Filmforum

Wat is er 'niet echt horror' aan Cronos en Ginger Snaps?

Het fantastische/enge is bijzaak, het zijn meer een drama en een komedie met een fantastische component.

Ach so, als je zo'n enge definitie aanhoudt... :)

Smultronstället ('Wilde aardbeien', Ingmar Bergman, 1957, Zweden)
Hé, Bibi Andersson! ... ... ... zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz Huh? De ridder van vorige week als pompbediende? zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzrrzZijnssgildknaap als zoon? rrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz ... Wat? Afgelopen?

De woensdagse Knorbergmania's -- het verliefde stel op de voorste rij, wij, de eenling verderop en de leesclub op de achterste banken -- kon de ogen collectief niet open houden. Op zich een kansrijk gegeven: een doorleefde medicus zijn eredoctoraat via een roadmovie laten ophalen in de stad waar zijn enige zoon woont. Maar, wat ons betreft, werkte het voor geen meter. Die dokter was al sympathiek aan het begin. Zijn schoondochter (Bibi!) kon maar niet duidelijk maken, waarom schoonpa een kille, egocentrische man was, en waarom ze bij zijn zoon was weggegaan. En de clowns die de autorit onderweg sjeu gaven, bleven buitenstaanders.

De eerste tegenvaller, hopelijk geen cesuur.

O ja, de overlevers van vorige week --die na de tempest wakker werden op het verlaten strand-- waren de kermisklanten.
(En pardon, de schoondochter was natuurlijk Ingrid!)

wat!? Heb altijd volgehouden dat Wild Strawberries een van Bergman's beste is :) (maar tis lang geleden, ik schreef 'r toen het objectivistische volgende over: Wild Strawberries, eigenlijk Smultronstället, was mijn 2e Bergman film. De film heeft best een aardige magisch-realistische sfeer, met het oude hoofdpersonage dat door zijn herinneren loopt. Dat kennen we natuurlijk van Woody Allen's Deconstructing Harry, die met die film eer bewees aan Wild Strawberries. Daarom was het goed 'm eens gezien te hebben. Vergroot mijn waardering voor dat werkje. Wild Strawberries zelf is ook niet gek, vooral het komische trio lifters, is curieus en amusant. Zij reizen met de dokter mee, die op weg is naar Lund en ondertussen wat op zijn leven (en de verkeerde keuzes) reflecteert. (Zie About Schmidt, voor een variatie)

‘Klamme handen blijven uit,’ schrijft Olaf op 10 oktober over Hunger (Steve McQueen, 2008). Die klamme handen bleven bij mij ook uit, maar ik was verder toch wel onder de indruk van dit regiedebuut. Ik heb de film niet gezien als sociaal drama, maar als een visueel gedicht over ontmenselijking en opoffering. Het contrast tussen het realisme van 4 Months, Three Weeks, Two Days is ook te groot. In de Roemeense film zijn de personages bij lange na niet zo abstract als in Hunger, wat het meeleven in 4 Months vergemakkelijkt. Het zijn vooral de details die in met name de eerste helft van Hunger in al hun eenvoud krachtig overkomen (de kapotte vuisten, de lege straat, de vlieg, een dwarrelend pluisje). Ik was even bang dat ik de film zou gaan ruiken. De lange dialoog (1 shot van iets meer dan 17 minuten vanaf statische camera) is niet alleen verrassend en sterk geacteerd, maar ook een broodnodige verluchtiging in een zwaar verhaal (althans tijdens de koetjes en kalfjes bij aanvang van het gesprek tussen Bobby Sands en de pastoor). De symboliek in de slotfase is wat te zwaar aangezet. Het is geen tunnel of deur (zoals Olaf in oktober opmerkte), maar de herinneringen aan de duisternis van het bos dat groot gapend staat te wachten.

In de brievenrubriek in de nieuwe Sight & Sound merkt een van de lezers overigens scherp op dat de overeenkomsten tussen Hunger en The Passion Of The Christ opvallend groot zijn. Toeval of opzet?

Edit: 'Het contrast met het realisme van...'

The Descent (Neil Marshall, 2005)

Zes stoere, afgetrainde vrouwen gaan op survival in een afgelegen grot.
Wat ze bezielt begrijpt niemand.
De wesp zoemend rond mijn glaasje prik is voor mij al voldoende opwinding.
Scherpe rotswanden, het noodzakelijk gebruik van touwen en kabels om een overkant te halen, pikkedonker en battterijen die kunnen opraken...er is geen mens die dit leuk vind.

Er moet ze een lesje geleerd worden denk ik nog en dat gebeurt dan ook.

Degelijke horrorfilm.
Maar de verzadiging voor het genre begint nu echt toe te slaan.
Dit vooruitzicht had ik een half jaar geleden al, ik ben kennelijk hardleers.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar: geen horror meer.

moeten we een "poll" van maken, een genre voor Arnout.

ik zeg sci-fi van voor de jaren '80.

Sovjet films uit de jaren '30. :)

of op acteur. nee nee, de Coppola familie. Alle films die met voor van een Coppola zijn. Dan ben je wel even zoet. (http://en.wikipedia.org/wiki/Coppola_family_tree)

LOL
Zelf zat ik te denken aan alle films met een badass (ex-)martial art kampioen in de hoofdrol.
Een groot deel zal ik niet hoeven downloaden, SBS 6 en Veronica voorziet nl. iedere week al in een flinke dosis Steven Seagal, Jean-Claude Van Damme en Chuck Norris...;)

Nu serieus.
Een sprookjes marathon lijkt me wel wat.
En dan bedoel ik geen fantasy met poppen (trollen en eenhoorns), maar denk ik aan meer poetische films van een Hayao Miyazaki bijvoorbeeld.
Howls Moving castle, Spirited Away en Princess Mononoke heb ik al gezien en zijn geweldig.

Wie weet soortgelijke films? het hoeft niet per se animatie te zijn.

Dat vraagt gewoon om: The Company of Wolves (1984).

Ah dat antwoord verwachtte ik al, zat er toevallig net aan te denken, grappig :)
Jammer genoeg al enkele malen gezien, fraaie film inderdaad.

Ik moet even terug in de tijd, want je hebt zo'n sub-sub genre waar sprookjes horror raken. Wat ik destijds een erg goede en originele film vond was Paperhouse (1998, Bernard Rose). Niet een film die ik mijn dochters zou laten zien..."I have no...EYESSSSSS!" :)

Thanks.
Klinkt veelbelovend.
Staat reeds in de download :)

Oh ja, de klassieker is natuurlijk de film waar de Tsjechen de kinderen in 70s op massale schaal hebben getraumatiseerd: Krabat of Carodejuv ucen....de horror van deze film als je die als kind ziet op een woensdagmiddag is niet te peilen. Laatst nog een stukje gekeken want iemand had hem voor me weten te bemachtigen. Belachelijk eng met die molenaar en zijn gespleten schedel en die klote kraaien die iedereen in de gaten houden. De kenner weet al genoeg. ;)

http://i62.photobucket.com/albums/h90/LukFulda/carodejuv_ucen_2.jpg

hmm die wat geflopte film van Terry Gilliam van laatst, met 'n jong meisje, vond ik ook wel een soort sprookje. Maar hoe heette ie nou. Ah, Tideland.

L'Enfant Sauvage
Wat saaiige naturalistische verbeelding van de ontdekking van een Mowgli uit Aveyron. Truffaut had zich beter met Kaspar Hauser bezig gehouden, die werd ten minste nog onder verdachte omstandigheden vermoord. Net nadat ie voor 't eerst had gesproken, ofzoiets. (Dit lijkt trouwens allemaal erg sterk op het Paul Auster boek wat ik nu aan 't lezen ben)
Hoe dan ook, het kind leeft in z'n nakie in de bossen, wordt ontdekt en belandt via via bij dokter Itard. (Welke bekende acteur uit de films van Truffaut is dat nou, zat ik te denken, het is Truffaut himself, oeps) Deze probeert 'm manieren en taal te leren, wat we uitgebreid te zien krijgen. Veel vooruitgang boekt de jongen niet, hij blijft een beetje de aap die symbooltjes leert ordenen en aanwijzen. Een echte band met zijn verzorgers (de dokter en zijn huishoudster) krijgt hij ook niet, terwijl de jongen in werkelijkheid de rest van zijn leven bij die huishoudster zou blijven wonen.

Tropic Thunder
Leukste komedie van het jaar. Zeker in 't middengedeelte heb ik me bescheurd, en normaal zijn komedies bij mij net goed voor een glimlachje. Tropic Thunder (van Ben Stiller nota bene) begint met wat flauwe trailers, van 't niveau internetfilmpje, al blijken ze later functioneel. Een crew maakt in Vietnam een oorlogsfilm, jawel een film in een film, dus slecht kon het hoe dan ook niet worden. In eerste instantie zijn de grappen smakeloos, bloederig en over the top, maar als de film in 't midden een ietsjepietsje subtieler wordt, wordt het echt hilarisch. "Heb je 't script wel gelezen?" "I don't read the script, the script reads me". Ultieme-method actor "Robert Downey" huppelt rond in blackface, wat natuurlijk goed is voor opschudding, al had ie net zo goed bruinverbrand kunnen heten, hij zat tenslotte al 'n tijdje in de jungle. (Ok zijn stem is wel "zwart")
Ben Stiller is een gevallen actieheld die zijn carriere moet redden en Steve "hee is dat de zanger van the Darkness?" Coogan is de onfortuinlijke regisseur. De continu vuilbekkende financier van het project is duidelijk een bekende acteur, in vermomming. Hij komt erg grappig uit de hoek, ook dankzij Wacko Jacko, en hij doet z'n leukste dansje sinds Risky Business. :) Er zijn talloze running gags, rond haken/handen en Stiller's rol in "Simple Jack", een poging om een Oscar te winnen, als debiel. (Ook daar was in real life weer overbodige opschudding over) Het is duidelijk dat niet debielen worden gedist, maar acteurs en het hele genre. (En wat te denken van de mensen die bij zo'n debielenfilm zakdoekjes voljanken, maar in real life in een grote boog om ze heen lopen)
Aan 't slot gebeurd het onvermijdelijke, de film ontspoord volkomen, Indiana Jones-achtige actie, geweldhumor, hoeft niet zo, maar mijn stemming kon al niet meer stuk.

Hunger
Mixed feelings. Ik had er niet zoveel verwachtingen meer van en net na afloop dacht ik: jaa toch wel mooi. Aan de andere kant ben je de film ook zo weer vergeten en is de hele filmtruc van uithongeren = geëmotioneerde kijkers, ook wel simpel. Eerste helft is erg schematisch, vol flat characters. Mooie symmetrie wel tussen met borden stampende IRA-gevangenen en op hun schilden slaande ME'ers. Dan is er de bekende en mooie dialoog-scene tussen priester en radicaal. Ik vraag me ondertussen af of de IRA een referendum voor aansluiting bij Ierland zou winnen? Wie zouden er eigenlijk in de meerderheid zijn in Noord-Ierland? Waarschijnlijk toch de protestanten. Want anders zou de IRA toch geen keiharde guerilla voeren?

Peur(s) Du Noir
Franse tekenfilm, of film met meerdere tekenfilmpjes eigenlijk. Allemaal over, nou ja angsten dus. Angst voor de dood, angst om bourgeois/conservatief te worden, angst voor geesten, dromen, (rivier)monsters en gepest te worden en ga zo maar door. Het is jammer dat het mooiste filmpje aan 't begin zit. De onlangs overleden Guillaume Depardieu spreekt de stem in van een jonge student. Hij is verlegen, maar ineens duikt er een meisje op dat 'm in feite bespringt. Erg verdacht natuurlijk en het blijkt een femme fatale. Superclichematige horror (van die Zwarte Beertjes verhalenbundels) eigenlijk, maar in tekenfilmvorm erg leuk gedaan. Wat daarna volgt is helaas een stuk saaier.

je ken ook altijd dit nog doorploegen voor inspiratie Arnout (http://www.imdb.com/keyword/fairy-tale/?title_type=feature)

Hij komt erg grappig uit de hoek, ook dankzij Wacko Jacko,

"Wacko Jacko"-look a like Bill Hader. :)

Ha, goeie tip, nr.1 (Fabuleux destin d'Amélie Poulain) zat ik gisteren ook al aan te denken maar die heeft iedereen toch wel gezien (Cité des enfants perdus van dezelfde maker dan ook). Edward Scissorhands ook toch? Beetle Juice (de jonge Wynona als goth...yeah) is bedenk ik wel een aanrader en Sleepy Hollow toch ook wel. Ach, gewoon die hele Burton doorwerken (alhoewel ik na Sleepy Hollow ben afgehaakt.)
A.I., de enige post-Empire of the Sun Spielberg die ik kan uitzitten. Ook altijd een zwak gehad voor The Neverending Story net als de totale chaos Legend trouwens.

Die nr.1 vond ik tamelijk vervelend.

En ik vond A.I. volkomen ridicuul. Nou voel ik me alleen verplicht iets positiefs bij te dragen en ik kan niet zo snel iets verzinnen... Er is een fijne Engelse Robin Hood tv-serie van eind jaren tachtig/begin jaren negentig vol heidense gebruiken en Middeleeuwse godsdienst waanzin. Robin Hood draagt bovendien echt een kap. Misschien is die op dvd.

A.I. is ook crap. Ik dacht nog ff dat het Gattaca-achtige kwaliteit werd maar het werd nog erger dan E.T. (die nog net leuk is in al z'n weke sentimentaliteit).

No. 53, die's pas mooi. :)

A.I. vond ik eigenlijk wel aardig. :) wel errug lang. Maar voor 't design alleen al wel de moeite waard.

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

Ha, goeie tip, nr.1 (Fabuleux destin d'Amélie Poulain) zat ik gisteren ook al aan te denken maar die heeft iedereen toch wel gezien (Cité des enfants perdus van dezelfde maker dan ook). Edward Scissorhands ook toch? Beetle Juice (de jonge Wynona als goth...yeah) is bedenk ik wel een aanrader en Sleepy Hollow toch ook wel. Ach, gewoon die hele Burton doorwerken (alhoewel ik na Sleepy Hollow ben afgehaakt.)
A.I., de enige post-Empire of the Sun Spielberg die ik kan uitzitten. Ook altijd een zwak gehad voor The Neverending Story net als de totale chaos Legend trouwens.

Alle genoemde films gezien.
Edward Sissorhands vind ik misschien wel Burtons meest geslaagde film, ook Corpes Bride en Big Fish zijn erg ok.
Amélie en Cite des enfants perdus vind ik overigens leuke films, ik begrijp de kritieken (van met name Olaf K.) niet zo.
Van A.I. vind ik alleen het eerste half uur ok.
Legend was pas nog op tv en ook ik heb daar een zwak voor, The Neverending story (ook nog kortgeleden op tv) blijkt te gedateerd.
Labyrinth misschien nog eens herkijken :)

je ken ook altijd dit nog doorploegen voor inspiratie Arnout (http://www.imdb.com/keyword/fairy-tale/?title_type=feature)

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

(Overigens heb ik Guillermo del Toro's Pan's Labyrinth en The Devils Backbone ook al gezien :)

Nog een recente, 'echte' sprookjesfilm: Le Petit Poucet (Olivier Dahan, 2001), een donkere Franse verfilming van Kleinduimpje.

Waren mensen hier op de hoogte van Derricks wilde jeugd?
http://www.lovefilm.com/lovefilm/images/products/9/22709-large.jpg

Soledad Miranda! <3

(Ja dus, al heb ik deze nog niet gezien, alleen een trailer).

Vlak voor het einde van het jaar ‘moet’ ik nog wat films van 2008 checken, voordat definitief de eindlijst kan worden samengesteld. Het nadeel van deze administratieve kijkactie is dat het een beetje een gehaast gevoel geeft, wat nadelig kan uitpakken voor de films. Al kan een negatief oordeel natuurlijk ook aan de kwaliteit van de bekeken films liggen. Zo is Soom (Breath) een typische Kim Ki-duk, voortkabbelend zonder nieuwe inzichten. Ik veerde enkel op tijdens de schattig vals gezongen seizoensliedjes die de hoofdrolspeelster vertolkt ten overstaan van de ter dood veroordeelde. Voor de rest is het meer symboliek dan verhaal.

Cordero De Dios (Lucía Cedrón, 2008) duurt gelukkig maar 86 minuten. Dit regiedebuut (en openingsfilm van IFFR 2008) lijdt aan een afstandelijke aanpak. Het is heel moeilijk mee te voelen en geïnteresseerd te raken in de moeder en dochter die ieder hun eigen idee hebben over hoe om te gaan met de ontvoering van opa. Opa was namelijk fout na de oorlog (de film speelt zich af in Argentinië). De oude man zou wel eens een rol gespeeld kunnen hebben in de dood van zijn schoonzoon. Een andere grote ergernis is het feit dat dochterlief zich door de ontvoerders laat bellen via haar mobieltje waardoor constant dat bloedirritante Nokia-melodietje door de speakers pist. Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen. Er wordt niet eens moeite gedaan te pannen en te scannen zodat acteurs regelmatig onthoofd worden of gewoonweg seconden lang buiten beeld vallen. Er heeft duidelijk iemand tijdens het scannen zitten maffen bij Homescreen, of zou er opzet in het spel zijn? Vooral mijden dus, dat Cordero De Dios.

Dan nog de verrassendste opmerking van vandaag: Wit Licht valt mee! Een meesterwerk is het niet, maar als je Wit Licht beoordeelt op wat het wil zijn (een avonturenfilm met een boodschap), en niet op wat je zelf zou willen dat het had moeten of kunnen zijn, dan werkt de film naar behoren. De plotstructuur met hulp van flashbacks levert meerdere verrassingen op en vooral de Afrikaanse acteurs doen hun werk prima. Zelfs Borsato acteert naar behoren. In de kritieken lees ik her en der dat de film perfect zou zijn geweest als de zanger geen rol had gespeeld, maar dan heb je geen kans op een miljoenenpubliek en dat is juist wat Borsato wil bereiken: zoveel mogelijk mensen bewust maken van het lot van kindsoldaten. De andere twee kritiekpunten (1. een blanke man als held in zwart Afrika, 2. de naïviteit van de held) worden door personages in de film al voorzien van vraagtekens. Tijdens de eindtitels klinkt gelukkig niet keihard de hitsingle van Borsato, maar subtiele, Afrikaans klinkende filmmuziek. De climax is teveel Indiana Jones en ietwat onhandig uitgewerkt, maar verder heb ik me geen moment verveeld. Now sue me.

Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen.

Kan ook een foutje van de operateur zijn, die de verkeerde lens heeft voorgezet.

Volgens mij heeft de fout te maken met het anamorphic maken van een film voor een dvd-release (ik ben een complete leek wat dit betreft, dus vergeef mijn stuntelige omschrijving). Zelfs de openingstitels van Cordero De Dios zijn maar gedeeltelijk te lezen.

en dat was dan in de bios? dat van Cordero? moest je je geld terugvragen eigenlijk. (maar zie Wit Licht Vido is mild geworden!! ;) )

Soom vond ik ook maar 'n matte herhaling van zetten.

Cordero = dvd, en dan nog heb ik de neiging om geld terug te vragen.

It’s a wonderful life (Capra, 1946). Een moderne maar inmmiddels alweer klassieke variatie op A Christmas Carol, over een man die zijn dromen in de ijskast zet om het bedrijf van zijn vader operationeel te behouden en de strijd met de grote concurrent (zo’n sigaarrokende über-kapitalist). Dat eist uiteindelijk zijn tol. Hoogtepunt is de sequentie met de wat sullige engel Clarence (prachtige rol van Henry Travers) die afdaalt om onze held te redden en genoeg punten bij elkaar te sprokkelen voor twee vleugeltjes. Charmant, en met een zo over the top einde dat het wel ironisch moet zijn.

Murderball (Rubin/Shapiro, 2005). Aardige docu over rolstoelrugby en de strijd (totaan Athene 2004) tussen het Amerikaanse en Canadese team. Ongeromantiseerd en het is duidelijk dat deze gasten niet zijn gaan rolstoelrugbyen uit compensatiegedrag. Zeer enerverend in het begin (gaat er hard aan toe), wat gewoontjes naar het einde toe.

Ne touchez pas la hache (a.k.a. The duchess of Langeais, Rivette, 2007). Degelijke literatuurverfilming die The age of innocence alsmede de drama’s van Visconti in herinnering brengt. Tragische liefdesgeschiedenis van Balzac over een generaal die zich laat verleiden door een gravin die vervolgens niet thuisgeeft. Dat leidt tot een kat-en-muis-spel alvorens de werkelijke gevoelens aan de oppervlakte komen. Sterk geacteerd, maar ik was er niet zo weg van als de Franse pers.

ik wil nog altijd alle Capra's een keer gaan kijken. maar aan de andere kant zal daar wel heel veel meuk bij zitten en hij heeft ook HEEL veel gefilmd. En de beste heb ik vast al gezien..

Tystnaden ('Het Zwijgen, Ingmar Bergman, 1963, Zweden)
Wrang psychologisch drama over twee zussen, gestrand in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken, die tegen elkaar praten zonder iets te zeggen en op de spaarzame momenten van communicatie elkaar oneindig veel pijn doen. Het verlaten hotel met vreemde snuiters, de drukke, maar louter met mannen bevolkte straten en de liefdeloze seks versterken de desolate sfeer.
Door die, voor zestiger-jarenbegrippen, expliciete seks kreeg Het Zwijgen het predikaat 'schandaalfilm'. Bij de kijker van nu resteren neerslachtigheid en verwarring. Desondanks zin in de andere twee uit de trilogie.

@Vido: Jammer, mij greep Cordero de Dios juist aan, als psychologische thriller waarin het plot gestaag 'thickens' en je pas op het eind helemaal snapt, waarom de vader en dochter zo'n getroubleerde verhouding hebben. Geef je 'm nog een revanche in de bioscoop zonder technische ergernissen of heeft ie z'n kans wel gehad?

@Ludo: Ah, Thegonewait bestaat nog! Die magisch-realistische, of eigenlijk meer surrealistische sfeer, heeft Het Zwijgen ook. En Cries & Whispers, met hetzelfde motief (emotioneel ravijn tussen zussen), van veel later ook nog. Van de Bergmans tot nu toe vind ik die laatste overigens de beste.

Ja, cries and whispers is ook mijn favoriet. Gevolgd door Herftsonate, met die fan-tas-tische scene met moeder en dochter achter de piano. Na een kleine 20 minuten is de sfeer alweer voorgoed verziekt hahaha. Het zwijgen ken ik heel niet, dus we moeten weer aan de bak. Zevende zegel ook nog. En dan wacht er nog een bak Italiaans neo-realisme. En dan druppelen ook nog de eindejaarslijstjes binnen. Houdt het dan nooit op....? Wat betreft de laatste categorie heb ik er gisteren twee gedaan:

Låt den rätte komma in (a.k.a. Let the right one in; Alfredson, 2008). Waarschijnlijk één van de meest curieuze liefdesfilms van het jaar. Met in de hoofdrollen een 12-jarig jongetje en een even oud vampier-meisje. Dat is even schrikken, als je eerst denkt naar een low life sociaal Gus van Sant drama te zitten kijken. Vampiers zijn hier geen monsters, maar mensen met een ziekte. En in het laatste stuk zitten een hoogst originele scene in een zwembad. Zodat ik dacht: nee, dit is niet slecht.

En la ciudad de Sylvia (a.k.a. In the city of Sylvia; Guerin, 2008). Hier weet ik minder goed wat ik ervan moet denken. Jongeman, waarschijnlijk dichter/tekenaar/kunstenaar, en gezegend met een ongelofelijk kunsternaars-smoeltje, is toerist in een Franse stad, waar hij op een terras mensen zit te observeren. Dat zijn de eerste 20 minuten. Daarna meent hij Syivia te herkennen. Als het meisje ervandoor gaat besluit hij haar te achtervolgen. Nauwelijks dialoog en nauwelijks saai. En in zeker opzicht herkenbaar, de manier waarop de hoofdpersoon mensen observeert. En herkenbaar dat gevoel dat in de zomer een gemiddeld Frans terrasje overspoeld wordt door mooie vrouwen. Een deel van mij denkt: ja, dit is leuk gedaan, het is weer eens wat anders, het pakt goed uit en het eindigt goed. De andere kant van mij denkt. ik zit 1 uur 20 te kijken naar een man die 1 uur 20 met een banketletter in zijn broek rondloopt. Ga naar je hotelkamer, doe er effe wat aan, en ga verder met je carriere. En loop ons niet voor te houden dat het allemaal zou gaan over ene Sylvia. Goed, ik ben er nog niet uit, maar het is een halve tip, zou ik zeggen.

Ah, Thegonewait bestaat nog! Die magisch-realistische, of eigenlijk meer surrealistische sfeer, heeft Het Zwijgen ook
nou.. Het archief is niet gewist nee. maar geen updates ofzo.

oeh nu wil ik Tystnaden ook zien.

ik keek crap (en ik ben weer te lang van stof)

Grace Is Gone
Het bewijs dat je als fijn scenarioschrijver nog geen goed regisseur hoeft te zijn. James C. Strouse pende het uitstekende Lonesome Jim, maar weet hier de acteurs toch niet echt aan de praat te krijgen. Kinderen regisseren is meteen ook wel het moeilijkste wat 'r is. Shelan 'O Keefe heeft een lief gezichtje, maar ze debuteert wat aarzelend. De premisse van 't script is sentimenteel maar boeiend. Een onhandige/strenge huisvader probeert zijn kinderen op te voeden terwijl mama in Irak voor de goede zaak vecht. Dan staan er 2 hoge militaire pieten voor de deur en weet je hoe laat 't is. Misschien was 't leuker om de film te beginnen met Cusack (hij speelt pa) treurend op de bank, zonder dat we weten wat er loos is. Dan komen de kinderen nietsvermoedend thuis. Pa zegt ik moet jullie wat vertellen, de kinderen beginnen van de spanning elkaar te vervelen (een mooi detail) En pa krijgt het niet voor elkaar. Hij zegt niets en neemt ze mee op een reisje naar een pretpark. De oudste vermoedt wat (logisch, en daarom is 't ook de lastigste rol) de jongste is alleen maar wild enthousiast. Een mij sympathiek personage is de nietsnut van een broer (van pa) die ze tegenkomen, die de kinderen braaf Uncle John noemen. Pa, de Republikein haat 'm. De muziek balanceert ondertussen tussen tenenkrommend en walgelijk effectief. Blijkt in de aftiteling van Clint Eastwood himself te zijn, die, het moet gezegd, zichzelf wel overtrof. Diezelfde muziek speelt een te grote rol als tijdens het moment supreme de dialoog wordt weggedraaid. Een te makkelijke oplossing.

The Mourning Forest
Niet heel slecht, maar vergeleken met Sharasoyu dat ik eerder van Kawase zag toch wat teleurstellend. Niet meer dan een gemiddelde zwijg- en verwerkfilm. Ik vond 't bijna jammer dat de bejaardeverpleegster ook al iets te verwerken had. En dat 't dan ook nog een zeer traumatische (verdrinkings?)dood was. Wordt verschrikkelijk irritant als ze bij een riviertje hysterisch begint te krijsen. De acteur die de bejaarde speelt die na 33 jaar boeddhistisch afscheid wil (of moet) nemen van zijn vrouw, doet 't wel goed. En af en toe raakt de meditatieve sfeer ook wel. Rustig ademen en dan komt er ineens een helikopter langs. Een fraai moment.

Bienvenue Chez Les Ch'tis
Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Voor ons lijkt het wat overdreven dat we hier moeten geloven dat Fransen werkelijk denken dat het in Nord Pas De Calais altijd vriest en de mensen barbaars zijn. Stereotypen waar de komedie best aanstekelijk mee speelt. Een man wordt weggepromoveerd naar, nou ja daar dus, zijn vrouw is ueberbezorgd en kleedt 'm dik aan. Aangekomen moet hij even wennen. Zit hij 's ochtends vol walging zijn boterham met stinkkaas in de koffie met cichorei te dopen, maar 's middags bevalt de friet en frikadel al een stuk beter en na 2 weken wil ie niet meer weg. De man werkt als postkantoordirecteur, waar de show wordt gestolen door de postbode (gespeeld door de regisseur Dany Boon) Een soort oenige lelijke versie van Paul Newman met travo-neigingen. Hij schmiert erop los. Maar dan heeft mevrouw de postbodedirecteur al haar moed verzamelt. Ze wil langskomen. En blijven! En dat wil de directeur niet, want een lange afstands-relatie werkte een stuk beter. 1x raden wat de Ch'tis dan verzinnen.. Aan 't end gebeurd nog wat raars. (Spoiler! Maar de film is zo plat als 'n dubbeltje, dus who cares) Postbodedirecteur jankt, postbode zegt "zie je wel, een man die naar hier komt huilt 2x, 1x als hij arriveert en 1x als hij weggaat". Ik "pleure niet" blijft de directeur maar zeggen. En dat klopt. We hebben in de taalcursus eerder geleerd dat het in het vreemde noordelijke taaltje "blaire" is. Dus het wachten is op de punchline. Die niet komt!?!

پانج عصر (At five in the afternoon)
Samira Makhmalbaf (23!) weer in de bocht. Prachtig 'poëtisch realisme' zoals ik dat van haar ken. Progressief zonder bruusk over de conservatieven heen te walsen of de hoofdpersonages als karikaturale idioten of slachtoffers te portretteren, al wordt dat ook wel aan 'the eye of the beholder' overgelaten.

Murderball - sterke docu inderdaad. Het fanatisme en de verbetenheid van de spelers spatten van het scherm. Films met een wedstrijdelement hebben van zichzelf een spanningsopbouw, onvermijdelijk toewerkend naar een finale. Ook heel erg Amerikaans, en ook over een competitie, is Spellbound (Jeffrey Blitz, 2002) over scholieren die meedoen aan een Amerikaanse spellingswedstrijd. Die kinderen zijn minstens zo fanatiek als de murderballspelers, maar dan niet op een fysieke wijze.

Låt Den Rätte Komma In komt pas in maart uit op dvd (althans, de Amerikaanse editie), dus ik moet nog een paar maanden geduld hebben.

Bienvenue Chez Les Ch'tis Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Dat gevoel had ik ook de hele film lang. De personages zijn ondanks hun tikken en hun overdreven gedrag innemend genoeg om de film uit te willen zitten. De onvertaalbare woordgrappen ontgingen mij totaal en laat nu minstens 75% van de film uit woordgrappen bestaan. Bienvenue was dit jaar de grootste filmhit in Frankrijk en het toerisme in het noorden van Frankrijk vaart er nu wel bij.

Ondertussen de laatste week o.a. deze filmpjes tot mij genomen:

Graveyard Of Honor (Miike Takashi, 2002) – alsof Sid Vicious huishoudt in yakuzakringen. Hoe chronische zelfdestructie onvermijdelijk leidt tot de ondergang. Een van de meest stijlvaste films in het overvloedige oeuvre van Takashi. Ben ondertussen benieuwd geworden naar het origineel van Kinji Fukasaku uit 1975.

Vicky Cristina Barcelona (Woody Allen, 2008) – een van weinige aardige films van Woody Allen in deze eeuw komt pas echt op gang als Penélope Cruz stormachtig in beeld verschijnt, en da’s toch best een beetje (te) laat.

The Picture Of Dorian Gray (Albert Lewin, 1945) – klassieker van Oscar Wilde wordt zeer gestileerd aangepakt met in de titelrol de mij verder totaal onbekende Hurd Hatfield (een acteur met een hele lange carrière in vooral de tv-wereld, naar blijkt). Hatfield heeft een kille, onbewogen, uit marmer gehakte gezichtsuitdrukking, ideaal voor de rol. Zijn portret verandert in een schilderij dat fascinerend monsterlijk oogt (zie hier). George Sanders is weer fijn cynisch en Angela Lansbury heb ik nog nooit zo jong gezien. Een van de troeven: de film is zwartwit, maar het schilderij is regelmatig in Technicolor.

@Vido:
Bij Spellbound is ook grappig dat sommige ouders nog fanatieker zijn dan de kinderen zelf. Ook leuk in dit genre: Wordplay (Creadon, 2005). Over crossword puzzles, de bedenkers en de puzzelaars.

Vanavond naar Vicky Cristina Barcelona.

stond wel een geinig stukje van Woody in de Vrij Nederland trouwens, een soort dagboek met z'n bekende flauwe grappen.
"script aan Scarlett voorgelegd. Ze moest eerst overleggen met d'r agent en d'r moeder. Maar toen wisselde ze van agent. En toen van moeder. Wacht nog op antwoord" (oid)

Ben ondertussen benieuwd geworden naar het origineel van Kinji Fukasaku uit 1975.

Geen Sid Vicious voor zover ik me kan herinneren. :)

Cordero = dvd, en dan nog heb ik de neiging om geld terug te vragen.

Ah, dan heb ik dat niet goed begrepen. Ik zou echt een boze mail sturen in dat geval. Er is blijkbaar gewoon een fout gemaakt bij de transfer.

Banshun (Late Spring) (Yasujiro Ozu, 1949)
Deprimerend tot en met. Noriko is 27 en zorgt voor haar vader professor Shukichi. Japanse meisjes van 27 horen anno 1949 getrouwd te zijn. Is Hattori, de assistent van haar vader niks voor Noriko? Die vindt ze toch leuk? Ja en het is ook wederzijds, maar hij is al verloofd en er worden dingen niet gezegd en dat gaat dus fout en het is alleen maar downhill vanaf daar, zodat op het einde van de film iedereen ongelukkig is. Ik weet nu waar Takeshi Kitano die stijl vandaan heeft waar je de setup van een situatie ziet en in de volgende scene het resultaat, waarbij de eigenlijke handeling wordt weggelaten. Ozu is er ook gek op; zo benadruk je de onderdrukte emoties nog meer. Ozu heeft ook wel wat gemeen met Wes Andersson; beiden verstoppen de zware emoties onder een extreem gestileerde vormgeving en niemand zegt ooit rechtsstreeks wat hij denkt. Alleen Andersson maximaliseert in zijn art-direction, terwijl Ozu juist minimaliseert.

Minimaler dan Ozu kan het bijna niet. De fietsscène in Banshun is volgens mij de laatste keer dat een camera in een Ozo-film beweegt.