Filmforum

Tinto Brass trouwens, is dat ook giallo, of is die man zijn eigen smut-genre. (Salon Kitty ooit aangekomen bij de holocaust dwergsexperimenten uitgezet)

Speciale vermelding voor Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ik weet niet of je dat een giallo mag noemen, er zit een politieke boodschap in. Die is namelijk wel heel erg goed, ook voor mensen die bang zijn voor genoemde borsten en losse eindjes in het plot enzo (dat is in giallo's eerder regel dan uitzondering).

Ik ken niks van Tinto Brass, maar volgens mij is dat gewoon eurosleaze. Meer in de hoek van Paul Naschy en Jess Franco.

oh dat verrast me ;) (maar ik zou t laten liggen, ik keek t ooit naar aanleiding van een artikel in de Film Comment, wat vooral handelde over de voorliefde voor billen)

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto is mét boodschap trouwens meteen 25 minuten langer dan de gemiddelde giallo zo te zien.

Can you dig it? Can. You. DIIIIIIIIGGGGGGGG. IT?"
Eddie’s Out, de A-kant van de eerste plaat die ik begin jaren tachtig kocht van Cabaret Voltaire. De sample is te horen vanaf 2min 22. Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample.

Overigens indertijd gekocht in De Bijenkorf, of all places.

Ik heb jarenlang gedacht dat de band verantwoordelijk was voor de vertraging aan het eind van de sample

hahaha. oh jee dat wordt de Spotify alweer aanzwengelen, en ik moet ook The Conversation weer 'ns draaien.

Pas eindelijk Once Upon a Time in the West gezien. Eigenlijk wel het goede moment; een paar jaar terug had ik het volgens mij nog trage kitsch gevonden. Nu kon ik erg genieten van al die actiescenes die bestaan uit 20 minuten opbouw en 3 seconden actie. Ik kende Charles Bronson hiervoor eigenlijk alleen van slechte actiefilms; die man heeft ook zijn carrière flink om zeep geholpen.

Over spaghetti gesproken. Vanavond Another year gezien. Grotendeelsch eensch met Willems (zie boven). Maar oh oh wat was ik blij dat nurkse broer Ronnie niet achter de zitbank dook toen neurotische Mary aan de deurbel hing. Eenmaal knip van de deur, binnengelaten, ontwikkelde zich een ongekende Leoniaanse shoot out. Ronnie's starre blik versoepelde en schichtige Mary ontspande. Een onvermoede, late liefde leek zich te ontspinnen...

Three Days Of The Condor
Deze film ontleend curieus genoeg de spanning in het begin vooral omdat je al weet dat het kantoor van Redford uitgemoord gaat worden. (Dat weet je, omdat dit een soort van klassieker is) Ik vraag me af hoe verbaasd je zou zijn als je die voorkennis niet had... Het kantoorleven gaat z'n gangetje, de medewerkers analyseren boeken en hoofdrolspeler Redford komt met olijk mutsje en domme bril op zijn fiets aanrijden als ware hij John Denver... Dan gaat het los en moet Redford zonder zijn stoere Aziatische vriendinnetje (en collega) verder. Deed me een beetje aan Bourne denken waar ze het leukste meisje ook snel afvoerden. Nu heeft deze film sowieso veel weg van de Bourne-paranoia, al is Redford geen killing machine, maar boekennerd. Na het fraaie begin wil de film echter niet spannend meer worden, een beetje de schuld van Max Von Sydow als soort van slechterik, die eruit ziet als een uit de kluiten gewassen Woody Allen. (Of die man van Hyacinth in Keeping Up Appearances) Op de vlucht voor de CIA (want daar komt het op neer) doet Redford nog wel een nieuw meisje (Faye Dunawaye) op, die hij eerst gijzelt. Hun momenten samen in haar appartement zijn wel fascinerend, zelfs een soort kinky spanning, al komt de seksscene alsnog een beetje te vroeg. (Er was in de rest van de plot zeker geen tijd meer voor) Het einde is dan weer wel geslaagd , relevant, of gewoon cynisch als je bedenkt dat we inmiddels 30 jaar verder zijn en Amerika nog altijd dictators om hun olie-belangen steunt (dan wel afzet)... Redford eindigt de film zelfs als een soort van Assange, voor de New York Times.

J'Ai Tué Ma Mere
Het probleem met die Dolan is natuurlijk dat hij niet alleen een irritant vroegwijze hipster is, maar dat ie ook nog eens talent heeft. Je kan het gewoon niet ontkennen. Het scenario van deze film zit bijvoorbeeld prima in elkaar, althans de hoofdlijn, de relatie tussen zoon en moeder, die de kijker eerst nog doen lachen, maar langzaam wordt deze doordrongen van de beklemmendheid ervan. Heel knap gedaan. In de zijlijntjes gaat dan weer wel wat mis, het door Dolan zelf gespeelde hoofdpersonage (met Marc Marie cartoonesk stemmetje) vind steun bij Mariah Carey-achtige sexy juffrouw van zijn middelbare, die zelf ook wat trauma's heeft, die hem steeds wil knuffelen en aanraken en dat terwijl hij toch overduidelijk homo is... (Alleen zijn moeder merkt 't niet of wil het niet opmerken) De bezoekjes aan de juffrouw maken de film nodeloos gecompliceerd, zo rent de vrouw ineens in een metaforische droomscene in een bruidsjurk rond (Er had sowieso 10 minuten af gekund) Maar als gezegd, het gaat om het ein-de-loze bekvechten met zijn degelijke moeder (overigens níet gespeeld door zijn echte moeder, wat ik even dacht, om het het helemaal meta te maken). Deze moeder-zoon relatie is keihard, liefdeloos en tegelijkertijd vol pijn omdat de 2 wél elkaar willen begrijpen. Fascinerend.

Calimucho
Deze is ook weer heel meta, en zeker voor Nederlandse begrippen erg goed. Zitten een paar momenten in die me voor Nederlandse cinema zeldzaam diep raken. Eerst maar even het negatieve, dit is een soort fictieve documentaire, waar je wel heel duidelijk merkt welke scenes in scene zijn gezet en welke gewoon toevallig opgepikte couleur locale zijn. Al is het maar omdat de gestagede scenes (circusbaas met perfecte Russische clownskop wordt kwaad in de regen) ineens veel mooiere cinematografie hebben. (Sowieso zijn de looks van de film wel erg kil) In een film over circus mis ik wel een beetje de nostalgische warmte daarvan, die je vast óók wel kan vinden bij een belabberd camping-circusje. Kritiek daargelaten zijn de mensen wel fantastisch. En dan ook allemaal, de bijrollen van Tunesische opbouwwerkers en Duitse circusartiesten en de hoofdmoot van de circusfamilie met Willy en Dicky. Willy een soort Volkert meets Floyd Landis, je vraagt je af wat ie bij het circus doet, zoveel lol lijkt ie er niet in te hebben, al is ie wel fanatiek. Dicky zijn vriendin, een echte stoere circusmeid, die nu voor zijn zoontje zorgt. (Ik kreeg het idee dat het zoontje een kind was van haar overleden zus, maar ik kan het hebben gefantaseerd) De relatie tussen Dicky en Willy is niet best en de schoonfamilie komt ook al stoken. Het kind kan toch niet in zo'n omgeving opgroeien. Schoonma bekijkt het circus en zegt; ik schaam me rot. Allemaal erg pijnlijk en kalm geregistreerd. Maar het mooist van alles is een echt meta-grapje, want de regisseur heeft de Duitse muzikanten van het circus (van de schlagers met keyboards) het scenario gegeven en tijdens de film bedenken de jongens (meestal ruziend) themasongs. 'Timo denkt noch nicht an Morgen' Fantastisch. In een van de laatste scenes discussieren de mannen over de slotsong en zelfs zonder dat ze iets speelden schoot ik al vol. Later spelen ze het alsnog, maar Dicky trekt de stekker eruit. Ja, bijzondere film.

Клопка (The Trap)
In de gids en elders wordt het gezien als een typisch Servische, post-communistische thriller. Ik zie 't niet zo, tenminste, niet die politieke boodschap. Je zou dit verhaal zo in Amerika kunnen laten plaatsvinden naar mijn idee, met slechts kleine veranderingen bijvoorbeeld de werkomstandigheden van de protagonist. Iemands kind wordt ziek, de verzekering vergoedt de noodzakelijke operatie niet en de vader gaat ten einde raad op een onverstandig voorstel in. Een spannend en complex emotioneeel en moreel web volgt. Op een enkel wat overbodig arty shot na uitstekend verteld en geacteerd. Als er een boodschap in zit lijkt mij het verzekeringssysteem waarin de rekening boven een mensenleven wordt geplaatst, en dat vind ik niet typisch Servisch.

Oh ja, en:

Briefgeheim
Dat Terlouw boek heb ik vast gelezen, misschien ook niet. Anyway, de film is helemaal niet onaardig. Krijg een beetje 't idee dat ik Nederlandse 'telefilms' prefereer boven de bioscoopfilms. Het is een kinderfilm, maar goed gemaakt en niet te kinderachtig voor ondergetekende.

Nou, was gewoon een bioscoopfilm (waarschijnlijk met een omroep als co-producent zodat die later kunnen blèren dat het een telefilm is.) Vond hem erg plezierig. Daan Schuurmans levert altijd kwaliteit in kinderfilms is me opgevallen.

bij Klopka vroeg ik me af wat er zou veranderen als de man een bekende had moeten doodschieten. En bij hoe 'bekende' zou je het dan niet meer doen, zeg maar. (Ik bedoel om je kind te redden doe je veel natuurlijk) (maar goed Abraham met zijn zoon, of wie was het)
het einde vond ik wat knuppelig, te duidelijk.

Nou ja, het bleek al bijna een bekende. Ik vond het einde wel prettig, ik zag niet echt een uitweg meer en dit was toch een soort oplossing.

hij wordt toch gewoon omgelegd? ;) het is lang geleden... wat ik me ervan herinner is dat ie in de auto zit, en de kijker weet al dat het nagenoeg zeker is dat het gedaan is met hem, maar dat je dan toch nog de criminelen ziet of hoort komen aanrijden? inclusief geweerschoten of piepende remmen..

maar verder wel een film die goed in elkaar zit hoor, en een boeiend uitgangspunt.

Heh, ik zou 'm nog maar 'ns kijken … je herinnering neemt een loopje met je.

En waarom krijg gvd. als je Amer zoekt allemaal hits over The American? Fuck die populariteitssearchresults.

Ik kan trwns alleen Spaanse en Poolse subs vinden … moet m'n Frans maar eens testen vrees ik …

Heh, ik zou 'm nog maar 'ns kijken … je herinnering neemt een loopje met je.

gheh vreesde ik al voor. of ik heb 'm gewoon nooit begrepen

volgens mij is de juiste copy van Amer bij Isohunt de 3e hit op 'Amer' die boven de thai body massage ;) weet t niet helemaal zeker, maar bij die torrent zit in elk geval een srt file. (BR-Rip)

2 boven Thai Body Massage eigenlijk, daar gaat m'n joek

The Petrified Forest
Lieve kluchtige jaren 30-voorloper van de noirs, overduidelijk gebaseerd op een toneelstuk vol gebabbel. Een soort dorpsversie van het zeer vergelijkbare Key Largo. Niet alleen om de aanwezigheid van Bogart (hier nog in zijn oude rol als schurk) maar ook omdat een groepje mensen op een afgelegen locatie door wat gangsters in gijzeling wordt gehouden. Die gijzeling is hier dus bijna gemoedelijk, met gediscussieer over vergane dromen en liefdes. Spil van het verhaal zijn de aristocratisch uitziende Leslie Howard en Bette Davis. Die laatste speelt een van haar schattigste rollen als, komt ie weer, serveerstertje. Niks van haar latere bitchy-heid. Zij droomt slechts van Frankrijk en poezie. Nu is er toevallig ook een dolende dichter/bleeke jongeling aan komen waaien. Howard dus, als mislukte Piet Paaltjens-bohemien, mislukte alles eigenlijk, die een beetje met het meisje flirt en haar prompt het hoofd op hol brengt. (Het lijkt bijna niet eens zijn bedoeling) Hij wil eigenlijk alleen nog maar dood en daarbij komen scrubby Bogey en zijn gang van pas... Die Leslie Howard is trouwens een gedenkwaardig figuur, met een bizare Tweede Wereldoorlog dood.

Secret Honor
Hier merkte ik vooral hoe toegankelijk Frost/Nixon was gehouden. Ik weet niets van Nixon en toch was die film eenvoudig te volgen. Secret Honor gaat echt diep, vol namen van congresleden (vooral door Dick gehate joden, met name die 'smeerlap Kissinger die de nobelprijs kreeg'). Bovendien voegt Secret Honor er ook nog een uitgebreide fictieve laag aan toe, bijna Oliver Stone-achtige speculatie over hoe Watergate écht in elkaar zat. (Iets met heroine, en dure denktanks, Bonesman achtige sektes, de Club van 100, etc.) Nu vergeet ik te vertellen dat Secret Honor een film is met precies 1 rol en 1 monoloog. Philip Baker Hall speelt in regie van Altman de voormalige president, die nu al schreeuwend en zuipend in een 90 minuten lange monoloog zichzelf probeert te verklaren en te begrijpen. Om de 4 woorden een scheldwoord (dat wordt steeds grappiger) en af en toe overmand door emoties, die ook de kijker soms bevangen. (Nixon denkt aan de Kennedies en zijn eigen broers en zijn moeizame Quaker-jeugd). Kortom een lach (want het is ook nog eens erg grappig) en een traan. Lijkt dus een prima film maar al die complimenten gelden vooral de eerste helft. Want in de tweede helft werd het plots wat vermoeiend en raakte ik, als gezegd, wat afgestompt door alle namen.

Altiplano
Van het Belgisch/Britse (of Amerikaanse?) duo Brosens/Woodworth die eerder het interessante Mongools/Chinese tripje Khadak maakte. Altiplano brengt weinig anders, maar verplaatst de mooifilmerij en arty plots naar de hoogvlakten van Peru. Daar treffen we het 'aardappelmeisje' van The Milk of Sorrow, waarvan je je hier af gaat vragen of ze eigenlijk wel kan acteren. Veel geschreeuw en breed uitgesmeerde emoties hier. Haar echtgenoot in spe overlijdt, zoals het hele dorp met mysterieuze kuren te maken heeft. Veel oogproblemen en dat allemaal nadat in een processie een Mariabeeld kapot is gevallen. (Het wordt nu door een blinde ziener gelijmd) Dit is allemaal heel erg Saramago natuurlijk. En ook wel wat afgezaagd qua symboliek. Het westerse counterpart van het Peruvaanse meisje wordt gevormd door een Iraans-Franse vrouw, getraumatiseerde oorlogsfotograaf, die ook haar man verliest (Olivier Gourmet in een voor zijn doen nikserige rol). Hij is, jawel, oogarts, en werkt bij de indianen, die 'm niet moeten. (Dat is zacht uitgedrukt) Al deze sfeer-lijntjes zijn door elkaar gemixt, en worden afgesloten met de grootste tranentruc. Gorecki's Song of Sorrows. Begeleid dat met slowmo beelden van verdrietige vrouwen, processies en mannen met hoeden en je hebt de kijker tuk. Maar dat is wel zo'n beetje het enige moment hier.

It's All About Love
Even diep inademen, moet ik nog wat tikken over deze vorm van ramptoerisme. It's All About Love is bedroevend slecht, een soort van sci-fi van Vinterberg, met hopeloze dialogen, hopeloze stemmen zelfs (zo nep dat ze allemaal wel achteraf gedubt lijken). Het verhaal is een chaos, net als de wereld in de film overigens, een nieuwe ijstijd valt in, in Uganda stijgen de mensen op (letterlijk) en in New York vallen mensen dood op straat uit eenzaamheid, met al deze quatsch wordt overigens níets gedaan, net zoals met de cameo van Sean Penn die de boel vanuit een vliegtuig analyseert. Al met al komt dit neer op een soort mislukte Los Amantes del Circulo Polar-weirde romance. (Met vleugjes van The Prestige en Southland Tales waanzin). Joaquin Phoenix met vierkant hoofd en Roger Federer smirk speelt een Poolse kerel (het raadselachtige overbodige accent houdt ie alleen in 't begin aan) die getrouwd is met een kunstschaatster (Claire Danes). Hij komt naar New York om haar de scheidingspapieren te laten tekenen, maar verzeild in een poging tot Lynchiaanse waanzin in een plot met dubbelgangers. Het meisje wil stoppen met schaatsen, dus staan er vervangers klaar. Dit lijkt eigenlijk helemaal niet zo'n ramp, maar de film doet alsof dit doodeng + reuze-ingewikkeld is. Heb geen zin meer om hier over na te denken, maar een typerend feitje nog noemen, dit is zo'n film waarin de helft van de dialogen te uitleggerig is, maar nagenoeg aan 't eind een van de personages plots nog familie blijkt te kunnen wezen.

Amer
Zonder ondertiteling, maar van de karige tekst is een gedeelte oon nog Spaans en van het Franse deel verstond ik slechts een fractie meer. Echt belangrijk is het niet, want het gaat om de plaatjes. Zoals gezegd veel giallo maar of je de film alszodanig zo kunt noemen weet ik niet zo goed. Muziek van Nicolai, Morricone en Cipriani, een gemaskerde scheermesmoordenaar en een iets speciefiekere to to the hat aan Suspiria, maar het verhaal zelf (voor zover je daarover kunt spreken) is wat kunstzinniger. Het is geen whodunnit, meer psychologisch. Maar wat een beeldenpracht en sfeer.

Carlito's Way
Vermakelijke poging tot een soort Goodfellas-epos, van De Palma, die met Pacino natuurlijk ook al Scarface had gemaakt, dus niet dat het nou zo'n onbekend terrein voor hem was. Maar Carlito's Way is voor mijn gevoel niet al te serieus bedoeld, het is een uitzinnige operette-versie van de gangsterwereld, waar iedereen 't er lekker dik bovenop legt. Al Pacino zelf als de martelaar, de man die zijn leven probeert te verbeteren. Maar vooral de uitzinnige bijrollen, Sean Penn als Joodse advocaat met extreem Art Garfunkel-kapsel, ik herkende 'm pas na een half uur. Ook Viggo Mortensen steelt in een enkel scenetje nog even de show, als aan een rolstoel gekluisterde voormalige gladjakker. 'I need to use diapers, maaaaan'. Van mij had de nemesis van het verhaal, een jong Puerto Ricaantje die de boel over wil nemen nog wel wat meer screentime mogen hebben. Zeker als je ziet wat voor cruciale rol hij aan 't eind speelt. De Colombiaanse acteur die hem speelt doet 't in elk geval ook goed. Wat minder is het love interest aspect van het verhaal. Pacino komt uit de gevangenis en zoekt zijn oude vlam op, in een van de mooiste scenes koekeloert hij naar haar als ze binnen ballet danst. (Er klinkt een tranen-aria) Maar zij is nog altijd een jong ding, terwijl Pacino doet alsof de tijden totaal veranderd zijn. Nu heeft ie ook maar 5 jaar in de gevangenis gezeten, ik had daar zeker 10 jaar van gemaakt. Maar dan had de actrice misschien door een dertiger gespeeld moeten worden, en dat ging natuurlijk niet. Jammer. Hoewel je weet hoe het gaat eindigen is vooral het laatste kwart goed, als Pacino inmiddels achterna wordt gezetten door een groepje Italianen (waaronder een die op die Snor van Cassavetes lijkt) De hele structuur van de film doet me trouwens denken aan hiphop-epos A Prince Amongst Thieves, van Prince Paul... Zal wel invloedrijk zijn geweest (de film dus he)...

George Washington
Nu begreep ik All The Real Girls ineens, het maakt de film niet beter, maar ik zie wat de regisseur probeerde. Hij verplaatste zijn randfiguren naar een iets geliktere Hollywood-romance en een 'lichtere' setting. (Misschien wel letterlijk en figuurlijk, weg van Afro-Amerikaans zuidelijk Amerika).. Maar daar werkt 't niet, en hier zonder meer wel. George Washington heeft zelfs wat van Honey (Bal) die Turkse hit van vorig jaar. Zelfde fenomenale gouden gloedvolle cinematografie en ook zeer sterk gefocust op de kinderblik. (Al is het hier een groep jongeren, ipv 1) Maar Honey is een plattelandsfilm en uiteindelijk ga ik natuurlijk keihard voor die Gummo-urban desolation van verlaten treinstations en armoedige autosleutelaars. George Washington is een dromerig geheel van korte monologen, nog kortere dialoogjes, en kleine en grote rampen. Een jongen wordt een held, als hij een jongen van de verdrinkingsdoor redt, terwijl hij eigenlijk verantwoordelijk is voor de dood van een ander. George Washington is ongrijpbaar als film, maar illustratief is bijvoorbeeld dat ik ergens bijna vol schoot van wat beelden van lege (!!) zwembaden.... Tja. :)

Sei Donne Per L'assassino
Smack that bitch up! Je mag best een beetje om giallo lachen, toch? Ik vond het in elk geval steeds komischer worden. Een echte stripheld met masker die de dametjes van een modehuis stuk voor stuk op gruwelijke wijze afslacht. Ja, hier werd de slasher en martelfilm uitgevonden. En hoe mooier het meisje hoe gruwelijker de dood. (Nonsens, maar leuk om te zeggen) Als je trouwens eerst iemand verdrinkt, en je snijdt daarna nog d'r polsen open, lijkt dat dan op zelfmoord? Ik bedoel, het hart pompt niet meer, hoeveel bloed komt er dan nog uit? Iets voor de medici. (Nog daargelaten dat van verdrinkingsdood je gezicht wellicht paars wordt) Naast al dit gehak, heeft de film ook nog duidelijk een Hitchcock-tintje, met Freudiaanse sensualiteit, Marnie-achtige meisjes met dagboekjes in handtasjes. Dat soort dingen. Wo ist der Tagbuch schrijft Het Masker. Dit was een Duitse productie, die ik in Italiaanse dub keek, terwijl ik achteraf gezien ook wel benieuwd was naar de Engelse, ik las dat de mannenrollen daar allemaal door 1 (!) voice actor werden 'gespeeld'. Qua oplossing van dit mysterie dacht ik heel lang op het goede spoor te zetten (Truffaut's de Bruid moordt in het zwart) Maar ook zij blijkt aan het eind een slachtoffer. Toch iets minder vrouwonvriendelijk dan ik dacht.

oh en Carlito's Way had ook wel Carlito's Dutch Angles genoemd kunnen worden. moet je toch als cinefiel effe opmerken voor die nerdpoints.

Carlito's Way vond ik als ik me goed herinner de eerste 20 minuten erg goed, daarna kakte hij gigantisch in. Destijds zaten De Palma en zijn journokornuiten zo op te scheppen over de scene in het station dat hij van te voren al waardeloos was.

oh, ze hadden gelijk ;) Collateral-metro stijl en liggend op de roltrap, und so weiter.

terzijde: gisteren nog een Lolmar, de NOS met de gebruikelijke 90 minuten lange ode aan Barcelona en een einduitslag van 2-1 voor 'het andere team'. NOS: wie waren dat eigenlijk? ;)

;) Ik ging even kijken toen Van Persie had gescoord. Niet dat ik me veel illusies maak. Wenger kennende gaat hij duf de deur openzetten in Neu Kampf, uitslag 4-0.

Bij een halfjaarlijks proefabonnement het Volkskrant Coen Brothers boek incl. 14 DVD's ontvangen.

Blood Simple eens gekeken, ik dacht deze film niet kennen, maar had hem al wel eens gezien, nooit beseft dat het een Coen Brothers film was.
Was weer genieten, geweldig plot en voor het eerst in lange tijd weer eens een film gezien waarin niets voorspelbaar is...nou ja tot op zekere hoogte natuurlijk, ik had de film al eens gezien.

The Man Who Wasn't There viel wat tegen, solide maar te strak in pak, wat te gesctructureerd - wat de film tegelijk ook weer goed maakt natuurlijk, het hoofdpersonage in beschouwing genomen...of juist niet? de droogkloot probeert immers zijn eentonige bestaan wat te doorbreken...ik ben er nog niet uit.

Ah, daar gaat het gedroomde verjaardagskado voor mijn broer...

geef 'm een duoticket voor True Grit, is ie ook weer compleet.

Blood Simple heeft het beste gebruik van zoemende insecten ever.
The Man Who Wasn't There begint heel fascinerend in mijn herinnering, maar raakt dat al snel kwijt. (of ik kon t gewoon niet meer volgen)

moet ik nog 'stannen' hier voor The Hudsucker Proxy?

wat bedoel je met 'stannen'? of stel ik nu een domme vraag?

nee is niet dom, ILX-slang, representen zeg maar, fan van zijn, 'verdedigen in de discussie' zoiets. :)

Ah ok :)
Ik ben al fan van The Hudsucker Proxy, dus dat 'stannen' kun je laten :)

gheh, ja zoiets dacht ik al en dat ik die film gaaf vind had ik ook al eindeloos ter berde gebracht zeg maar ;)

'ten berde' :P zie je ik kan beter ILX termen gebruiken

Opvallend overigens hoe trouw de Coens bij de verfilming van True Grit zijn gebleven aan de bron. Niet dat ik het boek van Charles Portis ooit gelezen heb, maar de eerste verfilming uit 1969 hevelt ook dialogen letterlijk over, zelfs dialogen waarvan ik had verwacht dat ze alleen maar door de Coens verzonnen hadden kunnen worden, zoals de lange, complexe zakelijke discussie tussen meisje Mattie en de handelaar. Ook het typische Coen-personage van de vreemde man die constant dierengeluiden maakt, komt in de eerste verfilming voor. De korte rol van de man met de kogel in zijn been, wordt in versie uit 1969 gespeeld door Dennis Hopper. Robert Duvall is bendeleider Lucky Ned Pepper.

Volgens sommige mensen lijkt actrice Kim Darby (Mattie in de eerste verfilming) op Justin Bieber, terwijl ik juist moest denken aan een jonge Thurston Moore:
http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit1.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit2.jpg

Op Net 5 start nu de symphatieke film I.Q.

sympathiek...

Poetry (Lee Chang-dong)
Zie voorpagina.

Les herbes folles (Resnais 2009)
Film die me zelfs op meta-niveau (Kijk mij eens lekker genre-benden!) niets wist te imponeren.

Des hommes et des dieux (Beauvois, 2010)
Tragisch verhaal en goed geacteerd. Zag ‘the fuss’ niet zo.

Honey (a.k.a. Bal; Kaplanoglu, 2010)
Dee me denken aan Bes Vakit en Kasaba, twee andere Turkse films die me heel weinig deden. Weinig dialoog, archetypische verhoudingen, veel natuur. Begrijp het idee, maar het raakt me gewoon niet. Turkse cinema is voor mij vooralsnog “Nee, behalve de stedelijke drama’s van Ceylan”.

The king’s speech (Hooper, 2010)
Formule-film volgens een boekje, waardoor je het heel erg zit te kijken als een variatie op hetzelfde voorspelbare thema. Wordt gered door de acteurs. En het heeft wel wat dat het grote moment van de film niet gaat over de vraag of team A de wedstrijd wint, advocaat B de verdachte vrijkrijgt, invasie C de oorlog kentert, maar over de vraag of koning D zonder stotteren de speech doorkomt.

Animal kingdom (Michod, 2010)
Australische film over jongen die na de dood van mijn moeder gedwongen wordt aan te sluiten bij het criminelere deel van de familie. Zonder dat ik mijn vinger erop kan leggen zou ik dit - ook zonder de accenten – kunnen herkennen als Australisch. Beste film van de week. And it has Ludo written all over it ☺.

oh ja Animal Kingdom, daar waren ze in FilmComment begin vorig jaar al in superlatieven over bezig. (Amerika loopt onhandig ver voor soms, want ik de film ongezien allang weer vergeten)
Michod zo'n beetje het grootste talent van onze tijd, in die trant. ik ben benieuwd :)

Sei donne per l'assassino
Volgens de dvd doos is Italiaans de originele taal. Maar goed, dat werd allemaal nogal eens internationaal aangepakt en hoofdrolspelers Eva Bartok, Mary Arden, Thomas Reiner en Cameron Mitchell zijn aan hun namen te zien geen Italianen en zullen wellicht in hun eigen taal geacteerd hebben. Anyway, nog wel iets opgevallen aan de kleuren, compositie, uitsnedes, cameravoering, styling, decors, etc, Ludo? ;)

heheh, nouuu, ik lette alleen maar op de donnas natuurlijk. ;)

maar de opening met het klapperende uithangbord is wel Burtonesk, en een mooie cirkel naar het einde.

Die donna's waren toch deel van een compositie, dude. :)

oh ja en van de uitsnedes.

Little Big Man
Pijnlijk overgewaardeerde picareske western, ik zal wel weer geen gevoel voor humor hebben. Maar Little Big Man bestaat vooral, zoals de titel al een beetje voorspelde, uit grapjes rond hoe klein Dustin Hoffman wel niet is... Hij speelt zowel de 122-jarige als de pakweg 15-jarige versie van zichzelf; in die laatste hoedanigheid zit hij bij domineesvrouw Faye Dunaway in de badtube, wanneer zij hem op alle plekjes wast en dingen zegt als 'oh but you áre a well grown man'. Dat soort humor dus. Little Big Man Dustin is opgegroeid bij de indianen, maar heeft ook een fascinatie voor een Nickelback-achtige yankee-generaal. Hij switcht de hele film kanten al naar gelang de omstandigheden. De grapjes bij de indianen zijn ietsje leuker. Alhoewel, er is een running gag rond een gay indian. 'The indians called him homoni' there's is no good english word for it. Wél best geinig is de oude geile chief, die allerlei visioenen heeft (of probeert te hebben). Dustin: grandpa what are you doing. 'Quiet the ponies are trying to tell me something'! Mel Brooks maakte ondertussen aantekeningen voor zijn Blazing Saddles denk ik, en hij wist het wel te comprimeren tot acceptabele lengte. Want Little Big Man duurt honderd-vier-en-veertig minuten. U leest het goed. Ellende :)

Rebel Without A Cause
Klassiekers waarvan het schandalig is dat je ze nog niet gezien hebt part 83. Dit is een prima film, maar ik had er eigenlijk nog meer van verwacht, dat krijg je ervan.. Zeker bedenkende dat de regisseur Nicholas Ray is, zou dit zeker niet tot zijn beste werk rekenen. Was ook 100 jaar geleden dat ik James Dean in een film zag. (Hoeveel maakte ie er sowieso? Nou ja minstens 2, East of Eden, een pruttige Steinbeck-bewerking) In Rebel bewijst ie zijn faam, Marlon Brando-stijl. Expressieve goede kop. (Hij is dikker dan ik zou verwachten, maar dat kon in de fifties misschien nog gewoon) De gezinssituatie van de rebel komt me wel bekend voor, maar daar moet ik maar niet te diep op in gaan. In elk geval heeft ie wel redenen om zich als een losbandige idioot te gedragen. Maar dé held van Rebel Without A Cause is natuurlijk Plato, die James Dean ziet en verliefd wordt en de rest van de film als een groupie achter hem aan rent. The Rebel heeft nauwelijks ook voor de arme Plato, misschien wel iets te weinig, ik bedoel gelijkwaardigheid zou niet passen, maar had graag gezien dat Dean hem ook nog een beetje nodig had. Nu is het wel erg eenrichtingsverkeer. Het personage van JD heeft enkel (en logischerwijs) vooral oog voor Natalie Wood, het pronte meisje van 16 dat tijdens de film ook nog even door enfant terrible Ray (43) versierd werd. Off with my head trouwens als dit niet een van Todd Solondz favoriete films is, niet alleen door de gay subtext, maar ook en vooral door het bittere cynisme van de suburban middle-class beslommeringen.

Sunshine State
Was alweer een tijdje geleden dat ik een Sayles zag, er veranderd nooit wat bij die man, maar dat geeft niks. Ik draai het riedeltje met plezier af. Sunshine State is gewoon weer Altman-mozaiek zónder actie. Dat was iets wat mis ging in een andere recente Sayles, het zelfs qua titel vergelijkbare microcosmos-werkje Silver City. Als altijd bevat deze Sayles weer een paar verhaallijntjes teveel, iets wat wel zou werken in een boek (Sayles is ook romancier, schreef ie niet eerst al zijn scripts als romans.. nou ja) In dit geval had ik het lijntje rond een wat ouder echtpaar geschrapt, die het lokale kuststadje waar alle personages zich bevinden proberen te promoten met piratenparades en allerlei meer schimmige deals rond investeerders. Sayles wilde ze waarschijnlijk niet schrappen voor 1 geniaal shot waar de man als een soort zelfmoordterrorist omgordeld met pakketjes corrupt geld op het toilet zit. Niettemin gebeuren er interessantere dingen elders. Een Afrikaans-Amerikaans echtpaar keert na jaren terug, op bezoek bij (schoon)moeder. Daar borrelen conflictjes uit het verre verleden, maar is er ook een nieuwe verre jonge neef die wel wat gezinsliefde kan gebruiken. Zeker de moeder vs. dochter strijd is interessant, met goed spel van de Mo'Nique achtige echtgenote. Familieproblemen vormen sowieso het hart van het verhaal, want we volgen ook de dochter van een lokale motelier, die inmiddels het establishmentje (tegen haar zin) voor haar blinde, oude pa runt. Ze is ontevreden, ze lijdt in stilte, typisch Sayles, het is geen Groot Lijden, maar gewoon de kleine tegenslagen van het leven die je gemaakt hebben tot wat je bent, zo loopt er ook nog een mislukte football-speler rond. Mooi.

Scott Pilgrim Vs. The World
Eerste 20 minuten erg om gelachen, daar beter dan het verglijkbare hysterische Kick-Ass, maar die laatste is toch wat consistenter geloof ik. Of Scott Pilgrim wordt gewoon een beetje saai. En dat ondanks de overdosis effecten en meta-humor. De film is 1 part The Warriors (comic book references en deze is wél echt op een graphic novel gebaseerd) en, nog veel leuker, computerspelletjes. Scott Pilgrim loopt door zijn leven als ware 't een 'alles in 1' computerspel. Er zijn referenties aan rpg's (continu statistieken in beeld) platformgames (muntjes uit verslagen vijanden en 1UP's!) en knokgames. K.O. brult Bill Hader, The Voice. (Vast ook van Tekken, in elk geval in die stijl) En dan zijn er nog een hele stoet aan geweldig leuke bijfiguren. Anne Kendrick als bitchy zusje die de arme Scott (Michael Cera trouwens) op de huid zit. En nog leuker, Kieran Culkin, dé held van de film, als zijn homoseksuele roddelende roommate. Ook de bandleden van Cera (hij speelt bas, kom maar op met die Guitar Hero grappen) zijn geinig, vooral de norse droogkloterige redhead drummer chick. Allemaal leuk toch, zou je zeggen, maar waar de film de mist in gaat is de hoofdpersonages. Die zijn namelijk net zo flat als de rest. De film draait om Scott's nieuwe vlam, en de pogingen haar exen te verslaan... Maar Scott blijft de hele film een wimp ('you're complaining about mé gaying up the place zegt Culkin) En het wordt nooit duidelijk waarom die meid nu al die moeite verdiend. Eigenlijk wel logisch eigenlijk dat in een computerspelletjesfilm er geen enkel momentje van geloofwaardige chemie/romantiek is. Dat heb je in die tussenfilmpjes op de Xbox ook niet. Nerdfantasietjes he.

die Little Big Man beschrijving kan toch eigenlijk niet zonder dit plaatje

http://3.bp.blogspot.com/_CSxvZqF0BqQ/TKmc45LmH5I/AAAAAAAABA0/_UPi3uGX8hY/s1600/little+big+man.jpg

artikel over Enter The Void op de voorpagina.
(een beetje een film die verbeeld hoe Ricco zich voelde ijlend in doodsnood na die mislukte bloedtransfusie)

Enter The Void
Zie voorpagina Subs.

Deux Hommes Dans Manhattan
Kennelijk was JP Melville zo onder de indruk van New York, dat hij prompt zijn gevoel voor timing verloor. Deux Hommes is een rommelige, eigenlijk gewoon matige noir - een curiositeit - waar de afzonderlijke elementen dan weer wél leuk zijn. Op de bonnefooi geschoten in New York (altijd mooi die docu-stijl) en met Melville zelf (eigenlijk helemaal geen acteur) in een van de 2 hoofdrollen. Tekenend voor het haperende ritme is meteen al het begin, waar we eerst een filosofische intro van een daarna niet meer terugkerende voice-over over de Verenigde Naties horen, om daarna in feite opnieuw te beginnen, met een nieuw langdradig intro, waar we kennismaken met Melville de journalist. Twee halve starts maakt geen hele zeg maar. Een of andere Franse diplomaat is niet op een VN-stemming verschenen en de Franse ambassade vraagt aan journalist Melville of hij niet in shabby Manhattan kan gaan zoeken, Melville neemt een Kevin Bacon-achtige sleazy fotograaf mee, die gedurende film zelfs in hectische momenten tijd vind om nog wat sterke drank naar binnen te gieten. Dit is dan weer wel leuk natuurlijk, en bij elke 'dame' (spreek t uit met een Fransoos-Engels accent) wordt de sfeer van de film ranziger. Eerst nog brave minnaressen van de diplomaat, maar dan een stoned Marilyn Monroe-achtig hoertje, om te eindigen in stripclub. Waarmee krijg ik die Amerikanen nou nog op de kast, dacht Melville, eureka, naakte Afrikaans-Amerikaanse danseressen! (Wel fraai altijd, zwartwit nudity, maar ok ik moet niet op de cinemaniac die Bette Davis adoreerde beginnen te lijken) Maar als de zoektocht van de twee Fransen om is eindigt alles stiekem toch met een anti-climax, en dan heb ik 't nog niet gehad over het hilarisch-neppe spanningselement in de vorm van een achtervolgende auto, die elke keer met een hoop orkestkabaal wordt benadrukt. En dat terwijl zelfs een naïeve kijker als ik al in de 4e minuut door had wie daar in zou zitten...

Brink Of Life
Van tevoren dacht ik, moet het nou niet eens klaar zijn met die Bergmans. Maar toch blij dat ik 'm gekeken heb. Al blijft een feit; gottegot wat heeft die man een wereldbeeld zegt. Bijna gênant pessimistisch. Brink of Life gaat over de 'maternity ward' van een ziekenhuis, een plek of joy toch meestal zou je denken. Maar laat het maar aan Bergman over om het Grote Lijden ook daar plaats te laten vinden. En natuurlijk wordt het meest vrolijke hoopvolle personage rücksichtslos afgestraft. Het doet de kijker pijn, maar aangrijpend is het ook. En de cirkel is mooi, want de film begint ook al met een arme lijdende vrouw die de ward wordt binnengereden op de brancard. De eerste 10 minuten zijn misschien wel de beste minuten over miskramen ooit op film. (Niet dat dat nu zo'n gangbaar onderwerp is) Het volgende uurtje babbelen en peinzen de 3 vrouwelijke hoofdpersonages, aan de zijlijn bijgestaan door dokters, verpleegsters en in 1 geval een Dirk Kuyt-achtige echtgenoot. Maar dan nadert Uur U, begint het lijden opnieuw. Bergman weet er op het eind in 1 geval nog net een positieve draai aan te geven, maar echt van harte lijkt het nauwelijks. Niet voor iedereen, dunkt mij, Fanny Och Alexanders was laatst op tv, ik had dat bij pa zitten hypen, maar die kon het al niet meer aanzien na een uurtje, 'heb je niet eens de Joodse koopman gezien' zei ik.. En dan laat ik nog achterwege dat F&A toch voor Bergman's doen behoorlijk warm is. (De tongue in cheek zedenkomedies buiten beschouwing latend he)

goh de kamer is ineens completer
http://img121.imageshack.us/f/afterhoursposter.jpg/

oh.. heheh.

eens kijken zo misschien dan

<a target='_blank' title='ImageShack - Image And Video Hosting' href='http://img121.imageshack.us/i/afterhoursposter.jpg/'>;<img src='http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg' border='0'/></a>

Uploaded with <a target='_blank' href='http://imageshack.us'>;ImageShack.us</a>

http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg

nou ja.