Filmforum

Nou ja, VOD is niet nieuw. Loopt spaak op copyrightgeleuter volgens mij. Dvd's smijten ze de markt op en dat kan je dan overal kopen, met zo'n abonnement is er een kanaal waar alles door moet.

Betalen voor een specifieke stream, gewoon, €2 voor 1 keer kijken ofzo maar dan van de aanbieder die het eh, aanbiedt, is geen slecht idee.

Al weet ik niet hoe ik daar mee om ga gaan (poeh, lekker bezig), met muziek (en ook wel dvd's) is de beste manier om met een zeker rust en aandacht te consumeren toch wel kopen. Dan staat ie daar en dan zet ik 'm op en dan nog eens. Maar da's misschien de leeftijd. :D

ver x jaar (3?) hoef je die bestanden niet eens meer neer te halen maar kun je live streamen op de movieSpotify (met reclames tussendoor)

Ik prefereer nu nog downloaden boven streamen.
Als bij streamen de verbinding niet lekker is of als er te veel gebruikers zijn betekent dat een onderbreking in de film, een onderbreking die dan vaak niet meer vanaf het punt dat de video gestopt is 'gebufferd' kan worden en je dus helemaal opnieuw moet beginnen met streamen.
Wees ook vooral nooit te ongeduldig, want een vooruit skippen, als dat sowieso al werkt, zal dan dan ook weer verzanden in het freezen en eindeloos 'bufferen', met zo'n irritant buffericoontje.

Nee liever eerst alles binnenhalen en dan zorgeloos afspelen.

hm dat klinkt aannemelijk ja. aan de andere kant ik heb Spotify nog nooit horen bufferen op een liedje, en kwam er niet iets als glasvezel-kabel-internet aan met 100mb/s ofzo.
we'll see :)

bij recenseren merk ik trouwens ook/wel heel sterk 't voordeel van een cd hebben vergeleken met de mp3's, meer aandacht en concentratie enzo (what MB dus zei)

Bij Spotify en GrooveShark heb ik daar ook nooit last van, maar een muziek MP3 is dan ook een file van max 5 MB, een film is minimaal (wanneer deze gecomprimeerd is) 700MB, daarom is een gelijkmatige snelle verbinding echt een must, anders krijg je vervelende haperingen.

Ehm, kleine correctie: een MP3 (zoals deze zijn ge-upload bij Spotify) is gemiddeld genomen niet groter dan 5MB.

jeuzus, grammatica Arnout: "een MP3 (zoals deze IS ge-upload bij Spotify)"

vraag ik me af zou je bij Spotify Premium wel gebuffer hebben, want daar zijn de mp3's toch 320 kbps (of hoe je dat ook noemt) ik ken helemaal (nog) niemand die Spotify Premium heeft eigenlijk.. geeft toch te denken.

De MP3's van 320 kbps zullen ook geen hele grote bestanden zijn, een 3 minuten liedje zal zo'n 7 MB zijn, wat niets in vergelijking met een filmbestand is.

The Life and Death of Colonel Blimp
Zoals Vido al waarschuwde, heel, héél Brits. En ook nog gemaakt in tijden waar propaganda noodzakelijk was (WW2) dus wordt dit toch een soort volk dat zichzelf op de borst klopt-film, maar dan wel op de Britse tongue in cheek manier, het hoofdpersonage is een potsierlijke Britse legerpief die moet inzien dat oorlog voeren op de old school Britse manier echt niet meer gaat. De vraag is zelfs of ze ooit zulke gentlemen waren als de kolonel denkt. (De film draait er niet omheen en noemt zelfs de concentratiekampen die de Britten in Zuid-Afrika runden ten tijde van de Boer Oorlog) De meeste grappen zijn flauw, maar het gedoe rond een orkestje en of ze wel of niet een bepaald deuntje moeten spelen in een Duits cafeetje is hilarisch. Uit dit akkefietje ontstaat een duel en een vriendschap met een Pruisische stijfkop. De goede Duitser (de film kreeg veel kritiek ten tijde van de release) en de Brit zien er elkaar door de jaren en oorlogen heen, en zeker hun laatste ontmoeting maakt indruk als de gedesillusioneerde Duitser uit nazi-Duitsland is gevlucht en wit als een geest op een immigratiebureau zit. Het mooiste moment daarvoor en misschien wel het meest sfeervolle van de film vol fenomenale technicolor-beelden komt als de Britse kolonel door WW1 ploegt en in regen en modder in een kloostertje belandt vol Florence Nightingales. Daar vind hij een look-a-like van de dame die hij zich altijd al wenste net als The Archers lijkt hij een voorkeur te hebben voor roodharigen. (Denk aan The Red Shoes) Of is dat blond dat door technicolor, nou ja laat maar. Er zit dus wel een hoop in deze film, merk ik al typende, maar als gezegd het is wel wat oubollig lollig hoor...

Cet Obscur Objet du Desir
De laatste van Bunuel, die zijn streken nooit zou verleren al lijkt de vorm hier vrij conservatief. Een man stapt een trein binnen, achternagezeten door een dame, over wie hij een emmer water kiept. Zijn mede-passagiers in de coupé (onder wie een psycholoog-dwerg!) willen wel eens weten hoe dat zit. En daar begint de flashback en het verhaal van een schoft die lijdt onder een meisje. Ik begrjip niet dat de coupé niet leegloopt, want de man (Fernando Rey, altijd leuk vilein in Bunuel films) gedraagt zich als een enorme hork. Na gedane financiele steun en kado's verwacht hij toch echt seks... Er ontstaan zelfs Mel Brooks-achtige toestanden als hij het kind eindelijk tot op haar onderbroek gestript heeft en die vervolgens met 1000 knoopjes dicht zit. Maar langzaam bekruipt de kijker een vreemd gevoel, iets klopt hier helemaal niet, als een soort The Dark Mirror. Het haar van het meisje zit ook steeds ander, soms is ze vurig Spaans en dan weer roodharig beschaafd Engels. Is er soms een tweelingzus Wacht eens even.. Het zijn gewoon 2 actrices! (Die soms binnen 1 scene elkaar afwisselen) De streken van Bunuel, en denk maar niet dat er een verklaring komt voor dit surrealisme!

Slovenka
Internationaal uitgebracht onder de naam A Call Girl, maar Slovenka is een leukre titel, want de schuilnaam in de kranten van een Sloveense student die bijklust. (Vlaggetje in filmland Slovenie trouwens hiermee!) Het zijn drukke tijden want de Slovenen zijn in de film voorzitter van de EU (echt trots zijn ze niet), maar de diplomaten kunnen wel wat vertier gebruiken. Al snel gaat er een vadsige Duitser aan, aan een overdosis viagra en zet Slovenka in de rats. Al vraag je je af of een politie-verhoor nog noodzakelijk is. De situatie lijkt me duidelijk. De politie en de hijgerige kranten blijken ook niet het grootste gevaar, dat komt meer van pooiers die dit beroemde meisje nu wel in willen lijven. (Ze hangen haar zelfs in een Pippi Langkous-achtige neppe stunt uit het raam)
Problematischer aan de film is dat het onduideljk blijft waarom Slovenka eigenlijk hoer is geworden. Ze koopt een dure flat, maar dat roept alleen maar achterdocht op bij haar vriendinnen. Met andere woorden, eigenlijk komt haar personage helemaal niet tot leven. Het leukst aan de film is eigenlijk het totaal los hiervan staande thuis-verhaaltje, waarin haar dikke pa zijn vroegere bandje opnieuw opricht. De Kaurismaki-mannen besluiten de film met een Silver Jews-achtige cover van Zappa's Bobby Brown. En daarmee wordt bewezen dat in zelfs de mat(ig)ste film nog wel iets leuks zit. Een 'lol' achteraf is trouwens de internationale poster. Dit is een héél brave film en om nog wat kijkertjes te trekken hebben ze precies die éne semi-geile seconde maar op de poster gezet!

Play Misty For Me
More like, Play Misery voor me. Hier is het discjockey Clint Eastwood die last heeft van een fan. Vraag me trouwens af of ik de film (zijn regie-debuut) had gekeken als ik vooraf had opgezocht dat hij ook zelf meedeed. Want ja, het is weer matig van zijn kant. Met zijn maffe 'big hair', in het intro lijkt hij wel een Thunderbird, op dat eiland... Er zitten nog net geen touwtjes aan de man die zijn mond opendoet als hij praat. Hij heeft hier duidelijk zijn best gedaan op een 'mooie stem' (die hij als dj moet hebben natuurlijk). Het merendeel lijkt zelfs achteraf in de studio opgenomen. (Net zoals alle nacht-opnamen day for night lijken, maar het zullen die heldere California skies zijn). Jessica Walter doet het wel aardig als de intense fan, die langzaam bezit neemt van arme Clint. Net als de film werkelijk een spannende thriller lijkt te worden last Eastwood een bizar intermezzo in. Stukje Fa-reclame met vriendinnetje (niet Walter natuurlijk) en dan gaat ie helemaal cinema verité, als Clint en co. een jazz-festival bezoeken. (Is het Montreux? Ik dacht dat dat in Geneve lag ofzo..) Cannonball Adderley toetert er in elk geval lekker op los. Daarna wordt het hysterische gegil weer hervat. Eastwood begint zelfs van zijn enge fan te dromen. Of nee het is niet eens een droom, daar is werkelijk een mes in een kussen. (Ik vond het jammer, alsof het personage geen angstdromen mocht hebben). De twist aan het einde had ik ook van minuut 5 aan zien komen. (Een zeldzaamheid). De oplossing ten slotte is een hilarisch cartooneske vuistslag! Stiekem een beetje een zo slecht dat ie geinig wordt-film eigenlijk.

2 dingen die niet onvermeld mogen blijven bij Play Misty, ik vond de obsessieve fan (aka 'de gek') opvallend veel op het maffe meisje uit the Breakfast Club lijken. (zelfde haar en blik)

en Clint en een barman trekken haar aandacht door net als in Bang the Drum Slowly een imaginair spel te spelen met fiches et al.

>>Het zijn gewoon 2 actrices! (Die soms binnen 1 scene elkaar afwisselen) De streken van Bunuel, en denk maar niet dat er een verklaring komt voor dit surrealisme!

Kan me nog herinneren dat ik tegen mijn mede-kijker zei "He hoe kan dat nou?" Ik principe is het idee erachter heel duidelijk he (althans voor mij). Die man zal die vrouw nooit begrijpen, of bezitten, want hij ziet niet eens dat het twee actrices zijn.

hehe ja OF love makes blind natuurlijk. maar in de film krijg je nou niet het idee dat ie echt verliefd is, hij verveeld zich gewoon, beetje nabeschouwen met zijn maat die rechter is (en later in de trein)

The Cars That Ate Paris
Het is dat de film tegen 't eind in chaos ontaardt en zelfs het hoofdpersonage uit het oog verliest, anders zou je rustig kunnen spreken van een prima Peter Weir-debuut, met vaste hand geregisseerd. Zijn kunde en obsessie voor maf meets sfeervol was in elk geval al pril aanwezig. Zo begint dit als een sentimentele reclame-spot (voor sigaretten), waarna de scene eindigt in een auto-ongeluk. Auto's spelen, zoals men kon raden, een grote rol. Een sprookjesachtig dorpje in Australie trekt namelijk expres auto-ongelukken aan. (O.a. met spiegels) Zo belandt ook het sjofele hoofdpersonage in de handen van een gestoorde scientist, een Hitler-achtige burgemeester (zelfde kapsel; geweldige rol) en de andere psychiatrische patienten. Het dorp is namelijk meer een soort openbare instelling waar de daders gek zijn en de slachtoffers 'veggies'. Beetje Burtonesk wel, en ook een film waar Tom Waits eigenlijk een rol in had moeten spelen. Het gemaskerde bal wat tegen 't eind wordt gehouden (en op Straw Dogs-achtige wijze ontspoort) is bijna Harmony Korine-achtig, met ein-de-loos hetzelfde piano-liedje en schuifeldansjes. Heel lang lijkt er dus eigenlijk niets negatiefs over deze film te zeggen, maar gaandeweg blijkt toch dat de film niet meer is dan het basis-idee. En op een of andere manier is dat hier toch niet genoeg. Maaarrrr een beetje Weir-fan kan 'm zeker kijken hoor.

El Secreto de sus Ojos
Ten opzichte van Zodiac en Memories of Murder vind ik 'm tekort schieten, maar een goede film is het zeker. Vergeleken met eerdergenoemde 2 blijft de beklemming wat lang uit, is de dader te snel bekend en, belangrijker, vind ik de film af en toe overdreven machismo en romantisch. (In Memories of Murder zaten helemaal geen vrouwen in mijn herinnering) Het komische is dat de film voor die laatste 2 kritiekpuntjes een verklaring paraat heeft, we zien namelijk (toch?) het boek/verslag wat het hoofdpersonage schrijft. En natuurlijk dikt ie wat dingen aan, zoals wanneer hij het louche Mosccowicz type op zijn muil timmert. Dat het vrij snel duidelijk wordt wie dader is, is jammer. De film wordt ook wat rommelig als dat hele Vidal-regime er doorheen begint te fietsen. Dat gedoe met het pistool in de lift vind ik ook too much. Maar deze weirdo (ik dacht zo weirdo dat ie 't niet gedaan kon hebben) is hier zeker niet de enige dader. Waarmee bij het slot zijn waar de beklemming dus toch nog komt in een fantastisch Fritzl-wending. Alleen dat maakt de film in de moeite waard, maar ook de eerste helft, heck misschien wel langer, is ijzersterk. Heel hard gelachen om de Woody Allen-achtige dronkelap kompaan van het hoofdpersonage, die 'm in al zijn onhandigheid helpt. Verbaasde me niet dat dat een populaire komiek bleek te zijn. Als voetbal-fan is de klopjacht in een stadion ook bijzonder leuk en spannend. Al vraag ik me af of het geloofwaardig is dat je een man die je alleen van een foto vind in een 50.000 man stadion vind.... Hoe vaak je ook gaat. Maar soit, de hele zoektocht begint op een blik op de foto, alsof dat niet wat vergezocht is. (Maar ook dat inzicht wordt weer creepy en goed gepresenteerd)

Fear X
Deze sluit mooi op El Secreto aan, want hier volgen wij het personage dat zijn vrouw verliest. In dit geval Turturro en ook hij raakt totaal geobsedeerd. Werkzaam als beveiliger in een winkelcentrum waar zijn vrouw ook werd doodgeschoten verzamelt hij beveiligings-tapes die hij eindeloos bekijkt. Blijft fantastisch die intrinsieke creepyness van beveiligingscamera's, eigenlijk is iedereen op tape meteen schuldig. Turturro maakt printjes van mogelijke daders, die hij als halvegare op een eindeloze collage aan de muur plakt. Vervolgens wordt hij op het bureau geroepen, waar zijn agenten plots op zijn collega's lijken. Begint hier een hallucinatie? De film wordt in elk geval steeds Lynchiaanser (alleen dan een niveautje lager). Denk ook een beetje aan die rare film van Anthony Hopkins (als regisseur) en zelfs Primer als Turturro een onderzoek doet bij de buren en zichzelf (!) ziet aanbellen. Ook hier spelen foto's een cruciale rol. Turturro reist af naar Montana waar in altijd verdachte dinners lieftallige serveersters en agenten 'm proberen te helpen. Nou ja helpen, de agenten hebben iets te maken met de crime; de baas der agenten is nota bene een man haast zonder mond. Hoe Lynchs wil je 't hebben en dan heb ik 't nog niet over de lukrake foetus-achtige dieprode beelden die lukraak door de film zijn gesneden. Fear X is raar en niet al te best, maar wel boeiend. Brian Eno en zijn (imaginaire??) maat Schwalm helpen een handje met een aardige soundtrack. De 5.4 op IMDB is onterecht.

Dino de Laurentiis overleden.

Lang en gelukkig (Pieter Kramer, Nederland, 2010)
Het toneelgezelschap van het Rotterdamse RO-theater speelt naast klassiek en modern serieus repertoire ook elk jaar een 'familievoorstelling'. Jolijt voor het hele gezin. In 2007 koppelden regisseur Pieter Kramer en tekstschrijver Don Duyns die traditie aan een andere: die van de Britse kersttraditie van de Panto. Met succes, want Lang & gelukkig trok volle zalen, is verbouwd tot (kerst)film en won op het onlangse Nederlandse Filmfestival in Utrecht de publieksprijs en een speciale juryprijs voor de cast.

Dat is overdreven. Maar vermakelijk is het wel om de Grote Boze Wolf op een brommert door het bordkartonnen decor te zien kachelen. A la Tony uit de West Side Story zijn zachte kant en liefde voor Roodkapje te zien ontdekken. En Roodkapje moshend uit haar dak gaat als ze stiekem de Wolf's cover van Smells like begluurt. Kostelijk, zou mijn oma zeggen.

krijg daar toch een beetje een http://www.musicspirits.nl/WebRoot/StoreNL2/Shops/61860466/MediaGallery/Filmpje!_0020_-_0020_%28Paul_0020_de_0020_Leeuw%29.jpg gevoel bij. ;)

Precious
Viel me tegen na al de tamtam dat erover had gelezen. De hint is dat Oprah Winfrey produceerde en vast ook wekenlang in haar show promootte. Dan kan ik 't natuurlijk niet écht schrijnend zijn, althans niet op Oostenrijks/Europese arthouse gruwelijke wijze. Natuurlijk zijn de feiten wel schokkend, maar de beelden blijven relatief braaf. Bovendien begint eigenlijk wel héél snel (het lijkt na 10 minuten, misschien is het iets meer) een soort Dangerous Minds/Fame-gedeelte. Het hoofdpersonage gaat naar school, maakt lol en vrinden en harnast zich zo voor de klappen, die nog komen. Want ja, het kind krijgt zo'n elk mogelijk drama op haar bordje, iemand op IMDB merkte terecht/sarcastisch op dat het nog meeviel dat ze niet aan de drugs raakte. In haar moeilijk leerlingenklas zitten ten slotte wel voormalige junkies. Gaandeweg sluit ik vrede met ergens toch niet al te diepgaande, zelfs wat clichematige film en dan zie ik ook waarom de film geprezen werd. (Want natuurlijk ook niet helemaal niet voor niets). Er zitten een paar fantastische rollen in, vooral de feeks-moeder Mo'Nique schittert en de scene dat zij voor vergeving smeekt (die ze volstrekt niet verdiend) is wél gewaagd. De aangever in die scene is de totaal onherkenbare Mariah Carey (het kostte me anderhalf uur van de film om me te herinneren dat zij het was). Ze lijkt met donker haar en muizengezichtje recht uit een film van Leigh weggelopen. En ze acteert ook bijna zo goed. Achteraf zie ik dat er nóg een popster meedeed, Lenny Kravitz, ook niet gemerkt. Maar zijn rol behoort tot het zoetsappigere gedeelte van de film, als lieve ziekenhuis-verpleegster.

Touchez Pas Au Grisby
Wat is het Franse woord voor minor, als in onbelangrijk. Dit is een 'petit (mineur) noir' zeg maar. Geen sterke film, maar wel leuk voor de liefhebbers van het genre. Van de regisseur van Le Trou. Die Jean Gabin hiermee een handje hielp om zijn carriere te herlanceren, na een decennium niet veel meer te hebben geschitterd. De jaren gaan tellen voor Gabin, hij was pas 50 maar ziet er hier 15 jaar ouder. Moet iets zeggen over zijn goede spel, want dat is ook wat hij speelt; een uitgebluste man. Gangster zonder fut. Ik zou een moord doen voor een remake met Mitchum (nou ja Friends of Eddie Coyle komt in de buurt). De gangster heeft net met een maat z'n laatste heist gepleegd, nu is 't enkel nog 'keeping low' en zorgen dat die goudstaven worden verpatst. Daarvoor ontmoet hij zijn bankiersoompje, in de tussentijd bepoteld hij zijn nichtje. "Kijk uit oom!" "Och zo blijft het in de familie". Meer vrouwonvriendelijkheid treffen we in louche clubs, net zo uit de tijd als de gangster zelf, met topless-dansende meisjes, in Mrs. Henderson presents achtige tafereeltjes. Moet ik je helpen dragen zegt Gabin tegen een meisje en hij slaat zijn armen om haar heen. (En hij heeft het niet over iets wat ze in handen heeft). De mooiste scene van Touchez Pas zit in het midden.. Inmiddels zijn andere schurken opgedoken die de heist "over willen nemen" en dus schuilen Gabin en zijn maat in een appartementje. We volgen ze de hele avond en ze doen niks/nada. Beetje toastjes met paté eten en.. tandenpoetsen. Bizarre scene ergens, maar het maakt wel duidelijk dat de 2 ondanks gekibbel een jarenlange vriendschap hebben. "I got your back", zeg maar. Lief.

The Harder They Fall
De allerlaatste film van Bogart, die naar men zei sommige tekstregels moest laten dubben. (Hij had keelkanker). Daar is niks van te merken (zodoende?) want hij zag er altijd al uit als een oude man, of het nou 1956 of 1942 was. (En echt oud werd ie niet eens!) Hier speelt hij een sportsjournalist die als promotor voor louche figuren gaat werken. Tot ongenoegen van zijn lieve vrouw, die ietwat overdreven continu het geweten van de film uithangt. De gangsters hebben een Forrest Gump-achtige simpele Argentijnse reus naar Amerika gehaald, die ze nu laten boksen. Alle wedstrijden zijn gefixt, terwijl de reus steeds harder gaat denken dat ie een genie is. Bogart moet allerhande akkefietjes rechtbreien op de huid gezeten door de opperpief van dit 'money making scheme'. Rod Steiger, een acteur met precies 1 modus, je vraagt je af of ie een hartaanval heeft gehad ooit. Hij gaat altijd vol uit en is ook hier weer van de eerste tot de laatste minuut WOEST. Het wordt bijna grappig. Zeker als hij dubieuze grappen gaat maken. "Iedereen heeft keihard voor je gewerkt' (Geeft voorbeelden van de hele staf, en wijst naar een neger') "He worked like A SLAVE for you"! Het einde mist, wat mij betreft, een cynische kans. Bogart heeft inmiddels zijn goede daad verricht en dan komt Steiger hem opzoeken. Die eist geld, maar Bogart dreigt een boek te schrijven over de misstanden. Je zou zeggen, in de thematiek van de film, dat is een nieuwe geficte deal; ik schrijf niks, ik betaal niks. Maar hij begint toch te typen! Zijn vrouw kijkt eindelijk trots, terwijl dat hem toch zijn leven zal gaan kosten....

Marty
De eerste keer dat Hollywood onder invloed van de opkomst van de tv (en de simpele series en eenakters die daarop werden uitgezonden) écht naar gewone mensen keek. Geen zogenaamd lelijke mensen (= knap + bril). Maar werkelijk alledaagse figuren. Hoofdpersonage Marty heeft het uiterlijk van iemand waar ze in H'wood normaal een kinderverkrachter van maken. Dik en kalend. De New Yorker werkt in een slagerij, onderhoudt zijn moedertje, die zeurt dat ie moet trouwen. Maar ja op de dances loopt ie blauwtjes; treurigheid troef. En hij heeft al zo'n hondenkop. (Grappig genoeg ís 'dog' ook in de film 'slang' voor lelijkerd). Maar dan keren de kansen en vindt hij (toch nog op zo'n dance) een beschaafd, verlegen, niet al te knap leraresje. Marty is zo blij dat de acteur bijna ontploft van enthousiasme en verliefdheid. (Tot dan was ie heel subtiel en goed). Gelukkig neemt dan het meisje 'het' over. Haar ogen schitteren en ze lacht heel lief en bescheiden. Als Marty met zijn meisje thuiskomt wordt de film echt schrijnend en goed, want niemand is tevreden. Zijn ma ziet haar oude leventje bedreigd en zijn vrinden zijn jaloers. Hij lijkt haar alsnog kwijt te raken, ik ging het werkelijk geloven, om dan toch bij een subtiel einde uit te komen. Fijne, lieve film, al is natuurlijk nog lang geen Umberto D/Italiaans neo-realisme... Ook is er in de zijlijnen iets teveel flauwige aandacht voor de rest van de familie. Wel komisch dat het enige mooie meisje een veeleisende bitch is. Hollywood dacht natuurlijk dat je absoluut geen 90 minuten film kon maken als je 2 mensen verlegen aan een restauranttafeltje liet zitten...

zogenaamd lelijke mensen (= knap + bril).

Quoted for truth.

maar Nick van Nick en Simon, of was het Simon van Nick en Simon wordt wel knap met bril. althans volgens de Recensiekoning.nl (recenseert alles)

Il Grande Silenzio
Ik houd best van spaghettiwesterns maar zal me toch nooit helemaal over de audio-akkefietjes die met het genre samenhangen kunnen zetten. Ook nu lijkt al het geluid weer gewoon achteraf in de studio opgenomen. Iedereen sprak in de set zijn zinnen (vermoed ik) gewoon in zijn of haar eigen taal, waarna achteraf de dubs werden gemaakt. Ik keek de Engelse. Een gelukje is dan nog dat hoofdrolspeler Trintignant de hele film.. zwijgt! En niet zonder reden, want hij heeft een gruwelijke wond, die hij op gepaste momenten laat zien door zijn sjaaltje naar beneden te doen. Hij speelt een 'goede' bounty hunter, die het opneemt tegen slechte bounty hunters, te weten, Klaus Kinski, gestoord en hilarisch als altijd. Het plot is verder niet belangrijk en het acteren lijkt de eerste 20 minuten zelfs dramatisch slecht, maar langzaam trekt dat bij én het ging hier toch om de beelden en de muziek. Il Grande Silenzio is net als die classic van Altman een sneeuw-western, een DeNiro achtige goedzakkerige sheriff wordt nog slachtoffer van de winterse omstandigheden. Nog beter dan de fraaie plaatjes is de muziek van Ennio Morricone. Een van zijn beste soundtrack ooit en dat zegt wat. Meteen al het openingsthema is lichtvoetig en mysterieus, rijp voor de sampling. (Thievery Corporation deed het) Ook zijn meer weemoedige liefdesstrijkes passen perfect, bijvoorbeeld in een mooie intieme scene als de stille huurmoordenaar uit logeren gaat bij een (natuurlijk) superknappe Afro-Amerikaanse weduwe. Een beetje cheesy is het wel, het lijken wel die sexy hoesjes van de platen van Herb Alpert. (I don't mind :) )

Dangerous Game
Zou die Abel Ferrara eigenlijk niet gewoon een one hit wonder zijn.... Dangerous Game is een nogal onduidelijke film, in het begin dacht ik dat het nog lachen werd, met Harvey Keitel in een viezige De Niro-gedaante, met smerig staartje speelt hij een regisseur. Op de set beginnen de problemen en onduidelijkheden, de film (in de film dus) moet een soort Lynchiaanse thriller worden, maar het is hard werken om goede prestaties uit zijn cast te schreeuwen. Hoofdrol daar wordt vertolkt door, jawel, Madonna, die zich later zeer negatief uitliet over het maken van deze film. (Zie hier hoe feit en fictie door elkaar gaan lopen) Want ja, Ferrara gedroeg zich waarschijnlijk net zo horkerig als de regisseur en deed vast net zoveel drugs als Madonna's tegenspeler in de film. Het ironische is dat Madonna het eigenlijk goed doet, misschien wel dramatisch gezien een van haar beste rollen. Maar goed, dat maakt Dangerous Game geen haar beter; het is zelfs wat saai allemaal. Op het laatst zitten er wel nog wat absurde last minute-ideen van Ferrara in. (Of zo voelt het). Als de regisseur (Keitel) thuis komt bij zijn vrouw (overigens gespeeld door de niet kunnen acterende Nancy Ferrara.....) en allerlei dwalingen opbiecht, wordt het mens woest (logisch) en begint ineens als een stonede hippie te praten! Que!? Daarna kunnen we helemaal lachen als de film met quote en beelden van Ferrara's grote vrind Werner Herzog komt aanzetten. Misschien waren beide ooit wel even getalenteerd, maar Herzog raakte verslaafd aan werk.. En Ferrara aan al het andere.

Warnung vor einer Heiligen Nutte
Dangerous Game en ook deze stonden op een lijstje in de Film Comment met de beste film-in-film-films. De meeste had ik al gezien en ik denk dat ik het bij de gaatjes vullen maar bij deze 2 laat. Het zegt iets dat Godard's Contempt op 1 stond. Ze houden wel van moeilijk bij Film Comment. Van dit Fassbinder-werkje (wat echt ook aan Contempt deed denken) snapte ik bijzonder weinig. Kon de personages niet uit elkaar halen en bovendien is het me allemaal veel te toneelstukkerig. Fassbinder zelf is geinig als klein dik dictatortje, maar hij speelt niet de regisseur, dat doet ene Lou Castel, die Rod Steiger-achtige waanzin en woede bereikt. De hele crew zit in een Spaanse villa, besteld eindeloze Cuba Libres (drank) en verder gebeurd er bijzonder weinig. Van de film maken komt heel weinig; het juiste opname-materiaal ontbreekt! Eerste helft zijn er heel veel lange grotdroge takes, in grote ruimtes waar men pimpelt aan de bar, 2e helft wordt het dan plots hapsnap, vo korte flitsen, dat is wel leuker, met momenten dat de hele crew ineens uit het niet op elkaar ligt... Jaaa de bizarre grillen van de wereld der acteurs.

Abel Ferrara one-hit wonder? The Funeral, Bad Lieutenant en King Of New York. Dat zijn toch 3 hits, me dunkt. The Addiction wordt ook her en der zeer gewaardeerd. Toegegeven, Ferrara schiet in zijn carrière wel minder vaak raak dan Herzog.

The Funeral, Bad Lieutenant en King Of New York.

oh dat valt mee ja. (ik ging natuurlijk alleen uit van de middelste) en had zijn laatste paar decennia gecheckt en daar zag ik op imdb alleen maar 5-en.. ik dacht al zijn reputatie moet toch érgens op gebaseerd zijn ;)

The Funeral is niet goed (een soort massale Mexican stand-off van method-tikjes acteurs.) The Addiction is een persoonlijke favoriet. Mary is van zijn latere werk toch ook zeer behoorlijk en mysterieus.

de synopsi een beetje bestuderend leek me King of New York ook wel "lachen".
http://archive.sensesofcinema.com/images/21/contents/walken_king_ny.jpg

"I want all the DRUGS in NY" (imaginaire quote)

King of NY is inderdaad lachen zonder aanhalingstekens. Let vooral op gortdroge neonreclame. Walken houdt zijn tics nét binnen de grenzen en David Carruso is heel fijn rete-irritant.

Chris Penn is in The Funeral fenomenaal. Als iemand een betere filmrol van Penn weet, houd ik me aanbevolen.

N.a.v. films die eerder op deze lange pagina zijn genoemd heb ik eindelijk ’s tijd genomen voor Mother Joan Of The Angels (die mij nog meer benieuwd heeft gemaakt naar The Devils van Ken Russell, gebaseerd op hetzelfde historische voorval, maar nog steeds niet officieel uit op dvd) en het sterke relatiedrama Alle Anderen van Maren Ade. Bedankt voor de tips! Morgiana (op het avontuurlijke label Second Run) staat klaar om een dezer dagen bekeken te worden.

Chris Penn is gewoon Nice Guy Eddy (blijf het altijd prachtig vinden hoe opeens pislink wordt in die film.) The Funeral bedacht ik had alleen maar over de vrouwen moeten gaan, daar is de film volkomen geslaagd (moet er verder over marineren maar volgens mij is Ferrara meestal beter als de focus op de vrouw ligt.)

A Letter to Three Wives
Ambachtelijk oudewetsch vakwerk uit de hoek van Philadelphia Story en All About Eve (van dezelfde regisseur als die laatste, man met een lastige Poolse naam). Zo goed als genoemde titels is dit niet, maar wel onderhoudend en gaandeweg beter en vooral scherper. Het uitgangspunt is gemener dan de gemeenste femme fatale zou kunnen verzinnen. In een Amerikaanse small town gaan de huisvrouwtjes met kinderen op stap om het begin van de lente te vieren. Maar net op die ochtend (als ze al op weg zijn) komt er een brief. "Hallo vriendinnen, ik ben met één van jullie echtgenoten er vandoor', Tabee!" Te bizar voor woorden zou je denken, aan de andere kant geloof ik alles sinds ik in de Telegraaf eens een advertentie zocht waar een man de wederhelft van zijn overspel-affaire probeerde te vinden om eens uit wraak uit de school te klappen. Mensen, mensen! Gedurende de dag piekeren de 3 vrouwen óf het hun man kan zijn en zien we dus 3 huwelijken, die geen van alle, zoals geen enkel, perfect zijn. Het eerste is van een boerenmeisje met een knappe kerel uit het leger. Zij is onervaren, maar superlief. Daar is alles nog braaf. Het tweede wordt al interessanter met een vrouw die haar mannetje staat, meer geld verdient dan echtgenoot Kirk Douglas (die is leraar, dus loser). Zij schrijft scripts voor radioplays, wat voor een geinige scene zorgt als hoge piefen op bezoek komen en zij een 'air' opzet en zelf het arme dienstmeisje (een vrij jonge, maar altijd eeuwig oude Thelma Ritter!) in een koket pakje steekt. Het laatste huwelijk is het fascinerendst, met een vurige latina die weet wat ze wil (centjes!) een laconieke supermarktmagnaat. De film steekt echt goed in elkaar, want de oplossing, die toch moeilijk leek te worden, is galant, en blijft een beetje open... Ook nog even zeggen dat er voor de audio-nerds wat bizarre effecten in zitten, druppelende kranen die klinken als vocoders. (Echt waar!) En dat eind forties...

A Taste Of Honey
Mijn nieuwe favoriete kitchen sink drama. Het eerste half uur was ik echt geemotioneerd! Een soort Engelse Antoine Doinel, of dan Antoinette Doinel, met een prachtig rattig hoofdrolspeelstertje, supergrillig zoals de film. Ene moment vrolijk, andere moment sip. Het ene moment ren je uitgelaten van school weg als je eindelijk weg blijf nadat je na brutale stunts moet nablijven, dan struikel je over een tegeltje en lig je op je muil. Zo gewoontjes, zo sssielig. Ook de beelden zijn trouwens fraai, al meteen in de opening zien we moeder en dochter voor de huisbazin op de loop, uit een raampje klimmend en dan een straat af met in de verte een prachtige stad. (Stiekem weet ik niet eens zeker welke het is, ik dacht Londen maar er is een sailor in het verhaal, wat dan? Manchester?) Nog maar een ander willekeurig grillig momentje; het meisje laat thuis wat papieren vallen, blijkt ze talent te hebben, haar meestal liefdeloze moeder is eventjes enthousiast, om dan weer vileine opmerkingen te maken als ze een zelfportret tegenkomt; 'ja niemand anders wil je tekenen'. Die moeder is ook een heerlijk personage, egoistisch, maar ook niet in en in slecht. Zoals ik al zei; lekker gewoon. Na het eerste half uur neemt het tempo ietsje af, en volgen er meer gangbare melodramatische verwikkelingen als een zwangerschap. (En een vriendschap met een homoseksuele jongen, tevens razendsnel koper van schoenen!)

Hadewijch
Jaa, hier waren we na L'Humanité erg benieuwd naar. Zou het goed worden als eerdergenoemde of een drama als Flandres. Ik begin te denken dat Flanders slecht was omdat religieuze overtonen ontbraken. En Dumont is goed in de mystieke sfeer denk ik. Want ja, Hadewijch heeft dat wél en is ook weer bijzonder fascinerend. De hoofdrolspeelster is alvast fantastisch, het debuterende meisje weet een moeilijke taak te volbrengen, ze zet een supervroom Christelijk meisje neer dat ook in deze moderne tijden geloofwaardig blijft en zelfs bewondering afdwingt voor haar worsteling met het leven. Ze had het net zo goed in iets anders dan het Christendom kunnen zoeken en vinden. En wellicht ook daarom dat ze openstaat voor haar nieuwe Marokkaanse vrienden (die haar in een leuke cafescene oppikken). Eerst wil de jongen nog gewoon rollebollen maar als hij merkt dat het meisje haast een soort heilige is brengt hij haar naar zijn even vrome broer. Het knappe (misschien beter onbevlekte; in en in goede) meisje verstoort daar de islam-les met haar schoonheid, maar is wel te porren voor de Jihad. Zelfs in die brute wending blijft de film overeind met een mooie scene waarin haar meisje filosofisch haar beweegredenen uiteenzet tegen wat Bin Ladens, haar reiskompaan vertaalt. De knal waarmee dit eindigt is helaas wel wat CGI, ik had liever een doffe klap onder de grond gehoord. Is daarmee het einde van de film bereikt? Nee natuurlijk, want dit is Dumont en hij keert terug naar het begin, of het een echte cirkel is of niet is totaal onduidelijk en zet definitief de Tarkovsky-achtige put van verwarring open. André Caplet helpt een handje met een fraai religieus klassiek werk (ik was blij dat ik zijn naam noemde in mijn Klassieke stukje van laatst).

Cinemania
Tja.... Gelukkig heb ik geen 1000 films in 8 maanden gezien. (Wel in 3 jaar) Cinemania volgt 5 doorgedraaide filmfreaks, wiens leven enkel nog uit het bekijken van films bestaat. Letterlijk. En liefst niet op video, nee dat zijn compromissen het moet in de bios. (En ook daar valt genoeg over projectie te klagen, zoals het meest helder formulerende figuur van het vijftal continu doet). Juist hij is een van de tragischere figuren, omdat hij ze intellectueel nog op een rijtje lijkt te hebben, na deze film onderging ie ook een gedaanteverandering las ik op ILX, weet alleen niet of dat ten goede was. Maar hij moet toch geschrokken zijn. Zijn dieet alleen al, afgestemd op noodzakelijke constipatie! Dan is er nog een Joods mannetje uit een Woody Allen/Whit Stillman film, die zich braafjes naar de bios sleept ook al moet ie ervoor aan de pillen. En och wat zou ie graag een Parissienne trouwen. In een van de meer ongeloofwaardige momenten fopt een barman hem door te zeggen dat ie net een dame heeft gemist die naar een film buff zocht. De andere 3 zijn echt gek. Eentje (de hilarische Harvey) is grappig gek. De andere 2 zijn A Beautiful Mind-achtig, compulsief. Een man met een soundtrack collectie op lp die een ton waard is denk ik, maar hij heeft niet eens een lp-speler. En dan is daar de enige vrouw. Als altijd geldt mijn theorie weer, gekke vrouwen zijn nog net wat enger dan mannen... Dit is een type dat flyers "verzamelt", en dan neemt ze er niet 1 of 2 mee (1 als back-up) nee ze pakt overal de hele stapel.... Wat een docu, au!

Toffe recensies Ludo! En leuk dat je taste of honey zo kon waarderen. Is echt een favoriet van mij. Zijn je The Smiths-referenties nog opgevallen?

ben niet zo thuis in de Smiths. vertel. :) (Geen Panic on the Streets of London, een Boy met een thorn in his side hmm, ook geen girlfriends in coma)

Marr & Morrissey zijn grote fans van die dramaturg die het toneelstuk heeft geschreven, Shelagh Delaney. Je hoort tijdens die film dus een paar Smiths-teksten voorbij komen. Ik herinner me "The dream has gone but the baby is real" uit This night has opened my eyes.

cool. er zitten inderdaad echt goeie/literaire lines in. Sing me to sleep is een andere volgens Google (uit Asleep)

(http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:VFVP_ms75m4J:www.prettypettythieves.com/moz/sourcessmiths.htm+smiths+references+%22a+taste+of+honey%22&cd=8&hl=nl&ct=clnk&gl=nl)

http://wwwimg.bbc.co.uk/programmes/i/512xn/946c0e6208ac4a1aba9a1a867fdf4c73b7a885ed.jpg

http://wwwimg.bbc.co.uk/programmes/i/512xn/946c0e6208ac4a1aba9a1a867fdf4c73b7a885ed.jpg

en o wee als je die regels overtreedt in de buurt van 1 van de Cinemaniacs, je wordt levend verslonden! al heeft eentje wel een punt als ie opmerkt dat popcorn verkopen in een arthouse-bios eigenlijk niet zou moeten kunnen.

Vido recenseert La nana.

http://www.xs4all.nl/~gert01/housemaid.html

Die zag ik een maand geleden en de hoofdpersoon is een van de interessantste filmpersonages van dit jaar. Megatip voor Ludo.

oh dat klinkt leuk ja, op d'n lijst. goed dat we volgens Vido de remake van The Maid kunnen laten zien (niet dat ik 't origineel al gezien heb)

Orgineel zag ik in de zomer. Waanzinnige zwart-wit prent, zo mooi geschoten. Geweldige beeldmetaforen (trappen!). Die remake was ik gisteren aan begonnen, maar de ondertitels bleken in elkaar gedraaid door een goed bedoelende aziaat... Toen is het Sympathy for lady vengeance geworden. Wraak en Olaf, wordt nooit wat. Hier en daar wel mooi geschoten, maar godallemachtig wat een dik aangezette melodramatische flauwekul is dat eigenlijk zeg. Daar moet je die film niet voor kijken, is het dan. Nee, voor het wraakthema dat zo goed wordt uitgewerkt...

Mmm, die vond ik toch veel beter/subtieler dan Old Boy...maar goed ik kan me het melodrama ook niet herinneren, vooral die moeder-dochter relatie was als ik me goed herinner erg mooi uitgewerkt. Wraak, het blijft wel lastig inderdaad, worden net altijd de foute types iets te enthousiast van. Je ontstijgt eigenlijk heel moeilijk de standaard kungfu/Raw Deal riedel.

ik vond Old Boy beter.

Gloria
Nerdy regisseurs-projectjes ('kijk alles van..') kwamen dit jaar nooit echt van de grond. En als ik er wel aan begon vergat ik het halverwege weer. Ik dacht eigenlijk dat ik al klaar was met Cassavetes, maar er staan er nog een paar. Waaronder deze. Alcholist Cassavetes lijkt me echt iemand die niet met kinderen om kon gaan, dat ga je althans hier vermoeden. Zijn vaste hoofdrolspeelster Gena Rowlands vormt een team met een jong knaapje, dat op Michael Jackson ten tijde van Ben lijkt. En god wat is het jochie slecht. Werkelijk élke zin is ongeloofwaardig, overdreven, pratend in akelig ongrappige one-liners en ga zo maar door. Het arme kind werd zelfs voor een Razzie genomineerd, wat wel heel wreed is van die organisatie... (Moet je een 6-jarige vernederen...) De film begint niettemin ijzersterk en sfeervol, de kleuren van de film zijn sowieso prachtig, echt nog seventies, alhoewel de film in 1980 werd uitgebracht. We zien een vrouw zenuwachtig in een bus, ze valt om, stress, stress, thuis is het niet beter. Het gezin moet hapsnap verhuizen, in de gang van de sjofele flat posten wiseguys. Grauwe donkerbruine liften, junkies in de portieken en dan de deurbel. Oh neen! Het blijkt buurvrouw Gena Rowlands die de redder in nood líjkt en het zoontje kan redden, voordat de rest door de maffia wordt afgemaakt.. Dan zit Rowlands daar dus met het kind, en ze heeft net gezegd kinderen te haten.. Toch neemt ze 'm mee, kidnapt ze 'm in feite. Vanaf daar wordt de film chaos en gaat alles rammelen. Eerst lijkt de film een soort Julia te worden (met Tilda Swinton) maar dan blijkt Rowlands meer een soort Léon. Erg geloofwaardig wordt dat nooit, al is het stoer, één vrouw die 't tegen de maffiosi opneemt. Maar eigenlijk zijn dat haar vrienden, wat voor (geheime) agenda heeft ze eigenlijk met dat kind!? Geen misschien, Cassavetes lijkt 't in elk geval niet vooraf bedacht te hebben! En hij doet werkelijk maar wat, ene moment laat Rowlands het jongetje ergens staan, dan gaat ze 'm weer wanhopig zoeken. En zo gaat het maar door. Erg irritant. Wél mooi is, zoals ik al zei, de cinematografie, misschien wel de mooiste scene is als Rowlands vanuit de achteraam van een auto het mannetje zoekt in een louche neighborhood, met hulp van rapper Rick Ross als taxi-chauffeur.
Stiekem toch benieuwd of Lumet dit heeft weten te verbeteren in zijn remake... (Niet volgens de pers in elk geval en de Razzies gaven daar een nominatie aan de 'moeder'-rol, Sharon Stone) Er was geen redden an denk ik.

Inception
Zie voorpagina.

The Blackboard Jungle
In Amerika waren ze dus al met Entre Les Murs akkefietjes bezig in de fifties. Al werd dat toen door Hollywood in een behoorlijk patriottistische slijmfilm gegoten. Wel met goed acteerwerk, bijvoorbeeld van hoofdrolspeler Henry Fonda die er met opgeschoren slapen uitziet als voetbaltrainer Peter Bosz. Hij begint aan een baan als leraar in een soort banlieu-klas, ongeinteresseerd Dangerous Minds-gespuis en cynische leraren. Op dag 1 moet hij al een verkrachting van een lerares voorkomen. Héél flauw van de film gedraagt de film zich de rest van de film als slet, alsof het stiekem toch een beetje uitgelokt was. Fonda's plan van dag 1 lijkt om bij de grootste en sterkte neger in het gevlei te komen, hij gaat wel heeeel diep door de knien om vrindjes te worden met Sidney Poitier (stoer van buiten maar in zijn hart goed en een slachtoffer van de omstandigheden). In een andere wat genante scene blijkt Poitier wel een barbershop zanggroepje te hebben. Fonda's grootste uitdager is een Brando/Newman achtig straatgang schoffie, gespeeld door Vic Morrow en die doet dat fantastisch. Haalt het bloed onder de nagels van de kijker vandaan. De laatste confrontatie is dan weer volkomen over the top, het vege lijf van de leraar wordt gered met behulp van een Amerikaanse vlag. Jaaaaa. Zo'n film dus. Vol goede bedoelingen en vooraf verontschuldigingen dat ze zo'n moeilijk onderwerp zelfs maar ter sprake brengen. Typisch voor die supervoorzichtige Amerikaanse reflexen (hebben ze nou nooit in hun buitenlandse politiek) is dat de leraar de wind van voren krijgt van zijn rector, die bloed voor de ogen krijgt als hij via via hoort dat Fonda het woord 'nigger' in de klas heeft gebruikt... Fonda krijgt geen eens kans om iets uit te leggen.

Zat meteen te denken over: wat zijn dan goede wraakfilms? Sowieso Point Blank. Die Clint met dat geverfde dorp waar ik de titel altijd van vergeet. En dat is het wel. Kill Bill is een glorieus meta, dus die telt niet. Straw Dogs heb ik altijd ambivalente gevoelens over.

de definitie is zeker hoofdpersonage wil/neemt wraak he. want Bring Me the Head of Alfredo Garcia heeft ook vanalles met wraak van doen, maar niet zo rechtlijnig ;)

het Oostenrijkse Revanche heeft een heel subtiele vorm van wraak.

héél flauw van de film gedraagt de film zich de rest van de film als slet

lol. zij dus.

Bring Me the Head of Alfredo Garcia

Ah, die was ik dus vergeten. :) Inderdaad, die is zo fucked-up, vooral als hij tegen dat hoofd gaat praten. Zo goed.

Once upon the time in the west. Wraak-ijkpunt.

Hard Candy en Katalin Varga spring to mind, zonder historisch besef. :)

Een sterke, historische Japanse wraakfilm: Seppuku/Harakiri (Masaki Kobayashi, 1962).

Of Lady Snowblood (Toshiya Fujita, 1973), een inspiratie voor Kill Bill. Deel 1 van Lady Snowblood deed me echter zo weinig dat ik nog steeds niet aan deel 2 ben toegekomen.