Filmforum

zit wat in, zo bezien had het pas echt spannend geworden als Bertolucci juist wel de lijn van dat intro met de voyeuristische camera door had getrokken. want ook dat doet ie niet helemaal. jee, nu begint mijn mening wel heel erg half/half te worden.

speaking of the ol devil, Maria Schneider overleden! (kapotgemaakt door Bertolucci, mopperde ze zelf)
http://jasonbkohl.com/wp-content/uploads/2009/07/mv5bmjazmtc1ote2nf5bml5banbnxkftztywmda0mtu2-_v1-_sx450_sy303_.jpg
http://img.dailymail.co.uk/i/pix/2007/07_02/049schneiderbath_468x356.jpg

RIP

Ja, lees het net. Het is me wat. Vond ik niet zo goede film, maar moet hem eigenlijk weer eens kijken. Ze speelde daarna toch gewoon in Profession: Reporter? Dat is dan weer een hele goede film.

Tron: Legacy
Had van te voren lage verwachtingen en kwam dus best wel blij de bioscoop uit. Helegaar niet slecht. Vakwerk met in ieder geval één revolutionair ding, dat ze voor een keer uit de trailer wisten te houden. De Daft Punk soundtrack, waar zoveel mensen al bijna harakiri om wilden plegen, had ik van te voren ook niet gehoord en die is dan ook gewoon erg goed (en bijna constant aanwezig.) Sowieso wel raar hoe die relatie is tussen film en Daft Punk, neem gezien hun bij vlagen troniaanse lichtshow aan dat toen ze een aanbod kregen om in Tron te spelen meteen zeiden "Le fuck, mais oui!" maar hun robot-esthetiek is ook weer van invloed op de film geweest.

Machete Maidens Unleashed
Hilarische documentaire over exploitation films, de drie B's: blood, breasts and beasts. Hilarische monsters, mooie blote vrouwen en veel actie. Dat werd veel in Singapore gedaan want dat was goedkoop en het leger wilde altijd graag meewerken voor de imposante scenes. En later waren de Marcosjes ook nooit te beroerd mee te helpen. Aaneenschakeling van sterke verhalen van Roger Corman, Sid Haig, John Landis en andere bekende cultkopstukken. Het zijn wel die hilarische verhalen die de overig matige documentaire redden.

I Am Jesus
Ook een documentaire die gered wordt door het onderwerp. Drie mannen denken dat ze Jezus Christus zijn, ieder op hun eigen manier. Een Engelse ex-MI6 agent turned crustie/trannie, een Braziliaan die zich laat omringen door een harem en een Rus die graag diepzinnig uit het raam kijkt. Die laatste heeft het sterkste theater is het meest sektarisch en de engste. Net als de Braziliaan voldoet hij uiterlijk wel aan wat de westerse Jesus zou moeten wezen, dat kan je van de Brit niet zeggen (volgens mij zag ik 'm in het QI panel waar Stephen Fry z'n krediet in Japan heeft verspeeld). Alle drie kramen ze New Age gezwatel uit, de Brit uiteindelijk heel onschuldig, de Braziliaan heb ik op niks diepzinnigs betrapt en de Rus vindt dat zijn vrouwelijke volgelingen er zijn om de heren ipv De Here te dienen. Het gevolg van Inri Cristo is aandoenlijk, zeker als ze bekende hits gaan ombouwen naar lofliederen op hun heer:

https://www.youtube.com/watch?v=80LkDouVZ70

荒江女侠
The Swordswoman of Huangjiang is een stomme film uit 1930, waarin al bijzondere special effects van vogels put Birdemic tp shame. De (originele) titelplaten met Chinees en Engels, soms nogal trillend of raar aangesneden leken te zijn vertaald met Google Translations. Vraag me af waarom ze er toen al Engels bij deden. De Chinese VCD's die ik heb gezien hadden links Kantonees, rechts Mandarijn en ondertiteling in Chinees en Engels, en ik dacht dat dat laatste dan was voor Chinese expats die de taal niet meer machtig zijn, maar in 1930? Anyway, aardige film, meer historisch interessant dan heel spannend of zo, bovendien werd hij abrupt afgebroken midden in een vechtscene. Live muziek, bij vlagen wel aardige elektronica, soms wat al te eclectisch.

Chingachgook, die große Schlange
Встреча у старой мечети
Осмият
Drie 'red westerns', de eerste uit Oost-Duitsland, de tweede uit Tadzjikistan en laatste Bulgaars. De eerste is eigenlijk precies is wat je verwacht: spektakel met oorlogsdansen, stoere Indianen enzo. Maar dan Duits Vermakelijk en wel schattig. De andere twee zijn veel meer qua sfeer een western maar het verhaal is zeer lokaal gekleurd. Geen cowboys en Indianen dus. "Djigieten" zijn uit op goud wat is verstopt in een tot bioscoop omgebouwde moskee. De spion is vermomd in een boerka ("zie je wel!" hoor je Wilders denken), mannen die inmiddels brave, moderne huisvaders zijn, verlangden terug naar een zinvolle strijd en worden hiermee op hun wenken bedient. Zeer goed gemaakte film, wel Duits nagesynchroniseerd, en interessant om te zien hoe het daar in Tadzjikistan toe ging in 1960. Een vrouw wordt gestraft omdat ze naar school wil, maar ze wordt gered van de barbaar, waarna de schoolmeester/held verzucht dat dat toch echt niet meer van deze tijd is. Straatbeeld vol modern en en oud door elkaar, een blinde man zingt een prachtig traditoneel liedje terwijl hij heel slecht playbackt op de tanbur en salaam aleikum en een filinke pot bier bij m'n shashlik graag. In de Bulgaarse strijdt een partisaan die uit de lucht komt vallen (hij is de achtste parachutist uit de titel) om een guerilla tegen de nazi's te leiden. Tevens is er een verrader in hun midden die zorgt voor spanningen uiteraard. De film bevatte ook wat kleine komische elementen. De muziek was nog het meest western (met één meer Bulgaarse frase), al moet ik zeggen dat ik waarschijnlijk ook niet genoeg westerns heb gezien om allerlei bekende motieven te herkennen. Net als de Tadzjiekse overigens ook prachtige scenery.

… op hun wenken bediend

En dat was dan mijn IFFR 2011. :)

En "Singapore" uit die eerste moet natuurlijk de Filipijnen zijn. :)

ik vond t al een beetje raar exploitation in het strenge Singapore.

leuk verslag MB had best een weeklijstje of artikel kunnen/mogen wezen :)

Amer
Begon me af te vragen of Louis Malle voor Black Moon ook door giallo was geinspireerd. Daar deed dit me in elk geval wel aan denken (en ik weet verder niets van giallo). Een meisje in drie fasen van haar leven, met liefde en dood altijd dichtbij. Allemaal zeer zinnelijk/zinderend verbeeld, al slaat de film af en toe wel wat door in de spiegelelica en daar raak ik er ven uit. Maar grotendeels met plezier zitten kijken, vooral de 2e fase met het meisje als adolescente (Scarlett Johansson meets Charlize Theron) is lekker/spannend, met een mier die uit een navel kruipt, opwaaiende zomerjurkjes en van die muziek die ze bij Martijn Busink in pizzadozen bezorgen. (Met een vleugje Herb Alpert ook wel) Zo doe je dat dus Bertolucci! Het laatste volwassen gedeelte is het horror-achtigst en boeide me het minst.

Two Weeks In Another Town
Soort pseudo-vervolg op The Bad and the Beautiful, de nogal cynische film over een Hollywood-producer gespeeld door Kirk Douglas. Hier speelt hij opnieuw een film-in-film rol als Hollywood-ster die flink van het padje is geraakt, zijn auto tegen een muur heeft geparkeerd en inmiddels in zijn mansion onder behandeling is van een inwonende arts. Michael Jackson-style zeg maar. De arts vind dat er eens 'uit' moet en dus vertrekt Douglas voor 2 weken naar een andere stad, waar hij zijn oude vriend/vijand Edward G Robinson treft, die een waardeloos kostuumdrama staat te schieten en ondertussen met de steractrice scharrelt. Zeker in de eerste helft is Two Weeks een erg toffe film, met name omdat Robinson schittert. Deed me enorm denken aan die film van Godard waar Fritz Lang min of meer zichzelf speelt. Robinson wordt op de huid gezeten door zijn hysterische echtgenote die zijn gescharrel zat is. Ze werpt 'm dat voor de voeten in eindeloze vileine monologen, waar Martin Scorsese fan van is, want hij liet deze film zien in die documentaire. In de tweede helft concentreert de film zich helaas meer op Douglas en zijn soulsearchin' en de echte regisseur (Vincent Minnelli) maakt het dan toch wat te ingewikkeld, met een stuk of drie verschillende verhaallijnen die allemaal plots wat gammel in elkaar blijken te zitten. De obstakels die, volgens het boekje, nog moeten worden opgeworpen worden weer gehaast afgewikkeld. Ook letterlijk als Douglas opnieuw in zijn auto begint te scheuren. Het daarvoor gebruikte special effect moet wel expres nep zijn, het lijkt wel of Minnelli Hollywood ook een beetje zat was...

The Warriors
(ook in weeklijstje)
Vermakelijke, malle film. Cultgekkigheid met een behoorlijk budget en regie van Walter Hill. Waar zie je nou een film die de eerste 5 minuten begint als een OMC-trip, met aftandse metro's badend in vaalblauw licht, dromerige synthesizers op de soundtrack en coole negers, om in de volgende 5 minuten in no time in de favoriete film van de Insane Clown Posse te veranderen. Inclusief Kiss-achtig geschminkte gangsters in compleet baseball-outfit. (Met knuppels!) Gaandeweg de film voegen we daar nog Tarantino-goofball-humor aan toe en krankzinnig (expres slecht?) acteerwerk. Kortom, een tripje. 'The girls are packed!'. Een of andere outer space oppergangster by the name of Cyrus (de film zit vol Grieks mythologische referenties op de 300-manier) organiseert een speechmomentje, dat met 60.000 bad guys natuurlijk in chaos ontaardt. The Warriors, een crew uit het verre Coney Island, gekleed in hippie-achtige hesjes, wordt beschuldigd van het aanstichten ervan. Dat wordt matten, o.a. met de ware, hilarische slechterik, die op Kurt Cobain lijkt en de zieligste crew; The Orphans in vaalwitte shirtjes, die wel een stoere latina-chick leveren... Dit alles gebracht met de tong in de wang, op cartooneske wijze, of beter gezegd, als pulpstripboekjes. De hele look van de film is dan ook letterlijk gebaseerd op een comic, inclusief af en toe opduikende kadertjes en tekeningen. Heel fraai gedaan, bijvoorbeeld als onze helden op een bepaald moment wederom een end of the line metrolijn bereiken. (De melancholie van de ondergrondse zeg maar). Curieus genoeg blijkt de film níet op een stripboek gebaseerd, maar op een gewone roman, schijnbaar heel wat diepzinniger dan wat er door deze filmfilter van is blijven hangen. Niet getreurd. Dit is gewoon een echte jeugdfilm, inclusief een dj (denk American Graffiti) die de boel aan elkaar praat en de plaatjes draait. Op de soundtrack treffen we een rare mengeling van MOR en funk, met als hoogtepunt de soort van titelsong In The City van Joe Walsh. Daar moet ik eens meer van horen. Zijn liedje werkt in elk geval perfect, bijvoorbeeld aan het eind, op het strand. Back on the home plate, in het verlaten pretpark Coney Island. 'When we see the ocean we figure we're home'.

Orfeu Negro
De rockist in mij wil eerst even opmerken dat ik het jammer vind dat Orfeu Negro door een Fransman is gemaakt. Al zal het alsnog wel een boost een inspiratie voor de Braziliaanse filmindustrie zijn geweest, vermoed ik zo. Orfeu Negro is 50% Oh Brother Where Art Thou (geinspireerde moderne hertvertelling van een Griekse mythe, al is het er hier maar 1tje) en 50% die Carmen-versie waarin Harry Belanfonte een Amerikaanse soldaat speelde. Het acteren komt meer daarmee overeen, nogal over the top. Orfeu Negro is vooral fantastisch als er gezwegen en gedanst wordt. Gelukkig is dat vrijwel eindeloos. De sambaband speelt van minuut 1 tot minuut 100, en ik maar aan Fairground van Simply Red denken. ;) Orfeus speelt zijn akoestische gitaarliedjes er gewoon doorheen. Om de zon op te laten komen en om aan zijn nieuwe vlam Euridyce te denken. Zij wordt achternagezeten door de dood (een soort man in Spidermanpak) en in plaats van op te gaan in de swingende massa van Rio verstopt ze zich in haar eentje in een treinbarak, en dat is dus het einde. Mooiste fase is (net zoals in de mythe) de laatste passage, de wanhoop van Orfeus, op zoek naar zijn verdwenen droommeisje. (Een 'spirituele reis' die hem in dit geval langs een voodoo-kerk en het moratorium voert)
(krijg je dus plaatjes als deze:)
http://img18.imageshack.us/img18/7655/orfeunegro.jpg

Amer is dus down te loaden inmiddels? :)

Ha! The Warriors, toevallig laatst de in-5-seconds versie gezien. :)

Echte tiener-favoriet (Veronica Filmmaand!) "Warriors come out to play!" Wat een eikel.
Ook weer een voor de samplespotters hè? "Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"

Ook weer een voor de samplespotters hè? "Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"
waar zit die? one-liners genoeg inderdaad, wist wel dat je 'm leuk zou vinden.
een soort eind seventies versie van de motoravonturen van Fonda :)

en inderdaad Amer liep binnen, zelfs met ondertiteling, die verder overbodig is (want nagenoeg 'stom' natuurlijk)

een van die Warriors (deze: https://www.youtube.com/watch?v=Dk2lgz6WVCg&feature=related)

lijkt op Javier Berdem in No Country)

Trouwens interessant om Amer te zien zonder enige giallo ervaring.

Als je een primer moet hoor ik het wel. :)

Zo'n rare acteur die je altijd in b-rollen ziet, zo uit mijn hoofd copper-in-pak in Drugstore Cowboy.

Dat citaat zit in New Kingdom's debuutalbum (asikmenietvergis).

are you going faggot!?!?! ;) (The Warriors hebben zelf een gay warrior in de gelederen, maar dat hebben ze dan weer niet door, wel uitgebreide discussies op imdb natuurlijk daarover)

xp re Martijn B:nou mijn lijstjes beginnen wel weer leeg te raken, dus een giallo top 3 mag er best komen :) ik dacht eigenlijk dat giallo iets met detectives had te maken, die jonge vrouwenlijken bestudeerden....

Dat is niet helemaal onwaar, maar het narratief is ondergschikt aan beeld en geluid. Het zijn 'goedkope' detectives, maar kunstzinnig vormgegeven.

Dan is er een enorme hoeveelheid cliché's (spiral staircases, geestelijk verdichte moordenaars met leren handschoenen en gratuitious breast shots). :)

Top 3, moeilijk uiteraard, maar hoppakee:
Suspiria
Sei donne per l'assassino (de oergiallo)
Giornata nera per l'ariete

mooizo, merci, ik noteert.

Amer beinvloedde me in zekere zin wel meteen, want ik vond De Dood in Orfeu Negro eigenlijk net uit Amer weggelopen. (en in Orfeo bouncen ook de hele tijd nipples net over de rand in kort uitgesneden jurkjes)

Tinto Brass trouwens, is dat ook giallo, of is die man zijn eigen smut-genre. (Salon Kitty ooit aangekomen bij de holocaust dwergsexperimenten uitgezet)

Speciale vermelding voor Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ik weet niet of je dat een giallo mag noemen, er zit een politieke boodschap in. Die is namelijk wel heel erg goed, ook voor mensen die bang zijn voor genoemde borsten en losse eindjes in het plot enzo (dat is in giallo's eerder regel dan uitzondering).

Ik ken niks van Tinto Brass, maar volgens mij is dat gewoon eurosleaze. Meer in de hoek van Paul Naschy en Jess Franco.

oh dat verrast me ;) (maar ik zou t laten liggen, ik keek t ooit naar aanleiding van een artikel in de Film Comment, wat vooral handelde over de voorliefde voor billen)

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto is mét boodschap trouwens meteen 25 minuten langer dan de gemiddelde giallo zo te zien.

Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"
Eddie’s Out, de A-kant van de eerste plaat die ik begin jaren tachtig kocht van Cabaret Voltaire. De sample is te horen vanaf 2min 22. Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample.

Overigens indertijd gekocht in De Bijenkorf, of all places.

Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample

hahaha. oh jee dat wordt de Spotify alweer aanzwengelen, en ik moet ook The Conversation weer 'ns draaien.

Pas eindelijk Once Upon a Time in the West gezien. Eigenlijk wel het goede moment; een paar jaar terug had ik het volgens mij nog trage kitsch gevonden. Nu kon ik erg genieten van al die actiescenes die bestaan uit 20 minuten opbouw en 3 seconden actie. Ik kende Charles Bronson hiervoor eigenlijk alleen van slechte actiefilms; die man heeft ook zijn carrière flink om zeep geholpen.

Over spaghetti gesproken. Vanavond Another year gezien. Grotendeelsch eensch met Willems (zie boven). Maar oh oh wat was ik blij dat nurkse broer Ronnie niet achter de zitbank dook toen neurotische Mary aan de deurbel hing. Eenmaal knip van de deur, binnengelaten, ontwikkelde zich een ongekende Leoniaanse shoot out. Ronnie's starre blik versoepelde en schichtige Mary ontspande. Een onvermoede, late liefde leek zich te ontspinnen...

Three Days Of The Condor
Deze film ontleend curieus genoeg de spanning in het begin vooral omdat je al weet dat het kantoor van Redford uitgemoord gaat worden. (Dat weet je, omdat dit een soort van klassieker is) Ik vraag me af hoe verbaasd je zou zijn als je die voorkennis niet had... Het kantoorleven gaat z'n gangetje, de medewerkers analyseren boeken en hoofdrolspeler Redford komt met olijk mutsje en domme bril op zijn fiets aanrijden als ware hij John Denver... Dan gaat het los en moet Redford zonder zijn stoere Aziatische vriendinnetje (en collega) verder. Deed me een beetje aan Bourne denken waar ze het leukste meisje ook snel afvoerden. Nu heeft deze film sowieso veel weg van de Bourne-paranoia, al is Redford geen killing machine, maar boekennerd. Na het fraaie begin wil de film echter niet spannend meer worden, een beetje de schuld van Max Von Sydow als soort van slechterik, die eruit ziet als een uit de kluiten gewassen Woody Allen. (Of die man van Hyacinth in Keeping Up Appearances) Op de vlucht voor de CIA (want daar komt het op neer) doet Redford nog wel een nieuw meisje (Faye Dunawaye) op, die hij eerst gijzelt. Hun momenten samen in haar appartement zijn wel fascinerend, zelfs een soort kinky spanning, al komt de seksscene alsnog een beetje te vroeg. (Er was in de rest van de plot zeker geen tijd meer voor) Het einde is dan weer wel geslaagd , relevant, of gewoon cynisch als je bedenkt dat we inmiddels 30 jaar verder zijn en Amerika nog altijd dictators om hun olie-belangen steunt (dan wel afzet)... Redford eindigt de film zelfs als een soort van Assange, voor de New York Times.

J'Ai Tué Ma Mere
Het probleem met die Dolan is natuurlijk dat hij niet alleen een irritant vroegwijze hipster is, maar dat ie ook nog eens talent heeft. Je kan het gewoon niet ontkennen. Het scenario van deze film zit bijvoorbeeld prima in elkaar, althans de hoofdlijn, de relatie tussen zoon en moeder, die de kijker eerst nog doen lachen, maar langzaam wordt deze doordrongen van de beklemmendheid ervan. Heel knap gedaan. In de zijlijntjes gaat dan weer wel wat mis, het door Dolan zelf gespeelde hoofdpersonage (met Marc Marie cartoonesk stemmetje) vind steun bij Mariah Carey-achtige sexy juffrouw van zijn middelbare, die zelf ook wat trauma's heeft, die hem steeds wil knuffelen en aanraken en dat terwijl hij toch overduidelijk homo is... (Alleen zijn moeder merkt 't niet of wil het niet opmerken) De bezoekjes aan de juffrouw maken de film nodeloos gecompliceerd, zo rent de vrouw ineens in een metaforische droomscene in een bruidsjurk rond (Er had sowieso 10 minuten af gekund) Maar als gezegd, het gaat om het ein-de-loze bekvechten met zijn degelijke moeder (overigens níet gespeeld door zijn echte moeder, wat ik even dacht, om het het helemaal meta te maken). Deze moeder-zoon relatie is keihard, liefdeloos en tegelijkertijd vol pijn omdat de 2 wél elkaar willen begrijpen. Fascinerend.

Calimucho
Deze is ook weer heel meta, en zeker voor Nederlandse begrippen erg goed. Zitten een paar momenten in die me voor Nederlandse cinema zeldzaam diep raken. Eerst maar even het negatieve, dit is een soort fictieve documentaire, waar je wel heel duidelijk merkt welke scenes in scene zijn gezet en welke gewoon toevallig opgepikte couleur locale zijn. Al is het maar omdat de gestagede scenes (circusbaas met perfecte Russische clownskop wordt kwaad in de regen) ineens veel mooiere cinematografie hebben. (Sowieso zijn de looks van de film wel erg kil) In een film over circus mis ik wel een beetje de nostalgische warmte daarvan, die je vast óók wel kan vinden bij een belabberd camping-circusje. Kritiek daargelaten zijn de mensen wel fantastisch. En dan ook allemaal, de bijrollen van Tunesische opbouwwerkers en Duitse circusartiesten en de hoofdmoot van de circusfamilie met Willy en Dicky. Willy een soort Volkert meets Floyd Landis, je vraagt je af wat ie bij het circus doet, zoveel lol lijkt ie er niet in te hebben, al is ie wel fanatiek. Dicky zijn vriendin, een echte stoere circusmeid, die nu voor zijn zoontje zorgt. (Ik kreeg het idee dat het zoontje een kind was van haar overleden zus, maar ik kan het hebben gefantaseerd) De relatie tussen Dicky en Willy is niet best en de schoonfamilie komt ook al stoken. Het kind kan toch niet in zo'n omgeving opgroeien. Schoonma bekijkt het circus en zegt; ik schaam me rot. Allemaal erg pijnlijk en kalm geregistreerd. Maar het mooist van alles is een echt meta-grapje, want de regisseur heeft de Duitse muzikanten van het circus (van de schlagers met keyboards) het scenario gegeven en tijdens de film bedenken de jongens (meestal ruziend) themasongs. 'Timo denkt noch nicht an Morgen' Fantastisch. In een van de laatste scenes discussieren de mannen over de slotsong en zelfs zonder dat ze iets speelden schoot ik al vol. Later spelen ze het alsnog, maar Dicky trekt de stekker eruit. Ja, bijzondere film.

Клопка (The Trap)
In de gids en elders wordt het gezien als een typisch Servische, post-communistische thriller. Ik zie 't niet zo, tenminste, niet die politieke boodschap. Je zou dit verhaal zo in Amerika kunnen laten plaatsvinden naar mijn idee, met slechts kleine veranderingen bijvoorbeeld de werkomstandigheden van de protagonist. Iemands kind wordt ziek, de verzekering vergoedt de noodzakelijke operatie niet en de vader gaat ten einde raad op een onverstandig voorstel in. Een spannend en complex emotioneeel en moreel web volgt. Op een enkel wat overbodig arty shot na uitstekend verteld en geacteerd. Als er een boodschap in zit lijkt mij het verzekeringssysteem waarin de rekening boven een mensenleven wordt geplaatst, en dat vind ik niet typisch Servisch.

Oh ja, en:

Briefgeheim
Dat Terlouw boek heb ik vast gelezen, misschien ook niet. Anyway, de film is helemaal niet onaardig. Krijg een beetje 't idee dat ik Nederlandse 'telefilms' prefereer boven de bioscoopfilms. Het is een kinderfilm, maar goed gemaakt en niet te kinderachtig voor ondergetekende.

Nou, was gewoon een bioscoopfilm (waarschijnlijk met een omroep als co-producent zodat die later kunnen blèren dat het een telefilm is.) Vond hem erg plezierig. Daan Schuurmans levert altijd kwaliteit in kinderfilms is me opgevallen.

bij Klopka vroeg ik me af wat er zou veranderen als de man een bekende had moeten doodschieten. En bij hoe 'bekende' zou je het dan niet meer doen, zeg maar. (Ik bedoel om je kind te redden doe je veel natuurlijk) (maar goed Abraham met zijn zoon, of wie was het)
het einde vond ik wat knuppelig, te duidelijk.

Nou ja, het bleek al bijna een bekende. Ik vond het einde wel prettig, ik zag niet echt een uitweg meer en dit was toch een soort oplossing.

hij wordt toch gewoon omgelegd? ;) het is lang geleden... wat ik me ervan herinner is dat ie in de auto zit, en de kijker weet al dat het nagenoeg zeker is dat het gedaan is met hem, maar dat je dan toch nog de criminelen ziet of hoort komen aanrijden? inclusief geweerschoten of piepende remmen..

maar verder wel een film die goed in elkaar zit hoor, en een boeiend uitgangspunt.

Heh, ik zou 'm nog maar 'ns kijken … je herinnering neemt een loopje met je.

En waarom krijg gvd. als je Amer zoekt allemaal hits over The American? Fuck die populariteitssearchresults.

Ik kan trwns alleen Spaanse en Poolse subs vinden … moet m'n Frans maar eens testen vrees ik …

Heh, ik zou 'm nog maar 'ns kijken … je herinnering neemt een loopje met je.

gheh vreesde ik al voor. of ik heb 'm gewoon nooit begrepen

volgens mij is de juiste copy van Amer bij Isohunt de 3e hit op 'Amer' die boven de thai body massage ;) weet t niet helemaal zeker, maar bij die torrent zit in elk geval een srt file. (BR-Rip)

2 boven Thai Body Massage eigenlijk, daar gaat m'n joek

The Petrified Forest
Lieve kluchtige jaren 30-voorloper van de noirs, overduidelijk gebaseerd op een toneelstuk vol gebabbel. Een soort dorpsversie van het zeer vergelijkbare Key Largo. Niet alleen om de aanwezigheid van Bogart (hier nog in zijn oude rol als schurk) maar ook omdat een groepje mensen op een afgelegen locatie door wat gangsters in gijzeling wordt gehouden. Die gijzeling is hier dus bijna gemoedelijk, met gediscussieer over vergane dromen en liefdes. Spil van het verhaal zijn de aristocratisch uitziende Leslie Howard en Bette Davis. Die laatste speelt een van haar schattigste rollen als, komt ie weer, serveerstertje. Niks van haar latere bitchy-heid. Zij droomt slechts van Frankrijk en poezie. Nu is er toevallig ook een dolende dichter/bleeke jongeling aan komen waaien. Howard dus, als mislukte Piet Paaltjens-bohemien, mislukte alles eigenlijk, die een beetje met het meisje flirt en haar prompt het hoofd op hol brengt. (Het lijkt bijna niet eens zijn bedoeling) Hij wil eigenlijk alleen nog maar dood en daarbij komen scrubby Bogey en zijn gang van pas... Die Leslie Howard is trouwens een gedenkwaardig figuur, met een bizare Tweede Wereldoorlog dood.

Secret Honor
Hier merkte ik vooral hoe toegankelijk Frost/Nixon was gehouden. Ik weet niets van Nixon en toch was die film eenvoudig te volgen. Secret Honor gaat echt diep, vol namen van congresleden (vooral door Dick gehate joden, met name die 'smeerlap Kissinger die de nobelprijs kreeg'). Bovendien voegt Secret Honor er ook nog een uitgebreide fictieve laag aan toe, bijna Oliver Stone-achtige speculatie over hoe Watergate écht in elkaar zat. (Iets met heroine, en dure denktanks, Bonesman achtige sektes, de Club van 100, etc.) Nu vergeet ik te vertellen dat Secret Honor een film is met precies 1 rol en 1 monoloog. Philip Baker Hall speelt in regie van Altman de voormalige president, die nu al schreeuwend en zuipend in een 90 minuten lange monoloog zichzelf probeert te verklaren en te begrijpen. Om de 4 woorden een scheldwoord (dat wordt steeds grappiger) en af en toe overmand door emoties, die ook de kijker soms bevangen. (Nixon denkt aan de Kennedies en zijn eigen broers en zijn moeizame Quaker-jeugd). Kortom een lach (want het is ook nog eens erg grappig) en een traan. Lijkt dus een prima film maar al die complimenten gelden vooral de eerste helft. Want in de tweede helft werd het plots wat vermoeiend en raakte ik, als gezegd, wat afgestompt door alle namen.

Altiplano
Van het Belgisch/Britse (of Amerikaanse?) duo Brosens/Woodworth die eerder het interessante Mongools/Chinese tripje Khadak maakte. Altiplano brengt weinig anders, maar verplaatst de mooifilmerij en arty plots naar de hoogvlakten van Peru. Daar treffen we het 'aardappelmeisje' van The Milk of Sorrow, waarvan je je hier af gaat vragen of ze eigenlijk wel kan acteren. Veel geschreeuw en breed uitgesmeerde emoties hier. Haar echtgenoot in spe overlijdt, zoals het hele dorp met mysterieuze kuren te maken heeft. Veel oogproblemen en dat allemaal nadat in een processie een Mariabeeld kapot is gevallen. (Het wordt nu door een blinde ziener gelijmd) Dit is allemaal heel erg Saramago natuurlijk. En ook wel wat afgezaagd qua symboliek. Het westerse counterpart van het Peruvaanse meisje wordt gevormd door een Iraans-Franse vrouw, getraumatiseerde oorlogsfotograaf, die ook haar man verliest (Olivier Gourmet in een voor zijn doen nikserige rol). Hij is, jawel, oogarts, en werkt bij de indianen, die 'm niet moeten. (Dat is zacht uitgedrukt) Al deze sfeer-lijntjes zijn door elkaar gemixt, en worden afgesloten met de grootste tranentruc. Gorecki's Song of Sorrows. Begeleid dat met slowmo beelden van verdrietige vrouwen, processies en mannen met hoeden en je hebt de kijker tuk. Maar dat is wel zo'n beetje het enige moment hier.

It's All About Love
Even diep inademen, moet ik nog wat tikken over deze vorm van ramptoerisme. It's All About Love is bedroevend slecht, een soort van sci-fi van Vinterberg, met hopeloze dialogen, hopeloze stemmen zelfs (zo nep dat ze allemaal wel achteraf gedubt lijken). Het verhaal is een chaos, net als de wereld in de film overigens, een nieuwe ijstijd valt in, in Uganda stijgen de mensen op (letterlijk) en in New York vallen mensen dood op straat uit eenzaamheid, met al deze quatsch wordt overigens níets gedaan, net zoals met de cameo van Sean Penn die de boel vanuit een vliegtuig analyseert. Al met al komt dit neer op een soort mislukte Los Amantes del Circulo Polar-weirde romance. (Met vleugjes van The Prestige en Southland Tales waanzin). Joaquin Phoenix met vierkant hoofd en Roger Federer smirk speelt een Poolse kerel (het raadselachtige overbodige accent houdt ie alleen in 't begin aan) die getrouwd is met een kunstschaatster (Claire Danes). Hij komt naar New York om haar de scheidingspapieren te laten tekenen, maar verzeild in een poging tot Lynchiaanse waanzin in een plot met dubbelgangers. Het meisje wil stoppen met schaatsen, dus staan er vervangers klaar. Dit lijkt eigenlijk helemaal niet zo'n ramp, maar de film doet alsof dit doodeng + reuze-ingewikkeld is. Heb geen zin meer om hier over na te denken, maar een typerend feitje nog noemen, dit is zo'n film waarin de helft van de dialogen te uitleggerig is, maar nagenoeg aan 't eind een van de personages plots nog familie blijkt te kunnen wezen.

Amer
Zonder ondertiteling, maar van de karige tekst is een gedeelte oon nog Spaans en van het Franse deel verstond ik slechts een fractie meer. Echt belangrijk is het niet, want het gaat om de plaatjes. Zoals gezegd veel giallo maar of je de film alszodanig zo kunt noemen weet ik niet zo goed. Muziek van Nicolai, Morricone en Cipriani, een gemaskerde scheermesmoordenaar en een iets speciefiekere to to the hat aan Suspiria, maar het verhaal zelf (voor zover je daarover kunt spreken) is wat kunstzinniger. Het is geen whodunnit, meer psychologisch. Maar wat een beeldenpracht en sfeer.

Carlito's Way
Vermakelijke poging tot een soort Goodfellas-epos, van De Palma, die met Pacino natuurlijk ook al Scarface had gemaakt, dus niet dat het nou zo'n onbekend terrein voor hem was. Maar Carlito's Way is voor mijn gevoel niet al te serieus bedoeld, het is een uitzinnige operette-versie van de gangsterwereld, waar iedereen 't er lekker dik bovenop legt. Al Pacino zelf als de martelaar, de man die zijn leven probeert te verbeteren. Maar vooral de uitzinnige bijrollen, Sean Penn als Joodse advocaat met extreem Art Garfunkel-kapsel, ik herkende 'm pas na een half uur. Ook Viggo Mortensen steelt in een enkel scenetje nog even de show, als aan een rolstoel gekluisterde voormalige gladjakker. 'I need to use diapers, maaaaan'. Van mij had de nemesis van het verhaal, een jong Puerto Ricaantje die de boel over wil nemen nog wel wat meer screentime mogen hebben. Zeker als je ziet wat voor cruciale rol hij aan 't eind speelt. De Colombiaanse acteur die hem speelt doet 't in elk geval ook goed. Wat minder is het love interest aspect van het verhaal. Pacino komt uit de gevangenis en zoekt zijn oude vlam op, in een van de mooiste scenes koekeloert hij naar haar als ze binnen ballet danst. (Er klinkt een tranen-aria) Maar zij is nog altijd een jong ding, terwijl Pacino doet alsof de tijden totaal veranderd zijn. Nu heeft ie ook maar 5 jaar in de gevangenis gezeten, ik had daar zeker 10 jaar van gemaakt. Maar dan had de actrice misschien door een dertiger gespeeld moeten worden, en dat ging natuurlijk niet. Jammer. Hoewel je weet hoe het gaat eindigen is vooral het laatste kwart goed, als Pacino inmiddels achterna wordt gezetten door een groepje Italianen (waaronder een die op die Snor van Cassavetes lijkt) De hele structuur van de film doet me trouwens denken aan hiphop-epos A Prince Amongst Thieves, van Prince Paul... Zal wel invloedrijk zijn geweest (de film dus he)...

George Washington
Nu begreep ik All The Real Girls ineens, het maakt de film niet beter, maar ik zie wat de regisseur probeerde. Hij verplaatste zijn randfiguren naar een iets geliktere Hollywood-romance en een 'lichtere' setting. (Misschien wel letterlijk en figuurlijk, weg van Afro-Amerikaans zuidelijk Amerika).. Maar daar werkt 't niet, en hier zonder meer wel. George Washington heeft zelfs wat van Honey (Bal) die Turkse hit van vorig jaar. Zelfde fenomenale gouden gloedvolle cinematografie en ook zeer sterk gefocust op de kinderblik. (Al is het hier een groep jongeren, ipv 1) Maar Honey is een plattelandsfilm en uiteindelijk ga ik natuurlijk keihard voor die Gummo-urban desolation van verlaten treinstations en armoedige autosleutelaars. George Washington is een dromerig geheel van korte monologen, nog kortere dialoogjes, en kleine en grote rampen. Een jongen wordt een held, als hij een jongen van de verdrinkingsdoor redt, terwijl hij eigenlijk verantwoordelijk is voor de dood van een ander. George Washington is ongrijpbaar als film, maar illustratief is bijvoorbeeld dat ik ergens bijna vol schoot van wat beelden van lege (!!) zwembaden.... Tja. :)

Sei Donne Per L'assassino
Smack that bitch up! Je mag best een beetje om giallo lachen, toch? Ik vond het in elk geval steeds komischer worden. Een echte stripheld met masker die de dametjes van een modehuis stuk voor stuk op gruwelijke wijze afslacht. Ja, hier werd de slasher en martelfilm uitgevonden. En hoe mooier het meisje hoe gruwelijker de dood. (Nonsens, maar leuk om te zeggen) Als je trouwens eerst iemand verdrinkt, en je snijdt daarna nog d'r polsen open, lijkt dat dan op zelfmoord? Ik bedoel, het hart pompt niet meer, hoeveel bloed komt er dan nog uit? Iets voor de medici. (Nog daargelaten dat van verdrinkingsdood je gezicht wellicht paars wordt) Naast al dit gehak, heeft de film ook nog duidelijk een Hitchcock-tintje, met Freudiaanse sensualiteit, Marnie-achtige meisjes met dagboekjes in handtasjes. Dat soort dingen. Wo ist der Tagbuch schrijft Het Masker. Dit was een Duitse productie, die ik in Italiaanse dub keek, terwijl ik achteraf gezien ook wel benieuwd was naar de Engelse, ik las dat de mannenrollen daar allemaal door 1 (!) voice actor werden 'gespeeld'. Qua oplossing van dit mysterie dacht ik heel lang op het goede spoor te zetten (Truffaut's de Bruid moordt in het zwart) Maar ook zij blijkt aan het eind een slachtoffer. Toch iets minder vrouwonvriendelijk dan ik dacht.

oh en Carlito's Way had ook wel Carlito's Dutch Angles genoemd kunnen worden. moet je toch als cinefiel effe opmerken voor die nerdpoints.

Carlito's Way vond ik als ik me goed herinner de eerste 20 minuten erg goed, daarna kakte hij gigantisch in. Destijds zaten De Palma en zijn journokornuiten zo op te scheppen over de scene in het station dat hij van te voren al waardeloos was.

oh, ze hadden gelijk ;) Collateral-metro stijl en liggend op de roltrap, und so weiter.

terzijde: gisteren nog een Lolmar, de NOS met de gebruikelijke 90 minuten lange ode aan Barcelona en een einduitslag van 2-1 voor 'het andere team'. NOS: wie waren dat eigenlijk? ;)

;) Ik ging even kijken toen Van Persie had gescoord. Niet dat ik me veel illusies maak. Wenger kennende gaat hij duf de deur openzetten in Neu Kampf, uitslag 4-0.

Bij een halfjaarlijks proefabonnement het Volkskrant Coen Brothers boek incl. 14 DVD's ontvangen.

Blood Simple eens gekeken, ik dacht deze film niet kennen, maar had hem al wel eens gezien, nooit beseft dat het een Coen Brothers film was.
Was weer genieten, geweldig plot en voor het eerst in lange tijd weer eens een film gezien waarin niets voorspelbaar is...nou ja tot op zekere hoogte natuurlijk, ik had de film al eens gezien.

The Man Who Wasn't There viel wat tegen, solide maar te strak in pak, wat te gesctructureerd - wat de film tegelijk ook weer goed maakt natuurlijk, het hoofdpersonage in beschouwing genomen...of juist niet? de droogkloot probeert immers zijn eentonige bestaan wat te doorbreken...ik ben er nog niet uit.

Ah, daar gaat het gedroomde verjaardagskado voor mijn broer...

geef 'm een duoticket voor True Grit, is ie ook weer compleet.

Blood Simple heeft het beste gebruik van zoemende insecten ever.
The Man Who Wasn't There begint heel fascinerend in mijn herinnering, maar raakt dat al snel kwijt. (of ik kon t gewoon niet meer volgen)

moet ik nog 'stannen' hier voor The Hudsucker Proxy?

wat bedoel je met 'stannen'? of stel ik nu een domme vraag?

nee is niet dom, ILX-slang, representen zeg maar, fan van zijn, 'verdedigen in de discussie' zoiets. :)