Filmforum

Yun-Fat Chow is inderdaad de gewone agent (overigens vergat ik op te merken dat ie zo'n beetje elk vuurgevecht met een tandenstokertje in de mondhoek voert!)
maar Tony Leung speelt niet de nemesis, dat doet Anthony Wong. Leung is de undercover cop (een van de favoriete onderwerpen van die Hong Kong-knallers, denk maar aan het veel serieuzere Infernal Affairs)

stukje over Sid & Nancy (film van Alex Cox) online op de voorpagina

Sid and Nancy
zie voorpagina.

Musashi Miyamoto
Kwam er pas na een halve film achter, maar dit is natuurlijk gebaseerd op die vuistdikke Japanse klassieker van Josjikwaka. (Moesasji dus!) Ooit wel aan begonnen, maar nooit uitgekregen. Misschien toch nog 'ns proberen... Deze film is de eerste van 3 delen, het ontstaan van de superheld, zeg maar Musashi Begins! De film maakt het de kijker niet makkelijk, door in eerste instantie 2 gelijkwaardige karakters te introduceren. Twee maten op weg naar een veldslag, maar dat wordt niks waarna ze in een huisje van een oude dame belanden. (Die handelt in kruiden en gejatte sieraden) Op dat moment had ik dus nog niet door dat het om Musashi ging en dacht ik stiekem dat dit een Japanse versie van de Odyssee zou worden. (Er wacht ook nog een meisje op 1 van de helden thuis) Ik begon fanatiek gelijkenissen te zoeken, maar dat bleek al snel tevergeefs. De 2 vrienden gaan uit elkaar, 1tje loopt weg met de dochter van het kruidenvrouwtje, waarna Musashi naar huis gaat. Daar zijn ze niet blij met 'm (hij is een wandering schurk in hun ogen) en een lollige boeddhistische monnik hangt hem aan een boom. (Een klassieke scene uit het boek, in elk geval had ik 't toen dus door...) Musashi is een taaie, en bewijst een samoerai te zijn. Hij stelt het meisje van zijn maat tevreden, zij smeekt dat hij blijft, en (daar toont zich de Japanse aard) hij blijft niet natuurlijk voor d'r thuis, zoals in een Amerikaans einde zou gebeuren. Dit op zich eenvoudige verhaal wordt aantrekkelijk in beeld gebracht, met veel expres onderbelichte shots in een soort Japans technicolor. Geeft de film de gepaste mysterieuze look. Het acteren daarentegen is vrij droog, en, om terug te keren op het begin, stiekem vond ik het jammer dat het tweetal niet wat meer avonturen samen beleefde. Misschien ben ik toch meer voor de Odyssee...

3 Women
(ook in weeklijstje)
Dit is zo'n film waarbij je een beetje jaloers denkt: damn, hoe krijgt iemand het allemaal bedacht!? Altman had natuurlijk ook die stroke of genius in de seventies. En kennelijk haalde muze Shelley Duvall (Thieves Like Us!) het beste in hem boven. Waar Altman zich vaak op werk van anderen baseerde (Carvers Short Cuts bijvoorbeeld) schreef hij deze prent helemaal in zijn uppie. Sterker nog, de film ontstond na een droom die hij had. Die sfeer vinden we vooral terug in het bizarre einde, waar de drie dames uit de titel allemaal van rol (lijken te?) veranderen. Daarvóór is de film echter een scherp vrouwenportret, eigenlijk vooral van - hé Harry - Twee Vrouwen. Twee geweldige rollen, van Duvall (dus) en Sissy Spacek. Laatstgenoemde speelt een vreemd, kinderlijk impulsief meisje. 'I love minigolf!' Ze blaast zelfs belletjes in d'r cola. Zij wordt in een Californisch bejaardenkuurzwembad de collega van Duvall. Of het door het scream queen-imago van beide actrices komt, of omdat lichte gekte in Hollywood nu eenmaal altijd voor gevaar zorgt, je merkt meteen dat er iets niet helemaal pluis is. Op een heel diep-Freudiaans niveau. Duvall speelt een wat makkelijker te doorgronden, maar schrijnend levensecht prachtpersonage. Zo zegt ze ergens: 'I am not going to go out with him until he gets rids of that cold'. Een hele tragedie in een paar woorden. Duvall heeft klaarblijkelijk ooit een blauwtje gelopen, een man weigerde met haar uit haar te gaan, met een griepje als smoesje. In een running gag kucht hij ook steeds als hij haar tegenkomt. Maar het geniale is dat de Duvall die afwijzing in de fantasiewerkelijkheid waarin ze leeft, zo heeft omgebogen dat ze zélf degene is die (nog) niet met hem wil daten... De twee kuurbad-collega's worden later (op aandringen van Spacek) kamergenoten, waarna Duvall het meisje bij haar "vrienden" introduceert. Iedereen haat haar eigenlijk, behalve een vieze man die ook al in een imaginaire stuntmanwereld leeft... Vanaf het moment dat het kuuroord wat buiten beeld verdwijnt begint de creepy nachtmerrie-ondertoon langzaam steeds duidelijker te worden. Is het niet zo dat de vrouwen in een studentenhuis gelijktijdig gaan menstrueren? Hier gebeurt iets vergelijkbaars. Was Spacek eerst nog lief, nu begint ze Duvall dermate te adoreren dat ze haar hele persoonlijkheid overneemt. Eerst met dezelfde fouten, maar na een letterlijke klap lijkt ze alles te doen waar Duvall wel van droomde maar nooit durfde. Fascinerend en intens, met op de achtergrond nog de mysterieuze derde zwijgende vrouw, die zich uitdrukt in mystieke tekeningen, wellicht het symbool voor de staat van onderbewustzijn waarin ze alledrie leven.<

Madame De...
Ook bekend als The Earings of Madame De... Wat ietsje duidelijker is en vooral in de eerste helft klopt bij de lichtvoetigheid van de film. Althans op dat moment, want langzaam verduisterd deze prent van Max Ophuls. Een vriendelijke stilist, in een film die dan nog vol zwier ziet. Er wordt dan ook eindeloos romantisch gewaltzd. (De film zal wel in de tijd van Strauss spelen, in elk geval ná Napoleon en vóór de auto) Wanner het ook precies was, Ophuls zet die periode achteloos neer alsof het gisteren was. Op een onbeschrijfelijke manier is het heel aantrekkelijk gedaan. (Het verbaast me niet dat Wes Anderson fan is, klassieke Royal Tenenbaums-stijl zeg maar) De eerste helft vind ik t leukst, als een society-dame haar oorbellen verpatst; ze zit in de schulden. Haar man is een goedgemutste generaal, in de allerleukste scene babbelschreeuwt het echtpaar in hun gigantische villa elkaar vanuit hun beider bedden toe. Op dat moment lijkt het overspel (overigens van 2 kanten, maar de vrouw is de 'sjaak' zoals gebruikelijk) niet zo belangrijk. Maar halverwege raakt Madame ('een onwaarschijnlijke flirt' volgens de Generaal) verliefd op een Italiaanse diplomaat. En dan gaat ze toch echt te ver. Tijd voor maatregelen. (Stuur het kind op gedwongen vakantie!) De film verwordt langzaam tot een tragedie van Adele H-achtige proporties, en het lukte me niet helemaal om daar nog aan te wennen. (Zelfs het duel waarmee de film besluit kwam voor mij nog uit de lucht vallen!)

Summer Of Sam
Je kunt zeggen wat je wil van Spike Lee, maar zijn films bieden altijd spektakel. In dit geval omdat Summer of Sam aan de ene kant zo verbijsterend slecht is, en dat terwijl het hart van het verhaal eigenlijk bijzonder boeiend en tragisch is. Spike Lee had alleen al het overbodige vet eromheen weg moeten snijden, maar typisch genoeg lijken juíst die aspecten hem te interesseren. Het eerste wat opvalt zijn de vreselijke Jersey Shore stereotypes die rondlopen in het Italiaanse neighbourhood gedeelte van het verhaal. Misschien zijn die Guidos werkelijk allemaal oliedomme halvegaren. Het is hoe dan ook niet om aan te zien zo tenenkrommend. (Zeker als je er ook nog wat homoseksuele stereotypes doorheen gooit) De tweede laag die de mist in gaat is ook al dom, selfkicker Spike vond het klaarblijkelijk nodig zichzelf als reporter op te voeren, in semi-grappige Sweet Sweetback-achtige intermezzi, met wat racy jokes enzo. Volkomen ongepast, wánt de derde veel belangrijke laag is eigenlijk heel serieus, thriller-achtig in Zodiac-stijl. Er is gedurende de zomer een seriemoordenaar actief, in de intense openingsscène zien we hem al gestoord schreeuwen tegen geblaf van buiten. Die eerste scène blijkt nog t best, want de man komt later een pratende hond tegen (Lars von Trier zou tevreden zijn: KILL draagt de hond op!) Dus daar zit je met 3 verprutste lagen die ook nog eens (of dat vooral!) onderling elkaar de mist in helpen . Wat blijft er over? Nou, een hele goede hoofdrol van een Bruno Mars-achtige doorgesnoven John Leguizamo die me ook al opviel in Carlito's Way. Hij speelt een vrome kapper, die de hele tijd zondigt. Zijn vrouw is heel lief (Mira Sorvino), maar toch blijft hij het buitenshuis zoeken. Is dit een vlucht naar voren om zijn homoseksualiteit te ontlopen? Wellicht. Iemand die zo op zijn eigen manier problemen heeft met seksualiteit is Adrien Brody, die een weirdo punker speelt, die in homostripclubs werkt, maar intussen nauwelijks iets durft met het meisje dat een oogje op hem heeft. Hier komen we wél op Spike Lee kwaliteitsterrein, want met relatiecrises én erotiek kan hij heel veel. Er zitten allerlei dan weer lieve dan weer harde seksscènes in de film en de meeste werken prima. (Vooral weer die van Leguizamo en zijn arme vrouw die hem zo graag wil plezieren) Maar Leguizamo houdt misschien nog het meest van zichzelf, zijn eigen gespierde lichaam bewonderend of swingend op de dansvloer. Na het zwakke eerste uur, wordt het zodoende in de 2e helft (als het hart van het verhaal steeds harder begint te kloppen) toch nog boeiend.. Maar er had zóveel meer ingezeten.

Heaven Can Wait
Wat flauwe zedenkomedie van Lubitsch, die begint als een die Powell Pressberger film met de 'stairway to heaven'. Alleen hier gaat de dooie naar beneden en meldt zich in de hel, bij 'his excellency'. Een geweldige rol van Laird Cregar, die slechts 31 werd, maar iets leeftijdsloos heeft, precies wat je bij de Duivel verwacht. Hij is hier eigenlijk een sympathieke kerel, sympathieker dan de man (Don Ameche) die zijn levensverhaal begint te vertellen. Eindeloos schuinsmarcheren in rijk New York, er uiteindelijk vandaar gaand met een meisje uit Kansas. (It's not that I don't like Kansas, I just don't want to live there!) Dat zegt Gene Tierney, de ice queen die hier het goedmoedige vrouwtje speelt dat almaar bij de Casanova blijft. Ik vond het al snel irritant worden. Als de jaren verstrijken wordt de man een héél klein beetje grijs, maar Tierney, die wordt opgezadeld met een bizar cartoonesk oude dametjes kapsel. (Terwijl ze dan misschien 49 moet voorstellen) Misschien was het grappig bedoeld....

Billy Liar
Oef, deze hakt erin. Misschien wel mijn favoriete kitchen sink drama, samen met A Taste Of Honey. In elk geval het treurigste einde, het laatste kwartier is spannend én zo erg. De film begint nog zo vrolijk, Billy is (of lijkt!) een nietsnut die in zijn eigen fantasiewereldje leeft, terwijl hij zijn dagelijkse gangetje gaat. Hij fantaseert zich een verlichte dictator (parades!). Ook in het gewone leven kan hij het fantaseren niet laten (zo zegt hij een vader zonder been te hebben, en een zus in een ijzeren long). Op kantoor is die goofy humor heel geschikt. (Het is nota bene een begafenis bedrijf) maar in combinatie met vriendinnetjes werkt het liegen toch niet zo, zeker als je er 2 tegelijk probeert te hebben. (1 meisje houdt vooral van sinaasappeltjes en níet van zoenen) Maar dan verschijnt een derde meisje, een geweldige tomboy met een fraaie glimlach, ik zou ook wel met d'r willen trouwen. Billy wil dat ook wel, maar iets houdt hem tegen. Terwijl zij dé kans is om zijn leven te veranderen (hij wil eigenlijk scenarioschrijver worden). Zij steekt haar hand uit. En het lukt hem niet die te grijpen. In het laatste half uur storten alle leugentjes als kaartenhuisjes in, gaat alles mis, en móet de jongen gewoon het provinciestadje verlaten. In misschien wel de mooiste scene ziet hij naast zijn moeder in het ziekenhuis (oma) te wachten tot ie écht weg moet voor 'the last train'. In heel zijn houding smeekt hij zijn moeder om een aanmoediging. Ga maar jongen. Maar nee hoor. Tóch meldt hij zich op het station (spoiler) maar uiteindelijk staat hij met 2 pakken melk in zijn handen (als symbool voor zijn moeder, voor zijn niet opgroeien?) en dan gooit ie de pakken weg. Lege handen. Terug in de fantasiewereld. Eigenlijk een beetje als Ben X in die Belgische film, ik dacht zelfs lang dat het derde meisje gewoon alleen in Billy's fantasiewereld bestond (heb je hem weer..) Mooie film!

overigens vond regisseur John Schlesinger (naast Billy Liar ook van Midnight Cowboy) het einde helemaal niet 'sad', maar 'appropriate' voor Billy. Misschien was ie helemaal gek geworden in Londen ja.
en het leuke meisje is.. Julie Christie! hier nog niet zo intimiderend babe als later.
foto voor OMC
http://www.seanax.com/wp-content/uploads/2009/04/billyliar.jpg

Ha, dank. :) Toch wel een unieke vrouw.

Adrien Brody als punker in Summer Of Sam is lachwekkend om alle verkeerde redenen. Ik kan me de avond nog goed herinneren dat ik met twee vrienden Summer Of Sam in Kriterion zag. Ik zat me zo aan de film te ergeren dat ik, lang voor de helft van de film, eigenlijk de zaal wilde verlaten, maar ik bleef zitten om de andere twee niet in verlegenheid te brengen. Bleek na afloop dat de andere twee ook hadden willen weglopen, maar om dezelfde reden waren blijven zitten.

hehe, zit wat in (al heb ik een zwak voor Brody) zijn kapsel is hilarisch, in eerste instantie zo slecht dat het erop vooruit (!) gaat als ie zijn spikes voor een blonde hanekam omruilt.

http://www.stardusttrailers.com/gallery_film/Summer_Of_Sam%28230610121239%29summer_of_sam_1.gif

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTc4MTA0MDM2M15BMl5BanBnXkFtZTYwNzU5OTg2._V1._SX475_SY347_.jpg

http://historical-images.encore-editions.com/44-van-vechten-collection/500/400787-portrait-of-sidney-lumet.jpg

regisseur Sidney Lumet RIP. 86, maar toch was bovenstaande foto gemaakt door Carl van Vechten jarenlang zijn portret op Wikipedia (nu niet meer overigens..)

Dog Day Afternoon, 12 Angry Men, The Pawnbroker Serpico, The Wiz, en vast nog wel een paar goeie die ik hier vergeet.

Dijk van een regisseur, op zijn hoogtepunt in de 70s, met Serpico als mijn favoriet (mede door Pacino's beste rol ooit). Pawnbroker nooit gezien, maar daar gaat verandering in komen.

Network vergat ik (sorry Faye!)

en Prince of Thieves, maar die is wat minder (wel in de Serpico hoek)

Pawnbroker heeft de meest ontoepasselijke muziek ooit, dat heeft iets gaafs (verhaal over oude holocaust getraumatiseerde jood, muziek swingt als een tiet van Quincy Jones) niet dat joden niet zouden kunnen swingen ofzo. maar toch.

Rembetiko
Biopic over de rembetika zangeres Marika Ninou, die wat je noemt een zwaar leven had. Turbulente tijden in het Griekenland tussen de val van het Ottomaanse rijk en WW2. Veel wordt via de muziek verteld, maar ook duiken er soms historische beelden op. Het is geen action-packed film ondanks al die turbulentie, maar dat werkt juist wel. Dat tempo zal komen door de liederen waarmee de film is doorspekt. Gelukkig ondertiteld, maar helaas niet zo best (dat ik dat opmerk zonder Grieks machtig te zijn zegt wat). Toch raar voor een officiële (Australische) dvd. Wat ook een beetje vreemd is is de slechte playback op de instrumenten, dat moet zelfs een niet-muzikant opvallen. Toch een indrukwekkende film, zeker als je de muziek goed kent.

Grey Gardens
De favoriete film van Cocorosie? Zo snel ik me die 2 meisjes wel voor, over 40 jaar, kibbelend, volslagen van de wereld excentriek en steenrijk. De broertjes Maysles filmde voor deze documentaire een moeder (van bijna 80) en haar dochter (van in de 50) die een villa bewonen. Ze zijn voormalige socialites, geld is niet echt het probleem. Maar ja het huis verslonst zo. Er lopen dan ook katten, wasberen en 'the Marble Faun' rond. (Een wat mysterieuze jongen, die apparatuur binnenbrengt en misschien op een erfenisje wacht). Aan dat soort dingen denken moeder & dochter helemaal niet, moeder heeft een dagtaak aan het becommentarieren van dochter, en dochter aan mooi zijn. Vooral de dochter (Little Edie) máákt de film. Ze geeft het zelf toe; eeuwig kind gebleven. Geflopt in de samenleving, en nu onder hoede van moeder, dromend van New York (waar ze ooit een ster dácht te worden) Ze was ooit ook heel mooi, zien we op oude foto's, heck, zien we nu nog. Laaaaange benen in bizarre uitdossingen. (Permanent met hoofddoekje, want kaal, door de zenuwen om haar oude moedertje. Denkt ze zelf dan he) Respect voor de regisseurs die niet gillend gek werden, want echt de gespreksstof is heel, heel beperkt. Maar misschien bleven die op hun qui vive omdat Little Edie natuurlijk meteen verliefd wordt op een van hen. Bijna van een vermoeiende tragiek, maar dat geldt alleen voor de buitenstaander. Moeder en dochter zelf zijn eigenlijk wel tevreden. (Of is dát nu juist wat het zo tragisch maakt?)

Bob Le Flambeur
Hoe heette die film nou waar Gabin zijn comeback maakte als verlepte film noir-held. Deze heeft daar veel van weg, inclusief een ijzersterk eerste uur en een minder tweede. (Alleen Rififi draaide dat om, klaarblijkelijk in die Franse gangsterfilms) Bob Le Flambeur is geen kok die pannen in de hens zet ( ;) ) maar een gokker, voormalig bankovervaller die al 20 jaar op het rechte pad is. Hij is de nachtburgemeester van Montmartre, hobhelend van louche establishment naar restaurantje, af en toe krijgt hij zelfs een lift van een agent. Maar zijn geld begint op te raken, zijn geluk is ondanks het dubbelkopse muntje dat hij steeds opgooit verdwenen. Tijd voor een nieuwe heist dus. Als gebruikelijk in dit soort films zien we de voorbereiding zéér uitgebreid, en in dit geval logisch want de heist loopt to-taal anders. Ik dacht dat de film op weg ging naar een hilarisch, zelfs vrolijk einde, maar Melville vond een shoot-out toch noodzakelijk. Jammer. Maar het ging dan ook om dat eerste uur, waarin Bob zijn jongere maat wat lessen leert en een nog jonger hoertje oppikt. (Ik wilde een ode beginnen aan haar sensuele schoonheid, maar achteraf blijkt het kind 15...) Typisch genoeg had Melville haar dan ook letterlijk van straat geplukt. Mooist van alles aan deze film zijn trouwens een paar shots vanuit Bob's appartement, met op de achtergrond een of andere kathedraal.

Les Yeux Sans Visage
Esthetisch geweldige horror-film, niet dat ik 'm zo spannend vond, meer als een kort creepy verhaal. Een dokter (die een beetje lijkt op de vader van An of was het Eefje) ontvoert jonge meisjes, waar hij dan het gezicht van verwijderd, om op zijn dochter uit te proberen. Dochterlief loopt de hele film met een eng wit masker rond, want ja die operaties willen maar niet lukken, ondanks de hulp van een lieftallige assistente waarbij het ooit wel lukte. De film is berucht om een scene waar we een gezicht met pinnen en klemmen en al heel bloederig zien worden losgewrikt, een scene die inderdaad kan wedijveren met het oog dat werd uitgelepeld in die Bunuel-film. Qua plot loopt de film wel wat onhandig af, Parijse agenten lijken in een variant van de lokjood een mooi meisje naar de dokter te sturen, maar houden haar vervolgens zelf veel te slecht in de gaten. Misschien maar beter ook want nu kan 'Het Masker' wraak nemen. (Ze leek eerst nogal moreel ambigu, wat ook wel interessant zou zijn, alsof zij ook vond dat ze recht had op een nieuw gezicht)

Richard III
Ik herinner me een soort moderne Shakespeare bewerking waar Keanu Reeves meedoet, maar die speelde niet echt in een totaal andere tijd. Hier is Richard III naar een parallel universum verplaatst waar het Britse rijk (uiterlijk zo tussen WWI en WWII) aan internet strubbelingen ten onder lijkt te gaan. Ian McKellen speelt met aanstekelijk vilein plezier een van dé rollen van zijn carriere, als de oppernazi slechterik (Richard dus) die met veel gekonkel de macht grijpt. McKellen heeft een foute snor, richt zich af en toe rechtstreeks tegen het publiek en is sowieso in en in verdorven. (Moeders en dochters zijn niet veilig! Kleine prinsjes ook niet) Ik vergeet nog te zeggen dat alle dialogen letterlijk uit Shakespeare zijn overgenomen, waardoor je dus van die Vondeliaanse mooipraterij krijgt, dat eerst nog totaal wank-erij lijkt, maar halverwege moet je elke keer weer toegeven, Shakespeare is een genie. (Goh!) Werkelijk elke mededeling (een traan, een hart van steen) wordt in de meest bloemrijke taal gegoten. Erg van genoten dus, al is het rommelige actie-einde (en een stom laatste shot) wat jammer. Maar dat dondert verder weinig hoor. Nu alleen nog uitzoeken of dit nou de versie was die Criterion heeft uitgegeven (wat ik bedoelde) Kan best zijn dat er nog vele anderen zijn (ik zag in de NY Times almanak er al een met Laurence Olivier in de gauwigheid)

het was dus die andere Richard III die Criterion uit heeft gegeven, nou ja deze is ook de moeite.

De Gabin-film is Touchez pas au grisbi (lastig met dat 'slang') die is beter dan Bob Le Flambeur, maar Roger Duchesne kan zonder meer met Gabin wedijveren als de King of Cool, met zijn strakke witte coupe (zowel op zijn hoofd, als cabrio-kar)

Serpico is een film die ik vast wel eens gezien heb, maar waar ik me alleen de baard en de muts van Al Pacino van kan herinneren. Moet ik dus maar weer ’s t.z.t. een keer opnieuw gaan zien. Van die andere Pacino-film ...And Justice For All vergeet ik ook altijd vrij snel waar het over ging.

Van de films die ik van Lumet heb gezien is dit mijn bescheiden top 8:
1. Dog Day Afternoon
2. Network
3. The Verdict
4. Before the Devil Knows You're Dead
5. The Hill
6. 12 Angry Men
7. Fail-Safe (de serieuze versie van Dr. Strangelove)
8. The Fugitive Kind (met de unieke combi Marlon Brando en Anna Magnani)

verrek The Verdict ja met Newman verslaafd aan alcohol en de pinball-machine.

The River
Renoir doet hier een soort Little Women, een sympathiek maar ook wel wat sentimenteel verhaal over wat jonge vrouwen. Hier gesitueerd in India, Renoir was een van de eerste Westerse regisseurs die daar een film ging maken. Uit mijn hoofd meen ik dat de man die Pather Panchali zou filmen hier zijn regie-assistent was (en hij dus de mentor). Daarvoor verdient Renoir wat credits, maar zijn India-liefde voelt hier nogal clichématig, in de stijl van 'o wijze natuurvolkeren', de film eindigt zelfs met een shot waar de 3 hoofdrolspelers in 3 jurkjes de vlag van India vormen! Bovendien zitten alle échte Indiers eigenlijk verstopt in bijrollen en is de hoofdmoot gewoon een rijk koloniaal gezinnetje. De vader runt zelfs (in zijn eigen woorden) een 'sweatshop' (in juten). De dochtertjes (en hun half-Britse/half Indiase buurmeisje) in de leeftijd van pakweg 12,6,18 krijgen een oogje op een Amerikaanse bezoeker, voormalig soldaat in de burgeroorlog. Een man met een houten been. (Gespeeld door een amateur, ik denk dus dat ie werkelijk invalide was) Ook de andere hoofdrollen worden gespeeld door amateurs, wat de film wel een charmante knulligheid geeft. Jammer van de gigantische hoeveelheid voice-over, dit is weer bijna een audio-boek met beelden. Het is dan ook een getrouwe bewerking van een bildungsroman, vertelt door het jongste meisje van de film. Een To Kill A Mockingbird-achtig spits meisje. (Het moge duidelijk zijn, het niveau van de film wordt nergens gehaald)

Stray Dog
Volgens Wikipedia is het genre van deze film "Police Procedural" (en film noir) Die term had ik nog nooit gehoord, en die bevalt me. (Denk alleen maar aan die Roemeense film van vorig jaar) Ik vind Kurosawa (want hij is de regisseur hier) altijd het leukst als ie buiten de samoerai-historie-dingetjes opereert (Ikiru!) en Stray Dog ga ik voortaan noemen als een van mijn favorieten Kurosawa's. (Voelt ook wel cool) Het is een hele oude film (1949) en WWII speelt op de achtergrond dan ook een cruciale rol (als een extra laag). De Japanse economie draait nog om rijstbonnen, en jongemannen komen terug uit de Oorlog waarna ze niet goed raad meer met zichzelf weten. De hoofdrolspeler is een gestresste agent, als een soort Pickup on South Street wordt in t begin zijn pistool in de tram gejat. En in Japan als agent je pistool kwijtraken. Dan wil je alleen nog maar dood. De resterende 2 uur lijdt de man onder een gigantisch schuldgevoel, zeker als ZIJN (zo ziet hij dat) pistool ook nog slachtoffers begint te maken. (In de handen van een andere jonge kerel, die nagenoeg de hele film buiten beeld blijft) De rookie agent partnered up met een oude wijze man die alles gezien heeft (een van de eerste buddy cop movies?) en samen gaan ze op een heerlijk langdradig onderzoek. Veel gewacht. Veel gepeins. En ondertussen zien we een schrijnend Japan, vol armoede, animeermeisjes (dit is noir!) en... baseball-wedstrijden. (Een scene die aan Les Secretos Des Ojos doet denken) 2 van de mooiste scenes zitten aan 't eind. De jonge agent bezoekt het gezinnetje van de ouwe. (Om te janken zo lief allemaal) en dán het fantastische einde, waarin 2 mannen in stilte door een bos rennen. Een vrouw in een bosvilla speelt piano, ziet de mannen die elkaar in een stand-off onder schot houden staan.. Ze denkt dat ze droomt. En speelt weer verder piano. Mooi.

The Cranes Are Flying
Als ik t me goed herinner was dit Xavier Dolans Criterion tip. En jawel een driehoeksverhouding! Nou ja soort van. In deze Sovjet-klassieker vertrekt een man naar het WWII front waarna zijn meisje thuis met een pianist aanpapt (zijn neef geloof ik) Daar krijgt ze later dan weer spijt van in een whirlpool van dromerige beelden. Als er 1 ding is (zie Soy Cuba) wat die Sovjets goed konden, is het expressieve maffe cinematografie. Veel hele lage shots hier, en heel veel fraaie trackingshots (weet niet of het een handicam was) Fenomenale scene als t meisje haar verloofde probeert in te halen als hij vertrekt, rennend langs een parade die de kersverse soldaten gaat uitzwaaien. De film piekt zodoende stiekem in t begin, want het allermooiste shot zit al na 1 minuut. De jongen en het meisje dartelen in de vroege ochtend over straat, vogels vliegen in een V (vrede?) over, en dan komt er een schoonmaakwagentje aanglijden, dat water spuit. En op de een of andere manier lijkt het wagentje een boot. Of een V-vogel. Heel magisch gedaan. Alles daarna had meer moeite me te boeien, al is de pacifistische speech waarmee de film eindigt ook prachtig. En geen beloning van valse Hollywood-hoop bij de Sovjets! Het meisje moet een nieuwe start maken, en deelt haar welkom-terug-soldaten bloemen uit aan passanten. Uit cinema-historisch oogpunt daarom zonder meer de moeite waard.

volledigheidshalve.. achteraf lees ik over The Cranes Ar Flying dat een bepaalde wilde piano + storm-scene eigenlijk de verkrachting van Het Meisje door De Neef moet voorstellen. (daarna trouwt ze met 'm.) ik had het niet door..

de Sovjet-censuur zag t wel en schrapte de scene overigens. maar ze waren wel mild, want het communisme met zijn Kameraden en COmmitees wordt her en der (heel lichtjes natuurlijk) belachelijk gemaakt. (film kwam net na dood van Stalin uit, dooi-periode)

Silent souls (Fedorchenko (2010).
Existentiele roadmovie over een stel veertigers die het lijk van de vrouw van de ene naar haar laatste rustplaats (nou ja...) gaan brengen en almaar terugdenken aan sleutelmomenten in hun levens. De wereldcinema overziend denk ik dat ik relatief erg weinig heb met Turkse en Russische films. Dit is ook weer zo’n typisch straf Russisch product. Soms denk ik “Ah ja, hier zit wel wat aangrijpends in”. Het volgende moment denk ik “Ja ja, we gaan allemaal dood, het is me wat”. Daar waar Aziatische cinema voor mij al redelijk snel poezie wordt, is Russische cinema al snel een gortdroog essay.

Never let me go (Romanek 2010)
Aardig metaforisch verhaal over jongeren die opgroeien om vervolgens vitale organen af te staan aan zieke medemensen. De hoop is dat je na het derde orgaan nog een beetje de tijd hebt om uit te zingen. Geen van de jongeren overweegt te vluchten. Dit is geen film over orgaandonatie, het probeert geen zwart futuristsch beeld te schetsen, zoals ik overal lees. Het is een film over systeemoplossingen en de gewendheid daaraan. De vraag “waarom vlucht je niet?” is een vraag die we ons allemaal zouden kunnen stellen, en niet doen.

Aparajito & The world of Apu (Ray, 1956/1959)
Het eerste en beroemdste deel (Pather Panchali), die ik twee jaar geleden zag, is waarschijnlijk het meest indrukwekkende deel van de Apu-trilogie, maar deel 2 en 3 zijn bij vlagen ook erg indrukwekkend. Ook deel 2 en 3 bevatten tal van prachtige scenes. Met name de toenadering tussen Apu en zijn eerste, plotsklaps getrouwde vrouw zijn een genot om naar te kijken. Als ik er iets op tegen moet hebben, dan is het dat de dramatische ontwikkeling erg hangen op de dood. Dat was natuurlijk nog steeds de realiteit in India, zo halverwege de 20e eeuw, maar vanuit het hier en nu bekeken komt het wat geijkt over.

Mataharis (Bollain, 2007)
En zo was er opeens zowaar een alleraardigste film uit Spanje. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Verhaal centreert zich rondom een detectivebureau, dat zich ongekende vrijheden permitteert om haar klanten van de waarheid te voorzien. Wat de detectives ontdekken staat in schril contrast met wat hun allemaal ontgaat op het thuisfront. Mataharis schetst een verontrustend beeld van het leven in Madrid, dat gedicteerd wordt door werk en gebrek aan werkelijk contact. Klinkt klef, maar is het niet. Dat komt met name door de acteurs die echte ontroering teweeg weten te brengen.

Blue Valentine (Cianfrance, 2010)
En deze vond ik ook zeer goed te pruimen. Nog meer ellende op relatievlak. Hoewel de tweede helft erg zijn best moet doen van de al te platgelopen paden vandaan te blijven (hetgeen ook niet echt lukt) mag met name de eerste helft er zijn. De toenaderingsscenes tussen Michelle Williams en Ryan Gosling zijn prachtig, zeker met deze bovenmodale acteurs. Gosling, ik was hem een beetje kwijt, maar wat een acteur.

Last train home (Fan, 2009)
Ja, hier ga ik helemaal in op. Documentaire over Chinese forenzen die vaak het hele jaar ver van hun kinderen vandaan proberen het geld te verdienen waarmee hun kinderen een betere toekomst kunnen opbouwen. Ondertussen gaat het leven voorbij en maakt de oudste dochter haar eigen keuzes. Als rode draad door de docu loopt het Chinese nieuwjaarsfeest, wanneer alle Chinezen proberen naar huis te gaan. Proberen, want het betreft hier de grootste menselijke verplaatsingsoperatie ter wereld, en eentje waarin de Chinese NS maar ten dele kan meewerken. Voorbeeldige film, hartverscheurend relaas.

Ashes of time (Wong Kar-wai, 1994)
De enige film van Wong die ik nog niet gezien had en die ik terecht genegeerd heb. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar ik vond er geen klap aan. De eerste twintig minuten zijn exemplarisch. De ene wil die dood, en die wil dan juist de andere weer dood, en dan heb je ook hum nog en die wil zus dan weer dood. Ik was na die twintig minuten al dood.

Breathless (Ik-yoon, 2008)
Kerel uit gebroken milieu, werkzaam als leider van een knokploeg, ontmoet schoolmeisje uit gebroken milieu. Zuid-Koreaanse cinema in de afgelopen tien jaar is van een ongekend hoog niveau. Breathless is een verschrikkelijk ongemakkelijke film. Zeer geweldadig en iedereen loopt de hele film door lopen te schelden. Ik-yoon beschikt echter over het talent om de kijker niet af te stoten. Die voelt het ongeluk achter alle pantsers. De titel refereert niet voor niets naar Godards beroemde film. Dit is een naar Zuid-Korea getransponeerde variant, maar wel eentje die veel directer dan Godards film een sociaal commentaar levert.

Chugyeogja (Hong-jin (2008)
En nogmaals Zuid-Korea. En weer erg goed. Ditmaal een thriller over een serial killer die call girls in zijn geluidsdichte woning lokt op zich daar uit te leven. Als de man gepakt wordt zijn we pas halverwege, want Chugyeogja wil veel meer dan alleen spannend zijn en heeft hier en daar de ambities van Memories of Murder. De film laat zich lezen als een moordende kritiek op de Zuidkoreaanse politie. De ontknoping is zinderend en heel erg Zuidkoreaans. Namelijk anders, en ontluisterend. Daarna komen er nog twee extensies die wat mij niet hadden gehoeven, maar goed, ik was al dik tevreden.

Verder zag ik nog wat films waar ik minder over te zeggen heb, zoals Primer (heel leuk, dank voor de tip, Ludo), The pawnbroker (inderdaad een van Lumets beste), The red shoes (veel meer van verwacht) en twee films van Otto Preminger die de moeite waren (Laura en Bunny lake is missing). Ten slotte herzag ik Jia’s Platform, wat mij betreft een van de beste films ooit.

Ah, Ashes of Time, de eeuwige splijtzwam van Hong Kong cinema (zie de lijstje in Hong Kong Babylon). Mijn favoriete WKW na 2046 en Fallen Angels. Na 10x zal ik hem nog niet begrijpen. :)

voor Mataharis kon ik lang geen ondertitels vinden, zal 't nog eens proberen. Breathless klinkt ook goed. gewelddadigheid blijft t ultieme kenmerk van Zuid-Koreaanse films. Het einde van The Red Shoes is bijna net zo horror als dat hele Black Swan.

voor Mataharis kon ik lang geen ondertitels vinden, zal 't nog eens proberen.

Ik ook niet dus ik heb hem gekocht.

kijk, niks clandestino hier Teeven & co. #voorjekijkendoorlopen

Cries and Whispers
Bijzonder gelikte, zelfs horror-achtige jaren '70 film van Ingmar Bergman, die met dit period piece een soort comeback maakte bij het grote publiek. (Inclusief Oscar nominaties) 3 zussen in een dure landvilla (denk Fanny och Alexander-achtige rijkdom) met 1 van de zussen die de hele film op gruwelijk realistische wijze aan kanker ligt te sterven. Dat is het enige realistische aspect, want in de bruinig-rood gekleurde zusterwereld leven allerlei oude vetes en wraakfantasien, waarvan we er een paar zien. En dat zijn dus echt Antichrist-achtige toestanden van zelfverminking. Het is allemaal wel weer erg akelig, wat dat betreft is 't gewoon Bergman oude stijl (maar dan expliciet). Mooi momentje van lichtheid is als de 'maid', de stervende aan haar naakte boezem drukt. Misschien hebben de 2 een erotische relatie, misschien is 't ook gewoon als kalmering bedoeld, terug naar de baarmoederschoot. Veel rust vind de zus echter niet in de dood, want aan het einde komt ze Stellet Licht-stijl gewoon terug!

La Double Vie de Véronique
Niet zo'n fan van die Franse Pool met de lastige achternaam die ook Trois Couleurs maakte. Ook deze film had makkelijk in die trilogie gepast (als vlaggenstok ofzo), hypergestileerde plaatjes, en mooie (lijdende) vrouwen. Zoals de titel al aangeeft zijn er eigenlijk 2 Veroniques. 1tje heet Weronika en woont in Polen waar ze haast bij toeval in een muziekcarriere belandt. (De muziek is overigens behoorlijk vreselijke new-agige klassiek) De andere Veronique (dezelfde actrrice) leeft in Frankrijk, is muziekjuf (er zijn natuurlijk eindeloze parallelen) en raakt in de ban van een marionettenspeler. Ha marionetten. Being John Malkovich! En ook deze film probeert wel wat te zeggen over de regisseur/de createur/god die de mensen als stukken over het bord schuift. Echt fascineren deed het me hier niet, al is het leuk om te zien hoezeer deze film in stijl invloed heeft gehad op Amelie van Jeunet. Het mooiste moment zit trouwens erin als de 2 elkaar bij toeval kruisen, en de ene de ander op reis in Polen vanuit een busraampje fotografeert. Moet je je voorstellen dat je thuis een van je zelfgemaakte foto's terugziet waar je zelf opstaat. Wel creepy en een leuk idee.

Good Morning
De eerste film van Ozu in kleur en dat maakte hem klaarblijkelijk heel vrolijk. Good Morning is een soort dorpstheater; 33% van de plot gaat op aan grappen over winderigheid! Je gelooft je.. ogen niet zeg maar. En dat voor Ozu. Nog eens een derde gaat over burengekibbel en geroddel, wat ook nogal flauw is en hoewel de Japanners subtiele mensen zijn spelen ze 't hier ook wel vet. (Hoewel dat natuurlijk bij no means het Schaep Met 3 Poten-achtig wordt) Maar die andere 1/3e díe is gewoon weer heerlijk Ozu, lief, humaan. Met 2 broertjes die net als die jongen in Little Miss Sunshine nog langer weigeren te spreken. Al is de reden hier heel materialistisch: ze willen een tv! Hartverwarmende situaties in hun gezinnetje, waar tante bij inwoont, en die heel heel langzaam wat voor hun leraar Engels begint te voelen. (De leraar komt bezorgd thuis langs om te vragen waarom de kinderen niets meer zeggen op school, want ook daar houden ze 't consequent vol) Allemaal heel mild en aangenaam en in prachtige technicolor-achtige kleuren. Ongetwijfeld een curiositeit in Ozu's oeuvre, maar daarom wel leuk om gezien te hebben.

Salesman
Veel beter en boeiender dan die Maysles docu over de rijke zusjes in Grey Gardens. Ik houd dan ook meer van die zelfkant Amerikaanse verité stijl. (Al waren die zusjes op hun eigen manier ook een soort zwervert) Salesman volgt een groepje Bible Peddlers (al weigeren ze er zelf zo over te denken) die Amerika doorkruizen om luxe bijbels te verkopen. Een heel foute baan, en ook behoorlijk foute tactieken. Eentje lijkt op een varken en dringt de bijbels als t ware op, andere praten meer subtiel met de mensen mee, over Iers zijn bijvoorbeeld. (Heb het gevoel dat in die jaren '60 Iers en Italiaans en Spaans zijn in Amerika nog veel belangrijker was dan nu) Alsof die mensen pas net gearriveerd waren. Salesman is ook een meesterproef in hoe je een docu opbouwt, eerst lijken de beelden lukraak, en dan pas halverwege stelt 1 van de verkopers zijn kompanen voor. Vervolgens gaat de film eigenlijk alleen nog maar over hem. En terecht! Dat is die Ierse verkoper (ik denk niet dat ie echt Iers is, misschien half) hij heeft in elk geval vroeger veel succes gehad bij die Mickeys. Maar nu is ie eigenlijk wel uitverkocht, terug op de hotelkamertjes naar weer een dag doet hij zijn bekende imitaties, maar hoewel zijn kompanen nog lachen voel je dat het niet lang meer zo door kan gaan. Hij verkoopt te weinig meer, hij verpest de sfeer, ondanks dat het een goede kerel is. In de auto zingt hij "I Wish't I Were A Rich Man', maar hij weet (Iers accent) 'I should have joined the force and get a pension, I'll be set for life' (Een terugkerende running gag) In een uiterst pijnlijke scene aan het eind probeert hij die varkenstactiek van de bijbels opdringen zelf.. Werkt natuurlijk bij hem niet. En dan is 't tijd om in te pakken. Schrijnend mooi. (En dan heb ik 't nog niet over het voyeuristische plezier van in jaren '60 Amerikaanse arbeiderswoningen rondkijken, zoals je door deze docu kan doen) Allemaal mensen met verhalen, die om een praatje zitten verlegen, of juist niet. En daar gaat de deur weer dicht. 'I wish't I were a rich man'

Faust
Van Murnau, dus de stomme (zwijgende, zeg je tegenwoordig geloof ik) film. Ik had het idee dat films vroeger korter waren, omdat 't zoveel moeilijker lijkt met al die special effects, maar da's dus niet zo. Ze duren toch altijd wel een uur of twee. Ge-wel-di-ge visuals, verplichte kost voor iedere black metal fan, al is de boodschap natuurlijk alles behalve antichristelijk.

Häxan
Nooit geweten dat dit een soort educatieve film was. Vooralsnog enkel de versie nog gezien. Niet zo indrukwekkend als Faust maar toch een aantal geweldige scene en een hilarische eindconclusie. Nu de versie met Burroughs' voice-over en die met de soundtrack van Bronnt Industries Kapital nog.

Meet Dave
Creep
Twee keer verstand op nul. De eerste hooguit goed voor een glimlach, de tweede leek me een Saw ripoff maar die heb ik nooit gezien. Torture porn dus en je blijft toch wel met de nodige open eindjes zitten na het toch nog ineens wat moralistische einde (wat je toch al van mijlenver zag aankomen).

wat voor education moet dat wezen ;)

http://4.bp.blogspot.com/_2CVcKgolTAU/SVNESxYXAdI/AAAAAAAAAQk/cWxoEOEmi-8/s400/HAXAN-2.jpg

De Burroughs versie heet Witchcraft Through The Ages, dus dat. ;)

ah! de volwassenen-versie van:
http://boeken.blogo.nl/files/2009/08/heksje-lilly.jpg

Fijn lijstje van Olaf. Last Train Home is inderdaad geweldig. Na het zien van deze film voel ik geen enkele reden om ooit nog te klagen over de service van de NS.

Blue Valentine - hoe een zeer geconstrueerde film dankzij de acteurs toch heel spontaan kan overkomen.

Platform moet ik nog maar eens een tweede kans geven. 10 Euro bij Fame, dus wat let me.

Zelf zit ik deze week nogal in de horror/fantasy vanwege Imagine Festival (met tegenvallende Koreanen) en de herdruk van Kim Newmans overzichtsboek Nightmare Movies. En dan ligt er nog een hele dikke biografie over Boris Karloff te wachten. Dankzij Newman weet ik na 30 jaar eindelijk de titel van een hele weirde Italiaanse thriller waarvan ik alleen de inhoud had onthouden. Closed Circuit (Circuito Chiuso) van Giuliano Montaldo uit 1978 speelt zich volledig af in een bioscoop. Waarschijnlijk nooit op dvd uitgebracht, maar als iemand weet hoe ik aan deze titel kan komen, houd ik me zeer aanbevolen.

http://www.filestube.com/c1yArfA7fDz1B44pdjmWqR/Circuito-Chiuso-G-Montaldo-1978-SAT-RIP-by-Gaesa.html

daar is ie Vido, subtitles via Opensubtitles.org

zelf even gecheckt (Megaupload is schnell) beeldkwaliteit is zoals verwacht matig, iemand heeft een uitzending van RAI Edu Rewind getapet (dus een hoop logo's in beeld)
102 minuten. aftiteling ook aanwezig.
ondertitels (niet gecheckt) http://www.opensubtitles.org/nl/subtitles/3671314/circuito-chiuso-en

Bedankt voor het speurwerk.

Hier nog een stukje over Circuito Chiuso (die toen ie lang geleden op tv was ook veel indruk op mij maakte):

http://vorige.nrc.nl/krant/article1867032.ece/Piano_bij_Kundera,_Gesloten_circuit,_Trein_op_hol

http://weblogs.nrc.nl/filmvragen/2007/10/16/moord-in-de-bioscoop/

In het tweede stuk (!spoilers in de cursieve tekst!) zegt Beerekamp: "Grappig genoeg komen enkele. soms zelfs vrij obscure films, steeds weer terug in de filmvragenrubriek. Ook naar de hier gezochte titel werd al twee keer eerder geïnformeerd: op 15 september 2005 beantwoordde ik een vraag van Henny Hassebroek en in 2003 van Sander Loos, beide keren naar deze zelfde film. Toch heb ik de televisiefilm ‘Circuito chiuso’ (Giuliano Montaldo, 1978), met Giuliano Gemma in de hoofdrol, nog steeds niet gezien. Het is ook geen film die buiten de lezers van deze rubriek op wijdverbreide bekendheid mag rekenen. Kennelijk heeft het verhaal op de weinigen die de film wel gezien hebben grote indruk gemaakt."

als er ooit een van de Subjectivisten-forum-periferie-mensen bij Zomergasten belandt weet ie wat 'm te doen staat.

Waar zouden we zijn zonder Hans Beerekamp…

Prettig om te weten dat ik niet de enige ben bij wie de film scherp op het netvlies staat. Ik zie de slotscène nog steeds heel helder voor me. Volgens mij was de eerste keer dat ik weer aan Circuito Chiuso moest denken bij een film van Woody Allen (de titel laat ik onvermeld, omdat anders meteen de clou is weggegeven van de Italiaanse film, maar Rick weet vast welke film ik bedoel).

Gullietta Degli Spirit
Fellini in Wonderland. Hij maakte eens een film in kleur en ging BENG meteen maar in de overdriver. Psychedelisch als een veld vol fluoriscerende lolly's. Fantasierijk als de fabriek van Wonka, het Wonderland van Alice overgoten met een creepy Gilliam-laagje. Die actrice uit La Strada met het melancholische kindse hoofdje is hier beter dan ooit op haar plek. Ze is inmiddels van middelbare leeftijd, wat op de een of andere manier gepast raar is. (Alsof ze eeuwig jong zou moeten zijn...) Ze lijkt nu wat op Verdonk (kennelijk denk ik bij alle vrouwen van middelbare leeftijd aan Rita.. En dan heb ik die zang-docu nog niet gezien) In Guillietta had ook wel gezongen kunnen worden, nu is het een gekke musical zonder liedjes waar een vrouw haar man van overspel bedenkt en vlucht in een gedachtenwereld vol geesten, en avonturen. Hoeveel daarvan ze er nu werkelijk beleefd; geen idee. Maar op bezoek bij de blonde bimbo buurvrouw, die een villa vol verrassingen heeft en een boomhut in het bos waar je met een kabelbaantje naar toe moet. Magisch. (En, na 2 uur, ook wel een beetje vermoeiend)

Les Vacances de M. Hulot
Vergeet Playtime maar, dit is de echt leuke Tati. (Misschien had het geholpen als ik de volgorde van kijken had omgekeerd) Dit is gewoon slapstick in die Buster Keaton-traditie. Sterker nog, vanaf het moment dat Hulot het hotelletje binnenstapt denk ik maar 1 ding; dus híer heeft Andre van Duijn alles vandaan. De humor van Tati is zo droog dat ie bijna is opgedroogd. Gelukkig herhaalt ie de meeste grapjes 2 keer. Charmante kleine grapjes, zoals gedoe met het aangeven van een zoutvaatje (een arm wordt gelikt..) En Monsieur Hulot blijkt een ace koning van Ivo Karlovic-achtige proporties! Bem! Een Engelse dame is helemaal verrukt. (Alle andere hotelgasten vinden Hulot maar een vreemde snuiter) Het mooiste moment van deze film zit ergens in 't midden, als 2 kinderen een ijsje gaan halen. Het kind draagt de hoorntjes heel heel voorzichtig, met een geconcentreerde blik... En er gebeurt niets! Zo mooi, na alles wat bij Hulot misgaat. Tati verwondert zich, samen met ons.

The Pornographers
Die oude Japanse films blijven lastig, dit lijkt eerst een geinige komedie te worden over vroege pornografie. Moet allemaal in 't geniep natuurlijk in Japan, en tegelijkertijd zijn de Japanners open over alles. In een scene op het randje van pijnlijk maken de pornografen een film met een geestelijk gehandicapt meisje! Dat is precies op de rand waar de film om gaat slaan in tragedie. De film focust zich steeds meer op 1 van de makers, die de eindjes bij elkaar probeert te knopen met gehossel in allerhande erotische activiteiten. Zijn minnares is ziek, zwanger en stervende, en ja dan valt er toch echt niets meer te lachen. Ik vond het stiekem jammer, want genoot toch het meest van het olijke eerste half uurtje vol Japanse zelfspot. Maar uiteindelijk is dit gewoon weer een soort Insect Woman, en nog behoorlijk ingewikkeld, een hele hoop lastig uit elkaar te houden personages en avant-gardistisch editen. Het eindigt wel heel fraai, met een obsessie op een bootje, knutselend aan een Dutch Wife! (Een Engels leenwoord in het Japans, waarmee ze dus de Engelse haat voor de Dutch importeren) Want een Dutch Wife is natuurlijk.. een sexpop.

Giulietta degli spiriti moet ik natuurlijk zeggen, overigens vind ik de Engelse titel Juliet of the Spirits ook wel gepast klinken als een liedje van de Beatles tijdens die Sgt Pepper periode. Loesie In The Sky met Diamonds film zonder meer

Nanook Of The North
Grappig dat ook bij de een van de vroegste (1922!) documentaires al alles in scene gezet bleek. Vooral het moment dat de eskimo Nanook uit pure verwondering in een grammofoonplaat bijt levertde regisseur Flaherty hoon op. Het Blackbook of Movies grapt 'have you never loved a record so much that you want to bite it?'. Eigenlijk is Nanook of the North ook meer zo'n Mongoolse yurt-film, waar Flaherty met 'echte' mensen een fictief verhaaltje improviseerde. Nou ja, van plot is eigenlijk ook niet echt sprake. We volgen de eskimo's, door de gebrekkige equipment een beetje vanuit verte, in hun zogenaamde dagelijkse bezigheden. Zoals het bouwen van iglo's. (Prachtig hoe daar een ruit van ijs in wordt gezet) Nog mooier is het mystieke schimmenspel tijdens de walrus-jacht, bijna een videoclip voor Boards of Canada.

Circuito Chiuso
(ook in weeklijstje)
Kwam in de filmforum-draad ter sprake als een roemrucht Italiaans tv-meesterwerkje dat vermoedelijk nooit op dvd is verschenen. Gelukkig kun je alles op internet vinden. Ook al staan er in dit geval dus wel twee logo's van RAIi n beeld, krijg je wat reclame tussendoor en heb je ondertitels die maar wat raden of letterlijk met "??" volstaan... Geeft allemaal niks want Circuito Chiuso is ook zo al een heerlijke film, vol duistere liefde voor de cinema. Vette spoiler-waarschuwing! Men situeert deze prent ergens tussen Videodrome, The Purple Rose Of Cairo en Mevrouw Knoops dat met haar nichtje ín een film belandde in een verhaal van Annie MG Schmidt. In eerste instantie lijkt Circuito nog op Goodbye Dragon Inn, de melancholische Aziatische ode aan het bezoeken van de bios. Maar Circuito is een echte giallo (dus) al snel valt er een dode. Enter de politie, die in de vorm van een Paul Simon-achtig mannetje, die de boel eens uitgebreid gaat reconstrueren. De kijker heeft al heel snel door wat er is gebeurd (en wat opnieuw gaat gebeuren!) en gaat zich ongelofelijk verkneukelen. Geen horror-achtige spanning, maar handenwrijvend plezier om dit staaltje magisch-realisme. Wat helpt zijn talloze leuk neergezette personages in de marge, misschien moet je eigenlijk gewoon van een ensemble-cast spreken. Zo is er een asperger-cinefiel die in woede ontsteekt als iemand vóór hem gaat zitten, en later nog een paar keer lekker vet door het lint gaat. Er is een oud dametje dat net als de kijker alles reuze enerverend vind. En een norse politiebaas, die als de boel echt is misgegaan een bars kijkje komt nemen. (En meer dan dat) Maar het mooist van alles is de Jason Schwartzman-achtige socioloog, die met hele dikke bril ('ik zie niet verder dan tien meter') theorieën beïnvloed door science-fiction schrijver Ray Bradbury spuit. Hij mag na het fantastische (ook cinematografisch geweldige) einde de boel verklaren, al was het maar om nog geen afscheid van de film te hoeven nemen.

Fiend Without A Face
Arthur Crabtree heet de regisseur van dit liefdevolle b-filmpje. Dat moet toch wel een pseudoniem zijn (maar ik geloof van niet...) Fiend Without A Face heeft dezer dagen weer relevantie, met de nucleaire reactor-ontploffingstoestanden in Japan. Kernenergie is de mens die zijn eigen brein overschat, en iets creëert wat ie eigenlijk niet echt onder controle heeft. In deze film gebeurt hetzelfde; het Amerikaanse leger klooit met atoomenergie én een mad professor (Jiskefet-bejaardestijl) doet hetzelfde, door die atoomenergie in te zetten voor telepathische experimenten. Jaja! Het is een b-film hè. Daarom ook een mooi leuk meisje, met een douchescène én een goofy hoofdrol van Marshall Thompson die ondanks al het drama tijd vindt voor gegein en gemacho, met als aangever zijn assistent op de legerbasis. 'I am going to try that some more if I got more time' (Na een eerste voorzichtige kus, met het meisje dan he....) Op dat moment moet er nog worden afgerekend met de monsters die door al die energieën zijn ontstaan. Eerst wurgen ze nog onzichtbaar, maar in het laatste en leukste kwartier (er zijn er maar 5) lopen de (letterlijke!) breinwezentjes in haast schattige secure Tim Burton-achtige stop motion-animatie rond. Ander hoogtepuntje is de laconieke man die in een soort lange regenjas (!?!) in de atoombunker de meter nog maar eens vol open draait.

General Idi Amin Dada
I dream the truth. Een van de bizarre tegeltjes die Idi hier bezigt. Hij liet zich filmen door Barbet Schroeder (en wat andere journalisten) terwijl hij een rondleiding door zijn land (Oeganda) geeft en zijn plannen ontvouwt. Alhoewel plannen. Idi is niet alleen een excentrieke dictator, hij lijkt ook gewoon dom. Niet zo vreemd, als armeluisjongen zonder opleiding (iets wat hij zelf keer op keer benadrukt) Maar daardoor is hij wel de enige die in '70 nog door anti-Israelische kgb/nazi-propaganda wordt gefopt. Zijn land helpt hij intussen naar de knoppen in Mugabe stijl. Histoire se repete. Idi kiepert alle Aziaten eruit die de economie runden, en hop daar gaat de inflatie. Zonde, want Oeganda is een prachtig kleurrijk land. Kleurrijk, zo kun je Idi ook wel noemen, en gaandeweg de docu krijg je toch een mespuntje sympathie voor de man; hij is wel een inspirerend motivational spreker, onnavolgbaar orakelend als Ratelband. Ik begrijp best dat Idi eventjes goed was voor het Afrikaanse zelfbewustzijn. Maar het mooiste en meest veelzeggende beeld zit aan 't eind. Idi spreekt een groepje dokters toe, veel al dan niet bewuste grapjes over zijn eigen alchoholgebruik, waarna een jonge dokter het woord neemt. Idi zwijgt, de camera zoomt in, en terwijl de andere man zinnig praat begint Idi te zuchten en te steunen. Zijn hele dromenweb van 'ik ben de machtigste leider op aarde' bestaat alleen als hij het woord heeft. Alleen dan gelooft ie er zelf in, 1 seconde stilte en alles stort in. Fascinerend.
Overigens de film opgepikt uit 1 van de leukere Criterion-lijstje, van poster-ontwerper Frank Kozik. Het begint al met een plaatje van een konijntje...

http://www.criterion.com/explore/38-frank-koziks-top-10

Dead Ringers
Beste Cronenberg uit de eighties? Als altijd heb ik een beetje een koud gevoel bij man's films, alsof ik er eigenlijk enthousiaster van zou moeten worden, maar die kilheid zit in dit geval ook gewoon ín de film. Prachtige steriele blauwige beelden van ziekenhuiskamers, waar Jeremy Irons in zijn magnum opus de beste dubbelrol aller tijden speelt. Hij speelt tweelingbroergynaecologen die Mantle (hoor Mental) heten; waarvan de ene de huiskamergeleerde is, en de ander de pocherige glamourman. (Je haalt ze uit elkaar doordat ie in 't 2e geval een soort Joret Kelder-vibes uitstraalt) Althans, dat gaat een tijdje goed, want in deze mind fuck wordt het ook voor de broertjes zelf langzaam maar zeker steeds moeilijker om nog uit te maken wie wie is, ze zijn eigenlijk gewoon 1 organisme. (Wat dan weer mooi samenhangt met het thema van onvruchtbare vrouwen, bizarre baarmoeders, en meer van die typische Cronenberg-horror.) Jeremy Irons speelt zo goed, dat de weinig andere personages in feite maar afleiden, zoals de actrice (in de film) die de ondergang van de broertjes in gang zet. Een nogal warrig gespeelde dame (misschien de bedoeling) die voor mijn gevoel van het ene in 't andere accent schiet, en overall een beetje aan het alto-meisje uit The Breakfast Club doet denken. Maar genoeg daarover, Dead Ringers gaat vooral om het fraaie einde, teveel drugs, een grote ravage en een broer die alleen nog een naam jammert. Haunting.

Mona Lisa
Als je een ode aan de film noir brengt en je weet mij niet te enthousiasmeren, wat zegt dat dan... Opmerkelijk hoeveel Mona Lisa ook op The Crying Game lijkt, een andere film van regisseur Neil Jordan. Misschien komt het doordat het hart van beide films gevormd wordt door een fragiele 'black' seksueel-rafelrand personage. In dit geval een upper-classs prostituee, die een nieuwe chauffeur krijgt. De chauffeur wordt gespeeld door Bob Hoskins, en hij is de enige reden dat de film de moeite waard is. De man doet zijn uiterste best als driftkikkertje, en Bill Haden merkte op Criterion op dat hij wérkelijk dacht dat Hoskins een van de straat geplukte crimineel was. Toen Hoskins vervolgens in Who Framed Roger Rabbit speelde (ook een film noir ode, en een betere!) dacht Haden: wow die man 'really turned his life around. good for him') Geweldige anekdote, beter dan de hele film, die zich ondanks sleazy sexclubs volkomen sfeer en spanningsloos volstrekt, met een hoop ongeloofwaardige, irritante bijrollen, zelfs Michael Caine weet de film niet te redden. Misschien durfde Neil Jordan het toch te weinig expliciet te maken, of er zijn gewoon te weinig one-liners. Er is precies 1 geniaal momentje. De chauffeur Hoskins heeft eindelijk de prostituee met een verloren vriendin verenigd, en dan zegt zij heel dubbelzinnig 'yes I really like her'. De kijker denkt: jee misschien spannende de prostituee toch samen met de maffia en Hoskins is genaaid. Dat laatste is 't geval, maar uiteindelijk op een soort tragiromcom-wijze. En ook dat komt er weer niet al te soepel uit.

Scenes From A Marriage
Eigenlijk scènes uit een mislukt huwelijk, wat mij betreft. En dat dan bijna 3 uur lang. Jaa, dit is weer een Bergman martelgang, die 100 minuten intens goed is, dan heel lang walgelijk vervelend, om toch nog acceptabel te eindigen. Ik bedoel na 2.5 uur denk je eindelijk; ok deze mensen zijn toch soulmates, ze horen bij elkaar ondanks alle problemen. Even daarvoor is de echtgenoot zijn vrouw aan het aftuigen en het voelt bijna aan alsof Bergman een lijstje van huwelijksproblematiek afvinkt. Heel afgezaagd eigenlijk. Maar de eerste 100 minuten als het huwelijk eerst nog wat lijkt en de barstjes langzaam verschijnen is wél fascinerend, en een beetje Mike Leigh Another Year-achtig eigenlijk. Al werden de mensen in de seventies wel vroeg oud dan, want Liv Ullman en haar man zijn eind dertigers ofzo, en ze gedragen zich als uitgebluste vijftigers/zestigers. Héél opmerkelijk vind ik dat hun kinderen volledig buiten beeld worden gelaten. Terwijl die zich in werkelijkheid ook met al die crise zouden bemoeien... Maar als de man uiteindelijk zijn vertrek aangekondigd (een afschuwelijk mooie scene, de horror die de nietsvermoedende Liv uitstraalt is perfect) denkt hij geen moment meer aan zijn dochters. En dan ook geen moment. Wat een onwaarschijnlijke klootzak eigenlijk. Zie, ik identificeer me eigenlijk weer met de verkeerde, ik vermoed dat deze film heel hard aankomt als je ooit door een scheiding bent gegaan. Maar ja, dat is objektivismus.

Matchpoint
M'n eerste Woody Allen (srsly). Vermakelijke film hoewel die gast wel ergelijk er op los klunst. Toch verrassend want ik had het idee dat Allen altijd eindeloze relationele discussies behelsde, maar er was dus sprake van actie en spanning.

Chinatown
Een enorme hoeveelheid intrige en cool, een uitstekende klassieker hoewel die test over vrouwen in de film ergens hierboven me wel door 't hoofd schoot.

Matchpoint is behoorlijk atypisch Allen. (wel best een goeie)

die echtgenoot uit Scenes From A Marriage deed me trouwens denken aan mr Oorlogswinter
http://www.moviesense.nl/wp-content/uploads/2010/02/martin-koolhoven.jpg

oh jee deze dan:
http://www.shownieuws.tv/wp-content/uploads/shownieuws/import/2010/04/05/16181720091014oorlogswinter.dar-545x306.jpg

Dead ringers, beste Cronenberg punt. Mona Lisa, zou in mijn toptien beste Britse films staan. 5 keer van genoten.

Beste Cronenberg uit de eighties?

nah, bijna, maar Videodrome hè? Dat blaast alles weg. :)

Zit net te spieken op IMDB en zie dat Cronenberg zomaar Cosmopolis van Don DeLillo gaat verfilmen. Nou, nou.

Mona Lisa, zou in mijn toptien beste Britse films staan. 5 keer van genoten.

hmm wow. ik zag 't niet, obviously.

Videodrome is net iets té voor mij, en het wordt ook almaar erger. Dead Ringers is een wat subtielere exercitie ;) met ook alledaagse mooie momenten (Irons die dronken een trap bij een prijsuitreiking komt opgestommeld)

F For Fake
Met een beetje hulp van Bogdanovich maakte Orson Welles zijn laatste film, een vermakelijke van de hak op de springende "documentaire" over de kunst van het neppen. Welles zou Welles niet zijn als hij ook in een documentaire zichzelf niet pontificaal en pompeus 'wie immer' (met cape en hoed en sigaren) op zou voeren. En ja dat is gewoon weer lachen. (Al begon ik hier op een vreemde manier een gelijkenis met Mart Smeets te zien!) F For Fake focust eerst op een of andere kunstvervalser, die klaarblijkelijk in de seventies heel beroemd was, maar typisch genoeg had ik nog nooit van de man gehoord (ik dacht dat Welles 'm misschien had verzonnen; wat niet zo is) Maar dat zegt toch wat over 'hoaxes'. Uiteindelijk zijn dat soort stunts toch wel snel vergeten en blijft het echte werk 'bestaan'. Maar ook Welles verlaat dat kunstvervals-pad redelijk snel voor een vrije associatie in Guy Maddin-stijl, waarin hij het o.a. over een echte mythe als Howard Hughes kan hebben en... zichzelf! Ook Welles begon zijn carrière tenslotte met een mooie stunt. (Met ufo's) En dan volgt de meest atypische sequentie in Welles hele oeuvre, en daarom juist wel toepasselijk in zijn laatste film. We hebben er in het begin al wat flitsen van gezien, een vrouw wandelt over straat. Eigenlijk heel gewoontjes, maar ze is zo adembenemend mooi (lees dit met klemtonen op elke lettergreep uitgesproken in grote Mart Smeets verbazing) dat.. je! er! stil! van wordt. Alle mannen kijken bewonderend om naar dit heupwiegende schepsel En wie is deze vrouw? Oja Kodar, Welles' echtgenote. Lief. :)

I Know Where I'm Going
Hier had ik meer van verwacht, het moge bekend zijn dat The Archers nou niet tot mijn grootste helden behoren, maar juist daarom had ik in dit minor werkje wat The Small Back Room-verwacht. Zeker omdat ook dit een romance is met op de achtergrond WWII. Maar, die is op de Schotse Hebriden eigenlijk té ver weg, ook al is Roger Livesey daar op verlof. Wat heeft die man toch een onwaarschijnlijk mooie stem trouwens. Hij speelt een sympathieke laconieke zeekapitein (met pijp!) op weg naar zijn thuisbasis, een of ander obscuur eiland. Maar er steekt een gale (wind) op en dus zit hij een eilandje verderop vast. Van hetzelfde probleem heeft 'het meisje dat weet waar ze naartoe gaat' last, een pure gold digster, die gedurende de film maar niet sympathiek wordt, wat je in een soort romcom toch wel mag verwachten. Verwaand kreng dat het is! Vanzelfsprekend moeten de 2 wat krijgen, maar de magie van een toevallige ontmoetingenfilm als Before Sunrise ontbreekt. (Gingen ze daar aan 't eind niet gewoon uit elkaar, ja, dat had hier eigenlijk ook gemoeten) De twee draaien op het eilandje honderd minuten om elkaar heen, om te eindigen met een flauwe Shakespeare-achtige woordgrapoplossing. (Macbeth, de keizersnee). Terwijl de kijker geniet van de mistige landschappen, er wordt een hoop gaelic gesproken, er zijn volksdansjes, en de mensen zijn er rijk zonder geld. Zo bezien is 't bijna een socialistisch pamflet over het ware geluk der arbeidersklasse.

The Naked Prey
Apocalypto avant la lettre, en dan in Afrika. En bijna net zo bruut en Mel Gibson-achtig 'fout'. Burn you devils, burn roept de blanke (Cornel Wilde, ook regisseur en producer) enthousiast als hij het bos rond zijn groepje zwarte achtervolgers in de hens heeft gezet. Zij willen hém overigens net zo hard dood hebben (en hebben de rest van zijn safari-expeditie al uitgemoord, nadat een sleazy Zuid-Afrikaanse/Nederlandse (natuurlijk, een man met opgeheven vingertje en 'principes') medereiziger een 'bribe' weigerde te betalen. Het moment dat de expeditie in een hinderlaag belandt is misschien wel het mooiste van de film, in beeld gebracht met korte shorts, als plaatjes uit een stripboek, dicht op de gezichten. Heel gewaagd en expressief gedaan, en ik denk dat 300-liefhebbers hier wat mee zouden moeten kunnen. De naakte prooi die rent voor zijn leven lijkt met zwarte baard zelfs wel wat op een man uit SPARTA. Toch vond ik 't jammer dat hij al zo snel in zijn eentje overblijft, ik had hem best willen zien moeten samenwerken met die Zuid Afrikaanse racist. Nu bestaat de film uit vrijwel dialoogloze soms toch wat saaie actie, je krijgt ook niet echt een gevoel van een barre tocht, dat de man weet waar hij heen gaat zeg maar. (Terwijl ie wel bij een Brits fort uitkomt) Daarvoor zit nog wel 1 hele lieve ontmoeting met een Afrikaans meisje, samen zingen ze een liedje. En de authentieke soundtrack deed me meteen naar de Mbira-opnamen van Paul Berliner grijpen. Prachtig die Shona muziek. (Het zal wel een ander volk zijn dat de deze film bevolkt, maar in blanke oren... etc.)

Equinox
Vido heeft hier aanstekelijk over gesproken, met veel meer enthousiasme dat ik kan opbrengen:
http://www.xs4all.nl/~gert01/equinox.html

Equinox is dan ook wel een film die eigenlijk wat voorstudie verdiend, als je 'm zoals ik zomaar uit t niets kijkt zie je een hopeloze no-budget expeditie, wat het dus ook wás! Het acteren is al bedroevend, maar de special effects zakken helemaal door elke ondergrens. Slechter dan de King Kong trucs uit de thirties, en dit is een film uit '68. Maar een meer steekhoudende serieuzere kritiek is dat ik in horror niet zoveel kan met die religieuze symboliek, altijd maar weer kruizen die de slechteriken doen verschrompelen. (En daarom eigenlijk niets met het genre?) Demonen-exercities, ach, dan zie ik veel liever Amerikanen die klooien met kernenergie (zoals in Fiend Without A Face). Blijft er iets bij van Equinox? Nou de boswachter (= houtje Lucifer) die de groep jeugdigen te paard opjaagt en een meisje verkracht, ondertussen over haar heen kwijlend. Hij lijkt een beetje op Willem van Hanegem-trouwens. Ook het standaard-onderdeel van grotten ontbreekt trouwens niet, waar een oude man staat te schreeuwen. Ik wilde een Osama Bin Laden-grapje inlassen, maar nu lees ik dat ie in een villa verbleef. Dus toch meer een Scarface dan een Equinox dood. Helaas. :)

Лачените Oбувки на Незнайния Войн
Een symbolische weergave van de Bulgaarse natie, waarschijnlijk om de censuur van 1979 te omzeilen volgen we de herinneringen van een journalist die de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace staat te kijken. Bruiloften duren eindeloos, ogen worden uitgebeten, hele families branden af, het knulletje heeft een rijke fantasie. Als Nederlander mis ik wel wat van de symboliek (al begint er een en ander te bezinken), maar de beelden zijn mooi en er is heel veel muziek, de horo's en ruchenitsa's vliegen je om de oren.

Equinox - de kwijlende man zit in de versie die in de bioscoop heeft gedraaid. De originele 16mm-versie is iets subtieler, maar oogt nog goedkoper.

The Naked Prey - een van de vele varianten op The Most Dangerous Game (1932) van Irving Pichel & Ernest B. Schoedsack (ze draaiden de film in dezelfde periode als hun klassieker King Kong). Die oervariant duurt maar een uur en is de moeite waard vanwege de bad guy (Leslie Banks als Count Zaroff) en de achtervolging in de tweede helft van de film. In de scènes in de donkere kelder moest indertijd flink geknipt worden, omdat ze door het testpubliek te eng werden bevonden.

Voor wie twijfels heeft over de hedendaagse Spaanse cinema: geef La Mujer Sin Piano (Woman Without Piano) (Javier Rebollo, 2009) een kans. Hoe minder voorkennis, hoe beter.