Filmforum

anderen hebben meer met onvolgroeide en gedateerde gekunsteldheid

correct! :) Ik vind dat in muziek ook nooit een probleem. Marienbad, Weekend, Persona, Zabriskie Point zijn allemaal heel erg jaren 60 en gekunsteld...en dat zijn belangrijke redenen waarom ik die films zo prettig vind.

nou breek ik mijn hoofd over een voorbeeld van een tijdloze film en kom niet verder dan Blade Runner, maar die is dan ook nooit af. ;)

Tijdloos??? You must be joking. Die film wordt eighties-er en previous millennium-er as the clock ticks... Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

tijdloze films zullen wel niet bestaan. :)

Secretary
Waarom is Maggie Gyllenhaal geen superster? :( Misschien iets te laat doorgebroken en dit soort rollen moet ze dan eigenlijk ook niet spelen. Ze is hier een secretaresse (ja echt?) die net uit een psychiatrische inrichting is losgelaten. (Want ze is een auto-mutilator) De baas heeft daar echter een oplossing voor als fan van SM. Langzaam ontwikkelende de 2 een curieuze relatie totdat Maggie dagelijks gespankt wordt enzo. Zij vindt t fijn, maar de baas begint zich te schamen. Maar uiteindelijk weet ze zijn liefde toch te winnen door een laatste grote beproeving. (een van de minder geslaagde grappen in de film, met media die van haar "performance act" verslag doen)
Film is bittersweet en best grappig, maar maakt aan het end een belangrijke fout. Waar de film zeer erotisch is zonder dat er veel te zien is, gebeurt dat aan het slot toch, terwijl het thematisch gezien (beetje de kijker teasen) veel beter was om dat achterwege te laten.

Breaking the Waves
Heb ik een hart van steen? Ik voelde in elk geval weinig kriebelen.. Hoe Bess zichzelf ook ten gronde richt. De hoofdstuk-indeling is ook vrij weird/ontregelend. (expres natuurlijk) Einde wel zeer fraai, alhoewel 1 shot teveel, geen idee waarom de bron van het geluid nog gevisualiseerd moest worden.
(Roef Ragas trouwens niet gezien)

Andrey Rubylev
Hier had ik eigenlijk een heel dik boek vol aanwijzingen/kijktips bij nodig. Oftewel, begreep er geen bal van. Kon de kop van Rubylev niet eens onthouden, eerst kwam hij amper in het verhaal voor, dan even wel.. dan weer niet. (Oh de man is een iconenschilder in deze Tarkovsky film) Veel gefilosofeer over bijbelteksten die ik niet ken enzo. Je voelt je wel intellectueel als je dit kijkt.
(alleen duurt het 3.5 uur!)
laatste uur wel prima, Andrey is terug in het klooster met een doofstom meisje en hij lijdt.. En daarna (in een zoveelste zijsprong) gaat een jongen een klok maken, wat eerlijk gezegd het meest fascinerend was aan de hele film. Hoe dat gaat bedoel ik. Als een soort Klokhuis. (eh het tv-programma)

Death in Venice
Licht teleurstellend. Eigenlijk al vanaf seconde 1. Want daar al komt Visconti aanzetten met die ene bekende "movement" uit Mahler's 5e symfonie. Ik dacht dat we die te horen kregen op het moment supreme. Neen, OVERAL. aargh, hij helpt 't stukje wel een beetje om zeep zo. Eerste Dirk Bogarde-film die ik zag. Hij zet een goofy Mahler neer die als een tortel-duifje achter Tadzio aanhuppelt. 2 uur lang. Beetje irritant. Wel mooie plaatjes en als het einde nadert werd ik als nog wel een beetje geraakt. Mahler met geverfd haar dat uitloopt over zijn wit geschminkte (waarom?) gezicht.

Ja leuke film, Secretary! Death in Venice vind ik zelf geweldig. Het is een nogal sentimentele film, maar het is ook een vreselijk sentimentele man natuurlijk, dus dat klopt wel voor mijn gevoel. Alles in dienst van schoonheid en ja, dat roept ontegenzeggelijk een leegheid op. Von Trier, ja ik moet er nog 1 van hem geloof ik, die met Kidman. Breaking the waves vond ik nog wel gaan hoor, Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

Tsja Death In Venice, vond ik de eerste keer fabelachtig. Als ik er nu aan terugdenk twijfel ik of het allemaal wel zo gaaf is. Het einde is iig geweldig en die rare groep muzikanten ook trouwens.

(als je een andere Bogarde wilt zien, nee niet Winston, moet je natuurlijk de The Nightporter even kijken, al kakt die tegen het einde qua plot wat in.)

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

dat zou heel prettig zijn, nieuwe filmmuziek. zou blade runner erg van opknappen (of ieder geval het herzien van de bestaande muziek). 2001 a space oddyssey zou er ook heel veel op vooruitgaan als die verschikkelijke wals eruit geknipt zou worden. vleugje dopplereffekt erin, en hup, de hele film is plots wel genietbaar. zouden ze wellicht met meer films moeten doen.

Mwaah, die wals is de hele grap natuurlijk. Voor de rest zit er toch allemaal vet coole Ligeti in?

De rest van de Blade Runner soundtrack vind ik vrij up-to-date hoor met al die bliepjes en synthwaaiers.

Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

die raakte me veel sterker maar ik heb dan ook een ongelofelijke emotionele doodstraf-fetisj.

de soundtrack van Blade Runner is fantastisch ik heb op SLSK een onofficiele versie gevonden van die Vangelis-nummers met dialogen.. Geniaal. (al duurt het wel 2.5 uur ofzo) :D

The Nightporter: op de lijst.

Andrey Rubylev gaat vooral over de tijd waarin de schilder leefde. De schilder zelf is, net als de filmkijker, vooral een toeschouwer aan de zijlijn en een getuige van oorlog, misère, verleiding en wat al niet meer. Het hoofdstuk over de jonge klokkenmaker is inderdaad een geweldige apotheose en voor Rubylev het moment dat hij weer vertrouwen in de mens krijgt, zijn geloof herwint en eindelijk zijn meesterwerken kan schilderen.

Van Death In Venice was ik de eerste keer helemaal kapot, maar dat komt misschien omdat ik de film midden in de pubertijd zag. Een jaar of tien later maakte de film de tweede keer minder indruk. Laat ik het dit jaar nog ’s proberen. Van Dirk Bogarde kan ik je Victim (1961) aanraden, zijn definitieve breuk met het imago van meisjesidool dat de acteur met zich meezeulde vanwege zijn rol als dokter in een romantische komediefilmserie. Als je in een meer experimentele bui bent kun je Providence (1977) proberen. Een klassieke film met Bogarde die ik zelf nog steeds ‘moet doen’ is The Servant.

Dankzij de Unlimitedpas van Pathé o.a. Mr. Brooks gezien. Kevin Costner speelt eindelijk weer eens geen heldenrol. Brooks is overdag een brave vader en succesvol en gevierd ondernemer. ’s Nachts is hij een schizofrene moordenaar, opgejut door een stem in zijn hoofd (gespeeld door William Hurt). De man die getuige is van een van de moorden geeft Brooks niet aan, maar chanteert hem om getuige te mogen zijn van zijn volgende moorden. Die deal wil maar niet geloofwaardig worden, wat mede te maken heeft met de weinig indrukwekkende vertolking van de mij verder onbekende acteur Dane Cook. Toch is dat de kapstok waar het hele verhaal aan is opgehangen.

Een eersteklas zeperd is Wedding Daze. De film kreeg vier van de vijf sterren in Het Parool, vandaar dat ik me ertoe liet verleiden. Het verhaal hangt van voorspelbare flauwiteiten en futiele pogingen tot shockeren aan elkaar, en Jason Biggs heeft gewoonweg geen funny bones. Wat een ongein. Het is overigens een van de drie films momenteel in de bios waarin actrice Isla Fisher een belangrijke rol speelt (de andere twee zijn The Lookout en Hot Rod). Je zou bijna denken dat een nieuw filmtalent zich aan het firmament heeft aangediend. <boratmode>Not!</boratmode>

Van een serieuzere orde: La Marea. Vrouw probeert aan verlaten strand haar rouwproces te verwerken. Verwacht zeker geen Sous Le Sable deel 2. Regisseur Diego Martínez Vignatti is er eentje van het kunstzinnige ernstige soort en dus zwijgt actrice Eugenia Ramírez Miori in alle mogelijke toonsoorten terwijl ze in lange takes zwoegend ploegt over zand en woeste duinen. Je kunt zien dat Vignatti achter de camera stond tijdens Japón van Carlos Reygadas. Het is allemaal net een fractie te bewust artistiek waardoor de afstand tussen kijker en de lijdende vrouw groot blijft. De regisseur durft met droge ogen Mahlers 5e symfonie onder een langgerekt shot van de branding te zetten. Het moment waarop de vrouw tijdens een droomsequentie tegen een poema aanloopt is dan weer wel kippenvel.

La marea, ik was daar al een beetje bang voor... Bovenden: Elke relatie met Reygadas dient opgevat te worden als een teken aan de wand. Vido's beschrijving suggereert dezelfde onzin.

Zal vanavond kijkverslagjes posten van "Woman in the Dunes" en "La notte".

Ik heb er een paar goede avonden op zitten...

Woman in the dunes (Hiroshi Teshigahara, 1964). Hoogst originele film over een bioloog die de nacht moet doorbrengen ergens aan zee en door de dorpelingen bij een vrouw in een hutje wordt gezet dat gelegen is in een diepe kuil. Al snel heeft de man door gevangen gezet te zijn en samen met de vrouw moet hij scheppen voor zijn leven, want het huisje dreigt continu bedolven te worden onder het zand. De rantsoenering door de dorpelingen is niet vorstelijk. Je moet een beetje met de premissen meegaan, maar dan heb je een rake parabel over het leven: de bioloog die de stad met al zijn bureaucratie ontvlucht maar in een vergelijkbare situatie terecht komt. Het leven, je moet er gewoon wat van maken, zelfs als je in een kuil zit. De film is werkelijk prachtig en heel sensueel geschoten, met veel close-ups van zand op lichaam, zand dat de berg afglijdt, zand hier en zand daar. Ik besef dat deze beschrijving niet iedereen over de streep zal trekken, maar dit is echt een aanrader.

La notte (Antonioni, 1961). Omar vond hem beter dan L’avventura en ik moet hem gelijk geven, want ik heb hier aanzienlijk meer van genoten. Wederom een film over verveling en pogingen tot zingeving, maar om dat over te brengen hoeft de plot nog niet minimaal en landerig te zijn. Er gebeurt in deze film gewoon wat meer dan in zijn fameuze voorganger (al is alles relatief), maar de grotere toegankelijkheid gaat niet ten koste van de wederom bijtende toon. Marcello Mastrioanni en Jeanne Moreau zijn het op elkaar uitgekeken koppel. Na een ziekenhuisbezoek aan een weldra te overlijden vriend krijgt vooral zij het op haar heupen, maar het valt niet mee om de actie te vinden. De ‘actie’ wordt uiteindelijk gevonden op een feest van jetsetters, waar iedereen er maar het beste van probeert te maken. Daar beginnen de halfslachtige avontuurtjes, die zullen gaan bepalen of ons paar nat gaat of het droog houdt. Op driekwart van de film komt Monica Vitti erin. De hoofdrol spelend in L´avventura, maar hier is ze echt onweerstaanbaar. Haar rol als cynische mooie rijkeluisdochter die als geen ander het wezen van de situatie weet te verwoorden is haar op het lijf geschreven en is uiteindelijk memorabeler dan die van het worstelende sterrenduo. Ik vond dit een heerlijke lome film, waarbij je achteloos een fles rode wijn wegslobbert. Op naar L’écclise.

Away from her (Polley, 2007). Een Canadese film over een oud echtpaar, gespeeld door Gordon Pinsent en Julie Christie, waarvan zij in rap tempo seniel wordt. Inderdaad, mijn reaktie was ook gadver laat maar zitten. Maar de Amerikaanse kritieken zijn zodanig dat ik een poging waagde. En daar heb ik geen spijt van, want Away from her is een sterk, ouderwets liefdesdrama met een kloppend hart op de juiste plaats. En met een verrassend sterke rol van Christie. Je weet min of meer wat je gaat krijgen, en dat krijg je ook, maar het zijn die paar uitmuntend geschreven en geacteerde scenes die de film net dat zetje omhoog boven het Maaiveld der Zielige Familiefilms uit geeft.

De wandeling van Moreau!! :)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

Emule.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley. Deze maand draait Away From Her tijdens het festival Film By The Sea en daarna pas vanaf 10 januari volgend jaar in de Nederlandse bios. Volgens mij heeft iedereen die nieuwsgierig is de film dan al legaal of illegaal thuis bekeken.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

Een verwoede poging om niet al te elitair te zijn en daardoor modern-elitair. Ik heb de keuze voor Flodder nog nergens gemotiveerd gezien. Het gaat om "belangrijke, gezichtsbepalende films". Wat is gezichtsbepalend eigenlijk? Iedereen KENT Flodder, is dat het? Of is Flodder gezichtsbepalend geweest omdat het zogenaamd heeft geleid tot een stroom publieksvriendelijke kutfilms? Als je mij sec het woord gezichtsbepalend voorlegt in de context van Nederlandse cinema, dan zeg ik toch eerder De Aanslag en Soldaat van Oranje.

Of Max Havelaar...

Gisteren weer genoten van L'uccello dalle piume di cristallo, van Dario Argento en een geweldige score van Ennio Morricone.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley.

haha...was jij niet degene met de Polley fixatie op dit forum?

Canon, is bij voorbaat al kut. Al die postmoderne onzekerheid is de mensch maar naar het hoofd gestegen, als we daar nou genoeg lijstjes tegen aangooien kunnen we rustig onze correcte VK en NRC DVDboxen op alfabet zetten. Maar als ik in een canon zou geloven, dan is het iig terecht dat De Noordelingen er in staat, met gemak de meest rare, originele en wel Nederlandse film ooit.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley

allemaal tv-werk voor de rest dus? wow.

en over de Canon zeg ik maar niks. (eh ja net op een ander forum dan wel maar goed Nederlandse film zzzz)

Mooist die film Spetters er niet in, grinnik.

niks mooist. MOET.

Sokout (The Silence), wederom een prachtige film van Mohsen Makhmalbaf, poëtisch, schijnbaar simpel verhaal maar dat blinde jongetje heet niet voor niks Khorshid ('zon')... daar valt nog wel wat over verder te filosoferen.

En als ik ooit kinderen neem wil ik Perzische. :)

The man who shot liberty valance....ik heb ,m wel gezien en het is een film die je wel bijblijft, de laatste opmerking van de film zou een klassieker moeten zijn...maar ja...
Trouwens , als u hem ooit ziet:let ook even op de journalist in het stuk....een journalist die nu zo zou reageren als deze man zou direct ontslagen worden...

En heeft u het fraaie lied van Gene Pitney over deze film weleens gehoord? De film is beter.

Clerks
jaa.. leuk hoor :) en ik ben zo'n komedie-hatert. Dit is een zwart-wit low-budget ding (wat iedereen al kende behalve ik) vol wisecracks en gortdroge humor (of is dat hetzelfde) Vooral de clerk van de videotheek is hilarisch. Die jongen heeft zijn tekst gewoon zo goed als uit zijn kop geleerd dat hij 't nu alleen nog maar "deadpan" kan voordragen. Ook grappig dat hij in realiteit wat kreeg (zelfs trouwde geloof ik) met het meisje waarop zijn maat (het hoofdpersonage) een oogje op heeft.
Vervolgens vond ik deze film voor 3 euri in de .. Boekenvoordeel. :)

A Woman Under The Influence
oef. een zeer confronterende pijnlijke film. een overbezorgde neurotische moeder (Gena Rowlands, die ik niet herkende, maar die wel op Mabel Wisse Smit leek, en ze speelt ook een "Mabel") Hoe dan ook.. deze arme moeder kan nauwelijks voor haar kinderen zorgen en haar man Peter Falk weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan. (En laat haar uiteindelijk maar opnemen in 't ziekenhuis) Ehm tsja, dan is er nog een dominante moeder en een zeer ongemakkelijk einde. (Bijna Lars von Trier-achtig) Jep, een bijna fysieke ervaring deze film.. Achteraf las ik dat er verklaringen zij die alle schuld voor de gekte van de vrouw bij haar echtgenoot leggen. Dat zag ik niet zo.. Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

September
Ook hier een heel vervelende dominante moeder in deze kleine Woody-film. Begint vrij saai, maar toch wat verrassend weet Woody de spanning wel op te voeren. Een hoop mensen is bij elkaar in een zomerhuisje (eigenlijk een erg Maria Goos-achtige setting) en dan komt de shit er natuurlijk uit + allerlei relaties, of mensen die dat willen en worden afgewezen etc.

Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

Rowlands doet een beetje gek, is wat sociaal aangepast maar, inderdaad, moet die dan maar het gesticht in? Het geruzie tussen de andere mensen (die welkomsparty!) is bepaald verontrustender.

Van September kan ik me nagenoeg niets meer herinneren. Weet wel dat ik hm beter vond dan de slappe kritieken deden vermoeden. Maar het is geen Interiors.

hmm maar kan ze voor de kinderen zorgen? En is ze een gevaar voor zichzelf.. Lastig. (en dus goed gedaan van de film wel) Wie weet is het de moeder van "Peter Falk" die haar per se weg wil hebben, maar toch.. Zo'n moment dat ze op de schoolbus staat te wachten, uiterst pijnlijk.

Op een IMDB-forum opperde iemand dat Woody Allen in deze fase van zijn carriere maar weer eens films als September moest gaan maken. Zit wat in. Wat moet de man met Penelope Cruz enzo, beetje ster-vehikels.. tsja.

(Dianne Wiest ziet er trouwens fraai uit in September)

<I>L'uccello dalle piume di cristallo</I> - inderaad sfeervolle thriller met prima soundtrack en mooie fotografie. Helaas houterig geacteerd en met een einde dat vooral verrassend is omdat er volgens mij niets van klopt.

@Ludo
Ja inderdaad, Cassavetes schetst het dillema, en dat maakt het goed.

Misschien moet Woody Allen gewoon minder films maken. Hij is nu een beetje de Ryan Adams van de Amerikaanse cinema, zal ik maar zeggen. Ik stel voor, hoogstens elke twee jaar een comedie met serieuze trekken, en eens in de 5 jaar een mighty aphrodite/bullets over broadway. Het eerste gaat hem tegenwoordig makkelijker af denk ik.

Kiarostami's Ten, wederom prachtig.

Het regiedebuut van Ten hoofdrolspeelster Mania Akbari en vergelijkbaar, maar meer specifiek over man/vrouw relaties. Erg fly-on-the-wall en meer reality-tv dan alles wat daar doorgaans voor doorgaat.

20 Angosht, heet ie overigens. Betekent "20 vingers"..

Paris, Texas
ja.. erg goed :) ik dacht dat de hele film een soort roadmovie zou zijn met de 2 broers die terug door de woestijn raden, waar langzaam de geheimen van Harry Dean Stanton worden onthuld. Maar ze zijn snel "thuis" en dan krijg je dus een vader-zoon en andere relaties film. Eindelijk de herkomst van een Merry Pierce sample ontdekt. (Geplukt uit de key scene, geniale zet die spiegel + telefoon) (en een bizarre vorm van "amusement")

The Trial
De versie van Orson Welles. Verwarrende film. (hermetisch zoals altijd bij die Welles). Ik had constant een deja-vu gevoel. Had ik dit al eens gezien? Ik weet 't niet. Ik heb 't boek gelezen, maar dat leek ook weer heel anders, of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt. Kafkaeske toestanden. Ondertussen is 't leuk om Anthony Perkins weer 'ns te zien..

Naked Lunch
Ik vond op de computer een lijstje met films die me kennelijk ooit door iemand (of meerdere personen) waren aangeraden. Niet via de Subs.. elders. Stond deze op, geinige film, bizarre monsters enzo. Had me eerst wel even moeten inlezen over die Burroughs, dan had ik me me wel weer herinnerd dat ie inderdaad zijn vrouw had doodgeschoten. (Leuk wel die vermenging van feit met de roman enzo)
Een soort Jeunet voor jongens ofzo.

The Salton Sea
Stond ook op de lijst, maar de vraag is waarom. (Drugs-films dat weer wel) Maar waardeloos. Val Kilmer als drug-addict, of nee hij is een spion voor de politie.. of nee hij wil enkel wraak. Hoop gegoochel met het plot, ondertussen speelt Val Miles Davis op trompet. Tsja. Enige reden om te kijken is de slechterik, Vincent D'Onofrio speelt met veel plezier een varkensachtige sadistische dealer zonder neus, met menselijke hersens in de koelkast.
En aan het einde blijkt er ook nog een femme fatale in 't spel te zijn geweest, maar dat is echt een ja daaag-moment.

Ja Paris Texas ga ik weer eens doen... Hey Ludo, effe iets anders: doe jij aan emule? Zo ja, what's up with the donkey servers??? Ik begin een beetje panieken en vrees dat ik weldra aan een nieuw leven moet gaan beginnen....

haha :) ik deed emule op een gegeven moment heel even om de paar dingen die in de IMDB lijst stonden, die ik niet via torrentspy (of isohunt ofzo) kon vinden.. en dus via daar te pakken kreeg. (Spartacus, Sleuth en een paar film noirs)

maar grappig genoeg ben ik nu 't adres van de site waar ze van die emule-links geven vergeten. het was een soort forum. :D

en verder leef ik met je mee natuurlijk. Misschien heeft RIAA ze eindelijk te pakken.

Een stapel Mondo Macabro films meegekregen van een vriend. Mondo Macabro is een beetje de Sublime Frequencies van de (b-film) cinema.

De eerste die ik gisteren zag was Mystics In Bali (hoe saai kan een titel zijn), een Indonesische horrorfilm uit 1981. Geweldige film heksen die in varkens en slangen veranderen, een bezeten hoofd wat een zwangere vrouw leegzuigt en meer van dat prachtigs. Beroerd nagesynchroniseerd, een soundtrack die Sin Nanna op z'n Casio bij elkaar gefröbeld heeft, kortom: ik heb me wel weer vermaakt.

Leuke docu ook over de Indonesische exploitatie scene, onder andere voorproefjes van "The Warrior" die de Nederlandse bezetters een lesje leert. Die films gaat Mondo Macabro ook uitgeven binnenkort. Hoera!

of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt.

Dat is Amerika. Of tenminste, die is echt niet af.
Er is ook een andere verfilming van The Trial, misschien heb je die gezien?

het Proces is officieel ook onvoltooid zie ik op Wikipedia. ik denk dat ik dat toch wel gelezen heb, al was het in mijn herinnering magisch-realistisch (eh ja dat is de film ook wel) maar kneuteriger bijna.. (toch Het Slot.. hmm)

wat betreft het ongelofelijke dejavu-gevoel tijdens de film, ik zal wel eens fragmenten op school of op tv hebben gezien, ik kan in elk geval niet meer terugvinden dat ik ooit deze (of die andere versie) had gezien.

best een raar gevoel :)

Emule is kaputt! Paniek neemt hier gestaag toe. Back to torrents dan maar. Man, dat beperkt de boel wel zeg, vooral qua Aziatisch. Misschien moet ik maar weer een bandje oprichten...

Er zijn een paar servers offline gehaald. Nog genoeg over en dan is er ook nog het KAD-netwerk dat geen server gebruikt.

Weet jij een goede server? Eentje waar je meer op vindt dan Titanic? En KAD werkt bij mij niet meer, krijg hem ook niet meer geconnect.

KAD werkt bij mij prima. Goede servers weet ik niet 1,2,3, maar met wat googlen vind ik dat je de goede lijst krijgt via peerates.net

Nou KAD werkt weer en ik heb een server gevonden van redelijke omvang waar ik me uberhaupt kan aanmelden. Miljoenen zwerven nu naar alternatieve servers natuurlijk, het is een zooi. Maar goed, de grootste paniek is inmiddels de tent uit. Maar zoals vroeger....;-)

Lifespan, een filosofische thriller uit 1974 met Klaus Kinski. Gedraaid in Nederland (Amsterdam) met molens enzo, maar ook coryfeeën als Rudi Falkenhagen en Sacco van der Made. Muziek van Terry Riley en eigenlijk gewoon een prima film, hooguit de 'double helix bondage' scene maakt het een beetje b-filmerig, maar onnodig bloot is natuurlijk ook gewoon een prima Nederlandse traditie. :)

L’Eclisse (Antonioni, 1962). Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer, maar het heeft me gek genoeg niet besprongen. Weer een fijne meanderende film die in feite begint waar La Notte eindigt: met een getroubleerd stel. In L’eclisse verlaat de vrouw haar partner en gaat in de rest van de film op zoek. Meer naar zichzelf dan naar een partner, zo blijkt, want de halfslachtigehid waarmee Monica Vitti uiteindelijk aanlegt met Alain Delon getuigt van weinig daadkracht. Ik vond dit een bij vlagen moeilijk te duiden film (zo internet eens af), de moeilijkste van de trilogie eigenlijk, en naar de betekenis van nogal wat symboliek en traag geschoten overzichts-sequenties bleven voor mij obscuur. Soms werken ze compleet gevoelsmatig en uiterst doeltreffend, op andere momenten verwarren ze slechts Toch kon dat de pret niet drukken. Duidelijk is voor mij dat Vitti, gefilmd als vertoevend in een nogal kille en hypermoderne buitenwijk, botst met de in een klassiek appartement vertoevende Delon. Hij zit in het geld, zij in de talen. Deze contrasten zorgen ervoor dat de suggestie van een veranderende moraal en man-vrouw verhoudingen – en hun verstorende invloed op relaties - steeds sluimert maar nooit het etiket van de film wordt. Die blijft daardoor ongrijpbaar en universeel. Het heeft echt geholpen dat ik de (vermeende) trilogie achter elkaar heb gezien. Alhoewel ik op dit moment L’avventura zelfs veruit de minste vond, vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
À Bout de Souffle (Godard, 1960). Deze zag ik tijdens mijn studie ooit en ik vond er geen klap aan. Ik vroeg me af of het zien van een stuk of zes films van Wong Kar-Wai enige invloed zou hebben op mijn perceptie. Mja, maar niet heel veel. De raakvlakken zijn duidelijk (vgl. Days of being wild) en er zijn zeker dingen waar ik van geniet. De sfeer, ja de sfeer werkt aanstekelijk. Ik hou van de camera en de korrel waarmee de film is geschoten, ben gevoelig voor de jazz-score, en het helpt dat Parijs de plaats van handeling is. En ik ben zeker te porren voor een film over een stel dat maar een beetje rondhangt en vooral praat. Alleen denk ik tijdens deze film veel te vaak “Jongens, jongens wat een aftands gekeuvel!” Belmondo vind ik eigenlijk ook maar een irritant, charisma-loos ventje. Nou, dan is een portie existentialisme écht dodelijk. Het vreemde is dat ik de dialogen in films van Bergman en Antonioni prima trek, terwijl die beduidend zwaarder zijn aangezet. Sterker, À Bout de Souffle is bij herbezien bepaald lichtvoetig te noemen. Maar nee, ik blijf dit toch erg overschat vinden.

Throne of blood (Kurosawa, 1957). Een verfilming van MacBeth die redelijk trouw blijft aan het originele verhaal zeker gezien de omzetting naar de context van Japanse krijgsheren. Zoals altijd moet ik eerst effe wennen aan de schreeuwende Japanners en word ik daarna accuut op sleeptouw genomen door Kurosawa. Prachtig geschoten, dan weer esoterisch met veel mist, dan weer uiterst vitaal. IK heb hier nog twee Kurosawa’s liggen, allebei over mensen die elkaar te lijf gaan. Die moet ik zeker niet achter elkaar zien. Dan krijg ik teveel een “meer van hetzelfde”-gevoel. Nog een argument waarom Ikiru wellicht zijn meest bijzondere film is.

A Bout de Souffle: leuk begin, leuk meisje verder weinig an.

Throne of Blood: vond ik ook erg goed, maar die in film in kleur (even titel kwijt) was nog gaver. (Ran denk ik)

Simpson - The Movie: Leuk vermaak, maar je hebt het gevoel dat de schrijvers een vernietigende sociale satire in de pen hebben, maar die achterhouden omdat ook 8-jarigen het leuk moeten vinden. Dus plakt Homer maar weer eens zijn handen in zijn kruis.
Tom Hanks is wel in mijn achting gestegen.

Ik heb drie woorden voor the Simpsons EN Southpark: Beavis and Butthead

This is England (Meadows, 2006). Engeland heeft een sterke traditie van sociaal bewogen cinema en die is het laatste jaar enorm zichtbaar. London to Brighton was goed, Red road beter, en This is England nog beter. De film speelt in 1983 en handelt over de dunne lijn tussen ska- en skinheads in de buitenwijken van Nottingham. Daar zien we een clubje 80s uitgedoste vrienden een jong knulletje in de groep opnemen die op school maar wordt gepest. Met een enorme vaart en overtuiging schetst Meadows de groeiende vriendschappen, die zeer onder druk komen te staan als bullebal Combo terugkeert uit de bak en de eerste tekenen van racisme zichtbaar worden. Dit moment wordt gemarkeerd door de stem van Combo die een fout verhaal zit te vertellen, weg te draaien en de muziek te laten aanzwellen. Klinkt pathetisch, het werkt subliem. Na dat moment splitst de groep zich in de gematigden en de groep die bereid is te vechten. Ons ventje kiest voor het laatste, om de dood van zijn vader (gestorven in de Falkland oorlog) zin te geven. This is England is niet foutloos. Extreem-rechts is een eenvoudige consequentie van armoede en frustratie en als je even nadenkt weet je wel beter, dat wordt in het pathetische slot duidelijk gemaakt. Maar verder vertoont de film weinig sporen van gemaktzucht en vooral een enorme gelaagdheid. Iedereen is een mens en de kijker kan meevoelen met de foute karakters. En met ze lachen, want Meadows vergeet de humor niet. De scene waarin Combo gezellig een jointje zit te roken met een Pakistani, babbelend over soulmuziek, is één zo’n memorabel moment. Aanrader.

vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.

Denk het wel, en met de jaren zal dat, heb ik het idee, steeds moeilijker worden. Maar ik denk ook dat L’avventura gewoon de minste is van de trilogie. Wat ik erg vond helpen was dit boek, hele mooie, gedegen analyses van al zijn films (ooit voor bijna niks gekocht, zie nu $45 waard? Nah ja.) Prachtig moment blijft trouwens Delon die de telefoon geirriteerd opneemt. :)

A Bout de Souffle, wat Ludo zegt. Ongetwijfeld destijds een ontzettende eye-opener, maar hij heeft daarna zoveel gavere films gemaakt.