Filmforum

Vendredi soir vind ik een van Denis' beste. Ik ken geen andere film die het gevoel van beginnende fysieke aantrekkingskracht zo invoelbaar op het scherm brengt. Al komt Soderbergh's Out of sight ook een heel eind...

heh en daar ook al in de kleine ruimte van een auto. (nog wat kleiner )

The Seventh Seal is stiekem wel een beetje belachelijk.

Lacombe Lucien is erg mooi, de Volkskrant heeft net een dvd-box uit met 4 Malle's. Au Revoir Les Enfants en de evil twin Lucien Lucombe, alsmede euh Les Amants en L'ascenseur pour l'échafaud, voor die honderden lurkers die dit forum bezoeken zeg, ik zeer de moeite waard ;)

waar ik Sunshine zei moet het trouwens Sunrise (van Murnau) zijn qua L'Atalante.

En o ja, die Bon Jovi docu afgelopen zaterdag. Tja, waarom zwartwit? Beetje arty doen terwijl Bon jovi dat niet is. Had gewoon in kleur gemoeten. Verder ook te veel zonnebrillen en ze zijn ook een beetje eng.

ik zag maar een klein stukje maar het kostte me al die tijd om sowieso te zien dat het Bon Jovi uberhaupt was. :)

Stukje over Police, adjective op de voorpagina.

The Man Who Fell to Earth
Als Nicholas Roeg niet iedere tien minuten een naakt lichaam ziet krijgt hij ondraaglijke jeuk. Gelukkig weet hij dat ook hier weer te voorkomen! Ditmaal lijkt hij zelfs werkelijk personages in te lassen die geen enkel ander doel hebben dan naakt in een zwembad te springen. En dat terwijl The Man Who Fell to Earth tegelijkertijd ook gewoon een behoorlijk serieuze sci-fi is, met de ultieme graatmagere spaceboy David Bowie in de hoofdrol. Roeg heeft een voorliefde voor rocksterren klaarblijkelijk, want hij werkte ook al met de (ook qua uiterlijk) vergelijkbare Jagger. Dat was in Performance, een evenwichtigere film. Erg geinig is hier dat juist Bowie's ogen een cruciale rol spelen, in Chien Andalou-achtige verwikkelingen. Al zijn de ogen hier overigens wel gelijk van kleur. In typische Roeg-stijl roetsjt de film onnavolgbaar door de tijd heen. Eerst stort Bowie neer in Nowheresville, USA, maar het volgende moment is hij al de steenrijke eigenaar van een of ander bedrijf. (Hij had wat patenten van zijn thuisplaneet meegenomen) Als een soort Citizen Kane of regisseur/miljonair Howards Hawks verandert hij langzaam in een kluizenaar; wil hij eerst nog naar huis, na een onduidelijk en mislukt space-shuttle project raakt hij aan de drank. Zijn eigen planeet is uitgedroogd dus hij is nogal dorstig! Ondertussen vermaakt hij zich met zijn (begrijpelijk) hysterische meissie, die hij uit een hotellift heeft opgeduikeld. De arme alien kan slecht tegen liften en autorijden, hoe langer ik erover nadenk hoe meer dit toch eigenlijk een (tragi)komedie moet zijn.
RoboCop
Verhoeven was de boeiendste Zomergast, dus dan de augustus-maand ook maar afsluiten met nog een film van hem. Misschien zat ie toch iets te kort op Starship Troopers. RoboCop voelt toch simpeler aan, al heeft het dan dezelfde thematiek en eenzelfde soort interludes met stompzinnige reclames voor vermaak in een dictatoriaal Amerika. RoboCop is een behoorlijk interessante held, een soort Frankenstein en hij heeft zelfs wat van Pinokkio. De machine die weer mens wil worden, die zijn eigen herinneringen nauwelijks begrijpt. (In een mooi moment loopt RoboCop door zijn vroegere huis) Het is jammer dat alle schurken, lachend als cartoon-figuurtjes, recht uit de A-Team zijn weggelopen. Teveel flauwe grappen, behalve dan de allerlaatste in de film. (Iemand krijgt ontslag) Wel leuk dat Nancy Allen ook hier mee mag doen, als ultieme jaren '80 girl next door. Vreemd (tragisch?) hoe je hier al ziet dat ze met 37 aan de oude kant wordt voor dit soort Hollywood-popcorn, maar dat maakt ze wel des te sympathieker, als partner van Murphy, de latere RoboCop. In die uitrusting lijkt zijn strakke bekkie trouwens erg veel op het smoelwerk van Terminator Schwarzenegger. Hoe hij al die kogels kan verwerken zonder dat iemand zijn (blote) kin treft is raadselachtig. Later, als de haast verslavende "gore" helemaal losbarst gaat de helm af voor een Pierluigi Collina-look, extra bruut.
Skellig
Een Justin Bieber-achtige mannetje, van zijn lieve glimlach wordt je na een tijdje weeig, verhuisd met zijn ouders naar een bouwvallig huis. Ouders (en zeker zijn pa) hebben weinig aandacht voor 'm, er is dan ook een nakomertje op komst en het huis moet opgeknapt worden. Zoals vaker in jeugdfilms is er iets niet pluis in het huis, vergelijk het met Coraline. In dit geval dan in de schuur. Daar zit een vieze Tim Roth! Hij lijkt in eerste instantie vastgeroest aan het meubilair, hij eet voornamelijk paddestoeltjes die op de wanden groeien (en anders wel slakken). Voor een jeugdfilm zit er een hoop rottigheid (letterlijk dus) in deze film. De dood is overal, zo belandt het pasgeboren zusje van Bieber in de couveuse. (De baby's die deze rol spelen zien er logischerwijs wel kerngezond uit...) In het ziekenhuis heeft Bieber een ontmoeting met een bejaarde dame (ook al op de rand van de dood) die 'm de moed geeft die rare figuur in de schuur in beweging te brengen. En verrek, wat groeit er nou eigenlijk op zijn rug? U kunt het raden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. In de bijrollen zitten trouwens nog wat grappige accenten (letterlijk) het beste mattie van Bieber is een gangstaboi die praat als Dizzee Rascal en het viel me hier voor het eerst op hoe dat smeuïge accent van de Schotse Kelly McDonald eigenlijk een soort babytaaltje is.

@Ludo: RoboCop - heb je de paar Jezusverwijzingen nog ontdekt?

komisch genoeg niet (ik las het achteraf pas) waar ik ze in The Natural wellicht ten onrechte meende te bespeuren (alhoewel het oeuvre van Malamud heel religieus is natuurlijk) had ik 't niet door. terwijl ze natuurlijk wel voor de hand leggen, man die opstaat uit de dood, martelaar.. enzo.

maar je kunt ook te ver gaan op IMDb las ik iemand die (half-grappend) meende dat RoboCop's vizier ook een verwijzing was (het is namelijk een kruis)

maar ergens loopt "Robo" nog over water (of die illusie wordt gewekt) en dat was totaal langs me heen gegaan.

Teveel flauwe grappen

Dat is toch een slechte eigenschap van Verhoeven, die moet er altijd een paar van die heel boertige Jan Steengrappen in gooien, ook als ze helemaal niet bij de sfeer van de film passen.

Hèhè, Flesh + Blood is daar wel in zijn Amerikaanse periode het beste in. Al haalt het het natuurlijk nooit bij Spetters, bedacht laatst wel hoe visionair die film is geweest, zo'n briljante toekomstvisie van vulgair Nederland (dat had men toen nog niet door. :) Bijna S.F.achtig wat dat betreft.

ja de eerste keer dat ik een gedeelte van Spetters zag (als 12 jarige ofzo) zal ik niet vergeten. :)

Ik zag 'm pas een paar jaar geleden. Heeeeel apart om de vader van een Havo-klasgenoot, tevens schoolvriend van m'n pa, op het station 'bediend' te zien worden. :D

gheh, hij liep die film niet de hele tijd te promoten dus thuis? ;)

re The Man Who Fell to Earth: De link naar Un Chien Andalou legde Bowie indertijd ook: de concerten van de Station to Station tour (1976,releasejaar van de film) openden met die Bunuel/Dalí film.

Het is ook leuk om in The Man Who Fell To Earth platenhoezen van Bowie tot leven te zien komen.

http://www.xs4all.nl/~gert01/low.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/lowmen.jpg

http://www.xs4all.nl/~gert01/station.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/stationman.jpg

Ja goed idee, die moet ik meteen weer eens opzetten (reissue wel weer met gekleurde hoes hè ;)

de concerten van de Station to Station tour (1976,releasejaar van de film) openden met die Bunuel/Dalí film.

Zucht en daarvoor eerst verplicht naar Kraftwerk luisteren. Whaddaguy.

nogal. :)

en een amusant acteur komt ie weeerrr

http://i3.squidoocdn.com/resize/squidoo_images/-1/draft_lens4077202module27614432photo_1239810520intothenight2.jpg

Jaa, fantastisch. Ben na het lezen van Hugo Wilcken's (overigens erg goede) 33 1/3 boek over Low ook erg benieuwd naar Bowie's soundtrack voor TMWFTE. Was 'm toegezegd, om vage redenen ging 't uiteindelijk toch niet door. Bowie inschattende zijn veel dingen in de loop van de jaren gebruikt voor andere albums. Subterraneans op Low zelf schijnt oorspronkelijk voor de film gecomponeerd te zijn geweest bv.

De 'incidental' music in de film zelf vind ik overigens ook fantastisch, met die als belletjes klinkende synthesizer erin.

LOL @ die still uit Into The Night
Bowie als Warhol in Basquiat is ook...amusant.

Alle Nederlandse films komen online!

Dat lijkt me een weldaad. Kan genoeg dingen bedenken die ik wel weer eens zou willen zien.

Ik niet eigenlijk, kom eens met wat tips.

ja ik ging ook alweer voor de ironische grap..
(ik wil de Vierde Man van Verhoeven wel eens zien)

poeh de beste Nederlandse film ooit... hmm. Wilde Mossels misschien wel.

Nou die films van het werktheater bijvoorbeeld (Opname!). Ditvoorst, nooit iets van gezien. Ivens en vd Keuken, nauwelijks bij mij bekend.

Ik zou ook dingen gaan zitten kijken uit nostalgie denk ik. De kleine waarheid, de stille kracht, Q & Q, etc. Of uit nieuwsgierigheid, zoals vroege films van Ian kerkhof.

Nou genoeg dingen, schrap "weer" in mijn vorige post, maar ik ga me wel vermaken denk ik.

poeh de beste Nederlandse film ooit... hmm. Wilde Mossels misschien wel.
De Noorderlingen, toch?

Q en Q wil ik ook wel weer zien. Hoewel, de herhaling van De Zevensprong een paar jaar geleden vond ik toch niet zo spannend als de eerste keer :)

De Noorderlingen, toch?

Verreweg.

Verder wel mooie "blote tieten & GGGGGODVERRRRDOMME" archief. (Van dat laatste zou een hobbyist eens zo'n Scarface-zegt-fuck Youtube compilatie moeten maken. :)

Meeste gvd's in mama is boos/schatjes gok ik. [Whatever happened to Akkemay]

gewoon te bestellen:

http://www.werkteater.nl/dvd.html

Nou daar gaan we!

Beste Nederlandse film ooit blijft voor mij Spoorloos overigens.

Spoorloos inderdaad [kan me er echter weinig van herinneren]. Lek vond ik destijds ook onverwachts goed, vooral die shoot-out met Victor L. & kind staat me nog bij:) Nooit meer gezien sindsdien.
Kan Door Huid Heen ook linkerrijtje.

Ik denk dat Kan door huid heen ook mijn toptien weleens zou kunnen halen ja...

Spoorloos ligt natuurlijk erg voor de hand, maar ik ben erg gecharmeerd van Van Goghs verfilming van "Terug naar Oestgeest"

het Veertiende Kippetje wil ik ook nog 'ns zien (ik vermoed ontzettend slecht, maar hee, dat kan ook leuk zijn)

Top 3: De smaak van water, Wan pipel en Spoorloos inderdaad. Gaan we Lokum in Mokum vergeten?...

Meer cultklassieker dan een meesterwerk, maar ik wel hem toch nog wel een keer zien: Temmink.

Schrijnend dat we geen dingen noemen die puur als film een meesterwerk is. Vooral veel cult, van jeugdsentiment (Schatjes godverdomme) tot niet gezien maar wel omhooggecanoniseerd (Ivens, V.d. Keuken, Ditvoorst). En persoonlijke voorkeuren die zeer hoog scoren op deelaspecten, maar overall toch eigenlijk middelmaat zijn. In mijn geval: De smaak van water het eerste uur briljant botafkluivend toneel, Wan pipel in het begin magistrale combi reali-docu, Spoorloos briljant verhaal/script ("Are you the author of The Vanishing?").

Nooit geland hier, die zogeheten 'cinematografie'.

Moet zijn: "Are you the author of The Golden Egg?"

misschien hadden ze hier ook quota moeten instellen zoals in Groot-Brittanie en Frankrijk gebeurde. dan komt er ten minste wat productie op ging. maar in dit land veranderen ze de naam van het nationale Filminstituut. in EYE FILM ofzo. tja.

Mon Fils A Moi
Deze film tergt de kijker dermate, dat deze aan het einde gaat zitten hopen op bruut en definitief geweld. Dat zou dan in elk geval een oplossing zijn. Maar dat valt dus (zeer relatief) mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt) en uiteindelijk heeft het einde wat van Nue Propriete, een b-Dardenne film. En zo blijft de arme zoon hier in de penarie zitten en in de greep van zijn akelige moeder. Nathalie Baye (toch vooral bekend als de schattige scriptgirl in Nuite Americaine) is fantastisch als de moeder die haar zoon in een beknellende omhelzing van gestoorde liefde kapot maakt. Hij mag geen vriendinnetje, hij mag niet naar feestjes, hij mag zijn edele delen niet voor haar bedekken en hij mag ook niet gezellig met zijn vader mee naar tennistraining. Die vader wordt, zijn de Dardennes weer, gespeeld door Olivier Gourmet, ook hier weer sullig goed, een van de pijnlijkste aspecten van de film bestaat eruit dat palief tot 2x toe pas wat aan de situatie probeert te doen als de oudere zus het goede voorbeeld heeft gegeven. Fascinerend.

The Yakuza
Robert Mitchum verdwaalt in vertaling! De broertjes Schrader waren er vroeg bij met hun Japanse fascinatie, ook hier de inmiddels bijna clichématige beelden van Westerse mannen van middelbare leeftijd sjokkend door onbegrijpelijk Japan, met die rare balletje-balletje gokhallen en eindeloze neonlichten. Het is jammer dat de Schraders een uitgebreid college willen geven over de gebruiken (afgehakte vingers!) en opvattingen van eer (het hoofdthema) van de Japanners. De eerste expositie-scene wordt nog fraai weggedraaid voor wat sfeerbeelden, maar daarna moeten we er toch aan geloven met een hoop uitleg-dialogen. Ook maakt de film er een gewoonte van om af en toe een nieuw personage in te lassen "ik heb een broer, NEE heb je een broer' "oh verrek daar is ie, en hop, nu is ie dood'. Want, dat vergeet ik even, het is natuurlijk wel gewoon een crime-film, met Mitchum die louche zaakjes moet oplossen van een vriend die geen vriend blijkt te zijn, bijgestaan door een muizig mannetje. Waar ken ik die kerel van, zat ik de hele film te denken. Bleek Richard Jordan te zijn, al eerder goed als aangever voor Mitchum in The Friends of Eddy Coyle.

Antonio das Mortes
Hier zouden ze een verklarende woordenlijst bij moeten leveren. En dan bleek het ook nog een vervolg te zijn! Het bewijs dat een film boeiende beelden en muziek kan hebben en je toch niks kan doen. (De verklaring lijkt me duidelijk) Alle finesses ontgingen me. De basics zijn western-achtig, en dat dan in de Braziliaanse hinterlanden. Een lone wolf met roze sjaaltje arriveert als een soort Clint Eastwood om een dorpje van het scum of the earth te ontdoen. Dat blijken vervolgens eindeloos dansende en zingende hippies (cangaceiras ofzo?) die tegen de grootgrondbezitters protesteren. (Geloof ik) Die laatste worden vertegenwoordigd door een gestoorde blinde keiharde kolonel, dus het lijkt me duidelijk waar de sympathie van de film ligt. Dat merkt Antonio das Mortes (hij is wreker met de shawl) ook en hij loopt over. De leider van de hippies is een Jezus-achtig figuur, in bizarre uitdossing, die eerst nog een fraai duel met Antonio uitvecht. (Beide hebben een uiteinde van de roze shawl, wat zou dat nou symboliseren eigenlijk, in hun mond ondertussen met zwaarden kletterend) Het resultaat van het duel is dat Jezus de rest van de film bezig is te sterven, terwijl Antonio het als one man legertje tegen de rest opneemt. Ondertussen worden er op de soundtrack volksliedjes gezongen over negers en duivel en Lampaio (wie?), allemaal netjes vertaald, dus ze willen wel relevantie hebben, maar wat precies...

Union Station
Amusante noirige actiefilm, met duidelijke Dassin trekjes. En dat niet alleen dankzij de aanwezigheid van Barry Fitzgerald, net als in Naked and the City een olijke politie-inspecteur. Hij is hier meer aangever op de achtergrond voor William Holden, al hebben beide nog een leuke scene samen als de oude baas zorgvuldig een kopje thee met rum e.d. zet. Holden ziet er trouwens beter uit met hoed, zijn gezicht klopt beter. :) Zijn hulp wordt ingeschakeld door een treinpassagiere (typetje Reese Witherspoon) die meent dat er criminelen aan boord zijn. Holden gelooft er niet veel van, maar gaat toch op het perron kijken, intussen als de koning van zijn terrein kleine crimineeltjes betrappend. (Een megacoole scène) Na verhoor van de dame wordt het duidelijk dat ze toch wel eens gelijk kan hebben (tot zijn ergernis). En begint de klopjacht op de criminelen die een blind meisje blijken te hebben gekidnapt. Het is jammer dat de schurken niet echt tot de verbeelding spreken, al is de dood van een van hen tussen de koeien wel gedenkwaardig. De politie draait ondertussen de hand niet om voor wat pseudo-martelingen en als een huisbazinnetje moeilijk doet en hint op een kleine beloning wordt ze doodleuk gearresteerd. 'Make it drunken disorderly'. Dirty Harries! Het eindigt Kanal-achtig onder het station in tunnels.

Holden ziet er trouwens beter uit met hoed, zijn gezicht klopt beter

dan zonder hoed bedoel ik.

The Culpepper Cattle Co.
Dit gaat weer over het demasqué van de cowboy als held, dús het is een goede western. Paradoxaal, ik houd helemaal niet van het genre en toch denk ik vaak 'dit is echt een van de beste westerns ooit'. Ik weet niet of ik dat hier overeind kan houden, maar boeiend is dit wel. Misschien me eens in de obscure regisseur Dick Richards verdiepen, die maar een paar regeltjes op Wikipedia heeft en een handvol films, waaronder Mitchum-vehikel Farewell My Lovely, ook zo'n net niet helemaal gelukte maar daardoor des te fijnere film. The Culpepper Cattle Co opent met stokoude foto's (mogelijk nep), altijd een goed teken in de in- of aftiteling bedacht ik me. (Denkende aan Wise Blood en Dogville). Een jonge knaap wil dolgraag cowboy worden en zegt zijn moeder en ma matig acterend gedag. De beelden zitten wel meteen goed, soms bijna Days of Heaven-achtig magisch. De jongen sluit zich aan bij de Culpepper company, een roedel baardige cynische mannen, die meteen spijt hebben dat ze deze noobie hebben meegenomen. (Eigenlijk raar, want je moet toch ergens beginnen om het te leren) Net als in oude piratenfilms wordt het jongste knaapje koksmaatje, Little Mary genoemd. De jongen maakt bezwaar tegen de meisjesnaam, waarna de oude kok verzucht: "I wish you were a girl". In weer een andere scene schaamt de kok zich voor zijn bejaarde lichaam, waar zie je dat nou in een western. De trek met de koeien wordt om de haverklap onderbroken door schietpartijen e.d., al zijn de fraaie momenten toch eerder rust-momenten in dorpjes, waar de baarden de jongen meeslepen naar een hoertje. "You paid 60 dollars for that", voegen ze haar pooier (tevens dorpskapper) toe. De jongen en het verfomfaaide dametje wiebelen lachend wat op de veren van het bed heen en weer... Allemaal prachtig, al gaat het richting einde helaas nog wat mis. De company komt wat religieuze nuts tegen (de leider lijkt op Daniel Day Lewis) waarna de jongen ineens stoer wordt en een heldendaad verricht. Totaal out of character! Dit zorgt echter wel voor het cynische einde, waar de jongen waarschijnlijk weer kan denken aan een van de openingswoorden: "Cowboy is iets wat je wordt als je helemaal niets anders kan."

Westworld
Crichton was natuurlijk eerst en vooral schrijver en dus is Westworld ook eerder een ideenfilm. De film blijft wel erg afstandelijk, koeltjes. Het helpt niet dat het hoofdpersonage (Richard Benjamin) de meest esthetisch onverantwoorde snor aller tijden heeft, wat een engerd. (Op Imdb moppert iemand dat ie ook nog een rent als een wijf) Zijn medespeler Brolin mag voor het testosteron zorgen. De beide vrinden bezoeken in de toekomst een pretpark waar allerhande werelden zijn nagebouwd, met levensechte robots. Het deed mij weer vooral denken aan het kinderboek Meneer Ben, die naar een gekostumeerd bal wilde en in een winkeltje een pak kostte, waarna hij een deurtje richting testkamer nam. Knokken in de middeleeuwen, knokken in de cowboy-tijd en, eh, orgien bij de Romeinen, rating-wijselijk blijft die hele wereld (toch wel opvallend) haast volledig buiten beeld. Deze was dan ook vooral geliefd bij de dames, zo merken wij in het voorstukje. De twee hoofdrolspelers gaan los in western saloons, en de kijker peinst over plotholes. Hoe kan je ervoor zorgen dat bezoekers niet elkaar afknallen? De guns reageren op lichaamswarmte. Ok. Maar zwaarden dan? En subtieler, 's nachts voert een team wetenschappers reparaties uit, maar als je mensen 1000 dollar per dag laat betalen willen ze ook in de nacht rondstruinen. En anders zou je ze misschien moeten dwingen op hun kamer te blijven? Daar had ik graag een scene rond gezien. Bezoekers ronddwalend in een park dat tot stilstand is gekomen. De wetenschappers verliezen ondertussen de controle over hun creatie waarna gunslingers de achtervolging inzetten op de Snor.

Pranzo di Ferragosto
Heel lieve film natuurlijk. Drukt je ook met de neus op de feiten dat echte stokoude acteurs eigenlijk zelden in films zijn te zien. Hier krijgt de kijker een heel stel stokoude moedertjes te zien. Prachtig gerimpeld. Ik zou 't haast fascinerend noemen, maar goed een bezoekje aan een bejaardenhuis zou ook volstaan natuurlijk. Voor het pak melancholie zorgt de voetbaltrainer Ancelotti-achtige regisseur annex hoofdrolspeler, een man van in de vijftig die bij zijn moeder woont (?), een eeuwige glimlach op zijn gezicht weet te toveren. Daarachter zit natuurlijk pijn, maar ondanks aanvankelijke ergernis vrolijken de moedertjes hem wat op. (Al is het maar met biljetten van 100 euro, klaarblijkelijk ruim voorradig in Italie, ik heb er nog nooit een gezien). Pranzo duurt heel kort een mocht al zomerlanderig af en toe best langer duren. Bijvorobeeld bij de onderhandelingen over het aanschaffen van een vis, die net uit de Tiber (of whatever) is gehaald. (Zou die niet vervuild zijn?) Ook het koken daarna kon a la Eat Man Drink Woman nog best wat langer. Geeft niet, het is allemaal al heel gemoedelijk, net zoals het fijne scooter-ritje van de alcoholistische hoofdrolspeler met zijn morsige drinkmattie. Het Colosseum doemt op in de gouden zonnestralen van Augustus.

http://www.cinecritic.biz/es/images/stories/cerca-del-paraiso/chabrol.jpg

RIP (opvallend grappige foto eigenlijk, voor een man die toch vooral goed was in thrillers)

The Gravedancers
Een nogal milde bespreking in de VPRO gids deed me deze film toch even uitchecken, maar toch wel behoorlijk beroerde tv-film horror.

Babam ve Oğlum
Net als Sonbahar over een slachtoffer van de mensen die met de uitslag van het referendum van vandaag wellicht de dans toch niet gaan ontspringen. En na deze, ietwat sentimentele, film ook van mij een ferme evet. Behalve dat ook weer het in de Turkse film bekende thema van de moderne stad versus de gemoedelijke dorpsmentaliteit en daaropvolgend traditie versus moderniteit. Het dorpsleven is wellicht wat al te rozig geportretteerd, maar wellicht is het westerse idee over de verstikkende kleingeestigheid ook wat karikaturaal. Ik heb het in ieder geval niet droog gehouden.

Jadesoturi
Op een forum kwam Sauna ter sprake die ik daarop snel gedownload had en toevallig is een andere film van Antti-Jussi Annila op te tv. Een mix van Chinese martial arts met Finse Kalevala. Vreemd, maar toch wel lekker.

is het nou niet jammer dat bazaar in het Turks klaarblijkelijk Pazar 'is'.

Pazar
De rockist in mij vind het een beetje jammer dat deze toch zeer authentiek ogende Turkse film (inclusief dikke soapopera-invloeden) is geregisseerd door ene Bob Hopkins. Hij moet er goed thuis zijn, want als gezegd (voor mijn gevoel!) heeft deze film heel typische Turkse humor. Dat contrasteert op merkwaardige wijze met de meer standaard Arthouse-invloeden van een sjofele man in de problemen. Deze Romain Duris probeert als crimineel manusje van alles in de smokkel-sector zijn geld te verdienen, maar hij komt uiteindelijk helemaal nergens. Dan krijgt hij het verzoek medicijnen in het ruigeAzerbaidzjan (!) te gaan halen, een buitenkansje met voorschot waar mee te speculeren valt! (Als je maar langs potige grenswachten geraakt, waarvoor ons hoofdpersonage expres een pakje Marlboro sigaretten in zijn broek voor heeft verstopt, als afleiding voor zijn ware smokkelwaar) Om deze treurige clown draaien dus meer komische karakters, als een Borat-achtige slechterik. En een immer weeklagend oompje die tussen de Azeri's woont. (Dat zint de brompot niets, maar hij is te oud om nog naar Turkije terug te keren) Meest bizarre element is de plots opduikende sentimentele zangeres, zowel aan het begin als eind, een knotsgekke stijlbreuk. Nu ik erover nadenk, het heeft allemaal wel wat van Kaurismaki. (Minder Turks dan ik dacht misschien en ook minder goed dan de Fin)

Humpday
Superonhandige titel. Ik bedoel als je het synopsis leest (2 hetero-vrienden maken porno-film) dan denk je al van, nee, Adam Sandler! En dan komt daar die domme titel nog overheen. En dat terwijl Humpday een heel serieuze film is, een soort mumblecore eigenlijk! Denk aan een soort Old Joy, gecombineerd met Kevin Smith's Chasing Amy. Old Joy omdat het duo bestaat uit een vriend die gesettled is met huisje en vrouwtje en bezig is met kinderen krijgen terwijl de ander (daar was het Will Oldham) een losgeleid baardig projectiel is. De gelijkenis met Chasing Amy zit 'm in de absurde seksuele voorstellen, die uitgebreid geanalyseerd worden, maar niet worden gepraktiseerd. Want ja, daar wordt Humpday toch wat preuts, als je met je mattie een pornofilm gaat maken en je stopt nog vóór je je boxershort uit heb, ik vond het wat laf hoor. Ik bedoel, je zou een hetero-pornofilmpje op kunnen zitten en.. Nou ja, etc. etc. Toch weet Humpday het voor elkaar te krijgen dat het idee langzaam iets kunstzinnigs krijgt, daarbij ook geholpen door de aangever, de vriendin van het witteboordenpersonage. Echt zo'n mumblecore-meisje, verlegen en tegelijkertijd diep van binnen wild, ze zou vrij willen zijn maar kan niet over haar eigen conservatieve denkbeelden heen springen. (Volstrekt begrijpelijk in deze context)

The Hurt Locker
Ik begon iets meer waardering te krijgen voor de 3-sterren recensie van de Volkskrant. En ook voor de paradox die ik las waar Irak-veteranen de film afmaakte wegens onrealisme, en 'm tegelijkertijd toch de beste film over de Irak-oorlog tot nu toe noemde. En dat laatste is zéker waar, over het realisme kan ik niet oordelen. Maar hier ruik je de stoffige straten van Baghdad, die akelige niet echt te winnen stadsguerilla. Als er een probleem in The Hurt Locker zit, is het dat het eigenlijk een soort "loop" is, ik heb niet zitten turven, maar in feite begint de film steeds opnieuw, met een nieuwe missie van het bataljon, en steeds wordt de spanning weer ijzersterk opgevoerd. Maar elke keer dat er een nieuwe loop start heeft de film ietsje meer bloed nodig, ietsje meer ongeloofwaardigheid, ietsje meer horror zelfs. Daarom zijn 2 van de eerste loops beter dan de body bombs en onzin Rambo-missies aan het einde. De eerste keer dat het hoofdpersonage een gigantische autobom onschadelijk maakt is, handen in de lucht, geniaal. (Alleen daarvoor verdiende de film al een Oscar) De bomexplosievenopruim jongen is een 'wild guy', hij doet meteen zijn beschermingspak uit, want dat heeft toch geen nut met dit soort zwaar geschut. En dan begint het gepuzzel terwijl zijn maten zenuwachtig worden van alle toekijkers. Je krijgt bijna sympathie voor de Amerikanen als mannen van minaretten verdachte gebaren beginnen te maken of met camera's de boel op staan namen en dat alleen maar om de Yankees zenuwachtig te krijgen. (En elk miniscuul foutje is dodelijk natuurlijk)
Daarbij vergeten we even dat de Amerikanen natuurlijk zelf het hele wespennest + chaos gecreëerd hebben.....

An Education
Ik zit een 'geen mening, ach whatever'-kaart in. Het probleem met An Education is dat het Audrey Hepburn meisje dat de educatie krijgt het eigenlijk helemaal niet nodig had. Niks coming of age. Ze maakt van minuut 1 een zelfverzekerde indruk. Niks muurbloempje dat opbloeit door de aandacht van een oudere man (Peter Sarsgaard). Het is eigenlijk gewoon girl power, ze gebruikt zelf die arme kerel om wat van de wereld te zien. Geen Roman Holiday, maar Parisian Holiday in dit geval. Niks mis mee, maar chemie tussen de twee ontbreekt totaal. (Ook dat zou je juist weer realistisch kunnen noemen) In een van de beste scenes danst een maat (Danny Cooper) van de oudere man met het meisje, die maat heeft tot dan toe een lelijke indruk gewekt, maar even dansen en je ziet honderd keer meer aantrekkingskracht tussen de 2, hij in Pete Docherty-style. De leukste scenes van An Education zitten vooral op school als het meisje haar avonturen aan vriendinnen vertelt en ze als een lopend vuurtje door de school gaan. Daar bereiken ze ook haar bezorgde Engelse lerares, Olivia Williams die met extreem strak getrokken haar iets van een Russische tennisster heeft. Vergeet ik nog wel even Alfred Molina te noemen, als de aandoenlijke vader, die van het meisje zijn project heeft gemaakt. (Met de beste bedoelingen en vol liefde die hij niet weet uit te drukken) Een van de weinige ronde personages.

In Babam ve Oğlum zat ook een zangeres (Hümeyra speelde de moeder), maar die zong niet. :)

Er werd wel gezongen, maar dan gewoon met de familia onderweg naar de picnick enzo, helemaal geïntegreerd dus.

Pazar: downloading. :)

goedzo, ik ben benieuwd wat de echte kenner ervan vind.

>>Als er een probleem in The Hurt Locker zit, is het dat het eigenlijk een soort "loop" is

Een probleem van veel oorlogsfilms he. Had zo'n zelfde gevoel laatst bij The thin red line. Shoot me :)

da's waar, maar hier werd 't misschien nog versterkt doordat de tussenscenes (de weinige die er al zijn) er eigenlijk ook niet echt toe doen en de loops (maar dat zal ingebeeld zijn) haast van gelijke lengte leken.

heb 'm voor mijn Subs-weeklijstje nog even aangevuld met de opmerking dat de ontmoeting van het bataljon met de in Palestijnse theedoeken gestoken huurlingen ook wel heel cool was.

overigens vond de reguliere imdb actiefilm liefhebbers crowd deze film vooral dodelijk.. saai.

Sauna
Whoah, waar Annila's Jadesoturi fantasy-achtig is belandt je hier in een pikzwarte, ijskoude filosofische horrorfilm. Werkelijk geen straaltje licht, extreme Finse metal in beeld, hoewel het geen low budget is. De hier en daar gemaakte Tarkovsky vergelijking gaat misschien wat ver, maar indrukwekkend.