Filmforum

ah ja, die leek ook wel eager om 't concert door te laten gaan. (niet geheel onbegrijpelijk in zijn geval)

Brand Upon The Brain
Eigenlijk Brand Upon the Brain! A Remembrance in 12 Chapters, een hint, want dit is een moderne silent film. (Denk maar aan Sunshine: A Song of 2 Humans) Brand is een even fascinerende als vermoeiende ode van Guy Maddin aan die gouwe ouwe stijl. En geen slapstick he, dit is een soort erotisch horror melodrama. Er is 1 cruciaal verschil met die oude films, daar zouden ze nooit 134 shots per seconde kunnen laten zien, want dat is wat Maddin hier doet. Het beeld verspringt constant, in een lange hallucinerende trip. Eerste 10 minuten kreeg ik er schele hoofdpijn van, maar de ogen passen zich aan, en het volgende uur is het genieten. Mysteries op een weeskindereneiland, met een moeder in een vuurtoren die iedereen bespiedt, en een maffe vader die in de kelder uitvindingen doet. De kinderen worden leeggezogen als vampieren, op zoek naar een verjongingsskuur, ofzoiets. Gelukkig is daar een travestiet-kinderdetective die met wat helpers de boel gaat onderzoeken. (Onder wie het zogenaamde alter ego van Guy Maddin zelf) Die het zwaar te verduren krijgt. "Too much for Guy!" is een running gag in de hilarische tussentitels. (Stiekem zijn die het beste aan de hele film, serieus!) Al zijn alle geinige voorbeelden me ontschoten. Gaandeweg wordt de film steeds erotischer en verwarrende, throw in some teen lesbianism for good measure. The Undressing Gloves! Kinky! Het laatste kwartiertje gaat het toch wat mis, het plot wás al onnavolgbaar, maar aan het eind gebeurt er nog zoveel; veel teveel gewoon, ik zou bijna zeggen had Maddin dat plot nou maar flinterdun gehouden. Hij maakt het zichzelf eigenlijk te moeilijk.

Sansho The Bailiff
Cinematografisch achteloos perfecte Japanse klassieker. Elk plaatje een fraaie compositie. Veel Japans natuurschoon, dat helpt wel natuurlijk. Wat een Bailiff nou precies is, daar ben ik eigenlijk nog niet uit. Sansho is een ordinaire slave driver met een plopperdeplop baard. Twee aristocratische kinderen vallen na verbanning van hun vader in zijn handen, en groeien onder zijn harde hand op, op zijn kolchoz. In het eerste shot na aankomst poetsen slavenmeisjes de vloeren (later geëerd door Miyazaki in Spirited Away). De mooiste en aangrijpendste 15 minuten van de film komen als een nieuw aangekomen meisje een liedje vol moedersverdriet zingt, met daarin de namen van de inmiddels volwassen kinderen. Ineens denken ze weer aan vroeger, aan hun moeder, en het zusje overtuigt haar broertje haast woordloos te ontsnappen, in een echo van een gezamenlijke jeugdherinnering. (In typische Japanse stijl offert ze zichzelf later op). Nu ging ik er eens echt goed voor zitten (de film werd ten slotte beter en beter) maar het broertje acteert nogal hysterisch (en irritant), hij jengelt zich terug in aristocratische kringen, wil als gouverneur de slavernij afschaffen, maar op de een of andere manier deed het me steeds minder, zelfs als de film wijselijk dat misschien wat clichematige politieke carriere + wraak pad weer verlaat voor een laatste bezoek aan moeder.

The Honeymoon Killers[
Geen goede, maar wel fascinerende Amerikaanse low-budget cultclassic, uit die gouden jaren '70. Eigenlijk zou Scorsese regisseren (misschien wel zijn eerste full-length) maar hij was te pietluttig voor de producers (voor het uitgebreid belichten van shots was echt geen tijd of geld). Voor goede acteurs inhuren ook niet, althans dat geldt voor de bijrollen, die allemaal vrij amateuristisch zijn. Maar hier komt het rare, misschien is dat soort Gummo-hysterisch acteren wel toepasselijk als mensen je met hamers bedreigen. Ik bedoel in doodsangst ga je ook rare dingen doen en zeggen. The Honeymoon Killers hoofdrolspelers vormen in elk geval een gedenkwaardig moordduo, een dikke verpleegster (de échte creep van de 2) en een Spaanse kerel die een soort dating scam runt. In de voorloper van Lexa schrijft hij dametjes uit een database aan, die hij vervolgens belooft te trouwen (onder een valse naam) en berooft. Dat is hij ook van plan met miss Piggy de nurse, maar die laat dat niet zomaar gebeuren! Zij haakt haar carrière in, in zijn scam, en begint mee te reizen als 'zijn zus'. Het mooie aan de film is de sloomte van alles, het duurt wel een uur voordat er eindelijk een dode valt (in 't begin lopen de scams wat minder uit de hand). Maar áls het dan misgaat gaat het ook mis. Heel verstild en Lynchiaans naar, de personages bewegen als geesten door de huizen. (Het ontbreken van roomtone is uit zichzelf al creepy bedacht ik me). En dan is er nog de soundtrack, ook weer een slimme 'geen geld' zet, want orkestwerken van Mahler, ik neem aan dat dat publieke domein werk was op dat moment... In elk geval schuurt zijn muziek vervreemdend overal doorheen.

Zij haakt haar carrière in

karretje! ;) al kan ze zelf niet autorijden en zegt ze 'you know i can't drive on an empty stomach!' (ze eet constant)

An Angel At My Table
Goed te vergelijken met Bound For Glory, Hal Ashby's biopic over Woody Guthrie. Ook die film was 1 deel heel verbluffend magisch om daarna langzaam in gewoner biopic-vaarwater te geraken. An Angel At My Table vertelt lineair het leven van een getroebleerde Nieuw-Zeelandse schrijfster, maar is vooral goed als ze nog niet schrijft. Het eerste deel behandelt haar prille jeugdjaren, opgroeiend in een merkwaardig arbeidersgezin. Aaan ieder gezinslid zit wel een steekje los, en ze lijken ook geen van allen op elkaar; ik dacht een tijdje dat het allemaal adoptiekinderen waren. Het hoofdpersonage is een erg verlegen meisje met een fantastische Oboema-achtige knalrode bos haar. Waar andere kinderen ook door geïntrigeerd zijn: 'mag ik je haar aanraken, dan mag jij mijn benen aanraken', (buurmeisje d'r benen zitten vol littekens door aftuigingen van pa). Veel jeugdellende dus, maar in die typische broeierig-surrealistische Oceanische sfeer. Alles gaat van de hak op de tak, maar toch heeft elke scène een belang, een echo later. Er is zoveel om aan te denken, te ontdekken. Maar die verwondering verwordt tot duisternis, als het hoofdpersonage haar ouderlijk huis verlaat; dromend van schrijversschap volgt ze een opleiding tot lerares. Maar langzaam raakt ze in een mentale crisis, zo langzaam dat zij (en deze kijker) het nauwelijks merken. En het volgende moment (het laatste geniale moment van de film) ligt ze plots op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. (Wat ze pas ontdekt als ze het opschrift op de klapdeuren bestudeert). Daarna gaat het snel, 8 jaar lugubere Shutter Island-inrichting, en daarna herstellen in Europa. (En het ontdekken van de liefde). Maar stiekem wordt de film dan een beetje gewoontjes, misschien door de tegenstelling met dat begin dus. Er komen steeds meer 'volgens het boekje'-filmemoties. Al moet wel gezegd worden dat dit misschien wel de beste film ooit is die zó goed 1 personage door 3 verschillende actrices weet te laten spelen. Ze sluiten perfect op elkaar aan, glijden ongemerkt in elkaar over haast. De enorme bos krullen helpt vast, maar het moet toch ook de hand van Jane Campion zijn; die als je dit ziet toch echt wel een regie-Oscar had verdient, op enig moment. (En vóór Bigelow)

The Harder They Come
Grappig hoe zeer dit eigenlijk een soort 50 Cent in Get Rich Or Die Tryin' is. Die Jamaicanen liepen ver op de Amerikaanse ghettoboys hosselaars als Jay Z en co voor! Jimmy Cliff (klein menneke eigenlijk) is de ster hier, hij speelt een plattelandssloeber die maar op 2 manieren uit de armoede kan ontsnappen. Criminaliteit en zijn muzikale klasse. Maar dit is een compromisloos filmpje, al schijnen er meerdere eindes van deze film in omloop te zijn.. Met de muziek wil het níet lukken, of beter, hij wordt pas populair als ie een copkiller is geworden en op de vlucht. Ironisch (en hoe waar eigenlijk) Qua acteren of plotontwikkeling (Sweet Sweetback exploitation-niveau zeg maar) hoef je de film echt niet te zien, maar het is wel een boeiend inkijkje in de Jamaicaanse samenleving van de 70s, die zonder budget en zonder opsmuk in beeld wordt gebracht. De ganja wordt geteeld, het leger ruimt de plantages, maar de lokale agenten willen liever een gedoogbeleid voeren. Zoals een corrupte platenbaas ergens zegt; als je de muziek en de ganja platlegt, zal er helemaal geen law & order meer op Jamaica zijn. (Met iets anders valt niets te verdienen) Maar goed, dit zijn heel voor woorden voor een film die uiteindelijk maar om 1 ding gaat. Natuurlijk, de liedjes. Too Many Rivers To Cross! Pressure Drop! En meer. (Men zegt dat de soundtrack voor de doorbraak van de reggae in Amerika zorgde)

Muerte de un Ciclista
Alsof je Antonioni een film noir laat maken. Dit ademt in elk shot eindeloze lage betekenissen. Alleen de shots aan het einde al, met een boom, een auto met een vrouw achter het stuur, en een man die een eindje daarvandaan staat te peinzen. (Moet ie niet doen!) En dit is ook een tipje voor degene die The Headless Woman interessant vonden; ook hier de effecten van een ongeluk op een kring van upper-class mensen. (Al is het ongeluk hier wél zeker, zie de titel) In latere decennia raakte de Spaanse film vooral geïnteresseerd in seks, maar zeg voor 1970 was er maar 1 ding wat die jongens interesseerde, denk aan Bunuel: Klassenverschil! De 2 mensen die het dodelijke ongeluk veroorzaken zijn beide buitenbeentjes; de man komt uit een gegoede familie, maar heeft niks bereikt, de vrouw heeft geen naam, maar is wel een rijke man getrouwd. (Die ze nu dus bedriegt met deze jeugdliefde) De beide mannen in haar leven lijken (moet wel expres zijn) erg op elkaar, met licht-fascistische snor. Maar het is een andere man die buiten de cirkel van de 'adel' staat die het lont aansteekt. Een geweldige Peter Lorre-achtige engerd (een pianist nog wel) die íets gezien heeft. Minder dan de 2 overspel-plegers denken, maar dat is nog genoeg om koortsachtig oplossing te zoeken ondertussen afdalend naar arbeidersmilieus en studentenopstanden veroorzakend...

La Collectionneuse
Derde van de 'moraalverhalen' die ik van Rohmer zag, en gelukkig leek ie meer op Genou De Claire dan op Ma Nuit Chez Maud. (Lees; minder filosofie meer erotiek, zinnelijker, blote voeten op het gras) Althans, de mogelijkheid tot erotiek, want daar peinst een Arie Boomsma-achtige arrogante testosteron-kerel hier over. Hij wil rustig vakantie houden in de villa van een vriend aan de Riviera, maar daar zit plots een meisje. En hoe hard ie zichzelf ook probeert te overtuigen dat hij haar een stom ding vind, hij kan het toch niet laten met haar te flirten. Misschien wel juist omdat hij merkt dat ze (in zijn woorden) een collectionneuse is (hoppend van bed naar bed). Ook zijn vriend in de villa wil haar wel. En dus krijg je een hele vakantie lang psychologische seksspelletjes. Je zou er bijna nog wat van opsteken, want ik vond het hoofdpersonage echt een goede charmeur, met de juiste aanrakingen op de juiste plekken op de juiste momenten zeg maar. (Als ie het meisje heeft verleid tot een zwempartijtje doet hij haar spijkerbroek uit bijvoorbeeld) Eerste uur broeit het en boeit het. (Veel zonnebaden en in minuscule broekjes in de zee zwemmen dus). Maar ik vond het jammer dat Rohmer aan 't eind nog een extra, vierde personage heeft om zijn verhaal af te ronden. (Een excentrieke Amerikaan, en een letterlijke verzamelaar, van oude vazen...) Volgens mij had hij ook zonder die man kunnen bereiken dat het hoofdpersonage uiteindelijk alleen achterblijft. (Wat ie dus bij 't begin ook zo vurig wenste)

http://films7.com/story/files/haydee-politoff-collectionneuse-eric-rohmer-photo6.jpg

:)

Haydée heet dat meisje (zowel in de film als in het echt) prachtige naam, AI-IDEE

Shit, die goede tips had ik wel eerder kunnen gebruiken. :)

The Harder They Come zag ik overigens gisteren voorbij komen in GQs 25 most stylish films

Een van weinige echte verrassingen. Zelf was ik wel blij dat mijn favo-look dus gewoon (onbewust) via Blow-Up loopt. :)

Purple Noon moet ik nog eens zien. en ik zat laatst toch weer aan Get Carter te denken, dus die film is beter dan ik eerst ehh dacht.

hoera voor de inclusie van Shampoo in die lijst
he was a hairdresser who really loved women." No film better captured the free-love fantasy that was L.A. in the 1970s.

en inderdaad Peter O Toole in How To Steal A Million is ook oozing class (wel saaie burgerlijke class, maar dan nog)

No et moi (Zabou Breitman, Frankrijk, 2010)
De ik-figuur is Lou Bertignac. (Nee, niet de gitarist van Téléphone, maar) Een dertienjarig meisje, dat twee klassen heeft overgeslagen. Voor een spreekbeurt interviewt ze Nora (No), een dakloze meid van onbestemde leeftijd. De spreekbeurt wekt de aandacht van Lucas, de leuke, ondeugende jongen uit de klas. De drie buitenbeentjes raken bevriend en beleven spannende, maar gelukkig niet al te enge, avonturen.

oh da's een film voor mij zo te horen.

L'Avventura
Oei! Verhoeven wijdde (weed, klinkt ook wel leuk) hier zelfs 2 afleveringen aan in zijn Volkskrant-reeks. En ik zie 't eigenlijk totaal niet. Heb op dit moment zelfs het gevoel dat L'Ecliss me beter bij gaat blijven. (De verhitte scènes in het beursgebouw, de totale leegte van het einde) Misschien ging ik er met teveel verwachtingen in... Had op een of andere vage manier het idee dat L'Avventura een toegankelijke Antonioni was, een moordmysterie. Die indruk lijkt nog wel even bevestigd te worden, een nukkig meisje verdwijnt (vermoord? zelfmoord? of zelf weggelopen, weet Antonioni het zelf?) op een (opvallend klein en druk) yacht-reisje van een eiland. Maar alhoewel 2 van haar vrienden op zoek gaan, zoeken ze tegelijkertijd ook níet. Of iets heel anders? Want de twee beginnen wat met elkaar, of dat nou van harte is of uit trauma-verwerking. Grilligheid troef, dat is zeker. Ik voelde in elk geval geen klik tussen de 2, en is dat misschien nog toepasselijk, ik voelde eigenlijk überhaupt niks bij dit duo. Pas helemaal aan 't eind, als de man nu (eindelijk is de film duidelijk) vlucht in weer een andere affaire, voel ik zijn pijn, zie ik ook die Antonio-touch, die ik een paar dagen eerder sterker voelde in Death Of A Cyclist. (Sterk vergelijkbaar, upper-class schuldgevoel en dat 5 jaar eerder, al was Antonioni al een tijdje bezig natuurlijk) Misschien zag ik die twee films gewoon te kort op elkaar. Neen, smoesjes...

Le Million
Nee dan dit. Heerlijk Frans niemendalletje, joie de vivre, une petite village, tralala. Niks beters dan jaren '30-feel good films (My Footlight Parade!), ook in Frankrijk zo blijkt hier in Rene Clair's meesterwerk. (Dat Chaplin zou beinvloeden) Geweldig aan Le Million is hoe de film steeds meer elementen als het ware 'maar laat zitten; eerst is er nog dialoog, is er nog plot, maar in de laatste fase is de film gewoon slapstick geworden, woordloze vrolijkheid (en ook een beetje tristesse). Beste moment: man zit in een taxi na een eindeloze Van Warmerdams de Jurk-achtige doorgeef-queeste naar zijn kwijtgeraakte loterijbiljet. En een koortje begint 'vanuit boven' te zingen "Jaa daar zit je dan, de meter loopt". Le Million is dan ook een soort van musical, met een hele trits achteloze vaudeville-achtige nummers, je krijgt het gevoel dat de hele film gezongen had kunnen worden, en het allerbeste is dat de liedjes gewoon ín het plotje zitten, niet als intermezzi bedoel ik. En als extraatje is er ook nog wat opera met een Caruso-achtige tenor die het vestje (waar dat lot in zit!) heeft gekocht voor zijn rol als Bohemien. Een oude vrouwtje scheldt eerder op de jonge kunstenaar die schulden heeft en het geld dus goed kan gebruikens: 'belhamel, moordenaar, artiest! Alsof het laatste het ergst is . Gelukkig is hij niet alleen, zijn schattige vriendinnetje (gespeeld door ene Annabella, aan de voornaam had ze genoeg) probeert manmoedig (o.a. in tutu) haar fout goed te pakken. (Zij had het vest aan een zwerver weggegeven) Die Annabella speelde later nog in een film met James Cagney, vraag me af of ik die moet zien, of dat die in gedachten beter is dan in het echt.

Sword Of Doom
Lekker gewelddadige samoerai-eastern, vanaf de eerste tot de laatste seconde. Zowel de openingsscene als het slot zijn zeer gedenkwaardig. In de eerste sequentie zien we een meisje en oude opa op pilgrimstocht, opa bidt bij een Boeddha-beeldje om zijn eigen dood, en hop, daar komt zijn wens al uit! (Plots wil ie 't niet meer). Een uiterst duistere samoerai (die het hoofdpersonage blijkt) hakt 'm in mootjes, zoals er nog velen zullen volgen. De man kijkt het eerste uur broeierig duister als Robert Mitchum, en het 2e uur wordt ie een hologig Frankenstein-monster, emotieloos hakkend, het einde is zelfs een soort Terminator. En ja dat is gewoon 'leuk'. Wat de samoerai met al dit geweld wil bereiken is eigenlijk onduidelijk, kortom het is gewoon een psychopaat. De film zou topzwaar zijn geworden als er in de kantlijn niet nog een heel klein beetje 'licht' was te vinden, in de vorm van dat meisje uit het intro, dat opgroeiend als wees hard op weg lijkt om hoer te worden, al doet haar oom nog zo zijn best. (Een vriendelijk lachende kerel, die tegelijkertijd ook wel een beetje een oogje op haar heeft, dus helemaal koosjer is ie nou ook weer niet) Schiet me al typende te binnen, dit is gewoon een Japanse Peckinpah-film. En een goede.

Ik vind die drie films na L'Avventura ook gewoon beter hoor (als dat je enige opluchting geeft. ;) Het begin met die verdwijning is wel fantastisch.

in de archieven zag ik inmiddels dat Olaf er in 2007 er ook niet veel mee kon (maar is dat nog altijd zo vraag ik me af)

maar goed http://www.ps3blog.de/wp-content/uploads/2011/02/permaban.jpg

weer vermeden dus

Ja, het is toch het model voor al die Taiwanese ik-zwijg-een-half-uur-terwijl-mijn-geliefde-in-het-appartement-hiernaast-nog-langer-zwijgt films.

Ik heb L'avventura inmiddels al een keer herzien en kon het toen allemaal veel beter plaatsen. Ik blijft L'eclisse en La notte (en ook Il deserto rosso) beter vinden, maar de enorme verlorenheid die je als kijker voelt bij het kijken naar L'avventura waardoor je één wordt met de karakters op het doek, die lege omgevingsshots ter ondersteuning, dat was natuurlijk wel revolutionair en dat gevoel blijft, dat wordt niet gedateerd. Verhoeven in de VK kon er vooral niets mee omdat hij La dolce vita zoveel meer leven vond bevatten. Sja, dat is ook een andere film he...

off-topic, kan iemand mij een linkje geven van deze draad met een bookmark in eind augustus 2010, mijn pc is te langzaam geworden om de draad volledig te openen, en het wordt weer tijd om de archieven eens te verzamelen (vanaf dat punt) als je op de gebookmarkete (..) link klikt opent de draad namelijk volledig van dat punt. hoop ik. geloof ik.

dit merkte ik overigens vanmorgen toen ik L'Avventura zocht, het openen duurde alleen al 30 minuten, en scrollen per "mouse gesture" nog eens 3 minuten. ;)

niet dat ik als die kat van 2 postjes terug naar het scherm zat te staren tot er iets gebeurde, mind you.

Zoiets? Wel begin augustus, kan je meteen lezen wat je ook alweer van The Game vond. :)

vreemd, die loopt dan weer van 2 augustus tot 16 augustus, en daarna moet ik alles inladen (en dus niet alleen wat erna komt)

thanks anyway :) ik probeer nog wel een full-load op een andere bak

Sword Of Doom is inderdaad lekker. Het gevecht dat de 'psychopaat' in het bos voert tegen een overmacht aan tegenstanders deed me wat betreft camerabeweging (langzaam meerijden) denken aan het gedenkwaardige gevecht in de gang in Old Boy. Je zou gaan vermoeden dat de Japanse klassieker als voorbeeld heeft gediend.

oh ja! (had ik niet aan gedacht) helemaal aan 't eind van Sword of Doom zit nóg een vergelijkbare scene in een smalle gang van een of ander louche establishment waar de psychopaat dan zijdelangs doorheen schrijdt en links en rechts koppen afhakt (nou ja.. zo ongeveer dan) :)

We verdiepten ons in Win Wenders.

Im Lauf der Zeit is een vermakelijke, meanderende road movie die, door het filosofische karakter van de relatie tussen de twee hoofdpersonen, me hier en daar wat te academisch was. Der Amerikanischer Freund is de vreemdste van het stel omdat Wenders hierin het verst gaat met zijn genre-bending. Een arthouse thriller die stilstaat, totdat er toch wat doden vallen, allemaal uitstekend bij elkaar gehouden door de aanwezigheid van Dennis Hopper, geknipt voor dit soort rollen. Alice in den Städten beviel me van Wenders’ jaren 70 films het meest. Een heerlijk los opgezette road movie met een gedesillusioneerde man en een klein meisje en understated filmmagie. Dan was er nog Der himmel über Berlin. Ik zag het al eens toen ik precies de helft zo oud was als nu en was een hoop kwijt. Oh oh oh, wat een pretenties vliegen er om je oren, zeker als je eerst die serie uit de 70er jaren hebt gezien. Er wordt amper een normale zin uitgesproken (het is allemaal prozaïsche poëzie), de cinematografie is dik aangezet en ja hoor, we gingen er helemaal in op. Zo’n film die je het gevoel geeft dat het over het hele leven gaat, het sentiment niet schuwt en een ongelooflijke troost over de kijker uitstort. Wie waagt die wint, en Wenders heeft hier zijn nek verschrikkelijk uitgestoken.

De Britse cinema doet het nog, kan ik melden. Ik zag The arbor, een film vanuit het perspectief van een dochter van Andrea Dunbar, een toneelschrijfster die de onderkant van de samenleving beschreef. Experimenteel alsof het een lieve lust is. De stemmen komen van de echte mensen die op het scherm worden nagespeeld door acteurs. Er zitten stukjes uit haar toneelstukken in die op het veldje voor het armetierige rijtjeshuis wordt opgevoerd veldje, echte footage, allemaal samengebald tot een aangrijpend eindproduct. Skeletons is een komedie die ik nog een best kan omschrijven als een kruising tussen Withnail and I en Brazil. En precies waar ik van hou, een komedie waar gaandeweg steeds minder te lachen valt. Want Skeletons is een troostrijke film over eenzaamheid, die begint als een doldwaze fantasy over twee mannen die voor hun werk skeletten uit de kast halen (figuurlijk dan) en gaandeweg steeds meer prijsgeven over hun eigen zielsbestaan. Net als The arbor heel origineel.

Nog meer ongelukkige mensen

Qua La humanité ben ik het helemaal eens met Ludo, die hier eerder over berichtte. Dit is Dumonts beste. Hij neemt de tijd en het verveelt geen moment. Driehoeks-‘relatie’ met een fantastische sul in de hoofdrol. Er is een meisje verkracht en vermoord, en voor de kijker is de supersul (werkzaam bij de politie) de hoofdverdachte. De eerste scenes zijn vakwerk, want louter suggestie en geen zekerheid verschaffend, waardoor je als kijker nooit weet waar je precies aan toe bent. Stylistisch is het Dardennes, maar inhoudelijk is het Koreaans. Zoals ook al opgemerkt door Ludo. Over Ape berichtte Vido al op zijn website. Vijf sterren in de VK. Dat gaat me wat ver maar de eerste helft is ongelofelijk sterk. Paniekerige man (vergelijkbaar met de hoofdpersoon in het prachtige Keane) die je meteen de film in trekt, en een paar zeer indringende scenes als blijkt wat er allemaal aan de hand is. Kort en puntig, en dat de hoofdpersoon in het echte leven een komiek is, is een complete verrassing. De hoofdpersoon in Kinatay heeft het ook niet makkelijk. Zo ben je kersvers getrouwd en begin je je baan bij de politie. zo ga je met een vriend mee met een ‘klusje’ dat veel luguberder blijkt te zijn dan gedacht. Fantastisch opgezet, als enorme arthouse. Eerst wat los geschoten scenes over het dagelijks leven, sloom tempo, daarna de plotsklapse ellende. Zodat The deerhunter in herinnering wordt geroepen. Het tweede deel is hard, gruwelijk, maar nergens krijg je het gevoel van effectbejag.

De beste documentaire die ik zag was Inside job, over het ontstaan van de financiële crisis. Ik heb de kranten redelijk goed bijgehouden, maar zo’n documentaire leert je altijd dat het nog vele malen erger was dan je al dacht. Vlot en inzichtelijk verteld. Het meest onhutsende zijn de interviews met de mensen die tijdens het ontstaan van de crisis aan de verkeerde kant van de streep stonden, de medeverantwoordelijken. We kijken de arrogantie recht in zijn gezicht, en het gezicht geeft amper een krimp.

Waren er nog tegenvallers? Een tikje tegenvallend was J'ai tue ma mere, het alleraardigste debuut van Dolan dat het echter niet haalde tot het mijns inziens vele malen betere Les amours imaginaires. Ik zag Io Don Giovanni nadat ik de Mozart-Da ponte trilogie voltooid had. Deze film gaat over het leven van librettist Da ponte. Mozart komt er ook in voor. Het ziet er naar uit dat je geen film meer kunt maken met Mozart erin zonder dat Amadeus dichtbij is. Dus is Mozart hier ook een laagdremepilge grappenmaker met een gek pruikje. Doodzonde, hele film om zeep. Regisseur is Carlos Saura, van het fantastische Crias Cuervos.

Wenders, Wenders, Wenders! Straks eens rustig lezen. eerst even dit neerplempen

Robinson Crusoe On Mars
Nou ja. Dat dus he. Ik begin aan die oude sci-fi's te wennen, want deze was best goed voor een glimlach. Net als in het echte boek is de eerste, eenzame fase het leukst. En astronaut maakt een noodlanding op mars, zijn maat blijkt dood, en dus heeft hij alleen nog maar een Laika-aapje (die steeds van kleur veranderd, had ik 't gevoel maar volgens de aftiteling toch door 1 aapje gespeeld...) Hoe dan ook, onze astronaut, die trouwens wat op Mark Cavendish lijkt, moet al snel op zoek naar zuurstof. (Hij stikt bijna in zijn slaap!) Wat ie dan (tekenend voor de batshit onzin waar deze film in grossiert) in een soort turfstenen weet te vinden. (De fik erin, en er komt zuurstof uit, op Mars is alles omgekeerd waarschijnlijk...) Maar dan wordt het pas echt spannend, psychologisch gezien, de eenzaamheid slaat toe. En in een mooie Moon-achtige fase hallucineert de astronaut dat zijn dode crewgenoot weer leeft. Maar snel daarna komen space invaders van buiten, die een Harry Merry-achtige man tegenkomen, die door de astronaut prompt Friday wordt gedoopt. En ja hij behandelt hem net zo slecht, als de man eindelijk een geluidje maakt roept hij hem toe 'oh dus je kan 't wel, nou dan kun je ook Engels leren al moet ik 't eruit slaan'. Duidelijk over the top bedoelt, en best hilarisch. Toch zo leuk als het eerste half uurtje wordt het niet meer.

The White Sheik
Koddig vroeg werkje van Fellini, die net als Woody Alleen als 'gagschrijver' begon. (Wist ik helemaal niet). Niet dat er veel verbale grappen in deze film zitten, het is toch vooral fysiek en flauw met veel opengesperde ogen. Een man neemt zijn jonge bruidje ('proper en puur') mee naar Rome, ze hebben daar familie zitten die zelfs een audientie bij de paus hebben geregeld. Maar daar komen ze natuurlijk nooit aan. Het bruidje heeft namelijk hele andere plannen en gaat op zoek naar haar Witte Sheik, een man uit bouquet-reeksje en melodrama-feuilletons (uit de bios neem ik aan...) Ze belandt op een filmset (altijd goed he) waar de sheik haar razendsnel en op hilarische wijze inpalmt. (Niet zo moeilijk met het domme poppige ding) Alberto Sordi schmiert heerlijk, als een Mike Boddé-typetje, als de derderangs acteur die eindelijk ook eens indruk op iemand kan maken. De arme bruidegom in zijn hotelletje in Rome wordt ondertussen letterlijk gek in het ophouden van de schijn. (Al wil dat niet echt grappig worden) Wel leuk, en meer die latere Fellini-touch is een kort stukje als alles is misgelopen en de bruidegom bij wat hoertjes terechtkomt (eerder, instort). En daar treffen we Cabiria! Alvast een voorproefje van de veel betere film die nog zou komen. En een vuurspuwer-maatje van ahar doet ook nog zijn kunstje, ah Fellini, circus-melancholie.

Unfaithfully Yours
Zeer merkwaardige Preston Sturges-film, die zijn grootste kwaliteit (spervuur aan woordgrappen, dialooggrappen) veel te weinig inzet, ten faveure van orkestrale wraakfantasieën (ja echt!) en slapstick. Dat eerste is nog wel origineel en toepasselijk; een dirigent gaat zijn vrouw (met heel veel tegenzin en opgedrongen door een slechte zwager) verdenken van overspel. En terwijl de Engelsman een heel programma in New York dirigeert (allemaal heel pompeuze stukken, Wagner dus ook) begint hij te fantaseren wat hij kan doen om dit probleem op te lossen. Eerste (typische mannen-apenrots gedachte) dood haar. En hij weet wel een heel ingenieuze manier te verzinnen. Zijn fantasietjes erna zijn korter, en minder grappig (de film dreigt zelfs te gaan vervelen...) Maar dan is het concert om, moet het plan worden uitgevoerd en begint een pijnlijk ongrappige slapstick-fase. Die ein-de-loos duurt, en de Rex Harrison die de dirigent speelt heeft 0.0 talent voor komedie. Gelukkig redden de laatste 10 minuten de film nog een beetje, want dan pas (er zijn al dik anderhalf uur voorbij) komt Preston Sturges gelukkig nog 1x met lekkere smeuïge grappen. 'Wel eens van Russische roulette gehoord' 'Ja speelde ik altijd met mijn vader' 'Nee da's Russian bank! (komt ie) Russian Roulette's a very different amusement which I can only wish your father had played continuously before he had you!'
Al moest ik nog het hardst lachen om de capriolen met een heuse LP-recorder (een science-fictionig ding). De handleiding verwijst naar 'simple diagrams' (je kunt je voorstellen hoe die eruit zien) en aan de knoppen draaiende wordt de opgenomen stem vooral heel erg laaaaaaag. Laten we het een atypische Sturges noemen dus.

Sanjuro
Minor variatie van Kurosawa op Yojimbo en Seven Sumurai. Al zijn het hier in plaats van 7 9 identieke domme samoerai's (allemaal met datzelfde bekende half-kale-startje kapsel) en 1 toevallige passent/Yojimbo-roughneck (die dus niet kaal is, maar baardig, het andere samoerai-archetype, de gevaarlijke held zeg maar) die de 9 sukkeltjes te hulp schiet in een onnavolgbaar ingewikkelde clan-battle. Maar dit is geen hak-film, het is allemaal vrij mild en grappig bedoeld. Met goedgemanierde irritante dametjes die de samoerai als 'footstool' gebruiken enzo. Slechts het einde valt echt op, de ruwe samoerai heeft zijn werk gedaan (o.a. met een grappige camille-blaadjes list, hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is) en dan komt ie nog zijn nemesis tegen (Kurosawa was bijna de 1-op-1 slotbattle vergeten, dit is een nogal rommelige film) dus dan maar even in de laatste seconde, en plots spuit het bloed magisch-realistisch in 't rond. (Een mislukt speciaal effect?) Echt bizar, en de andere 9 samoerai's kijken ook even bewonderend en verbaasd, om daarna respectvol en exaxt tegelijk neer te knielen, het hoofd te buigen, terwijl hun zwaardjes ín de schede (een terugkerend thema, dit is best een pacifistische film) de lucht in steken. Een komisch beeld.

Skeletons & The Arbor gaat op de lijst. (The Arbor klinkt vaag/antropologisch, alsof het ook een audio-project zou kunnen zijn)

grotendeels eens met wat ik gezien heb van de rest geloof ik. Kinatay beetje onderschat misschien zelfs door mij. nare film zeg. :)

oh en:

hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is

dat is het dus wel, althans in de originele Japanse versie. en terecht want die titel geeft aan dat de film niet echt serieus bedoeld is. Sanjuro alleen (de international titel) klinkt toch wat agressiever.

The Arbor is voor mij de grootste verrassing van dit jaar tot nu toe. Zie ook Subbacultcha Magazine – May issue. En eens met J'ai Tue Ma Mere. Als debuut veelbelovend, maar mij teveel primal scream. Trivia: Xavier Dolan (in de credits voluit Xavier Dolan-Tadros) is als acteur een van de eerste slachtoffers in de Franse horrorfilm Martyrs.

Les Enfants Du Paradis
Ver voor de pantomime-speler Baptiste aan een soort Moonwalk begint dacht ik al: dit was Michael Jackson's favoriete film. Fragiele artiesten levend als grote kinderen in een zelfgecreëerde droomwereld van theater. Zoiets. Volgens mij hoef ik alleen nog maar Franse cinema te kijken, Cléo, Le Million en nu dit. Het is allemaal even heerlijk. Les Enfants Du Paradis is een van de grootst opgezette Franse films ooit, en dat in de oorlogsjaren. Regisseur Carné liet gigantische sets bouwen om zijn Dickensiaanse wereld op te roepen. En ja het was al het geld waard, dit is een barok meesterwerk, dat om te beginnen rustig een uurtje uittrekt om de hele boel eens goed neer te zetten. Een stoet aan aandoenlijke personages, hosselaars en artiesten op de boulevard des levens. Grote acteurs met grote dromen, kleine krabbelaars met kleine wensen. Na een uur begint dit epos pas écht, als de pantomime-speler door een café-ruit vliegt. Een beetje geweld was kennelijk nodig om de kijker helemaal het verhaal in te trekken. En een vleugje erotiek in een kantlijntje, met een mollige blonde hospita. Waar te beginnen om dit verhaal van onmogelijke liefdes te schetsen? Je zou eigenlijk een schema moeten tekenen. De pantomime-speler is verliefd op een bloemenmeisje Garance, die aan 't begin van de film nog als een kinky kermis-attractie werkt. En hij is niet de enige! Mooi detail is dat ze helemaal niet zo knap is, maar door de eindeloze bewondering van al die mannen gaat ze als het ware langzaam stralen. (Op een gegeven moment letterlijk, behangen met diamanten...) Iemand op IMDb merkte op dat de film onrealistisch is, omdat er minstens drie vrouwen in zaten die veel mooier zijn dan haar. Precies het punt gemist! De zielsliefdes hier gaan dieper dan uiterlijk, ver daar voorbij zelfs. Later gaat Garance ook bij het kluchtige theater, waar we tevens een pocherige Shakespeare-bewonderaar treffen, die ook al een oogje op haar heeft. Hij schittert in het tweede époque, als hij op de postmodernisch egotrippende toneeltoer gaat. De wankele, depressieve Baptiste heeft over aandacht ondertussen eigenlijk niet te klagen, want er is ook nog (ik zei het toch, schema's...) de K3-lievige dochter van de gierige theaterbaas, die haar hart aan hem heeft verpandt. En ook dat is weer een liefde van één kant. Les Enfants Du Paradis is zo een film vol van tragische obsessies. En als na uren film dan eindelijk twee personages elkaar gevonden hebben laat de gewiekste Carné dat doodleuk buiten beeld! Totdat een Belmondo's Le Voleur-achtig besnord crimineeltje (en mislukt toneelschrijver!) letterlijk een gordijntje opentrekt. Uit wraak, dat spreekt vanzelf. Dit is de laatste zet op weg naar een fenomenaal Orfeu Negro-achtig desolaat einde. Zoveel treurigheid ten midden van het carnaval, het is me wat.

The Blob
Met zo'n titel kun je geen wonderen verwachtingen natuurlijk. Of juist wel, space miracles! The Blob is een slijmerige substantie, die mensen eet en daardoor groeit en groeit, tot ie een heel dinner-restaurantje bedekt. Maar 'het' begint nog bescheiden bij de arm van een oud baasje, typisch genoeg is het monster dan juist het engst, als een soort gruwelijke rottingsziekte. De oude man wordt door Steven McQueen (in zijn eerste hoofdrol, en nog met de extra 'n') en diens Hanna Bervoets-achtige-dinnetje aangetroffen tijdens een carfuck-uitje. Nou ja! Zoiets dan, want in de geinige opening kust de creepy McQueen (mager uitgestreken gezicht had hij toen hij jong was, terwijl ie tegelijkertijd ook iets vreemds ouds heeft) zijn tegenstribbelende meisje stevig. In de loop van de film leggen ze 't wel bij hoor. Maar goed, de oude man dus, naar de dokter, en ook de dokter gaat eraan. McQueen trommelt wat vrienden op, en vanaf dat moment begint de film uit elkaar te vallen, er was kennelijk geen budget voor actiescènes, dus de film concentreert zich op opvallend ongeïnspireerd geschreven saaie randgebeurtenissen met bovenal personages die elkaar gaan vertellen wat er al eerder is gebeurd. (En wat zou kunnen gebeuren!)

The Killer
Stomme generieke titel eigenlijk, zomaar wat betere: -Favors of Compassion, -Every Shot Takes A Life, -Bullet Blind. Was ook verrast toen ik achteraf las dat John Woon deze film vóór Hard Boiled maakte. Deze lijkt veel gefocuster, alsof hij zijn stijl nu helemaal onder de knie had. Misschien liet hij zich in Hard Boiled iets teveel afleiden door leipe humor (al is die ook hier wel weer aanwezig hoor, met als leukste voorbeeld een agent die moet grijnzen als een crimineel). The Killer is nog wat harder, zeker het eerste uur is het weer genieten; een hoge pief wordt doodgeschoten tijdens een roeibootjesfestival, en u kunt raden dat dat weer fenomenaal in beeld wordt gebracht, met veel slowmotion. De McGuffin van de plot is het schuldgevoel van huurmoordenaar Chow Yun Fat (die bekende Woo-held) die het netvlies (oid) van een dame bij het neerschieten van een Triade-gangster per ongeluk 'mee heeft genomen'. Hij probeert de nu nagenoeg blinde vrouw (die klaarblijkelijk wel zonder hond of stok over straat kan en door haar huis kan rommelen, heeel vreemd) te helpen, door wat extra klusjes te doen. Vanzelfsprekend wordt hij (ondanks Beastie Boys Sabotage-vermommingen!) van alle kanten tegengewerkt, door zowel cops als gangsters. Gelukkig zijn er tussen alle kogelregens nog wat momentjes van vriendschap (tussen Fat en een eervolle Triade-figuur) én ook met een agent botert het na een tijdje wel, dat moet wel want ze proberen het blinde meisje in de waan te laten dat ze vrienden zijn (terwijl ze elkaar onder schot houden). In het eerste half uur zit trouwens ook al een geniale stand-off in de operatiekamer van een ziekenhuis. Lekker filmpje dus wel, al zeg ik (zoals altijd) na een uurtje of wat begin ik me toch te generen voor al dat "lawaai", als de machinegeweren tevoorschijn komen haak ik af, zeg maar.

nou ja schuldgevoel kan geen McGuffin zijn denk ik, hij heeft geld nodig voor de operatie, en je zou kunnen beweren dat het bordkartonnen personage van dat nagenoeg blinde meisje in zijn geheel de McGuffin is. (want totaal onuitgewerkt ongeinspireerd, objectig)
niet dat zulke details belangrijk zijn in Hongkong-knalfilms

Voor degenen die MUBI.com nog niet kennen, je kunt daar redeljk goedkoop (3 euro 59) toffe films zien met een goede kwaliteit. Ook zijn er een aantal films gratis, waaronder deze superieure film uit Zuid-Korea (The housemaid).

http://mubi.com/films/2039/watch

Je moet je waarschijnlijk wel effe registreren.

Yi Yi
Heerlijke film, die net niet teveel hooi op de vork neemt. Maar dan ook nét niet, als ik spijkers op laag water moet gaan zoeken zeg ik; jemig, dit is wel 3 uur lange afvinking van een lijstje 'Grote gebeurtenissen' in een mensenleven. Van zwangerschap tot zelfmoordpoging. Op een vage manier voelt dat soms aan als makkelijk scoren (onterecht verwijt!) en het lukt me ook niet om het helemaal goed te formuleren, iets met ellenlang durende epi als La Meglo Giuvento of whatever... Maar goed, vergeet dat. Elk hoogtepunt en dieptepunt komt dus langs in een tijdbestek van een jaartje, bij een (extended) familie in Taiwan. Regisseur Edward Yang brengt het allemaal stijlvol/smaakvol en ingehouden, op een overbodige moord (!) in een zijlijntje na dan. Wat naast de zeer fraaie beelden (veel gespiegel!) helpt is dat hij maar zeer spaarzaam muziek in zet. (Een mooi Lost in Translation-momentje in een trein in Japan bijvoorbeeld) De pater familias moet daar naartoe voor onderhandelingen over zijn software-bedrijf, op bezoek bij zijn schitterende Kader Abdolah-overdreven formulerende Japanse collega; een wat oudere man, maar jong van geest en esprit, vol wijsheden over muziek bijvoorbeeld (hij speelt piano) én hij heeft ook nog een kaartentruc paraat (met een bijna magisch-realistische twist). Ja, op dat moment wist ik dat de film geweldig vond natuurlijk! Maar serieuzer, het is eigenlijk al mooi vanaf de weelderige bruiloft in het intro (die wat mij betreft uren had mogen duren). Een hysterische hype-man jut het publiek op, de bruid is hoogzwanger (roddels!) en oma... Die is ongelukkig. (Een voorgevoel, voor wat komt waarschijnlijk) Hele goede rollen zijn er voor de twee wat eenzame kinderen van de zakenman (zijn vrouw verdwijnt al snel naar een boeddhistisch kuuroord). Tienerdochter ontdekt de liefde (met hulp van een opstandig buurmeisje) en nog mooier, een (belachelijk goed teken!) Squid and The Whale-achtig mannetje, pienter en speels, die aan een onbedoeld filosofische kunstprojectje begint.

The Hit
Heel wat makkelijker te duiden film. Kan hier zelfs de scène aangeven vanaf waar het toch goed gaat worden. Een man verraadt (verrat?) in het intro zijn criminele maten, waarna hij via witness projection (en een tijdssprong) in Spanje gaat wonen, waar het wachten is op de wraak die gaat komen. Terence Stamp acteert in 't begin wisselvallig, ongeconcentreerd zelfs. Maar als hij dan in de auto zit bij huurmoordenaar John Hurt (die enorme Nick Cave-vibes uitstraalt) en Tim Roth (in zijn debuut) zie je hem (Stamp dus) als het ware in zijn personage 'zakken'. Serieus. Hij zet zijn ontvoerders op het verkeerde been (hij weet waarvoor ze komen) en hij neemt de touwtjes in handen. Tot ongenoegen van een tandenknarsende Hurt en tot bewondering van de piepjonge Roth die op zijn eerste klusje is. Het half uur van de film dat daarna komt is uitstekend, karrend door het Spaanse landschap, heeft het allemaal iets van die laatste Jarmusch. Zo belanden de mannen bij een Ozzie gangster die een dure villa heeft 'geleend' en op videotape Australian rules football zit te kijken. De Australiër heeft ook nog een rondborstig vriendinnetje (ideaal voor op de fraaie getekende filmposter, alle femme fatale-alarmbellen gaan af). Iets te hard eigenlijk, want zij luidt qua plot eigenlijk alleen maar clichés in. Gelukkig heeft om Terence Stamp, als gezegd, zijn rol dan dus inmiddels in de verf staan, en als een soort spiritueel verlichte Zen-meester gaat hij op weg naar zijn executie. En dan kom het einde (ook voor hem) toch plots, en schrijnend. Een pijnlijk mooie scène, maar Frears wilde het helaas niet bij een cynisch einde houden, want dan komt dus de femme fatale in actie. (En mag Fernando Rey, die de hele film als soort uitgebreide eerbetoon-cameo als Spaanse agent achter de criminelen aan hobbelt, eindelijk ook nog wat zeggen)

Trouble In Paradise
Laatste in mijn Criterion-serie, stuk of 50-60 gezien denk ik. Tijd voor wat anders. Misschien jaren '30-films... Deze Lubitsch uit begin thirtiès is in elk geval genieten (heck, zijn beste!) en fijne pre-code onzin, vol semi-gewaagde opmerkingen en glibberige crookerie. Terugdenkende aan Unfaithfully Yours van Sturges laatst is het grappig te lezen dat de hoofdrol hier ook door een Engelsman wordt vertolkt (Herbert Marshall) en hij doet het wél fantastisch. Speelt iedereen van het scherm als meesteroplichter, precies de juiste intonaties, juiste blikken, the works. Daarmee nadert Trouble In Paradise het niveau van bijvoorbeeld My Man Godfrey, maar die film wint het op bijrollen, die daar allemaal hilarisch zijn; hier zijn ze het meestal flauw van het type grommende John Goodman-butler. Herbert Marshall ontmoet in Venetië zijn evenbeeld Miriam Hopkins (ze foppen elkaar én de kijker heel even) waarna ze via-via (inclusief Radio Days-ouderwets nieuwsbulletin met gezongen advertenties!) in Parijs belanden, waar ze aan 't werk gaan, eh, aan een rijke dame. Kay Francis speelt deze 'straight' rol heel goed, windt zij nou de meesteroplichter om de vingers, of hij haar? In beide gevallen is miss Hopkins er in elk geval níet blij mee, en dat laat ze weten ook. Nog een dialoogje dan maar, uit 2 bijrollen nog wel, die beide om de hand van de parfumerie-heiress strijden. Nice day, Major!/Eh-hmm. /You're looking fine, Major/ Now see here my good man, I've had just about enough of your insulting remarks.

Brødre
One word review... Submarino. Dit is vergelijkbare melodramatische Deense quatsch, en dat terwijl FilmComment nog een uitgebreid en enorm positief artikel over Susanne Bier plaatste. Misschien dat ze later beter is geworden, want Things We Lost In The Fire (met Benicio Del Toro) behandelt eigenlijk dezelfde thematiek, maar dan subtieler. In Brodre vind ik zelfs de cinematografie lilluk (en ook Connie Nielsen kon me niet zo boeien). Zij speelt de moeder van een middle-class gezinnetje waarvan we pa in de intro zijn broer uit de bak zien halen. Het zwarte schaap. Grootvader (in die typische Deense traditie) is een nog grotere eikel, en heeft de oudere broer altijd voorgetrokken. Die gaat naar Afghanistan, en sterft. Althans daar lijkt het eop, en het Deense leger doet niet aan nauwkeurig onderzoek. De Taliban houden 'm maanden gevangen (waarom zou je denken, die ongelovige kun je toch meteen afknallen, of je gaat op zoek naar losgeld) terwijl Connie ondertussen met het zwarte schaap aanpapt. Niet verrassend, en ook niet echt mooi geleidelijk, het ene moment zijn de dochtertjes nog bang voor de man en het volgende moment verkiezen ze hem boven hun eigenlijke vader. De Afghaanse verhaallijn wordt ondertussen erger en erger en zadelt de man met een gigantisch overdreven dilemma op. Vervolgens kan hij wel naar huis, waar de film (toegegeven) eindelijk wel wat krijgt. De beste scene volgt na een post-traumatische woedeuitbarsting van de Afghanistan-ganger, waarna hij tevergeeft in de achtertuin vrede met zijn dochtertjes probeert te sluiten. (Waarvan vooral de oudste hartverscheurend goed acteert). Maar elke keer als de film wat subtiele emotie weet op te roepen begint er wel weer iemand met een pistool te zwaaien ofzo, tja.

Yi Yi, eindelijk.....;-)

173 minuten, het is een drempel. (maar de moeite van het nemen waard, obviously) A Brighter Summer Day van Yang.. is die niet nóg langer... (even opgezocht, 237 minuten... jee)

Ja, ook fantastisch. Maar probeer daar maar eens een HD download van te vinden :)

The Hit
Owh ja, heerlijke film. Zag hem als puistenkop in de jaren tachtig op de VPRO en was toen al helemaal ontdaan door die scène met Terence Stamp. Hadden ze het inderdaad maar beter bij kunnen laten. Ik zat alleen te denken... had Tim Roth toen al niet die nare Nico B.-skinhead neergezet in 'Made in Britain'? Was volgens mij een beetje zo'n After School Special / Made for TV film, maar toch.

Ook gezien op de VPRO trouwens en laatst nog op DVD gezien. Beetje gedateerd, maar viel niet tegen. Als veertienjarige heb je stiekem bewondering voor de rare kaalkop die alle volwassenen uitdaagt en nu, als vieze oude man van boven de dertig, denk je alleen maar: 'Maak je leven toch niet kapot met die malle swastika op je harses.'

The Kids Are All Right
Shut the front door! Lekker filmpje, misschien omdat er ook een dochter naar college wordt gestuurd voelde het een beetje als een zusje van Solitary Man. (Ook daar genoeg huwelijksproblemen!) Met Solitary Man is het als eh, solitary man misschien wat makkelijker identificeren en misschien gaat die ook net even wat dieper. Want The Kids Are All Right schuurt eigenlijk nergens, een beetje als Six Feet Under ofzo, een dun laagje gewaagdheid, en daarachter eigenlijk een vrij gewone Hollywood-film. Alleen al dat wat het plot voorstuwt bijvoorbeeld, het is letterlijk het eerste wat je op een scenariocursusje zou verzinnen als je begint met de pitch "de kinderen van een lesbisch stel ontmoeten hun biologische vader". Beng, die papt met een van de moeders aan, natuurlijk! Echt tenenkrommend, wat mij betreft, maar het laatste kwartier vergoedt veel. Dan durft de film eindelijk gewoon hard te zijn. Voor Mark Ruffalo bijvoorbeeld (die in zijn cruciale slotscene weer 'ns op de Marlon Brando-toer gaat). Ik ben fan van de man, maar zelfs ik moest er nu om lachen. Zijn eerste half uur is wel geniaal, als Neil Diamond-achtige nepstoere motormuis, met zijn eigen hippe restaurantje. (Tame Impala op de soundtrack erbij helpt ook, cruisin' music) Soundtrack is sowieso goed, David Bowie en Deerhoof zijn typisch artiesten die ik precies 2 nummers trek, en Uh Uh Her viel me op als een soort hippe Kate Bush. Dat terzijde. Ruffalo maakt dus kennis met de kindertjes (2 schatjes, werkelijk) en de moeders, waar hem en de kijker natuurlijk toch vooral Julianne Moore opvalt. (De andere dame, Bening, heeft de broek aan Hilary Clinton-stijl) Maar nu ga ik ook al flauwe grappen maken, en dat is iets wat de film ook teveel doet, elke van de lesbische stel scenes lijkt toch te eindigen met een seksgrap, cliché, cliché. Op hetzelfde terrein is de oversekste rol van het vriendinnetje van de dochter van het huis hilarischer. Why don't you guys just do it and get it over with!

Barking Dogs Never Bite
Ik blijf worstelen met die Koreaanse namen, anders zou ik bij de hypothetische vraag wie is je favoriete regisseur aan hmm.. en bij mijn favoriete actrice aan ehh denken. Joon-ho Bong dus. En Bae Doona. Allebei geweldig, en Bong blijkt ook al in zijn debuut een genie. Hands down. Als je ooit keihard wil lachen om een hondje dat van een giga flat gebouw dreig te worden geflikkerd, dit is je kans. Eerste uur is pikzwarte komedie van de bovenste plank. Die Koreanen zijn zoals bekend keihard. Niet alleen voor elkaar (eindeloze plagerijen en meer dan dat) maar zo leren we dus hier, ook voor kleine hondjes! In de soep met die krengen. Daders zijn een zielige hopeloze universiteitsprofessor (met een bazige vriendin: en nu ga je die walnoten kraken!) en een conciërge... En de redster in nood? Bae Doona natuurlijk: <3. Met een beetje hulp van haar vadsige vriendin, die haar de hele tijd afsnauwt, maar als Bae in de trein (ach melancholie der treinen) in slaap is gevallen streelt ze zachtjes heur haar. Tijdens het tweede uur wordt Bong zelf zo enthousiast dat hij een beetje teveel op de gulle lach gaat spelen, denk aan As Good As It Gets. Maar ik was allang om, en er blijven quirky ideeën langskomen. Het redden der zongedroogde radijs bijvoorbeeld. Of de weg naar de winkel opmeten met een wc-rol. (Tenten-stijl!) En ook veel subtieler, in een van de laatste scènes als een achtervolging wordt over gedaan, last Bong even een trimclubje in witte karate-tenues in. Voor het visuele weet je, om de scène af te maken. Die kleine dingen maken 'm goed. Ook al te merken in zijn kalme en vastberaden intro, waarna hij pas na 10 minuten eens met de intiteling aan komt zetten. Niet dat dat nou zo'n truc is of zo, maar gewoon een teken van zelfvertrouwen. Klasbak. De dag erna merkte ik dat je toch heel anders naar die "huisdier vermist" postertjes kijkt. :)

Splendor in the Grass
Lijkt lang zo'n typisch, zelfs een beetje clichématig southern epos, rijke families die ontsporen, dominante pa, denk aan Cat on a Hot Tin Roof en Written on the Wind, net als in die laatste film is er rijke oliebaron en een Paris Hilton-achtige society chick met een voorliefde voor drank. Maar dat zijn bijfiguren want langzaam begint te dagen dat dit op de eerste plaats een verrassend Freudiaanse film is, met heel veel suggestieve scenes; het begint al met gekreun in een auto, waar Warren Beatty zijn vriendinnetje (Hollywood's favoriete lolita Natalie Wood) tot seks poogt te bewegen, maar zij is 'a nice girl', en die wachten tot het huwelijk is gesloten. Dit frustreert beide echter op melodramatische wijze, sterker nog, Natalie Wood ontspoort totaal, tegen een achtergrond van bruisende watervallen en (de suggestie is heel duidelijk) zelfs in bad masturberen wil niet helpen... De plaatselijke dokter weet geen raad, haar ouders (met een goede rol van de te beschermende moeder) al helemaal niet. En dan ligt ze dus op de divan, bij een Freud, in een inrichting. Warren Beatty probeert ondertussen zijn vader (met ranzige snor en stem) te overtuigen dat hij níet in zijn voetsporen wil treden (een iets minder interesant conflict...). De beurskrach helpt 'm een handje. Maar het einde is Faulkneriaans hopeloos, en best groots, in een verder redelijke, niet briljant geacteerde film. (Voordat ik de suggestie meesterwerk wek)

stukje over Barking Dogs op de voorpagina gezet, met nog het riedeltje oh al die films van Bong zijn goed :)

Slumdog Millionaire
Fancy maar clichématige plaatjes … verder niet veel aan.

+1

moest veel meer Bollywoods swingen.

Liever die schaamteloze sentimentaliteit van echte Bollywood dan dit hippe gedoe imo. En misschien moet je er gewoon geen Bollywood bijhalen maar dan is het gewoon geen goede film. Te veel rare dingen, van de verhoormethoden op een Weekend Millionaire tot je telefoon in 't zicht in een niet afgesloten auto laten liggen.

The League of Gentlemen
Degelijke, maar ook wat weinig enerverende heist-film, die ondanks de aanwezigheid van 'the voice' (Roger "Colonel Blimp" Livesey) en Richard Attenborough maar niet echt wil spetteren. In het begin lijkt het nog wat, als een mysterieuze man een team verzamelt, door halve biljetjes van 50 pond in een pulpromannetje te verstoppen, het lijkt een wat schamel lokkertje, maar De Zeven zitten dan ook allemaal in de problemen. (Eentje wordt afgeperst omdat ie homoseksueel is, de vriendin van een ander klust bij als hoer...) Maar daarmee is het kinky-gehalte ook meteen op en volgen vrij lange en saaie voorbereidingen. Het mafste is dat de film in feite te vroeg piekt, de mannen hebben voor een bankoverval wapens nodig, die ze van een legerbasis gaan stelen. (Onder het mom van keuken-inspectie) Een scene die tegelijkertijd grappig en spannend is. De werkelijke heist valt daar bij in 't niet, met nogal veel ongeloofwaardigheden, en een hoop rookbommetjes, die het zicht en de spanning eh letterlijk belemmeren. Bovendien zie je al lang aankomen dat een uiteindelijk toch brave film als deze zulke misdaden niet ongestraft kan laten.

La Doppia Ora
Al tijdens het kijken van de film werd ik benieuwd naar het stukje dat Vido Liber hierover zou (kunnen) schrijven. Meer nog dan dat ik in de film zelf was geïnteresseerd! (Moet ie nu niet verder lezen!) Echt een in zijn straatje, een neo-noir puzzel met bovennatuurlijke trekjes (kortom; Lynch!). Ook een beetje een working class Femme Fatale, met in plaats van modellen doodgewone dames en baardige mannen die hun tijd besteden aan een wekelijks rondje speeddaten. Daar ontmoeten de 2 hoofdpersonages elkaar, zij kamermeisje (in haar eerste scène denk je toch aan die maffe Fransoos van laatst), hij boswachter met een voorliefde voor The Conversation-achtige audio-opnames. (Dominik Eulberg!) Maar zo toevallig is die speed-date ontmoeting natuurlijk niet. De eerste helft van dit dubbele uur (die overigens maar anderhalf uur duurt) is spannend (het begint al met een bizarre zelfmoord) en intrigerend, met goedgekozen postrock muziek (veel Godspeed en Silver Mt Zion's vliegende nonnen komen ook nog langs). Goed geluidsdesign ook, met knallen waar je je een hoedje van schrikt en Black Swan-achtige horror-elementjes; de dame van het verhaal draait door in een bad. Wacht eens.. Een bad. Dat is een hint, en weer een overeenkomst met Femme Fatale. Zodra die script-constructie duidelijk wordt, neemt mijn interesse snel af, en hoewel de tweede helft onnavolgbaar probéért te doen is de fascinatie weg.

No Way Out
Ironisch dat Sidney Poitier hier tijdens de intiteling pas een credit krijgt op de bijrollen-pagina... Hij speelt nota bene de hoofdrol (!), en de film gáát over racisme/achterstelling. Aan de andere kant was het ook zijn debuut, dus een house hold name was hij niet. (Maar waarom dan geen mooie introducing credit) Poitier speelt een jonge dokter (de eerste donkere arts in het ziekenhuis, iedereen kijkt hem achterdochtig aan) die als er 2 neergeschoten misdadigers binnenkomen constateert dat één van hen meer last heeft van een hersentumor dan van een schotwond (en vervolgens sterft). Dat vindt diens broer (Richard Widmark) zacht uitgedrukt niet zo leuk. En hij begon meteen al te roepen om een 'white doctor'. Je hebt hem vermoord! Zelfs de leiding gelooft Poitier niet. De rest van de film poogt Poitier een autopsie te regelen, zodat hij zijn gelijk kan bewijzen, maar daar heeft hij toestemming van de familie voor nodig. En dat zijn Tokkies. Dat wordt matten in de ghetto. In misschien wel de schokkendste scene gaan hele gangs elkaar als Picornie en co te lijf, in het felle licht van een flare vuurpijl. Richard Widmark (die zich kapot schaamde voor zijn rol) schmiert er ondertussen op los, ik wilde het al zijn minste rol gaan noemen, maar in de laatste 20 minuten gooit hij alle remmen los, en strompelt hij bloedend (ontsnapt uit het ziekenhuis natuurlijk) rond, op zoek naar wraak. En alhoewel dit een bloedserieuze film is, toch nog eindigen met een merkwaardig detail. In Poitier's eerste scene trekt hij zijn dokterskloffie aan, maar zijn gulp staat wagenwijd open. En hij vergeet 'm dicht te doen!

La France
Had net Salinger's fantastische Nine Stories uit, en daar paste deze film wel bij. Een van de meest merkwaardige oorlogsfilms die ooit heb gezien. Oorlogshandelingen totaal afwezig. Sterker nog, de soldaten lijken al tientallen jaren rond te dwalen, in een eindeloze poging om hun Eerste Wereldoorlog-trauma's te verwerken, of althans, een poging doen de gruwelen een plaats te geven door ze te verpakken in verhalen en liedjes. Niettemin krijg je die pijn er natuurlijk niet uit (en daardoor moest ik aan die post-war depressies van Salinger denken). Bij het door eindeloze blauw-groene mistige landschappen trekkende groepje voegt zich een vrouw (Sylvie Testud). In Jeanne D'Arq-vermomming. Lang lijkt het erop dat ze de hele film níet door de mand zal vallen, wat ik wel passend had gevonden bij de magisch-realistische sfeer. Te afgestompt om nog op te merken dat ze een vrouw is, zelfs als je haar wonden dept. Een ander voorbeeldje van de fraaie vervreemding van de film zit al in de eerste scène, als de vrouw vanuit een heuvel bij haar huis in de verte staart. Hopend dat ze het honderden kilometers verre front als in een wonder zou kunnen zien. Dan volgt er slecht nieuws en begint ze aan haar tocht. Het groepje soldaten neemt haar na aanvankelijke aarzeling (en een kapotgeschoten hand) op, alhoewel ze zoals ze zeggen nooit écht een van hen zal kunnen worden. Ze zingt of speelt ook nergens mee in de muzikale intermezzi. Want jawel, tot 4x toe komen de instrumenten (zelfs een piano!) uit het niets tevoorschijn en spelen de mannen een soort psychedelische sixties-folk, en waarom ook niet. En elke keer wordt (de variatie op hetzelfde liedje) mooier en treuriger. Bizarre en vrij geslaagde film, al vind ik het laatste kwartier wat te concreet; regisseur Bozon mist een mooie kans op een open einde, om te besluiten met wat mededelingen in tekst, een wat misplaatste seksscene (wellicht als teken van herwonnen levensvreugde) en het uitspreken van een naam, die we als kijker al geraden hadden.

Komt een vrouw bij de dokter
Tja, finaal de grond in geboord in de VPRO Gids … dan kon het toch nog bijna alleen maar meevallen … wel na vijf minuten alweer de eerste blote tieten binnen maar het duurt toch tot de ellende maximaal is voor het je nog een beetje aangrijpt maar dan moet je toch ook wel van steen zijn wil zulks je helemaal koud laten. Die handheld closeups heb ik 't ook wel mee gehad.

De term die bij mij opkwam was toch: kankerkitsch.

Tja, da's ook wel weer zo. :)

La Doppia Ora … Echt een in zijn straatje Op papier wel, maar in de praktijk viel het tegen, zoals ik teruglees op dinsdag 15 februari 2011: (…) Regisseur Giuseppe Capotondi mag vanwege de plot in de eerste helft van de film slechts mondjesmaat informatie vrijgeven over het vrouwelijke hoofdpersonage. Daardoor raakte ik snel uitgekeken op de gevolgen van haar kwakkelige geestestoestand en had ik geen behoefte me verder in haar verwarde percepties te verdiepen, geenszins van streek gebracht door goedkope schrikeffecten. Ongeduldige wachtte ik tot Sonia’s dubbelrol geopenbaard werd. Voormalige reclamemaker Capotondi compenseert de opzichtige vaagheid en het gebrek aan verrassingen met mooie plaatjes. Door zijn mooifilmerij wordt enkel tijd gerekt, met als gevolg dat alle potentiële spanning en betrokkenheid extra vermindert.

ah! jammer (maar niet geheel onbegrijpelijk, want ik vond 'm dus ook niet meer dan zozo)

Kansas City Confidential
Goed te vergelijken met The League of Gentleman, dat ik een paar dagen daarvoor had gezien, alleen dan gecondenseerder en Amerikaans en dús (?) harder. De bankoverval is hier (met nagenoeg dezelfde elementen) wél geloofwaardig. En ook het verzamelen der plegers is boeiender, geen halve bankbiljetjes in een roman, maar een viertal doormidden gescheurde koningen (uit een pak kaarten). Daarmee kan het stel typische magere, gamblin' en drinkin' film noir-mannen (Buscemi-stijl!) elkaar later herkennen (want ze worden door de baas tijdens de heist gemaskerd 'gehouden'). Maar één man weet uberhaupt nergens van, en wordt wel het voornaamste slachtoffer. Een arm bloemistje, wiens kar wordt nagebouwd. Deze man gaat prompt op wraak-missie, en blijkt al met al eigenlijk ook helemaal geen lieverdje. Prachtig op zijn plek dus. Als hij nadenkt lijkt hij trouwens wat op Theo Janssen. De actie ná de bankoverval (is 90% van de film) speelt zich af in Touch Of Evil-Mexico, waar zich een pienter script ontvouwt. Niet zo onnavolgbaar als in noir gebruikelijk, maar elke keer als de kijker denkt 'nee dit is ongeloofwaardig', komt er een twist die de boel weer in goed vaarwater leidt. Zo is die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Limbo
Een Sayles-film, dus je weet je krijgt. Dénk je, maar -hèhè!- gaandeweg Limbo probeert de regisseur eindelijk wat anders, en beweegt hij zich piepend en krakend weg van het mozaïekverhaaltje waarmee hij de film wel weer begint. Ditmaal gesitueerd in Alaska, dat volgens bepaalde project-ontwikkelaars gezien moet worden als 'one big theme park'. (Een geliefd thema van Sayles, urban planners met onmogelijke dromen, ook te zien in het zuidelijkere Sunshine State.) In Alaska treffen we een pak figuren, waaronder een flauw lesbisch stel (humor is niet Sayles' forte) maar gelukkig concentreert hij zich steeds meer op de drie karakters waar hij wél wat mee kan. Een country-zangeres met een carrière nog minder dan Bridges in Crazy Heart. (Grappig genoeg lijkt Kris Kristofferson hier in een bijrol op Bridges). De zangeres heeft een ongelukkige dochter, die door moeder staat na staat (én de territory of Puerto Rico) is afgesleept. Én de local anti-hero, een typische depri-Sayles man, een imperfecte kerel, met een strakke kop, krassen op de ziel en daardoor des te sympathieker. David Straithairn (bijvoorbeeld ook in Secaucus) zet 'm weer prima neer. Tussen de man en de zangeres ontstaat wat, maar in de pijnlijkste kippenvel-scène uit de film merkt moeder dat óok dochter een oogje op de man had. (Een young girl's crush voor een vader-figuur wellicht). De dochter mag de show stelen in de tweede fase van de film, waar de film (dit is Alaska ten slotte) Into The Wild belandt. Dat verwacht je dus écht niet bij Sayles. Het werkt ook niet perfect, maar dan nog was ik zo tevreden met iets anders dat de film niet veel fout meer bij me kon doen. Erg gelachen nog om het aftitelingsliedje; ik denk, iemand heeft een The Boss in aftitelings-mode gedaan met ijle vocalen en synths. Guess who it is...

The Candidate
Een film uit die gouden seventies-periode van Hollywood, dus de cinefiel kan zich laven aan een bepaald type mensen en beelden die hij ook al zag in bijvoorbeeld Nashville en Taxi Driver. Daar speelde verkiezingen een rol (in de marge), maar in The Candidate vormen ze het hart van het verhaal. Robert Redford is de kandidaat voor de Californische senaat, en hij is bound to lose. Sterker nog zijn campagne-manager heeft de succesvolle advocaat verzekert dat hij gaat verliezen, dus kan hij zeggen wat hij wil. Dit klinkt bijna als een soort Being There met een totale underdog die een held wordt, maar vreemd (en gelukkig genoeg) gebeurt dat niet. Redford's praatjes slaan helemaal niet aan (lege zalen!), tótdat hij zich (ongewild en misschien wel onbewust) laat transformeren tot een normale kandidaat, met simpele slogans. (Zijn tegenstander lijkt grappig genoeg op McCain en hij is zelf dan de Obama, met Bob de Bouwer-mentaliteit). Toch mist er iets in deze film, misschien is het het ontbreken van interessante personages náást de weifelende Redford; misschien wordt de film gewoon wat onhandig verteld, er zit geen dramatisch interessante lijn in, de verschillende fases die Redford's personage doorloopt worden nergens echt lekker neergezet. (De film neemt bijvoorbeeld al nauwelijks tijd om hem voor te stellen, en ook de tijdens de campagne ontstane huwelijkscrisis wordt afgeraffeld.) Dat kun je dan wel arthousy noemen eigenlijk, voornamelijk drijvend op sfeer, toch kon ik me er niet helemaal inhaken. Wél geslaagd is de rol van de vader van de nieuwbakken politicus, ooit gouverneur, die eigenlijk pas interesse krijgt als zoon aan de winnende hand is.

Kansas City Confidential … die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Ik zag de film (toevallig) ook deze week en mij overkwam precies hetzelfde. Terwijl we van de ex-agent bij aanvang van de film toch meerdere close-up hebben gezien, herkende ik hem in Mexico ook niet meteen (het zal zijn hoofddeksel geweest zijn). Als hij gespeeld zou zijn geweest door Orson Welles was me dat natuurlijk nooit overkomen. Verder is het noir volgens het boekje, met deze keer als herkenbare elementen: een protagonist met crimineel verleden die moet bewijzen dat hij ‘the wrong man’ is, Mexico als toevluchtsoord (met een Mexicaanse schone die ‘souvenirs’ verkoopt aan mannen,) en onbetrouwbare (ex)justitie. Ook leuk om de boevenkop van Lee Van Cleef te zien in een vroege filmrol (z’n derde pas, volgens IMDb).

oh ja die souvenir-dame was ik typisch genoeg vergeten te noemen (voor mijn doen) :)

die agent is in Mexico in mooie 'Hemingway gaat uit vissen' vermomming.

The wrong man bitst lekker 'thank you for NOTTING' tegen de agenten die 'm in het begin hebben aangehouden.

die 'm in het begin hebben aangehouden... en drie dagen lang zonder probleem (maar tevergeefs) een bekentenis uit hem mochten slaan.

ze zeiden wel netjes 'sorry' daarna ;)

Tree of life (Malick 2011): wat Vido zegt, van begin tot eind.

http://gert01.home.xs4all.nl/rouw.html

Het is alsof een regisseur een prima script heeft liggen en op het laatste moment besluit dat het toch maar een meesterwerk moet worden: enter bombastische flauwekul (national geographic was precies mijn associatie!) die een prachtig familieportret een beetje richting Kubricks experimentele films moet trekken. Doodzonde, want uiteindelijk is de link nogal dunnetjes uitgewerkt en wordt die nauwelijks invoelbaar, althans niet voor mij. De rest van de film: prachtig. Malick is een meester in het verzinnen van precies die terloopse scenes/herinneringen die origineel zijn en waar je helemaal in meegaat. Dertig op een rij. Ongelofelijk knap.