Filmforum

het is jaren geleden dat ik Morvern Callar zag maar heb altijd volgehouden dat de film alléén maar een ge-wel-di-ge soundtrack had.

als Bound geen 120 minuten duurt zet ik 'm denk ik toch op de lijst.

is t niet raar dat lesbo's kennelijk toch gepe.. nah te vroeg om hier over na te denken.

Bound, erg spannend. En Gershon...broeha!

http://img2.timeinc.net/ew/dynamic/imgs/090324/Gina-Gershon-Bound_l.jpg

Die stem van die andere werd ik nogal kriegel van, maar Gershon … broeha indeed.

Toen ik Bound indertijd (1996 alweer) in de bioscoop zag, wist ik van tevoren helemaal niets en dat maakte het verhaal extra spannend (ik heb je natuurlijk over de plot ;-)). Character actor John P. Ryan (Five Easy Pieces, The King of Marvin Gardens , It's Alive, Runaway Train) is in deze film weer ‘s lekker creepy bezig. Bound duurt slechts 108 minuten, dus zet 'm op je lijst, Ludo. Succes verzekerd.

Toen ik Bound indertijd (1996 alweer) in de bioscoop zag, wist ik van tevoren helemaal niets en dat maakte het verhaal extra spannend

Exact! Dat had ik dus ook. :)

ok dat wordt kijken.

kan ik nog even door over Motorama? cult genoeg dus helemaal op YouTube.
kijk bijvoorbeeld hiervan eens de eerste minuut (Drew Barrymore!) die groot op de vhs-cassette stond en 44 secondes screentime heeft.
en dan spoelen naar 3.40 voor de beste 5 minuten met Meatloaf ooit. (hij lijkt.. op Lars Ullrich?!)

https://www.youtube.com/watch?v=mursfZGIFOw

is t niet raar dat lesbo's kennelijk toch gepe.. nah te vroeg om hier over na te denken

:)

Annette Bening's personage had daar een mooie verklaring voor in TKAA (ik moest hem wel even googelen): 'Well, sweetie, human sexuality is complicated and sometimes desire can be, y'know, counter-intuitive. Um, for example, women's sexual responsiveness is IN-ternalized; sometimes it's exciting for us to see responsiveness EX-ternalized, like with a penis..'

not bad!
*wipes sweat is die potentieel incorrecte opmerking van mij ook weer geneutraliseerd.

TKAA is zo te zien nog niet voor het internetplebs beschikbaar. althans als je t zonder vastgeniete Jag Mich Elska ondertiteling wil (die Zweden zijn vaak verdraaid snel... )

Sometimes, kortom … 'tis toch whatever floats one's boat … net mensen weet je.

ik zit deze lijstjes door te werken:
http://www.criterion.com/explore/top10

en het is naast leuk om te lezen, ook wel cool om te merken dat George Sluizer's The Vanishing een paar keer wordt genoemd :) (en dan niet de remake he)

eens kijken hoeveel films ik op een lijst overhoud als ik van alle lijstjes de eerste 2 die ik niet gezien heb noteer (natuurlijk af en toe maar 1 of geen)
#filmnerdisme

Ja Thurston Moore en Steve Buscemi noemen Spoorloos.
Ik ken overigens 90% niet van de mensen die hun top 10 hebben samengesteld en dat percentage geldt ook voor de films die genoemd worden...:)

Ja, zijn leuk die lijstjes. Zo blijkt The lady vanishes opeens de beste Hitchcock te zijn :) Of zitten die andere gewoon niet in de criterion-serie?

weinig Hitchcock ja, zal inderdaad iets met de rechten zijn (een bekend probleem met Hitchcock films, waren er niet films van hem 30 jaar uit de roulatie, en niet de minste..)

Notorious komt ook nog langs.

die "chick" van.... Yo La Tengo. heeft smaak (Secret of the Beehive, vaker genoemd natuurlijk)
http://www.criterion.com/explore/132-georgia-hubleys-top-10

Aah Beehive! Binnenkort weer eens herkijken. Maar nu eerst (en nu betekent ook echt nu): Cria Cuervoooooos!

dat betekent een week dat liedje in je kop (hoog stemmetje: lalanou ja de tekst is me even ontschoten)

Porque te vas!

https://www.youtube.com/watch?v=1loDqJ_TN50

Man, wat een film. Ik blijf het gevoel houden dat die film slimmer is dan ik en ja, daar hou ik enorm van!

gheh die scene (of trailer) is eerie op een of andere manier. weirde film.

God, I love huge breasts, and this one’s got two of the hugest-est. Also, it’s a coming-of-age teen sex comedy, but with fascism! Also, the boobs.

Patton Oswalt (comedian) over (zou een quiz kunnen zijn...)

Amarcord

(lol ILX schrapt mijn 'enters')

Investigation Of A Citizen Above Suspicion
De Italiaanse titel is nog onmogelijker. Zegt wel wat over het literaire, zelfs duidelijk intellectuele gehalte van deze policier. (Is het nog een giallo?) Als de Italianen romantisch-nostalgische verhaaltjes prachtig geësthetiseerd gaan vertellen vind ik 't niets. Maar gecombineerd met misdaad werkt het wel. Denk aan Il Divo, en die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort. Van beide films heeft dit wel wat weg. Een politiecommisaris speelt sm-spelletjes met zijn dinnetje en vermoord haar uiteindelijk (da's helemaal in het begin van de film) waarna hij de rest van de film zijn schuld haast met een megafoon rondtoetert. Bizar. En een intense hoofdrol, van een George Clooney (remake!)-achtige kerel die bij opwinding werkelijk gaat snerpen als een megafoon. (En dat is driekwart van de tijd) Tussen het droppen van hints door maakt hij ook nog promotie, en houdt een Mussolini-achtige speech. Het is jammer dat de film in het midden wat verveeld (geen idee waarom eigenlijk, er worden nog verdachten gemarteld en er zijn flashbacks naar sexy scenes.. en toch) maar het Shakespeariaanse (nou ja) einde waar een groepje meerderen (met sigaren in nette pakken) zich rondom de moordenaar verzameld, maakt veel, zo niet alles goed. De schuld van deze burger wordt níet geaccepteerd!

Metroland
Hee, een roman van Julien Barnes op het wikke doek. Wist niet dat dat ooit gebeurd was. Tekstueel zit het hier dus wel snor (meer bakkebaard eigenlijk) met aardige ironische tegeltjes over het huwelijksleven en de bourgeoisie. Ik zei bakkebaard, omdat de jonge Christian Bale hier in de seventies is gesitueerd, in een rol waar de acteur eigenlijk nog iets te jong voor is. (Hij moet een dertiger voorspellen) Hij heeft huisje, boompje, kindje, maar dan krijgt hij bezoek van een oude vriend die dolende is en zijn rijke rijtjeshuisleven verafschuwd. Dat zaait twijfel. Helaas wordt deze Old Joy-thematiek te snel verlaten voor een lange flashback (kun je het nog wel een flashback noemen..) 10 jaar eerder is Bale (nu wel qua leeftijd op zijn plek) als jonge would be kunstenaar in Parijs. Fotografeert mooie meisjes, zijn eigen Nouvelle Vague levend. Het moet zeggen de filmisch beste scenes zitten tóch in deze passages (het is meer dat de potentie elders zat wat mij betreft). De eerste keer seks, klunzig zonder grappen, en dan... Emily Watson. Zijn latere vrouw, die hier bijna tegen beter weten verliefd op Bale wordt (hij heeft op dat moment een ander). De eerste scene waar Watson die liefde laat blijken op een treinstation is een knap stukje acteren, verlegen als een jong meisje (terwijl ze stiekem de oudste van de hoofdrolspelers was). Terug in de seventies komt de heimwee naar vroeger tot een soort van uitbarsting, maar die blijft (eigenlijk realistisch) nog braaf. Geen grote gebaren, en die bezoekende vriend komt er eigenlijk qua rol te bekaaid af.

Bound
Ja, lekker natuurlijk. Al ben ik het eens met Willems analyse. (Die ik probeerde te vergeten voor die open blik) De 2 fraaie dames in de hoofdrollen hier bestrijken samen zo'n beetjes alles what a man could want, no. Alhoewel, dat stemmetje van het Schuurmans-Betty Boop meisje. Dat houd je toch geen 10 minuten vol.. Een huwelijk met haar... Joe Pantiliano krijgt het voor elkaar, als een soort normalere hoofd-versie van Steve Buscemi. Hij speelt hier een money launderer voor de maffia. Letterlijk, in een visueel fraaie scene hangen de biljetjes aan de waslijn te wapperen. Visueel zit het sowieso goed hier, met die Wachowskis, in een van de eerste geweldadige scenes van de film druppelt bloed in de wc-pot. Ranzig en bruut, zegt eigenlijk in een subtiel beeld alles. (Helemaal aan het eind vliegt het bloed nog door de verf, ook mooi) Maar nu vergeet ik de dames bijna, die de film noir plot op poten zetten. En daar is de film toch wat ongeinspireerd. Ik dacht heel lang; ok Betty Boop LIJKT de femme fatale, het cliché bijna, dus zij zal het niet zijn. Ze wordt gewoon genaaid door de ekte ekte pot. Maar de oplossing die de film uiteindelijk biedt is simpel, en niet cynisch genoeg mijns inziens. Mooiste moment is de telefonische redding die Jennifer Tilly (ik zal ophouden met BB) brengt als haar maffiamannetje zich definitief in de penarie heeft gedraaid. Tot slot nog, die Pantoliani is prima, maar alle andere maffiosi hadden ook nog wel wat beter gekund. Met name de Godfather heeft verdomd weinig autoriteit.

Written On The Wind
Ik begon mijn Criterion-serie met deze. Die gasten hebben veeeeeeel films uitgebracht trouwens. Niks exclusief label. Ik noteerde eerst van die lijstjes alles wat ik niet zag, toen 2, en toen 1, anders zat ik hier in 2080 nog. Dit is een relatief minor werkje van Douglas Sirk. Ik denk toch dat die ene met de gospel aan het eind en het zwart-wit thema de enige is die je écht moet zien. Dit is degelijk werk van Rock Hudson en Lauren Bacall (insert hier flauwe opmerking over hóe zeer je Bacall in zwart-wit en níet in technicolor moet zien). Written On The Wind heeft een rijkeluissetting in een oliedorpje dat zelfs náár de oliebaronnen is vernoemd. De Hiltontjes vliegen van hot naar her op zoek naar de zin des levens. De Paris van de familie is misschien wel de gedenkwaardigste rol; zij zoekt het vanzelfsprekend in seks. Wachtend op Rock Hudson (haar jeugdvriendje) die nu niks meer van haar moet weten. Tekenend voor de film is dat de rol van Paris de eerste helft heel gelaagd lijkt, maar in de finale (vanaf het momentje dat ze bizar de mambo danst) wordt ze eendimensionaal, net zoals de hele film bij het toenemen der drama wat plat wordt. Toegegeven de finale is wel weer Douglas Sirk in grote melodrama stijl, maar die finale blijkt níet de finale, als er plots nog een rechtszaak volgt. Een rechtszaak met een bizar neppe spanning en een enorme U-bocht. Jammer.

in die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort

ik licht dit nog even eruit, want hier moet ik nog opkomen voor ik mijn weeklijstje inlever. ik weet zeker dat Vido Liber die film heel goed vond. een man zit in een hotel (of cafe) een beetje te wachten tot de maffia hem komt halen...

La Conzequenze dell'Amore (ik weet niet of ik het goed spel); geweldige film vond ik dat. Il Divo ook trouwens.

BENG de wasmachine! (en net mijn weeklijstje ingeleverd, dus nu laat ik daar maar in staan 'wie het weet mag het zeggen')

wel weer een vrij cryptische lastige titel.
lang geleden schreef ik er (niet eens hier) dit over:

De beste film van de week, zat aan het begin. Conseguenze Dell'Amore is een staaltje filmliefhebberij pur sang. De regisseur moet een aanstekelijk estheet zijn. De film zit vol met prachtige shots, kleine schilderijtjes. De surrealistische sfeer wordt nog versterkt door muziek. Een verzameling glitchende electronica, waaronder een nummer van Boards of Canada. Deze muziek contrasteert op fascinerende wijze met de statige dure omgeving waarin de personages zich bewegen. Heel vervreemdend. En dan is dat eigenlijk een maffia-film! Wel een hele ongewone dus. Toni Servillo is fantastisch als volkomen gedesillusioneerde (gedwongen) loopjongen voor de maffia. Dankzij de liefde probeert ie dan eindelijk iets aan zijn situatie te veranderen. Helaas, de gevolgen zijn gruwelijk. Natuurlijk. (Dat is dan wel conventioneel)

van dezelfde regisseur dus (leer ik nu pas! toch een duidelijke eigen hand)

(als Il Divo, voor de lurkers)

Jennifer Tilly uit Bound is trouwens ook een heel verdienstelijk pokerspeelster (inclusief prijzen op belangrijke toernooien)

na uitgebreid en diepgravend onderzoek zijn wij erachter waarom.

http://www.themadhat.com/images/jennifer-tilly-poker1.jpg

Wat een poker … eh … face. :)

Link) View more Comedy Sound Clips and Cartoons And Comic Effects Sound Clips

nah ja

je moet op die eerste klikken voor de JOEK

heh, precies.

LOL @ Bound::Jennifer Tilly::POT (en die "all-in" is op zichzelf ook wel weer lollig)

heheh die had ik nog niet eens gezien

eigenlijk bewijs voor de stelling :D

Traffic
Goh, dacht ik, Soderbergh doet een aardig Inarritutje. Maar Traffic komt net als Amores Perros uit 2000, dus niks copycat-gedrag. (Niet dat ik dat nu van Soderbergh verwacht) Het is gewoon dat de sfeer hetzelfde is: mozaiek, drugs, Mexico én Benicio del Toro. Die speelt een Mexicaanse agent die de drugshandel bestrijdt. Een onmogelijkheid natuurlijk in Mexico, waar zelf zijn oversten betaald worden door de drugskartels. Heb het idee dat het 10 jaar later alleen maar verder uit de hand is gelopen... Aan de andere kant van de grens is Michael Douglas de drugs 'czar', maar (en dat is wel typisch Innaritu-toeval) zijn dochter zit óók in de drugs. En op een hele andere manier. Het leukste puzzelstukje van dit mozaiekje wordt gevormd door Don Cheadle en Luis Guzman, 2 laconieke agenten die de boel vanuit busjes in de gaten houden. Niet echt onopvallend, want Catherine Zeta-Jones (weinig overtuigend als zogenaamd naieve en later fanatieke vrouw van een drugsbaron) komt ze gewoon limonade brengen. Soderbergh is een goede cinematograaf, en Traffic is ook bekend om het trucje dat de Mexicaanse helft van het verhaal in geel stoffig licht is gefilmd en de koelere Amerikaanse helft in blauwig licht. (Wat me dan doet denken aan van die lampen in lege bedrijfspanden die moeten verhinderen dat junks een injectienaald kunnen zetten) Traffic wordt goed en naturel verteld (de verhalen raken elkaar gelukkig slechts heel subtiel) zonder dat de film nu (ondanks wat explosies) spannend wordt.

Hannah Takes The Stairs
Staat bekend als een van de mindere mumblecore, dus mijn enige excuus om te kijken is Greta Gerwig. Pays off after 1 minuut ofzo, als ze handdoekpluis van haar tepels begint te plukken. Weten we metene weer dat we in een Joe Swanberg film zijn (van het nog veel explicietere Kissing On The Mouth). Greta speelt een meisje dat hopt van vrindje naar vrindje. De eerste lijkt wat op TMF vj Sascha Visser, lijkt eigenlijk goed bij haar personage te passen, maar dumpt haar toch. Dan komt mumblecore regular Andrew Bujalski, een vriendelijke inbetween relations dikzak, die dat niet doorheeft. Hij doet héél erg verliefd en bezitterig, terwijl Greta ondertussen klaagt dat hij niet genoeg tijd voor haar heeft. Foutje van de film, of teken van personages in verwarring? Het is met de entree van Bujalski en zijn kantoorkampoon (naam kwijt) dat de film wel wat leuker wordt. De collega van Bujalski pusht hem heel lief om wat met haar te ondernemen, maar gaat uiteindelijk zelf met haar er vandoor. De laatste scene tussen Greta en die nieuwste jongen is erg lief. Hij bekent aan de anti-depressiva te zijn, Greta weet het allemaal ook niet meer, maar gelukkig zijn ze soulmates, want ze spelen allebei trompet. Naakt. In Bad. Het is jammer dat Swanberg niet wat driftiger heeft gesneden in de improvisaties. Het acteren is niet best, en dus had hij wel wat meer open kunnen laten. Bujalski kán niet acteren dat ie huilt, laat dat dan ook niet zien. En zo zijn er wel wat meer van die duidelijke cue points die wat al te overduidelijk gemaakt moeten worden. (Daar had Swanberg omheen moeten editen bedoel ik, het was toch al duidelijk)

Hard Boiled
Criterion heeft natuurlijk een hoop Azie in de aanbieding. Waaronder dit spektakelstuk. Kan makkelijk wedijveren met Where Eagles Dare qua lawaai. Miljoenen kogels in Hong Kong. En in dit geval ook gewoon tientallen doden. 1 uur is dat leuk, het tweede uur wordt het vermoeiend. Dan maar snel terugdenken aan dat eerste, als de film ook nog wat nep-diepgang lijkt te hebben. Bijvoorbeeld in een geweldig leuk intro waar de hoofdagent een potje klarinet speelt. Hij wilde ooit muzikant worden, misschien is het maar een droom sowieso... Wat later in de film denkt ie er nog aan en verschijnt in een flits een drummer om meteen weer te verdwijnen. Ja voor wat mooie visuele geintjes kun je die Aziatische jongens bellen. Waar ze ook vandaan komen. Qua muziek is de koek na die eerste minuut trouwens op, en volgt de gangbare goedkope Hongkong-synthesizer meuk. Niet zo erg, als gezegd, het wordt toch overstemd door spectaculaire machinegeweer stunts, o.a. in een theehuis (met vogeltjes als decor) en een ziekenhuis (met babies!). Die laatste brengen bizar comic relief, als de hoofdagent en zijn vriendinnetje van het bureau zelfs nog tijd vinden om de baby's te midden van de shoot-outs watjes in de oren te stoppen! Bijna Grosse Point Blank achtig leip. Het valt nog mee dat ze de babycouveusekarretjes niet door de gangen gaan roetsjen/racen. Al komt 1 baby nog wel als geroepen om een vuurtje te doven. Behoorlijk vermakelijke onzin dus, al gaat er aan de slechterik-kant teveel mis. Eentje lijkt op Javier Berdem, maar is niet zo belangrijk. De Godfather is stoer (maar wordt snel afgeknald) waarna de nemesis (ik meen een jonge Tony Leung) van de dikkige hoofdagent (Chow Yun-Fat oid) overblijft. En die hebben hier allebei eigenlijk niet zoveel charisma.

Yun-Fat Chow is inderdaad de gewone agent (overigens vergat ik op te merken dat ie zo'n beetje elk vuurgevecht met een tandenstokertje in de mondhoek voert!)
maar Tony Leung speelt niet de nemesis, dat doet Anthony Wong. Leung is de undercover cop (een van de favoriete onderwerpen van die Hong Kong-knallers, denk maar aan het veel serieuzere Infernal Affairs)

stukje over Sid & Nancy (film van Alex Cox) online op de voorpagina

Sid and Nancy
zie voorpagina.

Musashi Miyamoto
Kwam er pas na een halve film achter, maar dit is natuurlijk gebaseerd op die vuistdikke Japanse klassieker van Josjikwaka. (Moesasji dus!) Ooit wel aan begonnen, maar nooit uitgekregen. Misschien toch nog 'ns proberen... Deze film is de eerste van 3 delen, het ontstaan van de superheld, zeg maar Musashi Begins! De film maakt het de kijker niet makkelijk, door in eerste instantie 2 gelijkwaardige karakters te introduceren. Twee maten op weg naar een veldslag, maar dat wordt niks waarna ze in een huisje van een oude dame belanden. (Die handelt in kruiden en gejatte sieraden) Op dat moment had ik dus nog niet door dat het om Musashi ging en dacht ik stiekem dat dit een Japanse versie van de Odyssee zou worden. (Er wacht ook nog een meisje op 1 van de helden thuis) Ik begon fanatiek gelijkenissen te zoeken, maar dat bleek al snel tevergeefs. De 2 vrienden gaan uit elkaar, 1tje loopt weg met de dochter van het kruidenvrouwtje, waarna Musashi naar huis gaat. Daar zijn ze niet blij met 'm (hij is een wandering schurk in hun ogen) en een lollige boeddhistische monnik hangt hem aan een boom. (Een klassieke scene uit het boek, in elk geval had ik 't toen dus door...) Musashi is een taaie, en bewijst een samoerai te zijn. Hij stelt het meisje van zijn maat tevreden, zij smeekt dat hij blijft, en (daar toont zich de Japanse aard) hij blijft niet natuurlijk voor d'r thuis, zoals in een Amerikaans einde zou gebeuren. Dit op zich eenvoudige verhaal wordt aantrekkelijk in beeld gebracht, met veel expres onderbelichte shots in een soort Japans technicolor. Geeft de film de gepaste mysterieuze look. Het acteren daarentegen is vrij droog, en, om terug te keren op het begin, stiekem vond ik het jammer dat het tweetal niet wat meer avonturen samen beleefde. Misschien ben ik toch meer voor de Odyssee...

3 Women
(ook in weeklijstje)
Dit is zo'n film waarbij je een beetje jaloers denkt: damn, hoe krijgt iemand het allemaal bedacht!? Altman had natuurlijk ook die stroke of genius in de seventies. En kennelijk haalde muze Shelley Duvall (Thieves Like Us!) het beste in hem boven. Waar Altman zich vaak op werk van anderen baseerde (Carvers Short Cuts bijvoorbeeld) schreef hij deze prent helemaal in zijn uppie. Sterker nog, de film ontstond na een droom die hij had. Die sfeer vinden we vooral terug in het bizarre einde, waar de drie dames uit de titel allemaal van rol (lijken te?) veranderen. Daarvóór is de film echter een scherp vrouwenportret, eigenlijk vooral van - hé Harry - Twee Vrouwen. Twee geweldige rollen, van Duvall (dus) en Sissy Spacek. Laatstgenoemde speelt een vreemd, kinderlijk impulsief meisje. 'I love minigolf!' Ze blaast zelfs belletjes in d'r cola. Zij wordt in een Californisch bejaardenkuurzwembad de collega van Duvall. Of het door het scream queen-imago van beide actrices komt, of omdat lichte gekte in Hollywood nu eenmaal altijd voor gevaar zorgt, je merkt meteen dat er iets niet helemaal pluis is. Op een heel diep-Freudiaans niveau. Duvall speelt een wat makkelijker te doorgronden, maar schrijnend levensecht prachtpersonage. Zo zegt ze ergens: 'I am not going to go out with him until he gets rids of that cold'. Een hele tragedie in een paar woorden. Duvall heeft klaarblijkelijk ooit een blauwtje gelopen, een man weigerde met haar uit haar te gaan, met een griepje als smoesje. In een running gag kucht hij ook steeds als hij haar tegenkomt. Maar het geniale is dat de Duvall die afwijzing in de fantasiewerkelijkheid waarin ze leeft, zo heeft omgebogen dat ze zélf degene is die (nog) niet met hem wil daten... De twee kuurbad-collega's worden later (op aandringen van Spacek) kamergenoten, waarna Duvall het meisje bij haar "vrienden" introduceert. Iedereen haat haar eigenlijk, behalve een vieze man die ook al in een imaginaire stuntmanwereld leeft... Vanaf het moment dat het kuuroord wat buiten beeld verdwijnt begint de creepy nachtmerrie-ondertoon langzaam steeds duidelijker te worden. Is het niet zo dat de vrouwen in een studentenhuis gelijktijdig gaan menstrueren? Hier gebeurt iets vergelijkbaars. Was Spacek eerst nog lief, nu begint ze Duvall dermate te adoreren dat ze haar hele persoonlijkheid overneemt. Eerst met dezelfde fouten, maar na een letterlijke klap lijkt ze alles te doen waar Duvall wel van droomde maar nooit durfde. Fascinerend en intens, met op de achtergrond nog de mysterieuze derde zwijgende vrouw, die zich uitdrukt in mystieke tekeningen, wellicht het symbool voor de staat van onderbewustzijn waarin ze alledrie leven.<

Madame De...
Ook bekend als The Earings of Madame De... Wat ietsje duidelijker is en vooral in de eerste helft klopt bij de lichtvoetigheid van de film. Althans op dat moment, want langzaam verduisterd deze prent van Max Ophuls. Een vriendelijke stilist, in een film die dan nog vol zwier ziet. Er wordt dan ook eindeloos romantisch gewaltzd. (De film zal wel in de tijd van Strauss spelen, in elk geval ná Napoleon en vóór de auto) Wanner het ook precies was, Ophuls zet die periode achteloos neer alsof het gisteren was. Op een onbeschrijfelijke manier is het heel aantrekkelijk gedaan. (Het verbaast me niet dat Wes Anderson fan is, klassieke Royal Tenenbaums-stijl zeg maar) De eerste helft vind ik t leukst, als een society-dame haar oorbellen verpatst; ze zit in de schulden. Haar man is een goedgemutste generaal, in de allerleukste scene babbelschreeuwt het echtpaar in hun gigantische villa elkaar vanuit hun beider bedden toe. Op dat moment lijkt het overspel (overigens van 2 kanten, maar de vrouw is de 'sjaak' zoals gebruikelijk) niet zo belangrijk. Maar halverwege raakt Madame ('een onwaarschijnlijke flirt' volgens de Generaal) verliefd op een Italiaanse diplomaat. En dan gaat ze toch echt te ver. Tijd voor maatregelen. (Stuur het kind op gedwongen vakantie!) De film verwordt langzaam tot een tragedie van Adele H-achtige proporties, en het lukte me niet helemaal om daar nog aan te wennen. (Zelfs het duel waarmee de film besluit kwam voor mij nog uit de lucht vallen!)

Summer Of Sam
Je kunt zeggen wat je wil van Spike Lee, maar zijn films bieden altijd spektakel. In dit geval omdat Summer of Sam aan de ene kant zo verbijsterend slecht is, en dat terwijl het hart van het verhaal eigenlijk bijzonder boeiend en tragisch is. Spike Lee had alleen al het overbodige vet eromheen weg moeten snijden, maar typisch genoeg lijken juíst die aspecten hem te interesseren. Het eerste wat opvalt zijn de vreselijke Jersey Shore stereotypes die rondlopen in het Italiaanse neighbourhood gedeelte van het verhaal. Misschien zijn die Guidos werkelijk allemaal oliedomme halvegaren. Het is hoe dan ook niet om aan te zien zo tenenkrommend. (Zeker als je er ook nog wat homoseksuele stereotypes doorheen gooit) De tweede laag die de mist in gaat is ook al dom, selfkicker Spike vond het klaarblijkelijk nodig zichzelf als reporter op te voeren, in semi-grappige Sweet Sweetback-achtige intermezzi, met wat racy jokes enzo. Volkomen ongepast, wánt de derde veel belangrijke laag is eigenlijk heel serieus, thriller-achtig in Zodiac-stijl. Er is gedurende de zomer een seriemoordenaar actief, in de intense openingsscène zien we hem al gestoord schreeuwen tegen geblaf van buiten. Die eerste scène blijkt nog t best, want de man komt later een pratende hond tegen (Lars von Trier zou tevreden zijn: KILL draagt de hond op!) Dus daar zit je met 3 verprutste lagen die ook nog eens (of dat vooral!) onderling elkaar de mist in helpen . Wat blijft er over? Nou, een hele goede hoofdrol van een Bruno Mars-achtige doorgesnoven John Leguizamo die me ook al opviel in Carlito's Way. Hij speelt een vrome kapper, die de hele tijd zondigt. Zijn vrouw is heel lief (Mira Sorvino), maar toch blijft hij het buitenshuis zoeken. Is dit een vlucht naar voren om zijn homoseksualiteit te ontlopen? Wellicht. Iemand die zo op zijn eigen manier problemen heeft met seksualiteit is Adrien Brody, die een weirdo punker speelt, die in homostripclubs werkt, maar intussen nauwelijks iets durft met het meisje dat een oogje op hem heeft. Hier komen we wél op Spike Lee kwaliteitsterrein, want met relatiecrises én erotiek kan hij heel veel. Er zitten allerlei dan weer lieve dan weer harde seksscènes in de film en de meeste werken prima. (Vooral weer die van Leguizamo en zijn arme vrouw die hem zo graag wil plezieren) Maar Leguizamo houdt misschien nog het meest van zichzelf, zijn eigen gespierde lichaam bewonderend of swingend op de dansvloer. Na het zwakke eerste uur, wordt het zodoende in de 2e helft (als het hart van het verhaal steeds harder begint te kloppen) toch nog boeiend.. Maar er had zóveel meer ingezeten.

Heaven Can Wait
Wat flauwe zedenkomedie van Lubitsch, die begint als een die Powell Pressberger film met de 'stairway to heaven'. Alleen hier gaat de dooie naar beneden en meldt zich in de hel, bij 'his excellency'. Een geweldige rol van Laird Cregar, die slechts 31 werd, maar iets leeftijdsloos heeft, precies wat je bij de Duivel verwacht. Hij is hier eigenlijk een sympathieke kerel, sympathieker dan de man (Don Ameche) die zijn levensverhaal begint te vertellen. Eindeloos schuinsmarcheren in rijk New York, er uiteindelijk vandaar gaand met een meisje uit Kansas. (It's not that I don't like Kansas, I just don't want to live there!) Dat zegt Gene Tierney, de ice queen die hier het goedmoedige vrouwtje speelt dat almaar bij de Casanova blijft. Ik vond het al snel irritant worden. Als de jaren verstrijken wordt de man een héél klein beetje grijs, maar Tierney, die wordt opgezadeld met een bizar cartoonesk oude dametjes kapsel. (Terwijl ze dan misschien 49 moet voorstellen) Misschien was het grappig bedoeld....

Billy Liar
Oef, deze hakt erin. Misschien wel mijn favoriete kitchen sink drama, samen met A Taste Of Honey. In elk geval het treurigste einde, het laatste kwartier is spannend én zo erg. De film begint nog zo vrolijk, Billy is (of lijkt!) een nietsnut die in zijn eigen fantasiewereldje leeft, terwijl hij zijn dagelijkse gangetje gaat. Hij fantaseert zich een verlichte dictator (parades!). Ook in het gewone leven kan hij het fantaseren niet laten (zo zegt hij een vader zonder been te hebben, en een zus in een ijzeren long). Op kantoor is die goofy humor heel geschikt. (Het is nota bene een begafenis bedrijf) maar in combinatie met vriendinnetjes werkt het liegen toch niet zo, zeker als je er 2 tegelijk probeert te hebben. (1 meisje houdt vooral van sinaasappeltjes en níet van zoenen) Maar dan verschijnt een derde meisje, een geweldige tomboy met een fraaie glimlach, ik zou ook wel met d'r willen trouwen. Billy wil dat ook wel, maar iets houdt hem tegen. Terwijl zij dé kans is om zijn leven te veranderen (hij wil eigenlijk scenarioschrijver worden). Zij steekt haar hand uit. En het lukt hem niet die te grijpen. In het laatste half uur storten alle leugentjes als kaartenhuisjes in, gaat alles mis, en móet de jongen gewoon het provinciestadje verlaten. In misschien wel de mooiste scene ziet hij naast zijn moeder in het ziekenhuis (oma) te wachten tot ie écht weg moet voor 'the last train'. In heel zijn houding smeekt hij zijn moeder om een aanmoediging. Ga maar jongen. Maar nee hoor. Tóch meldt hij zich op het station (spoiler) maar uiteindelijk staat hij met 2 pakken melk in zijn handen (als symbool voor zijn moeder, voor zijn niet opgroeien?) en dan gooit ie de pakken weg. Lege handen. Terug in de fantasiewereld. Eigenlijk een beetje als Ben X in die Belgische film, ik dacht zelfs lang dat het derde meisje gewoon alleen in Billy's fantasiewereld bestond (heb je hem weer..) Mooie film!

overigens vond regisseur John Schlesinger (naast Billy Liar ook van Midnight Cowboy) het einde helemaal niet 'sad', maar 'appropriate' voor Billy. Misschien was ie helemaal gek geworden in Londen ja.
en het leuke meisje is.. Julie Christie! hier nog niet zo intimiderend babe als later.
foto voor OMC
http://www.seanax.com/wp-content/uploads/2009/04/billyliar.jpg

Ha, dank. :) Toch wel een unieke vrouw.

Adrien Brody als punker in Summer Of Sam is lachwekkend om alle verkeerde redenen. Ik kan me de avond nog goed herinneren dat ik met twee vrienden Summer Of Sam in Kriterion zag. Ik zat me zo aan de film te ergeren dat ik, lang voor de helft van de film, eigenlijk de zaal wilde verlaten, maar ik bleef zitten om de andere twee niet in verlegenheid te brengen. Bleek na afloop dat de andere twee ook hadden willen weglopen, maar om dezelfde reden waren blijven zitten.

hehe, zit wat in (al heb ik een zwak voor Brody) zijn kapsel is hilarisch, in eerste instantie zo slecht dat het erop vooruit (!) gaat als ie zijn spikes voor een blonde hanekam omruilt.

http://www.stardusttrailers.com/gallery_film/Summer_Of_Sam%28230610121239%29summer_of_sam_1.gif

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTc4MTA0MDM2M15BMl5BanBnXkFtZTYwNzU5OTg2._V1._SX475_SY347_.jpg

http://historical-images.encore-editions.com/44-van-vechten-collection/500/400787-portrait-of-sidney-lumet.jpg

regisseur Sidney Lumet RIP. 86, maar toch was bovenstaande foto gemaakt door Carl van Vechten jarenlang zijn portret op Wikipedia (nu niet meer overigens..)

Dog Day Afternoon, 12 Angry Men, The Pawnbroker Serpico, The Wiz, en vast nog wel een paar goeie die ik hier vergeet.

Dijk van een regisseur, op zijn hoogtepunt in de 70s, met Serpico als mijn favoriet (mede door Pacino's beste rol ooit). Pawnbroker nooit gezien, maar daar gaat verandering in komen.

Network vergat ik (sorry Faye!)

en Prince of Thieves, maar die is wat minder (wel in de Serpico hoek)

Pawnbroker heeft de meest ontoepasselijke muziek ooit, dat heeft iets gaafs (verhaal over oude holocaust getraumatiseerde jood, muziek swingt als een tiet van Quincy Jones) niet dat joden niet zouden kunnen swingen ofzo. maar toch.

Rembetiko
Biopic over de rembetika zangeres Marika Ninou, die wat je noemt een zwaar leven had. Turbulente tijden in het Griekenland tussen de val van het Ottomaanse rijk en WW2. Veel wordt via de muziek verteld, maar ook duiken er soms historische beelden op. Het is geen action-packed film ondanks al die turbulentie, maar dat werkt juist wel. Dat tempo zal komen door de liederen waarmee de film is doorspekt. Gelukkig ondertiteld, maar helaas niet zo best (dat ik dat opmerk zonder Grieks machtig te zijn zegt wat). Toch raar voor een officiële (Australische) dvd. Wat ook een beetje vreemd is is de slechte playback op de instrumenten, dat moet zelfs een niet-muzikant opvallen. Toch een indrukwekkende film, zeker als je de muziek goed kent.

Grey Gardens
De favoriete film van Cocorosie? Zo snel ik me die 2 meisjes wel voor, over 40 jaar, kibbelend, volslagen van de wereld excentriek en steenrijk. De broertjes Maysles filmde voor deze documentaire een moeder (van bijna 80) en haar dochter (van in de 50) die een villa bewonen. Ze zijn voormalige socialites, geld is niet echt het probleem. Maar ja het huis verslonst zo. Er lopen dan ook katten, wasberen en 'the Marble Faun' rond. (Een wat mysterieuze jongen, die apparatuur binnenbrengt en misschien op een erfenisje wacht). Aan dat soort dingen denken moeder & dochter helemaal niet, moeder heeft een dagtaak aan het becommentarieren van dochter, en dochter aan mooi zijn. Vooral de dochter (Little Edie) máákt de film. Ze geeft het zelf toe; eeuwig kind gebleven. Geflopt in de samenleving, en nu onder hoede van moeder, dromend van New York (waar ze ooit een ster dácht te worden) Ze was ooit ook heel mooi, zien we op oude foto's, heck, zien we nu nog. Laaaaange benen in bizarre uitdossingen. (Permanent met hoofddoekje, want kaal, door de zenuwen om haar oude moedertje. Denkt ze zelf dan he) Respect voor de regisseurs die niet gillend gek werden, want echt de gespreksstof is heel, heel beperkt. Maar misschien bleven die op hun qui vive omdat Little Edie natuurlijk meteen verliefd wordt op een van hen. Bijna van een vermoeiende tragiek, maar dat geldt alleen voor de buitenstaander. Moeder en dochter zelf zijn eigenlijk wel tevreden. (Of is dát nu juist wat het zo tragisch maakt?)

Bob Le Flambeur
Hoe heette die film nou waar Gabin zijn comeback maakte als verlepte film noir-held. Deze heeft daar veel van weg, inclusief een ijzersterk eerste uur en een minder tweede. (Alleen Rififi draaide dat om, klaarblijkelijk in die Franse gangsterfilms) Bob Le Flambeur is geen kok die pannen in de hens zet ( ;) ) maar een gokker, voormalig bankovervaller die al 20 jaar op het rechte pad is. Hij is de nachtburgemeester van Montmartre, hobhelend van louche establishment naar restaurantje, af en toe krijgt hij zelfs een lift van een agent. Maar zijn geld begint op te raken, zijn geluk is ondanks het dubbelkopse muntje dat hij steeds opgooit verdwenen. Tijd voor een nieuwe heist dus. Als gebruikelijk in dit soort films zien we de voorbereiding zéér uitgebreid, en in dit geval logisch want de heist loopt to-taal anders. Ik dacht dat de film op weg ging naar een hilarisch, zelfs vrolijk einde, maar Melville vond een shoot-out toch noodzakelijk. Jammer. Maar het ging dan ook om dat eerste uur, waarin Bob zijn jongere maat wat lessen leert en een nog jonger hoertje oppikt. (Ik wilde een ode beginnen aan haar sensuele schoonheid, maar achteraf blijkt het kind 15...) Typisch genoeg had Melville haar dan ook letterlijk van straat geplukt. Mooist van alles aan deze film zijn trouwens een paar shots vanuit Bob's appartement, met op de achtergrond een of andere kathedraal.

Les Yeux Sans Visage
Esthetisch geweldige horror-film, niet dat ik 'm zo spannend vond, meer als een kort creepy verhaal. Een dokter (die een beetje lijkt op de vader van An of was het Eefje) ontvoert jonge meisjes, waar hij dan het gezicht van verwijderd, om op zijn dochter uit te proberen. Dochterlief loopt de hele film met een eng wit masker rond, want ja die operaties willen maar niet lukken, ondanks de hulp van een lieftallige assistente waarbij het ooit wel lukte. De film is berucht om een scene waar we een gezicht met pinnen en klemmen en al heel bloederig zien worden losgewrikt, een scene die inderdaad kan wedijveren met het oog dat werd uitgelepeld in die Bunuel-film. Qua plot loopt de film wel wat onhandig af, Parijse agenten lijken in een variant van de lokjood een mooi meisje naar de dokter te sturen, maar houden haar vervolgens zelf veel te slecht in de gaten. Misschien maar beter ook want nu kan 'Het Masker' wraak nemen. (Ze leek eerst nogal moreel ambigu, wat ook wel interessant zou zijn, alsof zij ook vond dat ze recht had op een nieuw gezicht)

Richard III
Ik herinner me een soort moderne Shakespeare bewerking waar Keanu Reeves meedoet, maar die speelde niet echt in een totaal andere tijd. Hier is Richard III naar een parallel universum verplaatst waar het Britse rijk (uiterlijk zo tussen WWI en WWII) aan internet strubbelingen ten onder lijkt te gaan. Ian McKellen speelt met aanstekelijk vilein plezier een van dé rollen van zijn carriere, als de oppernazi slechterik (Richard dus) die met veel gekonkel de macht grijpt. McKellen heeft een foute snor, richt zich af en toe rechtstreeks tegen het publiek en is sowieso in en in verdorven. (Moeders en dochters zijn niet veilig! Kleine prinsjes ook niet) Ik vergeet nog te zeggen dat alle dialogen letterlijk uit Shakespeare zijn overgenomen, waardoor je dus van die Vondeliaanse mooipraterij krijgt, dat eerst nog totaal wank-erij lijkt, maar halverwege moet je elke keer weer toegeven, Shakespeare is een genie. (Goh!) Werkelijk elke mededeling (een traan, een hart van steen) wordt in de meest bloemrijke taal gegoten. Erg van genoten dus, al is het rommelige actie-einde (en een stom laatste shot) wat jammer. Maar dat dondert verder weinig hoor. Nu alleen nog uitzoeken of dit nou de versie was die Criterion heeft uitgegeven (wat ik bedoelde) Kan best zijn dat er nog vele anderen zijn (ik zag in de NY Times almanak er al een met Laurence Olivier in de gauwigheid)

het was dus die andere Richard III die Criterion uit heeft gegeven, nou ja deze is ook de moeite.

De Gabin-film is Touchez pas au grisbi (lastig met dat 'slang') die is beter dan Bob Le Flambeur, maar Roger Duchesne kan zonder meer met Gabin wedijveren als de King of Cool, met zijn strakke witte coupe (zowel op zijn hoofd, als cabrio-kar)

Serpico is een film die ik vast wel eens gezien heb, maar waar ik me alleen de baard en de muts van Al Pacino van kan herinneren. Moet ik dus maar weer ’s t.z.t. een keer opnieuw gaan zien. Van die andere Pacino-film ...And Justice For All vergeet ik ook altijd vrij snel waar het over ging.

Van de films die ik van Lumet heb gezien is dit mijn bescheiden top 8:
1. Dog Day Afternoon
2. Network
3. The Verdict
4. Before the Devil Knows You're Dead
5. The Hill
6. 12 Angry Men
7. Fail-Safe (de serieuze versie van Dr. Strangelove)
8. The Fugitive Kind (met de unieke combi Marlon Brando en Anna Magnani)

verrek The Verdict ja met Newman verslaafd aan alcohol en de pinball-machine.