Filmforum

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007

lijstjes, lijstjes, er kunnen er niet genoeg zijn. ik vond er toevallig eentje van Anthony Quinn voor The Independent. 100 beste films aller tijden, als je je concentreert op de plaatjes kun je er ook nog een quiz van maken. man heeft een opmerkelijke voorliefde met films met Eve, zo blijkt in de top 10 (hoe kun je The Lady Eve beter vinden dan Sullivan's Travels)

ik zag er 80/100.

eh daar moest nog punkt html achter

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007.html

Ik ‘moet’ nog 18 van de 100, waarvan 4 uit de top 10. De lijst kent nauwelijks verrassingen. Olaf zal het met me eens zijn dat Azië zwaar is ondervertegenwoordigd. Slechts twee (voorspelbare) titels: Rashomon en Tokyo Story. De enige drie titels die ik in dit soort lijsten nog niet eerder was tegengekomen, zijn The Garden Of The Finzi-Continis (Vittorio De Sica, 1970), The Chant Of Jimmie Blacksmith (Fred Schepisi, 1978) en La Kermesse Héroïque (Jacques Feyder, 1935). Van die drie maakt die van Schepisi me het meest nieuwsgierig.

eensch.

L'Atalante, The Fallen Idol en Election ben ik ook nog benieuwd naar.

Ah, lijstje! Zo op het eerste gezicht authoritative maar licht afwijkend, dat is wel leuk. All about Eve op 1, verrassend. Maar wel een enorme dijk van een film, wat mij betreft. Zou mijn top 20 zeker halen. Dat L'atalante heb ik nooit zo begrepen. Heb ik braaf uitgezeten. Election vind ik (wellicht als Europeaan) verschrikkelijk overschat. Ja, we get it. Dat gevoel.

The Dresser
Mooi acteer-spektakel, dat je wel meteen weer vergeet. Kanonnen van dienst zijn tornado Albert Finney, als gelouterde Shakespeare-vedette en zijn trouwe slaafse knechtje Tom Courtenay. Die laatste overdrijft in het begin de sissy-maniertjes van zijn personage, maar weet Finney in het midden-gedeelte zowaar weg te spelen. Finney, die er bijzonder vreemd uitziet met zijn stokoude kop op zijn nog jonge lijf, moet worden opgelapt voor een King Lear-optreden, gedurende WW2, als de nazi-bommen op Engeland vallen. De arme Courtenay moet alles uit de kast halen en blijft maar drank lurken en zijn baas bepotelen. Prachtige behind the scene-scenes van geschmink en het oefenen van de tekst. De scenes óp toneel zijn dan weer minder boeiend, maar misschien is dat expres. Zo is bijvoorbeeld de afscheidsgroet van Finney aan het publiek belangrijker en emotioneler dan zijn Lear-slotmonoloog. Het einde is voorspelbaar. Enigzins jammer valt Courtenay dan weer terug in irritant gejammer. Misschien kun je het in character noemen, maar ik had graag wat stiller verdriet gezien.

A Child Is Waiting
Volgens mij de enige keer dat Cassavetes met echte sterren werkte en producers die serieus geld investeerden. Meteen kreeg de regisseur mot met iedereen en hij stond niet achter de uiteindelijke versie. Cassavetes vond 'm te sentimenteel, maar dat valt mijns inziens wel mee. De orkest-stroop en het melodrama zit toch vooral in het begin als we een jongetje naar een jaren '50-kindergesticht zien worden gebracht. Het jongetje is nogal apathisch, misschien is het een autist, maar in het ziekenhuis vinden we een rijke verscheidenheid aan mentaal instabielen. Baas van het hele gebeuren is Burt Lancaster, als altijd de juiste man op de juiste plek, met oprechte felheid vechtend voor zijn patiënten. Op geheel eigen wijze, want de film schetst het conflict tussen discipline en liefde. Voor dat laatste zorgt Judy Garland, die in die tijd zelf ook tot over d'r oren in de problemen zat en er ook zo uit ziet. Ze heeft iets treurigs, maar doet het goed. Haar personage wil de kinderen met liefde doodknuffelen. De kijker en Garland leren dat dat de verkeerde weg is, terwijl de kinderen samen met Garland een liedje instuderen. Typisch genoeg is het mooiste moment de confrontatie tussen Garland en Gena Rowlands. Het zal geen toeval zijn dat die laatste olv Cassavetes weer weet te schitteren. Hij werkte toch liever met "eigen volk". Ander aardig momentje is als het belangrijkste jongetje wegloopt en kortstondig door de stad dwaalt. Een hele film in een paar beelden.

All the Real Girls
Rare film en dat bedoel ik nu eens niet positief. Het is volslagen onduidelijk of dit nou absurdistisch bedoelt is, of grappig, of romantisch komisch, of toch serieus. Alles tegelijk waarschijnlijk en dat zorgt voor een paar fraaie scènes en een hoop meuk waar teveel van de eerdere gebeurtenissen nog eens worden geanalyseerd en ook wel teveel wordt gehuild. Goeie momenten hebben vaak van doen met Patricia Clarkson in clownskostuum. Zij speelt de treurige moeder van het hoofdpersonage, die als cliniclown kinderen vermaakt. In een van de scenes moet haar eind twinig-zoon, met tegenzin mee ("Don't touch me with that clown costume!") en zet het hele ziekenhuis het op een dansen, begeleid door totaal onpassend (en daardoor leuke) reverse beat-kalimba-muziek. Er zit trouwens nóg een goede dansscene in, op de bowlingbaan. Dat zegt iets over de hoek waarin we dit moeten zoeken, beetje Hal Hartley, beetje Nouvelle Vague ook wel (er zitten vast niet voor niets wat opvallend jump cuts in) Meest afstotende aspect aan de film is datzelfde irritante hoofdpersonage. Eerst lijkt hij een loser in small town USA, maar dan blijkt hij elke meid in het dorpje geneukt te hebben. (Hij lijkt ook wel een beetje op die zanger van Maroon5, misschien dat dat helpt) Toch blijkt hij tegelijkertijd een dork, die de hele film juist onhandig met de meisjes omgaat, inclusief zijn nieuwe vlammetje Zoey Deschanel. Nee, ik moet het anders zeggen, het is meer zo dat ie het ene moment hip en grappig is en dan weer een kluns. Het is toch weinig geloofwaardig, het eerste uur fascineert het nog, maar het laatste kwart slaat de verveling en zelfs ergernis toe.

Dat irritante personage uit All the real girls (eens, moeilijk te plaatsen, in tegenstelling tot die andere film van hem Geroge washington) speelt wel heel overtuigend een dronken man.

Over irritant gesproken. Gisteren zag ik weer eens een Vlaamse kopie van een Franse film (Persécution van Patrice Chéreau – prima film overigens). Vlaams klinkt vaak veel mooier dan het Hollands, maar regelmatig haalt een verwarrend woord me uit een film. Binnen de context was redelijk duidelijk dat met ‘aan de dool’ werd bedoeld dat iemand werkloos is. Wat Vlamingen nu precies bedoelen met een ‘werf’ is me echter nog steeds niet helemaal duidelijk. Met scheepsbouw had het in ieder geval niets van doen. Jullie onlangs nog wonderlijke filmvertalingen tegengekomen?

eens, moeilijk te plaatsen, in tegenstelling tot die andere film van hem Geroge washington)

ik zat later nog te denken, hij moet óók nog een automonteur voorstellen. dat zie ik ook al niet.

werf is maal? driewerf hoera ;)

iets anders opmerkelijks, ik zat te neuzen of ik nog iets van Roeg moet zien (na Walkabout, Bad Timing, Performance en Don't Look Now) maar al zijn andere films hebben werkelijke dramatische scores op IMDB, ok for what its worth natuurlijk) maar toch.. Full Body Massage! .......
iemand The Man Who Fell To Earth gezien? (met Bowie)

Jazeker moet je meer van Roeg zien. Al was het alleen maar om hoe zijn films eruit zien. Zonder de plots te volgen al prachtig om tot je te nemen. The Man Who Fell to Earth, met Bowie op z'n adembenemendst, hoeft niet eens te acteren (dat doet-ie dan ook niet) om een zonderlinge ET vorm te geven. Prachtige jaren 70 belletjessynthesizermuziek eronder. Llllaaange shots, prachtig geschoten. Oh dat had ik al gezegd.
Track 29, met een jonge Gary Oldman die in deze film eigenlijk heel veel op Bowie in TMWFTE lijkt, heb ik wat langer geleden gezien - geen idee meer van het verhaal maar ook die was zonder meer interessant (visueel dus).
De Roeg canon heb ik nog niet eens gezien, zal er eens aan gaan werken. Eureka heb ik een paar maand geleden gekocht maar die ligt nog te wachten.

:)

http://i3.squidoocdn.com/resize/squidoo_images/-1/draft_lens4077202module27614432photo_1239810520intothenight2.jpg

Bowie in Into the Night :)

ik zal The Man Who Fell To Earth op de lijst zetten.

Soortgelijke still uit The Man Who Fell To Earth ;)

http://mmimageslarge.moviemail-online.co.uk/6278_Man-Who-Fell-2.JPG

Ik heb me destijds wel vermaakt met Insignificance hoor!

The wind will carry us (Abbas Kiarostami, 1999)
Ik vond dit een mindere Kiarostami en dat verbaasde me deels. Want dit soort terloopse realistische plaatsgebonden cinema, niet onverwant aan Hou Hsiao Hsien, ligt me doorgaans goed. Ik denk dat Kiarostami zijn gortdroge humor hier teveel probeerde uit te venten door herhaling, hetgeen een beetje op mijn zenuwen werkte. En ik heb heel weinig met reciteren van poezie in film. Ik vind het in dit soort cinema zelfs enorm vloeken. Maar er zit genoeg genietbaars in. Personages die je nooit te zien krijgt, het feit dat je lange tijd geen idee hebt wat er gaande is, dat soort dingetjes. En de blatante ineffectiviteit van de hoofdpersoon. Ik las dat deze film het Midden-Oostelijke broertje wordt genoemd van Local Hero. Dat vond ik goed gezien.

The Philadephia story (George Cukor, 1940)
Een film die me er weer aan herinnerde dat er nog een grote stapel ongezien Hollywood-materiaal op me ligt te wachten, en dat je Hollywood nooit en te nimmer moet onderschatten. Th Philadephia story heeft een fast-paced, snappy script en zoveel uitstekende dialogen (vergelijkbaar met All about Eve) dat je het totaal ongeloofwaardige einde op de koop toeneemt. Het is tevens de eerste film waarbij ik met name onder de indruk was van de – doorgaans nogal kleurloze – James Stewart.

Les glaneurs et la glaneuse (Agnes Varda, 2000)
Denderend geslaagde documentaire, pantheon-materiaal. Het is ongelofelijk, de losheid waarmee Varda binnen tien minuten een gelaagdheid neerzet die je aan je stoel kluistert. Een aangrijpend, humanistisch protret van mensen die – uit ideologie of noodzaak – scharrelen en recyclen. De versie die ik zag bevatte een 45 minuten durende documentaire waarin Varda de mensen uit de documentaire later nog eens opzoekt. Prachtige extra.

The limits of control (Jim Jarmusch, 2009)
Ik vond de eerste helft zo overdonderend saai dat ik geen enkele aandrang voelde het einde te willen begrijpen.

The aviator (Martin Scorsese, 2004)
Scorsese doet een Citizen Kane. Als er een generalisatie te maken valt over Scorsese’s niet-auteursfilms, dan is het dat ze bijna allemaal erg entertainend zijn. Deze is een beetje te lang, maar ik heb me weer uitstekend vermaakt. Scorsese doet de camera volledig op hol slaan, ter verbeelding van vrije geest van zijn protagonist (filmer/vliegtuigbouwer/avonturier Howard Hughes) en dat ziet er blij vlagen errug digitaal uit. Een groter probleem vond ik de casting van de hoofdrol. Vermaard filmer/vliegtuigbouwer/avonturier en dan die babyface van DiCaprio.

Ordet (Carl Dreyer, 1955)
Zoon uit familie A wil met dochter uit familie B, maar de twee families hebben net een ander protestants geloof. Ondertussen loopt er een ander zoon als een zombie door het huis regilieuze taal te oreren. Deze man gaat uiteindelijk een wonder verrichten. Rechtlijnig verhaal dat 16e eeuws aandoet, maar waar ik uiteindelijk wel in meeging. Misschien was ik enorm in de stemming voor dit soort zware verhalen nadat ik eerder deze week op tv genoten had van het toneelstuk Jedermann (Salzburger Festspiele), de Duitse Elckerlyk. Al moet ik bekennen dat die orerende zoon het eerste uur volledig op mijn lachspieren werkte.

The lady from Shanghai (Orson Welles, 1947)
Wat me van deze film vooral bij zal blijven is het eerste half uur. Een moordend tempo, hoogst eneververende en geestige dialogen en – wat in alle bewondering voor de regisseur nog weleens vergeten wordt – een geweldig haast method-acterende Welles. Wat volgt is een uitstekende film noir die uiteindelijk uitmondt in een rechtbankdrama. Dat vond ik een beetje jammer eigenlijk, want ik vond de setting op boot en exotische oorden eigenlijk wel plezant. De volle glorie waarmee Rita Hayworth in beeld wordt gebracht is op het randje.

Imitation Of Life (Douglas Sirk, 1959)
Blanke weduwe met dochter ontmoet op strand een zwarte alleenstaande vrouw met een blanke dochter en besluit haar onderdak te verschaffen. Blanke weduwe wordt welgestelde actrice. Blanke dochter heeft de grootste moeite met haar zwarte moeder. Het niet overdreven geloofwaardige verhaal wordt in grote stappen geserveerd met een mierzoete saus, waarvan je achteraf leest dat het wellicht allemaal ironisch en sarcastisch is. Dat is me iets te gemakkelijk, al moet ik zeggen nog steeds niet goed te weten wat ik nou van Sirk moet vinden. Het is soap opera, en de raciale kwesties worden net zo toegankelijk behandeld als in pak hem beet GTST. Maar er zit wel een extra ingredientje in: de vraag of de goedheid van de blanke opweegt tegen het onderdanig blijven van de zwarte. Het is een en al zoetigheid, maar in de tweede helft zitten een paar echt ontroerende scènes. De ironie ontgaat me eigenlijk volledig, maar een welgemikte emmer sarcasme raakte me in de allerlaatste scene vol in mijn gezicht. (!!spoiler-alert!!) Nadat de zwarte vrouw is overleden, wordt de blanke dochter met liefde opgenomen in het blanke gezinnetje. The end, orde hersteld.

die gospel-song in Imitation of Life ;_; ;_;

Ik las dat deze film het Midden-Oostelijke broertje wordt genoemd van Local Hero. Dat vond ik goed gezien.

hmm dat klinkt eigenlijk wel goed, maar ik pas toch even, na die Koker-trilogie geloof ik het wel even met Kiarostami. (niet dat die niet goed was, maar gewoon genoeg)

over Les Glaneurs schreef ik ooit nog een stukje voor de voorpagina, echt een moderne docu-klassieker ja.

verder grotendeels eensch (Shanghai, Aviator, Philadelphia) behalve dan Limits of Control natuurlijk. ;)

grimlachen in de VPRO gids, het gaat over de Nederlandse Filmacademie-eindexamen films, zegt zo'n debuterend meisje "in het laatste jaar van mijn studie ontdekte ik Antonioni, die mijn kijk op film volledig veranderde, daar had ik op de Academie nog nooit over gehoord"

... tja. dat zegt alles.

in hetzelfde stuk pleit Eddy Terstall voor meer.. tieten. (gechargeerd) :)

Hollywoodland
Altijd fijn, films in Los Angeles tegen de achtergrond van de dream factory. Door de aanwezigheid van private detective Brody heeft dit ook nog wat policier-invloeden van L.A. Confedential, en dat dan gemengd met het noir-sfeertje van Mulholland Drive. Was wel enigszins teleurgesteld dat het achteraf een biopic bleek te wezen. George Reeves, supermanheld van tv, hier gespeeld door Ben Affleck, bleek werkelijk te bestaan en ook werkelijk onder verdachte omstandigheden omgekomen. De politie doet het af als zelfmoord, maar Brody bijt zich vast in de zaak en contempleert als een soort Rashomon een paar scenarios, om uiteindelijk in een treurig einde bij het begin uit te komen. Niet dat dát dan zeker is. Hij ziet er trouwens erg guitig uit, die Brody, met 'big hair' en maffe blousejes, zo draagt ie er een met een opdruk van bretels. Het is jammer dat de backstory van zijn personage niet echt boeit, problemen met zoontje en ex. De leukste momenten zitten toch in 'het Hollywoodland', waar Ben Affleck het goed doet als matige acteur. (Niet zo moeilijk ook hè!)

Achilles and the Tortoise
Ondanks dat het hilarische Boiling Point laatst opnieuw op dvd is uitgegeven was Takeshi Kitano een beetje uit mijn gedachten verdwenen. Ik was helemaal vergeten dat ie aan een soort vernietig mijn carriere-trilogie bezig was, waarvan dit het laatste deel is. De films van Kitano wekken ook altijd de indruk nu echt zijn laatste te zijn, met zijn eeuwige zelfmoord-thema, ook hier weer ruimschoots voorradig. Maar juist door er films over te maken blijft Kitano waarschijnlijk op de been. Hier graaft ie weer autobio, in een film over een jongen die dolgraag schilder wil worden (net als hijzelf) maar het talent mist. Het eerste uur is bijzonder matig, met een flauw sepia-grauw effectje op de lens en clichés als de hardhandige stiefvader (een oom in dit geval). De film wordt leuker vanaf het moment dat de jongen naar art school gaat en de studenten losgaan in wilde podiumkunsten o.a. met plastic zakken, diepgevroren ijs en action paint met auto's. (Dat laatste zorgt voor een van de grofste grappen) In de laatste fase van de film is het hoofdpersonage bejaard, wordt het gespeeld door Kitano himself en krijgt de film de overbekende melancholie, die bijvoorbeeld ook al in Hana-Bi zat. Precies hetzelfde gevoel. Echt vernieuwen doet ie dus niet meer, maar toch doet het me wel weer wat. De wannabe-schilder blijft verwoed zoeken naar inspiratie en doet dat o.a. op de bodem van een badkuip. (Zijn vrouw duwt 'm kopje onder!)

The Game
Iedereen die mijn filmvoorkeuren een beetje denkt weet haast wat ik hier ga roepen en wat ik erop ga aanmerken. The Game, met morbide spelletjes en dolende totaal clue-loze mannen in louche donkerbruine wijken waar merkwaardige vrouwen op ze wachten, dat is een soort Eyes Wide Shut meets After Hours. Het probleem is dat The Game die seks van eerstgenoemde verruilt voor het voor het grote publiek makkelijkere geweld en zodoende de liefheid, de gevaarloosheid van After Hours mist. En daardoor stelde deze film van Fincher me na het eerste half uur toch wat teleur. Ik bedoel, de dubbele twist aan het einde is geinig, maar nauwelijks verrassend, maar hoe kan de miljonair zijn broer ooit vergeven, als ie met machinegeweren is beschoten en op een ongelofelijke manier geconned. Michael Douglas doet het op zich aardig als de miljonair die zich uitlevert aan een merkwaardig real-life game bedrijf, dat begint met het droppen van een clown op de oprit van zijn Batman Mansion. Douglas denkt meteen aan zijn vader, die zelfmoord pleegde door van het dak te springen, iets wat we in fraaie Nosferatu-achtige expressionistische flashbacks zien. Het begin van het spel (en de film) is dus nog zeer boeiend, let op de leuke bijrol van es Rebhorn als spelinleider, maar het gaat mis zodra we niet eens een glimpje van de onderbroekloze Deborah Unger krijgen te zien. Geintje. (Zij is de femme fatale op wie de miljonair verliefd moet worden)

L'Enfance Nue
Zo die Pialat was er eigenlijk al vroeg bij, hij debuteerde hiermee eind jaren '60. De naam van Truffaut flitst nog even langs in de openings-credits, die zal 'm wel wat advies en geld hebben gegeven. L'Enfance Nue is eigenlijk de realistische eveil twin evenknie van Truffaut's kinderfilm L'Argent Poche. Daar is alles koek en ei en hier is het goed mis. L'Enfance Nue volgt in die typische lukrake Pialat-stijl het leven van een adoptie-jongetje. Me nooit zo gerealiseerd, het zal ook wel niet zo eenvoudig gaan als hier wordt geschetst, maar het kloterige aan adoptiekind zijn is dat je ouders je gewoon in kunnen ruilen als je niet meer bevalt. Dat gebeurt hier, al lijkt het de jongen weinig te deren, het is dan ook een crimineeltje met kleptomanie. (Ook een kat gaat er nog an) De jongen verhuist van stad naar platteland, waar hij opgevangen wordt door een heerlijk ouder echtpaar. Ik rook bijna het huis van mijn opa en oma, van vroeger toen ze nog een groentezaakje hadden (extreem kleinschalig). Echte Brabantse dorps-sfeer. Als een ander adoptie-kind van ze doodleuk aan tafel wat kinky seksboekjes leest worden ze weliswaar wel afgepakt maar kijken ope en oma (er is ook nog overgrootmoe) er grinnikend in. Dat soort gemoedelijk dus. Ondertussen blíjft de jongen een crimineeltje, maar de kijker krijgt ook wel mee dat ie ergens toch een goed hart heeft. Dat krijg je als je in ellende opgroeit. L'Enfance Nue is niet eens zo'n heel goede film, maar flitsen van bibberig gezang en gedans op bruiloften en moeizame toenadering tussen jongen en de rest van de aanwezigen maakt het toch hartverwarmend.

Terstall, ugh.

Maar dit terzijde. :)

En ik heb heel weinig met reciteren van poezie in film. Ik vind het in dit soort cinema zelfs enorm vloeken.

Ik heb de film niet gezien, maar poëzie is in Iran veel meer deel van het leven dan hier. Iedereen kent z'n Hafez, Khayyam, Attar e.d. dus eigenlijk past het dan behoorlijk goed in een realistische film.

De blote tieten in de Nederlandse film zijn een stuk minder realistisch … helaas. :)

Köfte
Lichtgewicht komedie, beetje té licht, die Küçüksentürk heeft komische talenten zoals de blurb in de gids aan gaf, maar dan moet je wel beter materiaal aanleveren. Maar als je zelf van Turks koken houdt en imam bayaldı maakt toch wel geinig. Nu ook wel zin om eens helva te maken.

The Cell
Die uitgedokterde serial killings hou ik niet zo van, maar 't is fraaie eyecandy (de trips alswel La Lopez). Grappig dat Lopez ligt weg te doezelen bij La Planète sauvage.

Katalin Varga
Modern volksverhaaltje, in Transsylvanië waar 'modern' toch nog net ff anders is. Op zich een simpel verhaal maar zeer fraai acteerwerk, prachtige beelden waar uitgebreid de tijd voor wordt genomen en een a-typische soundtrack van Roj en Stapleton/Nurse With Wound. Aanrader!

Freaks
Tod Browning's klassieke horrorfilm uit 1932 rond circusfreaks, waar de 'normale' mensen de monsters zijn. Als film super light weight, maar toch een bijzondere film.

met geld van zijn oompje gemaakt zie ik (over dat Katalin Varga) dat doet meteen denken aan de geniale oom in American Movie (miljonair in een trailer)
ik zet 'm op de lijst.

Oh, en De Lachende Scheerkwast. Leuke lamp, overigens.

Verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Wind Will Carry Us staat in mijn geheugen als de laatste goede Kiarostami, voordat hij een decennium lang experimentele films ging maken die in de recensies dusdanig onaantrekkelijk overkwamen dat ik ze niet wilde zien. Ben wel weer benieuwd naar Certified Copy.

Van The Lady From Shanghai is bij mij juist de slotfase met de spiegelhal bijgebleven, maar dat kan ook komen omdat daar vaak stills van worden gebruikt.

Katalin Varga is inderdaad bijzonder. Je merkt geen moment dat de oorsprong van de film Brits is.

Een collega leende me een video van Hellzapoppin’ (1941). Alleen al de moeite waard vanwege de eerste tien minuten (zie ook: YouTube), zeker als je een liefhebber bent van Monty Python.

In de bioscoop valt deze week overigens ook genoeg te beleven:
Aanraders: White Material en Persécution (twee Franse voltreffers)
Onderhoudend: Exam, Five Minutes Of Heaven en Please Give (met o.a. Catherine Keener en Oliver Platt)
Volkomen k#t: Predators en La Tête En Friche

Re: Kiarostami: Shirin klinkt erg conceptueel maar trekt me toch wel aan, wellicht dat ik me daar nog eens aan ga wagen. Ik heb een vijfluik op schijf die een vriend van me of IFFR zag en op zijn verslag trekt ie me niet erg aan. Kwartier lang van een afstandje naar een bankje aan 't strand kijken o.i.d.

Volkomen k#t: Predators

ik zat tijdens Hollywoodland nog te denken of Adrien Brody wel eens in een slechte film had gespeeld. hier is ie dan (al zullen er wel meer zijn in het begin van zijn carriere)

Kent iemand van jullie de BFI film classics serie? Kleine boekjes met diepgaande analyse voor een zeer betaalbare prijs. Liep vandaag toevallig tegen deze aan:

http://www.palgrave.com/products/title.aspx?PID=336248

Intro begint al goed, over een ontmoeting met Martin Scorsese: "Brimming with enthusiasm, Scorsese described several scenes from the film to a thirty-two year old Jia [...] 'Every ten, twenty, thirty years someone comes along and they reinvent cinema...', the fevered intensity of Scorsese's voice increased, 'You reinvented cinema'..."

Je zal het maar meemaken. En dit ging nog maar over zijn debuutfilm!

Ja, die van Crash is zelfs een meesterwerk. Verder ken ik alleen Thin Red Line (ook goed).

ghehe mooie anekdote. Jia raakte die dag de grond niet meer denk ik.
ik kende die boekjes verder alleen van advertenties in de Sight&Sound...

Ik heb de Kenneth Anger dvd van BFI, fraai en degelijk uitgevoerd spul. Shirin zit er ook op.

Eigenlijk zou ik van elke goede film die ik heb gezien de analyse willen lezen in de vorm van een boekje uit de BFI film classics serie. Ik heb er helaas maar een paar van in huis liggen. Toevallig net als OMC onder meer die over The Thin Red Line. En boekjes over The Idiots en Metropolis.

Een van de dingen die ik me van het boekje over The Usual Suspects herinner, zijn de verwijzingen naar homoseksualiteit die mij geheel waren ontgaan. Zo staan de suspects, buiten het politiebureau wachtend op Gabriel Byrne, gewoon een potje te cruisen. Geen wonder dat de vriendin van Byrne in de film zo’n marginale rol speelt.

Mmm, die Del Toro figuur was dat wel duidelijk van vond ik. En die had sowieso iets met Baldwin.

Maar inderdaad als ik die lijst met boeken zie moet ik me altijd beheersen om niet alles aan te schaffen van films die ik heb gezien.

Toy Story 3 overigens. Vakkundig einde van de trilogie, dacht zowaar dat ze er op het einde aangingen (in gedachten steeds schakelend tussen "NEEEE!!!!" en "Whoa, wat radicaal...zo'n vet "Bambi's moeder is dood" trauma gaan mijn kinderen krijgen!") Moest weer eens als enige keihard lachen bij de "Ik kende Lotso" scene. Nou ja, jullie zien het vanzelf wel een keer.

Nosferatu the Vampyre
Waar de Zomergasten altijd op z'n minst goed voor is zijn de keuzefilms. Dan wil er, ondanks nog enige beperkingen, ineens ruimte voor minder voor de hand liggende films. Zoals deze, die al een tijdje op m'n lijstje/dvdr stond, maar eerst moest wachten tot ik de oude Murnau film had gezien. Niet echt noodzakelijk, maar toch netjes. Deze is ook prachtig, alhoewel slightly overdone qua ratten, idd. Veel prachtige sfeerbeelden, weldadig rustige pacing en dat nog wel in eigen land, waar de Georgische stemmen volstrekt natuurlijk klinken bij dat kerkpleintje. Logischer dan die dubs op Rijk en John iig. :)

… ik wil dat ouwe forum terug, of een bewerkfunctie. :)

Whale Rider
Typisch zo'n film waar je bijna zit te janken en een paar uur later denkt, welke film heb ik ook alweer gezien vandaag. Meer goocheltrucs dan echte magie, combinatie van sentimentele muziek, overigens de hele film veel te overheersend, lieve meisjes en dieren, wie raakt er dan niet aangedaan? Whale Rider heeft een uitstekende hoofdrolspeler, een meisje met een geweldige mimiek, ergens doet ze met de klas een dansje en ze straalt daarvoor al een en al voorpret uit. Ook is de film bij vlagen best grappig, al weet ik niet of dat de bedoeling is. De Maori's in Nieuw-Zeeland met hun gekke dansjes (bekend van het rugby-team). Verder is het echter afgezaagde thematiek dat de klok slaagt. Een fundamentalistische en irritante opa, die de oude normen en waarden in ere wil houden en eigenlijk had gewild dat zijn oudste kleinkind (het meisje dus) een kleinzoon was geweest. Het werd wat ongemakkelijk na een tijdje, zeker omdat de film's sympathie wel bij de Maori-cultuur ligt, maar ik heb geen zin om medelijden te hebben met een man die vastzit in zijn oude conservatie denkbeelden. Uiteindelijk gaan alle remmen los in het waanzinnige einde, vol aangespoelde walvissen. Ik moet toegeven, dat was best indrukwekkend.

Tender Mercies
Howard Hawks zei ooit, een geslaagde film heeft 3 goede scenes nodig en géén slechte. Dat laatste doet deze de das om, helaas, want Tender Mercies is best een lieve film, een klein tipje, ik weet dat er hier liefhebbers zijn van Forty Shades of Blue en Nashville. Ook dit is een labiele muzikantenfilm, heel alledaags. Robert Duvall, die al in zijn eerste shot op Will Oldham lijkt, spreekt een drinkeboer en voormalige country-ster. Hij herpakt zich uit de goot, in de middle of nowhere met een jonge vrouw en haar zoontje. Die laatste is een van de minpuntjes aan de film, opvallend genoeg roept hij af en toe off screen wel wat aardige dingen, maar in beeld is het John Denver-achtige mannetje een hopeloos acteur. (Om nog niet te spreken over zjin klasgenootjes die hem pesten. Een hopeloze scene) Maar daar gáát de film natuurlijk ook helemaal niet om. Het gaat om Duvall en zijn labiele klote-leven, met een ex die door Texas tourt en met veel vibrato snik-klassiekers zingt. Het is geen toeval Duvall zijn aangenomen zoon aan het eind als verrassing géén gitaar geeft.

Bamboozled
Zeer boeiende Spike Lee-film, misschien wel de film van hem waar ik het meest door geraakt werd, het meest door geintrigeerd raakte. Eerst lijkt het nog een hopeloze flop te worden, de digitale cinematografie is matig, de muziek is van soap-niveau (en dat gaat later juist wél werken) en het acteren is overdreven. Een Afro-Amerikaanse tv-show bedenker (Damon Wayans) wisselt samen met producer Michael Rapaport hatelijkheden en flauwigheden uit. Wayans heeft het snuggere plan om de meest racistische show ever op tv te brengen, waar Rapaport (I am blacker than you are) meteen enthousiast over is. (Ik krijg er een 'boner' van!) Vanaf de start van de show wordt Bamboozled een bizar leuke film. De show vol getapdans, olijke grappen, de Alabama Porch Monkeys band (= The Roots) is op een vreemde manier eigenlijk best vermakelijk. (En tegelijkertijd natuurlijk superfout, precies de verwarring die Spike Lee wil natuurlijk) Na een tijdje verschijnt het hele publiek in blackface, protesteert Jesse Jackson en weet Wayans (zijn personage heet trouwens lekker overdreven Pierre Delacroix en praat al net zo raar) niet wat hem overkomt. De trein rolt en hij kan hem niet meer stoppen. In een minder boeiend lijntje (die wel voor de "oplossing" zorgt) maakt Mos Def zich als conscious rapper heel, heel kwaad. Zo eindigt deze ambitieuze trip bijna als American Beauty en met een fraaie montage van oude racistische 'nigger'-personages die 'yes sir, thank you sir' zeggen. Die montage had nog veel langer mogen duren. Overigens is Bamboozled ook leerzaam, nooit geweten dat 'watermeloen' klaarblijkelijk allerlei slavernij/negro-connotaties heeft.

let wel het idee van Wayans om een racistische show te maken begint als een manier om zijn baas (een wigger) een hak te zetten, maar de boemerang vliegt terug in zijn gezicht. Michael Rapaport verschijnt aan 't end trouwens óók in blackface, wel een apart gezicht, het is geen toeval dat hij juist dan terugvalt in een witte strenge producers-rol. slimme satire.

Secreto de sus ojos (a.k.a. The secret in their eyes; Campanella, 2009(
Film van het jaar? Zou zo maar kunnen, want deze Argentijnse thriller is vreselijk compleet naar mijn gevoel. Een lach, een traan en Een Verhaal. Employee van een rechtbank (gespeeld door Ricardo Darin, die we nog kennen van El aura) onderzocht in het verleden een gruwelijke moord op een net getrouwde vrouw en schrijft daar nu, ouder en wijzer geworden, een boek over. Flashbacks en hier-en-nu worden verweven, waardoor het allemaal spannend blijft waar het heen gaat. De obsessie met een zaak roept herinneringen op aan Zodiac en Memories of murder, maar er is 1 groot verschil: hier is de zaak afgelopen als de film pas op de helft is. Oh ja, er loopt ook nog een functionele liefdesdraad door de film, en er zitten een paar ongelofelijke tracking shots in. Laat ik niet teveel verraden. Zoals gezegd, complete film.

Oh god die film heeft de Oscar voor beste buitenlandse film, lees ik nu! Nou, dat is dan misschien eens een keer terecht hahaha.

de soundtrack van whalerider is van lisa gerrard, dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film. op zichzelf is de muziek goed aan te horen.

oeehh Secreto klinkt goed.

ben sowieso niet zo'n fan van Gerrard, meen me een andere film te herinneren (titel kwijt) waar ik haar als composer langs zag flitsen en later dacht mwah.

The Getaway
Dacht niet dat Peckinpah zulk gelikt entertainment in zich had. Hij zal wel een beetje gedwongen zijn door de ster van de film, Steve McQueen, die later ook nog op eigen houtje Peckinpah's vaste soundtrackcomponist ontsloeg en Quincy Jones inhuurde. Dat werkt prima, niet in geringe mate omdat Quincy Toots meeneemt. De funky en toegankelijke muziek past prima bij dit komische actie-spektakel. Eerst lijkt de film nog intellectueel te worden, Steve McQueen (die niet eens meer de moeite doet om te acteren maar gewoon 'cool' is) wordt dankzij een dealtje met de gevangenis-directeur vrijgelaten. (Ik was allang blij dat 'the getaway' geen tunnelgraverij was). Hij is natuurlijk niet zomaar vrij en moet een bankoverval gaan regelen. Daarvoor heeft hij zin dinnetje nodig, de beeldschone maar gortdroog articulerende Ali McGraw. Het intellectuele aspect zit 'm in hun relatie. Die is gecompliceerd, vol gekibbel en bijna Roegs. (Hét Roeg-moment zit erin als McQueen naar een riviertje staart waar mensen aan de oever picknicken en hij fantaseert dat hij met z'n meissie in het water duikt). De bankoverval gaat vanzelfsprekend niet van een leien dakje en daar begint de ware vlucht, achterna gezeten door flikken en schurken. Bij die laatste zit het minste lijntje van de film, Hitchcockiaans melig en vrouw-onvriendelijk. De schurk van dienst gijzelt een dierenars-paartje, hij speelt eerst met een zwart katje en dan met het blonde.. Nou ja. Dit zorgt voor tal van flauwigheden en het arme domme blondje krijgt het later nog letterlijk voor d'r kiezen als McQueen d'r een verrasssende ram voor d'r kop geeft. Heeft Peckinpah d'r toch nog wat fouts/bruuts ingesmokkeld.

Tess
Ik las nog even terug wat ik van Winterbottom's Jude vond en hoewel ik daar kritisch was, zou ik 'm toch duidelijk prefereren boven Polanski's Tess. Dit is een nogal saaie zit, niet in geringe mate te wijten aan het ijskonijntje Kinski. Zij speelt eigenlijk die typische literaire vrouwenheldin, peinzend over zelfmoord, zelfopofferend en lijdend met een grote L. Doe mij dan toch maar de working class frustratie van die man in Jude. (Of heette ie nou zo.. nou ja) Tess' tegenspelers zijn op zich wel aardig. Een Gatsby-achtige nouveau rich man, die haar misbruikt en een op het oog sympathiekere werkelijke edelman die zich later als fundi ontpopt.

Paper Moon
Soort schelmen-versie van Alice in den Staedten. Wel minder goed, maar niettemin mijn film van de week. En dat terwijl Tatum O'Neal eigenlijk niet zo goed speelt. (Zeker vergeleken met Bad News Bears) Ze maakt haar debuut samen met pa (Ryan) waarvan het in de film onduidelijk is en blijft of hij werkelijk haar pa is. In de remake kunnen ze trouwens subiet Brad Pitt invliegen. Ryan O'Neal máákt de film. Hij pikt haar op in de middle of nowhere als moederlief dood is. Opvallend, de cinematografie in zwart-wit van Kovacs werkt voor geen meter op die open vlakten van het begin, maar zodra het schaduwenspel in meer bebouwde omgevingen begint ziet er het er ineens fantastisch uit. Het is de tijd van de Depressie en het duo vindt elkaar (al ruziend) als con artists. Geldwissel-trucs, weduwen oplichten met bijbels, dat werk. Het is aan de kleine Tatum te denken dat de ervaren con artist niet zelf gepakt wordt door een gold digster. Later gaat het dan natuurlijk alsnog mis, bemoei je nooit met bootleggers! Een cruciaal verschil met Alice in den Stadten zit in het einde. Wenders pakt natuurlijk goed door in een melancholisch slot, wat ook hier had gekund (zelfs inclusief mooie foto). Maar Bogdanovich zit in Hollywood en moet toch een min of meer positief einde eruit persen. Suikerspinnerij ging 'm ook te ver, dus kiest ie maar voor de melige afslag.

Farewell, My Lovely
Schijnt een remake van Murder My Sweet te wezen, maar die Chandler-noirs zijn zo onnavolgbaar dat ik geen enkel element herkende. (Behalve dan klassieke elementen als de schone dame die in een dure villa van een trap afdaalt!) Als een soort beloning van een prachtcarriere mag Mitchum hier de oude Marlowe spelen. In kleur nog wel. Dit haalt het niet bij de versie van Altman, maar vermakelijk is het zeker, vanaf de trompet-tonen uit het begin. Marlowe heeft zich in de nesten gestoken, vertelt in flashback aan een bevriende agent hoe het zo komt en wij volgen zijn avonturen door nepperig Los Angels (dat iets van One from the Heart heeft) Mooiste personage is een wino wijf dat ooit in een sexy club werkte en nu misschien wat clues voor de sjofele detective heeft. Hij praat eerst met 'r vanachter een gaasje (bij de deur). Marlowe: 'I feel like a fly out here'. Ander gedenkwaardig karakter is een reusachtige (en reusachtig domme) Frankenstein-achtige gangster van wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken. (De katalysator van het plot) 'I want my Velma!' Ook Harry Dean Stanton doet trouwens mee (en Sylvester Stallone die ik niet spotte) Stanton is jong en lang niet zo mager als later, wat voor verslavingen heeft die man opgelopen in de tien jaar erna!

an wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken

?! moet zoeken :)

dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film

Afgelopen vrijdag naar Mad Max gekeken. Aardige B-film, maar de soundtrack is hilarisch.
'overheersend' is nog zachtjes uitgedrukt. Ook grappig om te zien waar de inspiratie
voor de zaagscène uit 'Saw' vandaan komt.

http://blog.eyjan.is/ho/files/2009/04/brianmay2.jpg

de schuldige :)

enige goede aan Mad Max is de inspiratie voor
https://www.youtube.com/watch?v=FWOsbGP5Ox4

LOL, ik dacht ook dat het dezelfde was.
Freddy had het ongetwijfeld prachtig gevonden.

Queen heb je ook niet altijd van goede smaak kunnen betichten. :)

Mad Max is erg goed natuurlijk, maar deel 2 gaat het om, wat een teringzooi maken ze er daar van. :)

Ook ik heb lang gedacht dat Brian May Brian May was, maar Brian May blijkt Brian May. Zijn soundtracks zijn behoorlijk druk, maar dat geldt ook voor veel van de betreffende films. Iemand wel eens Turkey Shoot (Brian Trenchard-Smith, 1982) gezien?

Hah, net als George Clinton dus (niet George Clinton).

ah you're spoiling the fun Vido! ;)

overigens is er nog een Ludo M, een amateurdarter in Friesland met een voorliefde voor snelle motoren.