Filmforum

Лачените Oбувки на Незнайния Войн
Een symbolische weergave van de Bulgaarse natie, waarschijnlijk om de censuur van 1979 te omzeilen volgen we de herinneringen van een journalist die de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace staat te kijken. Bruiloften duren eindeloos, ogen worden uitgebeten, hele families branden af, het knulletje heeft een rijke fantasie. Als Nederlander mis ik wel wat van de symboliek (al begint er een en ander te bezinken), maar de beelden zijn mooi en er is heel veel muziek, de horo's en ruchenitsa's vliegen je om de oren.

Equinox - de kwijlende man zit in de versie die in de bioscoop heeft gedraaid. De originele 16mm-versie is iets subtieler, maar oogt nog goedkoper.

The Naked Prey - een van de vele varianten op The Most Dangerous Game (1932) van Irving Pichel & Ernest B. Schoedsack (ze draaiden de film in dezelfde periode als hun klassieker King Kong). Die oervariant duurt maar een uur en is de moeite waard vanwege de bad guy (Leslie Banks als Count Zaroff) en de achtervolging in de tweede helft van de film. In de scènes in de donkere kelder moest indertijd flink geknipt worden, omdat ze door het testpubliek te eng werden bevonden.

Voor wie twijfels heeft over de hedendaagse Spaanse cinema: geef La Mujer Sin Piano (Woman Without Piano) (Javier Rebollo, 2009) een kans. Hoe minder voorkennis, hoe beter.

heh themareekjse, zonder piano, zonder hoofd, en googlend leer ik over Le Mujer Sin Lagrimas, en La Mujer Sin Alma

Mujer Sin Piano is trouwens ook de titel van de autobiografie van de vrouw van Luis Buñuel.

bij de Blokker staat (waarschijnlijk al jaren) maar ik zag en kocht 'm toevallig vandaag en mooie Martin Scorsese box, met Goodfellas (een of andere 2 dvd special edition) Who's That Knocking At My Door, Alice Doesn't Live Here Anymore en (!) After Hours, bij elkaar voor 7 en een halve euro. alle dvd's hebben docus als extras (waar ik vast weer geen tijd voor ga maken) en audiocommentaar van Marty himself

maar ok iedereen is natuurlijk allang overgeschakeld op blu-ray bedenk ik me ;)

Downhill Racer
Michael Ritchie maakte later nog Bad News Bears ook al een behoorlijk on-Amerikaanse sportfilm. In Downhill Racer probeert hij een soort moderne Europese arthouse met standaard sportfilm te mengen; hij vergeet alleen één ding. Zwijgende mensen. Nu zit er ook in deze film weinig dialoog, maar de scenes duren te kort, de kijker krijgt de kans niet zelf de personages op te bouwen in zijn hoofd. (Terwijl de film dat dus ook niet echt doet) Bovendien moet er ook nog een hoop geskied worden, waarvan de beelden overigens prachtig zijn, o.a. vanuit de 1e persoon geschoten. Er wordt ook opmerkelijk veel gevallen trouwens, misschien doordat het materiaal vroeger minder was? Heb altijd het idee dat tegenwoordig alleen af en toe een vlaggetje wordt gemist, maar misschien is dat in heel andere disciplines. Robert Redford speelt de hoofdrol, als een nieuwe skier in het Amerikaanse team (die ook al een gewonde van een valpartij moet vervangen) Redford's karakter is een zwijgende klootzak, met een groot ego, bepaald niet je archetypische loser wordt sportheld, en da's een fijne variatie. Hij heeft het niet van een vreemde, zien we als hij tussen de winterseizoenen door zijn pa op de boerderij in Idaho (of Colorado ofzo) bezoekt. Die scenes thuis, waar hij ook nog haast communicatieloos met een meisje vrijt, hadden 5x zo lang moeten zijn. Nu blijft Downhill Racer vooral goed als curiositeit, sport in de jaren '60, sowieso een heel ander wereldje dan nu, veel amateurisme, de opkomst van de sponsoring. En het einde is toch wel mooi melancholisch, met Redford en een blik van 'waar doe ik 't nou eigenlijk allemaal voor'. Hij lijkt er eigenlijk nauwelijks intrinsiek genoegen uit te halen... Overigens speelt Gene Hackman zijn coach, maar alle rollen buiten Redford zijn, als gezegd, in feite oningevuld.

A Night To Remember
Nou, ik heb het Titanic vehikel van James Cameron nooit gezien, en ik was het ook niet van plan. Dus kan dit realistischer docudrama uit de fifties mooi dienen als vervanger. Het sentiment is hier tot het minimum beperkt, enkel het orkestje dat terwijl het schip zinkt moedig door blijft spelen (als een cartooneske grap) wekt nog wel op de traanspieren in. A Night To Remember doet het ook zonder personages, het gaat om het ensemble van mensen dat op het schip is verzameld. Rijk en arm, op weg naar een beter leven, of op luxe-reisje. De armere passagiers dansen vrolijk op jigs, de rijkeren zitten te kaarten en te vreten. Mooiste fase van de film is als de bemanning weet dat het schip zinkende is, maar de passagiers het niet mogen weten; terwijl ze dus wel in reddingssloepen worden 'gedwongen' (Want ja zo voelen vooral de rijkere passagiers dat). Een prachtig half uur van typische Engelse butler-mentaliteit van keeping up appearances. Het zinken zelf is voor een fifties-film overigens ook best spectaculair, al geloof ik daar wel dat Cameron het nog zeezieker goed heeft gedaan.

Cleo De 5 A 7
schrijf ik nog wel wat over voor de voorpagina

Downhill Racer vertoont thematische overeenkomsten met de film die Michael Ritchie en Robert Redford een paar jaar later maakten: het zeer sterke verkiezingsdrama The Candidate.

A Night To Remember - het orkestje dat terwijl het schip zinkt moedig door blijft spelen - wat daadwerkelijk gebeurd schijnt te zijn. De mythe vormt de basis voor The Sinking Of The Titanic van componist Gavin Bryars. Titanic van Cameron werkt volgens mij alleen als je die film in een uitverkocht Tuschinski ziet vol met grienende tienermeisjes. Kan ik uit ervaring vertellen.

haha #winning

The Candidate gaat op de lijst, volgens mij is die Ritchie wel een interessante dark horse.

dat stuk van Bryars is natuurlijk prachtig. :)

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/05/cl%C3%A9o-de-5-%C3%A0-7.html

Gimme Shelter
Luisterde na het kijken nog even Sticky Fingers, deed me niks. Tussen mij en de Stones zal 't op plaat niks worden, maar dat maakt deze docu niet minder fascinerend. In 1969 waren de Stones live in elk geval wel fantastisch (vreemd genoeg klinkt Wild Horses ín de docu ook beter, en dan zitten ze in de studio, ze verknallen later alles zeker...) Maar misschien is het ook de magie van de beelden, hippie-samenkomsten, de karavaan op weg, die Taking Woodstock beelden zeg maar. De Maysles broers vangen de zeitgeist én Mick Jagger. Wat een mannetje is dat zich, ongelofelijk. Maar de echte held van deze docu is Charlie "Javier Berdem" Watts, die volkomen egoloos en met een geamuseerde glimlach op het lijkbleke gelaat alles lijkt te ondergaan. Want ja, de Mayles laten de Stones hier naar de beelden van hét beroemde incident kijken, het concert naast de speedway wat de mist inging. De antithesis van Woodstock, logisch eigenlijk dat het fout ging. Van wiet ga je ook pesterig zieken ten slotte. Fritsje Barend: ik geloof dan ook niet dat de Hell's Angels nou volledig de schuld moeten krijgen, het hing gewoon al in de lucht.

Winter Light
Deze Bergman zou ik heel graag eens in het dorpstheater zien, zou veel van de spelers vragen, maar het zou net gaan denk ik. Een goed paar hoofdrolspelers, een handjevol fraaie bijrollen, en ieder krijgt de kans om (even) te schitteren. (Al moet de organist in het stuk helemaal tot het eind wachten) In Winter Light gaat een priester (die heel soms op Jeroen Krabbé lijkt) door een crisis, in zijn geloof natuurlijk, maar ook in relationele sfeer. Het spinstertje (de dorpsjuf) wil zó dolgraag met hem trouwen dat hij er niet geheel onbegrijpelijk akelig van wordt. Bovendien, waar zij hém op een voetstuk heeft geheven, heeft hij hetzelfde gedaan met zijn overleden vrouw. Volgen redelijk boeiende discussies, terwijl cinematograaf Nykvist zich vermaakt met kerk (makkie) en schoolklas (doet ie toch weer knap). Maar ik vond de bijrollen eigenlijk nog interessanter. Een tragische Hans Kesting-achtige manke, die klusjes voor de kerk doet, de eerdergenoemde laconieke organist (de enige lichte rol) en Max von Sydow, die net als in The Passion of Anna de verpersoonlijking van depressie is. Heeft ie weer verdomd weinig tijd voor nodig, pijnlijk en knap.

Floating Weeds
Eentje uit die latere kleurenperiode van Ozu, en aanmerkelijk beter (sterker nog, dit is een van mijn favoriete Ozus!) dan die schetenparade die ik laatst zag. Veel acteurs daaruit zijn ook hier weer te zien, vaak op de achtergrond, inclusief het dikke jongetje. Geeft toch een aangenaam gevoel van 'de Ozu-wereld'. Veel meer dan Good Morning heeft Floating Weeds die echte Ozu-touch van het bitterzoete verstrijken van alledag, en nog wat dagen. En alles blijft hetzelfde. Zomerse melancholie ook, iemand zegt ergens de lucht is zo blauw dat het treurig is. In het begin van de zomer trekt een troep toneelspelers dan nog redelijk opgewekt een klein kuststadje binnen. (Het Japanse dialect in deze film is heel anders dan Tokyo, aangenamer zelfs, beetje een hint van Midden-Oostelijk, maar ik dwaal af). Het kustplaatje staat bepaald niet te springen om de ouderwetse voorstelling te zien, maar de spelers zelf hebben wel het een ander te doen. Een paar gaan op meisjesjacht, en de leider van de troupe (een fraaie rol) zoekt zijn oude vlam op, met wie hij een zoon heeft (die niet weet dat dit zijn vader is) Schiet me plots een gelijkenis met de recente Wenders Don't Come Knocking te binnen. Deze hernieuwende kennismaking maakt het huidige meisje (met een permanent verongelijkte blik) van de oude toneelbaas erg jaloers, zo zeer dat ze wat ingewikkelde plannetjes bedenkt, die allemaal anders uitpakken dan ze hoopt. Er gebeurt, zoals gewoonlijk bij Ozu, verder heus niet veel, en het mooiste moment is dan ook toepasselijk wat landerig gelummel op het strand. Als de gangsters van Kitano.

The Horse's Mouth
Ach ja. Charming als altijd, met die oude Engelse studio-films. Alec Guiness pende zelf het scenario (wel gebaseerd op een roman) en speelt ook de hoofdrol als excentrieke ouwe schilder. (Zijn enige rol volgens mij, al dacht ik nog even dat ie ook een pont-schipper was). Met z'n gravelly voice bast Alec tegeltjes en grappen in 't rond, ondertussen flirtend met de dames. Het is eigenlijk net Jan Cremer (en minstens zo groot ego). Veel mild geamuseer ten koste van rijkelui, die best een schilderij willen kopen, maar liever niet hun hele huis (en vooral de muren) op stelten zien worden gezet. Geinig maar ook vrij 'forgetable'. Het einde is dan weer wel aardig, met (wat anders) een paar schilderachtige plaatjes van een bootje dat de stad uitvaart. Sowieso is de film wel ok op het niveau van de twijfels van een artiest: is al het werk niet voor niets geweest, het verschil tussen wat je in je hoofd hebt zitten en het uiteindelijke resultaat, dat soort dingen.

Same here: Stones mwoah, Gimme Shelter geweldig.... onvoorstelbaar enge beelden van de Angels op en rond dat podium (en die Duitse herder die re doorheen loopt!)

Maar de echte held van deze docu is Charlie Watts, die volkomen egoloos en met een geamuseerde glimlach op het lijkbleke gelaat alles lijkt te ondergaan.
Maar de echte kwade genius van deze docu is Dick Carter, die volkomen emotieloos en met een sinistere glimlach op het zelfgenoegzame gelaat alles lijkt te voorzien.

(Dick Carter is de geldbeluste baas van het volkomen ongeschikte Altamont Raceway Park.)

is dat de man met de dikke zwarte bril, die telefoongesprekken voert met de mayor enzo?

wat ik ook zo absurd vind, dat podiumpje is miniem, tis meer een podium voor een campingfestivalletje met 50 toeschouwers. maar dan staan er wel ikweetnie hoeveel man op gelijke hoogte met/van de Stones (100.000 misschien wel)
de angst in de ogen van de meisjes die vooraan staan wow. (al heb ik t gevoel dat de Stones meer een jongensbandje zijn, stiekem, zeker vergeleken met de Beatles)

Die man met die bril is- als ik het me goed herinner, het is alweer een paar jaar geleden dat ik de film zag- een soort zaakwaarnemer/advocaat(?) van de Stones.

ah ja, die leek ook wel eager om 't concert door te laten gaan. (niet geheel onbegrijpelijk in zijn geval)

Brand Upon The Brain
Eigenlijk Brand Upon the Brain! A Remembrance in 12 Chapters, een hint, want dit is een moderne silent film. (Denk maar aan Sunshine: A Song of 2 Humans) Brand is een even fascinerende als vermoeiende ode van Guy Maddin aan die gouwe ouwe stijl. En geen slapstick he, dit is een soort erotisch horror melodrama. Er is 1 cruciaal verschil met die oude films, daar zouden ze nooit 134 shots per seconde kunnen laten zien, want dat is wat Maddin hier doet. Het beeld verspringt constant, in een lange hallucinerende trip. Eerste 10 minuten kreeg ik er schele hoofdpijn van, maar de ogen passen zich aan, en het volgende uur is het genieten. Mysteries op een weeskindereneiland, met een moeder in een vuurtoren die iedereen bespiedt, en een maffe vader die in de kelder uitvindingen doet. De kinderen worden leeggezogen als vampieren, op zoek naar een verjongingsskuur, ofzoiets. Gelukkig is daar een travestiet-kinderdetective die met wat helpers de boel gaat onderzoeken. (Onder wie het zogenaamde alter ego van Guy Maddin zelf) Die het zwaar te verduren krijgt. "Too much for Guy!" is een running gag in de hilarische tussentitels. (Stiekem zijn die het beste aan de hele film, serieus!) Al zijn alle geinige voorbeelden me ontschoten. Gaandeweg wordt de film steeds erotischer en verwarrende, throw in some teen lesbianism for good measure. The Undressing Gloves! Kinky! Het laatste kwartiertje gaat het toch wat mis, het plot wás al onnavolgbaar, maar aan het eind gebeurt er nog zoveel; veel teveel gewoon, ik zou bijna zeggen had Maddin dat plot nou maar flinterdun gehouden. Hij maakt het zichzelf eigenlijk te moeilijk.

Sansho The Bailiff
Cinematografisch achteloos perfecte Japanse klassieker. Elk plaatje een fraaie compositie. Veel Japans natuurschoon, dat helpt wel natuurlijk. Wat een Bailiff nou precies is, daar ben ik eigenlijk nog niet uit. Sansho is een ordinaire slave driver met een plopperdeplop baard. Twee aristocratische kinderen vallen na verbanning van hun vader in zijn handen, en groeien onder zijn harde hand op, op zijn kolchoz. In het eerste shot na aankomst poetsen slavenmeisjes de vloeren (later geëerd door Miyazaki in Spirited Away). De mooiste en aangrijpendste 15 minuten van de film komen als een nieuw aangekomen meisje een liedje vol moedersverdriet zingt, met daarin de namen van de inmiddels volwassen kinderen. Ineens denken ze weer aan vroeger, aan hun moeder, en het zusje overtuigt haar broertje haast woordloos te ontsnappen, in een echo van een gezamenlijke jeugdherinnering. (In typische Japanse stijl offert ze zichzelf later op). Nu ging ik er eens echt goed voor zitten (de film werd ten slotte beter en beter) maar het broertje acteert nogal hysterisch (en irritant), hij jengelt zich terug in aristocratische kringen, wil als gouverneur de slavernij afschaffen, maar op de een of andere manier deed het me steeds minder, zelfs als de film wijselijk dat misschien wat clichematige politieke carriere + wraak pad weer verlaat voor een laatste bezoek aan moeder.

The Honeymoon Killers[
Geen goede, maar wel fascinerende Amerikaanse low-budget cultclassic, uit die gouden jaren '70. Eigenlijk zou Scorsese regisseren (misschien wel zijn eerste full-length) maar hij was te pietluttig voor de producers (voor het uitgebreid belichten van shots was echt geen tijd of geld). Voor goede acteurs inhuren ook niet, althans dat geldt voor de bijrollen, die allemaal vrij amateuristisch zijn. Maar hier komt het rare, misschien is dat soort Gummo-hysterisch acteren wel toepasselijk als mensen je met hamers bedreigen. Ik bedoel in doodsangst ga je ook rare dingen doen en zeggen. The Honeymoon Killers hoofdrolspelers vormen in elk geval een gedenkwaardig moordduo, een dikke verpleegster (de échte creep van de 2) en een Spaanse kerel die een soort dating scam runt. In de voorloper van Lexa schrijft hij dametjes uit een database aan, die hij vervolgens belooft te trouwen (onder een valse naam) en berooft. Dat is hij ook van plan met miss Piggy de nurse, maar die laat dat niet zomaar gebeuren! Zij haakt haar carrière in, in zijn scam, en begint mee te reizen als 'zijn zus'. Het mooie aan de film is de sloomte van alles, het duurt wel een uur voordat er eindelijk een dode valt (in 't begin lopen de scams wat minder uit de hand). Maar áls het dan misgaat gaat het ook mis. Heel verstild en Lynchiaans naar, de personages bewegen als geesten door de huizen. (Het ontbreken van roomtone is uit zichzelf al creepy bedacht ik me). En dan is er nog de soundtrack, ook weer een slimme 'geen geld' zet, want orkestwerken van Mahler, ik neem aan dat dat publieke domein werk was op dat moment... In elk geval schuurt zijn muziek vervreemdend overal doorheen.

Zij haakt haar carrière in

karretje! ;) al kan ze zelf niet autorijden en zegt ze 'you know i can't drive on an empty stomach!' (ze eet constant)

An Angel At My Table
Goed te vergelijken met Bound For Glory, Hal Ashby's biopic over Woody Guthrie. Ook die film was 1 deel heel verbluffend magisch om daarna langzaam in gewoner biopic-vaarwater te geraken. An Angel At My Table vertelt lineair het leven van een getroebleerde Nieuw-Zeelandse schrijfster, maar is vooral goed als ze nog niet schrijft. Het eerste deel behandelt haar prille jeugdjaren, opgroeiend in een merkwaardig arbeidersgezin. Aaan ieder gezinslid zit wel een steekje los, en ze lijken ook geen van allen op elkaar; ik dacht een tijdje dat het allemaal adoptiekinderen waren. Het hoofdpersonage is een erg verlegen meisje met een fantastische Oboema-achtige knalrode bos haar. Waar andere kinderen ook door geïntrigeerd zijn: 'mag ik je haar aanraken, dan mag jij mijn benen aanraken', (buurmeisje d'r benen zitten vol littekens door aftuigingen van pa). Veel jeugdellende dus, maar in die typische broeierig-surrealistische Oceanische sfeer. Alles gaat van de hak op de tak, maar toch heeft elke scène een belang, een echo later. Er is zoveel om aan te denken, te ontdekken. Maar die verwondering verwordt tot duisternis, als het hoofdpersonage haar ouderlijk huis verlaat; dromend van schrijversschap volgt ze een opleiding tot lerares. Maar langzaam raakt ze in een mentale crisis, zo langzaam dat zij (en deze kijker) het nauwelijks merken. En het volgende moment (het laatste geniale moment van de film) ligt ze plots op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. (Wat ze pas ontdekt als ze het opschrift op de klapdeuren bestudeert). Daarna gaat het snel, 8 jaar lugubere Shutter Island-inrichting, en daarna herstellen in Europa. (En het ontdekken van de liefde). Maar stiekem wordt de film dan een beetje gewoontjes, misschien door de tegenstelling met dat begin dus. Er komen steeds meer 'volgens het boekje'-filmemoties. Al moet wel gezegd worden dat dit misschien wel de beste film ooit is die zó goed 1 personage door 3 verschillende actrices weet te laten spelen. Ze sluiten perfect op elkaar aan, glijden ongemerkt in elkaar over haast. De enorme bos krullen helpt vast, maar het moet toch ook de hand van Jane Campion zijn; die als je dit ziet toch echt wel een regie-Oscar had verdient, op enig moment. (En vóór Bigelow)

The Harder They Come
Grappig hoe zeer dit eigenlijk een soort 50 Cent in Get Rich Or Die Tryin' is. Die Jamaicanen liepen ver op de Amerikaanse ghettoboys hosselaars als Jay Z en co voor! Jimmy Cliff (klein menneke eigenlijk) is de ster hier, hij speelt een plattelandssloeber die maar op 2 manieren uit de armoede kan ontsnappen. Criminaliteit en zijn muzikale klasse. Maar dit is een compromisloos filmpje, al schijnen er meerdere eindes van deze film in omloop te zijn.. Met de muziek wil het níet lukken, of beter, hij wordt pas populair als ie een copkiller is geworden en op de vlucht. Ironisch (en hoe waar eigenlijk) Qua acteren of plotontwikkeling (Sweet Sweetback exploitation-niveau zeg maar) hoef je de film echt niet te zien, maar het is wel een boeiend inkijkje in de Jamaicaanse samenleving van de 70s, die zonder budget en zonder opsmuk in beeld wordt gebracht. De ganja wordt geteeld, het leger ruimt de plantages, maar de lokale agenten willen liever een gedoogbeleid voeren. Zoals een corrupte platenbaas ergens zegt; als je de muziek en de ganja platlegt, zal er helemaal geen law & order meer op Jamaica zijn. (Met iets anders valt niets te verdienen) Maar goed, dit zijn heel voor woorden voor een film die uiteindelijk maar om 1 ding gaat. Natuurlijk, de liedjes. Too Many Rivers To Cross! Pressure Drop! En meer. (Men zegt dat de soundtrack voor de doorbraak van de reggae in Amerika zorgde)

Muerte de un Ciclista
Alsof je Antonioni een film noir laat maken. Dit ademt in elk shot eindeloze lage betekenissen. Alleen de shots aan het einde al, met een boom, een auto met een vrouw achter het stuur, en een man die een eindje daarvandaan staat te peinzen. (Moet ie niet doen!) En dit is ook een tipje voor degene die The Headless Woman interessant vonden; ook hier de effecten van een ongeluk op een kring van upper-class mensen. (Al is het ongeluk hier wél zeker, zie de titel) In latere decennia raakte de Spaanse film vooral geïnteresseerd in seks, maar zeg voor 1970 was er maar 1 ding wat die jongens interesseerde, denk aan Bunuel: Klassenverschil! De 2 mensen die het dodelijke ongeluk veroorzaken zijn beide buitenbeentjes; de man komt uit een gegoede familie, maar heeft niks bereikt, de vrouw heeft geen naam, maar is wel een rijke man getrouwd. (Die ze nu dus bedriegt met deze jeugdliefde) De beide mannen in haar leven lijken (moet wel expres zijn) erg op elkaar, met licht-fascistische snor. Maar het is een andere man die buiten de cirkel van de 'adel' staat die het lont aansteekt. Een geweldige Peter Lorre-achtige engerd (een pianist nog wel) die íets gezien heeft. Minder dan de 2 overspel-plegers denken, maar dat is nog genoeg om koortsachtig oplossing te zoeken ondertussen afdalend naar arbeidersmilieus en studentenopstanden veroorzakend...

La Collectionneuse
Derde van de 'moraalverhalen' die ik van Rohmer zag, en gelukkig leek ie meer op Genou De Claire dan op Ma Nuit Chez Maud. (Lees; minder filosofie meer erotiek, zinnelijker, blote voeten op het gras) Althans, de mogelijkheid tot erotiek, want daar peinst een Arie Boomsma-achtige arrogante testosteron-kerel hier over. Hij wil rustig vakantie houden in de villa van een vriend aan de Riviera, maar daar zit plots een meisje. En hoe hard ie zichzelf ook probeert te overtuigen dat hij haar een stom ding vind, hij kan het toch niet laten met haar te flirten. Misschien wel juist omdat hij merkt dat ze (in zijn woorden) een collectionneuse is (hoppend van bed naar bed). Ook zijn vriend in de villa wil haar wel. En dus krijg je een hele vakantie lang psychologische seksspelletjes. Je zou er bijna nog wat van opsteken, want ik vond het hoofdpersonage echt een goede charmeur, met de juiste aanrakingen op de juiste plekken op de juiste momenten zeg maar. (Als ie het meisje heeft verleid tot een zwempartijtje doet hij haar spijkerbroek uit bijvoorbeeld) Eerste uur broeit het en boeit het. (Veel zonnebaden en in minuscule broekjes in de zee zwemmen dus). Maar ik vond het jammer dat Rohmer aan 't eind nog een extra, vierde personage heeft om zijn verhaal af te ronden. (Een excentrieke Amerikaan, en een letterlijke verzamelaar, van oude vazen...) Volgens mij had hij ook zonder die man kunnen bereiken dat het hoofdpersonage uiteindelijk alleen achterblijft. (Wat ie dus bij 't begin ook zo vurig wenste)

http://films7.com/story/files/haydee-politoff-collectionneuse-eric-rohmer-photo6.jpg

:)

Haydée heet dat meisje (zowel in de film als in het echt) prachtige naam, AI-IDEE

Shit, die goede tips had ik wel eerder kunnen gebruiken. :)

The Harder They Come zag ik overigens gisteren voorbij komen in GQs 25 most stylish films

Een van weinige echte verrassingen. Zelf was ik wel blij dat mijn favo-look dus gewoon (onbewust) via Blow-Up loopt. :)

Purple Noon moet ik nog eens zien. en ik zat laatst toch weer aan Get Carter te denken, dus die film is beter dan ik eerst ehh dacht.

hoera voor de inclusie van Shampoo in die lijst
he was a hairdresser who really loved women." No film better captured the free-love fantasy that was L.A. in the 1970s.

en inderdaad Peter O Toole in How To Steal A Million is ook oozing class (wel saaie burgerlijke class, maar dan nog)

No et moi (Zabou Breitman, Frankrijk, 2010)
De ik-figuur is Lou Bertignac. (Nee, niet de gitarist van Téléphone, maar) Een dertienjarig meisje, dat twee klassen heeft overgeslagen. Voor een spreekbeurt interviewt ze Nora (No), een dakloze meid van onbestemde leeftijd. De spreekbeurt wekt de aandacht van Lucas, de leuke, ondeugende jongen uit de klas. De drie buitenbeentjes raken bevriend en beleven spannende, maar gelukkig niet al te enge, avonturen.

oh da's een film voor mij zo te horen.

L'Avventura
Oei! Verhoeven wijdde (weed, klinkt ook wel leuk) hier zelfs 2 afleveringen aan in zijn Volkskrant-reeks. En ik zie 't eigenlijk totaal niet. Heb op dit moment zelfs het gevoel dat L'Ecliss me beter bij gaat blijven. (De verhitte scènes in het beursgebouw, de totale leegte van het einde) Misschien ging ik er met teveel verwachtingen in... Had op een of andere vage manier het idee dat L'Avventura een toegankelijke Antonioni was, een moordmysterie. Die indruk lijkt nog wel even bevestigd te worden, een nukkig meisje verdwijnt (vermoord? zelfmoord? of zelf weggelopen, weet Antonioni het zelf?) op een (opvallend klein en druk) yacht-reisje van een eiland. Maar alhoewel 2 van haar vrienden op zoek gaan, zoeken ze tegelijkertijd ook níet. Of iets heel anders? Want de twee beginnen wat met elkaar, of dat nou van harte is of uit trauma-verwerking. Grilligheid troef, dat is zeker. Ik voelde in elk geval geen klik tussen de 2, en is dat misschien nog toepasselijk, ik voelde eigenlijk überhaupt niks bij dit duo. Pas helemaal aan 't eind, als de man nu (eindelijk is de film duidelijk) vlucht in weer een andere affaire, voel ik zijn pijn, zie ik ook die Antonio-touch, die ik een paar dagen eerder sterker voelde in Death Of A Cyclist. (Sterk vergelijkbaar, upper-class schuldgevoel en dat 5 jaar eerder, al was Antonioni al een tijdje bezig natuurlijk) Misschien zag ik die twee films gewoon te kort op elkaar. Neen, smoesjes...

Le Million
Nee dan dit. Heerlijk Frans niemendalletje, joie de vivre, une petite village, tralala. Niks beters dan jaren '30-feel good films (My Footlight Parade!), ook in Frankrijk zo blijkt hier in Rene Clair's meesterwerk. (Dat Chaplin zou beinvloeden) Geweldig aan Le Million is hoe de film steeds meer elementen als het ware 'maar laat zitten; eerst is er nog dialoog, is er nog plot, maar in de laatste fase is de film gewoon slapstick geworden, woordloze vrolijkheid (en ook een beetje tristesse). Beste moment: man zit in een taxi na een eindeloze Van Warmerdams de Jurk-achtige doorgeef-queeste naar zijn kwijtgeraakte loterijbiljet. En een koortje begint 'vanuit boven' te zingen "Jaa daar zit je dan, de meter loopt". Le Million is dan ook een soort van musical, met een hele trits achteloze vaudeville-achtige nummers, je krijgt het gevoel dat de hele film gezongen had kunnen worden, en het allerbeste is dat de liedjes gewoon ín het plotje zitten, niet als intermezzi bedoel ik. En als extraatje is er ook nog wat opera met een Caruso-achtige tenor die het vestje (waar dat lot in zit!) heeft gekocht voor zijn rol als Bohemien. Een oude vrouwtje scheldt eerder op de jonge kunstenaar die schulden heeft en het geld dus goed kan gebruikens: 'belhamel, moordenaar, artiest! Alsof het laatste het ergst is . Gelukkig is hij niet alleen, zijn schattige vriendinnetje (gespeeld door ene Annabella, aan de voornaam had ze genoeg) probeert manmoedig (o.a. in tutu) haar fout goed te pakken. (Zij had het vest aan een zwerver weggegeven) Die Annabella speelde later nog in een film met James Cagney, vraag me af of ik die moet zien, of dat die in gedachten beter is dan in het echt.

Sword Of Doom
Lekker gewelddadige samoerai-eastern, vanaf de eerste tot de laatste seconde. Zowel de openingsscene als het slot zijn zeer gedenkwaardig. In de eerste sequentie zien we een meisje en oude opa op pilgrimstocht, opa bidt bij een Boeddha-beeldje om zijn eigen dood, en hop, daar komt zijn wens al uit! (Plots wil ie 't niet meer). Een uiterst duistere samoerai (die het hoofdpersonage blijkt) hakt 'm in mootjes, zoals er nog velen zullen volgen. De man kijkt het eerste uur broeierig duister als Robert Mitchum, en het 2e uur wordt ie een hologig Frankenstein-monster, emotieloos hakkend, het einde is zelfs een soort Terminator. En ja dat is gewoon 'leuk'. Wat de samoerai met al dit geweld wil bereiken is eigenlijk onduidelijk, kortom het is gewoon een psychopaat. De film zou topzwaar zijn geworden als er in de kantlijn niet nog een heel klein beetje 'licht' was te vinden, in de vorm van dat meisje uit het intro, dat opgroeiend als wees hard op weg lijkt om hoer te worden, al doet haar oom nog zo zijn best. (Een vriendelijk lachende kerel, die tegelijkertijd ook wel een beetje een oogje op haar heeft, dus helemaal koosjer is ie nou ook weer niet) Schiet me al typende te binnen, dit is gewoon een Japanse Peckinpah-film. En een goede.

Ik vind die drie films na L'Avventura ook gewoon beter hoor (als dat je enige opluchting geeft. ;) Het begin met die verdwijning is wel fantastisch.

in de archieven zag ik inmiddels dat Olaf er in 2007 er ook niet veel mee kon (maar is dat nog altijd zo vraag ik me af)

maar goed http://www.ps3blog.de/wp-content/uploads/2011/02/permaban.jpg

weer vermeden dus

Ja, het is toch het model voor al die Taiwanese ik-zwijg-een-half-uur-terwijl-mijn-geliefde-in-het-appartement-hiernaast-nog-langer-zwijgt films.

Ik heb L'avventura inmiddels al een keer herzien en kon het toen allemaal veel beter plaatsen. Ik blijft L'eclisse en La notte (en ook Il deserto rosso) beter vinden, maar de enorme verlorenheid die je als kijker voelt bij het kijken naar L'avventura waardoor je één wordt met de karakters op het doek, die lege omgevingsshots ter ondersteuning, dat was natuurlijk wel revolutionair en dat gevoel blijft, dat wordt niet gedateerd. Verhoeven in de VK kon er vooral niets mee omdat hij La dolce vita zoveel meer leven vond bevatten. Sja, dat is ook een andere film he...

off-topic, kan iemand mij een linkje geven van deze draad met een bookmark in eind augustus 2010, mijn pc is te langzaam geworden om de draad volledig te openen, en het wordt weer tijd om de archieven eens te verzamelen (vanaf dat punt) als je op de gebookmarkete (..) link klikt opent de draad namelijk volledig van dat punt. hoop ik. geloof ik.

dit merkte ik overigens vanmorgen toen ik L'Avventura zocht, het openen duurde alleen al 30 minuten, en scrollen per "mouse gesture" nog eens 3 minuten. ;)

niet dat ik als die kat van 2 postjes terug naar het scherm zat te staren tot er iets gebeurde, mind you.

Zoiets? Wel begin augustus, kan je meteen lezen wat je ook alweer van The Game vond. :)

vreemd, die loopt dan weer van 2 augustus tot 16 augustus, en daarna moet ik alles inladen (en dus niet alleen wat erna komt)

thanks anyway :) ik probeer nog wel een full-load op een andere bak

Sword Of Doom is inderdaad lekker. Het gevecht dat de 'psychopaat' in het bos voert tegen een overmacht aan tegenstanders deed me wat betreft camerabeweging (langzaam meerijden) denken aan het gedenkwaardige gevecht in de gang in Old Boy. Je zou gaan vermoeden dat de Japanse klassieker als voorbeeld heeft gediend.

oh ja! (had ik niet aan gedacht) helemaal aan 't eind van Sword of Doom zit nóg een vergelijkbare scene in een smalle gang van een of ander louche establishment waar de psychopaat dan zijdelangs doorheen schrijdt en links en rechts koppen afhakt (nou ja.. zo ongeveer dan) :)

We verdiepten ons in Win Wenders.

Im Lauf der Zeit is een vermakelijke, meanderende road movie die, door het filosofische karakter van de relatie tussen de twee hoofdpersonen, me hier en daar wat te academisch was. Der Amerikanischer Freund is de vreemdste van het stel omdat Wenders hierin het verst gaat met zijn genre-bending. Een arthouse thriller die stilstaat, totdat er toch wat doden vallen, allemaal uitstekend bij elkaar gehouden door de aanwezigheid van Dennis Hopper, geknipt voor dit soort rollen. Alice in den Städten beviel me van Wenders’ jaren 70 films het meest. Een heerlijk los opgezette road movie met een gedesillusioneerde man en een klein meisje en understated filmmagie. Dan was er nog Der himmel über Berlin. Ik zag het al eens toen ik precies de helft zo oud was als nu en was een hoop kwijt. Oh oh oh, wat een pretenties vliegen er om je oren, zeker als je eerst die serie uit de 70er jaren hebt gezien. Er wordt amper een normale zin uitgesproken (het is allemaal prozaïsche poëzie), de cinematografie is dik aangezet en ja hoor, we gingen er helemaal in op. Zo’n film die je het gevoel geeft dat het over het hele leven gaat, het sentiment niet schuwt en een ongelooflijke troost over de kijker uitstort. Wie waagt die wint, en Wenders heeft hier zijn nek verschrikkelijk uitgestoken.

De Britse cinema doet het nog, kan ik melden. Ik zag The arbor, een film vanuit het perspectief van een dochter van Andrea Dunbar, een toneelschrijfster die de onderkant van de samenleving beschreef. Experimenteel alsof het een lieve lust is. De stemmen komen van de echte mensen die op het scherm worden nagespeeld door acteurs. Er zitten stukjes uit haar toneelstukken in die op het veldje voor het armetierige rijtjeshuis wordt opgevoerd veldje, echte footage, allemaal samengebald tot een aangrijpend eindproduct. Skeletons is een komedie die ik nog een best kan omschrijven als een kruising tussen Withnail and I en Brazil. En precies waar ik van hou, een komedie waar gaandeweg steeds minder te lachen valt. Want Skeletons is een troostrijke film over eenzaamheid, die begint als een doldwaze fantasy over twee mannen die voor hun werk skeletten uit de kast halen (figuurlijk dan) en gaandeweg steeds meer prijsgeven over hun eigen zielsbestaan. Net als The arbor heel origineel.

Nog meer ongelukkige mensen

Qua La humanité ben ik het helemaal eens met Ludo, die hier eerder over berichtte. Dit is Dumonts beste. Hij neemt de tijd en het verveelt geen moment. Driehoeks-‘relatie’ met een fantastische sul in de hoofdrol. Er is een meisje verkracht en vermoord, en voor de kijker is de supersul (werkzaam bij de politie) de hoofdverdachte. De eerste scenes zijn vakwerk, want louter suggestie en geen zekerheid verschaffend, waardoor je als kijker nooit weet waar je precies aan toe bent. Stylistisch is het Dardennes, maar inhoudelijk is het Koreaans. Zoals ook al opgemerkt door Ludo. Over Ape berichtte Vido al op zijn website. Vijf sterren in de VK. Dat gaat me wat ver maar de eerste helft is ongelofelijk sterk. Paniekerige man (vergelijkbaar met de hoofdpersoon in het prachtige Keane) die je meteen de film in trekt, en een paar zeer indringende scenes als blijkt wat er allemaal aan de hand is. Kort en puntig, en dat de hoofdpersoon in het echte leven een komiek is, is een complete verrassing. De hoofdpersoon in Kinatay heeft het ook niet makkelijk. Zo ben je kersvers getrouwd en begin je je baan bij de politie. zo ga je met een vriend mee met een ‘klusje’ dat veel luguberder blijkt te zijn dan gedacht. Fantastisch opgezet, als enorme arthouse. Eerst wat los geschoten scenes over het dagelijks leven, sloom tempo, daarna de plotsklapse ellende. Zodat The deerhunter in herinnering wordt geroepen. Het tweede deel is hard, gruwelijk, maar nergens krijg je het gevoel van effectbejag.

De beste documentaire die ik zag was Inside job, over het ontstaan van de financiële crisis. Ik heb de kranten redelijk goed bijgehouden, maar zo’n documentaire leert je altijd dat het nog vele malen erger was dan je al dacht. Vlot en inzichtelijk verteld. Het meest onhutsende zijn de interviews met de mensen die tijdens het ontstaan van de crisis aan de verkeerde kant van de streep stonden, de medeverantwoordelijken. We kijken de arrogantie recht in zijn gezicht, en het gezicht geeft amper een krimp.

Waren er nog tegenvallers? Een tikje tegenvallend was J'ai tue ma mere, het alleraardigste debuut van Dolan dat het echter niet haalde tot het mijns inziens vele malen betere Les amours imaginaires. Ik zag Io Don Giovanni nadat ik de Mozart-Da ponte trilogie voltooid had. Deze film gaat over het leven van librettist Da ponte. Mozart komt er ook in voor. Het ziet er naar uit dat je geen film meer kunt maken met Mozart erin zonder dat Amadeus dichtbij is. Dus is Mozart hier ook een laagdremepilge grappenmaker met een gek pruikje. Doodzonde, hele film om zeep. Regisseur is Carlos Saura, van het fantastische Crias Cuervos.

Wenders, Wenders, Wenders! Straks eens rustig lezen. eerst even dit neerplempen

Robinson Crusoe On Mars
Nou ja. Dat dus he. Ik begin aan die oude sci-fi's te wennen, want deze was best goed voor een glimlach. Net als in het echte boek is de eerste, eenzame fase het leukst. En astronaut maakt een noodlanding op mars, zijn maat blijkt dood, en dus heeft hij alleen nog maar een Laika-aapje (die steeds van kleur veranderd, had ik 't gevoel maar volgens de aftiteling toch door 1 aapje gespeeld...) Hoe dan ook, onze astronaut, die trouwens wat op Mark Cavendish lijkt, moet al snel op zoek naar zuurstof. (Hij stikt bijna in zijn slaap!) Wat ie dan (tekenend voor de batshit onzin waar deze film in grossiert) in een soort turfstenen weet te vinden. (De fik erin, en er komt zuurstof uit, op Mars is alles omgekeerd waarschijnlijk...) Maar dan wordt het pas echt spannend, psychologisch gezien, de eenzaamheid slaat toe. En in een mooie Moon-achtige fase hallucineert de astronaut dat zijn dode crewgenoot weer leeft. Maar snel daarna komen space invaders van buiten, die een Harry Merry-achtige man tegenkomen, die door de astronaut prompt Friday wordt gedoopt. En ja hij behandelt hem net zo slecht, als de man eindelijk een geluidje maakt roept hij hem toe 'oh dus je kan 't wel, nou dan kun je ook Engels leren al moet ik 't eruit slaan'. Duidelijk over the top bedoelt, en best hilarisch. Toch zo leuk als het eerste half uurtje wordt het niet meer.

The White Sheik
Koddig vroeg werkje van Fellini, die net als Woody Alleen als 'gagschrijver' begon. (Wist ik helemaal niet). Niet dat er veel verbale grappen in deze film zitten, het is toch vooral fysiek en flauw met veel opengesperde ogen. Een man neemt zijn jonge bruidje ('proper en puur') mee naar Rome, ze hebben daar familie zitten die zelfs een audientie bij de paus hebben geregeld. Maar daar komen ze natuurlijk nooit aan. Het bruidje heeft namelijk hele andere plannen en gaat op zoek naar haar Witte Sheik, een man uit bouquet-reeksje en melodrama-feuilletons (uit de bios neem ik aan...) Ze belandt op een filmset (altijd goed he) waar de sheik haar razendsnel en op hilarische wijze inpalmt. (Niet zo moeilijk met het domme poppige ding) Alberto Sordi schmiert heerlijk, als een Mike Boddé-typetje, als de derderangs acteur die eindelijk ook eens indruk op iemand kan maken. De arme bruidegom in zijn hotelletje in Rome wordt ondertussen letterlijk gek in het ophouden van de schijn. (Al wil dat niet echt grappig worden) Wel leuk, en meer die latere Fellini-touch is een kort stukje als alles is misgelopen en de bruidegom bij wat hoertjes terechtkomt (eerder, instort). En daar treffen we Cabiria! Alvast een voorproefje van de veel betere film die nog zou komen. En een vuurspuwer-maatje van ahar doet ook nog zijn kunstje, ah Fellini, circus-melancholie.

Unfaithfully Yours
Zeer merkwaardige Preston Sturges-film, die zijn grootste kwaliteit (spervuur aan woordgrappen, dialooggrappen) veel te weinig inzet, ten faveure van orkestrale wraakfantasieën (ja echt!) en slapstick. Dat eerste is nog wel origineel en toepasselijk; een dirigent gaat zijn vrouw (met heel veel tegenzin en opgedrongen door een slechte zwager) verdenken van overspel. En terwijl de Engelsman een heel programma in New York dirigeert (allemaal heel pompeuze stukken, Wagner dus ook) begint hij te fantaseren wat hij kan doen om dit probleem op te lossen. Eerste (typische mannen-apenrots gedachte) dood haar. En hij weet wel een heel ingenieuze manier te verzinnen. Zijn fantasietjes erna zijn korter, en minder grappig (de film dreigt zelfs te gaan vervelen...) Maar dan is het concert om, moet het plan worden uitgevoerd en begint een pijnlijk ongrappige slapstick-fase. Die ein-de-loos duurt, en de Rex Harrison die de dirigent speelt heeft 0.0 talent voor komedie. Gelukkig redden de laatste 10 minuten de film nog een beetje, want dan pas (er zijn al dik anderhalf uur voorbij) komt Preston Sturges gelukkig nog 1x met lekkere smeuïge grappen. 'Wel eens van Russische roulette gehoord' 'Ja speelde ik altijd met mijn vader' 'Nee da's Russian bank! (komt ie) Russian Roulette's a very different amusement which I can only wish your father had played continuously before he had you!'
Al moest ik nog het hardst lachen om de capriolen met een heuse LP-recorder (een science-fictionig ding). De handleiding verwijst naar 'simple diagrams' (je kunt je voorstellen hoe die eruit zien) en aan de knoppen draaiende wordt de opgenomen stem vooral heel erg laaaaaaag. Laten we het een atypische Sturges noemen dus.

Sanjuro
Minor variatie van Kurosawa op Yojimbo en Seven Sumurai. Al zijn het hier in plaats van 7 9 identieke domme samoerai's (allemaal met datzelfde bekende half-kale-startje kapsel) en 1 toevallige passent/Yojimbo-roughneck (die dus niet kaal is, maar baardig, het andere samoerai-archetype, de gevaarlijke held zeg maar) die de 9 sukkeltjes te hulp schiet in een onnavolgbaar ingewikkelde clan-battle. Maar dit is geen hak-film, het is allemaal vrij mild en grappig bedoeld. Met goedgemanierde irritante dametjes die de samoerai als 'footstool' gebruiken enzo. Slechts het einde valt echt op, de ruwe samoerai heeft zijn werk gedaan (o.a. met een grappige camille-blaadjes list, hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is) en dan komt ie nog zijn nemesis tegen (Kurosawa was bijna de 1-op-1 slotbattle vergeten, dit is een nogal rommelige film) dus dan maar even in de laatste seconde, en plots spuit het bloed magisch-realistisch in 't rond. (Een mislukt speciaal effect?) Echt bizar, en de andere 9 samoerai's kijken ook even bewonderend en verbaasd, om daarna respectvol en exaxt tegelijk neer te knielen, het hoofd te buigen, terwijl hun zwaardjes ín de schede (een terugkerend thema, dit is best een pacifistische film) de lucht in steken. Een komisch beeld.

Skeletons & The Arbor gaat op de lijst. (The Arbor klinkt vaag/antropologisch, alsof het ook een audio-project zou kunnen zijn)

grotendeels eens met wat ik gezien heb van de rest geloof ik. Kinatay beetje onderschat misschien zelfs door mij. nare film zeg. :)

oh en:

hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is

dat is het dus wel, althans in de originele Japanse versie. en terecht want die titel geeft aan dat de film niet echt serieus bedoeld is. Sanjuro alleen (de international titel) klinkt toch wat agressiever.

The Arbor is voor mij de grootste verrassing van dit jaar tot nu toe. Zie ook Subbacultcha Magazine – May issue. En eens met J'ai Tue Ma Mere. Als debuut veelbelovend, maar mij teveel primal scream. Trivia: Xavier Dolan (in de credits voluit Xavier Dolan-Tadros) is als acteur een van de eerste slachtoffers in de Franse horrorfilm Martyrs.

Les Enfants Du Paradis
Ver voor de pantomime-speler Baptiste aan een soort Moonwalk begint dacht ik al: dit was Michael Jackson's favoriete film. Fragiele artiesten levend als grote kinderen in een zelfgecreëerde droomwereld van theater. Zoiets. Volgens mij hoef ik alleen nog maar Franse cinema te kijken, Cléo, Le Million en nu dit. Het is allemaal even heerlijk. Les Enfants Du Paradis is een van de grootst opgezette Franse films ooit, en dat in de oorlogsjaren. Regisseur Carné liet gigantische sets bouwen om zijn Dickensiaanse wereld op te roepen. En ja het was al het geld waard, dit is een barok meesterwerk, dat om te beginnen rustig een uurtje uittrekt om de hele boel eens goed neer te zetten. Een stoet aan aandoenlijke personages, hosselaars en artiesten op de boulevard des levens. Grote acteurs met grote dromen, kleine krabbelaars met kleine wensen. Na een uur begint dit epos pas écht, als de pantomime-speler door een café-ruit vliegt. Een beetje geweld was kennelijk nodig om de kijker helemaal het verhaal in te trekken. En een vleugje erotiek in een kantlijntje, met een mollige blonde hospita. Waar te beginnen om dit verhaal van onmogelijke liefdes te schetsen? Je zou eigenlijk een schema moeten tekenen. De pantomime-speler is verliefd op een bloemenmeisje Garance, die aan 't begin van de film nog als een kinky kermis-attractie werkt. En hij is niet de enige! Mooi detail is dat ze helemaal niet zo knap is, maar door de eindeloze bewondering van al die mannen gaat ze als het ware langzaam stralen. (Op een gegeven moment letterlijk, behangen met diamanten...) Iemand op IMDb merkte op dat de film onrealistisch is, omdat er minstens drie vrouwen in zaten die veel mooier zijn dan haar. Precies het punt gemist! De zielsliefdes hier gaan dieper dan uiterlijk, ver daar voorbij zelfs. Later gaat Garance ook bij het kluchtige theater, waar we tevens een pocherige Shakespeare-bewonderaar treffen, die ook al een oogje op haar heeft. Hij schittert in het tweede époque, als hij op de postmodernisch egotrippende toneeltoer gaat. De wankele, depressieve Baptiste heeft over aandacht ondertussen eigenlijk niet te klagen, want er is ook nog (ik zei het toch, schema's...) de K3-lievige dochter van de gierige theaterbaas, die haar hart aan hem heeft verpandt. En ook dat is weer een liefde van één kant. Les Enfants Du Paradis is zo een film vol van tragische obsessies. En als na uren film dan eindelijk twee personages elkaar gevonden hebben laat de gewiekste Carné dat doodleuk buiten beeld! Totdat een Belmondo's Le Voleur-achtig besnord crimineeltje (en mislukt toneelschrijver!) letterlijk een gordijntje opentrekt. Uit wraak, dat spreekt vanzelf. Dit is de laatste zet op weg naar een fenomenaal Orfeu Negro-achtig desolaat einde. Zoveel treurigheid ten midden van het carnaval, het is me wat.

The Blob
Met zo'n titel kun je geen wonderen verwachtingen natuurlijk. Of juist wel, space miracles! The Blob is een slijmerige substantie, die mensen eet en daardoor groeit en groeit, tot ie een heel dinner-restaurantje bedekt. Maar 'het' begint nog bescheiden bij de arm van een oud baasje, typisch genoeg is het monster dan juist het engst, als een soort gruwelijke rottingsziekte. De oude man wordt door Steven McQueen (in zijn eerste hoofdrol, en nog met de extra 'n') en diens Hanna Bervoets-achtige-dinnetje aangetroffen tijdens een carfuck-uitje. Nou ja! Zoiets dan, want in de geinige opening kust de creepy McQueen (mager uitgestreken gezicht had hij toen hij jong was, terwijl ie tegelijkertijd ook iets vreemds ouds heeft) zijn tegenstribbelende meisje stevig. In de loop van de film leggen ze 't wel bij hoor. Maar goed, de oude man dus, naar de dokter, en ook de dokter gaat eraan. McQueen trommelt wat vrienden op, en vanaf dat moment begint de film uit elkaar te vallen, er was kennelijk geen budget voor actiescènes, dus de film concentreert zich op opvallend ongeïnspireerd geschreven saaie randgebeurtenissen met bovenal personages die elkaar gaan vertellen wat er al eerder is gebeurd. (En wat zou kunnen gebeuren!)

The Killer
Stomme generieke titel eigenlijk, zomaar wat betere: -Favors of Compassion, -Every Shot Takes A Life, -Bullet Blind. Was ook verrast toen ik achteraf las dat John Woon deze film vóór Hard Boiled maakte. Deze lijkt veel gefocuster, alsof hij zijn stijl nu helemaal onder de knie had. Misschien liet hij zich in Hard Boiled iets teveel afleiden door leipe humor (al is die ook hier wel weer aanwezig hoor, met als leukste voorbeeld een agent die moet grijnzen als een crimineel). The Killer is nog wat harder, zeker het eerste uur is het weer genieten; een hoge pief wordt doodgeschoten tijdens een roeibootjesfestival, en u kunt raden dat dat weer fenomenaal in beeld wordt gebracht, met veel slowmotion. De McGuffin van de plot is het schuldgevoel van huurmoordenaar Chow Yun Fat (die bekende Woo-held) die het netvlies (oid) van een dame bij het neerschieten van een Triade-gangster per ongeluk 'mee heeft genomen'. Hij probeert de nu nagenoeg blinde vrouw (die klaarblijkelijk wel zonder hond of stok over straat kan en door haar huis kan rommelen, heeel vreemd) te helpen, door wat extra klusjes te doen. Vanzelfsprekend wordt hij (ondanks Beastie Boys Sabotage-vermommingen!) van alle kanten tegengewerkt, door zowel cops als gangsters. Gelukkig zijn er tussen alle kogelregens nog wat momentjes van vriendschap (tussen Fat en een eervolle Triade-figuur) én ook met een agent botert het na een tijdje wel, dat moet wel want ze proberen het blinde meisje in de waan te laten dat ze vrienden zijn (terwijl ze elkaar onder schot houden). In het eerste half uur zit trouwens ook al een geniale stand-off in de operatiekamer van een ziekenhuis. Lekker filmpje dus wel, al zeg ik (zoals altijd) na een uurtje of wat begin ik me toch te generen voor al dat "lawaai", als de machinegeweren tevoorschijn komen haak ik af, zeg maar.

nou ja schuldgevoel kan geen McGuffin zijn denk ik, hij heeft geld nodig voor de operatie, en je zou kunnen beweren dat het bordkartonnen personage van dat nagenoeg blinde meisje in zijn geheel de McGuffin is. (want totaal onuitgewerkt ongeinspireerd, objectig)
niet dat zulke details belangrijk zijn in Hongkong-knalfilms

Voor degenen die MUBI.com nog niet kennen, je kunt daar redeljk goedkoop (3 euro 59) toffe films zien met een goede kwaliteit. Ook zijn er een aantal films gratis, waaronder deze superieure film uit Zuid-Korea (The housemaid).

http://mubi.com/films/2039/watch

Je moet je waarschijnlijk wel effe registreren.

Yi Yi
Heerlijke film, die net niet teveel hooi op de vork neemt. Maar dan ook nét niet, als ik spijkers op laag water moet gaan zoeken zeg ik; jemig, dit is wel 3 uur lange afvinking van een lijstje 'Grote gebeurtenissen' in een mensenleven. Van zwangerschap tot zelfmoordpoging. Op een vage manier voelt dat soms aan als makkelijk scoren (onterecht verwijt!) en het lukt me ook niet om het helemaal goed te formuleren, iets met ellenlang durende epi als La Meglo Giuvento of whatever... Maar goed, vergeet dat. Elk hoogtepunt en dieptepunt komt dus langs in een tijdbestek van een jaartje, bij een (extended) familie in Taiwan. Regisseur Edward Yang brengt het allemaal stijlvol/smaakvol en ingehouden, op een overbodige moord (!) in een zijlijntje na dan. Wat naast de zeer fraaie beelden (veel gespiegel!) helpt is dat hij maar zeer spaarzaam muziek in zet. (Een mooi Lost in Translation-momentje in een trein in Japan bijvoorbeeld) De pater familias moet daar naartoe voor onderhandelingen over zijn software-bedrijf, op bezoek bij zijn schitterende Kader Abdolah-overdreven formulerende Japanse collega; een wat oudere man, maar jong van geest en esprit, vol wijsheden over muziek bijvoorbeeld (hij speelt piano) én hij heeft ook nog een kaartentruc paraat (met een bijna magisch-realistische twist). Ja, op dat moment wist ik dat de film geweldig vond natuurlijk! Maar serieuzer, het is eigenlijk al mooi vanaf de weelderige bruiloft in het intro (die wat mij betreft uren had mogen duren). Een hysterische hype-man jut het publiek op, de bruid is hoogzwanger (roddels!) en oma... Die is ongelukkig. (Een voorgevoel, voor wat komt waarschijnlijk) Hele goede rollen zijn er voor de twee wat eenzame kinderen van de zakenman (zijn vrouw verdwijnt al snel naar een boeddhistisch kuuroord). Tienerdochter ontdekt de liefde (met hulp van een opstandig buurmeisje) en nog mooier, een (belachelijk goed teken!) Squid and The Whale-achtig mannetje, pienter en speels, die aan een onbedoeld filosofische kunstprojectje begint.

The Hit
Heel wat makkelijker te duiden film. Kan hier zelfs de scène aangeven vanaf waar het toch goed gaat worden. Een man verraadt (verrat?) in het intro zijn criminele maten, waarna hij via witness projection (en een tijdssprong) in Spanje gaat wonen, waar het wachten is op de wraak die gaat komen. Terence Stamp acteert in 't begin wisselvallig, ongeconcentreerd zelfs. Maar als hij dan in de auto zit bij huurmoordenaar John Hurt (die enorme Nick Cave-vibes uitstraalt) en Tim Roth (in zijn debuut) zie je hem (Stamp dus) als het ware in zijn personage 'zakken'. Serieus. Hij zet zijn ontvoerders op het verkeerde been (hij weet waarvoor ze komen) en hij neemt de touwtjes in handen. Tot ongenoegen van een tandenknarsende Hurt en tot bewondering van de piepjonge Roth die op zijn eerste klusje is. Het half uur van de film dat daarna komt is uitstekend, karrend door het Spaanse landschap, heeft het allemaal iets van die laatste Jarmusch. Zo belanden de mannen bij een Ozzie gangster die een dure villa heeft 'geleend' en op videotape Australian rules football zit te kijken. De Australiër heeft ook nog een rondborstig vriendinnetje (ideaal voor op de fraaie getekende filmposter, alle femme fatale-alarmbellen gaan af). Iets te hard eigenlijk, want zij luidt qua plot eigenlijk alleen maar clichés in. Gelukkig heeft om Terence Stamp, als gezegd, zijn rol dan dus inmiddels in de verf staan, en als een soort spiritueel verlichte Zen-meester gaat hij op weg naar zijn executie. En dan kom het einde (ook voor hem) toch plots, en schrijnend. Een pijnlijk mooie scène, maar Frears wilde het helaas niet bij een cynisch einde houden, want dan komt dus de femme fatale in actie. (En mag Fernando Rey, die de hele film als soort uitgebreide eerbetoon-cameo als Spaanse agent achter de criminelen aan hobbelt, eindelijk ook nog wat zeggen)

Trouble In Paradise
Laatste in mijn Criterion-serie, stuk of 50-60 gezien denk ik. Tijd voor wat anders. Misschien jaren '30-films... Deze Lubitsch uit begin thirtiès is in elk geval genieten (heck, zijn beste!) en fijne pre-code onzin, vol semi-gewaagde opmerkingen en glibberige crookerie. Terugdenkende aan Unfaithfully Yours van Sturges laatst is het grappig te lezen dat de hoofdrol hier ook door een Engelsman wordt vertolkt (Herbert Marshall) en hij doet het wél fantastisch. Speelt iedereen van het scherm als meesteroplichter, precies de juiste intonaties, juiste blikken, the works. Daarmee nadert Trouble In Paradise het niveau van bijvoorbeeld My Man Godfrey, maar die film wint het op bijrollen, die daar allemaal hilarisch zijn; hier zijn ze het meestal flauw van het type grommende John Goodman-butler. Herbert Marshall ontmoet in Venetië zijn evenbeeld Miriam Hopkins (ze foppen elkaar én de kijker heel even) waarna ze via-via (inclusief Radio Days-ouderwets nieuwsbulletin met gezongen advertenties!) in Parijs belanden, waar ze aan 't werk gaan, eh, aan een rijke dame. Kay Francis speelt deze 'straight' rol heel goed, windt zij nou de meesteroplichter om de vingers, of hij haar? In beide gevallen is miss Hopkins er in elk geval níet blij mee, en dat laat ze weten ook. Nog een dialoogje dan maar, uit 2 bijrollen nog wel, die beide om de hand van de parfumerie-heiress strijden. Nice day, Major!/Eh-hmm. /You're looking fine, Major/ Now see here my good man, I've had just about enough of your insulting remarks.

Brødre
One word review... Submarino. Dit is vergelijkbare melodramatische Deense quatsch, en dat terwijl FilmComment nog een uitgebreid en enorm positief artikel over Susanne Bier plaatste. Misschien dat ze later beter is geworden, want Things We Lost In The Fire (met Benicio Del Toro) behandelt eigenlijk dezelfde thematiek, maar dan subtieler. In Brodre vind ik zelfs de cinematografie lilluk (en ook Connie Nielsen kon me niet zo boeien). Zij speelt de moeder van een middle-class gezinnetje waarvan we pa in de intro zijn broer uit de bak zien halen. Het zwarte schaap. Grootvader (in die typische Deense traditie) is een nog grotere eikel, en heeft de oudere broer altijd voorgetrokken. Die gaat naar Afghanistan, en sterft. Althans daar lijkt het eop, en het Deense leger doet niet aan nauwkeurig onderzoek. De Taliban houden 'm maanden gevangen (waarom zou je denken, die ongelovige kun je toch meteen afknallen, of je gaat op zoek naar losgeld) terwijl Connie ondertussen met het zwarte schaap aanpapt. Niet verrassend, en ook niet echt mooi geleidelijk, het ene moment zijn de dochtertjes nog bang voor de man en het volgende moment verkiezen ze hem boven hun eigenlijke vader. De Afghaanse verhaallijn wordt ondertussen erger en erger en zadelt de man met een gigantisch overdreven dilemma op. Vervolgens kan hij wel naar huis, waar de film (toegegeven) eindelijk wel wat krijgt. De beste scene volgt na een post-traumatische woedeuitbarsting van de Afghanistan-ganger, waarna hij tevergeeft in de achtertuin vrede met zijn dochtertjes probeert te sluiten. (Waarvan vooral de oudste hartverscheurend goed acteert). Maar elke keer als de film wat subtiele emotie weet op te roepen begint er wel weer iemand met een pistool te zwaaien ofzo, tja.

Yi Yi, eindelijk.....;-)

173 minuten, het is een drempel. (maar de moeite van het nemen waard, obviously) A Brighter Summer Day van Yang.. is die niet nóg langer... (even opgezocht, 237 minuten... jee)

Ja, ook fantastisch. Maar probeer daar maar eens een HD download van te vinden :)

The Hit
Owh ja, heerlijke film. Zag hem als puistenkop in de jaren tachtig op de VPRO en was toen al helemaal ontdaan door die scène met Terence Stamp. Hadden ze het inderdaad maar beter bij kunnen laten. Ik zat alleen te denken... had Tim Roth toen al niet die nare Nico B.-skinhead neergezet in 'Made in Britain'? Was volgens mij een beetje zo'n After School Special / Made for TV film, maar toch.

Ook gezien op de VPRO trouwens en laatst nog op DVD gezien. Beetje gedateerd, maar viel niet tegen. Als veertienjarige heb je stiekem bewondering voor de rare kaalkop die alle volwassenen uitdaagt en nu, als vieze oude man van boven de dertig, denk je alleen maar: 'Maak je leven toch niet kapot met die malle swastika op je harses.'