Filmforum

Ja, ook fantastisch. Maar probeer daar maar eens een HD download van te vinden :)

The Hit
Owh ja, heerlijke film. Zag hem als puistenkop in de jaren tachtig op de VPRO en was toen al helemaal ontdaan door die scène met Terence Stamp. Hadden ze het inderdaad maar beter bij kunnen laten. Ik zat alleen te denken... had Tim Roth toen al niet die nare Nico B.-skinhead neergezet in 'Made in Britain'? Was volgens mij een beetje zo'n After School Special / Made for TV film, maar toch.

Ook gezien op de VPRO trouwens en laatst nog op DVD gezien. Beetje gedateerd, maar viel niet tegen. Als veertienjarige heb je stiekem bewondering voor de rare kaalkop die alle volwassenen uitdaagt en nu, als vieze oude man van boven de dertig, denk je alleen maar: 'Maak je leven toch niet kapot met die malle swastika op je harses.'

The Kids Are All Right
Shut the front door! Lekker filmpje, misschien omdat er ook een dochter naar college wordt gestuurd voelde het een beetje als een zusje van Solitary Man. (Ook daar genoeg huwelijksproblemen!) Met Solitary Man is het als eh, solitary man misschien wat makkelijker identificeren en misschien gaat die ook net even wat dieper. Want The Kids Are All Right schuurt eigenlijk nergens, een beetje als Six Feet Under ofzo, een dun laagje gewaagdheid, en daarachter eigenlijk een vrij gewone Hollywood-film. Alleen al dat wat het plot voorstuwt bijvoorbeeld, het is letterlijk het eerste wat je op een scenariocursusje zou verzinnen als je begint met de pitch "de kinderen van een lesbisch stel ontmoeten hun biologische vader". Beng, die papt met een van de moeders aan, natuurlijk! Echt tenenkrommend, wat mij betreft, maar het laatste kwartier vergoedt veel. Dan durft de film eindelijk gewoon hard te zijn. Voor Mark Ruffalo bijvoorbeeld (die in zijn cruciale slotscene weer 'ns op de Marlon Brando-toer gaat). Ik ben fan van de man, maar zelfs ik moest er nu om lachen. Zijn eerste half uur is wel geniaal, als Neil Diamond-achtige nepstoere motormuis, met zijn eigen hippe restaurantje. (Tame Impala op de soundtrack erbij helpt ook, cruisin' music) Soundtrack is sowieso goed, David Bowie en Deerhoof zijn typisch artiesten die ik precies 2 nummers trek, en Uh Uh Her viel me op als een soort hippe Kate Bush. Dat terzijde. Ruffalo maakt dus kennis met de kindertjes (2 schatjes, werkelijk) en de moeders, waar hem en de kijker natuurlijk toch vooral Julianne Moore opvalt. (De andere dame, Bening, heeft de broek aan Hilary Clinton-stijl) Maar nu ga ik ook al flauwe grappen maken, en dat is iets wat de film ook teveel doet, elke van de lesbische stel scenes lijkt toch te eindigen met een seksgrap, cliché, cliché. Op hetzelfde terrein is de oversekste rol van het vriendinnetje van de dochter van het huis hilarischer. Why don't you guys just do it and get it over with!

Barking Dogs Never Bite
Ik blijf worstelen met die Koreaanse namen, anders zou ik bij de hypothetische vraag wie is je favoriete regisseur aan hmm.. en bij mijn favoriete actrice aan ehh denken. Joon-ho Bong dus. En Bae Doona. Allebei geweldig, en Bong blijkt ook al in zijn debuut een genie. Hands down. Als je ooit keihard wil lachen om een hondje dat van een giga flat gebouw dreig te worden geflikkerd, dit is je kans. Eerste uur is pikzwarte komedie van de bovenste plank. Die Koreanen zijn zoals bekend keihard. Niet alleen voor elkaar (eindeloze plagerijen en meer dan dat) maar zo leren we dus hier, ook voor kleine hondjes! In de soep met die krengen. Daders zijn een zielige hopeloze universiteitsprofessor (met een bazige vriendin: en nu ga je die walnoten kraken!) en een conciërge... En de redster in nood? Bae Doona natuurlijk: <3. Met een beetje hulp van haar vadsige vriendin, die haar de hele tijd afsnauwt, maar als Bae in de trein (ach melancholie der treinen) in slaap is gevallen streelt ze zachtjes heur haar. Tijdens het tweede uur wordt Bong zelf zo enthousiast dat hij een beetje teveel op de gulle lach gaat spelen, denk aan As Good As It Gets. Maar ik was allang om, en er blijven quirky ideeën langskomen. Het redden der zongedroogde radijs bijvoorbeeld. Of de weg naar de winkel opmeten met een wc-rol. (Tenten-stijl!) En ook veel subtieler, in een van de laatste scènes als een achtervolging wordt over gedaan, last Bong even een trimclubje in witte karate-tenues in. Voor het visuele weet je, om de scène af te maken. Die kleine dingen maken 'm goed. Ook al te merken in zijn kalme en vastberaden intro, waarna hij pas na 10 minuten eens met de intiteling aan komt zetten. Niet dat dat nou zo'n truc is of zo, maar gewoon een teken van zelfvertrouwen. Klasbak. De dag erna merkte ik dat je toch heel anders naar die "huisdier vermist" postertjes kijkt. :)

Splendor in the Grass
Lijkt lang zo'n typisch, zelfs een beetje clichématig southern epos, rijke families die ontsporen, dominante pa, denk aan Cat on a Hot Tin Roof en Written on the Wind, net als in die laatste film is er rijke oliebaron en een Paris Hilton-achtige society chick met een voorliefde voor drank. Maar dat zijn bijfiguren want langzaam begint te dagen dat dit op de eerste plaats een verrassend Freudiaanse film is, met heel veel suggestieve scenes; het begint al met gekreun in een auto, waar Warren Beatty zijn vriendinnetje (Hollywood's favoriete lolita Natalie Wood) tot seks poogt te bewegen, maar zij is 'a nice girl', en die wachten tot het huwelijk is gesloten. Dit frustreert beide echter op melodramatische wijze, sterker nog, Natalie Wood ontspoort totaal, tegen een achtergrond van bruisende watervallen en (de suggestie is heel duidelijk) zelfs in bad masturberen wil niet helpen... De plaatselijke dokter weet geen raad, haar ouders (met een goede rol van de te beschermende moeder) al helemaal niet. En dan ligt ze dus op de divan, bij een Freud, in een inrichting. Warren Beatty probeert ondertussen zijn vader (met ranzige snor en stem) te overtuigen dat hij níet in zijn voetsporen wil treden (een iets minder interesant conflict...). De beurskrach helpt 'm een handje. Maar het einde is Faulkneriaans hopeloos, en best groots, in een verder redelijke, niet briljant geacteerde film. (Voordat ik de suggestie meesterwerk wek)

stukje over Barking Dogs op de voorpagina gezet, met nog het riedeltje oh al die films van Bong zijn goed :)

Slumdog Millionaire
Fancy maar clichématige plaatjes … verder niet veel aan.

+1

moest veel meer Bollywoods swingen.

Liever die schaamteloze sentimentaliteit van echte Bollywood dan dit hippe gedoe imo. En misschien moet je er gewoon geen Bollywood bijhalen maar dan is het gewoon geen goede film. Te veel rare dingen, van de verhoormethoden op een Weekend Millionaire tot je telefoon in 't zicht in een niet afgesloten auto laten liggen.

The League of Gentlemen
Degelijke, maar ook wat weinig enerverende heist-film, die ondanks de aanwezigheid van 'the voice' (Roger "Colonel Blimp" Livesey) en Richard Attenborough maar niet echt wil spetteren. In het begin lijkt het nog wat, als een mysterieuze man een team verzamelt, door halve biljetjes van 50 pond in een pulpromannetje te verstoppen, het lijkt een wat schamel lokkertje, maar De Zeven zitten dan ook allemaal in de problemen. (Eentje wordt afgeperst omdat ie homoseksueel is, de vriendin van een ander klust bij als hoer...) Maar daarmee is het kinky-gehalte ook meteen op en volgen vrij lange en saaie voorbereidingen. Het mafste is dat de film in feite te vroeg piekt, de mannen hebben voor een bankoverval wapens nodig, die ze van een legerbasis gaan stelen. (Onder het mom van keuken-inspectie) Een scene die tegelijkertijd grappig en spannend is. De werkelijke heist valt daar bij in 't niet, met nogal veel ongeloofwaardigheden, en een hoop rookbommetjes, die het zicht en de spanning eh letterlijk belemmeren. Bovendien zie je al lang aankomen dat een uiteindelijk toch brave film als deze zulke misdaden niet ongestraft kan laten.

La Doppia Ora
Al tijdens het kijken van de film werd ik benieuwd naar het stukje dat Vido Liber hierover zou (kunnen) schrijven. Meer nog dan dat ik in de film zelf was geïnteresseerd! (Moet ie nu niet verder lezen!) Echt een in zijn straatje, een neo-noir puzzel met bovennatuurlijke trekjes (kortom; Lynch!). Ook een beetje een working class Femme Fatale, met in plaats van modellen doodgewone dames en baardige mannen die hun tijd besteden aan een wekelijks rondje speeddaten. Daar ontmoeten de 2 hoofdpersonages elkaar, zij kamermeisje (in haar eerste scène denk je toch aan die maffe Fransoos van laatst), hij boswachter met een voorliefde voor The Conversation-achtige audio-opnames. (Dominik Eulberg!) Maar zo toevallig is die speed-date ontmoeting natuurlijk niet. De eerste helft van dit dubbele uur (die overigens maar anderhalf uur duurt) is spannend (het begint al met een bizarre zelfmoord) en intrigerend, met goedgekozen postrock muziek (veel Godspeed en Silver Mt Zion's vliegende nonnen komen ook nog langs). Goed geluidsdesign ook, met knallen waar je je een hoedje van schrikt en Black Swan-achtige horror-elementjes; de dame van het verhaal draait door in een bad. Wacht eens.. Een bad. Dat is een hint, en weer een overeenkomst met Femme Fatale. Zodra die script-constructie duidelijk wordt, neemt mijn interesse snel af, en hoewel de tweede helft onnavolgbaar probéért te doen is de fascinatie weg.

No Way Out
Ironisch dat Sidney Poitier hier tijdens de intiteling pas een credit krijgt op de bijrollen-pagina... Hij speelt nota bene de hoofdrol (!), en de film gáát over racisme/achterstelling. Aan de andere kant was het ook zijn debuut, dus een house hold name was hij niet. (Maar waarom dan geen mooie introducing credit) Poitier speelt een jonge dokter (de eerste donkere arts in het ziekenhuis, iedereen kijkt hem achterdochtig aan) die als er 2 neergeschoten misdadigers binnenkomen constateert dat één van hen meer last heeft van een hersentumor dan van een schotwond (en vervolgens sterft). Dat vindt diens broer (Richard Widmark) zacht uitgedrukt niet zo leuk. En hij begon meteen al te roepen om een 'white doctor'. Je hebt hem vermoord! Zelfs de leiding gelooft Poitier niet. De rest van de film poogt Poitier een autopsie te regelen, zodat hij zijn gelijk kan bewijzen, maar daar heeft hij toestemming van de familie voor nodig. En dat zijn Tokkies. Dat wordt matten in de ghetto. In misschien wel de schokkendste scene gaan hele gangs elkaar als Picornie en co te lijf, in het felle licht van een flare vuurpijl. Richard Widmark (die zich kapot schaamde voor zijn rol) schmiert er ondertussen op los, ik wilde het al zijn minste rol gaan noemen, maar in de laatste 20 minuten gooit hij alle remmen los, en strompelt hij bloedend (ontsnapt uit het ziekenhuis natuurlijk) rond, op zoek naar wraak. En alhoewel dit een bloedserieuze film is, toch nog eindigen met een merkwaardig detail. In Poitier's eerste scene trekt hij zijn dokterskloffie aan, maar zijn gulp staat wagenwijd open. En hij vergeet 'm dicht te doen!

La France
Had net Salinger's fantastische Nine Stories uit, en daar paste deze film wel bij. Een van de meest merkwaardige oorlogsfilms die ooit heb gezien. Oorlogshandelingen totaal afwezig. Sterker nog, de soldaten lijken al tientallen jaren rond te dwalen, in een eindeloze poging om hun Eerste Wereldoorlog-trauma's te verwerken, of althans, een poging doen de gruwelen een plaats te geven door ze te verpakken in verhalen en liedjes. Niettemin krijg je die pijn er natuurlijk niet uit (en daardoor moest ik aan die post-war depressies van Salinger denken). Bij het door eindeloze blauw-groene mistige landschappen trekkende groepje voegt zich een vrouw (Sylvie Testud). In Jeanne D'Arq-vermomming. Lang lijkt het erop dat ze de hele film níet door de mand zal vallen, wat ik wel passend had gevonden bij de magisch-realistische sfeer. Te afgestompt om nog op te merken dat ze een vrouw is, zelfs als je haar wonden dept. Een ander voorbeeldje van de fraaie vervreemding van de film zit al in de eerste scène, als de vrouw vanuit een heuvel bij haar huis in de verte staart. Hopend dat ze het honderden kilometers verre front als in een wonder zou kunnen zien. Dan volgt er slecht nieuws en begint ze aan haar tocht. Het groepje soldaten neemt haar na aanvankelijke aarzeling (en een kapotgeschoten hand) op, alhoewel ze zoals ze zeggen nooit écht een van hen zal kunnen worden. Ze zingt of speelt ook nergens mee in de muzikale intermezzi. Want jawel, tot 4x toe komen de instrumenten (zelfs een piano!) uit het niets tevoorschijn en spelen de mannen een soort psychedelische sixties-folk, en waarom ook niet. En elke keer wordt (de variatie op hetzelfde liedje) mooier en treuriger. Bizarre en vrij geslaagde film, al vind ik het laatste kwartier wat te concreet; regisseur Bozon mist een mooie kans op een open einde, om te besluiten met wat mededelingen in tekst, een wat misplaatste seksscene (wellicht als teken van herwonnen levensvreugde) en het uitspreken van een naam, die we als kijker al geraden hadden.

Komt een vrouw bij de dokter
Tja, finaal de grond in geboord in de VPRO Gids … dan kon het toch nog bijna alleen maar meevallen … wel na vijf minuten alweer de eerste blote tieten binnen maar het duurt toch tot de ellende maximaal is voor het je nog een beetje aangrijpt maar dan moet je toch ook wel van steen zijn wil zulks je helemaal koud laten. Die handheld closeups heb ik 't ook wel mee gehad.

De term die bij mij opkwam was toch: kankerkitsch.

Tja, da's ook wel weer zo. :)

La Doppia Ora … Echt een in zijn straatje Op papier wel, maar in de praktijk viel het tegen, zoals ik teruglees op dinsdag 15 februari 2011: (…) Regisseur Giuseppe Capotondi mag vanwege de plot in de eerste helft van de film slechts mondjesmaat informatie vrijgeven over het vrouwelijke hoofdpersonage. Daardoor raakte ik snel uitgekeken op de gevolgen van haar kwakkelige geestestoestand en had ik geen behoefte me verder in haar verwarde percepties te verdiepen, geenszins van streek gebracht door goedkope schrikeffecten. Ongeduldige wachtte ik tot Sonia’s dubbelrol geopenbaard werd. Voormalige reclamemaker Capotondi compenseert de opzichtige vaagheid en het gebrek aan verrassingen met mooie plaatjes. Door zijn mooifilmerij wordt enkel tijd gerekt, met als gevolg dat alle potentiële spanning en betrokkenheid extra vermindert.

ah! jammer (maar niet geheel onbegrijpelijk, want ik vond 'm dus ook niet meer dan zozo)

Kansas City Confidential
Goed te vergelijken met The League of Gentleman, dat ik een paar dagen daarvoor had gezien, alleen dan gecondenseerder en Amerikaans en dús (?) harder. De bankoverval is hier (met nagenoeg dezelfde elementen) wél geloofwaardig. En ook het verzamelen der plegers is boeiender, geen halve bankbiljetjes in een roman, maar een viertal doormidden gescheurde koningen (uit een pak kaarten). Daarmee kan het stel typische magere, gamblin' en drinkin' film noir-mannen (Buscemi-stijl!) elkaar later herkennen (want ze worden door de baas tijdens de heist gemaskerd 'gehouden'). Maar één man weet uberhaupt nergens van, en wordt wel het voornaamste slachtoffer. Een arm bloemistje, wiens kar wordt nagebouwd. Deze man gaat prompt op wraak-missie, en blijkt al met al eigenlijk ook helemaal geen lieverdje. Prachtig op zijn plek dus. Als hij nadenkt lijkt hij trouwens wat op Theo Janssen. De actie ná de bankoverval (is 90% van de film) speelt zich af in Touch Of Evil-Mexico, waar zich een pienter script ontvouwt. Niet zo onnavolgbaar als in noir gebruikelijk, maar elke keer als de kijker denkt 'nee dit is ongeloofwaardig', komt er een twist die de boel weer in goed vaarwater leidt. Zo is die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Limbo
Een Sayles-film, dus je weet je krijgt. Dénk je, maar -hèhè!- gaandeweg Limbo probeert de regisseur eindelijk wat anders, en beweegt hij zich piepend en krakend weg van het mozaïekverhaaltje waarmee hij de film wel weer begint. Ditmaal gesitueerd in Alaska, dat volgens bepaalde project-ontwikkelaars gezien moet worden als 'one big theme park'. (Een geliefd thema van Sayles, urban planners met onmogelijke dromen, ook te zien in het zuidelijkere Sunshine State.) In Alaska treffen we een pak figuren, waaronder een flauw lesbisch stel (humor is niet Sayles' forte) maar gelukkig concentreert hij zich steeds meer op de drie karakters waar hij wél wat mee kan. Een country-zangeres met een carrière nog minder dan Bridges in Crazy Heart. (Grappig genoeg lijkt Kris Kristofferson hier in een bijrol op Bridges). De zangeres heeft een ongelukkige dochter, die door moeder staat na staat (én de territory of Puerto Rico) is afgesleept. Én de local anti-hero, een typische depri-Sayles man, een imperfecte kerel, met een strakke kop, krassen op de ziel en daardoor des te sympathieker. David Straithairn (bijvoorbeeld ook in Secaucus) zet 'm weer prima neer. Tussen de man en de zangeres ontstaat wat, maar in de pijnlijkste kippenvel-scène uit de film merkt moeder dat óok dochter een oogje op de man had. (Een young girl's crush voor een vader-figuur wellicht). De dochter mag de show stelen in de tweede fase van de film, waar de film (dit is Alaska ten slotte) Into The Wild belandt. Dat verwacht je dus écht niet bij Sayles. Het werkt ook niet perfect, maar dan nog was ik zo tevreden met iets anders dat de film niet veel fout meer bij me kon doen. Erg gelachen nog om het aftitelingsliedje; ik denk, iemand heeft een The Boss in aftitelings-mode gedaan met ijle vocalen en synths. Guess who it is...

The Candidate
Een film uit die gouden seventies-periode van Hollywood, dus de cinefiel kan zich laven aan een bepaald type mensen en beelden die hij ook al zag in bijvoorbeeld Nashville en Taxi Driver. Daar speelde verkiezingen een rol (in de marge), maar in The Candidate vormen ze het hart van het verhaal. Robert Redford is de kandidaat voor de Californische senaat, en hij is bound to lose. Sterker nog zijn campagne-manager heeft de succesvolle advocaat verzekert dat hij gaat verliezen, dus kan hij zeggen wat hij wil. Dit klinkt bijna als een soort Being There met een totale underdog die een held wordt, maar vreemd (en gelukkig genoeg) gebeurt dat niet. Redford's praatjes slaan helemaal niet aan (lege zalen!), tótdat hij zich (ongewild en misschien wel onbewust) laat transformeren tot een normale kandidaat, met simpele slogans. (Zijn tegenstander lijkt grappig genoeg op McCain en hij is zelf dan de Obama, met Bob de Bouwer-mentaliteit). Toch mist er iets in deze film, misschien is het het ontbreken van interessante personages náást de weifelende Redford; misschien wordt de film gewoon wat onhandig verteld, er zit geen dramatisch interessante lijn in, de verschillende fases die Redford's personage doorloopt worden nergens echt lekker neergezet. (De film neemt bijvoorbeeld al nauwelijks tijd om hem voor te stellen, en ook de tijdens de campagne ontstane huwelijkscrisis wordt afgeraffeld.) Dat kun je dan wel arthousy noemen eigenlijk, voornamelijk drijvend op sfeer, toch kon ik me er niet helemaal inhaken. Wél geslaagd is de rol van de vader van de nieuwbakken politicus, ooit gouverneur, die eigenlijk pas interesse krijgt als zoon aan de winnende hand is.

Kansas City Confidential … die ex-agent die op de Mexicaanse schuillocatie 'toevallig' ter plekke is daar.. eh, toch niet zo toevallig! Duh! I should've known.

Ik zag de film (toevallig) ook deze week en mij overkwam precies hetzelfde. Terwijl we van de ex-agent bij aanvang van de film toch meerdere close-up hebben gezien, herkende ik hem in Mexico ook niet meteen (het zal zijn hoofddeksel geweest zijn). Als hij gespeeld zou zijn geweest door Orson Welles was me dat natuurlijk nooit overkomen. Verder is het noir volgens het boekje, met deze keer als herkenbare elementen: een protagonist met crimineel verleden die moet bewijzen dat hij ‘the wrong man’ is, Mexico als toevluchtsoord (met een Mexicaanse schone die ‘souvenirs’ verkoopt aan mannen,) en onbetrouwbare (ex)justitie. Ook leuk om de boevenkop van Lee Van Cleef te zien in een vroege filmrol (z’n derde pas, volgens IMDb).

oh ja die souvenir-dame was ik typisch genoeg vergeten te noemen (voor mijn doen) :)

die agent is in Mexico in mooie 'Hemingway gaat uit vissen' vermomming.

The wrong man bitst lekker 'thank you for NOTTING' tegen de agenten die 'm in het begin hebben aangehouden.

die 'm in het begin hebben aangehouden... en drie dagen lang zonder probleem (maar tevergeefs) een bekentenis uit hem mochten slaan.

ze zeiden wel netjes 'sorry' daarna ;)

Tree of life (Malick 2011): wat Vido zegt, van begin tot eind.

http://gert01.home.xs4all.nl/rouw.html

Het is alsof een regisseur een prima script heeft liggen en op het laatste moment besluit dat het toch maar een meesterwerk moet worden: enter bombastische flauwekul (national geographic was precies mijn associatie!) die een prachtig familieportret een beetje richting Kubricks experimentele films moet trekken. Doodzonde, want uiteindelijk is de link nogal dunnetjes uitgewerkt en wordt die nauwelijks invoelbaar, althans niet voor mij. De rest van de film: prachtig. Malick is een meester in het verzinnen van precies die terloopse scenes/herinneringen die origineel zijn en waar je helemaal in meegaat. Dertig op een rij. Ongelofelijk knap.

We deden wat achterstallig Japans van vorig jaar:

Yuriko’s aroma (Yoshida 2010)
Het is dat Midnight Eye de bekendste site is over Japanse cinema, overlopen van goede smaak doet het daar niet altijd. Maar als je in Departures en Tokyo Sonata trapt, kan ik me voorstellen dat je dit ook geweldig vindt. Ik vond het een fris begin (met de groeiende interesse van een masseuse die aan iemands hoofd wil snuffelen en de jongen die wat hand- en spandiensten terugverlangt), maar gaandeweg werd het steeds armoediger geregisseerd, met louter dramatische ontwikkelingen uit het geelgebladerde boekje. Goed dat Yoshida het kort houdt, want hij heeft niets te vertellen dat de moeite is.

Sweet little lies (Yazaki 2010)
Dit drama, over een echtpaar dat de dagen slijt met veel respect maar geen passie, heeft de beste bedoelingen maar behandelt de kijker in feite als een randdebiel. Er is geen verhaalwending die aan de kijker voorbij kan gaan en alle symbolen worden, nadat ze eerst keurig zijn uitgelegd, vervolgens door je strot geduwd. Een wit rozenblaadje staat voor eerlijkheid, een rood rozeblaadje voor passie. Dus vallen die blaadjes op het moment supreme uit de lucht en eindigt de film met shot waarin een witte en rode roos gebroederlijk een vaasje delen. Dit soort wanstaltige flauwekul die ook destijds het oscar winnende “Departures” zo verprutste. “Sweet little lies” is van de maker van het prachtige “Strawberry shortcakes” en daarom extra teleurstellend.

Golden slumber (Nakamura 2010)
Man die ooit een popdiva redde van een inbreker wordt ge-framed voor een aanslag op de minister-president en wordt in zijn poging om uit handen te blijven van de politie geholpen door wat mensen, waaronder een serial killer. Juist, de mensen achter de zeer geslaagde komedie Fish story zijn terug en het resultaat is weer hoogst origineel. Hoge amusementswaarde, maar de film gaat in tegenstelling tot zijn voorganger niet zweven naar het einde toe. Daar waar Fish story liet zien hoe kleine voorvallen in het leven enorme gevolgen kunnen hebben (en een rock song werkelijk de planeet van de ondergang kan redden!), blijft Golden slumber een vermakelijk verhaal, Japanese-style.

Empire of the Sun
Ergens halverwege loopt de piepjonge Christian Bale na een van zijn vele heldendaden de barakken van het Jappenkamp binnen, en iedereen salueert voor hem. Supersentimenteel. Tóen schoot me dan eindelijk te binnen dat dit een Steven Spielberg-film moest wezen. En een goed teken was die realisatie dus niet. Natuurlijk, Spielberg heeft een bepaalde magische touch, ook hier houdt ie de kijker 152 minuten in zijn ban, maar het is een vrij oppervlakkige betovering, terwijl een schrijnende setting als dit toch harder aan zou moeten komen. Zeker als je bedenkt dat een kind de oorlog ondergaat en Christian Bale echt fantastisch speelt. Dit is een ingewikkelde manier om te zeggen dat Spielberg nooit een Au Revoir Les Enfants zou kunnen maken. Ik vraag me af in hoeverre het boek van Ballard verschilt. Zat daar bijvoorbeeld ook al die atoombomscène in, een ontploffing in de verte en Bale die denkt dat een ziel van zijn 'auntie' naar de hemel trekt. Dáar weet Spielberg wel raad mee. En, het begin is ook erg goed (het gemopper daargelaten is dit wel een mooie film, he). De Engelsen leven als koningen in Shanghai, negerend dat de Japanners eraan komen (en dat de Chinezen eigenlijk ook een hekel aan ze hebben). De familie trekt naar een kostuumfeestje terwijl het in de stad al broeit. Prachtscene. Ook John Malkovich is op dreef als sneaky American bastard, wheelin' and dealin' (met een uiterlijk tussen Vladiimir Lenin en Michael Stipe).

El Sol del Membrillo
Is Victor Erice de Terrence Malick van Spanje? Bijzonder weinig films op zijn naam, maar wel allemaal mysterieus en persoonlijk-filosofisch. Ik zie Terrence Melick ook wel gefascineerd raken door een schilder. De eerste 50 minuten van de zon op de kweepeerboom (hele film na zitten denken wat membrillo en het Engelse quince toch zouden betekenen) beslaan in feite niet meer dan dat een schilder de boom en het zonlicht (tevergeefs!) op doek probeert te zetten. De op Ad Melkert lijkende schilder doet dat op 't maniakaal manische af (met 2 schroeven in de grond zodat ie elke dag zijn voeten op exact dezelfde plek neerzet). Ondertussen wordt het van nazomer herfst in shabby Madrid, en de kijker wordt, de grote Bob Ross-truc eigenlijk, vooral ontzettend kalm en melancholisch. Erg mooi dus, maar dan komt een bevriende schilder op bezoek. Een oudere man, en alhoewel mijn filmbijbel hoog opgaf van hun vriendschap, zie ik juist iets ongemakkelijks. De oudere man is duidelijk de onderliggende factor hier, met eindeloos respect voor de grote kunstenaar (die hij nooit is geworden). Ze zingen samen een liedje, maar beginnen steeds opnieuw tot de schilder het goed vind. Die zet de toon en zo gaat het in alle dialogen.

The Barefoot Contessa
Mankiewicz had een vooruitziende blik, The Barefoot Contessa is Grace Kelly Blues avant la lettre, met een jong doorgebroken actrice die ingepalmd wordt door een 'count' (die tussen Frankrijk en Italie aan de kust woont, dus ga maar na) wat haar fataal wordt. Dat is geen spoiler want The Barefoot Contessa opent al met haar begrafenis. Humphrey Bogart staat er te sippen, hij speelt een filmregisseur, maar van film in film-gedoe is helaas nauwelijks sprake. Hij begint het verhaal te vertellen. In voice-over. En nog maar wat voice-over. Dat is jammer en hij blijkt niet eens de enige voice-over, zijn verhaal wordt nog een paar keer onderbroken door anderen. Zo wordt dit vooral een visueel genoegen, en dat is het zeker, met een uiterst kalme, melancholische Bogie in kleur (in eenvoudige rode truien) én Ava Gardner, in fraaie zwarte badpakken (en op blote voeten). Zij speelt een vurige Spaanse die door Bogart en een rijke producer naar Hollywood wordt gehaald, waar ze een ster wordt, zonder gelukkig te worden. Na The Bad and The Beautiful-achtige avonturen door naar de jetset dus, maar dat is een regen-drop verhaal. Dat gedeelte is qua scenario wel wat beter, met bijvoorbeeld een mooie speech van de graaf, die van zijn filmster houdt 'met heel zijn hart'. (En niets méér dan dat) Ook Edmond O'Brien doet trouwens mee in een mooie rol als pr-agent. In kleur lijkt ie flink aangekomen, misschien is het slechts contrast met Bogart die op dat moment (een paar jaar voor zijn dood) al uit niets meer dan hoofd bestond.

The Damned United
Brian Clough über-fucking-alles! Rond Rudy Y Cursi reminiscete ik wat over het ontbreken van voetbalfilms (vergeleken met honkbal bijvoorbeeld) en meer nog dan Rudy Y Cursi vult The Damned United (een soort tragikomedie eigenlijk) dat gat. Geen voetbal als setting, nee werkelijk een film over de sportwereld. Vanuit het oogpunt van een van de meest fascinerende en excentrieke trainers: Brian Clough. Een Louis van Gaal-achtige arrogante man, extreem rap van de tongriem gesneden, zelfs vóór Mohammed Ali hier in een fragment langskomt dacht ik al aan hem. Tegelijkertijd heeft Clough iets vrouwelijks, achter die facade van 'ik ben de beste trainer ooit' zit ongezond brandende (onzekere?) ambitie. (Hm, ik bedoel hier niets mee over vrouwen natuurlijk, maar Clough is duidelijk ánders dan je regular sigaren rokende testosteron-bundel) Het is aan de Van Hanegem-achtige assistent Peter Taylor te danken dat onze man nog een beetje met de benen op de grond blijft. Martin Sheen lijkt werkelijk op Clough, maar dat geldt niet voor Timothy Spall, die Taylor speelt. Maar die brengt natuurlijk wel weer het juiste gevoel, warmte, mimiek en boerenverstand. Als de spelers het veld oprennen roept ie "Think! Think! Think!' The Damned United heeft een vloeiende structuur, op de juiste momenten heen en weer springend in de tijd. Van Derby County, naar Leeds United en Brighton Hove, wat de fuck doe ik hier in het zuiden, denkt noorderling Clough daar. Zeer vermakelijke film, met ook in de bijrollen goed werk van o.a. Colm Meany als Clough's grote rivaal: Don Revie. Die namen allen al. En dat alle spelers nog gewoon op het trainingsveld staan te roken, nostalgietrip. (En dat terwijl zowel Revie als Clough eigenlijk moderne facetten van het voetbal naar Engeland brachten; te weten schwalbes en andere gemenigheden én Mourinho-achtige tactische vondsten en people's manager motivatie-technieken) Oh en vrouwen... Die spreken 5 woorden in deze film! ;)

(in realiteit was Clough nooit manager van Brighton, dat is dan weer jammer) maar goed facts schmacts.

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

Met o.a. Ajax totaal kansloos in halve finale (mocht ik gelukkig toen nog niet kijken). Wat een grijzige beelden toch weer:

https://www.youtube.com/watch?v=x25CuxiNuhE&feature=youtube_gdata_player

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

jep. da's dus na de periode bij Derby en Leeds (wordt in de film in de aftiteling afgedaan, heel slim, de film gaat over Clough in zijn lastige fase). in de film roept ie op tv tegen Don Revie, laten we kijken waar we over 5 jaar staan. (en inderdaad Clough wint Europa cups, en Revie doolt in de Emiraten rond)

Clough eindigde wel in die goeie alcohol-Best-traditie. daar zag ik geen verwijzingen naar in de film, al zet ie wel heel secuur de sherryglaasjes klaar voor Revie (als die voor het eerst op bezoek komt bij Derby) (Vervolgens wordt Clough volkomen genegeerd door iedereen van het grote Leeds)

Overigens de vraag over goede voetbalfilms...voetbal lijkt moeilijker na te spelen, op realitische wijze. Krijg je van die rare solo's langs 20 spelers met een serie mislukte vliegende tackles. Honkbal is wat statischer en bovendien de meeste Hollywood binkies zullen ooit wel een balletje hebben geslagen zonder dat je meteen denkt "wat een nepperd."

Zag op youtube dat Clough inderdaad ook zo'n Van Gaal-Egberts interview op zijn naam heeft staan (Motson als slachtoffer.)

de beste honkbalfilms gaan ook meestal over bijzaken als omkoping enzo ;)

qua voetbal-fragmenten zit er in The Damned United overigens ook niet veel, meestal kijken we naar de reservebank ten slotte, waar Clough tegen scheidsrechters fulmineert. uiteindelijk is het een film met 1 pracht-hoofdrol en voor de rest leuke typetjes. ;)

overigens had Ajax die match tegen Nottingham kunnen winnen als de Bolle niet was opgesteld. die heeft 1 tactiek: torpedeer den tegenstander!

"Football is a beautiful game, neeeeds to be played beautifully"

beetje lach of ik schiet trailer, maar ach

https://www.youtube.com/watch?v=LYzsswqPk6s

En jij had geen last van waar ik last van had?

"Ik zag The damned United. Aardig omdat het over voetbal gaat (trainer Brian Clough), maar elke scene staat zo in het teken van het verhaal erdoor jassen, met alle trucs uit het boekje (trainer hoort tot tweemaal toe vanachter een gesloten deur wat er over hem gezegd wordt, dat soort dingen) dat de artificialiteit en na verloop van tijd vanaf begint te druipen."

hmm ik zie wat je bedoelt, het is wel een erg vlot vertelde film, niet alleen die deur, maar ook dat ie 't daarna in een dialoog ook nog even bevestigd ('this is the end')
net als The Queen van dezelfde maker(s). Tv-film-achtig of VPRO-serie over prinsjes, de anti-arthouse, maar Sheen en Spall op dreef + voetbal is genoeg voor mij :)

The Damned United is in ieder geval een stuk beter dan het rammelende Best, waar echte beelden van George Best op bijzonder knullige wijze worden versneden met nagespeelde wedstrijden. Dat Ol' Big Head dezelfde fascistoïde inslag had als Van Gaal mag bekend zijn ('Cloughie Is a Bootboy' zongen de Toy Dolls toch toen Clough weer een handtekeningenjager op zijn bek had geslagen?).

heh, begon me wel af te vragen waarom van Gaal het eigenlijk na Ajax nooit meer bij een opbouwteam heeft geprobeerd (Ajax ís ook geen opbouwteam, maar ok hij begon wel opnieuw met een jong team) Bij Barcelona een titel winnen kan je oma. Maar Nottingham naar de top brengen, dat is pas een kunst. Of Kaiserslautern.

Mjaa, dat is de Co Adriaanse kritiek op Cruijff altijd geweest. Ergens zit er wel wat in, maar het is ook onrealistisch dat je op een gegeven moment een stap terug doet (alhoewel Cruijff als speler even bij Levante?!) Maar van die club-op-de-kaart-zetters zijn wel speciaal.

De echte Clough vond ik altijd iets creepy hebben, die latente agressiviteit van de alcoholist enzo.

had eens een tijdje onder Kadyrov moeten werken. that'll teach 'em

La Pivellina (Rainer Frimmel en Tizza Covi, Italië/Oostenrijk, 2009)
Knalroodharige circusoma vindt koddige peuter op schommel in park en neemt haar mee naar pipodorp. De handheldcamera volgt halfslachtige pogingen van oma, echtgenoot en buurjongen, die ook ooit zelf verlaten is door zijn moeder, om de peuters moeder te vinden. Maar die geloof je toch niet, want niemand kan acteren. Behalve de peuter, die steelt de show. En de leeuwen en tijgers die over de helft in beeld komen, want die zijn echt. Blijkt dat oma, echtgenoot en buurjongen zichzelf spelen en waarachtig van het circus zijn. Niet te geloven, wat een realisme!

Calimucho was beter zo te horen (de Nederlandse versie van La Pivellina)

The Train
Deze stevige Tweede Wereldoorlog-actie blockbuster zou eigenlijk door Arthur Penn geregisseerd worden, die er een introspectieve film over de waarde van kunst in het leven van mensen wilde maken. Dat hád zowaar gekund, omdat de film gaat over het redden van schilderijen van Picasso en co, die door de nazi's weggesluist willen worden (met een trein inderdaad) als ze de oorlog aan het verliezen zijn. Ster Burt Lancaster wilde echter voor een kassucces gegaan en liet Penn vervangen door John Frankenheimer. Fuck art, knallen! De switch is eigenlijk geweldig ironisch, want nu wordt de kunst slechts decor voor stunts. Maar, die zijn zeker de moeite waard. Burt hangt de circus-artiest uit, roetst langs touwen naar beneden, en er zijn echte treinbotsingen. (Jammer van die oude stoomlocs mopperen de trein-nerds op IMDb) De schoonheid van destructie. Naast Lancaster is Paul Scofield goed op dreef als uberslechte nazi-generaal (die in tegenstelling tot het hoofdpersonage wél van kunst houdt, maar ook van genocide. Ik moest denken aan Mladic die om boeken van Tolstoj vroeg, wat hem toch een ietsepietsje sympathieker maakt). Een fraaie bijrol is er voor Michel Simon, bekend als de vieze Tom Waits-achtige zeeman in L'Atalante, en hier, decennia later, nog lelijker geworden. Sterker ik denk dat hij de lelijkste mensch is ooit op het witte doek. En ja, ook dat heeft iets moois. Hij speelt de koppige machinist "Papa Boule". Alles wordt geweldig flitsend in beeld gebracht, veel vloeiende, razendsnelle camera moves die zelfs met de actie mee lijken te rennen. En toch, als gezegd, mist de film wel een beetje een art, wat zeg ik, hart. Genrefilmpje dus.

The Baron of Arizona
Werkelijk geen flauw idee hoe dit op mijn lijst belandde. Ik ben geen Fuller-completist, en als ik dan een minor werkje van hem had moeten kijken had ik wellicht beter de film die Vido Liber laatst signaleerde kunnen kijken, over een krantenredactie. Dat onderwerp zal me meer interesseren dan een 'land grants'-scam in Arizona. Wel knap van Fuller is dat hij in deze totale no budget film (in 2 weken geschoten) toch een soort Orson Welles-sfeer weet op te roepen, hem zou dit onderwerp wél F for Fascineren. Orson had ook best de hoofdrol kunnen spelen, als de zelfbenoemde megalomane Baron die in een onwaarschijnlijk geduldige oplichterij-praktijk heel Arizona (op dat moment nog geen officiële Amerikaanse staat) in zijn bezit probeert te krijgen. Daarvoor bezoekt hij Spaanse kloosters, papt aan met een piepjong arm meisje (waar hij later mee trouwt) én spendeert tijd met wat zigeuners en dwergen. Die laatste scenes behoren tot de leukere, maar Fuller heeft nogal haast en jakkert iets te stevig door.

Kansas City
Het doet pijn om toe te geven, maar hoewel ik deze Altman keek voor Jennifer Jason Leigh, valt juist zij een beetje tegen. (Ze kan verwijtend naar het script wijzen) JJL heeft een cartoon-stemmetje opgezet (denk Buscemi, die ook meedoet) dat al snel begint te ergeren, het hele komische spoor waar ze op lijkt te zitten werkt überhaupt niet. Kansas City is zoals bij Altman gebruikelijk nogal uitgebreid qua karakters, maar bij een mindere Altman merk je dat dat maar met horten en stoten goed gaat. Het script hinkelt van scène naar scène, die steeds ietsje meer doorzichtige uitleg geven (vaak over de vorige) in een poging tot diepgang, terwijl de film ondertussen geen tijd meer heeft voor échte personages of inleving. Te fanatiek moeten er allerlei dingen worden aangestipt (van verkiezingsfraude tot tienerzwangerschappen). En dan te bedenken dat het uitgangspunt eigenlijk al ongeloofwaardig ingewikkeld is. Jason Leigh speelt de vrouw van een crimineeltje; crimineel wordt door coloured mobsters-gesnapt (nadat hij in blackface een rijke neger berooft!) waarop Leigh als onnavolgbare wraakactie de echtgenote van een hoge politieke pief kidnapt, zodat juist hij haar te hulp komt. Althans dat hoopt ze. Beetje Changeling-achtig krankzinnig allemaal. Zelfde hoedjes, zelfde tijd ook. Een oude Harry Belanfonte is van de acteurs nog het best op dreef als Godfather van de mobsters (hij praat net zo onduidelijk) die over het lot van het crimineeltje (Dermot Mulroney) beschikt. Maar boss Seldom Seen heeft geen haast. Dus wordt er veel gepraat, gebeurd er eigenlijk bar weinig, behalve musiceren dan, want in Seldom's club is ook nog een coole saxo-jazz-battle aan de gang (als mc's avant la lettre). Maar als de jazz-cats knetterend hoogtepunten bereiken zijn de daar doorgesneden scenes buiten club nog steeds niet écht spannend geworden. En het einde is bijzonder onelegant.

Van Fullers eerste drie films is The Baron Of Arizona het minst interessant. Grappig zijn de terugkerende momenten waarbij gladjakker Vincent Price op precies dezelfde ingestudeerde wijze vrouwen probeert in te palmen: I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.

Calimucho, dat was pas k#t. Over niet kunnen acteren gesproken. De onderlinge ruzies van het echtpaar dat naast me woont, zijn vele malen interessanter. :-)

oh die vond ik eigenlijk best goed, Calimucho. maar ok ben een sucker voor circus. (circi :P)

I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.
lol ja, Fuller of de scriptschrijver was héél tevreden over die tekstregel. ;)

La Pivellina
Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter? Mijn vriendin en ik liepen in ieder geval na afloop van de voorstelling in het Filmmuseum met een blij gemoed het Vondelpark in. Maar wij zijn ook van die zeurderige Kroost en Carrière dertigers die een avondje uit waren, dus misschien hadden we de lat ook niet al te hoog gelegd. Dat 'handheld' gedoe werd trouwens wel een beetje te veel benadrukt (inclusief schokkerige achtervolging) maar ik raakte best wel een beetje ontroerd van de scène waarin De Duitser aan dat jochie uitlegde hoe je moet boksen.

Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter?

Jein, zegt de Duitser. De kleuter wel, maar de film... Amateurs en semi-profs er met een vaag script op uit sturen en zich à l'improvise laten leeglopen voor een handheld camera. Met lage lat en spaarzame middelen doen alsof het allemaal echt is. Normaliter mijn ding. Dardennes... Sundance Festival... aanbevelingen, kom maar op. Maar dit, dit was een helletocht. Wat een ver-schrik-ke-lij-ke film.

Vanaf het begin had ik al een hekel aan dat mens met dat rooie haar. Dat loeder. Groeide er iets tussen mij en de peuter... Sprong zij ertussen. Dacht ik 'die Duitser is zo kwaad nog niet'... Had je haar weer. Die 14-jarige buurjongen, die liever op een tweejarige past dan met zijn vriendinnetje naar de film gaat, spoort zelf niet. Dus die laat ik even buiten beschouwing.

Misschien was dat het. Het zal wel aan mij liggen. De zaal kirde en snotterde. Het is jou, je vriendin en andere Pivellina-afficionado's gegund, Willems :)

Tree Of Life: mooie beelden, mooie muziek en mooi acteerwerk van Brad Pitt en de prachtactrice die zijn vrouw speelt, maar dat alles redt deze twee-en-een-half uur durende kitscherige religieuze bullshit niet. Is de 'evolutie'-sequentie aan het begin nog wel te doen, het 'hiernamaals' aan het eind vliegt gigantisch uit de bocht.

Ikke ook The Tree of Life
Maar ik ben een Malick-man dus ik val er gewoon keihard voor. Ik zeg vaak "mensen moeten meer naar de sterren kijken, dat relativeert." en Malick is dan de filmer die dat gewoon doet. En hoe...goed ik ben de nerd die door al dat kosmisch-natuurgeweld ontroert raakt. Ziel? God? Totaal afwezig. En je moet toch ballen hebben omdat er opeens door heen te knallen. Oh ja nog wat familie perikelen. Maar dan wel op de "open" manier gefilmd, compleet hypnotisch en realistisch de perceptie van de pre-tiener gevangen. Derde meesterwerk op rij.

Mini's First Time
Ja, dan ben je toch benieuwd he, als je dit in de tv-gids ziet staan. Als producer komt in de intiteling Kevin Spacey langs, en die houdt sinds American Beauty kennelijk van risky filmpjes, zo produceerde hij (iirc) ook het veel betere Jarhead. Maar Mini's First Time lijkt vooral op The Opposite of Sex. Alleen dan flauwer, de film probeert te hard grappig te zijn, en mist het dunne laagje gritty cynisme dat The Opposite of Sex leuk maakte. En dit is uiteindelijk ook niet kinky, eigenlijk juist gladjes. Die titel slaat overigens niet op een aanstaande ontmaagding, dat punt is rijkeluisdochter Minerva alláng voorbij. Ze zoekt naar nieuwe kicks ('firsts') en gedurende de film vindt ze die o.a. in sex met haar stiefpa (Co Adriaanse-Alec Baldwin) én een filmnoir-moordcomplot op moederlief. Dit oh zo gezellige gezinnetje woont in een giga-mansion, in een omgeving vol (al dan niet Russische) trophy wives. De buurman is niemand minder dan Jeff Goldblum, die als acteur klaarblijkelijk aan zijn eigen 'first' bezig is. 100 slechte bijrollen (op een rij?)! Heb heel hard zitten lachen om de man hier, hij doet niet eens zijn best meer. Duivelse grijns op dat strakke lijf (volgens mij geilt ie op zichzelf), en dan maar met een verrekijker de lieftallige Mini bespioneren, terwijl ze in d'r pool ligt. De leukste grap (en een van de weinige geslaagde) heeft ook betrekking op Goldblum's personage. Zegt de voice-over van Mini: 'I can't believe the anticipation of a mother-daughter double dip didn't give him a stroke right there'. Voor de liefhebbers, Luke Wilson (van Anderson's Wilson-bros) doet ook nog mee als dorky agent.

Bunny Lake Is Missing
Zie artikel op de Subs-voorpagina.

Van God Los
Even de lat verstellen he. Pieter Kuijpers heeft heus wel wat in zijn mars, zie TBS (later en beter dan deze), maar ook hier heeft hij al wat geslaagde sfeervolle crime-scenes. Favoriete shot: het drietal hoofdpersonages in carnavalspakken (het meisje als konijn natuurlijk) om onherkenbaar de stad (Venlo) uit te komen. Van God Los werd heel losjes gebaseerd op de moordende Bende van Venlo, maar die zijn in de film eigenlijk maar met z'n drieeen, wat in het echt wel niet het geval zal zijn geweest. En een van hen is er steeds niet bij zodra het script dat even handiger uitkomt. Overigens is dit een ware Fort Alpha-reunie (groot toen ik in groep 8 zat!) met zowel Tygo Gernandt als Mads Witterman (Ot!). Die laatste is die derde man, hier niet zo belangrijk, het gaat om Tygo en Egbert-Jan Weeber. E-J is de mooiboy, zoon (nee stiefzoon!) van de tandarts, Tygo is natuurlijk (Flip Kowlier-accent) ene badboy, hij speelt volslagen over the top, bijna Johnny Depp-doorgedraaid piraat-achtig (met make-up zelfs, zo lijkt het). Geholpen door belachelijk veel slowmotion. Erger dan de slowmotion is de eindeloze voice-over (van Egbert). Die de hele film (en dan ook de héle film) voordraagt. Ja, zo kan het nooit écht wat worden natuurlijk. De beste scène wordt zelfs zonder voice-over om zeep geholpen. Tygo komt zijn meisje (een prima Angela Schijf) bij haar ouders terugeisen, het meisje durft geen nee te zeggen, zoekt met haar blik bij Egbert om hulp, maar voor dat echt schrijnend kan worden (en de scene was goed op weg) grijpt de pa (Huub Stapel) van het meisje in houterig/horkerig en nogal overdreven in. En niet in haar voordeel.

Ride The High Country
Interessante vroege western (oei killing woordje natuurlijk) van Peckinpah en heel anders dan je bij hem zou verwachten. De sfeer is triestig en lang zelfs gemoedelijk; slowmotion-bloedbaden zijn afwezig. Een oude Randolph Scott speelt een van de hoofdrollen (hij ging erna met pensioen) en ook hij doet heel anders dan anders. Gemener én grappiger, zijn borstelige wenkbrauwen geven hem sowieso het aanzien van een comic relief-karakter. Ook de andere hoofdrol is voor een oudere man, Joel McCrea, die een manusje-van-alles speelt in de nadagen van het Wilde Westen. Een bank stuurt hem om goud te halen naar een mijndorpje, hij huurt oude bekende Scott (die eerst nog een kermis-chantage-show runt) in, die een jonger maatje meeneemt. Waar McCrea een brave lawman is, azen Scott en kompaan op zijn geld, terwijl ze dus eigenlijk tegelijk op nostalgisch-vriendelijke voet staan met McCrea. Dit geeft de film zijn merkwaardige sfeer, en dat neemt alleen maar toe als er ontmoetingen komen met een bijbelse vader (een Paul Verhoeven-favoriet) en lieftallige dochter (zij vlucht en gaat ook mee naar het mijndorp). Het mijndorp (meer een tentenkamp) is een Altman-setting avant la lettre (en een soort Gomorra) met een bordeel en een groep wilde broers. Hoewel die zich als de bad guys ontpoppen, blijft het hart van de film de pijn (en het verraad) van de twee oude vrienden, die beseffen dat ze een hele gunslinger-carriere voor niks hun ass on the line hebben gezet.

De opmerking van Ludo over Il Y A De Longtemps Que Je T'Aime (Perfect tot aan het waardeloze einde dat alles verknalt.) geldt helaas ook voor L’Empreinte De L'Ange (Safy Nebbou, 2008). De obsessie van Elsa (Catherine Frot) voor het dochtertje van Claire (Sandrine Bonnaire) levert een spanning op die even prettig onaangenaam voelt als de spanning in b.v. de films van Dominik Moll (Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien en Lemming). Totdat er na driekwart in de film een wending komt die de geloofwaardigheid danig ondermijnt, ondanks het excuus dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd voorval.
― Vido Liber, Tuesday, December 23, 2008 9:15 AM (2 years ago)

Laat ik Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien een hele leuke filn vinden en laat L’Empreinte De L'Ange vanavond om 20:40 uur bij de Belg (Canvas) op tv komen.
Het door Vido gestelde klote einde neem ik voorlopig nog maar voor lief ;)

Hmm, ik vond de film niet zo ongeloofwaardig hoor, in ieder geval goed spel van beide actrices.

Howl
Film over Allen Ginsberg en zijn gedicht Howl switcht in cut-up stijl tussen het schrijven van het gedicht, de voordracht ervan in een Newyorkse speakeasy, een interview met Ginsberg, scenes uit 's mans gay leven en een rechtszaak over de vermeende obsceniteit van het gedicht. Tot zover oké, maar waarom die lelijke, eigentijdse computeranimaties tussendoor? Die verkloten de zorgvuldig opgebouwde fifties-sfeer nogal. Al met al meer interessant dan goed.
Tijdens het slotpleidooi van Ginsberg's uitgever's advocaat voor vrijheid van meningsuiting ("Let there be honesty. Let there be light!") moest ik aan het proces van Wilders denken. Daar zat ik nou net op te wachten :-(

Eens met john p. Ik vond het wel aardig. Goede lead in ieder geval. En die computeranimaties zorgen er al snel voor dat rond zo'n film een sfeertje ontstaat van een hallucinerende experimentele trip. Vond de animaties in Gainsbourgh beduidend frisser.

Breathless
Keiharde Koreaanse film, en Koreaanse films zijn altijd al hard. Kun je nagaan hoe dit is! In elke scene wordt wel iemand in elkaar geslagen. Een uiterst pijnlijke en intense zit voor de kijker, en tóch is het een goede film, al scheert ie wel vervaarlijk langs een totale melodramatische knock-out. Daardoor dacht ik lang dat dit een film van Lee Chang-Dong was, de regisseur van Oasis en Secret Sunshine. Vooral in de momenten dat Breathless er bij de kijker inramt, dat een van de personages als het ware in de voetsporen van een ander treedt. Scriptmatig vond ik er dus nog wel wat op af te dingen, maar het acteren van de hoofdrolspelers redt veel, zo niet alles. Een man werkt als 'loan shark', wat inhoudt dat hij mensen in elkaar mept. Zijn vader had ook al losse handjes (en is net terug uit de gevangenis na 'een akkefietje'). Parallel hieraan zien we een middelbare school-meisje, uit een al even gebroken gezin. Zij is de eerste in de film die wat weerwoord heeft op de gewelddadige hoofdrolspeler (die om de 2 woorden een scheldwoord plaatst, meestal SHIIIBA). Er ontstaat een ongemakkelijke vriendschap. Maar! Het meisje heeft een broer, en die gaat zonder dat de 2 elkaar kennen voor hetzelfde knokploegje werken. Die lijnen moeten bij elkaar komen, maar hóe dat uiteindelijk gebeurt is toch verrassend, en een martelgang van Passion of Christ-allure. Mooie editing aan het eind ook die op bizarre wijze heen en weer flitst tussen bruut drama en kleinschalig geluk. Die paar minieme harmonieuze momentjes eerder, met een mooie gitaarpingel, houden de kijker net op de been. Een strohalmpje geluk.

Quand J'Etais Chanteur
Stond laatst een artikel in de Volkskrant over remakes, 12 Monkeys is er bijvoorbeeld een, nooit geweten. En zoals Vido destijds al zei, Crazy Heart kan met gemak voor een remake van Quand J'Etais Chanteur doorgaan. Niet alleen exact dezelfde elementen, ook de timing (volgorde gewoon, hmm) waarin ze aan de kijker worden geserveerd. (Zelfs een stadion-concert ontbreekt niet, en uiteindelijk wel) En tóch vind ik Crazy Heart iets beter. De muziek helpt, country vs knullige Franse chansons. En ik vind Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier. Had ook meer te winnen. Niet dat L'homme grande niet redelijk is als de Eddy Wally-achtige charmezanger, die voor bejaarden en in restaurants zijn liedjes croont. Waar Quand J'Etais wel op wint is het ontstaan van de relatie met de jonge blom. Dat gaat hier ongemakkelijk en wringend en eigenlijk wordt het nooit écht wat. (Alhoewel het laatste shot!) Ik zou bijna denken dat dat genoeg zou moeten zijn voor een betere film, maar de laatste 40 minuten zijn hier toch een beetje uitgeblust en saai. De fut is eruit. (He, bij Crazy Heart zat ik ook al over de tweede helft te zeuren, teveel script-spektakel daar, het is nooit goed he) Wel moet nog even de bijrol van Christine Citti worden genoemd, ooit achtergrondzangeres en nu manager van Le Chanteur. En nog altijd (en heel tragisch) een beetje verliefd op hem. 'Ze wordt een beetje dik', peinst haar nieuwe echtgenoot. Een beetje de Mariska Veres van de film.

Daddy Longlegs
Als die man uit Keane écht kinderen had gehad kreeg je dit. Zet u maar schrap. Akelige maar fijne slice of life-film, lukraak opgenomen (veel gewiebel en de helft van de dialogen is niet te verstaan). Soms expres niet, want er klinken af en toe uit 't niets geweerschoten op de soundtrack. Misschien om de gekte in het hoofd van de chaotische pa te illustreren (Hij lijkt op een James Nesbitt in de goot). De man moet 2 weekjes op zijn basisschool-zoons passen, maar krijgt dat al nauwelijks voor elkaar. (Tot ie ze uit arren moede maar slaappillen voert!) Tegelijkertijd is de man aandoenlijk grappig. Bij een boottochtje doet hij alsof hij met blote handen een zalm kan vangen, bijvoorbeeld. Ondertussen passeren tal van andere excentrieke types kortstondig de revue, en gedragen de kids zich steeds meer als tirannen. (Op school, op het werk van pa, bij de oppas). Dat krijg je ervan. Verwantschappen met de films van Bahrani of een The Squid and The Whale een paar treedjes lager op de maatschappij-ladder, zonder zoveel indruk te maken als die overigens. Categorie: kort en klein Amerikaans. Ik ben liefhebber.

Quand J'Etais Chanteur … Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier.

Grappig, ik heb juist het tegenovergestelde gevoel. Bridges op de automatische piloot en Depardieu weer eens geïnspireerd op zijn oude leeftijd. De recensies in enkele Engelstalige filmbladen rondom Mammuth en Potiche prijzen de Fransman herhaaldelijk om zijn rol in Quand J'Etais Chanteur. Maar ik ben dan ook gek op het Franse chanson ;-)

L’Empreinte De L'Ange - ik heb in mijn beschrijving zo fanatiek geprobeerd een spoiler te vermijden, dat ik geen idee meer heb wat die wending ook alweer was. Oorzaak: teveel films zien met een geheugen als een zeef.

Howl - toch vrij uitzonderlijk dat een gedicht de hoofdrol vertolkt in een speelfilm. Beowulf van Robert Zemeckis niet meegerekend.