Filmforum

Volgende keer doe je mee!

Ik HAAT quizzen. :) (behalve de Fred Oster show maar die is niet meer :(

Brrr...Sara, de jaren 80 in volle "glorie".

(iii) glazig kijken bij de inkoppertjes

LOL

Dat het gezellig zou worden bij de filmquiz stond bij voorbaat vast, dus die punten waren al binnen. Dat 90% van de vragen over Hollywood van na 1985 ging (met de nadruk op de jaren negentig) was een afknapper (om nog maar te zwijgen over de bijdrage van Goderie die vroeg naar de titel van zijn favoriete film en ongegeneerd uit Sound Of Music begon te zingen om daarna een titel te vragen van een film van Steven Seagal!?). De ronde met YouTube-remakes was flauw en veel te makkelijk (volgens mij had elk team daarbij 100% score). De samenstellers hadden een flitsende en strak geplande avond georganiseerd met een goede presentator, maar leden helaas aan een korte-termijn-geheugen wat betreft filmgeschiedenis. De enige films die in de buurt van arthouse kwamen waren Festen, Magnolia en Naked. Mijn domste fout maakte ik tijdens de enige echte fatsoenlijke filmvraag: Martijn niet gelijk geven bij de voornaam van acteur David Thewlis en in plaats daarvan Peter invullen. En dat terwijl Naked een van mijn favoriete films is. Tsk!

re: Olaf's lijstje.
jeuh Stillman! Ik heb net bij Vrij Nederland Grunberg's artikel opgevraagd, zal 'm t.z.t. nog wel inscannen (of er nou wel of geen interesse is ;) ik moet toch mijn nieuwe scanner proberen)

van Stellet Licht vind ik nu op een afstand vooral die scene in de regen als de vrouw instort toch wel erg indrukwekkend, het einde = bah.

ja het Subs-team kon de "nederlaag" altijd nog wijten aan 't feit dat die knuppels van de quiz geen vragen stelde over pakweg Rhytmus 32. ;)

van Stellet Licht vind ik nu op een afstand vooral die scene in de regen als de vrouw instort toch wel erg indrukwekkend, het einde = bah.

Ach Ludo, dan interpreteer je het einde toch metaforisch. Doe ik bij Marquez standaard. Ik had er in ieder geval geen problemen mee. Dat lange shot was akelig en mooi tegelijkertijd.

http://thelmagazine.com/6/13/Film/morrisengel1.jpg
Mijn (late) ontdekking van de afgelopen weken: regisseur Morris Engel. Is hij de allereerste Amerikaanse independent? Waarschijnlijk wel. Zijn debuut Little Fugitive stamt uit 1953, 6 jaar voor Shadows van John Cassavetes. Engel houdt het simpel. Hij volgt met zijn camera het zeven jaar oude jochie Joey. Joey denkt zijn oudere broer te hebben neergeschoten en vlucht de metro in richting Coney Island. Daar vergeet hij even de rest van de wereld en stort hij zich op de zomerse strandvreugde. Little Fugitive bevat weinig dialoog (gelukkig maar, want alle dialoog werd pas achteraf opgenomen). Dat levert pure cinema op die verwant is met de vertelmethode uit de tijd van de zwijgende film en ook veel lijkt op de films met kinderen van Abbas Kiarostami. Engels film Weddings and Babies (1958) is ook niet verkeerd.

oeh Coney Island.
op de lijst.

en wat betreft Stellet Licht, metaforisch schmetaforisch, dat soort dingen accepteer ik alleen in boeken ;)

Dus die kikkers in Magnolia vond je ook niks?

dat leek me volkomen normaal. :)

ah het ligt ook aan de film natuurlijk, Stellet Licht was 't gewoon de film niet voor vond ik. Magnolia was toch al over the top bombastisch daar konden die kikkers prima bij.

Margot at the Wedding
Asgrauwe film. Werkelijk totaal depressief, vanaf de eerste minuten, zonder dat 'r 'n duidelijk aanwijsbare reden voor is te geven, op dat moment althans! En dan te bedenken dat de twee andere Baumbach-films die ik zag, toch een redelijk opgewekte toon hadden. (Kicking and Screaming en The Squid and the Whale) Baumbach bewijst ook hier weer goed met kinderen te zijn. Een elfjarig wannabe-cool jongetje te close met zijn bizarre moeder (Nicole Kidman, hij is 11 en zij begint al over dat ie condooms moet gebruiken) samen op bezoek bij familie, waar het jongetje "speelt" met z'n nichtje en het oversekste oppasmeisje. Het is allemaal erg Frans. Het jongetje komt uit Malle's Le Souffle au Coeur en moeder Kidman (het hoofdpersonage) is er eentje voor Rohmer. Extreem wispelturig en ergerlijk, maar wel fascinerend. Kidman is een bekende schrijfster, die geen al te best contact heeft met d'r zus (Jennifer Jason Leigh) waar ze op bezoek gaan, niet omdat deze gaat trouwen (met geinige loser, wannabe-muzikant Jack Black) maar omdat ze een boekpresentatie heeft, of nee, eigenlijk een buitenechtelijke affaire met iemand uit de buurt. Allerlei conflictjes gaan door elkaar lopen, geschreeuw en gedonder en ik vond 't allemaal prachtig. Bijzondere film.

Burn after Reading
Helemaal met Olaf eens. Mislukt. Was No Country for Old Men dan toch een tijdelijke opleving, die ook nog 'ns gedeeltelijk op het conto van het zeer filmische boek van Cormac McCarthy kon worden geschreven? Burn after Reading is in elk geval haast niet grappig. Alleen, naar ik vermoed, het oorspronkelijke idee, is wel leuk en zorgt voor een geinig einde. Vrouw wil plastische chirurgie (spoiler!) krijgt dat ook na de meest bizarre verwikkelingen betaald door de CIA! Daartussen sleept de film zich voort. 45 minuten gaan voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurd. Brad Pitt, John Malkovich, George Clooney, Frances McDormand, ze zijn er, maar ze schitteren niet. De muziek van Carter nogwat past ook voor geen meter, veel te serieus, had iets lichtvoetigs tongue-in-cheek moeten wezen.

Cassandra's Dream
Viel me nog mee, na de recensies die ik zag. Al is ook dit een vrij matige film. Het eerste uur heeft he-le-maal niets. Is Colin Farrell wel een goeie acteur? Hij heeft hier grappig genoeg dezelfde rol als in In Bruges, dus hij kon min of meer in character-blijven. Gewetenswroeging van een first-time huurmoordenaar. Dat is wat uiteindelijk toch nog wel redelijk wordt uitgewerkt in 't tweede gedeelte, hoe Farrell begint te lijden onder zijn daad, misschien kan ie er toch mee door. Die moord is verder het enige wat enigzins spannend is, als de twee broers in geldzorgen (Ewan McGregor is er ook nog) de Marcel van Dam-look-a-like Phil Davis achterna lopen door pittoreske parkjes. Het einde is dan helaas weer, euh, doodsimpel.

Helemaal met Olaf eens. Mislukt.
oh ik had het toch verkeerd onthouden, in die mate werd ie niet door Olaf afgeserveerd ;)

oh Burn after Reading faalt eigenlijk al meteen. Het begint met CIA-agent Malkovich die wordt ontslagen en flipt.. Een scene vergelijkbaar met eentje in Charlie Wilson's War waarin PS Hoffman wordt ontslagen en flipt. Die laatste was veeeeeeeeel grappiger.

Burn after reading afdoen als mislukt, ik heb er geen moeiete mee. En ik vind het tof dat jij ook genoten hebt van Margot at the wedding, een van de meer onderschatte films van dit jaar wat mij betreft.

mooizo en inderdaad :)

Boy A (Crowley, 2008). Wel aardig. Eerste uur goed, met een innemende hoofdrol. Eric heet tegenwoordig Jack, heeft als jongetje eens een meisje gedood en werkt nu aan zijn reintegratie. Dat gaat natuurlijk niet van een leien dakje. Dit Britse sociale drama maakt al vrij snel duidelijk dat het niet gebaseerd kan zijn op een waar gebeurd verhaal. Het is allemaal nogal bedacht namelijk. Je ziet hoe het scenario keurig de touwtjes spant en mooi op één punt laat samenkomen, ondertussend proberend om zo goed mogelijk het zwart-wit plaatje van kleur te voorzien. <spoiler alert> Zo redt Jack nog een meisje (jaja) en heeft zijn hulpverlener en reïntegratie-expert een zo enorm verwaarloosde nietszeggende rondhangende zoon, dattie wel verantwoordelijk móet gaan worden voor een belangrijke verhaalwending. Nee, dit overtuigde me niet.

Viskningar och rop ('Kreten en gefluister', Ingmar Bergman, 1972, Zweden)
Derde aflevering in de hommagereeks Bergmania en anders dan eerder verkondigt niet in zwart/wit. Wat heet! Gebruik van kleur draagt minstens zo bij aan het verhaal als de doordachte shots, scenes, sequenties, tempi en acteeremoties. Zonder dat het geësthetiseer doodslaat. Rood wit in volle glorie. Bij neerslag of victorie, bij voor- en tegenspoed. Niets is toeval. Alles klopt.
Alleen die contactlenzen... In welke tijd speelt dit eigenlijk?

The last days of disco (Stillman, 1998). Amusant. Stillman is net iets ouder dan ik, zodat de echte bonding met deze flick achterwege blijft. Wel weer fraaie dialogen, maar de eenheid, ja het haast claustrofobische dat Metropolitan zo bijzonder maakte ontbreekt hier een beetje en maakt plaats voor meer verhaal. Maar voor mij kan het geouwehoer niet oeverloos genoeg zijn.

The visitor (McCarthy, 2008). Smaakvol drama over uitgerangeerde prof economie die geen lol meer in zijn werk heft en voor een co-authored praatje naar New York afreist. Daar heeft hij blijkbaar een appartement, maar die wordt bewoond door twee illigalen. De rest laat zich redelijk raden: hij treft net die levensvreugde aan waar hij al lang verstoken van is gebleven. Zo leert de illegaal de goede man de djembé bespelen. Dit klinkt klef, maar ik vond The Visitor uiteindelijk een kleine, oprechte film over post-9/11 leed die nergens probeert over de hoofden van de karakters grote claims richting kijker te schreeuwen. En daar houden we wel van.

Verder zitten we ergens halverwege seizoen II van The Sopranos.

Lady & The Tramp :) (geniaal oeverloos geouwehoer)

had je Barcelona al gezien Olaf? die zat er nog tussen, maar is de minste. Ik heb dat artikel van Grunberg ingescand, dat in principe over alledrie gaat, maar voornamelijk over Metropolitan (en ook 'n beetje de Graduate)

http://rapidshare.com/files/164568681/Grunberg_over_Stillman.zip.html

ondertussen..

Tirez sur le Pianiste
He, gelukkig! Ik kan me nog Truffaut-fan noemen. Dit is als vanouds geniaal. Flitsend en grappig en dan te bedenken dat 't een van zijn vroege films is. (De eerste die hij maakte in de jaren '60) Charles Aznavour speelt een Bettini-achtige Krekel-pianist, met een foute familie. Hij werkt in een louche bar, rommelt wat met z'n buurvrouw (een hoer) zorgt voor zijn piepjonge broertje (een soort Ciske de Rat) en is eigenlijk verliefd op 't serveerstertje. En dat was ie eerder ook al 'n keer, waarna de film begeleidt door een heerlijk accordeon-themaatje in een supervloeiende flashback belandt waarin we van zijn kortstondige beroemde concertleven leren. Back in 't nu zitten 2 hilarische gangsters achter hem, of eigenlijk zijn broer aan. Ze ontvoeren zijn Ciske-broertje, waar ze indruk op proberen te maken doro hem wijs te maken dat een sjaal van metaal is en meer van dat soort dingen. (Basisschool-niveau gebluf) Een van de gangsters zegt "als 't niet waar is mag mijn moeder nu dood neervallen". Wat er dan gebeurd laat zich raden.

Leatherheads
Clooney probeerde van 't al jaren op de plank liggende American Football-script een screwball komedie te maken. Helaas is 't toch vooral een sportfilm gebleven, die eerder aan A League of Their Own doet denken dan aan pakweg The Front Page. En dan is vergeleken met Leatherheads A League een heel stuk beter. Renee Zellweger mislukt als vinnig journaliste, die kibbelt met Footballer Clooney. Hij is verliefd op d'r maar zij lijkt meer te zien in de ster van 't team, een jonge oorlogsheld. Zellweger is 'met d'r dichtgeknepen ogen en bolle koppie teveel een Moeke om een bitchy krachtige vrouw te spelen. Ze heeft ook gewoon pech want de meeste grappen zijn simpelweg niet goed genoeg. Ondertussen ontspint het standaard sportverhaaltje zich, wat ook nog lijdt onder 't fout dat American Football natuurlijk geen serieus te nemen sport is. Film mist zelfs wat open-doel-kansen, eerst wordt er toegewerkt naar een nieuwe topspeler, blijkt een moddervette halvegare te zien, maar dan krijgen we niet eens een pay-off, zo van dikke doet iets heel geniaals, ofzo.

Secret Sunshine
Uiterst lange zit. Een soort Koreaanse Von Trier-film, met een vrouw die lijdt, lijdt, lijdt. Maf is het ontbreken van twists die ik wel verwachtte. Een vrouw komt vanuit Seoul naar Miryang ("Secret Sunshine" in 't Chinees) een soort dorp, voor Koreaanse begrippen dan. Ze zegt dat d'r man is omgekomen bij een ongeluk, maar ondertussen leren we dat ie haar mishandeld heeft. Ha, denk ik dan, die komt terug om haar 'ns dwars te zitten. Vervolgens wordt d'r zoontje ontvoerd. Nou 1 en 1 is 2 lijkt me.. Maar het is allemaal anders. Uiteindelijk gaat de film meer over hoe de vrouw omgaat met haar verliezen (o.a. door into god te geraken) en de knullige versierpogingen van een dikke automonteur, die de hele film achter haar aan loopt. Hij weet van geen ophouden. Het gaat allemaal maar door, met gejank, geschreeuw en crises, maar het einde in 2 stappen is erg mooi, waar ook het Amy Winehouse-slonsfiguur die de hele film op de achtergrond al belangrijk lijkt te gaan worden toch nog een rol speelt.

Caramel
Meidenfilm, ook geschikt voor liefhebbers van Libanese vrouwen, en ik weet dat die hier zijn.. ;) Als film verder nauwelijks de moeite, plotjes rond een schoonheidssalon waar gewaxt wordt met caramel. (Er is vast wel een of andere metafoor te verzinnen waardoor die handeling voor 't leven staat) Eenieder heeft zo haar relatieproblemen, be it overspel, aanstaand huwelijk, lesbische neigingen etc. Ondertussen wordt de show eigenlijk voornamelijk gestolen door de tragikomische grappen rond de demente buurvrouw, die papiertjes (waaronder bekeuringen) verzamelt. Verder is Caramel (wat wil je met dit onderwerp) ook vooral een eerbetoon aan 't moderne Libanon, een eufemisme voor het Christelijke Libanon natuurlijk, want moslims, laat staan de fundi's van Hezbollah die toch driekwart stad in handen hebben (?) blijven zorgvuldig buiten beeld. Al moet je wel kunnen bewijzen dat je getrouwd bent, als je 'n nachtje met 'n man in een luxe hotel wilt overnachten.

Bij Boy A moest ik constant denken aan het tamelijk vergelijkbare Der Freie Will. Het meest in het oog springende verschil tussen beide films is dat Der Freie Will niet om de hete brij heen draait en keihard opent met de reden waarom het hoofdpersonage heeft moeten brommen. Overigens geheel met Olaf eens dat de rol van de zoon van de reclasseringsbeambte (een altijd goede Peter Mullan) te bedacht overkomt.

Tijdens zijn meest onschuldige momenten leek hoofdrolspeler Andrew Garfield overigens verdraaid veel op een jonge Anthony Perkins. Ten tijde van Psycho welteverstaan.
http://www.movieactors.com/photos/psycho30.jpeg http://www.xs4all.nl/~gert01/boya.jpg

Secret sunshine, ja dat was een behoorlijk zit :) Het vloog ook alle kanten op. En iemand die twee uur loopt te lijden dat de stukken eraf vliegen levert zelden puike cinema op.

genau, wat ik me altijd afvraag waarom mensen dat soort rollen willen spelen. Het is allemaal zo fysiek: krijsen, janken, hyperventileren, kokhalzen etc. Ik zou passen en gewoon in een gezellie komedie spelen :)

die Garfield. die ook wel wat van de Schotse tenniser Murray heeft:
http://images.mirror.co.uk/upl/m3/jan2008/0/0/448FF0C2-AAE5-5737-25C95F0D7D6744D9.jpg

..zal wel snel overstappen naar leuk voor de tienermeisjes-rollen kijk maar:
http://innerjoejoe.files.wordpress.com/2008/08/andrewgarfield1.jpg

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de laatste film die ik gezien heb is wederom een horror film...he he

[REC] (Jaume Balagueró, 2007)

Een verslaggeefster en cameraman van een lokale omroep lopen een dagje mee met de brandweer.
Bij een spoedoproep gaan ze langs bij een oude dame die opgesloten blijkt te zitten in haar appartement.
De vrouw is niet erg aanspreekbaar, maar weet zich uiteindelijk toch heel duidelijk, weliswaar non-verbaal, verstaanbaar te maken door een hulpverlener in zijn gezicht te bijten.

Enige tijd later wordt door de autoriteiten de noodtoestand afgeroepen en wordt de overige bewoners van het appartementencomplex, de reporters, brandweer en hulpverleners opgedragen het pand niet te verlaten, ze verblijven de rest van de film in quarantaine.

Alles is 'live' en handheld gefilmd en de film voltrekt zich vanuit de standpunt van de cameraman.
Niet erg origineel, maar zeker effectief, het gaat veel verder dan The Blair Witch Project.
[REC] is naast Alexandre Aja's Haute Tension (waarvan de eerste 45 minuten erg goed zijn), de meest verontrustende en spannende horrorfilm die ik in tijden gezien heb.

>>het gaat veel verder dan The Blair Witch Project

Dat is nu juist het grote probleem met die film: waar de grens te trekken met die flauwekul. Die eind-sequentie met die bandrecorder is te stompzinnig voor woorden. Nee, blair witch anytime...

Zelf ben ik stiekem ook heel erg van de horror, maar [REC] viel mij ook tegen (tegenvaller van het jaar, zou ik zelfs willen zeggen). Teveel geschreeuw (een van mijn bioscoopgenoten haalde zijn oordoppen tevoorschijn, terwijl ons derde maatje halverwege de film de zaal al had verlaten) en teveel overdreven wiebelende camera’s (alsof de cameraman de eerste de beste amateur is).

Haute Tension zag ik tijdens het filmfestival in Rotterdam. Qua sfeer zeker subliem in de eerste helft. Toen de aap uit de mouw kwam voelde ik me echter zeer bekocht.

Ik vind 2008 een matig horrorjaar (Doomsday, Mirrors, The Strangers, om maar wat te noemen). The Mist was redelijk en Midnight Meat Train had zo zijn momenten. Alleen Cloverfield en The Orphanage staken er met kop en schouders bovenuit. Toevallig is Cloverfield net als Blair Witch en [REC] op dezelfde manier gefilmd, maar dan met een groter budget.

Aanrader: Shotgun Stories (Jeff Nichols, 2007). Broedertwist op het Amerikaanse platteland met een hoofdrol voor de immer intense jonge acteur Michael Shannon. Hij speelt in een film die wat betreft onderliggend thema het spiegelbeeld is van de film waarin hij recentelijk opviel: World Trade Center. In de film van Oliver Stone is hij de foute soldaat die na zijn heldendaad fijn mee gaat doen in de oorlog tegen Irak (wraak is goed!). In het regiedebuut van Nichols is wraak verre van het goede antwoord (wat natuurlijk logisch zou moeten zijn, maar zo eenvoudig zit de wereld helaas niet in elkaar). Son Hayes (Shannon) arriveert samen met zijn broers Boy en Kid laat op de begrafenis van hun vader en zegt een paar onvriendelijke woorden over de man die al vroeg hun gezin verliet voor een andere vrouw. De zoons van die vrouw pikken dat niet, wat het begin is van een geweldsspiraal. Nichols houdt het subtiel, laat de camera tijdens het geweld op afstand en concentreert zich op de acteerprestaties. Het is daarbij een interessant gegeven dat hij buiten beschouwing laat of de jongens uit het andere gezin halfbroers zijn van Son. Shotgun Stories won in 2007 meerdere prijzen op diverse Amerikaanse festivals

Die eind-sequentie met die bandrecorder is te stompzinnig voor woorden. Nee, blair witch anytime...

Tja, dat met die bandrecorder is idd erg slecht, beroerd geacteerd ook van die griet (wel een lekker ding overigens), maar om hierdoor gelijk de hele film slecht te vinden is onzin.
Blair Witch is dodelijk saai op momenten...

Qua sfeer zeker subliem in de eerste helft. Toen de aap uit de mouw kwam voelde ik me echter zeer bekocht.

Mee eens, een grote misser, erg jammer.
Het valt ook niet te verkopen, niets in de eerste helft van de film laat dingen genoeg open om daarmee in retrospect de bizarre ontknoping te kunnen rechtvaardigen

Empties
Sympathiek maar tegelijkertijd meteen weer uit 't hoofd verdwenen Tsjechische filmpje. Tsjechen zijn een even oversekst volkje als de Nederlanders. Zie Closely Observed Trains (Empties zit, een verwijzing? vol met fantasietjes over strippende conductrices) en zie I Served The King of England. In Empties kapt een oude man als leraar en vindt hij na wat omwegen een nieuw baantje als de flessen-innemer in een supermarkt. Kan ie ondertussen lekker fantaseren over de prachtdames die daar in rokjes langslopen. (Cashback!) Wat zijn vrouw hier allemaal van vindt laat zich raden. Dochterlief moet ondertussen ook aan de man, en daar heeft onze oude charmeur ook nog wel 'n ideetje voor. Praag ligt er prachtig bij en het is allemaal best goed voor 'n glimlachje.

It's a Free World
Sterke film die wel wat in 't schetsmatige blijft hangen. Ken Loach had best wat meer tijd mogen nemen, zeg 2 uur, dan hadden de verhaallijnen misschien wat meer spanning gekregen, nu komen de acties soms wat uit de lucht vallen. It's a Free World geeft een schrijnend inkijkje in de wereld van de Polen e.d. die naar 't Westen komen om te werken. Dag erna las ik dat er in Nederland een containerwijk is verrezen om ze te huishouden. Allemaal in je hokje slapen en dan weer 14 uur werken. En de grote bazen worden rijker. Het is duidelijk waar Loach's sympathie ligt en daarom is 't des te leuker dat hij kiest voor 'n Engelse moeder die een uitzendbureautje begint. Ze heeft 'n zoon die ze al verknald heeft, maar wil alsnog rijk worden zodat ze 'm een goed leven kan geven. (Zoontje zit nu meestal bij grootouders, waarvan pa een beetje het beschouwende geweten van de film is) De vrouw, een stoere blondine, gaat natuurlijk steeds slechtere dingen doen tot ze de deksel op d'r neus krijgt. Daarvoor is haar partner in crime, een vriendin, al vertrokken, die ook weer schetsmatig het Schuldgevoel symboliseert.

TBS
Met Dunya & Desie vermoedelijk de beste Nederlandse film van 't jaar. Deze zit 'n beetje op 't niveau van een Amerikaanse tv-film. Erg fraai geschoten, goeie duistere muziek, en samen komt dat op de beste momenten toch wel tot de creepyness van zeg 7even, of op z'n minst een aardige poging daartoe. (Een slachtoffer dat uit een vrieskist wordt gedragen) Theo Maassen is redelijk als TBS'er, tegen 't eind lijkt hij zijn focus 'n beetje kwijt, die een meisje ontvoert omdat hij zijn onschuld wil gaan bewijzen. Ondertussen gebeurd echter 't omgekeerde. Het meisje ontwikkelt natuurlijk een Stockholm-syndroom, zou dat werkelijk ook lukken als iemand voor je ogen aan 't moorden slaat? Je gaat bijna denken dat 't meisje zelf (ook) een getraumatiseerd verleden heeft, ze heeft al problemen thuis, zou d'r stiefvader aan 'r zitten? Mooi Lynchiaans moment, meisje en TBS'er komen na een lange roadtrip op hun bestemming een Ardense camping met kaboutertjes, Mariabeeldje en 't piepje van een schommel waarop een meisje zit te zingen. Dat gaat fout lopen. Jammer dat we dan niet even het geluid van zeg een grindpad horen als de twee naar de caravan lopen. Ik zei, de muziek is goed, maar het smeert wel alles dicht. Dat werkt dan weer wel als om de haverklap dialogen worden overstemd, een goeie zet zo ontwijk je die crappy Nederlandse teksten!

Marie Antoinette (S. Coppola, 2006)
Nu die toch op tv was...wel intrigerend, al was het omdat je de hele tijd afvraagt "waarom wilde ze precies deze film maken?" Had eigenlijk van te voren verwacht dat het veel meer een mix zou zijn van heden en verleden als een soort mega Adam & The Ants videoclip, want eigenlijk blijft het visueel heel netjes tot in de puntjes 18e eeuw met een 20ste eeuwse soundtrack. In zekere zin een ontzettende saaie film en toch heb ik me geen seconde verveeld (zal wel iets te maken hebben met het spektakel van macht die zichzelf in rituelen gevangen zet, de reductie van haar wereld tot Versailles.) Ik zie dat er op IMDB hele fanatische HatorZ zijn, dus dan moet je wel iets goed doen. ;)

mijn moeder zat te zeuren dat ze geen Frans praten.......

mijn moeder zat te zeuren dat ze geen Frans praten.......

LOL. Daar zit wat in, maar daar komt ze met Siouxsie etc dan toch al mee weg. Vond bij vooral The Last Emperor veel storender.

"waarom wilde ze precies deze film maken?"

Wat ik eruit begrijp, ze heeft 1 thema: vrouwen die geen raad weten met de wereld waarin ze (on)gewild verkeren.
En dan maakt het niet zoveel uit of dat een behouden familie, Tokio of Versailles is.
In Lost in Translation was het thema wat abstracter uitgewerkt, wat het voor mij een veel boeiendere film maakt dan de andere twee. Zit te denken van welke andere stad/wereld ik een film van haar zou willen zien..

want eigenlijk blijft het visueel heel netjes tot in de puntjes 18e eeuw

Nerd mode: op de All Star sneakers na die een nanoseconde voorbij komen.

Sommaren med Monika (Een zomer met Monika, Ingmar Bergman, 1953, Zweden)
Vierde in de reeks Bergmania. Veel vroeger, en duidelijk minder dan F&A en C&W, en dat komt niet alleen door het ontbreken van kleur. De afgewogen composities in zwart/wit vergoeden veel. Vooral het in 1 ritme aaneenrijgen van scenes alsof het theater is, maakt lelijk en voelt als niet van deze tijd. Bovendien is Monika een egoïstisch, narcistisch vat vol hormonen waar gaandeweg geen greintje sympathie meer voor is op te brengen. Misschien toen Woody Allen jong was nog spannend, dat type vrouw, nu niet meer. Geef mij metroman Harry, haar slachtoffer, maar.

Bovendien is Monika een egoïstisch, narcistisch vat vol hormonen waar gaandeweg geen greintje sympathie meer voor is op te brengen

hehe exactly. Maar die (gevoelige?) metroman laat wel z'n arme pa in de steek.

Ja verdomd... zo bezien is de enige normale Harry's tante :)

weet je al wat de volgende is in die Bergmania reeks? (i.e. is dat iets in de bios of is 't een persoonlijke queeste?) (je moet The Passion of Anna zien namelijk)

Bergmania is een tiendelige reeks in enkele filmhuizen, geen persoonlijke metalqueeste zonder einde ;) Wij volgen 'm in http://www.lantaren-venster.nl/36-1050-Bergmania en daar is de volgende film Skammen/Schaamte. The Passion of Anna zit er niet bij, maar die zal ik als elfde toevoegen.

Voor Amsterdammers: Bij Fame hebben ze grote stapels van een 3DVD Bergman box voor 7.50 met The Passion of Anna, The Serpent's Egg en Hour of the Wolf.

Bergmania is een tiendelige reeks in enkele filmhuizen, geen persoonlijke metalqueeste zonder einde ;)

als je ziet hoeveel films die Bergman heeft gemaakt zou 't ook bijna oneindig kunnen zijn, tis goed dat de filmhuizen maar wat geselecteerd hebben :)

stukkie over Tropa de Elite op de Subs-site. http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/11/tropa-de-elite.html

Gangs of New York (Martin Scorcese, 2002)
Prima film, zolang je hem tenminste beschouwt als Scorceses swashbuckler en niet als serieus historisch drama. Daniel Day-Lewis steelt de show als de lekker vet aangezette messenwerpende slechterik Bill the Butcher.

Skupljači perja
Servisch roma drama uit 1967, stuk grimmiger dan bijvoorbeeld Gatlif en Kusturica, maar wel romantischer dan Prem Radakishun bij mij de buurt. :D Ganzen, dronken en gokkende mannen, kijvende en pijprokende vrouwen, religie en diverse stijlen mooie muziek.

RoboCop
Altijd terzijde geschoven als zijnde hersenloze actie, maar het is toch een Verhoeven zoals ik Verhoeven graag zie (dus niet wéér WW2 en hoewel niets tegen vrouwelijk naakt bij hem toch altijd met een Terstal-bijsmaakje). Erg goed, dus.

The Black Adder (1ste seizoen)
Blijft leuk en die eerste kende ik nog het minst goed, maar seizoen 2, 3 en 4 gaan er ongetwijfeld ook in als koek.

Aanrijding in Moscou Leuk. Goed geacteerd onderklasseverhaal waarin moeder van drie moet kiezen tussen haar man die er met een jonge blom vandoor is, en een vrachtwagenchauffeur met een verleden. Aandoenlijk geschreven, er valt genoeg te lachen en de centrale keuze is moeilijk genoeg om ermee tot het einde uit te zingen (al laat de afloop zich raden). Beste Nederlandstalige film die ik dit jaar zag.

Man on wire Intrigerende en indringende documentaire over een fransman, Phillippe Petit, die als puber de geest kreeg om hoog boven de grond op een touw te gaan lopen. Bij de tandarts ziet hij dat ze in New York twee hoge torens gaan bouwen, waarmee het doel gezet is. De docu laat zien hoe deze droom gepland wordt en in 1974 uitkomt. Een poëtische, haast postmoderne (by lack of a better term) daad die de destijds betrokkenen bij het navertellen wederom emotioneert. Aanrader.

Verder nog een film na 40 minuten uitgezet. In het kader van “Olaf doet weer eens een moeilijk meesterwerk” probeerden we dit weekend Antonio das Mortes (Glauber, 1969), Braziliaanse avantgarde, achteraf gelezen dat het een soort postkoloniale allegorie is, maar na 40 minuten had me nog geen minuut geboeid. Dit wordt hem echt niet, dacht ik. Typisch zo’n film waarvan OMC me weer gaat uitleggen waarom het toch allemaal heel goed is.

hehe. Man on Wire op de lijst ondanks mijn totaal ongegronde aversie tegen docu's. (Vooraf vooral)

La Peau Douce
Wat saaiig overspel-drama van Truffaut. Alhoewel drama, het kabbelt ellenlang maar wat door, tot de geweldsuitspatting aan 't end, die eerder wat komisch is, doordat de dader even daarvoor WOEST in een Mini Cooper naar het slachtoffer is gescheurd. (De Mini is toch de cavia onder de auto's)
Een literatuur-professor gaat vreemd met een jonge stewardess die hij op weg naar een lezing is tegengekomen. That's it. Mooi gedeelte is in een Franse provinciestad waar hij een andere lezing heeft geaccepteerd, om een paar dagen met z'n maitresse te kunnen zijn, maar de inwoners leggen volledig beslag op hem. Een celebrity! Daar zit even een vleugje van de paranoia die Truffaut er mogelijk in wilde hebben. De professor en de organisatoren zitten aan 't diner, komt er iemand melden dat er een jeune fille voor de professor is verschenen. De professor denkt oh jee, de blikken van de tafelgasten doden, maar 't blijkt slechts een handtekeningenjaagster te zijn.

Free Rainer
Vlotte film met leuke muziek, o.a. van Adem, alleen jammer dat de personages geen enkele chemie (o.a. in de doodvoorspelbare liefdesverwikkelingen) met elkaar hebben. Een tv-producent van Endemoliaans-achtige show gooit na een auto-ongeluk (oh nee het is een aanslag) zijn leven om. Het meisje dat d'r auto op hem heeft ingeramd blijkt een zwemster te zijn wiens trainer/oom zelfmoord heeft gepleegd nadat de zender van de producer wat (doping?)roddels had verspreid. TV zuigt denkt de producent ineens. We worden voorgelogen! En hij ontwikkelt een obsessie voor de meting van kijkcijfers. (a la de man die dacht dat er beeld achter breefdbeeld verborgen werd gehouden) Ik zou zelf denken, die tv-kijkcijfers, tsja, da's nog niet zo erg voor de maatschappij, maar die politieke peilingen en hou politieke partijen daarop "koersen". Maar goed. Ze verzamelen wat werklozen onder leiding van een sociofoob-hacker (die daar weer bijzonder snel vanaf is) en beginnen de kastjes te vervangen. En dan, ach.. Het wringt, moeten de mensen nou goeie zenders gaan kijken, of moeten ze naar buiten? Kritiek op tv is gewoon een beetje afgezaagd.

Tropa de Elite
Zie Subs-site.

Tricks
Zeer fraaie Poolse film, zeker in mijn lijst beste films van het jaar, dus kijken! Een zomer. Een zus van 18 die afwasbaantjes heeft en Italiaans studeert om uit het gat te geraken, een een broertje van zeg 10, die in een heel eigen wereldje leeft, zonder vriendjes, die allerlei toeval-spelletjes houdt vol kinderlogica. Hij is op zoek naar hun vader, die hij nooit kende en hij raakt geobsedeerd door een man op 't treinstation waar hij rondhangt. Dat moet 'm zijn! En hij probeert (samen met z'n zus) de situaties zo te beinvloeden dat de man in elk geval eens in 't stadje gaat kijken. Het vriendje van Zus (trouwens een, ga ik weer, Scarlett Johanssiaanse schoonheid) helpt ook mee, onder andere door speelgoed-soldaatjes in de gaten te houden. Zien is geloven. Mooie muziek erbij, het begint al met een dubby trackje met duimpiano. Nagenoeg perfect allemaal, alleen jammer van het einde, als 't 1 minuutje eerder aftiteling was geweest. Nu is 't te lief in een verder licht-absurde film.

mijn totaal ongegronde aversie tegen docu's

Zeg dat wel :) Ik geloof dat ik dit jaar genoeg docu's heb gezien voor een toptien. En ik denk dat die lijst me even beroerd heeft als de film toptien, zo niet meer.

Typisch zo'n film waarvan OMC me weer gaat uitleggen waarom het toch allemaal heel goed is.

LOL...shit nou moet ik hem natuurlijk zien.

Maar die Man on Wire had ik over gelezen en maakt het dus waar. Zou die nog eens in de bioscoop gaan draaien?

Maar Olaf ik zie dat het een vervolg is, je had eerst Deus e o Diabo na Terra do Sol moeten zien. :)

Of zoals iemand op IMDB de film aanprijst: "IMDb says this film is 120 minutes. This is incorrect. The film is actually 17 hours long." ;)

Zeg dat wel :) Ik geloof dat ik dit jaar genoeg docu's heb gezien voor een toptien

ik kijk aan 't eind van het jaar je top drie of vijf ofzo wel even o_O

Dai-Nipponjin (Hitoshi Matsumoto, 2007). Maar de mafste film van het weekend was deze, met vlag en wimpel. Een fake documentary over een teruggetrokken, saaie man wiens antwoorden nog saaier zijn dan de vragen (“Wat vind je van Amerika?”). Dat ettert zo’n 20 minuten door en dan wordt duidelijk waarom ze deze documentaire over deze man maken. Af en toe gaat hij naar een kazerne, daar zetten ze stroom op hem, dan wordt hij een superhulk en kan hij de strijd aan met monsters die Tokyo bedreigen. Je zou denken dat de inwoners blij met hem zijn, maar de gesprekken met onze held en met mensen in de straat gaan maar over één ding: de kwaliteit en kijkcijfers van de tv show die van de gevechten gemaakt wordt. Nog niet gek genoeg, dan is er nog een eindstuk waar we een soort teletubbie-versie van superhoeroes krijgen. Moet hilarisch zijn als je opgroeit in een superhero-cultuur (ik ben toch meer van Q&Q en Floris). Het vernuft daarvan gaat vast een beetje langs me heen, maar dit is wel een uiterst originele film. Eraan terugdenken is glimlachen.

http://heartfish.com/wp-content/uploads/2008/06/dainipponjin03.jpg