Filmforum

cool. er zitten inderdaad echt goeie/literaire lines in. Sing me to sleep is een andere volgens Google (uit Asleep)

(http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:VFVP_ms75m4J:www.prettypettythieves.com/moz/sourcessmiths.htm+smiths+references+%22a+taste+of+honey%22&cd=8&hl=nl&ct=clnk&gl=nl)

http://wwwimg.bbc.co.uk/programmes/i/512xn/946c0e6208ac4a1aba9a1a867fdf4c73b7a885ed.jpg

http://wwwimg.bbc.co.uk/programmes/i/512xn/946c0e6208ac4a1aba9a1a867fdf4c73b7a885ed.jpg

en o wee als je die regels overtreedt in de buurt van 1 van de Cinemaniacs, je wordt levend verslonden! al heeft eentje wel een punt als ie opmerkt dat popcorn verkopen in een arthouse-bios eigenlijk niet zou moeten kunnen.

Vido recenseert La nana.

http://www.xs4all.nl/~gert01/housemaid.html

Die zag ik een maand geleden en de hoofdpersoon is een van de interessantste filmpersonages van dit jaar. Megatip voor Ludo.

oh dat klinkt leuk ja, op d'n lijst. goed dat we volgens Vido de remake van The Maid kunnen laten zien (niet dat ik 't origineel al gezien heb)

Orgineel zag ik in de zomer. Waanzinnige zwart-wit prent, zo mooi geschoten. Geweldige beeldmetaforen (trappen!). Die remake was ik gisteren aan begonnen, maar de ondertitels bleken in elkaar gedraaid door een goed bedoelende aziaat... Toen is het Sympathy for lady vengeance geworden. Wraak en Olaf, wordt nooit wat. Hier en daar wel mooi geschoten, maar godallemachtig wat een dik aangezette melodramatische flauwekul is dat eigenlijk zeg. Daar moet je die film niet voor kijken, is het dan. Nee, voor het wraakthema dat zo goed wordt uitgewerkt...

Mmm, die vond ik toch veel beter/subtieler dan Old Boy...maar goed ik kan me het melodrama ook niet herinneren, vooral die moeder-dochter relatie was als ik me goed herinner erg mooi uitgewerkt. Wraak, het blijft wel lastig inderdaad, worden net altijd de foute types iets te enthousiast van. Je ontstijgt eigenlijk heel moeilijk de standaard kungfu/Raw Deal riedel.

ik vond Old Boy beter.

Gloria
Nerdy regisseurs-projectjes ('kijk alles van..') kwamen dit jaar nooit echt van de grond. En als ik er wel aan begon vergat ik het halverwege weer. Ik dacht eigenlijk dat ik al klaar was met Cassavetes, maar er staan er nog een paar. Waaronder deze. Alcholist Cassavetes lijkt me echt iemand die niet met kinderen om kon gaan, dat ga je althans hier vermoeden. Zijn vaste hoofdrolspeelster Gena Rowlands vormt een team met een jong knaapje, dat op Michael Jackson ten tijde van Ben lijkt. En god wat is het jochie slecht. Werkelijk élke zin is ongeloofwaardig, overdreven, pratend in akelig ongrappige one-liners en ga zo maar door. Het arme kind werd zelfs voor een Razzie genomineerd, wat wel heel wreed is van die organisatie... (Moet je een 6-jarige vernederen...) De film begint niettemin ijzersterk en sfeervol, de kleuren van de film zijn sowieso prachtig, echt nog seventies, alhoewel de film in 1980 werd uitgebracht. We zien een vrouw zenuwachtig in een bus, ze valt om, stress, stress, thuis is het niet beter. Het gezin moet hapsnap verhuizen, in de gang van de sjofele flat posten wiseguys. Grauwe donkerbruine liften, junkies in de portieken en dan de deurbel. Oh neen! Het blijkt buurvrouw Gena Rowlands die de redder in nood líjkt en het zoontje kan redden, voordat de rest door de maffia wordt afgemaakt.. Dan zit Rowlands daar dus met het kind, en ze heeft net gezegd kinderen te haten.. Toch neemt ze 'm mee, kidnapt ze 'm in feite. Vanaf daar wordt de film chaos en gaat alles rammelen. Eerst lijkt de film een soort Julia te worden (met Tilda Swinton) maar dan blijkt Rowlands meer een soort Léon. Erg geloofwaardig wordt dat nooit, al is het stoer, één vrouw die 't tegen de maffiosi opneemt. Maar eigenlijk zijn dat haar vrienden, wat voor (geheime) agenda heeft ze eigenlijk met dat kind!? Geen misschien, Cassavetes lijkt 't in elk geval niet vooraf bedacht te hebben! En hij doet werkelijk maar wat, ene moment laat Rowlands het jongetje ergens staan, dan gaat ze 'm weer wanhopig zoeken. En zo gaat het maar door. Erg irritant. Wél mooi is, zoals ik al zei, de cinematografie, misschien wel de mooiste scene is als Rowlands vanuit de achteraam van een auto het mannetje zoekt in een louche neighborhood, met hulp van rapper Rick Ross als taxi-chauffeur.
Stiekem toch benieuwd of Lumet dit heeft weten te verbeteren in zijn remake... (Niet volgens de pers in elk geval en de Razzies gaven daar een nominatie aan de 'moeder'-rol, Sharon Stone) Er was geen redden an denk ik.

Inception
Zie voorpagina.

The Blackboard Jungle
In Amerika waren ze dus al met Entre Les Murs akkefietjes bezig in de fifties. Al werd dat toen door Hollywood in een behoorlijk patriottistische slijmfilm gegoten. Wel met goed acteerwerk, bijvoorbeeld van hoofdrolspeler Henry Fonda die er met opgeschoren slapen uitziet als voetbaltrainer Peter Bosz. Hij begint aan een baan als leraar in een soort banlieu-klas, ongeinteresseerd Dangerous Minds-gespuis en cynische leraren. Op dag 1 moet hij al een verkrachting van een lerares voorkomen. Héél flauw van de film gedraagt de film zich de rest van de film als slet, alsof het stiekem toch een beetje uitgelokt was. Fonda's plan van dag 1 lijkt om bij de grootste en sterkte neger in het gevlei te komen, hij gaat wel heeeel diep door de knien om vrindjes te worden met Sidney Poitier (stoer van buiten maar in zijn hart goed en een slachtoffer van de omstandigheden). In een andere wat genante scene blijkt Poitier wel een barbershop zanggroepje te hebben. Fonda's grootste uitdager is een Brando/Newman achtig straatgang schoffie, gespeeld door Vic Morrow en die doet dat fantastisch. Haalt het bloed onder de nagels van de kijker vandaan. De laatste confrontatie is dan weer volkomen over the top, het vege lijf van de leraar wordt gered met behulp van een Amerikaanse vlag. Jaaaaa. Zo'n film dus. Vol goede bedoelingen en vooraf verontschuldigingen dat ze zo'n moeilijk onderwerp zelfs maar ter sprake brengen. Typisch voor die supervoorzichtige Amerikaanse reflexen (hebben ze nou nooit in hun buitenlandse politiek) is dat de leraar de wind van voren krijgt van zijn rector, die bloed voor de ogen krijgt als hij via via hoort dat Fonda het woord 'nigger' in de klas heeft gebruikt... Fonda krijgt geen eens kans om iets uit te leggen.

Zat meteen te denken over: wat zijn dan goede wraakfilms? Sowieso Point Blank. Die Clint met dat geverfde dorp waar ik de titel altijd van vergeet. En dat is het wel. Kill Bill is een glorieus meta, dus die telt niet. Straw Dogs heb ik altijd ambivalente gevoelens over.

de definitie is zeker hoofdpersonage wil/neemt wraak he. want Bring Me the Head of Alfredo Garcia heeft ook vanalles met wraak van doen, maar niet zo rechtlijnig ;)

het Oostenrijkse Revanche heeft een heel subtiele vorm van wraak.

héél flauw van de film gedraagt de film zich de rest van de film als slet

lol. zij dus.

Bring Me the Head of Alfredo Garcia

Ah, die was ik dus vergeten. :) Inderdaad, die is zo fucked-up, vooral als hij tegen dat hoofd gaat praten. Zo goed.

Once upon the time in the west. Wraak-ijkpunt.

Hard Candy en Katalin Varga spring to mind, zonder historisch besef. :)

Een sterke, historische Japanse wraakfilm: Seppuku/Harakiri (Masaki Kobayashi, 1962).

Of Lady Snowblood (Toshiya Fujita, 1973), een inspiratie voor Kill Bill. Deel 1 van Lady Snowblood deed me echter zo weinig dat ik nog steeds niet aan deel 2 ben toegekomen.

Vengeance (Johnnie To, 2009) met Johnny Hallyday als wraakengel in Hong Kong ziet er mooi gelikt uit.

En dan weer historisch verantwoord: Get Carter (Mike Hodges, 1971) met Michael Caine die op zoek gaat naar de moordenaars van zijn broer.

@Ludo: in Gloria van Cassavetes is iets raars aan de hand met eten. Voor details verwijs ik graag naar de column in Subbacultcha Magazine van februai 2009 (pagina 33).

Get Carter is inderdaad goed, jammer van dat duffe einde.

x-post hah geweldig artikel, Phil bestelt peach pie (hij wil eigenlijk ander soort pie maar die is er niet) en de bestelde pie komt ook nooit aan. (zoals de hele film om volslagen onduidelijke redenen)

als er nog eens wat in de SC staat "moet" je t hier melden, die dingen bereiken het Zuiden nooit ;)

qua wraakfilms: http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/TH1PoYd8UFI/AAAAAAAAC48/2bvoGEPXcE0/s1600/robocop.jpg

of kon je nou niet deeplinken vanuit Blogger en zie ik dat plaatje alleen

ik zie 't plaatje.

Paranormal Activity
Hoewel ik voetstappen van een nietstoffelijke entiteit bijvoorbeeld een beetje eh, raar vind, is dit toch wel een spannende film. Net als Blair Witch Project (vond ik geen bal aan) en [•REC] (vond ik erg goed) zo'n 'found footage' film die wel een stuk minder zenuwachtig gefilmd is (statief :) ). Echt wel spannend, maar ik kon prima slapen erna, terwijl ik 'm toch alleen heb gekeken. :)

Les Deux Orphelines vampires
Misschien doordat ik deze er achteraan had geprakt: Rollin, dus wederom aantrekkelijke meiskes die op bloed uit zijn. Voor het verhaal kijk je geen Rollin, al is het wat minder warrig dan Rose de fer en Perdues dans New York. De sfeer is echter weer dik in orde, ondanks de soms wat cheesy synthesizer muziek (de film is uit 1997).

Echt wel spannend, maar ik kon prima slapen erna, terwijl ik 'm toch alleen heb gekeken. :)

heh net op teletekst, 'man belt 112 na zien spannende film' (misschien The Killer Inside Me) hij zei dat ie zijn vrouw had vermoord, de politie valt zijn huis binnen: niets aan de hand.

(in Maastricht!)

zo 4 op een rij, kwartet of dat soort dingen

heb ik elke dag ;)

ik niet....eh maar nu voor de tweede keer haha

Niet dat ik jullie stroom wraakfilms wil onderbreken, maar ik zag gisteren Ladri di Biciclette voor het eerst, samen met mijn vriendin die het halverwege al niet meer droog hield, en naar aanleiding daarvan hielden wij ons vandaag bezig met de vraag: wat zijn de zieligste/treurigste films? Ik kon alleen All Or Nothing verzinnen die bij mij net zo'n diepe, mooie, menselijke droefenis teweeg bracht als De Fietsendieven. Als je erop gaat Googlen, stellen de internets 'Titanic' voor, maar de tranen die ik daarbij liet waren toch van andere aard.

Bij Lilja 4-ever zat ik bij dat shot van de hemel en daarna Rammstein voluit te janken.

Het Nederlandse Skin hakte er ook flink in.

Het klinkt misschien vreemd maar ik vond Being John Malkovich erg treurig op een originele manier, zonder dode moeders/doodzieke broertjes/verloren teddyberen/incest.

Echte tearjerkers ken ik verder niet zo, ben zelf meer van de "zucht, neonmelancholie, ik steek nog een sigaret op" maar verder is er natuurlijk treurnis genoeg. Amantes del Circulo Polar en mega-treurnis trip Solaris. En toch ook wel Idoterne. Zo even snel uit het hoofd.

treurigste film, eerste wat ik denk: Idi i Smotri
http://2.bp.blogspot.com/__1XI02zTnpY/Rv34UXfVccI/AAAAAAAAAFo/-uGVhrnygJ8/s1600/bscap3066ie.jpg

Killing Zoe
Eentje voor de Nacht van de Wansmaak. Regisseur is een mattie van Tarantino en is tegenwoordig vooral in het nieuws als hij twittert vanuit de gevangenis na allerhande akkefietjes. Hij schreef mee aan Pulp Fiction en Reservoir Dogs enzo, maar op zijn eentje redt ie 't écht niet. Eigenlijk is Killing Zoe gewoon een ouderwets foute exploitatie-film, al valt er niet om te lachen. Alleen de eerste 10 minuten zorgen voor een glimlach en vlinders, als we Eric Stoltz, die er hier met stupide baardje en lange haren uitziet als een soort neppe rockzanger (denk Nickelback). Hij moet een gangster voorstellen en gelouterde kluizenkraker, maar dat geloven we helemaal nergens. Wat we wel geloven is dat hij heel blij wordt van de prostituee die 'm in zijn Parijse hotelkamertje komt opzoeken. Dat is niemand minder dan de beeldschone, jonge Julie Delpy. De eerste 10 minuten bestaan uit dirty talk en stripteases en 't arme ding wordt meteen verliefd op de gangster. (Kan alleen in hele slechte films...) Daarna wordt Delpy letterlijk poedelnaakt de hotelkamer uitgezet en beginnen de voorbereidingen voor de bankheist, of nou ja voorbereidingen. Stoltz en zijn oude maat Anglade (die kerel uit Betty Blue) houden zich vooral bezig met heel. veel. drugs. Vind je 't gek dat de bankroof uitloopt op totale amateuristische waanzin voor grappig bedoelde macho-oneliners. Anglade bloedt flink in 't rond wat het gevaarlijkste aspect aan de overval nog een hiv-besmetting maakt. (Zijn personage heeft dat eerder opgebiecht). Ondertussen onthult hij aan de collega's van Delpy, die heeeel toevallig ook in de bank werkt, dat ze ook nog bij klus. (En dat terwijl ze kunstacademie-student is, hoeveel geld heeft ze nodig!?) Niet dat haar collega's niet al zo'n vermoeden hadden, tenslotte ze draagt ze op d'r werk een gaatjeshempje met nada eronder. Zo'n film dus...

The Runaways
Akelige saaie biopic. Als je dit vergelijkt met dat John C Reilly-vehikel waarvan ik de titel even kwijt ben (waar ie o.a. door een Smile-fase ging) dan had die tweede 100x meer diepgang en meer te zeggen over de muziekwereld. Zó vlak is dit dus. The Runaways gaat over een meidenpunkbandje in de seventies, bij elkaar geraapt door een geschifte excentrieke manager, gespeeld door Michael Shannon die flink bitchend tekeer gaat, het enige goeie aan de film.. Hij is alleen vrij weinig in beeld omdat hij niet eens meegaat op tournee met de 16-jarige meisjes. Roadies zijn ook al in geen velden of wegen te bekennen. Het probleem aan de film is vooral dat de hele seventies helemaal niet tot leven komen, het is allemaal zo gladgestreken, elke punk-grittyness ontbreekt volkomen. De Stooges-liedjes op de soundtrack zijn de enige die dat hier wél hebben.. Personages in de band zijn er ook al niet (in een rare anekdote konden de producers maar de rechten van 2 van de 5 kopen!?) Wel de 2 belangrijkste. Het gitaristenmeisje wordt gespeeld door een kind uit Twilight. Ietjse interessanter is de blonde zangeres die al snel een soort Nico wordt en ten onder gaat. Uiteindelijk staat ze bij de supermarkt een ui en een whiskey te kopen. Meer van dat had de film goed gedaan.

Winter's Bone
Gelukkig eindelijk een interessante én goede film. Een beetje in de hoek van Frozen River, ruraal Amerikaanse armoede en een vrouw die daar mee moet dealen. Daar is het een veertiger-vrouw met eigen kinderen. Hier is 't een meisje dat door gekte van ma voor haar broertje en zusje moet zorgen. Ik vond de hoofdrol in Frozen River sterker maar wat Winter's Bone zo goed maakt is de bizarre setting. De film speelt zich af in het Amerikaanse heartland waar kennelijk een soort kampers wonen. Ik zou niet weten hoe ze anders te omschrijven. Volledig buiten de wet levend. (En met een hekel aan 'the law') Familievetes, erecodes, het zijn net mensen uit St Willibrord. Waar in het Brabantse heartland waarschijnlijk xtc-labs en vooral veel wiet-kwekerijen staan houdt men zich hier bezig met 'cooking up crank' en dat is wat de pa van het meisje in de problemen heeft gebracht. Problemen is zwak uitgedrukt, hij is pleite en zal niet terugkomen wordt al snel duidelijk. En dat is noodzakelijk (al is het nou levend of dood) want anders komt een andere typisch Amerikaanse folklore het gezinnetje uit het huis gooien. De bondsmen! Een type in een dure kar die ie-de-reen in de omgeving kent, want ja al die figuren zitten om de week op het bureau. Het meisje gaat dus op zoek naar pa en hier moet ik wat over haar hoofdrol zeggen, ik vond dat die wat consistentie miste. Wat mij betreft zijn er 2 opties; het meisje is onervaren en angstig en wordt tijdens de zoektocht volwassen, of ze is dat al (wat in haar situatie veel logischer wordt) en ze zet gewoon koppig door. Het probleem is dat ze die 2 dingen de hele film lukraak afwisselt. Het klopte niet helemaal voor mijn gevoel. Wat mij betreft had ze de hele film zo gedaan als ze aan 't eind tegen de sheriff doet. Snoeverig, uit de hoogte, pochend over haar familie. Dat leek me gewaagd én gepast. Ook wordt de film na een tijdje helaas gaandegehouden door wilde acties van anderen, het is maar een film denk ik dan het plot had zich enkel door acties van het meisje moeten 'voortbewegen'. Dan zou ie spannender zijn geweest. Ze krijgt hulp van o.a. haar gewelddadige oom Teardrop (dat soort namen dus he) een fijne rol van John Hawkes, als een soort Viggo Mortensen-lite. (We kennen hem uit Me and You and Everyone We Know) Ondergewaardeerde acteur. Hij mag de film eindigen met Jandek-achtig gepingel op de banjo. (Als ik aan Jandek ga denken móet de film eigenlijk toch wel goed zijn, bedenk ik me)
Terzijde: ik vond het ook wel jammer dat de film in t begin weinig tijd neemt om de ellende en de honger van het leven in dat gezinnetje te schetsen. De buren moeten eten brengen (vlees is zeldzaam) ik had dat best klaargemaakt zien worden. Juist om aan te geven hoe bijzonder dat was. Later schiet men eekhoornen, die worden gevild (goed dat we dat zien) maar ik had ze ook best aan een stok boven de barbecue willen zien....

Panic in the Streets
Had ik opgeschreven voor de rol van Richard Widmark, maar het is niet zijn beste. Al zijn z'n eerste paar scenes wel de moeite, laconiek thuis, kibbelend met vrouw en zoontje, die laatste lijkt overigens ingepalmd door een homoseksuele buurman, maar Widmark (en de film!?) heeft geen tijd om 't te zien... (Ik verzin dit niet het is overduidelijk) Later neemt de film ook nog even 15 minuten voor het oplossen van Widmark's huwelijksperikelen, wat dan een beetje slecht getimed is, ook gedraagt zijn vrouw zich wel heel onderdanig dan. Ze is met de pil gestopt, maar allen omdat ik weet dat jij dat wil o echtgenoot...
Gaat de film ook eigenlijk helemaal niet over. Widmark speelt in potsierlijk nazi-uniform een ambtenaar (!) van de health service, die ontdekt dat er een pest-dreiging in de vorm van een Aziatisch lijk in New Orleans is aangekomen. Volgt een verwode zoektocht naar alle figureren die met dit schimmige figuur in aanraking zijn gekomen... Dat wordt afdalen in de wereld van de wiseguys en scheepsjongens, mooie beelden. Vooral oppergangster Jack Palance maakt indruk, de man loopt er zo hologig bij dat je je afvraagt of ie zelf niet aan TBC leed. Voor extra effect hebben ze dan de dikke Zero Mostel tegenover 'm gezet. Dat duo is eigenlijk boeiender dan de avontuurtjes van Widmark. Maar als altijd, van dit soort minor noirs kan ik altijd wel genieten, zelfs als 't niet meer dan degelijk is.

Het probleem is dat ze die 2 dingen de hele film lukraak afwisselt.

Ze is zeventien, hè. Die mengeling van vroeg-volwassenheid en restjes puberale onzekerheid vond ik daar nou juist goed bij passen.
Eén van dé films van het jaar, wat mij betreft. Erg spannend ook, bijvoorbeeld in het café en bij de familie 'boven'.
De soort minimalistische country-noire-soundtrack past er goed bij.

Ze is zeventien, hè.

dat is waar natuurlijk, maar toch. dit is een beetje dat vaker terugkerende gevoel van dingen die lekker in een filmische 'mal' moeten passen en keihard realisme. (en dat botst soms)

maar ik vond 't ook een mooie film. had nog wel méér muziek in mogen zitten van mij, al is die dikke vrouw met een mond die wegvalt in haar gezicht, die een liedje zingt prachtig. net als de army recruiter (die wel heel galant is eigenlijk)

Wat zit Ludo hier een beetje de erfenis van The Runaways te besmeuren, om het simpele feit dat er een slechte film over is gemaakt?

het is allemaal zo gladgestreken, elke punk-grittyness ontbreekt volkomen.

Ze kwamen dan ook uit West LA. Punk grittiness zoek je maar in Hackney.(Plus The Runaways waren veel meer pop dan punk, net als Blondie en The Go-Go's)

in een rare anekdote konden de producers maar de rechten van 2 van de 5 kopen!?) Wel de 2 belangrijkste

Dan bedoel je Joan Jett en Lita Ford, neem ik aan? Wat hebben ze met de anderen gedaan dan? Geen Michael Steele (later van de Bangles)? En hoe heet 'de blonde zangeres' (Cherie Currie) in de film dan?

Ietjse interessanter is de blonde zangeres die al snel een soort Nico wordt en ten onder gaat

'ten onder gaan' geherinterpreteerd als 'beeldend kunstenaar worden'? Wel met kettingzaag, maar toch.
http://www.chainsawchick.com/

Haha, chainsaw art, awesome. :D

gheheh, het ging dus niet om Lita en wel om Currie, de blonde zangeres. zij schreef het boek waarop de film gebaseerd werd, de film werd vervolgens geproduceerd door Joan Jett. (mede dan he)

maar The Runaways waren dus gewoon de Spice Girls avant la lettre.

zat nog wel te denken: noem een bandje waarin een meisje electrisch gitaar speelt waarin ze GEEN main vocals doet en het bandje ook geen all girl group is. En om Seedling weg te werken, het mag ook niet 3 meisjes 1 jongen zijn, de verhouding moet minstens 50/50 zijn. roept u maar.

Da's moeilijk. Ik kom alleen op Charlotte Hatherley toen ze in Ash speelde.

god ja, hoe heette die hit ook alweer met zo'n clip op het strand? in de regen? zo'n MTV-hitje.

"A Life Less Ordinary" volgens mij, soundtrack van de gelijknamige film die me eigenlijk nauwelijks is bijgebleven.

https://www.youtube.com/watch?v=szUeXBaOfl4

Mozeskriebel, ik had destijds net zulk haar als die zanger. Het is inderdaad net zoals Angus Deayton ooit zei: "Some people are lucky enough to go bald at 17".

Hmm, is dat een strand? In There's a Star staan ze op een vulkanisch strand in IJsland. Verder zou ik het niet weten - ook het antwoord op de wel zeer specifieke vraag van Ludo niet. Ik zag pas nog een vrouwelijk bassist die geen lead vocals deed - in Two Wounded Birds, maar daar houdt het wel mee op. Ik vind ook: áls je een vrouw in je band hebt, altijd laten zingen.

ghehe, Pieter Huistra (trainer van FC Groningen) vind ik daar ook een kandidaat voor. man van in de 40 ofzo met gigantisch veel haar, zou die eigenlijk trots op moeten zijn, maar 't ziet er belachelijk uit.

http://ajax.nieuwslog.nl/data/subdomain/32/article/20090514164733_Huistra__Pieter.jpg
en dan is dat plaatje nog redelijk, normaal zit t nog gelikter opgecoiffeerder, alsof ie bij de kapper onder zo'n omaatjes-warmte-kap/hitte-ding/permanentje zit.

dit is niet de Ash die ik bedoelde (maar misschien zit ik aan een ander bandje te denken, ik gaat nog even op youtube speuren)

de Ash video die ik bedoel heeft een verlepte kermis/Brighton sfeer

deze zal t zijn, ik zie effe geen strand heheh ;)

https://www.youtube.com/watch?v=s3WLaOdHi94