Filmforum

altijd een beetje teleurgesteld in het einde geweest, hak en smijt slapstick. maar het begin is geweldig, en dát is een raar filmhuwelijk tussen Dustin en die meid.

oh en voor Willem
http://25.media.tumblr.com/tumblr_lbfcepWgQh1qe0eclo1_r8_500.gif

ah gracias :))

http://25.media.tumblr.com/tumblr_ldqsklhB2v1qe0eclo1_r4_500.gif
^^ Toen ik Ariel Pink voor het eerst hoorde moest ik meteen aan die gast denken. In zo'n kelder zijn die eerste albums opgenomen, zeker weten.

Ik moest destijds vooral toch denken aan een mengsel van:

http://image.lyricspond.com/image/h/artist-hall-oates/album-the-essential-daryl-hall-john-oates/cd-cover.jpg en
http://thephilter.com/oldimages/lee_perry1.jpg

W.
Helemaal niet slecht. Oliver Stone in minimale modus. Eigenlijk een variant op het klassieke vader en zoon verhaal, zoon probeert zich te ontworstelen aan dominante vader die het op een cruciaal moment laat afweten. Daardoor vallen er wel heel zaken weg, geen voorleeskwartiertje-tijdens-9/11, geen Florida, sowieso weinig politiek (en 0,0 binnenlandse politiek) buiten de inval in Irak (maar dat is nodig voor dat vader/zoon ding.) Bush zelf is noch sympathiek, noch antipathiek, een enigszins onrustige, simpele Amerikaan (niet dom maar ook zeker niet van de school "zo slim dat hij alleen maar dom speelt"), wiens enige "genie" eruit bestaat dat hij kan vertalen/belichamen wat al die andere Joe Blows voelen. Stond er wel van te kijken hoe laat die bekering/afkick plaatsvond (ergens mid-jaren 80) en verder overheerste een gevoel van opluchting dat die man en verschrikkelijke aanhangsels van het toneel zijn verdwenen.

1 Inception 5811

Gisteren gezien. Eerst maar even waarom het niet mijn film van het jaar is: de dialoog. De ene helft is expositie die Nolan nodig heeft zijn ingewikkelde constructie uit te leggen; alle tekst van dat meisje uit Juno was volgens mij expositie. Maar echt fout gaat het wat mij betreft bij de romanatische scenes die lijken te zijn geschreven door een slechte negentiende eeuwse hoog romantische Goethe imitator. Met uiteraard de bijbehorende heipaalsoundtrack van de verschrikkelijke Hans Zimmer erbij. Bij dat gedeelte bij het grim & frostbitten fort (meer mensen die elke moment een cameo van Abbath verwachtten?) was de actie me ook wat onduidelijk. Iedereen was zo door elkaar aan het sneeuwscooteren, skieën, bergbeklimmen en schieten met mutsen en skibrillen op, dat het me totaal onduidelijk was wie wat aan het doen was.
Maar verder wel een film als een perfecte rollercoaster ride. Niet nadenken, over je heen laten denderen.

3 A Single Man 4587

Zonder Inception gezien te hebben (echt zo eentje voor als ie langskomt op tv) heb ik toch al vaak moeten lachen om de internethumor …

http://img222.imageshack.us/img222/5984/1289537156832.png

hehehe.

verder MtH on the money, die sneeuwscenes waren inderdaad hopeloos.

Juno mag bij mij altijd expositie, etc.

http://www.doctormacro.com/Images/Monroe,%20Marilyn/Annex/Annex%20-%20Monroe,%20Marilyn%20%28Misfits,%20The%29_04.jpg

(zomaar, omdat Monroe altijd kan natuurlijk)

https://www.youtube.com/watch?v=CLDSE7RHvno&feature=player_embedded

Enter the void (Noé, 2009)
Voor een film slash regisseur die polariseert is mijn mening niet wat je wilt: Ik vond het wel aardig. Noé, vermaard om de 10-minutenlang durende verkrachting in Irréversible (waarvan sommige mensen zelfs weten dattie anaal was), filmt een drugtrip, en doet dat met verve. Niks zo filmgevoelig als een dj/drugsdealer in Tokio. De eerste helft is smullen geblazen, en Noé neemt de tijd. Neon, neon handheld, puntje van stoel. En een hoop esoterische kleurenpracht. In de tweede helft probeert Noé de trip te rekken en te rekken en te rekken. Want een trip duurt namelijk een tijdje. Inderdaad. Die enorm bewegelijke camera, die zoveel bewondering afdwingt in het begin, geloof je dan wel.

Henri Clouzot’s Inferno (L’enfer) (Bromberg & Medrea, 2009)
Docu over het meesterwerk dat nooit was. Fascinerend relaas dat weer eens illustreert hoe broos het proces van film maken eigenlijk is. Er hoeft maar een acteur weg te lopen door een overijverige regisseur. De footage is – toegegeven – bij vlagen spektaculair, een gevolg van teveel geld, waardoor er een team werd aangesteld om maar wat te freewheelen. Schiet maar wat gekkigheid die de ziekelijke jaloersheid van de hoofdpersoon verbeeldt. Overigens is het voor mij niet duidelijk dat dit op een meesterwerk afstevende. Het gefierefluit had net zo goed een gedateerd fröbelwerkje kunnen opleveren. Maar in potentie was de ambitie groter dan in de voltooide versie van dit script (Chabrols L’ enfer uit 1994), en dat is altijd wat waard.

Slovenka (Kozole, 2009)
Film waarvan je vermoedt dat het een debuut is. Hetgeen niet zo blijkt te zijn. Het gaat over een call girl in Ljubljana. De dochter, namelijk, studerend in de ‘grote’ stad, leeft een eindje weg van haar gescheiden vader in een dorp, die een poging doet zijn oude bandje weer op de rails te krijgen. De film bevat veel charmerende details die talent verraden. Een vader die een electrische pepermolen beter vindt dan internet. Een dochter die – voor het aansteken – eerst aan haar sigaret likt, hetgeen ze overgenomen heeft van haar vader. Een vader die haar geheim komt te weten en niets laat blijken. Dit soort details doen ertoe, maar het grotere geheel is niet consistent en bevat een paar lachwekkende plotontwikkelingen. Doodzonde.

Norwegian wood (Tran Anh Hung, 2010)
Het grootste compliment dat ik deze film kan maken is dat hij niet tegenvalt. Alle voortekenen wezen die richting uit. Het boek (van bestselling auteur Murakami) is veel te goed, de regisseur (van The scent of green papaya en Cyclo) is veel te goed. De eerste gematigde reviews, je kon er als het ware op wachten. En ja, we hebben de afgelopen jaren al zoveel mooie films uit Japan gezien over verlies en zelfmoord. Maar om kort te gaan: Ik vond Norwegian wood een dijk van een film. Op de eerste plaats is het goed dat Tran de tijd neemt (zo’n 135 minuten) om het verhaal te schetsen van Watanabe, een student die opgroeit terwijl (of doordat) hij moet kiezen tussen trouw blijven aan zijn grote liefde (de in een depressie geraakte Naoko) en het inzien van de zinloosheid van die verbintenis en het leven vervolgen. Bijvoorbeeld met de wulpse en beduidend minder complexe Midori. In de eerste helft blijft de hand van Tran (bekend van mooi gefilmde Vietnamese taferelen) beperkt. Hij filmt het studentenleven ingetogen, eigenlijk het boek getrouw. Pas als Watanabe Naoko gaat bezoeken in het kuuroord waar ze ingetrokken is gaat het landschap meedoen en gaat Tran los. Het begint met groene heuvels, maar ja, de seizoenen veranderen. En als het met de winter eindigt in plaats van begint, hou dan je hart maar vast (zie Iklimler). Tran zet twee mensen in een kader met muts op en sjaal om en is in staat daar een zinderende erotische intensiteit vanuit te laten gaan. Daar waar het in dit genre gewoonte is ingetogen te blijven (zie bijvoorbeeld de films van Shinji Aoyama en Ryuichi Hiroki), durft Tran het aan uit te pakken. De soundtrack van Radioheads Jonny Greenwood is heel belangrijk, en zet op momenten flink aan. Dat pakt goed uit, en soms meer dan dat. Er is een aangehouden dissonant die door merg en been gaat. En dan is er het liedje van de Beatles. De originele versie is pas voor het eerst te horen als de credits verschijnen, en slaat in als een bom, zonder dat daar uitleg voor nodig is. Ik geloof dat ik deze film veel beter vind dan de mensen om mij heen.

oh ja Enter The Void, me toch maar eens toe zetten, maar hij duurt zo lang. :)

Trash Humpers
Als je eer aan deze film zou willen betonen zou je 'm eigenlijk een 1 moeten geven, zodat ie in Troll 2 regionen belandt. Maar zo goed/slecht vond ik het niet. Eigenlijk zelfs wat inspiratieloos. Ik weet niet hoe lang Korine hierover heeft nagedacht, maar het wekt de indruk dat ie een chaos-vandalenfilmpje (denk YouTube goes absurd/artistiek) elk weekend zou kunnen maken. Bejaarden met maskers die tegen container aan staan te rijden, lachen! Tuurlijk zitten er wel een paar momentjes in, ergens pijpt een van de humpers liefdevol een takje van een struik... En er loopt een hysterisch jongetje rond, recht uit de wereld van de dwergen van Herzog. Beste grap is als de humpers een slachtoffer hebben gemaakt en een van hen onder het bloed zit. Zegt eentje: 'you got a little blood on your lip'.

La Nana
Prachtig Zuid-Amerikaans humanisme, en inderdaad een van voor de jaarlijstjes. Denk een beetje aan Gigante, maar dan vol weerhaakjes. Ik peinsde laatst over mijn 'dienstmeid-fetisjisme', maar de nana hier doet verwoede pogingen me daar van af te helpen. Wat een onaardig en tegelijkertijd natuurlijk tragisch mens. Ze heeft haar leven aan een elitaire Chileense familie gegeven, en is daar nu zo mee vergroeid dat ze veranderingen en buitenstaanders niet meer kan accepteren. 'De kinderen adoreren me' zegt ze een paar keer, en zelfs daar kun je vraagtekens bij zetten. Fysiek gaat het ook al steeds slechter, dus komen er hulpjes, die stuk voor stuk weggewerkt worden. Allemaal? Nee, daar is een Sarah Palin-achtige hockey mom met ziekenhuisfondsbril, recht van het knuffelige platteland, die zíet de pijn. En de kijker ineens ook. Emoties, emoties! De structuur van de film is ook gewoon heerlijke cinema, met een cirkel naar een verjaardag, en een al te gelukkig einde vermijdend. En dan heb ik het nog niet over die rijke familie gehad, stuk voor stuk fijne personages, met een lummelende vader en ook de moeder ván de moeder (een kakmadam) is in een paar scènes fantastisch.

Peppermint Candy
Het begin van de bloeiperiode van de Zuid-Koreaanse cinema zegt men (en Vido). Na inmiddels toch een behoorlijk aantal Koreaanse films gezien te hebben, begin je wel te merken waar die jongens van houden. Politiegeweld! Melodrama! Als er een persoon in coma ligt, kan die nog wel een traantje laten, dat soort dingen. Dit klinkt wat cynisch van me, en ik vind ook wel dat de film in hysterie wat tandjes terug had kunnen doen, maar toch werkt het wel weer aanstekelijk. En de structuur (gaat ie weer) is leuk, een achterstevoren vertelt verhaal van een mislukt leven, en wáár zit nou de kiem. De jongen blíjft maar een eikel, als zijn jeugdliefde hem een fotocamera geeft, mot ie 'm niet. (En daarvoor en dus daarna, als diezelfde camera wéér in zijn bezit komt, verpatst ie hem meteen). Toch, hoe verder we teruggaan hoe tragischer het wordt en uiteindelijk begrijpen we hem. De episoden worden verbonden met een achteruitrijdende trein (inclusief melancholisch cheesy deuntje). De treinrit des levens zeg maar. En er zijn momenten die aan Olaf's decennium nr 1 doen denken, de Koreaanse jeugd in de dictatuur van de jaren '80 is niet zoveel anders dan de Chinese. Veel dansen en zingen en leren fietsen. (Natuurlijk vond ik het serveerstertje met staartjes, een andere love interest van het hoofdpersonage, weer t leukst)

About Elly
En weer een goede film, dit is een goed kwartet (nou ja trio dus) Vido sprak over Cassavetes en Altman (en dat zie ik) maar het doet me door de losse camera en familiekwebbeltjes ook heel sterk aan de Dogma's van Festen denken. En bij vlagen net zo intens, knap gedaan. Natuurlijk 'loomt' er over Iraans relatiedrama altijd maar weer die akelig repressieve samenleving, van bovenaf opgelegd, maar uiteindelijk ook vanuit de mensen zelf afkomstig natuurlijk, het enorme eergevoel enzo. Toch zou een Amerikaanse remake nog best kunnen, een groepje vrienden dat 2 singles probeert te koppelen. Maar is de mysterieuze Elly wel single, erg veel zin heeft ze niet in 't weekendse uitstapje naar de zee. Dan gaat alles halverwege gruwelijk mis, in een eindeloze scene vol paniek. Spannend, maar het is juist de lange afwikkeling die de film geslaagd maakt, vol oude leugens, herstelde leugens, en nieuwe leugens. Ook de kijker wordt totaal paranoia en begint mogelijke scenarios te verzinnen. Jammer van de laatste 5 minuten, beetje overbodig om nog te laten zien wat met een tragische mededeling al duidelijk is geworden.

Dillinger E Morto
Of ik ben in slaap gesukkeld, of de Italiaanse tv doet aan censuur. Ik keek deze obscure klassieker in een versie die iemand van de RAI had opgenomen, en achteraf lees ik op Wikipedia dat de film eindigt met een moord. Niks van gemerkt...!? Dillinger is dan ook een heel merkwaardige film, heel on-Ferreri eigenlijk. Geweld is wel een thema, want al in de eerste scene wappert het hoofdpersonage met de bladzijde uit een boek, al doende het geluid van een machinegeweer natbootsend. Piccoli speelt een verveelde grafisch ontwerper, die na de eerste scene naar huis gaat, waar hij ronddwaalt, met zijn vrouw die in bed ligt babbelt (ze heeft hoofdpijn, of is ze depressief?). Er is ook nog een raadselachtige andere vrouw (Wikipedia zegt: 'maid', ik dacht eigenlijk huurster). Het merendeel van de tijd spendeert Piccoli achter als een soort The American aan het repareren van een pistool én het bereiden van een overvloedig maal. Ik denk: dit gaat in zelfmoord eindigen, maar nee dus.

Ostrov
Mijn kennissenkring kun je bezwaarlijk groot noemen, maar toch ken ik via via iemand die (in Nederland) de Russische orthodoxe religie aanhangt, inclusief die iconen dus. Heeft me zelfs wel eens wat cd's met monnikenzang geschonken en boekjes vol filosofische beschouwingen en bezweringsformules. Jezus Christus zoon van god ontfermt u over mij, of zoiets Beide elementen zijn ook hier aanwezig, in een Des Hommes et Des Dieux-achtige film, minus het geweld dan. De monniken hier zingen minder goed, maar zijn heel wat sympathieker en fascinerender. (Oftewel: dit is een veel betere film) Hoofdpersonage lijdt nog altijd onder een akkefietje uit de nazi-tijd, zacht uitgedrukt, maar is inmiddels wel een soort wonder-monnik, al heeft hij bepaalde trucs om de plaatselijke bevolking te laten geloven dat er een wijze monnik in zijn ketelhuisje woont. (Overigens: hij zorgt dus voor de verwarming van het kloostercomplex, wat ik sowieso al iets Hephaistos-mythisch vindt hebben, en het doet me ook denken aan de wondere wereld van Spirited Away). De andere monniken (een soort black metal band-leden) vinden het hoofdpersonage maar een rare snuiter, maar doen toch wel hun best voor hem. Veel plot is er niet, dus ik zal verder niets verklappen, maar Ostrov is een mooie film over verwerking van je zonden, en sowieso is het al het noemen waard als er een religieuze film langskomt die me niet ergert natuurlijk. Zat wel te denken: hOE goed was deze film geweest met muziek van Arvo Part? (Nu is de soundtrack vrij nikserig)

Like You Know It All
Hier had ik onwaarschijnlijk veel meer van genoten als de film wat tempo had gemaakt. Ik zie niet in waarom de film een droog, landerig tempo nodig heeft. Het is toch vooral een tragikomedie, misschien dacht de regisseur dat bij een sneller tempo de tragische aspecten zouden verdwijnen, maar ik geloof dat niet helemaal. In elk geval is Like You Know It All wel een soort fijne arthouse-parodie (oh misschien is dat het) met een regisseur als die Joe van Boonmee, die films maakt die niemand begrijpt. (Misschien weet hij het zelf niet eens) Hij gedraagt zich hilarisch bot, bemoeit zich overal mee, kortom Mr Know It All. Maar zijn omgeving biedt genoeg weerwerk hoor, hij komt op een filmfestival en ogenblikkelijk begint het meisje van de organisatie hem de les te leren. En als ie later in de filmschool een mogelijk groupie lijkt te scoren, ontpopt die zich na de screening als zijn grote criticaster. De twee locaties van de film, behandelen in feite hetzelfde plot, op zich ook wel een leuke pretentieuze grap. (Inclusief identieke dialogen) Al met al toch wel van genoten, ik bedoel, er is zelfs een uitgebreid armworstelpartijtje, waarbij de oudste aanwezige wint. (In Korea heeft men nog respect voor de ouden van dagen, niet dat de botte regisseur hem laat winnen, dat zou ie nooit doen natuurlijk)

van die realiteit meets film-combi's. Charles Z is dood en was ooit bloemenbaas (denk weer aan The Town en Posthletwaite)

en dat hele gedoe met Brandon en dan die arme Zweedse staatsecretaresse die hem dan moest gaan bezoeken (en laatst al haar been had gebroken) deed me vooral denken aan:
http://www.jonathanrosenbaum.com/wp-content/uploads/2009/07/silence-of-the-lambs.jpg

zeker nadat het gesprekje volgens teletekst ook nog werd afgebroken nadat Brandon 'agressieve taal uitsloeg'

overigens ook een aardig stukje in de Volkskrant van, jawel, Zwagerman, over het oeuvre van de Coens. Hij begint met wat cliches maar 'in every smart man there's a stupid man struggling to get out' vind ik wel een mooie noemer voor alle Coens-personages.

How I Ended This Summer
Heel erg genoten van de eerste helft van deze film. Geweldige setting natuurlijk, een weerstation op een nagenoeg onbereikbaar Russisch eiland. Twee mannen zijn aldaar gestationeerd en noteren allerlei voor de kijker onbegrijpelijke gegevens. De ene is jong en whizzkid en vertrouwt op computers, de ander is ouder, komt uit een familie van weerstation-'noteerders', en is meer van old school de neus in de wind steken. Het is ook lol versus serieus, want de jongere zweeft als in een draaimolen aan bepaalde apparatuur, gooit met steentjes, springt op verroeste tonnen. (Een van de mooiste momenten) Dat botst tussen de 2, en vanaf het begin proef je de spanning. WF Hermansiaans misschien wel, had die niet een boek over 2 wetenschappers in de poolcirkel die doordraaien. Dat gebeurt hier ook, maar de opbouw was helaas veel mooier dan de afwikkeling, die trouwens een heel (te lang) uur duurt. Heel lang dacht ik dat de jongere van de twee zich slecht inbeeldde dat de andere man een gevaarlijke gek was die hem dood wil hebben, vond het bijna jammer als de twee elkaar werkelijk te lijf gaan. En als dat dan toch gebeurt drijven ze ook meteen door, inclusief vergiftigingen KGB-stijl. (Of was dat ook maar poch en geen realiteit) Nou ja, die kritiekpunten daargelaten is dit toch een fijne film.

Bal
Had deze heel lang uitgesteld, zo van ik moet 'm pas kijken als ik er echt zin in heb', meestal een slecht idee, want dan kijk ik hem uiteindelijk en dan valt ie alsnog toch nog tegen. Stiekem een beetje zeg ik dan maar snel, want Bal is zonder meer een 'schone' film, van een bedwelmende schoonheid zou je kunnen zeggen. (Misschien is dat de 'te' die ik voel) De plaatjes van ruraal Turkije zijn magistraal, ritselingen in het bos Anton Piek-stijl, het grootogige jongetje is lief als een Ana Torrent in Cria Cuervos, en zijn moeder is óok al een plaatje. Een zinnelijk genoegen zeg maar. (De hele film dan he) Het verstilde intro bewijst de kwaliteit van de film door tegelijkertijd tragisch én iets komisch te hebben. Maar met hoge bomen-klimmerij valt niet te lachen, de bijen in de streek willen geen honing meer geven, dus zijn er zulke gevaarlijke streken nodig, zo leert het jongetje van zijn imker-vader. Alleen met vader kan hij communiceren, want op school wordt hij bevangen door gestotter. Zijn moeder heeft het beste met hem voor, maar weet het allemaal niet, net zomin als de imam. We volgen het jongetje dwalend door de bossen, al dan niet alleen, en halverwege laat de film in zekere zin alles los om alleen nog maar door de bossen te dwalen, langs velden waar wordt gedanst, terwijl ondertussen het slechte nieuws eraan zit te komen. Ja, toch wel mooi.

Day Night Day Night
Fascinerend simpele terreur-film, een soort V For Vendetta zonder, eh, zonder alles, behalve dan een Portman-achtig meisje, dun en gedistingeerd. Het meisje zit in een hotelkamer, doet eindeloos allerlei dagelijkse dingetje (tanden poetsen, nagels knippen) en af en toe verschijnen er mysterieuze mannen, die haar uitleggen hoe 'het' zal gebeuren. Met een rugzak Times Square op. Cinema verité stijl zo te zien, het plegen van een zelfmoordaanslag gaat niet ten koste van haar eetlust, want het meisje draalt en eet nog maar eens een gesuikerde appel. En dan? De kijker blijft in net zulke raadsels als het meisje achter. (Spoiler) Was het een soort 'prank' van de gemaskerde mannen? Om te kijken hoe ver het meisje zou gaan? Geen verklaringen, maar toch heel indringend.

Blood On The Moon
Nogal ingewikkelde western, bijna van Israelisch-Palestijnse proporties. Ik bedoel, de Amerikaanse overheid heeft dus op een gegeven moment bedacht dat ze de Indianen maar een eigen land moesten geven (de reservaten dus) maar daar záten al mensen (settlers), en die moest je dan weer weg krijgen, goedschiks of kwaadschiks. In dit soort chaos kun je geld verdienen, denkt de nogal oenige weinig indrukwekkende John C Reilly-schurk van het verhaal, en hij laat zijn maat Robert Mitchum overkomen (als altijd met sadistische blik). Mitchum wil eerst wel helpen, maar krijgt als hoofdpersonage last van gewetensvroeging in de vorm van een stoere cowgirl/boerentrien, die hem op het juiste spoor zit. Of niet, want nu kiest hij dus eigenlijk de kant van de grootgrondbezitters? Dat is wel heel Amerikaans, geld rules VOOR de overheid dat doet. En zeker vóor de armesloebers als de indianen. Westerns zijn ook hét genre waar over de dood van zonen uiterst snel wordt heengestapt. Als ie zijn boerderijtje maar kan behouden is het oude baasje tevreden.

by the way, mijn 'zwager' schrijft zijn biologie-scriptie over speelfilms met een belangrijke rol voor insecten (lijkt me eerder een scriptie onderwerp voor een media-studie, maar hee who cares)
kortom, iemand nog ideetjes? liefst oudere films, The Fly hadden we al.

Starship Troopers?

Antz

Hier kan je er vast ook wel een paar vinden …

Bijen: Dat Wicker Man gedrocht van/met Cage ("aaah they're in my eyes!). 2006 dus misschien te recent?.
Mieren: Phase IV (1974).

oh maar Wicker Man is een remake, en een goeie.
ik zag al dat Wikipedia voor insecten-films gewoon weer een categorie heeft, misschien hebben die mensen dat internet onze hersenen opheft gewoon gelijk.

ik dacht zelf aan The Incredible Shrinking Man (een man die wordt verkleind tot insect en battlet met een spin)

en er is een geweldige Truffaut film met een Wim T Schippers-achtig personage die insectenverdelger is, het jammere is dat in mijn herinnering er verder helemaal geen insecten in voorkomen (het staat alleen op zijn bestelbusje geloof ik)

maar ik noteer ze allemaal en geef ze door.

Naked Lunch

http://www.avalonproductions.es/nakedlunch/fotos/01-014.jpg

goeie.

>>En er zijn momenten die aan Olaf's decennium nr 1 doen denken

Nou, dat is geen halve aanbeveling :)

Zeg, ik wil niet flauw doen, maar geldt een scriptie over insekten in films binnen de biologie niet als een beetje een B-onderwerp....?

Over Aziatisch gesproken, we kunnen weer beginnen aan de Japanse inhaalslag:

http://www.midnighteye.com/features/best-of-2010.shtml

Zeg, ik wil niet flauw doen, maar geldt een scriptie over insekten in films binnen de biologie niet als een beetje een B-onderwerp....?

ja ik vind het ook maar dubieus, maar goed eerst de resultaten zien.

Nou, dat is geen halve aanbeveling :)
Platform doelde ik dus op bij Peppermint Candy, zeg ik voor de duizenden lurkers.

Midnight Eye is weer lekker intellectueel beknopt, ik pas voor Zebraman 2.

De tip Phase IV van Willem is een hele sterke. Het schaamt mij dan ook The Swarm als tip te geven. Vergeet ook niet Them! en Tarantula.

Een tarantula is geen insect he. :)

gheh, weer wat geleerd. (en het konijn is geen knaagdier)

Een specifiek konijn of konijnen in 't algemeen? :)

allemaal geloof ik. (zijn haasachtigen?) "Het konijn is officieel geen knaagdier, maar behoort tot de orde der Lagomorpha" (whatever that is)

Een tarantula is geen insect he. :)

Nou moe. :-) Ben ik even blij dat ik Arachnophobia dan niet genoemd heb.

De Oscarnominaties zijn er, laat het grote mopperen beginnen!

Ik trap af:
- Greta Gerwig niet eens genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol voor Greenberg!
- Michael Douglas niet genomineerd voor Solitary Man!
- Een nominatie van de antichrist zelf, Hans Zimmer, voor Inception!

Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat de Oscarsnomineerders het met me eens zijn dat Inception leuk entertainment is, maar geen inhoudelijke topfilm.

Oh ja, die twee andere films die genomineerd zijn voor Beste Geanimeerde Film kunnen net zo goed thuis blijven. Pixar heeft al een plekje in de (gigantische) prijzenkast ingeruimd voor die van Toy Story 3.

Eens wat betreft Greta Gerwig en Michael Douglas. Toy Story 3 lijkt me ook geen punt van discussie. Verrassend bij Beste Buitenlandse film: Dogtooth. Die andere films heb ik niet gezien, dus ik heb geen idee of deze donkere film een serieuze kanshebber is. Jennifer Lawrence voor Winter’s Bone is meer dan terecht, maar ik denk dat Annette Bening eindelijk haar eerste Oscar gaat winnen voor The Kids Are All Right. Bij documentaires gaat de strijd volgens mij tussen Exit Through The Gift Shop en Restrepo. Bij beste film tussen The King’s Speech en The Social Network.

Ruffalo niet over het hoofd gezien! Benning wel genomineerd, Julianne Moore niet. Dat is redelijk arbitrair, als je de film hebt gezien. Benning zie ik nog wel winnen van Portman trouwens.

'k vin die Kunis veel leuker dan Portman. ;)

Ik vind ze allebei leuk :) Portman is wel de completere actrice hoor!

Oh, 't gaat om acteren! :)

brr Kunis naar kind, vind ik dan, verpestte Forgetting Sarah Marshall (dat was dan weer niet zo moeilijk)

niemand zo misplaatst als Kunis in Book of Eli ook.

maar goed, genoeg haat geventileerd. :)

Die films heb ik allemaal niet gezien. :)

Allemaal weer IFFR kaartjes gescoord? Ik ga donderdag de 3rde naar twee red westerns, een oldschool wuxia film en nog iets over stoere 'slechte' meiden en dan vrijdag nog een Bulgaarse western en misschien daarna nog iets.

Heb net geprobeerd een paar kaartjes te kopen, maar het betaalsysteem dat IFFR gebruikt is volkomen r*k. Geen festival voor mij dus.

Oh, het ging opvallend soepel deze keer.

Donderdag 3/2:
Animal Kingdom
Attenberg
Ovsyanki

Vrijdag 4/2:
Blue Valentine
Essential Killing
O Barão
Tsumetai Nettaigyo

Zaterdag 5/2:
Gromozeka
Prezit Svuj Zivot
Han Jia
Zebraman 2: Zebura City No Gyakushuu

Die laatste omdat het IFFR niet compleet is als je geen Miike op het grote doek hebt gezien.
https://www.youtube.com/watch?v=D5Fj3k_RCVY

Ik ga zondag:

Meek's cut-off (nieuwste van "Wendy and Lucy" Reichhard)
Oki's movie (nieuwste van Hong Sang-soo, voor het eerst op groot scherm jeeeeuuuh!)

En dan nog een film Pure, om het gat in het midden te vullen.

Betalen ging heel soepel maar jeetje, de hoeveelheid krenten die er na een dag al uit zijn...

How To Steal A Million
Een niemendalletje, maar wel een van grote klasse, misschien nog wel hartverwarmender dan Roman Holiday, een eerdere film van Wyler met Audrey Hepburn. Ook nu speelt ze weer een rijkeluiskindje, maar ditmaal is de rijkdom vergaard door pa's noeste arbeid. Als kunstvervalser! Hij heeft net een Van Gogh af en bewondert Van Meegeren. Hepburn besteedt pa's centjes door in hilarisch buitenissige pakjes én autootjes door Parijs te karren. Ze ziet er ondanks de extravaganza hier trouwens op d'r mooist uit. Komisch talent heeft Hepburn niet, maar daarvoor staat Peter O'Toole garant, hij speelt een mysterieuze, droogkomische inbreker, die de Audrey en haar pa Gargamel (van de Smurfen) met een bezoekje vereerd. En hem kan de familie kunstvervalsers prima gebruiken, als de nood aan de man komt. Een groot gedeelte van de film beslaat de voorbereiding (prachtige shots van Hepburn en O'Toole wandelend door Parijs) en uitvoering van dé Kunstheist. Dit houdt in praktijk in dat het stelletje urenlang in een bezemkast zit, en tekenend voor het vertrouwen van de film duurt dat ook in filmtijd minstens 30 minuten! Natuurlijk springen daar vonken over, maar er zijn meer kapers, ik moet niet vergeten om Eli Wallach te noemen, die ook al hilarisch uit de hoek komt als Alec Baldwin meets Silvio Berlusconi-achtige bronstige zakenman, die maar niet kan kiezen of hij nou de opbrengst van de kunstheist wil hebben, of toch Audrey.

Bellamy
Een early contender voor slechtste film die ik dit jaar ga zien. Cru: Het is maar goed dat dit Claude Chabrol's zwanenzang bleek, want gottegottegot. Verschrikkelijk zeg. Eerste probleem is Gerard Depardieu, die altijd al dik was, maar inmiddels Solomon Burke-achtige kólossale proporties heeft aangenomen. Bij elke beweging hijgt hij als een overijverige hond. Personages maken er opmerkingen over, maar die zijn ingelast als achteraf-verklaring. Zijn eindeloze geile opmerkinkjes tegen zijn prachtige vrouwlief worden ook op de verkeerde manier geinig, alsof hij al die complimentjes wel moet geven, want ja anders gaat ze er vandoor. Met zijn Leonardo Di Caprio achtige criminele broer bijvoorbeeld. Ondanks al het bepotel (Depardieu zit in zo'n beetje elke scene aan haar borst of kont) komt het logischerwijs niet van seks. (Zou de dame in kwestie niet overleven) Verder moet dit een soort film noir in Zuid-Frankrijk voorstellen, met een Erwin Olaf-achtige 'slechterik', een man die een soort Double Indemnity lijkverwissel spelletje heeft gespeeld. Inspecteur Bellamy (Depardieu dus) is de commissaris op vakantie en die wil wel naar man's verhalen luisteren. Hij zegt wel drie keer hoezeer het hem interesseert, alsof Chabrol de kijker zodoende wil overtuigen. Punt is dat de film eigenlijk alleen maar bestaat uit oersaaie uitleggerige dialogen. En dat 100 minuten lang. Spannend wordt het niet, shockerend wel, Depardieu krijgt op een gegeven moment een voet-beenmassage van de zogenaamde femme fatale. De beelden, de beelden! Elke keer als je denkt dit kan niet slechter, komt Chabrol met nog een mislukter personage op te proppen. Zo lijkt hij aan het einde de hele film alleen maar te hebben opgezet voor één matig uitgewerkt grapje in de rechtszaal met een Willy De Ville-achtig jong advocaatje. Kortom, bepaald geen Vivement Dimanche, Truffaut's wél geslaagde noirige slotfilm.

Jezebel
Oeps. Een echte cinemaniac wil natuurlijk niet in zo'n korte tijd alweer een Wyler zien. Even vergeten dat die man ook al in de jaren '30 actief was en deze semi-klassieker op zijn naam schreef. Dit is een soort Gone With The Wind, Clark Gable had de rol van de conservatieve antagonist zonder meer kunnen spelen. Ook The Mighty Ambersons zijn niet ver weg, met als extra component dat hier de Noord-Zuid tegenstellingen een grote rol spelen. Dat zorgt voor een hoop melodrama (daar weet Wyler raad mee) en een hele stoet ongemakkelijke slaafse Afro-Amerikaanse personages. (Die wel alomtegenwoordig zijn en een cruciale rol spelen). Middelpunt van dit familie-epos is Bette Davis in een voor haar vertrouwde rol van intrigerende vrouw die iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalt. Ze wil trouwen met een Noordelijke bankier, maar verliest zich in provocaties. (Zo doet ze een rode jurk aan, op een bal in het New Orleans van 1852 werkt dat als een rode lap op een stier) Zo gooit ze dus haar eigen ruiten in, en god wat ziet ze er lief uit als ze depressief in haar villa zit... Later herpakt ze zich en belanden de personages op de plantage (jaja) waar negerjongetjes de dure paardenkoetsen achterna rennen (ik zat aan Cola Debrot's Mijn Zuster de Negerin te denken inmiddels). Het laatste gedeelte van de film is het beste, opera-stijl, als Yellow Jack is uitgebroken (de koorts houdt huis in N.O.) en het personage van Davis eindelijk haar fouten kan goed maken. En dat doet ze op Jules Massenet Thais-achtige wijze. Max Steiner pakt ondertussen uit op de soundtrack met romantische strijkers én gospels.

films die precies 50 seconden HEEL leuk zijn. (en voor de rest vreselijk)

https://www.youtube.com/watch?v=MnGzl-OEyGE&feature=player_embedded

(via Eerste Hulp bij Plaatopnamen)

Betalen ging heel soepel maar jeetje, de hoeveelheid krenten die er na een dag al uit zijn...

De manier waarop het IFFR kaarten beschikbaar stelt zijn ondoorgrondelijk, want inmiddels zijn van veel films die eerder uitverkocht waren weer kaarten beschikbaar. Ik heb gisteren bv nog kaartjes weten te scoren voor de vrijdagvoorstelling van Blue Valentine. Het kan dus lonen om nog even te checken.

http://www.criterion.com/explore/69-whit-stillmans-top-10

leuk lijstje van Stillman, zeker als je net My Man Godfrey hebt gezien, inderdaad echt iets voor hem.
Children of Paradise is zo'n ding dat jaaren op de lijst stof staat te verzamelen, zelfs Stillman (fan) zegt 'gosh it's long)