Filmforum

Opvallend overigens hoe trouw de Coens bij de verfilming van True Grit zijn gebleven aan de bron. Niet dat ik het boek van Charles Portis ooit gelezen heb, maar de eerste verfilming uit 1969 hevelt ook dialogen letterlijk over, zelfs dialogen waarvan ik had verwacht dat ze alleen maar door de Coens verzonnen hadden kunnen worden, zoals de lange, complexe zakelijke discussie tussen meisje Mattie en de handelaar. Ook het typische Coen-personage van de vreemde man die constant dierengeluiden maakt, komt in de eerste verfilming voor. De korte rol van de man met de kogel in zijn been, wordt in versie uit 1969 gespeeld door Dennis Hopper. Robert Duvall is bendeleider Lucky Ned Pepper.

Volgens sommige mensen lijkt actrice Kim Darby (Mattie in de eerste verfilming) op Justin Bieber, terwijl ik juist moest denken aan een jonge Thurston Moore:
http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit1.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit2.jpg

Op Net 5 start nu de symphatieke film I.Q.

sympathiek...

Poetry (Lee Chang-dong)
Zie voorpagina.

Les herbes folles (Resnais 2009)
Film die me zelfs op meta-niveau (Kijk mij eens lekker genre-benden!) niets wist te imponeren.

Des hommes et des dieux (Beauvois, 2010)
Tragisch verhaal en goed geacteerd. Zag ‘the fuss’ niet zo.

Honey (a.k.a. Bal; Kaplanoglu, 2010)
Dee me denken aan Bes Vakit en Kasaba, twee andere Turkse films die me heel weinig deden. Weinig dialoog, archetypische verhoudingen, veel natuur. Begrijp het idee, maar het raakt me gewoon niet. Turkse cinema is voor mij vooralsnog “Nee, behalve de stedelijke drama’s van Ceylan”.

The king’s speech (Hooper, 2010)
Formule-film volgens een boekje, waardoor je het heel erg zit te kijken als een variatie op hetzelfde voorspelbare thema. Wordt gered door de acteurs. En het heeft wel wat dat het grote moment van de film niet gaat over de vraag of team A de wedstrijd wint, advocaat B de verdachte vrijkrijgt, invasie C de oorlog kentert, maar over de vraag of koning D zonder stotteren de speech doorkomt.

Animal kingdom (Michod, 2010)
Australische film over jongen die na de dood van mijn moeder gedwongen wordt aan te sluiten bij het criminelere deel van de familie. Zonder dat ik mijn vinger erop kan leggen zou ik dit - ook zonder de accenten – kunnen herkennen als Australisch. Beste film van de week. And it has Ludo written all over it ☺.

oh ja Animal Kingdom, daar waren ze in FilmComment begin vorig jaar al in superlatieven over bezig. (Amerika loopt onhandig ver voor soms, want ik de film ongezien allang weer vergeten)
Michod zo'n beetje het grootste talent van onze tijd, in die trant. ik ben benieuwd :)

Sei donne per l'assassino
Volgens de dvd doos is Italiaans de originele taal. Maar goed, dat werd allemaal nogal eens internationaal aangepakt en hoofdrolspelers Eva Bartok, Mary Arden, Thomas Reiner en Cameron Mitchell zijn aan hun namen te zien geen Italianen en zullen wellicht in hun eigen taal geacteerd hebben. Anyway, nog wel iets opgevallen aan de kleuren, compositie, uitsnedes, cameravoering, styling, decors, etc, Ludo? ;)

heheh, nouuu, ik lette alleen maar op de donnas natuurlijk. ;)

maar de opening met het klapperende uithangbord is wel Burtonesk, en een mooie cirkel naar het einde.

Die donna's waren toch deel van een compositie, dude. :)

oh ja en van de uitsnedes.

Little Big Man
Pijnlijk overgewaardeerde picareske western, ik zal wel weer geen gevoel voor humor hebben. Maar Little Big Man bestaat vooral, zoals de titel al een beetje voorspelde, uit grapjes rond hoe klein Dustin Hoffman wel niet is... Hij speelt zowel de 122-jarige als de pakweg 15-jarige versie van zichzelf; in die laatste hoedanigheid zit hij bij domineesvrouw Faye Dunaway in de badtube, wanneer zij hem op alle plekjes wast en dingen zegt als 'oh but you áre a well grown man'. Dat soort humor dus. Little Big Man Dustin is opgegroeid bij de indianen, maar heeft ook een fascinatie voor een Nickelback-achtige yankee-generaal. Hij switcht de hele film kanten al naar gelang de omstandigheden. De grapjes bij de indianen zijn ietsje leuker. Alhoewel, er is een running gag rond een gay indian. 'The indians called him homoni' there's is no good english word for it. Wél best geinig is de oude geile chief, die allerlei visioenen heeft (of probeert te hebben). Dustin: grandpa what are you doing. 'Quiet the ponies are trying to tell me something'! Mel Brooks maakte ondertussen aantekeningen voor zijn Blazing Saddles denk ik, en hij wist het wel te comprimeren tot acceptabele lengte. Want Little Big Man duurt honderd-vier-en-veertig minuten. U leest het goed. Ellende :)

Rebel Without A Cause
Klassiekers waarvan het schandalig is dat je ze nog niet gezien hebt part 83. Dit is een prima film, maar ik had er eigenlijk nog meer van verwacht, dat krijg je ervan.. Zeker bedenkende dat de regisseur Nicholas Ray is, zou dit zeker niet tot zijn beste werk rekenen. Was ook 100 jaar geleden dat ik James Dean in een film zag. (Hoeveel maakte ie er sowieso? Nou ja minstens 2, East of Eden, een pruttige Steinbeck-bewerking) In Rebel bewijst ie zijn faam, Marlon Brando-stijl. Expressieve goede kop. (Hij is dikker dan ik zou verwachten, maar dat kon in de fifties misschien nog gewoon) De gezinssituatie van de rebel komt me wel bekend voor, maar daar moet ik maar niet te diep op in gaan. In elk geval heeft ie wel redenen om zich als een losbandige idioot te gedragen. Maar dé held van Rebel Without A Cause is natuurlijk Plato, die James Dean ziet en verliefd wordt en de rest van de film als een groupie achter hem aan rent. The Rebel heeft nauwelijks ook voor de arme Plato, misschien wel iets te weinig, ik bedoel gelijkwaardigheid zou niet passen, maar had graag gezien dat Dean hem ook nog een beetje nodig had. Nu is het wel erg eenrichtingsverkeer. Het personage van JD heeft enkel (en logischerwijs) vooral oog voor Natalie Wood, het pronte meisje van 16 dat tijdens de film ook nog even door enfant terrible Ray (43) versierd werd. Off with my head trouwens als dit niet een van Todd Solondz favoriete films is, niet alleen door de gay subtext, maar ook en vooral door het bittere cynisme van de suburban middle-class beslommeringen.

Sunshine State
Was alweer een tijdje geleden dat ik een Sayles zag, er veranderd nooit wat bij die man, maar dat geeft niks. Ik draai het riedeltje met plezier af. Sunshine State is gewoon weer Altman-mozaiek zónder actie. Dat was iets wat mis ging in een andere recente Sayles, het zelfs qua titel vergelijkbare microcosmos-werkje Silver City. Als altijd bevat deze Sayles weer een paar verhaallijntjes teveel, iets wat wel zou werken in een boek (Sayles is ook romancier, schreef ie niet eerst al zijn scripts als romans.. nou ja) In dit geval had ik het lijntje rond een wat ouder echtpaar geschrapt, die het lokale kuststadje waar alle personages zich bevinden proberen te promoten met piratenparades en allerlei meer schimmige deals rond investeerders. Sayles wilde ze waarschijnlijk niet schrappen voor 1 geniaal shot waar de man als een soort zelfmoordterrorist omgordeld met pakketjes corrupt geld op het toilet zit. Niettemin gebeuren er interessantere dingen elders. Een Afrikaans-Amerikaans echtpaar keert na jaren terug, op bezoek bij (schoon)moeder. Daar borrelen conflictjes uit het verre verleden, maar is er ook een nieuwe verre jonge neef die wel wat gezinsliefde kan gebruiken. Zeker de moeder vs. dochter strijd is interessant, met goed spel van de Mo'Nique achtige echtgenote. Familieproblemen vormen sowieso het hart van het verhaal, want we volgen ook de dochter van een lokale motelier, die inmiddels het establishmentje (tegen haar zin) voor haar blinde, oude pa runt. Ze is ontevreden, ze lijdt in stilte, typisch Sayles, het is geen Groot Lijden, maar gewoon de kleine tegenslagen van het leven die je gemaakt hebben tot wat je bent, zo loopt er ook nog een mislukte football-speler rond. Mooi.

Scott Pilgrim Vs. The World
Eerste 20 minuten erg om gelachen, daar beter dan het verglijkbare hysterische Kick-Ass, maar die laatste is toch wat consistenter geloof ik. Of Scott Pilgrim wordt gewoon een beetje saai. En dat ondanks de overdosis effecten en meta-humor. De film is 1 part The Warriors (comic book references en deze is wél echt op een graphic novel gebaseerd) en, nog veel leuker, computerspelletjes. Scott Pilgrim loopt door zijn leven als ware 't een 'alles in 1' computerspel. Er zijn referenties aan rpg's (continu statistieken in beeld) platformgames (muntjes uit verslagen vijanden en 1UP's!) en knokgames. K.O. brult Bill Hader, The Voice. (Vast ook van Tekken, in elk geval in die stijl) En dan zijn er nog een hele stoet aan geweldig leuke bijfiguren. Anne Kendrick als bitchy zusje die de arme Scott (Michael Cera trouwens) op de huid zit. En nog leuker, Kieran Culkin, dé held van de film, als zijn homoseksuele roddelende roommate. Ook de bandleden van Cera (hij speelt bas, kom maar op met die Guitar Hero grappen) zijn geinig, vooral de norse droogkloterige redhead drummer chick. Allemaal leuk toch, zou je zeggen, maar waar de film de mist in gaat is de hoofdpersonages. Die zijn namelijk net zo flat als de rest. De film draait om Scott's nieuwe vlam, en de pogingen haar exen te verslaan... Maar Scott blijft de hele film een wimp ('you're complaining about mé gaying up the place zegt Culkin) En het wordt nooit duidelijk waarom die meid nu al die moeite verdiend. Eigenlijk wel logisch eigenlijk dat in een computerspelletjesfilm er geen enkel momentje van geloofwaardige chemie/romantiek is. Dat heb je in die tussenfilmpjes op de Xbox ook niet. Nerdfantasietjes he.

die Little Big Man beschrijving kan toch eigenlijk niet zonder dit plaatje

http://3.bp.blogspot.com/_CSxvZqF0BqQ/TKmc45LmH5I/AAAAAAAABA0/_UPi3uGX8hY/s1600/little+big+man.jpg

artikel over Enter The Void op de voorpagina.
(een beetje een film die verbeeld hoe Ricco zich voelde ijlend in doodsnood na die mislukte bloedtransfusie)

Enter The Void
Zie voorpagina Subs.

Deux Hommes Dans Manhattan
Kennelijk was JP Melville zo onder de indruk van New York, dat hij prompt zijn gevoel voor timing verloor. Deux Hommes is een rommelige, eigenlijk gewoon matige noir - een curiositeit - waar de afzonderlijke elementen dan weer wél leuk zijn. Op de bonnefooi geschoten in New York (altijd mooi die docu-stijl) en met Melville zelf (eigenlijk helemaal geen acteur) in een van de 2 hoofdrollen. Tekenend voor het haperende ritme is meteen al het begin, waar we eerst een filosofische intro van een daarna niet meer terugkerende voice-over over de Verenigde Naties horen, om daarna in feite opnieuw te beginnen, met een nieuw langdradig intro, waar we kennismaken met Melville de journalist. Twee halve starts maakt geen hele zeg maar. Een of andere Franse diplomaat is niet op een VN-stemming verschenen en de Franse ambassade vraagt aan journalist Melville of hij niet in shabby Manhattan kan gaan zoeken, Melville neemt een Kevin Bacon-achtige sleazy fotograaf mee, die gedurende film zelfs in hectische momenten tijd vind om nog wat sterke drank naar binnen te gieten. Dit is dan weer wel leuk natuurlijk, en bij elke 'dame' (spreek t uit met een Fransoos-Engels accent) wordt de sfeer van de film ranziger. Eerst nog brave minnaressen van de diplomaat, maar dan een stoned Marilyn Monroe-achtig hoertje, om te eindigen in stripclub. Waarmee krijg ik die Amerikanen nou nog op de kast, dacht Melville, eureka, naakte Afrikaans-Amerikaanse danseressen! (Wel fraai altijd, zwartwit nudity, maar ok ik moet niet op de cinemaniac die Bette Davis adoreerde beginnen te lijken) Maar als de zoektocht van de twee Fransen om is eindigt alles stiekem toch met een anti-climax, en dan heb ik 't nog niet gehad over het hilarisch-neppe spanningselement in de vorm van een achtervolgende auto, die elke keer met een hoop orkestkabaal wordt benadrukt. En dat terwijl zelfs een naïeve kijker als ik al in de 4e minuut door had wie daar in zou zitten...

Brink Of Life
Van tevoren dacht ik, moet het nou niet eens klaar zijn met die Bergmans. Maar toch blij dat ik 'm gekeken heb. Al blijft een feit; gottegot wat heeft die man een wereldbeeld zegt. Bijna gênant pessimistisch. Brink of Life gaat over de 'maternity ward' van een ziekenhuis, een plek of joy toch meestal zou je denken. Maar laat het maar aan Bergman over om het Grote Lijden ook daar plaats te laten vinden. En natuurlijk wordt het meest vrolijke hoopvolle personage rücksichtslos afgestraft. Het doet de kijker pijn, maar aangrijpend is het ook. En de cirkel is mooi, want de film begint ook al met een arme lijdende vrouw die de ward wordt binnengereden op de brancard. De eerste 10 minuten zijn misschien wel de beste minuten over miskramen ooit op film. (Niet dat dat nu zo'n gangbaar onderwerp is) Het volgende uurtje babbelen en peinzen de 3 vrouwelijke hoofdpersonages, aan de zijlijn bijgestaan door dokters, verpleegsters en in 1 geval een Dirk Kuyt-achtige echtgenoot. Maar dan nadert Uur U, begint het lijden opnieuw. Bergman weet er op het eind in 1 geval nog net een positieve draai aan te geven, maar echt van harte lijkt het nauwelijks. Niet voor iedereen, dunkt mij, Fanny Och Alexanders was laatst op tv, ik had dat bij pa zitten hypen, maar die kon het al niet meer aanzien na een uurtje, 'heb je niet eens de Joodse koopman gezien' zei ik.. En dan laat ik nog achterwege dat F&A toch voor Bergman's doen behoorlijk warm is. (De tongue in cheek zedenkomedies buiten beschouwing latend he)

goh de kamer is ineens completer
http://img121.imageshack.us/f/afterhoursposter.jpg/

oh.. heheh.

eens kijken zo misschien dan

<a target='_blank' title='ImageShack - Image And Video Hosting' href='http://img121.imageshack.us/i/afterhoursposter.jpg/'>;<img src='http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg' border='0'/></a>

Uploaded with <a target='_blank' href='http://imageshack.us'>;ImageShack.us</a>

http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg

nou ja.

zo pas echt leuk zijn als ik dan naakt in de reflectie van de lijst sta gespiegeld (een eBay subgenre) maar nee :)

Falsche Bewegung
(Ook in weeklijstje)
Laatste en minste deel van Wenders' road movie trilogy, maar die mindere kwalificatie zegt dus echt naadje. Alice In Den Städten en Im Lauf Der Zeit zijn ten slotte twee van mijn favoriete films aller tijden. Falsche Wendung begint zonder meer op niveau; daar is Rüdiger Vogler alweer, die zijn hand door een ruit boort. Hij woont al veel te lang bij zijn moedertje, wil schrijver worden, en wordt daarom door malief op de trein gezet. Zoek het maar uit jongen ik zal aan je denken. De depressieve, in feite totaal apathische "schrijver" oefent kennelijk toch een zwaan kleef aan-effect uit, want gedurende de film sluit een groep medereizigers zich bij hem aan in deze zingevingszoektocht. Het eerste duo dat zich bij hem voegt is het meest aandoenlijk; een piepjonge, immer zwijgende vrij talentloze acrobate met een vaag bekend gezicht (het bleek later het debuut van Natassja Kinski te zijn) en haar vooral met hoed op Aart Staartjes-lijkende begeleider. (Geen idee of de 2 familiebanden hebben...) De oude man is een Duitser met een geheim, maar dat is dus eigenlijk een Duitser zonder geheim, want goh wat zou dat kunnen wezen. Hij belooft keer op keer aan Rüdi om zijn levensverhaal verklappen, maar het komt er heel lang maar niet van. (Misschien was het leuker geweest als ie het nooit had gezegd, alhoewel het roept dan eindelijk een reactie bij zijn kompaan op) Tijdens de treinreis spot Rüdi een mooie dame uit een passerende trein (misschien wel hét melancholische moment van de film) en ook zij weet zich bij de reisgenoten te voegen. Later volgt nog een dikke dichter met smeuïg Oostenrijks accent, recht weggelopen uit de krullenbol-losers wereld van Apatow. Inmiddels zitten de reisgenoten in de villa van een industrieel te filosoferen, en hier bekruipt deze kijker langzaam de reden waarom dit een film van ietsje minder niveau dan eerdergenoemden is. Het is allemaal te tonelig, wijsheden uitgesproken als doorwrochte filosofie-essays. Meer in de stijl van Der Himmel Uber Berlin, zeg maar. Niettemin zijn er hier weer tal van fraaie momenten, zoals wanneer de wannabe-dichter en de wannabe-schrijver tijdens een wandeling elkaar vol aanstekelijk plezier (en met een vleugje zelfspot) nieuw werk voordragen.

Angels With Dirty Faces
Wat minder dan The Roaring Twenties een ander Cagney/Bogart-vehikel wat ik betrekkelijk recent (nou ja) zag. En dat is eenvoudig te verklaren, want Bogart staat hier een jaartje eerder nog wat lager in de hiërarchie. Is ie in de Roaring Twenties de main aangever van Cagney, hier wordt die rol vertolkt door de wat saaie Pat O'Brien (als priester) en is Bogart meer een gangster op de achtergrond. Zijn gebruikelijke einde (Bogart delft tegenover Cagney altijd het onderspit in thirties-films) wordt zelfs in een paar seconden afgedaan. Cagney zelf schittert wel weer, samen met de Dead End Kids, die hier op hun flauwst zijn, bijna als een soort Muppet-show. (Inclusief cartooneske stemmetjes) De schoffies kijken op tegen Cagney die na een gevangenisstraf zijn oude buurt weer opzoekt. Hij komt bij Bogart halen waar ie recht op heeft, en brengt ondertussen de Dead End Kids op het slechte pad. Wie doet er wat aan!? In elk geval niet zijn dinnetje, die haar scrupules opvallend snel opzij zet. Dan moet tegenwicht komen van de priester (dat is O'Brien) dus, en zodra die man op stoom komt wordt de film vervelend en moralistisch. (Na een vrolijk 'what do you hear/what do you say, well what do you know'-begin) De laatste shoot-out wordt afgeraffeld, maar met reden, want het werkelijke einde is gewaagd. Zou dit de eerste film zijn met een prominente rol voor de doodstraf? Cagney als een soort Bjork wandelend naar het schavot (de stappen worden nog net niet geteld) en Pat O'Brien die hem zijn zonden probeert in te laten zien. Dead Man Walking en In Cold Blood zijn niet ver weg. Wordt de film toch nog best de moeite waard.

Suspiria
Zes meisjes voor de moordenaar was aardig, maar dit is meer wat ik me bij giallo voorstel. Zal ook een jaartje of 10 later zijn vermoed ik. Bruter, weirder en sleazier. Kortom, Dario Argento weet wat ie doet. (Hij is toch niet de pa van Asia?) Suspiria gaat over een meisje dat flipt in een ballet-academie, dat komt me vaag bekend voort.. En ze lijkt ook nog eens op het poppetje Portman. Dat is al vermakelijk, maar het wordt nog beter, er schijnt een remake van Suspiria aan te komen, geregisseerd door David Gordon Green (van George Washington) met in de hoofdrol... Jawel, Natalie Portman. Dat zal dan wel een flop worden, mensen denken toch, huh alweer Portman als ballerina, lamaar. In dat geval is het origineel ook al leuk genoeg, want de kleuren en de muziek alleen al maken de film de moeite waard. In het fabuleuze trippy intro komt het hoofdrolspeelstertje aan in Frankfurt (ofzo) in de stromende regen op zoek naar een taxi, en als ze daar dan in zit, lijkt het trippen al te beginnen want de opspattende waterplassen lijken door het rode schijnsel van winkels of koplampen wel bloed. De muziek helpt daar (en de rest van de film) ook goed mee, een soort proto-black metal, gecombineerd met omineuze celesta-belletjes. Geen riffs, maar wel akelige stemmen, zelfs wat gekrijs of verzin ik dat nou. Het plot van Suspiria is verder nogal gammel, van het type 'hee ik heb hier ineens een sleutel'. Bovendien zou ik het hoofdrolspeelstertje alle geheimen over de fucked up ballet-academie zelf hebben laten ontdekken, nu moet ze haar queeste delen met 2 andere meisjes. (Ok logisch is het wel, want er moet natuurlijk nog wel wat af te slachten zijn) Andere random goede scenes zijn de dood van een blinde door zijn trouwe begeleider (volgens mij een legendarische scene, ik meende 'm eerder te hebben gezien) En voor humor is ook plaats, als het balletdanseresje al snel is ingestort komt een evil docter haar een spuitje geven. Die acteur had echt zin in zo'n rol, moehahah. Het moet heerlijk zijn om in een giallo-film te spelen. Als slechterik ten minste.

Uun Homme Qui Crie
En we zetten een vlaggetje in Tsjaad, godmagweten waar dat ligt. Nou ja Afrika, ok. Maar ik zou het niet aan kunnen wijzen. Un Homme Qui Crie is geen Waiting For Happiness, op een paar momenten na dan, dit is arthouse wereldwinkel-territoria. Met name het plotverloop is voorspelbaar, en het gebruikelijke Grote Lijden en oh wat is Afrika zielig. Daarom is het eerste half uurtje, als de situatie van de hoofdpersonages nog normaal is, verreweg het leukst. Een vader (consequent champ genoemd, want ooit Afrikaans kampioen zwemmen) en zoon dollen in het zwembad. Ze zijn pool attendant in het vrij luxe oord, waar verdwaalde Westerse toeristen en VN soldaten zich ontspannen. Er gebeurt bijna niets en dus is het eigenlijk niet vreemd dat de Chineze bazin (de Chinezen gaan de wereld runnen, een mooi detail) de oudere pa degradeert naar 'gatekeeper'. (Een hondenbaantje in de hitte) Zijn hele waardigheid is afgenomen, maar in elk geval is ie nog niet ontslagen als zijn vriend de kok. Dit heeft allemaal iets treurigs en het heeft bijna iets westers middenklasse's problematiek. Wel mooi. Maar daarna kruipt de Afrikaanse problematiek het verhaal in met rebellen, legers etc. Allemaal redelijk mooi gefilmd, maar ik vond het mooist toch die vader-zoon relatie uit het begin, als zoon al weet dat hij het baantje van pa mag gaan overnemen maar niks durf te zeggen terwijl ze het zwembad opruimen na een dagje werken.

Un Homme Qui Crie natuurlijk

Hij is toch niet de pa van Asia?

Toch wel.

De films van pa met dochter zijn zelfs mijn favorieten (okay, Trauma met name voor de magische aftiteling die helemaal niets met het voorgaande heeft te maken.) Vooral La sindrome di Stendhal is heel creepy als je weet dat pa dat regisseert.

Het oeuvre is behoorlijk hit 'n' miss heb ik begrepen, ik heb er nog niet eens zo heel veel gezien (Profondo rosso, Il fantasma dell'opera, Tenebre, L'uccello dalle piume di cristallo, op de verlanglijst nog 4 mosche di velluto grigio en Il gatto a nove code).

Trolljegeren
Zo'n found footage film als Blair Witch Project of [•REC] en dat pakt deze keer vrij goed uit. Trollen jagen in Noorwegen, zoals te verwachten geen hoogstaande filmkunst maar wel zeer vermakelijk want goed gedaan.

Bringing Down the House
Beetje flauwe comedy met Steve Martin (of is dat een tautologie?), toch wel een paar lollige momenten omdat Queen Latifah.

Hard to Kill
Volgens mij m'n eerste Seagal. Zelfs in dienst is het er niet van gekomen om er een helemaal te zien. Cheesy, lekker wakker worden uit een coma ook met een zuster als LeBrock. Verder lekker veel schieten en wat een man toch, die Seagal. Vond de film alszodanig niet eens zo heel slecht, heb me tenminste niet verveeld.

Toch wel.

stoer. zal er dan ook eens van Argento met dochter bekijken, maar ik geloof dat er nog wat andere giallo-tips staan..

Dit moet ik toch echt effe posten hoor, gekke Japanners :)

https://www.youtube.com/watch?v=0W8fBsLYHcE&feature=player_embedded

https://www.youtube.com/watch?v=jedXNVZjMN4&feature=player_embedded#at=164

wow. en dat dan 2.5 uur schijnbaar. Ken Ishii... (ook van Taste of Tea, hiermee vergeleken een wondertje der subtiliteit)

(dus zo werd Leon Verdonschot geboren)

Sauve Qui Peut (La Vie
Eind jaren '70 was Godard inmiddels wel zo'n beetje in zijn huidige fase belandt. Corvee voor de filmjournalisten, die zuchtend en steunend kaas van man's werk proberen te maken. Het moet wel geniaal zijn toch? Dat is hard werken... En dan geldt Sauve Qui Peut nog als betrekkelijk toegankelijk. Niet dat er een echte verhaallijn is, meer episoden rond vrouwonvriendelijkheid. Wat soms pijnlijk uitpakt en soms Jiskefetiaans tragikomisch. In die laatste categorie valt zeker de viezige voetbalmakelaar die wat spelers van Ajax probeert te kopen (of eraan te slijten) terwijl ie op zijn hotelkamertje, gedurende de telefonische onderhandelingen, het hoertje Huppert keurt. 'Ga voor het raam staan'. 'Kleed je uit'. 'Jee die slet laat zich naakt aan de hele wereld zien'. Een stapje pijnlijker is weer een andere hoge pief die met een lagere medewerker en wederom dames van lichte zeden een stukje electrotechniek/perpetuum mobile knutselt. 'Als hij stoot, doe jij lipstick op, zuig jij aan 'mon truc', etc. In de andere kant van het verhaal loopt de Giel Beelen-achtige Jacques Dutronc rond, als een mislukte regisseur die Godard heet (jaja). Hij babbelt met andere vaders over ontluikende dochters ('jammer dat papa's nooit fysiek mogen worden') en maakt ruzie met zijn ex. Allemaal behoorlijk fout dus, maar (hier komt het filmnerdstukje) toch wel weer aardig in beeld gebracht, met vervreemdende slowmotion, rare synthesizermuziek en meer wiebelige trucs. Als we films beoordelen op 'verveelde je je niet', scoort deze zeker een dikke voldoende. En ik vraag me af of dat voor een Godard als Film Socialisme geldt.

The Box
Tis niet dat ik het niet van te voren wist hoor. Gewoon weer even lachen met Richard Kelly, die het nog altijd behoorlijk kwijt is, al is The Box wel een licht herstel vergeleken met Southland Tales hoor. Toch is enige kunde in acteersregie hem kennelijk totaal ontglipt, terwijl er hier best wat grote namen meedoen. Geloofwaardig worden hun personages nooit, wat misschien ook aan het script ligt. Een echtpaar uit de Suburbs krijgt op een dag een doos voor de deur gezet, van een creepy Langhella met halfweggebrand gezicht, een aardige visuele truc; wie op de knop drukt doodt 'ergens' iemand en krijgt een miljoen. Nu lijkt het echtpaar steenrijk, ze wonen in een kast van een huis, ze hebben beide een baan, man rijdt in een dure sportkar, maar toch moeten wij geloven dat ze in geldproblemen zitten. Misschien zijn ze te ambitieus, maar dit is gewoon een van die kleinigheidjes die niet goed neergezet worden. Helemaal hilarisch wordt het als de vrouw van het stel, tot dan schijnaar een dom ding (gespeeld door Cameron Diaz) naar haar werk vertrekt en daar een filosofieprofessor blijkt te wezen, die een college over JP Sartre geeft. Ik lachte me een bult, heb er de rest van de film nog om zitten grinniken. Toch luidt dat college de 10 minuten die The Box goed en geinspireerd is in, want daar confronteert een mysterieuze leerling Diaz met haar eigen lesstof ('hell is other people'). De knop van The Box is inmiddels ingedrukt en dan begint het schuldgevoel (natuurlijk). Het echtpaar bezoekt een feestje, krijgt daar opnieuw een box kado, en plots vond ik de film doodeng, X-files-achtig, beetje Shining ook wel. (Zelfde soort bruinige luxe huizen ook, en seventies) Maar net als ik denk brr dit moet niet te lang duren hoor, is de spanning alweer weg en houdt Kelly zich de rest van de film bezig met Knowing-achtige waanzin. Buitenaardse religieuze zut. Ook wel fout trouwens hoe de film suggereert dat van elk echtpaar dat de box krijgt het steeds de vrouw is die op de knop moet drukken. (En die daar dan ook voor moet boeten) Tuurlijk, Adam & Eva, maar juist daarom had het hier toch anders gekund?

Salaam Bombay
India is en zal onontgonnen terrein op filmgebied voor mij blijven. Heb nooit een echte Bollywood-kraker gezien, en ook dit is dat niet, want ik zie toch weer een behoorlijk buitenlandse crew. Je kunt Salaam Bombay met gemak de Slumdog Millionaire van de eighties noemen. Het hoofdpersonage is zelfs een chai wallah! Salaam Bombay is echter wel een heel stuk echter en schrijnender. Drugsproblematiek, ghetto-armoedeen kinderprostitutie vormen hier de hoofdmoot van het verhaal in plaats van de background story. Een jongetje rent weg van het plattelandscircus waar hij werkt (of het circus laat hem in de steek) waarna hij naar het nare Bombay trekt. De mierenhoop der mierenhopen, vreemd hoe die grootstedelijke armoede eigenlijk nog 100 keer erger is dan de armoede van een Afrikaans lemen hutje. De stad brengt dan ook veel meer creeps en gevaren met zich mee. Het jongetje sluit vriendschap met een junkie (je verwacht elk moment dat die zich aan hem gaat vergrijpen) maar dát blijft hem in elk geval nog bespaard. Verder gaat er echter weinig goed. Het is sappelen voor een paar roepies, hapsnap vertelt, opmerkelijk van de hak op de tak zelfs, de film vermijdt grote gebaren op aangename wijze. (Terwijl ik tegelijkertijd wil zeggen dat de film eigenlijk best een Dickensiaans epos had kunnen wezen) Dit blijft allemaal redelijk subtiel, om uit te komen op een sentimentloze (dus iets betere) versie van Central Do Station.

Salaam Bombay mag dan geen archetypische Bollywood film zijn (de acteurtjes waren letterlijk van de straat geplukt) met die buitenlandse crew valt het best mee, merk ik nu. (hooguit de editor en wat geldschieters)

De oude Sholay kan ik je aanraden hoor, da's echt een leuke Bollywoodfilm. Een soort western.

De Devdas remake was een goede nieuwe, overweldigende glitter en glamour maar toch ook wel een verrassend verhaal.

Ik heb er denk ik tegen de 20 gezien waarvan 6 horrorfilms wat natuurlijk enigszins buitenproportioneel is, dus ik ben ook geen deskundige. ;)

ik heb nog wel Pather Panchali gezien natuurlijk, maar da's arthouse-Bengaals.
ik zal Sholay op de lijst zetten. (die begint voor het eerst echt leeg te raken, en dan is leeg wel 80 titels, maar die zijn dan allemaal onvindbaar)

Ik kan Sholay zelfs wel voor je rippen indien nodig (hopelijk komt ie dan behoorlijk door de laatste scene heen, maar voor een dvd van €2,50 mag je niet klagen. :)

ik zie dat de director's cut (dik 3 uur waarschijnlijk) al op isohunt slingert, dus.. :) toch bedankt ;)

stukje over Animal Kingdom op de voorpagina

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/03/animal-kingdom.html

Black Swan
Even kort:
- Ik dacht eerst dat die vergelijking met Suspiria vooral berustten op het feit dat het beide horrorfilms zijn met ballet, maar één blik op het interieur van het appartement van Nina en haar moeder en je weet dat Aronofosky gewoon Argento-fan is.
- Het is een extreem goed gemonteerde film. Elke scene is nodig en brengt het verhaal vooruit. Ik heb The Social Network nog niet gezien, maar die moet wel heel goed gemonteerd zijn gezien het feit dat hij Black Swan verslagen heeft.
- Ik vond de cinematografie ook beter dan van Oscar-winnaar Inception, de cameravoering kwam exact overeen met de mentale staat van Nina.
- Zou het op locatie geschoten zijn? Zo ja: arme balletdansers die in die enge Cronenbergiaanse spelonken moeten werken!
- Aronofsky heeft gelukkig eindelijk zijn hang naar zwaarwichtigheid afgelegd. Geen sociale thema's; Black Swan is gewoon mean and lean ontregelende psychologische horror.
- Uiteindelijk zal het toch wel meer een cult dan een echt klassieker worden, vanwege te barok en te hysterisch. Eigenlijk is Black Swan een film als een goede deathmetalplaat: analytisch bekeken volkomen belachelijk, maar het komt wel aan als een mokerslag, onder meer dankzij een indrukwekkend technisch machtsvertoon (van zowel Aronofsky, Portman als de cameraman en editor.)

De muziek helpt daar (en de rest van de film) ook goed mee, een soort proto-black metal, gecombineerd met omineuze celesta-belletjes.

Klassieke soundtrack van Goblin. Inderdaad een inspiratiebron voor veel metalbands.

hm ik moet Black Swan ook snel maar 'ns kijken anders loop ik echt te ver achter de troepen an ;) (i know had vorig jaar november ofzo al gekund)

die Goblin-soundtrack daarna nog gedownload, maar werkt toch beter IN de film. (wat verder niets aan de kwaliteit afdoet natuurlijk, daarvoor is het ook een filmsoundtrack)

Die soundtracks moet je op vinyl kopen, want die cd's zijn door alle compleetheidsmanie met alllerlei alternate takes niet om door te komen.

Ik denk trouwens dat in Black Swan nog steeds een metafysische 'boodschap' zit, alleen kun je 'm (blijkbaar) makkelijker negeren. Ik vond het iig niet 'slechts' horror en het motief was me net iets te snel duidelijk. Maar goed, mooie cinematografie maakt veel goed (de finale met name) en dat verwacht ik toch niet echt van Inception of The Social Network.

Animal Kingdom
Artikel op voorpagina.

Mr. Arkadin
Arme Welles, heeft ie ooit een film gemaakt waarvan een definitieve versie bestaat? Mr. Arkadin werd ook weer flink door producers omgegooid, heeft ook eigenlijk een andere titel ("Confidential Report", geen idee wat Welles zelf wilde) en ook hiervan zijn weer minstens 7 versies en duiken nog wel eens nieuwe fragmenten op. Ik denk niet dat Mr. Arkadin overigens te redden valt, het is een nogal geflipte noir. Vooral dankzij de onbekende Peter Arden die de hoofdrol mag spelen. Hij doet dat barslecht, maar tegelijkertijd zo fanatiek en vol overtuiging, dat het toch eigenlijk wel weer grappig wordt. Bovendien lijkt hij op tig Hollywood-acteurs tegelijkertijd. Bovenal Christian Bale (uncanny bijna!), maar ook Michael Madsen (als het plot met zonnebril in Mexico belandt) qua stem is er dan ook een vleugje Mitchum en Ruffalo, en qua inzet is ie net zo batshit als Nicholas Cage. Zijn personage wordt door de indrukwekkend bebaarde Welles ingehuurd om diens eigen verleden te onderzoeken. Hij wil weten hoe hij toch aan zijn geld komt. Gevalletje anmnesia!? Jaja. Hier begint voor Arden een reis kriskras de wereld rond, in een in goede film noir traditie onnavolgbare maalstroom van ontmoetingen met excentriekelingen. Vooral Mischa Auer is weer eens gedenkwaardig, die heeft maar 2 minuten om van zijn vlooiencircusuitbater íets te maken. Het lukt hem. 'Kun je geen andere Pool zoeken om te ondervragen'. Terwijl Arden info verzamelt, doet Welles hetzelfde, een Verniaanse wedloop, met gevaar voor eigen leven, een meisje als inzet, en een leeg vliegtuigje boven Barcelona als eindresultaat. Ook Liechtenstein wordt trouwens nog even genoemd (ook toen al, in de fifties, een bankparadijsje kennelijk). Ik meende zelfs het slot van vorst Hans-Adam nog even te zien, maar misschien was het een ander Europees berglandschapje...

Dark Passage
(ook in weeklijstje)
En kort na Enter The Void alweer een soort Lady In The Lake-film. Deze werd door Delmer Daves nota bene in hetzelfde jaar geschoten. Cruciaal verschil, hier houdt men na iets minder dan de helft met het computergameperspectief op. Dat is ergens jammer, want die eerste veertig minuten zijn weer wel gewoon hilarisch knullig, maar als plot device is het ook absurd-logisch. Humphrey Bogart speelt namelijk een man wiens gezicht razendsnel én littekenloos voor een schamele 200 dollar verbouwd wordt. Op eigen verzoek, want hij wil als ontsnapte gevangene aan de politie ontkomen. Hóe hij überhaupt uit de gevangenis is geraakt is onduidelijk, en of hij werkelijk onschuldig is zoals hij zegt te zijn, wordt gelukkig ook nooit definitief bewezen, hoe hard hij zijn onschuld ook uitschreeuwt. Volgens mij kun je wel een case bouwen dat hij het al die misdaden wél heeft geplaagd. Mogelijke andere verdachten leggen allemaal heel toevallig het loodje. Zoals alles aan die backstory (en de personages onderling, dat is nog erger) van absurde ongeloofwaardigheden aan elkaar hangt, iets wat de film overigens ook wéét en de personages laat benadrukken. Het leukst aan Dark Passage zijn gewoon weer de ontmoetingen met zelfkant-characters, met name een bijna absurd lieve taxi-chauffeur, een eenzame trompettist en een sneue café-uitbater zijn weer memorabel. De transitie van via Bogart's ogen kijken, naar Bogart himself zien verloopt overigens met een fraaie tussenstap. Dan loopt Bogart rond als Kaurismaki's 'Man without a past' met zijn hoofd volledig in het verband. Vreemd genoeg maakt hij zich dan helemaal niet druk om door de politie te worden opgepakt, alsof je er dan niet verdacht uitziet. (Zeker als je bedenkt dat de politie hem later ondervraagt als hij een foutje over de sportuitslagen maakt) Voor de liefhebbers moet nog worden opgemerkt dat ook Lauren Bacall van de partij is. En als altijd hebben zij en Bogart weer een mooi huiselijk romantisch momentje, ditmaal onder het het genot van een jazzplaatje op de pick-up. Nou ja, niet letterlijk óp de pick-up, hè...

Mother and Son
Dit is zo'n Kiarostami-achtige zenfilm waarbij je genoeg tijd hebt om over allerhande zaken na te denken. Nou ja een kleine 70 minuten in dit geval, want Sokurov hield het ook kwantitatief minimalistisch dit keer. Heel even dacht ik zelfs dat de hele film in 1 stilstaand shot zou worden opgenomen, leek me iets voor hem, maar na een minuutje of 8 gaan moeder en zoon toch wat aan de wandel. En die omgeving is weer Tarkovskiaans sprookjesachtig platteland. En toen begon ik dus te denken of ik wel eens een Russische stadsfilm heb gezien. 12, die remake van de Angry Men, maar dat is binnen. 3 Rooms of Melancholia? Is in een kostschool in een segment, dus ook binnen, en de andere 2 helften zijn weer mysterieus platteland én Tsjetjeens spookstadgrauw. Die Grozny-bruine kleuren zien we ook in Mother and Son, waardoor de film ook doet denken aan een ander moeder-zoon verhaal op een Russische legerbasis waarvan ik de titel even kwijt ben. Nou, nog iets over deze film dan...? Ehh, ik dacht eerst dat we metaforisch door het leven van het oude moedertje zouden wandelen. De jongen draagt haar, en ze lijkt steeds jonger te worden, maar even later leek ik dat toch allemaal al dommelend verzonnen te hebben. Al is het wel een film over een naderend einde en afscheid, met gepaste fragmentarische klassieke piano-muziek.

waardoor de film ook doet denken aan een ander moeder-zoon verhaal op een Russische legerbasis waarvan ik de titel even kwijt ben

Alexandra, en dat blijkt ook een film van Sokurov, dus die gelijkenis is niet zo vreemd. Alexandra boeide me overigens veel meer dan Mother and Son

Serieus filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=bLF6sAAMb4s

En dan een grappig filmpje over hoe een film die slaagt voor de Bechdel Test zo te veranderen dat hij niet meer slaagt:
https://www.youtube.com/watch?v=1z0UudWrPKY

heh als Hans Teeuwen het zou doen zou het leuker zijn.

Bechdel test is grappig én geniaal.

Women in prison films komen makkelijk door die test … :)

Boondock Saints niet, kon ik net concluderen. of telt Willem Defoe in drag voor 2 vrouwen ;)

in de Volkskrant is Paul Verhoeven aan een filmklassiekers-rubriek begonnen naar voorbeeld van Scorsese's Personal Journey en Truffaut's The Films in My Life (die moet ik nog hebben). leuk :) zaterdag introductie, dinsdag eerste aflevering, ik neem aan wekelijks. Eerste keuze: Touch of Evil, met een iets te uitgebreide beschrijving van het beroemde openingsshot, maar daarna een behoorlijk Subjectictivistisch geformuleerde mening. (o.a. over hoe de studio versie beter is dan de director's cut) Nu is dat ook geen ekte ekte director's cut meen ik, maar eentje die na Orson's dood op diens aantekeningen gebaseerd werd. maar goed.

Thuis in de kast heb ik de dvd-uitgave liggen met drie versies van Touch Of Evil, maar aan vergelijkend warenonderzoek ben ik nog niet toegekomen. Het voordeel van de 'director's cut' is dat er geen openingstitels in de beroemde openingsscene zitten.

het wachten is op de multi-media versie Touch Of Your Evil, maak je eigen Touch Of Evil :)

Potiche (Francois Ozon, Frankrijk, 2010)
Kluchtige kapstok vol 70-ties camp voor de alfavrouw en -man van de Franse cinema. Depardieu als marxistische burgemeester is je al moeilijk voor te stellen, Deneuve als dichtend huismusje nog minder...
Van de geloofwaardigheid moet Potiche het dan ook niet hebben. Meer van het lekker gek doen. De Grande Dame die in Adidas-trainingspak rondjogt. De Grote Meneer en heur samen in een Peugeot 504 of bumpend in de disco. Daar doe je het voor.

The King's speech (Tom Hooper, Verenigd Koninkrijk, 2010)
Een formulefilm, maar je moet er maar opkomen. Het gestotter van koning George de Zesde - Bertie voor vrienden, vader van de huidige Britse koningin - als formule voor spanning.
Het gepsychologiseer - als tweedstgeborene altijd op een lager plan, beboemand worden door je vader, gepest door je broer - nemen we maar voor lief. Knap is de spanningsboog. Op het puntje van je stoel zitten tot de laatste lettergreep voor een stotteraar. Die kende ik nog niet.

is een sportfilm he (wie zei dat ook alweer?) man overwint handicap

The Boondock Saints
Lekker fout genieten in Pulp Fiction, de Sharia-editie. Het is jammer dat de twee hoofdrolspelers het tong in de wang-gehalte van het script niet hebben opgepikt, anders was het echt lachen geweest. De acteurs die de Saints spelen (die op eigen houtje een oog om oog tand om tand beleid tegen lokale criminelen voeren) doen dat met een soort Ethan Hawke/Di Caprio in een serieuze crime-film. In werkelijkheid bevat The Boondock Saints nauwelijks verhaal of diepgang, en is het gewoon een aaneenschakeling van 'mooi' gechoreografeerde, superbloedigerig slowmotion moordpartijen. En ja dat wordt leuk, dankzij één man. Willem Defoe. Over een film in je eentje redden gesproken. Al vanaf de eerste scene als hij met walkman met opera op een lijk bestudeerd is ie uitzinnig op dreef. Hij speelt dan ook een homoseksueel character (vandaar die opera ook weer zeker) dus dat is een pass voor foute handbewegingen, bitchy opmerkingen, valserige nichtenpraat én een optreden in drag als ware hij Polanski in Le Locataire. Wel weer typisch voor de nep-machoheid van een film als dit is als Defoe in bed met een andere man ligt (op zich gewaagd) hij die toevoegt 'dat hij toch geen fag is'. In het eerste uur van de film loopt Defoe als het ware achter de moordpartijen aan, op zoek naar clues, maar in hét moment van de film verklaart hij een moordpartij terwijl die als het ware aan de gang is. Hij dirigeert de zogenaamd goede schurken als een orkest. Tatatataaaa. Toch, dit is een beetje een herhaling van waar ik mee begon, maar Boondock Saints had met nog wat meer Defoe's echt beter geworden. Zo is de domme handlanger van de 2 broertjes zogenaamd een 'funny man', maar die acteur mist ten enen male Defoe's kwaliteiten, ad libs en improvisatievermogen. (In een speech komt de funny man niet verder dan ongrappig gescheld) Ron Jeremy heeft trouwens ook nog een cameo, die natuurlijk eindigt in een sexcabine... (Met bezwete snor: 'come to daddy')

The Holy Mountain
WTF. OMG. o_O :) Dat dus. Een soort Monty Phyton vermengd met heel veel naakte hippies, een flinke klodder Space Odyssee (zelfs een aap ontbreekt niet) én een dikke laag Luis Bunuel-religie. Dat laatste vooral in het meest fascinerende eerste half uur, dat Lynchiaans creepy is. Met de bekende gif images van vogels die uit lijken vliegen, gekruisigde geslachte dieren, kameleonnen en padden die worden opgeblazen, naakte indianen, en dwergen zonder armen en benen. De freakshow van de kermis is op celluloid gearriveerd, en het is toch gewoon genieten, ik kan het niet ontkennen. Het Jezus-achtige hoofdfiguur (die overigens eerst door George Harrison gespeeld zou worden, maar die had bezwaar tegen baderscenes waar zijn anus pontificaal gewassen wordt) belandt na het eerste half uur in handen van een Alchemist, die trouwens een Janelle Monae-achtige assistente bij had. (Vol gekladderd met Kabbalah-achtige symbolen, en natuurlijk naakt, zoals letterlijk elke vrouw in de film). Vanaf de ontmoeting met de Alchemist (die een of ander missie op poten zet naar de Heilige Berg) wordt de film meliger en ook meer random. We krijgen allerlei planeten te zien met excentriekelingen die niet onderdoen voor de films van Miike (waarvan Arnout laatst nog dat fragmentje postte). En toch ik probeer me nu een van die planeten-beelden te herinneren, maar door al die overkill blijft het niet meer zo hangen als die beginfase. (Een dikke zingende vrouw op een gigantisch toilet, ok...) Het laatste stuk is dan weer wel leuk, de Alchemist (overigens gespeeld door regisseur Jodorowsky zelf) heeft ook wel mooie oneliners: KILL YOUR MONEY! Natuurlijk is dit geen goede film, maar ergens toch niet te missen.

Fallen Angel
Zeer zwakke film noir, en dat zegt wat als ik dat vind. Hier komen we ook weer in die sympathie-discussies, Dana Andrews speelt wel een van de kloterigste noir-helden ooit. Boers, eikelig, totaal niet de charmeur die hij zou moeten voorstellen. Richting het einde heeft hij een spinstertje zo het hoofd op hol gebracht dat die I Love You I Love You schreeuwt en Andrews is eigenlijk net zo verbaasd als de kijker. Hij was dan ook uit op de liefde en lusten van een serveerstertje. Dat is dan weer wel begrijpelijk, want deze typische b-film heldin knippert koket met de ogen en draait gewaagd met rondingen, ze zoenen zelfs midden in de disco en dat in '45 ofzo. De eerste ontmoetingen tussen Andrews (die blut is) en in haar cafe belandt is nog wel aardig. Het meisje date met het hele dorp, draait als voorbereiding steeds hetzelfde zwoele liedje op de jukebox, en Andrews wil ook wel. Hij blijft dus maar in t dorpje hangen, 'teamed up' met een duo con artists die een soort Rasta Rostelli-show doen. (Het medium lijkt op Michel Preud'Homme van Twente). Voelt goed fout aan, herinnert dat Dutroux's slachtoffers An & Eefje ook na een bezoekje aan Rostelli van de weg werden geplukt. Maar deze con artists verdwijnen uit het plot, Dana Andrews blijft hangen, en uiteindelijk valt er toch een dooie. Op dat moment is de film het echter al lang kwijt in een wirwar van mislukte plotjes, die in de laatste 10 minuten in uitgebreide expositie moeten worden opgelost en uitgelegd. Echt heel slecht hoor, met Andrews die eerst een hele film op de vlucht is en dan ineens een deux ex machina-achtig idee heeft zodat de film beëindigd kan worden. Gelukkig maar.

Heh, The Holy Mountain is een geweldige film. Nu verder met Paradzjanov, die is temninste niet zo schoolmeesterig aan 't uitleggen. ;)

Holy Mountain...zoveel mooie beelden, maar ik zat na een kwartier wel op mijn horloge te kijken "OMG, nog meer dan uur van dit, pfff." Eindshot is natuurlijk super.