Filmforum

oh jee dat voorspelt weinig goeds ;)

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een

effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven

aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel

afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer,

natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de

leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de

prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje

voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor

hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de

soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het

hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te

kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met

een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die

permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben

bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een

leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te

troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat

zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een

kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River

meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis,

zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer

en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie

ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working

class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker)

bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist,

de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het

eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen

als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette

auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor

diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

jee het werkt toch niet als ik dingen in kladblok pen

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer, natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis, zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker) bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist, de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

Mitt Liv Som Hund op de lijst, dat lijkt me duidelijk :)

Ik zag gisteren Rabbit hole, de laatste met Kidman. Viel me tegen, gegeven de positieve recensies.Ik vind die Aaron Eckhart niet zo'n ster eigenlijk.

overigens was the Fifth Element helemaal geen flop. wel de duurste Franse film aller tijden, maar alles (en meer) terugverdiend.

Vratné lahve (Empties)
Knusse, milde comedy, echt iets voor m'n ouders. :)

qua erotische fantasietjes in de supermarkt vond ik Cashback toch beter. :)

Die heb ik niet gezien, dus daar kan ik weinig van zeggen. :)

niet aan je ouders laten zien. ;)

Begotten
Wtf? Norma Evangelium Diaboli esthetiek in een film uit 1990 … zag er dus wel retecool uit maar moet het even laten bezinken … geen woord, alleen gekraak, hartslagen en 'isolationism'-achtige geluiden … deed ook denken aan Palms … al denk ik dat die beter is … maar die moet ik ook herbekijken …

Begotten. Geweldig. Op de dvd-hoes omschreven als makes Eraserhead look like Ernest Saves Christmas. Doet het heel goed als je ‘s avonds heel laat en moe thuiskomt en alvast wilt dromen voordat je in slaap valt. Zo bijzonder heeft E. Elias Merhige het daarna niet meer gemaakt, al was het uitgangspunt van Shadow Of The Vampire erg sterk. Suspect Zero voegde ondanks de cast (of dankzij de cast, zou Olaf in dit geval zeggen ;-)), met o.a. Aaron Eckhart, Ben Kingsley en Carrie-Anne Moss, niets toe aan het serial killer genre.

Get Him To The Greek … vooral voor de popliefhebber - magistrale momenten
Magistraal is niet het goede woord, maar ook de enkele filmverwijzing is grappig, zoals tijdens de achtervolging door de gangen van een hotel wanneer Jonah Hill rennend in paniek uitroept This is the longest hallway of all time! en Russell Brand antwoordt: It's Kubrickian!.

You Will Meet A Tall Dark Stranger vond ik teleurstellend, maar ik kan sowieso weinig met het werk dat Woody Allen deze eeuw heeft afgeleverd. De relatie die Anthony Hopkins aangaat met de veel te opzichtig geklede jonge dame liep precies volgens het boekje en eindigde op voorspelbare wijze, zonder enige verrassing of gevatte terzijdes. Lucy Punch hebben we al een keer beter gezien in de vorm van Mira Sorvino in Mighty Aphrodite. Het verhaal zakte aan het eind in en de laatste dialogen waren met weinig inspiratie geschreven (Naomi Watts die haar moeder binnen een minuut twee of drie keer een imbeciel noemt - pfff). De baard van Ewen Bremner was langer dan zijn rol.

Panahi de bak in trouwens :( ik voorspel gratie na 1 jaar ofzo, maar dan nog... en die ban op films in Iran maken zal echt niet worden opgeheven. (waarom is ie sowieso niet eerder vandoor gegaan, denk je dan)

(hij zal dat wel laf vinden)

Oudere man die in een Woody Allen film iets begint met een veel jongere vriendin. Uit mijn hoofd:

Manhattan
Husbands & wives (2x)
Mighty Aphrodite
Whatever works

Daar kun je dan echt niet meer mee aan komen zetten. Grote kunstenaars maken altijd hetzelfde werk, is het dan...

Black Swan
Mooi gemaakt, het verhaal is misschien wat té obvious. Ik had na 30 minuten wel zo'n beetje door hoe 't zat en toen volgde er wel wat saaie momenten. De finale is wel weer fraai.

is dat de nieuwe Aronofsky? is die nou al kijkbaar ge-bRein-ipt?

Een avi van bijna een giechelbyte, vond het zeer kijkbaar.

kee. in de eindejaarscinematijd kan ie voor mij nog wel wachten, maar toch wel opmerkelijk :)

ik heb trouwens nog nooit een Woody Allen film gezien die niet al tig maanden voor ie hier in de bios verschijnt al online stond, volgens mij ript Woody ze zelf naar isohunt ofzo ;)

Daar kun je dan echt niet meer mee aan komen zetten. Grote kunstenaars maken altijd hetzelfde werk, is het dan...

Zo is dat natuurlijk, en het is een thema dat me om persoonlijke redenen nogal aanspreekt, maar het hoeft nou ook weer niet zó sterk op elkaar te lijken. Allen als de Mark E Smith van de film, poehee. Ik was die hele Anthony Hopkins-draad in de film trouwens alweer vergeten, dat zegt ook wat. Ik dacht dat Olaf de relatie tussen de schrijver en de muzikante bedoelde (ik was al beledigd, aangezien Brolin hier een 38-jarige speelt).

Als je overigens "lelijke man krijgt relatie met veel mooiere vrouw" toevoegt heb je álle Woody Allen-films te pakken, maar daar heb ik nog nooit iemand over horen zeuren.

Ik ben me trouwens door de meest hersenloze films van 2010 aan het heenworstelen, zo blijkt (gedownload als de "leukste" van 2010, overigens). Na Get Him To The Greek nu MacGruber (tot nu toe (40 minuten gezien) één leuk moment, op minuut 20).

heb jij die News Anchor Man film eigenlijk wel eens gezien Dorsal, met Will Ferrell ofzo, die schijnt erg grappig te zijn volgens het ILX forum en vanavond op Comedia Centralos (nou ja niet dus)

overigens ook net You Will Meet a Tall Dark Stranger gezien, maar daarover later nog wel 'ns. (meuk natuurlijk)

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/64/Movie_poster_Anchorman_The_Legend_of_Ron_Burgundy.jpg

The Secret Of Kells
Prachtige animatiefilm, onafhankelijk Iers, maar het doet wat denken aan Hanco Kolk (Gilles De Geus, Mecano). Very pleasin' to me eye.

Zijn er hier overigens al mensen die zich door die 5,5 uur van Carlos (Olivier Assayas) hebben geworsteld? Miniserie over die beroemde terrorist uit de jaren 70. Ik kan het van harte aanbevelen. Verveelt geen seconde en is leuker dan die hele Bourne Stupidity trilogie.

@Dorsal:
Solitary man al gezien?

Carlos is geweldig. Zie ook deel 1 van mijn jaaroverzicht.

De Noorse kerstfilm Hjem Til Jul (Home For Christmas) van Bent Hamer is daarentegen volkomen røk. Bij elkaar opgeteld willen de mozaïekstukjes maar geen bevredigend geheel vormen. (spoiler!) Een van de losse flodderverhaaltjes gaat over een huisarts. Hij wordt op kerstavond gebeld door een Engels sprekende man en krijgt op de plaats van afspraak in de auto een mes tegen de keel. Waarom dat gebeurt, wordt nergens duidelijk. De arts rijdt mee naar een afgelegen huisje waar de buitenlander (een Serviër) zich met zijn zwangere vriendin heeft verschanst. Na de geboorte is de arts dat bedreigende mes blijkbaar totaal vergeten, want hij geeft het paar de sleutels van zijn auto zodat ze veilig naar Zweden kunnen rijden. Krankjorum, als je het mij vraagt.

Over Noorse kerstfilms gesproken, ik wil Trolljegeren wel zien. :)

Aaaaahhhh! Het eerste filmoverzicht van de collega's. Dank Vido! Met the headless woman terecht op 1. City of life and death, daar kon ik dan weer niks mee. Overdaad aan oorlogsmisdaden die me halverwege al niets meer deden. Schiet die groep Chinezen ook nog even neer, dan kunnen we gestaag naar de aftiteling, dat gevoel. In The pianist van Polanski zit een scene van een man die met rolstoel en al van vier hoog het raam wordt uitgeknikkerd. Zal het mijn leven lang niet meer vergeten.

Zitten films tussen die in mijn overzicht gaan terugkomen. Ik ga ook geen onderscheid maken tussen film en dvd. Dan ben ik dagen research aan het doen naar release-data. Geen zin in :)

w0t Vido is 'ons' te snel af met zijn jaaroverzicht :)

dat wordt noteren, heb meer niet dan wel gezien, zo vluchtig bekeken.

Another Year
Wat kan een openingsscène toch verneukeratief zijn. De eerste minuten van de film vult het scherm zich met de karakteristieke hondenkop van Imelda Staunton die aan de dokter vertelt dat ze lijdt aan slapeloosheid en depressie. Meer informatie wordt er niet gegeven, maar een beetje bioscoopganger heeft dan al lang door dat er ongetwijfeld meer aan de hand is. Kortom, ik maakte me al op voor een fijne, schurende Mike Leigh film.

And then it all went pear-shaped, zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Het personage van Staunton verdwijnt zonder dat we te weten komen waar het nou precies aan schortte en het scenario maakt ruim baan voor het aardse echtpaar Tom en Gerrie (hinnik) en hun excentrieke huisvriendin Mary, een neurotisch drankorgel dat op de meest ongelegen momenten komt binnenstormen. Mij hing ze na vijf minuten al de keel uit, maar toen moesten we nog een hele film.

Ik zeg het maar zoals het is: ik houd niet van overacteren. Ik dacht dat we met James Nesbitt, winnaar van het Open Iers Kampioenschap Malle Bekken Trekken in Five Minutes of Heaven het ergste wel hadden gehad, maar actrice Lesley Manville gaat daar moeiteloos overheen. Misschien ligt het aan mij, want de rest van het publiek proestte het uit bij alle verwikkelingen terwijl ik elke keer in elkaar kroop wanneer de deurbel weer eens ging. En als dat getroubleerde huilhoofd niet op de stoep stond, dan was het wel de nieuwe vriendin van zoonlief, zo eentje uit de categorie ‘ik ben een lekker gekke meid’.

De confrontatie tussen de oude huisvriendin en de jonge indringster is wel weer een prima scène en het is ook niet alsof er verder helemaal niets te genieten valt. Fijn zijn bijvoorbeeld de scènes met de sombere oom Ronnie (weer zo’n Engels karaktersmoel) en zijn zoon, de agressieve kaalkop Carl (mooi explosief gespeeld door Martin Savage). Ik had eigenlijk wel meer willen weten over wat er tussen die twee speelde, maar daar ging de bel alweer en waren we weer tien minuten kwijt aan zeurverhalen over autopech en foute mannen.

Het is geen slechte film (het blijft Mike Leigh natuurlijk) maar die ‘warme personages’ waar iedereen het over had, die konden me eerlijk gezegd gestolen worden. Voortaan gewoon achter de bank verschuilen wanneer de bel gaat.

@Willems (inclusief spoilers!)
Je bent niet de enige die Lesley Manville niet meer kon/wilde zien. Ook de anders zo ‘warme’ Gerrie begint haar steeds minder te tolereren naarmate de film vordert. Tijdens de laatste confrontatie is ze voor haar doen tamelijk kil en tijdens het laatste maal lijkt ze Manville’s personage volledig te negeren. De scènes met oom Ronnie zijn inderdaad het sterkst.

Het bigger than life acteren is kenmerkend voor het werk van Mike Leigh. Daar moet je tegen kunnen.

The Time That Remains
Interessante film hoor, maar had kreeg gevoel dat ie fantastisch had kunnen zijn. Regisseur Suleiman had wat meer vaart mogen maken, en de hele derde akte die speelt in het nu is net wat te politiek. In die laatste akte speelt hij zelf mee, als een soort Monsieur Hulot (en zelfs een beetje Hakim van Sesamstraat) en stiekem ook een beetje irritant. De invloed van Tati is ook daarvoor al duidelijk te bespeuren, alsmede die van Roy Andersson. Hele rustige scene, perfect verzorgde tableaus, veel herhalingen en een heel apart soort droge humor. En dat dan, dat vergeet ik bijna, toegepast op verscheide decennia uit de geschiedenis van Israel en de Arabieren die daar wonen. Zoals gewoonlijk zijn veel van de grapjes me ontschoten, maar een voorbeeld is de Israelische politie-auto die naar een feestje rijdt en dan van buitenaf met de megafoon naar binnen schreeuwt dat er een avondklok is ingesteld. Hoe kan dit grappig zijn? Nou, hij herhaalt zijn boodschap zo vaak dat die na een tijdje samenvalt met de muziek en er een soort opzwepend, toastend op een houseparty-effect ontstaat. Van dat soort gebbetjes zitten er meer in, toch wel een heel aparte en unieke sfeer.

You Will Meet A Tall Dark Stranger
Eerste kwartier leek dit een heel bedeesde niet-grappige film, met Leigh-oudjes zou je bijna zeggen. Dit voelt wel ok, want Woody en grappen wil recent niet meer. Dan verschijnt de "mislukte actrice"/hoertje en dan gaat het mis hoor. Het enige leuke aan die rol zit aan het begin als ze even op een typetje uit Little Brittain lijkt. (Zelf qua uiterlijk) Maar daarna... Gruwelijk. Andere verhaallijntjes zijn een ietsjepietsje beter, maar ook hemeltergend ongeloofwaardig. Josh Brolin is op zich grappig, hij ziet er heel vadsig uit met een enorm hoofd, als een dwerg die toevallig toch normale lengte heeft bereikt. Zijn personage lijkt eerst een goudmijn te kunnen worden, als mislukte schrijver, Naomi Watts als zijn partner is ook acceptabel. Maar dan verliest hij (en dus het scenario van Woody) zich in belachelijk geflirt (waar met giga-sprongen doorheen wordt gesjeesd) om dan nog ineens met een hele flauwe twist te komen. Zo blijft eigenlijk alleen het oudjes-verhaallijntjes overeind, en dan niet dat van Anthony Hopkins, maar die van Gemma dat had qua spel en scenario dan in elk geval nog een consistent volgehouden milde grappigheid en echtheid, als het oude mens tijdens een seance eist dat haar nieuwe vriend aan zijn overleden ex (nu geest) toestemming voor deze nieuwe verbintenis vraagt, bijvoorbeeld. Meta-komisch is trouwens dat misschien wel de enige echte luide lach, goede one-liner, hier klonk toen de titelgrap werd gemaakt. (Door Brolin)

Kinatay
Die andere film van de Fillippijnse regisseur Mendoza die dit jaar hier de bios haalde. Deze is beter dan Lola, omdat ie zowel lichter als NOG duisterder is. Verveeld nauwelijks, fascineerd een heel stuk meer. Opnieuw vraagt Mendoza veel van de kijker, maar hij wenkt de kijker hier wel vriendelijk het verhaal in, met wat vrolijke trouw- en schoolscenes waar de Filippijnen plots wat van Japan weg hebben. (Lieve, beetje gekke jonge mense) De duisternis kruipt er ook dan al in, een man dreigt van het dak te springen, en dan toch vrij plots belandt de film op crimineel terrein. Het hoofdpersonage (waar we nog net iets te weinig hoogte van krijgen overigens) zit op de politie-academie, maar gaat dan mee op een dealtje, heel even dacht ik van de corrupte politie, maar het blijken gewoon keiharde criminelen. Ze ontvoeren een vrouw uit een sleazy stripclub en rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit En nog rijden ze Manila uit. Ja er gebeurd 25 minuten NIETS, schimmige beelden van een auto, maar de Autechre-achtige ambient industrial geluiden helpen een beetje. Bovendien wordt het daarna weer echt goed. Er werd niet voor niets in een van de eerste straat beelden door een straatventer een kippetje gehakt. Gortdroog, maar verbijsterend, volgen we de operatie. (Terwijl de jongen kleine klusjes moet doen als het halen van eendeneieren, klaarblijkelijk een Filippijnse delicatesse)

Das weisse Band
In de kerk leer je dat je anderen moet vergeven zoals Onze Lieve Heer dat jou zal vergeven, dus dat doen ze dan vooral niet. Veel akelige mensen maar een erg mooie film.

Love Actually
Ik kan best wat sentimentaliteit hebben en het ging ook een hele tijd goed, met best wel grappige en aandoenlijke momenten, maar zo naar de finale toe wordt het toch wel een beetje te gortig allemaal.

had je die gruwelijke NL remake al gezien: Alles Is Liefde? voor de wansmaak.

en we promoten nog altijd deze:
http://www.russiablog.org/Gruz200DVDCover.jpg

die al gezien? ik geef niet op he ;) (Cargo 200/Gruz 200)

https://www.youtube.com/watch?v=jHJwgA54Gqk

Zo, ik ga hier 's even spammen (vroeger hadden 'we' daar een aparte afdeling voor...)

Voor wie geïnteresseerd is in video- en geluidskunst (en dat zijn we toch allemaal?) en tevens in lichtkunst, en voor wie tijd en zin heeft, is er Polderlicht@home op dinsdag 28, woensdag 29 en donderdag 30 dec. van 14.00 tot 18.00 uur.

"Polderlicht@home toont licht-, geluid- en videokunst bij mensen thuis. U loopt door de Amsterdamse Oosterparkbuurt van het ene adres naar het andere om bijzondere, eigentijdse kunstwerken te bekijken in andermans privédomein.
Op vijf 'semi-publieke' locaties (zoals bijvoorbeeld een meubelwinkel) en twaalf privé-adressen staat een kunstwerk; dat kan een lichtinstallatie zijn, een videowerk, of een geluidsobject. De werken gaan stuk voor stuk een relatie aan met de ruimte waar ze staan opgesteld, of dat nou een woonkamer is of een keuken, een zolder of een werkkamertje. De bewoner/gebruiker van de ruimte doet zelf open en laat u het kunstwerk zien.
Een kaartje met bijbehorende plattegrond, met daarop alle adressen, kost slechts vijf euro. Op elk adres wordt een nummertje afgevinkt, dus u kunt overal één keer naar binnen. Er is geen vaste route, u bepaalt zelf de volgorde. Het is goed mogelijk om de hele route in één middag te lopen en tussendoor ook nog ergens iets te drinken. Het aantal kaarten (á vijf euro) is beperkt tot honderd per middag."

Interesse?
Kijk op www.polderlicht.com over hoe te reserveren.

Ik vond Alles is liefde ook best ok. :)

En wat is Gruz 200 van Alekseya Balabanova dan?

een film die ik je sinds 1998 tip. :)

leest: http://gracekellyblues.blogspot.com/2009/07/cargo-200.html
voor wat nadere info

Cargo 200 is een ideale Martijn B-film. Hoe minder je bent voorbereid, hoe heftiger de kijkervaring.

Ik bereid me altijd slecht voor. Het best is slechts een referentie van iemand van iemand die ik vertrouw. :)

Груз 200 loadt down …

bueno :)

Le quattro volte Verschijnt prominent in de eindejaarslijstjes van Sight & Sound redacteuren. Het is eerder bewondering dan genot. Er is geen dialoog. Puur met beelden wordt een beeld geschetst van het leven in een klein Italiaans dorpje. De cyclus van het leven, dat soort dingen. En veel geiten. Er zit een fenomenaal lang shot in, waarin een heel verhaal wordt verteld en waarin zelfs de dieren enorm meewerken. Maar het is een beetje oubollig. Een beetje Haanstra. Goed gedaan jongen, hier heb je een rijksdaalder. Dat gevoel. En rot toch op met die seizoenen. Ik zit met mijn gedachten al weer snel bij die film "Spring, summer fall, winter and yes here we go again" en dan krijg ik al snel puistjes.

De Leugen
Eh, ja … maf … en toch geeft dat zingen een menselijke dimensie. Wat oordelen wel lastiger maakt wat het natuurlijk juist interessant maakt. Toch kom ik bij Böhler en Halsema uit (toch goed gestemd de vorige keer, nog maar weer eens bevestigd). Veel mensen komen goed (sympathiek) uit de verf ondanks hun beslissingen en daden. Zelfs als je denkt dat die Ayaan best wel een manipulator is komt ze zelf nog even de poten onder je oordeel uit zagen. Neemt niet weg dat ik die criminalisering van illegalen die onze huidige regering voorstaat behoorlijk schrijnend blijf vinden als je de familie Qayumsada aanschouwt. Alleen van die Roosbief (dat was 'r toch?) krijg ik nog steeds jeuk (net als die Lucky Fonz, ook zo'n vage netnietzangert die er wél een carrière van heeft gemaakt, maar dit terzijde).

^sjips, vergeten op te nemen. maar alles wat op de dvd-recorder staat vergeet ik daarna dan toch altijd te kijken.

Le Refuge
Ik zie alleen maar broddelwerkjes van die Francois Ozon, waar is ie eigenlijk ook alweer bekend van, want dat heb ik zeker gemist... Dit is weer zo'n vluggertje van de veelfilmer, en ongeveer 10 minuten interessant. In het begin zien we een Code Inconnu-mannetje een duur appartement bezoeken, hij blijkt een dealer en verdwijnt na achterlating van heroine, het stelletje dat daar woont krijgt hun Ferrara-achtige fix, in een haast mooie verstilde sfeer. Even later komt er een makelaar langs (blijkt moeder van de zoon) en die ligt inmiddels dood op de grond. Dit intro is alles wat de film te bieden heeft, daarna focust de film op het meisje (zelf verslaafd en zwanger van de junkie). De rijke familie van haar overleden vriendje is niet blij en ze trekt zich terug op het Franse platteland. Dan komt er een knappe kerel aanlopen, als in een mode-spotje, het blijkt de broer van de junkie. Ik weet niet wat het is, maar letterlijk vanaf het moment dat hij komt aanlopen vind ik zijn personage niet kloppen. Hij crasht bij het meisje, en doet meteen alsof hij er thuis en haar al jaren kent. Hij blijkt homo, maar de kijker ziet vanaf minuut 1 dat die 2 'iets' moeten krijgen. Ozon verlekkerd zich ondertussen op het strand aan zowel zijn torso als de bolle buik van de werkelijk zwangere actrice. Tussen de 2 ontstaat iets, maar de kijker voelt niets. En het einde is belachelijk.

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives
De Thaise ster-regisseur met de moeilijke naam combineert hier zijn 2 fortes op wat gemakkelijkere wijze dan voorheen. Vandaar de prijzen.... We herinneren ons die eerdere film, die begon met een relatie tussen soldaat en boerenjongen, om dan plots in een sprookjesparabel met dieren te veranderen. Die beide elementen zijn ook hier aanwezig, maar nu versneden door elkaar, dus zonder radicale tweedeling. Op zich werkt dat beter, maar dat 1e gedeelte van, damn ik ben de titel kwijt, was wel veel beter dan alles wat we hier zien. Niettemin valt ook hier wel weer wat te beleven, een man rommelt in de jungle met een rund, ik denk hee Zeus en Europa. Die bestialiteit kómt ook, maar dan met een vis. De geesten infiltreren ook in het 'gewone' verhaal, als allerlei wezens (onder wie Chewbacca)op bezoek komen bij een stervend oompje. Toch vind ik de meer alledaagse aspecten weer het mooist, sensueel zelfs. Een rondleiding op de boerderij van de oom, snoepen van de honing. En een fascinerend outro, waar twee dames een begrafenis regelen en een monnik gaat douchen... (Wat stelt dat allemaal voor zou je denken, maar het heeft toch weer een erotische spanning)

Des Hommes Et Des Dieux
Viel me tegen. Zal ook wel aan mij liggen, ik werd toch plots een beetje nuttig van al die monniken. Monnik-overkill! Wel een soort bittere kerstfilm, dit, wat dat betreft was de timing goed. Wat ik wel meteen afvroeg, de monniken over wie dit verhaal gaat wonen in Algerije, en zorgen daar voor de plaatselijke bevolking. Lief natuurlijk, maar ze zitten er al generaties, waarom hebben ze niemand van de dorpelingen voor dokter laten leren? Ik heb niet het gevoel dat de mannen zoveel vooruitgang hebben geboekt, ergens geven de dorpsoudsten letterlijk toe dat ze eigenlijk aan het infuus van de monniken hangen. Dit terzijde, een groter probleem van Des Hommes et Des Dieux is het ontbreken van personages. Het is toch vooral een film van ritme, veel gezangen, veel dagelijkse bezigheden. Het kreeg wel wat op een gegeven moment, maar ik had veel meer onderlinge interactie tussen de monniken willen zien, en met de buitenwereld. De paar momenten van confrontatie met de fundamentalisten zijn bijvoorbeeld stuk voor stuk intens, dáár wordt de film werkelijk interessant. Net zoals de belangrijkste monnik, een kerel met een ziekenhuisfondsbril en de kop van een pedofiel. Liever is de Al Snijders look-a-like, die met mutsje en zelden in habijt ook nog rondloopt. Als altijd met een film waar ik op mopper moet ik ook wat zeggen over het einde. Dit had kunnen eindigen met het laatste avondmaal. Misschien wel moeten. De kijker weet wat komen gaat, de monniken ook, eigenlijk hoeft het niet meer getoond te worden.

Buried
Superstoer idee natuurlijk. Het Gouden Ei, vanuit de kist, en NERGENS anders vandaan. Mijn respect voor zowel acteur Reynolds als de makers is groot, al kon het natuurlijk al weer wel beter... Tja! Eerst het goede, Reynolds doet het hysterisch goed, mooi aspect aan de film is dat zijn personage een eikel is, hij belt vanuit de kist met thuis en hij krijgt meteen ruzie. Hij is helemaal niet sympathiek, gaat vreemd, etc. De beklemming is zonder meer voelbaar. Jammer dat de film soms toch nog wat vuurwerk nodig denkt te hebben. Volstrekt niet nodig, de claustrofobie is al eng genoeg, is géén slang voor nodig... Beetje in dezelfde lijn van kritiek zit in de slechterik, de kist ligt in Irak, en dus belt Reynolds met zijn ontvoerder, een woeste jihadi die het er wel heel dik bovenop ligt. Ik geloof best dat ie een verknipte fanatiekeling is, maar dan nog zou zo'n terrorist een veel zakelijkere attitude hebben. Denk ik. Dit is Saw niet, of het zou dat niet moeten zijn bedoel ik maar. Meer moet ik maar niet verklappen, al zeg ik nog wel even dat het einde Roald Dahlesk goed is. In short, zeker niet geniaal, wel stoer.

Er gebeurde wat bijzonders met mij tijdens het kijken naar Uncle Boonmee: Ik vond er niet veel aan. Het is moeilijk in te schatten of ik de film op het verkeerde moment heb zitten kijken, maar ik werd geen moment gegrepen door enige magie. Die is er veel te duidelijk ingepompt voor mijn gevoel. Goed, hier en daar wat mooie plaatjes, maar dat heb ik vast ook als ik Avatar opzet. Ik hou erg van gefilmde landerigheid, maar ik voelde geen aanstalte om een en ander te duiden. Kortom, ik heb de nieuwe Weerasethakul braaf uitgezeten. Had ik niet verwacht.

^toch wel verrassend ja.

Tropical Malady dat was de titel, toch nog opgekomen zonder googlen.