Filmforum

Over cult gesproken:
http://www.myduckisdead.com/
Ik vond het wel een Hotfile accountje waard.

Antonioni: La Notte blijft mijn favoriet, al verschilt het niet zoveel met die andere 60s klassiekers. Het is allemaal subliem. En Zabriski Point blijft ik toch erg gevoelig voor.

lol ik las the Unfashionable Orgies of Emmanuelle (op de Duck)

the Devil in Mr Jones is overigens de meest literair-geniale pornofilm aller tijden. Wat een einde.

Air doll (Kore-eda Hirokazu, Japan, 2009)
Geinige film waarin een sekspop een hart krijgt, zoals ze het zelf zegt, en allerlei eenzame mensen ontmoet. Met dat hart voelt ze pas echt wat al die echte mensen voelen. Op het eind snapten we het niet meer. Iets met opplaasdingen, een game-nerd die een man blijkt, appels, kaarsen en afvalbergen.

田園に死す (Pastoral: To die in the country)
Surrealistische film over een regisseur die zijn jeugd verfilmt. Behoorlijk bizar, maar door het film-in-een-film gegeven redelijk down to earth op een of andere manier. Met een rol van Kan Mikami, ook wel leuk.

5 bambole per la luna d'agosto
Voorloper van Reazione a catena en net als die film een variatie op de tien kleine negertjes, alleen hier blijft er nog iemand in leven. Zoals we gewend zijn veel mooie plaatjes en vrouwen. Wel een wat luidruchtiger soundtrack van Piero Umiliani.

Kruistocht in spijkerbroek
In de gids vonden ze 11 miljoen niet genoeg voor een film als dit maar ik vond het een prima avonturenfilm die geenszins lowbudget aandoet. Maar misschien kijk ik te veel echte lowbudget films.

Payback
Mel Gibson gaat ver om wraak te nemen, heel ver. En met een bepaald gelekt telefoontje in 't achterhoofd zou je het nog bijna geloven. Het smoezelige grijsfilter gaf nog wel een aardige sfeer, maar toch een beetje fout en onsmakelijk gewelddadig.

The Book Of Eli
Welke photoshop-kleuter heeft hier op elke mogelijke filter zitten klikken? De driftige nabewerking geeft deze apocalyptische film eerder een knullige look, dan hippe 300-sfeer die wellicht gezocht wordt. Nu is The Book of Eli ook een totale WTF-film, dus ergens past 't ook best. Het eind bevat een van de merkwaardigste twists aller tijden, als je op het verkeerde moment met je ogen knippert mís je 'm zelfs! Misschien is een twist ook een te groot woord, het is meer een geste naar al die kijkers die net als ik zaten grrmblen dat dit toch echt Sarah Palin's nieuwe favoriete film is. Ons op het laatst nog even pootje lichten, gemeen hoor, maar waarom dan. Al die moeite van Denzel Washington is voor niks geweest. Hij speelt een Christus-figuur met een missie. Hij heeft de enige niet vergane versie van de Bijbel in zijn bezit en moet daarmee naar het Westen. (Waarom geen Oosten, hmm) Met zijn supersonische uitrusting en mááád samoera-skills hakt hij mannen (Mad Max-achtige roadcrews) en beestjes in moten en belandt dan in een soort Western-stadje, waar Gary Oldman op hem wacht. Deze schmiert lekker, als de slechterik INCLUSIEF manke poot, hoe cliché wil je 't hebben. Oldman heeft ook een dochter in de aanbieding, Mila Kunis (ik dacht eigenlijk Lindsey Lohan) die zelfs in deze postnucleaire wereld nog over stoffige wegen loopt alsof ze op de catwalk staat. Totaal misplaatst. Dan is de concubine (of toch gewoon echtgenote) van Oldman interessanter. Een blinde vrouw (gespeeld door Jennifer Beals), tegelijkertijd slaafs en sensueel en Oud Testamentisch Lijdend, het enige karakter waarachter je een geschiedenis vermoedt. Diepte.

Dogtooth
Bad Boy Bubby (incusief een dooie kat!) maar dan x3 erger, subtieler dus naarder en in Griekenland. Humor in deze film is lachen om hoe iemand d'r tanden uit haar eigen muil slaat (geïnspireerd door Rambo). Hier houden pa en ma hun kinderen gevangen, terwijl ze inmiddels richting mid-twintig gaan, maar door jaren van homeschooling zich nog altijd als kleuters gedragen. De vliegtuigen die overvliegen vallen af en toe in speelgoed-formaat in de tuin, dat soort absurdisme. Problemen komen in tweeën, eerst introduceert pa (gewaagd) een hoer voor zoonlief, maar gevaarlijker zijn de videobanden die het meisje toevallig een keer bij heeft. Dat geeft één van de 2 dochters inspiratie. (En een geheel nieuwe woordenschat) In de tussentijd vallen er een hoop klappen (al dan niet mét die videobanden) en er is ook aan incest geen gebrek. Ik zei het al, erg naar. Ik zou er het woordje komedie, zoals de Volkskrant en Imdb doen, niet op durven plakken. Zelfs niet als je er tragi voorzet. Is de film dan goed? Daar ben ik ook nog niet uit, het is zeker niet van het vuistslag van Haneke niveau en om nou te zeggen dat er zóveel van bleef hangen...

Afterschool
Hier een setting die ik altijd al fijn vind, middelbare scholen, beetje Brick-sfeer zelfs, door c-c-c-cocaaaine, maar ook een hele flinke dot Elephant. Véél stiltes, lang aangehouden shots, het gezoem van airco's en andere apparaten. Het voelt fris in een Amerikaanse film. (Al moet ik toegeven dat het laatste half uur een ietsjepietsje saai wordt) Daarvoor is de spanning echter vervreemdend intens en dit is gewoon een prima film. Een depri-jongen zit op een superkakkerige kostschool, zo chique dat ik even zelfs dacht dat de film pakweg 15 jaar in de toekomst speelde. Iedereen aan de Macbooks en in de pauze formeert zich een rij van leerlingen om pillen toegediend te krijgen. (Ritalin e.d.) Ik vrees dat het er ook nú al werkelijk zo aan toegaat in die contreien... Verder is alles echter normaal, gebabbel en gepoch over seks, terwijl onze arme held nog niet van bil is geweest. Het jongetje is er zo eentje uit het blik broeierige bruinharige knapen waar men ook Joseph Gordon-Levitt aantrof. Dan dient zich een kans voor, als de jongen (voor mijn gevoel in een opwelling) zich bij de videoklas aanmeldt. Daar papt hij aan met een schattig meisje en voor je 't weet filmen ze elkaar. En ja, wat krijg je dan door de invloed van porno en YouTube enzo. Afterschool is ook heel duidelijk een film die daarover wat probeert te zeggen, ik weet niet precies wát, maar dat maakt ook helemaal niet uit. (Dit klinkt alsof ik me er makkelijk vanaf maak) Ik bedoel de film stipt wel íets aan. Vechtpartijen in de pauze die dan gefilmd worden en op het net geplempt, dat soort akkefietjes. Ook het hoofdpersonage filmt (per ongeluk) wat als, na een lange aanloop dan het verwachte geweld losbarst. Nou ja geweld, bloed dan gewoon, want dat zijn natuurlijk de andere grote hits op internet. Prachtig ook hoe de leiding van de kostschool wanhopig de crisis met veel zelfhulp-gezeik (god wat kunnen die Amerikanen toch slijmerig speechen) de boel op de rails terug proberen te zetten.

Eyes Wide Open
Kon geen lekkere woordgrap verzinnen die Brokeback Mountain met om het eender welke Joodse term verbindt. Dat is wel de combinatie hier, in de Taliban-achtige quarters van oud-Jeruzalem, waar jonge gastjes de zedenpolitie vormen. Zij beginnen zich "zorgen te maken" om de lokale slager, die doodleuk Fleishman heet. Deze zwarte hoef heeft de zaak met behulp van Jake Gyllenhaal-achtige (echt waar) knecht na de dood van zijn pa weer opgebouwd. Veel kippetjes hakken, het duurt wel wat lang voor we een klant zien. Het is een beetje onduidelijk waarom de jonge knaap verliefd wordt op de slager, bepaald geen knappe man met een Mr E-achtige orthodoxe baard, maar misschien fascineert dat de jongen juist. Net als in Brokeback Mountain is eigenlijk elk personage slachtoffer, het huwelijk van de slager gaat er niet op vooruit en het is lastig over dit soort zaken te praten als je zo orthodox bent. Dan kun je nog zo vaak je prachtige rode haren kammen, zoals zijn vrouw doet. Eyes Wide Open is geen verrassende film, het acteren is niet briljant en de vettige ambient-muziek begint ook te ergeren. Dat allemaal gezegd zijn is juist de locatie zo bijzonder dat ik toch met veel interesse heb zitten kijken. Stoffige Jeruzalemse straatjes, vrouwen in fascinerende klederdrachten (juten zakken!?) en meer van die dingen. Bovendien is het desolate einde toch wel erg mooi. De eenzaamheid van een ritueel bad.

Adams Æbler
Neo-nazi wordt gekoppeld aan een onverbeterlijk optimist. Dat blijkt wat genuanceerder te liggen, zoals de humor bij vlagen een stuk botter is dan je verwacht in de tragikomische context van de film.

Io sono l’amore: ****
Zeer ambitieuze en meeslepende film over de ondergang van een rijke industriële familie en een van de opvallendere van dit jaar. Regisseur Guadagnino toont lef in deze poging het geijkte genre van Visconti nieuw leven in te blazen, en schuwt het bombast niet. Dat schiet niet in ieders juiste keelgat, maar ik kon het goed hebben. Ook vond ik hier en daar de kritiek wat snel gemaakt. Zo wordt een vrijpartij tussen hoofrolspeelster, de vrouw van de industrieel (mega-rol van Tilda Swinton) en de kok (jaja...) ondersteund door beelden van een bloem en insecten. Grenzend aan kitsch, zo vond de Volkskrant deze verbeelding van de onbedwingbare lust. Maar het is juist de corrumperende ondertoon die de krioelende mieren oproepen (en die zelfs associaties oproepen met het begin van Blue Velvet) die interpretatie meerledig maakt, en de film aan kracht doet winnen.

Four lions: **1/2
Komedie over vier niet al te snuggere moslims die besluiten wat op te blazen. Begin is leuk, maar dan moet er natuurlijk weer een stukje drama in.

Lili Marleen: **
Vreemde film van Fassbinder waar ik geen moment vat op kreeg. De toon is soapy, ironisch, met veel overdrijving, maar op een of andere manier kwam ik er amper doorheen.

The battle of Algiers: ****
Dit hakt er heel erg in. Je bent in scene 1 bij de les en de les wordt een prachtig college “Hoe schiet je een aangrijpende stadsguerilla?”

Alle Anderen: ***1/2
De beste relatie-film die ik de laatste tijd zag. Zal bij herbezien eerder beter dan slechter worden, zo schat ik in. Een stel, dicht op de huid gefilmd, hou ik van. Iklimler maar dan Germaans. Doet ook wel een beetje denken aan de toon die Mijke de Jong in haar films aanslaat. Actrice Birgit Minichmayr is een grote ster in Duitsland en dat lijkt me terecht.

The friends of Eddie Coyle: ****
Tip van Ludo (zie hierboven). Jaren-zeventiger kan een film nauwelijks worden. Robert Mitchum als aan lager wal geraakte crimineel die nu de schaapjes snel op het droge wil trekken. Het thema weten is weten hoe het afloopt. Fantastische bijrollen (met name die van de betrekkelijk onbekende Richard Jordan).

The namesake: **1/2
Aardig filmpje over Indiërs in de VS.

The ghost writer: **
Degelijk goed gefilmd verhaaltje met een totale flut-ontknoping.

The thin red line: ****
Bijzondere filmer, Malick, die het maximale haalt uit een geweldige cast. Kan er weinigs origineels over zeggen.

Symbol: ***
Origineler en krankzinniger nog dan Dai Nipponjin (Big man Japan), maar ook grijpbaarder door de veelheid aan visuele grappen. De apotheose, het moment waarop twee totaal verschillende verhaallijnen bij elkaar komen, is dan wel weer leuk door de totale onzinnigheid ervan. Het esoterische einde is dan weer niet aan mij besteed, nogal zonde. Up and down, dus.

Nothing personal: **1/2
Eigenlijk precies wat ik ervan verwacht had. Degelijk Hollands drama over een bitch die naar Ierland gaat en langzaam ontdooit. Beetje gemaakt. Nee, Kan door huid heen had dat kalf moeten winnen.

Short cuts: ****
In zekere zin een update van Nashville. De VS, 20 jaar later.

Eastern plays: ***
Film met onsympathieke hoofdrolspeler, heeft altijd wel wat. Verder moet ik mijn best doen om weer wat details op mijn netvlies te krijgen.

A year and a half in the life of Metallica
Artistieke kwaliteit **1/2, amusementswaarde ****. Minstens zo leuk als Some kind of monster. Deel 1, de studio. Er is bijna geen zin die Lars Ullrich uitspreekt die niet op je lachspieren werkt. "This time around I wanted to get a swinging kinda this rythmic shit going on back on the drums." Ah, Lars gaat proberen in de maat te drummen. Hij staat ook nog ergens een cowbell in te spelen met zijn bek op “rawk”. Toen moest ik even een lachpauze inlassen. Gitarist Kirk die zijn huiswerk niet heeft gedaan (producer Bob Rock: “Let’s hear the fuckin’ guitar player of the year solo”). Dat debiele broertje van Lou Reed (bassist Newsted) hangt er een beetje bij. Deel 2, de tour. Lars en de vrouwtjes. Hij heeft precies dat varkenshoofd waar onder rockgroupies kennelijk een grote behoefte aan bestaat en Lars is altijd bereid nog even zijn hand door zijn haar te halen. Ach, het is teveel om op te noemen. Ik heb niks met die band, maar ik zal alle docu’s over ze bekijken.

8 1/2 years in the life of Metallica, was een plotselinge ingeving hier (ingeving is een groot woord) :)

die Eddy Coyle tip kwam (hoe kan het ook anders) via Vido's jaaroverzicht op Neergeslagen Ogen: http://www.neergeslagen-ogen.nl/?p=1642

grappig, soms denk ik dat ik een stukje van Vido nog even na moet zoeken op zijn log, ik zie er de plaatjes bij, en dat blijkt het later een postje op dit forum. (bij My Queen Karo b.v.)

Die Metallica docu heb ik nog niet eens gezien … (kickstart Filestube …)

The War Zone
Veelgeprezen regiedebuut van Tim Roth dat me al was ontraden als 'veel te heftig' en teringjantje, dat viel nog niet mee. Mooie beelden en bij vlagen ijzersterk geacteerd, maar na afloop heb je anderhalf uur naar een vunzig incestdrama zitten kijken en krijg je de aandrang om je netvlies met groene zeep te wassen. Niks catharsis, alleen maar ellende. Submarino is volgens mij van hetzelfde laken een pak, hoewel de eerste berichten gematigd positief zijn.

The Messenger
Zou het kunnen, een film vertellen die alleen bestaat uit 2 soldaten die slecht nieuws-gesprekken afleggen. Héél slecht nieuws wel te verstaan, als je in Amerika 2 rijk gedecoreerde uniformen aan zit komen lopen dan weet je het wel. 'Oh shit' zegt Buscemi dan ook, dan nog weemoedig en desolaat, voor ie, eh, nee ontploft kan ik in deze context niet zeggen. Maar terug naar mijn introotje, het zou wel fantastisch zijn geweest als de film de karakters van de 2 soldaten had kunnen schetsen, zónder tussen-scenes en zijplots. De film wordt echter verleid door een volgend bekend gezicht dat de mannen bij een bezoek tegenkomen. De immer beeldschone Samantha Morton! Niet zo vreemd, zou je kunnen grappen, dat een van de soldaten het in zijn bol krijgt, en belangrijker, de film ook. Daar begint een heel zij-plot, terwijl het personage van Morton zelf al zegt dat het eigenlijk immoreel is. En dús kan de film begrijpelijkerwijs dat romantische aspect ook niet écht uitwerken. Maar zo is het verhaal wel in een zij-paadje gefopt. Terwijl 't toch moet gaan om de vriendschap tussen Woody Harrelson (robot-achtig ervaren in deze rouw-business) en de menselijkere Ben Foster. Qua uiterlijk lijken de 2 erg veel op elkaar, teveel vond ik zelfs. In de tweede helft van de film neemt de film minder tijd voor het messenger-werk, en gaat het duo op een niet al te boeiende drank en verwerkingstocht. Dit leidt uiteindelijk tot een slotdialoog die me niks deed. De film wikkelt alle lijntjes braafjes af, maar alle (of al mijn) emoties waren al in 't begin opgebruikt. Zo belt Harrelson na 'lege' seks zijn maat op, even checken of je wakker bent. In die dialoog zit veel meer dan die veel belangrijkere aan het eind. Kortom fascinerend/verbijsterend onderwerp, aardige film.

Samson and Delilah
Mijn bijbelkennis is nihil, dus behalve dan de haren die er hier (overigens bij beide) afgaan weet ik niet of er nog meer verbanden zijn te leggen met het Oude Testament. Geleden wordt er in elk geval wel (mijn main associatie met de bijbel geloof ik). Had een paar maanden terug al een uiterst schrijnend artikel over het leven van de Aboriginals gelezen, in de VPRO gids geloof ik. (Naar aanleiding van die Beagle-reis meen ik) Golfplaten huisjes in het midden van nergens. Veel drank en veel gesnuif. Van olie en verf in dit geval. Als Braziliaanse favela's. (Bizar eigenlijk hoe je daar high van kan worden) Samson (de jongen) is de grootste snuiver hier en de film weet aardig duidelijk te maken hoe zeer hij van de wereld afgestompt raakt. Als het duo hun dorpje is uitgejaagd begint de ellende in de grote stad pas echt, zo erg dat ik ronde het uur na nóg een klap zin had de film af te zetten. Het werkt echt irritant overdreven melodramatisch. Gelukkis is daar David Gray iets van een ommekeer inleidt. Daarvóor speelt muziek trouwens ook al een tragisch-hilarische rol. In wat een van de absurdste running gags van het filmjaar moet zijn, speelt een driekoppig aboriginal bandje de hele dag reggae-deuntjes op de veranda. En dan ook de héle dag. En dat terwijl Samson herrie wil maken, hij heeft tenslotte niet voor niets de hele film zijn enige shirt aan (een van Birthday Party). Zij-opmerkinkje: hij is ook fan van country, net als dat meisje uit Jindabyne, ik begin toch te denken dat dat werkelijk een groot genre in aboriginal-kringen is. Had ik al gezegd dat er eigenlijk nauwelijks gesproken wordt in de film? Typisch arthouse dus eigenlijk wel, in weer 'ns een totaal andere setting.

Me and Orson Welles
Hier gebeurt iets vergelijkbaars als in An Education. Opnieuw een jongere die ingewijd wordt in 't leven, maar opnieuw lijkt dat haast overbodig. Zac Efron (in combi met z'n personage) is zo'n knappe kerel, Tom Cruise-achtig arrogant, vol zelfvertrouwen en dan moeten wij geloven dat hij totaal onder de indruk raakt van de eerste de beste theater-secretaresse! (De lieve voor Hollywood begrippen heel gewoontjes, haast Nederlands uitziende Claire Danes) Het zal wel aan mij liggen dat ik altijd muurbloempjes wil zien ontbloeien... Daarvoor hebben ze dan het Anne Frank-achtige Zoey Kazan meisje opgevoerd. Het personage van Efron vindt echter zijn meerdere in de koning van de apenrots, de grootste en meest getalenteerde egoist aller tijden: Orson Welles. Een man, denk ik altijd, die zichzelf zo wijs vond (en dat ook was natuurlijk) dat ie er haast op wilskracht al op zijn 25e als 50 uit zag. (Dat heeft ook wat tragisch) De acteur die 'm speelt (en dat erg leuk doet) ziet er trouwens uit een hoek uit als Lars Ullrich, maar dit terzijde. Nou ja dat waren allemaal terzijdes tot nu toe. Me and Orson Welles is een theaterfilm, en eigenlijk weer gewoon een The Dresser. Zelfde kleuren, zelfde problemen, acteurs die het podium op moeten worden gesleept e.d. Het moet gezegd, in tegenstelling tot The Dresser, komt het opgevoerde stuk (over Brutus en Caesar van Shakespeare) hier wel prima uit de verf. En als Zac Efron dan zo'n beetje enige scène mag spelen is het gewoon spannend of het gaat lukken. De leukste passage van de ganse film zit echter buiten het theater, als Efron met Welles mee mag naar de radio, voor een hoorspelopname (altijd fantastisch). Welles slaat aan het improviseren, tot ergernis en verbazing van zijn medespelers. Prachtig.

voor de duidelijkheid Me and Orson Welles is beter dan An Education, maar niet zoveel beter dan ik zou willen, zeg maar :)

Als je een muurbloempje wilt zien opbloeien, is dit de film :)

L'Illusioniste (Sylvain Chomet, Verenigd Koninkrijk/Frankrijk, 2010)
"De film is niet ondertiteld", riep de operateur voordat hij de band startte. Het wekte beroering. Het tienjarige meisje keek vragend omhoog naar haar ouders. Hun blik verried: "Is mijn Frans wel goed genoeg?" Kennis van welke taal dan ook bleek niet nodig. Of het moet de universele mime-taal van Jacques Tati zijn.
Het verhaal is een bewerking van een onverfilmd script, dat hij schreef tussen Mon Oncle en Playtime. Met Tati zelf in de hoofdrol als rondreizende goochelaar. Niet gespeeld, maar getekend.
Het vak van varieté-artiest staat eind jaren vijftig onder druk. Rock 'n' roll bands kloppen aan de poort van theaters. Acrobaten, buiksprekers en clowns (kent iemand een varieté-artiest beginnend met een D?) geraken in de marge. Alleen in de dorpskroeg wordt het werk van de illusionist nog op waarde geschat.
In die uithoek klampt een fan hem aan: de Eliza Doolittle van het Schotse hoogland. Samen trekken ze verder naar Edinburgh. Stad van hoop, liefde, dood en verderf.

Fraaie film. In alle opzichten.

ah daar ben ik ook wel benieuwd naar ja. al viel de Triplettes me stiekem wat tegen, veel te weinig gewielren. maar goed, daarvoor hebben we Breaking Away.

http://2.bp.blogspot.com/_ZhXqivvrkwU/TDab8HrVhBI/AAAAAAAAAdc/VPkjDGvGZFQ/s1600/BellevilleTriplettes.jpg

http://thecinemaguy.com/wp-content/uploads/2009/04/breaking-away-pic-3.jpg

Spalovač mrtvol (The Cremator)
Het begint als een buitengewoon sfeervolle, surreële film, schijnbaar horror. Over de duur van de film zit je te zoeken naar aanwijzingen waar dit heengaat maar het eindigt als een behoorlijk politiek manifest. Nog steeds horror, maar geen fantasy. Kalm en hypnotiserend volgen we de zieleroerselen van een man die van bijstander een dader wordt. Een heel bijzondere film.

stukje over Crazy Heart op de voorpagina

Crazy Heart
Zie voorpagina.

Iep!
De eerste Nederlandse Alan Smithee film, wat zou daar nou een mooie Nederlandse vertaling van zijn... Jaan Smittie, ofzo. De regisseuse liet haar naam van de rol halen nadat de producer een kwartier had geschrapt, maar of de film daardoor matig is geworden? Het helpt niet dat de film, in deze versie van een dik uur, pas na een half uur de juiste toon vind. Bij zo'n korte film moet dat toch vanaf het begin kunnen, zeker als je een boek van de onvolprezen Joke van Leeuwen verfilmd. Qua dialogen blijkt dat lastig, de taalspelletjes slaan in audio een beetje dood in flauwigheid, zeker op de manier zoals Joke Tjalsma het articuleert. (En dat is nou net de hoofdrolspeelster). Dan doet Huub Stapel het verrassend beter, als vogelspotter en droogkloot. 's Avonds in bed delen de twee tevreden een appeltje. Al binnen een paar minuten vindt Huub Iep, het vogelmeisje. En stiekem is zij enger dan E.T. Gespeeld door een Canadees dwergmeisje met een heel iel hoofdje. Naar en eigenlijk een beetje exploitatie, maar wel fascinerend. De film wordt echter pas redelijk van niveau als Vliegende Panter Diederik Ebbinge opduikt, als doodsbange "redder', die een jas aan heeft waarop "Blijft Kalm!" staat. Dat zijn de absurdistische grappen die we moeten hebben hier. In de zwaan kleef aan zoektocht naar de gevlogen Iep sluiten ook nog een meisje zich bij het echtpaar aan. De hele boel belandt tegen 't end in een soort sanatorium/psychiatrische inrichting midden in het bos, waar de nieuw aangekomen gasten zich prompt aanpassen en braaf in de rij met gekken gaan staan. Het lijkt de logische plek om de fobische 'redder' te droppen, hij is ten slotte ook de laatste die zich heeft aangesloten bij de zoektocht. Het is echter het meisje dat vriendschap sluit, terwijl de resterende zoekers het bordje 'Naar Zee' volgen. Allemaal lief, de ideeën in de film zijn prima, maar de kleuren (veel te licht en te kil) en ook het ritme, het wordt nergens écht wat, helaas.

Lebanon
Fascinerende film, maar zeker geen Hurt Locker, al is deze setting nog wel wat interessanter, 'bekend' van Waltz For Bashir. Die merkwaardige Israelische oorlog met Libanon, waar ondertussen ook een burgeroorlog gaande is, met de Phalangisten en andere privé-legertjes. Die maffiosi Phalangisten zorgen ook hier weer voor bijna lekker foute momenten als ze aan komen karren met een oude Mercedes om de vastgelopen tank van de Israeli's een handje te helpen. Dat zeggen ze althans, ze zijn meer geïnteresseerd in de Syrische krijgsgevangene. Wat een gespuis! Je zou bijna positief gaan denken over de Israëlische soldaten, terwijl zij (althans hun opperbevelhebbers) toch echt het lont hebben aangestoken, terwijl de Phalangisten slechts als aasgieren op de brokstukken duiken. Het perspectief van Lebanon is geniaal, Das Boot-achtig. We zien alles vanuit de tank, met zo'n verrekijker steeds opnieuw inzoomen, eerst veraf en dan klinkt een piepje en close-up. Kapotgeschoten huizen waar naakte vrouwen uit komen rennen, huilende ezels, het lijkt er dik op te liggen, maar ik vrees dat het zo ging. Minder geloofwaardig is de constante discussie die eigenlijk vanaf minuut 1 in de tank wordt gevoerd. De leidinggevende heeft geen enkel gezag, de schutter weigert te schieten, zou Israel werkelijk zulke waardeloze soldaten de oorlog in sturen. Eentje jankt bijna de hele film, en huilebalken overleven de oorlog nooit in films. Het acteren is niet al te best, maar er zijn genoeg bizarre momenten. Een totaal ontoepasselijke anekdote over de tieten van een lerares en, iets totaal anders, uit een soort juten zak cornflakes eten. (Dat laatste is een detail van een paar seconden en ik werd er plots enorm door geraakt, dat dat gewoon dagenlang je voedsel is in zo'n bedompte tank)

Life During Wartime
Van Happiness is (wellicht abuis) blijven hangen dat het een soort genant-grappige film was. Van grappen is hier nauwelijks sprake meer (in dit vervolg.) Of het moet de poster van I'm Not There zijn die ergens ophangt. De film is eigenlijk ook minder genant, in het begin verteld een moeder nog aan haar zoontje hoe ze helemaal nat werd op een date. (En niet van de regen) Maar later krijgt de film een soort desolate suburbia-stilte over zich, met heel veel toneel-achtige teksten. (Charlotte Rampling doet dat vooral goed in een korte scene als een gefrustreerde femme fatale). Ik zou bijna liever het script van deze film lezen dan de film zien.... Minst interessant zijn de akkefietje van de telefoon-rukker en zijn vriendinnetje. De film is vooral goed met het jongetje (wiens pa zich had vergrepen aan vriendjes). Hoe moet je in godsnaam leven met het idee dat je pa zó'n smeerlap is. De jongen raakt dan ook helemaal in de war.

The American
Mooie plaatjes schieten kan Corbijn wel, gezien de prachtige landschappen die her en der het verhaal afwisselen. Afgaande op de NRC-recensie zou dit een saaie, langdradige film zijn, maar daar ben ik het niet mee eens. Al had iets meer tempo de film goed gedaan. En de acteerprestaties van de priester vallen in het niet bij die van Clooney, de dialogen zijn nogal zwak...maar verder, mooie film.

Le Souffle Au Coeur
Uiteraard gezien na de Zomergasten-uitzending waarin een fragment werd getoond. Tja, de vijftienjarige hoofdrolspeler doet alles wat maar verboden is, maar zwaar wordt het nergens. De film is één lange reeks schandalen, waar alles wordt afgedaan met een glimlach.

Todo sobre mi Madre
La Mala Educacion
Tweemaal Almodovar. De laatste van de twee is vooral een voorloper van de complexe film 'Los abrazos rotos' waar het 'film-in-film' wel heel ver wordt uitgewerkt. Hier gaat het ook over een filmmaker en scriptschrijver die een film willen maken over een gezamenlijk verleden, over priesters en kleine jongens. De twee verhalen gaan door elkaar heen lopen net als in 'abrazos rotos', maar het is allemaal nogal gekunsteld. Beter is 'Todo Sobre Mi Madre' waarin vooral Cecilia Roth indruk maakt als sterke vrouw.

je zou 'm op straat niet herkennen, en ik dacht dat ie allang dood was... maarrrr nus is het dan toch RIP voor Arthur Penn. Regisseur van o.a.
http://www.dvdbeaver.com/film/DVDReviews15/a%20arthur%20penn%20gene%20hackman%20night%20moves%20dvd%20review/a%20arthur%20penn%20gene%20hackman%20night%20moves%20dvd%20review%20PDVD_008.jpg

The Road
Dacht ik al, de film The Book Of Eli heeft zoveel uit "The Book The Road" gejat, waaronder o.a. een wijs personage met de naam Eli, dat je in deze volgorde naar een herhaling van zetten zit te kijken, met de originele versie in het nadeel. Qua design is The Road eigenlijk opvallend hetzelfde. Heel grauw en een beetje te computerig, nep. Ik zat toch te denken aan Stalker waar een compleet normale groene wereld toch iets apocalyptisch krijgt. Nu zijn in The Road wel alle dieren en planten vergaan, dus het moest ook wel zo... Om de kijker niet meteen in een depressie te storten opent de film met beelden van een mooie blonde vrouw (Charlize Theron). Ik moest toch even grinniken. Haar flashback-scenes zijn nog best aardig (ze zaten helemaal niet in het boek). Een moeder die eigenlijk gezinszelfmoord wil plegen en ergens nog gelijk heeft ook. Viggo Mortens is echter een vechtjas en begint met zijn zoon aan de grote wandeltocht. Dat reis-aspect zit matig in de film, ze kijken pas op een kaart als ze zo'n beetje op de plek van bestemming zijn en een shot van bovenaf waar je het duo door landschappen zit hobbelen zit ook pas na een half uur. Op hun weg ontmoeten ze o.a. de oude Robert Duvall, die ze een blikje Del Monte geven. Ik las ergens dat men klaagde over de production placement van Coca-Cola, maar ik vond de blikjes groente en fruit veel opvallender. De schaarse andere mensen eten in tegenstelling tot het duo vooral mensen, in een prachtige gruwelijke horrorscene treffen ze wat levend voer in een holocaust-kelder aan. Het spannendste moment in een vrij kalme film, die me verder opvallend weinig naar de keel greep. Hoe veel mooie teksten er ook uit het boek zijn overgenomen, o.a. in poetische voice-over. "When the time comes, can you do it" (Je eigen zoon doodden) Maar goed, dat het boek mooi is, wisten we al.

Vincere
Ooit geweten dat Benito Mussolini een zijn jongere jaren een charismatische besnorde Freddie Mercury-achtige socialist was? Dit is je kans. Hij zingt zelfs wat opera. (En van pathos en het grote gebaar zou hij altijd houden natuurlijk). Vincere vertelt het verhaal van zijn eerste vrouw, in eerste instantie doet de film Il Divo-achtig verwarrend schimmig, ze schiet door de tijd heen, terwijl overal deze vrouw (Ida Dalser) haar held van een afstandje lijkt te bekijken. Is ze er nou wel of niet echt bij? Of is het een verzinsel. In de tweede helft begint Benito (die haar inmiddels gedumpt heeft) zo hard tegen te werken dat ze wel écht moet zijn. (Ergens had ik gehoopt dat het gewoon tot het einde onduidelijk zou blijven). Het enige leugentje van de vrouw is wellicht een verzonnen huwelijk, maar haar tragische zoon is levensecht. Beide worden naar inrichtingen versleept, waar de vrouw eindeloze brieven schrijft. Ze klimt in de hekken en gooit ze (nutteloos) de tuin in. Prachtig shot in een, zou ik haast zeggen, leerzame, vurige film. (Maar lang niet zo goed als Il Divo hoor)

Air Doll
Hij heeft mooie ideeen die Koreeda, maar hij weet ze lang niet altijd in een echt goede film te verpakken. Ik zat tijdens deze te lange en trage film ook aan After-Life te denken, wat ik eigenlijk wel eens in een remake van Michel Gondry zou willen zien. Air Doll is een soort kinky Pinokkio. Een opblaaspop komt tot leven, een goed excuus voor veel unfunctioneel naakt (zeker in de tweede helft hoeft het eigenlijk niet meer). Het merkwaardige aan Air Doll, wat toch een fenomenaal uitgangspunt is, is dat Koreeda zijn verhaal niet lijkt te durven beginnen. Hij durft zich niet op bijvoorbeeld de relatie tussen opblaaspop en haar eigenaar te concentreren, nee hij wil er de eenzaamheid van heel Tokyo bij halen. Het opblaaspopmeisje blijft zich maar verwonderen, dwalend door de Japanse straten, ondertussen peinzend in voice-over. Elk dialoogje wordt na 2 zinnen afgebroken voor 5 minuten soundtrack + fraaie beelden. En steeds als de film definitief ten onder dreigt te gaan weet Koreeda (een talentvol man) het toch nog weer even te redden. Al werkende in de videotheek stoot het meisje zich en pffft, ze loopt leg. De jongen die een oogje op haar heeft moet haar weer opblazen. Een magisch-erotische scene, dat zag Koreeda zelf want hij herhaald 'm aan het eind nog eens, waarna de film in een rare wending plots duistere trekjes begint te vertonen. Hardst gelachen momentje zit in de videotheek waar de dommige maar leerzame heldin gaat werken, daar komt zo'n Takeshi regular (heeeel bekende kop) een film lenen. "Ik zoek iets met een heel, heel gewelddadige agent'. De verwijzingen naar Ariel de Zeemeermin zijn trouwens ook schattig (en heel toepasselijk natuurlijk).

wel grappig dat Bae Doona, de actrice die de opblaaspop speelt, in Linda Linda Linda nog een lilluk muurbloempje leek en hier (dat moest ook wel) belachelijk knap is. :)

een idioot heeft trouwens IMDB helemaal witgeverfd, ellendige remake.

>>Hij heeft mooie ideeen die Koreeda, maar hij weet ze lang niet altijd in een echt goede film te verpakken.

Wat deze film betreft, helemaal eens!

ik heb the road pas geleden in filmhuis in sittard gezien, en natuurlijk was het boek nog beter, maar hij greep me wel heel erg naar de keel en voelde een dikke keel en tranen bij het sterven van papa mortensen en de achterblijvende zoon. maar dat komt wellicht doordat ik zelf twee zoontjes heb, ik had dat bij het boek, dat moest ik soms even wegleggen. alsof het op een of andere manier te confronterend is. maar goed, ik ben dan ook een sentimentele knakker.

dat jongetje deed 't wel goed vond ik, ergens in 't begin van de film jankt ie hysterisch van angst, totaal on-heldhaftig.

bij het sterven van papa mortensen

Nou, die hoeven dus ook niet meer te zien. :) [ken dat hele boek overigens niet]

whut.. Cormac McCarthy wordt overal altijd bejubeld als de beste schrijver van het NU. (laatst nog in Vrij Nederland) samen met die Japanner, kom hoe heet ie ook alweer.

vrij overdreven hoor, maar goed is ie wel. McCarthy, that is.

Die Japanner vinnik geen hol aan.

http://images.amazon.com/images/G/01/video/stills/muppets5-large.jpg

eens :P

Kijk dat zijn nou mijn oude helden. :)

toch een aanrader dat boek, omar. ook qua vorm; geen aanhalingstekens bij dialogen, heel droog geschreven, veel ruimte voor eigen beeldvorming, geen woord teveel, geen dramatiek. komt keihard aan.

Net als Olaf in 2008 en Ludo vorige maand kon ik deze week helemaal niets met Antonio Das Mortes. Dat zal meerdere redenen hebben gehad, onder meer het feit dat het titelpersonage verdacht veel lijkt op een zekere zanger. Niet mijn favoriete zanger.

http://www.xs4all.nl/~gert01/antonio.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/roussos.jpg

Nou dan ligt het dus gewoon aan die film :) Ik vond The road ook wel goed eigenlijk, zeer beklemmend. En ik vind die japanner wel goed, al ben ik nog niet verder geraakt dan Norwegian Wood, en dat vond ik fantastisch.

lol Roussos, hij heeft ook wel wat van Eric Cantona eigenlijk.

wat ik nog vergat bij The Road, waar ik eigenlijk mee had willen openen (maar ik zal wel weer geen medestanders treffen in dezen) hOE kut is die soundtrack van Warren Ellis en Nick Cave. die drieklank motieven waar ze mee openen, zó afgezaagd.

overigens begonnen in What Happens Next, a history to American Screenwriting dikke paperback gepend door de scenarist van ..... Shakespeare in Love. (kreeg ie een Oscar voor) ben nog maar op pagina 100 oid, maar het is zéér boeiend. (niet ironisch) nooit geweten bijvoorbeeld dat zo rond 1885 het theater gigantisch spectaculair was worden met 'echte' molens, alles 'echt'. Vuurwerk, water, de hele Efteling-mikmak. kortom het publiek was klaar voor zoiets als film, foto's moesten bewegen. (het moest alleen nog even uitgevonden worden)

decorwisselingen in de theaters die tijd waren zo ingewikkeld dat dat rustig 3 uur kon duren.

Fantastic Mr. Fox
Ik zat te peinzen; zijn er wel slechte Roald Dahl-verfilmingen? The Witches; spannend, Mathilda; hilarisch, de GVR: lelijk getekend, maar heel melancholisch, Dickensiaanse kostschool-eenzaamheid. En dan heb je nog Billy Wilder als Wonka... Wacht eens even, die nieuwe versie van Burton, dát is dan toch een mindere. Fantastic Mr. Fox is echter weer kwaliteit als gebruikelijk, nog niet eens zozeer door het verhaal van Dahl, maar gewoon weer door Wes Anderson. Die er eigenlijk een soort Anderson lite film van gemaakt heeft. Familiale twisten, angsten en onzekerheden en mafketel-meditaties, het zit er allemaal weer in. En dat dan gelaardeerd tegen een Chicken Run-achtige boerenbedrijf-setting, voor wat cartooneske actie. Zelfs de soundtrack van Desplat doet eigenlijk gewoon een Marks Mothersbaughje, al schakelt Desplat op de hak- en smijt momenten over op een Morricone-parodie. Best grappig, net als de Tarantino-achtige foute rat, maar als altijd met Anderson zijn de melancholische momenten die 't 'm doen. Daarom mag de rat ook schitteren in een sneue sterfscène. Nog veel mooier zijn twee momenten aan het eind, als de verzameling vossen en sidekick buidelrat een supermarkt ontdekken en een wolf tegenkomen. De supermarkt is kil maar met Beach Boys Ol' Man River krijgt de plek iets magisch. De wolf is helemaal schittert; de fantastische Meneer Vos (George Clooney) heeft zich de hele tijd drukgemaakt om wolven (zijn grote angst) maar áls hij er dan een tegenkomt begint hij een lofzang, op deze 'black eyed dog' (mijn woorden). Hij confronteert zijn eigen doodsangsten door er positief tegenover te staan. Ofzoiets dan he. En dan vergeet ik nog aan te stippen dat de film er fantastic uitziet. Pluizige vosjes!

Demain dès L'Aube
De regisseur van Tourneuse de Pages is een boeiende auteur, maar hier overspeelt hij zijn hand tegen 't einde een beetje en dat is jammer. Demain begint nameljik fascinerend goed. Als we film in film-films zien als fictie in fictie films, dan heeft Demain een nieuwigheidje in huis. Het verhaal draait namelijk om 're-enacteurs', mensen die oorlogjes naspelen. En dat kun je in een film mooi combineren met het echte leven; een schitterende vondst, en het zorgt ook voor The Duellists-achtige mooie plaatjes, ongetwijfeld door de volledige filmcrew bestudeert. Demain heeft ook trekjes van Mifune, want een broer trekt terug in bij zijn andere broer, een man van in de dertig die nog bij ma woont. Moeder is echter doodziek; en iemand moet voor hem zorgen. Het mooie is dat de wankele man niet totaal gek is (zoals Mifune wel) maar wel gewoon een simpel baantje heeft én dus aan die veldslagen meedoet. Daar sleept hij zijn broer (tevens top-pianist) mee naartoe, die, hoe kan het ook anders, zelf ook in een crisis zit. (Tot ongenoegen van zijn agent én vrouw; een stoere blondine). De re-enacteurs zijn bloedserieus en de pianist schikt zich in een rol als vermaker van het hof, maar langzaam wordt hij aangestoken door het fanatisme en dat leidt tot... duels! Hier begint het spel door het echte leven door elkaar te lopen, en de regisseur doet er steeds een schepje bovenop. Wat ik juist mooi vind aan die re-enactments is dat je het ene moment in uniform heel serieus een soldaat bent, en 2 tellen later als je in het hal na een diner weer je gewone kloffie aan hebt weer een moderne burger. Maar de fanatieke re-enacteurs beginnen ook in het dagelijkse leven zich met elkaar te bemoeien (en voor duels uit te dagen). Dit leidt uiteindelijk tot maffia-achtige wraak-acties, of nou ja op zijn minst de suggestie daarvan, wat ik persoonlijk zwaar overdreven en bijzonder jammer voor de subtiliteit vond. Wél goed dat de film aan het eind gewoon doorpakt in het bittere.

Ajami
Deze Israelische productie gooit veel hips in de blender... Een beetje Cicade de Deus, ingewikkelde structuren a la dat Mexicaanse Babel-duo en vooral Crash. (En het zozo niveau van die laatste heeft het ook). Die structuren bleken trouwens iets minder ingewikkeld dan ik dacht want op een bepaald moment dacht ik dat de film achterstevoren werd verteld. Niets van waar! (Maar een zekere ironie heeft het wel want de Arabisch-Israelische conflicten zijn natuurlijk een soort perpetuum mobile). Ajami boeit redelijk, al was het maar omdat het over de Arabische minderheid ín Israel gaat. Gefrustreerde (logisch) tweederangsburgers. Jongens die op straat hangen en aan auto's sleutelen en dan het slachtoffer worden van familie-vetes. Hoe meer armoede en onderdrukking, hoe meer onderlinge ruzies? Zoiets. Spil van het verhaal is een dommig kijkende Ronaldo/Pi-air van Hooijdonk-achtige jongen die zich zonder kennis van zaken in de drugshandel begeeft. Daaromheen talrijke andere verhalen van al even gefrustreerde mensen als een Israelische agent, een illegale Palestijnse arbeidersjongen die geld voor de beenmergtransplantie van zijn moeder heeft en ga zo maar door.

A Single Man
Douglas Sirk kon het thema homoseksualiteit zeker niet aanstippen he? Ik bedoel, dat heeft ie vast nooit gedaan... Nu kan het wel natuurlijk en in deze ook wel Todd Haynes-achtige film (of zou het door Julianne Far From Heaven Moore) komen verteld Tom Ford het hypergestileerde verhaal van een homoseksuele professor in de Engelse letteren die een eind aan zijn leven wil maken. Prachtig gefilmd en iedereen zit er op zijn fifties-top best uit. (Inclusief James Dean look-a-like) Colin Firth is met dikke hoornen bril veel beter op zijn plaats als weifelend mensch, dan als educator in An Education. Zeker het eerste half uur is boeiend, Firth die de laatste voorbereidingen treft, terwijl ie soggens zit te schijten naar buiten staart, naar zijn vrolijke buurtkinderen en vriendelijk zwaaiende buurvrouw. Nog een laatste keer naar school, naar zijn goede vriendin Charlie (Julianne Moore) en dan kogels halen. Maar zie daar, Mahler heeft al op de soundtrack geklonken (Het Aardelied of whatever) en daar heb je al zijn eigen reddende engels. Een prachtig jongetje, net als het blonde godje uit Death in Venice. Aardig gedaan, al zou ik de film willen verwijten dat ik ook daarvoor al nergens het gevoel had dat de man écht zelfmoord zou gaan plegen.

re wat Martijn ter Haar over Single Man zei:
(zie de totaal overbodige topless tennisscene).

wat ik daar ook raar aan vond is dat die gasten semi-naakt staan te tennissen terwijl de jongen de hele film in een dikke wollen trui loopt, wélk seizoen is het nou eigenlijk. :)

The Blood On Satan's Claw
Britse horror, maar dan niet zo saai als de meeste Hammer films. Beetje Wickerman gevoel, al speelt dit in een heel andere tijd.

Zomerhitte
Vox Populi
Ah, de Nederlandse filmcliché's van onzedelijke 'brutale' vrouwen (Zomerhitte) en te pas en te onpas met jan en alleman een wip maken (Vox Populi) kunnen weer afgevinkt worden. Zó liberaal he, wij Nederlanders. In een gemiddelde giallo is het naakt nog logischer binnen de verhaallijn. Hier voegt het weer bar weinig toe. De eerste is nog wel een aardige thriller verder, de tweede weer een fijn moralistisch Terstalletje.

Satanico Pandemonium
Kijk, in een 'nunsploitation' film zoals deze Mexicaanse film weet je dat er tieten komen. En dat heeft zelfs een functie, binnen het kader van sex en religie en het moedwillig willen shocqueren door die twee lekker, niet gehinderd door al te veel goede smaak, te combineren. Al moet gezegd worden dat de sfeer wel redelijk geslaagd is. Het einde is een beetje een cliché (was het een droom?) maar anders was al die blasfemie niet door de censuur gekomen.

The Kite Runner
Overduidelijk eens westers product maar best een aardige film. Geen klassieke fouten opgemerkt, zelfs niet in de muziek. Hoewel de 'original score' net als de film was waren er bij feestjes en partijen wel echte Afghaanse deuntjes te horen (ik dacht zelfs een Ahmad Zahir liedje te herkennen) en geen Arabisch, zoals vaak gebeurt bij reportages uit Afghanistan. Sentimenteel, misschien, maar als het een Afghaanse (publieks)film was geweest was dat natuurlijk veel erger geweest.

Heb laatst De Fantastische Meneer Vos voorgelezen en ik brak mijn hoofd al lezende hoe je daar nou een film van 1,5 uur van kan maken. (Vond het overigens voor Dahl-begrippen een beetje een-dimensionaal verhaal.)

ja geen hoogvlieger in zijn oeuvre. en die film was iets van 80 minuten inclusief 10 minuten aftiteling ofzo ;)

The Men Who Stare at Goats
Noeste werker, die George Clooney, maar ook hij kiest wel eens een mindere film. (Deze produceerde hij ook nog) De film maakt het zichzelf nodeloos ingewikkeld door hier een saaie raamvertelling van maken. Ewan McGregor is een matige journalist, en in zijn gedeelte zitten ook de matige grappen. Hij komt in Irak Clooney tegen, een man die 'under cover' op een geheime missie is. Al reizend vertelt hij aan de journalist over zijn krankzinnige opleiding en díe passages zijn wél amusant. Dus waarom dan niet een heel verhaal over hoe George Clooney die opleiding doorloopt enzo, te lineair zeker. De geitenstaarders zijn psychic soldiers, onder leiding van Jeff Bridges, als altijd weer geslaagd als hilarische bevlechte hippie. Ook de wat pafferige Kevin Spacey is geinig als de bad guy in dit geheel. Uiteindelijk komt alles best mooi in het nu bij elkaar en voor elk zogenaamd psychic mirakeltje is wel een verklaring... Elk mirakeltje? Nee, die geit, die viel écht dood neer! ;)

Police, Adjective
Heerlijke film! Ok, geen East of Bucharest, maar die zit hierin eigenlijk opgesloten. Als de regisseur er 30 minuten stilte had afgeveild kreeg je een hilarische komedie. Zeker in de eerste helft zat ik echt te schateren. Absurdistische discussies op een politie-bureau, of je collega wel of niet mee mag doen met voetvolley en meer gedroogkloot. Maar tegelijkertijd is deze film heel melancholisch, toch meer richting L'Humanité dan ik had verwacht. Het hoofdpersonage, een continu rokende agent is bezig aan wat hij ook zelf een nutteloze opdracht vind. (Hij observeert wat hasj-rokende tieners). Wachten, wachten, wachten en dan maar een kopje thee halen in een winkeltje. Waar ze hem allang gespot hebben (en als teken van veranderende tijden hem vragen wat ie aan 't doen is, dat hadden ze met Ceacescu's geheime dienst vast nooit gedurfd). Agent: "ik houd het gat in de weg in de gaten"... Misschien wel de allermooiste scenes zijn die bij de agent thuis, waar de woordspelletjes zich continueren, maar dan met zijn vrouw. Vrouwlief kijkt op YouTube 10x achter elkaar hetzelfde melodramatische liedje, waarna de agent aan het filosoferen slaat over de belachelijke songtekst. De twee kibbelen wat af, maar het is allemaal onwaarschijnlijk lief, volgens mij voelde ik zelfs een traantje in een ooghoek. "Doe je een nieuwe trui aan" "Wat is er mis met deze" "Je hebt 'm al 4 dagen aan". Zo'n beetje het enige minpuntje wat ik kan verzinnen is dat het hoofdpersonage niet het laatste woord krijgt. Aan het slot tekent hij op een bord een hilarisch gecompliceerd plan uit. PUNT. Maar dan mag de meneer de hoofdcommisaris nog wat dingen zeggen, die ik alweer vergeten ben.

No One Knows About Persian Cats
Moet elke muzikant eigenlijk gezien hebben. Niet dat het nou zó'n goede film is, de muziek is eigenlijk helemaal niet zo best en als de film aan het eind wat verhaallijntjes door elkaar probeert te vertellen (ambitieus!) wordt de editing meteen amateuristisch en de gebeurtenissen ook wat cru. Maar daarvoor is dit toch een bizar inkijkje in de Iraanse popmuziekcultuur. En als met elke Iraanse film je maar weer afvragen hoe dit land zó is geworden, ik bedoel het zijn toch geen wahabisten, je ziet het aan de vrouwen, die hoofddoekjes zitten maar nonchalant op. Hoe kan het dan toch dat een zwijgende meerderheid kennelijk vrede heeft met een Islamitische dictatuur die je om elk wissewasje arresteert, van de weg haalt, etc. etc. No One Knows tikt de genres af, waar blijft de hiphop, ah daar is ie al (stoer!). Begeleid door het manusje van alles en bluffer Nader, een fasttalkin' idioot, hij praat ook gewoon tegen zijn motor en zijn parkietjes. Die skills heeft ie nodig ook als ie weer 'ns wordt opgepakt wegens dvd-handel. Een erg grappige scene, terwijl dat tegelijkertijd natuurlijk heel wrang is, want hij moet lullen als brugman om zweepslaven en gigaboetes te voorkomen. Nader begeleidt een indiepop-stelletje, die hij van bekende naar bekende sleept op zoek naar bandleden. (Of visa's bij 2 oude mannetjes, alleen de Afghaanse zijn spotgoedkoop!) In het begin leek het nog even een soort Habana Blues te worden, ook een muzikantenfilm over ontworsteling aan het regime, maar daar sluit men uiteindelijk vrede met Castro en co., dit blijft grimmig. Echte Iraanse film touch trouwens is de doorsnijding met volgens mij stiekem opgenomen straatbeelden.

Inderdaad zoals Ghobadi het noemde 'guerilla technieken', geïnspireerd door hoe die bands het moeten rooien. Moegestreden van de pogingen vergunningen te krijgen voor een andere film kwam dit er tussendoor.

Die Nader en de charme van het onderwerp van de film houden de film bij elkaar.

Hoe shi'iten zulke hardliners zijn geworden is interessant inderdaad, zeker omdat er ook mensen in het religieuze kader zitten die vinden dat de religieuze leiding zich niet zou moeten bemoeien met politiek en zich zou moeten beperken tot spirituele zaken. Al Wahab vond de shi'iten maar zweefkezen die maar een beetje vrijblijvend spiritueel liepen te doen. Shariati, die toch wel als schuldige voor dit regime valt aan te wijzen, is nog steeds een gerespecteerd schrijver. Misschien wíl een aanzienlijk deel van de bevolking toch wel een Islamitische Republiek, niet zoals deze, maar wel tot op zekere hoogte.

John Gray's "Al Qaida and what it means to be modern" is verhelderend trwns, over hoe religieus denken zo verhard en 'veraardst' is. En Charles Taylor (de Canadese), maar daar heb ik alleen maar interviews mee gezien en gelezen, geen boeken.

En Charles Taylor (de Canadese)

lol :)

de akoestisch gitaar spelende muziekleraar (van piepjonge Iraniers die ik er plots wat Koreaans uit vond zien) is heel lief. En bij een liedje in een veld met authentieke trommels enzo had ik plots zin die progplaat met Qusimov weer 'ns te draaien.

https://www.youtube.com/watch?v=ADFTOCN5ZRY&feature=related

RIP Antonie Kamerling

Het is me wat...en nog een lugubere twitterverslaving in het spel ook.

Een Twittervictim?

Niet alleen twittert hè?

http://www.nrc.nl/multimedia/dynamic/00302/kamerling_isabel_na_302592e.jpg

Je moet kant A ook niet al te serieus nemen mááán! (wel goede smaak natuurlijk, die uitklapper heb ik nog steeds.)