Filmforum

Changeling (Eastwood, 2008). Een opvallend zwakke Eastwood. Ik was toch redelijk tot behoorlijk gecharmeerd van zijn films, die altijd een zeer acceptabel basisniveau hadden. De kritiek waar ik me wel in kon vinden is dat het amper auteur-films zijn. Wat is nu eigenlijk de hand van Eastwood in pak hem beet Mystic river en Million Dollar Baby? Dat wordt er met deze film niet duidelijker op, want dit is zijn meest standaard film in lange tijd. Vrouw raakt zoon kwijt. Politie vindt zoon, maar het blijkt een heel ander ventje. Vrouw protesteert maar zit daarmee alleen maar de politie in de weg, die vervolgens maatregelen treft. Het lot van haar echte zoon ontvouwt zich langzaam. Met zulk materiaal heb je in principe een bom, maar Eastwood vervalt vanaf het begin in cliché-patronen (politie slecht, normale mensen goed) die op dito manier in beeld worden gebracht en daar ontworstelt hij zich niet meer aan. Blijft over een bewust langerekt einde waarin de vraag centraal staat of het echte zoontje nog tevoorschijn komt. Nee, het is allemaal te doorzichtig en gewoontjes. En Angelina Jolie doet wederom heel erg haar best. Lees: ze overtuigt me wederom niet.

Eastwood een auteur noemen is inderdaad lastig. Wat vorm betreft is hij puur degelijk en zonder opsmuk, maar dat zijn er meer. Inhoudelijk zijn er wel dwarsverbanden te leggen. Changeling heeft met Mystic River kindermishandeling gemeen en met Million Dollar Baby een sterke vrouw als protagonist. Ook opvallend is dat Eastwood wars is van hokjes. Changeling is dan ook lastig in 1 genre in te passen.

Changeling is ondanks de lengte onderhoudender dan de andere Amerikaanse film die afgelopen week in première ging: Pride & Glory (gezien in een vanwege het offerfeest bloednerveuze Pathe Munt). Lange tijd is dat een goed geacteerde, documentair aandoende film over corrupte politieagenten (je herkent de hand van co-scenarist Joe Carnahan die zich met zijn eigen film Narc uit 2002 in vergelijkbaar vaarwater bevindt) totdat de hoofdpersonages in de slotfase allemaal domme, ongeloofwaardige handelingen verrichten en je na afloop enkel kunt denken: nou en, eigen schuld dikke bult.

Ik vind Eastwood meer in het rijtje passen bij Ron Howard en Stephen Spielberg: regisseurs die altijd vakwerk afleveren, maar nooit echt diep weten te raken.

ja wat mth zei. Eens denken heeft die Eastwood een echte regieklassieker op z'n naam, nou misschien dan toch dat Mystic River wel, die was zeker erg sterk. Maar zijn filmografie bestuderend, zoveel heb ik er niet gezien, zeker niet van voor de jaren '90, waarin hij ook al bezig was. (maar ik was niet van plan ze te gaan kijken hoor)

Cahiers du cinema is altijd laaiend geweest over Eastwood als regisseur. Space Cowboys, A perfect world, Unforgiven, Bird en True crime haalden daar bijvoorbeeld allemaal moeiteloos de eindejaarstoptien. En hij staat tweemaal in het rijtje beste films van de nineties:

http://alumnus.caltech.edu/~ejohnson/critics/cahiers.html

De vraag hoe dat komt vind ik wel interessant. Vertegenwoordigt hij als geen ander het klassieke hollywood..?

Hm, Spielberg is dat toch nog net iets meer voor mij.

dat ze nog bestaan.. (Cahiers)

in Nederland kwam er ook weer een nieuw filmblad aan, hi-fucking-larisch getiteld Cut! Maar dat scheen zelfs volgens het GPD-dagblaadje van een Linda de Mol-achtig niveau te zijn. Helaas.

Ik vond alleen Unforgiven een echt sterke film, een film die ik altijd weer moet zien als ie op tv komt.
Het veelgeprezen Million Dollar Baby vind ik degelijk op zijn best, maar heel voorspelbaar en te 'conventioneel' in vorm (niet inhoudelijk), alsof Eastwood iedere poging tot originaliteit of 'net-iets-anders-proberen' opzettelijk heeft vermeden en hiermee een statement maakt...

Ik vond alleen Unforgiven een echt sterke film...

Le Fils de L'Epicier
Gemoedelijk niemendalletje. De pa van voetballer Deco heeft een hartaanval gehad en kan zijn RSV-bus niet meer rijden. Zoonlief (Nicolas Cazalé) is al jaren het Zwarte Schaap, zowel pa als broer haten hem, maar aangezien hij toch niets te doen heeft gaat hij (vanuit de stad) voor 't eerst in jaren terug naar zijn geboortedorp om de bus te rijden. Hij neemt zijn buurmeisje mee, die daar kan leren voor 'n examen. Het was leuker geweest als hij dat meisje in 't dorp tegen was gekomen en dat ie 'r daar dan aanspoorde wat met 'r leven te doen. In elk geval is dat ze iets met elkaar gaan krijgen natuurlijk zo helder als wat. De busrondjes zijn wel schattig, hadden nog wel meer naturalistische verkoopscènes in gemogen. Zo rijdt Deco bijvoorbeeld tig kilometer om bij een oude dementerende schapenherder een blikje erwtjes af te leveren, waar hij dan 4 eieren voor krijgt.

Lemon Tree
Een film over 't meest irritante conflict van deze tijd. (Israel vs Palestijnen) Het is gewaagd. Geen Palestijnse acteurs zover ik weet, maar Arab-Israeli's uit Nazareth, bekenden van Hany Abu-Assad. Of ligt dat toch in Palestina? Misschien ook wel. Hoe dan ook.. De premisse is wat ongeloofwaardig, de Israëlische defensie-minister gaat recht op de groene lijn wonen, waardoor de boomgaard die daar staat tegen de vlakte moet, als veiligheidsmaatregel. Ga dan midden in Tel Aviv wonen zou je denken. Misschien is 't een provocatie. Maar de defensie-minister is geen slechte kerel, eigenlijk hoeft 't van 'm niet, maar hij zit onder de plak van de veiligheidsdienst natuurlijk, opgefokte mannen met zonnebrillen. Een Israelische soldaat die in de nieuwe wachttoren zit, leert psychometrie/logisch redeneren. En de vrouw van de boomgaard is woest. Rechtszaken en toenadering tot de jonge advocaat die ze heeft ingehuurd. (Wat de patriarchale Palestijnse dorpsgemeenschap dan weer verachtelijk vind) Grote vraag is natuurlijk hoe de film deze kluwen opgaat lossen zonder partij voor 1 van beiden te kiezen? Een laf compromisje dus.

Factory Girl
Makkelijk de beste van deze "ach gaat wel"-3, en viel me eigenlijk reuze mee. Edie Sedgwick (Sienna Miller) is een getroebleerd mens, die in New York in de entourage van Warhol terechtkomt en daaraan onderdoor gaat. De film is wat al te anti-Warhol. De man (Guy Pearce) is 'n idioot van Wacko Jacko proporties die mensen gebruikt. Best mogelijk, maar Edie is er zelf bij en is wel heel naief. Haar pa (James Naughton) is ook al geen lieverdje, zo leren wij in een sterke restaurantscène en Warhol blijkt een slechte vervanger. Dan duikt Bob Dylan himself op, alhoewel Hayden Christensen in de credits "Musician" wordt genoemd, die, als de wijze Messias die hij natuurlijk is, Edie even flink de water zuigt. (Je krijgt prompt meer sympathie voor Warhol) Maar uiteindelijk laat ook Dylan haar in de steek. De muziek is ondertussen prima, ik moet me 'ns verdiepen in Tim Hardin. Nico en co. zijn er ook nog even. Film neigt op 't laatst naar 't sentimentele/melodramatische, maar daar is op z'n tijd ook niks mis mee.

The best of Clint Eastwood? Zijn debuut Play Misty For Me (1971) is een uitstekende psychologische thriller. Eigenlijk volg ik Eastwood als regisseur pas sinds begin jaren negentig en dan is het afwisselend raak & mis. De meest belabberde film die ik van hem gezien heb is Absolute Power. Erg goed (in willekeurige volgorde): Letters From Iwo Jima, Mystic River, The Bridges Of Madison County en Unforgiven.

Gisteren viel de Sight & Sound bij me op de deurmat met o.a. de eindlijst van 2008:

1. Hunger
2. There Will Be Blood
3. Wall-E
4. Gomorrah
=5. Un Conte De Noël (Arnaud Desplechin)
=5. Entre Les Murs
7. Of Time And The City (Terence Davies)
8. Happy-Go-Lucky
=9. La Mujer Sin Cabeza (The Headless Woman) (Lucrecia Martel)
=9. Låt Den Rätte Komma In (Let The Right One In) (Tomas Alfredson)

Het merendeel van deze titels heb ik nog niet gezien. There Will Be Blood en Happy-Go-Lucky maken zeker een kans in mijn eigen eindlijst. Hunger en Entre Les Murs ga ik hopelijk de komende week zien.

Gomorrah komt pas begin 2009 bij ons uit. De Deense horrorfilm Let The Right One In draaide begin dit jaar in in Rotterdam, maar heeft (vooralsnog) de Nederlandse bioscoop niet gehaald. De film staat wel al op de 198ste plaats in de top 250 van imdb (voor wat dat waard is). Zowel de documentaire Of Time And The City als de film van Lucrecia Martel (maakster van o.a. het sterke La Niña Santa/The Holy Girl) staan op imdb.com nog niet vermeld voor een Nederlandse bioscoopuitgave.

De individuele lijstjes in Sight & Sound maken een beetje wanhopig - er is heel veel moois dat nog gezien moet worden. Waar haal ik de tijd vandaan!?

Clint. Zijn 70s werk is sowieso onderschat: High Plains Drifter is fantastisch en The Gauntletis opperbeste post-Watergate paranoia. Na onzin als Firefox werd hij opeens arty maar maakt eigenlijk vooral vakwerk dat het goed doet op een vrijdagavond als er niks op tv is. Zoals die hilarische draken Absolute Power en Blood Work. Unforgiven is destijds omhoog geschreven, is zijn waarschijnlijk zijn beste na de 70s, maar overgewaardeerd.

@Vido:
Gisteren begonnen met de inventarisatie voor mijn lijstje. Net als jij: There will be blood en happy-go-lucky zie ik er wel instaan. (Hunger niet.) En er is niets leuker dan in januari de lijstjes door te nemen en genadeloos aan het downloaden te slaan...

@OMC:
Kan me herinneren dat ik als tiener genoten heb van Every which way but lose, alsmede Any which way you can. Maar dat betreft vast geen memorabele cinema. Play misty for me is net als de Dirty Harry's een degelijke driesterrenfilm volgens mij.

Misschien is 't een provocatie.

Ariël Sharon woonde als ik het me goed herinner in Oost Jeruzalem in een huis met een hele grote Israëlische vlag erop. Misschien is het daar op gebaseerd?

De Deense horrorfilm Let The Right One In

Zweeds (en gefilmd door een Nederlandse cameraman.) Het is ook niet echt een horrorfilm, het past meer in het rijtje bij Cronos en Ginger Snaps. Zelf heb ik niet zoveel films gezien dit jaar, maar ik vond Il Y A Longtemps Que Je T'Aime en natuurlijk Darjeeling Express erg goed.

Wat is er 'niet echt horror' aan Cronos en Ginger Snaps?

Ariël Sharon woonde als ik het me goed herinner in Oost Jeruzalem in een huis met een hele grote Israëlische vlag erop. Misschien is het daar op gebaseerd?

ik denk niet dat 't ergens op gebaseerd is, maar inderdaad van Israelische politici kun je veel verwachten, dus dit eigenlijk ook wel..

de vrouw van de minister van Defensie is trouwens een van de attracties van de film ;) Hebreeuwse Maggie Gyllenhaal. Zij is ook de "goeie" zeg maar, die toenadering zoekt enzo.

Wat is er 'niet echt horror' aan Cronos en Ginger Snaps?

Het fantastische/enge is bijzaak, het zijn meer een drama en een komedie met een fantastische component.

Ach so, als je zo'n enge definitie aanhoudt... :)

Smultronstället ('Wilde aardbeien', Ingmar Bergman, 1957, Zweden)
Hé, Bibi Andersson! ... ... ... zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz Huh? De ridder van vorige week als pompbediende? zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzrrzZijnssgildknaap als zoon? rrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz ... Wat? Afgelopen?

De woensdagse Knorbergmania's -- het verliefde stel op de voorste rij, wij, de eenling verderop en de leesclub op de achterste banken -- kon de ogen collectief niet open houden. Op zich een kansrijk gegeven: een doorleefde medicus zijn eredoctoraat via een roadmovie laten ophalen in de stad waar zijn enige zoon woont. Maar, wat ons betreft, werkte het voor geen meter. Die dokter was al sympathiek aan het begin. Zijn schoondochter (Bibi!) kon maar niet duidelijk maken, waarom schoonpa een kille, egocentrische man was, en waarom ze bij zijn zoon was weggegaan. En de clowns die de autorit onderweg sjeu gaven, bleven buitenstaanders.

De eerste tegenvaller, hopelijk geen cesuur.

O ja, de overlevers van vorige week --die na de tempest wakker werden op het verlaten strand-- waren de kermisklanten.
(En pardon, de schoondochter was natuurlijk Ingrid!)

wat!? Heb altijd volgehouden dat Wild Strawberries een van Bergman's beste is :) (maar tis lang geleden, ik schreef 'r toen het objectivistische volgende over: Wild Strawberries, eigenlijk Smultronstället, was mijn 2e Bergman film. De film heeft best een aardige magisch-realistische sfeer, met het oude hoofdpersonage dat door zijn herinneren loopt. Dat kennen we natuurlijk van Woody Allen's Deconstructing Harry, die met die film eer bewees aan Wild Strawberries. Daarom was het goed 'm eens gezien te hebben. Vergroot mijn waardering voor dat werkje. Wild Strawberries zelf is ook niet gek, vooral het komische trio lifters, is curieus en amusant. Zij reizen met de dokter mee, die op weg is naar Lund en ondertussen wat op zijn leven (en de verkeerde keuzes) reflecteert. (Zie About Schmidt, voor een variatie)

‘Klamme handen blijven uit,’ schrijft Olaf op 10 oktober over Hunger (Steve McQueen, 2008). Die klamme handen bleven bij mij ook uit, maar ik was verder toch wel onder de indruk van dit regiedebuut. Ik heb de film niet gezien als sociaal drama, maar als een visueel gedicht over ontmenselijking en opoffering. Het contrast tussen het realisme van 4 Months, Three Weeks, Two Days is ook te groot. In de Roemeense film zijn de personages bij lange na niet zo abstract als in Hunger, wat het meeleven in 4 Months vergemakkelijkt. Het zijn vooral de details die in met name de eerste helft van Hunger in al hun eenvoud krachtig overkomen (de kapotte vuisten, de lege straat, de vlieg, een dwarrelend pluisje). Ik was even bang dat ik de film zou gaan ruiken. De lange dialoog (1 shot van iets meer dan 17 minuten vanaf statische camera) is niet alleen verrassend en sterk geacteerd, maar ook een broodnodige verluchtiging in een zwaar verhaal (althans tijdens de koetjes en kalfjes bij aanvang van het gesprek tussen Bobby Sands en de pastoor). De symboliek in de slotfase is wat te zwaar aangezet. Het is geen tunnel of deur (zoals Olaf in oktober opmerkte), maar de herinneringen aan de duisternis van het bos dat groot gapend staat te wachten.

In de brievenrubriek in de nieuwe Sight & Sound merkt een van de lezers overigens scherp op dat de overeenkomsten tussen Hunger en The Passion Of The Christ opvallend groot zijn. Toeval of opzet?

Edit: 'Het contrast met het realisme van...'

The Descent (Neil Marshall, 2005)

Zes stoere, afgetrainde vrouwen gaan op survival in een afgelegen grot.
Wat ze bezielt begrijpt niemand.
De wesp zoemend rond mijn glaasje prik is voor mij al voldoende opwinding.
Scherpe rotswanden, het noodzakelijk gebruik van touwen en kabels om een overkant te halen, pikkedonker en battterijen die kunnen opraken...er is geen mens die dit leuk vind.

Er moet ze een lesje geleerd worden denk ik nog en dat gebeurt dan ook.

Degelijke horrorfilm.
Maar de verzadiging voor het genre begint nu echt toe te slaan.
Dit vooruitzicht had ik een half jaar geleden al, ik ben kennelijk hardleers.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar: geen horror meer.

moeten we een "poll" van maken, een genre voor Arnout.

ik zeg sci-fi van voor de jaren '80.

Sovjet films uit de jaren '30. :)

of op acteur. nee nee, de Coppola familie. Alle films die met voor van een Coppola zijn. Dan ben je wel even zoet. (http://en.wikipedia.org/wiki/Coppola_family_tree)

LOL
Zelf zat ik te denken aan alle films met een badass (ex-)martial art kampioen in de hoofdrol.
Een groot deel zal ik niet hoeven downloaden, SBS 6 en Veronica voorziet nl. iedere week al in een flinke dosis Steven Seagal, Jean-Claude Van Damme en Chuck Norris...;)

Nu serieus.
Een sprookjes marathon lijkt me wel wat.
En dan bedoel ik geen fantasy met poppen (trollen en eenhoorns), maar denk ik aan meer poetische films van een Hayao Miyazaki bijvoorbeeld.
Howls Moving castle, Spirited Away en Princess Mononoke heb ik al gezien en zijn geweldig.

Wie weet soortgelijke films? het hoeft niet per se animatie te zijn.

Dat vraagt gewoon om: The Company of Wolves (1984).

Ah dat antwoord verwachtte ik al, zat er toevallig net aan te denken, grappig :)
Jammer genoeg al enkele malen gezien, fraaie film inderdaad.

Ik moet even terug in de tijd, want je hebt zo'n sub-sub genre waar sprookjes horror raken. Wat ik destijds een erg goede en originele film vond was Paperhouse (1998, Bernard Rose). Niet een film die ik mijn dochters zou laten zien..."I have no...EYESSSSSS!" :)

Thanks.
Klinkt veelbelovend.
Staat reeds in de download :)

Oh ja, de klassieker is natuurlijk de film waar de Tsjechen de kinderen in 70s op massale schaal hebben getraumatiseerd: Krabat of Carodejuv ucen....de horror van deze film als je die als kind ziet op een woensdagmiddag is niet te peilen. Laatst nog een stukje gekeken want iemand had hem voor me weten te bemachtigen. Belachelijk eng met die molenaar en zijn gespleten schedel en die klote kraaien die iedereen in de gaten houden. De kenner weet al genoeg. ;)

http://i62.photobucket.com/albums/h90/LukFulda/carodejuv_ucen_2.jpg

hmm die wat geflopte film van Terry Gilliam van laatst, met 'n jong meisje, vond ik ook wel een soort sprookje. Maar hoe heette ie nou. Ah, Tideland.

L'Enfant Sauvage
Wat saaiige naturalistische verbeelding van de ontdekking van een Mowgli uit Aveyron. Truffaut had zich beter met Kaspar Hauser bezig gehouden, die werd ten minste nog onder verdachte omstandigheden vermoord. Net nadat ie voor 't eerst had gesproken, ofzoiets. (Dit lijkt trouwens allemaal erg sterk op het Paul Auster boek wat ik nu aan 't lezen ben)
Hoe dan ook, het kind leeft in z'n nakie in de bossen, wordt ontdekt en belandt via via bij dokter Itard. (Welke bekende acteur uit de films van Truffaut is dat nou, zat ik te denken, het is Truffaut himself, oeps) Deze probeert 'm manieren en taal te leren, wat we uitgebreid te zien krijgen. Veel vooruitgang boekt de jongen niet, hij blijft een beetje de aap die symbooltjes leert ordenen en aanwijzen. Een echte band met zijn verzorgers (de dokter en zijn huishoudster) krijgt hij ook niet, terwijl de jongen in werkelijkheid de rest van zijn leven bij die huishoudster zou blijven wonen.

Tropic Thunder
Leukste komedie van het jaar. Zeker in 't middengedeelte heb ik me bescheurd, en normaal zijn komedies bij mij net goed voor een glimlachje. Tropic Thunder (van Ben Stiller nota bene) begint met wat flauwe trailers, van 't niveau internetfilmpje, al blijken ze later functioneel. Een crew maakt in Vietnam een oorlogsfilm, jawel een film in een film, dus slecht kon het hoe dan ook niet worden. In eerste instantie zijn de grappen smakeloos, bloederig en over the top, maar als de film in 't midden een ietsjepietsje subtieler wordt, wordt het echt hilarisch. "Heb je 't script wel gelezen?" "I don't read the script, the script reads me". Ultieme-method actor "Robert Downey" huppelt rond in blackface, wat natuurlijk goed is voor opschudding, al had ie net zo goed bruinverbrand kunnen heten, hij zat tenslotte al 'n tijdje in de jungle. (Ok zijn stem is wel "zwart")
Ben Stiller is een gevallen actieheld die zijn carriere moet redden en Steve "hee is dat de zanger van the Darkness?" Coogan is de onfortuinlijke regisseur. De continu vuilbekkende financier van het project is duidelijk een bekende acteur, in vermomming. Hij komt erg grappig uit de hoek, ook dankzij Wacko Jacko, en hij doet z'n leukste dansje sinds Risky Business. :) Er zijn talloze running gags, rond haken/handen en Stiller's rol in "Simple Jack", een poging om een Oscar te winnen, als debiel. (Ook daar was in real life weer overbodige opschudding over) Het is duidelijk dat niet debielen worden gedist, maar acteurs en het hele genre. (En wat te denken van de mensen die bij zo'n debielenfilm zakdoekjes voljanken, maar in real life in een grote boog om ze heen lopen)
Aan 't slot gebeurd het onvermijdelijke, de film ontspoord volkomen, Indiana Jones-achtige actie, geweldhumor, hoeft niet zo, maar mijn stemming kon al niet meer stuk.

Hunger
Mixed feelings. Ik had er niet zoveel verwachtingen meer van en net na afloop dacht ik: jaa toch wel mooi. Aan de andere kant ben je de film ook zo weer vergeten en is de hele filmtruc van uithongeren = geëmotioneerde kijkers, ook wel simpel. Eerste helft is erg schematisch, vol flat characters. Mooie symmetrie wel tussen met borden stampende IRA-gevangenen en op hun schilden slaande ME'ers. Dan is er de bekende en mooie dialoog-scene tussen priester en radicaal. Ik vraag me ondertussen af of de IRA een referendum voor aansluiting bij Ierland zou winnen? Wie zouden er eigenlijk in de meerderheid zijn in Noord-Ierland? Waarschijnlijk toch de protestanten. Want anders zou de IRA toch geen keiharde guerilla voeren?

Peur(s) Du Noir
Franse tekenfilm, of film met meerdere tekenfilmpjes eigenlijk. Allemaal over, nou ja angsten dus. Angst voor de dood, angst om bourgeois/conservatief te worden, angst voor geesten, dromen, (rivier)monsters en gepest te worden en ga zo maar door. Het is jammer dat het mooiste filmpje aan 't begin zit. De onlangs overleden Guillaume Depardieu spreekt de stem in van een jonge student. Hij is verlegen, maar ineens duikt er een meisje op dat 'm in feite bespringt. Erg verdacht natuurlijk en het blijkt een femme fatale. Superclichematige horror (van die Zwarte Beertjes verhalenbundels) eigenlijk, maar in tekenfilmvorm erg leuk gedaan. Wat daarna volgt is helaas een stuk saaier.

je ken ook altijd dit nog doorploegen voor inspiratie Arnout (http://www.imdb.com/keyword/fairy-tale/?title_type=feature)

Hij komt erg grappig uit de hoek, ook dankzij Wacko Jacko,

"Wacko Jacko"-look a like Bill Hader. :)

Ha, goeie tip, nr.1 (Fabuleux destin d'Amélie Poulain) zat ik gisteren ook al aan te denken maar die heeft iedereen toch wel gezien (Cité des enfants perdus van dezelfde maker dan ook). Edward Scissorhands ook toch? Beetle Juice (de jonge Wynona als goth...yeah) is bedenk ik wel een aanrader en Sleepy Hollow toch ook wel. Ach, gewoon die hele Burton doorwerken (alhoewel ik na Sleepy Hollow ben afgehaakt.)
A.I., de enige post-Empire of the Sun Spielberg die ik kan uitzitten. Ook altijd een zwak gehad voor The Neverending Story net als de totale chaos Legend trouwens.

Die nr.1 vond ik tamelijk vervelend.

En ik vond A.I. volkomen ridicuul. Nou voel ik me alleen verplicht iets positiefs bij te dragen en ik kan niet zo snel iets verzinnen... Er is een fijne Engelse Robin Hood tv-serie van eind jaren tachtig/begin jaren negentig vol heidense gebruiken en Middeleeuwse godsdienst waanzin. Robin Hood draagt bovendien echt een kap. Misschien is die op dvd.

A.I. is ook crap. Ik dacht nog ff dat het Gattaca-achtige kwaliteit werd maar het werd nog erger dan E.T. (die nog net leuk is in al z'n weke sentimentaliteit).

No. 53, die's pas mooi. :)

A.I. vond ik eigenlijk wel aardig. :) wel errug lang. Maar voor 't design alleen al wel de moeite waard.

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

Ha, goeie tip, nr.1 (Fabuleux destin d'Amélie Poulain) zat ik gisteren ook al aan te denken maar die heeft iedereen toch wel gezien (Cité des enfants perdus van dezelfde maker dan ook). Edward Scissorhands ook toch? Beetle Juice (de jonge Wynona als goth...yeah) is bedenk ik wel een aanrader en Sleepy Hollow toch ook wel. Ach, gewoon die hele Burton doorwerken (alhoewel ik na Sleepy Hollow ben afgehaakt.)
A.I., de enige post-Empire of the Sun Spielberg die ik kan uitzitten. Ook altijd een zwak gehad voor The Neverending Story net als de totale chaos Legend trouwens.

Alle genoemde films gezien.
Edward Sissorhands vind ik misschien wel Burtons meest geslaagde film, ook Corpes Bride en Big Fish zijn erg ok.
Amélie en Cite des enfants perdus vind ik overigens leuke films, ik begrijp de kritieken (van met name Olaf K.) niet zo.
Van A.I. vind ik alleen het eerste half uur ok.
Legend was pas nog op tv en ook ik heb daar een zwak voor, The Neverending story (ook nog kortgeleden op tv) blijkt te gedateerd.
Labyrinth misschien nog eens herkijken :)

je ken ook altijd dit nog doorploegen voor inspiratie Arnout (http://www.imdb.com/keyword/fairy-tale/?title_type=feature)

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

(Overigens heb ik Guillermo del Toro's Pan's Labyrinth en The Devils Backbone ook al gezien :)

Nog een recente, 'echte' sprookjesfilm: Le Petit Poucet (Olivier Dahan, 2001), een donkere Franse verfilming van Kleinduimpje.

Waren mensen hier op de hoogte van Derricks wilde jeugd?
http://www.lovefilm.com/lovefilm/images/products/9/22709-large.jpg

Soledad Miranda! <3

(Ja dus, al heb ik deze nog niet gezien, alleen een trailer).

Vlak voor het einde van het jaar ‘moet’ ik nog wat films van 2008 checken, voordat definitief de eindlijst kan worden samengesteld. Het nadeel van deze administratieve kijkactie is dat het een beetje een gehaast gevoel geeft, wat nadelig kan uitpakken voor de films. Al kan een negatief oordeel natuurlijk ook aan de kwaliteit van de bekeken films liggen. Zo is Soom (Breath) een typische Kim Ki-duk, voortkabbelend zonder nieuwe inzichten. Ik veerde enkel op tijdens de schattig vals gezongen seizoensliedjes die de hoofdrolspeelster vertolkt ten overstaan van de ter dood veroordeelde. Voor de rest is het meer symboliek dan verhaal.

Cordero De Dios (Lucía Cedrón, 2008) duurt gelukkig maar 86 minuten. Dit regiedebuut (en openingsfilm van IFFR 2008) lijdt aan een afstandelijke aanpak. Het is heel moeilijk mee te voelen en geïnteresseerd te raken in de moeder en dochter die ieder hun eigen idee hebben over hoe om te gaan met de ontvoering van opa. Opa was namelijk fout na de oorlog (de film speelt zich af in Argentinië). De oude man zou wel eens een rol gespeeld kunnen hebben in de dood van zijn schoonzoon. Een andere grote ergernis is het feit dat dochterlief zich door de ontvoerders laat bellen via haar mobieltje waardoor constant dat bloedirritante Nokia-melodietje door de speakers pist. Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen. Er wordt niet eens moeite gedaan te pannen en te scannen zodat acteurs regelmatig onthoofd worden of gewoonweg seconden lang buiten beeld vallen. Er heeft duidelijk iemand tijdens het scannen zitten maffen bij Homescreen, of zou er opzet in het spel zijn? Vooral mijden dus, dat Cordero De Dios.

Dan nog de verrassendste opmerking van vandaag: Wit Licht valt mee! Een meesterwerk is het niet, maar als je Wit Licht beoordeelt op wat het wil zijn (een avonturenfilm met een boodschap), en niet op wat je zelf zou willen dat het had moeten of kunnen zijn, dan werkt de film naar behoren. De plotstructuur met hulp van flashbacks levert meerdere verrassingen op en vooral de Afrikaanse acteurs doen hun werk prima. Zelfs Borsato acteert naar behoren. In de kritieken lees ik her en der dat de film perfect zou zijn geweest als de zanger geen rol had gespeeld, maar dan heb je geen kans op een miljoenenpubliek en dat is juist wat Borsato wil bereiken: zoveel mogelijk mensen bewust maken van het lot van kindsoldaten. De andere twee kritiekpunten (1. een blanke man als held in zwart Afrika, 2. de naïviteit van de held) worden door personages in de film al voorzien van vraagtekens. Tijdens de eindtitels klinkt gelukkig niet keihard de hitsingle van Borsato, maar subtiele, Afrikaans klinkende filmmuziek. De climax is teveel Indiana Jones en ietwat onhandig uitgewerkt, maar verder heb ik me geen moment verveeld. Now sue me.

Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen.

Kan ook een foutje van de operateur zijn, die de verkeerde lens heeft voorgezet.