Filmforum

Goh, ik was nogal underwhelmed door Eastern Plays...

hmm de NRC ook al zag ik net. ik vond het wel een beetje de Bulgaarse Greenberg. misschien herkende ik me wel een beetje in die kerel. (al zit ik niet aan de methadon verder ;) )

Vernietigende 1-ster recensie door een Bulgaarse op IMDB … for what it's worth …

heh, maar die kan gewoon niet tegen het uitzichtsloze beeld dat er wordt geschetst, bij Police, Adjective had je ook woedende Roemenen die riepen 'zo te zien die politie-bureaus er allang niet meer' uit. :)
(ik vond Sofia er wel mooi uitkomen in de film)

En Japanners schijnen over het algemeen niet zo blij te zijn met de manier waarop ze worden afgeschilderd in City Of Life And Death (2009), ook al brengt regisseur Chuan Lu enige nuance aan in zijn vertelling over de brute Japanse daden in Nanking in 1937. Gaat dat zien die film, overigens.

Eastern Plays kon ook mij niet bekoren. Als je na afloop geneigd bent te applaudisseren en te juichen bij de dood van het hoofdpersonage, dan is er meestal iets mis. De film gebruikt ook meerdere keren toeval als stijlmiddel, terwijl slechts 1 keer toeval is toegestaan (uitzonderingen daargelaten, al kan ik zo’n uitzondering zo snel even niet bedenken).

Honey is echter een beauty. De film is hoogzwanger van de diepere betekenislagen. Maakt benieuwd naar de eerdere twee delen van de trilogie.

Yo, Tambien zal eind dit jaar in de top 10 (ik gok zelfs top 3) eindigen bij de lezers van De Volkskrant belanden. Een crowdpleaser van heb ik jou daar.

Grootste minpunt van Yo Tambien vond ik de suggestie dat als je een kind met Down maar als een 'gewoon' kind blijft behandelen, dat het dan vanzelf goed met 'm komt... en dat ouders die een kind met Down behandelen als een kind met Down daarmee schuld hebben aan het achterblijven van dat kind.... en dat beeld wordt nog 's versterkt door de moeder van een vrouwelijke Downer die zich zorgen maakt over de relatie die die dochter heeft met een mede-Downer.... van die moeder wordt nogal een karikatuur gemaakt.

Aan de andere kant: het is een prettige, hoopvolle film (zo van: als DIE vent een meisje kan krijgen, dan kan iedereen dat.) Wat Vido zegt: een crowdpleaser.

(ik vond Sofia er wel mooi uitkomen in de film)

Sofia heeft ook wel een sjiek stuk wat doet denken aan Brussel. ;)

Grootste minpunt van Yo Tambien vond ik de suggestie dat als je een kind met Down maar als een 'gewoon' kind blijft behandelen, dat het dan vanzelf goed met 'm komt... en dat ouders die een kind met Down behandelen als een kind met Down daarmee schuld hebben aan het achterblijven van dat kind....

zeer eensch.

&
Eastern Plays kon ook mij niet bekoren. Als je na afloop geneigd bent te applaudisseren en te juichen bij de dood van het hoofdpersonage, dan is er meestal iets mis.

lol. (overdosis trouwens)

terwijl slechts 1 keer toeval is toegestaan

nou, nou...anders krijg je de film politie op bezoek? :)

(breek wel meteen mijn hoofd over waar dat dan wel gebeurd. Mijn gedachten gaan meteen richting Linklater/Buñuel maar daar moet ik nog eens goed over marineren.)

Met zo'n stelregel moet je zéker niet naar Unlucky Monkey gaan kijken. ;)

LOL, lees net de omschrijving van Unlucky Monkey. Maar dat zal wel meta-toevalligheid zijn en dat telt dan waarschijnlijk als 1 toevalligheid. ;)

nou, nou...anders krijg je de film politie op bezoek? :)

Nee, dan kom ik persoonlijk een bezoekje brengen ;-)

Meestal is een teveel aan toeval in een film een kwestie van gemakzucht bij de scriptschrijver. Voor Japanse films maak ik natuurlijk graag een uitzondering. En voor films die over toeval gaan.

Godallemachtig, wat een film. Hilarisch slecht én goed, ik weet het niet.

Je moet denken: "Dirty Harry, Lethal Weapon en consorten naar het logische eindpunt doorgetrokken." Dan valt alles op zijn plaats.

Johanna ter Steege had minder geluk, want zij is als bitch tamelijk gemiscast. Waarom Jörgen Hofmeester dit opzichtige wicht niet direct de deur uitzet, is mij een raadsel.

Dat komt wel overeen met het boek. Daar is wel volstrekt duidelijk dat hij het niet doet omdat hij daar te slap voor is en ergens hoopt dat Alles Toch Nog Goed Komt.

Na Zomerhitte is dit de tweede Nederlandse boekverfilming waarbij een hoofdpersonage zich ontfermt over een zeehondje.

Dat komt bij Tirza alleen niet uit het boek.

Moeten we nou wel of niet naar dat hele drieluik, Mic?

Absoluut! Helemaal eens met Vido. Heb ook de eerdere twee delen gemist. De wijze waarop melk en honing en ei met betekenissen worden opgeladen, doet likkebaarden naar meer. Yussuf, die in Honing geen melk lust, wordt in deel twee (de adolescentie) melkboer. En toen ik vandaag de titel van deel 1, Ei, las, kwamen Yussufs pogingen om te rapen en diens ontbijtborden met meerder/minder gevulde dop naar boven.

Oh, Yumurta, die had ik net gedownload vorige week … wat een toeval. :)

Süt doet 't niet meer bij Foriegnmovies, Meleğin Düşüşü nog wel.

Binnenkort maar weer eens vakantie opnemen. :)

ik zat ook te denken moet ik nou voor die nieuwe die andere 2 ook gaan kijken (en ik heb geen zin natuurlijk om ze alle drie in een heel kort tijdbestek te zien)

Je moet denken: "Dirty Harry, Lethal Weapon en consorten naar het logische eindpunt doorgetrokken." Dan valt alles op zijn plaats.

lol. true, ik vond 'm leuk hoor. (maar "goed", dat soort kwalificaties ontstijgt Port of New Orleans natuurlijk ;) )

Oh, Yumurta, die had ik net gedownload vorige week … wat een toeval. :)

Toevallig zat ik ook aan jou te denken :) Ben er bijvoorbeeld niet zeker van dat Yusuf een Koerd is. En benieuwd wat dat mega bbq-/dans-/volksfeest is in Bal.

ik zat ook te denken moet ik nou voor die nieuwe die andere 2 ook gaan kijken (en ik heb geen zin natuurlijk om ze alle drie in een heel kort tijdbestek te zien)

Mijn vermoeden is, dat die eerste twee stukken minder zijn en pas op hun plek vallen als je deel 3 ziet. Dus beginnen met de laatste.

Matka Joanna od Aniołów
Poolse relihorror, met een klooster vol bezeten nonnen. De coverfoto (zie onder) intrigeerde al enige tijd, en de film stelt niet teleur. Het bestond nog niet en er zit ook geen sex in, maar je zou het bijna een proto-nunsploitation kunnen noemen. Maar deze film is juist wel smaakvol, heb nu wel zin in een stevig potje black metal à la Deathspell Omega. :)

http://29.media.tumblr.com/tumblr_ksftdikcTZ1qzede9o1_500.jpg

^ hehe prachtig beeld :)

Copie Conforme
Als Before Sunset gedroom was over een mogelijke relatie en Before Sunrise gepeins over wat zou kunnen zijn, is Copie Conforme de vermoeiende nachtmerrie die laat zien wat er gebeurd als je wel getrouwd bent! Ook hier gewandel door een toeristische (Italiaanse) setting, maar dan vol gekibbel en verwijten. De echte meta-Kiarostami touch zit 'm erin dat we eigenlijk niet zeker weten of dit een stelletje is of een toevallige ontmoeting van 2 slimme mensen die elkaar zitten te dollen. Het voelt al zo raar in het begin, Binoche ontmoet een schrijver, is zogenaamd fan, maar waarom doet ze dan zo bitchy. In hét moment van de film ziet een restaurant-eigenares van de film de 2 voor een echtpaar aan en plant daarmee ook dat idee in het hoofd van de kijker. Een fantastisch moment van verwarring. Daarna hervat het gekibbel zich weer, krijgt de schrijver tips van andere toeristen en wordt de film langzaam irritant. Als Binoche in het begin bitchy is, is dat wel lekker irritant (je hebt zin om er te haten) maar als ook de man (William Shimell) zich kwaad begint te maken geloof ik het wel met deze muggezifterij. Misschien is Binoche een betere acteur?

Alamar
Aangenaam nikserig zen-filmpje voor nieuwetijdskinderen en andere hippies. De regisseur (die ook bijna alle andere crew-rollen vervuld) volgt een duo vader en zoon. Pa is, zo zien we in het intro een echte Mexicaanse indiaan, een authentieke boomklimmer zou je haast grappen (er komt zo'n foto langs). Een echte man van de natuur, wild en puur, dat vinden de toeristen mooi en hij heeft dan ook een kind met een Italiaanse dame, die het kind nu definitief terug naar Rome wil nemen. Als afscheid maken vader & zoon nog één uitstapje. Met de boot en de benenwagen naar een of ander koraalrif, waar de indiaan en zijn pa en anderen wonen die leven van de visserij. En dat is dan ook wat we voor de rest zin. Lekker hengelen, tegen de achtergrond van de azuurblauwe zee. Het is jammer dat er niet wat mooiere shots in de film zitten, maar goed er was dan ook geen echte cinematograaf. (En de film is grotendeels hand-held opgenomen) De mooiere momenten zitten ook niet in het verhaal en ook niet in de toenadering van man en jongen (heel erg klikken de 2 nu ook weer niet). Nee, het fijne is, als gezegd, gewoon het alledaagsje, visje vangen, visje fileren, visje bakken en, altijd schattig, ravotten met vogeltjes die langskomen om ook hun portie van de buit te krijgen. Deed me aan mijn lievelingsboek uit mijn jeugd denken. (Stormboy van Colin Thiele, over een jongen die een, wat was het, grote witte vogel redt, geen Ibiz zoals hier in elk geval)

Katalina Varga
Ook deze is heel lief low-budget. Een Brit kreeg een erfenisje van een oom (beetje American Movie eigenlijk) en dacht hee laat ik naar Roemenie gaan, want daar worden de hippe films gemaakt. Hij zoekt het niet in Boekarest of zuidelijk Roemenie, maar filmde in de Karpaten. Het Hongaarse Roemenie, kortom, het land van Nosferatu. En daar is 't prachtig, magisch en duister. Daar hoef je niet veel voor te doen. In deze setting laat hij een engel-achtige vrouw met haar zoontje een wraaktocht ondernemen. Per paard en wagen, wat mooi contrasteert met het verder gewoon moderne leven. ("Waarom koop je geen auto") De vrouw is namelijk haar huis uit gekickt door pa, want het zoontje blijkt een overblijfsel van een verkrachting. Dit is allemaal lekker sprookjesachtig, met duistere horror-tintjes, het is jammer dat het einde me niet helemaal zinde. Als de dader is gevonden volgt natuurlijk niet de voor de hand liggende oplossing, maar de twist die wordt gepresenteerd is extra pijnlijk en gruwelijk. Maar dan haalt het kwaad ook de zich door Christus beschermd voelende wraakengel nog in. (Van mij had dat niet gehoeven). Deze posse die haar achterna zit staat trouwens onder leiding van een figuur met het merkwaardigste haar dat ik ooit in een film heb gezien. Zou ie nou kaal zijn, of heeft ie zelf een soort luipaard-motief vol kale plekken op zijn schedel geschoren. Superonaangenaam. De aanstichter van dit alles (lees de verkrachter) is trouwens een Willy DeVille-achtige goedzak, die hetzelfde rotklusje als DeVille krijgt. (Iets met een touw)

Submarino
Wat heeft die Vinterberg eigenlijk na Festen gedaan. Oh ja, Dear Wendy, niet zo'n goede film, maar ik moest er toch vrij vaak nog aan denken in combi met andere films. Weet niet of dat voor Submarino gaat gelden. Dit is degelijkheid troef, zo schrijnend dat ik als kijker afgestompt raak. Op het laatst begint de film langs melodramatisch Troubled Water terrein te scheren. Zo slecht is dit niet hoor, vooral het begin is ijzersterk. En dan bedoel ik niet het intro waar 2 jonge broertjes voor de rest van hun leven getekend worden, maar de helft van de film waarin de oudere broer wordt geschetst. Inmiddels alcoholist, insomniac, wonend in een armoedig hotelletje. Hij komt een oude maat tegen (nou ja die ligt uitgeteld op straat) en deze dikzak blijkt een totale smeerlap, de oudere broer sleept toch met hem rond (als een soort zelfdestructie, vernietig alles wat ik heb). Wat ook gebeurd. Een pijnlijk leven maar een echte worsteling. Als de film naar de andere jongere broer switcht doet Vinterberg er helaas nog een schepje bovenop. Dit is geen alcholist maar een Bad Lieutenant-achtige heroinejunk en deze is niet in zijn eentje, hij heef teen zielig zoontje dat eronder lijdt. Wat mij betreft hadden de broers elkaar niet halverwege tegen moeten komen, maar pas helemaal aan het eind, in de gevangenis. Dat zou nog eens een mooi einde zijn geweest. Nu is er geld en coke in het spel en is de film na die ontmoeting nog niet om, want er kan nog best wat drama bij! (Overigens is dit alles op een boek gebaseerd dus het is ook weer niet echt Vinterbergs schuld) In het laatste gedeelte zit wel een van de zwartste grappen van het filmjaar als een van de broers inmiddels handloos door het leven gaat. Wat is er met je hand gebeurd, ja ik wilde van die tattoo af. Waarom deze broer trouwens aan het eind aan een ander personage beloofd dat ie het intro (de cirkel!) uit gaat leggen is me trouwens een raadsel. Moet hij echt diegene met dat trauma opzadelen? (Sorry dit klinkt wat ingewikkeld, wegens enorme spoiler-gevaar anders)

De vrouw is namelijk haar huis uit gekickt door pa

nou ja de vader van het jongetje he, haar echtgenoot.

vol kale plekken op zijn schedel geschoren. Superonaangenaam.

heh dat staat er een beetje raar, maar toch het is bijna zoiets als van dat piepend krijt op een schoolbord.

overigens heeft Vinterberg ook een totaal geflopte science-fiction film gemaakt. It's All About Love, het schijnt dat Claire Danes (bekend van Little Children, The Hours, Me and Orson Welles) die hierin meespeelde in tranen uitbarstte toen ze het eindresultaat zag...
(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

The Blood Rose
De eerste erotische horror film schept de hoes op, maar dat valt nogal mee. De erotiek dan, de horror is ook niet zo heel eng. Wel een mooi Rollin-achtig sfeertje maar met een duidelijke verhaallijn. Over vrouwen die andere vrouwen offeren, voor hun schoonheid en hun leven, met hulp of naar wens van hun mannen, dat laatste in:

Mill Of The Stone Women
Uit 1960, wel al in kleur. Duidelijk een ander tijdperk dan films zoals hierboven hoewel het qua genre al die kant op gaat. Speelt zich af in Nederland, altijd leuk. Klederdracht! Hans van Harnim wordt door de Fransen uitgesproken als 'Ans van 'Arnim waardoor ik denk dat het misschien v. Arnhem was. Mooie, sfeervolle film, met een fantastische hallicunatie-scene:

http://img710.imageshack.us/img710/5364/milluscap5.jpg

Submarino was trouwens de eerste BR-rip die ik keek, ik had die dingen altijd genegeerd omdat ik dacht ach dat zal wel weer zoiets inferieurs als een testscreener/telesync zijn.... :o

Mr. Nobody
Ach ja, alchemisten-films, de megalomane mislukkingen der regisseurs. Ik schrijf geen film over persoontjes X en Y in akkefietje B, maar over Alles. Het Geheim der Dingen. Hij zal in de tussentijd wel wat andere projectjes en financieringen hebben zien mislukken, maar het is te leuk om het niet te denken; regisseur Jaco Van Dormael werkte na L'Huitieme Jour (iets totaal anders) 13 (!!!) jaar aan Mr Nobody. En dan zit je dan uiteindeljik met 158 minuten Jared Leto opgescheept! Zou die akelig blauwogige man dermate veel fans hebben dat men uit de kosten komt? In the end is Mr. Nobody een soort Benjamin Button, inclusief vergelijkbare look als 'oudje', al is het leven van Meneer Niemand, Alleman wel min of meer lineair. Nou ja dat zeg ik nou wel, maar de film schetst elk zijpaadje die het personage had kunnen kiezen. Erg gemakkelijk gesymboliseerd door 3 meisjes. Zo als de film zich na een redelijk interessant begin toch al teveel met meisjes eindeloze tiener-romantiek bezig gaat houden. Het oudje dat ver in de toekomst als laatste originele 'mortal' door een Mike Leigh-regular (weet zijn naam niet meer, de broer uit Vera Drake) wordt geinterviewd verdwijnt uit beeld, net als de nog redelijk interessante filosofietjes die Jared Leto in een van zijn afsplitsingen met zogenaamd slimme bril onthult. Het einde is wel aardig maar nogal verwarrend, het lijkt erop dat we naar 3 mogelijke opties hebben gekeken die uiteindelijk alle drie niet, eh, genomen zijn. (Dat leek me een mooi tabula rasa einde) Maar dan mompelt hij alsnog een naam, een keuze. Van mij had het mogen eindigen met een jongetje dat wegrent over een lege weg.

Toy Story 3
Dit stond als "Toy Story zoveel" op mijn te zien lijstje, wat genoeg zegt over mijn cynisme. Al dat enthousiasme, hoe kan een derde film nog wat wezen. Denk aan Shrek, of Jaws ofzo. Maar jawel hoor, het cynisme is na een minuutje of 3 verdwenen als Woody en co een western-avontuur beleven, een trein dreigt te ontsporen, eentje schreeuwt hysterisch: 'denk om de kinderen' en de "camera" zwenkt naar de inzittenden van het treintje, een dozijn trolletjes (lang, lang geleden een hype) met van dat felgekleurde 'big hair'. Hilarisch absurd. Ik moet bekennen vergeten te zijn hoe dit intro eigenlijk verbonden is met het "echte" verhaal, want daarin liggen de speelgoedhelden alleen nog maar in dozen te wachten. Oh was er nog maar iemand die met ze speelde. (Vooral de dino (Wallace Shawn!) kan niet wachten. Gelukkig voor hem verplaatst het avontuur zich naar een kinderdagverblijf (wat een soort Guantanamo Bay blijkt!) Nieuwe kameraad Ken verdoet zijn avondjes aldaar pokerend en is waar wat blij als hij zijn klerencollectie aan iemand kan showen. ("Jij bent geen stuk speelgoed, je bent een accessoire", bijt iemand hem later toe) En zo zijn er nog wel meer (zelfs iets teveel) Ken = homo/escort/hippie grapjes, ik meende zelfs een verwijzinkje naar Midnight Cowboy te spotten, maar mijn fantasie zal met me op de loop zijn gegaan. Mijn favoriete momentje is als het spaarpot-varken tijdens eenzame opsluiting de blues op de mondharmonica speelt. Goede invallen genoeg dus, Buzz in Spaanse mode bijvoorbeeld. Misschien dat het einde iets te sentimenteel is en "onecht" als Andy wel heel overdreven zijn speelgoed aan een buurmeisje presenteert en weggeeft. Ik zal wel teveel arthouse hebben gezien, maar als hij nou (net als het meisje) ook wat verlegen was geworden had het me meer aangegrepen dan de dikke strijkers-sentimentaliteit van nu. Is Toy Story 3 daarmee vijf sterren recensies waard, naaaaah, lastig, aan de ene kant is ie in tegenstelling tot Up en Wall-E wél van consistent niveau, maar daarmee is het toch stiekem ook wel een beetje formule-werk. Formule-vakwerk dat wel.

Un Prophete
Het gevangenis-aspect aan deze film is zo goed dat het bijna jammer is dat het hoofdpersonage vanaf halverwege de film de meeste getoonde tijd op verlof besteedt. Verlof die hij vol stopt met spectaculaire bezigheden, dat wel natuurlijk. Hij komt als jong Arabisch broekie in de Franse gevangenis en wordt daar lukraak opgepikt door een posse van Corsicanen, die 'm nodig hebben voor een rotklusje. Een 'offer he can't refuse', zeg maar. De andere posses (moslims en minder vrome drugsdealende Arabieren, met name) vinden 'm maar een verrader en begrijpen er niks van. Het lastige en ambigue (en ook gewoon sterke) aan Un Prophete is dat de kijker Malik (het hoofdpersonage) eigenlijk óok niet begrijpt. Audiard heeft daar wel een handje van, van Romain Duris kreeg je in die vorige film met de lastige titel eigenlijk ook al geen hoogte. Daarmee is Un Prophete wel een heel originele genre-gangster-film, want het volgt niet het procédé van hoogmoed komt voor de val, als zeg maar Scarface. Of een man die zijn leven betert. Op dat laatste lijkt het nog uit te draaien als Malik wordt geplaagd door herinneringen aan zijn eerste slachtoffer. (Die niet toevallig elke keer als hij van narcotica snoept verschijnt). Deze man "redt" hem en de film, als er op driekwart toch iets van een dipje in de spanning lijkt te ontstaan. Oplossing: Lynchiaanse herten! Bizar maar waar en het werkt geweldig. Zijn er dan nog wat minpuntjes? Nou, Niels Arestrup, die hier de Corsicaanse opperDon speelt, was in De Battre Mon Coeur eigenlijk zó goed dat ie hier niet over die schaduw kan springen. Enigzins matig werkt ook het personage van een van Malik's beste vrienden, die aan terminale kanker lijdt, maar daar verder tot ie sterft geen last van lijkt te hebben. (Geen verlammingsverschijnselen, zijn haar heeft ie ook nog) Ik had hem met een slecht hart opgezadeld voor het gemak. Maar dat zijn kleinigheidjes, Fransen en gevangenisfilms het is van oudsher en goede combi (Le Trou, L'Homme S'Est Echappé oid) Als Malik voor het eerst gaat vliegen en gefouilleerd wordt steekt hij als puur automatisme zijn tong uit. :)

Un Prophète is met afstand de fijnste film die ik dit jaar in de bioscoop heb gezien en het is me nog een raadsel waarom die film het saaiige El Secreto de Sus Ojos niet achter zich heeft gelaten in de race om de Oscars. Mr. Nobody vond ik vooral visueel overdonderend, echt een film die je in de bioscoop moet hebben gezien. De lichtvoetige filosofietjes over De Keuzes Die Je Maakt zijn natuurlijk midden jaren negentig al uitvoerig behandeld door de laat twintigste-eeuwse wijsgeer Martin Buitenhuis, maar toch dacht ik na afloop: "Als we nou eens al dat geld dat in Nederland jaarlijks aan die eindeloze stroom driesterrenfilms wordt besteed, op een hoop gooien en één zo'n film maken?" Volgens mij blijft er dan genoeg budget over om een betere acteur dan Jared Leto te vinden.

Oh ja, nog bedankt voor de De Battre Mon Coeur tip.

:)

Secret Les Ojos staat hier klaar voor binnenkort, ben benieuwd. Mr. Nobody barst in elk geval van de ambitie wat te prijzen valt. (vooral visueel maar ook de soundtrack schiet van hot naar her).
zo dacht ik bijvoorbeeld eerst dat de film gevuld was met bekende klassieke stukken die dan nét anders werden gespeeld, dat leek me passend in de verschillende mogelijke tijdlijnen, als een oude Egyptenaar in een andere tijdlijn een steen in een vijvertje gooit dat Satie dan nét anders klonk. zoiets.

(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

Die wil ik nog wel zien, dat soort 'interessante mislukkingen' kan altijd op mijn warme belangstelling rekenen. De Filmkrant was destijds enthousiast.

Claire Danes was natuurlijk vooral de love interest in Igby Goes Down, de film die dichter bij de geest van Less Than Zero komt dan de boekverfilming. Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn? Dat was toch ook een talent waar we nog veel van zouden horen.

Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn?

gheh, lees op Wikipedia dat ie afleveringen van de L Word regisseerde* alsmede een tienerkomedie met Zac Efron. Tja.

*zag bij Submarino trouwens het Deense woord voor regisseur (of het moet een grapje van Vinterberg zijn): Instruktor. klinkt ook wel mooi.

Machete
Zeker in het begin is deze leuker dan die 2 eerdere Grindhouse films bij elkaar. Heb in elk geval veel harder gelachen om het onsmakelijke geweld, de parade de tettas en de droge one-liners. I absolve you of all your sins. Now get the fuck out! Zelfs de uitgebluste Robert de Niro lijkt plezier te hebben in zijn rol van aartsrechtse (Tea Party-achtige) politicus. De film is doorsneden met campagnefilmpjes waar de Mexicanen o.a. worden vergeleken met ongedierte. En dat laten de latina-babes natuurlijk niet op zich zitten! Onder leiding van de morsige cultheld Machete wordt de strijd aangegaan. Die Machete wordt trouwens gaandeweg de film steeds dommer, hij begint steeds simplistischer te praten tot ie eindigt met "I thought Machete don't Text" "Machete improvise"... In de tussentijd rollebolt hij met zo'n beetje elk pratend vrouwelijk personage, waaronder een stelletje sexy verpleegstertjes. En Lindsey Lohan in non-vermomming! Het is op het moment dat de film de kerk ook maar onder handen gaat nemen (iemand wordt aan een kruis gehamerd) dat het overdaad schaadt effect intreedt. Zeker als regisseur Rodriguez daarna bedacht welk mannenhobby'tje hij nog helemaal niet gebruikt had: getunede auto's!
Dit zou trouwens wel eens de eerste keer kunnen wezen dat ik een film met Steven Seagal heb gezien. De stragetrokken man met Berlusconi-implantaten lijkt wel wat op de Duitse bondskanselier Gerhard Schroder!

Io Sono L'Amore
De tuin van de Finzi-Continis maar dan... zonder holocaust, zeg maar. Typische Italiaanse weelderigheid, prachtig geklede mensen, prachtige mensen sowieso, in prachtige peperdure huizen, in pittoreske omgevingen. Die rijkdom van de familie hier is in de textiel verworven, maar die tijden zijn voorbij, het bedrijf wordt gaandeweg de film van de hand gedaan. Dan zijn we nog richi zegt een dochter. (Ze heten heel toepasselijk ook al Ricchi). Maar, plot is hier eigenlijk helemaal niet van belang, zeker in het eerste uur van dit epos is het gewoon een Il Divo-achtige verzameling van flitsen uit het leven van met name Tilda Swinton, de mater familias. Zij leerde speciaal voor de film Italiaans én Russisch. Het eerste lijkt in het begin flawless, maar zodra iemand onthuld dat haar personage Russisch is, lijkt haar accent dikker te worden. Maar het zal inbeelding van mij zijn. De eerste helft van de film broeit al, hints naar homoseksualiteit, een dochter die uit de kast komt (en nadat ze haar haar had afgeknipt heel toepasselijk door mij voor een heel nieuw personage werd aangezien...!) En dan krijgt ook Tilda het te pakken en begint ze een zinnenprikkelende vrij eindeloze romance met een kok. (Zeg maar de huisvrouw met de tuinman-thematiek op zijn Sirks, al komt deze kok stiekem ook uit een gegoede familie, hij heeft toch iets wilds, dichter bij de naatuur, met zelfverbouwde groenten enzo). Net als de film een tikkeltje saai begint te worden, barst het melodrama open in een fraai einde. Beetje een shock and awe-film wel zo, niet heel goed, wel heel aangenaam.

Mother
Dit is wel een echt goede film, en een raaaarre ook. Die Joon-Ho Bong is een échte auteur, met een zeer herkenbare stijl. Mother is een soort counterpiece bij het nog wat betere Memories of Murder. Misschien kwam het omdat Martijn Busink net bij een Koreaanse film over Coen bros was begonnen, maar ik zie het hier ook wel. Bizarre humor (pikzwarte komedie) meets geweld, meets debielen als Raising Arizona en dan toch nog een soort tristesse en detective-spanning weten op te roepen, je moet het maar kunnen. Mother begint heel gewaagd als een soort Caddyshack met knokpartijen op de golfbaan. Een simpele zoon belandt zodoende voor het eerst op het bureau, waar we de standaard stupide Koreaanse agenten aantreffen. Als hij thuiskomt zegt zijn al even rare moeder 'je moet altijd goed eten als je net terugkomt van het politiebureau'. Daarna slapen de 2 in een bed. Zoals altijd. Later achtervolgt de simpele jongen een meisje door die typische Koreaanse steegjes die we ook uit Memories of Murder-achtervolgingen kennen. De dag erna is het meisje dood en wordt de simpele ziel opgepakt. Zijn moeder geloofd er niks van. Hier begint het al even krankzinnige detective-verhaal, met de moeder (die ineens een vrij helder licht blijkt te zijn) die van bizarre hint, naar bizar personage trekt om de onschuld van zoonlief te bewijzen. Maar heeft dat eigenlijk wel nut, en wat heeft ze zelfs allemaal wel niet op haar kerfstok...

Lourdes
Kijk vijf minuten naar deze film en je wilt nooit meer iets met het katholicisme te maken hebben. Nou ja in elk geval niets met Lourdes. Wat een nare efteling-attractie met Rode Kruis-achtige vrijwilliger-nonnetjes (ik zat toch aan Lindsey Lohan te denken...). De film volgt eigenlijk heel simpel het 3-daagse programma van een buslading zieken en half-doden. Meegesleept op de toeristische toer, langs grotjes en rotsen en klatergoud en gigantische missen, waar de priester je zegent met een soort enorme loep. Het gevoel van stijl wat je van de kathoelieken uit de Godfather zou kennen is hier helemaal weg. "Ik ga toch liever naar Rome', zegt de verlamde vrouw die het hoofdpersonage is. Zij krijgt een beetje zin in het leven door een knappe heilsoldaat, en zie daar, haar hand kan alweer bewegen! Ik bleef het allemaal heel naar vinden, en ondanks de wonderen een beetje saai, al kon er wel gelachen worden om de begeleidster van de vrouw, een jong ding met jaloerse trekjes die maar om 1 reden in Lourdes is. Lekker feesten en avontuurtjes in de avonduurtjes.

Daarna slapen de 2 in een bed.

(re Mother: ja da's normaal, maar in één natuurlijk)

'Lourdes' vond ik geweldig! Dan gebeurt een wonder en dan wordt niet de Heer geprezen en is iedereen blij, maar gaat er een beerput aan jaloezie en nijd open. Katholieken... het zijn net mensen.

heheh, ja wel een beetje Ta en To taferelen (van Klokhuis)

Ik kwam erachter dat Second Run dvd's voor weinig bij Amazon.co.uk zijn te bestellen, dus vandaar:

Morgiana
Regisseur Herz (The Cremator) beschouwde het slechts als een oefening, maar de Fellini-extravaganza met een snufje Švankmajer is buitengewoon de moeite waard.

Sedmikrásky (Daisies)
Experimenteler, door het ontbreken van een verhaallijn, is mooie beelden waar je het mee moet doen, na een kijkbeurt tenminste. Cinematografie is van Jaroslav Kučera, die later ook Morgiana deed, wat blijkt uit een paar gedeelde effecten.

Ладони (Palms)
Deze Russische film is uit begin jaren negentig, maar de grimmige en gehavende zwartwit beelden en krakkemikkige muziek (Verdi, wat ik alleen in Symphony X's uitvoering kende) doen minstens 100 jaar ouder aan. Een voice-over spreekt zijn ongeboren zoon toe terwijl een keur aan bedelaars die buiten 'het systeem' vallen passeren en waarover monotoon kond wordt gedaan. Al deze mensen dienen uiteindelijk slechts als illustratie voor een filosofie, maar daar moet ik nog even verder over nadenken en nog eens kijken. Met 2 uur en 20 minuten een grimmige mantra, een vrij bizarre ervaring. De regisseur is ook een apart mannetje, vrij jong, met lange zwarte manen en een stuurse blik beantwoordt hij de vraag waarom hij filmmaker is geworden dat dat toch vooral was omdat ie toch iets te doen moest hebben. :D

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/82/Virginia_Centurione_body.jpg

niet zo vreemd eigenlijk dat die katholieke thema's zich goed voor horror lenen. (http://en.wikipedia.org/wiki/Incorruptibility)

Misschien kwam het omdat Martijn Busink net bij een Koreaanse film over Coen bros was begonnen …

Japans. ;)

Maar ik had daar wel weer Memories Of Murder bijgehaald, in de zin van Aziatisch gekluns.

Over "Mother" zijn we het eens, Ludo. Een van de beste films van het jaar. Die gozer wordt steeds beter.

:)

Japans. ;)

sh*t ja.. :D

kleinschalig Amerikaans nieuws: George Hickenlooper is overleden. makers van docus misschien moet ik Hearts of Darkness nog eens zien, alsmede Factory Girl, het alleraardigste Edie Sedgwick portret (een van de meisjes van Warhol)

over Apocalypse Now gesproken, heb het eerder genoemde What Happens Next bijna uit, het scenario-historie epos van Marc Norman.. het blijft boeiend, maar begin nu wel zijn voorkeuren te ontdekken. als echte scenarist haat hij de zogenaamde 'auteurs'. Zodra Hitchcock er zelf van overtuigd raakte dat hij een 'auteur' was stortte zijn niveu in (volgens Norman dus). Apocalypse Now vind ie ook al helemaal niks, geen moraal, geen personages, die ergens voor staan.

maar 't gaat toch om de beelden Norman, zou je dan denken. oorlogskoortsdroom met bizarre afslagen (surfen, playboy bunnies)

The Killer Inside Me
Casey Affleck zou hier eigenlijk een Oscar voor moeten krijgen. Indringende rol als lugubere psychopaat, met zachtaardig stemmetje, maar gruwelijke daden. De geweldscontroverse zal die prijs echter wel verhinderen. Het geweld ís ook onaangenaam, maar hee, dat is de bedoeling en het ergert me minder dan de zogenaamd lollige bloedfonteinen in Kick Ass. Het gezicht dat tot moes wordt geslagen viel me nog mee vergeleken met een latere actie, als de Caro Emerald-achtige Kate Hudson liggend op de grond in elkaar wordt getrapt. Het mooist aan woestijnige film noir The Killer Inside Me vind ik hoe de film langzaam steeds raadselachtiger wordt. Kunnen we wel alles vertrouwen wat we zien, of wordt dit een counterpiece van Shutter Island? Er zijn tal van bizarre personages die wellicht alleen in het hoofd van de psychopaat bestaan, zoals een (anders nogal domme) afpersende zwerver en een vakbondsman die Casey als eerste door heeft. Richting het einde als het net zich inmiddels gesloten heeft dacht ik zelfs even dat Casey door zijn vader uit het gekkenhuis werd opgehaald. Of de kiem van Casey's wandaden ligt in de flashbacks vol sadomasochistische spanking blijft de vraag, de oplossing die we aan het einde zien moet echter haast wel een verbeelding zijn, spoiler! zo over the top en explosief. Zou niemand het ruiken als je een heel huis onder de brandbare chemicaliën giet. Overigens luistert Casey mooie klassiek op lp. (Natuurlijk weer vooral Mahler)

Snabba Cash
Veel te snel na Un Prophete gekeken, maar goed alle wiseguys-films gaan dit jaar tegenvallen vergeleken met die. Snabba Cash beweegt zich door allerhande Zweedse subculturen (naast allerhande immigranten ook arme studenten en rijkeluis bankierszoontjes). Welke setting de film ook opzoekt het blijft allemaal nogal vluchtig, het bekende verhaal van teveel hooi op de vork. In principe is de hoofdrol nog het interessantst (in tegenstelling tot een Servische mafiabaas in sentimenteel gedoe met zijn dochtertje). Maar goed, de hoofdrol dus, voor een arme economie-student, die meestal voor de spiegel staat en zichzelf in duur pak steekt, maar ondertussen dus geen cent te makken heeft en daardoor langzaam in de drugs rolt. (Via de schimmige wereld der taxi's) Dit brengt de film nog redelijk op de kijker over, hoe je eigenlijk bij toeval in gevaarlijke taferelen belandt, als je eenmaal in die wereld zit komt er vroeg of laat een kans voor een grote deal en eenmaal daaraan begonnen kun je niet meer terug. De jongen probeert ondertussen met een hoop leugens indruk te maken op een rijk meisje, koopt banken én coke en is uiteindelijk de lul. In die relatie (met het Mabel Wisse Smit-meisje) had heel wat meer drama kunnen zitten, maar het vreemde kind blijft hem zeer ongeloofwaardig steunen, ook na de val... (Zal wel noodzakelijk zijn voor het vervolg)

This Is Spinal Tap
Schandalig dat ik 'm nooit gezien had natuurlijk en zie nu ook in hoe zeer die Anvil hier expres naar gemodelleerd is. (Doet me wel aan het waarheidsgehalte van Anvil twijfelen....!) Het zou een kenmerk voor een goede komedie kunnen zijn, maar hier verzon ik in de eerste 15 minuten al 2 "eigen" grappen. De jongens vertellen hoe Spinal Tap ontstond uit jeugdbandjes. Eerst heetten we The Originals, maar die bleken al te bestaan. Dus toen waren we The New Originals, maar toen switchte de originele Originals naar The Regulars. Dus.. (zou ik zeggen!) werden wij The New Regulars. (Maar nee) Later zijn de kornuiten in Amerika aangekomen in rijden in een limo waar de Robert de Niro-achtige chauffeur maar niet over Sinatra ophoudt. Daar gaat het raampje van de achterbank dicht. De chauffeur praat door tegen zijn bijrijder (de zogenaamde regisseur neem ik aan) En hup daar gaat ook daar een raampje dicht. (Nee dus). Dat wil niet zeggen dat er niet een hele hoop leuke grappen zitten, hooguit in de laatste 20 minuten wordt het wat minder. Maar minibroodjes Nigel (Christopher Guest, die ook de film meeschreef) is goed voor eindeloze lolz. Off stage vind ik 'm net alle bandleden van Moke in één man verenigd. Beste shredder aller tijden ook natuurlijk! ;) Die manager is ook een held: hun appeal isn't waning, it's just becoming more selective (oid)!

Spinal Tap is echt waar. Ik vond 'm toen ik 'm voor 't eerst zag een beetje tegenvallen, maar met de jaren en met een keen eye op de muziekscene en 15 keer zien wordt hij steeds echter waar. Zie Anvil, waar ik geen enkele twijfel over heb. Het enige schier ongeloofwaardige is het geloof in de band, al het andere gebeurt gewoon zo. Genoeg met bandjes gehangen en touravonturen gehoord om te weten dat het allemaal gebeurt. :)

@Ludo:
Richting het einde als het net zich inmiddels gesloten heeft dacht ik zelfs even dat Casey door zijn vader uit het gekkenhuis werd opgehaald.

Dat die 'vader' en de vrijlating hersenspinsels waren, vond ik ook wel duidelijk na die 'diaserie' op de muur: Lou is de weg inmiddels volledig kwijt.
Meer moeite had ik met de minieme flashbacks: hoe zat het nou met dat meisje op de achterbank? En is het nou zijn moeder die hij mept?

ja die flashbacks waren lastig, zijn moeder zag er dan wel erg jong uit vond ik.. echt horror-thema wel om de arme adoptieve broer voor alles op te laten draaien.

het moment dat ie in de bijbel dirty spanking pictures vind (of zijn pa ze daar heeft gestopt, of hijzelf) vond ik creepy, misschien wel beter dan de flashbacks. (daar ben ik meestal tegen, al waren ze hier dus wel nuttig voor nog meer verwarring)

Spinal Tap is echt waar. Ik vond 'm toen ik 'm voor 't eerst zag een beetje tegenvallen, maar met de jaren en met een keen eye op de muziekscene en 15 keer zien wordt hij steeds echter waar.

gheheh. :)

wel vreemd trouwens dat na die mislukte handtekeningen-sessie de zaal wel weer gewoon redelijk vol staat.

by the way, mijn allerallerfavorietste grap in Spinal Tap is als Nigel een solo geeft, zeg maar atonale Metal Machine Music en dan een viool erbij pakt EN EVEN AAN DE STEMKNOP DRAAIT.

:)

Strijken met de viool, zeeer avant-garde. :)

Zou 'm nog eens moeten bekijken en dan afvinken wat ik écht heb zien gebeuren. :)

wel vreemd trouwens dat na die mislukte handtekeningen-sessie de zaal wel weer gewoon redelijk vol staat.

Bij Anvil is de zaal tenminste gewoon leeg, dus die is realistischer. ;)

@Ludo:
het moment dat ie in de bijbel dirty spanking pictures vind
Dat was niet de bijbel, maar het boek ernaast: Freud! Vond ik dan wel weer duidelijk: de sexuele abberaties komen door zijn jeugd.

lol, helemaal gemist.

Ik zou ook zweren dat ze in de bijbel verstopt zaten, maar misschien was ik nog wel ontregeld door de kloppartij aan het begin van de film. Dat boek van Freud vond ik wel een geinige provocatie, alsof Winterbottom wilde zeggen: 'kom maar op met je gepsychologiseer, ik verklap niets.'

hmm ik zal die scene toch nog eens even opnieuw opzoeken dan.

http://img21.imageshack.us/img21/7370/casey1x.jpg

http://img843.imageshack.us/img843/4009/casey3t.jpg

Lamentations 1:
O how she has come to sit solitary, the city that was abundant with people!
How she has become like a widow, she that was populous among the nations!
How she that was a princess among the jurisdictional districts has come to be for forced labor!

etc.

maar de verwarring is begrijpelijk want hij pakt ook nog een klein groen boekje uit de kast. (.. van Dale grapje) al kon ik niet zien wat dat was.