Filmforum

Ja, heel naar.

hmm dan moet 't maar een gedeelde eerste plaats worden voor Bunch & Alfredo.

De originele Getaway vind ik ook altijd erg goed, vrij subtiel voor zijn doen. Wordt vaak afgedaan als een stervehikel maar dat is onterecht (en McQueen is daar af en toe ook een ontzettende lul a la petmans in Bande á Part.)

Als kind vond ik Convoy natuurlijk de shizznizz maar ik vrees dat daar nu weinig van over blijft. :)

Eigenlijk is het een hele botte metafoor over de onderliggende seksuele drijfveren van fascisme

Precies. Wat dat betreft moet je het ook zien als typisch voor het hyper-gepolariseerde Italië van die tijd. Zowel voor subtiliteit als de sloophamermethode (zie ook: Funny Games) valt wat te zeggen.

die quotes werken niet meer

Je moet 'q' gebruiken ipv 'quote'.

My fair lady (Cukor, 1964). Vermakelijk en charmant, maar voor een van de beste musicals allertijden heb ik wel wat te zeuren. Veel te lang bijvoorbeeld (170 mins). Teveel scenes die uitgesponnen worden omdat er nog een liedje doorheen moet die het verhaal alleen maar heel erg ophoudt. En ook niet alle liedjes doen ertoe qua liedje. Daarentegen was ik na 15 minuten wel weer totaal verrast dat iemand als ik gegrepen kan worden door dit artificiële, mierzoete genre. Eerste halfuur is een blast. En dan gaat het ook nog over taalkunde :) En Hepburn in deze periode kon gewoon niet teleurstellen. Het verhaal is uiteindelijk niet ‘gripping’ genoeg, omdat de ommedraai aan het einde – wanneer leerlinge en docent ontdekken elkaar te missen – eigenlijk amper invoelbaar is, laat staan tot een grote musical-apotheose leidt. Higgins komt niet verder dan dat hij haar om zich heen gewend is en dat er tenminste iemand is die zijn agenda kent. Waar heb je dan die werkster voor, oetlul! En Eliza Doolittle heeft helemaal weinig om naar terug te verlangen, of het moet dat comfortabele pand zijn... The sound of music scoort op alle punten beter. En Roman Holiday blijft mijn Audrey-flick.

Zukken we een topvijf musicals doen? Moet nu al lachen. En ik kan nog een hoop leren hier. Nostalgiefactor is vooralsnog groot. En ik vergeet vast een hoop.

1. West side story
2. Les parapluies de Cherbourg
3. The sound of music
4. Oliver!
5. The band wagon/Singing in the rain

Honourable mention: Everyone says I love you

Tegenvallers:

- The rocky horror picture show
- Sweeney Todd

hmm musicals (trouwens My Fair Lady dat is Pygmalion toch? ook wel 'ns een film van gezien, jaren '30 of '40-versie ofzo, maar daar werd niet gezongen)

dit lijstje doorkijkend: http://www.imdb.com/chart/musical

*Mary Poppins (beste Disney ooit)
*Dancer in the Dark
*Singin' in the Rain (natuurlijk)

en wat ik altijd zeg.. van haast elke musical is 't openingsliedje leuk. Hairspray, maar ook South Park heh.

van haast elke musical is 't openingsliedje leuk

Maar dat zijn dan ook meestal ouvertures / greatest hits soundbytes compilaties. Hoe dan ook, tijd voor (meer) D Day:

Hmm, 't is eerlijk gezegd veel leuker zonder beeld. Wat doe ik ook op het filmforum...

Vijf?!? :)

Er zijn twee musicals waar ik niet spontaan mensen van op hun bek wil timmeren en dat zijn natuurlijk: Une Femme Est Une Femme en Mary Poppins. Misschien drie, als je South Park: Bigger Longer & Uncut meerekent.

>De rijken eten drollen. Diep man.

Dat shot van dat magere mannetje die zijn bruine (poep)tanden bloot lacht vind ik anders onvergetelijk, erg hard om moeten lachen.

En ik vond die declamaties ook wel amusant.

Wacht, dit is de ultieme Doris ouverture, natuurlijk. Maar volgens mij was Pillow Talk geen musical.

ahh Doris :) Pillow Talk maar 'ns op de lijst zetten dan.

overigens, op de set van Young Man with a Horn werd die arme Doris door Kirk en Lauren buitengesloten. (Die laatste 2 hadden ooit gedate..) Foei!

buitengesloten

Komt die 'girl next door' grrrrrap!

Gone Baby Gone
Eerste door mij gekeken film van de triljoen die in 2008 hier in première gingen en de opening valt meteen nauwelijks te overtreffen. Een perfect piano/strijkje van Harry Gregson-Williams, beelden van een white trash wijk in Boston en Casey Affleck die wat filosofeert over lotsbestemming en omstandigheden die je niet kunt kiezen. Gone Baby Gone heeft duidelijk die Mystic River-sfeer, niet zo vreemd omdat het op een boek van dezelfde schrijver (Lehane) is gebaseerd. Wel typisch dat ook hier het vrouwelijke hoofdpersonage wat weg heeft van Michael Jackson. (Daar was het Marcia Gay Harden, hier is het Michelle Monaghan) Die laatste speelt de partner, zowel professioneel als relationeel ,van Casy. De 2 detectives gaan op zoek naar een verdwenen kind. Ontvoerd omdat haar tokkie-moeder weer 'ns zat te coken. De speurtoch verloopt in eerste instantie "voorspoedig", dus moet de film wel over iets anders gaan. Doet ie ook. Flash forward naar een andere zaak, met morele dilemma's die de vrome katholiek Casey blijven beklemmen. De twists beginnen elkaar snel op te volgen, sommige wat al te bizar (iets met een man met een masker) Ik begon te denken aan die Belgische kinderporno-bestrijder Vervloesem, ofzoiets, die zelf uiteindelijk ook niet helemaal kosher bleek te zijn. Zou dat hier ook gebeuren?

Away from Her
Niks kwaads over Sarah Polley, maar ik zou zeggen niet meer dan een degelijke film. Vrouw gaat dementeren, gaat in een verzorgingstehuis zitten en wordt prompt verliefd op een andere patiënt. Tot ongenoegen van haar echtgenoot (soort Ernst Daniel Schmidt), die ze inmiddels amper herkent. Wordt die mannelijke patiënt terug naar huis gehaald.. Schmidt, die inmiddels twijfelt of ie zelf nou wel zo goed was voor z'n eigen vrouw, papt dan maar aan met de vrouw (oude Guusje Ther Horst) van die patiënt. Of hij dat nou uit liefde/eenzaamheid doet, misschien stiekem toch een beetje, maar hij heeft natuurlijk ook nog een ander plannetje, niet dat dat een geheim is voor kijker of de vrouw. Het einde, als zijn plannetje eindelijk geslaagd is, is erg wrang en "goed". De enige andere dementie-film die me zo te binnen schiet is Jude, wat Away From Her daarop voor heeft is dat het bijna volledig in 't nu blijft en een op 't oog redelijk realistisch beeld schetst van de grillen in zo'n verzorgingstehuis.

Charlie Wilson's War
Elke oorlogsfilm is natuurlijk gewoon entertainment. Maar hier voelde 't wel weer een beetje itchy. Het is grotendeels een vrolijke boel namelijk, dankzij Charlie Wilson. Een man die zich a la Hefner laat omringen door bunny's (ik dacht Lindsey Lohan te herkennen, niet volgens de aftiteling) Hij is congreslid voor een of ander gat in Texas. Doet een beetje coke en voert geen reet uit. Kennis van zaken heeft ie vreemd genoeg wel, blijkt als ie zich plotseling gaat interesseren voor Afghanistan. Zijn rijke foute extreem-rechtse donor Julia Roberts wil dat de Amerikanen daar de Afghanen gaan helpen de Russen af te knallen en Wilson zegt zijn best te doen. En dat doet ie. Heeft ie wel de hulp voor nodig van zijn lieftallige assistente Amy Adams en vooral Philip Seymour Hoffman als cynische CIA-man. Hoffman steelt weer 'ns de show, hij is erg grappig en zijn personage is ook nog het enige met een beetje common sense. Al sneuvelen er desalniettemin af en toe wat ruiten (I spend the last 3 years learning FINNISH!)
Vermakelijke film dus, tuurlijk wil de film dat je gaat zitten nadenken over de situaties nu. De "end game" in Irak bijvoorbeeld.. Nu de Amerikanen de boel daar met al die manschappen onder controle hebben.. Moeten ze wel vertrekken? We'll see.

Broken Flowers (2005). De Belg gaat weer de betere film uitzenden zonder ***** reclameblokken van 46 minuten. Er was een tijd dat ik, jongeling, Jarmusch films keek omdat ik ergens het idee had opgepikt dat hij films maakt-zoals-het-hoort. Allemaal kut. Behalve dat Finse verhaal in Night On Earth en Ghost Dog natuurlijk. Maar Big Bill speelt in deze dus toch even uitchecken en zowaar het is gewoon de Witte Ghost Dog, dus goed (behalve dat het begin ontzettttttend traag is.) Neemt je ook weer net als Brown Bunny en Jackie Brown naar het viezige Amerika dat je normaal niet in films ziet. Fantastisch einde trouwens. Was alleen erg geschrokken van die wangimplantaten van Jessica Lange (meteen discussie thuis of het er was of niet, ik was overtuigd van niet. :)

Behalve dat Finse verhaal in Night On Earth

Zelf vind ik het new yorkse deel, met Helmut en Yoyo, het beste dat Jarmusch ooit gemaakt heeft.

Ik vind Night On Earth gewoon een goeie film.

eensch met Olaf, maar voor de vorm zeg ik nee Winonaaa!! :)
(een van de leukste vignetten-films dat Night on Earth)
Broken Flowers overleeft 1 kijkbeurt, maar geen 2e. Wel veel mooie vrouwen. Het meisje in de bloemenzaak helemaal aan 't end. Woei :)

Dead Man en Down by Law vind ik ook prima Jarmuschen.

O ja, Down By Law ook. Dead Man moet ik nog eens zien.

Broken Flowers ook.

Mulato Astatqe represent.

Dead Man vind ik een meesterwerk (en ik ben normaliter allergisch voor spiritualiteit!)

Ghost Dog is heel goed, soms een beetje flauw, Broken Flowers kon me niet echt raken en Murray teerde voor mijn gevoel te veel op zijn rol in Lost in Translation.

Over films gesproken, dit weekend gezien:
À meita-noite levarei sua alma (At midnight I take your soul)
Klassieke Braziliaanse horror uit 1964. Zé do Caixão ("Coffin Joe") is een begrafenisondernemer die op zoek naar iemand om voor een nageslacht te zorgen de een na de ander omlegt op gruwelijke wijze. Gave "efeitos especiais" (glitters op de film plakken enzo) ook. Benieuwd naar de sequels.

Dead Man vind ik een meesterwerk

Typisch, ik had toen zo gehad met Jimbo dat ik die eindelijk eens had overgeslagen (zal hem toch braaf eens gaan kijken.)

Wel veel mooie vrouwen.

Correct! En veel mooi opstijgende en dalende vliegtuigen ook. :)

Dead Man is hi-la-risch. vond ik. En bij momenten zelfs wat triestig, het begin is al stoer, maar 't wordt alleen maar beter.

ik heb me prima vermaakt met Broken Flowers, een tikkeltje te understated (saai?) wellicht.
Eens met Martijn: de rol van Murray deed mij ook erg denken aan Lost in Translation
Verder vind ik "Down by Law", "Stranger than Paradise" en "Night on Earth" fraaie films hoor.

gejat van ILE, boeiend artikel over de jeugd van PT Anderson. Wist niet dat die man zo'n beetje opgroeide in Hollywood's achtertuin, beroemde vader etc.

http://www.cigarettesandredvines.com/esq.pdf

No Such Thing
Hartley tapt 'ns uit een heel ander vaatje. Grote namen als Helen Mirren en Sarah Polley in de kast, Francis Ford Coppola als executive producer, dat moet wat worden toch? Mwah, niet echt. Hartley heeft ook nog een zak IJslands geld gekregen en heeft zijn sprookje daar gesitueerd. Een monster (Robert Burke) leeft daar, af en toe wat mensen peuzelend, al bevalt alcohol 'm beter. Het monster lijkt eerst te zijn ontstaan dankzij proeven van Amerikanen (op de legerbasis aldaar) wat een bekend horror-verhaaltje is natuurlijk, maar later blijkt het onsterfelijke Beest het eeuwige leven te hebben en er al sinds het begin van tijden te zijn. (mopperend op God, wait maybe I am god! What does it matter i am still fucked!) Ok, waar blijft Belle.. Polley dus, die haar verdwenen vriendje gaat zoeken. Ze strandt in eerste instantie in zee als haar vliegtuig neerstort en ze miraculeus overleefd, daarna toch weer verder waarna er natuurlijk vriendschap met het monster wordt gesloten. Voor 't eerst schrijft Hartley de muziek niet onder het pseudoniem Ned Rifle en meteen gaat het mis. Zijn midi-orkestje ergerde me dit keer, zal wel aan de niet echt saaie, maar toch weinig pakkende film hebben gelegen.

The Water Horse
Kinderfilm schminderfilms. Jongetje (van Millions) in Schotland mist zijn pa (a la Dear Frankie) Pa komt niet meer terug (WW2) Jongen vindt bij het meer van Ness (jaja) een ei. En daar komt een gremlin uit. A la Bommel's Zwelgje wordt het beest natuurlijk in no-time gigantisch. Gelukkig kan het jongetje samenzweren met de nieuwe klusjesman. Deze klusjesman lijkt eerst een slechterik (mogelijk zelfs een Duitse spion) maar blijkt tekenend voor de film volkomen goed. Was veel interessanter geweest als hij EN spion was EN een nieuwe vader voor de jongen. Ondertussen zijn op 't landgoed waar jongen, zus en Ma (Samantha Morton) Britse soldaten gelegerd. Daar zitten de vreselijke slow-motion grimassen trekkende slechteriken tussen, die de jongen wel 'ns wat discipline bij zullen brengen. Van de suggestie dat oudere zus wel 'ns met een van de soldaten in de koffer wil duiken komt helaas ook niets..

Paranoid Park
Weinig plot (daarvoor is high school moord-film Brick beter geschikt) wel sfeer. Alleen bij Van Sant werken die liedjes van Elliott Smith. Een jonge skater probeert voor zichzelf (en dus ook voor de kijker alineair) op een rijtje te krijgen wat voor drama er plaatsvindt in de buurt van het skatepark. De film bestaat uit zo weinig dat daarvoor uitwijden al jammer zou zijn, al zeg ik alvast maar 't dat gruwelijk als een gehaktmolen is. Als altijd (Elephant) heeft Van Sant het oog goed op de jeugd. Het wannabe volwassen vriendinnetje van sk8terboi is waanzinnig goed getroffen. Oh my god, we had, sex, like, totally! Ofzo. Wat een irritant ding.

Nightwatching
Gaap. Zich eindeloos voortslepende film over Rembrandt, natuurlijk. Hij werkt aan zijn beroemde schilderij, terwijl zijn verstandshuwelijk-vrouw sterft. Rembrandt ontdekt een of ander moordplotje (in La Regle du Jeu-stijl) Hij begint daarnaar verwijzingen in zijn doek aan te brengen. Spannend wordt het echter niet, sterker nog ik kon het nauwelijks volgens, zelfs terwijl het grotendeels door personages wordt voorgekauwd/uitgelegd. Wat ook niet helpt is zo'n internationale cast die dan ook Nederlandse woorden moet gebruiken. Fladinge! Fladinge! (Oh.. Vlaardingen) Wel leuk zijn de momenten dat Rembrandt zich op de camera richt en zichzelf autobio graaft. Het is sowieso wel een geschikte vind, vol zelfspot en foute grappen. De beste (surrealistische) scènes zitten in 't begin als Rembrandt op 't dak zit en er ineens een meisje opduikt. Is 't n engel? Nee het is 'n meisje van het weeshuis ernaast, dat als kinderbordeel wordt gebruikt. Interessant genoeg verwerkte hij ook haar in zijn doek (volgens de film dan he) maar kinderen tekenen, dat lukt 'm toch niet. Vreemd.

Greenaway, zo enorm niet aan mij besteed. Architect die met foto's van buiken van klassieke beelden voor zijn buik staat te mijmeren. Dat je het verzint is één ding... Symmetrie die zo hermetisch is dat je de camera steeds een rotschop wilt verkopen.

hehe Drowning by Numbers vond ik dan weer wel redelijk geslaagd. Het stomme aan Nightwatching is bijvoorbeeld ook dat je zelfs bij prachtige shots denkt: zzzzz, natuurlijk, Rembrandtiaanse belichting in zo'n film. Next!

Greenaway! Maakt die dan nog films? (heb het al gecheckt op IMDB ;)
Typisch geval van hit&miss voor mij. The Cook, The Thief, His Wife & Her Lover en vooral The Pillow Book vond ik speciaal, die eerste is wel zo'n beetje De Laatste Arthouse Film. Prospero's Books, ook al viel ik er af en toe in de bioscoop bij in slaap, is toch ook wel intrigerend.

Zijn meest recente werkje is een videoclip voor Face Tomorrow. Zowel nummer als video kunnen me weinig bekoren:

FT goes Kane las ik ergens (en daar zit wel wat in merk ik nu)

clipje had ik zelf ook kunnen maken in windows movie maker ofzo. ;)

weet iemand hoe van die Greenaway Zed & Two Noughts is.

06 05
Ik had nog nooit een Van Gogh gezien, dus ik heb deze maar voor €4,- meegenomen uit de impulsaankoopbak van de Appie. Zal wel geen carrièrehoogtepunt zijn, deze thriller rond de moord op Fortuyn. Het plot is slecht, vol clichés - samenzweerders in kapitale villa's die Mat Herben naar voren schuiven om de JSF te kunnen verkopen, slechteriken die champagne bestellen als ze horen dat Fortuyn is vermoord - en ongeloofwaardigheden - een AIVD'er in een ultrageheime operatie met de meest opvallende ringtone ooit? Een persfotograaf die toevallig op het Mediapark is als Fortuyn wordt vermoord en toevallig naar het opdreggen van een auto wordt gestuurd waar dan net het lijk van een samenzweerder in zit? De acteursregie redt de film gelukkig nog een beetje, met speciale vermelding voor Georgina Verbaan, die zichzelf op sardonische wijze parodieert.

met speciale vermelding voor Georgina Verbaan, die zichzelf op sardonische wijze parodieert.

is haar superieure intelligentie :)

The Other Boleyn Girl
Politiek gekonkel aan 't Engelse hof. Machtsspelletjes waar de vrouwen eerst als nuttig "materiaal" heen en weer worden geschoven, maar aan de andere kant kunnen ze er zelf ook wat van. De arme koningin (prima gespeeld door Ana Torrent, dertig jaar geleden het meisje met de grote ogen in El Espiritu de la Colmena) weet geen prinsjes te produceren, dus wordt het tijd voor een maitresse. (voor de koning!) De familie Boleyn schuift hun schoonste wilde boer'ndochter (nou ja) naar voren, Nathalie Portman, maar de koning krijgt eerder de kriebels (niet zo gek) bij 't de andere Boleyn. (Scarlett Johansson) Die is erg naief en wordt meteen verliefd, terwijl ze na gebruik natuurlijk meteen terzijde wordt geschoven voor 't nieuwste snoepje van de week. De bitchy/ambitieuze Portman zint ondertussen op wraak en een manier om zich terug in de gunst van de koning te euh fokken. (Desnoods met haar eigen broer) Lekker gemeen allemaal, al interesseert zo'n pseudo-historisch verhaaltje me verder weinig.

Persepolis
Iraans meisje graaft zich autobio. Eerst in een stripboek, nu in een tekenfilm. Het ziet er fantastisch uit, maar het verhaal is helaas iets teveel "toen gebeurde er dit en toen dit en toen dit en toen dit". Het meisje groeit op ten tijde van de Sjah, die vervolgens wordt afgezet. Haar lievelingsoom komt dan vrij uit de gevangenis en hoopt op een verkiezingsoverwinning van het proletariaat, de Socialistische Revolutie. Pech gehad, de baarden komen aan de macht en dat is lastig als je net begint te puberen. Nu kun je alleen stiekem Iron Maiden cassettebandjes kopen (erg geinig scène) om daar thuis op te headbangen. En dat is natuurlijk nog maar 't kleinste probleem, want oom is ondertussen tegen de muur gezet, zoals zovelen. Het meisje wordt door haar ouders op 't vliegtuig naar Wenen gezet, waar ze niet bepaald aard, dan maar weer terug naar Iran, waarvoor inmiddels hetzelfde geldt. Een mooi inkijkje in een (uit Westerse ogen) bijzonder leven en ook, zoals gezegd, mooi vormgegeven, dus zeker in 't opgroei-genre de moeite van 't kijken zeker waard. Voor een echt goede film hadden er misschien naast haar nog wat meer personages moeten zijn die diepte kregen. (Klinkt een beetje raar in een tekenfilm)

No Country for Old Men
Viel niet tegen! ;) Coen bros toch een beetje terug naar hun begintijdfilms: broeierig, gezoem van vliegen, gepeuter aan roosters en geweld zoals geweld moet zijn. Er zullen wel weinig opgeschoten pubers zijn wezen kijken, maar een actiefilm als deze lijkt me toch veruit te prefereren boven 't neppe door donderde muziek begeleidde geweld van een b-film. Hier klinken de kogels ECHT hard en komen ze idem dito aan. Eerste uur is duidelijk 't sterkst, meest gefocust. Daar is 't toch min of meer een man tegen man gevecht van Brolin (die drugsgeld heeft "gejat") en de superschurk Bardem (met Harry Merry-kapsel) Ze bestoken elkaar met kogels en handige foefjes. In het tweede gedeelte begint de film wat te zwabberen, Woody Harrelson komt langs en wordt dan toch weer (te) snel afgevoerd. De twee detectives (onder wie Tommy Lee Jones) lijken nu ook echt definitief achter de feiten aan te lopen. En de psychopaat Bardem heeft inmiddels zoveel slachtoffers gemaakt dat hele moorden worden overgeslagen. Uiteindelijk nog behoorlijk wat minuten reminiscen over ouder worden en Bardem die gelukkig nog wel een fijne slotscène krijgt.

(voorbeeldje van iets van de overbodige franje aan 't eind van No Country is ook de moeder van de vrouw van Brolin, die dan ook nog doodgaat en begraven wordt, zal wel nuttig zijn voor de fatale sfeer, maar mwah)

El Método (2005). De Belg levert gisteren weer de goederen met dit claustrofobische geval over een soort experimentele, collectieve sollicitatieprocedure. Mooie opbouw (iets te lang, misschien vanwege de Wet van 1976 die seks verplicht in elke Spaanse film) en wel frappant dat de film op de rails blijft, geen schreeuwerig, bloederige climax (daar moet wel even aan gewerkt worden voor een eventuele Amerikaanse remake ;). Najwa "hees" Nimri is sowieso altijd wel speciaal maar voormalig papjong Eduardo Noriega is er erg op vooruit gegaan de laatste jaren. Kritiek op dog-eat-dog kapitalisme is dankzij de G8-protesten buiten op straat duidelijk maar dat mag je verder ook zelf invullen en zorgt voor een mooi de-innerlijke-crisis-geëxternaliseerd eindshot.

http://www.britannica.com/blogs/wp-content/uploads/2008/01/image-3.jpeg

The Color of Money heb ik gezien, maar dat vond ik een beetje een saaie film. Verder weet ik ook geen Newman knallers. Wat zijn ze?

Cat On A Hot Tin Roof is fantastisch.

Minder geniaal maar een favoriet als je zeg maar 10 bent: Slap Shot. Cool Hand Luke was ik destijds ook erg van gecharmeerd, maar of dat nou veel met Newman had te maken, hoho.

Al die "legendarische" films als The Sting en Butch Cassidy... heb ik nooit zoveel mee gehad.

Ondertussen:

Tenten (2007). Tokio is erg fotogeniek en dus kan deze film ook bijna niet misgaan. Ontzettende Japanse slacker heeft schulden, krijgt bezoek van verveelde, oude yakuza (met geniale mat) die geld wil zien. Maar, hij heeft een dag later een betere oplossing: hij wil door Tokio wandelen en zoekt iemand om mee te lopen (krijgt slacker 1 miljoen yen voor.) Hup, buddy en roadmovie in een. Soms erg grappig, vol mooie beelden en ook redelijk onvoorpelbaar maar wel met een paar momenten die onaf voelden.

niet bepaald zijn beste nee The Color of Money, maar ik kon even geen beter plaatje vinden. Probeer wel altijd vol te houden dat The Color of Money beter is dan dat waar het 'n vervolg op is, The Hustler, of dat stand zou houden op meerdere kijkbeurten.. hmm. Op 1 in elk geval wel.

van Newman is Nobody's Fool erg leuk, denk een van zijn laatste grote rollen. Lekker sentimentele kerstfilm met Newman als mopperende bejaarde sneeuwschuiver/bouwvakker, wat was het ook alweer.

Cool Hand Luke vond ik niks. Butch Sundance, ook niet echt kapot van, wel aardig hoor,hoe kan het ook anders met Katherine Ross, de bekende fietsscene natuurlijk. The Sting vond ik qua Redford/Newman leuker, con films altijd goed.

Eens zien nog meer Newman.. bijrolletje Hudsucker Proxy.. prima hoofdrol in Absence of Malice (daar maakt ie nog wat van een gammele film) Cat on a Hot Tin Roof, Newman goed, rest van die figuren in die film te irritant. That's it denk ik.. Moet Hud nog wel 'ns zien.

Geweldig: The sting, The verdict, Cat on a hot tin roof, The life and times of Judge Roy Bean.
Goed: Color of money, Cool hand Luke, The Hustler
Niet gezien: Long hot summer, Hud (gaan we wat aan doen).

Ah, Tenten is Adrift in Tokyo! Die staat klaar...

Paul Newman; ook aanbevolen: Blaze
(net als Slapshot (Hanson Brothers!) en Judge Roy Bean; citaat van Roger Ebert: "I wouldn't have thought that even in animation a 1951 Hudson Hornet could look simultaneously like itself and like Paul Newman, but you will witness that feat, and others, in "Cars".)

"The sting"

Die is toch met Robert Redford?

** :

Auf der anderen Seite (Akin, 2007). Mijn voorkennis was dat de waardering voor deze film zich ergens halverwege de Altantische oceaan omsloeg. Bejubeld in de V.S., gematigd ontvangen hier (behalve in Cannes waar de film – uitgerekend - de scenarioprijs kreeg). Ik besloot de kritieken niet te lezen en zelf te oordelen. Conclusie: ik heb een ongelofelijke Volkskrant-smaak. Mijn krant had er twee sterretjes voor over en dat lijkt me ongeveer goed. Akins filmcarriere vertoont een opvallende gelijkenis met die van Innaritu. Beiden maakten ijzersterke, opvallende films (respectievelijk Gegen die Wand en Amores Perros) om in het zeer geanticipeerde vervolg de hand te overspelen. Op identieke wijze. Akin beschrijft een paar Turken en Duitsers wiens levens op zeer ingewikkelde wijze met elkaar verwikkeld raken zonder dat de karakters er erg in hebben. Post-globalisme-cinema dus, met twee pijlers: (i) alles hangt samen en (ii) we zijn allemaal mensen. Heel sympathiek, maar een cruciaal ingrediënt in zowel Babel als deze film is een dosis toevalligheden en gekunstelde verbanden die een enorme diepgang moeten suggereren, maar vooral de invoelbaarheid in de weg zitten. Het is wel een film die wat probeert, en da’s ook wat waard. Was nog schrikken bij de aftiteling toen ik zag wie de moeder van het Duitse meisje had vertolkt: Hanna Schygulla. Totaal niet herkend.

**1/2 :

Ne le dis a personne (Canet, 2006). Geen onaardige thriller, naar een boek van Harlan Coben, over een man die acht jaar geleden zijn vrouw heeft verloren door een misdrijf. De zaak wordt heropend na de vondst van twee lichamen en man wordt opnieuw verdacht van de moord op zijn vrouw. Ondertussen krijgt hij een email met een fimpje waarop zijn vrouw te zien is. Eerste uur is erg spannend en afgewogen. In de tweede helft krijgen we “hoe het zit” via lange monologen uitgelegd. Dat is altijd een beetje jammer.

Wolfsbergen (Leopold, 2007) Meest degelijke Nederlandse film die ik sinds een tijdje zag. Al moet ik nu alweer effe graven waar het ook alweer precies over ging. Het was een soort Bergman in de lage landen, en er werd opvallend goed geacteerd. Alleen stuur je wel je dochter de kamer uit als het lijk van opa wordt gewassen. Oeps, spoiler...

Man push cart (Bahrani, 2005). Alleraardigste kleine film over een immigrant die in New York zijn coffee&donut-stalletje rondtrekt en al vroeg door een landgenoot herkend wordt als een populaire Pakistaanse zanger. Landgenoten help je, maar daar ga je niet te ver in, ook al ben je een rijke zakenman. Het is tenslotte New York. Origineel kijkje op de zelfkant, vergelijkbaar met het recentere en sterkere Chop shop.

*** :

When we were kings (Gast, 1996). Docu over Muhammad Ali en diens titelgevecht tegen George Foreman in Zaire, waar een in tijgerpakjes rondparaderende Mobutu de scepter zwaait. Film probeert dit gevecht te zetten in de context van ‘the finest black hour’, waar zwart talent zijn krachten bundelt en activisme effect sorteert. Dat betekent wel dat je door wat James Brown heenmoet helaas, maar het was leuk eens kennis te maken met Ali. Ik kende alleen die opschepperige kant van hem en wist niet dat hij inderdaad geestig en charismatisch is. Er wordt geduldig naar het gevecht toegeleefd. Met commentaar door Spike Lee en Norman Mailer. Beter dan menige boksfilm.

Mio fratello è figlio unico (Luchetti, 2007). Van de scenarioschrijvers van het fraaie La meglio gioventu. Twee broers in post-Mussolini Italië. De een fascist, de ander socialist, maar beiden vallen voor hetzelfde meisje. Luchtige film die politieke idealen als jeugdige onbezonnenheid neerzet, die niets voorspellen over de karakterontwikkeling van de mens. De fascist leert beter weten, de socialist gaat het verkeerde pad op. En dat alles zo luchtig gebracht, dat sommige critici er gebrek aan diepgang in zagen. Ik vond het precies goed.

**** :

L’innocente (Visconti, 1976). Ik hou daar wel van, filmmakers die tegen alle tijdsgeesten in degelijke literatuurverfilmingen maken. Het was pas nadat ik de inhoudelijke en filmische gelijkenissen ontdekte met Scorsese’s The age of innocence dat ik ook de overeenkomst in de titel zag. Deze film handelt over een aristocraat die openlijk zijn vrouw te schande maakt door een relatie te hebben met een andere vrouw. Terwijl hij zijn vrouw om geduld vraagt, trekt vrouwlief haar eigen plan en komt van de koude kermis zwanger thuis. Je weet vanaf het begin dat de hoofdpersoon spectaculair ten gronde gaat en Viconti voert dat kunstje in zijn laatste film perfect uit. Kan niet zeggen dat ik dit nou zoveel minder vond dan Il gattopardo.

The blue kite (Zhuangzhuang, 1993). Film die met laboratorisch geduld laat zien hoe een hele familie (lees: een hele generatie) geruïneerd wordt door een paar leuke revolutionaire ideetjes van Mao. Rechtlijnig maar effectief. En de scene waarin moeders pan met net gebakken dumplings in beslag wordt genomen door een opgewonden partijtiener (‘zoveel meel kan alleen maar van de zwarte markt komen’) is er eentje voor mijn moeder. Die zou het er volgend jaar nog over hebben.

ik moet nog altijd wat bijspijkeren qua Visconti (score nu 0 geloof ik) misschien aan 't end van het jaar. hehe long term film nerding.

Alleen stuur je wel je dochter de kamer uit als het lijk van opa wordt gewassen. Oeps, spoiler...

da's juist heel Zweeds. ofzo.

Auf der Anderen Seite ga ik niet eens kijken.

en Martijn, The Sting is inderdaad ook met het duo Redford & Newman (na eerst dus Butch & the Kid) ik zou duidelijk voor The Sting kiezen, maar dat had ik al gezegd.

The Girl From Monday
Barslechte Hartley-film. Zowel qua looks als inhoud voelt het als een film die CKV-middelbare school klasje in een weekend kan maken. De gruwelijk lelijke/chaotische digitale cameravoering doet denken aan The Book of Life, dus Wong Kar-Wai, maar dan mislukt. Schijnt ook nog een ode aan Godard te zijn, met verspringende frames en een sci-fi die misschien Alphaville probeert te zijn. Bill Sage speelt een "rebel", de toekomsteconomie draait om berekenende seks die je marktwaarde vergroot, er spoelt een buitenaards wezen aan in de vorm van een graatmager model en alles loopt in 't honderd, tot de voorspelbare twist, die iets over Sage onthult.

The Dark Knight
Is ie nou echt zoveel beter dan Batman Begins? Superheldenfilms zijn sowieso niks voor mij. Batman lost al jaren de crimes op, maar niemand herkent de man aan zijn mond? Of is 't 'n publiek geheim dat 't Wayne is en houdt iedereen maar zijn mond? Het hielp ook niet dat mijn zusje naast me als 'n groupie zat te giechelen om elke "grap" van de Joker, natuurlijk. (Ze had 'm al 2 keer in de bios gezien) Ledger doet 't inderdaad niet slecht, maar ik had eigenlijk veel meer screentime verwacht. Ik vond 't alleen maar jammer en verwarren dat dan nog een 2e schurk wordt gecreëerd (Two-face) Als die Joker zo fantastisch is had 't ook maar een 1 op 1 gevecht moeten wezen.

Lust, Caution
Benieuwd of iemand deze vergelijking al had gemaakt.. Hij ligt voor de hand. Lust, Caution is Ang Lee's Zwartboek! Dus. "Schandalige" seks tussen een goeie (een Chinese spionne) en de slechterik (een heuler met de vijand) Was wel een nuttig geschiedenislesje, Japan dat China (gedeeltelijk) verovert. Het lijkt bijna onrealistisch, gezien vanuit 't nu. Goed, de onervaren spionne moet de man verleiden en dat leidt tot heel veel seks. Liefst hardhandig. De twist die dan komt is voorspelbaar, maar het zwakke aan de film is dat ik helemaal geen hints had opgepikt. Ik dacht dat de arme spionne gewoon ongelukkig was omdat ze in feite misbruikt wordt.. Maar nee..
Needless to say, dit is wel beter dan Zwartboek, wat echt duister, zonder jolige grollen.

Before the Devil Knows You're Dead
Had 'm als sympathisant van Lumet geniaal gevonden, maar ik zou 'm toch als (niet meer dan) degelijk willen omschrijven. Begint als een bizar overvaldrama, alles gaat mis (natuurlijk) en Ethan Hawke zit verkleedt als Beastie Boy in de vluchtauto te wachten. Dan begint de film heen en weer te reizen tussen personages en gebeurtenissen voor/na en tijdens de bankoverval, wat een prisma aan verhaallijntjes oplevert. We komen er al snel achter maar het is toch bijna een spoiler, de diepgang in de film bestaat eruit dat 2 broers (naast Hawke, Philip Seymour Hoffman) de juwelierszaak van hun eigen ouders (laten) overvallen! Mysterieus, fascinerend en tegelijkertijd irritant is de koket met de ogen knipperende Marisa Tomei, die het eerste half uur alleen maar naakt wordt opgevoerd. Zij is de vrouw van Hoffman, die ze verwijt haar niet meer aantrekkelijk te vinden. (Hard to believe) Haar rol lijkt belangrijk te worden, ze is ook wel de spil in een conflict, maar echt hard "hit" het niet. Albert Finney die op Joop Braakhekke lijkt, is ondertussen de oude vader die voor eigen rechter gaat spelen. Topcast dus, maar echt geen topfilm.

Tomei gaat in die film echt nat als serieuze actrice. En ik vind Zwartboek twee keer zo goed als Lust, Caution. En dat zegt vooral iets over die laatste film. The girl from Monday, ik kende het bestaan van die film niet eens. Op tijd opgehouden met kijken denk ik...:)

nog 1 Hartley te gaan hier. Gelukkig maar dat ie inmiddels operas maakt.. jee.

Tomei gaat in die film echt nat als serieuze actrice
euh.. die uitdrukking ken ik niet (als je 'm niet net verzonnen heb) is dat nou goed of slecht? ;) Ze zat ook al in Factotum, niet dat ik me ze daaruit herinner (wel uit My Cousin Vinny natuurlijk)

nat gaan is zoiets als grotesk op je bek gaan. In my cousin vinnie is ze juist heel leuk. Maar nee, we moeten weer serieuze ambities hebben. Over drie jaar op de planken in een shakespeare. Wedden?
--O.

gheh. eensch.