Filmforum

had je die gruwelijke NL remake al gezien: Alles Is Liefde? voor de wansmaak.

en we promoten nog altijd deze:
http://www.russiablog.org/Gruz200DVDCover.jpg

die al gezien? ik geef niet op he ;) (Cargo 200/Gruz 200)

https://www.youtube.com/watch?v=jHJwgA54Gqk

Zo, ik ga hier 's even spammen (vroeger hadden 'we' daar een aparte afdeling voor...)

Voor wie geïnteresseerd is in video- en geluidskunst (en dat zijn we toch allemaal?) en tevens in lichtkunst, en voor wie tijd en zin heeft, is er Polderlicht@home op dinsdag 28, woensdag 29 en donderdag 30 dec. van 14.00 tot 18.00 uur.

"Polderlicht@home toont licht-, geluid- en videokunst bij mensen thuis. U loopt door de Amsterdamse Oosterparkbuurt van het ene adres naar het andere om bijzondere, eigentijdse kunstwerken te bekijken in andermans privédomein.
Op vijf 'semi-publieke' locaties (zoals bijvoorbeeld een meubelwinkel) en twaalf privé-adressen staat een kunstwerk; dat kan een lichtinstallatie zijn, een videowerk, of een geluidsobject. De werken gaan stuk voor stuk een relatie aan met de ruimte waar ze staan opgesteld, of dat nou een woonkamer is of een keuken, een zolder of een werkkamertje. De bewoner/gebruiker van de ruimte doet zelf open en laat u het kunstwerk zien.
Een kaartje met bijbehorende plattegrond, met daarop alle adressen, kost slechts vijf euro. Op elk adres wordt een nummertje afgevinkt, dus u kunt overal één keer naar binnen. Er is geen vaste route, u bepaalt zelf de volgorde. Het is goed mogelijk om de hele route in één middag te lopen en tussendoor ook nog ergens iets te drinken. Het aantal kaarten (á vijf euro) is beperkt tot honderd per middag."

Interesse?
Kijk op www.polderlicht.com over hoe te reserveren.

Ik vond Alles is liefde ook best ok. :)

En wat is Gruz 200 van Alekseya Balabanova dan?

een film die ik je sinds 1998 tip. :)

leest: http://gracekellyblues.blogspot.com/2009/07/cargo-200.html
voor wat nadere info

Cargo 200 is een ideale Martijn B-film. Hoe minder je bent voorbereid, hoe heftiger de kijkervaring.

Ik bereid me altijd slecht voor. Het best is slechts een referentie van iemand van iemand die ik vertrouw. :)

Груз 200 loadt down …

bueno :)

Le quattro volte Verschijnt prominent in de eindejaarslijstjes van Sight & Sound redacteuren. Het is eerder bewondering dan genot. Er is geen dialoog. Puur met beelden wordt een beeld geschetst van het leven in een klein Italiaans dorpje. De cyclus van het leven, dat soort dingen. En veel geiten. Er zit een fenomenaal lang shot in, waarin een heel verhaal wordt verteld en waarin zelfs de dieren enorm meewerken. Maar het is een beetje oubollig. Een beetje Haanstra. Goed gedaan jongen, hier heb je een rijksdaalder. Dat gevoel. En rot toch op met die seizoenen. Ik zit met mijn gedachten al weer snel bij die film "Spring, summer fall, winter and yes here we go again" en dan krijg ik al snel puistjes.

De Leugen
Eh, ja … maf … en toch geeft dat zingen een menselijke dimensie. Wat oordelen wel lastiger maakt wat het natuurlijk juist interessant maakt. Toch kom ik bij Böhler en Halsema uit (toch goed gestemd de vorige keer, nog maar weer eens bevestigd). Veel mensen komen goed (sympathiek) uit de verf ondanks hun beslissingen en daden. Zelfs als je denkt dat die Ayaan best wel een manipulator is komt ze zelf nog even de poten onder je oordeel uit zagen. Neemt niet weg dat ik die criminalisering van illegalen die onze huidige regering voorstaat behoorlijk schrijnend blijf vinden als je de familie Qayumsada aanschouwt. Alleen van die Roosbief (dat was 'r toch?) krijg ik nog steeds jeuk (net als die Lucky Fonz, ook zo'n vage netnietzangert die er wél een carrière van heeft gemaakt, maar dit terzijde).

^sjips, vergeten op te nemen. maar alles wat op de dvd-recorder staat vergeet ik daarna dan toch altijd te kijken.

Le Refuge
Ik zie alleen maar broddelwerkjes van die Francois Ozon, waar is ie eigenlijk ook alweer bekend van, want dat heb ik zeker gemist... Dit is weer zo'n vluggertje van de veelfilmer, en ongeveer 10 minuten interessant. In het begin zien we een Code Inconnu-mannetje een duur appartement bezoeken, hij blijkt een dealer en verdwijnt na achterlating van heroine, het stelletje dat daar woont krijgt hun Ferrara-achtige fix, in een haast mooie verstilde sfeer. Even later komt er een makelaar langs (blijkt moeder van de zoon) en die ligt inmiddels dood op de grond. Dit intro is alles wat de film te bieden heeft, daarna focust de film op het meisje (zelf verslaafd en zwanger van de junkie). De rijke familie van haar overleden vriendje is niet blij en ze trekt zich terug op het Franse platteland. Dan komt er een knappe kerel aanlopen, als in een mode-spotje, het blijkt de broer van de junkie. Ik weet niet wat het is, maar letterlijk vanaf het moment dat hij komt aanlopen vind ik zijn personage niet kloppen. Hij crasht bij het meisje, en doet meteen alsof hij er thuis en haar al jaren kent. Hij blijkt homo, maar de kijker ziet vanaf minuut 1 dat die 2 'iets' moeten krijgen. Ozon verlekkerd zich ondertussen op het strand aan zowel zijn torso als de bolle buik van de werkelijk zwangere actrice. Tussen de 2 ontstaat iets, maar de kijker voelt niets. En het einde is belachelijk.

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives
De Thaise ster-regisseur met de moeilijke naam combineert hier zijn 2 fortes op wat gemakkelijkere wijze dan voorheen. Vandaar de prijzen.... We herinneren ons die eerdere film, die begon met een relatie tussen soldaat en boerenjongen, om dan plots in een sprookjesparabel met dieren te veranderen. Die beide elementen zijn ook hier aanwezig, maar nu versneden door elkaar, dus zonder radicale tweedeling. Op zich werkt dat beter, maar dat 1e gedeelte van, damn ik ben de titel kwijt, was wel veel beter dan alles wat we hier zien. Niettemin valt ook hier wel weer wat te beleven, een man rommelt in de jungle met een rund, ik denk hee Zeus en Europa. Die bestialiteit kómt ook, maar dan met een vis. De geesten infiltreren ook in het 'gewone' verhaal, als allerlei wezens (onder wie Chewbacca)op bezoek komen bij een stervend oompje. Toch vind ik de meer alledaagse aspecten weer het mooist, sensueel zelfs. Een rondleiding op de boerderij van de oom, snoepen van de honing. En een fascinerend outro, waar twee dames een begrafenis regelen en een monnik gaat douchen... (Wat stelt dat allemaal voor zou je denken, maar het heeft toch weer een erotische spanning)

Des Hommes Et Des Dieux
Viel me tegen. Zal ook wel aan mij liggen, ik werd toch plots een beetje nuttig van al die monniken. Monnik-overkill! Wel een soort bittere kerstfilm, dit, wat dat betreft was de timing goed. Wat ik wel meteen afvroeg, de monniken over wie dit verhaal gaat wonen in Algerije, en zorgen daar voor de plaatselijke bevolking. Lief natuurlijk, maar ze zitten er al generaties, waarom hebben ze niemand van de dorpelingen voor dokter laten leren? Ik heb niet het gevoel dat de mannen zoveel vooruitgang hebben geboekt, ergens geven de dorpsoudsten letterlijk toe dat ze eigenlijk aan het infuus van de monniken hangen. Dit terzijde, een groter probleem van Des Hommes et Des Dieux is het ontbreken van personages. Het is toch vooral een film van ritme, veel gezangen, veel dagelijkse bezigheden. Het kreeg wel wat op een gegeven moment, maar ik had veel meer onderlinge interactie tussen de monniken willen zien, en met de buitenwereld. De paar momenten van confrontatie met de fundamentalisten zijn bijvoorbeeld stuk voor stuk intens, dáár wordt de film werkelijk interessant. Net zoals de belangrijkste monnik, een kerel met een ziekenhuisfondsbril en de kop van een pedofiel. Liever is de Al Snijders look-a-like, die met mutsje en zelden in habijt ook nog rondloopt. Als altijd met een film waar ik op mopper moet ik ook wat zeggen over het einde. Dit had kunnen eindigen met het laatste avondmaal. Misschien wel moeten. De kijker weet wat komen gaat, de monniken ook, eigenlijk hoeft het niet meer getoond te worden.

Buried
Superstoer idee natuurlijk. Het Gouden Ei, vanuit de kist, en NERGENS anders vandaan. Mijn respect voor zowel acteur Reynolds als de makers is groot, al kon het natuurlijk al weer wel beter... Tja! Eerst het goede, Reynolds doet het hysterisch goed, mooi aspect aan de film is dat zijn personage een eikel is, hij belt vanuit de kist met thuis en hij krijgt meteen ruzie. Hij is helemaal niet sympathiek, gaat vreemd, etc. De beklemming is zonder meer voelbaar. Jammer dat de film soms toch nog wat vuurwerk nodig denkt te hebben. Volstrekt niet nodig, de claustrofobie is al eng genoeg, is géén slang voor nodig... Beetje in dezelfde lijn van kritiek zit in de slechterik, de kist ligt in Irak, en dus belt Reynolds met zijn ontvoerder, een woeste jihadi die het er wel heel dik bovenop ligt. Ik geloof best dat ie een verknipte fanatiekeling is, maar dan nog zou zo'n terrorist een veel zakelijkere attitude hebben. Denk ik. Dit is Saw niet, of het zou dat niet moeten zijn bedoel ik maar. Meer moet ik maar niet verklappen, al zeg ik nog wel even dat het einde Roald Dahlesk goed is. In short, zeker niet geniaal, wel stoer.

Er gebeurde wat bijzonders met mij tijdens het kijken naar Uncle Boonmee: Ik vond er niet veel aan. Het is moeilijk in te schatten of ik de film op het verkeerde moment heb zitten kijken, maar ik werd geen moment gegrepen door enige magie. Die is er veel te duidelijk ingepompt voor mijn gevoel. Goed, hier en daar wat mooie plaatjes, maar dat heb ik vast ook als ik Avatar opzet. Ik hou erg van gefilmde landerigheid, maar ik voelde geen aanstalte om een en ander te duiden. Kortom, ik heb de nieuwe Weerasethakul braaf uitgezeten. Had ik niet verwacht.

^toch wel verrassend ja.

Tropical Malady dat was de titel, toch nog opgekomen zonder googlen.

Black swan (Darren Aronofsky)
Ik ben zo’n Aronofsky-hater, die vindt dat hij met The wrestler, feitelijk een heel gewone, brave film, eigenlijk zijn beste film maakte. In zijn laatste is Aronofsky echter weer zijn groteske zelf. En surprise surprise, het bevalt me ditmaal prima. Black swan, die met Requiem for a dream en The wrestler een drieluik over lichamelijk verval vormt, gaat over de wereld van ballet. In de eerste helft passeren alle clichés die we kennen van All about Eve tot en met Showgirls doelbewust de revue, en in de tweede helft gaat het loos. De eerste helft is zo intens gefilmd dat het haast horror is, de tweede helft is horror. Waarom het ditmaal wel werkt voor mij? Misschien omdat de clichés als zodanig te herkennen zijn, omdat hij ermee speelt, waardoor er wat te lachen valt en Aronofsky opeens veel zelfverzekerder en zelfrelativerender opereert dan die streberige, drammerige regisseur van weleer.

Ik zit zelf helemaal vast in de animatiewereld. :)
Maar daar is toch ook veel vakwerk zoals:
Kerity, la maison des contes
Ja, ouderwetsch Frans ekte-ekte getekende film (inclusief Tsjechoslowaakse ogen.) Erg mooi gedaan. Verhaal gaat over een jongetje dat in het oude huis waar zijn overleden tante hem altijd voorlas toegang krijgt tot een kamer vol klassieke sprookjesboeken. Allemaal eerste druk! Probleem is hij heeft leesproblemen (in prachtige droomscènes verbeeld) en kan dus niet de toverspreuk lezen die hem tot het einde van zijn leven bezitter zal maken van de bibliotheek. Volgen nog allerlei spannende verwikkelingen. Ook opvallend mooie en subtiele muziek. Filmnerd in opleiding die geen zin had in Dik Troms en Verschrikkelijke ikke ikke's was ook dik tevreden. Vader ziet zijn snode plannen lukken. :)

Wat overigens niet wil zeggen dat die Amerikanen ondanks hun digitale obsessies er niks meer van bakken. Was al een tijd geleden naar Rapunzel gegaan (omdat $%&%*%^*% Harry Potter niet in mochten) en dat was gewoon de beste Disneyfilm die ik sinds mijn kindertijd heb gezien. Alles klopte weer eens een keer.

Oh, qua animatie kan ik zeker deze aanraden (had 'm hierboven al genoemd, maar nu met trailert):

https://www.youtube.com/watch?v=lw2_HZTuQBE

Gave golven. (Heeft inderdaad wel wat Mecano-achtigs.)

The American
Een beetje krikken aan een geweer, afgewisseld met schone dames krikken. Ziedaar The American, een visueel feest voor het oog. Corbijn is fotograaf of niet. De kleuren en het licht zijn perfect verzorgd. Meest modieuze momentje vindt plaat als Thekla Reuten (jawel!) haar wapenverkoper Clooney voor het eerst ontmoet in een Italiaans veldje. Alles ziet er perfect uit, en dan vooral Reuten die een cremekleurig pakje aan heeft, het lijkt niet echt geschikt voor een dagje out in the country, maar hey who cares. Door al die stijl over inhoud verwikkelingen heeft dit eigenlijk wel wat van The Limits of Control van Jarmusch. Alleen dan zonder de humor, en de absurde Jarmusch-touch. The American is zelfs een beetje saai, zelfs al zijn er wat actiescenes, die ook wat spanning missen. Hier moet ik wel toegeven dat ik het einde niet begreep slash door had. Teveel spaghettiwesterns gezien, ik dacht dat Clooney gewoon razendsnel met zijn geweer was, maar zijn 'verdediging' is subtieler.

The Social Network
Deze gaat mijn jaaroverzicht halen (workin' on it). Dus misschien hier maar wat negatieve dingen zeggen? Het eerste wat ine opkomt bij deze film is een dooddoener als Fincher heeft het maximale uit zijn materiaal gehaald. Dat is een beetje een kritische noot verkapt als compliment, want ja Facebook, what the fuck stelt het nou voor. Een profielensite, zelf in de film wordt duidelijk dat 100 mensen dat idee hadden, natuurlijk had Zuckerberg een paar goede (even simpel als geniale) ingevingen, maar dan nog. Ik vraag me af of Facebook over 10 jaar nog bestaat. En dat Google er dan nog is lijkt me veel 'zekerder'. Google, dat is nog eens een interessant proces. Eerst een algoritme dat het internet op zijn kop zet uitvinden en vervolgens bevangen worden door megalomanie. Alle boeken indexeren, alle wegen, kortom Google wordt langzaam de wereld. Regeringen verdwijnen, en alle kennis ligt bij Google. Die sci-fi angst, ik vind het veel interessanter dan 'relationship status'....
Dit allemaal terzijde. The Social Network is een film waar het tempo lekker in zit, flitsend tussen verschillende rechtszaken. Zuckerberg aangeklaagd door rijkeluis Harvardjes én, dramatisch veel interessanter, zijn oude compaan. Die wordt gespeeld door Andrew Garfield, eigenlijk te knap voor zijn nerdy rol, maar ja dat geldt ook voor internet-superstar Parker (die van Napster) hier gespeeld door Timberlake. Zoek maar eens een plaatje van Parker, in werkelijkheid is ie gewoon een soort Zuckerberg. Een beetje coke maakt je echt niet cooler. Maar goed, terugkomend op Garfield, ik was blij dat ie mee deed, aangezien we vanaf die film van Redford al doorhadden dat die gozer groot ging worden. Mooi dat het gelukt is. Jesse Eisenberg doet het ook prima als Zuckerberg. In een zijlijn ook gelachen om de Winklevosses, die Zuckerberg inhuurden om te programmeren en daarna zelf met de poet en de eer weg te lopen. Zij zijn naast, kuch, entrepreneurs vooral rijkeluiszoontjes die aan roeien doen. (En op heel hoog niveau) Tekenend voor de aanstekelijkheid van de film krijg je prompt een hekel aan die ultieme studentenstad, gelukkig worden ze in de regatta afgetroefd door Roeiclub Hollandia (jaja!) was helemaal vergeten dat 'onze' 8 het goed deed in Athene. Die jongens komen allemaal uit Bloemendaal.....

The Other Guys
Exemplarisch voor deze film is het TLC-grapje. Een personage citeert ergens uit het niets (zogenaamd onbewust) een stukje Waterfalls en dat is absurd én heel grappig. Maar vervolgens doet ie het later nog eens. Dan wordt het ineens heel flauw. Weer wat later komt de grap voor de derde keer terug en dan is ie inmiddels volvet geworden. Wel leuk, maar too much. Die eerste keer, dat was toch de beste. En dit gebeurd eigenlijk met alle grappen, alles wordt tot het einde uitgemolken, en te ver dus. In het begin ruzien agenten-collega's Walhberg (heeft geen komisch talent) en Ferrell (die wel) over een fite tussen leeuw en tuna, en dat gaat ook door nádat de hilariteit voorbij is. Will Ferrell doet me hier trouwens aan Hans van Breukelen denken (voetbal's pseudo-intellectueel) even irritant, maar je kan er ook om lachen. The Other Guys vuurt op zich zoveel grappen af, dat een paar wel raak zijn, zo blijkt agent Wahlberg talrijke artsy kwaliteiten te bezitten die hij zogenaamd alleen heeft geleerd om faggots uit zijn neighbourhood voor gek te zetten. Ferrell: you learned to dance ballet like that sarcastically?
Merkwaardigste aftiteling aller tijden trouwens, waar de film plots met een boodschap komt over hoe CEO's en de Madoffs van deze wereld schurken zijn. Mee eens natuurlijk, maar als je de film hiervoor zit denk je echt, que! Ik weet ook wel dat de agenten achter een money scheme aanzitten, maar daar besteedt de film daarvoor ongeveer 3 seconden aandacht aan.

L'année dernière à Marienbad
Weer zo'n film die ik eigenlijk gelijk nog eens wil zien, vanwege de werkelijk prachtige barokke, gebeeldhouwde vormgeving en stijl, maar ook om nog eens te kijken wat ik van het verhaal kan bakken. Meer een soort mantra dan een verhaal, een doolhof ook met terugkerende patronen maar net ff anders …

Inception
toch maar eens gekeken. Vond het zowaar spannend met mooie verhaalcirkels. Ergens in Inception huist ook een mooie film. Maar ik stel me zo'n cliché Hollywood producer, corpulent, sigaar-rokend die goedkeurend het script dichtslaat en buldert: "fanatastic! It just needs more guns and explosions." En zo geschiedde. Zo saai daardoor. En okay, misschien is het The American Dream dat je onderbewustzijn tsjokvol revolvers zit (en 0,0 seks...losers) maar doen dan tenminste een Cronenberg en laat je schiettuig phallusachtige vormen aannemen en vergroeien met je armen of zo. Een interessante mislukking heet dat dan, maar ik hoop wel dat ze meer van dit soort cyberpunkachtige films gaan maken (het was toch een redelijk kassiers?)

volgens mij wel, Nolan is hip natuurlijk, maar nu zal ie zich wel weer op Batman-vervolgen concentreren, ofzo.

de hoeveelheid onzinnige actie is inderdaad absurd.

Jeez...die iPad maakt nog snel van kassucces...kassiers?! Je moet blijven opletten. Dat hoofdstuk Batman mag nou ook wel eens gesloten worden. Zo goed was die laatste ook weer niet.

het was toch een redelijk kassiers

het klonk wel interessant, als een soort vreemd Vlaams leenwoord. ;)

ach ja Batman, toch maar even op Wiki kijken wat Nolan werkelijk gaat doen. jee

http://saturdanz.files.wordpress.com/2010/09/superman.jpg

Dead Of Night
Best een leuke Ealing studios-film. Een horror-mozaiek-film met segmenten geschreven door o.a. Wells en elk segment ook een andere regisseur. Toch is de film behoorlijk consistent, alleen de flauwe grappen van de Geest op de Golfbaan vallen wat uit de toon. Ook de overkoepelende structuur over een man die een enorm deja vu gevoel krijgt als hij ergens op bezoek gaat werkt prima. Het mooiste segment is een verhaal rond een buikpopspeler, stel je voor je geeft een optreden en iemand (een andere ventriloquist) in de zaal begint voor jouw pop te praten, of wacht, praat de pop soms zelf!? Een mooi staaltje schizofrenie-spanning, denk aan Edward Norton in Primal Fear.

Running On Empty
Er zijn wel meer films die zo heten, eentje van Altman bijvoorbeeld, maar hier ging 't om een Australische cultclassic. De outback van Australie blijkt niet alleen geschikt voor zwoele tafereeltjes, je kunt er ook heel goed 'straatracen', logisch eigenljik. Running On Empty rammmelt aan alle kanten, de timing van elk plot-element is volkomen verkeerd, maar heeft toch wat hartverwarmends. (Het zal oudjaar zijn geweest) Een nogal lelijke gozer wil een of andere slechterik in een race aftroeven, maar wordt tot ongenoegen van zijn maat de sleutelaar afgeleid door een Madonna-meisje (Deborah Conway, ook werkelijk een popmeisje uit Doremi). Hulp komt van een blinde veteraan in de autoraces, in feite de enige échte rol van de film, Max Cullen doet dat heel overtuigend en realistisch. Als gezegd, van een spanningsboog is nergens sprake en het einde is dan ook plots, explosief en zelfs een beetje Lynch-achtig surreëel.

Ballast
Het nieuwe jaar begon katerig, waardoor ik deze film een beetje diep weggedoken in mijn zetel probeerde te volgen. Nog een hele klus want dit is mompelende arthouse. Dit gaat heel raar klinken, maar in dit genre film is het bijna verrassend en fris om in de hoofdrollen totaal onstoere Afro-Amerikanen aan te treffen. Apatisch op zijn Winter Bone's kun je wel zeggen. Een jongetje besteedt zijn kerstvakantie met gerommel met drugs en het hangen met vrienden die helemaal geen vrienden blijken. ('We komen je Xbox halen') Een nog veel aandoenlijker personage is een dikkige benzinepompeigenaar wiens identieke tweelingbroer aan het begin van de film zelfmoord heeft gepleegd, waarna hij ook zelf een heel realistische poging doet. Deze man moet een beetje uit zijn schulp gaan kruipen natuurlijk, dat voelde ik zelfs met mijn automatische piloot-ogen nog aankomen. Toch lukt zelfs dat niet helemaal, tekenend voor de grijsheid van de film. Apart en best mooi. (Vido had het trouwens over de Dardennes, en die Rosetta ellende zie ik ook wel, ja)

Louie Bluie
Dan moet ik hier wel grappen dat hier de standaard-'negers' weer te vinden zijn. Dat zou hoofdpersonage Howard 'Louie Bluie' Armstrong helemaal niet erg vinden, want hij heeftt zelf ook praatjes voor tien, al dan niet politiek of seksueel incorrect. Zwigoff (die van de Crumbs) volgt de jazzcat in zijn nadagen, nog wat spelend met zijn oude maten. Vooral op de mandoline schittert ie nog altijd. Zijn vioolspel bevalt me minder. Ze bezoeken plaatsen uit zijn jeugd, dit is best een oude docu en de man is oud, dus je komt echt bijna terug in de tijd van de mijnen, medicijnenshows en string bands. Op naar Chicago waar de Italianen zaten, die nogal vijandig tegenover de 'niggers' stonden, maar met wat goede muziek wel overtuigd raakten. Ein-de-loze sappige anekdotes, die Louie duidelijk al 100x heeft verteld en inmiddels tot in de puntjes beheerst en al dan niet heeft aangedikt. Ik denk niet dat je ze vaker dan 1x moet horen, maar die eerste keer zijn ze zeer aanstekelijk!

http://www.hotflick.net/flicks/2010_The_Town/big/010TTO-Pete-Postlethwaite-001.jpg

Pete Posthlewaite overleden, shit dit plaatje is giga hopen dat ILX automatisch verkleind

ja dus. da's mooi, maar verder RIP natuurlijk. en ik moet Postlethwaite zeggen. lastig..

dat plaatje komt uit The Town, maar hij zat verder ook in o.m. In The Name Of The Father, The Constant Gardener, Aeon Flux en hij oefende alvast in Inception, waar hij de oude stervende CEO speelde.

Maf hoofd had die gast toch altijd.

Alle Hollywood producers een baaldag want nu moeten ze als ze een IRA-pipo nodig hebben weer in zee met notoire schoft Stephen Rea. :)

heh, tja, en de man was geen eens Ier (vandaag pas 'geleerd')

Scott Pilgrim vs. the world
Begint als een geinige geeky comic book-verfilming. Cartoon-idioom komt de film in enzo. Verder zit er een bandje in, zelfs een bandjeswedstrijd, altijd goed. Dan begin Het Verhaal. Gast moet 7 ex-en van zijn nieuwe geliefde battlen. Saaaaaahaaaaai!

Somewhere (Sofia Coppola)
Bijna. Film over een hunk-acteur die eigenlijk gewoon eenzaam is. Wordt zeer geloofwaardig en (wat je van Coppola mag verwachten) visueel zeer verzorgd neergezet. Ook neemt ze bij vlagen lekker de tijd, daar hou ik van. Enige probleem: gebrek aan momentum. Ook eisen die momenten die dat moeten brengen iets teveel van Stephen Dorff. Perfect voor de eerste helft, daarna gaattie een beetje nat.

Verder zag ik About Elly en Best worst movie uit de lijstjes van Vido. Beide interessant. Tweede zeer amusant, eerste mooie vrouwen (sorry). En zag ik My life as a dog, tip van Ludo die ik op een of andere manier nooit gezien heb. Geweldig, Fellini-referentie begrijp ik. Al is het net zoveel Fanny & Alexander, een rariteitenkabinet dat dichter bij huis is.

"gebrek aan momentum"; is dat hetzelfde als "Saaaahaaaai!"?

https://www.youtube.com/watch?v=Auz1hyXpu7E

Helemaal niet meegekregen dat er een nieuwe Coppola (v) was. :(

Mark Kermode is harstikke lachen hoor, maar hij moet het vooral houden bij films waarbij je popcorn kunt eten. Je moet hem geen Aziatische film voorschotelen (films waar Coppola duidelijk de mosterd haalt). That said, gebrek aan momentum wil zeggen: ik kan harstikke goed tegen trage cinema, ben er dol op, maar het helpt wel als je betrokken wordt bij alles door 1 of 2 momenten van "momentum". Een punt, een insight, een twist. Die momenten zijn er wel, maar werken niet.

Grappig overigens dat Kermode zegt dat Lost in translation tof is tot aan de karaoke. Die nachtelijke scenes zijn misschien wel de beste uit die hele film, erg Wong Kar Wai. En die scenes met die Japanse commercials zijn mijn minst favoriete.

Ik zag 'm z'n top 5 van 2010 brengen en hij kan het leuk brengen, maar ik geloof niet dat Kermode een leidraad voor mij is, allemaal van die films die ik wel zou meepakken als ze op tv komen maar laag op de priolijst staan. Dan duik ik liever nog eens in Olafs Asiamania. :)

Oh ja, wel Of Gods and Men gedownload in z'n top 5, maar nou niet omdat ik bewijs nodig had dat je best een interessante film kan maken zonder explosies en achtervolgingen, zoals hij 'm aanprees.

Volgens mij is er (nog) niet eens een releasedatum in Nederland voor Somewhere.

Al is het net zoveel Fanny & Alexander, een rariteitenkabinet dat dichter bij huis is.

good point, en meer screentime voor Fanny! ;)

Kermode vind ik altijd wel lachen, maar dat is het dus ook, clown. :D

en om nog een keer terug te komen op Posthletwaite, op ILX
the moment when he silently wrecks the dinner table in Distant Voices, Still Loves is terrifying - pure inarticulate, repressed rage. RIP PP

fuck ja, was dat hem ook. damn!

Film over een hunk-acteur die eigenlijk gewoon eenzaam is.

van die hunk acteur wordt niet toevallig ook nog gesuggereerd dat ie gay is, want dan doet het me aan het geweldige The Big Knife van Aldrich denken:
http://2.bp.blogspot.com/_94wGm5Prdv0/SZkRDKQiExI/AAAAAAAAAko/NONXAh343WA/s400/TheBigKnife-1955-03-g.jpg

Somewhere - die scenes met die Japanse commercials zijn mijn minst favoriete.
En de mijne. Lachen om Japanners die de ‘r’ niet uit kunnen spreken is pijnlijk onleuk.

Pete Postlethwaite in Distant Voices, Still Loves

Distant Voices was ik ook vergeten. Ik had gisteravond natuurlijk die film opnieuw moeten bekijken in plaats van voor tigste keer The Usual Suspects (Postlethwaite met een Japanse naam, een Indiaas accent en een bruin bepoederde Griekse kop).

ik heb Brassed Off klaarstaan voor ergens deze week.

https://www.youtube.com/watch?v=ad4TwCamU90&feature=channel
voor de volledigheid ook even hier.

z'n bottom 5 is lolliger.

maar hij moet het vooral houden bij films waarbij je popcorn kunt eten. Je moet hem geen Aziatische film voorschotelen

Kermodes smaak een beetje kennende is hij fan van Ozu (klein, realistisch drama) en Kitano (harde gangsterfilms met absurdistische inslag).

Seven Men From Now
Ik ben de tel kwijt hoeveel van die Randolph Scott-Boetticher-films ik heb gezien. Dit is de derde denk ik, maar het lijken er meer, weet niet of dat nou zo'n goed teken is. Niettemin is Seven Men From Now weer aardig, inwisselbaar of niet. Het begint heerlijk nep, als Scott 2 mannen diep in de nacht opzoekt in een grot. Het regent pijpestelen. Of dat is de suggestie, want zowel nacht als regen zijn volgens mij hartstikke nep. Geeft een surrealistisch effect. De mannen worden zenuwachtig als ze Scott zien, en niet zonder reden. Zij zijn de eerste van de 7 die het loodje leggen, in de jacht op de moordenaars van zijn vrouw. In typische Boetticher-stijl is Scott zelf nu ook weer niet zo'n lieverdje, en hij heeft een identiteitscrisis. Gefaald als man! (Kom er maar op in een western) De echte man van de film wordt geniaal bronstig gespeeld door Lee Marvin, zonder meer een van zijn leukste rollen en zeker de sappigste. Hij probeert een dametje te versieren waar de net weduwnaar geworden Scott ook wel een oogje op heeft. (Maar hij heeft belangrijkere dingen te doen) Paar van de mooiste scenes zijn haast huiselijk intiem: Scott die zich ten ruste ligt ONDER een koets, waarin die eerdergenoemde dame zit. Ze maken nog een beschaafd praatje.

My Man Godfrey
Jaren '30 films uit Hollywood, heb het al vaker gezegd vrees ik, een slag apart. Door die beurskrach zijn het de enige films waarin haast communistische oplossingen voor problemen worden aangedragen, en bovendien zijn films, misschien door de recente introductie van de geluidsfilms, vaak ook heerlijk over de top hysterisch. Screwball dus, My Man Godfrey is als het ware een Capra film, maar dan van La Cava. Bonuspunten voor de Rijk en Geen Geld-thematiek, want een voormalig rijkaard is inmiddels 'bum'/'forgotten man', en dit lijkt hem eigenlijk niet te duren. Erg overtuigend als zwerver is William Powell niet, dus is het maar goed dat hij snel wordt binnengehengeld door Carole Lombard, dìe een protege zoekt, al is het maar om haar bitchy zus af te troeven. Godfrey (de zwerver) wordt te werk gesteld als butler, en doet dat op even secure als eigenzinnige wijze. Het huishouden is krankzinnig, maar hij houdt zijn cool, zelfs als hij bezopen is. In de bijrollen zitten tal van gouden momenten, zo heeft de mater familias ook een protége. (een fenomenale Hans Kesting-achtige Mischa Auer) Een getikte Rus, die uitstekend een gorilla na kan doen, en verder goed is in droogkloterige opmerkingen en eten. Even leuk is de wisecrackende collage van de butler, de dienstmeid natuurlijk, ik weet niet wat het is, maar dienstmeisjes, ik heb er wat mee. Wat voor serviliteits-fetisj zit daarachter. (Ik vond dat meisje in Das Weisse Band ook al zo leuk) My Man Godfrey mist misschien buitenklasse one-liners, maar door de alsmaar toenemende gekte wordt het steeds aanstekelijker, en het einde is absurd, en in zekere zin zelfs slecht (voor de butler dan) te noemen.

Best Worst Movie
Ook een soort Cinemania eigenlijk, de cultsterrendom van hele slechte films. Interessant detail vind ik meteen dat Troll 2, de film uit de titel, is opgenomen in Utah met een hoop brave Mormonen, andere Christenen en een 'bossy' excentrieke Italiaanse regisseur. Iemand zegt ergens dat Troll 2 een film is die door aliens gemaakt zou kunnen zijn, zo'n bizarre verwonderingen zit erin. Welnu, misschien zijn inwoners van contreien als Utah etc... En verwondering krijg je zeker als er zelfs een rol in zit die wordt gespeeld door een knetterstonede patient uit een inrichting, die op verlof was. Heerlijk. Het kindsterretje uit de film, inmiddels een stukje opgeschoten richting een bijna Van Velzen-achtig mannetje, maakt als een soort reminiscing zelffelicatie deze docu, en hij zoekt iedereen op die wat met de flop te maken had. Hij begint bij de pa uit het verhaal. Een klasbak uit Alabama, in het begin haast onverstaanbaar southern, zijn proteïnen voor de ochtendshakes mixend. Deze man is op en top Amerikaans, een en al theatrale warmte. De kijker kan niet anders dan glimlachen, terwijl hij met eindeloze charmes de klanten van zijn... tandartspraktijk (!) om de vingers windt. Zijsprong: typisch detail voor zijn wereld vind ik dat ergens zijn 4 lieftallige tandarts-assistenten allemaal hetzelfde jurkje aan hebben. Vast speciaal voor de film, maar dan nog! Even lief zijn momenten als met z'n dochter op schoot zijn MySpace pagina checkend. Maar er is meer natuurlijk, die eerdergenoemde Italiaanse regisseur bijvoorbeeld, waarvan ik maar niet kon besluiten of hij nou zijn rol als bad guy speelde, of werkelijk zo was. (In het eerste geval zou hij Amerikaanser dan de Amerikanen zijn door precies te doen wat van hem verwacht werd) Een beetje drama is er ook als de film de moeder van het verhaal opzoekt, inmiddels een soort Marijke van Helwegen porseleinen popje, en met wat goede wil een Catfish-vrouw. Na een uur is het materiaal stiekem wel op, maar gelukkig is er nog 1 elementje om de boel te redden. We hebben net de personages in Amerika langs screenings zien reizen en bejubeld zien worden, maar dan maken ze de oversteek naar intrinsiek treurige memorabilia beurzen in Europa en daar zit niemand op ze te wachten. Ik had dan ook nog nooit van dat hele Troll 2 gehoord. Dus gaat iedereen weer terug naar huis, en heeft vrede met het feit dat het sterrendom nooit meer zal komen. Je zou er bijna nog emotioneel van worden, wees blij met wat je hebt en meer van die tegeltjes.

Brassed Off
It's a bloody euphonium! Nou ja, het was bekend, Pete Posthletwaite was niet zo geschikt voor hoofdrollen. Die hij hier dus wel heeft, hij is althans als eerste gecredit, want ook een jonge Ewan McGregor (hier net Johnny de Mol jr), Tara Fitzgerald en Stephen Tompkinson zijn minstens zo belangrijk. Die laatste heeft zo'n beetje de enige verrassende acties van de hele film (als suïcidale clown!) want Brassed Off is zo'n film waarvan je letterlijk maar 3 minuten hoeft te kijken, om de rest van de film uit te kunnen tekenen. Een mijndorp in verval, een armoedige brass band onder leiding van een hoestende oude dirigent, die aan een wedstrijd mee gaan doen, terwijl de mijnen dus worden gesloten. (Mooie setting wel) Net het ietsje betere Far From Heaven eigenlijk, waar de dirigent fysiek ook al ten onder ging. Arme Posthlethwaite zou oud was hij hier nog niet. Hij dirigeert indringend, driftig met zijn hoofd schuddend. Het mooiste muzikale moment zit in het begin, als Ewan's vroegere liefde het dorp met een bezoekje vereerd. Ze heeft een dikke koffer met dossiers bij zich; waar zou dat toch mee te maken hebben? Toevallig speelt ze ook nog flugel, waarmee ze zich prompt bij de band meldt en een stukje warmbloedig jazzy soleer weggeeft om u tegen te zeggen. Typisch zo'n moment waar totaal onrealistische filmwerkelijkheid verreweg te prefereren valt boven realisme.

Alle Anderen
Verrassend goed wat mij betreft, aangezien het nou niet echt 'my kind of movie' is. Beter dan Iklimler. Misschien herkenbaarder als West-Europeaan. Een stelletje babbelt, kibbelt en dolt tegen een achtergrond van wuivende palmen op Sardinie. De jongen is een typische moderne man, talentvol, maar zacht, waardoor hij aan zichzelf twijfelt, wat hem nog minder mannelijk maakt zou je kunnen denken. Is hij niet te saai, peinst hij. De vrouw heeft de broek aan en is een stoer rockwijf (ze is ook bandmanager). Hele toffe meid, maar, met een neiging tot een hysterie. (Al was het maar om de asperger-achtige voorzichtigheid van de jongen te counteren) Heel lang zijn er geen andere personages, net iets te lang zelfs, maar soit, na 35 minuten verschijnt dan als aangevers nog een stelletje ten tonele. Die we rustig ouderwets kunnen noemen, met een alfamannetje en een dienstbare/dankbare vriendin. Misschien wel de mooiste scène van de hele film volgt als het kwartet een stukje Herbert Gronemeyer luistert (die van Das Boot en de soundtrack van The American) maar hier dus vooral schlagerzanger. Het alfamannetje walgt, zijn vrouw zingt half huilend mee, de rockchick schaamt zich kapot, het ouderwetse stelletje knuffelt, onze held (de Lucky Fonz) wil zich dan ook maar bij zijn vriendin voegen, maar die loopt van hem weg. Dan heeft het alfamannetje er genoeg van, hij gaat weg DUS zet hij ook de cd-speler uit. Prachtig.

House
Ook dit is een goede eindejaarstip, en dit is meer mijn straatje. Gekke Japanners kom er maar in. Het kan al-tijd krankzinniger. Dit is er ook 1 voor Martijn Busink weer, want het gaat af en toe richting metaforische 'meisje wordt volwassen'-taferelen a la Valerie and Her Week Of Wonders (maar dat dan x 7 want er zijn 7 jonge Japanse dingen, waaronder 1 die de halve film in d'r slipje rondloopt, tuurlijk!) en er is een moordlustig huis, met geesten. En er zijn Alice in Wonderland-achtige taferelen. Doe er ook nog maar een snufje Wizard of Oz & Neverending Story goes HORROR bij. En dit dan allemaal op de overdrive natuurlijk. De fenomenale psychedelische soundtrack zwijgt geen moment, sowieso een hele fijne muzikale film waarin creepy piano's worden bespeeld. De filters op de beelden gáán niet uit. Tien seconden geen effect is tien seconden niet geleegd. Eigenlijk is het net zo vermoeiend als die film van Malle met dat wijsneusje eh, Zazie dans Le metro. Maar ik zat gewoon weer met een grijns van oor tot oor. Deze dingen moet je niet beschrijven maar gewoon zien.

Valhalla Rising
Dit interesseerde me een stuk minder. Op zich een cool idee om een film over vikingen te maken, of beter pre-Christelijke beschavingen uit Europa die de hort op gaan, als ik het goed begreep varen ze naar Amerika, maar je zal die hele boel wellicht metaforisch moeten zien. Eerst zijn ze nog op homesoil houden knokpartijtjes (er wordt gewed natuurlijk) dan ontsnapt hoofdrolspeler de halfblinde ziener Mads Mikkelsen met een jongetje dat in zijn kielzog meehobbelt. Ze ontmoeten wat vrome Christelijke vikingen die een beetje bang zijn voor zijn kracht. En terecht. Ze gaan uit varen, en belanden uiteindelijk op een rivier, op dat moment begint de film trekjes van Werner Herzog in de tropen te vertonen en ook een beetje Lord of the Rings wel. Een van de betere fasen, maar daarna wordt het me allemaal in rap tempo totaal onduidelijk.

Hausu hebben we 't al lang over gehad en ik heb 'm ook al gezien. ;)

't is dat ik de Criterion reissue niet heb gekocht, anders had ie in m'n jaarlijstje gekund. :)