Filmforum

De Burroughs versie heet Witchcraft Through The Ages, dus dat. ;)

ah! de volwassenen-versie van:
http://boeken.blogo.nl/files/2009/08/heksje-lilly.jpg

Fijn lijstje van Olaf. Last Train Home is inderdaad geweldig. Na het zien van deze film voel ik geen enkele reden om ooit nog te klagen over de service van de NS.

Blue Valentine - hoe een zeer geconstrueerde film dankzij de acteurs toch heel spontaan kan overkomen.

Platform moet ik nog maar eens een tweede kans geven. 10 Euro bij Fame, dus wat let me.

Zelf zit ik deze week nogal in de horror/fantasy vanwege Imagine Festival (met tegenvallende Koreanen) en de herdruk van Kim Newmans overzichtsboek Nightmare Movies. En dan ligt er nog een hele dikke biografie over Boris Karloff te wachten. Dankzij Newman weet ik na 30 jaar eindelijk de titel van een hele weirde Italiaanse thriller waarvan ik alleen de inhoud had onthouden. Closed Circuit (Circuito Chiuso) van Giuliano Montaldo uit 1978 speelt zich volledig af in een bioscoop. Waarschijnlijk nooit op dvd uitgebracht, maar als iemand weet hoe ik aan deze titel kan komen, houd ik me zeer aanbevolen.

http://www.filestube.com/c1yArfA7fDz1B44pdjmWqR/Circuito-Chiuso-G-Montaldo-1978-SAT-RIP-by-Gaesa.html

daar is ie Vido, subtitles via Opensubtitles.org

zelf even gecheckt (Megaupload is schnell) beeldkwaliteit is zoals verwacht matig, iemand heeft een uitzending van RAI Edu Rewind getapet (dus een hoop logo's in beeld)
102 minuten. aftiteling ook aanwezig.
ondertitels (niet gecheckt) http://www.opensubtitles.org/nl/subtitles/3671314/circuito-chiuso-en

Bedankt voor het speurwerk.

Hier nog een stukje over Circuito Chiuso (die toen ie lang geleden op tv was ook veel indruk op mij maakte):

http://vorige.nrc.nl/krant/article1867032.ece/Piano_bij_Kundera,_Gesloten_circuit,_Trein_op_hol

http://weblogs.nrc.nl/filmvragen/2007/10/16/moord-in-de-bioscoop/

In het tweede stuk (!spoilers in de cursieve tekst!) zegt Beerekamp: "Grappig genoeg komen enkele. soms zelfs vrij obscure films, steeds weer terug in de filmvragenrubriek. Ook naar de hier gezochte titel werd al twee keer eerder geïnformeerd: op 15 september 2005 beantwoordde ik een vraag van Henny Hassebroek en in 2003 van Sander Loos, beide keren naar deze zelfde film. Toch heb ik de televisiefilm ‘Circuito chiuso’ (Giuliano Montaldo, 1978), met Giuliano Gemma in de hoofdrol, nog steeds niet gezien. Het is ook geen film die buiten de lezers van deze rubriek op wijdverbreide bekendheid mag rekenen. Kennelijk heeft het verhaal op de weinigen die de film wel gezien hebben grote indruk gemaakt."

als er ooit een van de Subjectivisten-forum-periferie-mensen bij Zomergasten belandt weet ie wat 'm te doen staat.

Waar zouden we zijn zonder Hans Beerekamp…

Prettig om te weten dat ik niet de enige ben bij wie de film scherp op het netvlies staat. Ik zie de slotscène nog steeds heel helder voor me. Volgens mij was de eerste keer dat ik weer aan Circuito Chiuso moest denken bij een film van Woody Allen (de titel laat ik onvermeld, omdat anders meteen de clou is weggegeven van de Italiaanse film, maar Rick weet vast welke film ik bedoel).

Gullietta Degli Spirit
Fellini in Wonderland. Hij maakte eens een film in kleur en ging BENG meteen maar in de overdriver. Psychedelisch als een veld vol fluoriscerende lolly's. Fantasierijk als de fabriek van Wonka, het Wonderland van Alice overgoten met een creepy Gilliam-laagje. Die actrice uit La Strada met het melancholische kindse hoofdje is hier beter dan ooit op haar plek. Ze is inmiddels van middelbare leeftijd, wat op de een of andere manier gepast raar is. (Alsof ze eeuwig jong zou moeten zijn...) Ze lijkt nu wat op Verdonk (kennelijk denk ik bij alle vrouwen van middelbare leeftijd aan Rita.. En dan heb ik die zang-docu nog niet gezien) In Guillietta had ook wel gezongen kunnen worden, nu is het een gekke musical zonder liedjes waar een vrouw haar man van overspel bedenkt en vlucht in een gedachtenwereld vol geesten, en avonturen. Hoeveel daarvan ze er nu werkelijk beleefd; geen idee. Maar op bezoek bij de blonde bimbo buurvrouw, die een villa vol verrassingen heeft en een boomhut in het bos waar je met een kabelbaantje naar toe moet. Magisch. (En, na 2 uur, ook wel een beetje vermoeiend)

Les Vacances de M. Hulot
Vergeet Playtime maar, dit is de echt leuke Tati. (Misschien had het geholpen als ik de volgorde van kijken had omgekeerd) Dit is gewoon slapstick in die Buster Keaton-traditie. Sterker nog, vanaf het moment dat Hulot het hotelletje binnenstapt denk ik maar 1 ding; dus híer heeft Andre van Duijn alles vandaan. De humor van Tati is zo droog dat ie bijna is opgedroogd. Gelukkig herhaalt ie de meeste grapjes 2 keer. Charmante kleine grapjes, zoals gedoe met het aangeven van een zoutvaatje (een arm wordt gelikt..) En Monsieur Hulot blijkt een ace koning van Ivo Karlovic-achtige proporties! Bem! Een Engelse dame is helemaal verrukt. (Alle andere hotelgasten vinden Hulot maar een vreemde snuiter) Het mooiste moment van deze film zit ergens in 't midden, als 2 kinderen een ijsje gaan halen. Het kind draagt de hoorntjes heel heel voorzichtig, met een geconcentreerde blik... En er gebeurt niets! Zo mooi, na alles wat bij Hulot misgaat. Tati verwondert zich, samen met ons.

The Pornographers
Die oude Japanse films blijven lastig, dit lijkt eerst een geinige komedie te worden over vroege pornografie. Moet allemaal in 't geniep natuurlijk in Japan, en tegelijkertijd zijn de Japanners open over alles. In een scene op het randje van pijnlijk maken de pornografen een film met een geestelijk gehandicapt meisje! Dat is precies op de rand waar de film om gaat slaan in tragedie. De film focust zich steeds meer op 1 van de makers, die de eindjes bij elkaar probeert te knopen met gehossel in allerhande erotische activiteiten. Zijn minnares is ziek, zwanger en stervende, en ja dan valt er toch echt niets meer te lachen. Ik vond het stiekem jammer, want genoot toch het meest van het olijke eerste half uurtje vol Japanse zelfspot. Maar uiteindelijk is dit gewoon weer een soort Insect Woman, en nog behoorlijk ingewikkeld, een hele hoop lastig uit elkaar te houden personages en avant-gardistisch editen. Het eindigt wel heel fraai, met een obsessie op een bootje, knutselend aan een Dutch Wife! (Een Engels leenwoord in het Japans, waarmee ze dus de Engelse haat voor de Dutch importeren) Want een Dutch Wife is natuurlijk.. een sexpop.

Giulietta degli spiriti moet ik natuurlijk zeggen, overigens vind ik de Engelse titel Juliet of the Spirits ook wel gepast klinken als een liedje van de Beatles tijdens die Sgt Pepper periode. Loesie In The Sky met Diamonds film zonder meer

Nanook Of The North
Grappig dat ook bij de een van de vroegste (1922!) documentaires al alles in scene gezet bleek. Vooral het moment dat de eskimo Nanook uit pure verwondering in een grammofoonplaat bijt levertde regisseur Flaherty hoon op. Het Blackbook of Movies grapt 'have you never loved a record so much that you want to bite it?'. Eigenlijk is Nanook of the North ook meer zo'n Mongoolse yurt-film, waar Flaherty met 'echte' mensen een fictief verhaaltje improviseerde. Nou ja, van plot is eigenlijk ook niet echt sprake. We volgen de eskimo's, door de gebrekkige equipment een beetje vanuit verte, in hun zogenaamde dagelijkse bezigheden. Zoals het bouwen van iglo's. (Prachtig hoe daar een ruit van ijs in wordt gezet) Nog mooier is het mystieke schimmenspel tijdens de walrus-jacht, bijna een videoclip voor Boards of Canada.

Circuito Chiuso
(ook in weeklijstje)
Kwam in de filmforum-draad ter sprake als een roemrucht Italiaans tv-meesterwerkje dat vermoedelijk nooit op dvd is verschenen. Gelukkig kun je alles op internet vinden. Ook al staan er in dit geval dus wel twee logo's van RAIi n beeld, krijg je wat reclame tussendoor en heb je ondertitels die maar wat raden of letterlijk met "??" volstaan... Geeft allemaal niks want Circuito Chiuso is ook zo al een heerlijke film, vol duistere liefde voor de cinema. Vette spoiler-waarschuwing! Men situeert deze prent ergens tussen Videodrome, The Purple Rose Of Cairo en Mevrouw Knoops dat met haar nichtje ín een film belandde in een verhaal van Annie MG Schmidt. In eerste instantie lijkt Circuito nog op Goodbye Dragon Inn, de melancholische Aziatische ode aan het bezoeken van de bios. Maar Circuito is een echte giallo (dus) al snel valt er een dode. Enter de politie, die in de vorm van een Paul Simon-achtig mannetje, die de boel eens uitgebreid gaat reconstrueren. De kijker heeft al heel snel door wat er is gebeurd (en wat opnieuw gaat gebeuren!) en gaat zich ongelofelijk verkneukelen. Geen horror-achtige spanning, maar handenwrijvend plezier om dit staaltje magisch-realisme. Wat helpt zijn talloze leuk neergezette personages in de marge, misschien moet je eigenlijk gewoon van een ensemble-cast spreken. Zo is er een asperger-cinefiel die in woede ontsteekt als iemand vóór hem gaat zitten, en later nog een paar keer lekker vet door het lint gaat. Er is een oud dametje dat net als de kijker alles reuze enerverend vind. En een norse politiebaas, die als de boel echt is misgegaan een bars kijkje komt nemen. (En meer dan dat) Maar het mooist van alles is de Jason Schwartzman-achtige socioloog, die met hele dikke bril ('ik zie niet verder dan tien meter') theorieën beïnvloed door science-fiction schrijver Ray Bradbury spuit. Hij mag na het fantastische (ook cinematografisch geweldige) einde de boel verklaren, al was het maar om nog geen afscheid van de film te hoeven nemen.

Fiend Without A Face
Arthur Crabtree heet de regisseur van dit liefdevolle b-filmpje. Dat moet toch wel een pseudoniem zijn (maar ik geloof van niet...) Fiend Without A Face heeft dezer dagen weer relevantie, met de nucleaire reactor-ontploffingstoestanden in Japan. Kernenergie is de mens die zijn eigen brein overschat, en iets creëert wat ie eigenlijk niet echt onder controle heeft. In deze film gebeurt hetzelfde; het Amerikaanse leger klooit met atoomenergie én een mad professor (Jiskefet-bejaardestijl) doet hetzelfde, door die atoomenergie in te zetten voor telepathische experimenten. Jaja! Het is een b-film hè. Daarom ook een mooi leuk meisje, met een douchescène én een goofy hoofdrol van Marshall Thompson die ondanks al het drama tijd vindt voor gegein en gemacho, met als aangever zijn assistent op de legerbasis. 'I am going to try that some more if I got more time' (Na een eerste voorzichtige kus, met het meisje dan he....) Op dat moment moet er nog worden afgerekend met de monsters die door al die energieën zijn ontstaan. Eerst wurgen ze nog onzichtbaar, maar in het laatste en leukste kwartier (er zijn er maar 5) lopen de (letterlijke!) breinwezentjes in haast schattige secure Tim Burton-achtige stop motion-animatie rond. Ander hoogtepuntje is de laconieke man die in een soort lange regenjas (!?!) in de atoombunker de meter nog maar eens vol open draait.

General Idi Amin Dada
I dream the truth. Een van de bizarre tegeltjes die Idi hier bezigt. Hij liet zich filmen door Barbet Schroeder (en wat andere journalisten) terwijl hij een rondleiding door zijn land (Oeganda) geeft en zijn plannen ontvouwt. Alhoewel plannen. Idi is niet alleen een excentrieke dictator, hij lijkt ook gewoon dom. Niet zo vreemd, als armeluisjongen zonder opleiding (iets wat hij zelf keer op keer benadrukt) Maar daardoor is hij wel de enige die in '70 nog door anti-Israelische kgb/nazi-propaganda wordt gefopt. Zijn land helpt hij intussen naar de knoppen in Mugabe stijl. Histoire se repete. Idi kiepert alle Aziaten eruit die de economie runden, en hop daar gaat de inflatie. Zonde, want Oeganda is een prachtig kleurrijk land. Kleurrijk, zo kun je Idi ook wel noemen, en gaandeweg de docu krijg je toch een mespuntje sympathie voor de man; hij is wel een inspirerend motivational spreker, onnavolgbaar orakelend als Ratelband. Ik begrijp best dat Idi eventjes goed was voor het Afrikaanse zelfbewustzijn. Maar het mooiste en meest veelzeggende beeld zit aan 't eind. Idi spreekt een groepje dokters toe, veel al dan niet bewuste grapjes over zijn eigen alchoholgebruik, waarna een jonge dokter het woord neemt. Idi zwijgt, de camera zoomt in, en terwijl de andere man zinnig praat begint Idi te zuchten en te steunen. Zijn hele dromenweb van 'ik ben de machtigste leider op aarde' bestaat alleen als hij het woord heeft. Alleen dan gelooft ie er zelf in, 1 seconde stilte en alles stort in. Fascinerend.
Overigens de film opgepikt uit 1 van de leukere Criterion-lijstje, van poster-ontwerper Frank Kozik. Het begint al met een plaatje van een konijntje...

http://www.criterion.com/explore/38-frank-koziks-top-10

Dead Ringers
Beste Cronenberg uit de eighties? Als altijd heb ik een beetje een koud gevoel bij man's films, alsof ik er eigenlijk enthousiaster van zou moeten worden, maar die kilheid zit in dit geval ook gewoon ín de film. Prachtige steriele blauwige beelden van ziekenhuiskamers, waar Jeremy Irons in zijn magnum opus de beste dubbelrol aller tijden speelt. Hij speelt tweelingbroergynaecologen die Mantle (hoor Mental) heten; waarvan de ene de huiskamergeleerde is, en de ander de pocherige glamourman. (Je haalt ze uit elkaar doordat ie in 't 2e geval een soort Joret Kelder-vibes uitstraalt) Althans, dat gaat een tijdje goed, want in deze mind fuck wordt het ook voor de broertjes zelf langzaam maar zeker steeds moeilijker om nog uit te maken wie wie is, ze zijn eigenlijk gewoon 1 organisme. (Wat dan weer mooi samenhangt met het thema van onvruchtbare vrouwen, bizarre baarmoeders, en meer van die typische Cronenberg-horror.) Jeremy Irons speelt zo goed, dat de weinig andere personages in feite maar afleiden, zoals de actrice (in de film) die de ondergang van de broertjes in gang zet. Een nogal warrig gespeelde dame (misschien de bedoeling) die voor mijn gevoel van het ene in 't andere accent schiet, en overall een beetje aan het alto-meisje uit The Breakfast Club doet denken. Maar genoeg daarover, Dead Ringers gaat vooral om het fraaie einde, teveel drugs, een grote ravage en een broer die alleen nog een naam jammert. Haunting.

Mona Lisa
Als je een ode aan de film noir brengt en je weet mij niet te enthousiasmeren, wat zegt dat dan... Opmerkelijk hoeveel Mona Lisa ook op The Crying Game lijkt, een andere film van regisseur Neil Jordan. Misschien komt het doordat het hart van beide films gevormd wordt door een fragiele 'black' seksueel-rafelrand personage. In dit geval een upper-classs prostituee, die een nieuwe chauffeur krijgt. De chauffeur wordt gespeeld door Bob Hoskins, en hij is de enige reden dat de film de moeite waard is. De man doet zijn uiterste best als driftkikkertje, en Bill Haden merkte op Criterion op dat hij wérkelijk dacht dat Hoskins een van de straat geplukte crimineel was. Toen Hoskins vervolgens in Who Framed Roger Rabbit speelde (ook een film noir ode, en een betere!) dacht Haden: wow die man 'really turned his life around. good for him') Geweldige anekdote, beter dan de hele film, die zich ondanks sleazy sexclubs volkomen sfeer en spanningsloos volstrekt, met een hoop ongeloofwaardige, irritante bijrollen, zelfs Michael Caine weet de film niet te redden. Misschien durfde Neil Jordan het toch te weinig expliciet te maken, of er zijn gewoon te weinig one-liners. Er is precies 1 geniaal momentje. De chauffeur Hoskins heeft eindelijk de prostituee met een verloren vriendin verenigd, en dan zegt zij heel dubbelzinnig 'yes I really like her'. De kijker denkt: jee misschien spannende de prostituee toch samen met de maffia en Hoskins is genaaid. Dat laatste is 't geval, maar uiteindelijk op een soort tragiromcom-wijze. En ook dat komt er weer niet al te soepel uit.

Scenes From A Marriage
Eigenlijk scènes uit een mislukt huwelijk, wat mij betreft. En dat dan bijna 3 uur lang. Jaa, dit is weer een Bergman martelgang, die 100 minuten intens goed is, dan heel lang walgelijk vervelend, om toch nog acceptabel te eindigen. Ik bedoel na 2.5 uur denk je eindelijk; ok deze mensen zijn toch soulmates, ze horen bij elkaar ondanks alle problemen. Even daarvoor is de echtgenoot zijn vrouw aan het aftuigen en het voelt bijna aan alsof Bergman een lijstje van huwelijksproblematiek afvinkt. Heel afgezaagd eigenlijk. Maar de eerste 100 minuten als het huwelijk eerst nog wat lijkt en de barstjes langzaam verschijnen is wél fascinerend, en een beetje Mike Leigh Another Year-achtig eigenlijk. Al werden de mensen in de seventies wel vroeg oud dan, want Liv Ullman en haar man zijn eind dertigers ofzo, en ze gedragen zich als uitgebluste vijftigers/zestigers. Héél opmerkelijk vind ik dat hun kinderen volledig buiten beeld worden gelaten. Terwijl die zich in werkelijkheid ook met al die crise zouden bemoeien... Maar als de man uiteindelijk zijn vertrek aangekondigd (een afschuwelijk mooie scene, de horror die de nietsvermoedende Liv uitstraalt is perfect) denkt hij geen moment meer aan zijn dochters. En dan ook geen moment. Wat een onwaarschijnlijke klootzak eigenlijk. Zie, ik identificeer me eigenlijk weer met de verkeerde, ik vermoed dat deze film heel hard aankomt als je ooit door een scheiding bent gegaan. Maar ja, dat is objektivismus.

Matchpoint
M'n eerste Woody Allen (srsly). Vermakelijke film hoewel die gast wel ergelijk er op los klunst. Toch verrassend want ik had het idee dat Allen altijd eindeloze relationele discussies behelsde, maar er was dus sprake van actie en spanning.

Chinatown
Een enorme hoeveelheid intrige en cool, een uitstekende klassieker hoewel die test over vrouwen in de film ergens hierboven me wel door 't hoofd schoot.

Matchpoint is behoorlijk atypisch Allen. (wel best een goeie)

die echtgenoot uit Scenes From A Marriage deed me trouwens denken aan mr Oorlogswinter
http://www.moviesense.nl/wp-content/uploads/2010/02/martin-koolhoven.jpg

oh jee deze dan:
http://www.shownieuws.tv/wp-content/uploads/shownieuws/import/2010/04/05/16181720091014oorlogswinter.dar-545x306.jpg

Dead ringers, beste Cronenberg punt. Mona Lisa, zou in mijn toptien beste Britse films staan. 5 keer van genoten.

Beste Cronenberg uit de eighties?

nah, bijna, maar Videodrome hè? Dat blaast alles weg. :)

Zit net te spieken op IMDB en zie dat Cronenberg zomaar Cosmopolis van Don DeLillo gaat verfilmen. Nou, nou.

Mona Lisa, zou in mijn toptien beste Britse films staan. 5 keer van genoten.

hmm wow. ik zag 't niet, obviously.

Videodrome is net iets té voor mij, en het wordt ook almaar erger. Dead Ringers is een wat subtielere exercitie ;) met ook alledaagse mooie momenten (Irons die dronken een trap bij een prijsuitreiking komt opgestommeld)

F For Fake
Met een beetje hulp van Bogdanovich maakte Orson Welles zijn laatste film, een vermakelijke van de hak op de springende "documentaire" over de kunst van het neppen. Welles zou Welles niet zijn als hij ook in een documentaire zichzelf niet pontificaal en pompeus 'wie immer' (met cape en hoed en sigaren) op zou voeren. En ja dat is gewoon weer lachen. (Al begon ik hier op een vreemde manier een gelijkenis met Mart Smeets te zien!) F For Fake focust eerst op een of andere kunstvervalser, die klaarblijkelijk in de seventies heel beroemd was, maar typisch genoeg had ik nog nooit van de man gehoord (ik dacht dat Welles 'm misschien had verzonnen; wat niet zo is) Maar dat zegt toch wat over 'hoaxes'. Uiteindelijk zijn dat soort stunts toch wel snel vergeten en blijft het echte werk 'bestaan'. Maar ook Welles verlaat dat kunstvervals-pad redelijk snel voor een vrije associatie in Guy Maddin-stijl, waarin hij het o.a. over een echte mythe als Howard Hughes kan hebben en... zichzelf! Ook Welles begon zijn carrière tenslotte met een mooie stunt. (Met ufo's) En dan volgt de meest atypische sequentie in Welles hele oeuvre, en daarom juist wel toepasselijk in zijn laatste film. We hebben er in het begin al wat flitsen van gezien, een vrouw wandelt over straat. Eigenlijk heel gewoontjes, maar ze is zo adembenemend mooi (lees dit met klemtonen op elke lettergreep uitgesproken in grote Mart Smeets verbazing) dat.. je! er! stil! van wordt. Alle mannen kijken bewonderend om naar dit heupwiegende schepsel En wie is deze vrouw? Oja Kodar, Welles' echtgenote. Lief. :)

I Know Where I'm Going
Hier had ik meer van verwacht, het moge bekend zijn dat The Archers nou niet tot mijn grootste helden behoren, maar juist daarom had ik in dit minor werkje wat The Small Back Room-verwacht. Zeker omdat ook dit een romance is met op de achtergrond WWII. Maar, die is op de Schotse Hebriden eigenlijk té ver weg, ook al is Roger Livesey daar op verlof. Wat heeft die man toch een onwaarschijnlijk mooie stem trouwens. Hij speelt een sympathieke laconieke zeekapitein (met pijp!) op weg naar zijn thuisbasis, een of ander obscuur eiland. Maar er steekt een gale (wind) op en dus zit hij een eilandje verderop vast. Van hetzelfde probleem heeft 'het meisje dat weet waar ze naartoe gaat' last, een pure gold digster, die gedurende de film maar niet sympathiek wordt, wat je in een soort romcom toch wel mag verwachten. Verwaand kreng dat het is! Vanzelfsprekend moeten de 2 wat krijgen, maar de magie van een toevallige ontmoetingenfilm als Before Sunrise ontbreekt. (Gingen ze daar aan 't eind niet gewoon uit elkaar, ja, dat had hier eigenlijk ook gemoeten) De twee draaien op het eilandje honderd minuten om elkaar heen, om te eindigen met een flauwe Shakespeare-achtige woordgrapoplossing. (Macbeth, de keizersnee). Terwijl de kijker geniet van de mistige landschappen, er wordt een hoop gaelic gesproken, er zijn volksdansjes, en de mensen zijn er rijk zonder geld. Zo bezien is 't bijna een socialistisch pamflet over het ware geluk der arbeidersklasse.

The Naked Prey
Apocalypto avant la lettre, en dan in Afrika. En bijna net zo bruut en Mel Gibson-achtig 'fout'. Burn you devils, burn roept de blanke (Cornel Wilde, ook regisseur en producer) enthousiast als hij het bos rond zijn groepje zwarte achtervolgers in de hens heeft gezet. Zij willen hém overigens net zo hard dood hebben (en hebben de rest van zijn safari-expeditie al uitgemoord, nadat een sleazy Zuid-Afrikaanse/Nederlandse (natuurlijk, een man met opgeheven vingertje en 'principes') medereiziger een 'bribe' weigerde te betalen. Het moment dat de expeditie in een hinderlaag belandt is misschien wel het mooiste van de film, in beeld gebracht met korte shorts, als plaatjes uit een stripboek, dicht op de gezichten. Heel gewaagd en expressief gedaan, en ik denk dat 300-liefhebbers hier wat mee zouden moeten kunnen. De naakte prooi die rent voor zijn leven lijkt met zwarte baard zelfs wel wat op een man uit SPARTA. Toch vond ik 't jammer dat hij al zo snel in zijn eentje overblijft, ik had hem best willen zien moeten samenwerken met die Zuid Afrikaanse racist. Nu bestaat de film uit vrijwel dialoogloze soms toch wat saaie actie, je krijgt ook niet echt een gevoel van een barre tocht, dat de man weet waar hij heen gaat zeg maar. (Terwijl ie wel bij een Brits fort uitkomt) Daarvoor zit nog wel 1 hele lieve ontmoeting met een Afrikaans meisje, samen zingen ze een liedje. En de authentieke soundtrack deed me meteen naar de Mbira-opnamen van Paul Berliner grijpen. Prachtig die Shona muziek. (Het zal wel een ander volk zijn dat de deze film bevolkt, maar in blanke oren... etc.)

Equinox
Vido heeft hier aanstekelijk over gesproken, met veel meer enthousiasme dat ik kan opbrengen:
http://www.xs4all.nl/~gert01/equinox.html

Equinox is dan ook wel een film die eigenlijk wat voorstudie verdiend, als je 'm zoals ik zomaar uit t niets kijkt zie je een hopeloze no-budget expeditie, wat het dus ook wás! Het acteren is al bedroevend, maar de special effects zakken helemaal door elke ondergrens. Slechter dan de King Kong trucs uit de thirties, en dit is een film uit '68. Maar een meer steekhoudende serieuzere kritiek is dat ik in horror niet zoveel kan met die religieuze symboliek, altijd maar weer kruizen die de slechteriken doen verschrompelen. (En daarom eigenlijk niets met het genre?) Demonen-exercities, ach, dan zie ik veel liever Amerikanen die klooien met kernenergie (zoals in Fiend Without A Face). Blijft er iets bij van Equinox? Nou de boswachter (= houtje Lucifer) die de groep jeugdigen te paard opjaagt en een meisje verkracht, ondertussen over haar heen kwijlend. Hij lijkt een beetje op Willem van Hanegem-trouwens. Ook het standaard-onderdeel van grotten ontbreekt trouwens niet, waar een oude man staat te schreeuwen. Ik wilde een Osama Bin Laden-grapje inlassen, maar nu lees ik dat ie in een villa verbleef. Dus toch meer een Scarface dan een Equinox dood. Helaas. :)

Лачените Oбувки на Незнайния Войн
Een symbolische weergave van de Bulgaarse natie, waarschijnlijk om de censuur van 1979 te omzeilen volgen we de herinneringen van een journalist die de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace staat te kijken. Bruiloften duren eindeloos, ogen worden uitgebeten, hele families branden af, het knulletje heeft een rijke fantasie. Als Nederlander mis ik wel wat van de symboliek (al begint er een en ander te bezinken), maar de beelden zijn mooi en er is heel veel muziek, de horo's en ruchenitsa's vliegen je om de oren.

Equinox - de kwijlende man zit in de versie die in de bioscoop heeft gedraaid. De originele 16mm-versie is iets subtieler, maar oogt nog goedkoper.

The Naked Prey - een van de vele varianten op The Most Dangerous Game (1932) van Irving Pichel & Ernest B. Schoedsack (ze draaiden de film in dezelfde periode als hun klassieker King Kong). Die oervariant duurt maar een uur en is de moeite waard vanwege de bad guy (Leslie Banks als Count Zaroff) en de achtervolging in de tweede helft van de film. In de scènes in de donkere kelder moest indertijd flink geknipt worden, omdat ze door het testpubliek te eng werden bevonden.

Voor wie twijfels heeft over de hedendaagse Spaanse cinema: geef La Mujer Sin Piano (Woman Without Piano) (Javier Rebollo, 2009) een kans. Hoe minder voorkennis, hoe beter.

heh themareekjse, zonder piano, zonder hoofd, en googlend leer ik over Le Mujer Sin Lagrimas, en La Mujer Sin Alma

Mujer Sin Piano is trouwens ook de titel van de autobiografie van de vrouw van Luis Buñuel.

bij de Blokker staat (waarschijnlijk al jaren) maar ik zag en kocht 'm toevallig vandaag en mooie Martin Scorsese box, met Goodfellas (een of andere 2 dvd special edition) Who's That Knocking At My Door, Alice Doesn't Live Here Anymore en (!) After Hours, bij elkaar voor 7 en een halve euro. alle dvd's hebben docus als extras (waar ik vast weer geen tijd voor ga maken) en audiocommentaar van Marty himself

maar ok iedereen is natuurlijk allang overgeschakeld op blu-ray bedenk ik me ;)

Downhill Racer
Michael Ritchie maakte later nog Bad News Bears ook al een behoorlijk on-Amerikaanse sportfilm. In Downhill Racer probeert hij een soort moderne Europese arthouse met standaard sportfilm te mengen; hij vergeet alleen één ding. Zwijgende mensen. Nu zit er ook in deze film weinig dialoog, maar de scenes duren te kort, de kijker krijgt de kans niet zelf de personages op te bouwen in zijn hoofd. (Terwijl de film dat dus ook niet echt doet) Bovendien moet er ook nog een hoop geskied worden, waarvan de beelden overigens prachtig zijn, o.a. vanuit de 1e persoon geschoten. Er wordt ook opmerkelijk veel gevallen trouwens, misschien doordat het materiaal vroeger minder was? Heb altijd het idee dat tegenwoordig alleen af en toe een vlaggetje wordt gemist, maar misschien is dat in heel andere disciplines. Robert Redford speelt de hoofdrol, als een nieuwe skier in het Amerikaanse team (die ook al een gewonde van een valpartij moet vervangen) Redford's karakter is een zwijgende klootzak, met een groot ego, bepaald niet je archetypische loser wordt sportheld, en da's een fijne variatie. Hij heeft het niet van een vreemde, zien we als hij tussen de winterseizoenen door zijn pa op de boerderij in Idaho (of Colorado ofzo) bezoekt. Die scenes thuis, waar hij ook nog haast communicatieloos met een meisje vrijt, hadden 5x zo lang moeten zijn. Nu blijft Downhill Racer vooral goed als curiositeit, sport in de jaren '60, sowieso een heel ander wereldje dan nu, veel amateurisme, de opkomst van de sponsoring. En het einde is toch wel mooi melancholisch, met Redford en een blik van 'waar doe ik 't nou eigenlijk allemaal voor'. Hij lijkt er eigenlijk nauwelijks intrinsiek genoegen uit te halen... Overigens speelt Gene Hackman zijn coach, maar alle rollen buiten Redford zijn, als gezegd, in feite oningevuld.

A Night To Remember
Nou, ik heb het Titanic vehikel van James Cameron nooit gezien, en ik was het ook niet van plan. Dus kan dit realistischer docudrama uit de fifties mooi dienen als vervanger. Het sentiment is hier tot het minimum beperkt, enkel het orkestje dat terwijl het schip zinkt moedig door blijft spelen (als een cartooneske grap) wekt nog wel op de traanspieren in. A Night To Remember doet het ook zonder personages, het gaat om het ensemble van mensen dat op het schip is verzameld. Rijk en arm, op weg naar een beter leven, of op luxe-reisje. De armere passagiers dansen vrolijk op jigs, de rijkeren zitten te kaarten en te vreten. Mooiste fase van de film is als de bemanning weet dat het schip zinkende is, maar de passagiers het niet mogen weten; terwijl ze dus wel in reddingssloepen worden 'gedwongen' (Want ja zo voelen vooral de rijkere passagiers dat). Een prachtig half uur van typische Engelse butler-mentaliteit van keeping up appearances. Het zinken zelf is voor een fifties-film overigens ook best spectaculair, al geloof ik daar wel dat Cameron het nog zeezieker goed heeft gedaan.

Cleo De 5 A 7
schrijf ik nog wel wat over voor de voorpagina

Downhill Racer vertoont thematische overeenkomsten met de film die Michael Ritchie en Robert Redford een paar jaar later maakten: het zeer sterke verkiezingsdrama The Candidate.

A Night To Remember - het orkestje dat terwijl het schip zinkt moedig door blijft spelen - wat daadwerkelijk gebeurd schijnt te zijn. De mythe vormt de basis voor The Sinking Of The Titanic van componist Gavin Bryars. Titanic van Cameron werkt volgens mij alleen als je die film in een uitverkocht Tuschinski ziet vol met grienende tienermeisjes. Kan ik uit ervaring vertellen.

haha #winning

The Candidate gaat op de lijst, volgens mij is die Ritchie wel een interessante dark horse.

dat stuk van Bryars is natuurlijk prachtig. :)

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/05/cl%C3%A9o-de-5-%C3%A0-7.html

Gimme Shelter
Luisterde na het kijken nog even Sticky Fingers, deed me niks. Tussen mij en de Stones zal 't op plaat niks worden, maar dat maakt deze docu niet minder fascinerend. In 1969 waren de Stones live in elk geval wel fantastisch (vreemd genoeg klinkt Wild Horses ín de docu ook beter, en dan zitten ze in de studio, ze verknallen later alles zeker...) Maar misschien is het ook de magie van de beelden, hippie-samenkomsten, de karavaan op weg, die Taking Woodstock beelden zeg maar. De Maysles broers vangen de zeitgeist én Mick Jagger. Wat een mannetje is dat zich, ongelofelijk. Maar de echte held van deze docu is Charlie "Javier Berdem" Watts, die volkomen egoloos en met een geamuseerde glimlach op het lijkbleke gelaat alles lijkt te ondergaan. Want ja, de Mayles laten de Stones hier naar de beelden van hét beroemde incident kijken, het concert naast de speedway wat de mist inging. De antithesis van Woodstock, logisch eigenlijk dat het fout ging. Van wiet ga je ook pesterig zieken ten slotte. Fritsje Barend: ik geloof dan ook niet dat de Hell's Angels nou volledig de schuld moeten krijgen, het hing gewoon al in de lucht.

Winter Light
Deze Bergman zou ik heel graag eens in het dorpstheater zien, zou veel van de spelers vragen, maar het zou net gaan denk ik. Een goed paar hoofdrolspelers, een handjevol fraaie bijrollen, en ieder krijgt de kans om (even) te schitteren. (Al moet de organist in het stuk helemaal tot het eind wachten) In Winter Light gaat een priester (die heel soms op Jeroen Krabbé lijkt) door een crisis, in zijn geloof natuurlijk, maar ook in relationele sfeer. Het spinstertje (de dorpsjuf) wil zó dolgraag met hem trouwen dat hij er niet geheel onbegrijpelijk akelig van wordt. Bovendien, waar zij hém op een voetstuk heeft geheven, heeft hij hetzelfde gedaan met zijn overleden vrouw. Volgen redelijk boeiende discussies, terwijl cinematograaf Nykvist zich vermaakt met kerk (makkie) en schoolklas (doet ie toch weer knap). Maar ik vond de bijrollen eigenlijk nog interessanter. Een tragische Hans Kesting-achtige manke, die klusjes voor de kerk doet, de eerdergenoemde laconieke organist (de enige lichte rol) en Max von Sydow, die net als in The Passion of Anna de verpersoonlijking van depressie is. Heeft ie weer verdomd weinig tijd voor nodig, pijnlijk en knap.

Floating Weeds
Eentje uit die latere kleurenperiode van Ozu, en aanmerkelijk beter (sterker nog, dit is een van mijn favoriete Ozus!) dan die schetenparade die ik laatst zag. Veel acteurs daaruit zijn ook hier weer te zien, vaak op de achtergrond, inclusief het dikke jongetje. Geeft toch een aangenaam gevoel van 'de Ozu-wereld'. Veel meer dan Good Morning heeft Floating Weeds die echte Ozu-touch van het bitterzoete verstrijken van alledag, en nog wat dagen. En alles blijft hetzelfde. Zomerse melancholie ook, iemand zegt ergens de lucht is zo blauw dat het treurig is. In het begin van de zomer trekt een troep toneelspelers dan nog redelijk opgewekt een klein kuststadje binnen. (Het Japanse dialect in deze film is heel anders dan Tokyo, aangenamer zelfs, beetje een hint van Midden-Oostelijk, maar ik dwaal af). Het kustplaatje staat bepaald niet te springen om de ouderwetse voorstelling te zien, maar de spelers zelf hebben wel het een ander te doen. Een paar gaan op meisjesjacht, en de leider van de troupe (een fraaie rol) zoekt zijn oude vlam op, met wie hij een zoon heeft (die niet weet dat dit zijn vader is) Schiet me plots een gelijkenis met de recente Wenders Don't Come Knocking te binnen. Deze hernieuwende kennismaking maakt het huidige meisje (met een permanent verongelijkte blik) van de oude toneelbaas erg jaloers, zo zeer dat ze wat ingewikkelde plannetjes bedenkt, die allemaal anders uitpakken dan ze hoopt. Er gebeurt, zoals gewoonlijk bij Ozu, verder heus niet veel, en het mooiste moment is dan ook toepasselijk wat landerig gelummel op het strand. Als de gangsters van Kitano.

The Horse's Mouth
Ach ja. Charming als altijd, met die oude Engelse studio-films. Alec Guiness pende zelf het scenario (wel gebaseerd op een roman) en speelt ook de hoofdrol als excentrieke ouwe schilder. (Zijn enige rol volgens mij, al dacht ik nog even dat ie ook een pont-schipper was). Met z'n gravelly voice bast Alec tegeltjes en grappen in 't rond, ondertussen flirtend met de dames. Het is eigenlijk net Jan Cremer (en minstens zo groot ego). Veel mild geamuseer ten koste van rijkelui, die best een schilderij willen kopen, maar liever niet hun hele huis (en vooral de muren) op stelten zien worden gezet. Geinig maar ook vrij 'forgetable'. Het einde is dan weer wel aardig, met (wat anders) een paar schilderachtige plaatjes van een bootje dat de stad uitvaart. Sowieso is de film wel ok op het niveau van de twijfels van een artiest: is al het werk niet voor niets geweest, het verschil tussen wat je in je hoofd hebt zitten en het uiteindelijke resultaat, dat soort dingen.

Same here: Stones mwoah, Gimme Shelter geweldig.... onvoorstelbaar enge beelden van de Angels op en rond dat podium (en die Duitse herder die re doorheen loopt!)

Maar de echte held van deze docu is Charlie Watts, die volkomen egoloos en met een geamuseerde glimlach op het lijkbleke gelaat alles lijkt te ondergaan.
Maar de echte kwade genius van deze docu is Dick Carter, die volkomen emotieloos en met een sinistere glimlach op het zelfgenoegzame gelaat alles lijkt te voorzien.

(Dick Carter is de geldbeluste baas van het volkomen ongeschikte Altamont Raceway Park.)

is dat de man met de dikke zwarte bril, die telefoongesprekken voert met de mayor enzo?

wat ik ook zo absurd vind, dat podiumpje is miniem, tis meer een podium voor een campingfestivalletje met 50 toeschouwers. maar dan staan er wel ikweetnie hoeveel man op gelijke hoogte met/van de Stones (100.000 misschien wel)
de angst in de ogen van de meisjes die vooraan staan wow. (al heb ik t gevoel dat de Stones meer een jongensbandje zijn, stiekem, zeker vergeleken met de Beatles)

Die man met die bril is- als ik het me goed herinner, het is alweer een paar jaar geleden dat ik de film zag- een soort zaakwaarnemer/advocaat(?) van de Stones.

ah ja, die leek ook wel eager om 't concert door te laten gaan. (niet geheel onbegrijpelijk in zijn geval)

Brand Upon The Brain
Eigenlijk Brand Upon the Brain! A Remembrance in 12 Chapters, een hint, want dit is een moderne silent film. (Denk maar aan Sunshine: A Song of 2 Humans) Brand is een even fascinerende als vermoeiende ode van Guy Maddin aan die gouwe ouwe stijl. En geen slapstick he, dit is een soort erotisch horror melodrama. Er is 1 cruciaal verschil met die oude films, daar zouden ze nooit 134 shots per seconde kunnen laten zien, want dat is wat Maddin hier doet. Het beeld verspringt constant, in een lange hallucinerende trip. Eerste 10 minuten kreeg ik er schele hoofdpijn van, maar de ogen passen zich aan, en het volgende uur is het genieten. Mysteries op een weeskindereneiland, met een moeder in een vuurtoren die iedereen bespiedt, en een maffe vader die in de kelder uitvindingen doet. De kinderen worden leeggezogen als vampieren, op zoek naar een verjongingsskuur, ofzoiets. Gelukkig is daar een travestiet-kinderdetective die met wat helpers de boel gaat onderzoeken. (Onder wie het zogenaamde alter ego van Guy Maddin zelf) Die het zwaar te verduren krijgt. "Too much for Guy!" is een running gag in de hilarische tussentitels. (Stiekem zijn die het beste aan de hele film, serieus!) Al zijn alle geinige voorbeelden me ontschoten. Gaandeweg wordt de film steeds erotischer en verwarrende, throw in some teen lesbianism for good measure. The Undressing Gloves! Kinky! Het laatste kwartiertje gaat het toch wat mis, het plot wás al onnavolgbaar, maar aan het eind gebeurt er nog zoveel; veel teveel gewoon, ik zou bijna zeggen had Maddin dat plot nou maar flinterdun gehouden. Hij maakt het zichzelf eigenlijk te moeilijk.

Sansho The Bailiff
Cinematografisch achteloos perfecte Japanse klassieker. Elk plaatje een fraaie compositie. Veel Japans natuurschoon, dat helpt wel natuurlijk. Wat een Bailiff nou precies is, daar ben ik eigenlijk nog niet uit. Sansho is een ordinaire slave driver met een plopperdeplop baard. Twee aristocratische kinderen vallen na verbanning van hun vader in zijn handen, en groeien onder zijn harde hand op, op zijn kolchoz. In het eerste shot na aankomst poetsen slavenmeisjes de vloeren (later geëerd door Miyazaki in Spirited Away). De mooiste en aangrijpendste 15 minuten van de film komen als een nieuw aangekomen meisje een liedje vol moedersverdriet zingt, met daarin de namen van de inmiddels volwassen kinderen. Ineens denken ze weer aan vroeger, aan hun moeder, en het zusje overtuigt haar broertje haast woordloos te ontsnappen, in een echo van een gezamenlijke jeugdherinnering. (In typische Japanse stijl offert ze zichzelf later op). Nu ging ik er eens echt goed voor zitten (de film werd ten slotte beter en beter) maar het broertje acteert nogal hysterisch (en irritant), hij jengelt zich terug in aristocratische kringen, wil als gouverneur de slavernij afschaffen, maar op de een of andere manier deed het me steeds minder, zelfs als de film wijselijk dat misschien wat clichematige politieke carriere + wraak pad weer verlaat voor een laatste bezoek aan moeder.

The Honeymoon Killers[
Geen goede, maar wel fascinerende Amerikaanse low-budget cultclassic, uit die gouden jaren '70. Eigenlijk zou Scorsese regisseren (misschien wel zijn eerste full-length) maar hij was te pietluttig voor de producers (voor het uitgebreid belichten van shots was echt geen tijd of geld). Voor goede acteurs inhuren ook niet, althans dat geldt voor de bijrollen, die allemaal vrij amateuristisch zijn. Maar hier komt het rare, misschien is dat soort Gummo-hysterisch acteren wel toepasselijk als mensen je met hamers bedreigen. Ik bedoel in doodsangst ga je ook rare dingen doen en zeggen. The Honeymoon Killers hoofdrolspelers vormen in elk geval een gedenkwaardig moordduo, een dikke verpleegster (de échte creep van de 2) en een Spaanse kerel die een soort dating scam runt. In de voorloper van Lexa schrijft hij dametjes uit een database aan, die hij vervolgens belooft te trouwen (onder een valse naam) en berooft. Dat is hij ook van plan met miss Piggy de nurse, maar die laat dat niet zomaar gebeuren! Zij haakt haar carrière in, in zijn scam, en begint mee te reizen als 'zijn zus'. Het mooie aan de film is de sloomte van alles, het duurt wel een uur voordat er eindelijk een dode valt (in 't begin lopen de scams wat minder uit de hand). Maar áls het dan misgaat gaat het ook mis. Heel verstild en Lynchiaans naar, de personages bewegen als geesten door de huizen. (Het ontbreken van roomtone is uit zichzelf al creepy bedacht ik me). En dan is er nog de soundtrack, ook weer een slimme 'geen geld' zet, want orkestwerken van Mahler, ik neem aan dat dat publieke domein werk was op dat moment... In elk geval schuurt zijn muziek vervreemdend overal doorheen.

Zij haakt haar carrière in

karretje! ;) al kan ze zelf niet autorijden en zegt ze 'you know i can't drive on an empty stomach!' (ze eet constant)

An Angel At My Table
Goed te vergelijken met Bound For Glory, Hal Ashby's biopic over Woody Guthrie. Ook die film was 1 deel heel verbluffend magisch om daarna langzaam in gewoner biopic-vaarwater te geraken. An Angel At My Table vertelt lineair het leven van een getroebleerde Nieuw-Zeelandse schrijfster, maar is vooral goed als ze nog niet schrijft. Het eerste deel behandelt haar prille jeugdjaren, opgroeiend in een merkwaardig arbeidersgezin. Aaan ieder gezinslid zit wel een steekje los, en ze lijken ook geen van allen op elkaar; ik dacht een tijdje dat het allemaal adoptiekinderen waren. Het hoofdpersonage is een erg verlegen meisje met een fantastische Oboema-achtige knalrode bos haar. Waar andere kinderen ook door geïntrigeerd zijn: 'mag ik je haar aanraken, dan mag jij mijn benen aanraken', (buurmeisje d'r benen zitten vol littekens door aftuigingen van pa). Veel jeugdellende dus, maar in die typische broeierig-surrealistische Oceanische sfeer. Alles gaat van de hak op de tak, maar toch heeft elke scène een belang, een echo later. Er is zoveel om aan te denken, te ontdekken. Maar die verwondering verwordt tot duisternis, als het hoofdpersonage haar ouderlijk huis verlaat; dromend van schrijversschap volgt ze een opleiding tot lerares. Maar langzaam raakt ze in een mentale crisis, zo langzaam dat zij (en deze kijker) het nauwelijks merken. En het volgende moment (het laatste geniale moment van de film) ligt ze plots op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. (Wat ze pas ontdekt als ze het opschrift op de klapdeuren bestudeert). Daarna gaat het snel, 8 jaar lugubere Shutter Island-inrichting, en daarna herstellen in Europa. (En het ontdekken van de liefde). Maar stiekem wordt de film dan een beetje gewoontjes, misschien door de tegenstelling met dat begin dus. Er komen steeds meer 'volgens het boekje'-filmemoties. Al moet wel gezegd worden dat dit misschien wel de beste film ooit is die zó goed 1 personage door 3 verschillende actrices weet te laten spelen. Ze sluiten perfect op elkaar aan, glijden ongemerkt in elkaar over haast. De enorme bos krullen helpt vast, maar het moet toch ook de hand van Jane Campion zijn; die als je dit ziet toch echt wel een regie-Oscar had verdient, op enig moment. (En vóór Bigelow)

The Harder They Come
Grappig hoe zeer dit eigenlijk een soort 50 Cent in Get Rich Or Die Tryin' is. Die Jamaicanen liepen ver op de Amerikaanse ghettoboys hosselaars als Jay Z en co voor! Jimmy Cliff (klein menneke eigenlijk) is de ster hier, hij speelt een plattelandssloeber die maar op 2 manieren uit de armoede kan ontsnappen. Criminaliteit en zijn muzikale klasse. Maar dit is een compromisloos filmpje, al schijnen er meerdere eindes van deze film in omloop te zijn.. Met de muziek wil het níet lukken, of beter, hij wordt pas populair als ie een copkiller is geworden en op de vlucht. Ironisch (en hoe waar eigenlijk) Qua acteren of plotontwikkeling (Sweet Sweetback exploitation-niveau zeg maar) hoef je de film echt niet te zien, maar het is wel een boeiend inkijkje in de Jamaicaanse samenleving van de 70s, die zonder budget en zonder opsmuk in beeld wordt gebracht. De ganja wordt geteeld, het leger ruimt de plantages, maar de lokale agenten willen liever een gedoogbeleid voeren. Zoals een corrupte platenbaas ergens zegt; als je de muziek en de ganja platlegt, zal er helemaal geen law & order meer op Jamaica zijn. (Met iets anders valt niets te verdienen) Maar goed, dit zijn heel voor woorden voor een film die uiteindelijk maar om 1 ding gaat. Natuurlijk, de liedjes. Too Many Rivers To Cross! Pressure Drop! En meer. (Men zegt dat de soundtrack voor de doorbraak van de reggae in Amerika zorgde)

Muerte de un Ciclista
Alsof je Antonioni een film noir laat maken. Dit ademt in elk shot eindeloze lage betekenissen. Alleen de shots aan het einde al, met een boom, een auto met een vrouw achter het stuur, en een man die een eindje daarvandaan staat te peinzen. (Moet ie niet doen!) En dit is ook een tipje voor degene die The Headless Woman interessant vonden; ook hier de effecten van een ongeluk op een kring van upper-class mensen. (Al is het ongeluk hier wél zeker, zie de titel) In latere decennia raakte de Spaanse film vooral geïnteresseerd in seks, maar zeg voor 1970 was er maar 1 ding wat die jongens interesseerde, denk aan Bunuel: Klassenverschil! De 2 mensen die het dodelijke ongeluk veroorzaken zijn beide buitenbeentjes; de man komt uit een gegoede familie, maar heeft niks bereikt, de vrouw heeft geen naam, maar is wel een rijke man getrouwd. (Die ze nu dus bedriegt met deze jeugdliefde) De beide mannen in haar leven lijken (moet wel expres zijn) erg op elkaar, met licht-fascistische snor. Maar het is een andere man die buiten de cirkel van de 'adel' staat die het lont aansteekt. Een geweldige Peter Lorre-achtige engerd (een pianist nog wel) die íets gezien heeft. Minder dan de 2 overspel-plegers denken, maar dat is nog genoeg om koortsachtig oplossing te zoeken ondertussen afdalend naar arbeidersmilieus en studentenopstanden veroorzakend...

La Collectionneuse
Derde van de 'moraalverhalen' die ik van Rohmer zag, en gelukkig leek ie meer op Genou De Claire dan op Ma Nuit Chez Maud. (Lees; minder filosofie meer erotiek, zinnelijker, blote voeten op het gras) Althans, de mogelijkheid tot erotiek, want daar peinst een Arie Boomsma-achtige arrogante testosteron-kerel hier over. Hij wil rustig vakantie houden in de villa van een vriend aan de Riviera, maar daar zit plots een meisje. En hoe hard ie zichzelf ook probeert te overtuigen dat hij haar een stom ding vind, hij kan het toch niet laten met haar te flirten. Misschien wel juist omdat hij merkt dat ze (in zijn woorden) een collectionneuse is (hoppend van bed naar bed). Ook zijn vriend in de villa wil haar wel. En dus krijg je een hele vakantie lang psychologische seksspelletjes. Je zou er bijna nog wat van opsteken, want ik vond het hoofdpersonage echt een goede charmeur, met de juiste aanrakingen op de juiste plekken op de juiste momenten zeg maar. (Als ie het meisje heeft verleid tot een zwempartijtje doet hij haar spijkerbroek uit bijvoorbeeld) Eerste uur broeit het en boeit het. (Veel zonnebaden en in minuscule broekjes in de zee zwemmen dus). Maar ik vond het jammer dat Rohmer aan 't eind nog een extra, vierde personage heeft om zijn verhaal af te ronden. (Een excentrieke Amerikaan, en een letterlijke verzamelaar, van oude vazen...) Volgens mij had hij ook zonder die man kunnen bereiken dat het hoofdpersonage uiteindelijk alleen achterblijft. (Wat ie dus bij 't begin ook zo vurig wenste)

http://films7.com/story/files/haydee-politoff-collectionneuse-eric-rohmer-photo6.jpg

:)

Haydée heet dat meisje (zowel in de film als in het echt) prachtige naam, AI-IDEE

Shit, die goede tips had ik wel eerder kunnen gebruiken. :)

The Harder They Come zag ik overigens gisteren voorbij komen in GQs 25 most stylish films

Een van weinige echte verrassingen. Zelf was ik wel blij dat mijn favo-look dus gewoon (onbewust) via Blow-Up loopt. :)

Purple Noon moet ik nog eens zien. en ik zat laatst toch weer aan Get Carter te denken, dus die film is beter dan ik eerst ehh dacht.

hoera voor de inclusie van Shampoo in die lijst
he was a hairdresser who really loved women." No film better captured the free-love fantasy that was L.A. in the 1970s.

en inderdaad Peter O Toole in How To Steal A Million is ook oozing class (wel saaie burgerlijke class, maar dan nog)

No et moi (Zabou Breitman, Frankrijk, 2010)
De ik-figuur is Lou Bertignac. (Nee, niet de gitarist van Téléphone, maar) Een dertienjarig meisje, dat twee klassen heeft overgeslagen. Voor een spreekbeurt interviewt ze Nora (No), een dakloze meid van onbestemde leeftijd. De spreekbeurt wekt de aandacht van Lucas, de leuke, ondeugende jongen uit de klas. De drie buitenbeentjes raken bevriend en beleven spannende, maar gelukkig niet al te enge, avonturen.

oh da's een film voor mij zo te horen.

L'Avventura
Oei! Verhoeven wijdde (weed, klinkt ook wel leuk) hier zelfs 2 afleveringen aan in zijn Volkskrant-reeks. En ik zie 't eigenlijk totaal niet. Heb op dit moment zelfs het gevoel dat L'Ecliss me beter bij gaat blijven. (De verhitte scènes in het beursgebouw, de totale leegte van het einde) Misschien ging ik er met teveel verwachtingen in... Had op een of andere vage manier het idee dat L'Avventura een toegankelijke Antonioni was, een moordmysterie. Die indruk lijkt nog wel even bevestigd te worden, een nukkig meisje verdwijnt (vermoord? zelfmoord? of zelf weggelopen, weet Antonioni het zelf?) op een (opvallend klein en druk) yacht-reisje van een eiland. Maar alhoewel 2 van haar vrienden op zoek gaan, zoeken ze tegelijkertijd ook níet. Of iets heel anders? Want de twee beginnen wat met elkaar, of dat nou van harte is of uit trauma-verwerking. Grilligheid troef, dat is zeker. Ik voelde in elk geval geen klik tussen de 2, en is dat misschien nog toepasselijk, ik voelde eigenlijk überhaupt niks bij dit duo. Pas helemaal aan 't eind, als de man nu (eindelijk is de film duidelijk) vlucht in weer een andere affaire, voel ik zijn pijn, zie ik ook die Antonio-touch, die ik een paar dagen eerder sterker voelde in Death Of A Cyclist. (Sterk vergelijkbaar, upper-class schuldgevoel en dat 5 jaar eerder, al was Antonioni al een tijdje bezig natuurlijk) Misschien zag ik die twee films gewoon te kort op elkaar. Neen, smoesjes...

Le Million
Nee dan dit. Heerlijk Frans niemendalletje, joie de vivre, une petite village, tralala. Niks beters dan jaren '30-feel good films (My Footlight Parade!), ook in Frankrijk zo blijkt hier in Rene Clair's meesterwerk. (Dat Chaplin zou beinvloeden) Geweldig aan Le Million is hoe de film steeds meer elementen als het ware 'maar laat zitten; eerst is er nog dialoog, is er nog plot, maar in de laatste fase is de film gewoon slapstick geworden, woordloze vrolijkheid (en ook een beetje tristesse). Beste moment: man zit in een taxi na een eindeloze Van Warmerdams de Jurk-achtige doorgeef-queeste naar zijn kwijtgeraakte loterijbiljet. En een koortje begint 'vanuit boven' te zingen "Jaa daar zit je dan, de meter loopt". Le Million is dan ook een soort van musical, met een hele trits achteloze vaudeville-achtige nummers, je krijgt het gevoel dat de hele film gezongen had kunnen worden, en het allerbeste is dat de liedjes gewoon ín het plotje zitten, niet als intermezzi bedoel ik. En als extraatje is er ook nog wat opera met een Caruso-achtige tenor die het vestje (waar dat lot in zit!) heeft gekocht voor zijn rol als Bohemien. Een oude vrouwtje scheldt eerder op de jonge kunstenaar die schulden heeft en het geld dus goed kan gebruikens: 'belhamel, moordenaar, artiest! Alsof het laatste het ergst is . Gelukkig is hij niet alleen, zijn schattige vriendinnetje (gespeeld door ene Annabella, aan de voornaam had ze genoeg) probeert manmoedig (o.a. in tutu) haar fout goed te pakken. (Zij had het vest aan een zwerver weggegeven) Die Annabella speelde later nog in een film met James Cagney, vraag me af of ik die moet zien, of dat die in gedachten beter is dan in het echt.

Sword Of Doom
Lekker gewelddadige samoerai-eastern, vanaf de eerste tot de laatste seconde. Zowel de openingsscene als het slot zijn zeer gedenkwaardig. In de eerste sequentie zien we een meisje en oude opa op pilgrimstocht, opa bidt bij een Boeddha-beeldje om zijn eigen dood, en hop, daar komt zijn wens al uit! (Plots wil ie 't niet meer). Een uiterst duistere samoerai (die het hoofdpersonage blijkt) hakt 'm in mootjes, zoals er nog velen zullen volgen. De man kijkt het eerste uur broeierig duister als Robert Mitchum, en het 2e uur wordt ie een hologig Frankenstein-monster, emotieloos hakkend, het einde is zelfs een soort Terminator. En ja dat is gewoon 'leuk'. Wat de samoerai met al dit geweld wil bereiken is eigenlijk onduidelijk, kortom het is gewoon een psychopaat. De film zou topzwaar zijn geworden als er in de kantlijn niet nog een heel klein beetje 'licht' was te vinden, in de vorm van dat meisje uit het intro, dat opgroeiend als wees hard op weg lijkt om hoer te worden, al doet haar oom nog zo zijn best. (Een vriendelijk lachende kerel, die tegelijkertijd ook wel een beetje een oogje op haar heeft, dus helemaal koosjer is ie nou ook weer niet) Schiet me al typende te binnen, dit is gewoon een Japanse Peckinpah-film. En een goede.

Ik vind die drie films na L'Avventura ook gewoon beter hoor (als dat je enige opluchting geeft. ;) Het begin met die verdwijning is wel fantastisch.

in de archieven zag ik inmiddels dat Olaf er in 2007 er ook niet veel mee kon (maar is dat nog altijd zo vraag ik me af)

maar goed http://www.ps3blog.de/wp-content/uploads/2011/02/permaban.jpg

weer vermeden dus

Ja, het is toch het model voor al die Taiwanese ik-zwijg-een-half-uur-terwijl-mijn-geliefde-in-het-appartement-hiernaast-nog-langer-zwijgt films.

Ik heb L'avventura inmiddels al een keer herzien en kon het toen allemaal veel beter plaatsen. Ik blijft L'eclisse en La notte (en ook Il deserto rosso) beter vinden, maar de enorme verlorenheid die je als kijker voelt bij het kijken naar L'avventura waardoor je één wordt met de karakters op het doek, die lege omgevingsshots ter ondersteuning, dat was natuurlijk wel revolutionair en dat gevoel blijft, dat wordt niet gedateerd. Verhoeven in de VK kon er vooral niets mee omdat hij La dolce vita zoveel meer leven vond bevatten. Sja, dat is ook een andere film he...