Filmforum

hehe, ^knew this would come.

ik vind 'm ook erg mooi.

van Kagemusha vind ik vooral dat begin hilarisch, met de 3 identieke mannen. daarna wordt het me wat te verwarrend, dan liever het simpel-Shakespeariaanse Ran.

alle 4 sterren stonden al op de lijst geloof ik :) (of waren gezien)

hoop RIPS de laatste tijd.

https://www.youtube.com/watch?v=zhyCL-ELRxg

daarna opmerkelijk veel aandacht (een heel artikel in de Volkskrant) voor de regisseur van de Empire Strikes Back. ik weet zijn naam nu al niet meer.

grootste meeste en meest tragische of toch gewoon stoerste dood, is de zelfmoord van de 95 jarige Italiaan Monicelli. (hij sprong uit het raam van een ziekenhuis) hij was degene die een paar alinea's had moeten krijgen in de kranten (of ik heb ze gemist misschien)
regisseur van o.a.
http://www.youtube.com/watch?v=zhyCL-ELRxg

http://flickfeast.co.uk/wp-content/uploads/2010/08/Big-Deal-on-Madonna-Street.jpg

Het overlijden van Leslie Nielsen was maandagavond reden voor weer een zinloze discussie in DWDD met aan de ene kant blinde fans René Mioch (voor wie een scheetkussen het summum van humor is), Ruben ‘lacht om alles’ van der Meer en Maxim 'Rembo' Hartman en aan de andere kant Matthijs ‘ik geloof dat ik het steeds minder leuk begin te vinden’ van Nieuwkerk en Jan ‘weet je wie leuk is? Louis de Funès, die is pas leuk’ Mulder, kibbelend over matige fragmenten uit wanproducten als Scary Movie deel 1 t/m 69. Dat ze het niet zouden hebben over klassiekers als Forbidden Planet, was te verwachten (overigens wel genoemd in het NOS-journaal). Gelukkig werden in DWDD beter geslaagde fragmenten getoond uit Airplaine! en Police Squad (Nielsens hoogtepunt?).

Het pijnlijke aan Nielsens komische carrière is, dat zijn gevoel voor humor afhankelijk was van het talent van zijn scriptschrijvers annex regisseurs. Als je Repossessed (Bob Logan, 1990) hebt gezien, weet je tot welke diepe afgronden dat soms kan leiden.

De carrière van Mario Monicelli is geheel en al aan mij voorbijgegaan. Zijn bijdrage aan de portmanteau Boccaccio '70 (1962) (ook met bijdragen van Fellini, Visconti en De Sica) zal ik waarschijnlijk niet gezien hebben, aangezien die buiten Italië meestal was weggeknipt. Misschien moet ik toch ’s de Criterion-editie van Big Deal On Madonna Street gaan checken.

Op Euronews (zeer cultureel en kosmopolitisch) zag ik dat Monicelli was overleden. Kende de man en zijn films niet maar ik vrees aan de beelden die ze lieten zien dat er weinig van overblijft in 2010, Italiaanse kluchten met priesters, domme coppers etc. Je kent het wel.

dat zou best kunnen ja (zooo positief was ik nou ook weer niet over Big Madonna, maar best een amusant/gemoedelijk filmpje met grote namen als Matroianni en Toto)

bovendien zal Monicelli wel belangrijk zijn geweest voor de Italiaanse cinema. (hij won ook een trits Zilveren Beren enzo)

Maxim 'Rembo' Hartman

Die had een geweldig programma over humor bij SBS6 ofzo. Keek geen hond naar maar daar maakte hij een hele leer van inderdaad overal de humor van in te zien.

Idd, ik vond Forbidden Planet ook meer vermeldenswaard dan al die flauwe ongein films.

vandaag trouwens WEL een stukje over Monicelli in de VK. excusez moi. :)

Love Streams
Meestal is het omgekeerde het geval, maar ditmaal had ik het gevoel dat de weinigen die op IMDB voor deze film stemden hem overwaardeerden. En dat moeten dan allemaal Cassavetes-connaisseurs zijn... Wat daarvan te denken. Dit is wel een aparte, Love Streams bevat de beste én de slechtste grap in man's hele oeuvre denk ik. Toch al niet zo'n grapjurk natuurlijk. Hij speelt zelf een excentrieke schrijver in een villa vol schoonheden (die hij gewoon loon betaald om daar rond te dartelen). Op een gegeven moment wordt hij opgezadeld met z'n zoon (die een jaar of 10 is ofz). De dames kirren van plezier en willen het arme kind aaien en knuffelen. Het jongetje rent in paniek weg. Sneu-grappig. Voor de slechtste grap zorgt de andere helft van het verhaal, Gena Rowlands natuurlijk, die hier de zus van Cassavetes speelt. (Al kun je zien dat het echtpaar heel close is). Zij speelt verder gewoon weer haar trademark-rol van vrouw op het randje van een nervous breakdown. Ze trekt bij broeflief in en bedenkt dat het huis wel wat leven kan gebruiken. Tijd voor een beestenbende. Geiten, kippen, etc. Ik kan het even niet goed uitleggen, maar die veel te lange beestenscenes zijn echt dramatisch, Rowlands als komiek, nee hoor.. I am so appalled zou Kanye zeggen. Rond die tijd is de film ook in pretentieus Greenaway achtig territoria van absurdisme belandt, ik kon er niks mee.

Celda 211
Lekker slechte formulefilm die aan het eind plots realistisch wordt. (En daarmee deze kijker ergert). Al het andere is namelijk hilarisch vet aangezet. De slechteriken in deze film zijn (gechargeerd) allemaal kaal, allemaal baardig en bovenal hebben allemaal EVIL VOICES. Er zit een halvegare in deze film met de ranzigste stem van het jaar (die een soort running gag wordt). Je hoopt eigenlijk dat ie binnen 2 tellen wordt afgeknald, wat best zou kunnen want dit alles draait om een gevangenisopstand. Hoofdpersonage is een bewaker die dankzij het aan alle kanten rammelende plot ín de gevangenis belandt en zich moet voordoen als 'inmate'. (Een erg gaaf idee!) Hij doet dat dan wel weer meteen overdreven/verdacht goed m.i. En de Columbiaanse crew in de gevangenis gelooft 'm eigenlijk nooit. In tegenstelling tot de dommigere blanken. Celda 211 is zo'n film die een Amerikaanse remake verdient (en misschien wel kan gebruiken) maar een fascinerend aspect zou dan sneuvelen. De lui van de ETA die ook in de gevangenis zitten en door de leiding met fluwelen handschoentjes worden behandeld. Want god je zou de Baskische regering toch kwaad maken. Breekt (zo suggereert de film) overal de pleuris. ETA still runnin' the show, ik geloof het eigenlijk niet, maar stiekem is het wel stoer. (Je bent toch eigenlijk ook geen land als je niet ergens in een uithoek wat debielen heb die met geweld voor vrijheid strijden) Maar goed, zoveel screentime krijgen de ETA-jongens niet, meer tijd wordt ingenomen door het irritantste aspect, de avonturen en flashbacks van de vrouw van het hoofdpersonage. En niet alleen om aan het Spaanse quotum voor sexy teksten en scenes te komen... Het mens haalt het ook in haar hoofd om (HOOGZWANGER, dat vergat ik even) bij de poort van de gevangenis te gaan schreeuwen om de vrijlating van haar man. Belachelijke onzin. Maar noodzakelijk zo lijkt het, want al die rammelende elementen in het plot zorgen voor een fantastische beklemmende scene. Halverwege die scene denk ik; ha hebbes, ik zie de eindtwist aankomen. Maar dan komt ie... Niet! (Dat zou dus in de Amerikaanse remake wel moeten). Nu schakelt de film aan 't eind over op een soort van realisme, en dat is m.i echt veel te laat en zelfs wat irritant. Formulefilms moeten ook gewoon met formulehelden eindigen, dit is geen Prophete ten slotte.

Melvin and Howard
Een Hal Ashby-film door Jonathan Demme. Of een nieuwe aflevering in die serie die Rafelson met Jack Nicholson maakte. Seventies-sfeer, quirky personages, kortom heerlijkheid. Het hoofdpersonage hier (Melvin) lijkt ook op de jonge Nicholson en Beau Bridges als The Landlord van Ashby. Een dommige maar oh zo sympathieke oen dus. Hij ontmoet hier in the middle of nowhere een zwerver, die zegt Howard Hughes te wezen (de miljonair, piloot, excentriekeling). Melvin gelooft er geen klap van maar is tevreden als de man zijn zelfgeschreven kerstliedje zingt. Prachtige momenten samen on the road. Dat zijn de eerste 10 minuten en Howard (toch in de titel genoemd) zal het volgende uur (!) niet meer ter sprake komen. Eerst zijn er akkefietjes met de jonge schattige Mary Steenburgen, die een knipperlichtrelatie met Melvin heeft, hij moet haar b.v. constant uit stripclubs oppikken waar ze belachelijk staat te dansen.. Hier dreigt de film een beetje op Raising Arizona flauwigheid uit te draaien, maar het wordt leuker als Steenburgen haar man dan toch echt voor de laatste keer verlaten. Ze vertelt over een droom waarin ze een Franse vertaalster is. Melvin: maar je spreekt helemaal geen Frans. Zij: HET IS EEN DROOM. De absurde humor neemt toe en Pamela Reed (in een heel kordate bijna Nederlandse vrouwenrol) komt helpen om de film en Melvin te redden. Zij heeft duidelijk al de hele tijd een oogje op hem, op zijn werk (als melkman!!!!). Niets leukers dan dat soort geflirt op het werk (My Footlight Parade secretaresse-achtig). Uiteindelijk vinden de 2 elkaar toch, op een feestje in Hawaii. En dan komt eindelijk Howard terug, nou ja.. Die sterft en er belandt een testament op het bureau van Melvin. Die weet zich er nauwelijks raad mee, de melancholie neemt hand over hand toe, de pers verzamelt zich en natuurlijk wordt hij als leugenaar weggezet. Dit vond ik eerst een beetje raar tot ik bedacht dat je in Amerika met geld natuurlijk alles kan bewijzen, ook het niet waren. (Desnoods laat je jezelf vrij spreken van moord).
Maar zoals ik al zei, Melvin is een heerlijk simpele ziel, een geweldige held en hij vind alles best. En ik ook! Ik dacht zelfs even dat Mellencamp op de soundtrack langs kwam. Maar het was Creedence Clearwater Revival.. Tja. (Wel Crazy Horse!)

stukje over Catfish op de voorpagina

Get Carter
Wat een akelige film zeg! De misogynie van deze film is onwaarschijnlijk. Vrouwen zijn hoeren óf maagden en als de jonge maagd een hoer blijkt te zijn wordt hoofdrolspeler Michael Caine pas écht kwaad. Alle dames lopen ook in mini-rok of minder dan dat en bieden zich gewillig aan. In een bijna sadistisch vernederende scene voert Caine een telefoonseksgesprek met een dinnetje terwijl zjin pensionbazin héél hard op haar schommelstoel gaat zitten wiebelen. Ze slaakt nog net geen kreetjes. Als een vrouw in de film na een uur (!) voor het eerst wat eigen initatief neemt blijkt ze eventjes later bezopen. Het is me wat. Nus is dit wereldbeeld wat wordt opgeroepen natuurlijk wel passend bij de mannelijke personages die hier figureren. Zo dénken ze gewoon. Michael Caine speelt een gangster die teruggaat naar het kille Newcastle waar zijn broer net onder verdachte omstandigheden is omgekomen. Zijn zelfingestelde onderzoek is onnavolgbaar, best fascinerend en uiteindelijk toch een soort oog om oog tand om tand wraaktocht. (Weer een wraakfilm jongens!) Jammer dat het einde wat laf is... Zou je niet verwachten in zo'n compromisloze film.

The Housemaid
Ze doen ook weleens wat nuttigs met hun geld, die Qatari's. Deze film werd dankzij allerlei geldschieters gerestaureerd, waaronder dus de Arabieren én Armanio Giorgio of hoe heet dat merk. (Scorsese had er trouwens ook een handje in met een fonds) Die restauratie heeft trouwens wel merkwaardige effecten, de beelden zijn grotendeels kristalhelder, maar het geluid bleek toch lastiger te redden, daarnaast zijn er ook nog een zwik scènes die kennelijk nagenoeg vergaan waren, een enorme drop in kwaliteit. Ondanks al deze inspanningen zal het tussen mij en de vroege Aziatische cinema (zeg voor de jaren '70) niet iets worden. Behalve Woman in the Dunes en de meesterwerken van Kurosawa schiet me eigenlijk niets te binnen waar ik echt van genoten heb. Olaf had het bij deze film over Hitchcock, ik zou zeggen het is de Koreaanse Bunuel. (Dat verklaart in mijn geval ook beter dat het me niet zo veel deed). Klassenstrijd, de seksuele repressie de bourgeoisie zichzelf oplegt, dat soort thematiek. De kwaaie feeks is de huismeid, die in haar eerste scène meteen rücksichtslos een rat doodmept, dus dat wordt een femme fatale. In een mengeling van realisme, film noir en melodrama neemt de huismeid het huishouden over. (Meer dan de bedoeling is haha) De echtgenote denkt alleen maar aan geld, in een van de meer sprookjesachtige scènes blijft ze maar naaien (achter de naaimachine) tot ze er in slaap valt. Als ze weer wakker wordt gaat ze weer gewoon verder. Haar echtgenoot wordt verleid door 't dierlijke in hemzelf (ofzo, dit klinkt als blabla) in de mooiste scène van de hele film gaat de huismeid met blote voeten op zijn voeten (met schoenen) staan. Heel sensueel. De kindertjes zijn trouwens wel wichtjes, het jongetje krijgt in elk geval zijn verdiende loon. (En het meisje een eekhoorn...) Een van de dingen die een drempel opwerpen bij deze film is de avant-gardistische orkesttrack, die maar dóórgaat. Toch zit er nog wel een mooi muzikaal moment in als de huismeid (op dat moment door abortus in crisis) diep in de nacht op de piano gaat zitten hameren. Het klinkt atonaal, maar toch nét niet.

Catfish
Zie Subs-site.

Murder By Contract
Ik zal maar niet weer over misogynie beginnen, ik wil geen conservatief of moraalridder lijken natuurlijk. Het verschil met Get Carter is dat hier alleen het hoofdpersonage er last van lijkt te hebben. ('Vrouwen stammen af van apen, ze zijn belachelijk nieuwsgierig'). Voor een film noir is het ontbreken van een femme fatale wel opmerkelijk. Al is er wel een vrouw die gedood moet worden en voor dood zorgt, maar dat is toch wat anders dan iemand die de touwtjes in handen heeft. De 2 andere vrouwen die een uitgebreide scene hebben zijn dronken en hoer! De laatste is een Marilyn Monroe-typeje die haar 'cab fare' betaald krijgt. Hoofdrol is voor een huurmoordenaar die eerst nog een Oldboy-achtig trainingsregime volgt en Le Samourai-achtig cool lijkt, maar al snel door de mand valt als een Taxi Driver-achtige idioot. Hij moet in Los Angeles een klusje doen, wat vooral uit tactisch wachten bestaat. De matige film laat zichzelf (en de kijker) in slaap soezen, dermate dat er uiteindelijk nog haast moet worden gemaakt in een afgeraffeld slot.

2 dingen die nog moeten gezegd worden over Murder by Contract. 1)Mark Ruffalo lijkt zijn hele acteren gebaseerd te hebben op Vince Edwards, hier de hoofdrol, hij ziet er hetzelfde uit en praat identiek. 2)de soundtrack is absurd! vol exotisch akoestisch (en electrisch) gitaarwerk. totaal anders dan je zou verwachten in een film noir en daarom leuk. jammer dat de rest van de film niet dat niveau heeft.

Over Mark Ruffalo gesproken: The kids are allright! Ik zeg Oscar. Ik ben inmiddels een uitgesproken fan van deze man, die echt actief zijn repertoire uitbreidt.

morgen een docu van Kleijwegt over Philip K Dick zeg ik even voor Omar, die dat vast al ergens anders las.

is die Dick werkelijk een slechte schrijver trouwens of is dat zo'n excuus van SORRY het is Sci-fi dus het is eigenlijk slecht maar die Dick is werkelijk goed slecht, zeg maar.

Ik heb alleen VALIS gelezen, niets aan opgevallen qua stijl … maar ik las het tussen Corbin en Guénon in wat misschien ook niet echt literaire hoogstandjes zijn. :)

Wist van niks, waar dan?

Nooit begrepen waar ze het over hebben als ze zeggen dat hij niet goed kon schrijven. Soms een beetje gehaast en dan gebruikt hij bijvoorbeeld opeens veel het woord 'presently'. Bovendien als je zo aan het goochelen ben met realiteitsniveau's let je even niet op "het schijnsel van het theekopje, dat een tussen wit en roze zweem afgaf, verfijnd als het licht dat in de kathedraal van Reims viel op die ochtend dat ik ontzettend moest SCHIJTEN!!!" Heb het idee dat men elkaar weer aan het napraten is, zal wel ergens op Wikipedia staan. ;)

gheheh.

stond in die old skool linkse media Vrij Nederland (waar Kleijwegt ook voor schrijft) en VPRO gids.
maar goed, The Owl In Daylight, Philip K Dick is Here, morgen om 23:00 op NL2 (in het Uur van de Wolf Of Holland Doc ofzo, of allebei)
Kleijwegt heeft zich uitgeleefd met spiegedeliese filtertjes zo zouden er beelden in zitten van de wegen van LA bewerkt met filters die de politie gebruikt om wietplantages op te sporen...

The kids are allright! Ik zeg Oscar.

Voeg Annette Bening ook maar toe.

mooi stukje trouwens Vido over Love Streams, makes more sense than the movie zeg maar.

Cinemania
Wederom met dank aan Ludo voor de tip. Zelden zo gelachen, of liever gezegd, besmuikt gegrinnikt om mensen die op de een of andere manier door het leven zijn beschadigd. Ik heb altijd al beweerd dat er bij mannen een dunne scheidslijn bestaat tussen hobby en obsessie en deze documentaire is daar een uitstekend voorbeeld van. Meest hilarische was waarschijnlijk het omgekeerde topsportdieet dat een van de cinemaniacs volgde, moddervet vreten dat er in ieder geval voor zorgde dat hij tijdens een film nooit naar de WC hoefde. Maar goed, een goede documentaire levert je meestal nieuwe inzichten op, ook al omdat ik vanwege mijn onvolprezen Cinevillepas zelf regelmatig in de krochten van de Amsterdamse filmhuizen te vinden ben. En ik betrapte mezelf erop dat ik mijn medebioscoopgangers plotseling met andere ogen bekeek: de vrouw van middelbare leeftijd die voorafgaand aan Winter's Bone met een verbeten trek om haar mond al het promotiemateriaal meegriste, de gezette Amerikaan (?) met kekke heuptas die, staand in het gangpad, via een ingewikkeld algoritme leek te berekenen waar hij nu weer eens ging zitten. Ze zijn onder ons, de cinemaniaken.

Winter's Bone
Naar aanleiding van de diverse tippen op dit forum eerst maar eens Frozen River bekeken en ik ben er nog niet over uit welke ik de betere film vind. Allebei goede films en op alle twee is wel iets aan te merken: houterig acteren (Frozen River) en veel te traag (Winter's Bone). Het is wel een ideale double bill voor deze tijd van het jaar.

hehe lol @ Cinemania beschrijving :)

dat promomateriaal graaien is zo'n gek idee nog niet. ik zocht eens op wat een poster van After Hours nou doet (mijn favoriete film) duizenden dollars. zoveel zijn er daar ook niet van gedrukt natuurlijk.

Wellllllnee, $29.999.99. Je moet natuurlijk wel ekte-ekt obsessief zijn. ;) (of moet je per se een 1985 mint met cokeresten van Scorcese erop hebben?)

Nou ja, zeg, ik schreef toch echt $29,99. Dus.

Cinevillepas … betrapte mezelf erop dat ik mijn medebioscoopgangers plotseling met andere ogen bekeek

Zoals de kale man in wit overhemd die steevast te laat binnenkomt, op onverwachte momenten net iets te hard lacht en altijd minstens een kwartier voor het einde weer vertrekt. De oudere dame die ik regelmatig zie, zit altijd op een van de voorste rijen, niet in het midden (zoals ik zelf zoveel mogelijk probeer te doen), maar helemaal rechts of, als rechts bezet is, helemaal aan de linkerkant. De gezette man met de tassen, die tot voor kort altijd helemaal vooraan op de eerste rij ging zitten, luid ritselend de hele film door voedsel uit de tassen haalde, constant bewoog en zich minstens vijf keer uitgebreid uitrekte, ben ik het afgelopen jaar niet meer tegengekomen. Ik zou me bijna zorgen om hem gaan maken.

Het is wachten op onflatteuze beschrijvingen van mijn eigen irritante aanwezigheid…

Nou ja, zeg, ik schreef toch echt $29,99. Dus.

oh dat valt nog mee, daar ga ik ns over nadenken.

waar ik keek was ie toch echt $255 (http://www.cinemasterpieces.com/cine_A.htm#a1) ok da's nog geen 1000 (dat was dan It Happened One Night, ofzo)

re cinemaniacs; die aan de zijkant zitten zijn de sociale foben. als je middenin de rij zit kun je niet zonder 'af te gaan' weg. (en ook niet snel, vooral dat natuurlijk)

Vido lijkt me iemand die tot de volledige aftiteling om is blijft zitte, butwhatdoiknow

Pas wanneer het Dolby-logo voorbij rolt, haast ik me naar de uitgang.

De oudere vrouw en de gezette man met de tassen komen me niet bekend voor maar die kale man heb ik volgens mij wel eens in de Movies gezien. Kwam tijdens Wallstreet 2 een kwartier te laat binnen, donderde bijkans over een stoel en vertrok inderdaad ongeveer een kwartier voor tijd. Ik dacht vanwege dat Alan Greenspan personage met z'n stomme vogeltjesgebaar, maar dat doet hij dus blijkbaar altijd.

Solitary Man
Hoe heette die door een vrouw geregisseerde film nou van laatst waar Rebecca Hall meedeed, die had eigenlijk net als deze wel een soort Woody Allen-thematiek. (Al is Solitary Man een stuk serieuzer) Beide hadden ook wel elementen uit de andere film kunnen gebruiken. Solitary Man is een beetje nep-indie, in tegenstelling tot de werkelijke warme dat uit die andere ensemble-film sprak. Maarrrr Solitary Man heeft natuurlijk wel Michael Douglas, een echt goede acteur, die echt wat met zijn rol doet. Hij deed me hier denken aan een man die ooit op de voorkant van het Volkskrant Magazine stond, in oud-koloniale uitdossing, een zakenman op Curacao, net zo'n eigengereid solitair type als de man hier. Gaandeweg het interview bleek die keerl ook al een 'wandelende dode' te zijn, die alle erge ziekten in zijn lijf gewoon negeerde, met wilskracht kun je een heel eind komen. Een van jammerlijkste aspecten aan Solitary Man is dat ze Douglas' gezondheids-wake up call aan het eind lijken te gebruiken als excuus voor al zijn gedrag, terwijl ie gewoon zo ís en altijd zo was. Vrouwenversierder, sjoemelaar, eigenlijk een klootzak all around en tóch mag je hem. Door omstandigheden komt ie hier in zijn oude universiteits-hometown terecht, waar ie zelfs als barman gaat werken (ik kreeg een soort St Elmo's Fire-visioenen, dit is de oudemannen versie daarvan). Zelfs Danny DeVito is serieus. Als het een Woody Allen film was geweest was 'de solitary man' ook nog met de vrouw van DeVito naar bed geweest, ik dacht werkelijk dat 't ging gebeuren, juist omdat zij de hele tijd uit beeld bleef. Opmerkelijk dacht Douglas na deze film werkelijk in de fysike malaise belandde, je ziet 't bijna aankomen hier, waterige oogjes et al.

Big Trouble
Vraag me af wat een levercirhossis nou met je doet, ik bedoel de dokter zei op een gegeven moment tegen Cassavetes je hebt nog een half jaar, dus begon onze held nóg maar eens wat harder te werken. (Wat kennelijk toch ging, dat bedoel ik maar...) Hij zat dus zelf ook in Big Trouble had geld nodig voor nieuwe projecten en deed dit regieklusje, wat helemaal niks met zijn eigen stiel van doen heeft. (En uiteindelijk zijn laaste film werd) Vanzelfsprekend werden al zijn eigen ideetjes door de studio (met de final cut) ook nog weggesneden, dus we hebben hier uiteindelijk niets dat aan de meester doet denken. Geeft dat. Vreemd genoeg niet. Big Trouble is een barslechte film-noir parodie, zo belachelijk gespeeld dat ie gewoon harstikke leuk is. Ik heb in elk geval flink zitten lachen. Het is jammer dat het in een wanboel van kogels en geweld eindigt (wat die komedies toch vaak doen). Maar daarvoor is dit een gortdroge eighties komedie. Je verwacht elk moment Bill Muray, die had in elke willekeurige rol in kunnen stappen. Nu speelt Peter Falk (toch een man van Cassavetes) de excentriekeling onder de idioten hier. Hij moet uit de weg worden geruimd, zo beslissen een verzekeringsagent en de blonde bimbo van Falk. (Double Indemnity!) Maar voor het zover is wordt iedereen goede vriendjes en mag Falk proeven van een zeldzame Noorse likeur. (Tegen de setting van het tropische tuinhuisje uit To Have and Have Not) Die likeur bevalt trouwens niet.... De rest van de film is de verzekeringsagent ziek. Zo flauw is dit dus allemaal. En dan heb ik 't nog niet over het absurde knotsgekke Napoleon Dynamite-achtige begin, waar we het gezinnetje van de verzekeringsman zien. 3 zonen (een drieling) buitengewoon muzikaal begaafd, een hysterische vrouw a la Barbra Streisand ('get me something crunchy!') en de big trouble dat alles in gang zit: de jongens moeten naar Yale. Ze zitten al in Yale pyajams klaar! Er zijn alleen geen centjes. 'Throw the man (en niet momma) off the train!' ('Always felt sorry for men with sticks')

The Trouble With Harry
Ik ben natuurlijk al jaren in Hitchcock-completeringsfase, al merkte ik tot mijn verbazing dat deze wel in de NY Times Almanak staat van 1000 beste films. Niettemin een minor film, een van Alfred's liefste werkjes denk ik, ondanks dat het probleem met Harry bestaat uit zijn levensloosheid. Dit lijkt wel de Hobbit in het begin, of die vreselijke Ierse film van John Ford. Pittoresske plaatjes en muziekjes en een oud mannetje met een jachtgeweer, babbelend tegen zichzelf. Hij vindt het lijk, sterker nog hij denkt de schuldige te zijn, waarna in toneelachtige tafereeltjes het geschuif en gegraaf begint. Andere suspects dan wel profiteurs van dit sterfgeval zijn een koket meisje, met half dichtgeknepen oogjes, misschien wel het leukste Hitchcock-meisje (en niet blond!), haar love interest is een Humphrey Bogart/Hans Goedkoop-achtige schilder. Het eerste wat ie tegen dat meisje zegt is 'I like to paint you nude'. Het oude jagertje vindt ondertussen zijn eigen goed geconserveerde spinstertje. 'And you know what it is with preserves, you have to open them sometime'. Ja als de humor hier niet morbide is, is ie best gewaagd. Meisje: tegen schilder: 'you got an eye for the finer things of life'. Schilder: "If I I'm lucky'.

Lola
Azie is zo groot daar kunnen de cinefielen nog een hele tijd mee vooruit. Elke keer een nieuw land ontdekken, en het land zijn eigen New Wave. Die eerste keer in

een land dat er echte, vernieuwende cinema wordt gemaakt. Dat boeit altijd (en heeft geen blase-neigingen). Nou ja voorlopig bestaat de Filippijnse cinema uit een

man geloof ik (Brillante Mendoza). En dit is de eerste film die ik van hem zag. In eerste instantie liet ik me op het verkeerde been zetten, omaatjes, een moordzaak,

dat wordt een soort Mother. Maar nee hoor, wie Winter's Bone traag vind, kan dit beter mijden, dit 5x zo "erg". Twee uur lang gebeurd er bijna niks. Twee omaatjes

(dat er op een gegeven moment een omaatje bij komt vormt de enige complicatie van de hele film) die beide een kant van de medaille voorstellen. Oma 1 heeft haar

kleinzoon verloren (die is vermoord). Oma 2 is de grootmoeder van de dader. En hun paden gaan kruisen, niet omdat dat mooi is voor de cinema, maar omdat het

recht zo werkt in de Filippijnen. Er wordt zoveel gemoord dat de autoriteiten nauwelijks zin hebben om een moord voor de rechter te brengen, kan men dat niet

onderling schikken? Ondertussen leert de kijker wat alles over een nieuwe cultuur. Las net een stukje Grunberg waarin ie Manila als de ergste plek op aarde

omschreef (parafrasering) en het is inderdaad grauw, eindeloze regens, hier geen pitoresske Thaise plaatjes maar overstromingen en gehossel, op zoek naar centjes.

Dat geldt voor beide oma's want de ene moet de begrafenis betalen en de ander, als gezegd, de schuld afkopen. Allemaal heel meditatief, al mist het toch een beetje

de 'brillante' van die man van The Dragon Inn enzo, toch; een dikke 8 van Olaf denk ik, ghehe.

The Flamingo Kid
Geen flauw idee hoe dit nu weer op mijn lijst terecht is gekomen, absoluut minor minor eighties werkje, een soort Adventureland meets Breakaway, al zijn die beide

beter. Typisch genoeg zit hier in de aftiteling wel een heel stoer liedje dat Breakaway heet, gezongen door de vrij onbekende Jesse Frederick. De jongen die uit zijn

milieu wil ontsnappen is Matt Dillon (hier nog heel spillebenerig). Hij woont in dampend Brooklyn (het is zomer) maar weet dankzij echte mannen kwaliteiten (auto's

sleutelen) een baantje in een dure beachclub te versieren. Tot ongenoegen van zijn pa, die meer intellectuele plannen met hem heeft. De beachclub is opvallend

vooruitstrevend voor begin jaren '60. Maar de love interest heeft ook al een eighties-coupe en er wordt zelfs een grapje over de holocaust gemaakt. In 1963, zou het

werkelijk kunnen? Authenticiteit beperkt zich tot classics als Stand By Me en (Love is like a) Heat Wave. Geeft weinig, want dit is een amusant niemendalletje, met

hopeloze bijrollen, ik probeerde nog een ode te spotten aan die oude cinema-klassieker waarin een jongetje naar Coney Island loopt (dat soort figuren zijn aanwezig)

maar vond niks. Heel aardig aan The Flamingo Kid is trouwens dat vader zoon conflict. Pa is een soort Buscemi en in een mooie scene zien we hoe hij zijn zoon

Dillon OF wil uitschelende OF wil knuffelen, maar Dillon wil geen van beide. (Dillon heeft ondertussen een surrogaat-pa gevonden in een rijke gin

rummy-kaartspeler.. voor de flauw neppe boodschap van vertrouw geen kapitalisten, en dat in een Amerikaanse film)

King Of New York
In tegenstelling tot Dangerous Game is dit inderdaad nog eens een Ferrara die de moeite waard is. Een loeiharde drugsfilm, die eigenlijk vooruitliep op die Tarantino-dingetjes. Christopher Walken speelt de Robin Hood onder de drug lords, die chaos creert en de game overneemt. Dat doet hij terwijl hij zich omringt met talrijke typische Ferrara-schoonheden (lees vrouwen met een krasje) waaronder zijn legal counsellor, een dame met dikke wenkbrauwen die na de film huisvrouw werd (terwijl ze hier nog zo'n ster in wording lijkt, toch die Ferrara magie) Prachtige beelden trouwens ook, heel veel koel blauw licht. Ook zijn er nog wat cinema-grapjes, zo zit een Chinatown-mobster in zijn prive bios Nosferatu te kijken... Minder geslaagd zijn de Afro-Amerikaanse personages, die een soort A-team stoerheid hebben en in flauwe one-liners praten; Laurence Fishburne en Wesley Snipes voeren een prive-oorlog, dat eindigt in een veldje met een kapotgeschoten kogelvrij vest. Bruutst van alles (en hoe bruter hoe beter natuurlijk) is de afekening op een begraafplaats, maar echt mooi is het Collateral-achtige einde, had wat mij betreft ook in de metro mogen eindigen, maar de eenzaamheid van het Walken-karakter is zeer fraai getroffen.

Agora
Moet toegeven dat ik deze hele film vergeten was tot ik 'm in een OOR filmredactie eindlijstje zag staan (op 1 geloof ik, effe geen zin om t na te zoeken). Het is ook echt een geslaagde historische film, waarvan je een oh zo was het dus toen gevoel krijgt. Ook een beetje Spartacus, Claudius-vibes, veel beter dan in Gladiator. Agora is een clash van religie en wetenschap, waarbij de film voluit voor het laatste kiest, en daar ben ik zelf ook gevoelig. Religie, tja, het is toch een beetje alsof de aanhangers van vrouw Holle die van HC Andersen te lijf gaan. Van de wetenschappelijke uiteenzettingen over de omwentelingen van planeten snapte ik verder niks, hoe nauwkeurig ze ook worden uitgelegd, of de film liet me gewoon twijfelen net als het wijze personage van Rachel Weisz. Nee, ik zat gewoon lekker in die baardapen Christen-bash modus, de idioten die al die kennis vernietigen en de vrouwen achter het aanrecht willen. (Alsof er ook niet talloze wijze Christelijke filosofen zijn geweest) Van personages moet Agora het verder niet echt hebben, maar smeuig is het allemaal wel; alhoewel verre van perfect, om de scene zit er wel een zwak momentje acteren in en ook het einde had beter gekund, in een vloeiendere editing waarin de moord (het is eigenljik een geste) op Agora wordt versneden met een eerdere sensuele scene dat ze baadt. (De film probeert het wel, daar niet van)

hmm wat ging daar nou mis

Lola
Azie is zo groot daar kunnen de cinefielen nog een hele tijd mee vooruit. Elke keer een nieuw land ontdekken, en het land zijn eigen New Wave. Die eerste keer in een land dat er echte, vernieuwende cinema wordt gemaakt. Dat boeit altijd (en heeft geen blase-neigingen). Nou ja voorlopig bestaat de Filippijnse cinema uit een man geloof ik (Brillante Mendoza). En dit is de eerste film die ik van hem zag. In eerste instantie liet ik me op het verkeerde been zetten, omaatjes, een moordzaak, dat wordt een soort Mother. Maar nee hoor, wie Winter's Bone traag vind, kan dit beter mijden, dit 5x zo "erg". Twee uur lang gebeurd er bijna niks. Twee omaatjes (dat er op een gegeven moment een omaatje bij komt vormt de enige complicatie van de hele film) die beide een kant van de medaille voorstellen. Oma 1 heeft haar kleinzoon verloren (die is vermoord). Oma 2 is de grootmoeder van de dader. En hun paden gaan kruisen, niet omdat dat mooi is voor de cinema, maar omdat het recht zo werkt in de Filippijnen. Er wordt zoveel gemoord dat de autoriteiten nauwelijks zin hebben om een moord voor de rechter te brengen, kan men dat niet onderling schikken? Ondertussen leert de kijker wat alles over een nieuwe cultuur. Las net een stukje Grunberg waarin ie Manila als de ergste plek op aarde omschreef (parafrasering) en het is inderdaad grauw, eindeloze regens, hier geen pitoresske Thaise plaatjes maar overstromingen en gehossel, op zoek naar centjes. Dat geldt voor beide oma's want de ene moet de begrafenis betalen en de ander, als gezegd, de schuld afkopen. Allemaal heel meditatief, al mist het toch een beetje de 'brillante' van die man van The Dragon Inn enzo, toch; een dikke 8 van Olaf denk ik, ghehe.

The Flamingo Kid
Geen flauw idee hoe dit nu weer op mijn lijst terecht is gekomen, absoluut minor minor eighties werkje, een soort Adventureland meets Breakaway, al zijn die beide beter. Typisch genoeg zit hier in de aftiteling wel een heel stoer liedje dat Breakaway heet, gezongen door de vrij onbekende Jesse Frederick. De jongen die uit zijn milieu wil ontsnappen is Matt Dillon (hier nog heel spillebenerig). Hij woont in dampend Brooklyn (het is zomer) maar weet dankzij echte mannen kwaliteiten (auto's sleutelen) een baantje in een dure beachclub te versieren. Tot ongenoegen van zijn pa, die meer intellectuele plannen met hem heeft. De beachclub is opvallend vooruitstrevend voor begin jaren '60. Maar de love interest heeft ook al een eighties-coupe en er wordt zelfs een grapje over de holocaust gemaakt. In 1963, zou het werkelijk kunnen? Authenticiteit beperkt zich tot classics als Stand By Me en (Love is like a) Heat Wave. Geeft weinig, want dit is een amusant niemendalletje, met hopeloze bijrollen, ik probeerde nog een ode te spotten aan die oude cinema-klassieker waarin een jongetje naar Coney Island loopt (dat soort figuren zijn aanwezig) maar vond niks. Heel aardig aan The Flamingo Kid is trouwens dat vader zoon conflict. Pa is een soort Buscemi en in een mooie scene zien we hoe hij zijn zoon Dillon OF wil uitschelende OF wil knuffelen, maar Dillon wil geen van beide. (Dillon heeft ondertussen een surrogaat-pa gevonden in een rijke gin rummy-kaartspeler.. voor de flauw neppe boodschap van vertrouw geen kapitalisten, en dat in een Amerikaanse film)

King Of New York
In tegenstelling tot Dangerous Game is dit inderdaad nog eens een Ferrara die de moeite waard is. Een loeiharde drugsfilm, die eigenlijk vooruitliep op die Tarantino-dingetjes. Christopher Walken speelt de Robin Hood onder de drug lords, die chaos creert en de game overneemt. Dat doet hij terwijl hij zich omringt met talrijke typische Ferrara-schoonheden (lees vrouwen met een krasje) waaronder zijn legal counsellor, een dame met dikke wenkbrauwen die na de film huisvrouw werd (terwijl ze hier nog zo'n ster in wording lijkt, toch die Ferrara magie) Prachtige beelden trouwens ook, heel veel koel blauw licht. Ook zijn er nog wat cinema-grapjes, zo zit een Chinatown-mobster in zijn prive bios Nosferatu te kijken... Minder geslaagd zijn de Afro-Amerikaanse personages, die een soort A-team stoerheid hebben en in flauwe one-liners praten; Laurence Fishburne en Wesley Snipes voeren een prive-oorlog, dat eindigt in een veldje met een kapotgeschoten kogelvrij vest. Bruutst van alles (en hoe bruter hoe beter natuurlijk) is de afekening op een begraafplaats, maar echt mooi is het Collateral-achtige einde, had wat mij betreft ook in de metro mogen eindigen, maar de eenzaamheid van het Walken-karakter is zeer fraai getroffen.

Agora
Moet toegeven dat ik deze hele film vergeten was tot ik 'm in een OOR filmredactie eindlijstje zag staan (op 1 geloof ik, effe geen zin om t na te zoeken). Het is ook echt een geslaagde historische film, waarvan je een oh zo was het dus toen gevoel krijgt. Ook een beetje Spartacus, Claudius-vibes, veel beter dan in Gladiator. Agora is een clash van religie en wetenschap, waarbij de film voluit voor het laatste kiest, en daar ben ik zelf ook gevoelig. Religie, tja, het is toch een beetje alsof de aanhangers van vrouw Holle die van HC Andersen te lijf gaan. Van de wetenschappelijke uiteenzettingen over de omwentelingen van planeten snapte ik verder niks, hoe nauwkeurig ze ook worden uitgelegd, of de film liet me gewoon twijfelen net als het wijze personage van Rachel Weisz. Nee, ik zat gewoon lekker in die baardapen Christen-bash modus, de idioten die al die kennis vernietigen en de vrouwen achter het aanrecht willen. (Alsof er ook niet talloze wijze Christelijke filosofen zijn geweest) Van personages moet Agora het verder niet echt hebben, maar smeuig is het allemaal wel; alhoewel verre van perfect, om de scene zit er wel een zwak momentje acteren in en ook het einde had beter gekund, in een vloeiendere editing waarin de moord (het is eigenljik een geste) op Agora wordt versneden met een eerdere sensuele scene dat ze baadt. (De film probeert het wel, daar niet van)

zo dan.

After Hours (Scorsese, 1985)
Pakweg 20 jaar geleden dat ik deze film voor het laatst gezien had en het heeft nog niets van haar magie verloren.
Alles klopt aan deze film;
De vervreemdende sfeer, wat voor een groot gedeelte aan de muziek ligt (muziek die ondanks de 'electronica' vreemd genoeg heel tijdloos klinkt, het heeft niet die typische jaren 80 sound).
De personages die bizar zijn maar niet per se ongeloofwaardig en belangrijker, het acteerwerk is heel subtiel, geen aanstelleritis.
Tenslotte het plot, dat als een zeer ongelukkige loop van omstandigheden te omschrijven is, wederom nogal merkwaardig maar niet per se ongeloofwaardig.

^^^ precies x 100.

soundtrack van Howard Shore.

Witness
Allemaal de schuld van Weird Al Yankovic, het kost echt even tijd om deze film rond de Amish-cultuur serieus te nemen. Kingpin hielp ook niet mee natuurlijk. In het begin verschijnt er zelfs een blond figuur die werkelijk op die knakker uit die film lijkt. In een van de mooiste shots van de hele film rijdt hij met z'n paard en wagentje achter de trein aan, waarin zijn love interest zit. Die vrouw reist met haar zoontje (coole hoed!) naar Baltimore, maar belandt halverwege op een treinstation in de penarie, als voor het oog van zoontjelief een moord wordt gepleegd. Harrison Ford is de redder in nood, ik dacht trouwens eerst dat de soundtrack van Vangelis was, in een soort package-deal, maar het is Jarre, die vaker met regisseur Weir samenwerkte. Alle Weirs hiermee gezien trouwens, althans ik meen Green Card op tv een keer te hebben zien langskomen, maar if not dan ga ik die niet inhalen.Ford belandt in de wereld van de Amish en daar begint de kijker langzaam voor de film (en die mensen) gewonnen te worden. We genieten van de plaatjes. Living the simple life, het is altijd aantrekkelijk natuurlijk. Maar wel inconsequent, op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen. Het corruptie & moord verhaaltje wil verder niet echt spannend worden, al is het einde van een van de slechterikken Hitcockiaans gruwelijk in een graanschuur.

White Material
Aardige film, maar maakt (niet geheel verrassend) toch minder indruk dan 35 Rhums. Honderd keer liever die urbane kleinschalige beslommeringen dan gekte in Afrika natuurlijk. En als die gekte nou bleef broeien, maar Claire Denis komt helemaal aan 't eind toch met wat Apocalypse Now-achtige uitbarstingen, had helemaal niet gehoeven van mij. Wat mij betreft was het facinerendere personage van de uitstekende Huppert van begin tot eind koppig en koel onder elke mogelijke tegenslag gebleven, hoe onrealistisch dat misschien ook zou zijn. Het eerste half uur van White Material is wellicht het best, de personages bewegen zich op de prominente muziek van Tindersticks (die wel beter op dreef zijn dan voorheen) alsof ze in een soort jungle-ballet dansen. Een koffie-plantage, rebellen die een opstand ontketenen en onduidelijke familiebanden. Huppert behandelt haar zoon als een klein kind, maar de Joran-achtige gozer is minstens 25 en trekt heel Afrika niet meer. Hij scheert zijn kop kaal (cliche) en begint Taxi Driver-neigingen te vertonen. Bij zo'n randpersonage is dat nog leuk, maar als gezegd, uiteindelijk krijgt iedereen er last van. Ik had meer met de decadentie van een oude zieke dikke man die in bad gaat op zijn failliete maar toch luxe plantage, terwijl om hem heen de pleuris uitbreekt.
THX 1138
Ik geloof dat ik ze nu vergeten ben, maar zowaar eens op een goede manier om een George Lucas-film gelachen. Gortdrogen lekker melige Kraftwerk-achtige mededelingen van de announcers en geniale bid-mogelijkheden! Blessings of the state, blessings of the masses! Het is jammer dat Lucas ook hier zich geen raad weet met plot, om maar te zwijgen over de personages. Toch is dit wel een mooie ideenfilm, over een bizarre samenleving, mierenhoop achtig, waar libido-levelers en andere sedation middelen de werkbijen in toom houden, zij knutselen de hele dag met radio-actief materiaal, waarom is onduidelijk. Misschieni bouwen ze wel hun eigen bewakers (de Daft Punk-achtige agenten). Maar romantiek kan niet uitblijven en Robert Duvall begint wat met z'n roommate. Foei! In no time zit hij (na een hilarische rechtszaak) in het Grote Niets, de Nothing-achtige gevangenis. Gelukkig is daar een Pinokkio-neger (een hologram die echt wil worden) om hem te redden. Daarna weet Lucas het niet meer; ach, doen we auto's! Toegegeven, de lange futuristische racescene is visueel wel weer prima.

Ik durf het haast niet toe te geven maar ik heb THX 1138 nooit gezien, maar zoals jij hem beschrijft is het een vette aanrader. :)

R.I.P. Jean Rollin

op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen

Zag 'm indertijd in de bioscoop - verjaardagsuitje meen ik. Heb 'm nooit opnieuw gezien maar de scene met paard en wagen ligt verankerd in m'n geheugen. En dat shot waarin 't zoontje (een hele jonge Lukas Haas) in een vitrinekast de foto ziet van de moordernaar vond ik toen echt een kippenvelmoment.

die vitrinekast scene is mooi, maar word m.i een beetje verknald door het totaal wegdraaien van de omgevingsgeluiden ten faveure van strijkers en slowmo..

en Omar die THX niet heeft gezien is wel een van DE verrassingen van 2010. snel kijken, het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen. (WTF!?) ja echt waar.

die Rollin ken ik helemaal niet, maar ik zie al waarom, hakhak vampiers

wat ik ook niet wist en een van de leukste lolz van White Material, is dat Christopher Lambert een Fransoos is, hij wordt daar dan ook in de credits Christophe Lambert genoemd. :)

waarmee ik verder geenszins Rollin of MB wil beledigen ;)

LOL@Ludo.

Het komt door die VPRO double-bill '81 (of rond dat jaar), waar THX werd voorafgegaan door de originele The Thing die zo ongelofelijk eng was, ik mocht THX daarna al helemaal niet meer kijken. Dat is er blijkbaar goed ingehakt. :)

het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen.

Nou, Prinses Leia in slavenoutfit in Return of the Jedi heeft toch een generatie jongens (okay en sommige meisjes) massaal op onreine gedachten gebracht hoor. ;) (ja, het is wel een beetje foutig met die vieze pad en zo maar goed, het telt wel.)

dat kon ik me even niet meer herinneren. Fischer in Shampoo vergeet je niet. (deze screencap is nogal oenig en doet r geen recht) (maar voldoet om t punt te maken)

http://img002.lazygirls.info/people/carrie_fisher/carrie_fisher_shampoo_1975_sCDYXHk.sized.jpg

die VPRO double-bill '81
Dat waren nog eens tijden. De hele zomer lang genreklassiekers van heb ik jou daar. THX werd meteen voor lang een van mijn sciencefictionfavorieten (na Close Encounters natuurlijk). De soundscapes van Walter Murch waren hun tijd ver vooruit. (Was THX de eerste film waarbij het woord ‘sound design’ werd gebruikt? Of was dat pas The Conversation?). De tweede keer dat ik de film zag was als decoratieve video bij een avond van het label Mo’Wax die maar niet op gang wilde komen in een Keulse kelder. De dvd-uitgave bleek een deceptie vanwege de drastische digitale ingrepen. Samples van THX spoken na in tracks van onder meer Front 242 en The Shamen.
Zie ook hier. Gaat dat zien, OMC! Slechts voor een paar pegels bij de videogrootgrutters in de hoofdstad.

Jean Rollin heb ik ondanks (of misschien wel dankzij) artikelen in Schokkend Nieuws nooit durven zien. Blake Edwards daarentegen… Vorige week zag ik voor het eerst het alcoholistendrama Days Of Wine & Roses (1962), wat weer eens wat anders is dan The Pink Panther.

Leuk die stemsample site, al vind ik het uiteindelijk leuker als je ze weer onverwacht terug herkent wanneer je een film kijkt. Bijv, "You're gonna be a bad mother-fucker!" die A Guy Called Gerald zo fijn uit Robocop samplede (staat dan weer niet in die database :( Nu even voor de gein kijken waar DJ Shadow de mosterd vandaan haald (in ieder geval Altered States kan ik me herinneren.)

Idd, Time has officially ended deed wat belletjes afgaan toen ik Space Is The Place zag.

De Engelstalige sample "We are not sick men" van Praxis' Metatron herkende ik in de Chinees gesproken en Nederlands ondertitelde Enter The Dragon.

Zouden er mensen zijn die veel uit hun porngrind collectie herkennen? :)