Filmforum

Het drietal dat een pak bakmeel probeert te slijten als coke bij een gangster, waar een Aziatische jongen door huis slentert en steeds rotjes afsteekt: Verzin het maar.

de beste scene in de hele film. :) Overigens gebaseerd op een werkelijk incident met Holmes enzo, al vielen daar toen wel een pak dooien bij. (geen rotjes I guess)

Valerie a týden divů (Valerie and her week of wonders)
Coming of age gemixed met surrealisme a la Jodorowsky en Paradjanov uit 1970. Een fantastisch vormgegeven (soms ook nare) droomwereld van een 13-jarig meisje wat haar eerste menstruatie beleeft.

Perche' quelle strane gocce di sangue sul corpo di Jennifer (The Case of the Bloody Iris)
Sleazy giallo helemaal zoals het hoort: mooie vrouwen, mooie muziek, mooi geschoten en een typisch dun verhaaltje. En Italianen weten er dan ook altijd zo'n catchy titel aan te geven. :)

De soldaten luisteren naar een liedje gezongen door een panisch nerveuze gevangen genomen Duitse en barsten massaal in snikken uit.

Ja, wat een schoftenstreek van die Kubrick. Prachtige film, als je dan een onrechtvaardigheidsfilm moet zien dan die.

Jackie Brown natuurlijk >>>> Boogie Nights, wat toch ondanks zijn momenten een [wrijft over sik] onevenwichtige film is. :)

Dagje IDFA:
The Glass House
Weer eens een Iraanse docu over meisjes in de problemen aan de onderkant van de samenleving in Teheran. Om de een of ander reden komt er daarvan altijd één in het programma terecht. De ingrediënten zijn inmiddels al bekend: veel drugs, het vrouwonvriendelijke systeem, de lelijkheid van betonjungle Teheran. Nieuw is dat twee van de meisjes met enig succes werken aan een rapcarrière.

Standing Operating Procedure
Ranzige docu over het Abu Ghraib schandaal. Alle betrokken - de Lynndie Englands etc. op één na - zien zich vooral als zondebok en slachtoffer. Uit de film blijkt dat ze inderdaad zondebokken zijn - de hoofdschuldigen kwamen er met een tik op de vingers vanaf of zijn nog vrij - maar dat ze zelf ook ver over de schreef gingen en hoe dom ze ook zijn, dat heel goed wisten. "Maar zij begonnen..." "Ik was er alleen maar bij..."

Pressure Cooker
Net als The Glass House nogal standaard: ghetto kids worden op het rechte pad gehouden door superleraar. Verrassende invalshoek is dat het deze keer eens niet om sport of literatuur gaat, maar ook kookklas. Eerlijk is eerlijk: juf Wilma "Don't be so ghetto!" Stephenson is ook wel cool. In de filmversie zou ze worden gespeeld door Samuel Jackson.

Fahrenheit 451
Als het olijke eigenlijk ouderwetse brandweerwagentje in shot 1 langs komt rijden zie je 't meteen. Clockwork Orange! Dit is een wat melige variant daarvan, geen bruut geweld, maar wel hetzelfde design en een beetje vreemd Engels. Truffaut zelf prefereerde de Franse dub, maar juist die "shan'ts" voegen ook wel wat toe aan 't absurdisme. In de samenleving van Fahrenheit zijn boeken (waaronder het Cahiers du Cinema) en letters verboden. (reden dat de credits gesproken worden) De film volgt 't standaard sci-fi principe van een hoofdpersonage dat eerst tevreden voor 't systeem werkt, dan gaat twijfelen en er zich uitvecht, om zich aan te sluiten bij de kleine groep rebellen die ergens achteraf wonen. Oskar Werner in dit geval, superkop heeft die man, geholpen door zijn buurmeisje (Julie Christie) en tegengewerkt door zijn vrouw (Julie Christie, al had ik die dubbelrol niet eens opgemerkt) Het is een beetje een slome film, maar wel vermakelijk. Wel vreemd, The End staat dan ineens wel weer gewoon in letters in beeld. ;)

Forgetting Sarah Marshall
Vrij matige komedie uit de stal van Knocked Up enzo. Een vadsige Thomas Acda-achtige man, in 't dagelijks leven componist van de doodsimpele drones voor een soort CSI, wordt gedumpt door zijn knappe vriendin, de ster uit diezelfde serie. Crisis natuurlijk, die hij gaat proberen te verwerken op Hawaii. Leukste grap: hoteldesk belt, "meneer we krijgen klachten van een hysterisch jankende vrouw" "snif snif ja ik hoor ze ook." Aan diezelfde hoteldesk heeft Acda een nieuw meisje gevonden, gespeeld door Mila Kunis, als zij nou wat leuker was geweest was de hele film erop vooruitgegaan. Kunis is een vertegenwoordiger van de Hollywood stroming waar zelfs vrouwen van 25 er al uitzien alsof ze 100 strak-trek-operaties achter de rug hebben. Het zullen dikke lagen make-up zijn, maar tis niet om aan te zien. Ik ging duimen dat onze man gewoon terug zou gaan naar zijn actrice uit 't begin. Waar de film wel op hint, want ze komen elkaar natuurlijk weer tegen op Hawaii. Marshall in 't gezelschap van haar nieuwe vlam een lijpe Engelse rockster. Een geslaagde rol van BBC enfant terrible Russel Brand, die volkomen zen met zichzelf alleen over neuken praat. (En dat ie van de drugs is)

3:10 To Yuma
Degelijke western, alleen de rockist in mij blijft 't jammer vinden dat 't een remake is. Als 't een original was had ik 'm toch enthousiaster ontvangen. Dan zou je 't bijna een revive van de western kunnen noemen. Met bijvoorbeeld een Assasination of Jesse James. In 't openingsshot zien we hier ook meteen een wat vrouwelijke jongen die van dime novels houdt. Tis net Casey Affleck. Deze jongen haat zijn pa (Batman Bale, die nog steeds niet hersteld lijkt van The Machinist) op 't overdrevene af. Ik hoopte dat ie werd afgeknald, maar hoe harder ie 'm haatte hoe groter zijn rol en de toenadering natuurlijk aan 't end zou worden. Yuma heeft ook de typische Western-schurk. Schurken die begrijpen wat een verhaal nodig heeft. Wat er nodig is om een held/martelaar te worden. Russell Crowe moet op een trein gezet worden door een groepje bewakers, maar hij rent er haast zelf naar toe. Verder werd er natuurlijk nog een Italiaan ingevlogen voor de soundtrack, inclusief van die kangaroe ploink-springveer-geluiden. Blijft over een type Man With No Name, die dit keer de echte slechterik mag zijn. Ben Foster met hoed is de 2nd man in charge van Crowe's gang en ze doen hun best 'm te bevrijden. (Nutteloos)

Wall-E
Zo goed als ze zeggen. Alle dingen die erop aan te merken zijn, zijn tegelijkertijd ook 't mooie. Bijvoorbeeld dat nagenoeg de volledige dialoog bestaat uit de ene robot die "Wall-E?" zegt en de andere "Eve!!" Het verhaaltje is logischerwijs flinterdun. Een robotje leeft op een post-nucleaire aarde, tot 'r 'n verkenner komt die 'n plantje vindt. Robotje wordt verliefd en lift mee met 'de raket terug naar de basis waar de mensen inmiddels zitten. Letterlijk zitten want ze zitten in een caroussel van eeuwig virtueel vermaak. Beetje moralistisch. De mensen zien er trouwens wat gemakzucht geanimeerd uit, dat contrasteert wel met de fabuleuze industriele beelden van 't begin. Maar goed mensen krijg je toch niet realistisch, en moet je dat wel willen. Het tweede gedeelte rennen robots achter elkaar aan en is er ook nog tijd voor een ruimtedansje. 3x zo goed als 2001 Space Odyssee.
Oh en in zo'n zwijgende film had Thomas Newman misschien een NOG betere soundtrack moeten schrijven, wat meer electronica door z'n orkest heen, hij hint er wel naar, maar gaat niet voluit daarin. De liedjes (o.a. Louis Armstrong een een oude Disney-musical) zijn wel erg leuk.

@Wall-E
Beetje moralistisch

dit neem ik terug. Het is juist eigenlijk verbazingwekkend aan de mensheid dat ze tegelijkertijd dit soort liefdevolle films kunnen maken (en er van kunnen genieten, met miljoenen naar de bios) om dan daarna in hun SUV-jes naar huis te tuffen.

Crazy Love (documentaire van Dan Klores & Fisher Stevens, 2007) – het is jammer dat ik de voorgeschiedenis van dit krankzinnige, typisch Amerikaanse liefdesverhaal al een beetje had vernomen, want de verbijstering was tijdens het kijken minder dan gehoopt. Louche New Yorkse advocaat Burt Pugach is obsessief verliefd op de mooie, maar moeilijk toegankelijke Linda, heeft korte tijd min of meer een relatie met haar en haalt rare fratsen uit wanneer zij het met hem uitmaakt. En dan moet het verhaal nog gekker worden dan het al was. Voor als je toch meer wilt weten: de documentaire figureerde in een van de promo’s van het IDFA. Zie hier (als ik me niet vergis is deze geregisseerd door Mike van Diem). Voor de fans: aan het einde van de docu zingt Edie Brickell nog een melancholisch mopje.

Oorlogswinter (Martin Koolhoven, 2008) – een enkele recensent noemt het de beste film van Martin Koolhoven. Misschien is De Grot uit 2001 nog net wat beter, maar die zou ik dan nog een keer moeten zien. Hoofdrolspeler Martijn Lakemeier is een natuurtalent en Raymond Thiry (als zijn vader de Burgemeester) heeft weinig middelen nodig om een personage neer te zetten (wat kan die man imposant zwijgen, zeg!). Voor een kinderfilm is het net iets te bloederig en te naar. Er zaten dan ook enkel volwassenen in de filmzaal, waaronder opvallend veel (luidruchtige) bejaarden. Koolhoven gebruikt subtiele beeldtaal om te laten zien dat Michiel van Beusekom door omstandigheden snel volwassen wordt (let op het papiertje tussen de spaken van het achterste fietswiel). De muziek is hier en daar wat minder subtiel. Ik heb het boek niet gelezen (of kan het me niet meer herinneren), maar wist desondanks toch heel snel wie wel en vooral wie niet te vertrouwen is. De als schokkende verrassing bedoelde finale was voor mij dus geen verrassing meer. Prima decemberfilm.

http://images.vpro.nl/img.db?3168993+s(350)

:)

op eh CultCorner stond nog een aardig interview met die componist. Een of andere Italiaanse horror-b-film-pipo.

Blow Out en Carrie b-films?

tuurlijk. ;)

nah die niet dan, maar kijk de rest maar.
http://www.imdb.com/name/nm0006043/

"Demons 4"

Ah Crazy love heb ik! Bizar verhaal maar nog niet bekeken precies vanwege wat Vido zegt: het gegeven is waarschijnlijk de hele film...

Het is geen Bruno Nicolai of Ennio Morricone (die menig b-film van fantastische en vooruitstrevende a-klasse muziek voorzagen).

Een van de laatste klussen van Bernard Herrmann was It's Alive van Larry Cohen. How B-film can you go...

The ceremony (Oshima, 1971). Ik weet nog steeds niet goed wat ik van Oshima moet vinden, maar met deze gaat het de goede kant op. In the realm of the senses deed me weinig, Cruel story of youth vond ik voornamelijk interessant omdat ik allerlei voorbodes zag van het werk van Wong, met name Days of being wild, wat ik een betere film vind. The ceremony schiet alle kanten op. Van loodzwaar drama over een incestueuze en suicidale (want nog steeds door de oorlog verscheurde) familie tot light comedy. Het is op de erste plaats een film voor Japanners omdat het aan de hand van allerlei ceremonies (bruiloften en begrafenissen) een bijtend portret neerzet van het na-oorlogse Japan. Maar ook voor iemand als ik valt er wat te genieten en ik vond ik vooralsnog de meest aansprekende Oshima die ik zag. En ik denk niet de laatste (Death by hanging en Shonen staan klaar). Hoogtepunt: een bruiloft waarbij de bruid afwezig is (in het ziekenhuis) en men besluit de hele ceremonie dan maar zonder haar te doen. De rode draad is een liefdesdriehoek, waarvan je weet hoe het eindigt omdat Oshima steeds duidelijker wordt in zijn boodschap: Wat een tragiek he mensen, maar wat zijn we toch eigenlijk een pathetisch volk.

En ik zag twee films over onrecht...

The trials of Darryl Hunt (Stern, 2005). Racisme in een pure vorm. Vrouw wordt vermoord en door omstandigheden waar nauwelijks een rode draad in te ontdekken valt, komt de politie uit bij Daryll Hunt. Docu toont de drie rechtzaken die hij zonder succes doorloopt en waarbij de frustraties hoog oplopen door een paar gekken die zonodig moeten getuigen en waanzinnige conclusies op basis van forensisch materiaal. Okay, misschien dat hij twintig jaar geleden geen sperma heeft achtergelaten in de vagina, maar misschien heeft hij haar 20 jaar geleden wel van achteren genomen. Dat niveau. Omdat Hunt zelf vanaf het begin van de docu geïnterviewd wordt weet je dat het goed afloopt. Na ja goed, 20 jaar van je leven.

Paradise lost: the child murders at Robin Hood Hills (Berlinger/Sinofsky, 1996). Deze is interessanter om een aantal redenen. De moorden zijn gruwelijker (drie kinderen verkracht, vermoord en gemutileerd), het onrecht lange tijd onduidelijker (Berlinger en Sinofsky laten aanval en verdediging vrij droog zien) en de zaak loopt nog (er is een vervolg, Paradise lost 2, en een website: www.wm3.org). De moorden vinden plaats in een klein stadje, dus worden gewoon drie Metallica-fans opgepakt. De zwak begaafde van de drie (IQ rond de 70) geeft een halve schuldverklaring af die voor de rest dienst doet als belangrijkste bewijs. Voor de rest is er nagenoeg niets. Alles om in small town america de trailer trash te ontdoen van hun satanic panic? De docu laat zich bekijken als een goed rechtbankdrama, en dat met alleen maar authentiek materiaal.

Maar die gast die ze aanklaagt, of hoe zit het ook al alweer (het is ff geleden dat ik die docu zag, die gast is al bijna schuldig door er eng en fanatiek genoeg voor de daden te zijn.

>>die gast is al bijna schuldig door er eng en fanatiek genoeg voor de daden te zijn.

Ik kan je zin even niet volgen, Martijn.

Die gast met die snor, (pleeg?)vader van de slachtoffers. Die gast is zo fanaticus dat je 'm gelijk verdenkt. Zo fel gaat ie tekeer, dat je denkt dat ie iets te verbergen heeft.

De moorden vinden plaats in een klein stadje, dus worden gewoon drie Metallica-fans opgepakt.

gheheh.

Det sjunde inseglet ('Het zevende zegel', Ingmar Bergman, 1957, Zweden)
Prachtig verhaal met krachtige dialogen over een existentieel twijfelende tempelier Antonius en diens wereldse schildknaap Jöns. Zij keren na tien jaar terug in een door de builenpest maatschappelijk ontwricht thuisland. Met hun extatische ervaringen – elke dag oog in oog met Magere Hein - bezien zij de vele pogingen om aan de zwarte dood te ontsnappen met relativerende berusting en rechtschapenheid. Fanatieke zichzelf geselende religieuze sektes, van overheidswege geïnitieerde heksenverbrandingen, plat jolijt in de herberg en kunstzinnige verstrooiing brengende rondtrekkende kermisklanten. Bergmannkenners zullen niet verbaasd zijn welke categorie uit dit doolhof van escapisme wordt gered.

zullen niet verbaasd zijn welke categorie uit dit doolhof van escapisme wordt gered
hmm ik weet 't niet meer. :)

XXY
Film die uiteindelijk alleen door het onderwerp intrigeertt: een hermafrodiet. Ines Efron fascineerde ook al als mysterieus nerdy meisje in Glue, en mag hier deze moeilijke rol neerzetten. Doet ze niet onaardig. De film concentreert zich helaas niet alleen op haar, maar laat haar pad kruisen met een (eveneens puberende) jongen. Zij vraagt meteen of ie met 'r naar bed wil, hij aarzelt, niet omdat ze hermafrodiet is, want dat weet ie niet, maar, weinig verrassend, omdat ie homoseksueel is. Zo stelt de film deze 2 problemen een beetje gelijk, wat ik toch wat irritant vond. Tuurlijk zijn ze vergelijkbaar, maar hermafroditisme lijkt me toch een stuk lastig. Dan wil de serieuze medische wereld je zelfs opereren, bestuderen, als de "freak" die je bent. De familie van het "meisje" is vanuit Argentinie naar Uruguay uitgeweken, daar gaan Argentijnen kennelijk heen voor rust. Pa lijkt overigens een beetje op Suarez. Hoe dan ook, hij wil dat zijn kind later zelf het geslacht kan kiezen, dus er is niks gebeurd, maar nu heeft mama haar zus en echtgenoot uitgenodigd, en die man is een beroemd plastisch chirurg. Moeder (en zo krijg je uit de film de indruk de medische wereld) lijkt bij deze XXY-vorm altijd te kiezen om de mannelijke delen (de Y dus) te verwijderen, terwijl die toch (?) biologisch gezien altijd overheersen. Maar goed ik dwaal af. XXY is een (logisch?) broeierige film, met als toppunt het moment dat Ines ineens onder de douche staat bij een vriendin, die haar kennelijk accepteert zoals ze is. (De rest van het dorp bepaald niet)

Boy A
Zou al provocerende ook nog wel weg te zetten zijn als een sof. Redelijke film hoor, maar toch wel een tegenvaller na de recensies in de media, beetje niveau tv-film. Wordt alleen overeind gehouden door Andrew Garfield, die fantastisch de stuntelende, bijna autistische jongen speelt die na jaren gevangenis (wegens moord) weer in de samenleving wordt losgelaten. Is allemaal reuze interessant, maar dan gaat de film ook aandacht besteden aan de relatie tussen zijn begeleider en diens zoon, je denkt huh en dan denk je aah, en je weet al wat er gaat gebeuren. De seksscènes zijn ook vervelend in soft-focus. Dan zijn er nog flashbacks naar zijn jeugd, waar het misschien intrigerender was als we niks daarover hadden geweten. Alhoewel, in die flashbacks valt juist zijn kompaan in crime, een agressief/getraumatiseerd jongetje door zijn broer wordt verkracht, in positieve zin op. Het valt allemaal dus wel mee. Boy A leert te leven, maar wordt geplaagd door gewetenswroeging en het geheim dat ie moet verbergen. De tabloids zouden 'm anders laten lynchen. (Je gaat toch aan Joran en Peter R denken) Maar dan, het einde waar het onvermijdelijke gebeurd. Ik vond de slotscènes pathetisch en vervelend. Had subtieler en met de paranoia die eerder wel in de film zat gemoeten.

The Savages
Hele mooie film, waarvan je wel duidelijk het verschil met Amerikaanse en Europese arthouse merkt. Als dit verhaal door een Europese regisseur was verbeeld was het schuurpapier-ruw geweest. Beste voorbeeld is als dochter met demente pa in een vliegtuig zit en hij naar de wc moet. Dat had in dat geval in your face, close-up, pis op de grond, poep in de broek over je worden uitgestort. Hier is 't een suggestie van een halve seconde en dan snel een "cut". Ik vind 't niet erg hoor. Op de productie credits verschijnt de naam Alexander Payne en inderdaad het heeft zijn stijl wel. Laura Linney schittert als de even irritante als lieve dochter, wat een prachtvrouw. Pa woont met nieuwe vriendin in Sun City, Arizon, aka hel op aarde. Vriendin sterft, schoonfamilie laat pa als een baksteen vallen en dus moeten zus en broer (PS Hofmann) pa komen halen, waarmee ze nooit goed contact hebben (eigenlijk een klootzak namelijk). Hoffman is leraar op een universiteit die worstelt met zijn scriptie over Brecht en een relatie met een Poolse wiens visa om is. Dochter wil een toneelstuk schrijven maar wordt constant bij fondsen afgewezen, wat nog de leukste 9-11 grap tot nu toe oplevert. Bovendien zit ze in een wat uitgewerkte affaire met een getrouwde man. Ze stoppen pa in een nursing home en de maanden dat ie daar zit volgen we de twee. Mooie Eternal Sunshin-ige muziek van Stephen Trask (ook van The Station Agent) erbij en dan een full circle. Dat vind ik ook typisch Amerikaans en niet per se nodig, maar een goede film blijft 't.

(zie boven dat Olaf The Savages degelijk vond en Ik zou zweren dat het van de maker was van You can count on me en met name in dat laatste heeft ie gelijk, dat dacht ik ook en dat vond ik ook een goede film )

Paradise Lost: de (pleeg?)vader van de slachtoffers staat centraal in deel 2. De man gedraagt zich zo verdacht dat het te makkelijk is hem als mogelijke ware dader te zien. Een goed oordeel vellen is lastig thuis vanaf de bank, maar dat het (recht)zaakje stinkt is duidelijk. Fascinerende documentaire. De zaak tegen de drie veroordeelden wordt nog steeds gevolgd via deze site.

Een andere ontstellende rechtbankdocumentaire die ik de laatste jaren zag is The Staircase (Jean-Xavier de Lestrade, 2004), een achtdelige serie over de rechtzaak tegen de Amerikaanse schrijver Michael Peterson die ervan wordt verdacht in december 2001 zijn vrouw te hebben vermoord. Een zaak met de ene verbazingwekkende wending na de andere. De televisieserie moet je zien met zo min mogelijk voorkennis.

Moeder (en zo krijg je uit de film de indruk de medische wereld) lijkt bij deze XXY-vorm altijd te kiezen om de mannelijke delen (de Y dus) te verwijderen, terwijl die toch (?) biologisch gezien altijd overheersen.

Mensen met XXY zijn fenotypisch man.

ah :) dat maakt 't allemaal nog wat verwarrender. Dus (stel dat 't echt was) ouders denken laat 't kind zelf beslissen (maar vooral de moeder lijkt toch een voorkeur te hebben voor meisje, pa misschien ook) kind gaat zich langzaam toch zo gedragen, wordt dus ook in die kleren gehuld, maar dan puberteit en de dingen slaan om..
(het "meisje" slikt ook corticoiden om mannelijke kenmerken te onderdrukken, maar dan stopt ze daar mee en binnen 2 weken heeft ze klaarblijkelijk een werkend geslachtsorgaan)

Jui Kuen beter bekend als Drunken Master (1978, Woo-ping Yuen)
Laat ik maar toegeven dat ik Bruce Lee altijd een ontzettende eikel heb gevonden, veel te agressief in die films van hem. Ben meer een Jackie Chan man, maar wel in mate want diens joligheid wordt me ook al snel te veel. Dit is zijn doorbraak en die moest ik nog zien. Zeer vermakelijk, Chan krijgt binnen 10 minuten klop van een vrouw en is ook weer niet bijster snugger. Volgen de gebruikelijke plotbewegingen en helpt de dronken meester Chan om te vechten op een manier dat "het lijkt alsof je verliest terwijl je wint". Geniaal idee en zowaar de arrogante eikel krijgt op het laatst klappies. :)

@ Vido, Martijn:

Ik moet deel twee nog zien, maar verheug me er nu destemeer op nu Vido me vertelt dat die stiefvader (superenge vent inderdaad) daarin centraal staat. Ook deze man (die overigens ook gelooft in de onschuld van de drie veroordeelden: hij kan het weten, denk je dan al snel...:-)) heeft natuurlijk een website:

http://www.johnmarkbyers.com/

"Now, for the first time, the complete story of John Mark Byers, the man who has endured 15 years of groundless suspicion in the deaths of his eight-year-old son and two friends, is revealed in complete detail."

Die site lijkt me op zich al een leuke avond! Gelukkig is het bijna weekend.

http://www.comparestoreprices.co.uk/images/ha/hasbro-parker-games-cluedo-junior-detective.jpg

@Olaf: dat John Mark Byers nu ook gelooft in de onschuld van de drie veroordeelden was nieuw voor me. Dat gegeven zit nog niet verwerkt in deel 2 van de documentaire. Maar minder eng wordt die Byers er in dat deel echt niet op.

Lang leve torrents en lange leve het subforum met haar filmdraad!
Paradise Lost is al weer bijna binnen!, nu ook nog Staircase proberen te vinden..
Een compliment is nog niet door iemand gegeven, maar zeker verdiend, bij deze dan: thanks voor de fijne filmreviews en tips :)

Even een snelle review van El Orfanato.
De film viel niet tegen, maar ik had het toch wel veel enger verwacht.
De ontknoping kwam voor mij als een regelrechte verrassing en deed even twijfelen of de geesten allemaal ingebeeld waren door de hoofdrolspeelster.
Verder volgde de film eigenlijk het bekende recept en dat het spaanstalig was deed de film niet opeens anders en origineler zijn dan een Hollywood equivalent.
Toch heb ik me prima vermaakt.

De film viel niet tegen, maar ik had het toch wel veel enger verwacht.

ghehe ik ben duidelijk niets gewend ;)

geesten ingebeeld door de hoofdrolspeelster, ook geen gek idee hmm.

geesten ingebeeld door de hoofdrolspeelster, ook geen gek idee hmm.

(en 't lag allemaal zo voor de hand)

maar is 'r een mogelijkheid om alle geesten als waanvoorstelling van de vrouw te zien? hmm, maar dat mannetje heeft wel imaginaire vrienden natuurlijk, misschien is 't eerst zijn rijke fantasie en dan haar paranoia (en dan heb je nog dat oude besje met de dikke bril en de kinderwagen, brrr)

Waltz With Bashir (Ari Folman, 2008) – zeer fraaie animatiedocumentaire over de aanloop tot de slachting in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila te Beirut in september 1982. Regisseur Ari Folman was als jonge Israëlische soldaat een van de getuigen, maar kan zich vreemd genoeg nauwelijks iets herinneren over zijn aanwezigheid tijdens het drama. De film gaat dan ook vooral over de wonderlijke werking van het geheugen. De openingsscène zet de toon met een droom over 26 bloedhonden die recht op de camera af komen rennen, klaar om de toeschouwer te verscheuren. De droombeelden lijken in sommige scènes als LSD-trips. Zo zou Apocalypse Now eruit gezien hebben als dat een tekenfilm was geweest. De werkelijkheid in de slotbeelden komt opnieuw, zoveel jaren na de bekende journaalbeelden, hard aan. De animatietechniek in Waltz With Bashir lijkt op het eerste gezicht op die in Waking Life en A Scanner Darkly van Richard Linklater, maar de eerste Israëlische speelfilmanimatie is toch echt handwerk waar vijf jaar aan is gesleuteld. Eentje voor de jaarlijstjes.

Paradise Lost - Childmurders At Robin Hood Hills
Paradise Lost 2 - Revelations
Dit is werkelijk te mooi om waar te zijn, een klassiek geval van 'life imitates art'.
De verdediging van de, zonder enige twijfel, onschuldige drie pubers zien er uit als redelijke, weldenkende 'good guys', de blonde advocaat van Jason heeft iets van een kruising tussen Woody Harrelson en Matthew McConaughey (in A Time to Kill)
De aanklagers daarentegen zien er uit als Hollywood boeven, met name de gladde, wezelachtige hoofdaanklager boezemt zeer weing vertrouwen in.
En dan met als klap op de vuurpijl Christopher Byers, de pleegvader van een de vermoorde kinderen, die "guilty" met koeieletters op zijn hoofd gescheven heeft, man wat een enge vent is dat!
De man geniet zichtbaar van alle aandacht en geeft op commando een theatrale performance waar de honden geen brood van lusten.

Mogelijk maakt deel 2 het eerste deel een beetje overbodig, je krijgt in Revelations genoeg informatie om deel 1 niet te hoeven zien.

Paradise lost 2: revelations (Berlinger/Sinofsky, 2000). Een teleursteling. Op de eerste plaats mag er niet meer gefilmd worden in de rechtzaal, zodat het volgen van de zaak totaal naar de achtergrond verdwijnt. Op de tweede plaats worden de ontwikkelingen die er dan wel zijn in de zaak amper uitgelegd. En die zijn wel interessant. Bite marks op het lichaam van een van de slachtoffers die eerder aan het oog van lijkschouwers ontgaan waren en die niet matchen met de drie veroordeelden (waarvan 1 levenslang, en 1 ter dood). En de vader van een van de slachtoffers, Mark Byers, blijkt zijn eigen tanden niet meer te hebben en blijkt in staat daar in het verloop van de documentaire drie verschillende verklaringen voor te bieden. De zaak wordt uiteindelijk niet heropend omdat de rechter er niet van overtuigd is dat het een bite mark betreft op het lichaam. Ben je geinteresseerd in de zaak, dan wil je dus weten wat de argumenten voor en tegen zijn. Daar moet je voor naar wikipedia, want Berlinger en Sinofsky blijken meer geinteresseerd in de freakshow die Byers opvoert. En die is echt niet leuk genoeg om de kijker 2 uur 15 bij de les te houden. Nee, ik vond dit niks.

Oh ja, die bitemarks en het toevallig ontbreken van het gebit van Byers. Dat herinner ik me nog nu je het zegt.

Berlinger en Sinofsky blijken meer geinteresseerd in de freakshow die Byers opvoert.

>>En de argumenten voor en tegen lijken mij toch voldoende belicht.

De ouwe wel, de nieuwe niet. Ze zoeken niets uit, ze laten geen discussie zien.

Hud (Ritter, 1962). Paul Newman is een van zijn bekendste rollen als vrouwenjager die niet wil deugen. Heeft vroeger zijn broer doodgereden in een auto-ongeluk en heeft nooit een fatsoenlijke relatie met zijn vader gehad. Ondertussen kijkt de zoon van zijn broer enorm tegen hem op. Typische klassieker uit die tijd en het is moeilijk geen vergelijking te maken met de klassieke films met Dean en Brando. Toneelmatig script gekoppeld aan prachtige cinematografie levert een aantal goed uitgewerkte karakters op die een beetje in dat toneelmatige script gevangen blijven zitten. Het is alsof de schrijvers te goed wisten op welke knopjes je moet drukken om welk effect te krijgen, waardoor het efect uitblijft. IN feite heb je maar één of twee scenes nodig die de kijker aan de stoel nagelen en die heeft deze film eenvoudigweg niet. Waardoor het voor mij een goed gemaakte film is met een paar memorabele karakters (Alma!), en zorgvuldige dialogen. Een mogelijk bewijs voor de stelling dat Newman toch net tweede garnituur was.

Daarna nog Terms of endearment gekeken, naar aanleiding van Tokyo Tower. Moet de vijfde of zesde keer geweest zijn. Het is wellicht mijn alltime favo tearjerker. Ik vind het zo goed gedaan en zo goed geacteerd dat ik bereid ben 20 jaar Hollywood bullshit te accepteren als het af en toe zoiets oplevert. Europese cinema durft het nooit zo toegankelijk te houden, durft nooit all the way te gaan, is teveel bezig met goede smaak, terwijl deze film laat zien hoe emotioneel aangrijpend en smaakvol je een mainstream melodrama kan maken. Ik kan steeds beter verstandelijk beredeneren waarom dit zo goed is (mix van komedie en drama, het tegenwicht dat Nicholsen biedt, de losse scenes tussen Debra WInger en McLaine, etc) maar dat verklaart maar half waarom ik gewoon weer volloop bij een jongetje aan het bed van zijn zieke moeder.

zal ik 'm ook maar 'ns kijken Terms, werd ook uitgebreid gebruikt in een Scenario-schrijf cursus die ik ooit deed.

La Sirene du Missisipi
Met mijn versie was iets vreemds aan de hand. Deze duurde een dikke anderhalf uur, terwijl de film officieel ruim 2 uur moest duren. Ik zag wel dat er een ingekorte Amerikaanse versie was, maar die zou een kwartier korter moeten zijn.. Of dat dan toch deze is geweest..? De ondertiteling was ondertussen wel van de lange versie, waardoor ik af en toe tekst in beeld kreeg die de personages nog wat diepgang gaven. Wel grappig. De Truffaut-film was zover ik 't hieruit mag concluderen een vrij simpel pulproman-verhaaltje. Met Christine Deneuve als een fantastische en in en in gemene femme fatale. En Belmondo als sukkelige goedzak. Hij woont op 't eilandje Reunion, bestelt een post-order-bruid, waarna er een heel andere (en veel knappere) vrouw komt opdagen. Deneuve dus, die 'm een poot uitdraait. Belmondo gaat naar een detective, ik denk, verandert nu het hele perspectief naar de detective? Helaas niet, we blijven bij Belmondo die ondanks alles nog helemaal verliefd is en zijn femme ook zelf gaat zoeken. Wat al snel lukt. Geniaal Dahliaans einde: Belmondo beseft weer 'ns dat ie opnieuw genaaid wordt, strompelt half dood naar een weg om een lift weg van het gevaar te nemen, stopt er eindelijk een auto, stapt Deneuve uit.. (Daarna volgt nog een twistje maar die verraad ik maar niet)

Act of Violence
Old school film noir, met 't bekende razende tempo en een prachtige zwart wit wereld. (Vissen op een meertje enzo) Een man (Van Heflin, in een rol die ook wat voor Peter Lorre zou zijn geweest) heeft z'n zaakjes voor elkaar: goeie baan, leuke vrouw (Janet Leigh) en kind.. Maar dan verschijnt 'r 'n oude bekende. (Robert Ryan, die op Joseph Gordon-Levitt lijkt) De oude bekende heeft maar 1 doel. Een act of violence natuurlijk. Een akkefietje uit de Tweede Wereldoorlog moet gewroken worden. Dat is 't begin van een 80 minuten durende achtervolging. Met als absolute hoogtepunt het moment dat Van Heflin helemaal aan de grond via een cafeetje bij Mary Astor belandt. Zij schittert als de slons (je denkt meteen een hoer, en dat las ik ook achteraf, maar wat is dan eigenlijk de hint..?) die 'm wel 'ns in contact zal brengen met wat foute figuren. Waaronder hitman Berry Kroeger. DE kop van de film. :) Het einde is wat rommelig en voorspelbaar. Het is duidelijk dat Van Heflin uit de weg zal moeten worden geruimd. Vergeving was het in '48 nog wat vroeg voor. Maar hij moet ook weer niet helemaal slecht zijn..

Drillbit Taylor
Superbad Junior. Seth Rogen die daar de dikke speelde, schreef dit verhaaltje wat iets eerder in de high school carriere speelt. 2 mannetjes (waaronder zijn vermoedeljike alter ego, een dikkerdje dat zichzelf T-Dog laat noemen maar in zijn hele doen iets Italiaans Joe Pesci-tokkies heeft) Ze beleven hun 1e dag, waar ze meteen tot pispaaltjes uitgroeien. Enter Owen Wilson, een zwerver die een blauwe maandag in het leger zat. Hij wordt ingehuuurd als bodyguard en heeft zo zijn eigen methodes. Goeie grappen ontbreken helaas, maar een milde glimlach kon er wel vanaf. Of de moraal nou zo ethisch verantwoord is? (Uiteindelijk is matten het enige dat helpt)

Savage Grace
Matige maar wonderlijke film. In kris-kras tempo door 30 jaar speelt Julianne Moore haar trademark rol van depressieve vrouw. Die zich omhoog heeft getrouwd met een avonturier/schuinsmarcheerder. In 't begin worden Juliana en Bernhard nog even genoemd als Moore en echtgenote met Aschwin Lippe dineren. (De broer van)
Het gaat echter vooral om de zoon (Eddie Redmayne) vanaf 't moment dat hij (dan nog een andere acteur) aan een ijsje likkend wordt opgevoerd, voel je 't al aankomen. Dat wordt incest. In Parijs nog wel, waardoor het nog meer aan die definitieve incest in rijke kringen film doet denken, Souffle Au Coeur van Malle. Het duurt allemaal nog lang voor 't echt zo ver is. Spanje wordt nog aangedaan, wat homoseksuele relaties, zelfmoordpoging van ma, maar uiteindelijk blijkt de jongen toch de gek(ste) te zijn.

Gisteren, zondagavond, was Troy op tv. Een film waar een helehoop op valt af te dingen die gaat over hebzucht, ijdelheid en zucht naar roem. Er is geen eer, alleen een vuile oorlog. Niet dat er rijkelijk bloed vloeit, maar deze film maakt weer eens duidelijk dat waar mensen vechten, mensen sterven. Daar kan ik steeds minder goed tegen.

Verder was ik vooral onder de indruk van het acteerspel van Eric Bana in de rol van Hector. En die gaat dan ook nog eens dood.

die Bana speelt meestal in vrij oninteressante films, waar hij dan wel als een van de betere altijd opvalt. (ook Munich, The Other Boleyn Girl)

Bana had eigenlijk meteen naar Chopper moeten stoppen en voor eeuwig een legende zijn geworden.

Hausu (ofwel House, de Japanse uit 1977)
Zoals ik al zei in de lol-draad: just, wow. Alsof Dario Argento een Japanner was die een remake maakte van Valerie & Her Week of Wonders met een hippievleugje Last House Of The Left... en dan constant muziek, zoete hippie-enka die zo nu en dan omslaat naar Goblin-achtige horrorfusion. Toch wel een van de raarste films die ik ooit gezien heb.

Hausu klinkt als een must see. Jammer dat ik zo snel op internet niet kan zien of daar een dvd van in omloop is.

The TV Set (2006) van Jake Kasdan (zoon van regisseur Lawrence Kasdan) – eindelijk een komedie waar Judd Apatow bij betrokken is (als een van de executive producers ditmaal) waarbij het een keer niet gaat om opspelende mannelijke hormonen. The TV Set is een satire over Amerikaanse commerciële televisie en gaat over de pogingen tot het maken van een pilot. Schrijver/producer Mike Klein (David ‘X-Files’ Duchovny met baard) probeert een zeer persoonlijk verhaal om te zetten in de televisieserie The Wexler Chronicles en loopt daarbij constant tegen een muur op in de vorm van een puur zakelijk denkende directrice (Sigourney Weaver in Working Girl mode). ‘Originality scares me,’ is een van haar vele zorgwekkende uitspraken. Ondanks de assistentie van een creatieve Brit (Ioan Gruffudd) wordt Klein tot zijn grote frustratie meer dan eens gedwongen tot het sluiten van compromissen en blijft van zijn bedoelingen niets over. Eerste struikelblok is het ego van de acteur (een heerlijk onuitstaanbare Fran Kranz) die het o zo belangrijke titelpersonage Wexler vertolkt. The TV Set is voor televisie wat Living In Oblivion (Tom DiCillo, 1995) is voor de onafhankelijke filmwereld, en bijna net zo grappig.

Schijnt een Duitse uitgave met Engelse subs van Hausu uit te zijn door firma onder de naam REM.

Changeling (Eastwood, 2008). Een opvallend zwakke Eastwood. Ik was toch redelijk tot behoorlijk gecharmeerd van zijn films, die altijd een zeer acceptabel basisniveau hadden. De kritiek waar ik me wel in kon vinden is dat het amper auteur-films zijn. Wat is nu eigenlijk de hand van Eastwood in pak hem beet Mystic river en Million Dollar Baby? Dat wordt er met deze film niet duidelijker op, want dit is zijn meest standaard film in lange tijd. Vrouw raakt zoon kwijt. Politie vindt zoon, maar het blijkt een heel ander ventje. Vrouw protesteert maar zit daarmee alleen maar de politie in de weg, die vervolgens maatregelen treft. Het lot van haar echte zoon ontvouwt zich langzaam. Met zulk materiaal heb je in principe een bom, maar Eastwood vervalt vanaf het begin in cliché-patronen (politie slecht, normale mensen goed) die op dito manier in beeld worden gebracht en daar ontworstelt hij zich niet meer aan. Blijft over een bewust langerekt einde waarin de vraag centraal staat of het echte zoontje nog tevoorschijn komt. Nee, het is allemaal te doorzichtig en gewoontjes. En Angelina Jolie doet wederom heel erg haar best. Lees: ze overtuigt me wederom niet.