Filmforum

Film over een hunk-acteur die eigenlijk gewoon eenzaam is.

van die hunk acteur wordt niet toevallig ook nog gesuggereerd dat ie gay is, want dan doet het me aan het geweldige The Big Knife van Aldrich denken:
http://2.bp.blogspot.com/_94wGm5Prdv0/SZkRDKQiExI/AAAAAAAAAko/NONXAh343WA/s400/TheBigKnife-1955-03-g.jpg

Somewhere - die scenes met die Japanse commercials zijn mijn minst favoriete.
En de mijne. Lachen om Japanners die de ‘r’ niet uit kunnen spreken is pijnlijk onleuk.

Pete Postlethwaite in Distant Voices, Still Loves

Distant Voices was ik ook vergeten. Ik had gisteravond natuurlijk die film opnieuw moeten bekijken in plaats van voor tigste keer The Usual Suspects (Postlethwaite met een Japanse naam, een Indiaas accent en een bruin bepoederde Griekse kop).

ik heb Brassed Off klaarstaan voor ergens deze week.

https://www.youtube.com/watch?v=ad4TwCamU90&feature=channel
voor de volledigheid ook even hier.

z'n bottom 5 is lolliger.

maar hij moet het vooral houden bij films waarbij je popcorn kunt eten. Je moet hem geen Aziatische film voorschotelen

Kermodes smaak een beetje kennende is hij fan van Ozu (klein, realistisch drama) en Kitano (harde gangsterfilms met absurdistische inslag).

Seven Men From Now
Ik ben de tel kwijt hoeveel van die Randolph Scott-Boetticher-films ik heb gezien. Dit is de derde denk ik, maar het lijken er meer, weet niet of dat nou zo'n goed teken is. Niettemin is Seven Men From Now weer aardig, inwisselbaar of niet. Het begint heerlijk nep, als Scott 2 mannen diep in de nacht opzoekt in een grot. Het regent pijpestelen. Of dat is de suggestie, want zowel nacht als regen zijn volgens mij hartstikke nep. Geeft een surrealistisch effect. De mannen worden zenuwachtig als ze Scott zien, en niet zonder reden. Zij zijn de eerste van de 7 die het loodje leggen, in de jacht op de moordenaars van zijn vrouw. In typische Boetticher-stijl is Scott zelf nu ook weer niet zo'n lieverdje, en hij heeft een identiteitscrisis. Gefaald als man! (Kom er maar op in een western) De echte man van de film wordt geniaal bronstig gespeeld door Lee Marvin, zonder meer een van zijn leukste rollen en zeker de sappigste. Hij probeert een dametje te versieren waar de net weduwnaar geworden Scott ook wel een oogje op heeft. (Maar hij heeft belangrijkere dingen te doen) Paar van de mooiste scenes zijn haast huiselijk intiem: Scott die zich ten ruste ligt ONDER een koets, waarin die eerdergenoemde dame zit. Ze maken nog een beschaafd praatje.

My Man Godfrey
Jaren '30 films uit Hollywood, heb het al vaker gezegd vrees ik, een slag apart. Door die beurskrach zijn het de enige films waarin haast communistische oplossingen voor problemen worden aangedragen, en bovendien zijn films, misschien door de recente introductie van de geluidsfilms, vaak ook heerlijk over de top hysterisch. Screwball dus, My Man Godfrey is als het ware een Capra film, maar dan van La Cava. Bonuspunten voor de Rijk en Geen Geld-thematiek, want een voormalig rijkaard is inmiddels 'bum'/'forgotten man', en dit lijkt hem eigenlijk niet te duren. Erg overtuigend als zwerver is William Powell niet, dus is het maar goed dat hij snel wordt binnengehengeld door Carole Lombard, dìe een protege zoekt, al is het maar om haar bitchy zus af te troeven. Godfrey (de zwerver) wordt te werk gesteld als butler, en doet dat op even secure als eigenzinnige wijze. Het huishouden is krankzinnig, maar hij houdt zijn cool, zelfs als hij bezopen is. In de bijrollen zitten tal van gouden momenten, zo heeft de mater familias ook een protége. (een fenomenale Hans Kesting-achtige Mischa Auer) Een getikte Rus, die uitstekend een gorilla na kan doen, en verder goed is in droogkloterige opmerkingen en eten. Even leuk is de wisecrackende collage van de butler, de dienstmeid natuurlijk, ik weet niet wat het is, maar dienstmeisjes, ik heb er wat mee. Wat voor serviliteits-fetisj zit daarachter. (Ik vond dat meisje in Das Weisse Band ook al zo leuk) My Man Godfrey mist misschien buitenklasse one-liners, maar door de alsmaar toenemende gekte wordt het steeds aanstekelijker, en het einde is absurd, en in zekere zin zelfs slecht (voor de butler dan) te noemen.

Best Worst Movie
Ook een soort Cinemania eigenlijk, de cultsterrendom van hele slechte films. Interessant detail vind ik meteen dat Troll 2, de film uit de titel, is opgenomen in Utah met een hoop brave Mormonen, andere Christenen en een 'bossy' excentrieke Italiaanse regisseur. Iemand zegt ergens dat Troll 2 een film is die door aliens gemaakt zou kunnen zijn, zo'n bizarre verwonderingen zit erin. Welnu, misschien zijn inwoners van contreien als Utah etc... En verwondering krijg je zeker als er zelfs een rol in zit die wordt gespeeld door een knetterstonede patient uit een inrichting, die op verlof was. Heerlijk. Het kindsterretje uit de film, inmiddels een stukje opgeschoten richting een bijna Van Velzen-achtig mannetje, maakt als een soort reminiscing zelffelicatie deze docu, en hij zoekt iedereen op die wat met de flop te maken had. Hij begint bij de pa uit het verhaal. Een klasbak uit Alabama, in het begin haast onverstaanbaar southern, zijn proteïnen voor de ochtendshakes mixend. Deze man is op en top Amerikaans, een en al theatrale warmte. De kijker kan niet anders dan glimlachen, terwijl hij met eindeloze charmes de klanten van zijn... tandartspraktijk (!) om de vingers windt. Zijsprong: typisch detail voor zijn wereld vind ik dat ergens zijn 4 lieftallige tandarts-assistenten allemaal hetzelfde jurkje aan hebben. Vast speciaal voor de film, maar dan nog! Even lief zijn momenten als met z'n dochter op schoot zijn MySpace pagina checkend. Maar er is meer natuurlijk, die eerdergenoemde Italiaanse regisseur bijvoorbeeld, waarvan ik maar niet kon besluiten of hij nou zijn rol als bad guy speelde, of werkelijk zo was. (In het eerste geval zou hij Amerikaanser dan de Amerikanen zijn door precies te doen wat van hem verwacht werd) Een beetje drama is er ook als de film de moeder van het verhaal opzoekt, inmiddels een soort Marijke van Helwegen porseleinen popje, en met wat goede wil een Catfish-vrouw. Na een uur is het materiaal stiekem wel op, maar gelukkig is er nog 1 elementje om de boel te redden. We hebben net de personages in Amerika langs screenings zien reizen en bejubeld zien worden, maar dan maken ze de oversteek naar intrinsiek treurige memorabilia beurzen in Europa en daar zit niemand op ze te wachten. Ik had dan ook nog nooit van dat hele Troll 2 gehoord. Dus gaat iedereen weer terug naar huis, en heeft vrede met het feit dat het sterrendom nooit meer zal komen. Je zou er bijna nog emotioneel van worden, wees blij met wat je hebt en meer van die tegeltjes.

Brassed Off
It's a bloody euphonium! Nou ja, het was bekend, Pete Posthletwaite was niet zo geschikt voor hoofdrollen. Die hij hier dus wel heeft, hij is althans als eerste gecredit, want ook een jonge Ewan McGregor (hier net Johnny de Mol jr), Tara Fitzgerald en Stephen Tompkinson zijn minstens zo belangrijk. Die laatste heeft zo'n beetje de enige verrassende acties van de hele film (als suïcidale clown!) want Brassed Off is zo'n film waarvan je letterlijk maar 3 minuten hoeft te kijken, om de rest van de film uit te kunnen tekenen. Een mijndorp in verval, een armoedige brass band onder leiding van een hoestende oude dirigent, die aan een wedstrijd mee gaan doen, terwijl de mijnen dus worden gesloten. (Mooie setting wel) Net het ietsje betere Far From Heaven eigenlijk, waar de dirigent fysiek ook al ten onder ging. Arme Posthlethwaite zou oud was hij hier nog niet. Hij dirigeert indringend, driftig met zijn hoofd schuddend. Het mooiste muzikale moment zit in het begin, als Ewan's vroegere liefde het dorp met een bezoekje vereerd. Ze heeft een dikke koffer met dossiers bij zich; waar zou dat toch mee te maken hebben? Toevallig speelt ze ook nog flugel, waarmee ze zich prompt bij de band meldt en een stukje warmbloedig jazzy soleer weggeeft om u tegen te zeggen. Typisch zo'n moment waar totaal onrealistische filmwerkelijkheid verreweg te prefereren valt boven realisme.

Alle Anderen
Verrassend goed wat mij betreft, aangezien het nou niet echt 'my kind of movie' is. Beter dan Iklimler. Misschien herkenbaarder als West-Europeaan. Een stelletje babbelt, kibbelt en dolt tegen een achtergrond van wuivende palmen op Sardinie. De jongen is een typische moderne man, talentvol, maar zacht, waardoor hij aan zichzelf twijfelt, wat hem nog minder mannelijk maakt zou je kunnen denken. Is hij niet te saai, peinst hij. De vrouw heeft de broek aan en is een stoer rockwijf (ze is ook bandmanager). Hele toffe meid, maar, met een neiging tot een hysterie. (Al was het maar om de asperger-achtige voorzichtigheid van de jongen te counteren) Heel lang zijn er geen andere personages, net iets te lang zelfs, maar soit, na 35 minuten verschijnt dan als aangevers nog een stelletje ten tonele. Die we rustig ouderwets kunnen noemen, met een alfamannetje en een dienstbare/dankbare vriendin. Misschien wel de mooiste scène van de hele film volgt als het kwartet een stukje Herbert Gronemeyer luistert (die van Das Boot en de soundtrack van The American) maar hier dus vooral schlagerzanger. Het alfamannetje walgt, zijn vrouw zingt half huilend mee, de rockchick schaamt zich kapot, het ouderwetse stelletje knuffelt, onze held (de Lucky Fonz) wil zich dan ook maar bij zijn vriendin voegen, maar die loopt van hem weg. Dan heeft het alfamannetje er genoeg van, hij gaat weg DUS zet hij ook de cd-speler uit. Prachtig.

House
Ook dit is een goede eindejaarstip, en dit is meer mijn straatje. Gekke Japanners kom er maar in. Het kan al-tijd krankzinniger. Dit is er ook 1 voor Martijn Busink weer, want het gaat af en toe richting metaforische 'meisje wordt volwassen'-taferelen a la Valerie and Her Week Of Wonders (maar dat dan x 7 want er zijn 7 jonge Japanse dingen, waaronder 1 die de halve film in d'r slipje rondloopt, tuurlijk!) en er is een moordlustig huis, met geesten. En er zijn Alice in Wonderland-achtige taferelen. Doe er ook nog maar een snufje Wizard of Oz & Neverending Story goes HORROR bij. En dit dan allemaal op de overdrive natuurlijk. De fenomenale psychedelische soundtrack zwijgt geen moment, sowieso een hele fijne muzikale film waarin creepy piano's worden bespeeld. De filters op de beelden gáán niet uit. Tien seconden geen effect is tien seconden niet geleegd. Eigenlijk is het net zo vermoeiend als die film van Malle met dat wijsneusje eh, Zazie dans Le metro. Maar ik zat gewoon weer met een grijns van oor tot oor. Deze dingen moet je niet beschrijven maar gewoon zien.

Valhalla Rising
Dit interesseerde me een stuk minder. Op zich een cool idee om een film over vikingen te maken, of beter pre-Christelijke beschavingen uit Europa die de hort op gaan, als ik het goed begreep varen ze naar Amerika, maar je zal die hele boel wellicht metaforisch moeten zien. Eerst zijn ze nog op homesoil houden knokpartijtjes (er wordt gewed natuurlijk) dan ontsnapt hoofdrolspeler de halfblinde ziener Mads Mikkelsen met een jongetje dat in zijn kielzog meehobbelt. Ze ontmoeten wat vrome Christelijke vikingen die een beetje bang zijn voor zijn kracht. En terecht. Ze gaan uit varen, en belanden uiteindelijk op een rivier, op dat moment begint de film trekjes van Werner Herzog in de tropen te vertonen en ook een beetje Lord of the Rings wel. Een van de betere fasen, maar daarna wordt het me allemaal in rap tempo totaal onduidelijk.

Hausu hebben we 't al lang over gehad en ik heb 'm ook al gezien. ;)

't is dat ik de Criterion reissue niet heb gekocht, anders had ie in m'n jaarlijstje gekund. :)

Hausu hebben we 't al lang over gehad en ik heb 'm ook al gezien. ;)

woeps! (en mooizo) ik had hem uit Vido's jaarlijstje, maar was vergeten dat ie hier ook al etc.

Hausu (ofwel House, de Japanse uit 1977)
Zoals ik al zei in de lol-draad: just, wow. Alsof Dario Argento een Japanner was die een remake maakte van Valerie & Her Week of Wonders met een hippievleugje Last House Of The Left... en dan constant muziek, zoete hippie-enka die zo nu en dan omslaat naar Goblin-achtige horrorfusion. Toch wel een van de raarste films die ik ooit gezien heb.

hoe noemen ze dat, QFT. :D

om nog over de soundtrack door te zemelen, ik zocht die natuurlijk achteraf op en vond 'm op soulseek, maar tekenend voor de kwaliteit van de film vond ik de megamix die in de film klonk veel stoerder, bovendien word je in de film doodgegooid met een strijk+piano themaatje (erg mooi vond ik) en die hoor je op de OST maar 1x. helaas.

Grappig, meestal hoor je themaatjes juist veel te vaak op soundtracks. :)

http://www.corbisimages.com/images/67/DEFA3179-9286-4E8A-AB2A-B1E11F0145B4/TD002009.jpg
Peter Yates RIP

geen bekende kop maar wel de regisseur van Breaking Away, The Friends of Eddie Coyle, Bullitt en The Dresser

@Ludo

Is HOUSE uit 1977?

はい。

^
voorproefje (letterlijk/figuurlijk) http://smashhype.com/wp-content/uploads/2010/10/hausu.jpg

Op Youtube staan ook nog enkele voorproefjes :)

Filmtip, voor wie wel zin heeft in een goede animatieflim:
http://www.cinema.nl/films/4178033/waltz-with-bashir

Les Herbes Folles
Deed me sterk aan Arizona Dream denken, die film met Vincent Gallo van Kusturica. Ook een uiterst wankele, magische film, vol liefde voor de cinema zelf. Waar die nét op het koord bleef dansen, werkt Herbes Folles voor mij toch een stuk minder, ondanks het fijne begin. Een tasje wordt gestolen, in slow motion wapperend in de wind, een wagonlading voice-overs (dit is Resnais ten slotte) filosofeert op aangename toon, ja dit zou goed moeten worden. Maar hoe langer de film duurt hoe minder ik met de personages heb, met name dan met het hoofdpersonage. Een man van middelbare leeftijd, met een prachtige vrouw, die hij toch in de steek laat voor een obsessie met de dame van de gestolen portomonnaie (die van het tasje van het begin). De wat mij betreft wat akelige man verwijst af en toe naar een crimineel (?) verleden, of hij was op zijn minst een driftkop. Dat blijkt als hij de banden van een production placement auto doorsnijdt, ik vond het allemaal te ver gaan, weg van het lieve sprookjesachtige. Gelukkig valt er van de kleurrijke cinematografie te genieten. Elke scène een andere primaire kleur lijkt het wel. Het einde is ook wel lief, in een vliegtuigje! (Ik zei het toch, Arizona Dream!)

Vengeance
Tweede Johnnie To die ik zag, en een flinke injectie Frans geld heeft hem en zijn medewerkers (de soundtrack!) duidelijk goed gedaan. De cinematografie was altijd al stijlvol, maar is nu van de bovenste plank, man, man, wat zijn die Aziatische metropolen (Macau! Hong Kong!) toch Blade Runner-fotogeniek. Idéale setting voor een neonoir, ik krijg daar nooit genoeg van denk ik. Er zijn zelfs wat In The Mood For Love-achtige dames. (Was dat ook al niet een film met Frans geld) Hoe dan ook.. De Fransen hebben ook Johnny Halliday gestuurd, ik dacht dat de man halfdood in een permanent coma lag, maar ze hebben hem kennelijk opgelapt, zijn gezicht opnieuw in elkaar gezet en richting Azie gezonden. Hij ziet er verbijsterend uit, perfect voor een noir ook weer. Wel jammer dat ie niet kan acteren, maar wat boeit dat. Hij speelt een vader die de moord op son-in-law, kleinkinderen en aanslag op dochter wil wreken. Hij dwaalt wat door Macau, komt bij toeval wat hitmen tegen, en huurt ze dan maar in. Deze hitmen zijn trademark Johnnie To, een beetje sullig, eentje lijkt op Guus Meeuwis. Later blijken het inderdaad dezelfde jongens als in The Mission. Ze doen het weer leuk, meligheden tussen de fantastisch gechoreografeerde shootouts. De beste is misschien wel op een barbecue-veldje, waar een frisbee in slowmotion langsvliegt. Maar ook een oude fiets met kogels 'tot leven brengen', is bijna een soort Butch Cassidy-magie, en behoort tot fraaiste momenten. Ik merk dat ik het plot helemaal uit het oog verlies, daar zit nog een dikke Memento-invloed in, die wel wat subtieler en vloeiender gebracht had kunnen worden. Halliday begint de film wel met op elke foto VENGEANCE te kalken, maar zijn definitieve geheugenverlies volgt toch vrij plots. Maar ach, plots...

Late Spring
De bekende transcendentale meditatie van Ozu, man heeft zo'n eigen stijl dat ik soms denk 'seen 1, seem 'em all", wat niet wil zeggen dat af en toe een kijken niet aangenaam is. Zo rustgevend dat ik zelfs vergat er gitaar bij te spelen, wat ik toch vaak doe bij zulke langzame films, maar er klinken al genoeg mooie orkeststrijkjes, en zelfs 10 minuten Noh-theater. Vanaf dat moment begint de film me te raken. Een dochter moet van pa gaan trouwen, het is tijd dat hun band verbroken gaat worden, dat is de natuur, maar zij is conservatief, angstig misschien wel, en wil vasthouden aan pa. Die heeft een paar leugentjes nodig om haar weg te krijgen én een heel mooie speech in een hotelkamertje. Misschien dat ik Late Spring wel beter vond dan Tokyo Story, in elk geval herkenbaarder.

Volkskrant Film van Het Jaar
1 Inception 5811
2 Un prophète 5197
3 A Single Man 4587
4 El secreto de sus ojos 3933
5 Another Year 3054
6 The Social Network 2994
7 The Hurt Locker 2969
8 Winter's Bone 2527
9 A Serious Man 2472
10 Toy Story 3 2286
11 Shutter Island 2145
12 The American 2054
13 Yo, Tambien 1986
14 Des hommes et des dieux 1969
15 Harry Potter and the Deathly Hallows (part 1) 1921
16 Where the Wild Things Are 1701
17 Up in the Air 1587
18 Fantastic Mr. Fox 1575
19 Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde 1568
20 Io sono l'amore 1563

nummer 3 vind ik toch wel opvallend hoog, tevreden over posities 4 & 11. Verder is het gebruikelijke melodrama (hoe meer hoe beter) natuurlijk weer ruim vertegenwoordigd. Submarino haalt bijvoorbeeld nog een 27e plaats

en helemaal onderaan

332 Go Get Some Rosemary 2

wat bijna bewijst dat half Nederland inmiddels dvdripjes kijkt (want daar nog niet te vinden) de recensies waren nochtans best ok en het leek me in synopsisvorm erg interessant. (chaotische pa probeert kinderen op te voeden, ok kan natuurlijk vanalles zijn, maar kreeg een beetje 'visioenen' van Daniel Day Lewis in, gut hoe heet die film, waar ie zijn dochter in het gareel probeert te houden.

Police Adjective 140e trouwens en, heel aardig, Fantastic Mr Fox 18e! (en nu houd ik erover op)

Bij cinema.nl hebben ze ook bedacht dat ze de site opnieuw moeten structureren. Bladeren door oude recensies vanaf nu onmogelijk. Maar nog niks vergeleken bij IMDB. Ik gebruik die site gewoon minder. Je kijkt welke films Ozu gemaakt heeft en je krijgt alleen de japanse titels voor je giechel. Kun je gaan zitten klikken totdat je met veel moeite bij de engelse titel "Late spring" bent, want klikken op een willekeurige japanse titel is nog niet eens genoeg. Je moet eerst naar beneden scrollen naar de zogenaamde "details". Details! Oh ja detail, 90% van de wereldbevolking zal deze film kennen onder de naam "Late spring". Wie verzint dat nou?!? Af en toe vraag je je af waarom we al 30 jaar investeren in een departement Communicatiekunde. Opdoeken die zooi, heeft nog geen seconde zijn waarde bewezen. En laat ik nu niet weer beginnen over die belastingformulieren...

nummer 3 vind ik toch wel opvallend hoog

Oh? Voor mij was A Single Nan dé film van het jaar.
Mijn lijstje van 2010:

1. A Single Man
2. Un prophète
3. Winter’s Bone
4. Dogtooth
5. Enter The Void
6. Another Year
7. Io Sono Amore
8. Symbol
9. Greenberg
10. (The Story of) Anvil

En absoluut de leukste ‘cinema-ervaring’ van dit jaar: The Room

kennelijk sprak die toch meer mensen aan dan ik vermoedde (A Single Man)
Dogtooth vond ik erg naar.
Symbol had ik dus echt vorig jaar al moeten zien. :)

bij IMDB kreeg ik op een gegeven moment standaard alle(rlei) filmtitels in het Nederlands, bekeek ik de NL top 250 en zag ik "De Twaalf Gezworenen" in de top denk ik toch even WTF een Nederlandse film!? maar nee...

Forbrydelsen seizoen 1
Okay, geen film, of misschien ook wel, want een verhaal in 20 afleveringen maar goed, ben eindelijk eens aan de tv-serie-op-DVD-kijken begonnen. Sowieso heerlijk rustgevend in hoe je je afsluit van de pauperige tv-wereld van Mickey Mouse journaals, non-actualiteiten, De Eeuwige Wederkeer van de Reclame. Maar goed, The Killing dus, want zo kennen we het eigenlijk. Deens vakwerk maakt zijn faam waar met een stoïcijnse inspecteur Sarah Lund (met voorkeur voor de betere Deense truien) die een soort Twin Peaks moord moet oplossen zonder alle metafysische mumbo-jumbo en dansende dwergen. Ondertussen is er een burgermeestersverkiezing van Kopenhagen (met een fantastische ambitieuze kandidaat) die er mooi doorheen geweven wordt. Aan de ene kant heel realistisch en toch ook weer niet. Iedereen in haar persoonlijke omgeving doet heel eikelig en kan zich niet inleven in het idee dat ze een moord van nationaal belang moet oplossen en elke aflevering wordt er wel heel doorzichtig een plottwist uit de hoge hoed getoverd zodat het onderzoek wéér op een ander spoor verder moet. Maar dat is natuurlijk wel lekker kijkplezier. :) Extra punten voor de vervangende hoofdinspecteur die puur Castillo is in dat je eerst denkt "wat een zak" maar dan toch het beste voor heeft.

Ter verstrooiing een filmsite om de ogen bij open te houden:

http://28.media.tumblr.com/tumblr_let9euKNMe1qe0eclo1_r6_500.gif

iwdrm.tumblr.com

Go Get Some Rosemary (ook bekend als Daddy Longlegs) is overigens mumblecore in de traditie van John Cassavetes. Draaide een paar weken in het Filmmuseum in het kader van Previously Unreleased. Niet verkeerd.

ah op Daddy Longlegs vind ik al wat meer hits, nog geen 'seeders', maarrr denk dat ie onder die titel bekender is in contripreien.

leuke site trouwens! sommige zijn waanzinnig subtiel. andere.. niet.
http://24.media.tumblr.com/tumblr_lelvomkjXr1qe0eclo1_r6_500.gif

Straw Dogs blijkt een behoorlijk ideale film daarvoor
http://25.media.tumblr.com/tumblr_leimkp6SMh1qe0eclo1_500.gif

Verslavende site zeg...al die scènes uit Holy Mountain die ik me niet meer kan herinneren. :)

@Ludo: Daddy Longlegs (2009) vooral niet verwarren met Daddy Long Legs (1955). Om eventuele teleurstelling te voorkomen.

oh maar daar doet Fred Astaire mee, die zal ook wel meevallen. ;) (thx!)

http://29.media.tumblr.com/tumblr_ldc5hknpbi1qe0eclo1_500.gif

had ik toch in mijn top 10 moeten zetten, denk ik dan.

Straw Dogs blijkt een behoorlijk ideale film daarvoor

Je zegt het. :)

http://28.media.tumblr.com/tumblr_lb5w39KtHn1qe0eclo1_r4_500.gif

beter in gifs dan in het echt ;)

elders, oeps!
http://25.media.tumblr.com/tumblr_lbu9r2gByw1qe0eclo1_500.gif

en jammer dat George C Scott nooit een voetbaltrainert heeft gespeeld.

http://24.media.tumblr.com/tumblr_lbq4gjDB921qe0eclo1_r8_500.gif

^^ H-bomb is ook actionpacked met gifs, kan er zo 10 bedenken :)

beter in gifs dan in het echt ;)

Eerst dacht ik zit wat in, en zeker niet de beste Peckinpah maar sowieso meer ballen dan elke film uit 2010. "de eerste fascistische Amerikaanse film" dixit Kael toch? :)

altijd een beetje teleurgesteld in het einde geweest, hak en smijt slapstick. maar het begin is geweldig, en dát is een raar filmhuwelijk tussen Dustin en die meid.

oh en voor Willem
http://25.media.tumblr.com/tumblr_lbfcepWgQh1qe0eclo1_r8_500.gif

ah gracias :))

http://25.media.tumblr.com/tumblr_ldqsklhB2v1qe0eclo1_r4_500.gif
^^ Toen ik Ariel Pink voor het eerst hoorde moest ik meteen aan die gast denken. In zo'n kelder zijn die eerste albums opgenomen, zeker weten.

Ik moest destijds vooral toch denken aan een mengsel van:

http://image.lyricspond.com/image/h/artist-hall-oates/album-the-essential-daryl-hall-john-oates/cd-cover.jpg en
http://thephilter.com/oldimages/lee_perry1.jpg

W.
Helemaal niet slecht. Oliver Stone in minimale modus. Eigenlijk een variant op het klassieke vader en zoon verhaal, zoon probeert zich te ontworstelen aan dominante vader die het op een cruciaal moment laat afweten. Daardoor vallen er wel heel zaken weg, geen voorleeskwartiertje-tijdens-9/11, geen Florida, sowieso weinig politiek (en 0,0 binnenlandse politiek) buiten de inval in Irak (maar dat is nodig voor dat vader/zoon ding.) Bush zelf is noch sympathiek, noch antipathiek, een enigszins onrustige, simpele Amerikaan (niet dom maar ook zeker niet van de school "zo slim dat hij alleen maar dom speelt"), wiens enige "genie" eruit bestaat dat hij kan vertalen/belichamen wat al die andere Joe Blows voelen. Stond er wel van te kijken hoe laat die bekering/afkick plaatsvond (ergens mid-jaren 80) en verder overheerste een gevoel van opluchting dat die man en verschrikkelijke aanhangsels van het toneel zijn verdwenen.

1 Inception 5811

Gisteren gezien. Eerst maar even waarom het niet mijn film van het jaar is: de dialoog. De ene helft is expositie die Nolan nodig heeft zijn ingewikkelde constructie uit te leggen; alle tekst van dat meisje uit Juno was volgens mij expositie. Maar echt fout gaat het wat mij betreft bij de romanatische scenes die lijken te zijn geschreven door een slechte negentiende eeuwse hoog romantische Goethe imitator. Met uiteraard de bijbehorende heipaalsoundtrack van de verschrikkelijke Hans Zimmer erbij. Bij dat gedeelte bij het grim & frostbitten fort (meer mensen die elke moment een cameo van Abbath verwachtten?) was de actie me ook wat onduidelijk. Iedereen was zo door elkaar aan het sneeuwscooteren, skieën, bergbeklimmen en schieten met mutsen en skibrillen op, dat het me totaal onduidelijk was wie wat aan het doen was.
Maar verder wel een film als een perfecte rollercoaster ride. Niet nadenken, over je heen laten denderen.

3 A Single Man 4587

Zonder Inception gezien te hebben (echt zo eentje voor als ie langskomt op tv) heb ik toch al vaak moeten lachen om de internethumor …

http://img222.imageshack.us/img222/5984/1289537156832.png

hehehe.

verder MtH on the money, die sneeuwscenes waren inderdaad hopeloos.

Juno mag bij mij altijd expositie, etc.

http://www.doctormacro.com/Images/Monroe,%20Marilyn/Annex/Annex%20-%20Monroe,%20Marilyn%20%28Misfits,%20The%29_04.jpg

(zomaar, omdat Monroe altijd kan natuurlijk)

https://www.youtube.com/watch?v=CLDSE7RHvno&feature=player_embedded

Enter the void (Noé, 2009)
Voor een film slash regisseur die polariseert is mijn mening niet wat je wilt: Ik vond het wel aardig. Noé, vermaard om de 10-minutenlang durende verkrachting in Irréversible (waarvan sommige mensen zelfs weten dattie anaal was), filmt een drugtrip, en doet dat met verve. Niks zo filmgevoelig als een dj/drugsdealer in Tokio. De eerste helft is smullen geblazen, en Noé neemt de tijd. Neon, neon handheld, puntje van stoel. En een hoop esoterische kleurenpracht. In de tweede helft probeert Noé de trip te rekken en te rekken en te rekken. Want een trip duurt namelijk een tijdje. Inderdaad. Die enorm bewegelijke camera, die zoveel bewondering afdwingt in het begin, geloof je dan wel.

Henri Clouzot’s Inferno (L’enfer) (Bromberg & Medrea, 2009)
Docu over het meesterwerk dat nooit was. Fascinerend relaas dat weer eens illustreert hoe broos het proces van film maken eigenlijk is. Er hoeft maar een acteur weg te lopen door een overijverige regisseur. De footage is – toegegeven – bij vlagen spektaculair, een gevolg van teveel geld, waardoor er een team werd aangesteld om maar wat te freewheelen. Schiet maar wat gekkigheid die de ziekelijke jaloersheid van de hoofdpersoon verbeeldt. Overigens is het voor mij niet duidelijk dat dit op een meesterwerk afstevende. Het gefierefluit had net zo goed een gedateerd fröbelwerkje kunnen opleveren. Maar in potentie was de ambitie groter dan in de voltooide versie van dit script (Chabrols L’ enfer uit 1994), en dat is altijd wat waard.

Slovenka (Kozole, 2009)
Film waarvan je vermoedt dat het een debuut is. Hetgeen niet zo blijkt te zijn. Het gaat over een call girl in Ljubljana. De dochter, namelijk, studerend in de ‘grote’ stad, leeft een eindje weg van haar gescheiden vader in een dorp, die een poging doet zijn oude bandje weer op de rails te krijgen. De film bevat veel charmerende details die talent verraden. Een vader die een electrische pepermolen beter vindt dan internet. Een dochter die – voor het aansteken – eerst aan haar sigaret likt, hetgeen ze overgenomen heeft van haar vader. Een vader die haar geheim komt te weten en niets laat blijken. Dit soort details doen ertoe, maar het grotere geheel is niet consistent en bevat een paar lachwekkende plotontwikkelingen. Doodzonde.

Norwegian wood (Tran Anh Hung, 2010)
Het grootste compliment dat ik deze film kan maken is dat hij niet tegenvalt. Alle voortekenen wezen die richting uit. Het boek (van bestselling auteur Murakami) is veel te goed, de regisseur (van The scent of green papaya en Cyclo) is veel te goed. De eerste gematigde reviews, je kon er als het ware op wachten. En ja, we hebben de afgelopen jaren al zoveel mooie films uit Japan gezien over verlies en zelfmoord. Maar om kort te gaan: Ik vond Norwegian wood een dijk van een film. Op de eerste plaats is het goed dat Tran de tijd neemt (zo’n 135 minuten) om het verhaal te schetsen van Watanabe, een student die opgroeit terwijl (of doordat) hij moet kiezen tussen trouw blijven aan zijn grote liefde (de in een depressie geraakte Naoko) en het inzien van de zinloosheid van die verbintenis en het leven vervolgen. Bijvoorbeeld met de wulpse en beduidend minder complexe Midori. In de eerste helft blijft de hand van Tran (bekend van mooi gefilmde Vietnamese taferelen) beperkt. Hij filmt het studentenleven ingetogen, eigenlijk het boek getrouw. Pas als Watanabe Naoko gaat bezoeken in het kuuroord waar ze ingetrokken is gaat het landschap meedoen en gaat Tran los. Het begint met groene heuvels, maar ja, de seizoenen veranderen. En als het met de winter eindigt in plaats van begint, hou dan je hart maar vast (zie Iklimler). Tran zet twee mensen in een kader met muts op en sjaal om en is in staat daar een zinderende erotische intensiteit vanuit te laten gaan. Daar waar het in dit genre gewoonte is ingetogen te blijven (zie bijvoorbeeld de films van Shinji Aoyama en Ryuichi Hiroki), durft Tran het aan uit te pakken. De soundtrack van Radioheads Jonny Greenwood is heel belangrijk, en zet op momenten flink aan. Dat pakt goed uit, en soms meer dan dat. Er is een aangehouden dissonant die door merg en been gaat. En dan is er het liedje van de Beatles. De originele versie is pas voor het eerst te horen als de credits verschijnen, en slaat in als een bom, zonder dat daar uitleg voor nodig is. Ik geloof dat ik deze film veel beter vind dan de mensen om mij heen.