Filmforum

Nou ja, zeg, ik schreef toch echt $29,99. Dus.

oh dat valt nog mee, daar ga ik ns over nadenken.

waar ik keek was ie toch echt $255 (http://www.cinemasterpieces.com/cine_A.htm#a1) ok da's nog geen 1000 (dat was dan It Happened One Night, ofzo)

re cinemaniacs; die aan de zijkant zitten zijn de sociale foben. als je middenin de rij zit kun je niet zonder 'af te gaan' weg. (en ook niet snel, vooral dat natuurlijk)

Vido lijkt me iemand die tot de volledige aftiteling om is blijft zitte, butwhatdoiknow

Pas wanneer het Dolby-logo voorbij rolt, haast ik me naar de uitgang.

De oudere vrouw en de gezette man met de tassen komen me niet bekend voor maar die kale man heb ik volgens mij wel eens in de Movies gezien. Kwam tijdens Wallstreet 2 een kwartier te laat binnen, donderde bijkans over een stoel en vertrok inderdaad ongeveer een kwartier voor tijd. Ik dacht vanwege dat Alan Greenspan personage met z'n stomme vogeltjesgebaar, maar dat doet hij dus blijkbaar altijd.

Solitary Man
Hoe heette die door een vrouw geregisseerde film nou van laatst waar Rebecca Hall meedeed, die had eigenlijk net als deze wel een soort Woody Allen-thematiek. (Al is Solitary Man een stuk serieuzer) Beide hadden ook wel elementen uit de andere film kunnen gebruiken. Solitary Man is een beetje nep-indie, in tegenstelling tot de werkelijke warme dat uit die andere ensemble-film sprak. Maarrrr Solitary Man heeft natuurlijk wel Michael Douglas, een echt goede acteur, die echt wat met zijn rol doet. Hij deed me hier denken aan een man die ooit op de voorkant van het Volkskrant Magazine stond, in oud-koloniale uitdossing, een zakenman op Curacao, net zo'n eigengereid solitair type als de man hier. Gaandeweg het interview bleek die keerl ook al een 'wandelende dode' te zijn, die alle erge ziekten in zijn lijf gewoon negeerde, met wilskracht kun je een heel eind komen. Een van jammerlijkste aspecten aan Solitary Man is dat ze Douglas' gezondheids-wake up call aan het eind lijken te gebruiken als excuus voor al zijn gedrag, terwijl ie gewoon zo ís en altijd zo was. Vrouwenversierder, sjoemelaar, eigenlijk een klootzak all around en tóch mag je hem. Door omstandigheden komt ie hier in zijn oude universiteits-hometown terecht, waar ie zelfs als barman gaat werken (ik kreeg een soort St Elmo's Fire-visioenen, dit is de oudemannen versie daarvan). Zelfs Danny DeVito is serieus. Als het een Woody Allen film was geweest was 'de solitary man' ook nog met de vrouw van DeVito naar bed geweest, ik dacht werkelijk dat 't ging gebeuren, juist omdat zij de hele tijd uit beeld bleef. Opmerkelijk dacht Douglas na deze film werkelijk in de fysike malaise belandde, je ziet 't bijna aankomen hier, waterige oogjes et al.

Big Trouble
Vraag me af wat een levercirhossis nou met je doet, ik bedoel de dokter zei op een gegeven moment tegen Cassavetes je hebt nog een half jaar, dus begon onze held nóg maar eens wat harder te werken. (Wat kennelijk toch ging, dat bedoel ik maar...) Hij zat dus zelf ook in Big Trouble had geld nodig voor nieuwe projecten en deed dit regieklusje, wat helemaal niks met zijn eigen stiel van doen heeft. (En uiteindelijk zijn laaste film werd) Vanzelfsprekend werden al zijn eigen ideetjes door de studio (met de final cut) ook nog weggesneden, dus we hebben hier uiteindelijk niets dat aan de meester doet denken. Geeft dat. Vreemd genoeg niet. Big Trouble is een barslechte film-noir parodie, zo belachelijk gespeeld dat ie gewoon harstikke leuk is. Ik heb in elk geval flink zitten lachen. Het is jammer dat het in een wanboel van kogels en geweld eindigt (wat die komedies toch vaak doen). Maar daarvoor is dit een gortdroge eighties komedie. Je verwacht elk moment Bill Muray, die had in elke willekeurige rol in kunnen stappen. Nu speelt Peter Falk (toch een man van Cassavetes) de excentriekeling onder de idioten hier. Hij moet uit de weg worden geruimd, zo beslissen een verzekeringsagent en de blonde bimbo van Falk. (Double Indemnity!) Maar voor het zover is wordt iedereen goede vriendjes en mag Falk proeven van een zeldzame Noorse likeur. (Tegen de setting van het tropische tuinhuisje uit To Have and Have Not) Die likeur bevalt trouwens niet.... De rest van de film is de verzekeringsagent ziek. Zo flauw is dit dus allemaal. En dan heb ik 't nog niet over het absurde knotsgekke Napoleon Dynamite-achtige begin, waar we het gezinnetje van de verzekeringsman zien. 3 zonen (een drieling) buitengewoon muzikaal begaafd, een hysterische vrouw a la Barbra Streisand ('get me something crunchy!') en de big trouble dat alles in gang zit: de jongens moeten naar Yale. Ze zitten al in Yale pyajams klaar! Er zijn alleen geen centjes. 'Throw the man (en niet momma) off the train!' ('Always felt sorry for men with sticks')

The Trouble With Harry
Ik ben natuurlijk al jaren in Hitchcock-completeringsfase, al merkte ik tot mijn verbazing dat deze wel in de NY Times Almanak staat van 1000 beste films. Niettemin een minor film, een van Alfred's liefste werkjes denk ik, ondanks dat het probleem met Harry bestaat uit zijn levensloosheid. Dit lijkt wel de Hobbit in het begin, of die vreselijke Ierse film van John Ford. Pittoresske plaatjes en muziekjes en een oud mannetje met een jachtgeweer, babbelend tegen zichzelf. Hij vindt het lijk, sterker nog hij denkt de schuldige te zijn, waarna in toneelachtige tafereeltjes het geschuif en gegraaf begint. Andere suspects dan wel profiteurs van dit sterfgeval zijn een koket meisje, met half dichtgeknepen oogjes, misschien wel het leukste Hitchcock-meisje (en niet blond!), haar love interest is een Humphrey Bogart/Hans Goedkoop-achtige schilder. Het eerste wat ie tegen dat meisje zegt is 'I like to paint you nude'. Het oude jagertje vindt ondertussen zijn eigen goed geconserveerde spinstertje. 'And you know what it is with preserves, you have to open them sometime'. Ja als de humor hier niet morbide is, is ie best gewaagd. Meisje: tegen schilder: 'you got an eye for the finer things of life'. Schilder: "If I I'm lucky'.

Lola
Azie is zo groot daar kunnen de cinefielen nog een hele tijd mee vooruit. Elke keer een nieuw land ontdekken, en het land zijn eigen New Wave. Die eerste keer in

een land dat er echte, vernieuwende cinema wordt gemaakt. Dat boeit altijd (en heeft geen blase-neigingen). Nou ja voorlopig bestaat de Filippijnse cinema uit een

man geloof ik (Brillante Mendoza). En dit is de eerste film die ik van hem zag. In eerste instantie liet ik me op het verkeerde been zetten, omaatjes, een moordzaak,

dat wordt een soort Mother. Maar nee hoor, wie Winter's Bone traag vind, kan dit beter mijden, dit 5x zo "erg". Twee uur lang gebeurd er bijna niks. Twee omaatjes

(dat er op een gegeven moment een omaatje bij komt vormt de enige complicatie van de hele film) die beide een kant van de medaille voorstellen. Oma 1 heeft haar

kleinzoon verloren (die is vermoord). Oma 2 is de grootmoeder van de dader. En hun paden gaan kruisen, niet omdat dat mooi is voor de cinema, maar omdat het

recht zo werkt in de Filippijnen. Er wordt zoveel gemoord dat de autoriteiten nauwelijks zin hebben om een moord voor de rechter te brengen, kan men dat niet

onderling schikken? Ondertussen leert de kijker wat alles over een nieuwe cultuur. Las net een stukje Grunberg waarin ie Manila als de ergste plek op aarde

omschreef (parafrasering) en het is inderdaad grauw, eindeloze regens, hier geen pitoresske Thaise plaatjes maar overstromingen en gehossel, op zoek naar centjes.

Dat geldt voor beide oma's want de ene moet de begrafenis betalen en de ander, als gezegd, de schuld afkopen. Allemaal heel meditatief, al mist het toch een beetje

de 'brillante' van die man van The Dragon Inn enzo, toch; een dikke 8 van Olaf denk ik, ghehe.

The Flamingo Kid
Geen flauw idee hoe dit nu weer op mijn lijst terecht is gekomen, absoluut minor minor eighties werkje, een soort Adventureland meets Breakaway, al zijn die beide

beter. Typisch genoeg zit hier in de aftiteling wel een heel stoer liedje dat Breakaway heet, gezongen door de vrij onbekende Jesse Frederick. De jongen die uit zijn

milieu wil ontsnappen is Matt Dillon (hier nog heel spillebenerig). Hij woont in dampend Brooklyn (het is zomer) maar weet dankzij echte mannen kwaliteiten (auto's

sleutelen) een baantje in een dure beachclub te versieren. Tot ongenoegen van zijn pa, die meer intellectuele plannen met hem heeft. De beachclub is opvallend

vooruitstrevend voor begin jaren '60. Maar de love interest heeft ook al een eighties-coupe en er wordt zelfs een grapje over de holocaust gemaakt. In 1963, zou het

werkelijk kunnen? Authenticiteit beperkt zich tot classics als Stand By Me en (Love is like a) Heat Wave. Geeft weinig, want dit is een amusant niemendalletje, met

hopeloze bijrollen, ik probeerde nog een ode te spotten aan die oude cinema-klassieker waarin een jongetje naar Coney Island loopt (dat soort figuren zijn aanwezig)

maar vond niks. Heel aardig aan The Flamingo Kid is trouwens dat vader zoon conflict. Pa is een soort Buscemi en in een mooie scene zien we hoe hij zijn zoon

Dillon OF wil uitschelende OF wil knuffelen, maar Dillon wil geen van beide. (Dillon heeft ondertussen een surrogaat-pa gevonden in een rijke gin

rummy-kaartspeler.. voor de flauw neppe boodschap van vertrouw geen kapitalisten, en dat in een Amerikaanse film)

King Of New York
In tegenstelling tot Dangerous Game is dit inderdaad nog eens een Ferrara die de moeite waard is. Een loeiharde drugsfilm, die eigenlijk vooruitliep op die Tarantino-dingetjes. Christopher Walken speelt de Robin Hood onder de drug lords, die chaos creert en de game overneemt. Dat doet hij terwijl hij zich omringt met talrijke typische Ferrara-schoonheden (lees vrouwen met een krasje) waaronder zijn legal counsellor, een dame met dikke wenkbrauwen die na de film huisvrouw werd (terwijl ze hier nog zo'n ster in wording lijkt, toch die Ferrara magie) Prachtige beelden trouwens ook, heel veel koel blauw licht. Ook zijn er nog wat cinema-grapjes, zo zit een Chinatown-mobster in zijn prive bios Nosferatu te kijken... Minder geslaagd zijn de Afro-Amerikaanse personages, die een soort A-team stoerheid hebben en in flauwe one-liners praten; Laurence Fishburne en Wesley Snipes voeren een prive-oorlog, dat eindigt in een veldje met een kapotgeschoten kogelvrij vest. Bruutst van alles (en hoe bruter hoe beter natuurlijk) is de afekening op een begraafplaats, maar echt mooi is het Collateral-achtige einde, had wat mij betreft ook in de metro mogen eindigen, maar de eenzaamheid van het Walken-karakter is zeer fraai getroffen.

Agora
Moet toegeven dat ik deze hele film vergeten was tot ik 'm in een OOR filmredactie eindlijstje zag staan (op 1 geloof ik, effe geen zin om t na te zoeken). Het is ook echt een geslaagde historische film, waarvan je een oh zo was het dus toen gevoel krijgt. Ook een beetje Spartacus, Claudius-vibes, veel beter dan in Gladiator. Agora is een clash van religie en wetenschap, waarbij de film voluit voor het laatste kiest, en daar ben ik zelf ook gevoelig. Religie, tja, het is toch een beetje alsof de aanhangers van vrouw Holle die van HC Andersen te lijf gaan. Van de wetenschappelijke uiteenzettingen over de omwentelingen van planeten snapte ik verder niks, hoe nauwkeurig ze ook worden uitgelegd, of de film liet me gewoon twijfelen net als het wijze personage van Rachel Weisz. Nee, ik zat gewoon lekker in die baardapen Christen-bash modus, de idioten die al die kennis vernietigen en de vrouwen achter het aanrecht willen. (Alsof er ook niet talloze wijze Christelijke filosofen zijn geweest) Van personages moet Agora het verder niet echt hebben, maar smeuig is het allemaal wel; alhoewel verre van perfect, om de scene zit er wel een zwak momentje acteren in en ook het einde had beter gekund, in een vloeiendere editing waarin de moord (het is eigenljik een geste) op Agora wordt versneden met een eerdere sensuele scene dat ze baadt. (De film probeert het wel, daar niet van)

hmm wat ging daar nou mis

Lola
Azie is zo groot daar kunnen de cinefielen nog een hele tijd mee vooruit. Elke keer een nieuw land ontdekken, en het land zijn eigen New Wave. Die eerste keer in een land dat er echte, vernieuwende cinema wordt gemaakt. Dat boeit altijd (en heeft geen blase-neigingen). Nou ja voorlopig bestaat de Filippijnse cinema uit een man geloof ik (Brillante Mendoza). En dit is de eerste film die ik van hem zag. In eerste instantie liet ik me op het verkeerde been zetten, omaatjes, een moordzaak, dat wordt een soort Mother. Maar nee hoor, wie Winter's Bone traag vind, kan dit beter mijden, dit 5x zo "erg". Twee uur lang gebeurd er bijna niks. Twee omaatjes (dat er op een gegeven moment een omaatje bij komt vormt de enige complicatie van de hele film) die beide een kant van de medaille voorstellen. Oma 1 heeft haar kleinzoon verloren (die is vermoord). Oma 2 is de grootmoeder van de dader. En hun paden gaan kruisen, niet omdat dat mooi is voor de cinema, maar omdat het recht zo werkt in de Filippijnen. Er wordt zoveel gemoord dat de autoriteiten nauwelijks zin hebben om een moord voor de rechter te brengen, kan men dat niet onderling schikken? Ondertussen leert de kijker wat alles over een nieuwe cultuur. Las net een stukje Grunberg waarin ie Manila als de ergste plek op aarde omschreef (parafrasering) en het is inderdaad grauw, eindeloze regens, hier geen pitoresske Thaise plaatjes maar overstromingen en gehossel, op zoek naar centjes. Dat geldt voor beide oma's want de ene moet de begrafenis betalen en de ander, als gezegd, de schuld afkopen. Allemaal heel meditatief, al mist het toch een beetje de 'brillante' van die man van The Dragon Inn enzo, toch; een dikke 8 van Olaf denk ik, ghehe.

The Flamingo Kid
Geen flauw idee hoe dit nu weer op mijn lijst terecht is gekomen, absoluut minor minor eighties werkje, een soort Adventureland meets Breakaway, al zijn die beide beter. Typisch genoeg zit hier in de aftiteling wel een heel stoer liedje dat Breakaway heet, gezongen door de vrij onbekende Jesse Frederick. De jongen die uit zijn milieu wil ontsnappen is Matt Dillon (hier nog heel spillebenerig). Hij woont in dampend Brooklyn (het is zomer) maar weet dankzij echte mannen kwaliteiten (auto's sleutelen) een baantje in een dure beachclub te versieren. Tot ongenoegen van zijn pa, die meer intellectuele plannen met hem heeft. De beachclub is opvallend vooruitstrevend voor begin jaren '60. Maar de love interest heeft ook al een eighties-coupe en er wordt zelfs een grapje over de holocaust gemaakt. In 1963, zou het werkelijk kunnen? Authenticiteit beperkt zich tot classics als Stand By Me en (Love is like a) Heat Wave. Geeft weinig, want dit is een amusant niemendalletje, met hopeloze bijrollen, ik probeerde nog een ode te spotten aan die oude cinema-klassieker waarin een jongetje naar Coney Island loopt (dat soort figuren zijn aanwezig) maar vond niks. Heel aardig aan The Flamingo Kid is trouwens dat vader zoon conflict. Pa is een soort Buscemi en in een mooie scene zien we hoe hij zijn zoon Dillon OF wil uitschelende OF wil knuffelen, maar Dillon wil geen van beide. (Dillon heeft ondertussen een surrogaat-pa gevonden in een rijke gin rummy-kaartspeler.. voor de flauw neppe boodschap van vertrouw geen kapitalisten, en dat in een Amerikaanse film)

King Of New York
In tegenstelling tot Dangerous Game is dit inderdaad nog eens een Ferrara die de moeite waard is. Een loeiharde drugsfilm, die eigenlijk vooruitliep op die Tarantino-dingetjes. Christopher Walken speelt de Robin Hood onder de drug lords, die chaos creert en de game overneemt. Dat doet hij terwijl hij zich omringt met talrijke typische Ferrara-schoonheden (lees vrouwen met een krasje) waaronder zijn legal counsellor, een dame met dikke wenkbrauwen die na de film huisvrouw werd (terwijl ze hier nog zo'n ster in wording lijkt, toch die Ferrara magie) Prachtige beelden trouwens ook, heel veel koel blauw licht. Ook zijn er nog wat cinema-grapjes, zo zit een Chinatown-mobster in zijn prive bios Nosferatu te kijken... Minder geslaagd zijn de Afro-Amerikaanse personages, die een soort A-team stoerheid hebben en in flauwe one-liners praten; Laurence Fishburne en Wesley Snipes voeren een prive-oorlog, dat eindigt in een veldje met een kapotgeschoten kogelvrij vest. Bruutst van alles (en hoe bruter hoe beter natuurlijk) is de afekening op een begraafplaats, maar echt mooi is het Collateral-achtige einde, had wat mij betreft ook in de metro mogen eindigen, maar de eenzaamheid van het Walken-karakter is zeer fraai getroffen.

Agora
Moet toegeven dat ik deze hele film vergeten was tot ik 'm in een OOR filmredactie eindlijstje zag staan (op 1 geloof ik, effe geen zin om t na te zoeken). Het is ook echt een geslaagde historische film, waarvan je een oh zo was het dus toen gevoel krijgt. Ook een beetje Spartacus, Claudius-vibes, veel beter dan in Gladiator. Agora is een clash van religie en wetenschap, waarbij de film voluit voor het laatste kiest, en daar ben ik zelf ook gevoelig. Religie, tja, het is toch een beetje alsof de aanhangers van vrouw Holle die van HC Andersen te lijf gaan. Van de wetenschappelijke uiteenzettingen over de omwentelingen van planeten snapte ik verder niks, hoe nauwkeurig ze ook worden uitgelegd, of de film liet me gewoon twijfelen net als het wijze personage van Rachel Weisz. Nee, ik zat gewoon lekker in die baardapen Christen-bash modus, de idioten die al die kennis vernietigen en de vrouwen achter het aanrecht willen. (Alsof er ook niet talloze wijze Christelijke filosofen zijn geweest) Van personages moet Agora het verder niet echt hebben, maar smeuig is het allemaal wel; alhoewel verre van perfect, om de scene zit er wel een zwak momentje acteren in en ook het einde had beter gekund, in een vloeiendere editing waarin de moord (het is eigenljik een geste) op Agora wordt versneden met een eerdere sensuele scene dat ze baadt. (De film probeert het wel, daar niet van)

zo dan.

After Hours (Scorsese, 1985)
Pakweg 20 jaar geleden dat ik deze film voor het laatst gezien had en het heeft nog niets van haar magie verloren.
Alles klopt aan deze film;
De vervreemdende sfeer, wat voor een groot gedeelte aan de muziek ligt (muziek die ondanks de 'electronica' vreemd genoeg heel tijdloos klinkt, het heeft niet die typische jaren 80 sound).
De personages die bizar zijn maar niet per se ongeloofwaardig en belangrijker, het acteerwerk is heel subtiel, geen aanstelleritis.
Tenslotte het plot, dat als een zeer ongelukkige loop van omstandigheden te omschrijven is, wederom nogal merkwaardig maar niet per se ongeloofwaardig.

^^^ precies x 100.

soundtrack van Howard Shore.

Witness
Allemaal de schuld van Weird Al Yankovic, het kost echt even tijd om deze film rond de Amish-cultuur serieus te nemen. Kingpin hielp ook niet mee natuurlijk. In het begin verschijnt er zelfs een blond figuur die werkelijk op die knakker uit die film lijkt. In een van de mooiste shots van de hele film rijdt hij met z'n paard en wagentje achter de trein aan, waarin zijn love interest zit. Die vrouw reist met haar zoontje (coole hoed!) naar Baltimore, maar belandt halverwege op een treinstation in de penarie, als voor het oog van zoontjelief een moord wordt gepleegd. Harrison Ford is de redder in nood, ik dacht trouwens eerst dat de soundtrack van Vangelis was, in een soort package-deal, maar het is Jarre, die vaker met regisseur Weir samenwerkte. Alle Weirs hiermee gezien trouwens, althans ik meen Green Card op tv een keer te hebben zien langskomen, maar if not dan ga ik die niet inhalen.Ford belandt in de wereld van de Amish en daar begint de kijker langzaam voor de film (en die mensen) gewonnen te worden. We genieten van de plaatjes. Living the simple life, het is altijd aantrekkelijk natuurlijk. Maar wel inconsequent, op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen. Het corruptie & moord verhaaltje wil verder niet echt spannend worden, al is het einde van een van de slechterikken Hitcockiaans gruwelijk in een graanschuur.

White Material
Aardige film, maar maakt (niet geheel verrassend) toch minder indruk dan 35 Rhums. Honderd keer liever die urbane kleinschalige beslommeringen dan gekte in Afrika natuurlijk. En als die gekte nou bleef broeien, maar Claire Denis komt helemaal aan 't eind toch met wat Apocalypse Now-achtige uitbarstingen, had helemaal niet gehoeven van mij. Wat mij betreft was het facinerendere personage van de uitstekende Huppert van begin tot eind koppig en koel onder elke mogelijke tegenslag gebleven, hoe onrealistisch dat misschien ook zou zijn. Het eerste half uur van White Material is wellicht het best, de personages bewegen zich op de prominente muziek van Tindersticks (die wel beter op dreef zijn dan voorheen) alsof ze in een soort jungle-ballet dansen. Een koffie-plantage, rebellen die een opstand ontketenen en onduidelijke familiebanden. Huppert behandelt haar zoon als een klein kind, maar de Joran-achtige gozer is minstens 25 en trekt heel Afrika niet meer. Hij scheert zijn kop kaal (cliche) en begint Taxi Driver-neigingen te vertonen. Bij zo'n randpersonage is dat nog leuk, maar als gezegd, uiteindelijk krijgt iedereen er last van. Ik had meer met de decadentie van een oude zieke dikke man die in bad gaat op zijn failliete maar toch luxe plantage, terwijl om hem heen de pleuris uitbreekt.
THX 1138
Ik geloof dat ik ze nu vergeten ben, maar zowaar eens op een goede manier om een George Lucas-film gelachen. Gortdrogen lekker melige Kraftwerk-achtige mededelingen van de announcers en geniale bid-mogelijkheden! Blessings of the state, blessings of the masses! Het is jammer dat Lucas ook hier zich geen raad weet met plot, om maar te zwijgen over de personages. Toch is dit wel een mooie ideenfilm, over een bizarre samenleving, mierenhoop achtig, waar libido-levelers en andere sedation middelen de werkbijen in toom houden, zij knutselen de hele dag met radio-actief materiaal, waarom is onduidelijk. Misschieni bouwen ze wel hun eigen bewakers (de Daft Punk-achtige agenten). Maar romantiek kan niet uitblijven en Robert Duvall begint wat met z'n roommate. Foei! In no time zit hij (na een hilarische rechtszaak) in het Grote Niets, de Nothing-achtige gevangenis. Gelukkig is daar een Pinokkio-neger (een hologram die echt wil worden) om hem te redden. Daarna weet Lucas het niet meer; ach, doen we auto's! Toegegeven, de lange futuristische racescene is visueel wel weer prima.

Ik durf het haast niet toe te geven maar ik heb THX 1138 nooit gezien, maar zoals jij hem beschrijft is het een vette aanrader. :)

R.I.P. Jean Rollin

op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen

Zag 'm indertijd in de bioscoop - verjaardagsuitje meen ik. Heb 'm nooit opnieuw gezien maar de scene met paard en wagen ligt verankerd in m'n geheugen. En dat shot waarin 't zoontje (een hele jonge Lukas Haas) in een vitrinekast de foto ziet van de moordernaar vond ik toen echt een kippenvelmoment.

die vitrinekast scene is mooi, maar word m.i een beetje verknald door het totaal wegdraaien van de omgevingsgeluiden ten faveure van strijkers en slowmo..

en Omar die THX niet heeft gezien is wel een van DE verrassingen van 2010. snel kijken, het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen. (WTF!?) ja echt waar.

die Rollin ken ik helemaal niet, maar ik zie al waarom, hakhak vampiers

wat ik ook niet wist en een van de leukste lolz van White Material, is dat Christopher Lambert een Fransoos is, hij wordt daar dan ook in de credits Christophe Lambert genoemd. :)

waarmee ik verder geenszins Rollin of MB wil beledigen ;)

LOL@Ludo.

Het komt door die VPRO double-bill '81 (of rond dat jaar), waar THX werd voorafgegaan door de originele The Thing die zo ongelofelijk eng was, ik mocht THX daarna al helemaal niet meer kijken. Dat is er blijkbaar goed ingehakt. :)

het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen.

Nou, Prinses Leia in slavenoutfit in Return of the Jedi heeft toch een generatie jongens (okay en sommige meisjes) massaal op onreine gedachten gebracht hoor. ;) (ja, het is wel een beetje foutig met die vieze pad en zo maar goed, het telt wel.)

dat kon ik me even niet meer herinneren. Fischer in Shampoo vergeet je niet. (deze screencap is nogal oenig en doet r geen recht) (maar voldoet om t punt te maken)

http://img002.lazygirls.info/people/carrie_fisher/carrie_fisher_shampoo_1975_sCDYXHk.sized.jpg

die VPRO double-bill '81
Dat waren nog eens tijden. De hele zomer lang genreklassiekers van heb ik jou daar. THX werd meteen voor lang een van mijn sciencefictionfavorieten (na Close Encounters natuurlijk). De soundscapes van Walter Murch waren hun tijd ver vooruit. (Was THX de eerste film waarbij het woord ‘sound design’ werd gebruikt? Of was dat pas The Conversation?). De tweede keer dat ik de film zag was als decoratieve video bij een avond van het label Mo’Wax die maar niet op gang wilde komen in een Keulse kelder. De dvd-uitgave bleek een deceptie vanwege de drastische digitale ingrepen. Samples van THX spoken na in tracks van onder meer Front 242 en The Shamen.
Zie ook hier. Gaat dat zien, OMC! Slechts voor een paar pegels bij de videogrootgrutters in de hoofdstad.

Jean Rollin heb ik ondanks (of misschien wel dankzij) artikelen in Schokkend Nieuws nooit durven zien. Blake Edwards daarentegen… Vorige week zag ik voor het eerst het alcoholistendrama Days Of Wine & Roses (1962), wat weer eens wat anders is dan The Pink Panther.

Leuk die stemsample site, al vind ik het uiteindelijk leuker als je ze weer onverwacht terug herkent wanneer je een film kijkt. Bijv, "You're gonna be a bad mother-fucker!" die A Guy Called Gerald zo fijn uit Robocop samplede (staat dan weer niet in die database :( Nu even voor de gein kijken waar DJ Shadow de mosterd vandaan haald (in ieder geval Altered States kan ik me herinneren.)

Idd, Time has officially ended deed wat belletjes afgaan toen ik Space Is The Place zag.

De Engelstalige sample "We are not sick men" van Praxis' Metatron herkende ik in de Chinees gesproken en Nederlands ondertitelde Enter The Dragon.

Zouden er mensen zijn die veel uit hun porngrind collectie herkennen? :)

Als je zin hebt in een overdaad aan Robocop-samples moet je zeker even luisteren naar Rock Drill van Hoodlum Priest. Het album Heart Of Darkness luistert als een uit de hand gelopen filmquiz. Hoodlum Priest ontbreekt gek genoeg geheel in die samplelijst.

De leukste meta-sample vind ik wel "When I was little my father was famous. He was the greatest Samurai in the empire, and he was the Shogun's decapitator." Shogun Assasin via The GZA weer in Kill Bill vol.2. The RZA en Tarantino hebben elkaar daar ontzettend zitten high-fiven (en waarschijnlijk op gruwelijke wijze duelleren over obscure martial arts films. :)

ah samples en sample-sites altijd leuk, The Books hebben bijvoorbeeld 'do you like my knee' uit een Godard (of was het Rohmer hmm) ook nog altijd benieuwd waar the Avalanches 'Suzie he's looking at you' vandaan hebben. (Gegiebel in een restaurant)

Re RZA/Tarantino: Bij FRS hadden ze een tijdje veel Shaw Bros. films in de aanbieding maar die waren allemaal Chinees gesproken dus je herkende toch niet veel Wu samples die uit gedubte versies komen, terwijl je weet dat er veel uit films als Five Deadly Venoms en 36th Chamber komen.

Dit is weer zo'n jaar waarin Woody Allen op eigen terrein wordt verslagen. Het in New York gesitueerde "Please give" van Nicole Holofcener is een beduidend frisser, invoelbaarder, geloofwaardiger en aangrijpender drama-light dan "You will meet a tall dark stranger". Dat u het weet...:)

Holofcener liep als kind op de sets van Woody, dus t wel geleerd van de meester. (haar moeder was/is make-up artist, o.a. bij The Purple Rose)

Den brysomme mannen
Voor de tweede keer, weer goed.

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto
Ik kende muziek van Morricone en verwachtte eigenlijk een typische giallo, maar dit is wel wat anders. Een thriller met een politieke boodschap. De politie inspecteur pleegt een moord maar is als representant van de wet bij voorbaat onschuldig en vertrouwt er zelfs zo op dat hij arrogant aanwijzigen achterlatend vrijuit kan gaan. Nog actueel ook, nu er een toch een een aanzienlijke groep mensen denkt dat WikiLeaks de wereld kan verbeteren.

Om ook hier dan maar even tegen Olaf in te gaan: schattige film, Please Give, maar verslaat niet Woody Allen met zijn eigen middelen, denk ik.

Please Give is aan de sentimentele kant, heel warm en kerstgevoel, maar mist de "bite", het schurende van You Will Meet. In de Allen-film is een midlife crisis écht een midlife crisis, en geen 3 weken durend ongemakje. Als er vreemd gegaan wordt, heeft dat grote, tragische, en - voor de buitenstaander - komische gevolgen. Het is niet iets wat de man uiteindelijk helpt om een betere huisvader te worden. Mensen en hun relaties zijn fucked-up, zelfs als ze goed lijken te zitten. In Please Give zijn de ergste dingen in het leven dat de moeder van een 15-jarige liever een dakloze een paar tientjes in de handen stopt dan haar dochter een spijkerbroek van 150 euro te laten kopen.

Please Give = "Redding" van Tröckener Kecks, You Will Meet a Tall Dark Stranger = "Het komt nooit meer goed". ("Redding" is wel een veel mooier liedje)

Maar goed, de reden dat ik hier kwam: ik zit net de flauwe lachfilm Get Him To The Greek te kijken (don't ask - alhoewel één hilarische dialoog tussen P.Diddy en Jonah Hill het al de moeite waard maakt), en ergens rond minuut 28 wordt Hills karakter wakker in Londen, met op tv in de hotelkamer dit.

(excuses als jullie het er al over gehad hebben, of het sowieso algemeen bekend is. Ik ben even weggeweest)

heh da's wel cool, weer wat centjes gevangen voor die mannen. kan Romeijn weer zijn besteden aan fotootjes maken van moordplekken enzo.

En zoals ik tegen dorsalstop op facebook schreef: I thought the Naomie Watts charachter was the only one worth mentioning and the scene you describe is by far the best in the movie, and very well acted by the way. With respect to Please give, I would say that is what the movie is basically about: you don't have to be a bad person to do bad things or think bad thoughts. I meet these people every day, whereas I never stumble upon the Allen-characters. Which makes your life so much more exciting than mine :)

Die nieuwe Woody Allen schuurt helemaal niet.

Nou ja, meer dan Please Give in elk geval, dat is gewoon een warm dekbed :)

(En ik vond de karakters in YWMATDS échter dan die in PG. Ik weet niet of mijn leven opwindender is of ik gewoon cynischer.)
(Overigens was Whatever Works 25x beter dan You Will Meet...)

Get Him To The Greek is trouwens een half uur te lang, zit vol langdradige scènes die ook helemaal niet grappig zijn, maar kent een aantal - vooral voor de popliefhebber - magistrale momenten (Pharrell die op zijn kop krijgt omdat zijn roze polo-shirtje niet gangsta genoeg is, een cameo van Lars Ullrich) die het nèt het aanzien waard maken op een avond waarop je je hoofd op nul wilt zetten.

(Overigens was Whatever Works 25x beter dan You Will Meet...)

Eens. We mogen de lat toch wel ergens leggen.

oh jee dat voorspelt weinig goeds ;)

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een

effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven

aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel

afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer,

natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de

leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de

prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje

voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor

hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de

soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het

hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te

kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met

een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die

permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben

bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een

leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te

troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat

zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een

kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River

meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis,

zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer

en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie

ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working

class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker)

bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist,

de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het

eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen

als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette

auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor

diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

jee het werkt toch niet als ik dingen in kladblok pen

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer, natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis, zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker) bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist, de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

Mitt Liv Som Hund op de lijst, dat lijkt me duidelijk :)

Ik zag gisteren Rabbit hole, de laatste met Kidman. Viel me tegen, gegeven de positieve recensies.Ik vind die Aaron Eckhart niet zo'n ster eigenlijk.

overigens was the Fifth Element helemaal geen flop. wel de duurste Franse film aller tijden, maar alles (en meer) terugverdiend.

Vratné lahve (Empties)
Knusse, milde comedy, echt iets voor m'n ouders. :)

qua erotische fantasietjes in de supermarkt vond ik Cashback toch beter. :)

Die heb ik niet gezien, dus daar kan ik weinig van zeggen. :)

niet aan je ouders laten zien. ;)

Begotten
Wtf? Norma Evangelium Diaboli esthetiek in een film uit 1990 … zag er dus wel retecool uit maar moet het even laten bezinken … geen woord, alleen gekraak, hartslagen en 'isolationism'-achtige geluiden … deed ook denken aan Palms … al denk ik dat die beter is … maar die moet ik ook herbekijken …

Begotten. Geweldig. Op de dvd-hoes omschreven als makes Eraserhead look like Ernest Saves Christmas. Doet het heel goed als je ‘s avonds heel laat en moe thuiskomt en alvast wilt dromen voordat je in slaap valt. Zo bijzonder heeft E. Elias Merhige het daarna niet meer gemaakt, al was het uitgangspunt van Shadow Of The Vampire erg sterk. Suspect Zero voegde ondanks de cast (of dankzij de cast, zou Olaf in dit geval zeggen ;-)), met o.a. Aaron Eckhart, Ben Kingsley en Carrie-Anne Moss, niets toe aan het serial killer genre.

Get Him To The Greek … vooral voor de popliefhebber - magistrale momenten
Magistraal is niet het goede woord, maar ook de enkele filmverwijzing is grappig, zoals tijdens de achtervolging door de gangen van een hotel wanneer Jonah Hill rennend in paniek uitroept This is the longest hallway of all time! en Russell Brand antwoordt: It's Kubrickian!.