Filmforum

A.I. is ook crap. Ik dacht nog ff dat het Gattaca-achtige kwaliteit werd maar het werd nog erger dan E.T. (die nog net leuk is in al z'n weke sentimentaliteit).

No. 53, die's pas mooi. :)

A.I. vond ik eigenlijk wel aardig. :) wel errug lang. Maar voor 't design alleen al wel de moeite waard.

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

Ha, goeie tip, nr.1 (Fabuleux destin d'Amélie Poulain) zat ik gisteren ook al aan te denken maar die heeft iedereen toch wel gezien (Cité des enfants perdus van dezelfde maker dan ook). Edward Scissorhands ook toch? Beetle Juice (de jonge Wynona als goth...yeah) is bedenk ik wel een aanrader en Sleepy Hollow toch ook wel. Ach, gewoon die hele Burton doorwerken (alhoewel ik na Sleepy Hollow ben afgehaakt.)
A.I., de enige post-Empire of the Sun Spielberg die ik kan uitzitten. Ook altijd een zwak gehad voor The Neverending Story net als de totale chaos Legend trouwens.

Alle genoemde films gezien.
Edward Sissorhands vind ik misschien wel Burtons meest geslaagde film, ook Corpes Bride en Big Fish zijn erg ok.
Amélie en Cite des enfants perdus vind ik overigens leuke films, ik begrijp de kritieken (van met name Olaf K.) niet zo.
Van A.I. vind ik alleen het eerste half uur ok.
Legend was pas nog op tv en ook ik heb daar een zwak voor, The Neverending story (ook nog kortgeleden op tv) blijkt te gedateerd.
Labyrinth misschien nog eens herkijken :)

je ken ook altijd dit nog doorploegen voor inspiratie Arnout (http://www.imdb.com/keyword/fairy-tale/?title_type=feature)

Oh ja, nu herinner ik me nog meer uit sprookjesland: Chinese Ghost Story deel 1 t/m 3. Alle drie fenomenaal.

(Overigens heb ik Guillermo del Toro's Pan's Labyrinth en The Devils Backbone ook al gezien :)

Nog een recente, 'echte' sprookjesfilm: Le Petit Poucet (Olivier Dahan, 2001), een donkere Franse verfilming van Kleinduimpje.

Waren mensen hier op de hoogte van Derricks wilde jeugd?
http://www.lovefilm.com/lovefilm/images/products/9/22709-large.jpg

Soledad Miranda! <3

(Ja dus, al heb ik deze nog niet gezien, alleen een trailer).

Vlak voor het einde van het jaar ‘moet’ ik nog wat films van 2008 checken, voordat definitief de eindlijst kan worden samengesteld. Het nadeel van deze administratieve kijkactie is dat het een beetje een gehaast gevoel geeft, wat nadelig kan uitpakken voor de films. Al kan een negatief oordeel natuurlijk ook aan de kwaliteit van de bekeken films liggen. Zo is Soom (Breath) een typische Kim Ki-duk, voortkabbelend zonder nieuwe inzichten. Ik veerde enkel op tijdens de schattig vals gezongen seizoensliedjes die de hoofdrolspeelster vertolkt ten overstaan van de ter dood veroordeelde. Voor de rest is het meer symboliek dan verhaal.

Cordero De Dios (Lucía Cedrón, 2008) duurt gelukkig maar 86 minuten. Dit regiedebuut (en openingsfilm van IFFR 2008) lijdt aan een afstandelijke aanpak. Het is heel moeilijk mee te voelen en geïnteresseerd te raken in de moeder en dochter die ieder hun eigen idee hebben over hoe om te gaan met de ontvoering van opa. Opa was namelijk fout na de oorlog (de film speelt zich af in Argentinië). De oude man zou wel eens een rol gespeeld kunnen hebben in de dood van zijn schoonzoon. Een andere grote ergernis is het feit dat dochterlief zich door de ontvoerders laat bellen via haar mobieltje waardoor constant dat bloedirritante Nokia-melodietje door de speakers pist. Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen. Er wordt niet eens moeite gedaan te pannen en te scannen zodat acteurs regelmatig onthoofd worden of gewoonweg seconden lang buiten beeld vallen. Er heeft duidelijk iemand tijdens het scannen zitten maffen bij Homescreen, of zou er opzet in het spel zijn? Vooral mijden dus, dat Cordero De Dios.

Dan nog de verrassendste opmerking van vandaag: Wit Licht valt mee! Een meesterwerk is het niet, maar als je Wit Licht beoordeelt op wat het wil zijn (een avonturenfilm met een boodschap), en niet op wat je zelf zou willen dat het had moeten of kunnen zijn, dan werkt de film naar behoren. De plotstructuur met hulp van flashbacks levert meerdere verrassingen op en vooral de Afrikaanse acteurs doen hun werk prima. Zelfs Borsato acteert naar behoren. In de kritieken lees ik her en der dat de film perfect zou zijn geweest als de zanger geen rol had gespeeld, maar dan heb je geen kans op een miljoenenpubliek en dat is juist wat Borsato wil bereiken: zoveel mogelijk mensen bewust maken van het lot van kindsoldaten. De andere twee kritiekpunten (1. een blanke man als held in zwart Afrika, 2. de naïviteit van de held) worden door personages in de film al voorzien van vraagtekens. Tijdens de eindtitels klinkt gelukkig niet keihard de hitsingle van Borsato, maar subtiele, Afrikaans klinkende filmmuziek. De climax is teveel Indiana Jones en ietwat onhandig uitgewerkt, maar verder heb ik me geen moment verveeld. Now sue me.

Maar nog veel erger is de manier waarop de Nederlandse distributeur de film op het beeldscherm meent te moeten vertonen: full screen i.p.v. widescreen.

Kan ook een foutje van de operateur zijn, die de verkeerde lens heeft voorgezet.

Volgens mij heeft de fout te maken met het anamorphic maken van een film voor een dvd-release (ik ben een complete leek wat dit betreft, dus vergeef mijn stuntelige omschrijving). Zelfs de openingstitels van Cordero De Dios zijn maar gedeeltelijk te lezen.

en dat was dan in de bios? dat van Cordero? moest je je geld terugvragen eigenlijk. (maar zie Wit Licht Vido is mild geworden!! ;) )

Soom vond ik ook maar 'n matte herhaling van zetten.

Cordero = dvd, en dan nog heb ik de neiging om geld terug te vragen.

It’s a wonderful life (Capra, 1946). Een moderne maar inmmiddels alweer klassieke variatie op A Christmas Carol, over een man die zijn dromen in de ijskast zet om het bedrijf van zijn vader operationeel te behouden en de strijd met de grote concurrent (zo’n sigaarrokende über-kapitalist). Dat eist uiteindelijk zijn tol. Hoogtepunt is de sequentie met de wat sullige engel Clarence (prachtige rol van Henry Travers) die afdaalt om onze held te redden en genoeg punten bij elkaar te sprokkelen voor twee vleugeltjes. Charmant, en met een zo over the top einde dat het wel ironisch moet zijn.

Murderball (Rubin/Shapiro, 2005). Aardige docu over rolstoelrugby en de strijd (totaan Athene 2004) tussen het Amerikaanse en Canadese team. Ongeromantiseerd en het is duidelijk dat deze gasten niet zijn gaan rolstoelrugbyen uit compensatiegedrag. Zeer enerverend in het begin (gaat er hard aan toe), wat gewoontjes naar het einde toe.

Ne touchez pas la hache (a.k.a. The duchess of Langeais, Rivette, 2007). Degelijke literatuurverfilming die The age of innocence alsmede de drama’s van Visconti in herinnering brengt. Tragische liefdesgeschiedenis van Balzac over een generaal die zich laat verleiden door een gravin die vervolgens niet thuisgeeft. Dat leidt tot een kat-en-muis-spel alvorens de werkelijke gevoelens aan de oppervlakte komen. Sterk geacteerd, maar ik was er niet zo weg van als de Franse pers.

ik wil nog altijd alle Capra's een keer gaan kijken. maar aan de andere kant zal daar wel heel veel meuk bij zitten en hij heeft ook HEEL veel gefilmd. En de beste heb ik vast al gezien..

Tystnaden ('Het Zwijgen, Ingmar Bergman, 1963, Zweden)
Wrang psychologisch drama over twee zussen, gestrand in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken, die tegen elkaar praten zonder iets te zeggen en op de spaarzame momenten van communicatie elkaar oneindig veel pijn doen. Het verlaten hotel met vreemde snuiters, de drukke, maar louter met mannen bevolkte straten en de liefdeloze seks versterken de desolate sfeer.
Door die, voor zestiger-jarenbegrippen, expliciete seks kreeg Het Zwijgen het predikaat 'schandaalfilm'. Bij de kijker van nu resteren neerslachtigheid en verwarring. Desondanks zin in de andere twee uit de trilogie.

@Vido: Jammer, mij greep Cordero de Dios juist aan, als psychologische thriller waarin het plot gestaag 'thickens' en je pas op het eind helemaal snapt, waarom de vader en dochter zo'n getroubleerde verhouding hebben. Geef je 'm nog een revanche in de bioscoop zonder technische ergernissen of heeft ie z'n kans wel gehad?

@Ludo: Ah, Thegonewait bestaat nog! Die magisch-realistische, of eigenlijk meer surrealistische sfeer, heeft Het Zwijgen ook. En Cries & Whispers, met hetzelfde motief (emotioneel ravijn tussen zussen), van veel later ook nog. Van de Bergmans tot nu toe vind ik die laatste overigens de beste.

Ja, cries and whispers is ook mijn favoriet. Gevolgd door Herftsonate, met die fan-tas-tische scene met moeder en dochter achter de piano. Na een kleine 20 minuten is de sfeer alweer voorgoed verziekt hahaha. Het zwijgen ken ik heel niet, dus we moeten weer aan de bak. Zevende zegel ook nog. En dan wacht er nog een bak Italiaans neo-realisme. En dan druppelen ook nog de eindejaarslijstjes binnen. Houdt het dan nooit op....? Wat betreft de laatste categorie heb ik er gisteren twee gedaan:

Låt den rätte komma in (a.k.a. Let the right one in; Alfredson, 2008). Waarschijnlijk één van de meest curieuze liefdesfilms van het jaar. Met in de hoofdrollen een 12-jarig jongetje en een even oud vampier-meisje. Dat is even schrikken, als je eerst denkt naar een low life sociaal Gus van Sant drama te zitten kijken. Vampiers zijn hier geen monsters, maar mensen met een ziekte. En in het laatste stuk zitten een hoogst originele scene in een zwembad. Zodat ik dacht: nee, dit is niet slecht.

En la ciudad de Sylvia (a.k.a. In the city of Sylvia; Guerin, 2008). Hier weet ik minder goed wat ik ervan moet denken. Jongeman, waarschijnlijk dichter/tekenaar/kunstenaar, en gezegend met een ongelofelijk kunsternaars-smoeltje, is toerist in een Franse stad, waar hij op een terras mensen zit te observeren. Dat zijn de eerste 20 minuten. Daarna meent hij Syivia te herkennen. Als het meisje ervandoor gaat besluit hij haar te achtervolgen. Nauwelijks dialoog en nauwelijks saai. En in zeker opzicht herkenbaar, de manier waarop de hoofdpersoon mensen observeert. En herkenbaar dat gevoel dat in de zomer een gemiddeld Frans terrasje overspoeld wordt door mooie vrouwen. Een deel van mij denkt: ja, dit is leuk gedaan, het is weer eens wat anders, het pakt goed uit en het eindigt goed. De andere kant van mij denkt. ik zit 1 uur 20 te kijken naar een man die 1 uur 20 met een banketletter in zijn broek rondloopt. Ga naar je hotelkamer, doe er effe wat aan, en ga verder met je carriere. En loop ons niet voor te houden dat het allemaal zou gaan over ene Sylvia. Goed, ik ben er nog niet uit, maar het is een halve tip, zou ik zeggen.

Ah, Thegonewait bestaat nog! Die magisch-realistische, of eigenlijk meer surrealistische sfeer, heeft Het Zwijgen ook
nou.. Het archief is niet gewist nee. maar geen updates ofzo.

oeh nu wil ik Tystnaden ook zien.

ik keek crap (en ik ben weer te lang van stof)

Grace Is Gone
Het bewijs dat je als fijn scenarioschrijver nog geen goed regisseur hoeft te zijn. James C. Strouse pende het uitstekende Lonesome Jim, maar weet hier de acteurs toch niet echt aan de praat te krijgen. Kinderen regisseren is meteen ook wel het moeilijkste wat 'r is. Shelan 'O Keefe heeft een lief gezichtje, maar ze debuteert wat aarzelend. De premisse van 't script is sentimenteel maar boeiend. Een onhandige/strenge huisvader probeert zijn kinderen op te voeden terwijl mama in Irak voor de goede zaak vecht. Dan staan er 2 hoge militaire pieten voor de deur en weet je hoe laat 't is. Misschien was 't leuker om de film te beginnen met Cusack (hij speelt pa) treurend op de bank, zonder dat we weten wat er loos is. Dan komen de kinderen nietsvermoedend thuis. Pa zegt ik moet jullie wat vertellen, de kinderen beginnen van de spanning elkaar te vervelen (een mooi detail) En pa krijgt het niet voor elkaar. Hij zegt niets en neemt ze mee op een reisje naar een pretpark. De oudste vermoedt wat (logisch, en daarom is 't ook de lastigste rol) de jongste is alleen maar wild enthousiast. Een mij sympathiek personage is de nietsnut van een broer (van pa) die ze tegenkomen, die de kinderen braaf Uncle John noemen. Pa, de Republikein haat 'm. De muziek balanceert ondertussen tussen tenenkrommend en walgelijk effectief. Blijkt in de aftiteling van Clint Eastwood himself te zijn, die, het moet gezegd, zichzelf wel overtrof. Diezelfde muziek speelt een te grote rol als tijdens het moment supreme de dialoog wordt weggedraaid. Een te makkelijke oplossing.

The Mourning Forest
Niet heel slecht, maar vergeleken met Sharasoyu dat ik eerder van Kawase zag toch wat teleurstellend. Niet meer dan een gemiddelde zwijg- en verwerkfilm. Ik vond 't bijna jammer dat de bejaardeverpleegster ook al iets te verwerken had. En dat 't dan ook nog een zeer traumatische (verdrinkings?)dood was. Wordt verschrikkelijk irritant als ze bij een riviertje hysterisch begint te krijsen. De acteur die de bejaarde speelt die na 33 jaar boeddhistisch afscheid wil (of moet) nemen van zijn vrouw, doet 't wel goed. En af en toe raakt de meditatieve sfeer ook wel. Rustig ademen en dan komt er ineens een helikopter langs. Een fraai moment.

Bienvenue Chez Les Ch'tis
Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Voor ons lijkt het wat overdreven dat we hier moeten geloven dat Fransen werkelijk denken dat het in Nord Pas De Calais altijd vriest en de mensen barbaars zijn. Stereotypen waar de komedie best aanstekelijk mee speelt. Een man wordt weggepromoveerd naar, nou ja daar dus, zijn vrouw is ueberbezorgd en kleedt 'm dik aan. Aangekomen moet hij even wennen. Zit hij 's ochtends vol walging zijn boterham met stinkkaas in de koffie met cichorei te dopen, maar 's middags bevalt de friet en frikadel al een stuk beter en na 2 weken wil ie niet meer weg. De man werkt als postkantoordirecteur, waar de show wordt gestolen door de postbode (gespeeld door de regisseur Dany Boon) Een soort oenige lelijke versie van Paul Newman met travo-neigingen. Hij schmiert erop los. Maar dan heeft mevrouw de postbodedirecteur al haar moed verzamelt. Ze wil langskomen. En blijven! En dat wil de directeur niet, want een lange afstands-relatie werkte een stuk beter. 1x raden wat de Ch'tis dan verzinnen.. Aan 't end gebeurd nog wat raars. (Spoiler! Maar de film is zo plat als 'n dubbeltje, dus who cares) Postbodedirecteur jankt, postbode zegt "zie je wel, een man die naar hier komt huilt 2x, 1x als hij arriveert en 1x als hij weggaat". Ik "pleure niet" blijft de directeur maar zeggen. En dat klopt. We hebben in de taalcursus eerder geleerd dat het in het vreemde noordelijke taaltje "blaire" is. Dus het wachten is op de punchline. Die niet komt!?!

پانج عصر (At five in the afternoon)
Samira Makhmalbaf (23!) weer in de bocht. Prachtig 'poëtisch realisme' zoals ik dat van haar ken. Progressief zonder bruusk over de conservatieven heen te walsen of de hoofdpersonages als karikaturale idioten of slachtoffers te portretteren, al wordt dat ook wel aan 'the eye of the beholder' overgelaten.

Murderball - sterke docu inderdaad. Het fanatisme en de verbetenheid van de spelers spatten van het scherm. Films met een wedstrijdelement hebben van zichzelf een spanningsopbouw, onvermijdelijk toewerkend naar een finale. Ook heel erg Amerikaans, en ook over een competitie, is Spellbound (Jeffrey Blitz, 2002) over scholieren die meedoen aan een Amerikaanse spellingswedstrijd. Die kinderen zijn minstens zo fanatiek als de murderballspelers, maar dan niet op een fysieke wijze.

Låt Den Rätte Komma In komt pas in maart uit op dvd (althans, de Amerikaanse editie), dus ik moet nog een paar maanden geduld hebben.

Bienvenue Chez Les Ch'tis Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Dat gevoel had ik ook de hele film lang. De personages zijn ondanks hun tikken en hun overdreven gedrag innemend genoeg om de film uit te willen zitten. De onvertaalbare woordgrappen ontgingen mij totaal en laat nu minstens 75% van de film uit woordgrappen bestaan. Bienvenue was dit jaar de grootste filmhit in Frankrijk en het toerisme in het noorden van Frankrijk vaart er nu wel bij.

Ondertussen de laatste week o.a. deze filmpjes tot mij genomen:

Graveyard Of Honor (Miike Takashi, 2002) – alsof Sid Vicious huishoudt in yakuzakringen. Hoe chronische zelfdestructie onvermijdelijk leidt tot de ondergang. Een van de meest stijlvaste films in het overvloedige oeuvre van Takashi. Ben ondertussen benieuwd geworden naar het origineel van Kinji Fukasaku uit 1975.

Vicky Cristina Barcelona (Woody Allen, 2008) – een van weinige aardige films van Woody Allen in deze eeuw komt pas echt op gang als Penélope Cruz stormachtig in beeld verschijnt, en da’s toch best een beetje (te) laat.

The Picture Of Dorian Gray (Albert Lewin, 1945) – klassieker van Oscar Wilde wordt zeer gestileerd aangepakt met in de titelrol de mij verder totaal onbekende Hurd Hatfield (een acteur met een hele lange carrière in vooral de tv-wereld, naar blijkt). Hatfield heeft een kille, onbewogen, uit marmer gehakte gezichtsuitdrukking, ideaal voor de rol. Zijn portret verandert in een schilderij dat fascinerend monsterlijk oogt (zie hier). George Sanders is weer fijn cynisch en Angela Lansbury heb ik nog nooit zo jong gezien. Een van de troeven: de film is zwartwit, maar het schilderij is regelmatig in Technicolor.

@Vido:
Bij Spellbound is ook grappig dat sommige ouders nog fanatieker zijn dan de kinderen zelf. Ook leuk in dit genre: Wordplay (Creadon, 2005). Over crossword puzzles, de bedenkers en de puzzelaars.

Vanavond naar Vicky Cristina Barcelona.

stond wel een geinig stukje van Woody in de Vrij Nederland trouwens, een soort dagboek met z'n bekende flauwe grappen.
"script aan Scarlett voorgelegd. Ze moest eerst overleggen met d'r agent en d'r moeder. Maar toen wisselde ze van agent. En toen van moeder. Wacht nog op antwoord" (oid)

Ben ondertussen benieuwd geworden naar het origineel van Kinji Fukasaku uit 1975.

Geen Sid Vicious voor zover ik me kan herinneren. :)

Cordero = dvd, en dan nog heb ik de neiging om geld terug te vragen.

Ah, dan heb ik dat niet goed begrepen. Ik zou echt een boze mail sturen in dat geval. Er is blijkbaar gewoon een fout gemaakt bij de transfer.

Banshun (Late Spring) (Yasujiro Ozu, 1949)
Deprimerend tot en met. Noriko is 27 en zorgt voor haar vader professor Shukichi. Japanse meisjes van 27 horen anno 1949 getrouwd te zijn. Is Hattori, de assistent van haar vader niks voor Noriko? Die vindt ze toch leuk? Ja en het is ook wederzijds, maar hij is al verloofd en er worden dingen niet gezegd en dat gaat dus fout en het is alleen maar downhill vanaf daar, zodat op het einde van de film iedereen ongelukkig is. Ik weet nu waar Takeshi Kitano die stijl vandaan heeft waar je de setup van een situatie ziet en in de volgende scene het resultaat, waarbij de eigenlijke handeling wordt weggelaten. Ozu is er ook gek op; zo benadruk je de onderdrukte emoties nog meer. Ozu heeft ook wel wat gemeen met Wes Andersson; beiden verstoppen de zware emoties onder een extreem gestileerde vormgeving en niemand zegt ooit rechtsstreeks wat hij denkt. Alleen Andersson maximaliseert in zijn art-direction, terwijl Ozu juist minimaliseert.

Minimaler dan Ozu kan het bijna niet. De fietsscène in Banshun is volgens mij de laatste keer dat een camera in een Ozo-film beweegt.

lol :D

Ghost town (Koepp, 2008). Was het maar een vehicle voor Ricky Gervais.

Tropic thunder (Stiller, 2008). ...sja... eerste tien minuten leuk?

Milk (Van Sant, 2008). Sean Penn in een uitstekende rol van Harvey Milk, een voorvechter van de gay rights die het tot het stadshuis schopt. Sfeervol, een paar ontroerende momenten, maar vooral degelijk. Weet niet goed waarom Gus van Sant zo’n biopic wilde maken.

The dark knight (Nolan, 2008) Dit moet de beste Batman zijn die ik gezien heb, en ik ben nog steeds ver verwijderd van euforie. Olaf en Superheroes, het blijft een beetje een getroubleerde relatie. Heb ook geen strips in huis. Dus als Batman in beeld komt en begint te praten met een belachelijke hese stem (om niet herkend te worden. Right...), dan weet ik weer dat ik gewoon heel veel vragen gewoon niet moet stellen. Ledger doet het inderdaad goed als The Joker en geeft het karakter weer menselijke proporties. Als terroristen ook mensen zijn dan. Ik had verwacht dat de boodschap (een terrorist heeft geen plan) subtiel voorbij zou komen, maar dat wordt er behoorlijk ingeramd. Evenals dat gedoe over je eigen geluk creeëren met een muntstuk. Na de zesde keer denk je “We begrijpen het, Nolan, echt!”. Blijft over een vermakelijke actiefilm met een straf tempo, maar om te zeggen dat dit de beste actiefilm ooit is (zoals sommige kenners op internet) gaat wat ver en wordt mijns inziens ingegeven door het idee dat er wat te halen zou zijn over terrorisme en onze tijd. Dat blijkt, zoals altijd, een dun laagje vernis. En zo hoort het ook.

Vicky Cristina Barcelona (Allen, 2008) Heel niet slecht, eigenlijk gewoon net niet, en daar zijn we dus al meer dan tevreden mee. Het verhaal is nogal dunnetjes, lees ik overal. Alsof ik het verhaal van Annie Hall (3x gezien) wel kan navertellen. Javier Bardem is onweerstaanbaar, wordt steeds beter, maar Penelope Cruz steelt de show. Beiden voelen Allen heel goed aan, die allang niet meer een New York oriented auteur is. Heel diepzinnig is de materie niet, maar er zit wel degelijk een mistroostige ondertoon in deze film die blijft hangen. Waarmee het in dat opzicht toch aansluiting vindt bij zijn beste relatiekomedies. Het einde is luchtig, maar stiekem bijna net zo zwart als dat van Match point.

Frost/Nixon (Howard, 2008). Dit was de leukste. Mooi script, eigenlijk een toneelstuk, over een beroemd interview dat David Frost (lichtgewicht entertainer) in 1977 had met Richard Nixon (zwaargewicht leugenaar). Het was het eerste televisie-interview na Watergate. We krijgen de afspraken, de voorbereidingen en het interview, en dat volstaat voor een enerverende en toegankelijke film met goede acteurs (al zet Frank Langella Nixon net wat te stijf aan).

Oh ja, Frost/Nixon is volgens mij Howards beste film sinds Cocoon.

Olaf en Superheroes, het blijft een beetje een getroubleerde relatie.

Na het zien van "Orgazmo" ben je om :)
http://img.skitch.com/20081221-g48mafjuuxxpfkgy3yjm783jdm.jpg

Twee elements:
Bomb It
Update op Style Wars en net zo gaaf. Nu wereldwijd maar ook veel meer geavanceerd. Inclusief een Nederlandse kleuterleidster die behoorlijk strakke pieces zet, al is het blokje Amsterdam erg klein. Buiten de discussie of grafitti in het museum kan/hoort echt prachtig en divers werk van schrijvers uit São Paolo ("de politie heeft wel wat anders te doen dan grafitti aanpakken"), Tokyo, Los Angeles, Barcelona, etc.

Scratch
Docu over scratchen, DXT die met Herbie Hancock en Bill Laswell een generatie heeft aangezet tot turntablism. Veel rond de Invisibl Scratch Piklz (MixMasterMike and Q-Bert met name) maar ook Jazzy Jay (Bambaata), Premier (Gang Starr), Rob Swift (Xecutioners), Babu (Dilated Peoples), Cut Chemist (Jurassic 4) en DJ Shadow. Erg leuk was die laatste in de kelder van een enorme tweedehands platenzaak, stapels platen van vergeten artiesten, een ondoorkoombare jungle waar House Of Sounds in Den Bosch nog buitengewoon georganiseerd en netjes bij afstak. Ook leuk was It's Only Love van ZZ Top gebeatjuggled op de DMC kampioenschappen).

heh jammer ik dacht wel dat ik alleen in mijn love stond voor Tropic Thunder (en nee ik was die avond niet bezopen) ;)

dat hele feit dat Batman niet aan z'n stem (na tig jaar) wordt ontdekt gheheh. Fucking useless movie.

Domicile Conjugale
Ah de terugkeer van Antoine Doinel! (Onhandige lastig te houden bijna Spaanse titel trouwens, vinnik) Hier woont hij inmiddels met zijn permanent verbaasde grote ogen meisje Claude Jade samen. Een rommelig buurtje, een buurvrouw die wel wat met Antoine wil. Een operazanger, een oude man en een mysterieuze man die iedereen De Wurger noemt. (en die later goeie Dernier Anne a Marienbad-imitaties blijkt te kunnen) De bekende slapstick, naïeve situaties. Ook al krijg het paartje een baby ze blijven net kinderen. Daarom is het baantje dat Antoine uiteindelijk vindt ook zo geschikt, hij moet de miniatuurbootjes in een maquette besturen! Daar komt hij een Japanse schone tegen en dan gaat 't helemaal mis natuurlijk. Romcom op z'n Truffauts. Fijn.

Be Kind Rewind
Misschien moet ie net als the Science of Sleep 2 worden gekeken. Zou best 'ns kunnen helpen, maar ik denk dat 't een van Gondry's mindere zal blijven. Mos Def en Jack Black in een totaal verouderde videotheek. (Met video's dus, zou er iemand video's boven dvd's proberen als lp's boven cd's?) Het gebouwtje dreigt gesloopt te worden en de oude baas gaat op onderzoek uit hoe er meer geld binnen kan worden gehaald. (conclusie: romcom's op dvd) Ondertussen zetten Mos en Jack de boel natuurlijk op stelten, raken de video's gewist en gaan ze alles maar naspelen. Typische internetfilmpjes eigenlijk die parodien. Echt jammer dat ik (zelfs als filmnerd) de meeste van de geparodieerde films niet had gezien. Rush Hour 2! Carrie! Ghostbusters! Door dit alles heen loopt een verhaaltje over een jazz-pianist die in de videotheek zou hebben gewoond. (Toen 't nog een huis wordt) Dit zorgt voor een heel fraai laatste gedeelte en einde, met de mooiste Gondry-inval. Een piano met witten en zwarte toetsen gevormd door witte en zwarte handen. :)

The Bank Job
Degelijke heistfilm. (Wat was 't leuk geweest als de hele film NIET over een bankoverval was gehaald) Allemaal erg gelikt, veel glamoreuze tieten. Aan de "core" van het verhaal zit DE reden dat monarchien alleen maar last opleveren. Ene Prinses Margaret heeft een menage a trios, daar zijn foto's van, die liggen in een kluis in een bank, en dus moet de regering ze daar uit laten halen. Daarvoor zijn criminelen tegen, waarvoor men dan wat nitwitten onder leiding van Jason Statham inhuurt. Saffron Burrows is de bevallige tussenpersoon, die dus in een lastige positie zit. Er zijn wel wat double-crosses, maar het voornaamste probleem in de film is dat er geen verrassende wendingen zijn die de boel op z'n kop zitten.

Il Y A de Longtemps Que Je T'Aime
Perfect tot aan het waardeloze eindele dat alles verknalt. Doodzonde. Eerste 80 minuten zijn een prima sfeerschets van een vrouw die na jaren uit de gevangenis komt en bij haar zus gaat wonen. (De echtgenoot van de zus vind 't logisch maar niets) De vrouw is namelijk een moordenaar en niet van zomaar iemand. (Het is nauwelijks een spoiler hoor het wordt eigenlijk vrij snel verteld) Rohmer wordt nog ergens besproken en bespot, maar die eerste 80 minuten is 't duidelijk die rustige registratie-cinema. Maar dan na zo'n 80 minuten weet je er komen er nog zo'n 30, er moet iets gebeuren. Een dramatische wending. Een nieuwe moord? Nee, het blijkt dat de vrouw geen monster is, het politieonderzoek na de moord moet dus wel een ongeloofwaardig lachertje zijn geweest, er klopt helemaal niets van. Ongelofelijk laffig en slap allemaal. Van een dikke zeven naar een zes.

net als the Science of Sleep 2 keer worden gekeken

menage a trios
hehe :)

Perfect tot aan het waardeloze eindele dat alles verknalt.

Inderdaad heel, heel slecht. Maar ik vind hem toch erg goed, als acteursfilm. Dat plot vergeet ik dan maar even.

ja die ergernis zal wel slijten, uiteindelijk wel goed spel van de 2 zusjes tegenover elkaar. En eromheen een hoop mannelijke losers.

Hoe overleef ik…mezelf? (van Klisdonk, 2008) Een beetje een NCRV televisie film maar niet zonder kwaliteiten. Het is een tienerfilm dus er komen wat vrolijke fantasie-passages voorbij die niet aan mij besteed waren, maar de hoofdrol van Floor Arink is innemend. Ze speelt een meisje dat verhuist naar Groningen omdat haar moeder een nieuwe vriend heeft. Dat botert niet en op school gaat het ook niet goed. Meisje wordt wat recalcitrant, maar alles binnen het betamelijke. Levert wat obligate ontwikkelingen op, maar de uitvoering is bij vlagen ontroerend.

Avant Que J'oublie (Nolot, 2007) De wereld van de oude nichten. Bang om oud te worden en bang om alleen te zijn. En dan valt het allemaal niet mee als je HIV onder de leden hebt. En al helemaal niet als je schrijver bent en de medicijnen je nogal apathisch maken. Gigolo’s zijn een levensbehoefte en een uitgavepost die naast de huur existeert. Nolot maakt geen zielige film maar wel een treurige en maakt de karakters zeer geloofwaardig en levensecht.

Gomorra (Garrone, 2008). Beklemmende film over de Napolitaanse onderwereld en hoe verweven die is met het dagelijkse en treurige leven in een buitenwijk. Doet erg denken aan films als Cidade de Deus en Amores perros, maar is minder gelikt dan de eerste (stijl is meer pak hem beet La graine et le mulet) en minder ambitieus dan de tweede. Film blijft ver verwijderd van glamour en we zien geen Sopranos-achtige weelde, slechts klein grut. Eigenlijk zijn alle mensen hier overlevende armoedzaaiers en de uitzichtloosheid wordt er niet zozeer ingeramd als wel invloebaar gemaakt. Aanrader.

The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe. Arnout keek gisteren ook voor zijn project? ;) Vermakelijk, nog net te eng voor mijn dochters, maar als ik 10 was geweest natuurlijk de beste film aller tijden. Eerste uur is eigenlijk foutloos en die dieren waren best wel goed gedaan (raar dat projecties van personages in een landschap dan toch nog neppig er uit kunnen zien ;), perfect gebruik van Tilda Swintons waanzinnige jukbeenderen, maar na het offer verzand het helaas in een Lord of the Rings digi-veldslag, dát hebben we nou wel gehad. Christelijke fantasyschrijvers en veldslagen, duidelijk een slechte combinatie.

ja ik hoorde vanaf de bank ook DIT IS BEST ENG. (en dan heb ik 't niet over tienjarigen..)
wel raar/jammer dat het 2e deel van Narnia dan rechtstreeks op dvd ging en niet in de bios kwam. Toch niet genoeg bezoekertjes waarschijnlijk.

Sterker nog: ik had hem al eens gezien :)
Weer gekeken om Tilda Swinton, zij is heel verleidelijk in deze film, ik begreep dat jonge broertje wel.

Wat mij deed ergeren aan de film was dat de kinderen als helden werden binnengehaald zonder nog maar iets gepresteerd te hebben en uiteindelijk blijken zij ook echt geen verschil te maken: een wolf wordt verslagen door op het zwaard van de bange oudste broer te springen en een leven wordt gered door een niet zelf gemaakt geneeskrachtig drankje.
De leeuw doet uiteindelijk al het zware werk.

@Ludo: het 2e deel van Narnia heeft wel degelijk in de bios gedraaid en weer was ik zo onverstandig daar naartoe te gaan. Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

De opmerking van Ludo over Il Y A De Longtemps Que Je T'Aime (Perfect tot aan het waardeloze einde dat alles verknalt.) geldt helaas ook voor L’Empreinte De L'Ange (Safy Nebbou, 2008). De obsessie van Elsa (Catherine Frot) voor het dochtertje van Claire (Sandrine Bonnaire) levert een spanning op die even prettig onaangenaam voelt als de spanning in b.v. de films van Dominik Moll (Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien en Lemming). Totdat er na driekwart in de film een wending komt die de geloofwaardigheid danig ondermijnt, ondanks het excuus dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd voorval.

Olaf is zo te zien ondertussen al doodleuk de eerste hoogtepunten van 2009 aan het bekijken. Lucky bastard! ;-) Gomorra en Frost/Nixon staan zeker op mijn verlanglijstje van januari.

Wat ik over Vicky Cristina Barcelona nog vergeten was te zeggen is hoe verbazingwekkend onscherp sommige scènes waren. En dat lag zeker niet aan de projectie. Zeker in twee ingewikkelde, in 1 shot gedraaide scènes waren de acteurs opvallend vager dan de hen omringende objecten. Dat zal de focus puller zijn baantje hebben gekost. Blijkbaar was er geen geld/tijd om de scènes opnieuw te draaien.

Australia (Baz Luhrmann, 2008) – mierzoete marsepein en toch lastig er geen genoeg van te krijgen. Overdaad schaadt, meldde de Volkskrant afgelopen week in een te negatieve recensie. Australia is een fijn overdreven ode aan de Technicolorspektakels uit het Hollywood van de jaren veertig. De beeldenpracht stroomde in ontelbare kleuren door een doodstil Tuchscinki 1, de beste zaal in Nederland om Australia te ondergaan. De film begint overigens als de Luhrmannversie van Once Upon A Time In The West, inclusief close-up van twee ogen (later speelt ook een piepende watermolen een belangrijke rol) – ook in Australia arriveert een vrouw in een voor haar vreemd en woest landschap, vindt ze haar echtgenoot dood in een ver afgelegen boerderij en moet ze het opnemen tegen een nietsontziende landeigenaar. Vervolgens wordt deze Australische western een ingekleurde Red River. Net als in Gone With The Wind verandert een klein stadje in een vuurzee. Ik ben benieuwd naar de director’s cut die vast en zeker over een paar jaar zal opduiken, want over het door de studio opgedrongen einde valt te discussiëren.

En dan nog een paar films als onderdeel van de inhaalrace van 2008:

goed:
Lemon Tree (Eran Riklis, 2008) – het conflict tussen Palestijnen en Israel verbeeld op de vierkante meter. De Israëlische minster van defensie gaat met zijn vrouw wonen naast de citroenboomgaard van een Palestijnse vrouw en vreest dat achter haar bomen terroristen schuil gaan. Die bomen moeten dus om. De actrices Hiam Abbass en Rona Lipaz-Michael overtuigen als eenzame vrouwen die leven in een geïsoleerde wereld - de een opgesloten achter de hekken om haar boomgaard (en zonder brede ondersteuning van haar landgenoten of haar familie) en de ander opgesloten achter de ruggen van brede beveiligingsambtenaren (en verlaten door haar hard werkende echtgenoot).

aardig, maar verre van essentieel:
Mataharis (Icíar Bollaín, 2007) – drie vrouwen werken op detectivebureau en worden tijdens het bespieden en hun infiltratiewerkzaamheden meer met zichzelf geconfronteerd dan met de personen waar ze over moeten rapporteren.

binnen een week alweer vergeten:
Il Dolce E L'Amaro (Andrea Porporati, 2007) – geadverteerd als zijnde de Italiaanse Goodfellas, maar dan lang niet zo goed, want te voorspelbaar.

Over adverteren gesproken: in de videotheek zag ik de poster van Happy-Go-Lucky waarop Poppy wordt omschreven als de Britse Amélie Poulain. Hier heeft iemand duidelijk de plank flink misgeslagen.

@Ludo: het 2e deel van Narnia heeft wel degelijk in de bios gedraaid en weer was ik zo onverstandig daar naartoe te gaan. Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

oh my bad geen idee waar ik dat idee dan vandaan haalde. (Er komt nog een 3e, alle goeie dingen in drieen natuurlijk)

Zouden ze dat focus puller echt niet kunnen automatiseren? nou ja camera's kennen niet denken natuurlijk, alhoewel op fototoestellen heb je wel automatische scherpstellen toch.. hm.

Mataharis en Dolce staan hier (nutteloos) op de lijst, maar Spaanse en Italiaanse films zijn zelden snel met Engelse ondertiteling te vinden. Dat heb je nou nooit met Scandinavische films.

Weer gekeken om Tilda Swinton, zij is heel verleidelijk in deze film, ik begreep dat jonge broertje wel.

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Wat mij deed ergeren aan de film was dat de kinderen als helden werden binnengehaald zonder nog maar iets gepresteerd te hebben en uiteindelijk blijken zij ook echt geen verschil te maken: een wolf wordt verslagen door op het zwaard van de bange oudste broer te springen en een leven wordt gered door een niet zelf gemaakt geneeskrachtig drankje.

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Jungfrukällan
M'n Bergman cherry gepopt, maar da's een beetje onsmakelijk gezegde in de context van deze film. Deed me denken aan de Bulgaarse film Козият рог, maar dat zal door de setting (bergen, de tijd, al zit er 500 jaar tussen), zwart/wit en het soort verhaal (verkrachtingen, wraak).

Van Jungfrukällan is het slechts een kleine stap naar The Last House On The Left van Wes Craven (1972). Maar die had je natuurlijk al gezien.

is dat Virgin Spring ja zeker? Dat vind ik zooo'n Archeon-film. (allerbeste pretpark aller tijden)

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

C.S. Lewis, schrijver van Narnia, was zwaar in de Here. Dat heeft sporen nagelaten. In het verhaal zit een voorspelling van een verlosser, er bevindt zich een Judas onder de helden en de leeuw offert zichzelf op om vervolgens, wonder o wonder, uit de dood op te staan. De filmversie van The Chronicles werd daarom niet voor niets mede gefinancierd door de productiemaatschappij van Philip F. Anschutz, een zeer conservatieve Amerikaanse miljardair die in de Verenigde Staten ook een geldschieter is van christelijk rechts.