Filmforum

Meer cultklassieker dan een meesterwerk, maar ik wel hem toch nog wel een keer zien: Temmink.

Schrijnend dat we geen dingen noemen die puur als film een meesterwerk is. Vooral veel cult, van jeugdsentiment (Schatjes godverdomme) tot niet gezien maar wel omhooggecanoniseerd (Ivens, V.d. Keuken, Ditvoorst). En persoonlijke voorkeuren die zeer hoog scoren op deelaspecten, maar overall toch eigenlijk middelmaat zijn. In mijn geval: De smaak van water het eerste uur briljant botafkluivend toneel, Wan pipel in het begin magistrale combi reali-docu, Spoorloos briljant verhaal/script ("Are you the author of The Vanishing?").

Nooit geland hier, die zogeheten 'cinematografie'.

Moet zijn: "Are you the author of The Golden Egg?"

misschien hadden ze hier ook quota moeten instellen zoals in Groot-Brittanie en Frankrijk gebeurde. dan komt er ten minste wat productie op ging. maar in dit land veranderen ze de naam van het nationale Filminstituut. in EYE FILM ofzo. tja.

Mon Fils A Moi
Deze film tergt de kijker dermate, dat deze aan het einde gaat zitten hopen op bruut en definitief geweld. Dat zou dan in elk geval een oplossing zijn. Maar dat valt dus (zeer relatief) mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt) en uiteindelijk heeft het einde wat van Nue Propriete, een b-Dardenne film. En zo blijft de arme zoon hier in de penarie zitten en in de greep van zijn akelige moeder. Nathalie Baye (toch vooral bekend als de schattige scriptgirl in Nuite Americaine) is fantastisch als de moeder die haar zoon in een beknellende omhelzing van gestoorde liefde kapot maakt. Hij mag geen vriendinnetje, hij mag niet naar feestjes, hij mag zijn edele delen niet voor haar bedekken en hij mag ook niet gezellig met zijn vader mee naar tennistraining. Die vader wordt, zijn de Dardennes weer, gespeeld door Olivier Gourmet, ook hier weer sullig goed, een van de pijnlijkste aspecten van de film bestaat eruit dat palief tot 2x toe pas wat aan de situatie probeert te doen als de oudere zus het goede voorbeeld heeft gegeven. Fascinerend.

The Yakuza
Robert Mitchum verdwaalt in vertaling! De broertjes Schrader waren er vroeg bij met hun Japanse fascinatie, ook hier de inmiddels bijna clichématige beelden van Westerse mannen van middelbare leeftijd sjokkend door onbegrijpelijk Japan, met die rare balletje-balletje gokhallen en eindeloze neonlichten. Het is jammer dat de Schraders een uitgebreid college willen geven over de gebruiken (afgehakte vingers!) en opvattingen van eer (het hoofdthema) van de Japanners. De eerste expositie-scene wordt nog fraai weggedraaid voor wat sfeerbeelden, maar daarna moeten we er toch aan geloven met een hoop uitleg-dialogen. Ook maakt de film er een gewoonte van om af en toe een nieuw personage in te lassen "ik heb een broer, NEE heb je een broer' "oh verrek daar is ie, en hop, nu is ie dood'. Want, dat vergeet ik even, het is natuurlijk wel gewoon een crime-film, met Mitchum die louche zaakjes moet oplossen van een vriend die geen vriend blijkt te zijn, bijgestaan door een muizig mannetje. Waar ken ik die kerel van, zat ik de hele film te denken. Bleek Richard Jordan te zijn, al eerder goed als aangever voor Mitchum in The Friends of Eddy Coyle.

Antonio das Mortes
Hier zouden ze een verklarende woordenlijst bij moeten leveren. En dan bleek het ook nog een vervolg te zijn! Het bewijs dat een film boeiende beelden en muziek kan hebben en je toch niks kan doen. (De verklaring lijkt me duidelijk) Alle finesses ontgingen me. De basics zijn western-achtig, en dat dan in de Braziliaanse hinterlanden. Een lone wolf met roze sjaaltje arriveert als een soort Clint Eastwood om een dorpje van het scum of the earth te ontdoen. Dat blijken vervolgens eindeloos dansende en zingende hippies (cangaceiras ofzo?) die tegen de grootgrondbezitters protesteren. (Geloof ik) Die laatste worden vertegenwoordigd door een gestoorde blinde keiharde kolonel, dus het lijkt me duidelijk waar de sympathie van de film ligt. Dat merkt Antonio das Mortes (hij is wreker met de shawl) ook en hij loopt over. De leider van de hippies is een Jezus-achtig figuur, in bizarre uitdossing, die eerst nog een fraai duel met Antonio uitvecht. (Beide hebben een uiteinde van de roze shawl, wat zou dat nou symboliseren eigenlijk, in hun mond ondertussen met zwaarden kletterend) Het resultaat van het duel is dat Jezus de rest van de film bezig is te sterven, terwijl Antonio het als one man legertje tegen de rest opneemt. Ondertussen worden er op de soundtrack volksliedjes gezongen over negers en duivel en Lampaio (wie?), allemaal netjes vertaald, dus ze willen wel relevantie hebben, maar wat precies...

Union Station
Amusante noirige actiefilm, met duidelijke Dassin trekjes. En dat niet alleen dankzij de aanwezigheid van Barry Fitzgerald, net als in Naked and the City een olijke politie-inspecteur. Hij is hier meer aangever op de achtergrond voor William Holden, al hebben beide nog een leuke scene samen als de oude baas zorgvuldig een kopje thee met rum e.d. zet. Holden ziet er trouwens beter uit met hoed, zijn gezicht klopt beter. :) Zijn hulp wordt ingeschakeld door een treinpassagiere (typetje Reese Witherspoon) die meent dat er criminelen aan boord zijn. Holden gelooft er niet veel van, maar gaat toch op het perron kijken, intussen als de koning van zijn terrein kleine crimineeltjes betrappend. (Een megacoole scène) Na verhoor van de dame wordt het duidelijk dat ze toch wel eens gelijk kan hebben (tot zijn ergernis). En begint de klopjacht op de criminelen die een blind meisje blijken te hebben gekidnapt. Het is jammer dat de schurken niet echt tot de verbeelding spreken, al is de dood van een van hen tussen de koeien wel gedenkwaardig. De politie draait ondertussen de hand niet om voor wat pseudo-martelingen en als een huisbazinnetje moeilijk doet en hint op een kleine beloning wordt ze doodleuk gearresteerd. 'Make it drunken disorderly'. Dirty Harries! Het eindigt Kanal-achtig onder het station in tunnels.

Holden ziet er trouwens beter uit met hoed, zijn gezicht klopt beter

dan zonder hoed bedoel ik.

The Culpepper Cattle Co.
Dit gaat weer over het demasqué van de cowboy als held, dús het is een goede western. Paradoxaal, ik houd helemaal niet van het genre en toch denk ik vaak 'dit is echt een van de beste westerns ooit'. Ik weet niet of ik dat hier overeind kan houden, maar boeiend is dit wel. Misschien me eens in de obscure regisseur Dick Richards verdiepen, die maar een paar regeltjes op Wikipedia heeft en een handvol films, waaronder Mitchum-vehikel Farewell My Lovely, ook zo'n net niet helemaal gelukte maar daardoor des te fijnere film. The Culpepper Cattle Co opent met stokoude foto's (mogelijk nep), altijd een goed teken in de in- of aftiteling bedacht ik me. (Denkende aan Wise Blood en Dogville). Een jonge knaap wil dolgraag cowboy worden en zegt zijn moeder en ma matig acterend gedag. De beelden zitten wel meteen goed, soms bijna Days of Heaven-achtig magisch. De jongen sluit zich aan bij de Culpepper company, een roedel baardige cynische mannen, die meteen spijt hebben dat ze deze noobie hebben meegenomen. (Eigenlijk raar, want je moet toch ergens beginnen om het te leren) Net als in oude piratenfilms wordt het jongste knaapje koksmaatje, Little Mary genoemd. De jongen maakt bezwaar tegen de meisjesnaam, waarna de oude kok verzucht: "I wish you were a girl". In weer een andere scene schaamt de kok zich voor zijn bejaarde lichaam, waar zie je dat nou in een western. De trek met de koeien wordt om de haverklap onderbroken door schietpartijen e.d., al zijn de fraaie momenten toch eerder rust-momenten in dorpjes, waar de baarden de jongen meeslepen naar een hoertje. "You paid 60 dollars for that", voegen ze haar pooier (tevens dorpskapper) toe. De jongen en het verfomfaaide dametje wiebelen lachend wat op de veren van het bed heen en weer... Allemaal prachtig, al gaat het richting einde helaas nog wat mis. De company komt wat religieuze nuts tegen (de leider lijkt op Daniel Day Lewis) waarna de jongen ineens stoer wordt en een heldendaad verricht. Totaal out of character! Dit zorgt echter wel voor het cynische einde, waar de jongen waarschijnlijk weer kan denken aan een van de openingswoorden: "Cowboy is iets wat je wordt als je helemaal niets anders kan."

Westworld
Crichton was natuurlijk eerst en vooral schrijver en dus is Westworld ook eerder een ideenfilm. De film blijft wel erg afstandelijk, koeltjes. Het helpt niet dat het hoofdpersonage (Richard Benjamin) de meest esthetisch onverantwoorde snor aller tijden heeft, wat een engerd. (Op Imdb moppert iemand dat ie ook nog een rent als een wijf) Zijn medespeler Brolin mag voor het testosteron zorgen. De beide vrinden bezoeken in de toekomst een pretpark waar allerhande werelden zijn nagebouwd, met levensechte robots. Het deed mij weer vooral denken aan het kinderboek Meneer Ben, die naar een gekostumeerd bal wilde en in een winkeltje een pak kostte, waarna hij een deurtje richting testkamer nam. Knokken in de middeleeuwen, knokken in de cowboy-tijd en, eh, orgien bij de Romeinen, rating-wijselijk blijft die hele wereld (toch wel opvallend) haast volledig buiten beeld. Deze was dan ook vooral geliefd bij de dames, zo merken wij in het voorstukje. De twee hoofdrolspelers gaan los in western saloons, en de kijker peinst over plotholes. Hoe kan je ervoor zorgen dat bezoekers niet elkaar afknallen? De guns reageren op lichaamswarmte. Ok. Maar zwaarden dan? En subtieler, 's nachts voert een team wetenschappers reparaties uit, maar als je mensen 1000 dollar per dag laat betalen willen ze ook in de nacht rondstruinen. En anders zou je ze misschien moeten dwingen op hun kamer te blijven? Daar had ik graag een scene rond gezien. Bezoekers ronddwalend in een park dat tot stilstand is gekomen. De wetenschappers verliezen ondertussen de controle over hun creatie waarna gunslingers de achtervolging inzetten op de Snor.

Pranzo di Ferragosto
Heel lieve film natuurlijk. Drukt je ook met de neus op de feiten dat echte stokoude acteurs eigenlijk zelden in films zijn te zien. Hier krijgt de kijker een heel stel stokoude moedertjes te zien. Prachtig gerimpeld. Ik zou 't haast fascinerend noemen, maar goed een bezoekje aan een bejaardenhuis zou ook volstaan natuurlijk. Voor het pak melancholie zorgt de voetbaltrainer Ancelotti-achtige regisseur annex hoofdrolspeler, een man van in de vijftig die bij zijn moeder woont (?), een eeuwige glimlach op zijn gezicht weet te toveren. Daarachter zit natuurlijk pijn, maar ondanks aanvankelijke ergernis vrolijken de moedertjes hem wat op. (Al is het maar met biljetten van 100 euro, klaarblijkelijk ruim voorradig in Italie, ik heb er nog nooit een gezien). Pranzo duurt heel kort een mocht al zomerlanderig af en toe best langer duren. Bijvorobeeld bij de onderhandelingen over het aanschaffen van een vis, die net uit de Tiber (of whatever) is gehaald. (Zou die niet vervuild zijn?) Ook het koken daarna kon a la Eat Man Drink Woman nog best wat langer. Geeft niet, het is allemaal al heel gemoedelijk, net zoals het fijne scooter-ritje van de alcoholistische hoofdrolspeler met zijn morsige drinkmattie. Het Colosseum doemt op in de gouden zonnestralen van Augustus.

http://www.cinecritic.biz/es/images/stories/cerca-del-paraiso/chabrol.jpg

RIP (opvallend grappige foto eigenlijk, voor een man die toch vooral goed was in thrillers)

The Gravedancers
Een nogal milde bespreking in de VPRO gids deed me deze film toch even uitchecken, maar toch wel behoorlijk beroerde tv-film horror.

Babam ve Oğlum
Net als Sonbahar over een slachtoffer van de mensen die met de uitslag van het referendum van vandaag wellicht de dans toch niet gaan ontspringen. En na deze, ietwat sentimentele, film ook van mij een ferme evet. Behalve dat ook weer het in de Turkse film bekende thema van de moderne stad versus de gemoedelijke dorpsmentaliteit en daaropvolgend traditie versus moderniteit. Het dorpsleven is wellicht wat al te rozig geportretteerd, maar wellicht is het westerse idee over de verstikkende kleingeestigheid ook wat karikaturaal. Ik heb het in ieder geval niet droog gehouden.

Jadesoturi
Op een forum kwam Sauna ter sprake die ik daarop snel gedownload had en toevallig is een andere film van Antti-Jussi Annila op te tv. Een mix van Chinese martial arts met Finse Kalevala. Vreemd, maar toch wel lekker.

is het nou niet jammer dat bazaar in het Turks klaarblijkelijk Pazar 'is'.

Pazar
De rockist in mij vind het een beetje jammer dat deze toch zeer authentiek ogende Turkse film (inclusief dikke soapopera-invloeden) is geregisseerd door ene Bob Hopkins. Hij moet er goed thuis zijn, want als gezegd (voor mijn gevoel!) heeft deze film heel typische Turkse humor. Dat contrasteert op merkwaardige wijze met de meer standaard Arthouse-invloeden van een sjofele man in de problemen. Deze Romain Duris probeert als crimineel manusje van alles in de smokkel-sector zijn geld te verdienen, maar hij komt uiteindelijk helemaal nergens. Dan krijgt hij het verzoek medicijnen in het ruigeAzerbaidzjan (!) te gaan halen, een buitenkansje met voorschot waar mee te speculeren valt! (Als je maar langs potige grenswachten geraakt, waarvoor ons hoofdpersonage expres een pakje Marlboro sigaretten in zijn broek voor heeft verstopt, als afleiding voor zijn ware smokkelwaar) Om deze treurige clown draaien dus meer komische karakters, als een Borat-achtige slechterik. En een immer weeklagend oompje die tussen de Azeri's woont. (Dat zint de brompot niets, maar hij is te oud om nog naar Turkije terug te keren) Meest bizarre element is de plots opduikende sentimentele zangeres, zowel aan het begin als eind, een knotsgekke stijlbreuk. Nu ik erover nadenk, het heeft allemaal wel wat van Kaurismaki. (Minder Turks dan ik dacht misschien en ook minder goed dan de Fin)

Humpday
Superonhandige titel. Ik bedoel als je het synopsis leest (2 hetero-vrienden maken porno-film) dan denk je al van, nee, Adam Sandler! En dan komt daar die domme titel nog overheen. En dat terwijl Humpday een heel serieuze film is, een soort mumblecore eigenlijk! Denk aan een soort Old Joy, gecombineerd met Kevin Smith's Chasing Amy. Old Joy omdat het duo bestaat uit een vriend die gesettled is met huisje en vrouwtje en bezig is met kinderen krijgen terwijl de ander (daar was het Will Oldham) een losgeleid baardig projectiel is. De gelijkenis met Chasing Amy zit 'm in de absurde seksuele voorstellen, die uitgebreid geanalyseerd worden, maar niet worden gepraktiseerd. Want ja, daar wordt Humpday toch wat preuts, als je met je mattie een pornofilm gaat maken en je stopt nog vóór je je boxershort uit heb, ik vond het wat laf hoor. Ik bedoel, je zou een hetero-pornofilmpje op kunnen zitten en.. Nou ja, etc. etc. Toch weet Humpday het voor elkaar te krijgen dat het idee langzaam iets kunstzinnigs krijgt, daarbij ook geholpen door de aangever, de vriendin van het witteboordenpersonage. Echt zo'n mumblecore-meisje, verlegen en tegelijkertijd diep van binnen wild, ze zou vrij willen zijn maar kan niet over haar eigen conservatieve denkbeelden heen springen. (Volstrekt begrijpelijk in deze context)

The Hurt Locker
Ik begon iets meer waardering te krijgen voor de 3-sterren recensie van de Volkskrant. En ook voor de paradox die ik las waar Irak-veteranen de film afmaakte wegens onrealisme, en 'm tegelijkertijd toch de beste film over de Irak-oorlog tot nu toe noemde. En dat laatste is zéker waar, over het realisme kan ik niet oordelen. Maar hier ruik je de stoffige straten van Baghdad, die akelige niet echt te winnen stadsguerilla. Als er een probleem in The Hurt Locker zit, is het dat het eigenlijk een soort "loop" is, ik heb niet zitten turven, maar in feite begint de film steeds opnieuw, met een nieuwe missie van het bataljon, en steeds wordt de spanning weer ijzersterk opgevoerd. Maar elke keer dat er een nieuwe loop start heeft de film ietsje meer bloed nodig, ietsje meer ongeloofwaardigheid, ietsje meer horror zelfs. Daarom zijn 2 van de eerste loops beter dan de body bombs en onzin Rambo-missies aan het einde. De eerste keer dat het hoofdpersonage een gigantische autobom onschadelijk maakt is, handen in de lucht, geniaal. (Alleen daarvoor verdiende de film al een Oscar) De bomexplosievenopruim jongen is een 'wild guy', hij doet meteen zijn beschermingspak uit, want dat heeft toch geen nut met dit soort zwaar geschut. En dan begint het gepuzzel terwijl zijn maten zenuwachtig worden van alle toekijkers. Je krijgt bijna sympathie voor de Amerikanen als mannen van minaretten verdachte gebaren beginnen te maken of met camera's de boel op staan namen en dat alleen maar om de Yankees zenuwachtig te krijgen. (En elk miniscuul foutje is dodelijk natuurlijk)
Daarbij vergeten we even dat de Amerikanen natuurlijk zelf het hele wespennest + chaos gecreëerd hebben.....

An Education
Ik zit een 'geen mening, ach whatever'-kaart in. Het probleem met An Education is dat het Audrey Hepburn meisje dat de educatie krijgt het eigenlijk helemaal niet nodig had. Niks coming of age. Ze maakt van minuut 1 een zelfverzekerde indruk. Niks muurbloempje dat opbloeit door de aandacht van een oudere man (Peter Sarsgaard). Het is eigenlijk gewoon girl power, ze gebruikt zelf die arme kerel om wat van de wereld te zien. Geen Roman Holiday, maar Parisian Holiday in dit geval. Niks mis mee, maar chemie tussen de twee ontbreekt totaal. (Ook dat zou je juist weer realistisch kunnen noemen) In een van de beste scenes danst een maat (Danny Cooper) van de oudere man met het meisje, die maat heeft tot dan toe een lelijke indruk gewekt, maar even dansen en je ziet honderd keer meer aantrekkingskracht tussen de 2, hij in Pete Docherty-style. De leukste scenes van An Education zitten vooral op school als het meisje haar avonturen aan vriendinnen vertelt en ze als een lopend vuurtje door de school gaan. Daar bereiken ze ook haar bezorgde Engelse lerares, Olivia Williams die met extreem strak getrokken haar iets van een Russische tennisster heeft. Vergeet ik nog wel even Alfred Molina te noemen, als de aandoenlijke vader, die van het meisje zijn project heeft gemaakt. (Met de beste bedoelingen en vol liefde die hij niet weet uit te drukken) Een van de weinige ronde personages.

In Babam ve Oğlum zat ook een zangeres (Hümeyra speelde de moeder), maar die zong niet. :)

Er werd wel gezongen, maar dan gewoon met de familia onderweg naar de picnick enzo, helemaal geïntegreerd dus.

Pazar: downloading. :)

goedzo, ik ben benieuwd wat de echte kenner ervan vind.

>>Als er een probleem in The Hurt Locker zit, is het dat het eigenlijk een soort "loop" is

Een probleem van veel oorlogsfilms he. Had zo'n zelfde gevoel laatst bij The thin red line. Shoot me :)

da's waar, maar hier werd 't misschien nog versterkt doordat de tussenscenes (de weinige die er al zijn) er eigenlijk ook niet echt toe doen en de loops (maar dat zal ingebeeld zijn) haast van gelijke lengte leken.

heb 'm voor mijn Subs-weeklijstje nog even aangevuld met de opmerking dat de ontmoeting van het bataljon met de in Palestijnse theedoeken gestoken huurlingen ook wel heel cool was.

overigens vond de reguliere imdb actiefilm liefhebbers crowd deze film vooral dodelijk.. saai.

Sauna
Whoah, waar Annila's Jadesoturi fantasy-achtig is belandt je hier in een pikzwarte, ijskoude filosofische horrorfilm. Werkelijk geen straaltje licht, extreme Finse metal in beeld, hoewel het geen low budget is. De hier en daar gemaakte Tarkovsky vergelijking gaat misschien wat ver, maar indrukwekkend.

Светът е голям и спасение дебне отвсякъде
Of The World Is Big and Salvation Lurks Around the Corner, een Bulgaarse film, ook over een kleinzoon en een opa (zie Babam ve Oğlum), de vader ertussenin speelt hier alleen een rol in flashbacks die de twee hoofdrolspelers hebben. De kleinzoon is na een ongeluk zijn ouders en zijn geheugen kwijt, opa heeft ze eigen onorthodoxe methode om hem het hem te doen hervinden, met backgammon en 'ракия' (de Bulgaarse sterke drank) als rode draad. En de fietstocht van Duitsland naar Bulgarije. Net als die Turkse film weer een echte tearjerker, met in tegenstelling to Sauna wel verlossing.

Oh, en net als die Turkse film een dictatoriaal verleden wat verwerkt moet worden.

Hard Candy
Beetje érg onwaarschijnlijk wraakplan voor een 14-jarige, maar wel een adembenemende performance van Ellen Page, wat minder gecharmeerd van Patrick Wilson. De film had wat anders opgebouwd mogen worden en ik vond dat er op een gegeven moment wel erg veel gebeurde maar buiten beeld. Ook erg mooie plaatjes.

Giornata nera per l'ariete
Adembenemende cinematografie in deze giallo. Het verhaal bevat veel geijkte elementen, van de onbekende moordenaar met handschoenen, de spiral staircase scene en een Ennio Morricone soundtrack, maar bijna elk shot kan zo in een lijstje.

jaaa Hard Candy, prachtig die Roodkapje-stijl. (Dat ze op 't laatst er vandoor gaat springend van een muurtje ofzo kapje wapperend in de wind, zo is 't in elk geval blijven hangen)

Where The Wild Things Are
Meer interessant dan goed. Ik had niet alleen het boek van Sendak al gelezen, maar ook Eggers bewerking van het scenario tot een roman. In dat laatste geval kreeg ik een beetje het gevoel van te weinig boter over teveel brood uitgesmeerd, maar grappig genoeg heeft de film in het begin wat teveel haast. Binnen een minuutje of 10 (misschien wel minder) zit Max bij de Maximonsters. Van mij had de gezinssituatie thuis met vervelende zus, oenige nieuwe vriend (Ruffalo) van ma (Keener) nog wel wat uitgebreider mogen worden geschetst. De wereld van de Maximonsters is namelijk een behoorlijke gruwelijk. Qua gevoel asgrauw! (En dat had ik uit het boek toch niet opgepikt) Dat werkt toch bevreemdend op de kijker, Spike Jonze mag dan overal hebben gezegd dat dit geen kinderfilm is, maar ja, de monsters zijn wel een soort grote Jim Henson-poppen. Het zootje ongeregeld symboliseert een hele hoop ellende, ik spotte faalangst, bindingsangst, chronische depressiviteit en het opperhoofd van het stelletje Carol (James Gandolfini) is een manisch figuur. Met dat soort figuren is nauwelijks land te bezeilen (al kwam Max dan aan met zo'n bootje) en wat ie ook verzint 't lukt hem ook niet. En dat duurt maar en dat duurt maar, met nauwelijks een sprankje licht of lol. De soundtrack van Karen O is ondertussen wel vermakelijk, totaal a-filmisch, oerwoud-wild. Aan het einde wordt die nog snel even ingeruild voor een melancholisch strijkje, en verrek, ik raakte toch wat aangedaan. Misschien dat die lange aanloop dan toch noodzakelijk was... (Ik ben er niet helemaal uit)

Shutter Island
Zeer vermakelijke weirdo-Scorse film. Beter dan The Departed, wat mij betreft. Weirdo's genoeg natuurlijk in een psychiatrische instelling annex oud fort. Het is lastig iets over Shutter Island te zeggen, aangezien het een Sixth Sense film is, gebouwd op één twist. Ik liet me weer gewillig verleiden en zat alleen maar te denken dat personage van Ruffalo is imaginair. Wat niet geheel waar is, maar ook niet geheel onwaar. Ruffalo is een agent die samen met zijn baas DiCaprio naar Shutter Island komt om een verdwenen patiënt te zoeken. De lekker excentrieke Ben Kingsley ontvangt ze ietwat aarzelend. Wat is hier niet pluis. Ondertussen zien we flashbacks van concentratiekampen, rijtjes nazi's die worden neergemaaid. Ik vraag me af of dat nou noodzakelijk was, ik had in 't begin wel zoiets van blegh niet weer nazi's... Het onderzoek ter plaatse brengt het politie-koppel langs een parade van idioten, vrijwel allemaal zeer fijn geacteerd, zo ontmoeten ze ergens een patiente (ik weet de naam niet eens) die "Run" op het notieblokje van DiCaprio krabbelt. Mooi detail, ergens duikt Emily Mortimer op en ik denk 'hee ze lijkt op Patricia Clarkson'. Die vervolgens even later ook ten tonele verschijnt. (Beetje ingewikkeld om uit te leggen, maar ze is ook nog eens min of meer hetzelfde personage als Mortimer) En als de film in 't midden dan toch wat begint te slepen is daar Jackie Earle Healey om de boel een laatste boost te geven. Hij is cru-ciaal en het was uiterst belangrijk dat de kijker zo onder de indruk van 'm is dat die nauwelijks meer opvangt wát hij nou zegt. (En bij was het dus gelukt) Goed, dan komt dus de twist en maakt de film een foutje. Wat mij betreft 'it's a wrap boys'. Maar de film begint aan een vrij overbodige epiloog van 25 minuten, die uitkomt bij waar we al waren. Zo krijgt Michelle Williams nog wat speeltijd, maar dat is dan ook alles.

My Queen Karo
Ik denk dat er geen Amerikaanse release voor deze film inzit. Sjonge, jonge, we weten dat hippies altijd naakt rond liepen, maar om nou het elfjarige hoofdrolspeelstertje in een pak scenes naakt op te voeren, eentje om het punt te maken, ok, maar ik vind het maar ongemakkelijk. (Pretty Baby van Louis Malle wordt met gemak naar de kroon gestoken). My Queen Karo begint met Nederlandse kuren, overdreven acteren e.d., maar gaat gelukkig langzaam vooruit. Geillustreerd door 't feit dat de eerste relletjes nep aanvoelen, met Maria Kraakman als opruier, en de M.E schermutselingen aan 't eind van de film spannend en "echt". Kraakman komt bij Karo in de commune wonen, wat haar vrije liefde pa fijn vind, maar Karo's moeder heel wat minder. Dat is Deborah Francois, die schattig Nederlands spreekt. (Maxima-achtig wou ik zeggen, maar die was al snel heel goed natuurlijk). Ik heb hier niet zoveel over te zeggen dus dan nog 3 random-shit, wel gelachen om Dragan Bakema, die klaarblijkelijk altijd met Kraakman in een package-deal meekomt. (En hier een meer burgerlijk type speelt) Ook leuk is Raymond Thierry (van die boksfilm) die in een snackbar op de krakers zit te kankeren. (Echt een man die in snackbars hoort) Tot slot nog iets dubieus dan, vanzelfsprekend gaat ook Deborah uit de kleren en mijn plastische chirurgie-alarm ging hard af. Dat zou toch behoorlijk zonde zijn, maar goed ik ben Schumacher niet.

Wat ik heel sterk vond aan Where the wild things are is dat WERKELIJK een kinderperspectief wordt aangenomen. Meestal wordt de kinderblik gefingeerd en wordt een een wonderlijke wereld geschapen waar het kind vol verwondering deel van gaat uitmaken, maar die verwondering is gewoon volwassenenperspectief, zou je kunnen zeggen, geprojecteerd op een kind. In WTWTA zit de hoofdpersoon voordattie het weet tussen de monsters en vindt dat volstrekt normaal. Vriendschappen worden in een handomdraai gemaakt, hij is in een handomdraai de baas daar. Het tempo, het vanzelfsprekende, dat is kinderperspectief. De film is ook lekker realistisch handheld geschoten, ook een breuk met veel andere kinderfilms. Ja, ik vond het toch eigenlijk wel goed :)

ik ben gewoon een softie ;)

deze past eigenlijk wel goed bij de Wild Things

https://www.youtube.com/watch?v=Z1m66vjAFRU

voor de hier ruimschoots vertegenwoordigde Max Richter liefhebbers, diens On The Nature Of Daylight wordt prachtig (en meerdere malen) gebruikt in Shutter Island.

Wat ik heel sterk vond aan Where the wild things are is dat WERKELIJK een kinderperspectief wordt aangenomen. Meestal wordt de kinderblik gefingeerd en wordt een een wonderlijke wereld geschapen waar het kind vol verwondering deel van gaat uitmaken, maar die verwondering is gewoon volwassenenperspectief, zou je kunnen zeggen, geprojecteerd op een kind. In WTWTA zit de hoofdpersoon voordattie het weet tussen de monsters en vindt dat volstrekt normaal. Vriendschappen worden in een handomdraai gemaakt, hij is in een handomdraai de baas daar.

Eens.
Er gaat totaal geen logica vanuit.

Die 'actiescenes' vond ik geweldig, van die logge grote monsters die heel lenig blijken en hoog kunnen springen en elkaar opzettelijk pijn doen, hilarisch.
Maar de film voelde voor mij ook nogal claustrofobisch, kwam dat alleen door het bos waar alles in afspeelt?

ook door de 'piles' die ze plachten te maken ;)

in het boek van Eggers was dat moederlijke monster (KC oid) trouwens veel liever. wel een van de leukste grappen in de film als Max in haar mond moet schuilen en daar een aap of wasbeer of wat het ook was tegenkomt. droogjes: 'hey Richard'.

andere leuke vond ik als er een arm word afgehakt 'hey that was my favourite arm'
later (en typisch voor de film) staat dat monster dan heel sneu met een stokje als krakkemikkige reparatie. heheh.

Il deserto rosso
Wow, nog meer waanzinnige (komt ie weer) cinematografie, met een mooie elektroakoestische soundtrack. Qua verhaal … uhm, nog maar 'ns kijken … en nog maar eens van al die prachtige kleuren en plaatjes genieten. En ander werk van Antonioni opsnorren.

L'Eclisse ligt in de lijn van Deserto Rosso (alleen dan nog onbegrijpelijker, dan vond ik Deserto Rosso 'beter')

maar geef mij maar The Passenger en vooral Blow Up van Antonioni.

L'eclisse vind ik de beste, Deserto rosso de mooiste. Die laatste draaide vorig jaar nog in Utrecht maar toen was ik er niet. Moet een genot zijn op groot scherm. Laten we ook La notte niet vergeten, vind ik OOK beter dan L'avventura.

Nog even over Verhoeven trouwens, laten we niet vergeten dat hij eigenhandig de cultfilm heeft vermoord,nietwaar.

Over cult gesproken:
http://www.myduckisdead.com/
Ik vond het wel een Hotfile accountje waard.

Antonioni: La Notte blijft mijn favoriet, al verschilt het niet zoveel met die andere 60s klassiekers. Het is allemaal subliem. En Zabriski Point blijft ik toch erg gevoelig voor.

lol ik las the Unfashionable Orgies of Emmanuelle (op de Duck)

the Devil in Mr Jones is overigens de meest literair-geniale pornofilm aller tijden. Wat een einde.

Air doll (Kore-eda Hirokazu, Japan, 2009)
Geinige film waarin een sekspop een hart krijgt, zoals ze het zelf zegt, en allerlei eenzame mensen ontmoet. Met dat hart voelt ze pas echt wat al die echte mensen voelen. Op het eind snapten we het niet meer. Iets met opplaasdingen, een game-nerd die een man blijkt, appels, kaarsen en afvalbergen.

田園に死す (Pastoral: To die in the country)
Surrealistische film over een regisseur die zijn jeugd verfilmt. Behoorlijk bizar, maar door het film-in-een-film gegeven redelijk down to earth op een of andere manier. Met een rol van Kan Mikami, ook wel leuk.

5 bambole per la luna d'agosto
Voorloper van Reazione a catena en net als die film een variatie op de tien kleine negertjes, alleen hier blijft er nog iemand in leven. Zoals we gewend zijn veel mooie plaatjes en vrouwen. Wel een wat luidruchtiger soundtrack van Piero Umiliani.

Kruistocht in spijkerbroek
In de gids vonden ze 11 miljoen niet genoeg voor een film als dit maar ik vond het een prima avonturenfilm die geenszins lowbudget aandoet. Maar misschien kijk ik te veel echte lowbudget films.

Payback
Mel Gibson gaat ver om wraak te nemen, heel ver. En met een bepaald gelekt telefoontje in 't achterhoofd zou je het nog bijna geloven. Het smoezelige grijsfilter gaf nog wel een aardige sfeer, maar toch een beetje fout en onsmakelijk gewelddadig.

The Book Of Eli
Welke photoshop-kleuter heeft hier op elke mogelijke filter zitten klikken? De driftige nabewerking geeft deze apocalyptische film eerder een knullige look, dan hippe 300-sfeer die wellicht gezocht wordt. Nu is The Book of Eli ook een totale WTF-film, dus ergens past 't ook best. Het eind bevat een van de merkwaardigste twists aller tijden, als je op het verkeerde moment met je ogen knippert mís je 'm zelfs! Misschien is een twist ook een te groot woord, het is meer een geste naar al die kijkers die net als ik zaten grrmblen dat dit toch echt Sarah Palin's nieuwe favoriete film is. Ons op het laatst nog even pootje lichten, gemeen hoor, maar waarom dan. Al die moeite van Denzel Washington is voor niks geweest. Hij speelt een Christus-figuur met een missie. Hij heeft de enige niet vergane versie van de Bijbel in zijn bezit en moet daarmee naar het Westen. (Waarom geen Oosten, hmm) Met zijn supersonische uitrusting en mááád samoera-skills hakt hij mannen (Mad Max-achtige roadcrews) en beestjes in moten en belandt dan in een soort Western-stadje, waar Gary Oldman op hem wacht. Deze schmiert lekker, als de slechterik INCLUSIEF manke poot, hoe cliché wil je 't hebben. Oldman heeft ook een dochter in de aanbieding, Mila Kunis (ik dacht eigenlijk Lindsey Lohan) die zelfs in deze postnucleaire wereld nog over stoffige wegen loopt alsof ze op de catwalk staat. Totaal misplaatst. Dan is de concubine (of toch gewoon echtgenote) van Oldman interessanter. Een blinde vrouw (gespeeld door Jennifer Beals), tegelijkertijd slaafs en sensueel en Oud Testamentisch Lijdend, het enige karakter waarachter je een geschiedenis vermoedt. Diepte.

Dogtooth
Bad Boy Bubby (incusief een dooie kat!) maar dan x3 erger, subtieler dus naarder en in Griekenland. Humor in deze film is lachen om hoe iemand d'r tanden uit haar eigen muil slaat (geïnspireerd door Rambo). Hier houden pa en ma hun kinderen gevangen, terwijl ze inmiddels richting mid-twintig gaan, maar door jaren van homeschooling zich nog altijd als kleuters gedragen. De vliegtuigen die overvliegen vallen af en toe in speelgoed-formaat in de tuin, dat soort absurdisme. Problemen komen in tweeën, eerst introduceert pa (gewaagd) een hoer voor zoonlief, maar gevaarlijker zijn de videobanden die het meisje toevallig een keer bij heeft. Dat geeft één van de 2 dochters inspiratie. (En een geheel nieuwe woordenschat) In de tussentijd vallen er een hoop klappen (al dan niet mét die videobanden) en er is ook aan incest geen gebrek. Ik zei het al, erg naar. Ik zou er het woordje komedie, zoals de Volkskrant en Imdb doen, niet op durven plakken. Zelfs niet als je er tragi voorzet. Is de film dan goed? Daar ben ik ook nog niet uit, het is zeker niet van het vuistslag van Haneke niveau en om nou te zeggen dat er zóveel van bleef hangen...

Afterschool
Hier een setting die ik altijd al fijn vind, middelbare scholen, beetje Brick-sfeer zelfs, door c-c-c-cocaaaine, maar ook een hele flinke dot Elephant. Véél stiltes, lang aangehouden shots, het gezoem van airco's en andere apparaten. Het voelt fris in een Amerikaanse film. (Al moet ik toegeven dat het laatste half uur een ietsjepietsje saai wordt) Daarvoor is de spanning echter vervreemdend intens en dit is gewoon een prima film. Een depri-jongen zit op een superkakkerige kostschool, zo chique dat ik even zelfs dacht dat de film pakweg 15 jaar in de toekomst speelde. Iedereen aan de Macbooks en in de pauze formeert zich een rij van leerlingen om pillen toegediend te krijgen. (Ritalin e.d.) Ik vrees dat het er ook nú al werkelijk zo aan toegaat in die contreien... Verder is alles echter normaal, gebabbel en gepoch over seks, terwijl onze arme held nog niet van bil is geweest. Het jongetje is er zo eentje uit het blik broeierige bruinharige knapen waar men ook Joseph Gordon-Levitt aantrof. Dan dient zich een kans voor, als de jongen (voor mijn gevoel in een opwelling) zich bij de videoklas aanmeldt. Daar papt hij aan met een schattig meisje en voor je 't weet filmen ze elkaar. En ja, wat krijg je dan door de invloed van porno en YouTube enzo. Afterschool is ook heel duidelijk een film die daarover wat probeert te zeggen, ik weet niet precies wát, maar dat maakt ook helemaal niet uit. (Dit klinkt alsof ik me er makkelijk vanaf maak) Ik bedoel de film stipt wel íets aan. Vechtpartijen in de pauze die dan gefilmd worden en op het net geplempt, dat soort akkefietjes. Ook het hoofdpersonage filmt (per ongeluk) wat als, na een lange aanloop dan het verwachte geweld losbarst. Nou ja geweld, bloed dan gewoon, want dat zijn natuurlijk de andere grote hits op internet. Prachtig ook hoe de leiding van de kostschool wanhopig de crisis met veel zelfhulp-gezeik (god wat kunnen die Amerikanen toch slijmerig speechen) de boel op de rails terug proberen te zetten.

Eyes Wide Open
Kon geen lekkere woordgrap verzinnen die Brokeback Mountain met om het eender welke Joodse term verbindt. Dat is wel de combinatie hier, in de Taliban-achtige quarters van oud-Jeruzalem, waar jonge gastjes de zedenpolitie vormen. Zij beginnen zich "zorgen te maken" om de lokale slager, die doodleuk Fleishman heet. Deze zwarte hoef heeft de zaak met behulp van Jake Gyllenhaal-achtige (echt waar) knecht na de dood van zijn pa weer opgebouwd. Veel kippetjes hakken, het duurt wel wat lang voor we een klant zien. Het is een beetje onduidelijk waarom de jonge knaap verliefd wordt op de slager, bepaald geen knappe man met een Mr E-achtige orthodoxe baard, maar misschien fascineert dat de jongen juist. Net als in Brokeback Mountain is eigenlijk elk personage slachtoffer, het huwelijk van de slager gaat er niet op vooruit en het is lastig over dit soort zaken te praten als je zo orthodox bent. Dan kun je nog zo vaak je prachtige rode haren kammen, zoals zijn vrouw doet. Eyes Wide Open is geen verrassende film, het acteren is niet briljant en de vettige ambient-muziek begint ook te ergeren. Dat allemaal gezegd zijn is juist de locatie zo bijzonder dat ik toch met veel interesse heb zitten kijken. Stoffige Jeruzalemse straatjes, vrouwen in fascinerende klederdrachten (juten zakken!?) en meer van die dingen. Bovendien is het desolate einde toch wel erg mooi. De eenzaamheid van een ritueel bad.

Adams Æbler
Neo-nazi wordt gekoppeld aan een onverbeterlijk optimist. Dat blijkt wat genuanceerder te liggen, zoals de humor bij vlagen een stuk botter is dan je verwacht in de tragikomische context van de film.

Io sono l’amore: ****
Zeer ambitieuze en meeslepende film over de ondergang van een rijke industriële familie en een van de opvallendere van dit jaar. Regisseur Guadagnino toont lef in deze poging het geijkte genre van Visconti nieuw leven in te blazen, en schuwt het bombast niet. Dat schiet niet in ieders juiste keelgat, maar ik kon het goed hebben. Ook vond ik hier en daar de kritiek wat snel gemaakt. Zo wordt een vrijpartij tussen hoofrolspeelster, de vrouw van de industrieel (mega-rol van Tilda Swinton) en de kok (jaja...) ondersteund door beelden van een bloem en insecten. Grenzend aan kitsch, zo vond de Volkskrant deze verbeelding van de onbedwingbare lust. Maar het is juist de corrumperende ondertoon die de krioelende mieren oproepen (en die zelfs associaties oproepen met het begin van Blue Velvet) die interpretatie meerledig maakt, en de film aan kracht doet winnen.

Four lions: **1/2
Komedie over vier niet al te snuggere moslims die besluiten wat op te blazen. Begin is leuk, maar dan moet er natuurlijk weer een stukje drama in.

Lili Marleen: **
Vreemde film van Fassbinder waar ik geen moment vat op kreeg. De toon is soapy, ironisch, met veel overdrijving, maar op een of andere manier kwam ik er amper doorheen.

The battle of Algiers: ****
Dit hakt er heel erg in. Je bent in scene 1 bij de les en de les wordt een prachtig college “Hoe schiet je een aangrijpende stadsguerilla?”

Alle Anderen: ***1/2
De beste relatie-film die ik de laatste tijd zag. Zal bij herbezien eerder beter dan slechter worden, zo schat ik in. Een stel, dicht op de huid gefilmd, hou ik van. Iklimler maar dan Germaans. Doet ook wel een beetje denken aan de toon die Mijke de Jong in haar films aanslaat. Actrice Birgit Minichmayr is een grote ster in Duitsland en dat lijkt me terecht.

The friends of Eddie Coyle: ****
Tip van Ludo (zie hierboven). Jaren-zeventiger kan een film nauwelijks worden. Robert Mitchum als aan lager wal geraakte crimineel die nu de schaapjes snel op het droge wil trekken. Het thema weten is weten hoe het afloopt. Fantastische bijrollen (met name die van de betrekkelijk onbekende Richard Jordan).

The namesake: **1/2
Aardig filmpje over Indiërs in de VS.

The ghost writer: **
Degelijk goed gefilmd verhaaltje met een totale flut-ontknoping.

The thin red line: ****
Bijzondere filmer, Malick, die het maximale haalt uit een geweldige cast. Kan er weinigs origineels over zeggen.

Symbol: ***
Origineler en krankzinniger nog dan Dai Nipponjin (Big man Japan), maar ook grijpbaarder door de veelheid aan visuele grappen. De apotheose, het moment waarop twee totaal verschillende verhaallijnen bij elkaar komen, is dan wel weer leuk door de totale onzinnigheid ervan. Het esoterische einde is dan weer niet aan mij besteed, nogal zonde. Up and down, dus.

Nothing personal: **1/2
Eigenlijk precies wat ik ervan verwacht had. Degelijk Hollands drama over een bitch die naar Ierland gaat en langzaam ontdooit. Beetje gemaakt. Nee, Kan door huid heen had dat kalf moeten winnen.

Short cuts: ****
In zekere zin een update van Nashville. De VS, 20 jaar later.

Eastern plays: ***
Film met onsympathieke hoofdrolspeler, heeft altijd wel wat. Verder moet ik mijn best doen om weer wat details op mijn netvlies te krijgen.

A year and a half in the life of Metallica
Artistieke kwaliteit **1/2, amusementswaarde ****. Minstens zo leuk als Some kind of monster. Deel 1, de studio. Er is bijna geen zin die Lars Ullrich uitspreekt die niet op je lachspieren werkt. "This time around I wanted to get a swinging kinda this rythmic shit going on back on the drums." Ah, Lars gaat proberen in de maat te drummen. Hij staat ook nog ergens een cowbell in te spelen met zijn bek op “rawk”. Toen moest ik even een lachpauze inlassen. Gitarist Kirk die zijn huiswerk niet heeft gedaan (producer Bob Rock: “Let’s hear the fuckin’ guitar player of the year solo”). Dat debiele broertje van Lou Reed (bassist Newsted) hangt er een beetje bij. Deel 2, de tour. Lars en de vrouwtjes. Hij heeft precies dat varkenshoofd waar onder rockgroupies kennelijk een grote behoefte aan bestaat en Lars is altijd bereid nog even zijn hand door zijn haar te halen. Ach, het is teveel om op te noemen. Ik heb niks met die band, maar ik zal alle docu’s over ze bekijken.

8 1/2 years in the life of Metallica, was een plotselinge ingeving hier (ingeving is een groot woord) :)

die Eddy Coyle tip kwam (hoe kan het ook anders) via Vido's jaaroverzicht op Neergeslagen Ogen: http://www.neergeslagen-ogen.nl/?p=1642

grappig, soms denk ik dat ik een stukje van Vido nog even na moet zoeken op zijn log, ik zie er de plaatjes bij, en dat blijkt het later een postje op dit forum. (bij My Queen Karo b.v.)

Die Metallica docu heb ik nog niet eens gezien … (kickstart Filestube …)

The War Zone
Veelgeprezen regiedebuut van Tim Roth dat me al was ontraden als 'veel te heftig' en teringjantje, dat viel nog niet mee. Mooie beelden en bij vlagen ijzersterk geacteerd, maar na afloop heb je anderhalf uur naar een vunzig incestdrama zitten kijken en krijg je de aandrang om je netvlies met groene zeep te wassen. Niks catharsis, alleen maar ellende. Submarino is volgens mij van hetzelfde laken een pak, hoewel de eerste berichten gematigd positief zijn.

The Messenger
Zou het kunnen, een film vertellen die alleen bestaat uit 2 soldaten die slecht nieuws-gesprekken afleggen. Héél slecht nieuws wel te verstaan, als je in Amerika 2 rijk gedecoreerde uniformen aan zit komen lopen dan weet je het wel. 'Oh shit' zegt Buscemi dan ook, dan nog weemoedig en desolaat, voor ie, eh, nee ontploft kan ik in deze context niet zeggen. Maar terug naar mijn introotje, het zou wel fantastisch zijn geweest als de film de karakters van de 2 soldaten had kunnen schetsen, zónder tussen-scenes en zijplots. De film wordt echter verleid door een volgend bekend gezicht dat de mannen bij een bezoek tegenkomen. De immer beeldschone Samantha Morton! Niet zo vreemd, zou je kunnen grappen, dat een van de soldaten het in zijn bol krijgt, en belangrijker, de film ook. Daar begint een heel zij-plot, terwijl het personage van Morton zelf al zegt dat het eigenlijk immoreel is. En dús kan de film begrijpelijkerwijs dat romantische aspect ook niet écht uitwerken. Maar zo is het verhaal wel in een zij-paadje gefopt. Terwijl 't toch moet gaan om de vriendschap tussen Woody Harrelson (robot-achtig ervaren in deze rouw-business) en de menselijkere Ben Foster. Qua uiterlijk lijken de 2 erg veel op elkaar, teveel vond ik zelfs. In de tweede helft van de film neemt de film minder tijd voor het messenger-werk, en gaat het duo op een niet al te boeiende drank en verwerkingstocht. Dit leidt uiteindelijk tot een slotdialoog die me niks deed. De film wikkelt alle lijntjes braafjes af, maar alle (of al mijn) emoties waren al in 't begin opgebruikt. Zo belt Harrelson na 'lege' seks zijn maat op, even checken of je wakker bent. In die dialoog zit veel meer dan die veel belangrijkere aan het eind. Kortom fascinerend/verbijsterend onderwerp, aardige film.

Samson and Delilah
Mijn bijbelkennis is nihil, dus behalve dan de haren die er hier (overigens bij beide) afgaan weet ik niet of er nog meer verbanden zijn te leggen met het Oude Testament. Geleden wordt er in elk geval wel (mijn main associatie met de bijbel geloof ik). Had een paar maanden terug al een uiterst schrijnend artikel over het leven van de Aboriginals gelezen, in de VPRO gids geloof ik. (Naar aanleiding van die Beagle-reis meen ik) Golfplaten huisjes in het midden van nergens. Veel drank en veel gesnuif. Van olie en verf in dit geval. Als Braziliaanse favela's. (Bizar eigenlijk hoe je daar high van kan worden) Samson (de jongen) is de grootste snuiver hier en de film weet aardig duidelijk te maken hoe zeer hij van de wereld afgestompt raakt. Als het duo hun dorpje is uitgejaagd begint de ellende in de grote stad pas echt, zo erg dat ik ronde het uur na nóg een klap zin had de film af te zetten. Het werkt echt irritant overdreven melodramatisch. Gelukkis is daar David Gray iets van een ommekeer inleidt. Daarvóor speelt muziek trouwens ook al een tragisch-hilarische rol. In wat een van de absurdste running gags van het filmjaar moet zijn, speelt een driekoppig aboriginal bandje de hele dag reggae-deuntjes op de veranda. En dan ook de héle dag. En dat terwijl Samson herrie wil maken, hij heeft tenslotte niet voor niets de hele film zijn enige shirt aan (een van Birthday Party). Zij-opmerkinkje: hij is ook fan van country, net als dat meisje uit Jindabyne, ik begin toch te denken dat dat werkelijk een groot genre in aboriginal-kringen is. Had ik al gezegd dat er eigenlijk nauwelijks gesproken wordt in de film? Typisch arthouse dus eigenlijk wel, in weer 'ns een totaal andere setting.

Me and Orson Welles
Hier gebeurt iets vergelijkbaars als in An Education. Opnieuw een jongere die ingewijd wordt in 't leven, maar opnieuw lijkt dat haast overbodig. Zac Efron (in combi met z'n personage) is zo'n knappe kerel, Tom Cruise-achtig arrogant, vol zelfvertrouwen en dan moeten wij geloven dat hij totaal onder de indruk raakt van de eerste de beste theater-secretaresse! (De lieve voor Hollywood begrippen heel gewoontjes, haast Nederlands uitziende Claire Danes) Het zal wel aan mij liggen dat ik altijd muurbloempjes wil zien ontbloeien... Daarvoor hebben ze dan het Anne Frank-achtige Zoey Kazan meisje opgevoerd. Het personage van Efron vindt echter zijn meerdere in de koning van de apenrots, de grootste en meest getalenteerde egoist aller tijden: Orson Welles. Een man, denk ik altijd, die zichzelf zo wijs vond (en dat ook was natuurlijk) dat ie er haast op wilskracht al op zijn 25e als 50 uit zag. (Dat heeft ook wat tragisch) De acteur die 'm speelt (en dat erg leuk doet) ziet er trouwens uit een hoek uit als Lars Ullrich, maar dit terzijde. Nou ja dat waren allemaal terzijdes tot nu toe. Me and Orson Welles is een theaterfilm, en eigenlijk weer gewoon een The Dresser. Zelfde kleuren, zelfde problemen, acteurs die het podium op moeten worden gesleept e.d. Het moet gezegd, in tegenstelling tot The Dresser, komt het opgevoerde stuk (over Brutus en Caesar van Shakespeare) hier wel prima uit de verf. En als Zac Efron dan zo'n beetje enige scène mag spelen is het gewoon spannend of het gaat lukken. De leukste passage van de ganse film zit echter buiten het theater, als Efron met Welles mee mag naar de radio, voor een hoorspelopname (altijd fantastisch). Welles slaat aan het improviseren, tot ergernis en verbazing van zijn medespelers. Prachtig.

voor de duidelijkheid Me and Orson Welles is beter dan An Education, maar niet zoveel beter dan ik zou willen, zeg maar :)

Als je een muurbloempje wilt zien opbloeien, is dit de film :)

L'Illusioniste (Sylvain Chomet, Verenigd Koninkrijk/Frankrijk, 2010)
"De film is niet ondertiteld", riep de operateur voordat hij de band startte. Het wekte beroering. Het tienjarige meisje keek vragend omhoog naar haar ouders. Hun blik verried: "Is mijn Frans wel goed genoeg?" Kennis van welke taal dan ook bleek niet nodig. Of het moet de universele mime-taal van Jacques Tati zijn.
Het verhaal is een bewerking van een onverfilmd script, dat hij schreef tussen Mon Oncle en Playtime. Met Tati zelf in de hoofdrol als rondreizende goochelaar. Niet gespeeld, maar getekend.
Het vak van varieté-artiest staat eind jaren vijftig onder druk. Rock 'n' roll bands kloppen aan de poort van theaters. Acrobaten, buiksprekers en clowns (kent iemand een varieté-artiest beginnend met een D?) geraken in de marge. Alleen in de dorpskroeg wordt het werk van de illusionist nog op waarde geschat.
In die uithoek klampt een fan hem aan: de Eliza Doolittle van het Schotse hoogland. Samen trekken ze verder naar Edinburgh. Stad van hoop, liefde, dood en verderf.

Fraaie film. In alle opzichten.

ah daar ben ik ook wel benieuwd naar ja. al viel de Triplettes me stiekem wat tegen, veel te weinig gewielren. maar goed, daarvoor hebben we Breaking Away.

http://2.bp.blogspot.com/_ZhXqivvrkwU/TDab8HrVhBI/AAAAAAAAAdc/VPkjDGvGZFQ/s1600/BellevilleTriplettes.jpg

http://thecinemaguy.com/wp-content/uploads/2009/04/breaking-away-pic-3.jpg

Spalovač mrtvol (The Cremator)
Het begint als een buitengewoon sfeervolle, surreële film, schijnbaar horror. Over de duur van de film zit je te zoeken naar aanwijzingen waar dit heengaat maar het eindigt als een behoorlijk politiek manifest. Nog steeds horror, maar geen fantasy. Kalm en hypnotiserend volgen we de zieleroerselen van een man die van bijstander een dader wordt. Een heel bijzondere film.

stukje over Crazy Heart op de voorpagina

Crazy Heart
Zie voorpagina.

Iep!
De eerste Nederlandse Alan Smithee film, wat zou daar nou een mooie Nederlandse vertaling van zijn... Jaan Smittie, ofzo. De regisseuse liet haar naam van de rol halen nadat de producer een kwartier had geschrapt, maar of de film daardoor matig is geworden? Het helpt niet dat de film, in deze versie van een dik uur, pas na een half uur de juiste toon vind. Bij zo'n korte film moet dat toch vanaf het begin kunnen, zeker als je een boek van de onvolprezen Joke van Leeuwen verfilmd. Qua dialogen blijkt dat lastig, de taalspelletjes slaan in audio een beetje dood in flauwigheid, zeker op de manier zoals Joke Tjalsma het articuleert. (En dat is nou net de hoofdrolspeelster). Dan doet Huub Stapel het verrassend beter, als vogelspotter en droogkloot. 's Avonds in bed delen de twee tevreden een appeltje. Al binnen een paar minuten vindt Huub Iep, het vogelmeisje. En stiekem is zij enger dan E.T. Gespeeld door een Canadees dwergmeisje met een heel iel hoofdje. Naar en eigenlijk een beetje exploitatie, maar wel fascinerend. De film wordt echter pas redelijk van niveau als Vliegende Panter Diederik Ebbinge opduikt, als doodsbange "redder', die een jas aan heeft waarop "Blijft Kalm!" staat. Dat zijn de absurdistische grappen die we moeten hebben hier. In de zwaan kleef aan zoektocht naar de gevlogen Iep sluiten ook nog een meisje zich bij het echtpaar aan. De hele boel belandt tegen 't end in een soort sanatorium/psychiatrische inrichting midden in het bos, waar de nieuw aangekomen gasten zich prompt aanpassen en braaf in de rij met gekken gaan staan. Het lijkt de logische plek om de fobische 'redder' te droppen, hij is ten slotte ook de laatste die zich heeft aangesloten bij de zoektocht. Het is echter het meisje dat vriendschap sluit, terwijl de resterende zoekers het bordje 'Naar Zee' volgen. Allemaal lief, de ideeën in de film zijn prima, maar de kleuren (veel te licht en te kil) en ook het ritme, het wordt nergens écht wat, helaas.

Lebanon
Fascinerende film, maar zeker geen Hurt Locker, al is deze setting nog wel wat interessanter, 'bekend' van Waltz For Bashir. Die merkwaardige Israelische oorlog met Libanon, waar ondertussen ook een burgeroorlog gaande is, met de Phalangisten en andere privé-legertjes. Die maffiosi Phalangisten zorgen ook hier weer voor bijna lekker foute momenten als ze aan komen karren met een oude Mercedes om de vastgelopen tank van de Israeli's een handje te helpen. Dat zeggen ze althans, ze zijn meer geïnteresseerd in de Syrische krijgsgevangene. Wat een gespuis! Je zou bijna positief gaan denken over de Israëlische soldaten, terwijl zij (althans hun opperbevelhebbers) toch echt het lont hebben aangestoken, terwijl de Phalangisten slechts als aasgieren op de brokstukken duiken. Het perspectief van Lebanon is geniaal, Das Boot-achtig. We zien alles vanuit de tank, met zo'n verrekijker steeds opnieuw inzoomen, eerst veraf en dan klinkt een piepje en close-up. Kapotgeschoten huizen waar naakte vrouwen uit komen rennen, huilende ezels, het lijkt er dik op te liggen, maar ik vrees dat het zo ging. Minder geloofwaardig is de constante discussie die eigenlijk vanaf minuut 1 in de tank wordt gevoerd. De leidinggevende heeft geen enkel gezag, de schutter weigert te schieten, zou Israel werkelijk zulke waardeloze soldaten de oorlog in sturen. Eentje jankt bijna de hele film, en huilebalken overleven de oorlog nooit in films. Het acteren is niet al te best, maar er zijn genoeg bizarre momenten. Een totaal ontoepasselijke anekdote over de tieten van een lerares en, iets totaal anders, uit een soort juten zak cornflakes eten. (Dat laatste is een detail van een paar seconden en ik werd er plots enorm door geraakt, dat dat gewoon dagenlang je voedsel is in zo'n bedompte tank)

Life During Wartime
Van Happiness is (wellicht abuis) blijven hangen dat het een soort genant-grappige film was. Van grappen is hier nauwelijks sprake meer (in dit vervolg.) Of het moet de poster van I'm Not There zijn die ergens ophangt. De film is eigenlijk ook minder genant, in het begin verteld een moeder nog aan haar zoontje hoe ze helemaal nat werd op een date. (En niet van de regen) Maar later krijgt de film een soort desolate suburbia-stilte over zich, met heel veel toneel-achtige teksten. (Charlotte Rampling doet dat vooral goed in een korte scene als een gefrustreerde femme fatale). Ik zou bijna liever het script van deze film lezen dan de film zien.... Minst interessant zijn de akkefietje van de telefoon-rukker en zijn vriendinnetje. De film is vooral goed met het jongetje (wiens pa zich had vergrepen aan vriendjes). Hoe moet je in godsnaam leven met het idee dat je pa zó'n smeerlap is. De jongen raakt dan ook helemaal in de war.

The American
Mooie plaatjes schieten kan Corbijn wel, gezien de prachtige landschappen die her en der het verhaal afwisselen. Afgaande op de NRC-recensie zou dit een saaie, langdradige film zijn, maar daar ben ik het niet mee eens. Al had iets meer tempo de film goed gedaan. En de acteerprestaties van de priester vallen in het niet bij die van Clooney, de dialogen zijn nogal zwak...maar verder, mooie film.

Le Souffle Au Coeur
Uiteraard gezien na de Zomergasten-uitzending waarin een fragment werd getoond. Tja, de vijftienjarige hoofdrolspeler doet alles wat maar verboden is, maar zwaar wordt het nergens. De film is één lange reeks schandalen, waar alles wordt afgedaan met een glimlach.

Todo sobre mi Madre
La Mala Educacion
Tweemaal Almodovar. De laatste van de twee is vooral een voorloper van de complexe film 'Los abrazos rotos' waar het 'film-in-film' wel heel ver wordt uitgewerkt. Hier gaat het ook over een filmmaker en scriptschrijver die een film willen maken over een gezamenlijk verleden, over priesters en kleine jongens. De twee verhalen gaan door elkaar heen lopen net als in 'abrazos rotos', maar het is allemaal nogal gekunsteld. Beter is 'Todo Sobre Mi Madre' waarin vooral Cecilia Roth indruk maakt als sterke vrouw.

je zou 'm op straat niet herkennen, en ik dacht dat ie allang dood was... maarrrr nus is het dan toch RIP voor Arthur Penn. Regisseur van o.a.
http://www.dvdbeaver.com/film/DVDReviews15/a%20arthur%20penn%20gene%20hackman%20night%20moves%20dvd%20review/a%20arthur%20penn%20gene%20hackman%20night%20moves%20dvd%20review%20PDVD_008.jpg