later blijkt hij een Chinees-Australische mengelmoes, nergens echt thuis. Perfect geïntegreerd is hij wel, zo heeft hij een voorliefde voor het Wajong-schaduwpoppenspel, wat een aangenaam voor de hand liggend metafoor is, die de film op een presenteerblaadje aanbiedt. Kwan als de man achter de touwtjes, een man ook van wie alléén de schaduw (de indruk die hij achterlaat?) groot is. Kwan, overigens cameraman, regelt om te beginnen een interview met een communistenleider en is vol hoop over deze nieuwe samenwerking. 'Could you be the unmet friend' peinst hij filosofisch, ondertussen consciëntieus aan zijn raadselachtige dossiers werkend. Tot zover is de film foutloos, Jakarta broeit door de politieke spanningen van de jaren '60 met Soekarno, het is een boeiend en zeldzaam onderwerp. Graham Greenesk ook, met geheime diensten op de achtergrond. Het is daar dat Mel Gibson, die langzaam de film overneemt van Kwan, Sigourney Weaver tegenkomt. Een koele Engelse, die versierd gaat worden. Wat mij betreft klikken de twee niet. Het personage van Gibson is een bluffertje, waar de ervaren militair attaché Weaver (hoi Jack de Vries) ver boven lijkt te staan. Toch lukt het uiteindelijk en er volgt een aardig momentje onder de klanken van Oxygen (of een variatie) van Jarre. Tropisch buitje erbij. Details, details, maar voor mij symboliseerde een scène van wat later dat de film zijn subtiliteit begon kwijt te raken. Het paartje sneakt weg van een receptie en naderen met de auto een roadblock. De erotische spanning is duidelijk, maar wordt nogal rücksichtslos opgelost door keihard door de versperring te scheuren, waarna de militairen als gekken het vuur openen met mitrailleurs. En het stel maar lachen terwijl de kogels langs hun oren suizen. Nu heb ik dus al tijdje niks meer over Kwan geschreven en dat zegt genoeg. De film raakt teveel afgeleid om diens frustraties (over Gibson én de armoede in Indonesië) echt goed over te brengen. Dat laat onverlet dat The Year of Living Dangerously de moeite waard is, met bijvoorbeeld ook nog de goed getroffen, smoezelige journalisten-collegae van Gibson. Het had alleen niet op 'een stelletje sluit elkaar na spannende avonturen op het nippertje in de armen' uit moeten draaien.<

A Serious Man
Mooi artikel van Martijn, ik wou dat ik er zo tegenaan kon kijken. Zeker in de eerste 45 minuten zie ik alleen maar een pijnlijk geflopte komedie. Het begint er al mee dat die professor op de vervelende Seth Rogen lijkt. Zelfde loser (dat moet ook) en zelfde mimiek. Coens en grappen, ik weet het niet. Bijna alle running gags zijn flauw. 'Out in a minute' 'Fucker!' en nog een paar die ik gelukkig vergeten ben. Zo rond de heerlijk Joodse anekdote van de rabbi over de inscripties in tanden wordt de situatie voor het hoofdpersonage hopelozer en de film waanzinniger en beter. Trouwens, het hardst moest ik nog lachen om de situatie als de professor krijgt te horen dat de minnaar van zijn vrouw dood is. Dat hele personage vond ik ook al zo overdreven flauw, tuurlijk is het zo bedoelt, eindeloos begrijpend, maar dan nog vond ik 't cliché.

Crumb
Oef. Meet the Crumbs. Het is bijna niet om aan te zien. En de haat die ik gedurende de film voor Robert Crumb begon te voelen. Onterecht overigens, want je moet respect hebben voor de man die zich uit zijn familie en zijn eigen gekte wist te ontworstelen. (Of een manier vond om het te 'handlen') Als Crumb in het begin nog een sympathieke loser lijkt dacht ik al, 1 stapje gekker en je bent bij Daniel Johnston. Enter: zijn broer, een door de medicijnen pafferig figuur die bij even maffe moederlief woont. Wat een tragedie. Een van de pijnlijkste momenten is zijn laatste strip (hij had Crumb aangestoken) die van normaal, naar gemummificeerde figuuretjes, naar alleen nog maar tekstbalonnen gaat, dan alleen nog maar tekst om te eindigen met onbegrijpelijke lijntjes. Gekte in 10 pagina's. Een jaar na de docu-opnamen maakte de arme kerel zich van kant en vraag je je af of het opnemen van nu wel zo'n goed idee was. (Maar hij was toch al niet te redden) Maar toch, Robert Crumb lijkt 'm bijna uit te zitten lachen. En maar hinniken, zo'n beetje na elke regel die hij in de film spreekt. (Tuurlijk is dat ook onzekerheid en sociale onhandigheid) En dan is daar nog een andere broer, een meer Werner Herzogiaans figuur, die een stapje de andere kant op deed, richting het praktiseren van de misygonie die je ook in Crumb's oeuvre vindt. Deze broer vertelt met smaak hoe hij een Chinese meid molesteerde en mediteert tegenwoordig op een spijkerbed. Tja. Blijft de vraag staan hoe het de zussen uit de familie zou gaan, die zich wijselijk niet lieten interviewen.

f het opnemen van nu

van de film, een soort trigger, met Crumb die hem eigenlijk al nooit bezoekt enzo.

Le Juge et L'Assasin
Uiterst merkwaardige film van Tavernier, het best aan te tonen met het rare einde, waarin de film plots in een politiek pamflet verandert. Het slaat helemaal nergens op, ik zat de film letterlijk uit te lachen. Daarvoor viel er ook positief te lachen, want de film begint als geinige, bijtende, pikzwarte satire. Een man schiet de vrouw die hem niet wil neer en daarna zichzelf, maar beide overleven. De man is een totale gestoorde, die zich erg op zijn gemak voelt in het gesticht. Maar daar laten ze 'm weer snel gaan. Moet dat nou vraagt ie. Ja joh, je was slechts tijdelijk waanzinnig. Weer buiten begint de man doodleuk aan een killing spree (en wordt de film al minder grappig). Parallel hieraan zien we, zoals de titel aangaf, ook een rechter, die zich voor de zaak begint te interesseren. Ook dit is stiekem weer een grappig figuur, als zijn ma hem kersen op sterke drank meegeeft voor een vriendin smijt hij die meteen in de rivier. Waarom deed je dat vraagt zijn minnares (de vrouw aan wie hij ze moest geven). Ik houd niet van kersen op likeur. Lekker droog allemaal. De moordenaar wordt gepakt, waarna de rechter de rest van de film probeert te bewijzen dat de man niet gek is. Tavernier ziet de moordenaar kennelijk als slachtoffer en aan 't eind haalt hij er dan de uitbuiting van fabrieksarbeiders bij. Que!? Dan vergeet ik nog wel een geweldige supersentimentele folkballade, die op het marktplein wordt gezongen. Even verandert de film in een musical. Waaghalzerij kan je Tavernie niet ontzeggen.

The Outlaw Josey Wales
De moderne regisseur Eastwood is vaak goed voor gegniffel, maar zijn reputatie is nu ook weer niet volslagen onterecht, bewijst deze fijne seventies-western. Een genre waar de man ook veel van af weet natuurlijk! Zeker in het begin heeft deze film een naturalisme dat je ook bij Altman treft, met op het oog natuurlijk licht, veel grauwige, goudbruine tinten en fijne personages als een veerpont-bediende en een jongetje dat tegen het Eastwood-personage opkijkt. Eastwood zelf speelt zijn trademark PVV-stemmer, met een hekel aan alles en iedereen, inclusief honden en babbelende squaws. On the road ontmoet hij al die figuren, die vaak snel weer 't loodje leggen, maar de leukste, een wat getikte, melancholische, oude indiaan, blijft bij hem. Avonturen en vijanden te over, want dit is een western tegen de achtergrond van de cival war. Eastwood hoort wordt achternagezeten door bounty hunters en "de blauwen" en ook de Comanches doen nog mee. De bijzondere sfeer van het begin wordt niet tot het eind vastgehouden, maar het blijft een aangenaam kabbelend epos.

Who's Camus Anyway?
Een soort Linda, Linda, Linda, maar dan met iets oudere personages, een andere kunstvorm (film in dit geval) en van een intellectueler niveau. Toch pakt het ietsje minder uit, minder gedenkwaardige personages waarschijnlijk. Een groepje jongeren maakt op een universiteit (of kunstacademie) een film. Of althans, we zien de voorbereidingen. De regisseur heeft allerlei scharrels (die ik op een gegeven moment niet meer uit elkaar kan houden) en ook de andere crew-leden fladderen om elkaar heen. Ondertussen barst de film van de cinefiele grapjes. (Het begint al met een land openingsshot, waarin de personages ándere lange openings-shots als The Player bediscussiëren) Een meisje dat de regisseur wanhopig stalkt wordt Adele genoemd en de oude leraar die treurt om zijn dode vrouw Aschenbach. Op een bepaald moment schminkt hij als Bogarde in Death in Venice letterlijk zijn gezicht wit. En ook hij raakt gefascineerd door een jong ding, en begrijpelijk, want zijn droommeisje is een verbluffende schoonheid. Een van de crew-leden regelt een etentje voor de twee, maar dan volgt een flauwe wending! (Arme professor...) De film wordt vertelt met tussentitels die de weekdagen aangeven, en op zaterdag zijn de opnamen nog steeds niet begonnen. Van mij had dat helemaal niet meer gehoeven, het was al een fijne sfeervolle film. Maar we beginnen gewoon koppig aan een nieuwe week.

Micmacs
Vader van man wordt opgeblazen door mijn, zijn moeder stort in, hij komt in het weeshuis. Eenmaal volwassen komt een afgeketste kogel van een afrekening in zijn hoofd. Eenmaal hersteld is hij zijn huis en baan kwijt. Hij komt terecht in een gemeenschap van recyclerende daklozen. Hij komt er ook achter dat de fabrikant van de mijn tegenover de fabrikant van de kogel zit en besluit ze met hulp van zijn vrienden en heel veel gerecyclede spullen tegen elkaar uit te spelen.
Dit een Jeunet film en dus een sprookje. Maar deze keer is het verhaal zelfs voor zijn doen wel heel erg simplistisch; het lijkt wel een kinderfilm met die schmierende Bassie & Adriaan wapenhandelaarschurken. De capers zijn uiteraard wel dik in orde, niemand is zo creatief met roestig metaal als Jeunet. Het eindresultaat is een soort mix van Modern Times en Ocean's Eleven op het niveau van de laatste: vermakelijk zo lang het duurt, maar je bent hem meteen vergeten als hij is afgelopen.

Perdues dans New York
La Rose de Fer
Rollin op z'n vaagst, los zand maar mooie plaatjes, maar ik moet ze nog eens zien.

Born Of Fire
Mystiek verhaaltje in het adembenemende Kapadokya. Wordt gezien als een Jodorowsky-achtige trip, ware het niet dat zijn concepten wat meer doordacht zijn en de scenery meestal gemaakt. Het decor van deze film is echt, hoewel tegelijk niet van deze wereld. De ney is ingespeeld door niemand minder dan Kudsi Erguner.

Danger: Diabolik
Lo strano vizio di signora Wardh
Ook weer mooie plaatjes troef. De eerste een superheld film gebaseerd op Italiaanse 'fumetti', beetje als Barbarella maar vooral in cameravoering en flow beter. En honderden keren beter dan Austin Powers. Edwige Fenech is al niet verkeerd om naar te kijken maar deze klassieke giallo is een van de allerbeste. Bijna elk shot kan zo in een lijstje.

활 (The Bow)
올드보이 (Old Boy)
En mooie plaatjes, dat kunnen die Koreanen ook wel. Verstilde Kim Ki Duk die een beetje aan The Island doet denken om dat het weer op 't water is. De boog als strijkinstrument trap ik echter niet in, maar goed, da's een detail (en misschien wel een pet peeve, slecht geplaybackte instrumenten). Old Boy is een beetje Ichii-achtig in dat overdadige maar oh zo mooi gefilmde geweld. En net als Ichii geen hoogvlieger als film.

Edwige is dus Ms. Wardh. ;)

The Bow is een van Kim Ki-Duk's beste en mafste, m.i.

zou er iemand te vinden zijn die Micmacs wel goed vind, begin ik me af te vragen :)

La Fille du RER
Vrij zwak drama van Téchine, die toch ook heel aardige films op zijn oeuvre heeft staan. Hij baseert zich hier heel globaaltjes op een waargebeurd akkefietje in de Franse metro, waar een meisje zegt te zijn gemolesteerd en met hakenkruizen te zijn beklad. De daders dachten dat ze Joods was. Téchine laat op zich slim de daad niet zien en schetst eerst de omstandigheden en dan de gevolgen. Dat eerste is nog wel ok, als het meisje in de ban raakt van een fout vriendje, die te oud is om nog succesvol worstelaar te worden (al doet hij wel mee aan wedstrijden). Vriend betrekt meisje bij criminele activiteiten, maar het meisje is eindeloos naief. Op het irritante af. Haar relatie met moeder Deneuve blijft ook totaal onduidelijk. Echt vervelend wordt de film in het tweede gedeelte waar een joodse advocatenfamilie een rol begint te spelen, de eerdere glimpen die we van hen zagen leken puur om de tijd te vullen, maar later ontpopt hun zoontje zich heel flauw als het totale tegenoverstelde van het liegende meisje. Een symbool van goedheid en onschuld. Op dat moment zijn de personages slechts poppetjes in een saai schema.

The Band Wagon
Singin' in the Rain nog maar 'ns (en minder). Al worden ín musicals natuurlijk altijd musicals gemaakt. Hier moet de oude Fred Astaire zijn carriere redden (die overigens ook in het echt wat in 't slop was geraakt) Een bevriend tekstschrijver/componisten-paar, bestaande uit vaste aangever Levant en de showstelende moeke next door Nanette Fabray heeft wel een ideetje. In een van de leukste grappen wachten ze 'm meteen in het begin op, verkleed als de enige twee leden van zijn uitgedunde fanclub. Er is een stuk, en er is een regisseur, een elitaire liefhebber van Griekse tragedies. Dat gaat dus helemaal mis als je een musical probeert te maken. Minelli gaat helemaal los zodra Astaire de boel mag overnemen, met bijvoorbeeld een pijnlijk slecht drieling-nummer. Hij maakt het goed met het beroemde slotnummer, waarin uitgebreid een film noir wordt geparoideerd. Er is duidelijk lang nagedacht op een paar goeie one-liner ("i trust her as far as i can throw her away") en de choreografie werd ooit nog eens door Michael Jackson voor Smooth Criminal geleend. Dat zegt genoeg.

I Know You Know
Ik dacht eigenlijk dat dit een debuut was en wilde zeggen dat regisseur Justin Kerrigan eigenlijk nog wat jaren had moeten wachten, om als gelouterde regisseur dit persoonlijke verhaal te vertellen. Maar hij hád dus al jaren niks gedaan, na Human Traffic een jaar of tien eerder. Daarna raakte hij een beetje van het rechte pad, had schulden en meer ellende. Fijn dat ie eruit is gekomen, want het had ook met hem kunnen aflopen zoals zijn vader. Diens verhaal wordt hier vertelt en de absurde relatie met zijn zoontje. (Ik moet bekennen gemist te hebben waar moeder was gebleven, in elk geval al heel lang uit beeld) Vader zegt geheim agent te zijn en hij trekt rond met z'n zoontje, zogenaamd op missies. Fantastisch uitgangspunt, jammer dat de film nogal gehaast overkomt en het is al zo'n korte prent. Zeker in het begin, als de zogenaamd spion-activiteiten nog cool lijken heeft de film iets van een trailer, volgeplamuurd met muziek. Langzaam begint vaderlief echter volledig in te storten en dan wordt de film toch wel spannend én treurig. Als een omgekeerde La Vita E Bella moet eigenlijk het zoontje mee gaan spelen met zijn vader, om zijn eigen hachie te redden. Tijdens de film schoot me ook het idee te binnen dat pa, die weet dat hij gek wordt, eigenlijk een missie zou moeten verzinnen om uit beeld te verdwijnen, om dan naar het Cuckoo's nest te verdwijnen, maar zoveel tegenwoordigheid van geest heeft hij dan allang niet meer. Het is een beetje een net-niet film uiteindelijk, ik had bijvoorbeeld graag nog duidelijker gezien hoe je een fantasie als deze op de samenleving kan projecteren, waardoor iedereen mee lijkt te doen (vanuit het oogpunt van het jongetje) zonder dat die mensen het weten. Dit gebeurt ook, maar het komt er gewoon net niet lekker uit.

Raw Deal
Korte film noir die van losse eindjes aan elkaar hangt, het eindigt er al mee dat de opperslechterik gewoon zelf uit het raam lijkt te springen. De basis is nochtans wel goed, evenals verrassend genoeg de voice-over. Die is van een wat oudere niet al te knappe vrouw, het dinnetje van een man in de gevangenis. Zij adoreert hem duidelijk en dat doet ook een veel jongere knappe vrouw die hem in het intro eveneens in de gevangenis komt opzoeken. Dat wordt een mooie rivaliteit van twee dames die gefascineerd zijn en tegelijkertijd ook bang en gedesillusioneerd. De film weet al deze karakters op onnavolgbare wijze búiten de gevangenis met elkaar opgescheept te krijgen, waarna een reisje volgt langs hide-outs. Op een van die plekken zit een van de mooiste scenes als er een totaal buiten het verhaal staande doorgedraaide moordenaar een bezoekje aan onze helden brengt. Ook het slot van de film is fraai, met een boot die gaat vertrekken, een tikkende klok en een enorm schuldgevoel. Je kon het al in het begin zien, dit zijn geen femme fatales en dat is ook wel eens mooi.

Pickup on South Street
Nagenoeg perfecte noir van Samuel Fuller, beste tip dus van Scorsese (en ook van Vido). Conventioneel, zelfs Hitchcockiaans voor Fuller's doen, denk ik. (Toch een soort enfant terrible meen ik) De eerste helft van deze film bevat een eindeloze ketting van geniale scènes. Het begint al in de opening, waar de gluiperige held Richard Widmark (altijd goed) als zakenroller een damestasje open peutert. Het lijkt net of hij op een heel andere manier vingervlug is, want wat kijkt die meid (de schoonheid Jean Peters) smachtend naar hem. Is het soms een afgesproken diefstal.... Neen, blijkt, als de arme jonge meid op zoek moet naar de inhoud van haar portomonnaie, daar zitten namelijk door communisten gestolen geheimen in. Dit anti-commie aspect is een beetje flauw, een van de weinige minpuntjes. De zoektocht door alle partijen naar de McGuffin is fantastisch en daar gaat he om. De politie haalt er een 'stool pigeon' bij, een schitterende oude, rauwe Thelma Ritter, die met stropdassen hosselt. Haar tragische laatste scène is ook heerlijk. De jonge meid moet op zoek naar Widmark en komt door o.a. door een vadsige informant die bij een Chinees restaurant zit te vratsen. (Deed me denken aan die dikzak in Blast of Silence, een film van vergelijkbaar niveau) Widmark verstopt ondertussen zijn buit, in een ijsbox onder water, waar hij heel gewiekst de agenten zelf op wijst, pak maar 'n biertje. Zoals bij film noir gebruikelijk worden de losse eindjes in de tweede helft wat moeizaam verbonden, zo heeft een personage ergens fifty-fifty procent kans om te overleven, om binnen no time weer op de been te zijn. Maar wat geeft het met al die prachtsettings en prachtkarakters. En zoals het hoort maakt de film een cirkel naar de tram uit het begin.

The Tall T
Een van die Randolph Scott-westerns van Boetticher. Aangenaam gewoontjes van toon, zeker in het begin leek ie net zo goed als Ride Lonesome, met Randolph Scott als kleinschalige veedrijver die in de stad boodschappen gaat doen en snoep voor een jong kereltje mee moet nemen. Terug in de wildernis zijn het mannetje en zijn pa verdwenen. Daar zijn de sadistische schurken al. Typisch voor de westerns van Boetticher (denk ik) blijft Scott ijzig kalm. Een gentleman. Halverwege dacht ik, zouden de schurken nog menselijke trekjes krijgen, een prompt raakt de opperslechterik aan de praat met Scott, over zijn dromen en wensen. Maar eigenlijk is 't al te laat, heeft ie teveel op zijn kerfstok. Tegen de tijd dat er moet worden afgerekend volgt er dus bijna een gewone shoot-out (wel met een kleine Boetticheriaanse schijnbeweging).

The King of Marvin Gardens
Eerste kwartier lijkt dit de beste film aller tijden. Serieus. Jack Nicholson vertelt een Wes Anderson-achtige bizarre familie-anekdote over vis en graten, blijkt vervolgens diep in de nacht in een radio-studio te zitten, om daarna naar huis te sloffen. Daar volgt de pay-off van de anekdote, die hier niet moet worden verklapt. Dan belt zijn broer en vertrekt Nicholson vanuit Philly naar New Jersey, bij aankomt wacht hem een hilarisch welkomst-comite in de vorm van Ellen Burstyn + krakkemikkig orkestje. Dan is het eerste kwartier om en verschijnt Bruce Dern, de broer, in beeld. (Die effe in de gevangenis zit) Het is niet Dern zijn schuld, hij speelt weer prima zijn standaard-type eikel, maar de film wordt langzaam en totaal onverwacht wat saai. Dern is een dromer in vastgoed, Hawaiiaanse eilanden en zijn broer Nicholson kijkt het met het uiterlijk van een nerdy boekhouder wat gelaten aan. Om niet te zeggen depressief, want eigenlijk wordt de film steeds grauwer. Nicholson weet dat het niks kan worden en teert liever op oude roem in zijn radioshow. Burstyn heeft overigens een ander meisje (Julia Anne Robinson) bij zich, die ze als een soort protégé onder de duim houdt. Later blijkt in een verrassende twist waarom. Het laatste kwartier gaat wel weer redelijk diep, misschien is het zo'n film die bij herhaalde kijkbeurten beter wordt, maar uiteindelijk houd ik 't op een fantastisch eerste kwartier en een redelijke anderhalf uur erna.

Marvin Gardens staat genoteerd. Pick up zag ik gisteren ergens liggen voor 2 euro 50. Kan alleen niet meer herinneren waar.

Ik krijg geen film meer bekeken met al dat voetbal. Maar de vakantie lonkt, en de harde schijf loopt over. Als íe maar niet gaat lekken bij de douane...

iemand op IMDb vergeleek The King of Marvin Gardens trouwens heel geloofwaardig met Wes Anderson's Bottle Rocket (2 gasten, een heeft wilde plannen, andere sukkelt erachteraan)

mooi zin: "you'll just sleepwalk along someone else's live"

The Public Enemy
De verwondering blijft. Deze film is bijna 80 jaar oud en toch voelt ie fris, van een modern tempo. Engels verandert ook nooit klaarblijkelijk. The Public Enemy is een van de vroegste talkies, Godfather avant la lettre (inclusief dood paard) en tevens de doorbraak van James Cagney. (Naar men zei het moderne acteren himself) Zelf was ie er later niet zo blij mee, want hij speelt hier een gangster, waarna hij de rest van zijn leven aan dat stereotype vast zat. En zelfs hier zie je dat ie daar eigenlijk iets te lief voor is, maar zijn sardonische grijns heeft natuurlijk ook iets gevaarlijks. Zeker, als hij in een beroemde scene een grapefruit in het gezicht van zijn vriendin duwt. (Zij lijkt oprecht verbaasd) Andere beruchte scene is een sissy-kleermaker, waar Cagney werkelijk lijkt te suggereren 'kijk maar uit dat ie je niet in je reet neukt'....! Dat zegt hij tegen zijn trouwe mattie Edward Woods, We zien ze samen opgroeien en de rangen der criminaliteit beklimmen. Een Ierse bootleg-baas vormt een gedenkwaardig personage, net als zijn flirtende dochter. Het mooist van alles is het horror-komische einde, de spectaculaire thuiskomst van Cagney. (Of wat er van hem over is)

Crime Wave
Ik blijf genieten van die noirs. Crime Wave is ultrakort en ultradegelijk. Had een klassieker kunnen zijn als het hoofdpersonage (Gene Nelson) net wat meer vorm had gekregen. Hij ondergaat alles gelaten en heeft net zoveel pech als die Job-versie van de Coens. De voormalig crimineel is terug op het rechte pad, met huisje, boompje, vrouwtje én lieve parole officer die 'm in de gaten houdt. Maar hij wordt 's nachts wel vaak gebeld door gangsters die hem voor klusjes willen. En dat kan niet goed blijven gaan. In de opening zien we al een fraaie naturalistische bankoverval (zoals alle beelden prachtig zijn en de locaties echt) Een van de overvallers crasht bij hem thuis. Sterft en dan moet ie wel gaan samenwerken met de overgebleven twee. Dit is allemaal leuk en aardig, maar de held en 'eerst-gebillde' van de film is een fantastische cop you love to hate gespeeld door Sterling Hayden, ooit ook Johnny Guitar, die supervilein alles uit de kast haalt, continu malend op tandenstokers. Het is jammer dat het einde wat laf is, de agent kan niet slecht blijven natuurlijk. En ook beginnen er gaten te vallen in het gangster-plan. De opperschurk zegt dat ie al 7 jaar aan de heist werkt, maar hoe kon hij toen weten dat Gene Nelson dan níet in de gevangenis zou zitten én de beschikking had over een.... vliegtuig!

Big Deal on Madonna Street
Hier vind ik heel duidelijk een verschil te merken met die oude Hollywood-films, zelfs die van de jaren '30. Big Deal On Madonna Street is Italiaans, jaren '50 en véél langzamer. Té langzaam zelfs. Deze gangster-komedie zit vol leuke grapjes, maar ze zitten te uitgespreid. We zien uitgebreide voorbereidingen van een juweelkluis-kraak, maar dat soort realisme is onnodig in een komedie. Zeker als je later merkt wat er allemaal misgaat. Andere details zijn dan weer wel raak, zoals hoe de gevangenen uit besparing een sigaretje in een fles roken. (Zodat je de rook nog een keer kan inademen) De juweeldiefstal lijkt eerst nog ver weg als er de eerste 20 minuten een gozer wordt gezocht die als vervanger de bajes in wil draaien (Daar is vast een mooi bargoens woord voor) Op deze zoektocht worden de personages geintroduceerd en krijg je grappen als: "ik zoek Mario" "daar zijn er hier 1000 van" "ja maar ik zoek Mario de Gangster" "Dan zijn er nog steeds 1000". Als de personages inmiddels zijn verzameld beginnen de eindeloze voorbereidingen, afgeleid door vrouwen en eten. (Een running gag van de oudste medeplichtige) Milde film, goed voor een milde glimlach, zo sleept Mastroianni de hele tijd met een continu jankende baby!

20 Fingers
Eerbetoon aan Kiarostami, zo wordt al vermeld in de intiteling. En dat is gelukt. Net als Kiarostami's Ten volgen we heel eenvoudig en lo-fi mensen vanuit een vervoermiddel. (Althans, dat is de eerste paar vignetten zo) Het verschil is dat het hier om 2 acteurs gaat (waaronder de regisseuse) die een koppeltje in steeds verschillende situaties spelen. Het is bijna een soort-toneeloefening. (Let wel het is dus ook niet steeds hetzelfde koppeltje)
Het eerste vignet is het intiemst en het mooist. We zien slechts de schimmen van 2 mensen in een auto, een besneeuwde weg. De 2 babbelen over doktertje spelen en andere naughty kinderspelletjes. Dan zet de man de auto stil. Tijd voor een goed potje seks. Het lijkt romantisch, maar dan volgt een laten we zeggen Iraanse wending. 20 Fingers ís dan ook geen romantische film en in de daaropvolgende vignetten wordt alleen maar ruziegemaakt of al filosoferend gebekvecht. Dominanten mannen, koppige vrouwen, achterdocht en jaloezie. Hoe conservatief Iran ook is, eigenlijk is dat in alle samenlevingen hetzelfde. Op het laatst gaat de film nog even meta, zoals de meester ook zou doen. Oh ja, een grappige situatie moet ik niet vergeten, ergens volgt een abortus-discussie vanop de motor (niets grappigs aan verder) maar pas na minuten merkte ik dat er achteloos nog een kind van een jaar of 3 tussen het stel in hangt!

Dat shot op de motor is gekkenhuis, da's toch die minutenlange rit door het Teheraanse verkeer?

ja precies. :) en zonder helm he! er moeten gigantisch veel doden daar vallen.

In de opening zien we al een fraaie naturalistische bankoverval

pardon ;) een pompstation-overval (buit een handvol dollars)

Ik zag eens een documentaire over Iran en die begon te melden dat alles functioneert als het verkeer: belachelijk veel regels maar niemand die zich ook maar ergens aan houdt. :)

Madonna street, geinige film. Vond het nou ook geen wereld van verschil in kwaliteit met Rififi, moet ik bekennen.

sth different. Woody Allen kiest zijn favoriete eigen films:

http://www.joblo.com/index.php?id=32826

Nogal verrassend, maar Purple rose en Husbands & Wives zouden ook mijn top zes halen (aangevuld met Crimes & misdemeanours, Hannah & her sisters, Manhattan en ach, misschien ok wel bullets over broadway.)

Mooie voorzet nietwaar? :)

Ik denk dat het bij mij zoiets wordt als:

Annie Hall
Hannah & Her Sisters
Manhattan
Zelig
Crimes & Misdemeanors
Sleeper

nou Rififi was toch een stuk duisterder, gasten met hoeden bij schimmige huizen enzo.

Woody! hij sluit daar mooi op aan want Small Time Crooks was zwaar geinspireerd op de Big Deal (een van Woody's favoriete films meen ik)

eens zien.. mijn Woody top eh 7

1. Bullets Over Broadway
2. Purple Rose
3. Deconstructing Harry
4. Broadway Danny Rose
5. Shadows and Fog
6. Stardust Memories
7. Sweet and Lowdown

maar misschien is Bullets over Broadway toch een te degelijke keuze. en dat kun je ook zeggen van Sweet and Lowdown. geniaal oeuvre natuurlijk, vaak achteloos goed (Manhattan Murder Mystery!)

het hart van Woody vind je in 2,3 en 4 mijns inziens. snufje dromerige magie, autobio graven en grappen

The Panic in Needle Park
Zie 'm daar aan komen wandelen á la Richard Ashcroft in Bittersweet Symphony. Al Pacino vult meteen het scherm met zijn presence, in zijn eerste grote rol. Hij speelt een hosselende junkie, die vriendschap sluit met een arty meisje (Kitty Winn) dat hij op een van zijn wiet-bezorgklusjes tegenkomt. Winn dreigt eerst te worden weggespeeld, maar weet gaandeweg ook wel indruk te maken. (Zodra ook zij wordt aangestoken door verslavingen, ironisch genoeg) Twee goede rollen, dat moet een geslaagde film maken zou je denken, maar dat valt toch tegen. De film blijft eigenlijk steken in de sfeer van het begin en weet daar niks meer aan toe te voegen. Misschien had 'het meisje' en haar achtergrond nog wat meer aandacht verdient. Waarom blijft ze bij Pacino die duidelijk hopeloos is voor haar leven. En dat is zacht uitgedrukt want ze eindigt als hoer. Schrijnende momenten als ze het met een totaal onervaren jongetje doet en met een treurige glimlach vraagt 'was dit je eerste keer'. Aan het einde is er voor het duo niks veranderd, eeuwige ronddraaien in negatieve cirkeltjes, het zal realistisch zijn, maar uiteindelijk weet de film toch niet écht onder hun en mijn huid te kruipen.

24 City
Eerste 40 minuten dacht ik mijn favoriete Zhang Ke Jia te hebben gevonden, alhoewel was Platform eigenlijk van hem? 24 city bewijst de kracht van eenvoudige emoties. Wat is er aangrijpender dan échte mensen die een verhaal vertellen en langzaam geëmotioneerd raken. Stuk voor stuk voor stuk. (Het wordt bijna een trucje) Zhang documenteert de sluiting van een groot industrieel complex en doet dat door interviews met fictie af te wisselen. Dat laatste is een van de minpuntjes, want het voelt ineens heel nep, te fanatiek in scène gezet, met voorspelbare dialogen (Alle dialogen doen er niet toe in de film) Het gaat om de monologen, zoals het verhaal van een vrouw die vanuit het platteland naar het industrieterrein reist en onderweg haar kind kwijtraakt. Hartverscheurend. Met die anekdote piekt Zhang als het ware te vroeg, want alles daarna voelt futiel bij dat verlies. Hij interviewt langzaam jongere mensen, die toch kleinere problemen hebben. Wel een teken van de vooruitgang van China, zou je bijna denken.

Shadows
Vrolijk en dan weer agressief debuut van Cassavetes. Dat soort bandeloos acteren krijg je denk ik al snel als je improviseert, zoals hier. Ik vraag me af of Cassavetes met deze meer dan vijftig jaar oude film een van de eerste was die Afro-Americans "normaal" in beeld liet verschijnen. Niet als servant of wat dan ook. Het leukst aan de film is in elk geval een duo jazz-zanger en manager, die kibbelen over het aankondigen van bunny-meisjes. (De zanger voelt zich daar te goed voor) De zanger heeft een heel licht zusje (lijkt wel het meisje van Douglas Sirk) die wat krijgt met een blanke jongen, die later een schok in zijn racistische inborst voelt als hij haar broer tegenkomt. Een mooi, pijnlijk moment. Het is allemaal nog heel rudimentair verder, al zitten in Shadows al wel die trademark Cassavetes momenten van wildenthousiaste mannen, knokkend en flirtend en melig zingend.

The King of Marvin Gardens – bedankt voor de tip, Ludo! Zo’n film zou ik anders niet zo snel zijn gaan zien. De opening van de film is inderdaad verrassend, in meerdere opzichten. Daarna, wanneer Jack Nicholson door nachtelijk Philadelphia banjert, vallen direct de mooie beeldcomposities op van niemand minder dan Laszlo Kovacs (o.a. Easy Rider, Five Easy Pieces en New York, New York). Het is verfrissend om Nicholson, in de rol van introverte, depressieve radiomaker David Staebler, eens in een ingehouden rol te zien. Een mindere regisseur had hem de rol van zijn broer Jason gegeven, maar die is voor Bruce Dern. Beide broers zijn fantasten – David geeft zijn fantasieën plaats in zijn nachtelijke radioverhalen en Jason droomt van een eigen eiland bij Hawaï. Sally (Ellen Burstyn) en Jessica (Julia Anne Robinson) zijn hun vrouwelijke dubbelgangers. De Amerikaanse droom van Jason strandt aan het strand, buiten het zomerseizoen in een troosteloze badplaats in Jersey. Het drama bevat genoeg subtiele humor en een paar (bijna) vergeten character actors zoals Scatman Crothers (een maatje van Jack Nicholson en samen met hem te zien in o.a. One Flew Over the Cuckoo’s Nest en The Shining) en John Ryan. Zo worden Amerikaanse films tegenwoordig niet meer gemaakt.

:)

(overigens had ik 'm weer uit de New York Times 1000 best movies almanak)

van de regisseur van Five Easy Pieces, zag ik later. die was wel goed met Nicholson dus :) (oh Kovacs was daar dus ook al bij)

Shutter Island (Scorsese, 2010)

De kritieken heb ik pas gelezen nadat ik de film had gezien.
Gek genoeg ben ik het met de slechte kritieken evenveel eens als de goede, ik weet niet goed wat ik met de film aan moet.
De muziek die de film inleidt bij het arriveren van US Marshall DiCaprio in het gesticht is wel erg zwaar aangezet (oppassen jongens, dit is een enge plek) en lijkt bijna een persiflage te worden.
Het plot verloopt voorspelbaar en de algehele sfeer van de film is ook niet nieuw of anders.
Maar toch heb ik 2 uur genoten, hoofdzakelijk door DiCaprio, met intens spel dat mij wel heeft overtuigd.

Altijd willen weten wat het verschil is tussen slackers en mumblecore?

http://www.filmkrant.nl/av/org/filmkran/fk323/previous.html

zou er iemand te vinden zijn die Micmacs wel goed vind

Ik vind hem niet heel slecht. Wel vermakelijk, maar wel ene oog in andere oog uit. Het is ook meer een soort kinderfilm.

Daybreakers
2019: de mensheid is vrijwel volledig veranderd in een vampierheid. De laatste mensen worden opgejaagd voor hun bloed. Er dreigt een gigantisch bloedtekort en vampiers die geen bloed krijgen veranderen in een soort vleermuismonsters die er een puinzooi van maken in de metro. Ethan Hawke is hoofd hematologie van de Kwaardaardige Multinational die zowel bloed levert als op zoek is naar een bloedvervanger. Zelf zou hij graag een geneesmiddel verzinnen, maar zijn baas (en als baas van een multinational dus de slechterik) Sam Neill heeft liever iets dat hij kan blijven verkopen. Bovendien: hij was net met een ongeneesbare tumor gediagnosticeerd voor hij vampier werd, dus hij blijft liever onsterfelijk. Hawkes wens lijkt uit te komen via Willem Defoe: een vampier die weer mens werd, alleen weet hij niet precies hoe. Daar moet Hawke de menselijke ondergrondse mee helpen.
Dit is B-film annex van dik-hout-zaagt-men-planken satire (waar zou dat oprakende bloed toch voor staan...?) in de lijn van Robocop, Starship Troopers en Dawn of the Dead. De regisserende Spierig broertjes kennen wat dat betreft hun klassieken. Veel leuke details in de reclames, journaals en architectuur e.d. over een maatschappij van vampiers. Verhoeven had er nog wel iets meer vette zwarte humor ingegooid - we moeten het doen met een ontploffend hoofd en de bestorming van een bloedkoffiekraampje. Waar de Spierigs het meest laten liggen is in de karakters. Neill schmiert niet genoeg; de rol vraagt om Christopher Walken of Dennis Hopper (we zullen hem missen) en Hawke is wel een hele erge goody two shoes saaimans. Verhoeven en Romero hadden hem een duister randje gegegeven. Toch nog wel bovengemiddeld vermaak in deze categorie.

The Loneliness of the Long Distance Runner
Zo lijkt het wel alsof elke Britse klassieker draait om wie The Daddy in de kostschool of het heropvoedingsinstituut is... The Loneliness, niet zo mooi als de titel, ligt in het verlengde van Scum en If... Al was het misschien de eerste van die drie. We zien een jongen in zo´n jeugdbajes, dit keer is er geen geweld nodig om de macht te grijpen, daar heeft ie zijn talent voor hardlopen voor. ´Onze familie had altijd wel wat met rennen, met name wegrennen voor de politie´. Tijdens het rennen overdenkt hij hoe het allemaal toch zo is gekomen en het moet gezegd voor een keer kwamen die flashbacks goed uit. Weinig tijd in de inrichting, veel in een working class gezinnetje, waar pa op sterven ligt, ma alvast een ander aan de haak heeft geslagen en de jongen zich bezighoudt met meisjes en kleine criminaliteit.

Don't Bother To Knock
Verrassend leuke film, die mij helemaal op het verkeerde been had, zo zonder info vooraf. Eerste tien minuten lijkt het een romantisch niemendalletje, met Anne Bancroft die jazzliedjes zingt in een hotel en Widmark als haar love interest. Het is uit tussen de twee. Gelukkig is daar Marilyn Monroe om de leegte in Widmark´s leven te vullen. Zij is door haar oompje Elisha Cook als kindermeisje voor hotelgasten ingehuurd. Widmark ziet haar vanuit het raam, ze danst zwoel in de kleren van de moeder van haar oppaskindje. Dan begint het al een beetje op Rear Window te lijken en dat is de hint. Don´t Bother To Knock wordt plots Hitchcockiaans met Monroe als grote boosdoener. Er zit een scene in waar de camera langzaam over een kinderbed glijdt die van horror klasse is. Het einde mag uiteindelijk wat wrang en moeizaam zijn, een goede film is het.

Posessed
Stokoude klassieker met een jonge Clark Gable en Joan Crawford. Die laatste zorgt voor het beste van het spel als plattelandsmeisje dromend van meer. In een scene die Scorsese eruit lichtte kijkt ze naar een langzaam voorbij rijdende trein, zeg op weg naar New York, vol rijke elitaire mensen die wel een leven hebben. Dankzij een passagier weet ook zij in NY te geraken waar ze zich als goudeerlijke gold digger ontpopt en Clark Gable aan de haak slaat. Vervolgens wordt de film wat saaier, dilemma´s over bijvrouwen, politieke carrieres en uiteindelijk moet het arme kind nog een zelfopofferingsspeech voor de buhne houden om de carriere van Gable te redden.

Following
Debuut vat Nolan, zwart wit en sympathiek lo fi als bijvoorbeeld ook Pi. Die Memento structuur zit er meteen in, een film noir door elkaar zeg maar. Het jammere is dat de uiteindelijke oplossing eigenlijk nogal voor de hand ligt, het leek weer ns meer mysterieus dan het was. Niettemin met Lynchiaanse klasse gemaakt, mannen die in een creepy sfeer koffie drinken! Het hoofdpersonage volgt uit pure verveling mensen op straat en komt dan een dief tegen, of dat denkt ie, deze wijdt ´m in in de kunst van het stelen en daarme begint de grote ´con´. Inclusief femme fatale natuurlijk. Met vaste hand en volgens het boekje en geinig detail, de hoofdrolspeler heeft een enorm Batman teken voor zijn deur! En een sleutel heel oenig onder de mat.

Alice in Wonderland
Naar het schijnt een contractueel moetje voor Tim Burton. Ook geen verfilming van het klassieke boek, maar een soort vervolg erop. Dan wel geheel volgens de huidige Hollywoodmores die voorschrijven dat een film moet zijn als een computerspel: level 1: red de Mad Hatter uit het kasteel van de Red Queen, level 2: vindt het superzwaard, level 3: versla eindbaas de Jabberwocky. Alle gekte van Lewis Carroll is er daarmee wel uit. Paar leuke visuele vondsten van Burton, maar het houdt niet over. De hoofdrolspeelster (ben haar naam even kwijt en ik zit nu in de trein) gaat het wel ver schoppen als de mooie Engelse deerne, al dan niet in nood, met haar golvende roodblonde haar, bleke huid en volle rode lippen. Ze is al gecast als Jane Eyre en als terminaal ziek meisje in de nieuwe Gus van Sant zag ik.

Following, puike film.

Zo, ik heb voor het eerst sinds weken weer eens een film gezien (laatste was R u there van David Verbeek, kon me zeer bekoren!) en die was in de roos. Greenberg, van Noah Baumbach. Ben het eens met de kritieken die zeggen dat deze gewoon beter is dan Margot at the wedding. Weer allemaal sneue karakters, maar nu met meer diepgang en trefzekerder neergezet. En allemaal weer in die terloopse babbelige Baumbach-stijl, schatplichtig aan Woody Allen, die altijd mijn bewondering oproept. Een van de beste films die ik dit jaar zag.

ben je daar dan in Osterreich voor naar der kino geweest of is dat ding nu al online? (niet dat ik een Olaf locator hoef, gewoon benieuwd, want ik neem aan dat ze daar ook alles nasynchroniseren)

in dat verband trouwens, ik las in Film Comment (overigens een van mijn favoriete filmtijdschriften) dat de Catalaanse overheid inmiddels van Hollywood eist dat ze van elke prent die daar in de bios gaat draaien OF een Catalaanse dub uitbrengen, OF Catalaanse ondertiteling. (en dat is peperduur terwijl de bezoekersaantallen van die versies laag zijn)

Following is stoer, niet best geacteerd, maar je ziet de lef. begon later trouwens te twijfelen of dat batman logo wel boven de deur van het hoofdpersonage hing (maar dat hoort bij de noodzakelijke verwarringen in die film zullen we maar zeggen)

Nee we gaan in oostenrijk niet naar de kino, alleen tijdens de viennale. Greenberg is 'available'...

ach so :)

The Landlord
Zie voorpagina Subs.

overigens zou ik Ashby's classics als volgt ranschikken

1. Harold and Maude
2. Bound For Glory
3. The Last Detail
4. The Landlord
5. Shampoo
6. Being There
7. Coming Home

The Steel Helmet
Fuller en oorlogsfilms gaat het niet worden voor mij, denk ik, als dit de beste is... Het low-budget aspect zorgt wel voor hilariteit, mannen struinen door de Koreaanse jungle, maar het lijkt meer op een hal waar wat nepbomen staan. Zelfs de schoten klinken hol, alsof de film in de overwoekerde kelder van Fuller werd opgenomen. Een grimmige baardige soldaat overleefd een moordpartij dankzij zijn helm, zet het op een wandelen, waarna hij een perfect Engels sprekend Koreaans jongetje tegenkomt en later een Afro-Amerikaanse "medic". Het drietal weet zich aan te sluiten bij een ander bataljon, geleid door een onervaren figuur. Dit zorgt voor ruzies, een van de betere aspecten aan de film is het realistische gebrek aan heldendaden. Ook binnen de gelederen haat iedereen elkaar en laat men zich leiden door woede. Min of meer off-topic terzijde: ik realiseerde me dankzij 24 City waarom Zuid-Korea eigenlijk nooit probeerde Noord-Korea onder de voet te lopen (in de eighties van Memories of Murder bijvoorbeeld) Het Noorden had natuurlijk China als trouwe rakettenleverende bondgenoot. (En een goede buur is handiger dan een verre vriend Amerika)

Too Late Blues
Zou wel eens een enorm (fijn) buitenbeentje in het oeuvre van Cassavetes kunnen zijn. Hoewel zijn zwartgalligheid en bandeloosheid echt nog wel ruimschoots aanwezig zijn heeft Too Late Blues iets glads, als een echte Hollywood-film. Met Griekse en Italiaanse kasteleinen, drankwedstrijden en grappen van Rio Bravo niveau. Misschien dat de film wel iets teveel in die cafés besteedt, want het begin doet nog een magnifieke jazz-muziekfilm verwachten. Een bandje speelt in een weeshuis/doveninstituut in elk geval voor een publiek van rascals, waarvan er eentje met de saxofoon vandoor gaat. Tot hilariteit van de overige bandleden. Die dromen van een grote doorbraak, maar als die kans zich aandoet ontpopt de pianist en bandleider, die altijd al op een jonge arrogante Louis van Gaal leek, als eikel die voor eigen succes gaat. Hij komt van een koude kermis thuis, ook door toedoen van zijn 'agent' van dubieus allooi, de beste rol in de film van een Sheen-achtig intense Everett Chambers. Vanzelfsprekend speelt ook nog een meisje een rol, de lieftallige Stella Stevens (net Molly Ringwald) mag meezingen, maar haar woordloze bijdrage doet de band naar Morricone op een slechte dag-muzak afglijden.

Zou Greenberg ook zo gewaardeerd worden door mensen die nog (lang) geen veertig zijn? (Ik kijk even met een schuin oog naar Ludo). Het neurotische gedrag van Roger Greenberg (Ben Stiller) is soms pijnlijk herkenbaar. Ik heb gisteravond in Kriterion geprobeerd me niet teveel met hem te identificeren, maar hij droeg zelfs hetzelfde T-shirt van The Knitting Factory waar ik jarenlang in heb rondgelopen. Ik probeerde tevens niet teveel te vallen voor Florence (of Firenza, zoals de Vlamingen steevast zeggen), maar toen ze een fragiele versie zong van There's A Rugged Road van Judee Sill was ik verkocht. Vorig jaar hoorde ik Sills tweede album Heart Food (1973) voor het eerst en sindsdien is haar kleine meesterwerk de vaakst gedraaide plaat in huize Vido. Florence is eigenlijk te jong om Judee Sill te kennen, maar dit terzijde. Een andere zangeres wiens naam in de film valt is Karen Dalton. Van haar hoorde ik toevallig eerder op de dag voor het eerst iets (maar haar muziek spreekt me niet aan).

Greenberg is zeker de beste zomerfilm van 2010.

De Filmkrant heeft deze zomer een artikel over troebele filmzwembaden in warme zomers. In 9 van de 10 speelfilms is een zwembad een plaats van onheil, of in ieder geval een plek waar het zelden fijn vertoeven is (trouwens ook buiten het zomerseizoen). Greenberg is daarvan een recent voorbeeld. De openingsscène van Sunset Boulevard is natuurlijk een klassiek voorbeeld, ditmaal van het zwembad als graf. Hoeveel voorbeelden kunnen we nog meer bedenken?

nou als ik die synopsis van Greenberg las dacht ik shit he die gast gaat herkenbaar worden voor een neuroot als ik. ik kijk 'm over een paar maanden maar 'ns denk ik.

qua zwembaden.. hoe zat het ook alweer in Les Diaboliques? ze pompen het bad leeg, maar vinden niks. het speelt in elk geval een creepy rol.

in A Ma Soeur (Fat Girl) zwemt het dikke meisje tussen aanlegsteigertjes heen en weer, ondertussen flirtend en kusjes gevend aan die koude ijzeren palen (serieus)

qua binnenzwembaden schieten me nog dat flauwe einde van Let The Right One In te binnen

en..... http://lamiavitanellafamigliabrady.files.wordpress.com/2009/03/cybill03.jpg

het allermooiste binnenzwembad, tis eigenlijk meer een badhuis, zit in Skolimowski's Deep End. en het kleurt langzaam rood aan het eind :)

Flauw einde?!?

nou dat ie in de koffer zit (of nee zij natuurlijk) dat is wel leuk Dahliaans. (helemaal aan het eind)

maar ik vond de brute actie in het zwembad met onthoofdingen et al (toch?) wat ehm overdreven.

Dat vond ik mooi.

En zelfs emotioneel.