Filmforum

Fantastic Mr. Fox
Ik zat te peinzen; zijn er wel slechte Roald Dahl-verfilmingen? The Witches; spannend, Mathilda; hilarisch, de GVR: lelijk getekend, maar heel melancholisch, Dickensiaanse kostschool-eenzaamheid. En dan heb je nog Billy Wilder als Wonka... Wacht eens even, die nieuwe versie van Burton, dát is dan toch een mindere. Fantastic Mr. Fox is echter weer kwaliteit als gebruikelijk, nog niet eens zozeer door het verhaal van Dahl, maar gewoon weer door Wes Anderson. Die er eigenlijk een soort Anderson lite film van gemaakt heeft. Familiale twisten, angsten en onzekerheden en mafketel-meditaties, het zit er allemaal weer in. En dat dan gelaardeerd tegen een Chicken Run-achtige boerenbedrijf-setting, voor wat cartooneske actie. Zelfs de soundtrack van Desplat doet eigenlijk gewoon een Marks Mothersbaughje, al schakelt Desplat op de hak- en smijt momenten over op een Morricone-parodie. Best grappig, net als de Tarantino-achtige foute rat, maar als altijd met Anderson zijn de melancholische momenten die 't 'm doen. Daarom mag de rat ook schitteren in een sneue sterfscène. Nog veel mooier zijn twee momenten aan het eind, als de verzameling vossen en sidekick buidelrat een supermarkt ontdekken en een wolf tegenkomen. De supermarkt is kil maar met Beach Boys Ol' Man River krijgt de plek iets magisch. De wolf is helemaal schittert; de fantastische Meneer Vos (George Clooney) heeft zich de hele tijd drukgemaakt om wolven (zijn grote angst) maar áls hij er dan een tegenkomt begint hij een lofzang, op deze 'black eyed dog' (mijn woorden). Hij confronteert zijn eigen doodsangsten door er positief tegenover te staan. Ofzoiets dan he. En dan vergeet ik nog aan te stippen dat de film er fantastic uitziet. Pluizige vosjes!

Demain dès L'Aube
De regisseur van Tourneuse de Pages is een boeiende auteur, maar hier overspeelt hij zijn hand tegen 't einde een beetje en dat is jammer. Demain begint nameljik fascinerend goed. Als we film in film-films zien als fictie in fictie films, dan heeft Demain een nieuwigheidje in huis. Het verhaal draait namelijk om 're-enacteurs', mensen die oorlogjes naspelen. En dat kun je in een film mooi combineren met het echte leven; een schitterende vondst, en het zorgt ook voor The Duellists-achtige mooie plaatjes, ongetwijfeld door de volledige filmcrew bestudeert. Demain heeft ook trekjes van Mifune, want een broer trekt terug in bij zijn andere broer, een man van in de dertig die nog bij ma woont. Moeder is echter doodziek; en iemand moet voor hem zorgen. Het mooie is dat de wankele man niet totaal gek is (zoals Mifune wel) maar wel gewoon een simpel baantje heeft én dus aan die veldslagen meedoet. Daar sleept hij zijn broer (tevens top-pianist) mee naartoe, die, hoe kan het ook anders, zelf ook in een crisis zit. (Tot ongenoegen van zijn agent én vrouw; een stoere blondine). De re-enacteurs zijn bloedserieus en de pianist schikt zich in een rol als vermaker van het hof, maar langzaam wordt hij aangestoken door het fanatisme en dat leidt tot... duels! Hier begint het spel door het echte leven door elkaar te lopen, en de regisseur doet er steeds een schepje bovenop. Wat ik juist mooi vind aan die re-enactments is dat je het ene moment in uniform heel serieus een soldaat bent, en 2 tellen later als je in het hal na een diner weer je gewone kloffie aan hebt weer een moderne burger. Maar de fanatieke re-enacteurs beginnen ook in het dagelijkse leven zich met elkaar te bemoeien (en voor duels uit te dagen). Dit leidt uiteindelijk tot maffia-achtige wraak-acties, of nou ja op zijn minst de suggestie daarvan, wat ik persoonlijk zwaar overdreven en bijzonder jammer voor de subtiliteit vond. Wél goed dat de film aan het eind gewoon doorpakt in het bittere.

Ajami
Deze Israelische productie gooit veel hips in de blender... Een beetje Cicade de Deus, ingewikkelde structuren a la dat Mexicaanse Babel-duo en vooral Crash. (En het zozo niveau van die laatste heeft het ook). Die structuren bleken trouwens iets minder ingewikkeld dan ik dacht want op een bepaald moment dacht ik dat de film achterstevoren werd verteld. Niets van waar! (Maar een zekere ironie heeft het wel want de Arabisch-Israelische conflicten zijn natuurlijk een soort perpetuum mobile). Ajami boeit redelijk, al was het maar omdat het over de Arabische minderheid ín Israel gaat. Gefrustreerde (logisch) tweederangsburgers. Jongens die op straat hangen en aan auto's sleutelen en dan het slachtoffer worden van familie-vetes. Hoe meer armoede en onderdrukking, hoe meer onderlinge ruzies? Zoiets. Spil van het verhaal is een dommig kijkende Ronaldo/Pi-air van Hooijdonk-achtige jongen die zich zonder kennis van zaken in de drugshandel begeeft. Daaromheen talrijke andere verhalen van al even gefrustreerde mensen als een Israelische agent, een illegale Palestijnse arbeidersjongen die geld voor de beenmergtransplantie van zijn moeder heeft en ga zo maar door.

A Single Man
Douglas Sirk kon het thema homoseksualiteit zeker niet aanstippen he? Ik bedoel, dat heeft ie vast nooit gedaan... Nu kan het wel natuurlijk en in deze ook wel Todd Haynes-achtige film (of zou het door Julianne Far From Heaven Moore) komen verteld Tom Ford het hypergestileerde verhaal van een homoseksuele professor in de Engelse letteren die een eind aan zijn leven wil maken. Prachtig gefilmd en iedereen zit er op zijn fifties-top best uit. (Inclusief James Dean look-a-like) Colin Firth is met dikke hoornen bril veel beter op zijn plaats als weifelend mensch, dan als educator in An Education. Zeker het eerste half uur is boeiend, Firth die de laatste voorbereidingen treft, terwijl ie soggens zit te schijten naar buiten staart, naar zijn vrolijke buurtkinderen en vriendelijk zwaaiende buurvrouw. Nog een laatste keer naar school, naar zijn goede vriendin Charlie (Julianne Moore) en dan kogels halen. Maar zie daar, Mahler heeft al op de soundtrack geklonken (Het Aardelied of whatever) en daar heb je al zijn eigen reddende engels. Een prachtig jongetje, net als het blonde godje uit Death in Venice. Aardig gedaan, al zou ik de film willen verwijten dat ik ook daarvoor al nergens het gevoel had dat de man écht zelfmoord zou gaan plegen.

re wat Martijn ter Haar over Single Man zei:
(zie de totaal overbodige topless tennisscene).

wat ik daar ook raar aan vond is dat die gasten semi-naakt staan te tennissen terwijl de jongen de hele film in een dikke wollen trui loopt, wélk seizoen is het nou eigenlijk. :)

The Blood On Satan's Claw
Britse horror, maar dan niet zo saai als de meeste Hammer films. Beetje Wickerman gevoel, al speelt dit in een heel andere tijd.

Zomerhitte
Vox Populi
Ah, de Nederlandse filmcliché's van onzedelijke 'brutale' vrouwen (Zomerhitte) en te pas en te onpas met jan en alleman een wip maken (Vox Populi) kunnen weer afgevinkt worden. Zó liberaal he, wij Nederlanders. In een gemiddelde giallo is het naakt nog logischer binnen de verhaallijn. Hier voegt het weer bar weinig toe. De eerste is nog wel een aardige thriller verder, de tweede weer een fijn moralistisch Terstalletje.

Satanico Pandemonium
Kijk, in een 'nunsploitation' film zoals deze Mexicaanse film weet je dat er tieten komen. En dat heeft zelfs een functie, binnen het kader van sex en religie en het moedwillig willen shocqueren door die twee lekker, niet gehinderd door al te veel goede smaak, te combineren. Al moet gezegd worden dat de sfeer wel redelijk geslaagd is. Het einde is een beetje een cliché (was het een droom?) maar anders was al die blasfemie niet door de censuur gekomen.

The Kite Runner
Overduidelijk eens westers product maar best een aardige film. Geen klassieke fouten opgemerkt, zelfs niet in de muziek. Hoewel de 'original score' net als de film was waren er bij feestjes en partijen wel echte Afghaanse deuntjes te horen (ik dacht zelfs een Ahmad Zahir liedje te herkennen) en geen Arabisch, zoals vaak gebeurt bij reportages uit Afghanistan. Sentimenteel, misschien, maar als het een Afghaanse (publieks)film was geweest was dat natuurlijk veel erger geweest.

Heb laatst De Fantastische Meneer Vos voorgelezen en ik brak mijn hoofd al lezende hoe je daar nou een film van 1,5 uur van kan maken. (Vond het overigens voor Dahl-begrippen een beetje een-dimensionaal verhaal.)

ja geen hoogvlieger in zijn oeuvre. en die film was iets van 80 minuten inclusief 10 minuten aftiteling ofzo ;)

The Men Who Stare at Goats
Noeste werker, die George Clooney, maar ook hij kiest wel eens een mindere film. (Deze produceerde hij ook nog) De film maakt het zichzelf nodeloos ingewikkeld door hier een saaie raamvertelling van maken. Ewan McGregor is een matige journalist, en in zijn gedeelte zitten ook de matige grappen. Hij komt in Irak Clooney tegen, een man die 'under cover' op een geheime missie is. Al reizend vertelt hij aan de journalist over zijn krankzinnige opleiding en díe passages zijn wél amusant. Dus waarom dan niet een heel verhaal over hoe George Clooney die opleiding doorloopt enzo, te lineair zeker. De geitenstaarders zijn psychic soldiers, onder leiding van Jeff Bridges, als altijd weer geslaagd als hilarische bevlechte hippie. Ook de wat pafferige Kevin Spacey is geinig als de bad guy in dit geheel. Uiteindelijk komt alles best mooi in het nu bij elkaar en voor elk zogenaamd psychic mirakeltje is wel een verklaring... Elk mirakeltje? Nee, die geit, die viel écht dood neer! ;)

Police, Adjective
Heerlijke film! Ok, geen East of Bucharest, maar die zit hierin eigenlijk opgesloten. Als de regisseur er 30 minuten stilte had afgeveild kreeg je een hilarische komedie. Zeker in de eerste helft zat ik echt te schateren. Absurdistische discussies op een politie-bureau, of je collega wel of niet mee mag doen met voetvolley en meer gedroogkloot. Maar tegelijkertijd is deze film heel melancholisch, toch meer richting L'Humanité dan ik had verwacht. Het hoofdpersonage, een continu rokende agent is bezig aan wat hij ook zelf een nutteloze opdracht vind. (Hij observeert wat hasj-rokende tieners). Wachten, wachten, wachten en dan maar een kopje thee halen in een winkeltje. Waar ze hem allang gespot hebben (en als teken van veranderende tijden hem vragen wat ie aan 't doen is, dat hadden ze met Ceacescu's geheime dienst vast nooit gedurfd). Agent: "ik houd het gat in de weg in de gaten"... Misschien wel de allermooiste scenes zijn die bij de agent thuis, waar de woordspelletjes zich continueren, maar dan met zijn vrouw. Vrouwlief kijkt op YouTube 10x achter elkaar hetzelfde melodramatische liedje, waarna de agent aan het filosoferen slaat over de belachelijke songtekst. De twee kibbelen wat af, maar het is allemaal onwaarschijnlijk lief, volgens mij voelde ik zelfs een traantje in een ooghoek. "Doe je een nieuwe trui aan" "Wat is er mis met deze" "Je hebt 'm al 4 dagen aan". Zo'n beetje het enige minpuntje wat ik kan verzinnen is dat het hoofdpersonage niet het laatste woord krijgt. Aan het slot tekent hij op een bord een hilarisch gecompliceerd plan uit. PUNT. Maar dan mag de meneer de hoofdcommisaris nog wat dingen zeggen, die ik alweer vergeten ben.

No One Knows About Persian Cats
Moet elke muzikant eigenlijk gezien hebben. Niet dat het nou zó'n goede film is, de muziek is eigenlijk helemaal niet zo best en als de film aan het eind wat verhaallijntjes door elkaar probeert te vertellen (ambitieus!) wordt de editing meteen amateuristisch en de gebeurtenissen ook wat cru. Maar daarvoor is dit toch een bizar inkijkje in de Iraanse popmuziekcultuur. En als met elke Iraanse film je maar weer afvragen hoe dit land zó is geworden, ik bedoel het zijn toch geen wahabisten, je ziet het aan de vrouwen, die hoofddoekjes zitten maar nonchalant op. Hoe kan het dan toch dat een zwijgende meerderheid kennelijk vrede heeft met een Islamitische dictatuur die je om elk wissewasje arresteert, van de weg haalt, etc. etc. No One Knows tikt de genres af, waar blijft de hiphop, ah daar is ie al (stoer!). Begeleid door het manusje van alles en bluffer Nader, een fasttalkin' idioot, hij praat ook gewoon tegen zijn motor en zijn parkietjes. Die skills heeft ie nodig ook als ie weer 'ns wordt opgepakt wegens dvd-handel. Een erg grappige scene, terwijl dat tegelijkertijd natuurlijk heel wrang is, want hij moet lullen als brugman om zweepslaven en gigaboetes te voorkomen. Nader begeleidt een indiepop-stelletje, die hij van bekende naar bekende sleept op zoek naar bandleden. (Of visa's bij 2 oude mannetjes, alleen de Afghaanse zijn spotgoedkoop!) In het begin leek het nog even een soort Habana Blues te worden, ook een muzikantenfilm over ontworsteling aan het regime, maar daar sluit men uiteindelijk vrede met Castro en co., dit blijft grimmig. Echte Iraanse film touch trouwens is de doorsnijding met volgens mij stiekem opgenomen straatbeelden.

Inderdaad zoals Ghobadi het noemde 'guerilla technieken', geïnspireerd door hoe die bands het moeten rooien. Moegestreden van de pogingen vergunningen te krijgen voor een andere film kwam dit er tussendoor.

Die Nader en de charme van het onderwerp van de film houden de film bij elkaar.

Hoe shi'iten zulke hardliners zijn geworden is interessant inderdaad, zeker omdat er ook mensen in het religieuze kader zitten die vinden dat de religieuze leiding zich niet zou moeten bemoeien met politiek en zich zou moeten beperken tot spirituele zaken. Al Wahab vond de shi'iten maar zweefkezen die maar een beetje vrijblijvend spiritueel liepen te doen. Shariati, die toch wel als schuldige voor dit regime valt aan te wijzen, is nog steeds een gerespecteerd schrijver. Misschien wíl een aanzienlijk deel van de bevolking toch wel een Islamitische Republiek, niet zoals deze, maar wel tot op zekere hoogte.

John Gray's "Al Qaida and what it means to be modern" is verhelderend trwns, over hoe religieus denken zo verhard en 'veraardst' is. En Charles Taylor (de Canadese), maar daar heb ik alleen maar interviews mee gezien en gelezen, geen boeken.

En Charles Taylor (de Canadese)

lol :)

de akoestisch gitaar spelende muziekleraar (van piepjonge Iraniers die ik er plots wat Koreaans uit vond zien) is heel lief. En bij een liedje in een veld met authentieke trommels enzo had ik plots zin die progplaat met Qusimov weer 'ns te draaien.

https://www.youtube.com/watch?v=ADFTOCN5ZRY&feature=related

RIP Antonie Kamerling

Het is me wat...en nog een lugubere twitterverslaving in het spel ook.

Een Twittervictim?

Niet alleen twittert hè?

http://www.nrc.nl/multimedia/dynamic/00302/kamerling_isabel_na_302592e.jpg

Je moet kant A ook niet al te serieus nemen mááán! (wel goede smaak natuurlijk, die uitklapper heb ik nog steeds.)

twitter is ook een vorm van eindeloze zelfbevestiging, en volgens een vage kennis op Belgisch teletekst zat de beste man in een identiteitscrisis... :\

Een acteur met een identiteitscrisis …

… en goede smaak … och … ;)

Een acteur met een identiteitscrisis …

gheh, ja. doet me dan weer denken aan een van die tragische helden uit dat hoogtepuntje van Verhoeven (die zich teveel met zijn rollen identificeerde en zowel in 't echt als zijn laatste film zelfmoord pleegde)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hans_van_Tongeren

… en goede smaak … och … ;)

Je mag tegenwoordig gewoon de dingen benoemen hè? ;)

La tête en friche (Jean Becker, Frankrijk, 2010)
Analfabete, goedmoedige kolos (Depardieu) ontmoet tijdens het duiven voeren in het park een eenzaam, breekbaar oud dametje (Gisèle Casadesus). Zij leest hem bij elke ontmoeting voor uit 'De Pest' van Camus. Hij ontdekt, dat hij minder dom is dan hijzelf en iedereen om hem heen denkt, en vindt het zelfvertrouwen dat hij vanaf zijn jeugd mist.
Vriendelijke film die in het begin door de sympathieke personages en de milde humor goed te doen is, maar naar het einde toe steeds stichtelijker en sentimenteler wordt. Met als summum de laatste vijf minuten, waar werkelijk alle verhaallijnen een positieve wending krijgen. Speciale aandacht voor de horrorwijze waarop het Noord-Belgische (Nederlandse?) bejaardenhuis wordt afgeschilderd, waar de oude dame in belandt.

Brooklyn's Finest
Het zal wel in de komkommer-periode zijn geweest dat de Volkskrant hier wat overdreven tamtam om maakte. Brooklyn's Finest is niet meer dan een tv-film, waar toevallig wat sterren in zitten. Nou ja, die zijn er natuurlijk omdat de regisseur wel mikte op een Groot Verhaal. Denk Crash, denk 25th Hour. (Moest laatst ook al aan Crash denken, en dat na jaren die film vergeten te zijn, damn!) Breukelens fijnste zijn de agenten die hier samen het mozaïekverhaal vormen. Je vraagt je af na films als Serpico e.d. waarom iemand nog undercover-agent wil worden. (Die ondankbare taak heeft het minste personage, van Don Cheadle hier). Ik bedoel je moet je voordoen als een slechterik, en als je 't goed doet gaan je collega's je haten maar uiteindelijk ben je wel een snitch nigger, dus bij je fake matties (die er hier allemaal nog altijd als 2Pac bij lopen) moet je later ook niet meer aankomen. Ethan Hawke is het cliché van de corrupte agent, die achter drugsdealertjes aanrent om er zelf met de buit vandoor te gaan. In de duistere en mooie openingsscène, als de film nog wat lijkt te worden knalt hij D'Onofrio neer. Van zéér korte afstand, dat is wel goed aan de film. Het geweld is bruut, smerig en loeihard. De derde agent (al het goeie komt in drieen ofzoiets) is Richard Gere, wiens oogleden (en wallen?) dusdanig gerestaureerd zijn dat ie steeds meer op een Chinees begint te lijken. Misschien knijpt ie ze hier dicht omdat ie een alcoholist moet spelen? Onder de gordel is ie echter nog piekfijn in orde, blijkt als hij in schimmige roodbelichte Chinatown buurten zijn favoriete hoertje bezoekt. Net nadat ze 't gedaan hebben begint ze 'm te pijpen en nog voor ze goed en wel begonnen is roept ie al 'slow, slow, slow'. En dat dus bij een alcholistische vijftiger die net een beurt heeft gehad, volgens mij moet je dan wel 20 minuten hard werken om daar nog beweging in te krijgen. Maar goed! Alle lijntjes (haast letterlijk én figuurlijk) komen tergend soepel samen in een laatste (dan toch wat overdreven) Tarantino-pulp-uitspatting.

The Bad Lieutenant Port of Call New Orleans
Ook hier lijntjes van allerlei soorten.. Godallemachtig, wat een film. Hilarisch slecht én goed, ik weet het niet. Laat het maar aan Herzog over om met die idioot Nicholas Cage totaal fucked up uit de bocht te vliegen. Niemand snuift zo snel 'medicijnen' als hij. Zo rauw-realistisch als de originele drugstrip Bad Lieutenant wordt het nergens, maar misschien is deze nieuwe film wel vermakelijker. Waar te beginnen, het begin dan maar, dat is al hilarisch met katoenen ondergoed en een verzuipende gevangene. Daarna begint de drugs-inname, neonoire avontuurtjes met lijken en hoertjes. En dat blijft zich dan maar opstapelen in die goede duizelingwekkende noir-traditie, steeds meer rotzakkies, al dan niet met invloedrijke vaders ('oeeeh bad mistake'), mobsters daar zitten ze ook al bij het vriendinnetje (Fergie-achtige Mendes) van Cage 'thuis'. Xzibit, jongen, doe er toch eens wat aan! Ka-blang! Shoot him again, his souuul is still dancing. En hoe zou het toch met je vriend Mr. Geeee wezen. Moehaaa. En dan het einde. Nadat het putje van ellende totaal is leeggestroomd keren plots de kansen voor onze hologige agent. Dat moest toch haast wel een opium-droom zijn, totaal van de kaart ingebeeld bij het versuft bekijken van een aquarium. Grijns van oor tot oor. Overigens jammer dat Dennis Hopper waarschijnlijk al ver heen was toen deze film gedraaid werd, hij had nog net even wat beter die oude pa van Cage kunnen spelen. Maar goed, zoiets deed ie eigenlijk al in Rumble Fish natuurlijk, waar Cage ook al was. In de kantlijn houden de jungs van de Deutsche Neue Welle de carrière van Fairuza Balk in leven. Danke Wim und Werner.

Up In The Air
Had die lieve Laura Veirs ook niet een liedje met een 'up in the air, up in the aaair' refrein. Gemiste kans dat die er niet in zit. Er zit wel een ander liedje met die titel in, door een of andere nobody naar Jason Reitman gestuurd (vast een maat van 'm) onvast gezongen aan 't eind van de aftiteling. Toch lief dat Reitman 't gebruikt heeft (waar de vriend ook om vraagt op de tape). Toffe kerel en zijn films zijn ook best ok, maar toch nog steeds heeft ie me niet helemaal te pakken, terwijl ik wel 't gevoel krijgt dat ie 't zou moeten kunnen. Op zich props voor het feit dat ie hier (net als in Thank You For Smoking) een zeldzaam in film behandelde wereld opzoekt. Een corporate wereld zonder wapengekletter, maar met net zo goed slachtoffers. George Clooney speelt de man die de mensen ontslaat, zou je dat soort mensen ook in deze contreien in kunnen huren. Het lijkt zo Amerikaans dat je zelfs zoiets uitbesteedt. Mensen die 20 jaar voor je hebben gewerkt en ze dan zelf nog niet onder ogen durven komen. Het personage van Clooney is er inmiddels wel aan gewend natuurlijk, maar dat geldt niet voor het gladde foundation-meisje (Anne Kendrick) waar zijn baas 'm mee opzadelt. (Of eigenlijk hij zichzelf, iets met ontslaan per webcam). Dat worden pijnlijke levenslessen. Ook voor Clooney zelf trouwens als hij zijn evenbeeld denkt te ontmoeten. Sms-sex, lekker makkelijk. Deze love interest wordt gespeeld door Vera Farmiga, met afstand de beste in de cast. In het midden-gedeelte belandt Reitman in een soort rom-com, alles komt goed modus, die de te lange film eigenlijk de nek omdraait. Het eerste uur is prima, dan is het materiaal op en moet Reitman eigenlijk kiezen voor de moeilijke weg, Clooney als totaal vereenzaamd persoon. Hij lijkt dit níet te doen, maar komt er dan alsnog mee. Iets in de timing klopt er dan niet meer, net iets teveel hints voor iets gangbaars gegeven, zoiets.

Please Give
Echte vrouwenfilm, niet van chicklit om te kijken ofzo, maar een vrouwelijke regisseurs met thema's en een sfeer die je alleen dan aan zou kunnen treffen, goed te vergelijken met Lovely & Amazing. Annet Malherbe, let je op er worden meeeters uitgeknepen. Sowieso veel medische ontwikkelingen, het begint al met akelige beelden van borstkanker-scans. Please Give is overigens ook nog een Woody Allen film zonder goede grappen, zelfde soort kliekjes van mensen in New York. Catherine Keener is samen met manlief uitbaatster van een recycle-winkel, heeft een te groot hart (niet letterlijk) en deelt aan de lopende band geld uit aan zwervers. Wandelend met met dikke Frank Lammers-achtige echtgenoot en hun puisterige tienerkind met heel groot hoofd (twee aangenaam gewone types) geeft ze een biljet aan een zwarte man met grijze baard. Die zegt droogjes: I am standing in line for the restaurant. Het gezinnetje woont in een appartement wat ze graag willen verbinden met dat van de buren, waar een stokoud vervelend omaatje woont. Omaatje wordt verzorgd door 2 beeldschone zusjes (haar kleinkinderen). De 2 drietallen lijken eerst een hekel aan elkaar te hebben, maar beginnen zich dan te vermengen. Wijselijk worden de pogingen tot komedie langzaam achterwege gelaten en ontstaat een soort weemoedig kabbelende film over kortstondige vriendschappen en relaties. No drama, zelfs een stukje overspel blijft onopgemerkt. En dat is wel eens lekker.

goed te vergelijken met Lovely & Amazing

niet zo vreemd eigenlijk want van dezelfde regisseur en ook met Keener (I had nó idea) :)

Babies
Ach ja, aardige documentaire over vier pasgeboren baby's in vier uithoeken van de wereld. Leuk als je zelf net vader bent geworden en vermakelijk vanwege het hoge 'aaah' gehalte en de (enigszins obligate) constatering dat het overal anders en overal hetzelfde is. De enige keer dat ik echt hardop moest lachen was toen ik naderhand mensen op IMDB zag speculeren over hoe Werner Herzog deze documentaire zou hebben aangepakt: "As the baby crawls toward certain death, I look into its eyes and see no empathy, only the glazed vacuous stare of a being driven purely by the instinctive need to feed and to soil its absorbent shroud."

lol, kreeg nog 4 sterren ook in de Volkskrant. (vrouwelijke recensent misogynisten we dan)

Leuk als je zelf net vader bent geworden

hey felicidados :)

Thx :) 'Net' is overigens al weer meer dan een jaar geleden en ze heeft in de tussentijd al een voorkeur ontwikkeld voor de cryptocommunistische psychedelica van 'Het Molletje'.

Het Molletje is de shiznizz. Tsjechoslowaaks vakwerk (maar goed keek het zelf als kind al graag.)

Heeft iemand hier Tirza al gezien? Waarschijnlijk vind je deze film alleen maar goed als je het boek gelezen hebt. (…) Ik heb het boek niet gelezen.

Ik weet niet wat me het meest geërgerd heeft. Aan Gijs Scholten van Aschat zal het niet liggen, want dat is een charismatische acteur die weet dat hij zijn spel klein moet houden op het grote doek. Hij weet de film volledig te dragen. Johanna ter Steege had minder geluk, want zij is als bitch tamelijk gemiscast. Waarom Jörgen Hofmeester dit opzichtige wicht niet direct de deur uitzet, is mij een raadsel.

Misschien heb ik me geërgerd aan de typisch Nederlandse clichés die we eerder op deze pagina al eens opgesomd hebben (ja, er wordt een keer hartgrondig ‘g#dv#rd#mm#’ geroepen, en ja, de film bevat onnodig bloot).

Ik ergerde me het meest aan het gezeul met het minderjarige zwarte meisje. Misschien dat ik bang was dat Hofmeester zich aan haar zou vergrijpen. Het meisje dient voor hem als klankbord. Ze is een middel om zijn hart te luchten. Dat scheelt ons een voice-over, maar ik had toch liever dat Scholten van Aschat even bij Tom Hanks was langs geweest om de volleybal uit Cast Away te lenen.

Na Zomerhitte is dit de tweede Nederlandse boekverfilming waarbij een hoofdpersonage zich ontfermt over een zeehondje. Het diertje wordt aangevallen door een eenzame hyena. En ik maar denken dat hyena’s in clans leefden.

Oscarnominatie? Vergeet het maar.

film niet gezien, als ik 't zo hoor kan ie wel van de to see list af. eigenlijk ook alleen maar ómdat ik het boek heb gelezen erop gezet, maar weet niet of ik eigenlijk wel zo benieuwd ben. las elders verbazing over de bizarre over the top slotwending, maar die zit ook in het boek.

Heb nog geen aandrang gevoeld inderdaad. Heb ook niets met Grunberg. ik hoop dat dit weekend Joy nog draait.

Heb afgelopen weekend La notte op groot scherm gezien. Fenomenaal. Kende de film al, maar zag nu ook meer betekenis. Het was me bijvoorbeeld nooit zo opgevallen dat de vrouwen die Mastrioanni aantrekkelijk vindt allemaal eventjes voor een grote witte muur geplaatst worden, waardoor je het gevoel krijgt dat hij vrouwen als schilderijtjes ziet.

Veder volg ik op dit moment een cursus in het Louis Hartloopercomplex: Aziatische meesters. Heb nu 1 les gehad, zal er later meer over berichten.

heh wow, geeft Verbeek die cursus toevallig? :) (of gaat het over sushi maken ;) )

The Ghost Writer
Een film die als een ballon leegloopt. Jammer, want hoewel er in The Ghost Writer nooit meer dan een degelijke film zat, is het eerste uur nog best interessant. Een soort politieke noir, op een (ogenschijnlijk) afgelegen asgrauw eiland waar een voormalige Britse prime minister resideert. Zijn villa is ueberdesign en ijskoud en met zijn staf in met laptops volgestouwde werkkamers heeft het wel iets van een bunker. Die heeft de president ook wel nodig, want hij komt op alle mogelijke manieren onder vuur te liggen. (De letterlijke is een van de vreselijke wendingen die aan het eind in rap tempo elkaar opvolgen). Daarvoor lijkt het mysterie en de intrigers juist nog klein te worden gehouden, met Ewan McGregor (onwaarschijnlijk saaie acteur trouwens) die als ghostwriter aan de memoires moet gaan werken. Zijn voorganger is even daarvoor uit zee gevist. Dat is niet pluis natuurlijk en gaandeweg begint Ewan hints te verzamelen, o.a. van de bijna honderdjarige Eli Wallach, die wat zeemansweetjes in huis heeft. Het vaste noir element van de even gevaarlijke als verleidelijke femme fatale wordt hier verzorgd door de (ook weer) gepast ijzig spelende Olivia Williams. De film begint het spoor bijster te raken als Ewan op bezoek gaat bij Tom Wilkinson, een wetenschapper annext politieke lobbyist. Hij heeft iets van John Bolton hier (die absurde VN vertegenwoordiger van Bush). Foute mannen, foute politici en, daar gaat de film breed, de C! I! A!. Die zitten weer 'ns overal achter... Ik had het liever iets persoonlijker gezien, met alle raadsels opgelost op dat eiland. Nu komt in een belachelijke twist zelfs Google van pas. Misschien maar eens Googlen op het Wilhelmus dan...

The Imaginarium of Doctor Parnassus
Ietsje beter dan ik had verwacht, maar dat zegt niet zoveel. Een gedoemd project natuurlijk, na de dood van Heath Ledger, maar misschien dat Gilliam er nog wel ietsje beters van heeft gemaakt doordat ie nu werd gedwongen drie extra acteurs in dezelfde rol in te zetten. (Vooral Johnny Depp werkt absurdistisch goed, misschien had de veel jongere Ledger de nieuwe Depp kunnen zijn, of is Depp gewoon een kameleon). In eerste instantie lijkt The Imaginarium zo ongeveer zo slecht als The Brothers Grimm te worden, ook al met Ledger. Suffe sprookjes-cliches waar Gilliam geen leven meer weet in te blazen. The Imaginarium, een magische wereld annex kermis-attractie stelt trouwens ook weinig voor, veel lilluke computer effecten, te weinig houwtje-touwtje. (Wat je toch mag verwachten bij die authentieke freaks-sfeer met dwergen en porseleinen poppetjes meisjes). Andrew Garfield is vanaf het begin wel sterk, op de een of andere manier geeft hij zijn eendimensionale rol toch wat intensiteit. Gilliam zelf komt op dreef in het laatste stuk, waar alle remmen los gaan, Lily Cole (het poppetje) rondrent in een regen van gebroken spelers (ode aan Orson Welles?) en de tango danst.

Four Lions
Een komedie-film over stelletje doodgewone (nou ja) Britse burgers die toevallig into moslimfundamentalisme zijn, het moest wel iets merkwaardigs worden. De helft van de grappen slaat, eh, dood, zoals het hele trainingskamp in Pakistan, een ander kwart is zo flauw dat het weer leuk wordt (met springstof in een haperende auto, lekker slapstick) en het resterende gedoe (dansen op Toploader) en absurdistische discussies (Fuck mini babybels!) met idioten en wannabe-imams is zo absurd dat het bijna iets melancholisch wordt. (Aan het eind kiest de film daar zelf ook ineens voor met Aphex Twin's Avril 14th). Leukste personage is de blondbebaarde imam-achtige fanatiekeling van het viertal, die niet mee naar het trainingskamp mag. "If I don't go Islam will go to pieces". De ware leider van het stel is een gewone gozer, die eigenlijk niets van zijn die hard islam studiegroepjes broer moet hebben, 's avonds metaforische Simba verhalen aan zoonlief verteld en ondertussen met zijn letterlijk retarded vriendjes in schuren met perodoxide knutselt. O.a. kraaien en schapen worden daar het slachtoffer van. De grote knal moet komen op de Londense marathon waar het stel in uitzinnige uitdossing verschijnt. Jihad als Teenage Mutant Ninja Turtle, je moet er maar op komen. :) Ik zeg niet dat dit een goede film is, maar uniek is ie zeker!

in een regen van gebroken spelers

spiegels dus

Casualties of War (Brian De Palma, 1989)
Oorlogsdrama over vier Amerikaanse soldaten die een Vietnamees meisje ontvoeren en misbruiken terwijl een vijfde GI hen wanhopig op andere gedachten probeert te brengen. Zeker niet van het niveau Platoon, ook vanwege de ongelukkige casting: Sean Penn heeft wel eens overtuigender rollen neergezet, John C. Reilly speelt eigenlijk altijd sukkels die op John C. Reilly lijken en Michael J. Fox is, nou ja, Michael J. Fox. Wat de film 'relevant' maakt is dat er nu eens niet uitgebreid wordt stilgestaan bij de ontberingen van de gewone GI (die, zoals bijna alle Vietnamfilms benadrukken, ook maar gestuurd werd). In plaats daarvan laat De Palma zien hoe snel vier jonge mannen kunnen ontsporen in een extreme situatie. Het sterkste is dan ook Thuy Thu Le als het veelgeplaagde meisje en het mag achteraf bezien een kleine schande heten dat ze niet op zijn minst een Oscar-nominatie heeft ontvangen voor haar rol. Misschien dat men in Hollywood vond dat men met de Oscar voor Haing S. Ngor in The Killing Fields wel genoeg het boetekleed had aangetrokken ten overstaan van de gele volken.

De Leugen (Robert Oey, 2010)
Misschien dat ik er ooit nog aan toe kom een genuanceerde bespreking te schrijven over deze interessante documentaire wanneer ik eindelijk ben uitgelachen over de potsierlijke muzikale intermezzo's.

misschien hadden ze toch beter door Spinvis kunnen worden geschreven ;)

vond het einde van Casualties of War wel mooi/pijnlijk, Fox met z'n immense schuldgevoel.

De Palma-freaks kunnen altijd zo mooi/intrigerend schrijven over Casualties of War...en dan zie je de film zelf. Zo middelmatig.

Le Père De Mes Enfants
Wankele films, die verdienen ieders aandacht. Dit is er zo een van een jonge regisseuse, met de prachtige naam Mia Hansen-Løve Vagner Love is misschien nog mooier, al heeft de O van Mia een pijltje als een hartje. Het filmhart op de juiste plek! Ze schreef niet voor niets voor Cahiers du Cinema. In eerste instantie lijkt Le Pere een film-in-film film te worden, een prachtgenre van/voor filmnerds. De vader uit de film is tiel is namelijk een drukbezet arthouse producer, die werkt met nukkige doch geniale Zweden, vriendelijke Oostblokkers en Koreanen (die laatste blijven buiten beeld). Veel getelefoneer, handsfree in de auto, een overdosis stress, als dat maar goed gaat. De omineuze signalen zijn daar, maar in het uitstekende eerste kwart gaat de film vooral over het beetje gezinsleven dat de man heeft. Of misschien beter, dat zijn familie-leden uit hem trekken (ook voor zijn eigen bestwil). Zijn Italiaanse vrouw (die, echt waar, op Afellay lijkt) sleept hem mee op vakantie. En zijn drie dochters adoreren hem (in meer en mindere mate). Heerlijke alledaagse, Le Voyage du Ballon Rouge-achtige kalme situaties; beetje ravotten, toneelstukjes (een producer heeft natuurlijk creatieve kinderen) en toeristische uitstapjes. In een kathedraal etaleert manlief zijn kennis, waarna die vooral geinteresseerd zijn in het aansteken van een kaarsje. ("Pa, mag ik een euro) Waarom is dat eigenlijk zo leuk in een kerk? Hartverwarmend is het in elk geval allemaal wel. En dat moet natuurlijk ook, voor de klap die komt. En toen wist Hansen-Love, die ook het scenario schreef, het even niet meer. De film heeft tot dan toe werk en thuis vakkundig afgewisseld, maar nu de verbinder van dit alles weg is, lijkt de film zich eigenlijk nergens meer thuis te voelen. De echtgenote gaat aan de slag met de in noodweer verkerende filmmaatschappij, maar die akkefietjes voelen totaal obligaat. Raadselachtige Russen die investeringen willen doen, whatever. Thuis zijn de 2 jongste dochters plots buiten beeld (hoeveel maanden zijn we eigenlijk verder, waarom is mama daar niet) en focust de film op de oudste dochter. Tot dan een bijrol, maar die ontdekt nu wat geheimen over vader (afgezaagd en een nutteloze complicatie) en er wordt gehint op een romance. Uiteindelijk gebeurt er eigenlijk opvallend weinig. Het is daar, zogezegd op het moment dat de film daar vrede mee lijkt te hebben, dat de film zich in de laatste paar minuten gelukkig weer herpakt. De kaarsen komen weer tevoorschijn (na kerk is er nu een enerverende stroomstoring). En dan is daar plots een bitter einde, wat me toch erg raakte. Het gezin vertrekt uit Paijs, de bladzijde wordt omgeslagen, en het de oudste dochter laat in een hoekje van de auto een traan. Que Sera, als bizar cliche toch verrassend op op de soundtrack. Een liedje dat ik dit jaar overal tegen lijk te komen. (Al is het maar in dat origineel van Hitchcock).

A Brand New Life
Lievige Koreaanse film, een weeshuis is eigenlijk net een kostschool en daarmee zit dit in de hoek van Au Revoir Les Enfants. Alleen dan eh, zonder oorlog. Nou ja, diezelfde kinder-sfeer in elk geval. En voorzichtige vriendschappen. Af en toe is de film wat te doorzichtig, met mattenkloppers op het opgehangen linnengoed meppen als symbool voor opgekropte frustratie. Een actie die later ook nog met (en aan) het kleine Koreaanse hoofdpersonage-meisje wordt herhaald en uitgespeld en uitgelegd. Niettemin kent de overigens autobiografische film ook een paar fenomenale scene. Eerst is daar al het begin, waar de kijker en het meisje nog helemaal niet weten wat er gaat gebeuren en zij en haar papa in een paar sfeervolle flarden van scenes worden neergezet. Het meisje houdt duidelijk veel van de man. Daarom is de verbijstering bij zowel haar als de kijker gigantisch als ze bij een weeshuis wordt gedropt. Nog hartverscheurender is een scene in het midden als het meisje deze actie van haar vader poogt te verklaren tegenover het schoolhoofd. In het jaren '70 weeshuis komen af en toe Amerikanen langs, daar gelegerde soldaten doen wat poppenkaststukjes (ook hartverwarmend en ook heel gewoon alledaags) en natuurlijk echtparen die meisjes op komen pikken. Dat zou overigens ook een mooie film zijn, een nieuw leven in een totaal ander land, maar dat zou in dit geval beginnen bij het eind zijn. Vriendjes verdwijnen en wie weet er nog hoe je 's avonds in bed met speelkaarten de toekomst kan voorspellen? Het hoofdpersonage is en blijft cynisch van begin tot eind, begrijpelijk en een goede keuze om het suikerspin-tranentrek gehalte laag te houden. Jammer dat de film, komt ie weer, niet eindigt met de cirkel die ie wel maakt, ook het meisje begint een nieuw leven (in haar geval in Frankrijk) denkend aan haar vader. Met dat beeld, bij hem achterop fietsend door de nacht had dit mogen eindigen.

Gordos
Ach ja, moderne Spaanse komedies. Had het kunnen weten. Denk je een film te gaan kijken over dikzakken, gaat het toch echt en vooral om seks. (Van moddervet tot zwanger tot dun) 1 scene dialoog, 1 scene krikken, en Almodovar knikt goedkeurend bij alle semi-provocaties, een homoseksueel, die theedrinkt met de pink omhoog en die uit de kast komt als hetero (omdat het hem zo uitkomt) een exhibitionistische therapeut van wie wordt gehint dat ie misschien nog in de kast zit. Hij houdt niet van de groter wordende borsten van zijn zwangere vrouw. En natuurlijk zijn er ook weet wat speldenprikjes richting de Katholieke Kerk. Leuk is wel de parodie op afslankpillen. De film opent met een reclame van zo'n goeroe, die zo blijkt een scene later weer al zijn kilo's heeft. Het vreemde (ik weet niet of dat de boodschap is) maar terwilj iedereenn in de film van dik naar dun en terug (ad infinitum) schiet kreeg ik als kijker toch steeds meer het idee dat het er allemaal niks toe doet. Als je knap bent, ben je knap of je nou een kilootje meer of minder hebt. En met gelukkig zijn heeft het natuurlijk al helemaal niks te maken.

Exit Through The Gift Shop
Je kunt je afvragen of de stunt die Banksy hier pulled eigenlijk nog noodzakelijk is sinds Duchamp dat toilet in een museum zette. Ik bedoel het moge bekend zijn dat kunst (alles? het leven) op hypes is gebaseerd, met schapen die achter elkaar aan rennen en een voorliefde voor de keizer zonder kleren. In deze docu figureert een zogenaamde Warhol zonder talent, die uiteindelijk zelfs een hoesje voor Madonna ontwerpt. (Het is hip en post-modern en ironisch, dat soort dingen bevallen haar vast) Uiteindelijk zal het Banksy wel gewoon zelf zijn, die een mogelijkheid zag zijn eigen genre op te blazen (dat moet cool zijn) en bovendien zo wat restjes-werk kwijt kon. De zogenaamde documentaire maker die zijn leven filmt en later zelf aan het schilderen gaat komt opvallend weinig in beeld in de illegale opnamen,. dat lijkt me de duidelijkste hint. Afezien van die wat blase bezwaren vanaf de zijlijn heeft deze pseudo-doc wel een lekker tempo, een liedje van Morrissey en gepast droge voice-over van Rhys Ifans, dus vermakelijk is het zeker. Banksy peinzend of ie ooit nog iemand tot kunst aan zal zetten, dat soort gegein.

correctie: het is niet Morrissey maar Richard Hawley met The Streets Are Ours Tonight (oid) en ik heb die plaat nota bene vaak geluisterd (en een vorige gerecenseerd)
maakte Morrissey maar weer 'ns zoiets/zo-goeds

Ah, EXIT staat bij mij op scherp. Le pere vorige week gezien en goed bevonden. Franse films, er zit voor mij altijd iets van magie in de goede, een moeilijk te benoemen kwaliteit. Misschien is die kwaliteit wel dat die gasten gewoon al 100 jaar op hoog niveau films maken...

Adelheid
Een Nazi-dochter en Tsjechische legerofficier zijn aan elkaar overgeleverd in een villa, het levert een prachtig gefilmd en subtiel drama op.

Un Gatto nel cervello (I volti del terrore)
Van subtiliteit kun je Fulci natuurlijk niet beschuldigen, alhoewel dit ondanks de goriness toch betrekkelijk lichte kost is door de zelfrelativering van hoofdrolspeler Fulci, als zichzelf.

アンラッキー・モンキー (Unlucky Monkey)
Een beetje Coen bros op z'n Japans, hoewel de ongelukkigheiden af en toe nog ongeloofwaardiger zijn. Evengoed is het een litanie van blunderende criminelen, het doet ook denken aan Memories of Murder, waar de politie pech maar vooral incompentie op elkaar stapelen. Botte humor, maar zoals altijd bij Japanners, mét stijl.

oh dat klinkt wel stoer (Unlucky Monkey, op d'n lijst)

incompentie = incompetentie (incompetent getypt)

van Japans heb ik niks begrepen je zou toch denken dat Unlucky Monkey 3 tekens nodig had. lucky met iets ontkennends ervoor en dan monkey, maar goed die hele taal zal wel minder rebus zijn dan ik dacht :)

Dat is omdat ze het Engels emuleren met katakana, er staat Anrakkî monkî. :)

Echt Japans volgens iemand die Japans aan 't leren is: 運の悪い猿 (un no warui saru)

Veel korter, omdat 'aap' met een kanji teken (猿) wordt geschreven.

ah! :)

ik had een keer een maat die zichzelf de Japanse tekens had geleerd, zodat ie de teksten in die RPG-computergames uit kon spreken en in een woordenboek.. op kon zoeken. gheheh.

Honing (Semih Kaplanoglu, Turkije/Duitsland, 2010)
"Een echte, ouderwetse filmhuisfilm", verzuchtte H. terwijl ze moeizaam haar lange lichaam uit de stoel van het verse Lantaren/Venster op de Kop van Zuid hees. Ik was al gewaarschuwd door een recensent die wees op Kaplanoglu's liefde voor Tarkovsky-achtige lange shots. Maar dan, volgens hem, zonder diepere betekenislagen. Hmm...
Het verhaal gaat over een Koerdisch jongetje in de binnenlanden van Turkije, dat huizenhoog opkijkt tegen zijn vader, een imker. In diens voetsporen tredend als hulpje in het woud is het jochie senang. Op school heeft Yusuf weinig tot niets aan het rolmodel van die nauwelijks alfabete man.
Coming to age. Traditie versus moderniteit.
Beren en honing. Turken en Berlijn.
Winnaar Berlijnse Beer 2010.

Moeten we nou wel of niet naar dat hele drieluik, Mic?

Kick-Ass
Switch to Kryptoniiiiiiiiiiiite krijst een levend verbrandende Nicholas Cage. Nog hysterischer dan anders en dat mag ook, want Kick-Ass is een totaal over the top stripsuperhelden-parodie, die ook zelf weer op een strip werd gebaseerd trouwens. Zouden die Marvel Comics werkelijk nog gretig aftrek vinden in de States dan, ik dacht altijd dat mensen alleen nog naar de films gaan. Maar misschien is het wel net zo popi als manga in Japan. Kick-Ass is geen film voor moraalridders, ook niet voor de brave Hendrik die in mij verscholen zit. Van begin tot eind spat het bloed in het rond, echt op die comic-manier. Tarantino-achtige hoeveelheden en hakwerk. En dat dan door 11-jarige meisjes, want daar wringt de boel een beetje. Chloe Moretz (het wijsneuzerige zusje uit 500 Days of Summer) speelt de dochter van Cage, ooit politie-agent, nu striptekenaar. (De back story zien we in strip, een leuke vondst). De 2 beginnen een superhelden-duo nádat het hoofdpersonage dat gaandeweg bij-personage hen voor is gegaan. Deze Aaron Johnson vormt het Superbad-achtige loser aspect aan de film, zo adopteert het mooiste meisje van de klas hem nadat het gerucht gaat dat ie gay is. (Wat hij dan maar niet ontkent, waarna hij haar rug mag insmeren). Flauwe nerdy humor dus, zoals het hoort eigenlijk. Leukste scene in die trant is als hij met zijn evil counterpart (weer een andere wannabe superheld, sorry 't wordt ingewikkeld) in een razendsnelle rode auto goofy moves op Crazy van Gnarls Barkley zit te maken. Kick-Ass had misschien nog wat satirischer gemoeten, gaandeweg begint de film zelf in de superhelden te geloven, van mij hadden de stunts juist oenig als uit het begin mogen blijven, een soort mislukte Fight Club lijkt het in het begin zelfs. Maar hee, met popcorn erbij is dit een zeer begrijpelijk succes hoor.

Yo, Tambien
Een combi van L'Huitieme Jour (dé tragische mongolen film), The Station Agent, Garage (outcasts) én... Humpday! Ook dit eindigt in een hotel-kamer, met de belofte van seks. Ergens tussen mercy job, stunt en de bevestiging van een vriendschap. Door die focus op seks is Yo, Tambien ook een veel lichtere film geworden dan die andere 3. Het hoofdpersonage mag dan het syndroom van Down hebben, hij is superslim en heeft de universiteit gehaald. Dat allemaal dankzij aandacht van zijn moeder, die 't maximale uit hem heeft gehaald (of hij uit zichzelf). De film zet dat tegenover mongooltjes die als kinderen worden behandeld, maar dit zijn natuurlijk 2 geforceerde uitersten. Het hoofdpersonage begint aan een baan bij de overheid en komt daar een blonde stoot tegen over wie hij begint te fantaseren. De 2 sluiten al snel en eigenlijk te plots een vriendschap. Van het een op het andere moment gaan ze samen naar het strand, ik had best de scene willen zien hoe hij dat aan haar vroeg of vice versa. De film gaat ongemakkelijkheid toch vaak uit de weg. Zo is het strand (op een mooie dag) leeg. Terwijl je toch de hele tijd blikken zal krijgen. Ander ergernisje is het feit dat de hele familie van het hoofdpersonage ook in de mongolen-business zit (schoonzus runt een balletschooltje, broer is daar ook bij). Belangrijker dan dat en uiteindelijk het minpunt aan de film is dat de blondine een gigantische kras op haar ziel heeft, dus daardóór duikt ze met iedere man in bed en flirt ze zelfs, uit gewoonte, met een downer.

Eastern Plays
Haal de vlaggetjes maar tevoorschijn, wij prikken de volgende af op de kaart: Bulgarije! (In het begin is het nog onduidelijk waar dit zich afspeelt en vermoedde ik Letland, er staat een gebouw dat Finlandia heet, whatever it is) Eastrern Plays begint als degelijke arthouse, uitzichtloosheid en gesjok en gezwijg, maar wordt gaandeweg beter en beter, tot het gewoon een heel fraaie film wordt! Het hoofdpersonage zien we eerst in overall in een werkplaats, hij lijkt een typische hologige zuipschuit, maar zijn arty tattoo en oorbel verraden hem. Dit is eigenlijk helemaal geen working class man, hij heeft de kunstacademie gedaan en maakt in de overgebleven tijd religieus aandoende kunstwerken. Gelukkig maakt dit hem echter niet, hij voelt alleen maar leegte en cynisme en waarom gaat hij langs een on andere kliniek buisjes volpissen en wagonladingen medicijnen halen. Zijn het anti-depressiva? (Soort van spoiler) Nee, de man is een junkie, die nu in een methadon-programma zit. Maar zonder drugs voelt hij niks meer, zijn vriendinnetje, dat Kaurismaki-achtig grappig, meestal jankend bij hem voor de deur staat kan hij geen liefde meer geven. En dan zet ie 't maar op een zuipen. Eastern Plays is 98% pikzwart en 2% Kaurismaki lichtheid, en dat laatste maakt het nét goed. In andere minder boeiende en belangrijke verhaallijntjes vluchten weer andere figureren in skinhead-geweld en het is zodoende (nou ja viavia) dat onze junkie een Turks meisje tegenkomt. Hij beleeft met haar iets platonisch, hij krijgt hoop, maar dan is ze weer weg. De film eindigt opnieuw al sjokkend, de pittoreske straatverlichting valt uit en de man komt een oudje tegen die 'm in zijn huis zet. Hij valt in slaap in een stoel, het huis lijkt bejaard, maar als ie 's ochtends wakker wordt zit op de plaats van de oude man een baby. Magisch! Op de soundtrack klinkt Bach op de piano en iemand murmelt erbij. (Dat kan maar een man zijn) En het is prachtig. In de aftiteling blijkt de acteur die de hoofdrol speelt vlak na de film overleden. Waaraan kon ik niet vinden, ik vrees dat ie gewoon zichzelf speelde.

enneh
http://glennkenny.premiere.com/photos/uncategorized/2007/09/21/caligula.jpg

oh zusterr, RIP Guccione

Ergens tussen mercy job, stunt en de bevestiging van een vriendschap.

ik heb geen idee waarom ik daar nou stunt heb getypt. (iets subconscious) ik weet ook niet meer wat er dan wél had moeten staan. :D

Goh, ik was nogal underwhelmed door Eastern Plays...

hmm de NRC ook al zag ik net. ik vond het wel een beetje de Bulgaarse Greenberg. misschien herkende ik me wel een beetje in die kerel. (al zit ik niet aan de methadon verder ;) )

Vernietigende 1-ster recensie door een Bulgaarse op IMDB … for what it's worth …