Filmforum

film niet gezien, als ik 't zo hoor kan ie wel van de to see list af. eigenlijk ook alleen maar ómdat ik het boek heb gelezen erop gezet, maar weet niet of ik eigenlijk wel zo benieuwd ben. las elders verbazing over de bizarre over the top slotwending, maar die zit ook in het boek.

Heb nog geen aandrang gevoeld inderdaad. Heb ook niets met Grunberg. ik hoop dat dit weekend Joy nog draait.

Heb afgelopen weekend La notte op groot scherm gezien. Fenomenaal. Kende de film al, maar zag nu ook meer betekenis. Het was me bijvoorbeeld nooit zo opgevallen dat de vrouwen die Mastrioanni aantrekkelijk vindt allemaal eventjes voor een grote witte muur geplaatst worden, waardoor je het gevoel krijgt dat hij vrouwen als schilderijtjes ziet.

Veder volg ik op dit moment een cursus in het Louis Hartloopercomplex: Aziatische meesters. Heb nu 1 les gehad, zal er later meer over berichten.

heh wow, geeft Verbeek die cursus toevallig? :) (of gaat het over sushi maken ;) )

The Ghost Writer
Een film die als een ballon leegloopt. Jammer, want hoewel er in The Ghost Writer nooit meer dan een degelijke film zat, is het eerste uur nog best interessant. Een soort politieke noir, op een (ogenschijnlijk) afgelegen asgrauw eiland waar een voormalige Britse prime minister resideert. Zijn villa is ueberdesign en ijskoud en met zijn staf in met laptops volgestouwde werkkamers heeft het wel iets van een bunker. Die heeft de president ook wel nodig, want hij komt op alle mogelijke manieren onder vuur te liggen. (De letterlijke is een van de vreselijke wendingen die aan het eind in rap tempo elkaar opvolgen). Daarvoor lijkt het mysterie en de intrigers juist nog klein te worden gehouden, met Ewan McGregor (onwaarschijnlijk saaie acteur trouwens) die als ghostwriter aan de memoires moet gaan werken. Zijn voorganger is even daarvoor uit zee gevist. Dat is niet pluis natuurlijk en gaandeweg begint Ewan hints te verzamelen, o.a. van de bijna honderdjarige Eli Wallach, die wat zeemansweetjes in huis heeft. Het vaste noir element van de even gevaarlijke als verleidelijke femme fatale wordt hier verzorgd door de (ook weer) gepast ijzig spelende Olivia Williams. De film begint het spoor bijster te raken als Ewan op bezoek gaat bij Tom Wilkinson, een wetenschapper annext politieke lobbyist. Hij heeft iets van John Bolton hier (die absurde VN vertegenwoordiger van Bush). Foute mannen, foute politici en, daar gaat de film breed, de C! I! A!. Die zitten weer 'ns overal achter... Ik had het liever iets persoonlijker gezien, met alle raadsels opgelost op dat eiland. Nu komt in een belachelijke twist zelfs Google van pas. Misschien maar eens Googlen op het Wilhelmus dan...

The Imaginarium of Doctor Parnassus
Ietsje beter dan ik had verwacht, maar dat zegt niet zoveel. Een gedoemd project natuurlijk, na de dood van Heath Ledger, maar misschien dat Gilliam er nog wel ietsje beters van heeft gemaakt doordat ie nu werd gedwongen drie extra acteurs in dezelfde rol in te zetten. (Vooral Johnny Depp werkt absurdistisch goed, misschien had de veel jongere Ledger de nieuwe Depp kunnen zijn, of is Depp gewoon een kameleon). In eerste instantie lijkt The Imaginarium zo ongeveer zo slecht als The Brothers Grimm te worden, ook al met Ledger. Suffe sprookjes-cliches waar Gilliam geen leven meer weet in te blazen. The Imaginarium, een magische wereld annex kermis-attractie stelt trouwens ook weinig voor, veel lilluke computer effecten, te weinig houwtje-touwtje. (Wat je toch mag verwachten bij die authentieke freaks-sfeer met dwergen en porseleinen poppetjes meisjes). Andrew Garfield is vanaf het begin wel sterk, op de een of andere manier geeft hij zijn eendimensionale rol toch wat intensiteit. Gilliam zelf komt op dreef in het laatste stuk, waar alle remmen los gaan, Lily Cole (het poppetje) rondrent in een regen van gebroken spelers (ode aan Orson Welles?) en de tango danst.

Four Lions
Een komedie-film over stelletje doodgewone (nou ja) Britse burgers die toevallig into moslimfundamentalisme zijn, het moest wel iets merkwaardigs worden. De helft van de grappen slaat, eh, dood, zoals het hele trainingskamp in Pakistan, een ander kwart is zo flauw dat het weer leuk wordt (met springstof in een haperende auto, lekker slapstick) en het resterende gedoe (dansen op Toploader) en absurdistische discussies (Fuck mini babybels!) met idioten en wannabe-imams is zo absurd dat het bijna iets melancholisch wordt. (Aan het eind kiest de film daar zelf ook ineens voor met Aphex Twin's Avril 14th). Leukste personage is de blondbebaarde imam-achtige fanatiekeling van het viertal, die niet mee naar het trainingskamp mag. "If I don't go Islam will go to pieces". De ware leider van het stel is een gewone gozer, die eigenlijk niets van zijn die hard islam studiegroepjes broer moet hebben, 's avonds metaforische Simba verhalen aan zoonlief verteld en ondertussen met zijn letterlijk retarded vriendjes in schuren met perodoxide knutselt. O.a. kraaien en schapen worden daar het slachtoffer van. De grote knal moet komen op de Londense marathon waar het stel in uitzinnige uitdossing verschijnt. Jihad als Teenage Mutant Ninja Turtle, je moet er maar op komen. :) Ik zeg niet dat dit een goede film is, maar uniek is ie zeker!

in een regen van gebroken spelers

spiegels dus

Casualties of War (Brian De Palma, 1989)
Oorlogsdrama over vier Amerikaanse soldaten die een Vietnamees meisje ontvoeren en misbruiken terwijl een vijfde GI hen wanhopig op andere gedachten probeert te brengen. Zeker niet van het niveau Platoon, ook vanwege de ongelukkige casting: Sean Penn heeft wel eens overtuigender rollen neergezet, John C. Reilly speelt eigenlijk altijd sukkels die op John C. Reilly lijken en Michael J. Fox is, nou ja, Michael J. Fox. Wat de film 'relevant' maakt is dat er nu eens niet uitgebreid wordt stilgestaan bij de ontberingen van de gewone GI (die, zoals bijna alle Vietnamfilms benadrukken, ook maar gestuurd werd). In plaats daarvan laat De Palma zien hoe snel vier jonge mannen kunnen ontsporen in een extreme situatie. Het sterkste is dan ook Thuy Thu Le als het veelgeplaagde meisje en het mag achteraf bezien een kleine schande heten dat ze niet op zijn minst een Oscar-nominatie heeft ontvangen voor haar rol. Misschien dat men in Hollywood vond dat men met de Oscar voor Haing S. Ngor in The Killing Fields wel genoeg het boetekleed had aangetrokken ten overstaan van de gele volken.

De Leugen (Robert Oey, 2010)
Misschien dat ik er ooit nog aan toe kom een genuanceerde bespreking te schrijven over deze interessante documentaire wanneer ik eindelijk ben uitgelachen over de potsierlijke muzikale intermezzo's.

misschien hadden ze toch beter door Spinvis kunnen worden geschreven ;)

vond het einde van Casualties of War wel mooi/pijnlijk, Fox met z'n immense schuldgevoel.

De Palma-freaks kunnen altijd zo mooi/intrigerend schrijven over Casualties of War...en dan zie je de film zelf. Zo middelmatig.

Le Père De Mes Enfants
Wankele films, die verdienen ieders aandacht. Dit is er zo een van een jonge regisseuse, met de prachtige naam Mia Hansen-Løve Vagner Love is misschien nog mooier, al heeft de O van Mia een pijltje als een hartje. Het filmhart op de juiste plek! Ze schreef niet voor niets voor Cahiers du Cinema. In eerste instantie lijkt Le Pere een film-in-film film te worden, een prachtgenre van/voor filmnerds. De vader uit de film is tiel is namelijk een drukbezet arthouse producer, die werkt met nukkige doch geniale Zweden, vriendelijke Oostblokkers en Koreanen (die laatste blijven buiten beeld). Veel getelefoneer, handsfree in de auto, een overdosis stress, als dat maar goed gaat. De omineuze signalen zijn daar, maar in het uitstekende eerste kwart gaat de film vooral over het beetje gezinsleven dat de man heeft. Of misschien beter, dat zijn familie-leden uit hem trekken (ook voor zijn eigen bestwil). Zijn Italiaanse vrouw (die, echt waar, op Afellay lijkt) sleept hem mee op vakantie. En zijn drie dochters adoreren hem (in meer en mindere mate). Heerlijke alledaagse, Le Voyage du Ballon Rouge-achtige kalme situaties; beetje ravotten, toneelstukjes (een producer heeft natuurlijk creatieve kinderen) en toeristische uitstapjes. In een kathedraal etaleert manlief zijn kennis, waarna die vooral geinteresseerd zijn in het aansteken van een kaarsje. ("Pa, mag ik een euro) Waarom is dat eigenlijk zo leuk in een kerk? Hartverwarmend is het in elk geval allemaal wel. En dat moet natuurlijk ook, voor de klap die komt. En toen wist Hansen-Love, die ook het scenario schreef, het even niet meer. De film heeft tot dan toe werk en thuis vakkundig afgewisseld, maar nu de verbinder van dit alles weg is, lijkt de film zich eigenlijk nergens meer thuis te voelen. De echtgenote gaat aan de slag met de in noodweer verkerende filmmaatschappij, maar die akkefietjes voelen totaal obligaat. Raadselachtige Russen die investeringen willen doen, whatever. Thuis zijn de 2 jongste dochters plots buiten beeld (hoeveel maanden zijn we eigenlijk verder, waarom is mama daar niet) en focust de film op de oudste dochter. Tot dan een bijrol, maar die ontdekt nu wat geheimen over vader (afgezaagd en een nutteloze complicatie) en er wordt gehint op een romance. Uiteindelijk gebeurt er eigenlijk opvallend weinig. Het is daar, zogezegd op het moment dat de film daar vrede mee lijkt te hebben, dat de film zich in de laatste paar minuten gelukkig weer herpakt. De kaarsen komen weer tevoorschijn (na kerk is er nu een enerverende stroomstoring). En dan is daar plots een bitter einde, wat me toch erg raakte. Het gezin vertrekt uit Paijs, de bladzijde wordt omgeslagen, en het de oudste dochter laat in een hoekje van de auto een traan. Que Sera, als bizar cliche toch verrassend op op de soundtrack. Een liedje dat ik dit jaar overal tegen lijk te komen. (Al is het maar in dat origineel van Hitchcock).

A Brand New Life
Lievige Koreaanse film, een weeshuis is eigenlijk net een kostschool en daarmee zit dit in de hoek van Au Revoir Les Enfants. Alleen dan eh, zonder oorlog. Nou ja, diezelfde kinder-sfeer in elk geval. En voorzichtige vriendschappen. Af en toe is de film wat te doorzichtig, met mattenkloppers op het opgehangen linnengoed meppen als symbool voor opgekropte frustratie. Een actie die later ook nog met (en aan) het kleine Koreaanse hoofdpersonage-meisje wordt herhaald en uitgespeld en uitgelegd. Niettemin kent de overigens autobiografische film ook een paar fenomenale scene. Eerst is daar al het begin, waar de kijker en het meisje nog helemaal niet weten wat er gaat gebeuren en zij en haar papa in een paar sfeervolle flarden van scenes worden neergezet. Het meisje houdt duidelijk veel van de man. Daarom is de verbijstering bij zowel haar als de kijker gigantisch als ze bij een weeshuis wordt gedropt. Nog hartverscheurender is een scene in het midden als het meisje deze actie van haar vader poogt te verklaren tegenover het schoolhoofd. In het jaren '70 weeshuis komen af en toe Amerikanen langs, daar gelegerde soldaten doen wat poppenkaststukjes (ook hartverwarmend en ook heel gewoon alledaags) en natuurlijk echtparen die meisjes op komen pikken. Dat zou overigens ook een mooie film zijn, een nieuw leven in een totaal ander land, maar dat zou in dit geval beginnen bij het eind zijn. Vriendjes verdwijnen en wie weet er nog hoe je 's avonds in bed met speelkaarten de toekomst kan voorspellen? Het hoofdpersonage is en blijft cynisch van begin tot eind, begrijpelijk en een goede keuze om het suikerspin-tranentrek gehalte laag te houden. Jammer dat de film, komt ie weer, niet eindigt met de cirkel die ie wel maakt, ook het meisje begint een nieuw leven (in haar geval in Frankrijk) denkend aan haar vader. Met dat beeld, bij hem achterop fietsend door de nacht had dit mogen eindigen.

Gordos
Ach ja, moderne Spaanse komedies. Had het kunnen weten. Denk je een film te gaan kijken over dikzakken, gaat het toch echt en vooral om seks. (Van moddervet tot zwanger tot dun) 1 scene dialoog, 1 scene krikken, en Almodovar knikt goedkeurend bij alle semi-provocaties, een homoseksueel, die theedrinkt met de pink omhoog en die uit de kast komt als hetero (omdat het hem zo uitkomt) een exhibitionistische therapeut van wie wordt gehint dat ie misschien nog in de kast zit. Hij houdt niet van de groter wordende borsten van zijn zwangere vrouw. En natuurlijk zijn er ook weet wat speldenprikjes richting de Katholieke Kerk. Leuk is wel de parodie op afslankpillen. De film opent met een reclame van zo'n goeroe, die zo blijkt een scene later weer al zijn kilo's heeft. Het vreemde (ik weet niet of dat de boodschap is) maar terwilj iedereenn in de film van dik naar dun en terug (ad infinitum) schiet kreeg ik als kijker toch steeds meer het idee dat het er allemaal niks toe doet. Als je knap bent, ben je knap of je nou een kilootje meer of minder hebt. En met gelukkig zijn heeft het natuurlijk al helemaal niks te maken.

Exit Through The Gift Shop
Je kunt je afvragen of de stunt die Banksy hier pulled eigenlijk nog noodzakelijk is sinds Duchamp dat toilet in een museum zette. Ik bedoel het moge bekend zijn dat kunst (alles? het leven) op hypes is gebaseerd, met schapen die achter elkaar aan rennen en een voorliefde voor de keizer zonder kleren. In deze docu figureert een zogenaamde Warhol zonder talent, die uiteindelijk zelfs een hoesje voor Madonna ontwerpt. (Het is hip en post-modern en ironisch, dat soort dingen bevallen haar vast) Uiteindelijk zal het Banksy wel gewoon zelf zijn, die een mogelijkheid zag zijn eigen genre op te blazen (dat moet cool zijn) en bovendien zo wat restjes-werk kwijt kon. De zogenaamde documentaire maker die zijn leven filmt en later zelf aan het schilderen gaat komt opvallend weinig in beeld in de illegale opnamen,. dat lijkt me de duidelijkste hint. Afezien van die wat blase bezwaren vanaf de zijlijn heeft deze pseudo-doc wel een lekker tempo, een liedje van Morrissey en gepast droge voice-over van Rhys Ifans, dus vermakelijk is het zeker. Banksy peinzend of ie ooit nog iemand tot kunst aan zal zetten, dat soort gegein.

correctie: het is niet Morrissey maar Richard Hawley met The Streets Are Ours Tonight (oid) en ik heb die plaat nota bene vaak geluisterd (en een vorige gerecenseerd)
maakte Morrissey maar weer 'ns zoiets/zo-goeds

Ah, EXIT staat bij mij op scherp. Le pere vorige week gezien en goed bevonden. Franse films, er zit voor mij altijd iets van magie in de goede, een moeilijk te benoemen kwaliteit. Misschien is die kwaliteit wel dat die gasten gewoon al 100 jaar op hoog niveau films maken...

Adelheid
Een Nazi-dochter en Tsjechische legerofficier zijn aan elkaar overgeleverd in een villa, het levert een prachtig gefilmd en subtiel drama op.

Un Gatto nel cervello (I volti del terrore)
Van subtiliteit kun je Fulci natuurlijk niet beschuldigen, alhoewel dit ondanks de goriness toch betrekkelijk lichte kost is door de zelfrelativering van hoofdrolspeler Fulci, als zichzelf.

アンラッキー・モンキー (Unlucky Monkey)
Een beetje Coen bros op z'n Japans, hoewel de ongelukkigheiden af en toe nog ongeloofwaardiger zijn. Evengoed is het een litanie van blunderende criminelen, het doet ook denken aan Memories of Murder, waar de politie pech maar vooral incompentie op elkaar stapelen. Botte humor, maar zoals altijd bij Japanners, mét stijl.

oh dat klinkt wel stoer (Unlucky Monkey, op d'n lijst)

incompentie = incompetentie (incompetent getypt)

van Japans heb ik niks begrepen je zou toch denken dat Unlucky Monkey 3 tekens nodig had. lucky met iets ontkennends ervoor en dan monkey, maar goed die hele taal zal wel minder rebus zijn dan ik dacht :)

Dat is omdat ze het Engels emuleren met katakana, er staat Anrakkî monkî. :)

Echt Japans volgens iemand die Japans aan 't leren is: 運の悪い猿 (un no warui saru)

Veel korter, omdat 'aap' met een kanji teken (猿) wordt geschreven.

ah! :)

ik had een keer een maat die zichzelf de Japanse tekens had geleerd, zodat ie de teksten in die RPG-computergames uit kon spreken en in een woordenboek.. op kon zoeken. gheheh.

Honing (Semih Kaplanoglu, Turkije/Duitsland, 2010)
"Een echte, ouderwetse filmhuisfilm", verzuchtte H. terwijl ze moeizaam haar lange lichaam uit de stoel van het verse Lantaren/Venster op de Kop van Zuid hees. Ik was al gewaarschuwd door een recensent die wees op Kaplanoglu's liefde voor Tarkovsky-achtige lange shots. Maar dan, volgens hem, zonder diepere betekenislagen. Hmm...
Het verhaal gaat over een Koerdisch jongetje in de binnenlanden van Turkije, dat huizenhoog opkijkt tegen zijn vader, een imker. In diens voetsporen tredend als hulpje in het woud is het jochie senang. Op school heeft Yusuf weinig tot niets aan het rolmodel van die nauwelijks alfabete man.
Coming to age. Traditie versus moderniteit.
Beren en honing. Turken en Berlijn.
Winnaar Berlijnse Beer 2010.

Moeten we nou wel of niet naar dat hele drieluik, Mic?

Kick-Ass
Switch to Kryptoniiiiiiiiiiiite krijst een levend verbrandende Nicholas Cage. Nog hysterischer dan anders en dat mag ook, want Kick-Ass is een totaal over the top stripsuperhelden-parodie, die ook zelf weer op een strip werd gebaseerd trouwens. Zouden die Marvel Comics werkelijk nog gretig aftrek vinden in de States dan, ik dacht altijd dat mensen alleen nog naar de films gaan. Maar misschien is het wel net zo popi als manga in Japan. Kick-Ass is geen film voor moraalridders, ook niet voor de brave Hendrik die in mij verscholen zit. Van begin tot eind spat het bloed in het rond, echt op die comic-manier. Tarantino-achtige hoeveelheden en hakwerk. En dat dan door 11-jarige meisjes, want daar wringt de boel een beetje. Chloe Moretz (het wijsneuzerige zusje uit 500 Days of Summer) speelt de dochter van Cage, ooit politie-agent, nu striptekenaar. (De back story zien we in strip, een leuke vondst). De 2 beginnen een superhelden-duo nádat het hoofdpersonage dat gaandeweg bij-personage hen voor is gegaan. Deze Aaron Johnson vormt het Superbad-achtige loser aspect aan de film, zo adopteert het mooiste meisje van de klas hem nadat het gerucht gaat dat ie gay is. (Wat hij dan maar niet ontkent, waarna hij haar rug mag insmeren). Flauwe nerdy humor dus, zoals het hoort eigenlijk. Leukste scene in die trant is als hij met zijn evil counterpart (weer een andere wannabe superheld, sorry 't wordt ingewikkeld) in een razendsnelle rode auto goofy moves op Crazy van Gnarls Barkley zit te maken. Kick-Ass had misschien nog wat satirischer gemoeten, gaandeweg begint de film zelf in de superhelden te geloven, van mij hadden de stunts juist oenig als uit het begin mogen blijven, een soort mislukte Fight Club lijkt het in het begin zelfs. Maar hee, met popcorn erbij is dit een zeer begrijpelijk succes hoor.

Yo, Tambien
Een combi van L'Huitieme Jour (dé tragische mongolen film), The Station Agent, Garage (outcasts) én... Humpday! Ook dit eindigt in een hotel-kamer, met de belofte van seks. Ergens tussen mercy job, stunt en de bevestiging van een vriendschap. Door die focus op seks is Yo, Tambien ook een veel lichtere film geworden dan die andere 3. Het hoofdpersonage mag dan het syndroom van Down hebben, hij is superslim en heeft de universiteit gehaald. Dat allemaal dankzij aandacht van zijn moeder, die 't maximale uit hem heeft gehaald (of hij uit zichzelf). De film zet dat tegenover mongooltjes die als kinderen worden behandeld, maar dit zijn natuurlijk 2 geforceerde uitersten. Het hoofdpersonage begint aan een baan bij de overheid en komt daar een blonde stoot tegen over wie hij begint te fantaseren. De 2 sluiten al snel en eigenlijk te plots een vriendschap. Van het een op het andere moment gaan ze samen naar het strand, ik had best de scene willen zien hoe hij dat aan haar vroeg of vice versa. De film gaat ongemakkelijkheid toch vaak uit de weg. Zo is het strand (op een mooie dag) leeg. Terwijl je toch de hele tijd blikken zal krijgen. Ander ergernisje is het feit dat de hele familie van het hoofdpersonage ook in de mongolen-business zit (schoonzus runt een balletschooltje, broer is daar ook bij). Belangrijker dan dat en uiteindelijk het minpunt aan de film is dat de blondine een gigantische kras op haar ziel heeft, dus daardóór duikt ze met iedere man in bed en flirt ze zelfs, uit gewoonte, met een downer.

Eastern Plays
Haal de vlaggetjes maar tevoorschijn, wij prikken de volgende af op de kaart: Bulgarije! (In het begin is het nog onduidelijk waar dit zich afspeelt en vermoedde ik Letland, er staat een gebouw dat Finlandia heet, whatever it is) Eastrern Plays begint als degelijke arthouse, uitzichtloosheid en gesjok en gezwijg, maar wordt gaandeweg beter en beter, tot het gewoon een heel fraaie film wordt! Het hoofdpersonage zien we eerst in overall in een werkplaats, hij lijkt een typische hologige zuipschuit, maar zijn arty tattoo en oorbel verraden hem. Dit is eigenlijk helemaal geen working class man, hij heeft de kunstacademie gedaan en maakt in de overgebleven tijd religieus aandoende kunstwerken. Gelukkig maakt dit hem echter niet, hij voelt alleen maar leegte en cynisme en waarom gaat hij langs een on andere kliniek buisjes volpissen en wagonladingen medicijnen halen. Zijn het anti-depressiva? (Soort van spoiler) Nee, de man is een junkie, die nu in een methadon-programma zit. Maar zonder drugs voelt hij niks meer, zijn vriendinnetje, dat Kaurismaki-achtig grappig, meestal jankend bij hem voor de deur staat kan hij geen liefde meer geven. En dan zet ie 't maar op een zuipen. Eastern Plays is 98% pikzwart en 2% Kaurismaki lichtheid, en dat laatste maakt het nét goed. In andere minder boeiende en belangrijke verhaallijntjes vluchten weer andere figureren in skinhead-geweld en het is zodoende (nou ja viavia) dat onze junkie een Turks meisje tegenkomt. Hij beleeft met haar iets platonisch, hij krijgt hoop, maar dan is ze weer weg. De film eindigt opnieuw al sjokkend, de pittoreske straatverlichting valt uit en de man komt een oudje tegen die 'm in zijn huis zet. Hij valt in slaap in een stoel, het huis lijkt bejaard, maar als ie 's ochtends wakker wordt zit op de plaats van de oude man een baby. Magisch! Op de soundtrack klinkt Bach op de piano en iemand murmelt erbij. (Dat kan maar een man zijn) En het is prachtig. In de aftiteling blijkt de acteur die de hoofdrol speelt vlak na de film overleden. Waaraan kon ik niet vinden, ik vrees dat ie gewoon zichzelf speelde.

enneh
http://glennkenny.premiere.com/photos/uncategorized/2007/09/21/caligula.jpg

oh zusterr, RIP Guccione

Ergens tussen mercy job, stunt en de bevestiging van een vriendschap.

ik heb geen idee waarom ik daar nou stunt heb getypt. (iets subconscious) ik weet ook niet meer wat er dan wél had moeten staan. :D

Goh, ik was nogal underwhelmed door Eastern Plays...

hmm de NRC ook al zag ik net. ik vond het wel een beetje de Bulgaarse Greenberg. misschien herkende ik me wel een beetje in die kerel. (al zit ik niet aan de methadon verder ;) )

Vernietigende 1-ster recensie door een Bulgaarse op IMDB … for what it's worth …

heh, maar die kan gewoon niet tegen het uitzichtsloze beeld dat er wordt geschetst, bij Police, Adjective had je ook woedende Roemenen die riepen 'zo te zien die politie-bureaus er allang niet meer' uit. :)
(ik vond Sofia er wel mooi uitkomen in de film)

En Japanners schijnen over het algemeen niet zo blij te zijn met de manier waarop ze worden afgeschilderd in City Of Life And Death (2009), ook al brengt regisseur Chuan Lu enige nuance aan in zijn vertelling over de brute Japanse daden in Nanking in 1937. Gaat dat zien die film, overigens.

Eastern Plays kon ook mij niet bekoren. Als je na afloop geneigd bent te applaudisseren en te juichen bij de dood van het hoofdpersonage, dan is er meestal iets mis. De film gebruikt ook meerdere keren toeval als stijlmiddel, terwijl slechts 1 keer toeval is toegestaan (uitzonderingen daargelaten, al kan ik zo’n uitzondering zo snel even niet bedenken).

Honey is echter een beauty. De film is hoogzwanger van de diepere betekenislagen. Maakt benieuwd naar de eerdere twee delen van de trilogie.

Yo, Tambien zal eind dit jaar in de top 10 (ik gok zelfs top 3) eindigen bij de lezers van De Volkskrant belanden. Een crowdpleaser van heb ik jou daar.

Grootste minpunt van Yo Tambien vond ik de suggestie dat als je een kind met Down maar als een 'gewoon' kind blijft behandelen, dat het dan vanzelf goed met 'm komt... en dat ouders die een kind met Down behandelen als een kind met Down daarmee schuld hebben aan het achterblijven van dat kind.... en dat beeld wordt nog 's versterkt door de moeder van een vrouwelijke Downer die zich zorgen maakt over de relatie die die dochter heeft met een mede-Downer.... van die moeder wordt nogal een karikatuur gemaakt.

Aan de andere kant: het is een prettige, hoopvolle film (zo van: als DIE vent een meisje kan krijgen, dan kan iedereen dat.) Wat Vido zegt: een crowdpleaser.

(ik vond Sofia er wel mooi uitkomen in de film)

Sofia heeft ook wel een sjiek stuk wat doet denken aan Brussel. ;)

Grootste minpunt van Yo Tambien vond ik de suggestie dat als je een kind met Down maar als een 'gewoon' kind blijft behandelen, dat het dan vanzelf goed met 'm komt... en dat ouders die een kind met Down behandelen als een kind met Down daarmee schuld hebben aan het achterblijven van dat kind....

zeer eensch.

&
Eastern Plays kon ook mij niet bekoren. Als je na afloop geneigd bent te applaudisseren en te juichen bij de dood van het hoofdpersonage, dan is er meestal iets mis.

lol. (overdosis trouwens)

terwijl slechts 1 keer toeval is toegestaan

nou, nou...anders krijg je de film politie op bezoek? :)

(breek wel meteen mijn hoofd over waar dat dan wel gebeurd. Mijn gedachten gaan meteen richting Linklater/Buñuel maar daar moet ik nog eens goed over marineren.)

Met zo'n stelregel moet je zéker niet naar Unlucky Monkey gaan kijken. ;)

LOL, lees net de omschrijving van Unlucky Monkey. Maar dat zal wel meta-toevalligheid zijn en dat telt dan waarschijnlijk als 1 toevalligheid. ;)

nou, nou...anders krijg je de film politie op bezoek? :)

Nee, dan kom ik persoonlijk een bezoekje brengen ;-)

Meestal is een teveel aan toeval in een film een kwestie van gemakzucht bij de scriptschrijver. Voor Japanse films maak ik natuurlijk graag een uitzondering. En voor films die over toeval gaan.

Godallemachtig, wat een film. Hilarisch slecht én goed, ik weet het niet.

Je moet denken: "Dirty Harry, Lethal Weapon en consorten naar het logische eindpunt doorgetrokken." Dan valt alles op zijn plaats.

Johanna ter Steege had minder geluk, want zij is als bitch tamelijk gemiscast. Waarom Jörgen Hofmeester dit opzichtige wicht niet direct de deur uitzet, is mij een raadsel.

Dat komt wel overeen met het boek. Daar is wel volstrekt duidelijk dat hij het niet doet omdat hij daar te slap voor is en ergens hoopt dat Alles Toch Nog Goed Komt.

Na Zomerhitte is dit de tweede Nederlandse boekverfilming waarbij een hoofdpersonage zich ontfermt over een zeehondje.

Dat komt bij Tirza alleen niet uit het boek.

Moeten we nou wel of niet naar dat hele drieluik, Mic?

Absoluut! Helemaal eens met Vido. Heb ook de eerdere twee delen gemist. De wijze waarop melk en honing en ei met betekenissen worden opgeladen, doet likkebaarden naar meer. Yussuf, die in Honing geen melk lust, wordt in deel twee (de adolescentie) melkboer. En toen ik vandaag de titel van deel 1, Ei, las, kwamen Yussufs pogingen om te rapen en diens ontbijtborden met meerder/minder gevulde dop naar boven.

Oh, Yumurta, die had ik net gedownload vorige week … wat een toeval. :)

Süt doet 't niet meer bij Foriegnmovies, Meleğin Düşüşü nog wel.

Binnenkort maar weer eens vakantie opnemen. :)

ik zat ook te denken moet ik nou voor die nieuwe die andere 2 ook gaan kijken (en ik heb geen zin natuurlijk om ze alle drie in een heel kort tijdbestek te zien)

Je moet denken: "Dirty Harry, Lethal Weapon en consorten naar het logische eindpunt doorgetrokken." Dan valt alles op zijn plaats.

lol. true, ik vond 'm leuk hoor. (maar "goed", dat soort kwalificaties ontstijgt Port of New Orleans natuurlijk ;) )

Oh, Yumurta, die had ik net gedownload vorige week … wat een toeval. :)

Toevallig zat ik ook aan jou te denken :) Ben er bijvoorbeeld niet zeker van dat Yusuf een Koerd is. En benieuwd wat dat mega bbq-/dans-/volksfeest is in Bal.

ik zat ook te denken moet ik nou voor die nieuwe die andere 2 ook gaan kijken (en ik heb geen zin natuurlijk om ze alle drie in een heel kort tijdbestek te zien)

Mijn vermoeden is, dat die eerste twee stukken minder zijn en pas op hun plek vallen als je deel 3 ziet. Dus beginnen met de laatste.

Matka Joanna od Aniołów
Poolse relihorror, met een klooster vol bezeten nonnen. De coverfoto (zie onder) intrigeerde al enige tijd, en de film stelt niet teleur. Het bestond nog niet en er zit ook geen sex in, maar je zou het bijna een proto-nunsploitation kunnen noemen. Maar deze film is juist wel smaakvol, heb nu wel zin in een stevig potje black metal à la Deathspell Omega. :)

http://29.media.tumblr.com/tumblr_ksftdikcTZ1qzede9o1_500.jpg

^ hehe prachtig beeld :)

Copie Conforme
Als Before Sunset gedroom was over een mogelijke relatie en Before Sunrise gepeins over wat zou kunnen zijn, is Copie Conforme de vermoeiende nachtmerrie die laat zien wat er gebeurd als je wel getrouwd bent! Ook hier gewandel door een toeristische (Italiaanse) setting, maar dan vol gekibbel en verwijten. De echte meta-Kiarostami touch zit 'm erin dat we eigenlijk niet zeker weten of dit een stelletje is of een toevallige ontmoeting van 2 slimme mensen die elkaar zitten te dollen. Het voelt al zo raar in het begin, Binoche ontmoet een schrijver, is zogenaamd fan, maar waarom doet ze dan zo bitchy. In hét moment van de film ziet een restaurant-eigenares van de film de 2 voor een echtpaar aan en plant daarmee ook dat idee in het hoofd van de kijker. Een fantastisch moment van verwarring. Daarna hervat het gekibbel zich weer, krijgt de schrijver tips van andere toeristen en wordt de film langzaam irritant. Als Binoche in het begin bitchy is, is dat wel lekker irritant (je hebt zin om er te haten) maar als ook de man (William Shimell) zich kwaad begint te maken geloof ik het wel met deze muggezifterij. Misschien is Binoche een betere acteur?

Alamar
Aangenaam nikserig zen-filmpje voor nieuwetijdskinderen en andere hippies. De regisseur (die ook bijna alle andere crew-rollen vervuld) volgt een duo vader en zoon. Pa is, zo zien we in het intro een echte Mexicaanse indiaan, een authentieke boomklimmer zou je haast grappen (er komt zo'n foto langs). Een echte man van de natuur, wild en puur, dat vinden de toeristen mooi en hij heeft dan ook een kind met een Italiaanse dame, die het kind nu definitief terug naar Rome wil nemen. Als afscheid maken vader & zoon nog één uitstapje. Met de boot en de benenwagen naar een of ander koraalrif, waar de indiaan en zijn pa en anderen wonen die leven van de visserij. En dat is dan ook wat we voor de rest zin. Lekker hengelen, tegen de achtergrond van de azuurblauwe zee. Het is jammer dat er niet wat mooiere shots in de film zitten, maar goed er was dan ook geen echte cinematograaf. (En de film is grotendeels hand-held opgenomen) De mooiere momenten zitten ook niet in het verhaal en ook niet in de toenadering van man en jongen (heel erg klikken de 2 nu ook weer niet). Nee, het fijne is, als gezegd, gewoon het alledaagsje, visje vangen, visje fileren, visje bakken en, altijd schattig, ravotten met vogeltjes die langskomen om ook hun portie van de buit te krijgen. Deed me aan mijn lievelingsboek uit mijn jeugd denken. (Stormboy van Colin Thiele, over een jongen die een, wat was het, grote witte vogel redt, geen Ibiz zoals hier in elk geval)

Katalina Varga
Ook deze is heel lief low-budget. Een Brit kreeg een erfenisje van een oom (beetje American Movie eigenlijk) en dacht hee laat ik naar Roemenie gaan, want daar worden de hippe films gemaakt. Hij zoekt het niet in Boekarest of zuidelijk Roemenie, maar filmde in de Karpaten. Het Hongaarse Roemenie, kortom, het land van Nosferatu. En daar is 't prachtig, magisch en duister. Daar hoef je niet veel voor te doen. In deze setting laat hij een engel-achtige vrouw met haar zoontje een wraaktocht ondernemen. Per paard en wagen, wat mooi contrasteert met het verder gewoon moderne leven. ("Waarom koop je geen auto") De vrouw is namelijk haar huis uit gekickt door pa, want het zoontje blijkt een overblijfsel van een verkrachting. Dit is allemaal lekker sprookjesachtig, met duistere horror-tintjes, het is jammer dat het einde me niet helemaal zinde. Als de dader is gevonden volgt natuurlijk niet de voor de hand liggende oplossing, maar de twist die wordt gepresenteerd is extra pijnlijk en gruwelijk. Maar dan haalt het kwaad ook de zich door Christus beschermd voelende wraakengel nog in. (Van mij had dat niet gehoeven). Deze posse die haar achterna zit staat trouwens onder leiding van een figuur met het merkwaardigste haar dat ik ooit in een film heb gezien. Zou ie nou kaal zijn, of heeft ie zelf een soort luipaard-motief vol kale plekken op zijn schedel geschoren. Superonaangenaam. De aanstichter van dit alles (lees de verkrachter) is trouwens een Willy DeVille-achtige goedzak, die hetzelfde rotklusje als DeVille krijgt. (Iets met een touw)

Submarino
Wat heeft die Vinterberg eigenlijk na Festen gedaan. Oh ja, Dear Wendy, niet zo'n goede film, maar ik moest er toch vrij vaak nog aan denken in combi met andere films. Weet niet of dat voor Submarino gaat gelden. Dit is degelijkheid troef, zo schrijnend dat ik als kijker afgestompt raak. Op het laatst begint de film langs melodramatisch Troubled Water terrein te scheren. Zo slecht is dit niet hoor, vooral het begin is ijzersterk. En dan bedoel ik niet het intro waar 2 jonge broertjes voor de rest van hun leven getekend worden, maar de helft van de film waarin de oudere broer wordt geschetst. Inmiddels alcoholist, insomniac, wonend in een armoedig hotelletje. Hij komt een oude maat tegen (nou ja die ligt uitgeteld op straat) en deze dikzak blijkt een totale smeerlap, de oudere broer sleept toch met hem rond (als een soort zelfdestructie, vernietig alles wat ik heb). Wat ook gebeurd. Een pijnlijk leven maar een echte worsteling. Als de film naar de andere jongere broer switcht doet Vinterberg er helaas nog een schepje bovenop. Dit is geen alcholist maar een Bad Lieutenant-achtige heroinejunk en deze is niet in zijn eentje, hij heef teen zielig zoontje dat eronder lijdt. Wat mij betreft hadden de broers elkaar niet halverwege tegen moeten komen, maar pas helemaal aan het eind, in de gevangenis. Dat zou nog eens een mooi einde zijn geweest. Nu is er geld en coke in het spel en is de film na die ontmoeting nog niet om, want er kan nog best wat drama bij! (Overigens is dit alles op een boek gebaseerd dus het is ook weer niet echt Vinterbergs schuld) In het laatste gedeelte zit wel een van de zwartste grappen van het filmjaar als een van de broers inmiddels handloos door het leven gaat. Wat is er met je hand gebeurd, ja ik wilde van die tattoo af. Waarom deze broer trouwens aan het eind aan een ander personage beloofd dat ie het intro (de cirkel!) uit gaat leggen is me trouwens een raadsel. Moet hij echt diegene met dat trauma opzadelen? (Sorry dit klinkt wat ingewikkeld, wegens enorme spoiler-gevaar anders)

De vrouw is namelijk haar huis uit gekickt door pa

nou ja de vader van het jongetje he, haar echtgenoot.

vol kale plekken op zijn schedel geschoren. Superonaangenaam.

heh dat staat er een beetje raar, maar toch het is bijna zoiets als van dat piepend krijt op een schoolbord.

overigens heeft Vinterberg ook een totaal geflopte science-fiction film gemaakt. It's All About Love, het schijnt dat Claire Danes (bekend van Little Children, The Hours, Me and Orson Welles) die hierin meespeelde in tranen uitbarstte toen ze het eindresultaat zag...
(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

The Blood Rose
De eerste erotische horror film schept de hoes op, maar dat valt nogal mee. De erotiek dan, de horror is ook niet zo heel eng. Wel een mooi Rollin-achtig sfeertje maar met een duidelijke verhaallijn. Over vrouwen die andere vrouwen offeren, voor hun schoonheid en hun leven, met hulp of naar wens van hun mannen, dat laatste in:

Mill Of The Stone Women
Uit 1960, wel al in kleur. Duidelijk een ander tijdperk dan films zoals hierboven hoewel het qua genre al die kant op gaat. Speelt zich af in Nederland, altijd leuk. Klederdracht! Hans van Harnim wordt door de Fransen uitgesproken als 'Ans van 'Arnim waardoor ik denk dat het misschien v. Arnhem was. Mooie, sfeervolle film, met een fantastische hallicunatie-scene:

http://img710.imageshack.us/img710/5364/milluscap5.jpg

Submarino was trouwens de eerste BR-rip die ik keek, ik had die dingen altijd genegeerd omdat ik dacht ach dat zal wel weer zoiets inferieurs als een testscreener/telesync zijn.... :o

Mr. Nobody
Ach ja, alchemisten-films, de megalomane mislukkingen der regisseurs. Ik schrijf geen film over persoontjes X en Y in akkefietje B, maar over Alles. Het Geheim der Dingen. Hij zal in de tussentijd wel wat andere projectjes en financieringen hebben zien mislukken, maar het is te leuk om het niet te denken; regisseur Jaco Van Dormael werkte na L'Huitieme Jour (iets totaal anders) 13 (!!!) jaar aan Mr Nobody. En dan zit je dan uiteindeljik met 158 minuten Jared Leto opgescheept! Zou die akelig blauwogige man dermate veel fans hebben dat men uit de kosten komt? In the end is Mr. Nobody een soort Benjamin Button, inclusief vergelijkbare look als 'oudje', al is het leven van Meneer Niemand, Alleman wel min of meer lineair. Nou ja dat zeg ik nou wel, maar de film schetst elk zijpaadje die het personage had kunnen kiezen. Erg gemakkelijk gesymboliseerd door 3 meisjes. Zo als de film zich na een redelijk interessant begin toch al teveel met meisjes eindeloze tiener-romantiek bezig gaat houden. Het oudje dat ver in de toekomst als laatste originele 'mortal' door een Mike Leigh-regular (weet zijn naam niet meer, de broer uit Vera Drake) wordt geinterviewd verdwijnt uit beeld, net als de nog redelijk interessante filosofietjes die Jared Leto in een van zijn afsplitsingen met zogenaamd slimme bril onthult. Het einde is wel aardig maar nogal verwarrend, het lijkt erop dat we naar 3 mogelijke opties hebben gekeken die uiteindelijk alle drie niet, eh, genomen zijn. (Dat leek me een mooi tabula rasa einde) Maar dan mompelt hij alsnog een naam, een keuze. Van mij had het mogen eindigen met een jongetje dat wegrent over een lege weg.

Toy Story 3
Dit stond als "Toy Story zoveel" op mijn te zien lijstje, wat genoeg zegt over mijn cynisme. Al dat enthousiasme, hoe kan een derde film nog wat wezen. Denk aan Shrek, of Jaws ofzo. Maar jawel hoor, het cynisme is na een minuutje of 3 verdwenen als Woody en co een western-avontuur beleven, een trein dreigt te ontsporen, eentje schreeuwt hysterisch: 'denk om de kinderen' en de "camera" zwenkt naar de inzittenden van het treintje, een dozijn trolletjes (lang, lang geleden een hype) met van dat felgekleurde 'big hair'. Hilarisch absurd. Ik moet bekennen vergeten te zijn hoe dit intro eigenlijk verbonden is met het "echte" verhaal, want daarin liggen de speelgoedhelden alleen nog maar in dozen te wachten. Oh was er nog maar iemand die met ze speelde. (Vooral de dino (Wallace Shawn!) kan niet wachten. Gelukkig voor hem verplaatst het avontuur zich naar een kinderdagverblijf (wat een soort Guantanamo Bay blijkt!) Nieuwe kameraad Ken verdoet zijn avondjes aldaar pokerend en is waar wat blij als hij zijn klerencollectie aan iemand kan showen. ("Jij bent geen stuk speelgoed, je bent een accessoire", bijt iemand hem later toe) En zo zijn er nog wel meer (zelfs iets teveel) Ken = homo/escort/hippie grapjes, ik meende zelfs een verwijzinkje naar Midnight Cowboy te spotten, maar mijn fantasie zal met me op de loop zijn gegaan. Mijn favoriete momentje is als het spaarpot-varken tijdens eenzame opsluiting de blues op de mondharmonica speelt. Goede invallen genoeg dus, Buzz in Spaanse mode bijvoorbeeld. Misschien dat het einde iets te sentimenteel is en "onecht" als Andy wel heel overdreven zijn speelgoed aan een buurmeisje presenteert en weggeeft. Ik zal wel teveel arthouse hebben gezien, maar als hij nou (net als het meisje) ook wat verlegen was geworden had het me meer aangegrepen dan de dikke strijkers-sentimentaliteit van nu. Is Toy Story 3 daarmee vijf sterren recensies waard, naaaaah, lastig, aan de ene kant is ie in tegenstelling tot Up en Wall-E wél van consistent niveau, maar daarmee is het toch stiekem ook wel een beetje formule-werk. Formule-vakwerk dat wel.

Un Prophete
Het gevangenis-aspect aan deze film is zo goed dat het bijna jammer is dat het hoofdpersonage vanaf halverwege de film de meeste getoonde tijd op verlof besteedt. Verlof die hij vol stopt met spectaculaire bezigheden, dat wel natuurlijk. Hij komt als jong Arabisch broekie in de Franse gevangenis en wordt daar lukraak opgepikt door een posse van Corsicanen, die 'm nodig hebben voor een rotklusje. Een 'offer he can't refuse', zeg maar. De andere posses (moslims en minder vrome drugsdealende Arabieren, met name) vinden 'm maar een verrader en begrijpen er niks van. Het lastige en ambigue (en ook gewoon sterke) aan Un Prophete is dat de kijker Malik (het hoofdpersonage) eigenlijk óok niet begrijpt. Audiard heeft daar wel een handje van, van Romain Duris kreeg je in die vorige film met de lastige titel eigenlijk ook al geen hoogte. Daarmee is Un Prophete wel een heel originele genre-gangster-film, want het volgt niet het procédé van hoogmoed komt voor de val, als zeg maar Scarface. Of een man die zijn leven betert. Op dat laatste lijkt het nog uit te draaien als Malik wordt geplaagd door herinneringen aan zijn eerste slachtoffer. (Die niet toevallig elke keer als hij van narcotica snoept verschijnt). Deze man "redt" hem en de film, als er op driekwart toch iets van een dipje in de spanning lijkt te ontstaan. Oplossing: Lynchiaanse herten! Bizar maar waar en het werkt geweldig. Zijn er dan nog wat minpuntjes? Nou, Niels Arestrup, die hier de Corsicaanse opperDon speelt, was in De Battre Mon Coeur eigenlijk zó goed dat ie hier niet over die schaduw kan springen. Enigzins matig werkt ook het personage van een van Malik's beste vrienden, die aan terminale kanker lijdt, maar daar verder tot ie sterft geen last van lijkt te hebben. (Geen verlammingsverschijnselen, zijn haar heeft ie ook nog) Ik had hem met een slecht hart opgezadeld voor het gemak. Maar dat zijn kleinigheidjes, Fransen en gevangenisfilms het is van oudsher en goede combi (Le Trou, L'Homme S'Est Echappé oid) Als Malik voor het eerst gaat vliegen en gefouilleerd wordt steekt hij als puur automatisme zijn tong uit. :)

Un Prophète is met afstand de fijnste film die ik dit jaar in de bioscoop heb gezien en het is me nog een raadsel waarom die film het saaiige El Secreto de Sus Ojos niet achter zich heeft gelaten in de race om de Oscars. Mr. Nobody vond ik vooral visueel overdonderend, echt een film die je in de bioscoop moet hebben gezien. De lichtvoetige filosofietjes over De Keuzes Die Je Maakt zijn natuurlijk midden jaren negentig al uitvoerig behandeld door de laat twintigste-eeuwse wijsgeer Martin Buitenhuis, maar toch dacht ik na afloop: "Als we nou eens al dat geld dat in Nederland jaarlijks aan die eindeloze stroom driesterrenfilms wordt besteed, op een hoop gooien en één zo'n film maken?" Volgens mij blijft er dan genoeg budget over om een betere acteur dan Jared Leto te vinden.

Oh ja, nog bedankt voor de De Battre Mon Coeur tip.

:)

Secret Les Ojos staat hier klaar voor binnenkort, ben benieuwd. Mr. Nobody barst in elk geval van de ambitie wat te prijzen valt. (vooral visueel maar ook de soundtrack schiet van hot naar her).
zo dacht ik bijvoorbeeld eerst dat de film gevuld was met bekende klassieke stukken die dan nét anders werden gespeeld, dat leek me passend in de verschillende mogelijke tijdlijnen, als een oude Egyptenaar in een andere tijdlijn een steen in een vijvertje gooit dat Satie dan nét anders klonk. zoiets.

(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

Die wil ik nog wel zien, dat soort 'interessante mislukkingen' kan altijd op mijn warme belangstelling rekenen. De Filmkrant was destijds enthousiast.

Claire Danes was natuurlijk vooral de love interest in Igby Goes Down, de film die dichter bij de geest van Less Than Zero komt dan de boekverfilming. Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn? Dat was toch ook een talent waar we nog veel van zouden horen.

Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn?

gheh, lees op Wikipedia dat ie afleveringen van de L Word regisseerde* alsmede een tienerkomedie met Zac Efron. Tja.

*zag bij Submarino trouwens het Deense woord voor regisseur (of het moet een grapje van Vinterberg zijn): Instruktor. klinkt ook wel mooi.