Filmforum

De vrouw is namelijk haar huis uit gekickt door pa

nou ja de vader van het jongetje he, haar echtgenoot.

vol kale plekken op zijn schedel geschoren. Superonaangenaam.

heh dat staat er een beetje raar, maar toch het is bijna zoiets als van dat piepend krijt op een schoolbord.

overigens heeft Vinterberg ook een totaal geflopte science-fiction film gemaakt. It's All About Love, het schijnt dat Claire Danes (bekend van Little Children, The Hours, Me and Orson Welles) die hierin meespeelde in tranen uitbarstte toen ze het eindresultaat zag...
(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

The Blood Rose
De eerste erotische horror film schept de hoes op, maar dat valt nogal mee. De erotiek dan, de horror is ook niet zo heel eng. Wel een mooi Rollin-achtig sfeertje maar met een duidelijke verhaallijn. Over vrouwen die andere vrouwen offeren, voor hun schoonheid en hun leven, met hulp of naar wens van hun mannen, dat laatste in:

Mill Of The Stone Women
Uit 1960, wel al in kleur. Duidelijk een ander tijdperk dan films zoals hierboven hoewel het qua genre al die kant op gaat. Speelt zich af in Nederland, altijd leuk. Klederdracht! Hans van Harnim wordt door de Fransen uitgesproken als 'Ans van 'Arnim waardoor ik denk dat het misschien v. Arnhem was. Mooie, sfeervolle film, met een fantastische hallicunatie-scene:

http://img710.imageshack.us/img710/5364/milluscap5.jpg

Submarino was trouwens de eerste BR-rip die ik keek, ik had die dingen altijd genegeerd omdat ik dacht ach dat zal wel weer zoiets inferieurs als een testscreener/telesync zijn.... :o

Mr. Nobody
Ach ja, alchemisten-films, de megalomane mislukkingen der regisseurs. Ik schrijf geen film over persoontjes X en Y in akkefietje B, maar over Alles. Het Geheim der Dingen. Hij zal in de tussentijd wel wat andere projectjes en financieringen hebben zien mislukken, maar het is te leuk om het niet te denken; regisseur Jaco Van Dormael werkte na L'Huitieme Jour (iets totaal anders) 13 (!!!) jaar aan Mr Nobody. En dan zit je dan uiteindeljik met 158 minuten Jared Leto opgescheept! Zou die akelig blauwogige man dermate veel fans hebben dat men uit de kosten komt? In the end is Mr. Nobody een soort Benjamin Button, inclusief vergelijkbare look als 'oudje', al is het leven van Meneer Niemand, Alleman wel min of meer lineair. Nou ja dat zeg ik nou wel, maar de film schetst elk zijpaadje die het personage had kunnen kiezen. Erg gemakkelijk gesymboliseerd door 3 meisjes. Zo als de film zich na een redelijk interessant begin toch al teveel met meisjes eindeloze tiener-romantiek bezig gaat houden. Het oudje dat ver in de toekomst als laatste originele 'mortal' door een Mike Leigh-regular (weet zijn naam niet meer, de broer uit Vera Drake) wordt geinterviewd verdwijnt uit beeld, net als de nog redelijk interessante filosofietjes die Jared Leto in een van zijn afsplitsingen met zogenaamd slimme bril onthult. Het einde is wel aardig maar nogal verwarrend, het lijkt erop dat we naar 3 mogelijke opties hebben gekeken die uiteindelijk alle drie niet, eh, genomen zijn. (Dat leek me een mooi tabula rasa einde) Maar dan mompelt hij alsnog een naam, een keuze. Van mij had het mogen eindigen met een jongetje dat wegrent over een lege weg.

Toy Story 3
Dit stond als "Toy Story zoveel" op mijn te zien lijstje, wat genoeg zegt over mijn cynisme. Al dat enthousiasme, hoe kan een derde film nog wat wezen. Denk aan Shrek, of Jaws ofzo. Maar jawel hoor, het cynisme is na een minuutje of 3 verdwenen als Woody en co een western-avontuur beleven, een trein dreigt te ontsporen, eentje schreeuwt hysterisch: 'denk om de kinderen' en de "camera" zwenkt naar de inzittenden van het treintje, een dozijn trolletjes (lang, lang geleden een hype) met van dat felgekleurde 'big hair'. Hilarisch absurd. Ik moet bekennen vergeten te zijn hoe dit intro eigenlijk verbonden is met het "echte" verhaal, want daarin liggen de speelgoedhelden alleen nog maar in dozen te wachten. Oh was er nog maar iemand die met ze speelde. (Vooral de dino (Wallace Shawn!) kan niet wachten. Gelukkig voor hem verplaatst het avontuur zich naar een kinderdagverblijf (wat een soort Guantanamo Bay blijkt!) Nieuwe kameraad Ken verdoet zijn avondjes aldaar pokerend en is waar wat blij als hij zijn klerencollectie aan iemand kan showen. ("Jij bent geen stuk speelgoed, je bent een accessoire", bijt iemand hem later toe) En zo zijn er nog wel meer (zelfs iets teveel) Ken = homo/escort/hippie grapjes, ik meende zelfs een verwijzinkje naar Midnight Cowboy te spotten, maar mijn fantasie zal met me op de loop zijn gegaan. Mijn favoriete momentje is als het spaarpot-varken tijdens eenzame opsluiting de blues op de mondharmonica speelt. Goede invallen genoeg dus, Buzz in Spaanse mode bijvoorbeeld. Misschien dat het einde iets te sentimenteel is en "onecht" als Andy wel heel overdreven zijn speelgoed aan een buurmeisje presenteert en weggeeft. Ik zal wel teveel arthouse hebben gezien, maar als hij nou (net als het meisje) ook wat verlegen was geworden had het me meer aangegrepen dan de dikke strijkers-sentimentaliteit van nu. Is Toy Story 3 daarmee vijf sterren recensies waard, naaaaah, lastig, aan de ene kant is ie in tegenstelling tot Up en Wall-E wél van consistent niveau, maar daarmee is het toch stiekem ook wel een beetje formule-werk. Formule-vakwerk dat wel.

Un Prophete
Het gevangenis-aspect aan deze film is zo goed dat het bijna jammer is dat het hoofdpersonage vanaf halverwege de film de meeste getoonde tijd op verlof besteedt. Verlof die hij vol stopt met spectaculaire bezigheden, dat wel natuurlijk. Hij komt als jong Arabisch broekie in de Franse gevangenis en wordt daar lukraak opgepikt door een posse van Corsicanen, die 'm nodig hebben voor een rotklusje. Een 'offer he can't refuse', zeg maar. De andere posses (moslims en minder vrome drugsdealende Arabieren, met name) vinden 'm maar een verrader en begrijpen er niks van. Het lastige en ambigue (en ook gewoon sterke) aan Un Prophete is dat de kijker Malik (het hoofdpersonage) eigenlijk óok niet begrijpt. Audiard heeft daar wel een handje van, van Romain Duris kreeg je in die vorige film met de lastige titel eigenlijk ook al geen hoogte. Daarmee is Un Prophete wel een heel originele genre-gangster-film, want het volgt niet het procédé van hoogmoed komt voor de val, als zeg maar Scarface. Of een man die zijn leven betert. Op dat laatste lijkt het nog uit te draaien als Malik wordt geplaagd door herinneringen aan zijn eerste slachtoffer. (Die niet toevallig elke keer als hij van narcotica snoept verschijnt). Deze man "redt" hem en de film, als er op driekwart toch iets van een dipje in de spanning lijkt te ontstaan. Oplossing: Lynchiaanse herten! Bizar maar waar en het werkt geweldig. Zijn er dan nog wat minpuntjes? Nou, Niels Arestrup, die hier de Corsicaanse opperDon speelt, was in De Battre Mon Coeur eigenlijk zó goed dat ie hier niet over die schaduw kan springen. Enigzins matig werkt ook het personage van een van Malik's beste vrienden, die aan terminale kanker lijdt, maar daar verder tot ie sterft geen last van lijkt te hebben. (Geen verlammingsverschijnselen, zijn haar heeft ie ook nog) Ik had hem met een slecht hart opgezadeld voor het gemak. Maar dat zijn kleinigheidjes, Fransen en gevangenisfilms het is van oudsher en goede combi (Le Trou, L'Homme S'Est Echappé oid) Als Malik voor het eerst gaat vliegen en gefouilleerd wordt steekt hij als puur automatisme zijn tong uit. :)

Un Prophète is met afstand de fijnste film die ik dit jaar in de bioscoop heb gezien en het is me nog een raadsel waarom die film het saaiige El Secreto de Sus Ojos niet achter zich heeft gelaten in de race om de Oscars. Mr. Nobody vond ik vooral visueel overdonderend, echt een film die je in de bioscoop moet hebben gezien. De lichtvoetige filosofietjes over De Keuzes Die Je Maakt zijn natuurlijk midden jaren negentig al uitvoerig behandeld door de laat twintigste-eeuwse wijsgeer Martin Buitenhuis, maar toch dacht ik na afloop: "Als we nou eens al dat geld dat in Nederland jaarlijks aan die eindeloze stroom driesterrenfilms wordt besteed, op een hoop gooien en één zo'n film maken?" Volgens mij blijft er dan genoeg budget over om een betere acteur dan Jared Leto te vinden.

Oh ja, nog bedankt voor de De Battre Mon Coeur tip.

:)

Secret Les Ojos staat hier klaar voor binnenkort, ben benieuwd. Mr. Nobody barst in elk geval van de ambitie wat te prijzen valt. (vooral visueel maar ook de soundtrack schiet van hot naar her).
zo dacht ik bijvoorbeeld eerst dat de film gevuld was met bekende klassieke stukken die dan nét anders werden gespeeld, dat leek me passend in de verschillende mogelijke tijdlijnen, als een oude Egyptenaar in een andere tijdlijn een steen in een vijvertje gooit dat Satie dan nét anders klonk. zoiets.

(iets wat een beetje regisseur van statuur natuurlijk moet maken, een bizarre, onbegrijpelijke sci-fi)

Die wil ik nog wel zien, dat soort 'interessante mislukkingen' kan altijd op mijn warme belangstelling rekenen. De Filmkrant was destijds enthousiast.

Claire Danes was natuurlijk vooral de love interest in Igby Goes Down, de film die dichter bij de geest van Less Than Zero komt dan de boekverfilming. Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn? Dat was toch ook een talent waar we nog veel van zouden horen.

Wat zou met de regisseur daarvan gebeurd zijn?

gheh, lees op Wikipedia dat ie afleveringen van de L Word regisseerde* alsmede een tienerkomedie met Zac Efron. Tja.

*zag bij Submarino trouwens het Deense woord voor regisseur (of het moet een grapje van Vinterberg zijn): Instruktor. klinkt ook wel mooi.

Machete
Zeker in het begin is deze leuker dan die 2 eerdere Grindhouse films bij elkaar. Heb in elk geval veel harder gelachen om het onsmakelijke geweld, de parade de tettas en de droge one-liners. I absolve you of all your sins. Now get the fuck out! Zelfs de uitgebluste Robert de Niro lijkt plezier te hebben in zijn rol van aartsrechtse (Tea Party-achtige) politicus. De film is doorsneden met campagnefilmpjes waar de Mexicanen o.a. worden vergeleken met ongedierte. En dat laten de latina-babes natuurlijk niet op zich zitten! Onder leiding van de morsige cultheld Machete wordt de strijd aangegaan. Die Machete wordt trouwens gaandeweg de film steeds dommer, hij begint steeds simplistischer te praten tot ie eindigt met "I thought Machete don't Text" "Machete improvise"... In de tussentijd rollebolt hij met zo'n beetje elk pratend vrouwelijk personage, waaronder een stelletje sexy verpleegstertjes. En Lindsey Lohan in non-vermomming! Het is op het moment dat de film de kerk ook maar onder handen gaat nemen (iemand wordt aan een kruis gehamerd) dat het overdaad schaadt effect intreedt. Zeker als regisseur Rodriguez daarna bedacht welk mannenhobby'tje hij nog helemaal niet gebruikt had: getunede auto's!
Dit zou trouwens wel eens de eerste keer kunnen wezen dat ik een film met Steven Seagal heb gezien. De stragetrokken man met Berlusconi-implantaten lijkt wel wat op de Duitse bondskanselier Gerhard Schroder!

Io Sono L'Amore
De tuin van de Finzi-Continis maar dan... zonder holocaust, zeg maar. Typische Italiaanse weelderigheid, prachtig geklede mensen, prachtige mensen sowieso, in prachtige peperdure huizen, in pittoreske omgevingen. Die rijkdom van de familie hier is in de textiel verworven, maar die tijden zijn voorbij, het bedrijf wordt gaandeweg de film van de hand gedaan. Dan zijn we nog richi zegt een dochter. (Ze heten heel toepasselijk ook al Ricchi). Maar, plot is hier eigenlijk helemaal niet van belang, zeker in het eerste uur van dit epos is het gewoon een Il Divo-achtige verzameling van flitsen uit het leven van met name Tilda Swinton, de mater familias. Zij leerde speciaal voor de film Italiaans én Russisch. Het eerste lijkt in het begin flawless, maar zodra iemand onthuld dat haar personage Russisch is, lijkt haar accent dikker te worden. Maar het zal inbeelding van mij zijn. De eerste helft van de film broeit al, hints naar homoseksualiteit, een dochter die uit de kast komt (en nadat ze haar haar had afgeknipt heel toepasselijk door mij voor een heel nieuw personage werd aangezien...!) En dan krijgt ook Tilda het te pakken en begint ze een zinnenprikkelende vrij eindeloze romance met een kok. (Zeg maar de huisvrouw met de tuinman-thematiek op zijn Sirks, al komt deze kok stiekem ook uit een gegoede familie, hij heeft toch iets wilds, dichter bij de naatuur, met zelfverbouwde groenten enzo). Net als de film een tikkeltje saai begint te worden, barst het melodrama open in een fraai einde. Beetje een shock and awe-film wel zo, niet heel goed, wel heel aangenaam.

Mother
Dit is wel een echt goede film, en een raaaarre ook. Die Joon-Ho Bong is een échte auteur, met een zeer herkenbare stijl. Mother is een soort counterpiece bij het nog wat betere Memories of Murder. Misschien kwam het omdat Martijn Busink net bij een Koreaanse film over Coen bros was begonnen, maar ik zie het hier ook wel. Bizarre humor (pikzwarte komedie) meets geweld, meets debielen als Raising Arizona en dan toch nog een soort tristesse en detective-spanning weten op te roepen, je moet het maar kunnen. Mother begint heel gewaagd als een soort Caddyshack met knokpartijen op de golfbaan. Een simpele zoon belandt zodoende voor het eerst op het bureau, waar we de standaard stupide Koreaanse agenten aantreffen. Als hij thuiskomt zegt zijn al even rare moeder 'je moet altijd goed eten als je net terugkomt van het politiebureau'. Daarna slapen de 2 in een bed. Zoals altijd. Later achtervolgt de simpele jongen een meisje door die typische Koreaanse steegjes die we ook uit Memories of Murder-achtervolgingen kennen. De dag erna is het meisje dood en wordt de simpele ziel opgepakt. Zijn moeder geloofd er niks van. Hier begint het al even krankzinnige detective-verhaal, met de moeder (die ineens een vrij helder licht blijkt te zijn) die van bizarre hint, naar bizar personage trekt om de onschuld van zoonlief te bewijzen. Maar heeft dat eigenlijk wel nut, en wat heeft ze zelfs allemaal wel niet op haar kerfstok...

Lourdes
Kijk vijf minuten naar deze film en je wilt nooit meer iets met het katholicisme te maken hebben. Nou ja in elk geval niets met Lourdes. Wat een nare efteling-attractie met Rode Kruis-achtige vrijwilliger-nonnetjes (ik zat toch aan Lindsey Lohan te denken...). De film volgt eigenlijk heel simpel het 3-daagse programma van een buslading zieken en half-doden. Meegesleept op de toeristische toer, langs grotjes en rotsen en klatergoud en gigantische missen, waar de priester je zegent met een soort enorme loep. Het gevoel van stijl wat je van de kathoelieken uit de Godfather zou kennen is hier helemaal weg. "Ik ga toch liever naar Rome', zegt de verlamde vrouw die het hoofdpersonage is. Zij krijgt een beetje zin in het leven door een knappe heilsoldaat, en zie daar, haar hand kan alweer bewegen! Ik bleef het allemaal heel naar vinden, en ondanks de wonderen een beetje saai, al kon er wel gelachen worden om de begeleidster van de vrouw, een jong ding met jaloerse trekjes die maar om 1 reden in Lourdes is. Lekker feesten en avontuurtjes in de avonduurtjes.

Daarna slapen de 2 in een bed.

(re Mother: ja da's normaal, maar in één natuurlijk)

'Lourdes' vond ik geweldig! Dan gebeurt een wonder en dan wordt niet de Heer geprezen en is iedereen blij, maar gaat er een beerput aan jaloezie en nijd open. Katholieken... het zijn net mensen.

heheh, ja wel een beetje Ta en To taferelen (van Klokhuis)

Ik kwam erachter dat Second Run dvd's voor weinig bij Amazon.co.uk zijn te bestellen, dus vandaar:

Morgiana
Regisseur Herz (The Cremator) beschouwde het slechts als een oefening, maar de Fellini-extravaganza met een snufje Švankmajer is buitengewoon de moeite waard.

Sedmikrásky (Daisies)
Experimenteler, door het ontbreken van een verhaallijn, is mooie beelden waar je het mee moet doen, na een kijkbeurt tenminste. Cinematografie is van Jaroslav Kučera, die later ook Morgiana deed, wat blijkt uit een paar gedeelde effecten.

Ладони (Palms)
Deze Russische film is uit begin jaren negentig, maar de grimmige en gehavende zwartwit beelden en krakkemikkige muziek (Verdi, wat ik alleen in Symphony X's uitvoering kende) doen minstens 100 jaar ouder aan. Een voice-over spreekt zijn ongeboren zoon toe terwijl een keur aan bedelaars die buiten 'het systeem' vallen passeren en waarover monotoon kond wordt gedaan. Al deze mensen dienen uiteindelijk slechts als illustratie voor een filosofie, maar daar moet ik nog even verder over nadenken en nog eens kijken. Met 2 uur en 20 minuten een grimmige mantra, een vrij bizarre ervaring. De regisseur is ook een apart mannetje, vrij jong, met lange zwarte manen en een stuurse blik beantwoordt hij de vraag waarom hij filmmaker is geworden dat dat toch vooral was omdat ie toch iets te doen moest hebben. :D

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/82/Virginia_Centurione_body.jpg

niet zo vreemd eigenlijk dat die katholieke thema's zich goed voor horror lenen. (http://en.wikipedia.org/wiki/Incorruptibility)

Misschien kwam het omdat Martijn Busink net bij een Koreaanse film over Coen bros was begonnen …

Japans. ;)

Maar ik had daar wel weer Memories Of Murder bijgehaald, in de zin van Aziatisch gekluns.

Over "Mother" zijn we het eens, Ludo. Een van de beste films van het jaar. Die gozer wordt steeds beter.

:)

Japans. ;)

sh*t ja.. :D

kleinschalig Amerikaans nieuws: George Hickenlooper is overleden. makers van docus misschien moet ik Hearts of Darkness nog eens zien, alsmede Factory Girl, het alleraardigste Edie Sedgwick portret (een van de meisjes van Warhol)

over Apocalypse Now gesproken, heb het eerder genoemde What Happens Next bijna uit, het scenario-historie epos van Marc Norman.. het blijft boeiend, maar begin nu wel zijn voorkeuren te ontdekken. als echte scenarist haat hij de zogenaamde 'auteurs'. Zodra Hitchcock er zelf van overtuigd raakte dat hij een 'auteur' was stortte zijn niveu in (volgens Norman dus). Apocalypse Now vind ie ook al helemaal niks, geen moraal, geen personages, die ergens voor staan.

maar 't gaat toch om de beelden Norman, zou je dan denken. oorlogskoortsdroom met bizarre afslagen (surfen, playboy bunnies)

The Killer Inside Me
Casey Affleck zou hier eigenlijk een Oscar voor moeten krijgen. Indringende rol als lugubere psychopaat, met zachtaardig stemmetje, maar gruwelijke daden. De geweldscontroverse zal die prijs echter wel verhinderen. Het geweld ís ook onaangenaam, maar hee, dat is de bedoeling en het ergert me minder dan de zogenaamd lollige bloedfonteinen in Kick Ass. Het gezicht dat tot moes wordt geslagen viel me nog mee vergeleken met een latere actie, als de Caro Emerald-achtige Kate Hudson liggend op de grond in elkaar wordt getrapt. Het mooist aan woestijnige film noir The Killer Inside Me vind ik hoe de film langzaam steeds raadselachtiger wordt. Kunnen we wel alles vertrouwen wat we zien, of wordt dit een counterpiece van Shutter Island? Er zijn tal van bizarre personages die wellicht alleen in het hoofd van de psychopaat bestaan, zoals een (anders nogal domme) afpersende zwerver en een vakbondsman die Casey als eerste door heeft. Richting het einde als het net zich inmiddels gesloten heeft dacht ik zelfs even dat Casey door zijn vader uit het gekkenhuis werd opgehaald. Of de kiem van Casey's wandaden ligt in de flashbacks vol sadomasochistische spanking blijft de vraag, de oplossing die we aan het einde zien moet echter haast wel een verbeelding zijn, spoiler! zo over the top en explosief. Zou niemand het ruiken als je een heel huis onder de brandbare chemicaliën giet. Overigens luistert Casey mooie klassiek op lp. (Natuurlijk weer vooral Mahler)

Snabba Cash
Veel te snel na Un Prophete gekeken, maar goed alle wiseguys-films gaan dit jaar tegenvallen vergeleken met die. Snabba Cash beweegt zich door allerhande Zweedse subculturen (naast allerhande immigranten ook arme studenten en rijkeluis bankierszoontjes). Welke setting de film ook opzoekt het blijft allemaal nogal vluchtig, het bekende verhaal van teveel hooi op de vork. In principe is de hoofdrol nog het interessantst (in tegenstelling tot een Servische mafiabaas in sentimenteel gedoe met zijn dochtertje). Maar goed, de hoofdrol dus, voor een arme economie-student, die meestal voor de spiegel staat en zichzelf in duur pak steekt, maar ondertussen dus geen cent te makken heeft en daardoor langzaam in de drugs rolt. (Via de schimmige wereld der taxi's) Dit brengt de film nog redelijk op de kijker over, hoe je eigenlijk bij toeval in gevaarlijke taferelen belandt, als je eenmaal in die wereld zit komt er vroeg of laat een kans voor een grote deal en eenmaal daaraan begonnen kun je niet meer terug. De jongen probeert ondertussen met een hoop leugens indruk te maken op een rijk meisje, koopt banken én coke en is uiteindelijk de lul. In die relatie (met het Mabel Wisse Smit-meisje) had heel wat meer drama kunnen zitten, maar het vreemde kind blijft hem zeer ongeloofwaardig steunen, ook na de val... (Zal wel noodzakelijk zijn voor het vervolg)

This Is Spinal Tap
Schandalig dat ik 'm nooit gezien had natuurlijk en zie nu ook in hoe zeer die Anvil hier expres naar gemodelleerd is. (Doet me wel aan het waarheidsgehalte van Anvil twijfelen....!) Het zou een kenmerk voor een goede komedie kunnen zijn, maar hier verzon ik in de eerste 15 minuten al 2 "eigen" grappen. De jongens vertellen hoe Spinal Tap ontstond uit jeugdbandjes. Eerst heetten we The Originals, maar die bleken al te bestaan. Dus toen waren we The New Originals, maar toen switchte de originele Originals naar The Regulars. Dus.. (zou ik zeggen!) werden wij The New Regulars. (Maar nee) Later zijn de kornuiten in Amerika aangekomen in rijden in een limo waar de Robert de Niro-achtige chauffeur maar niet over Sinatra ophoudt. Daar gaat het raampje van de achterbank dicht. De chauffeur praat door tegen zijn bijrijder (de zogenaamde regisseur neem ik aan) En hup daar gaat ook daar een raampje dicht. (Nee dus). Dat wil niet zeggen dat er niet een hele hoop leuke grappen zitten, hooguit in de laatste 20 minuten wordt het wat minder. Maar minibroodjes Nigel (Christopher Guest, die ook de film meeschreef) is goed voor eindeloze lolz. Off stage vind ik 'm net alle bandleden van Moke in één man verenigd. Beste shredder aller tijden ook natuurlijk! ;) Die manager is ook een held: hun appeal isn't waning, it's just becoming more selective (oid)!

Spinal Tap is echt waar. Ik vond 'm toen ik 'm voor 't eerst zag een beetje tegenvallen, maar met de jaren en met een keen eye op de muziekscene en 15 keer zien wordt hij steeds echter waar. Zie Anvil, waar ik geen enkele twijfel over heb. Het enige schier ongeloofwaardige is het geloof in de band, al het andere gebeurt gewoon zo. Genoeg met bandjes gehangen en touravonturen gehoord om te weten dat het allemaal gebeurt. :)

@Ludo:
Richting het einde als het net zich inmiddels gesloten heeft dacht ik zelfs even dat Casey door zijn vader uit het gekkenhuis werd opgehaald.

Dat die 'vader' en de vrijlating hersenspinsels waren, vond ik ook wel duidelijk na die 'diaserie' op de muur: Lou is de weg inmiddels volledig kwijt.
Meer moeite had ik met de minieme flashbacks: hoe zat het nou met dat meisje op de achterbank? En is het nou zijn moeder die hij mept?

ja die flashbacks waren lastig, zijn moeder zag er dan wel erg jong uit vond ik.. echt horror-thema wel om de arme adoptieve broer voor alles op te laten draaien.

het moment dat ie in de bijbel dirty spanking pictures vind (of zijn pa ze daar heeft gestopt, of hijzelf) vond ik creepy, misschien wel beter dan de flashbacks. (daar ben ik meestal tegen, al waren ze hier dus wel nuttig voor nog meer verwarring)

Spinal Tap is echt waar. Ik vond 'm toen ik 'm voor 't eerst zag een beetje tegenvallen, maar met de jaren en met een keen eye op de muziekscene en 15 keer zien wordt hij steeds echter waar.

gheheh. :)

wel vreemd trouwens dat na die mislukte handtekeningen-sessie de zaal wel weer gewoon redelijk vol staat.

by the way, mijn allerallerfavorietste grap in Spinal Tap is als Nigel een solo geeft, zeg maar atonale Metal Machine Music en dan een viool erbij pakt EN EVEN AAN DE STEMKNOP DRAAIT.

:)

Strijken met de viool, zeeer avant-garde. :)

Zou 'm nog eens moeten bekijken en dan afvinken wat ik écht heb zien gebeuren. :)

wel vreemd trouwens dat na die mislukte handtekeningen-sessie de zaal wel weer gewoon redelijk vol staat.

Bij Anvil is de zaal tenminste gewoon leeg, dus die is realistischer. ;)

@Ludo:
het moment dat ie in de bijbel dirty spanking pictures vind
Dat was niet de bijbel, maar het boek ernaast: Freud! Vond ik dan wel weer duidelijk: de sexuele abberaties komen door zijn jeugd.

lol, helemaal gemist.

Ik zou ook zweren dat ze in de bijbel verstopt zaten, maar misschien was ik nog wel ontregeld door de kloppartij aan het begin van de film. Dat boek van Freud vond ik wel een geinige provocatie, alsof Winterbottom wilde zeggen: 'kom maar op met je gepsychologiseer, ik verklap niets.'

hmm ik zal die scene toch nog eens even opnieuw opzoeken dan.

http://img21.imageshack.us/img21/7370/casey1x.jpg

http://img843.imageshack.us/img843/4009/casey3t.jpg

Lamentations 1:
O how she has come to sit solitary, the city that was abundant with people!
How she has become like a widow, she that was populous among the nations!
How she that was a princess among the jurisdictional districts has come to be for forced labor!

etc.

maar de verwarring is begrijpelijk want hij pakt ook nog een klein groen boekje uit de kast. (.. van Dale grapje) al kon ik niet zien wat dat was.

Gelukkig, dan ben ik nog niet helemaal seniel. Was dat groene boekje niet van/over Freud, of maak ik het nu nog ingewikkelder?

het blijft volgens mij onduidelijk wat dat groene boekje is. maar na nog een nadere bestudering merkte ik (ook) dit shot op (waardoor john p dus dacht dat ie Freud pakte)

http://img529.imageshack.us/img529/6805/casey4.jpg

Goed, ik zat er dus naast...
Zal wel een Freudiaanse vergissing zijn :-)

Maarre... hoe doen jullie dat eigenlijk met die plaatjes?

dvdrips*, of in dit geval, een blu-ray rip. was in 10 minuten binnen. (www.utorrent.com) (en dan in/met VLC mediaplayer snapshots maken) (www.videolan.org/vlc/) sowieso een aan te raden mediaplayer, speelt bijna alles. (al doe ik mp3's nog gewoon in Winamp 2.3 oid)

*ben altijd een beetje beschroomd daar op ILX over te praten, voor je 't weet krijg 'je' een ban wegens piraterij ;)

Had ik al eens verteld dat mijn provider me eens een email stuurde ("Ter info" stond erboven :)) dattie een klacht over mij had ontvangen van de SONY Entertainment Group met het verzoek mij af te sluiten? Die gasten staan dus echt aan de poorten te rammelen.

ja precies brr. maar goed met de tijd moet dat toch opgelost worden, je ziet nu al, in blu-ray kwaliteit op je laptop in 10 minuten. over x jaar (3?) hoef je die bestanden niet eens meer neer te halen maar kun je live streamen op de movieSpotify (met reclames tussendoor)

(met reclames tussendoor)

He ja …

Ik klik veel Youtube filmpjes al weg als er reclame voor zit (zonder volume regeling, niet te skippen).

voor films a la de muziek-spotify zou ik trouwens wel 10 euro per maand neertellen, dan heb je ook geen akkefietjes meer zoals wat dagen terug toen ik L'Illusioniste begon te kijken en na 14 minuten merkte dat ik naar een loop van 7 minuten zat te kijken. ik dacht al wat heeft die film een apart ritme, vol herhalingen en heen en weer ge-eh-spring. (iemand zal de trailer wel hebben bewerkt en tot de officiele lengte van 87 minuten hebben geknipt en plakt) de vraag is dan wáárom...

Nou ja, VOD is niet nieuw. Loopt spaak op copyrightgeleuter volgens mij. Dvd's smijten ze de markt op en dat kan je dan overal kopen, met zo'n abonnement is er een kanaal waar alles door moet.

Betalen voor een specifieke stream, gewoon, €2 voor 1 keer kijken ofzo maar dan van de aanbieder die het eh, aanbiedt, is geen slecht idee.

Al weet ik niet hoe ik daar mee om ga gaan (poeh, lekker bezig), met muziek (en ook wel dvd's) is de beste manier om met een zeker rust en aandacht te consumeren toch wel kopen. Dan staat ie daar en dan zet ik 'm op en dan nog eens. Maar da's misschien de leeftijd. :D

ver x jaar (3?) hoef je die bestanden niet eens meer neer te halen maar kun je live streamen op de movieSpotify (met reclames tussendoor)

Ik prefereer nu nog downloaden boven streamen.
Als bij streamen de verbinding niet lekker is of als er te veel gebruikers zijn betekent dat een onderbreking in de film, een onderbreking die dan vaak niet meer vanaf het punt dat de video gestopt is 'gebufferd' kan worden en je dus helemaal opnieuw moet beginnen met streamen.
Wees ook vooral nooit te ongeduldig, want een vooruit skippen, als dat sowieso al werkt, zal dan dan ook weer verzanden in het freezen en eindeloos 'bufferen', met zo'n irritant buffericoontje.

Nee liever eerst alles binnenhalen en dan zorgeloos afspelen.

hm dat klinkt aannemelijk ja. aan de andere kant ik heb Spotify nog nooit horen bufferen op een liedje, en kwam er niet iets als glasvezel-kabel-internet aan met 100mb/s ofzo.
we'll see :)

bij recenseren merk ik trouwens ook/wel heel sterk 't voordeel van een cd hebben vergeleken met de mp3's, meer aandacht en concentratie enzo (what MB dus zei)

Bij Spotify en GrooveShark heb ik daar ook nooit last van, maar een muziek MP3 is dan ook een file van max 5 MB, een film is minimaal (wanneer deze gecomprimeerd is) 700MB, daarom is een gelijkmatige snelle verbinding echt een must, anders krijg je vervelende haperingen.

Ehm, kleine correctie: een MP3 (zoals deze zijn ge-upload bij Spotify) is gemiddeld genomen niet groter dan 5MB.

jeuzus, grammatica Arnout: "een MP3 (zoals deze IS ge-upload bij Spotify)"

vraag ik me af zou je bij Spotify Premium wel gebuffer hebben, want daar zijn de mp3's toch 320 kbps (of hoe je dat ook noemt) ik ken helemaal (nog) niemand die Spotify Premium heeft eigenlijk.. geeft toch te denken.

De MP3's van 320 kbps zullen ook geen hele grote bestanden zijn, een 3 minuten liedje zal zo'n 7 MB zijn, wat niets in vergelijking met een filmbestand is.

The Life and Death of Colonel Blimp
Zoals Vido al waarschuwde, heel, héél Brits. En ook nog gemaakt in tijden waar propaganda noodzakelijk was (WW2) dus wordt dit toch een soort volk dat zichzelf op de borst klopt-film, maar dan wel op de Britse tongue in cheek manier, het hoofdpersonage is een potsierlijke Britse legerpief die moet inzien dat oorlog voeren op de old school Britse manier echt niet meer gaat. De vraag is zelfs of ze ooit zulke gentlemen waren als de kolonel denkt. (De film draait er niet omheen en noemt zelfs de concentratiekampen die de Britten in Zuid-Afrika runden ten tijde van de Boer Oorlog) De meeste grappen zijn flauw, maar het gedoe rond een orkestje en of ze wel of niet een bepaald deuntje moeten spelen in een Duits cafeetje is hilarisch. Uit dit akkefietje ontstaat een duel en een vriendschap met een Pruisische stijfkop. De goede Duitser (de film kreeg veel kritiek ten tijde van de release) en de Brit zien er elkaar door de jaren en oorlogen heen, en zeker hun laatste ontmoeting maakt indruk als de gedesillusioneerde Duitser uit nazi-Duitsland is gevlucht en wit als een geest op een immigratiebureau zit. Het mooiste moment daarvoor en misschien wel het meest sfeervolle van de film vol fenomenale technicolor-beelden komt als de Britse kolonel door WW1 ploegt en in regen en modder in een kloostertje belandt vol Florence Nightingales. Daar vind hij een look-a-like van de dame die hij zich altijd al wenste net als The Archers lijkt hij een voorkeur te hebben voor roodharigen. (Denk aan The Red Shoes) Of is dat blond dat door technicolor, nou ja laat maar. Er zit dus wel een hoop in deze film, merk ik al typende, maar als gezegd het is wel wat oubollig lollig hoor...

Cet Obscur Objet du Desir
De laatste van Bunuel, die zijn streken nooit zou verleren al lijkt de vorm hier vrij conservatief. Een man stapt een trein binnen, achternagezeten door een dame, over wie hij een emmer water kiept. Zijn mede-passagiers in de coupé (onder wie een psycholoog-dwerg!) willen wel eens weten hoe dat zit. En daar begint de flashback en het verhaal van een schoft die lijdt onder een meisje. Ik begrjip niet dat de coupé niet leegloopt, want de man (Fernando Rey, altijd leuk vilein in Bunuel films) gedraagt zich als een enorme hork. Na gedane financiele steun en kado's verwacht hij toch echt seks... Er ontstaan zelfs Mel Brooks-achtige toestanden als hij het kind eindelijk tot op haar onderbroek gestript heeft en die vervolgens met 1000 knoopjes dicht zit. Maar langzaam bekruipt de kijker een vreemd gevoel, iets klopt hier helemaal niet, als een soort The Dark Mirror. Het haar van het meisje zit ook steeds ander, soms is ze vurig Spaans en dan weer roodharig beschaafd Engels. Is er soms een tweelingzus Wacht eens even.. Het zijn gewoon 2 actrices! (Die soms binnen 1 scene elkaar afwisselen) De streken van Bunuel, en denk maar niet dat er een verklaring komt voor dit surrealisme!

Slovenka
Internationaal uitgebracht onder de naam A Call Girl, maar Slovenka is een leukre titel, want de schuilnaam in de kranten van een Sloveense student die bijklust. (Vlaggetje in filmland Slovenie trouwens hiermee!) Het zijn drukke tijden want de Slovenen zijn in de film voorzitter van de EU (echt trots zijn ze niet), maar de diplomaten kunnen wel wat vertier gebruiken. Al snel gaat er een vadsige Duitser aan, aan een overdosis viagra en zet Slovenka in de rats. Al vraag je je af of een politie-verhoor nog noodzakelijk is. De situatie lijkt me duidelijk. De politie en de hijgerige kranten blijken ook niet het grootste gevaar, dat komt meer van pooiers die dit beroemde meisje nu wel in willen lijven. (Ze hangen haar zelfs in een Pippi Langkous-achtige neppe stunt uit het raam)
Problematischer aan de film is dat het onduideljk blijft waarom Slovenka eigenlijk hoer is geworden. Ze koopt een dure flat, maar dat roept alleen maar achterdocht op bij haar vriendinnen. Met andere woorden, eigenlijk komt haar personage helemaal niet tot leven. Het leukst aan de film is eigenlijk het totaal los hiervan staande thuis-verhaaltje, waarin haar dikke pa zijn vroegere bandje opnieuw opricht. De Kaurismaki-mannen besluiten de film met een Silver Jews-achtige cover van Zappa's Bobby Brown. En daarmee wordt bewezen dat in zelfs de mat(ig)ste film nog wel iets leuks zit. Een 'lol' achteraf is trouwens de internationale poster. Dit is een héél brave film en om nog wat kijkertjes te trekken hebben ze precies die éne semi-geile seconde maar op de poster gezet!

Play Misty For Me
More like, Play Misery voor me. Hier is het discjockey Clint Eastwood die last heeft van een fan. Vraag me trouwens af of ik de film (zijn regie-debuut) had gekeken als ik vooraf had opgezocht dat hij ook zelf meedeed. Want ja, het is weer matig van zijn kant. Met zijn maffe 'big hair', in het intro lijkt hij wel een Thunderbird, op dat eiland... Er zitten nog net geen touwtjes aan de man die zijn mond opendoet als hij praat. Hij heeft hier duidelijk zijn best gedaan op een 'mooie stem' (die hij als dj moet hebben natuurlijk). Het merendeel lijkt zelfs achteraf in de studio opgenomen. (Net zoals alle nacht-opnamen day for night lijken, maar het zullen die heldere California skies zijn). Jessica Walter doet het wel aardig als de intense fan, die langzaam bezit neemt van arme Clint. Net als de film werkelijk een spannende thriller lijkt te worden last Eastwood een bizar intermezzo in. Stukje Fa-reclame met vriendinnetje (niet Walter natuurlijk) en dan gaat ie helemaal cinema verité, als Clint en co. een jazz-festival bezoeken. (Is het Montreux? Ik dacht dat dat in Geneve lag ofzo..) Cannonball Adderley toetert er in elk geval lekker op los. Daarna wordt het hysterische gegil weer hervat. Eastwood begint zelfs van zijn enge fan te dromen. Of nee het is niet eens een droom, daar is werkelijk een mes in een kussen. (Ik vond het jammer, alsof het personage geen angstdromen mocht hebben). De twist aan het einde had ik ook van minuut 5 aan zien komen. (Een zeldzaamheid). De oplossing ten slotte is een hilarisch cartooneske vuistslag! Stiekem een beetje een zo slecht dat ie geinig wordt-film eigenlijk.

2 dingen die niet onvermeld mogen blijven bij Play Misty, ik vond de obsessieve fan (aka 'de gek') opvallend veel op het maffe meisje uit the Breakfast Club lijken. (zelfde haar en blik)

en Clint en een barman trekken haar aandacht door net als in Bang the Drum Slowly een imaginair spel te spelen met fiches et al.

>>Het zijn gewoon 2 actrices! (Die soms binnen 1 scene elkaar afwisselen) De streken van Bunuel, en denk maar niet dat er een verklaring komt voor dit surrealisme!

Kan me nog herinneren dat ik tegen mijn mede-kijker zei "He hoe kan dat nou?" Ik principe is het idee erachter heel duidelijk he (althans voor mij). Die man zal die vrouw nooit begrijpen, of bezitten, want hij ziet niet eens dat het twee actrices zijn.