Filmforum

oh ja! (had ik niet aan gedacht) helemaal aan 't eind van Sword of Doom zit nóg een vergelijkbare scene in een smalle gang van een of ander louche establishment waar de psychopaat dan zijdelangs doorheen schrijdt en links en rechts koppen afhakt (nou ja.. zo ongeveer dan) :)

We verdiepten ons in Win Wenders.

Im Lauf der Zeit is een vermakelijke, meanderende road movie die, door het filosofische karakter van de relatie tussen de twee hoofdpersonen, me hier en daar wat te academisch was. Der Amerikanischer Freund is de vreemdste van het stel omdat Wenders hierin het verst gaat met zijn genre-bending. Een arthouse thriller die stilstaat, totdat er toch wat doden vallen, allemaal uitstekend bij elkaar gehouden door de aanwezigheid van Dennis Hopper, geknipt voor dit soort rollen. Alice in den Städten beviel me van Wenders’ jaren 70 films het meest. Een heerlijk los opgezette road movie met een gedesillusioneerde man en een klein meisje en understated filmmagie. Dan was er nog Der himmel über Berlin. Ik zag het al eens toen ik precies de helft zo oud was als nu en was een hoop kwijt. Oh oh oh, wat een pretenties vliegen er om je oren, zeker als je eerst die serie uit de 70er jaren hebt gezien. Er wordt amper een normale zin uitgesproken (het is allemaal prozaïsche poëzie), de cinematografie is dik aangezet en ja hoor, we gingen er helemaal in op. Zo’n film die je het gevoel geeft dat het over het hele leven gaat, het sentiment niet schuwt en een ongelooflijke troost over de kijker uitstort. Wie waagt die wint, en Wenders heeft hier zijn nek verschrikkelijk uitgestoken.

De Britse cinema doet het nog, kan ik melden. Ik zag The arbor, een film vanuit het perspectief van een dochter van Andrea Dunbar, een toneelschrijfster die de onderkant van de samenleving beschreef. Experimenteel alsof het een lieve lust is. De stemmen komen van de echte mensen die op het scherm worden nagespeeld door acteurs. Er zitten stukjes uit haar toneelstukken in die op het veldje voor het armetierige rijtjeshuis wordt opgevoerd veldje, echte footage, allemaal samengebald tot een aangrijpend eindproduct. Skeletons is een komedie die ik nog een best kan omschrijven als een kruising tussen Withnail and I en Brazil. En precies waar ik van hou, een komedie waar gaandeweg steeds minder te lachen valt. Want Skeletons is een troostrijke film over eenzaamheid, die begint als een doldwaze fantasy over twee mannen die voor hun werk skeletten uit de kast halen (figuurlijk dan) en gaandeweg steeds meer prijsgeven over hun eigen zielsbestaan. Net als The arbor heel origineel.

Nog meer ongelukkige mensen

Qua La humanité ben ik het helemaal eens met Ludo, die hier eerder over berichtte. Dit is Dumonts beste. Hij neemt de tijd en het verveelt geen moment. Driehoeks-‘relatie’ met een fantastische sul in de hoofdrol. Er is een meisje verkracht en vermoord, en voor de kijker is de supersul (werkzaam bij de politie) de hoofdverdachte. De eerste scenes zijn vakwerk, want louter suggestie en geen zekerheid verschaffend, waardoor je als kijker nooit weet waar je precies aan toe bent. Stylistisch is het Dardennes, maar inhoudelijk is het Koreaans. Zoals ook al opgemerkt door Ludo. Over Ape berichtte Vido al op zijn website. Vijf sterren in de VK. Dat gaat me wat ver maar de eerste helft is ongelofelijk sterk. Paniekerige man (vergelijkbaar met de hoofdpersoon in het prachtige Keane) die je meteen de film in trekt, en een paar zeer indringende scenes als blijkt wat er allemaal aan de hand is. Kort en puntig, en dat de hoofdpersoon in het echte leven een komiek is, is een complete verrassing. De hoofdpersoon in Kinatay heeft het ook niet makkelijk. Zo ben je kersvers getrouwd en begin je je baan bij de politie. zo ga je met een vriend mee met een ‘klusje’ dat veel luguberder blijkt te zijn dan gedacht. Fantastisch opgezet, als enorme arthouse. Eerst wat los geschoten scenes over het dagelijks leven, sloom tempo, daarna de plotsklapse ellende. Zodat The deerhunter in herinnering wordt geroepen. Het tweede deel is hard, gruwelijk, maar nergens krijg je het gevoel van effectbejag.

De beste documentaire die ik zag was Inside job, over het ontstaan van de financiële crisis. Ik heb de kranten redelijk goed bijgehouden, maar zo’n documentaire leert je altijd dat het nog vele malen erger was dan je al dacht. Vlot en inzichtelijk verteld. Het meest onhutsende zijn de interviews met de mensen die tijdens het ontstaan van de crisis aan de verkeerde kant van de streep stonden, de medeverantwoordelijken. We kijken de arrogantie recht in zijn gezicht, en het gezicht geeft amper een krimp.

Waren er nog tegenvallers? Een tikje tegenvallend was J'ai tue ma mere, het alleraardigste debuut van Dolan dat het echter niet haalde tot het mijns inziens vele malen betere Les amours imaginaires. Ik zag Io Don Giovanni nadat ik de Mozart-Da ponte trilogie voltooid had. Deze film gaat over het leven van librettist Da ponte. Mozart komt er ook in voor. Het ziet er naar uit dat je geen film meer kunt maken met Mozart erin zonder dat Amadeus dichtbij is. Dus is Mozart hier ook een laagdremepilge grappenmaker met een gek pruikje. Doodzonde, hele film om zeep. Regisseur is Carlos Saura, van het fantastische Crias Cuervos.

Wenders, Wenders, Wenders! Straks eens rustig lezen. eerst even dit neerplempen

Robinson Crusoe On Mars
Nou ja. Dat dus he. Ik begin aan die oude sci-fi's te wennen, want deze was best goed voor een glimlach. Net als in het echte boek is de eerste, eenzame fase het leukst. En astronaut maakt een noodlanding op mars, zijn maat blijkt dood, en dus heeft hij alleen nog maar een Laika-aapje (die steeds van kleur veranderd, had ik 't gevoel maar volgens de aftiteling toch door 1 aapje gespeeld...) Hoe dan ook, onze astronaut, die trouwens wat op Mark Cavendish lijkt, moet al snel op zoek naar zuurstof. (Hij stikt bijna in zijn slaap!) Wat ie dan (tekenend voor de batshit onzin waar deze film in grossiert) in een soort turfstenen weet te vinden. (De fik erin, en er komt zuurstof uit, op Mars is alles omgekeerd waarschijnlijk...) Maar dan wordt het pas echt spannend, psychologisch gezien, de eenzaamheid slaat toe. En in een mooie Moon-achtige fase hallucineert de astronaut dat zijn dode crewgenoot weer leeft. Maar snel daarna komen space invaders van buiten, die een Harry Merry-achtige man tegenkomen, die door de astronaut prompt Friday wordt gedoopt. En ja hij behandelt hem net zo slecht, als de man eindelijk een geluidje maakt roept hij hem toe 'oh dus je kan 't wel, nou dan kun je ook Engels leren al moet ik 't eruit slaan'. Duidelijk over the top bedoelt, en best hilarisch. Toch zo leuk als het eerste half uurtje wordt het niet meer.

The White Sheik
Koddig vroeg werkje van Fellini, die net als Woody Alleen als 'gagschrijver' begon. (Wist ik helemaal niet). Niet dat er veel verbale grappen in deze film zitten, het is toch vooral fysiek en flauw met veel opengesperde ogen. Een man neemt zijn jonge bruidje ('proper en puur') mee naar Rome, ze hebben daar familie zitten die zelfs een audientie bij de paus hebben geregeld. Maar daar komen ze natuurlijk nooit aan. Het bruidje heeft namelijk hele andere plannen en gaat op zoek naar haar Witte Sheik, een man uit bouquet-reeksje en melodrama-feuilletons (uit de bios neem ik aan...) Ze belandt op een filmset (altijd goed he) waar de sheik haar razendsnel en op hilarische wijze inpalmt. (Niet zo moeilijk met het domme poppige ding) Alberto Sordi schmiert heerlijk, als een Mike Boddé-typetje, als de derderangs acteur die eindelijk ook eens indruk op iemand kan maken. De arme bruidegom in zijn hotelletje in Rome wordt ondertussen letterlijk gek in het ophouden van de schijn. (Al wil dat niet echt grappig worden) Wel leuk, en meer die latere Fellini-touch is een kort stukje als alles is misgelopen en de bruidegom bij wat hoertjes terechtkomt (eerder, instort). En daar treffen we Cabiria! Alvast een voorproefje van de veel betere film die nog zou komen. En een vuurspuwer-maatje van ahar doet ook nog zijn kunstje, ah Fellini, circus-melancholie.

Unfaithfully Yours
Zeer merkwaardige Preston Sturges-film, die zijn grootste kwaliteit (spervuur aan woordgrappen, dialooggrappen) veel te weinig inzet, ten faveure van orkestrale wraakfantasieën (ja echt!) en slapstick. Dat eerste is nog wel origineel en toepasselijk; een dirigent gaat zijn vrouw (met heel veel tegenzin en opgedrongen door een slechte zwager) verdenken van overspel. En terwijl de Engelsman een heel programma in New York dirigeert (allemaal heel pompeuze stukken, Wagner dus ook) begint hij te fantaseren wat hij kan doen om dit probleem op te lossen. Eerste (typische mannen-apenrots gedachte) dood haar. En hij weet wel een heel ingenieuze manier te verzinnen. Zijn fantasietjes erna zijn korter, en minder grappig (de film dreigt zelfs te gaan vervelen...) Maar dan is het concert om, moet het plan worden uitgevoerd en begint een pijnlijk ongrappige slapstick-fase. Die ein-de-loos duurt, en de Rex Harrison die de dirigent speelt heeft 0.0 talent voor komedie. Gelukkig redden de laatste 10 minuten de film nog een beetje, want dan pas (er zijn al dik anderhalf uur voorbij) komt Preston Sturges gelukkig nog 1x met lekkere smeuïge grappen. 'Wel eens van Russische roulette gehoord' 'Ja speelde ik altijd met mijn vader' 'Nee da's Russian bank! (komt ie) Russian Roulette's a very different amusement which I can only wish your father had played continuously before he had you!'
Al moest ik nog het hardst lachen om de capriolen met een heuse LP-recorder (een science-fictionig ding). De handleiding verwijst naar 'simple diagrams' (je kunt je voorstellen hoe die eruit zien) en aan de knoppen draaiende wordt de opgenomen stem vooral heel erg laaaaaaag. Laten we het een atypische Sturges noemen dus.

Sanjuro
Minor variatie van Kurosawa op Yojimbo en Seven Sumurai. Al zijn het hier in plaats van 7 9 identieke domme samoerai's (allemaal met datzelfde bekende half-kale-startje kapsel) en 1 toevallige passent/Yojimbo-roughneck (die dus niet kaal is, maar baardig, het andere samoerai-archetype, de gevaarlijke held zeg maar) die de 9 sukkeltjes te hulp schiet in een onnavolgbaar ingewikkelde clan-battle. Maar dit is geen hak-film, het is allemaal vrij mild en grappig bedoeld. Met goedgemanierde irritante dametjes die de samoerai als 'footstool' gebruiken enzo. Slechts het einde valt echt op, de ruwe samoerai heeft zijn werk gedaan (o.a. met een grappige camille-blaadjes list, hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is) en dan komt ie nog zijn nemesis tegen (Kurosawa was bijna de 1-op-1 slotbattle vergeten, dit is een nogal rommelige film) dus dan maar even in de laatste seconde, en plots spuit het bloed magisch-realistisch in 't rond. (Een mislukt speciaal effect?) Echt bizar, en de andere 9 samoerai's kijken ook even bewonderend en verbaasd, om daarna respectvol en exaxt tegelijk neer te knielen, het hoofd te buigen, terwijl hun zwaardjes ín de schede (een terugkerend thema, dit is best een pacifistische film) de lucht in steken. Een komisch beeld.

Skeletons & The Arbor gaat op de lijst. (The Arbor klinkt vaag/antropologisch, alsof het ook een audio-project zou kunnen zijn)

grotendeels eens met wat ik gezien heb van de rest geloof ik. Kinatay beetje onderschat misschien zelfs door mij. nare film zeg. :)

oh en:

hij noemt zichzelf ook Camillia Sanjuro, jammer dat dat niet de titel is

dat is het dus wel, althans in de originele Japanse versie. en terecht want die titel geeft aan dat de film niet echt serieus bedoeld is. Sanjuro alleen (de international titel) klinkt toch wat agressiever.

The Arbor is voor mij de grootste verrassing van dit jaar tot nu toe. Zie ook Subbacultcha Magazine – May issue. En eens met J'ai Tue Ma Mere. Als debuut veelbelovend, maar mij teveel primal scream. Trivia: Xavier Dolan (in de credits voluit Xavier Dolan-Tadros) is als acteur een van de eerste slachtoffers in de Franse horrorfilm Martyrs.

Les Enfants Du Paradis
Ver voor de pantomime-speler Baptiste aan een soort Moonwalk begint dacht ik al: dit was Michael Jackson's favoriete film. Fragiele artiesten levend als grote kinderen in een zelfgecreëerde droomwereld van theater. Zoiets. Volgens mij hoef ik alleen nog maar Franse cinema te kijken, Cléo, Le Million en nu dit. Het is allemaal even heerlijk. Les Enfants Du Paradis is een van de grootst opgezette Franse films ooit, en dat in de oorlogsjaren. Regisseur Carné liet gigantische sets bouwen om zijn Dickensiaanse wereld op te roepen. En ja het was al het geld waard, dit is een barok meesterwerk, dat om te beginnen rustig een uurtje uittrekt om de hele boel eens goed neer te zetten. Een stoet aan aandoenlijke personages, hosselaars en artiesten op de boulevard des levens. Grote acteurs met grote dromen, kleine krabbelaars met kleine wensen. Na een uur begint dit epos pas écht, als de pantomime-speler door een café-ruit vliegt. Een beetje geweld was kennelijk nodig om de kijker helemaal het verhaal in te trekken. En een vleugje erotiek in een kantlijntje, met een mollige blonde hospita. Waar te beginnen om dit verhaal van onmogelijke liefdes te schetsen? Je zou eigenlijk een schema moeten tekenen. De pantomime-speler is verliefd op een bloemenmeisje Garance, die aan 't begin van de film nog als een kinky kermis-attractie werkt. En hij is niet de enige! Mooi detail is dat ze helemaal niet zo knap is, maar door de eindeloze bewondering van al die mannen gaat ze als het ware langzaam stralen. (Op een gegeven moment letterlijk, behangen met diamanten...) Iemand op IMDb merkte op dat de film onrealistisch is, omdat er minstens drie vrouwen in zaten die veel mooier zijn dan haar. Precies het punt gemist! De zielsliefdes hier gaan dieper dan uiterlijk, ver daar voorbij zelfs. Later gaat Garance ook bij het kluchtige theater, waar we tevens een pocherige Shakespeare-bewonderaar treffen, die ook al een oogje op haar heeft. Hij schittert in het tweede époque, als hij op de postmodernisch egotrippende toneeltoer gaat. De wankele, depressieve Baptiste heeft over aandacht ondertussen eigenlijk niet te klagen, want er is ook nog (ik zei het toch, schema's...) de K3-lievige dochter van de gierige theaterbaas, die haar hart aan hem heeft verpandt. En ook dat is weer een liefde van één kant. Les Enfants Du Paradis is zo een film vol van tragische obsessies. En als na uren film dan eindelijk twee personages elkaar gevonden hebben laat de gewiekste Carné dat doodleuk buiten beeld! Totdat een Belmondo's Le Voleur-achtig besnord crimineeltje (en mislukt toneelschrijver!) letterlijk een gordijntje opentrekt. Uit wraak, dat spreekt vanzelf. Dit is de laatste zet op weg naar een fenomenaal Orfeu Negro-achtig desolaat einde. Zoveel treurigheid ten midden van het carnaval, het is me wat.

The Blob
Met zo'n titel kun je geen wonderen verwachtingen natuurlijk. Of juist wel, space miracles! The Blob is een slijmerige substantie, die mensen eet en daardoor groeit en groeit, tot ie een heel dinner-restaurantje bedekt. Maar 'het' begint nog bescheiden bij de arm van een oud baasje, typisch genoeg is het monster dan juist het engst, als een soort gruwelijke rottingsziekte. De oude man wordt door Steven McQueen (in zijn eerste hoofdrol, en nog met de extra 'n') en diens Hanna Bervoets-achtige-dinnetje aangetroffen tijdens een carfuck-uitje. Nou ja! Zoiets dan, want in de geinige opening kust de creepy McQueen (mager uitgestreken gezicht had hij toen hij jong was, terwijl ie tegelijkertijd ook iets vreemds ouds heeft) zijn tegenstribbelende meisje stevig. In de loop van de film leggen ze 't wel bij hoor. Maar goed, de oude man dus, naar de dokter, en ook de dokter gaat eraan. McQueen trommelt wat vrienden op, en vanaf dat moment begint de film uit elkaar te vallen, er was kennelijk geen budget voor actiescènes, dus de film concentreert zich op opvallend ongeïnspireerd geschreven saaie randgebeurtenissen met bovenal personages die elkaar gaan vertellen wat er al eerder is gebeurd. (En wat zou kunnen gebeuren!)

The Killer
Stomme generieke titel eigenlijk, zomaar wat betere: -Favors of Compassion, -Every Shot Takes A Life, -Bullet Blind. Was ook verrast toen ik achteraf las dat John Woon deze film vóór Hard Boiled maakte. Deze lijkt veel gefocuster, alsof hij zijn stijl nu helemaal onder de knie had. Misschien liet hij zich in Hard Boiled iets teveel afleiden door leipe humor (al is die ook hier wel weer aanwezig hoor, met als leukste voorbeeld een agent die moet grijnzen als een crimineel). The Killer is nog wat harder, zeker het eerste uur is het weer genieten; een hoge pief wordt doodgeschoten tijdens een roeibootjesfestival, en u kunt raden dat dat weer fenomenaal in beeld wordt gebracht, met veel slowmotion. De McGuffin van de plot is het schuldgevoel van huurmoordenaar Chow Yun Fat (die bekende Woo-held) die het netvlies (oid) van een dame bij het neerschieten van een Triade-gangster per ongeluk 'mee heeft genomen'. Hij probeert de nu nagenoeg blinde vrouw (die klaarblijkelijk wel zonder hond of stok over straat kan en door haar huis kan rommelen, heeel vreemd) te helpen, door wat extra klusjes te doen. Vanzelfsprekend wordt hij (ondanks Beastie Boys Sabotage-vermommingen!) van alle kanten tegengewerkt, door zowel cops als gangsters. Gelukkig zijn er tussen alle kogelregens nog wat momentjes van vriendschap (tussen Fat en een eervolle Triade-figuur) én ook met een agent botert het na een tijdje wel, dat moet wel want ze proberen het blinde meisje in de waan te laten dat ze vrienden zijn (terwijl ze elkaar onder schot houden). In het eerste half uur zit trouwens ook al een geniale stand-off in de operatiekamer van een ziekenhuis. Lekker filmpje dus wel, al zeg ik (zoals altijd) na een uurtje of wat begin ik me toch te generen voor al dat "lawaai", als de machinegeweren tevoorschijn komen haak ik af, zeg maar.

nou ja schuldgevoel kan geen McGuffin zijn denk ik, hij heeft geld nodig voor de operatie, en je zou kunnen beweren dat het bordkartonnen personage van dat nagenoeg blinde meisje in zijn geheel de McGuffin is. (want totaal onuitgewerkt ongeinspireerd, objectig)
niet dat zulke details belangrijk zijn in Hongkong-knalfilms

Voor degenen die MUBI.com nog niet kennen, je kunt daar redeljk goedkoop (3 euro 59) toffe films zien met een goede kwaliteit. Ook zijn er een aantal films gratis, waaronder deze superieure film uit Zuid-Korea (The housemaid).

http://mubi.com/films/2039/watch

Je moet je waarschijnlijk wel effe registreren.

Yi Yi
Heerlijke film, die net niet teveel hooi op de vork neemt. Maar dan ook nét niet, als ik spijkers op laag water moet gaan zoeken zeg ik; jemig, dit is wel 3 uur lange afvinking van een lijstje 'Grote gebeurtenissen' in een mensenleven. Van zwangerschap tot zelfmoordpoging. Op een vage manier voelt dat soms aan als makkelijk scoren (onterecht verwijt!) en het lukt me ook niet om het helemaal goed te formuleren, iets met ellenlang durende epi als La Meglo Giuvento of whatever... Maar goed, vergeet dat. Elk hoogtepunt en dieptepunt komt dus langs in een tijdbestek van een jaartje, bij een (extended) familie in Taiwan. Regisseur Edward Yang brengt het allemaal stijlvol/smaakvol en ingehouden, op een overbodige moord (!) in een zijlijntje na dan. Wat naast de zeer fraaie beelden (veel gespiegel!) helpt is dat hij maar zeer spaarzaam muziek in zet. (Een mooi Lost in Translation-momentje in een trein in Japan bijvoorbeeld) De pater familias moet daar naartoe voor onderhandelingen over zijn software-bedrijf, op bezoek bij zijn schitterende Kader Abdolah-overdreven formulerende Japanse collega; een wat oudere man, maar jong van geest en esprit, vol wijsheden over muziek bijvoorbeeld (hij speelt piano) én hij heeft ook nog een kaartentruc paraat (met een bijna magisch-realistische twist). Ja, op dat moment wist ik dat de film geweldig vond natuurlijk! Maar serieuzer, het is eigenlijk al mooi vanaf de weelderige bruiloft in het intro (die wat mij betreft uren had mogen duren). Een hysterische hype-man jut het publiek op, de bruid is hoogzwanger (roddels!) en oma... Die is ongelukkig. (Een voorgevoel, voor wat komt waarschijnlijk) Hele goede rollen zijn er voor de twee wat eenzame kinderen van de zakenman (zijn vrouw verdwijnt al snel naar een boeddhistisch kuuroord). Tienerdochter ontdekt de liefde (met hulp van een opstandig buurmeisje) en nog mooier, een (belachelijk goed teken!) Squid and The Whale-achtig mannetje, pienter en speels, die aan een onbedoeld filosofische kunstprojectje begint.

The Hit
Heel wat makkelijker te duiden film. Kan hier zelfs de scène aangeven vanaf waar het toch goed gaat worden. Een man verraadt (verrat?) in het intro zijn criminele maten, waarna hij via witness projection (en een tijdssprong) in Spanje gaat wonen, waar het wachten is op de wraak die gaat komen. Terence Stamp acteert in 't begin wisselvallig, ongeconcentreerd zelfs. Maar als hij dan in de auto zit bij huurmoordenaar John Hurt (die enorme Nick Cave-vibes uitstraalt) en Tim Roth (in zijn debuut) zie je hem (Stamp dus) als het ware in zijn personage 'zakken'. Serieus. Hij zet zijn ontvoerders op het verkeerde been (hij weet waarvoor ze komen) en hij neemt de touwtjes in handen. Tot ongenoegen van een tandenknarsende Hurt en tot bewondering van de piepjonge Roth die op zijn eerste klusje is. Het half uur van de film dat daarna komt is uitstekend, karrend door het Spaanse landschap, heeft het allemaal iets van die laatste Jarmusch. Zo belanden de mannen bij een Ozzie gangster die een dure villa heeft 'geleend' en op videotape Australian rules football zit te kijken. De Australiër heeft ook nog een rondborstig vriendinnetje (ideaal voor op de fraaie getekende filmposter, alle femme fatale-alarmbellen gaan af). Iets te hard eigenlijk, want zij luidt qua plot eigenlijk alleen maar clichés in. Gelukkig heeft om Terence Stamp, als gezegd, zijn rol dan dus inmiddels in de verf staan, en als een soort spiritueel verlichte Zen-meester gaat hij op weg naar zijn executie. En dan kom het einde (ook voor hem) toch plots, en schrijnend. Een pijnlijk mooie scène, maar Frears wilde het helaas niet bij een cynisch einde houden, want dan komt dus de femme fatale in actie. (En mag Fernando Rey, die de hele film als soort uitgebreide eerbetoon-cameo als Spaanse agent achter de criminelen aan hobbelt, eindelijk ook nog wat zeggen)

Trouble In Paradise
Laatste in mijn Criterion-serie, stuk of 50-60 gezien denk ik. Tijd voor wat anders. Misschien jaren '30-films... Deze Lubitsch uit begin thirtiès is in elk geval genieten (heck, zijn beste!) en fijne pre-code onzin, vol semi-gewaagde opmerkingen en glibberige crookerie. Terugdenkende aan Unfaithfully Yours van Sturges laatst is het grappig te lezen dat de hoofdrol hier ook door een Engelsman wordt vertolkt (Herbert Marshall) en hij doet het wél fantastisch. Speelt iedereen van het scherm als meesteroplichter, precies de juiste intonaties, juiste blikken, the works. Daarmee nadert Trouble In Paradise het niveau van bijvoorbeeld My Man Godfrey, maar die film wint het op bijrollen, die daar allemaal hilarisch zijn; hier zijn ze het meestal flauw van het type grommende John Goodman-butler. Herbert Marshall ontmoet in Venetië zijn evenbeeld Miriam Hopkins (ze foppen elkaar én de kijker heel even) waarna ze via-via (inclusief Radio Days-ouderwets nieuwsbulletin met gezongen advertenties!) in Parijs belanden, waar ze aan 't werk gaan, eh, aan een rijke dame. Kay Francis speelt deze 'straight' rol heel goed, windt zij nou de meesteroplichter om de vingers, of hij haar? In beide gevallen is miss Hopkins er in elk geval níet blij mee, en dat laat ze weten ook. Nog een dialoogje dan maar, uit 2 bijrollen nog wel, die beide om de hand van de parfumerie-heiress strijden. Nice day, Major!/Eh-hmm. /You're looking fine, Major/ Now see here my good man, I've had just about enough of your insulting remarks.

Brødre
One word review... Submarino. Dit is vergelijkbare melodramatische Deense quatsch, en dat terwijl FilmComment nog een uitgebreid en enorm positief artikel over Susanne Bier plaatste. Misschien dat ze later beter is geworden, want Things We Lost In The Fire (met Benicio Del Toro) behandelt eigenlijk dezelfde thematiek, maar dan subtieler. In Brodre vind ik zelfs de cinematografie lilluk (en ook Connie Nielsen kon me niet zo boeien). Zij speelt de moeder van een middle-class gezinnetje waarvan we pa in de intro zijn broer uit de bak zien halen. Het zwarte schaap. Grootvader (in die typische Deense traditie) is een nog grotere eikel, en heeft de oudere broer altijd voorgetrokken. Die gaat naar Afghanistan, en sterft. Althans daar lijkt het eop, en het Deense leger doet niet aan nauwkeurig onderzoek. De Taliban houden 'm maanden gevangen (waarom zou je denken, die ongelovige kun je toch meteen afknallen, of je gaat op zoek naar losgeld) terwijl Connie ondertussen met het zwarte schaap aanpapt. Niet verrassend, en ook niet echt mooi geleidelijk, het ene moment zijn de dochtertjes nog bang voor de man en het volgende moment verkiezen ze hem boven hun eigenlijke vader. De Afghaanse verhaallijn wordt ondertussen erger en erger en zadelt de man met een gigantisch overdreven dilemma op. Vervolgens kan hij wel naar huis, waar de film (toegegeven) eindelijk wel wat krijgt. De beste scene volgt na een post-traumatische woedeuitbarsting van de Afghanistan-ganger, waarna hij tevergeeft in de achtertuin vrede met zijn dochtertjes probeert te sluiten. (Waarvan vooral de oudste hartverscheurend goed acteert). Maar elke keer als de film wat subtiele emotie weet op te roepen begint er wel weer iemand met een pistool te zwaaien ofzo, tja.

Yi Yi, eindelijk.....;-)

173 minuten, het is een drempel. (maar de moeite van het nemen waard, obviously) A Brighter Summer Day van Yang.. is die niet nóg langer... (even opgezocht, 237 minuten... jee)

Ja, ook fantastisch. Maar probeer daar maar eens een HD download van te vinden :)

The Hit
Owh ja, heerlijke film. Zag hem als puistenkop in de jaren tachtig op de VPRO en was toen al helemaal ontdaan door die scène met Terence Stamp. Hadden ze het inderdaad maar beter bij kunnen laten. Ik zat alleen te denken... had Tim Roth toen al niet die nare Nico B.-skinhead neergezet in 'Made in Britain'? Was volgens mij een beetje zo'n After School Special / Made for TV film, maar toch.

Ook gezien op de VPRO trouwens en laatst nog op DVD gezien. Beetje gedateerd, maar viel niet tegen. Als veertienjarige heb je stiekem bewondering voor de rare kaalkop die alle volwassenen uitdaagt en nu, als vieze oude man van boven de dertig, denk je alleen maar: 'Maak je leven toch niet kapot met die malle swastika op je harses.'

The Kids Are All Right
Shut the front door! Lekker filmpje, misschien omdat er ook een dochter naar college wordt gestuurd voelde het een beetje als een zusje van Solitary Man. (Ook daar genoeg huwelijksproblemen!) Met Solitary Man is het als eh, solitary man misschien wat makkelijker identificeren en misschien gaat die ook net even wat dieper. Want The Kids Are All Right schuurt eigenlijk nergens, een beetje als Six Feet Under ofzo, een dun laagje gewaagdheid, en daarachter eigenlijk een vrij gewone Hollywood-film. Alleen al dat wat het plot voorstuwt bijvoorbeeld, het is letterlijk het eerste wat je op een scenariocursusje zou verzinnen als je begint met de pitch "de kinderen van een lesbisch stel ontmoeten hun biologische vader". Beng, die papt met een van de moeders aan, natuurlijk! Echt tenenkrommend, wat mij betreft, maar het laatste kwartier vergoedt veel. Dan durft de film eindelijk gewoon hard te zijn. Voor Mark Ruffalo bijvoorbeeld (die in zijn cruciale slotscene weer 'ns op de Marlon Brando-toer gaat). Ik ben fan van de man, maar zelfs ik moest er nu om lachen. Zijn eerste half uur is wel geniaal, als Neil Diamond-achtige nepstoere motormuis, met zijn eigen hippe restaurantje. (Tame Impala op de soundtrack erbij helpt ook, cruisin' music) Soundtrack is sowieso goed, David Bowie en Deerhoof zijn typisch artiesten die ik precies 2 nummers trek, en Uh Uh Her viel me op als een soort hippe Kate Bush. Dat terzijde. Ruffalo maakt dus kennis met de kindertjes (2 schatjes, werkelijk) en de moeders, waar hem en de kijker natuurlijk toch vooral Julianne Moore opvalt. (De andere dame, Bening, heeft de broek aan Hilary Clinton-stijl) Maar nu ga ik ook al flauwe grappen maken, en dat is iets wat de film ook teveel doet, elke van de lesbische stel scenes lijkt toch te eindigen met een seksgrap, cliché, cliché. Op hetzelfde terrein is de oversekste rol van het vriendinnetje van de dochter van het huis hilarischer. Why don't you guys just do it and get it over with!

Barking Dogs Never Bite
Ik blijf worstelen met die Koreaanse namen, anders zou ik bij de hypothetische vraag wie is je favoriete regisseur aan hmm.. en bij mijn favoriete actrice aan ehh denken. Joon-ho Bong dus. En Bae Doona. Allebei geweldig, en Bong blijkt ook al in zijn debuut een genie. Hands down. Als je ooit keihard wil lachen om een hondje dat van een giga flat gebouw dreig te worden geflikkerd, dit is je kans. Eerste uur is pikzwarte komedie van de bovenste plank. Die Koreanen zijn zoals bekend keihard. Niet alleen voor elkaar (eindeloze plagerijen en meer dan dat) maar zo leren we dus hier, ook voor kleine hondjes! In de soep met die krengen. Daders zijn een zielige hopeloze universiteitsprofessor (met een bazige vriendin: en nu ga je die walnoten kraken!) en een conciërge... En de redster in nood? Bae Doona natuurlijk: <3. Met een beetje hulp van haar vadsige vriendin, die haar de hele tijd afsnauwt, maar als Bae in de trein (ach melancholie der treinen) in slaap is gevallen streelt ze zachtjes heur haar. Tijdens het tweede uur wordt Bong zelf zo enthousiast dat hij een beetje teveel op de gulle lach gaat spelen, denk aan As Good As It Gets. Maar ik was allang om, en er blijven quirky ideeën langskomen. Het redden der zongedroogde radijs bijvoorbeeld. Of de weg naar de winkel opmeten met een wc-rol. (Tenten-stijl!) En ook veel subtieler, in een van de laatste scènes als een achtervolging wordt over gedaan, last Bong even een trimclubje in witte karate-tenues in. Voor het visuele weet je, om de scène af te maken. Die kleine dingen maken 'm goed. Ook al te merken in zijn kalme en vastberaden intro, waarna hij pas na 10 minuten eens met de intiteling aan komt zetten. Niet dat dat nou zo'n truc is of zo, maar gewoon een teken van zelfvertrouwen. Klasbak. De dag erna merkte ik dat je toch heel anders naar die "huisdier vermist" postertjes kijkt. :)

Splendor in the Grass
Lijkt lang zo'n typisch, zelfs een beetje clichématig southern epos, rijke families die ontsporen, dominante pa, denk aan Cat on a Hot Tin Roof en Written on the Wind, net als in die laatste film is er rijke oliebaron en een Paris Hilton-achtige society chick met een voorliefde voor drank. Maar dat zijn bijfiguren want langzaam begint te dagen dat dit op de eerste plaats een verrassend Freudiaanse film is, met heel veel suggestieve scenes; het begint al met gekreun in een auto, waar Warren Beatty zijn vriendinnetje (Hollywood's favoriete lolita Natalie Wood) tot seks poogt te bewegen, maar zij is 'a nice girl', en die wachten tot het huwelijk is gesloten. Dit frustreert beide echter op melodramatische wijze, sterker nog, Natalie Wood ontspoort totaal, tegen een achtergrond van bruisende watervallen en (de suggestie is heel duidelijk) zelfs in bad masturberen wil niet helpen... De plaatselijke dokter weet geen raad, haar ouders (met een goede rol van de te beschermende moeder) al helemaal niet. En dan ligt ze dus op de divan, bij een Freud, in een inrichting. Warren Beatty probeert ondertussen zijn vader (met ranzige snor en stem) te overtuigen dat hij níet in zijn voetsporen wil treden (een iets minder interesant conflict...). De beurskrach helpt 'm een handje. Maar het einde is Faulkneriaans hopeloos, en best groots, in een verder redelijke, niet briljant geacteerde film. (Voordat ik de suggestie meesterwerk wek)

stukje over Barking Dogs op de voorpagina gezet, met nog het riedeltje oh al die films van Bong zijn goed :)

Slumdog Millionaire
Fancy maar clichématige plaatjes … verder niet veel aan.

+1

moest veel meer Bollywoods swingen.

Liever die schaamteloze sentimentaliteit van echte Bollywood dan dit hippe gedoe imo. En misschien moet je er gewoon geen Bollywood bijhalen maar dan is het gewoon geen goede film. Te veel rare dingen, van de verhoormethoden op een Weekend Millionaire tot je telefoon in 't zicht in een niet afgesloten auto laten liggen.

The League of Gentlemen
Degelijke, maar ook wat weinig enerverende heist-film, die ondanks de aanwezigheid van 'the voice' (Roger "Colonel Blimp" Livesey) en Richard Attenborough maar niet echt wil spetteren. In het begin lijkt het nog wat, als een mysterieuze man een team verzamelt, door halve biljetjes van 50 pond in een pulpromannetje te verstoppen, het lijkt een wat schamel lokkertje, maar De Zeven zitten dan ook allemaal in de problemen. (Eentje wordt afgeperst omdat ie homoseksueel is, de vriendin van een ander klust bij als hoer...) Maar daarmee is het kinky-gehalte ook meteen op en volgen vrij lange en saaie voorbereidingen. Het mafste is dat de film in feite te vroeg piekt, de mannen hebben voor een bankoverval wapens nodig, die ze van een legerbasis gaan stelen. (Onder het mom van keuken-inspectie) Een scene die tegelijkertijd grappig en spannend is. De werkelijke heist valt daar bij in 't niet, met nogal veel ongeloofwaardigheden, en een hoop rookbommetjes, die het zicht en de spanning eh letterlijk belemmeren. Bovendien zie je al lang aankomen dat een uiteindelijk toch brave film als deze zulke misdaden niet ongestraft kan laten.

La Doppia Ora
Al tijdens het kijken van de film werd ik benieuwd naar het stukje dat Vido Liber hierover zou (kunnen) schrijven. Meer nog dan dat ik in de film zelf was geïnteresseerd! (Moet ie nu niet verder lezen!) Echt een in zijn straatje, een neo-noir puzzel met bovennatuurlijke trekjes (kortom; Lynch!). Ook een beetje een working class Femme Fatale, met in plaats van modellen doodgewone dames en baardige mannen die hun tijd besteden aan een wekelijks rondje speeddaten. Daar ontmoeten de 2 hoofdpersonages elkaar, zij kamermeisje (in haar eerste scène denk je toch aan die maffe Fransoos van laatst), hij boswachter met een voorliefde voor The Conversation-achtige audio-opnames. (Dominik Eulberg!) Maar zo toevallig is die speed-date ontmoeting natuurlijk niet. De eerste helft van dit dubbele uur (die overigens maar anderhalf uur duurt) is spannend (het begint al met een bizarre zelfmoord) en intrigerend, met goedgekozen postrock muziek (veel Godspeed en Silver Mt Zion's vliegende nonnen komen ook nog langs). Goed geluidsdesign ook, met knallen waar je je een hoedje van schrikt en Black Swan-achtige horror-elementjes; de dame van het verhaal draait door in een bad. Wacht eens.. Een bad. Dat is een hint, en weer een overeenkomst met Femme Fatale. Zodra die script-constructie duidelijk wordt, neemt mijn interesse snel af, en hoewel de tweede helft onnavolgbaar probéért te doen is de fascinatie weg.

No Way Out
Ironisch dat Sidney Poitier hier tijdens de intiteling pas een credit krijgt op de bijrollen-pagina... Hij speelt nota bene de hoofdrol (!), en de film gáát over racisme/achterstelling. Aan de andere kant was het ook zijn debuut, dus een house hold name was hij niet. (Maar waarom dan geen mooie introducing credit) Poitier speelt een jonge dokter (de eerste donkere arts in het ziekenhuis, iedereen kijkt hem achterdochtig aan) die als er 2 neergeschoten misdadigers binnenkomen constateert dat één van hen meer last heeft van een hersentumor dan van een schotwond (en vervolgens sterft). Dat vindt diens broer (Richard Widmark) zacht uitgedrukt niet zo leuk. En hij begon meteen al te roepen om een 'white doctor'. Je hebt hem vermoord! Zelfs de leiding gelooft Poitier niet. De rest van de film poogt Poitier een autopsie te regelen, zodat hij zijn gelijk kan bewijzen, maar daar heeft hij toestemming van de familie voor nodig. En dat zijn Tokkies. Dat wordt matten in de ghetto. In misschien wel de schokkendste scene gaan hele gangs elkaar als Picornie en co te lijf, in het felle licht van een flare vuurpijl. Richard Widmark (die zich kapot schaamde voor zijn rol) schmiert er ondertussen op los, ik wilde het al zijn minste rol gaan noemen, maar in de laatste 20 minuten gooit hij alle remmen los, en strompelt hij bloedend (ontsnapt uit het ziekenhuis natuurlijk) rond, op zoek naar wraak. En alhoewel dit een bloedserieuze film is, toch nog eindigen met een merkwaardig detail. In Poitier's eerste scene trekt hij zijn dokterskloffie aan, maar zijn gulp staat wagenwijd open. En hij vergeet 'm dicht te doen!

La France
Had net Salinger's fantastische Nine Stories uit, en daar paste deze film wel bij. Een van de meest merkwaardige oorlogsfilms die ooit heb gezien. Oorlogshandelingen totaal afwezig. Sterker nog, de soldaten lijken al tientallen jaren rond te dwalen, in een eindeloze poging om hun Eerste Wereldoorlog-trauma's te verwerken, of althans, een poging doen de gruwelen een plaats te geven door ze te verpakken in verhalen en liedjes. Niettemin krijg je die pijn er natuurlijk niet uit (en daardoor moest ik aan die post-war depressies van Salinger denken). Bij het door eindeloze blauw-groene mistige landschappen trekkende groepje voegt zich een vrouw (Sylvie Testud). In Jeanne D'Arq-vermomming. Lang lijkt het erop dat ze de hele film níet door de mand zal vallen, wat ik wel passend had gevonden bij de magisch-realistische sfeer. Te afgestompt om nog op te merken dat ze een vrouw is, zelfs als je haar wonden dept. Een ander voorbeeldje van de fraaie vervreemding van de film zit al in de eerste scène, als de vrouw vanuit een heuvel bij haar huis in de verte staart. Hopend dat ze het honderden kilometers verre front als in een wonder zou kunnen zien. Dan volgt er slecht nieuws en begint ze aan haar tocht. Het groepje soldaten neemt haar na aanvankelijke aarzeling (en een kapotgeschoten hand) op, alhoewel ze zoals ze zeggen nooit écht een van hen zal kunnen worden. Ze zingt of speelt ook nergens mee in de muzikale intermezzi. Want jawel, tot 4x toe komen de instrumenten (zelfs een piano!) uit het niets tevoorschijn en spelen de mannen een soort psychedelische sixties-folk, en waarom ook niet. En elke keer wordt (de variatie op hetzelfde liedje) mooier en treuriger. Bizarre en vrij geslaagde film, al vind ik het laatste kwartier wat te concreet; regisseur Bozon mist een mooie kans op een open einde, om te besluiten met wat mededelingen in tekst, een wat misplaatste seksscene (wellicht als teken van herwonnen levensvreugde) en het uitspreken van een naam, die we als kijker al geraden hadden.

Komt een vrouw bij de dokter
Tja, finaal de grond in geboord in de VPRO Gids … dan kon het toch nog bijna alleen maar meevallen … wel na vijf minuten alweer de eerste blote tieten binnen maar het duurt toch tot de ellende maximaal is voor het je nog een beetje aangrijpt maar dan moet je toch ook wel van steen zijn wil zulks je helemaal koud laten. Die handheld closeups heb ik 't ook wel mee gehad.

De term die bij mij opkwam was toch: kankerkitsch.

Tja, da's ook wel weer zo. :)

La Doppia Ora … Echt een in zijn straatje Op papier wel, maar in de praktijk viel het tegen, zoals ik teruglees op dinsdag 15 februari 2011: (…) Regisseur Giuseppe Capotondi mag vanwege de plot in de eerste helft van de film slechts mondjesmaat informatie vrijgeven over het vrouwelijke hoofdpersonage. Daardoor raakte ik snel uitgekeken op de gevolgen van haar kwakkelige geestestoestand en had ik geen behoefte me verder in haar verwarde percepties te verdiepen, geenszins van streek gebracht door goedkope schrikeffecten. Ongeduldige wachtte ik tot Sonia’s dubbelrol geopenbaard werd. Voormalige reclamemaker Capotondi compenseert de opzichtige vaagheid en het gebrek aan verrassingen met mooie plaatjes. Door zijn mooifilmerij wordt enkel tijd gerekt, met als gevolg dat alle potentiële spanning en betrokkenheid extra vermindert.

ah! jammer (maar niet geheel onbegrijpelijk, want ik vond 'm dus ook niet meer dan zozo)

Kansas City Confidential
Goed te vergelijken met The League of Gentleman, dat ik een paar dagen daarvoor had gezien, alleen dan gecondenseerder en Amerikaans en dús (?) harder. De bankoverval is hier (met nagenoeg dezelfde elementen) wél geloofwaardig. En ook het verzamelen der plegers is boeiender, geen halve bankbiljetjes in een roman, maar een viertal doormidden gescheurde koningen (uit een pak kaarten). Daarmee kan het stel typische magere, gamblin' en drinkin' film noir-mannen (Buscemi-stijl!) elkaar later herkennen (want ze worden door de baas tijdens de heist gemaskerd 'gehouden'). Maar één man weet uberhaupt nergens van, en wordt wel het voornaamste slachtoffer. Een arm bloemistje, wiens kar wordt nagebouwd. Deze man gaat prompt op wraak-missie, en blijkt al met al eigenlijk ook helemaal geen lieverdje. Prachtig op zijn plek dus. Als hij nadenkt lijkt hij trouwens wat op Theo Janssen. De actie ná de bankoverval (is 90% van de film) speelt zich af in Touch Of Evil-Mexico, waar zich een pienter script ontvouwt. Niet zo onnavolgbaar als in noir gebruikelijk, maar elke keer als de kijker denkt 'nee dit is ongeloofwaardig', komt er een twist die de boel weer in goed vaarwater leidt. Zo is die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Limbo
Een Sayles-film, dus je weet je krijgt. Dénk je, maar -hèhè!- gaandeweg Limbo probeert de regisseur eindelijk wat anders, en beweegt hij zich piepend en krakend weg van het mozaïekverhaaltje waarmee hij de film wel weer begint. Ditmaal gesitueerd in Alaska, dat volgens bepaalde project-ontwikkelaars gezien moet worden als 'one big theme park'. (Een geliefd thema van Sayles, urban planners met onmogelijke dromen, ook te zien in het zuidelijkere Sunshine State.) In Alaska treffen we een pak figuren, waaronder een flauw lesbisch stel (humor is niet Sayles' forte) maar gelukkig concentreert hij zich steeds meer op de drie karakters waar hij wél wat mee kan. Een country-zangeres met een carrière nog minder dan Bridges in Crazy Heart. (Grappig genoeg lijkt Kris Kristofferson hier in een bijrol op Bridges). De zangeres heeft een ongelukkige dochter, die door moeder staat na staat (én de territory of Puerto Rico) is afgesleept. Én de local anti-hero, een typische depri-Sayles man, een imperfecte kerel, met een strakke kop, krassen op de ziel en daardoor des te sympathieker. David Straithairn (bijvoorbeeld ook in Secaucus) zet 'm weer prima neer. Tussen de man en de zangeres ontstaat wat, maar in de pijnlijkste kippenvel-scène uit de film merkt moeder dat óok dochter een oogje op de man had. (Een young girl's crush voor een vader-figuur wellicht). De dochter mag de show stelen in de tweede fase van de film, waar de film (dit is Alaska ten slotte) Into The Wild belandt. Dat verwacht je dus écht niet bij Sayles. Het werkt ook niet perfect, maar dan nog was ik zo tevreden met iets anders dat de film niet veel fout meer bij me kon doen. Erg gelachen nog om het aftitelingsliedje; ik denk, iemand heeft een The Boss in aftitelings-mode gedaan met ijle vocalen en synths. Guess who it is...

The Candidate
Een film uit die gouden seventies-periode van Hollywood, dus de cinefiel kan zich laven aan een bepaald type mensen en beelden die hij ook al zag in bijvoorbeeld Nashville en Taxi Driver. Daar speelde verkiezingen een rol (in de marge), maar in The Candidate vormen ze het hart van het verhaal. Robert Redford is de kandidaat voor de Californische senaat, en hij is bound to lose. Sterker nog zijn campagne-manager heeft de succesvolle advocaat verzekert dat hij gaat verliezen, dus kan hij zeggen wat hij wil. Dit klinkt bijna als een soort Being There met een totale underdog die een held wordt, maar vreemd (en gelukkig genoeg) gebeurt dat niet. Redford's praatjes slaan helemaal niet aan (lege zalen!), tótdat hij zich (ongewild en misschien wel onbewust) laat transformeren tot een normale kandidaat, met simpele slogans. (Zijn tegenstander lijkt grappig genoeg op McCain en hij is zelf dan de Obama, met Bob de Bouwer-mentaliteit). Toch mist er iets in deze film, misschien is het het ontbreken van interessante personages náást de weifelende Redford; misschien wordt de film gewoon wat onhandig verteld, er zit geen dramatisch interessante lijn in, de verschillende fases die Redford's personage doorloopt worden nergens echt lekker neergezet. (De film neemt bijvoorbeeld al nauwelijks tijd om hem voor te stellen, en ook de tijdens de campagne ontstane huwelijkscrisis wordt afgeraffeld.) Dat kun je dan wel arthousy noemen eigenlijk, voornamelijk drijvend op sfeer, toch kon ik me er niet helemaal inhaken. Wél geslaagd is de rol van de vader van de nieuwbakken politicus, ooit gouverneur, die eigenlijk pas interesse krijgt als zoon aan de winnende hand is.

Kansas City Confidential … die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Ik zag de film (toevallig) ook deze week en mij overkwam precies hetzelfde. Terwijl we van de ex-agent bij aanvang van de film toch meerdere close-up hebben gezien, herkende ik hem in Mexico ook niet meteen (het zal zijn hoofddeksel geweest zijn). Als hij gespeeld zou zijn geweest door Orson Welles was me dat natuurlijk nooit overkomen. Verder is het noir volgens het boekje, met deze keer als herkenbare elementen: een protagonist met crimineel verleden die moet bewijzen dat hij ‘the wrong man’ is, Mexico als toevluchtsoord (met een Mexicaanse schone die ‘souvenirs’ verkoopt aan mannen,) en onbetrouwbare (ex)justitie. Ook leuk om de boevenkop van Lee Van Cleef te zien in een vroege filmrol (z’n derde pas, volgens IMDb).

oh ja die souvenir-dame was ik typisch genoeg vergeten te noemen (voor mijn doen) :)

die agent is in Mexico in mooie 'Hemingway gaat uit vissen' vermomming.

The wrong man bitst lekker 'thank you for NOTTING' tegen de agenten die 'm in het begin hebben aangehouden.

die 'm in het begin hebben aangehouden... en drie dagen lang zonder probleem (maar tevergeefs) een bekentenis uit hem mochten slaan.

ze zeiden wel netjes 'sorry' daarna ;)

Tree of life (Malick 2011): wat Vido zegt, van begin tot eind.

http://gert01.home.xs4all.nl/rouw.html

Het is alsof een regisseur een prima script heeft liggen en op het laatste moment besluit dat het toch maar een meesterwerk moet worden: enter bombastische flauwekul (national geographic was precies mijn associatie!) die een prachtig familieportret een beetje richting Kubricks experimentele films moet trekken. Doodzonde, want uiteindelijk is de link nogal dunnetjes uitgewerkt en wordt die nauwelijks invoelbaar, althans niet voor mij. De rest van de film: prachtig. Malick is een meester in het verzinnen van precies die terloopse scenes/herinneringen die origineel zijn en waar je helemaal in meegaat. Dertig op een rij. Ongelofelijk knap.

We deden wat achterstallig Japans van vorig jaar:

Yuriko’s aroma (Yoshida 2010)
Het is dat Midnight Eye de bekendste site is over Japanse cinema, overlopen van goede smaak doet het daar niet altijd. Maar als je in Departures en Tokyo Sonata trapt, kan ik me voorstellen dat je dit ook geweldig vindt. Ik vond het een fris begin (met de groeiende interesse van een masseuse die aan iemands hoofd wil snuffelen en de jongen die wat hand- en spandiensten terugverlangt), maar gaandeweg werd het steeds armoediger geregisseerd, met louter dramatische ontwikkelingen uit het geelgebladerde boekje. Goed dat Yoshida het kort houdt, want hij heeft niets te vertellen dat de moeite is.

Sweet little lies (Yazaki 2010)
Dit drama, over een echtpaar dat de dagen slijt met veel respect maar geen passie, heeft de beste bedoelingen maar behandelt de kijker in feite als een randdebiel. Er is geen verhaalwending die aan de kijker voorbij kan gaan en alle symbolen worden, nadat ze eerst keurig zijn uitgelegd, vervolgens door je strot geduwd. Een wit rozenblaadje staat voor eerlijkheid, een rood rozeblaadje voor passie. Dus vallen die blaadjes op het moment supreme uit de lucht en eindigt de film met shot waarin een witte en rode roos gebroederlijk een vaasje delen. Dit soort wanstaltige flauwekul die ook destijds het oscar winnende “Departures” zo verprutste. “Sweet little lies” is van de maker van het prachtige “Strawberry shortcakes” en daarom extra teleurstellend.

Golden slumber (Nakamura 2010)
Man die ooit een popdiva redde van een inbreker wordt ge-framed voor een aanslag op de minister-president en wordt in zijn poging om uit handen te blijven van de politie geholpen door wat mensen, waaronder een serial killer. Juist, de mensen achter de zeer geslaagde komedie Fish story zijn terug en het resultaat is weer hoogst origineel. Hoge amusementswaarde, maar de film gaat in tegenstelling tot zijn voorganger niet zweven naar het einde toe. Daar waar Fish story liet zien hoe kleine voorvallen in het leven enorme gevolgen kunnen hebben (en een rock song werkelijk de planeet van de ondergang kan redden!), blijft Golden slumber een vermakelijk verhaal, Japanese-style.

Empire of the Sun
Ergens halverwege loopt de piepjonge Christian Bale na een van zijn vele heldendaden de barakken van het Jappenkamp binnen, en iedereen salueert voor hem. Supersentimenteel. Tóen schoot me dan eindelijk te binnen dat dit een Steven Spielberg-film moest wezen. En een goed teken was die realisatie dus niet. Natuurlijk, Spielberg heeft een bepaalde magische touch, ook hier houdt ie de kijker 152 minuten in zijn ban, maar het is een vrij oppervlakkige betovering, terwijl een schrijnende setting als dit toch harder aan zou moeten komen. Zeker als je bedenkt dat een kind de oorlog ondergaat en Christian Bale echt fantastisch speelt. Dit is een ingewikkelde manier om te zeggen dat Spielberg nooit een Au Revoir Les Enfants zou kunnen maken. Ik vraag me af in hoeverre het boek van Ballard verschilt. Zat daar bijvoorbeeld ook al die atoombomscène in, een ontploffing in de verte en Bale die denkt dat een ziel van zijn 'auntie' naar de hemel trekt. Dáar weet Spielberg wel raad mee. En, het begin is ook erg goed (het gemopper daargelaten is dit wel een mooie film, he). De Engelsen leven als koningen in Shanghai, negerend dat de Japanners eraan komen (en dat de Chinezen eigenlijk ook een hekel aan ze hebben). De familie trekt naar een kostuumfeestje terwijl het in de stad al broeit. Prachtscene. Ook John Malkovich is op dreef als sneaky American bastard, wheelin' and dealin' (met een uiterlijk tussen Vladiimir Lenin en Michael Stipe).

El Sol del Membrillo
Is Victor Erice de Terrence Malick van Spanje? Bijzonder weinig films op zijn naam, maar wel allemaal mysterieus en persoonlijk-filosofisch. Ik zie Terrence Melick ook wel gefascineerd raken door een schilder. De eerste 50 minuten van de zon op de kweepeerboom (hele film na zitten denken wat membrillo en het Engelse quince toch zouden betekenen) beslaan in feite niet meer dan dat een schilder de boom en het zonlicht (tevergeefs!) op doek probeert te zetten. De op Ad Melkert lijkende schilder doet dat op 't maniakaal manische af (met 2 schroeven in de grond zodat ie elke dag zijn voeten op exact dezelfde plek neerzet). Ondertussen wordt het van nazomer herfst in shabby Madrid, en de kijker wordt, de grote Bob Ross-truc eigenlijk, vooral ontzettend kalm en melancholisch. Erg mooi dus, maar dan komt een bevriende schilder op bezoek. Een oudere man, en alhoewel mijn filmbijbel hoog opgaf van hun vriendschap, zie ik juist iets ongemakkelijks. De oudere man is duidelijk de onderliggende factor hier, met eindeloos respect voor de grote kunstenaar (die hij nooit is geworden). Ze zingen samen een liedje, maar beginnen steeds opnieuw tot de schilder het goed vind. Die zet de toon en zo gaat het in alle dialogen.

The Barefoot Contessa
Mankiewicz had een vooruitziende blik, The Barefoot Contessa is Grace Kelly Blues avant la lettre, met een jong doorgebroken actrice die ingepalmd wordt door een 'count' (die tussen Frankrijk en Italie aan de kust woont, dus ga maar na) wat haar fataal wordt. Dat is geen spoiler want The Barefoot Contessa opent al met haar begrafenis. Humphrey Bogart staat er te sippen, hij speelt een filmregisseur, maar van film in film-gedoe is helaas nauwelijks sprake. Hij begint het verhaal te vertellen. In voice-over. En nog maar wat voice-over. Dat is jammer en hij blijkt niet eens de enige voice-over, zijn verhaal wordt nog een paar keer onderbroken door anderen. Zo wordt dit vooral een visueel genoegen, en dat is het zeker, met een uiterst kalme, melancholische Bogie in kleur (in eenvoudige rode truien) én Ava Gardner, in fraaie zwarte badpakken (en op blote voeten). Zij speelt een vurige Spaanse die door Bogart en een rijke producer naar Hollywood wordt gehaald, waar ze een ster wordt, zonder gelukkig te worden. Na The Bad and The Beautiful-achtige avonturen door naar de jetset dus, maar dat is een regen-drop verhaal. Dat gedeelte is qua scenario wel wat beter, met bijvoorbeeld een mooie speech van de graaf, die van zijn filmster houdt 'met heel zijn hart'. (En niets méér dan dat) Ook Edmond O'Brien doet trouwens mee in een mooie rol als pr-agent. In kleur lijkt ie flink aangekomen, misschien is het slechts contrast met Bogart die op dat moment (een paar jaar voor zijn dood) al uit niets meer dan hoofd bestond.

The Damned United
Brian Clough über-fucking-alles! Rond Rudy Y Cursi reminiscete ik wat over het ontbreken van voetbalfilms (vergeleken met honkbal bijvoorbeeld) en meer nog dan Rudy Y Cursi vult The Damned United (een soort tragikomedie eigenlijk) dat gat. Geen voetbal als setting, nee werkelijk een film over de sportwereld. Vanuit het oogpunt van een van de meest fascinerende en excentrieke trainers: Brian Clough. Een Louis van Gaal-achtige arrogante man, extreem rap van de tongriem gesneden, zelfs vóór Mohammed Ali hier in een fragment langskomt dacht ik al aan hem. Tegelijkertijd heeft Clough iets vrouwelijks, achter die facade van 'ik ben de beste trainer ooit' zit ongezond brandende (onzekere?) ambitie. (Hm, ik bedoel hier niets mee over vrouwen natuurlijk, maar Clough is duidelijk ánders dan je regular sigaren rokende testosteron-bundel) Het is aan de Van Hanegem-achtige assistent Peter Taylor te danken dat onze man nog een beetje met de benen op de grond blijft. Martin Sheen lijkt werkelijk op Clough, maar dat geldt niet voor Timothy Spall, die Taylor speelt. Maar die brengt natuurlijk wel weer het juiste gevoel, warmte, mimiek en boerenverstand. Als de spelers het veld oprennen roept ie "Think! Think! Think!' The Damned United heeft een vloeiende structuur, op de juiste momenten heen en weer springend in de tijd. Van Derby County, naar Leeds United en Brighton Hove, wat de fuck doe ik hier in het zuiden, denkt noorderling Clough daar. Zeer vermakelijke film, met ook in de bijrollen goed werk van o.a. Colm Meany als Clough's grote rivaal: Don Revie. Die namen allen al. En dat alle spelers nog gewoon op het trainingsveld staan te roken, nostalgietrip. (En dat terwijl zowel Revie als Clough eigenlijk moderne facetten van het voetbal naar Engeland brachten; te weten schwalbes en andere gemenigheden én Mourinho-achtige tactische vondsten en people's manager motivatie-technieken) Oh en vrouwen... Die spreken 5 woorden in deze film! ;)

(in realiteit was Clough nooit manager van Brighton, dat is dan weer jammer) maar goed facts schmacts.

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

Met o.a. Ajax totaal kansloos in halve finale (mocht ik gelukkig toen nog niet kijken). Wat een grijzige beelden toch weer:

https://www.youtube.com/watch?v=x25CuxiNuhE&feature=youtube_gdata_player

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

jep. da's dus na de periode bij Derby en Leeds (wordt in de film in de aftiteling afgedaan, heel slim, de film gaat over Clough in zijn lastige fase). in de film roept ie op tv tegen Don Revie, laten we kijken waar we over 5 jaar staan. (en inderdaad Clough wint Europa cups, en Revie doolt in de Emiraten rond)

Clough eindigde wel in die goeie alcohol-Best-traditie. daar zag ik geen verwijzingen naar in de film, al zet ie wel heel secuur de sherryglaasjes klaar voor Revie (als die voor het eerst op bezoek komt bij Derby) (Vervolgens wordt Clough volkomen genegeerd door iedereen van het grote Leeds)

Overigens de vraag over goede voetbalfilms...voetbal lijkt moeilijker na te spelen, op realitische wijze. Krijg je van die rare solo's langs 20 spelers met een serie mislukte vliegende tackles. Honkbal is wat statischer en bovendien de meeste Hollywood binkies zullen ooit wel een balletje hebben geslagen zonder dat je meteen denkt "wat een nepperd."

Zag op youtube dat Clough inderdaad ook zo'n Van Gaal-Egberts interview op zijn naam heeft staan (Motson als slachtoffer.)

de beste honkbalfilms gaan ook meestal over bijzaken als omkoping enzo ;)

qua voetbal-fragmenten zit er in The Damned United overigens ook niet veel, meestal kijken we naar de reservebank ten slotte, waar Clough tegen scheidsrechters fulmineert. uiteindelijk is het een film met 1 pracht-hoofdrol en voor de rest leuke typetjes. ;)

overigens had Ajax die match tegen Nottingham kunnen winnen als de Bolle niet was opgesteld. die heeft 1 tactiek: torpedeer den tegenstander!

"Football is a beautiful game, neeeeds to be played beautifully"

beetje lach of ik schiet trailer, maar ach

https://www.youtube.com/watch?v=LYzsswqPk6s

En jij had geen last van waar ik last van had?

"Ik zag The damned United. Aardig omdat het over voetbal gaat (trainer Brian Clough), maar elke scene staat zo in het teken van het verhaal erdoor jassen, met alle trucs uit het boekje (trainer hoort tot tweemaal toe vanachter een gesloten deur wat er over hem gezegd wordt, dat soort dingen) dat de artificialiteit en na verloop van tijd vanaf begint te druipen."

hmm ik zie wat je bedoelt, het is wel een erg vlot vertelde film, niet alleen die deur, maar ook dat ie 't daarna in een dialoog ook nog even bevestigd ('this is the end')
net als The Queen van dezelfde maker(s). Tv-film-achtig of VPRO-serie over prinsjes, de anti-arthouse, maar Sheen en Spall op dreef + voetbal is genoeg voor mij :)

The Damned United is in ieder geval een stuk beter dan het rammelende Best, waar echte beelden van George Best op bijzonder knullige wijze worden versneden met nagespeelde wedstrijden. Dat Ol' Big Head dezelfde fascistoïde inslag had als Van Gaal mag bekend zijn ('Cloughie Is a Bootboy' zongen de Toy Dolls toch toen Clough weer een handtekeningenjager op zijn bek had geslagen?).

heh, begon me wel af te vragen waarom van Gaal het eigenlijk na Ajax nooit meer bij een opbouwteam heeft geprobeerd (Ajax ís ook geen opbouwteam, maar ok hij begon wel opnieuw met een jong team) Bij Barcelona een titel winnen kan je oma. Maar Nottingham naar de top brengen, dat is pas een kunst. Of Kaiserslautern.

Mjaa, dat is de Co Adriaanse kritiek op Cruijff altijd geweest. Ergens zit er wel wat in, maar het is ook onrealistisch dat je op een gegeven moment een stap terug doet (alhoewel Cruijff als speler even bij Levante?!) Maar van die club-op-de-kaart-zetters zijn wel speciaal.

De echte Clough vond ik altijd iets creepy hebben, die latente agressiviteit van de alcoholist enzo.

had eens een tijdje onder Kadyrov moeten werken. that'll teach 'em

La Pivellina (Rainer Frimmel en Tizza Covi, Italië/Oostenrijk, 2009)
Knalroodharige circusoma vindt koddige peuter op schommel in park en neemt haar mee naar pipodorp. De handheldcamera volgt halfslachtige pogingen van oma, echtgenoot en buurjongen, die ook ooit zelf verlaten is door zijn moeder, om de peuters moeder te vinden. Maar die geloof je toch niet, want niemand kan acteren. Behalve de peuter, die steelt de show. En de leeuwen en tijgers die over de helft in beeld komen, want die zijn echt. Blijkt dat oma, echtgenoot en buurjongen zichzelf spelen en waarachtig van het circus zijn. Niet te geloven, wat een realisme!

Calimucho was beter zo te horen (de Nederlandse versie van La Pivellina)

The Train
Deze stevige Tweede Wereldoorlog-actie blockbuster zou eigenlijk door Arthur Penn geregisseerd worden, die er een introspectieve film over de waarde van kunst in het leven van mensen wilde maken. Dat hád zowaar gekund, omdat de film gaat over het redden van schilderijen van Picasso en co, die door de nazi's weggesluist willen worden (met een trein inderdaad) als ze de oorlog aan het verliezen zijn. Ster Burt Lancaster wilde echter voor een kassucces gegaan en liet Penn vervangen door John Frankenheimer. Fuck art, knallen! De switch is eigenlijk geweldig ironisch, want nu wordt de kunst slechts decor voor stunts. Maar, die zijn zeker de moeite waard. Burt hangt de circus-artiest uit, roetst langs touwen naar beneden, en er zijn echte treinbotsingen. (Jammer van die oude stoomlocs mopperen de trein-nerds op IMDb) De schoonheid van destructie. Naast Lancaster is Paul Scofield goed op dreef als uberslechte nazi-generaal (die in tegenstelling tot het hoofdpersonage wél van kunst houdt, maar ook van genocide. Ik moest denken aan Mladic die om boeken van Tolstoj vroeg, wat hem toch een ietsepietsje sympathieker maakt). Een fraaie bijrol is er voor Michel Simon, bekend als de vieze Tom Waits-achtige zeeman in L'Atalante, en hier, decennia later, nog lelijker geworden. Sterker ik denk dat hij de lelijkste mensch is ooit op het witte doek. En ja, ook dat heeft iets moois. Hij speelt de koppige machinist "Papa Boule". Alles wordt geweldig flitsend in beeld gebracht, veel vloeiende, razendsnelle camera moves die zelfs met de actie mee lijken te rennen. En toch, als gezegd, mist de film wel een beetje een art, wat zeg ik, hart. Genrefilmpje dus.

The Baron of Arizona
Werkelijk geen flauw idee hoe dit op mijn lijst belandde. Ik ben geen Fuller-completist, en als ik dan een minor werkje van hem had moeten kijken had ik wellicht beter de film die Vido Liber laatst signaleerde kunnen kijken, over een krantenredactie. Dat onderwerp zal me meer interesseren dan een 'land grants'-scam in Arizona. Wel knap van Fuller is dat hij in deze totale no budget film (in 2 weken geschoten) toch een soort Orson Welles-sfeer weet op te roepen, hem zou dit onderwerp wél F for Fascineren. Orson had ook best de hoofdrol kunnen spelen, als de zelfbenoemde megalomane Baron die in een onwaarschijnlijk geduldige oplichterij-praktijk heel Arizona (op dat moment nog geen officiële Amerikaanse staat) in zijn bezit probeert te krijgen. Daarvoor bezoekt hij Spaanse kloosters, papt aan met een piepjong arm meisje (waar hij later mee trouwt) én spendeert tijd met wat zigeuners en dwergen. Die laatste scenes behoren tot de leukere, maar Fuller heeft nogal haast en jakkert iets te stevig door.

Kansas City
Het doet pijn om toe te geven, maar hoewel ik deze Altman keek voor Jennifer Jason Leigh, valt juist zij een beetje tegen. (Ze kan verwijtend naar het script wijzen) JJL heeft een cartoon-stemmetje opgezet (denk Buscemi, die ook meedoet) dat al snel begint te ergeren, het hele komische spoor waar ze op lijkt te zitten werkt überhaupt niet. Kansas City is zoals bij Altman gebruikelijk nogal uitgebreid qua karakters, maar bij een mindere Altman merk je dat dat maar met horten en stoten goed gaat. Het script hinkelt van scène naar scène, die steeds ietsje meer doorzichtige uitleg geven (vaak over de vorige) in een poging tot diepgang, terwijl de film ondertussen geen tijd meer heeft voor échte personages of inleving. Te fanatiek moeten er allerlei dingen worden aangestipt (van verkiezingsfraude tot tienerzwangerschappen). En dan te bedenken dat het uitgangspunt eigenlijk al ongeloofwaardig ingewikkeld is. Jason Leigh speelt de vrouw van een crimineeltje; crimineel wordt door coloured mobsters-gesnapt (nadat hij in blackface een rijke neger berooft!) waarop Leigh als onnavolgbare wraakactie de echtgenote van een hoge politieke pief kidnapt, zodat juist hij haar te hulp komt. Althans dat hoopt ze. Beetje Changeling-achtig krankzinnig allemaal. Zelfde hoedjes, zelfde tijd ook. Een oude Harry Belanfonte is van de acteurs nog het best op dreef als Godfather van de mobsters (hij praat net zo onduidelijk) die over het lot van het crimineeltje (Dermot Mulroney) beschikt. Maar boss Seldom Seen heeft geen haast. Dus wordt er veel gepraat, gebeurd er eigenlijk bar weinig, behalve musiceren dan, want in Seldom's club is ook nog een coole saxo-jazz-battle aan de gang (als mc's avant la lettre). Maar als de jazz-cats knetterend hoogtepunten bereiken zijn de daar doorgesneden scenes buiten club nog steeds niet écht spannend geworden. En het einde is bijzonder onelegant.

Van Fullers eerste drie films is The Baron Of Arizona het minst interessant. Grappig zijn de terugkerende momenten waarbij gladjakker Vincent Price op precies dezelfde ingestudeerde wijze vrouwen probeert in te palmen: I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.

Calimucho, dat was pas k#t. Over niet kunnen acteren gesproken. De onderlinge ruzies van het echtpaar dat naast me woont, zijn vele malen interessanter. :-)