Filmforum

The life aquatic misschien wel **** eigenlijk. Ik hoef niet te herhalen hoeveel moeite ik met im Algemeinen met Anderson heb, maar werd door deze werkelijk geraakt. Na Rushmore zijn beste.

Fast cheap and out of control

hoeveel sterretjes krijgt deze? Nul? ;) ik heb 'm toevallig net klaar staan.

is van Errol Morris toch. Thin Blue Line is goed, maar die heb je vast al gezien (ook een docu)

moet nog altijd 'ns de Manchurian Candidate remake zien. (en the Life Aquatic misschien opnieuw, ik dacht altijd dat het Andersons minste was)

Oh ja die. Kon me er geen zak meer van herinneren, maar nu ik ff ge-IMDB-ed heb, weet ik het weer. Ene oog in, andere weer uit. Kon er niks mee. Thin blue line staat bij mij dan weer scherp :)

hmmm.. nou ja gedownload IES gedownload zullen we maar zeggen dan.

@Olaf: Cinemania ***
Ook achteraf het geruststellende gevoel dat het altijd nog erger kan?

Van The House Maid verscheen niet zo lang geleden een dvd. Een Koreaanse editie weliswaar, maar met een ondertiteld commentaar van Bong Joon Ho. 's Kijken of daar makkelijk aan is te komen, want die titel staat al een tijdje op mijn verlanglijst.

The fantastic mr. Fox (Wes Anderson 2009)

Zoals bekend ben ik Anderson fan nr. 1, maar deze heb ik nog niet durven kijken. Ik ben namelijk ook van Dahl en de twee matchen voor geen meter: de onpeilbare droevenis onder de licht ironische glimlach van Anderson vs. het recht-voor-zijn-raap sarcasme van Dahl.

Die Amerikaanse remake doesn't bode well, de trailer ziet er uit als typische hollycrap die doet vrezen voor zo'n trendy nu-metal soundtrack.

Die Amerikanen maken overal meteen ook zo didactisch moralistisch: "Does evil exist?"

Dé zwembadfilm is uiteindelijk La Piscine, da's logies.
http://images.allocine.fr/medias/nmedia/18/36/22/24/18463185.jpg

het is jammer dat ik t plaatje niet kan vinden, maar in deze:
http://blogs.amctv.com/movie-blog/caddyshack_280_MSDCADD_EC006_H.jpg

zat ook nog een gedenkwaardige zwembadscene. Boobies! (en dat in een film die daarvoor vooral uit flauwigheid voor de hele familie bestond)

en in dezelfde categorie
http://pwwwblog.ibeatyou.com/blog/wp-content/uploads/2009/11/phoebe-cates-fast-times-pool.jpg

(Fast Times at Ridgemont High)

Zijn boobies niet voor de hele familie? Verbaast me altijd in die IMDB discussies (naast dat eeuwige gezeur over beestjes), of er naaktheid inzit. Geweld maakt nie uit maar een bloot mensch …

Over blote mensen gesproken, kan ff geen plaatje vinden van het zwembad in Vampyros Lesbos.

En nog meer NSFW in Showgirls en wat was er niet ook iets in Less Than Zero?

Zijn boobies niet voor de hele familie? Verbaast me altijd in die IMDB discussies (naast dat eeuwige gezeur over beestjes), of er naaktheid inzit. Geweld maakt nie uit maar een bloot mensch …

heb je helemaal gelijk an, maar het voelde wel als stijlbreuk in zo'n typisch Amerikaanse komedie (al was het er natuurlijk wel een uit de tijd van Revenge of the Nerds en Porky's nogwat)

Ook achteraf het geruststellende gevoel dat het altijd nog erger kan?

Ja inderdaad. Het dagelijkse filmaanbod naast de metrotijden leggen om te zien hoeveel films je maximaal in een dag kunt proppen. Ik ben nooit verder gekomen dan "Laat ik een AH salade eten, want dan kan ik 2 ipv 1 film kijken vanavond". Overigens had ik het wel leuk gevonden als die docu twee keer zo lang was geweest en om dan de mensen aan het woord te laten over films zelf. Want naast de "als het maar beweegt"-kijkers, had je ook de Hou Hsiao Hsien-adepten.

Ook ik vind La piscine de ultieme zwembadfilm. Zo broeierig, zo Frans. Vond ik ook zo goed aan En plein soleil.

Viridiana
Een van de leukere Bunuel-films, al zegt dat niet zoveel als ik het zeg. Ik zal ook door Viridiana geen fan worden, maar het is een vermakelijk sardonische (diabolische) stang-film. Bunuel versus de katholieke kerk. Viridiana is het hoofdpersonage, een knap blond nonnetje dat met tegenzin een oom (Fernando Rey) op gaat zoeken. Hij heeft nochtans haar studies betaalt, wat een kreng is 't. De oom is echter een verlengstuk van Bunuel's agenda en ontpopt zich, in de rug gesteund door een hondstrouw dienstertje, als een Freudiaanse slechterik, die het nonnetje in de trouwkleren van zijn verdacht snel overleden vrouw laat rondlopen, om haar dan met hulp van slaappillen net of net niet te verkrachten. Na nog een dramatische gebeurtenis begint de film eigenlijk opnieuw en haalt Viridiana een stel zwervers in huis. Het is hier dat de film echt vermakelijk wordt. De zwervers zijn ondankbare krengen, je hoort Bunuel bijna uit plezier in zijn handen wrijven, en richten in de laatste zeer beroemde scene een chaotisch feestmaal aan. Ik moet zeggen dat ik had gemist dat dit een parodie op het Laatste Avondmaal was, maar een surrealistische (bijna Zero de Conduit-achtige rebellie) sfeer had het zeker.

Fast, Cheap & Out of Control
Begrijpelijk dat Olaf 'm alweer vergeten was. Morris combineert hier vier verhalen, tot, ja tot wat eigenlijk. De som der delen is het zeker niet, en eigenlijk stellen ze ook afzonderlijk teleur. De Koyaanisqatsi-achtige cliche-muziek (op zich wel mooi hoor) moet de boel dan smeren, maar meer dan pseudo-diepzinnig wordt het niet. Vier talking heads vertellen over hun bijzondere beroepen. Het saaist is een 'topiary gardener' (een man die beestjes uit planten knipt), nogal irritant is een leeuwentrainer, een Albert Finney-achtige southern man. Groot ego, wat je ook nodig hebt, wil je die beesten onder controle houden. Zijn gedeelte (en alle circus-beelden tussendoor) zijn een grote anti-reclame voor wilde dieren in het circus. En dat alleen maar omdat mensen een ander graag in levensgevaar zien. (En zo geconfronteerd worden met hun eigen mortaliteit) Ietsje leuker is een professor in robotkunde, die niet veel nieuws heeft te vertellen, maar dat in elk geval aanstekelijk doet. Enige echt leuke verhaal, is de naakte molrat-expert. Ja da's al zo bizar dat het wel leuk moet worden. Soort Mark Ruffalo met vlinderstrikje, die wild enthousiast gesticulerend over de maffe beessies vertelt. Jammer dat ten tijde van die film hét feit over die molratten nog niet bekend was; de beesten kunnen geen kanker ontwikkelen en worden daardoor stokoud. (Vlinderstrik zegt wel de mooie wijsheid: 'only in captivity do animals get old')

The Stranger
Als ik me niet vergist de minste Orson Welles die ik heb gezien. Hopelijk blijkt het ook de slechtste, want dit is echt vrij dramatisch. Te snel na de Tweede Wereldoorlog gemaakt denk ik, iedereen wordt nog opgevroten door haat voor de nazi's. Wel begrijpelijk, maar het heeft geen goed effect op het acteren. Ergens zegt Edward G Robinson zelfs iets van 'nazi's kunnen zich zelfs als mensen voordoen, als het ze uitkomt'. Alsof het kwaad niet in ons ieder schuilt. Misschien bedoelde Welles het grappig, want een overdreven film is het sowieso. Hij speelt zelf een kampbeul die onder een nieuwe identiteit in een klein Amerikaans stadje woont. Dan haalt het verleden hem in, belanden er lijken in het bos, die klaarblijkelijk maar door de enige in het dorp aanwezige hond kunnen worden gevonden. (Resultaat dode hond) Laat dat nu net de hond van Orson Welles' jonge vrouw zijn. Het is daar dat de film zeker misloopt, want het arme mens staat halstarrig achter hem, terwijl de twee geen chemie hebben en Welles volgens mij sowieso niet in staat is om liefde te acteren. Hij is beter als geperverteerde schurk met foute snor, wat ie de rest van de film dus wel is. Robinson (als geheim agent) houdt zich ondertussen met in die tijd populaire Freudiaanse theorietjes en ziet er geen been in om de vrouw als lokaas in te zetten. (Haar vader maalt er ook al niet om) Aan het eind gaan alle remmen los, wat nog wel voor een vermakelijk slot zorgt. De enige passages die me daarvoor interesseerden speelden zich af in de dorpswinkel annex café, waar een absurd self-service regime heerst. (Je moet zelf achter de bar de koffie tappen) De uitbater interesseert zich eigenlijk alleen voor een potje dammen.

Frenzy
Één na laatste Hitchcock, en zijn laatste goeie. Hij keerde terug naar zijn roots, zoals het hoort aan het eind van een rijke carrière. In Londen maakte hij zijn meest raunchy film, die o.a. berucht is om een ellenlange verkrachtingsscène waar de schurk (Barry Foster) heel ranzing 'lovely, lovely, lovely' blijft grommen.Tjidens de film zat ik al te denken, eigenlijk zou die schurkenrol iets voor Michael Caine zijn, en die bleek 'm later geweigerd te hebben. (Hij vond 'm 'disgusting') Een jaar of tien later had hij minder scrupules, toen hij wél in het Hitchcockiaanse Dressed to Kill speelde. Verder brengt Frenzy de gebruikelijke Hitchcock-thematiek rond een sjofele, flink innemende man (Jon Finch) die onterecht voor de 'stropdas-moordenaar' wordt aangezien. Hij heeft dan ook de nare gewoonten zich op te houden bij vrouwen die even dood zijn. De film spendeert ook nog flink wat tijd bij de schurk zelf, o.a. in een aardappeltruck waar om bepaalde redenen een levenloze hand opengebroken moet worden. Best creepy. Het is jammer dat de film een rechtzaal nodig heeft om de zaakjes af te ronden. Dit veronderstelt een soort snelrecht, want anders moeten we aannemen dat een kledingborstel maanden niet gebruikt is en de bar-eigenares een extreem goed fotografisch geheugen heeft. Totaal buiten het verhaal staand zit overigens nog een erg grappige running gag, rond de culinaire voorkeuren van een politie-inspecteur. Eerst zien we 'm als set-up zo'n ranzig vet Engels ontbijt naar binnen schrokken en dan krijgt hij thuis te maken met de culinair Franse uitspattingen van zijn vrouw. Wat een soep!

The Way We Were
Het bewijs dat de NY Times 1000 best movies almanak er ook wel eens naast zit. Eigenlijk was niemand met deze film tevreden en met name dan de scenarioschrijver Laurents. Hij wilde een politiek verhaal rond een joodse ster (dat werd Streisand) maar kreeg een romcom, waar ook Robert Redford een grote rol speelt. Beide passen niet in de film en niet bij elkaar. Al meteen ziet vooral Streisand er veel te modern uit, voor een film die in de jaren '30 en '40 speelt. Ze kan ook eigenlijk niet acteren, in een soort komische mode die van Woody Allen lijkt gejat. (Ik moest wel lachen toen ze ergens in de film worteltjes stond te schrappen, denk aan haar What's Up Doc-Bugs Bunny rol) Zij is dus joods en fanatiek met politiek (communistisch zelfs) Redford is meer een soort Gatsby, een rijke student die zich nergens echt voor interesseert. Zelfs niet voor zijn eigen talent. De twee krijgen toch wat, dat werkt geen moment, zowel niet op doek, als in het verhaal. En dat duurt dan een paar uur. De film verkast nog naar Hollywood voor scenario-schrijf avonturen, maar zelfs dat meta-aspect boeide me dit keer niet. Enige merkwaardige goede momentje is helemaal aan het end, als Streisand in het ziekenhuis ligt, eigenlijk voor iets positiefs, een bevalling, maar de film plots toch een soort Terms of Endearment-melancholie krijgt, dankzij een surreële flashback naar winters New York en sleetjerijden.

Master and Commander
Ondertitel: The Far Side of the World, maar die franchise kwam nooit van de grond. Mensen bliefden geen "serieuze" Pirates of the Carribean. Alhoewel, het gaat eigenlijk niet om piraten, maar wel die swashbuckler-sfeer natuurlijk, met oude bootjes en zwaardgevechten. Weir heeft duidelijk wel zijn best gedaan nu hij weer 'ns een pak geld kreeg en de film is zeker entertaining. De opening is bijvoorbeeld zeer fraai, als we langzaam de bemanning leren kennen (eerst als silhouetten in de masten) en dan de hoge hoeden die de leiding hebben en de volkse bootjongens. Men spot een achtervolger en daar begint in de tiende minuut de Moby Dickiaanse obsessie van kapitein Russell Crowe. Hij moet en zal die Fransozen kapot maken, al kost het leven en armen van kleine bootsjongens. Als bijverhaal treffen we dan nog Paul Bettany als arts en op Darwin geïnspireerde bioloog, die in een soort running gag naar de Galapagos wil, maar dat Fransje bootje komt er steeds tussen!

Bang the Drum Slowly
Ah, honkbalfilms. Deze doet in de major league mee, zeker het eerste half uur heeft een Hal Ashby-achtige fijne laconieke seventies-sfeer. Het is nog de tijd vóór het grote sportgeld, dus handelt het hoofdpersonage naast zijn pitcher-activiteiten ook in verzekeringen. Het is ook in die hoedanigheid dat hij zich in eerste instantie bekommerd om een hilbilly teamgenoot (Robert de Niro in zijn eerste bejubelde rol). Eerste zin van de film "vreemd eigenlijk, hoe alles gewoon doorgaat". De Niro heeft te horen gekregen dat hij stervende is en Moriarty ziet het als zijn taak dit verborgen te houden voor de club en de teamgenoten. Het is off-season dus de twee spenderen wat tijd bij de ouders van De Niro, waar de laatste alvast zijn krantenknipsels verbrandt. Schiet me te binnen dat de film dus eigenlijk in een soort eind-sfeer begint. Want daarna begint het seizoen en beleeft de Niro het mooiste seizoen uit zijn carriere. Dat is allemaal wat clichématiger, al is het vermakelijk hoe de coach door heeft dat er "iets" in het team niet klopt, en de blauwogige goudeerlijke ogen van Moriarty steeds ingewikkeldere leugen-constructies overeind moeten houden. Wat voor Bang the Drum pleit is het rafelige (misschien zelfs afgeraffelde einde). Zoals Moriarty al zei, het leven gaat door.

zich op te houden bij vrouwen die even dood zijn.

later ;)

en oh ja Bang the Drum Slowly moet wel goed zijn, want er zit een kaartspelletje in dat Tegwar heet. The Exciting Game Without ANY Rules.

*smijt kaart op tafel*
"that's the first natural banjo i've had in years!"

Master and Commander… Paul Bettany als arts en op Darwin geïnspireerde bioloog

Bettany mocht opnieuw in de huid van Darwin kruipen in Creation (2009).

Voor de filmquizliefhebbers onder ons:
een animatie met 35 filmverwijzingen binnen twee minuten.

Hostel part II
Deel 1 nooit gezien, maar ik geloof niet dat het er veel toe doet. Leuker dan ik had verwacht, die Bathory-scene was wellicht 'torture-porn' (niet vanwege de boobies) maar goed/mooi gedaan en lekker cringeworthy. Soundtrack beetje erg 'stock' en niet in lijn met de giallo referenties (Edwige!), maar verder toch best vermakelijk. Hun mazzel dat ik niets van Slowaakse muziek weet, zou zomaar zo Hongaars/Transsylvanisch kunnen klinken. ;)

Sekjoeritie
Stomme naam, maar best een aardige film, fijn vrij van al die bekende/afgezaagde gezichten, iig qua hoofdrollen.

En Rollins Levres de sang en Rose de fer herbekeken, vooral die laatste had daar veel baat bij. Niet dat je het verhaal nu beter snapt, maar het werkt een beetje als een 'groeiplaat' zeg maar. Ik ben nog niet cinefiel genoeg om films heel vaak te herbekijken zoals je platen wel heel vaak draait, maar ik begin wel te merken dat die methode ook voor films interessant kan zijn.

er is net een (andere) giallo ode uit, was men heel enthousiast over in de VPRO gids.

http://geektyrant.com/storage/post-images/Amer.jpg.jpeg

Ja, die wil ik graag zien. Helaas over het hoofd gezien in het IFFR programma. :(

ik zie 'm zo snel online nog niet (is ook wel erg nieuw)

Sekjoeritie is inderdaad wel de stomste titel aller tijden, dan doe je je film echt tekort.

http://paulusjansen.sp.nl/weblog/files/2009/03/busje_komt_zo.jpg

dit soort vibes ;)

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007

lijstjes, lijstjes, er kunnen er niet genoeg zijn. ik vond er toevallig eentje van Anthony Quinn voor The Independent. 100 beste films aller tijden, als je je concentreert op de plaatjes kun je er ook nog een quiz van maken. man heeft een opmerkelijke voorliefde met films met Eve, zo blijkt in de top 10 (hoe kun je The Lady Eve beter vinden dan Sullivan's Travels)

ik zag er 80/100.

eh daar moest nog punkt html achter

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007.html

Ik ‘moet’ nog 18 van de 100, waarvan 4 uit de top 10. De lijst kent nauwelijks verrassingen. Olaf zal het met me eens zijn dat Azië zwaar is ondervertegenwoordigd. Slechts twee (voorspelbare) titels: Rashomon en Tokyo Story. De enige drie titels die ik in dit soort lijsten nog niet eerder was tegengekomen, zijn The Garden Of The Finzi-Continis (Vittorio De Sica, 1970), The Chant Of Jimmie Blacksmith (Fred Schepisi, 1978) en La Kermesse Héroïque (Jacques Feyder, 1935). Van die drie maakt die van Schepisi me het meest nieuwsgierig.

eensch.

L'Atalante, The Fallen Idol en Election ben ik ook nog benieuwd naar.

Ah, lijstje! Zo op het eerste gezicht authoritative maar licht afwijkend, dat is wel leuk. All about Eve op 1, verrassend. Maar wel een enorme dijk van een film, wat mij betreft. Zou mijn top 20 zeker halen. Dat L'atalante heb ik nooit zo begrepen. Heb ik braaf uitgezeten. Election vind ik (wellicht als Europeaan) verschrikkelijk overschat. Ja, we get it. Dat gevoel.

The Dresser
Mooi acteer-spektakel, dat je wel meteen weer vergeet. Kanonnen van dienst zijn tornado Albert Finney, als gelouterde Shakespeare-vedette en zijn trouwe slaafse knechtje Tom Courtenay. Die laatste overdrijft in het begin de sissy-maniertjes van zijn personage, maar weet Finney in het midden-gedeelte zowaar weg te spelen. Finney, die er bijzonder vreemd uitziet met zijn stokoude kop op zijn nog jonge lijf, moet worden opgelapt voor een King Lear-optreden, gedurende WW2, als de nazi-bommen op Engeland vallen. De arme Courtenay moet alles uit de kast halen en blijft maar drank lurken en zijn baas bepotelen. Prachtige behind the scene-scenes van geschmink en het oefenen van de tekst. De scenes óp toneel zijn dan weer minder boeiend, maar misschien is dat expres. Zo is bijvoorbeeld de afscheidsgroet van Finney aan het publiek belangrijker en emotioneler dan zijn Lear-slotmonoloog. Het einde is voorspelbaar. Enigzins jammer valt Courtenay dan weer terug in irritant gejammer. Misschien kun je het in character noemen, maar ik had graag wat stiller verdriet gezien.

A Child Is Waiting
Volgens mij de enige keer dat Cassavetes met echte sterren werkte en producers die serieus geld investeerden. Meteen kreeg de regisseur mot met iedereen en hij stond niet achter de uiteindelijke versie. Cassavetes vond 'm te sentimenteel, maar dat valt mijns inziens wel mee. De orkest-stroop en het melodrama zit toch vooral in het begin als we een jongetje naar een jaren '50-kindergesticht zien worden gebracht. Het jongetje is nogal apathisch, misschien is het een autist, maar in het ziekenhuis vinden we een rijke verscheidenheid aan mentaal instabielen. Baas van het hele gebeuren is Burt Lancaster, als altijd de juiste man op de juiste plek, met oprechte felheid vechtend voor zijn patiënten. Op geheel eigen wijze, want de film schetst het conflict tussen discipline en liefde. Voor dat laatste zorgt Judy Garland, die in die tijd zelf ook tot over d'r oren in de problemen zat en er ook zo uit ziet. Ze heeft iets treurigs, maar doet het goed. Haar personage wil de kinderen met liefde doodknuffelen. De kijker en Garland leren dat dat de verkeerde weg is, terwijl de kinderen samen met Garland een liedje instuderen. Typisch genoeg is het mooiste moment de confrontatie tussen Garland en Gena Rowlands. Het zal geen toeval zijn dat die laatste olv Cassavetes weer weet te schitteren. Hij werkte toch liever met "eigen volk". Ander aardig momentje is als het belangrijkste jongetje wegloopt en kortstondig door de stad dwaalt. Een hele film in een paar beelden.

All the Real Girls
Rare film en dat bedoel ik nu eens niet positief. Het is volslagen onduidelijk of dit nou absurdistisch bedoelt is, of grappig, of romantisch komisch, of toch serieus. Alles tegelijk waarschijnlijk en dat zorgt voor een paar fraaie scènes en een hoop meuk waar teveel van de eerdere gebeurtenissen nog eens worden geanalyseerd en ook wel teveel wordt gehuild. Goeie momenten hebben vaak van doen met Patricia Clarkson in clownskostuum. Zij speelt de treurige moeder van het hoofdpersonage, die als cliniclown kinderen vermaakt. In een van de scenes moet haar eind twinig-zoon, met tegenzin mee ("Don't touch me with that clown costume!") en zet het hele ziekenhuis het op een dansen, begeleid door totaal onpassend (en daardoor leuke) reverse beat-kalimba-muziek. Er zit trouwens nóg een goede dansscene in, op de bowlingbaan. Dat zegt iets over de hoek waarin we dit moeten zoeken, beetje Hal Hartley, beetje Nouvelle Vague ook wel (er zitten vast niet voor niets wat opvallend jump cuts in) Meest afstotende aspect aan de film is datzelfde irritante hoofdpersonage. Eerst lijkt hij een loser in small town USA, maar dan blijkt hij elke meid in het dorpje geneukt te hebben. (Hij lijkt ook wel een beetje op die zanger van Maroon5, misschien dat dat helpt) Toch blijkt hij tegelijkertijd een dork, die de hele film juist onhandig met de meisjes omgaat, inclusief zijn nieuwe vlammetje Zoey Deschanel. Nee, ik moet het anders zeggen, het is meer zo dat ie het ene moment hip en grappig is en dan weer een kluns. Het is toch weinig geloofwaardig, het eerste uur fascineert het nog, maar het laatste kwart slaat de verveling en zelfs ergernis toe.

Dat irritante personage uit All the real girls (eens, moeilijk te plaatsen, in tegenstelling tot die andere film van hem Geroge washington) speelt wel heel overtuigend een dronken man.

Over irritant gesproken. Gisteren zag ik weer eens een Vlaamse kopie van een Franse film (Persécution van Patrice Chéreau – prima film overigens). Vlaams klinkt vaak veel mooier dan het Hollands, maar regelmatig haalt een verwarrend woord me uit een film. Binnen de context was redelijk duidelijk dat met ‘aan de dool’ werd bedoeld dat iemand werkloos is. Wat Vlamingen nu precies bedoelen met een ‘werf’ is me echter nog steeds niet helemaal duidelijk. Met scheepsbouw had het in ieder geval niets van doen. Jullie onlangs nog wonderlijke filmvertalingen tegengekomen?

eens, moeilijk te plaatsen, in tegenstelling tot die andere film van hem Geroge washington)

ik zat later nog te denken, hij moet óók nog een automonteur voorstellen. dat zie ik ook al niet.

werf is maal? driewerf hoera ;)

iets anders opmerkelijks, ik zat te neuzen of ik nog iets van Roeg moet zien (na Walkabout, Bad Timing, Performance en Don't Look Now) maar al zijn andere films hebben werkelijke dramatische scores op IMDB, ok for what its worth natuurlijk) maar toch.. Full Body Massage! .......
iemand The Man Who Fell To Earth gezien? (met Bowie)

Jazeker moet je meer van Roeg zien. Al was het alleen maar om hoe zijn films eruit zien. Zonder de plots te volgen al prachtig om tot je te nemen. The Man Who Fell to Earth, met Bowie op z'n adembenemendst, hoeft niet eens te acteren (dat doet-ie dan ook niet) om een zonderlinge ET vorm te geven. Prachtige jaren 70 belletjessynthesizermuziek eronder. Llllaaange shots, prachtig geschoten. Oh dat had ik al gezegd.
Track 29, met een jonge Gary Oldman die in deze film eigenlijk heel veel op Bowie in TMWFTE lijkt, heb ik wat langer geleden gezien - geen idee meer van het verhaal maar ook die was zonder meer interessant (visueel dus).
De Roeg canon heb ik nog niet eens gezien, zal er eens aan gaan werken. Eureka heb ik een paar maand geleden gekocht maar die ligt nog te wachten.

:)

http://i3.squidoocdn.com/resize/squidoo_images/-1/draft_lens4077202module27614432photo_1239810520intothenight2.jpg

Bowie in Into the Night :)

ik zal The Man Who Fell To Earth op de lijst zetten.

Soortgelijke still uit The Man Who Fell To Earth ;)

http://mmimageslarge.moviemail-online.co.uk/6278_Man-Who-Fell-2.JPG

Ik heb me destijds wel vermaakt met Insignificance hoor!

The wind will carry us (Abbas Kiarostami, 1999)
Ik vond dit een mindere Kiarostami en dat verbaasde me deels. Want dit soort terloopse realistische plaatsgebonden cinema, niet onverwant aan Hou Hsiao Hsien, ligt me doorgaans goed. Ik denk dat Kiarostami zijn gortdroge humor hier teveel probeerde uit te venten door herhaling, hetgeen een beetje op mijn zenuwen werkte. En ik heb heel weinig met reciteren van poezie in film. Ik vind het in dit soort cinema zelfs enorm vloeken. Maar er zit genoeg genietbaars in. Personages die je nooit te zien krijgt, het feit dat je lange tijd geen idee hebt wat er gaande is, dat soort dingetjes. En de blatante ineffectiviteit van de hoofdpersoon. Ik las dat deze film het Midden-Oostelijke broertje wordt genoemd van Local Hero. Dat vond ik goed gezien.

The Philadephia story (George Cukor, 1940)
Een film die me er weer aan herinnerde dat er nog een grote stapel ongezien Hollywood-materiaal op me ligt te wachten, en dat je Hollywood nooit en te nimmer moet onderschatten. Th Philadephia story heeft een fast-paced, snappy script en zoveel uitstekende dialogen (vergelijkbaar met All about Eve) dat je het totaal ongeloofwaardige einde op de koop toeneemt. Het is tevens de eerste film waarbij ik met name onder de indruk was van de – doorgaans nogal kleurloze – James Stewart.

Les glaneurs et la glaneuse (Agnes Varda, 2000)
Denderend geslaagde documentaire, pantheon-materiaal. Het is ongelofelijk, de losheid waarmee Varda binnen tien minuten een gelaagdheid neerzet die je aan je stoel kluistert. Een aangrijpend, humanistisch protret van mensen die – uit ideologie of noodzaak – scharrelen en recyclen. De versie die ik zag bevatte een 45 minuten durende documentaire waarin Varda de mensen uit de documentaire later nog eens opzoekt. Prachtige extra.

The limits of control (Jim Jarmusch, 2009)
Ik vond de eerste helft zo overdonderend saai dat ik geen enkele aandrang voelde het einde te willen begrijpen.

The aviator (Martin Scorsese, 2004)
Scorsese doet een Citizen Kane. Als er een generalisatie te maken valt over Scorsese’s niet-auteursfilms, dan is het dat ze bijna allemaal erg entertainend zijn. Deze is een beetje te lang, maar ik heb me weer uitstekend vermaakt. Scorsese doet de camera volledig op hol slaan, ter verbeelding van vrije geest van zijn protagonist (filmer/vliegtuigbouwer/avonturier Howard Hughes) en dat ziet er blij vlagen errug digitaal uit. Een groter probleem vond ik de casting van de hoofdrol. Vermaard filmer/vliegtuigbouwer/avonturier en dan die babyface van DiCaprio.

Ordet (Carl Dreyer, 1955)
Zoon uit familie A wil met dochter uit familie B, maar de twee families hebben net een ander protestants geloof. Ondertussen loopt er een ander zoon als een zombie door het huis regilieuze taal te oreren. Deze man gaat uiteindelijk een wonder verrichten. Rechtlijnig verhaal dat 16e eeuws aandoet, maar waar ik uiteindelijk wel in meeging. Misschien was ik enorm in de stemming voor dit soort zware verhalen nadat ik eerder deze week op tv genoten had van het toneelstuk Jedermann (Salzburger Festspiele), de Duitse Elckerlyk. Al moet ik bekennen dat die orerende zoon het eerste uur volledig op mijn lachspieren werkte.

The lady from Shanghai (Orson Welles, 1947)
Wat me van deze film vooral bij zal blijven is het eerste half uur. Een moordend tempo, hoogst eneververende en geestige dialogen en – wat in alle bewondering voor de regisseur nog weleens vergeten wordt – een geweldig haast method-acterende Welles. Wat volgt is een uitstekende film noir die uiteindelijk uitmondt in een rechtbankdrama. Dat vond ik een beetje jammer eigenlijk, want ik vond de setting op boot en exotische oorden eigenlijk wel plezant. De volle glorie waarmee Rita Hayworth in beeld wordt gebracht is op het randje.

Imitation Of Life (Douglas Sirk, 1959)
Blanke weduwe met dochter ontmoet op strand een zwarte alleenstaande vrouw met een blanke dochter en besluit haar onderdak te verschaffen. Blanke weduwe wordt welgestelde actrice. Blanke dochter heeft de grootste moeite met haar zwarte moeder. Het niet overdreven geloofwaardige verhaal wordt in grote stappen geserveerd met een mierzoete saus, waarvan je achteraf leest dat het wellicht allemaal ironisch en sarcastisch is. Dat is me iets te gemakkelijk, al moet ik zeggen nog steeds niet goed te weten wat ik nou van Sirk moet vinden. Het is soap opera, en de raciale kwesties worden net zo toegankelijk behandeld als in pak hem beet GTST. Maar er zit wel een extra ingredientje in: de vraag of de goedheid van de blanke opweegt tegen het onderdanig blijven van de zwarte. Het is een en al zoetigheid, maar in de tweede helft zitten een paar echt ontroerende scènes. De ironie ontgaat me eigenlijk volledig, maar een welgemikte emmer sarcasme raakte me in de allerlaatste scene vol in mijn gezicht. (!!spoiler-alert!!) Nadat de zwarte vrouw is overleden, wordt de blanke dochter met liefde opgenomen in het blanke gezinnetje. The end, orde hersteld.

die gospel-song in Imitation of Life ;_; ;_;

Ik las dat deze film het Midden-Oostelijke broertje wordt genoemd van Local Hero. Dat vond ik goed gezien.

hmm dat klinkt eigenlijk wel goed, maar ik pas toch even, na die Koker-trilogie geloof ik het wel even met Kiarostami. (niet dat die niet goed was, maar gewoon genoeg)

over Les Glaneurs schreef ik ooit nog een stukje voor de voorpagina, echt een moderne docu-klassieker ja.

verder grotendeels eensch (Shanghai, Aviator, Philadelphia) behalve dan Limits of Control natuurlijk. ;)

grimlachen in de VPRO gids, het gaat over de Nederlandse Filmacademie-eindexamen films, zegt zo'n debuterend meisje "in het laatste jaar van mijn studie ontdekte ik Antonioni, die mijn kijk op film volledig veranderde, daar had ik op de Academie nog nooit over gehoord"

... tja. dat zegt alles.

in hetzelfde stuk pleit Eddy Terstall voor meer.. tieten. (gechargeerd) :)

Hollywoodland
Altijd fijn, films in Los Angeles tegen de achtergrond van de dream factory. Door de aanwezigheid van private detective Brody heeft dit ook nog wat policier-invloeden van L.A. Confedential, en dat dan gemengd met het noir-sfeertje van Mulholland Drive. Was wel enigszins teleurgesteld dat het achteraf een biopic bleek te wezen. George Reeves, supermanheld van tv, hier gespeeld door Ben Affleck, bleek werkelijk te bestaan en ook werkelijk onder verdachte omstandigheden omgekomen. De politie doet het af als zelfmoord, maar Brody bijt zich vast in de zaak en contempleert als een soort Rashomon een paar scenarios, om uiteindelijk in een treurig einde bij het begin uit te komen. Niet dat dát dan zeker is. Hij ziet er trouwens erg guitig uit, die Brody, met 'big hair' en maffe blousejes, zo draagt ie er een met een opdruk van bretels. Het is jammer dat de backstory van zijn personage niet echt boeit, problemen met zoontje en ex. De leukste momenten zitten toch in 'het Hollywoodland', waar Ben Affleck het goed doet als matige acteur. (Niet zo moeilijk ook hè!)

Achilles and the Tortoise
Ondanks dat het hilarische Boiling Point laatst opnieuw op dvd is uitgegeven was Takeshi Kitano een beetje uit mijn gedachten verdwenen. Ik was helemaal vergeten dat ie aan een soort vernietig mijn carriere-trilogie bezig was, waarvan dit het laatste deel is. De films van Kitano wekken ook altijd de indruk nu echt zijn laatste te zijn, met zijn eeuwige zelfmoord-thema, ook hier weer ruimschoots voorradig. Maar juist door er films over te maken blijft Kitano waarschijnlijk op de been. Hier graaft ie weer autobio, in een film over een jongen die dolgraag schilder wil worden (net als hijzelf) maar het talent mist. Het eerste uur is bijzonder matig, met een flauw sepia-grauw effectje op de lens en clichés als de hardhandige stiefvader (een oom in dit geval). De film wordt leuker vanaf het moment dat de jongen naar art school gaat en de studenten losgaan in wilde podiumkunsten o.a. met plastic zakken, diepgevroren ijs en action paint met auto's. (Dat laatste zorgt voor een van de grofste grappen) In de laatste fase van de film is het hoofdpersonage bejaard, wordt het gespeeld door Kitano himself en krijgt de film de overbekende melancholie, die bijvoorbeeld ook al in Hana-Bi zat. Precies hetzelfde gevoel. Echt vernieuwen doet ie dus niet meer, maar toch doet het me wel weer wat. De wannabe-schilder blijft verwoed zoeken naar inspiratie en doet dat o.a. op de bodem van een badkuip. (Zijn vrouw duwt 'm kopje onder!)

The Game
Iedereen die mijn filmvoorkeuren een beetje denkt weet haast wat ik hier ga roepen en wat ik erop ga aanmerken. The Game, met morbide spelletjes en dolende totaal clue-loze mannen in louche donkerbruine wijken waar merkwaardige vrouwen op ze wachten, dat is een soort Eyes Wide Shut meets After Hours. Het probleem is dat The Game die seks van eerstgenoemde verruilt voor het voor het grote publiek makkelijkere geweld en zodoende de liefheid, de gevaarloosheid van After Hours mist. En daardoor stelde deze film van Fincher me na het eerste half uur toch wat teleur. Ik bedoel, de dubbele twist aan het einde is geinig, maar nauwelijks verrassend, maar hoe kan de miljonair zijn broer ooit vergeven, als ie met machinegeweren is beschoten en op een ongelofelijke manier geconned. Michael Douglas doet het op zich aardig als de miljonair die zich uitlevert aan een merkwaardig real-life game bedrijf, dat begint met het droppen van een clown op de oprit van zijn Batman Mansion. Douglas denkt meteen aan zijn vader, die zelfmoord pleegde door van het dak te springen, iets wat we in fraaie Nosferatu-achtige expressionistische flashbacks zien. Het begin van het spel (en de film) is dus nog zeer boeiend, let op de leuke bijrol van es Rebhorn als spelinleider, maar het gaat mis zodra we niet eens een glimpje van de onderbroekloze Deborah Unger krijgen te zien. Geintje. (Zij is de femme fatale op wie de miljonair verliefd moet worden)

L'Enfance Nue
Zo die Pialat was er eigenlijk al vroeg bij, hij debuteerde hiermee eind jaren '60. De naam van Truffaut flitst nog even langs in de openings-credits, die zal 'm wel wat advies en geld hebben gegeven. L'Enfance Nue is eigenlijk de realistische eveil twin evenknie van Truffaut's kinderfilm L'Argent Poche. Daar is alles koek en ei en hier is het goed mis. L'Enfance Nue volgt in die typische lukrake Pialat-stijl het leven van een adoptie-jongetje. Me nooit zo gerealiseerd, het zal ook wel niet zo eenvoudig gaan als hier wordt geschetst, maar het kloterige aan adoptiekind zijn is dat je ouders je gewoon in kunnen ruilen als je niet meer bevalt. Dat gebeurt hier, al lijkt het de jongen weinig te deren, het is dan ook een crimineeltje met kleptomanie. (Ook een kat gaat er nog an) De jongen verhuist van stad naar platteland, waar hij opgevangen wordt door een heerlijk ouder echtpaar. Ik rook bijna het huis van mijn opa en oma, van vroeger toen ze nog een groentezaakje hadden (extreem kleinschalig). Echte Brabantse dorps-sfeer. Als een ander adoptie-kind van ze doodleuk aan tafel wat kinky seksboekjes leest worden ze weliswaar wel afgepakt maar kijken ope en oma (er is ook nog overgrootmoe) er grinnikend in. Dat soort gemoedelijk dus. Ondertussen blíjft de jongen een crimineeltje, maar de kijker krijgt ook wel mee dat ie ergens toch een goed hart heeft. Dat krijg je als je in ellende opgroeit. L'Enfance Nue is niet eens zo'n heel goede film, maar flitsen van bibberig gezang en gedans op bruiloften en moeizame toenadering tussen jongen en de rest van de aanwezigen maakt het toch hartverwarmend.

Terstall, ugh.

Maar dit terzijde. :)

En ik heb heel weinig met reciteren van poezie in film. Ik vind het in dit soort cinema zelfs enorm vloeken.

Ik heb de film niet gezien, maar poëzie is in Iran veel meer deel van het leven dan hier. Iedereen kent z'n Hafez, Khayyam, Attar e.d. dus eigenlijk past het dan behoorlijk goed in een realistische film.

De blote tieten in de Nederlandse film zijn een stuk minder realistisch … helaas. :)

Köfte
Lichtgewicht komedie, beetje té licht, die Küçüksentürk heeft komische talenten zoals de blurb in de gids aan gaf, maar dan moet je wel beter materiaal aanleveren. Maar als je zelf van Turks koken houdt en imam bayaldı maakt toch wel geinig. Nu ook wel zin om eens helva te maken.

The Cell
Die uitgedokterde serial killings hou ik niet zo van, maar 't is fraaie eyecandy (de trips alswel La Lopez). Grappig dat Lopez ligt weg te doezelen bij La Planète sauvage.

Katalin Varga
Modern volksverhaaltje, in Transsylvanië waar 'modern' toch nog net ff anders is. Op zich een simpel verhaal maar zeer fraai acteerwerk, prachtige beelden waar uitgebreid de tijd voor wordt genomen en een a-typische soundtrack van Roj en Stapleton/Nurse With Wound. Aanrader!

Freaks
Tod Browning's klassieke horrorfilm uit 1932 rond circusfreaks, waar de 'normale' mensen de monsters zijn. Als film super light weight, maar toch een bijzondere film.

met geld van zijn oompje gemaakt zie ik (over dat Katalin Varga) dat doet meteen denken aan de geniale oom in American Movie (miljonair in een trailer)
ik zet 'm op de lijst.

Oh, en De Lachende Scheerkwast. Leuke lamp, overigens.

Verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Wind Will Carry Us staat in mijn geheugen als de laatste goede Kiarostami, voordat hij een decennium lang experimentele films ging maken die in de recensies dusdanig onaantrekkelijk overkwamen dat ik ze niet wilde zien. Ben wel weer benieuwd naar Certified Copy.

Van The Lady From Shanghai is bij mij juist de slotfase met de spiegelhal bijgebleven, maar dat kan ook komen omdat daar vaak stills van worden gebruikt.

Katalin Varga is inderdaad bijzonder. Je merkt geen moment dat de oorsprong van de film Brits is.

Een collega leende me een video van Hellzapoppin’ (1941). Alleen al de moeite waard vanwege de eerste tien minuten (zie ook: YouTube), zeker als je een liefhebber bent van Monty Python.

In de bioscoop valt deze week overigens ook genoeg te beleven:
Aanraders: White Material en Persécution (twee Franse voltreffers)
Onderhoudend: Exam, Five Minutes Of Heaven en Please Give (met o.a. Catherine Keener en Oliver Platt)
Volkomen k#t: Predators en La Tête En Friche

Re: Kiarostami: Shirin klinkt erg conceptueel maar trekt me toch wel aan, wellicht dat ik me daar nog eens aan ga wagen. Ik heb een vijfluik op schijf die een vriend van me of IFFR zag en op zijn verslag trekt ie me niet erg aan. Kwartier lang van een afstandje naar een bankje aan 't strand kijken o.i.d.

Volkomen k#t: Predators

ik zat tijdens Hollywoodland nog te denken of Adrien Brody wel eens in een slechte film had gespeeld. hier is ie dan (al zullen er wel meer zijn in het begin van zijn carriere)

Kent iemand van jullie de BFI film classics serie? Kleine boekjes met diepgaande analyse voor een zeer betaalbare prijs. Liep vandaag toevallig tegen deze aan:

http://www.palgrave.com/products/title.aspx?PID=336248

Intro begint al goed, over een ontmoeting met Martin Scorsese: "Brimming with enthusiasm, Scorsese described several scenes from the film to a thirty-two year old Jia [...] 'Every ten, twenty, thirty years someone comes along and they reinvent cinema...', the fevered intensity of Scorsese's voice increased, 'You reinvented cinema'..."

Je zal het maar meemaken. En dit ging nog maar over zijn debuutfilm!