Filmforum

stukje over Client 9 op de voorpagina

A Somewhat Gentle Man
Voor wie Stellan Skarsgard een keer als vettige delinquent mét viezig staartje wil zien. Hij doet het weer goed, in een film die helaas niet weet te kiezen tussen serieus crime-verhaal of Aki Kaurismaki-droge meligheid. Wat mij betreft had men voluit voor het laatste moeten gaan, want vrijgelaten gevangene zoekt zijn/een leven hebben we al heel vaak gezien. Skarsgard hobbelt als de redelijk sympathieke man langs oude bekenden. Zijn dommige criminele maten (de slechtste crew ooit) van vroeger, die willen dat hij wraak neemt op de 'snitch' die hem in de cel kreeg, en zijn ex-vrouw en inmiddels volwassen zoon. Die laatste kennen we nog als de psychiatrisch patient uit Hawaii, Oslo. De ontmoeting met zijn ex is interessanter, onze anti-held heeft over vrouwelijke aandacht sowieso niet te klagen, zo is daar zijn huisbazin, maar vooral de scène met zijn vrouw is bijzonder sensueel. 'Heb je nou 12 jaar niet geneukt?' Nog een keertje voor old times sake dan. Typisch genoeg voor het personage van Skarsgaard is die zelf vooral geïnteresseerd in eten, hij verorbert gewoon nog een hamburger tijdens de daad. Grappig en toch lief. Beste scène van de film, want gaandeweg neemt het criminele aspect het weer over, met ontmoetingen met een Saami-dwerg die in wapens handelt en de uiteindelijke poging tot afrekening met het verleden.

Comme Une Image
Weer een bijzondere film van Agnes Jaoui, al miste ik wel een beetje de lichte toon en scherts van Les Gout des Autres. Dit is een tragikomedie waar de komedie bijna helemaal is uitgevijld. Zo peinsde ik of de overkoepelende grap niet was dat alle personages hier gaandeweg al maar onaardiger en vervelender worden. Bewust dan he. Maar misschien waren ze t al vanaf het begin, wat zeker geldt voor de spil van het verhaal een schrijver/uitgever (JP Bacri) die vooral aan zichzelf denkt. In elk geval niet aan zijn dikkige dochter, een ouder zusje van het meisje uit Please Give, die met bandages rondloopt om een puistje te verbergen. Van Please Give, en door het worstelende schrijversmilieu heeft dit sowieso onwaarschijnlijk veel weg. Een schrijnende Woody Allen, uit zijn goede tijd, zeg Hannah and Her Sisters. Bewijs voor de kracht van de film zijn dat naast de fascinerende hoofdrollen er ook op de achtergrond pareltjes van halve scenes zijn te vinden. Voorbeeld: de beeldschone vrouw van Bacri die een obsessie heeft voor diëten en die zich ook ongelooflijk drukmaakt om het eetschema van hun jongste dochtertje. Een vriendje van het plompe meisje wordt stiekem een beetje verliefd op die stiefma, en maakt in een van de mooiste scenes excuses voor wat haantjesgedrag in een cafe eerder. Zij is dat helemaal vergeten (zegt ze). Zegt de jongen sip. 'Je me souviens'. Precies goed, net als de soundtrack, klassieke muziek (Monteverdi en barok) speelt een fijne rol, maar ook House of Pain en 2Pac's fantastische My Block komen langs. (Dat zoiets nou de ontdekking van deze film kan wezen ...!)

Client 9
Zie Subs-voorpagina.

Wah Do Dem
Iemand nog zin in mompelcore? Zonnige misschien? Dit is een Jack Johnson-reggae-hipster versie, met een meisje dat als ze 10% alternatievere muziek zou maken een absolute indie-darling van Natalie Portman-proporties zou wezen. Norah Jones. Ze bracht hier dresser en kapper mee voor een intro-cameo van 1 minuutje, maar it pays off, want in sexy kort jurkje ziet ze er uit als een plaatje. Betwijfelen of ze kan acteren, maar wat geeft het. Ze weigert met haar vriendje mee op cruise te gaan, waarna de arme jongen in zijn eentje gaat. Nou ja arme jongen, een bijzonder irritant kereltje in die goede mumblecore-traditie. Perfect gekleed, maar met zijn mond als een Adje of cavia altijd half-open. Hij lijkt een beetje een homo in de kast, wat een bezoeker van middelbare leeftijd op de cruise óók denkt. Heel grappig worden die dan wat chagrijnig als de jongen laat vallen dat z'n vriendin hem net gedumpt heeft. Wah Do Dem heeft nogal wat haast, de film duurt maar 74 minuten, terwijl er ook gewoon een 100 minuten Europese arthouse-film in zat vol eenzaamheid. Nu zappen we door de cruise heen (ik meende een kleine ode aan Soy Cuba te spotten). Maar de regisseur heeft vooral op de stop in Jamaica gewacht, waar jongen aan land gaat en zich met de coleur locale mengt. Of je dat in het echt moet doen valt te betwijfelen (is Jamaica geen crime-paradijs) en ook in de film wordt zijn naïviteit afgestraft. Maar zolang het goed gaat is het leuk (en wordt de film in een gefingeerde gonzo-stijl ook echt vermakelijk) luieren aan paradijselijke stranden en dan door omstandigheden te voet naar Kingston. Ondertussen wordt er gevoetbald op straat en in hete clubs geBijlmerdanst. En reken maar dat die Jamaicaanse meisjes kunnen schuren!

en omdat een picture meer zegt dan duizend woorden
http://www.seanbones.com/images/poster_web.jpg

en, John Barry RIP, o.a. van de soundtrack van Walkabout (en James Bonds)

Filmfestival Rotterdam. Man, wat een sfeer. Als ik er woonde, was ik er elke dag.

Ik zag Oki's movie, de laatste van Hong Sang-soo, die vier episodes toont uit een leven rondom een departement filmwetenschappen aan een universiteit van Seoul. Het is aan de kijker om de zaken aan elkaar te rijgen. Heel degelijke film van een filmmaker die zichtbaar veel plezier heeft in zijn werk. Zelfde kwaliteit als zijn laatste (Like you know it all) ongeveer. Vermakelijk, er is over nagedacht, maar de vraag is of ik het nog eens op zou zetten. Misschien is het met deze regisseur een beetje als met Ingmar Bergman: de losse films hebben meer impact dan het hele oeuvre. Kijk er niet teveel na elkaar.

Pure is een Zweedse film die als zodanig te herkennen is als het geluid uit zou staan. In de eerste helft gaat alles goed. Lowerclass-meisje ontdekt Mozart en weet dat er meer in het leven bestaat dan haar feestende vriendje. Ze komt te werken in de plaatselijke concerthal, waar ze iets krijgt met de dirigent. Na ja, kan. Leuk, speels gefilmd, de erotische scenes zijn erotisch, en de grappen zijn goed getimed en leuk. Tweede helft vliegt alles uit de bocht. Verhaal wordt saai en ongeloofwaardig. Hand overspeelt, debuterende regisseuse, kan gebeuren.

Meek's cutoff. De nieuwe van Kelly Reichardt, die van Old joy en Wendy & Lucy. Weer zo'n film die alleen maar kon tegenvallen dus. Maar jeuzus, wat was het goed. Period piece, alternative western met feministische trekken, allegorische trekken, een positieve boodschap (als je hem wil zien) en een prachtig eind. Als ik deze week tijd heb, doe ik een stukje op de voorpagina van subs. Norwegian wood en Meek's cutoff. Ik heb het gevoel dat ik de beste films van het jaar al gezien heb.

zie je wel januari is altijd de bom in filmland ;)

Meek's Cutoff klinkt bijzonder goed ja, beetje Days of Heaven Malick-stijl, hoop ik.

Ja, dat is wel een referentie die hier en daar de kop op steekt.

Stealing Beauty
Bertolucci zag Liv Tyler en zijn oude mannetjes-fantasie sloeg meteen op hol. Daar moest ie eens een film mee/van maken. Zo geschiedde. Meteen al in het intro wordt het vieze man-voyeurs-thema duidelijk, als de jonge Liv al slapend in een trein wordt gefilmd. En met name dan haar spijkerbroek... Om het goed te maken geeft de filmer (die buiten beeld blijft, dus laten we zeggen het alter ego van Bertolucci) wel de cassette aan haar. Alsof dat het goed zou maken. Ook het resultaat van de film die volgt is de moeite niet waard. Dit is een goedkope porno-film zonder porno. Ga maar na wat het plotje is: een jong onervaren meisje reist naar Italie, waar een kunstenaar een portret van haar gaat maken (naakt natuurlijk) ondertussen raakt al snel bekend in het landhuiscommunetje van de schilder dat het meisje nog altijd maagd is. Daar moet wat aan worden gedaan! Liv Tyler doet in slow motion en met sensuele blik een schuifdeurtje open... Alle gegadigden komen langs en het meisje kijkt nieuwsgierig toe hoe andere wél seks hebben. Feestjes eindigen in orgien, en Bertolucci weet er zelfs nog wat referenties aan sm, golden showers en trademark anale seks in te stoppen. Om dit alles nog de schijn van diepgang te geven is er ook nog een mysterie rond wie de vader van het kind is, maar helaas, dat was ook al na 3 minuten duidelijk. Er is één acteur die in deze meuk toch nog overeind weet te blijven, en dat is Jeremy Irons als stervende dichter, die zowel in character als in zijn acteren hier de ironie wel van dit alles in lijkt te zien.
Overigens keek ik (als excuus) Stealing Beauty als Merry Pierce-fanboy, er kwam een sampletje van langs in een liedje wat ik op Spotify vond. (Een b-kantje van de Femme Fatale ep)

La Femme Infidele
In tegenstelling tot Bellamy van vorige week, stond deze film wel in FilmComment's memorial top 20 van Chabrol-films. En heel hoog ook. Dan durf ik wel te concluderen dat Chabrol toch een beetje een degelijk minor figuur is. La Femme Infidele is aardig en extreem stijlvol, maar nu ook weer niet briljant ofzo. Met name de cinematografie moet geprezen worden, er zitten een paar fenomenale Lynchiaans vage shots in, ergens kijkt het hoofdpersonage, een Nawijn-achtige rijke kerel naar zijn vrouw (die overspel pleegt). Maar we zien zijn vrouw niet echt, het is meer een vage vlek die langzaam dichterbij komt. (Als teken voor zijn getroebleerde blik?) In elk geval gewoon mooi. De film zelf is lekker sloom, Nawijn neemt wraak en een witte zak met inhoud verdwijnt tergend langzaam in een met algen bedekt riviertje. Het einde is helaas wat te dicht, Chabrol miste een kans op een mooi open psychologisch einde, van 2 mensen die met elkaar door moeten. Maar ook het laatste shot is weer een plaatje, dat zeker. En ik las op IMDB nog wel interessante verklaringen die een ander qua einde nog veringewikkelden.

Le Herrison
Typisch zo'n film waarin bijzonder veel fout gaat, inclusief onhandige editing en matig acteren, maar die me toch bekoorde. Een spitsig wijsneusmeisje van 11 ilosofeert over haar verschrikkelijke rijke familie en kondigt aan om op haar 12e verjaardag zelfmoord te plegen met de pillen van haar depressieve moeder. Dat is over 6 maanden, vreemd genoeg (en in een eerste 'glitch') zapt de film na die opening prompt door na nog een weekje te gaan. Nu moet alle actie (en er gebeurd genoeg) in die laatste paar dagen worden samengepakt. Was nergens voor nodig, voor het rustige ritme had dat in de tijdlijn best over wat maanden uitgespreid kunnen worden. Maar goed, wat gebeurd er, het mensenschuwe meisje komt op het laatst toch uit haar schulp, dankzij een clichematig wijze Japanner, die sowieso goed is in schulpenkraken, want hij doet hetzelfde met de Rita Verdonk-achtige concierge van het rijke appartementencomplex. Dat kan hij echter niet zonder de hulp van het meisje. Allemaal erg aandoenlijk, inclusief flink benadrukte Tolstoj referenties, in quotes, kattennamen (Kitty en Levin), en natuurlijk Anna Karenina's tragische leven zelf. Het is duidelijk de dat de film met 'een' dood moet eindigen, maar de oplossing die wordt gekozen is toch vrij cru, en in elk geval heel nep in beeld gebracht.

Wah Do Dem - fijn tussendoortje met een lekkere soundtrack. De vage rastafari die Max tegen het einde tegenkomt, is Carl Bradshaw en volgens de naslagwerken debuteerde die in 1972 in een klassieker die ik nog steeds niet heb gezien: The Harder They Come.

overigens is het Le Hérisson... (The Hedgehog)

xp, ja leuk tussendoortje inderdaad, die vage rastafari vond ik dan weer minder, omdat het op dat moment echt niet meer lukte dat dit echt allemaal gonzo-stijl was opgenomen... al schijnt het wel zo te zijn dat de regisseur werkelijk een kaartje voor een cruise won, en toen wat maten meenam om een film te maken.

om te geloven dat dit allemaal gonzo was bedoel ik

overigens is 'gebeuren' mijn meest gehate werkwoord. ik kan maar geen 'gebeurt' typen. zo lelijk.

Overigens keek ik (als excuus) Stealing Beauty als Merry Pierce-fanboy,

Meestal geldt "cinematografie van Darius Khondji, je weet wel van Se7en!" als excuus onder cinefielen. ;)
Vond het zeker niet een van Bertolucci's slechtste, strijdend voor UEFA-cup voetbal zeg maar. :)

gheheh, inderdaad de plaatjes (kuch) zijn best ok.

Vond het zeker niet een van Bertolucci's slechtste
niet? hOE slecht moeten die anderen wel niet wezen. ;)

als de film nou een fikse dosis meer humor had gehad, a la de ironie van The Opposite of Sex, dan was het misschien wat geweest. en dan was de hier Ricci-achtigstoere Rachel Weisz ook beter op haar plaats.

wel enigszins raadselachtig hoe Liv Tyler toch altijd Liv Tyler is geweest, of ze nou 18 of bijna 40 is, het is altijd dezelfde ravissante etc.

Rachel Weisz is sowieso ver-schrik-ke-lijk.

Ik weet niet Ludo, ik begrijp het zelf ook niet zo, volgens mij vind ik Bertolucci leuker als hij minder in een bombastisch-ideologische trip zit. Vandaar waarschijnlijk dat Strategia del ragno verreweg mijn favoriet is. Dan Il Confirmista.

En het is ook zo'n doodeerlijke film: Liv Tyler moet geneukt worden, wat is het probleem nou helemaal?

heheheh. oh Weisz vind ik in elk geval in die film wel 'liev'. ;)

En het is ook zo'n doodeerlijke film: Liv Tyler moet geneukt worden, wat is het probleem nou helemaal?

niets, maar kan het zonder dorpsoverleg? ;)

serieuzer, Stealing Beauty had misschien een mooie film geweest als Liv het onzekere meisje, door de schilder wordt vereeuwigd op doek, enneh dan nog als side job dat andere klusje. maar dat is lastig als de man haar vader is.

maar ok dan krijg je misschien Girl With A Pearl Earring. wat ik dan ook eigenlijk een sensuelere film vind. die op zijn minst meer over kunst zegt.

Mjaa, mjaa, dan wordt het weer zo kunsterig hè? Zo arthouse-sublimering-van-de-geilheid (toch wel een heel hoog percentage arthouse, valt me op wanneer ik in de videotheek voor die muur sta.)

zit wat in, zo bezien had het pas echt spannend geworden als Bertolucci juist wel de lijn van dat intro met de voyeuristische camera door had getrokken. want ook dat doet ie niet helemaal. jee, nu begint mijn mening wel heel erg half/half te worden.

speaking of the ol devil, Maria Schneider overleden! (kapotgemaakt door Bertolucci, mopperde ze zelf)
http://jasonbkohl.com/wp-content/uploads/2009/07/mv5bmjazmtc1ote2nf5bml5banbnxkftztywmda0mtu2-_v1-_sx450_sy303_.jpg
http://img.dailymail.co.uk/i/pix/2007/07_02/049schneiderbath_468x356.jpg

RIP

Ja, lees het net. Het is me wat. Vond ik niet zo goede film, maar moet hem eigenlijk weer eens kijken. Ze speelde daarna toch gewoon in Profession: Reporter? Dat is dan weer een hele goede film.

Tron: Legacy
Had van te voren lage verwachtingen en kwam dus best wel blij de bioscoop uit. Helegaar niet slecht. Vakwerk met in ieder geval één revolutionair ding, dat ze voor een keer uit de trailer wisten te houden. De Daft Punk soundtrack, waar zoveel mensen al bijna harakiri om wilden plegen, had ik van te voren ook niet gehoord en die is dan ook gewoon erg goed (en bijna constant aanwezig.) Sowieso wel raar hoe die relatie is tussen film en Daft Punk, neem gezien hun bij vlagen troniaanse lichtshow aan dat toen ze een aanbod kregen om in Tron te spelen meteen zeiden "Le fuck, mais oui!" maar hun robot-esthetiek is ook weer van invloed op de film geweest.

Machete Maidens Unleashed
Hilarische documentaire over exploitation films, de drie B's: blood, breasts and beasts. Hilarische monsters, mooie blote vrouwen en veel actie. Dat werd veel in Singapore gedaan want dat was goedkoop en het leger wilde altijd graag meewerken voor de imposante scenes. En later waren de Marcosjes ook nooit te beroerd mee te helpen. Aaneenschakeling van sterke verhalen van Roger Corman, Sid Haig, John Landis en andere bekende cultkopstukken. Het zijn wel die hilarische verhalen die de overig matige documentaire redden.

I Am Jesus
Ook een documentaire die gered wordt door het onderwerp. Drie mannen denken dat ze Jezus Christus zijn, ieder op hun eigen manier. Een Engelse ex-MI6 agent turned crustie/trannie, een Braziliaan die zich laat omringen door een harem en een Rus die graag diepzinnig uit het raam kijkt. Die laatste heeft het sterkste theater is het meest sektarisch en de engste. Net als de Braziliaan voldoet hij uiterlijk wel aan wat de westerse Jesus zou moeten wezen, dat kan je van de Brit niet zeggen (volgens mij zag ik 'm in het QI panel waar Stephen Fry z'n krediet in Japan heeft verspeeld). Alle drie kramen ze New Age gezwatel uit, de Brit uiteindelijk heel onschuldig, de Braziliaan heb ik op niks diepzinnigs betrapt en de Rus vindt dat zijn vrouwelijke volgelingen er zijn om de heren ipv De Here te dienen. Het gevolg van Inri Cristo is aandoenlijk, zeker als ze bekende hits gaan ombouwen naar lofliederen op hun heer:

https://www.youtube.com/watch?v=80LkDouVZ70

荒江女侠
The Swordswoman of Huangjiang is een stomme film uit 1930, waarin al bijzondere special effects van vogels put Birdemic tp shame. De (originele) titelplaten met Chinees en Engels, soms nogal trillend of raar aangesneden leken te zijn vertaald met Google Translations. Vraag me af waarom ze er toen al Engels bij deden. De Chinese VCD's die ik heb gezien hadden links Kantonees, rechts Mandarijn en ondertiteling in Chinees en Engels, en ik dacht dat dat laatste dan was voor Chinese expats die de taal niet meer machtig zijn, maar in 1930? Anyway, aardige film, meer historisch interessant dan heel spannend of zo, bovendien werd hij abrupt afgebroken midden in een vechtscene. Live muziek, bij vlagen wel aardige elektronica, soms wat al te eclectisch.

Chingachgook, die große Schlange
Встреча у старой мечети
Осмият
Drie 'red westerns', de eerste uit Oost-Duitsland, de tweede uit Tadzjikistan en laatste Bulgaars. De eerste is eigenlijk precies is wat je verwacht: spektakel met oorlogsdansen, stoere Indianen enzo. Maar dan Duits Vermakelijk en wel schattig. De andere twee zijn veel meer qua sfeer een western maar het verhaal is zeer lokaal gekleurd. Geen cowboys en Indianen dus. "Djigieten" zijn uit op goud wat is verstopt in een tot bioscoop omgebouwde moskee. De spion is vermomd in een boerka ("zie je wel!" hoor je Wilders denken), mannen die inmiddels brave, moderne huisvaders zijn, verlangden terug naar een zinvolle strijd en worden hiermee op hun wenken bedient. Zeer goed gemaakte film, wel Duits nagesynchroniseerd, en interessant om te zien hoe het daar in Tadzjikistan toe ging in 1960. Een vrouw wordt gestraft omdat ze naar school wil, maar ze wordt gered van de barbaar, waarna de schoolmeester/held verzucht dat dat toch echt niet meer van deze tijd is. Straatbeeld vol modern en en oud door elkaar, een blinde man zingt een prachtig traditoneel liedje terwijl hij heel slecht playbackt op de tanbur en salaam aleikum en een filinke pot bier bij m'n shashlik graag. In de Bulgaarse strijdt een partisaan die uit de lucht komt vallen (hij is de achtste parachutist uit de titel) om een guerilla tegen de nazi's te leiden. Tevens is er een verrader in hun midden die zorgt voor spanningen uiteraard. De film bevatte ook wat kleine komische elementen. De muziek was nog het meest western (met één meer Bulgaarse frase), al moet ik zeggen dat ik waarschijnlijk ook niet genoeg westerns heb gezien om allerlei bekende motieven te herkennen. Net als de Tadzjiekse overigens ook prachtige scenery.

… op hun wenken bediend

En dat was dan mijn IFFR 2011. :)

En "Singapore" uit die eerste moet natuurlijk de Filipijnen zijn. :)

ik vond t al een beetje raar exploitation in het strenge Singapore.

leuk verslag MB had best een weeklijstje of artikel kunnen/mogen wezen :)

Amer
Begon me af te vragen of Louis Malle voor Black Moon ook door giallo was geinspireerd. Daar deed dit me in elk geval wel aan denken (en ik weet verder niets van giallo). Een meisje in drie fasen van haar leven, met liefde en dood altijd dichtbij. Allemaal zeer zinnelijk/zinderend verbeeld, al slaat de film af en toe wel wat door in de spiegelelica en daar raak ik er ven uit. Maar grotendeels met plezier zitten kijken, vooral de 2e fase met het meisje als adolescente (Scarlett Johansson meets Charlize Theron) is lekker/spannend, met een mier die uit een navel kruipt, opwaaiende zomerjurkjes en van die muziek die ze bij Martijn Busink in pizzadozen bezorgen. (Met een vleugje Herb Alpert ook wel) Zo doe je dat dus Bertolucci! Het laatste volwassen gedeelte is het horror-achtigst en boeide me het minst.

Two Weeks In Another Town
Soort pseudo-vervolg op The Bad and the Beautiful, de nogal cynische film over een Hollywood-producer gespeeld door Kirk Douglas. Hier speelt hij opnieuw een film-in-film rol als Hollywood-ster die flink van het padje is geraakt, zijn auto tegen een muur heeft geparkeerd en inmiddels in zijn mansion onder behandeling is van een inwonende arts. Michael Jackson-style zeg maar. De arts vind dat er eens 'uit' moet en dus vertrekt Douglas voor 2 weken naar een andere stad, waar hij zijn oude vriend/vijand Edward G Robinson treft, die een waardeloos kostuumdrama staat te schieten en ondertussen met de steractrice scharrelt. Zeker in de eerste helft is Two Weeks een erg toffe film, met name omdat Robinson schittert. Deed me enorm denken aan die film van Godard waar Fritz Lang min of meer zichzelf speelt. Robinson wordt op de huid gezeten door zijn hysterische echtgenote die zijn gescharrel zat is. Ze werpt 'm dat voor de voeten in eindeloze vileine monologen, waar Martin Scorsese fan van is, want hij liet deze film zien in die documentaire. In de tweede helft concentreert de film zich helaas meer op Douglas en zijn soulsearchin' en de echte regisseur (Vincent Minnelli) maakt het dan toch wat te ingewikkeld, met een stuk of drie verschillende verhaallijnen die allemaal plots wat gammel in elkaar blijken te zitten. De obstakels die, volgens het boekje, nog moeten worden opgeworpen worden weer gehaast afgewikkeld. Ook letterlijk als Douglas opnieuw in zijn auto begint te scheuren. Het daarvoor gebruikte special effect moet wel expres nep zijn, het lijkt wel of Minnelli Hollywood ook een beetje zat was...

The Warriors
(ook in weeklijstje)
Vermakelijke, malle film. Cultgekkigheid met een behoorlijk budget en regie van Walter Hill. Waar zie je nou een film die de eerste 5 minuten begint als een OMC-trip, met aftandse metro's badend in vaalblauw licht, dromerige synthesizers op de soundtrack en coole negers, om in de volgende 5 minuten in no time in de favoriete film van de Insane Clown Posse te veranderen. Inclusief Kiss-achtig geschminkte gangsters in compleet baseball-outfit. (Met knuppels!) Gaandeweg de film voegen we daar nog Tarantino-goofball-humor aan toe en krankzinnig (expres slecht?) acteerwerk. Kortom, een tripje. 'The girls are packed!'. Een of andere outer space oppergangster by the name of Cyrus (de film zit vol Grieks mythologische referenties op de 300-manier) organiseert een speechmomentje, dat met 60.000 bad guys natuurlijk in chaos ontaardt. The Warriors, een crew uit het verre Coney Island, gekleed in hippie-achtige hesjes, wordt beschuldigd van het aanstichten ervan. Dat wordt matten, o.a. met de ware, hilarische slechterik, die op Kurt Cobain lijkt en de zieligste crew; The Orphans in vaalwitte shirtjes, die wel een stoere latina-chick leveren... Dit alles gebracht met de tong in de wang, op cartooneske wijze, of beter gezegd, als pulpstripboekjes. De hele look van de film is dan ook letterlijk gebaseerd op een comic, inclusief af en toe opduikende kadertjes en tekeningen. Heel fraai gedaan, bijvoorbeeld als onze helden op een bepaald moment wederom een end of the line metrolijn bereiken. (De melancholie van de ondergrondse zeg maar). Curieus genoeg blijkt de film níet op een stripboek gebaseerd, maar op een gewone roman, schijnbaar heel wat diepzinniger dan wat er door deze filmfilter van is blijven hangen. Niet getreurd. Dit is gewoon een echte jeugdfilm, inclusief een dj (denk American Graffiti) die de boel aan elkaar praat en de plaatjes draait. Op de soundtrack treffen we een rare mengeling van MOR en funk, met als hoogtepunt de soort van titelsong In The City van Joe Walsh. Daar moet ik eens meer van horen. Zijn liedje werkt in elk geval perfect, bijvoorbeeld aan het eind, op het strand. Back on the home plate, in het verlaten pretpark Coney Island. 'When we see the ocean we figure we're home'.

Orfeu Negro
De rockist in mij wil eerst even opmerken dat ik het jammer vind dat Orfeu Negro door een Fransman is gemaakt. Al zal het alsnog wel een boost een inspiratie voor de Braziliaanse filmindustrie zijn geweest, vermoed ik zo. Orfeu Negro is 50% Oh Brother Where Art Thou (geinspireerde moderne hertvertelling van een Griekse mythe, al is het er hier maar 1tje) en 50% die Carmen-versie waarin Harry Belanfonte een Amerikaanse soldaat speelde. Het acteren komt meer daarmee overeen, nogal over the top. Orfeu Negro is vooral fantastisch als er gezwegen en gedanst wordt. Gelukkig is dat vrijwel eindeloos. De sambaband speelt van minuut 1 tot minuut 100, en ik maar aan Fairground van Simply Red denken. ;) Orfeus speelt zijn akoestische gitaarliedjes er gewoon doorheen. Om de zon op te laten komen en om aan zijn nieuwe vlam Euridyce te denken. Zij wordt achternagezeten door de dood (een soort man in Spidermanpak) en in plaats van op te gaan in de swingende massa van Rio verstopt ze zich in haar eentje in een treinbarak, en dat is dus het einde. Mooiste fase is (net zoals in de mythe) de laatste passage, de wanhoop van Orfeus, op zoek naar zijn verdwenen droommeisje. (Een 'spirituele reis' die hem in dit geval langs een voodoo-kerk en het moratorium voert)
(krijg je dus plaatjes als deze:)
http://img18.imageshack.us/img18/7655/orfeunegro.jpg

Amer is dus down te loaden inmiddels? :)

Ha! The Warriors, toevallig laatst de in-5-seconds versie gezien. :)

Echte tiener-favoriet (Veronica Filmmaand!) "Warriors come out to play!" Wat een eikel.
Ook weer een voor de samplespotters hè? "Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"

Ook weer een voor de samplespotters hè? "Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"
waar zit die? one-liners genoeg inderdaad, wist wel dat je 'm leuk zou vinden.
een soort eind seventies versie van de motoravonturen van Fonda :)

en inderdaad Amer liep binnen, zelfs met ondertiteling, die verder overbodig is (want nagenoeg 'stom' natuurlijk)

een van die Warriors (deze: https://www.youtube.com/watch?v=Dk2lgz6WVCg&feature=related)

lijkt op Javier Berdem in No Country)

Trouwens interessant om Amer te zien zonder enige giallo ervaring.

Als je een primer moet hoor ik het wel. :)

Zo'n rare acteur die je altijd in b-rollen ziet, zo uit mijn hoofd copper-in-pak in Drugstore Cowboy.

Dat citaat zit in New Kingdom's debuutalbum (asikmenietvergis).

are you going faggot!?!?! ;) (The Warriors hebben zelf een gay warrior in de gelederen, maar dat hebben ze dan weer niet door, wel uitgebreide discussies op imdb natuurlijk daarover)

xp re Martijn B:nou mijn lijstjes beginnen wel weer leeg te raken, dus een giallo top 3 mag er best komen :) ik dacht eigenlijk dat giallo iets met detectives had te maken, die jonge vrouwenlijken bestudeerden....

Dat is niet helemaal onwaar, maar het narratief is ondergschikt aan beeld en geluid. Het zijn 'goedkope' detectives, maar kunstzinnig vormgegeven.

Dan is er een enorme hoeveelheid cliché's (spiral staircases, geestelijk verdichte moordenaars met leren handschoenen en gratuitious breast shots). :)

Top 3, moeilijk uiteraard, maar hoppakee:
Suspiria
Sei donne per l'assassino (de oergiallo)
Giornata nera per l'ariete

mooizo, merci, ik noteert.

Amer beinvloedde me in zekere zin wel meteen, want ik vond De Dood in Orfeu Negro eigenlijk net uit Amer weggelopen. (en in Orfeo bouncen ook de hele tijd nipples net over de rand in kort uitgesneden jurkjes)

Tinto Brass trouwens, is dat ook giallo, of is die man zijn eigen smut-genre. (Salon Kitty ooit aangekomen bij de holocaust dwergsexperimenten uitgezet)

Speciale vermelding voor Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ik weet niet of je dat een giallo mag noemen, er zit een politieke boodschap in. Die is namelijk wel heel erg goed, ook voor mensen die bang zijn voor genoemde borsten en losse eindjes in het plot enzo (dat is in giallo's eerder regel dan uitzondering).

Ik ken niks van Tinto Brass, maar volgens mij is dat gewoon eurosleaze. Meer in de hoek van Paul Naschy en Jess Franco.

oh dat verrast me ;) (maar ik zou t laten liggen, ik keek t ooit naar aanleiding van een artikel in de Film Comment, wat vooral handelde over de voorliefde voor billen)

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto is mét boodschap trouwens meteen 25 minuten langer dan de gemiddelde giallo zo te zien.

Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"
Eddie’s Out, de A-kant van de eerste plaat die ik begin jaren tachtig kocht van Cabaret Voltaire. De sample is te horen vanaf 2min 22. Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample.

Overigens indertijd gekocht in De Bijenkorf, of all places.

Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample

hahaha. oh jee dat wordt de Spotify alweer aanzwengelen, en ik moet ook The Conversation weer 'ns draaien.

Pas eindelijk Once Upon a Time in the West gezien. Eigenlijk wel het goede moment; een paar jaar terug had ik het volgens mij nog trage kitsch gevonden. Nu kon ik erg genieten van al die actiescenes die bestaan uit 20 minuten opbouw en 3 seconden actie. Ik kende Charles Bronson hiervoor eigenlijk alleen van slechte actiefilms; die man heeft ook zijn carrière flink om zeep geholpen.

Over spaghetti gesproken. Vanavond Another year gezien. Grotendeelsch eensch met Willems (zie boven). Maar oh oh wat was ik blij dat nurkse broer Ronnie niet achter de zitbank dook toen neurotische Mary aan de deurbel hing. Eenmaal knip van de deur, binnengelaten, ontwikkelde zich een ongekende Leoniaanse shoot out. Ronnie's starre blik versoepelde en schichtige Mary ontspande. Een onvermoede, late liefde leek zich te ontspinnen...

Three Days Of The Condor
Deze film ontleend curieus genoeg de spanning in het begin vooral omdat je al weet dat het kantoor van Redford uitgemoord gaat worden. (Dat weet je, omdat dit een soort van klassieker is) Ik vraag me af hoe verbaasd je zou zijn als je die voorkennis niet had... Het kantoorleven gaat z'n gangetje, de medewerkers analyseren boeken en hoofdrolspeler Redford komt met olijk mutsje en domme bril op zijn fiets aanrijden als ware hij John Denver... Dan gaat het los en moet Redford zonder zijn stoere Aziatische vriendinnetje (en collega) verder. Deed me een beetje aan Bourne denken waar ze het leukste meisje ook snel afvoerden. Nu heeft deze film sowieso veel weg van de Bourne-paranoia, al is Redford geen killing machine, maar boekennerd. Na het fraaie begin wil de film echter niet spannend meer worden, een beetje de schuld van Max Von Sydow als soort van slechterik, die eruit ziet als een uit de kluiten gewassen Woody Allen. (Of die man van Hyacinth in Keeping Up Appearances) Op de vlucht voor de CIA (want daar komt het op neer) doet Redford nog wel een nieuw meisje (Faye Dunawaye) op, die hij eerst gijzelt. Hun momenten samen in haar appartement zijn wel fascinerend, zelfs een soort kinky spanning, al komt de seksscene alsnog een beetje te vroeg. (Er was in de rest van de plot zeker geen tijd meer voor) Het einde is dan weer wel geslaagd , relevant, of gewoon cynisch als je bedenkt dat we inmiddels 30 jaar verder zijn en Amerika nog altijd dictators om hun olie-belangen steunt (dan wel afzet)... Redford eindigt de film zelfs als een soort van Assange, voor de New York Times.

J'Ai Tué Ma Mere
Het probleem met die Dolan is natuurlijk dat hij niet alleen een irritant vroegwijze hipster is, maar dat ie ook nog eens talent heeft. Je kan het gewoon niet ontkennen. Het scenario van deze film zit bijvoorbeeld prima in elkaar, althans de hoofdlijn, de relatie tussen zoon en moeder, die de kijker eerst nog doen lachen, maar langzaam wordt deze doordrongen van de beklemmendheid ervan. Heel knap gedaan. In de zijlijntjes gaat dan weer wel wat mis, het door Dolan zelf gespeelde hoofdpersonage (met Marc Marie cartoonesk stemmetje) vind steun bij Mariah Carey-achtige sexy juffrouw van zijn middelbare, die zelf ook wat trauma's heeft, die hem steeds wil knuffelen en aanraken en dat terwijl hij toch overduidelijk homo is... (Alleen zijn moeder merkt 't niet of wil het niet opmerken) De bezoekjes aan de juffrouw maken de film nodeloos gecompliceerd, zo rent de vrouw ineens in een metaforische droomscene in een bruidsjurk rond (Er had sowieso 10 minuten af gekund) Maar als gezegd, het gaat om het ein-de-loze bekvechten met zijn degelijke moeder (overigens níet gespeeld door zijn echte moeder, wat ik even dacht, om het het helemaal meta te maken). Deze moeder-zoon relatie is keihard, liefdeloos en tegelijkertijd vol pijn omdat de 2 wél elkaar willen begrijpen. Fascinerend.

Calimucho
Deze is ook weer heel meta, en zeker voor Nederlandse begrippen erg goed. Zitten een paar momenten in die me voor Nederlandse cinema zeldzaam diep raken. Eerst maar even het negatieve, dit is een soort fictieve documentaire, waar je wel heel duidelijk merkt welke scenes in scene zijn gezet en welke gewoon toevallig opgepikte couleur locale zijn. Al is het maar omdat de gestagede scenes (circusbaas met perfecte Russische clownskop wordt kwaad in de regen) ineens veel mooiere cinematografie hebben. (Sowieso zijn de looks van de film wel erg kil) In een film over circus mis ik wel een beetje de nostalgische warmte daarvan, die je vast óók wel kan vinden bij een belabberd camping-circusje. Kritiek daargelaten zijn de mensen wel fantastisch. En dan ook allemaal, de bijrollen van Tunesische opbouwwerkers en Duitse circusartiesten en de hoofdmoot van de circusfamilie met Willy en Dicky. Willy een soort Volkert meets Floyd Landis, je vraagt je af wat ie bij het circus doet, zoveel lol lijkt ie er niet in te hebben, al is ie wel fanatiek. Dicky zijn vriendin, een echte stoere circusmeid, die nu voor zijn zoontje zorgt. (Ik kreeg het idee dat het zoontje een kind was van haar overleden zus, maar ik kan het hebben gefantaseerd) De relatie tussen Dicky en Willy is niet best en de schoonfamilie komt ook al stoken. Het kind kan toch niet in zo'n omgeving opgroeien. Schoonma bekijkt het circus en zegt; ik schaam me rot. Allemaal erg pijnlijk en kalm geregistreerd. Maar het mooist van alles is een echt meta-grapje, want de regisseur heeft de Duitse muzikanten van het circus (van de schlagers met keyboards) het scenario gegeven en tijdens de film bedenken de jongens (meestal ruziend) themasongs. 'Timo denkt noch nicht an Morgen' Fantastisch. In een van de laatste scenes discussieren de mannen over de slotsong en zelfs zonder dat ze iets speelden schoot ik al vol. Later spelen ze het alsnog, maar Dicky trekt de stekker eruit. Ja, bijzondere film.

Клопка (The Trap)
In de gids en elders wordt het gezien als een typisch Servische, post-communistische thriller. Ik zie 't niet zo, tenminste, niet die politieke boodschap. Je zou dit verhaal zo in Amerika kunnen laten plaatsvinden naar mijn idee, met slechts kleine veranderingen bijvoorbeeld de werkomstandigheden van de protagonist. Iemands kind wordt ziek, de verzekering vergoedt de noodzakelijke operatie niet en de vader gaat ten einde raad op een onverstandig voorstel in. Een spannend en complex emotioneeel en moreel web volgt. Op een enkel wat overbodig arty shot na uitstekend verteld en geacteerd. Als er een boodschap in zit lijkt mij het verzekeringssysteem waarin de rekening boven een mensenleven wordt geplaatst, en dat vind ik niet typisch Servisch.

Oh ja, en:

Briefgeheim
Dat Terlouw boek heb ik vast gelezen, misschien ook niet. Anyway, de film is helemaal niet onaardig. Krijg een beetje 't idee dat ik Nederlandse 'telefilms' prefereer boven de bioscoopfilms. Het is een kinderfilm, maar goed gemaakt en niet te kinderachtig voor ondergetekende.

Nou, was gewoon een bioscoopfilm (waarschijnlijk met een omroep als co-producent zodat die later kunnen blèren dat het een telefilm is.) Vond hem erg plezierig. Daan Schuurmans levert altijd kwaliteit in kinderfilms is me opgevallen.