Filmforum

Verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Wind Will Carry Us staat in mijn geheugen als de laatste goede Kiarostami, voordat hij een decennium lang experimentele films ging maken die in de recensies dusdanig onaantrekkelijk overkwamen dat ik ze niet wilde zien. Ben wel weer benieuwd naar Certified Copy.

Van The Lady From Shanghai is bij mij juist de slotfase met de spiegelhal bijgebleven, maar dat kan ook komen omdat daar vaak stills van worden gebruikt.

Katalin Varga is inderdaad bijzonder. Je merkt geen moment dat de oorsprong van de film Brits is.

Een collega leende me een video van Hellzapoppin’ (1941). Alleen al de moeite waard vanwege de eerste tien minuten (zie ook: YouTube), zeker als je een liefhebber bent van Monty Python.

In de bioscoop valt deze week overigens ook genoeg te beleven:
Aanraders: White Material en Persécution (twee Franse voltreffers)
Onderhoudend: Exam, Five Minutes Of Heaven en Please Give (met o.a. Catherine Keener en Oliver Platt)
Volkomen k#t: Predators en La Tête En Friche

Re: Kiarostami: Shirin klinkt erg conceptueel maar trekt me toch wel aan, wellicht dat ik me daar nog eens aan ga wagen. Ik heb een vijfluik op schijf die een vriend van me of IFFR zag en op zijn verslag trekt ie me niet erg aan. Kwartier lang van een afstandje naar een bankje aan 't strand kijken o.i.d.

Volkomen k#t: Predators

ik zat tijdens Hollywoodland nog te denken of Adrien Brody wel eens in een slechte film had gespeeld. hier is ie dan (al zullen er wel meer zijn in het begin van zijn carriere)

Kent iemand van jullie de BFI film classics serie? Kleine boekjes met diepgaande analyse voor een zeer betaalbare prijs. Liep vandaag toevallig tegen deze aan:

http://www.palgrave.com/products/title.aspx?PID=336248

Intro begint al goed, over een ontmoeting met Martin Scorsese: "Brimming with enthusiasm, Scorsese described several scenes from the film to a thirty-two year old Jia [...] 'Every ten, twenty, thirty years someone comes along and they reinvent cinema...', the fevered intensity of Scorsese's voice increased, 'You reinvented cinema'..."

Je zal het maar meemaken. En dit ging nog maar over zijn debuutfilm!

Ja, die van Crash is zelfs een meesterwerk. Verder ken ik alleen Thin Red Line (ook goed).

ghehe mooie anekdote. Jia raakte die dag de grond niet meer denk ik.
ik kende die boekjes verder alleen van advertenties in de Sight&Sound...

Ik heb de Kenneth Anger dvd van BFI, fraai en degelijk uitgevoerd spul. Shirin zit er ook op.

Eigenlijk zou ik van elke goede film die ik heb gezien de analyse willen lezen in de vorm van een boekje uit de BFI film classics serie. Ik heb er helaas maar een paar van in huis liggen. Toevallig net als OMC onder meer die over The Thin Red Line. En boekjes over The Idiots en Metropolis.

Een van de dingen die ik me van het boekje over The Usual Suspects herinner, zijn de verwijzingen naar homoseksualiteit die mij geheel waren ontgaan. Zo staan de suspects, buiten het politiebureau wachtend op Gabriel Byrne, gewoon een potje te cruisen. Geen wonder dat de vriendin van Byrne in de film zo’n marginale rol speelt.

Mmm, die Del Toro figuur was dat wel duidelijk van vond ik. En die had sowieso iets met Baldwin.

Maar inderdaad als ik die lijst met boeken zie moet ik me altijd beheersen om niet alles aan te schaffen van films die ik heb gezien.

Toy Story 3 overigens. Vakkundig einde van de trilogie, dacht zowaar dat ze er op het einde aangingen (in gedachten steeds schakelend tussen "NEEEE!!!!" en "Whoa, wat radicaal...zo'n vet "Bambi's moeder is dood" trauma gaan mijn kinderen krijgen!") Moest weer eens als enige keihard lachen bij de "Ik kende Lotso" scene. Nou ja, jullie zien het vanzelf wel een keer.

Nosferatu the Vampyre
Waar de Zomergasten altijd op z'n minst goed voor is zijn de keuzefilms. Dan wil er, ondanks nog enige beperkingen, ineens ruimte voor minder voor de hand liggende films. Zoals deze, die al een tijdje op m'n lijstje/dvdr stond, maar eerst moest wachten tot ik de oude Murnau film had gezien. Niet echt noodzakelijk, maar toch netjes. Deze is ook prachtig, alhoewel slightly overdone qua ratten, idd. Veel prachtige sfeerbeelden, weldadig rustige pacing en dat nog wel in eigen land, waar de Georgische stemmen volstrekt natuurlijk klinken bij dat kerkpleintje. Logischer dan die dubs op Rijk en John iig. :)

… ik wil dat ouwe forum terug, of een bewerkfunctie. :)

Whale Rider
Typisch zo'n film waar je bijna zit te janken en een paar uur later denkt, welke film heb ik ook alweer gezien vandaag. Meer goocheltrucs dan echte magie, combinatie van sentimentele muziek, overigens de hele film veel te overheersend, lieve meisjes en dieren, wie raakt er dan niet aangedaan? Whale Rider heeft een uitstekende hoofdrolspeler, een meisje met een geweldige mimiek, ergens doet ze met de klas een dansje en ze straalt daarvoor al een en al voorpret uit. Ook is de film bij vlagen best grappig, al weet ik niet of dat de bedoeling is. De Maori's in Nieuw-Zeeland met hun gekke dansjes (bekend van het rugby-team). Verder is het echter afgezaagde thematiek dat de klok slaagt. Een fundamentalistische en irritante opa, die de oude normen en waarden in ere wil houden en eigenlijk had gewild dat zijn oudste kleinkind (het meisje dus) een kleinzoon was geweest. Het werd wat ongemakkelijk na een tijdje, zeker omdat de film's sympathie wel bij de Maori-cultuur ligt, maar ik heb geen zin om medelijden te hebben met een man die vastzit in zijn oude conservatie denkbeelden. Uiteindelijk gaan alle remmen los in het waanzinnige einde, vol aangespoelde walvissen. Ik moet toegeven, dat was best indrukwekkend.

Tender Mercies
Howard Hawks zei ooit, een geslaagde film heeft 3 goede scenes nodig en géén slechte. Dat laatste doet deze de das om, helaas, want Tender Mercies is best een lieve film, een klein tipje, ik weet dat er hier liefhebbers zijn van Forty Shades of Blue en Nashville. Ook dit is een labiele muzikantenfilm, heel alledaags. Robert Duvall, die al in zijn eerste shot op Will Oldham lijkt, spreekt een drinkeboer en voormalige country-ster. Hij herpakt zich uit de goot, in de middle of nowhere met een jonge vrouw en haar zoontje. Die laatste is een van de minpuntjes aan de film, opvallend genoeg roept hij af en toe off screen wel wat aardige dingen, maar in beeld is het John Denver-achtige mannetje een hopeloos acteur. (Om nog niet te spreken over zjin klasgenootjes die hem pesten. Een hopeloze scene) Maar daar gáát de film natuurlijk ook helemaal niet om. Het gaat om Duvall en zijn labiele klote-leven, met een ex die door Texas tourt en met veel vibrato snik-klassiekers zingt. Het is geen toeval Duvall zijn aangenomen zoon aan het eind als verrassing géén gitaar geeft.

Bamboozled
Zeer boeiende Spike Lee-film, misschien wel de film van hem waar ik het meest door geraakt werd, het meest door geintrigeerd raakte. Eerst lijkt het nog een hopeloze flop te worden, de digitale cinematografie is matig, de muziek is van soap-niveau (en dat gaat later juist wél werken) en het acteren is overdreven. Een Afro-Amerikaanse tv-show bedenker (Damon Wayans) wisselt samen met producer Michael Rapaport hatelijkheden en flauwigheden uit. Wayans heeft het snuggere plan om de meest racistische show ever op tv te brengen, waar Rapaport (I am blacker than you are) meteen enthousiast over is. (Ik krijg er een 'boner' van!) Vanaf de start van de show wordt Bamboozled een bizar leuke film. De show vol getapdans, olijke grappen, de Alabama Porch Monkeys band (= The Roots) is op een vreemde manier eigenlijk best vermakelijk. (En tegelijkertijd natuurlijk superfout, precies de verwarring die Spike Lee wil natuurlijk) Na een tijdje verschijnt het hele publiek in blackface, protesteert Jesse Jackson en weet Wayans (zijn personage heet trouwens lekker overdreven Pierre Delacroix en praat al net zo raar) niet wat hem overkomt. De trein rolt en hij kan hem niet meer stoppen. In een minder boeiend lijntje (die wel voor de "oplossing" zorgt) maakt Mos Def zich als conscious rapper heel, heel kwaad. Zo eindigt deze ambitieuze trip bijna als American Beauty en met een fraaie montage van oude racistische 'nigger'-personages die 'yes sir, thank you sir' zeggen. Die montage had nog veel langer mogen duren. Overigens is Bamboozled ook leerzaam, nooit geweten dat 'watermeloen' klaarblijkelijk allerlei slavernij/negro-connotaties heeft.

let wel het idee van Wayans om een racistische show te maken begint als een manier om zijn baas (een wigger) een hak te zetten, maar de boemerang vliegt terug in zijn gezicht. Michael Rapaport verschijnt aan 't end trouwens óók in blackface, wel een apart gezicht, het is geen toeval dat hij juist dan terugvalt in een witte strenge producers-rol. slimme satire.

Secreto de sus ojos (a.k.a. The secret in their eyes; Campanella, 2009(
Film van het jaar? Zou zo maar kunnen, want deze Argentijnse thriller is vreselijk compleet naar mijn gevoel. Een lach, een traan en Een Verhaal. Employee van een rechtbank (gespeeld door Ricardo Darin, die we nog kennen van El aura) onderzocht in het verleden een gruwelijke moord op een net getrouwde vrouw en schrijft daar nu, ouder en wijzer geworden, een boek over. Flashbacks en hier-en-nu worden verweven, waardoor het allemaal spannend blijft waar het heen gaat. De obsessie met een zaak roept herinneringen op aan Zodiac en Memories of murder, maar er is 1 groot verschil: hier is de zaak afgelopen als de film pas op de helft is. Oh ja, er loopt ook nog een functionele liefdesdraad door de film, en er zitten een paar ongelofelijke tracking shots in. Laat ik niet teveel verraden. Zoals gezegd, complete film.

Oh god die film heeft de Oscar voor beste buitenlandse film, lees ik nu! Nou, dat is dan misschien eens een keer terecht hahaha.

de soundtrack van whalerider is van lisa gerrard, dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film. op zichzelf is de muziek goed aan te horen.

oeehh Secreto klinkt goed.

ben sowieso niet zo'n fan van Gerrard, meen me een andere film te herinneren (titel kwijt) waar ik haar als composer langs zag flitsen en later dacht mwah.

The Getaway
Dacht niet dat Peckinpah zulk gelikt entertainment in zich had. Hij zal wel een beetje gedwongen zijn door de ster van de film, Steve McQueen, die later ook nog op eigen houtje Peckinpah's vaste soundtrackcomponist ontsloeg en Quincy Jones inhuurde. Dat werkt prima, niet in geringe mate omdat Quincy Toots meeneemt. De funky en toegankelijke muziek past prima bij dit komische actie-spektakel. Eerst lijkt de film nog intellectueel te worden, Steve McQueen (die niet eens meer de moeite doet om te acteren maar gewoon 'cool' is) wordt dankzij een dealtje met de gevangenis-directeur vrijgelaten. (Ik was allang blij dat 'the getaway' geen tunnelgraverij was). Hij is natuurlijk niet zomaar vrij en moet een bankoverval gaan regelen. Daarvoor heeft hij zin dinnetje nodig, de beeldschone maar gortdroog articulerende Ali McGraw. Het intellectuele aspect zit 'm in hun relatie. Die is gecompliceerd, vol gekibbel en bijna Roegs. (Hét Roeg-moment zit erin als McQueen naar een riviertje staart waar mensen aan de oever picknicken en hij fantaseert dat hij met z'n meissie in het water duikt). De bankoverval gaat vanzelfsprekend niet van een leien dakje en daar begint de ware vlucht, achterna gezeten door flikken en schurken. Bij die laatste zit het minste lijntje van de film, Hitchcockiaans melig en vrouw-onvriendelijk. De schurk van dienst gijzelt een dierenars-paartje, hij speelt eerst met een zwart katje en dan met het blonde.. Nou ja. Dit zorgt voor tal van flauwigheden en het arme domme blondje krijgt het later nog letterlijk voor d'r kiezen als McQueen d'r een verrasssende ram voor d'r kop geeft. Heeft Peckinpah d'r toch nog wat fouts/bruuts ingesmokkeld.

Tess
Ik las nog even terug wat ik van Winterbottom's Jude vond en hoewel ik daar kritisch was, zou ik 'm toch duidelijk prefereren boven Polanski's Tess. Dit is een nogal saaie zit, niet in geringe mate te wijten aan het ijskonijntje Kinski. Zij speelt eigenlijk die typische literaire vrouwenheldin, peinzend over zelfmoord, zelfopofferend en lijdend met een grote L. Doe mij dan toch maar de working class frustratie van die man in Jude. (Of heette ie nou zo.. nou ja) Tess' tegenspelers zijn op zich wel aardig. Een Gatsby-achtige nouveau rich man, die haar misbruikt en een op het oog sympathiekere werkelijke edelman die zich later als fundi ontpopt.

Paper Moon
Soort schelmen-versie van Alice in den Staedten. Wel minder goed, maar niettemin mijn film van de week. En dat terwijl Tatum O'Neal eigenlijk niet zo goed speelt. (Zeker vergeleken met Bad News Bears) Ze maakt haar debuut samen met pa (Ryan) waarvan het in de film onduidelijk is en blijft of hij werkelijk haar pa is. In de remake kunnen ze trouwens subiet Brad Pitt invliegen. Ryan O'Neal máákt de film. Hij pikt haar op in de middle of nowhere als moederlief dood is. Opvallend, de cinematografie in zwart-wit van Kovacs werkt voor geen meter op die open vlakten van het begin, maar zodra het schaduwenspel in meer bebouwde omgevingen begint ziet er het er ineens fantastisch uit. Het is de tijd van de Depressie en het duo vindt elkaar (al ruziend) als con artists. Geldwissel-trucs, weduwen oplichten met bijbels, dat werk. Het is aan de kleine Tatum te denken dat de ervaren con artist niet zelf gepakt wordt door een gold digster. Later gaat het dan natuurlijk alsnog mis, bemoei je nooit met bootleggers! Een cruciaal verschil met Alice in den Stadten zit in het einde. Wenders pakt natuurlijk goed door in een melancholisch slot, wat ook hier had gekund (zelfs inclusief mooie foto). Maar Bogdanovich zit in Hollywood en moet toch een min of meer positief einde eruit persen. Suikerspinnerij ging 'm ook te ver, dus kiest ie maar voor de melige afslag.

Farewell, My Lovely
Schijnt een remake van Murder My Sweet te wezen, maar die Chandler-noirs zijn zo onnavolgbaar dat ik geen enkel element herkende. (Behalve dan klassieke elementen als de schone dame die in een dure villa van een trap afdaalt!) Als een soort beloning van een prachtcarriere mag Mitchum hier de oude Marlowe spelen. In kleur nog wel. Dit haalt het niet bij de versie van Altman, maar vermakelijk is het zeker, vanaf de trompet-tonen uit het begin. Marlowe heeft zich in de nesten gestoken, vertelt in flashback aan een bevriende agent hoe het zo komt en wij volgen zijn avonturen door nepperig Los Angels (dat iets van One from the Heart heeft) Mooiste personage is een wino wijf dat ooit in een sexy club werkte en nu misschien wat clues voor de sjofele detective heeft. Hij praat eerst met 'r vanachter een gaasje (bij de deur). Marlowe: 'I feel like a fly out here'. Ander gedenkwaardig karakter is een reusachtige (en reusachtig domme) Frankenstein-achtige gangster van wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken. (De katalysator van het plot) 'I want my Velma!' Ook Harry Dean Stanton doet trouwens mee (en Sylvester Stallone die ik niet spotte) Stanton is jong en lang niet zo mager als later, wat voor verslavingen heeft die man opgelopen in de tien jaar erna!

an wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken

?! moet zoeken :)

dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film

Afgelopen vrijdag naar Mad Max gekeken. Aardige B-film, maar de soundtrack is hilarisch.
'overheersend' is nog zachtjes uitgedrukt. Ook grappig om te zien waar de inspiratie
voor de zaagscène uit 'Saw' vandaan komt.

http://blog.eyjan.is/ho/files/2009/04/brianmay2.jpg

de schuldige :)

enige goede aan Mad Max is de inspiratie voor
https://www.youtube.com/watch?v=FWOsbGP5Ox4

LOL, ik dacht ook dat het dezelfde was.
Freddy had het ongetwijfeld prachtig gevonden.

Queen heb je ook niet altijd van goede smaak kunnen betichten. :)

Mad Max is erg goed natuurlijk, maar deel 2 gaat het om, wat een teringzooi maken ze er daar van. :)

Ook ik heb lang gedacht dat Brian May Brian May was, maar Brian May blijkt Brian May. Zijn soundtracks zijn behoorlijk druk, maar dat geldt ook voor veel van de betreffende films. Iemand wel eens Turkey Shoot (Brian Trenchard-Smith, 1982) gezien?

Hah, net als George Clinton dus (niet George Clinton).

ah you're spoiling the fun Vido! ;)

overigens is er nog een Ludo M, een amateurdarter in Friesland met een voorliefde voor snelle motoren.

Agora (Alejandro Amenábar, Spanje, 2009)
Zie nu pas dat ie door Olaf op de <a href="http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2010/07/agora-alejandro-amenábar-2009.html#more">voorpagina</a> besproken is. Zal daar wat in de comments gooien.

O ja, BBcode... En ik had deze nog liggen.

The last station (Michael Hoffman, Duitsland, 2009)
Leo Tolstoy – onbetwist één van de grootste 19e eeuwse schrijvers en, betwistbaar, majeur pacifistisch en anarchistisch denker – komt er een tikkel bekaaid vanaf in dit kostuumdrama. Hij wordt neergezet als een ietwat verwarde Sinterklaas (die prachtige volle baard zal meespelen) die zijn laatste levensjaar het niet geringe familiekapitaal en zijn auteursrechten wil verkwanselen. Hij dient als speelbal voor twee krachtige figuren, die met weinig scrupules hun eigen belang dienen. Vladimir Chertkov, vriend, uitgever en oppertolstoyaan, die het intellectuele en financiële kapitaal wil inzetten voor het hogere goed van de bergrediaanse barmhartigheid. En Sofia, vrouw, minnares, die het geld vooral binnen de familie wil houden. Knap, dat beide haaibaaien toch een sympathieke kant behouden en duidelijk blijft dat ze zielsveel van die ouwe houden.

Violence at High Noon
Het oeuvre van de totaal vergeten Japanse regisseur Oshima is onlangs heruitgegeven. Filmcomment noemde de man beter dan Godard (met wat voorbehoudjes hier en daar, maar toch) Dus maar 'ns gecheckt. Welnu, technisch gezien, of misschien beter intellectualistisch, is dit inderdaad een verbluffende film. Meesterlijke en gewaagde driftige editing en algehele cameravoering, alles in een zeer vloeiend ritme. Het heeft inderdaad wat van Godard, maar bijvoorbeeld ook van Antonioni. Een typische Antonioni-momentje is als midden in het bos ineens een stem over een luidspreker klinkt die een verkiezingsuitslag meedeelt. (De luidspreker is verder nergens te zien) Ook de muziek is gepast avant-garde gehamer op xylofoons enzo, het bekende werk. Maar uiteindelijk is Violence at High Noon wel een erg moeilijk doordringbare film. Het gaat om de avonturen van een seriemoordenaar, zijn vrouw en een slachtoffer en de interacties tussen al deze mensen, maar door de gigantisch ingewikkelde flashback-structuur had ik dat sowieso pas halverwege door! Het moet gezegd, hoe Ishima die puzzelstukjes heel langzaam op de goede plek ligt is wel weer knap gedaan. Maar daarna gaan de slachtoffers wat filosoferen en uiteindelijk blijft de film toch wat steriel, beetje inherent aan deze stijl.

Smiles of a Summer Night
Bergman kon zowaar ook wel eens grappig uit de hoek komen. Dit was zijn oeh la la doorbraak, een Shakespeariaanse komedie, later ook door Woody Allen gretig verwerkt in bijvoorbeeld A Midsummer Night's Sex Comedy. Dat somt de inhoud van deze film ook wel op, want die Zweden waren er vroeg bij. Tolerant volkje. Prachtig contrast tussen de in nette kleren gestoken upper class personages en uitspreken als "wist jij dat hij orgies houdt". Zelfs wat boobies ontbreken niet, zo is er een dienstmeidje dat zich langzaam als Tatjana in Flodder ontpopt. Mooiste (ook inhoudelijk) personage is echter een toneeldiva gespeeld door Eva Dahlbeck, die ergens nog met veel vibrato een liedje zingt, een van de meest magische momenten. Het mannelijke hoofdpersonage, een oude geit annex advocaat, heeftnog altijd een crush voor d'r .Hij zit alleen opgescheept in een huwelijk met zó'n jong ding dat ze niet eens met hem naar bed durft (en iedereen haar voor zijn dochter aanziet) Niet zo vreemd dus dat ze met de zoon van de man aanpapt. Overigens lijkt de advocaat met zijn zorgvuldig gekapte gezichtshaar weggelopen uit de wereld van Studio 100. Bergman in Plopsåland! (De film is bij vlagen net zo flauw)

Soy Cuba
De linkse Triumph des Willens zeg maar en daar zag het de eerste 45 minuten niet echt naar uit. Het Sovjet-team dat deze film in Cuba schoot heeft werkelijk fenomenale plaatjes gemaakt, bijna expressionistische cameravoering, veel lage hoeken en een maelstrom aan couleur locale, in eerste instantie haast zonder plot. Amerikaanse toeristen in Cuba aan de wandel en dans met hoeren, het lijkt werkelijk wel Cassavetes! Daarna begint echter het propagande-gehalte zo'n beetje per minuut op te lopen. Amerikaanse militairen gelegerd op Guantanamo gedragen zich als varkens, Batista politie agenten líjken op varkens. Het is tijd voor Rrrrrrrrevolucion. Wij zijn allemaal Fidel. Op de korte termijn was die revolutie een mooie stunt en goed voor het land, dunkt mij, maar je vraagt je inmiddels af of het op de langere termijn niet beter was geweest als die Amerikaanse marionet nog even was blijven zitten. In elk geval lijkt Cuba tegenwoordig nog altijd op het Cuba wat hier in het begin wordt geschetst.

had Tolstoi op het eind van zijn leven niet een of andere hoogstpersoonlijke religie opgericht?

wel komisch eigenlijk, ik voel een oneindige sympathie voor de man en dat komt alleen maar door het beeld dat hij ZELF van zichzelf [nou ja "Levin" dan] schetst in Anne Karenina

hehe iemand heeft op YouTube een lego versie gemaakt van 3 minuten. :)

https://www.youtube.com/watch?v=NfO6okjs0cg

inclusief de zwembadscene die vergat ik nog te noemen (en waren we allemaal vergeten bij die zwembadplaatjes van laatst) ook Soy Cuba heeft een zeer gedenkwaardige. (Touch of Eviliaanse achtige lange take)

http://blog.humuhumu.com/wp-images/i-am-cuba.jpg

Las ergens dat in het huidige nummer van Vrij Nederland een leuke lijst filmclichés staat. Zoals: als een held uit een gevecht komt, zit er altijd vuil op zijn wangen, maar nooit op zijn neus. Of: als de camera het politiekantoor inzwengelt, wordt er altijd net een prostituée of een travestiet opgeleverd.

is inderdaad best een geinig artikeltje.. andere voorbeelden:
"Iemand die hoest gaat dood"
"Als een man en vrouw samen moeten rennen trekt hij haar aan de hand voort (afzonderlijk zou het sneller gaan)"
"Als iemand een microfoon pakt hoor je even feedback"
"Zwangere vrouwen bevallen voor het einde van de film" (geldt dit ook voor die nieuwe Ozon?)

een afzonderlijk kopje krijgt de Bechdel test. een film slaagt voor deze test als:
a)er minstens 2 vrouwen in zitten die b)met elkaar praten over c) Iets anders dan mannen

er schijnen enorm veel films voor die test te falen.

had Tolstoi op het eind van zijn leven niet een of andere hoogstpersoonlijke religie opgericht?

Jazeker, het Tolstojisme. Al houden ze het er in de film vooral op dat dit een bedenksel was van Leo's Petrusfiguur Chertkov.

Im Winter ein Jahr (Caroline Link, Duitsland, 2008)
Beste film dit jaar gezien. Met afstand. Het is herftst. Moeder verzoekt kunstenaar een portret te schilderen van haar twee kinderen. Dochter, begin twintig, leerling aan de dansacademie, zoekend, werkt weigerachtig mee. De zoon kan dat niet meer, heeft zelfmoord gepleegd, komende winter een jaar geleden. Geleidelijk komen we meer te weten, over de zoon, de dochter, de moeder, de vader en zelfs van de kunstenaar. Sfeer, beeld, diepgang en tempo doen denken aan Heimat 2, toen Hermannchen in München woonde. Maar dit is geen uitgekauwd epos, dit is een klein prachtverhaal met oneindig open eindes.

op de lijst dan :)

Oliver!
Leuke liedjes hoor, maar ik zat toch vooral met 'bwiepewieb boing when the crowd says bo selecta!' in mijn hoofd. Nooit geweten dat die artiestennaam uit het oeuvre van Dickens kwam. (Zou ik echt nooit eerder een versie van Oliver Twist hebben gezien?) Ik weet het niet meer. Als vaker met musicals vind ik hier de liedjes af en toe elkaar te snel opvolgen, wat ten koste gaat van het verhaal. Zo volgt er na het prachtige, door de Fagen boys gezongen I'd Do Anything For You (ofzoiets) meteen weer iets heel anders. Met de stem van de schattige kleine Oliver is iets raars aan de hand, hij zingt zo zuiver, zo vrouwelijk ook. Vraag me af of het gedubt is. Het klinkt in elk geval iets te clean.

The Red Shoes
Ik vind het eigenlijk maar een beetje pompeuze figuren, die Archers. Houden echt veel van zichzelf volgens mij. (Iets wat ook wel een beetje voor mede-Brit Hitchcock geldt) Ik was rond mijn 10e helemaal into Hans Christian Andersen, maar het was lang geleden dat ik een bewerking van een van zijn verhalen op celluloid zag. (Iets met vrouw Holle en een echoput uit Tsjechie, meen ik, zul je zien dat dat niet van HC Andersen was) Maar goed, The Red Shoes is logischerwijs eerst en vooral een dansfilm, en dat is toch een 2nd rate kunstvorm (zoals een componist in de film opmerkt) Het proces van het componeren van de muziek is best boeiend, maar de eindeloze balleten, ik pas. Eigenlijk zit al het goede van The Red Shoes in het dramatische einde, met nog best wat techni-color bloed, boeiende dilemma's en een hysterische speech.

Election
En ik maar denken waarom voelt het zo logisch dat die acteur die de leraar speelt zich in een high school bevindt. Pas achteraf schoot het me te binnen. Natuurlijk. Ferris Bueller. Election is geen geniale, maar wel een geinige film, met American Beauty-trekjes (Thora Birch was ook eerst gecast, maar stapte ook) en een overkill aan voice-over. (Werkt alleen in een gebedsscene!) Had me nooit gerealiseerd dat Reese Witherspoon zo'n onderdeurtje is. Zij speelt hier een superfanatieke leerlinge die per se in de leerlingenraad wil gekozen worden. Broderick heeft thuis problemen, kan haar niet meer lijen en trommelt een concurrent op. Deze dommige football-speler is eigenlijk het meest sympathieke karakter van de film en de enige die het goed met de mensen voor lijkt te hebben. Ook met z'n losgeslagen anarchistische zusje die uiteindelijk in een nonnenschool belandt en dan recht uit een Martel-film lijkt te zijn weggelopen. (Ze had altijd al zo'n hoofd) Een van de mooiste scenes volgt bij het stemmen tellen. Reese spiedt door het raampje en een van de commissie-leden kan natuurlijk niet 'kiele kiele' zeggen tegen een blond meisje. Hij zegt dat hij gewonnen heeft waarna het chartoonkaraktertje Reese door de gang stuitert. Ander geinig detal is het lullige autootje van leraar Broderick. Leraren zijn losers die in Europse minikaaretjes rijden.

Ball of Fire
Amusante screball uit de koker van Billy Wilder, als scenarist en Howard Hawks als regisseur. Wilder had bij het schrijven wel hulp, wat niet zo vreemd is want Ball of Fire is een soort taalspel en als je zijn Engels hoort vraag je je af of hij zelf zo thuis was in het stadsdialect van New York. Een groepje sukkelige wetenschappers onder leiding van Mr. Uitgestreken Gezicht Gary Cooper werkt al jaren aan een encyclopedie. Maar dan realiseert Cooper zich dat hij maar 'ns naar buiten moet. Daar komt hij Barbara Stanwyck tegen als wereldwijze dame, die vooral indruk maakt in haar eerste scene. (Ze zingt heel sympathiek swingend een boogie liedje) Cooper en co. are likely to get informed op allerlei gebieden, raken in de problemen met mobsters en verrichten wat heldendaden. Het is allemaal flinterdun, maar met stijl, flair en tempo gemaakt.

Hij zegt dat hij gewonnen heeft waarna het chartoonkaraktertje Reese door de gang stuitert.

zij natuurlijk

Beste scene in Oliver! (prachtige film trouwens) is die ronddraaiende schaal... Overigens zit er een dansliedje in dat haast wel de directe aanleiding geweest moet zijn voor Python's "every sperm is sacred". Bakkers, schoorsteenvegers, ze zitten er allemaal in.

Oh die David Lean versie moet ik nog steeds zien... :(

ronddraaiende schaal? daar schiet me even niks van te binnen. wel een verstoppartijtje in een varken en sowieso de eerste momenten dat Oliver in Londen aankomt zijn erg mooi en massaal en pittoresk enzo.

ik spotte volgens mij ook nog een Boards of Canada sampletje. een van die Fegan rascals zegt "Yeah that's Right" op zijn Music Has The Right To Children zeg maar.

Hij gaat toch uit stelen met die boef (die door de brievenbus kijkt of alles goed gaat) en dan laat Oliver die schaal vallen die tergend langzaam blijft ronddraaien. Man, wat een scene.

oh ja! :) ik zat aan een draaimolen te denken op de een of andere manier.

شیرین
Shirin dus, van Abbas Kiarostami. 114 Iraanse dames en Juliette Binoche kijken naar een verfilming van Nezami's gedicht Khosrow va Shirin en in plaats van de film kijken wij naar de gezichten van het publiek. Vreemd idee en ik denk dat het scheelde dat ik een bovenmatige interesse in de Iraanse cultuur heb, waardoor ik het gedicht interessant vind, de taal … en ja, toch ook wel de vrouwen. ;) Zeer verschillende schoonheden, op allerlei manieren mooi. Het gaat om de Shirin (wat overigens 'zoet' betekent) in alle vrouwen, maar qua duiding kan je er veel kanten mee op, al zit er zeker een kritiek op de situatie in Iran in denk ik. De soundtrack, zeer westers gearrangeerd, was gelardeerd met bekend aandoende thema's, een gezongen gedeelte een opera-achtige bewerking van een gedicht van Attar. Anderhalf uur lijkt in eerste instantie wat lang maar is toch wel goed om er in te komen. In het begin denk je wat komen die tranen makkelijk (waarschijnlijk ook omdat het geen nieuw verhaal is wat ze horen), maar aan het eind voel je al een stuk meer mee. Het is eigenlijk een soort mantra, of gebed.

ik kende ooit een heel knap meisje dat Shirin heette. :) maar die was Indo geloof ik.

Namen etymologie is ook best interessant. Ik ving 'soosaneh' op in de tekst en dat betekende 'verbrand' haalde ik uit de ondertiteling, 'Suzanne' (سوزان in Perzisch), de uitgang '-eh' (ه) is voltooid verleden tijd, zal wel brand betekenen dan.

In een gedeelte van het gedicht wat ik kende moet Shirin (zoet) het opnemen tegen de wat hoerige Shakar (suiker). Khosrow vindt uiteraard geen bevrediging bij de laatste. :)

@Ludo: RE: The Red Shoes
Zelf ben ik ook niet zo van het ballet, maar hier kan ik het wel hebben. Zal te maken hebben met het kleurgebruik (Technicolor) en de fotografie van Jack Cardiff. Vorige week zag ik de documentaire Cameraman: The Life and Work of Jack Cardiff (Craig McCall, 2010) waarin nog eens wordt benadrukt hoe eigenzinnig en invloedrijk The Archers waren. Grote fan Martin Scorsese citeert zelfs in Raging Bull een scène uit The Red Shoes. Een directere link tussen ballet en boksen kan ik zo snel niet bedenken.

een bokser moet ook licht op de voeten staan en kunnen dansen. :) ik heb The Archers nog niet helemaal opgegeven, Colonel Blimp wacht ooit nog. (en Little Black Room was prachtig ten slotte)