Filmforum

Empire of the Sun
Ergens halverwege loopt de piepjonge Christian Bale na een van zijn vele heldendaden de barakken van het Jappenkamp binnen, en iedereen salueert voor hem. Supersentimenteel. Tóen schoot me dan eindelijk te binnen dat dit een Steven Spielberg-film moest wezen. En een goed teken was die realisatie dus niet. Natuurlijk, Spielberg heeft een bepaalde magische touch, ook hier houdt ie de kijker 152 minuten in zijn ban, maar het is een vrij oppervlakkige betovering, terwijl een schrijnende setting als dit toch harder aan zou moeten komen. Zeker als je bedenkt dat een kind de oorlog ondergaat en Christian Bale echt fantastisch speelt. Dit is een ingewikkelde manier om te zeggen dat Spielberg nooit een Au Revoir Les Enfants zou kunnen maken. Ik vraag me af in hoeverre het boek van Ballard verschilt. Zat daar bijvoorbeeld ook al die atoombomscène in, een ontploffing in de verte en Bale die denkt dat een ziel van zijn 'auntie' naar de hemel trekt. Dáar weet Spielberg wel raad mee. En, het begin is ook erg goed (het gemopper daargelaten is dit wel een mooie film, he). De Engelsen leven als koningen in Shanghai, negerend dat de Japanners eraan komen (en dat de Chinezen eigenlijk ook een hekel aan ze hebben). De familie trekt naar een kostuumfeestje terwijl het in de stad al broeit. Prachtscene. Ook John Malkovich is op dreef als sneaky American bastard, wheelin' and dealin' (met een uiterlijk tussen Vladiimir Lenin en Michael Stipe).

El Sol del Membrillo
Is Victor Erice de Terrence Malick van Spanje? Bijzonder weinig films op zijn naam, maar wel allemaal mysterieus en persoonlijk-filosofisch. Ik zie Terrence Melick ook wel gefascineerd raken door een schilder. De eerste 50 minuten van de zon op de kweepeerboom (hele film na zitten denken wat membrillo en het Engelse quince toch zouden betekenen) beslaan in feite niet meer dan dat een schilder de boom en het zonlicht (tevergeefs!) op doek probeert te zetten. De op Ad Melkert lijkende schilder doet dat op 't maniakaal manische af (met 2 schroeven in de grond zodat ie elke dag zijn voeten op exact dezelfde plek neerzet). Ondertussen wordt het van nazomer herfst in shabby Madrid, en de kijker wordt, de grote Bob Ross-truc eigenlijk, vooral ontzettend kalm en melancholisch. Erg mooi dus, maar dan komt een bevriende schilder op bezoek. Een oudere man, en alhoewel mijn filmbijbel hoog opgaf van hun vriendschap, zie ik juist iets ongemakkelijks. De oudere man is duidelijk de onderliggende factor hier, met eindeloos respect voor de grote kunstenaar (die hij nooit is geworden). Ze zingen samen een liedje, maar beginnen steeds opnieuw tot de schilder het goed vind. Die zet de toon en zo gaat het in alle dialogen.

The Barefoot Contessa
Mankiewicz had een vooruitziende blik, The Barefoot Contessa is Grace Kelly Blues avant la lettre, met een jong doorgebroken actrice die ingepalmd wordt door een 'count' (die tussen Frankrijk en Italie aan de kust woont, dus ga maar na) wat haar fataal wordt. Dat is geen spoiler want The Barefoot Contessa opent al met haar begrafenis. Humphrey Bogart staat er te sippen, hij speelt een filmregisseur, maar van film in film-gedoe is helaas nauwelijks sprake. Hij begint het verhaal te vertellen. In voice-over. En nog maar wat voice-over. Dat is jammer en hij blijkt niet eens de enige voice-over, zijn verhaal wordt nog een paar keer onderbroken door anderen. Zo wordt dit vooral een visueel genoegen, en dat is het zeker, met een uiterst kalme, melancholische Bogie in kleur (in eenvoudige rode truien) én Ava Gardner, in fraaie zwarte badpakken (en op blote voeten). Zij speelt een vurige Spaanse die door Bogart en een rijke producer naar Hollywood wordt gehaald, waar ze een ster wordt, zonder gelukkig te worden. Na The Bad and The Beautiful-achtige avonturen door naar de jetset dus, maar dat is een regen-drop verhaal. Dat gedeelte is qua scenario wel wat beter, met bijvoorbeeld een mooie speech van de graaf, die van zijn filmster houdt 'met heel zijn hart'. (En niets méér dan dat) Ook Edmond O'Brien doet trouwens mee in een mooie rol als pr-agent. In kleur lijkt ie flink aangekomen, misschien is het slechts contrast met Bogart die op dat moment (een paar jaar voor zijn dood) al uit niets meer dan hoofd bestond.

The Damned United
Brian Clough über-fucking-alles! Rond Rudy Y Cursi reminiscete ik wat over het ontbreken van voetbalfilms (vergeleken met honkbal bijvoorbeeld) en meer nog dan Rudy Y Cursi vult The Damned United (een soort tragikomedie eigenlijk) dat gat. Geen voetbal als setting, nee werkelijk een film over de sportwereld. Vanuit het oogpunt van een van de meest fascinerende en excentrieke trainers: Brian Clough. Een Louis van Gaal-achtige arrogante man, extreem rap van de tongriem gesneden, zelfs vóór Mohammed Ali hier in een fragment langskomt dacht ik al aan hem. Tegelijkertijd heeft Clough iets vrouwelijks, achter die facade van 'ik ben de beste trainer ooit' zit ongezond brandende (onzekere?) ambitie. (Hm, ik bedoel hier niets mee over vrouwen natuurlijk, maar Clough is duidelijk ánders dan je regular sigaren rokende testosteron-bundel) Het is aan de Van Hanegem-achtige assistent Peter Taylor te danken dat onze man nog een beetje met de benen op de grond blijft. Martin Sheen lijkt werkelijk op Clough, maar dat geldt niet voor Timothy Spall, die Taylor speelt. Maar die brengt natuurlijk wel weer het juiste gevoel, warmte, mimiek en boerenverstand. Als de spelers het veld oprennen roept ie "Think! Think! Think!' The Damned United heeft een vloeiende structuur, op de juiste momenten heen en weer springend in de tijd. Van Derby County, naar Leeds United en Brighton Hove, wat de fuck doe ik hier in het zuiden, denkt noorderling Clough daar. Zeer vermakelijke film, met ook in de bijrollen goed werk van o.a. Colm Meany als Clough's grote rivaal: Don Revie. Die namen allen al. En dat alle spelers nog gewoon op het trainingsveld staan te roken, nostalgietrip. (En dat terwijl zowel Revie als Clough eigenlijk moderne facetten van het voetbal naar Engeland brachten; te weten schwalbes en andere gemenigheden én Mourinho-achtige tactische vondsten en people's manager motivatie-technieken) Oh en vrouwen... Die spreken 5 woorden in deze film! ;)

(in realiteit was Clough nooit manager van Brighton, dat is dan weer jammer) maar goed facts schmacts.

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

Met o.a. Ajax totaal kansloos in halve finale (mocht ik gelukkig toen nog niet kijken). Wat een grijzige beelden toch weer:

https://www.youtube.com/watch?v=x25CuxiNuhE&feature=youtube_gdata_player

Nottingham Forrest toch met effe twee ECI's?

jep. da's dus na de periode bij Derby en Leeds (wordt in de film in de aftiteling afgedaan, heel slim, de film gaat over Clough in zijn lastige fase). in de film roept ie op tv tegen Don Revie, laten we kijken waar we over 5 jaar staan. (en inderdaad Clough wint Europa cups, en Revie doolt in de Emiraten rond)

Clough eindigde wel in die goeie alcohol-Best-traditie. daar zag ik geen verwijzingen naar in de film, al zet ie wel heel secuur de sherryglaasjes klaar voor Revie (als die voor het eerst op bezoek komt bij Derby) (Vervolgens wordt Clough volkomen genegeerd door iedereen van het grote Leeds)

Overigens de vraag over goede voetbalfilms...voetbal lijkt moeilijker na te spelen, op realitische wijze. Krijg je van die rare solo's langs 20 spelers met een serie mislukte vliegende tackles. Honkbal is wat statischer en bovendien de meeste Hollywood binkies zullen ooit wel een balletje hebben geslagen zonder dat je meteen denkt "wat een nepperd."

Zag op youtube dat Clough inderdaad ook zo'n Van Gaal-Egberts interview op zijn naam heeft staan (Motson als slachtoffer.)

de beste honkbalfilms gaan ook meestal over bijzaken als omkoping enzo ;)

qua voetbal-fragmenten zit er in The Damned United overigens ook niet veel, meestal kijken we naar de reservebank ten slotte, waar Clough tegen scheidsrechters fulmineert. uiteindelijk is het een film met 1 pracht-hoofdrol en voor de rest leuke typetjes. ;)

overigens had Ajax die match tegen Nottingham kunnen winnen als de Bolle niet was opgesteld. die heeft 1 tactiek: torpedeer den tegenstander!

"Football is a beautiful game, neeeeds to be played beautifully"

beetje lach of ik schiet trailer, maar ach

https://www.youtube.com/watch?v=LYzsswqPk6s

En jij had geen last van waar ik last van had?

"Ik zag The damned United. Aardig omdat het over voetbal gaat (trainer Brian Clough), maar elke scene staat zo in het teken van het verhaal erdoor jassen, met alle trucs uit het boekje (trainer hoort tot tweemaal toe vanachter een gesloten deur wat er over hem gezegd wordt, dat soort dingen) dat de artificialiteit en na verloop van tijd vanaf begint te druipen."

hmm ik zie wat je bedoelt, het is wel een erg vlot vertelde film, niet alleen die deur, maar ook dat ie 't daarna in een dialoog ook nog even bevestigd ('this is the end')
net als The Queen van dezelfde maker(s). Tv-film-achtig of VPRO-serie over prinsjes, de anti-arthouse, maar Sheen en Spall op dreef + voetbal is genoeg voor mij :)

The Damned United is in ieder geval een stuk beter dan het rammelende Best, waar echte beelden van George Best op bijzonder knullige wijze worden versneden met nagespeelde wedstrijden. Dat Ol' Big Head dezelfde fascistoïde inslag had als Van Gaal mag bekend zijn ('Cloughie Is a Bootboy' zongen de Toy Dolls toch toen Clough weer een handtekeningenjager op zijn bek had geslagen?).

heh, begon me wel af te vragen waarom van Gaal het eigenlijk na Ajax nooit meer bij een opbouwteam heeft geprobeerd (Ajax ís ook geen opbouwteam, maar ok hij begon wel opnieuw met een jong team) Bij Barcelona een titel winnen kan je oma. Maar Nottingham naar de top brengen, dat is pas een kunst. Of Kaiserslautern.

Mjaa, dat is de Co Adriaanse kritiek op Cruijff altijd geweest. Ergens zit er wel wat in, maar het is ook onrealistisch dat je op een gegeven moment een stap terug doet (alhoewel Cruijff als speler even bij Levante?!) Maar van die club-op-de-kaart-zetters zijn wel speciaal.

De echte Clough vond ik altijd iets creepy hebben, die latente agressiviteit van de alcoholist enzo.

had eens een tijdje onder Kadyrov moeten werken. that'll teach 'em

La Pivellina (Rainer Frimmel en Tizza Covi, Italië/Oostenrijk, 2009)
Knalroodharige circusoma vindt koddige peuter op schommel in park en neemt haar mee naar pipodorp. De handheldcamera volgt halfslachtige pogingen van oma, echtgenoot en buurjongen, die ook ooit zelf verlaten is door zijn moeder, om de peuters moeder te vinden. Maar die geloof je toch niet, want niemand kan acteren. Behalve de peuter, die steelt de show. En de leeuwen en tijgers die over de helft in beeld komen, want die zijn echt. Blijkt dat oma, echtgenoot en buurjongen zichzelf spelen en waarachtig van het circus zijn. Niet te geloven, wat een realisme!

Calimucho was beter zo te horen (de Nederlandse versie van La Pivellina)

The Train
Deze stevige Tweede Wereldoorlog-actie blockbuster zou eigenlijk door Arthur Penn geregisseerd worden, die er een introspectieve film over de waarde van kunst in het leven van mensen wilde maken. Dat hád zowaar gekund, omdat de film gaat over het redden van schilderijen van Picasso en co, die door de nazi's weggesluist willen worden (met een trein inderdaad) als ze de oorlog aan het verliezen zijn. Ster Burt Lancaster wilde echter voor een kassucces gegaan en liet Penn vervangen door John Frankenheimer. Fuck art, knallen! De switch is eigenlijk geweldig ironisch, want nu wordt de kunst slechts decor voor stunts. Maar, die zijn zeker de moeite waard. Burt hangt de circus-artiest uit, roetst langs touwen naar beneden, en er zijn echte treinbotsingen. (Jammer van die oude stoomlocs mopperen de trein-nerds op IMDb) De schoonheid van destructie. Naast Lancaster is Paul Scofield goed op dreef als uberslechte nazi-generaal (die in tegenstelling tot het hoofdpersonage wél van kunst houdt, maar ook van genocide. Ik moest denken aan Mladic die om boeken van Tolstoj vroeg, wat hem toch een ietsepietsje sympathieker maakt). Een fraaie bijrol is er voor Michel Simon, bekend als de vieze Tom Waits-achtige zeeman in L'Atalante, en hier, decennia later, nog lelijker geworden. Sterker ik denk dat hij de lelijkste mensch is ooit op het witte doek. En ja, ook dat heeft iets moois. Hij speelt de koppige machinist "Papa Boule". Alles wordt geweldig flitsend in beeld gebracht, veel vloeiende, razendsnelle camera moves die zelfs met de actie mee lijken te rennen. En toch, als gezegd, mist de film wel een beetje een art, wat zeg ik, hart. Genrefilmpje dus.

The Baron of Arizona
Werkelijk geen flauw idee hoe dit op mijn lijst belandde. Ik ben geen Fuller-completist, en als ik dan een minor werkje van hem had moeten kijken had ik wellicht beter de film die Vido Liber laatst signaleerde kunnen kijken, over een krantenredactie. Dat onderwerp zal me meer interesseren dan een 'land grants'-scam in Arizona. Wel knap van Fuller is dat hij in deze totale no budget film (in 2 weken geschoten) toch een soort Orson Welles-sfeer weet op te roepen, hem zou dit onderwerp wél F for Fascineren. Orson had ook best de hoofdrol kunnen spelen, als de zelfbenoemde megalomane Baron die in een onwaarschijnlijk geduldige oplichterij-praktijk heel Arizona (op dat moment nog geen officiële Amerikaanse staat) in zijn bezit probeert te krijgen. Daarvoor bezoekt hij Spaanse kloosters, papt aan met een piepjong arm meisje (waar hij later mee trouwt) én spendeert tijd met wat zigeuners en dwergen. Die laatste scenes behoren tot de leukere, maar Fuller heeft nogal haast en jakkert iets te stevig door.

Kansas City
Het doet pijn om toe te geven, maar hoewel ik deze Altman keek voor Jennifer Jason Leigh, valt juist zij een beetje tegen. (Ze kan verwijtend naar het script wijzen) JJL heeft een cartoon-stemmetje opgezet (denk Buscemi, die ook meedoet) dat al snel begint te ergeren, het hele komische spoor waar ze op lijkt te zitten werkt überhaupt niet. Kansas City is zoals bij Altman gebruikelijk nogal uitgebreid qua karakters, maar bij een mindere Altman merk je dat dat maar met horten en stoten goed gaat. Het script hinkelt van scène naar scène, die steeds ietsje meer doorzichtige uitleg geven (vaak over de vorige) in een poging tot diepgang, terwijl de film ondertussen geen tijd meer heeft voor échte personages of inleving. Te fanatiek moeten er allerlei dingen worden aangestipt (van verkiezingsfraude tot tienerzwangerschappen). En dan te bedenken dat het uitgangspunt eigenlijk al ongeloofwaardig ingewikkeld is. Jason Leigh speelt de vrouw van een crimineeltje; crimineel wordt door coloured mobsters-gesnapt (nadat hij in blackface een rijke neger berooft!) waarop Leigh als onnavolgbare wraakactie de echtgenote van een hoge politieke pief kidnapt, zodat juist hij haar te hulp komt. Althans dat hoopt ze. Beetje Changeling-achtig krankzinnig allemaal. Zelfde hoedjes, zelfde tijd ook. Een oude Harry Belanfonte is van de acteurs nog het best op dreef als Godfather van de mobsters (hij praat net zo onduidelijk) die over het lot van het crimineeltje (Dermot Mulroney) beschikt. Maar boss Seldom Seen heeft geen haast. Dus wordt er veel gepraat, gebeurd er eigenlijk bar weinig, behalve musiceren dan, want in Seldom's club is ook nog een coole saxo-jazz-battle aan de gang (als mc's avant la lettre). Maar als de jazz-cats knetterend hoogtepunten bereiken zijn de daar doorgesneden scenes buiten club nog steeds niet écht spannend geworden. En het einde is bijzonder onelegant.

Van Fullers eerste drie films is The Baron Of Arizona het minst interessant. Grappig zijn de terugkerende momenten waarbij gladjakker Vincent Price op precies dezelfde ingestudeerde wijze vrouwen probeert in te palmen: I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.

Calimucho, dat was pas k#t. Over niet kunnen acteren gesproken. De onderlinge ruzies van het echtpaar dat naast me woont, zijn vele malen interessanter. :-)

oh die vond ik eigenlijk best goed, Calimucho. maar ok ben een sucker voor circus. (circi :P)

I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.
lol ja, Fuller of de scriptschrijver was héél tevreden over die tekstregel. ;)

La Pivellina
Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter? Mijn vriendin en ik liepen in ieder geval na afloop van de voorstelling in het Filmmuseum met een blij gemoed het Vondelpark in. Maar wij zijn ook van die zeurderige Kroost en Carrière dertigers die een avondje uit waren, dus misschien hadden we de lat ook niet al te hoog gelegd. Dat 'handheld' gedoe werd trouwens wel een beetje te veel benadrukt (inclusief schokkerige achtervolging) maar ik raakte best wel een beetje ontroerd van de scène waarin De Duitser aan dat jochie uitlegde hoe je moet boksen.

Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter?

Jein, zegt de Duitser. De kleuter wel, maar de film... Amateurs en semi-profs er met een vaag script op uit sturen en zich à l'improvise laten leeglopen voor een handheld camera. Met lage lat en spaarzame middelen doen alsof het allemaal echt is. Normaliter mijn ding. Dardennes... Sundance Festival... aanbevelingen, kom maar op. Maar dit, dit was een helletocht. Wat een ver-schrik-ke-lij-ke film.

Vanaf het begin had ik al een hekel aan dat mens met dat rooie haar. Dat loeder. Groeide er iets tussen mij en de peuter... Sprong zij ertussen. Dacht ik 'die Duitser is zo kwaad nog niet'... Had je haar weer. Die 14-jarige buurjongen, die liever op een tweejarige past dan met zijn vriendinnetje naar de film gaat, spoort zelf niet. Dus die laat ik even buiten beschouwing.

Misschien was dat het. Het zal wel aan mij liggen. De zaal kirde en snotterde. Het is jou, je vriendin en andere Pivellina-afficionado's gegund, Willems :)

Tree Of Life: mooie beelden, mooie muziek en mooi acteerwerk van Brad Pitt en de prachtactrice die zijn vrouw speelt, maar dat alles redt deze twee-en-een-half uur durende kitscherige religieuze bullshit niet. Is de 'evolutie'-sequentie aan het begin nog wel te doen, het 'hiernamaals' aan het eind vliegt gigantisch uit de bocht.

Ikke ook The Tree of Life
Maar ik ben een Malick-man dus ik val er gewoon keihard voor. Ik zeg vaak "mensen moeten meer naar de sterren kijken, dat relativeert." en Malick is dan de filmer die dat gewoon doet. En hoe...goed ik ben de nerd die door al dat kosmisch-natuurgeweld ontroert raakt. Ziel? God? Totaal afwezig. En je moet toch ballen hebben omdat er opeens door heen te knallen. Oh ja nog wat familie perikelen. Maar dan wel op de "open" manier gefilmd, compleet hypnotisch en realistisch de perceptie van de pre-tiener gevangen. Derde meesterwerk op rij.

Mini's First Time
Ja, dan ben je toch benieuwd he, als je dit in de tv-gids ziet staan. Als producer komt in de intiteling Kevin Spacey langs, en die houdt sinds American Beauty kennelijk van risky filmpjes, zo produceerde hij (iirc) ook het veel betere Jarhead. Maar Mini's First Time lijkt vooral op The Opposite of Sex. Alleen dan flauwer, de film probeert te hard grappig te zijn, en mist het dunne laagje gritty cynisme dat The Opposite of Sex leuk maakte. En dit is uiteindelijk ook niet kinky, eigenlijk juist gladjes. Die titel slaat overigens niet op een aanstaande ontmaagding, dat punt is rijkeluisdochter Minerva alláng voorbij. Ze zoekt naar nieuwe kicks ('firsts') en gedurende de film vindt ze die o.a. in sex met haar stiefpa (Co Adriaanse-Alec Baldwin) én een filmnoir-moordcomplot op moederlief. Dit oh zo gezellige gezinnetje woont in een giga-mansion, in een omgeving vol (al dan niet Russische) trophy wives. De buurman is niemand minder dan Jeff Goldblum, die als acteur klaarblijkelijk aan zijn eigen 'first' bezig is. 100 slechte bijrollen (op een rij?)! Heb heel hard zitten lachen om de man hier, hij doet niet eens zijn best meer. Duivelse grijns op dat strakke lijf (volgens mij geilt ie op zichzelf), en dan maar met een verrekijker de lieftallige Mini bespioneren, terwijl ze in d'r pool ligt. De leukste grap (en een van de weinige geslaagde) heeft ook betrekking op Goldblum's personage. Zegt de voice-over van Mini: 'I can't believe the anticipation of a mother-daughter double dip didn't give him a stroke right there'. Voor de liefhebbers, Luke Wilson (van Anderson's Wilson-bros) doet ook nog mee als dorky agent.

Bunny Lake Is Missing
Zie artikel op de Subs-voorpagina.

Van God Los
Even de lat verstellen he. Pieter Kuijpers heeft heus wel wat in zijn mars, zie TBS (later en beter dan deze), maar ook hier heeft hij al wat geslaagde sfeervolle crime-scenes. Favoriete shot: het drietal hoofdpersonages in carnavalspakken (het meisje als konijn natuurlijk) om onherkenbaar de stad (Venlo) uit te komen. Van God Los werd heel losjes gebaseerd op de moordende Bende van Venlo, maar die zijn in de film eigenlijk maar met z'n drieeen, wat in het echt wel niet het geval zal zijn geweest. En een van hen is er steeds niet bij zodra het script dat even handiger uitkomt. Overigens is dit een ware Fort Alpha-reunie (groot toen ik in groep 8 zat!) met zowel Tygo Gernandt als Mads Witterman (Ot!). Die laatste is die derde man, hier niet zo belangrijk, het gaat om Tygo en Egbert-Jan Weeber. E-J is de mooiboy, zoon (nee stiefzoon!) van de tandarts, Tygo is natuurlijk (Flip Kowlier-accent) ene badboy, hij speelt volslagen over the top, bijna Johnny Depp-doorgedraaid piraat-achtig (met make-up zelfs, zo lijkt het). Geholpen door belachelijk veel slowmotion. Erger dan de slowmotion is de eindeloze voice-over (van Egbert). Die de hele film (en dan ook de héle film) voordraagt. Ja, zo kan het nooit écht wat worden natuurlijk. De beste scène wordt zelfs zonder voice-over om zeep geholpen. Tygo komt zijn meisje (een prima Angela Schijf) bij haar ouders terugeisen, het meisje durft geen nee te zeggen, zoekt met haar blik bij Egbert om hulp, maar voor dat echt schrijnend kan worden (en de scene was goed op weg) grijpt de pa (Huub Stapel) van het meisje in houterig/horkerig en nogal overdreven in. En niet in haar voordeel.

Ride The High Country
Interessante vroege western (oei killing woordje natuurlijk) van Peckinpah en heel anders dan je bij hem zou verwachten. De sfeer is triestig en lang zelfs gemoedelijk; slowmotion-bloedbaden zijn afwezig. Een oude Randolph Scott speelt een van de hoofdrollen (hij ging erna met pensioen) en ook hij doet heel anders dan anders. Gemener én grappiger, zijn borstelige wenkbrauwen geven hem sowieso het aanzien van een comic relief-karakter. Ook de andere hoofdrol is voor een oudere man, Joel McCrea, die een manusje-van-alles speelt in de nadagen van het Wilde Westen. Een bank stuurt hem om goud te halen naar een mijndorpje, hij huurt oude bekende Scott (die eerst nog een kermis-chantage-show runt) in, die een jonger maatje meeneemt. Waar McCrea een brave lawman is, azen Scott en kompaan op zijn geld, terwijl ze dus eigenlijk tegelijk op nostalgisch-vriendelijke voet staan met McCrea. Dit geeft de film zijn merkwaardige sfeer, en dat neemt alleen maar toe als er ontmoetingen komen met een bijbelse vader (een Paul Verhoeven-favoriet) en lieftallige dochter (zij vlucht en gaat ook mee naar het mijndorp). Het mijndorp (meer een tentenkamp) is een Altman-setting avant la lettre (en een soort Gomorra) met een bordeel en een groep wilde broers. Hoewel die zich als de bad guys ontpoppen, blijft het hart van de film de pijn (en het verraad) van de twee oude vrienden, die beseffen dat ze een hele gunslinger-carriere voor niks hun ass on the line hebben gezet.

De opmerking van Ludo over Il Y A De Longtemps Que Je T'Aime (Perfect tot aan het waardeloze einde dat alles verknalt.) geldt helaas ook voor L’Empreinte De L'Ange (Safy Nebbou, 2008). De obsessie van Elsa (Catherine Frot) voor het dochtertje van Claire (Sandrine Bonnaire) levert een spanning op die even prettig onaangenaam voelt als de spanning in b.v. de films van Dominik Moll (Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien en Lemming). Totdat er na driekwart in de film een wending komt die de geloofwaardigheid danig ondermijnt, ondanks het excuus dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd voorval.
― Vido Liber, Tuesday, December 23, 2008 9:15 AM (2 years ago)

Laat ik Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien een hele leuke filn vinden en laat L’Empreinte De L'Ange vanavond om 20:40 uur bij de Belg (Canvas) op tv komen.
Het door Vido gestelde klote einde neem ik voorlopig nog maar voor lief ;)

Hmm, ik vond de film niet zo ongeloofwaardig hoor, in ieder geval goed spel van beide actrices.

Howl
Film over Allen Ginsberg en zijn gedicht Howl switcht in cut-up stijl tussen het schrijven van het gedicht, de voordracht ervan in een Newyorkse speakeasy, een interview met Ginsberg, scenes uit 's mans gay leven en een rechtszaak over de vermeende obsceniteit van het gedicht. Tot zover oké, maar waarom die lelijke, eigentijdse computeranimaties tussendoor? Die verkloten de zorgvuldig opgebouwde fifties-sfeer nogal. Al met al meer interessant dan goed.
Tijdens het slotpleidooi van Ginsberg's uitgever's advocaat voor vrijheid van meningsuiting ("Let there be honesty. Let there be light!") moest ik aan het proces van Wilders denken. Daar zat ik nou net op te wachten :-(

Eens met john p. Ik vond het wel aardig. Goede lead in ieder geval. En die computeranimaties zorgen er al snel voor dat rond zo'n film een sfeertje ontstaat van een hallucinerende experimentele trip. Vond de animaties in Gainsbourgh beduidend frisser.

Breathless
Keiharde Koreaanse film, en Koreaanse films zijn altijd al hard. Kun je nagaan hoe dit is! In elke scene wordt wel iemand in elkaar geslagen. Een uiterst pijnlijke en intense zit voor de kijker, en tóch is het een goede film, al scheert ie wel vervaarlijk langs een totale melodramatische knock-out. Daardoor dacht ik lang dat dit een film van Lee Chang-Dong was, de regisseur van Oasis en Secret Sunshine. Vooral in de momenten dat Breathless er bij de kijker inramt, dat een van de personages als het ware in de voetsporen van een ander treedt. Scriptmatig vond ik er dus nog wel wat op af te dingen, maar het acteren van de hoofdrolspelers redt veel, zo niet alles. Een man werkt als 'loan shark', wat inhoudt dat hij mensen in elkaar mept. Zijn vader had ook al losse handjes (en is net terug uit de gevangenis na 'een akkefietje'). Parallel hieraan zien we een middelbare school-meisje, uit een al even gebroken gezin. Zij is de eerste in de film die wat weerwoord heeft op de gewelddadige hoofdrolspeler (die om de 2 woorden een scheldwoord plaatst, meestal SHIIIBA). Er ontstaat een ongemakkelijke vriendschap. Maar! Het meisje heeft een broer, en die gaat zonder dat de 2 elkaar kennen voor hetzelfde knokploegje werken. Die lijnen moeten bij elkaar komen, maar hóe dat uiteindelijk gebeurt is toch verrassend, en een martelgang van Passion of Christ-allure. Mooie editing aan het eind ook die op bizarre wijze heen en weer flitst tussen bruut drama en kleinschalig geluk. Die paar minieme harmonieuze momentjes eerder, met een mooie gitaarpingel, houden de kijker net op de been. Een strohalmpje geluk.

Quand J'Etais Chanteur
Stond laatst een artikel in de Volkskrant over remakes, 12 Monkeys is er bijvoorbeeld een, nooit geweten. En zoals Vido destijds al zei, Crazy Heart kan met gemak voor een remake van Quand J'Etais Chanteur doorgaan. Niet alleen exact dezelfde elementen, ook de timing (volgorde gewoon, hmm) waarin ze aan de kijker worden geserveerd. (Zelfs een stadion-concert ontbreekt niet, en uiteindelijk wel) En tóch vind ik Crazy Heart iets beter. De muziek helpt, country vs knullige Franse chansons. En ik vind Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier. Had ook meer te winnen. Niet dat L'homme grande niet redelijk is als de Eddy Wally-achtige charmezanger, die voor bejaarden en in restaurants zijn liedjes croont. Waar Quand J'Etais wel op wint is het ontstaan van de relatie met de jonge blom. Dat gaat hier ongemakkelijk en wringend en eigenlijk wordt het nooit écht wat. (Alhoewel het laatste shot!) Ik zou bijna denken dat dat genoeg zou moeten zijn voor een betere film, maar de laatste 40 minuten zijn hier toch een beetje uitgeblust en saai. De fut is eruit. (He, bij Crazy Heart zat ik ook al over de tweede helft te zeuren, teveel script-spektakel daar, het is nooit goed he) Wel moet nog even de bijrol van Christine Citti worden genoemd, ooit achtergrondzangeres en nu manager van Le Chanteur. En nog altijd (en heel tragisch) een beetje verliefd op hem. 'Ze wordt een beetje dik', peinst haar nieuwe echtgenoot. Een beetje de Mariska Veres van de film.

Daddy Longlegs
Als die man uit Keane écht kinderen had gehad kreeg je dit. Zet u maar schrap. Akelige maar fijne slice of life-film, lukraak opgenomen (veel gewiebel en de helft van de dialogen is niet te verstaan). Soms expres niet, want er klinken af en toe uit 't niets geweerschoten op de soundtrack. Misschien om de gekte in het hoofd van de chaotische pa te illustreren (Hij lijkt op een James Nesbitt in de goot). De man moet 2 weekjes op zijn basisschool-zoons passen, maar krijgt dat al nauwelijks voor elkaar. (Tot ie ze uit arren moede maar slaappillen voert!) Tegelijkertijd is de man aandoenlijk grappig. Bij een boottochtje doet hij alsof hij met blote handen een zalm kan vangen, bijvoorbeeld. Ondertussen passeren tal van andere excentrieke types kortstondig de revue, en gedragen de kids zich steeds meer als tirannen. (Op school, op het werk van pa, bij de oppas). Dat krijg je ervan. Verwantschappen met de films van Bahrani of een The Squid and The Whale een paar treedjes lager op de maatschappij-ladder, zonder zoveel indruk te maken als die overigens. Categorie: kort en klein Amerikaans. Ik ben liefhebber.

Quand J'Etais Chanteur … Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier.

Grappig, ik heb juist het tegenovergestelde gevoel. Bridges op de automatische piloot en Depardieu weer eens geïnspireerd op zijn oude leeftijd. De recensies in enkele Engelstalige filmbladen rondom Mammuth en Potiche prijzen de Fransman herhaaldelijk om zijn rol in Quand J'Etais Chanteur. Maar ik ben dan ook gek op het Franse chanson ;-)

L’Empreinte De L'Ange - ik heb in mijn beschrijving zo fanatiek geprobeerd een spoiler te vermijden, dat ik geen idee meer heb wat die wending ook alweer was. Oorzaak: teveel films zien met een geheugen als een zeef.

Howl - toch vrij uitzonderlijk dat een gedicht de hoofdrol vertolkt in een speelfilm. Beowulf van Robert Zemeckis niet meegerekend.

Depardieu wel beter voor/dan zijn gewone 50+ doen, dat is zeker waar. :)

L’Empreinte de l'ange
Mooie film en ik vond het geen kloteeinde, er is m.i. namelijk geen goed antwoord op de kwestie. Ik vond het ook prettig dat er redelijkheid wordt getoond, dat zie je niet zo vaak in films.

Det sjungde inseglet
M'n derde Bergman en dit beviel me beter dan Fanny och Alexander (m'n eerste was het fraaie Jungfrukällan dus voorlopig staat oud en zwartwit voor). Kan 'm nog niet helemaal duiden maar de sfeer is mooi, over een tijdje nog eens kijken.

dat is precies tegenovergsteld wat ik van Bergman vind ;) *peinst over wat dan in die stijl nog een Bergman-tip zou zijn (Sommaren Med Monika is een vroege exploitatie-film, althans zo in Amerika gemarket!) Smiles of A Summer Night is een farce (maar wel oud en zwart-wit) maar ik ga toch voor The Silence, als mystiek-religieuze Bergman-tip voor MB :)

ondertussen..

http://www.donalforeman.com/blog/wp-content/uploads/2008/07/john-cassavetes-peter-falk.jpg

Peter Falk RIP. ik geloof niet dat ik 'm ooit als Columbo heb gezien (is daar een speelfilm van) maar hij zat natuurlijk ook in al die Cassavetes-films. (Husbands, Woman under the Influence, Big Trouble) toevallig bijna een biografie van Cassavetes uit, en daarin blijkt Falk een lieve, vriendelijke, onzekere man (en er lopen veel ADHD-ego's in de wereld van Cassavetes, met de regisseur zelf als grootste) niets van dat bij Falk, voor mijn gevoel. zou ie eigenlijk een maffiosi hebben gespeeld, beetje Joe Pesci-stijl. nog 'ns uitzoeken.

Ik heb altijd iets met die man gehad. Woman under influence: Rowlands is de ster maar Falk krijgt me aan de tranen. Hoe hij naar haar kijkt, die mix van ergernis en liefde. Zo mooi, zo mooi.

https://www.youtube.com/watch?v=iJcZFFh3fUU

Himmel über Berlin: weerzien met een vergeten vriend. En ja ik hield van Columbo. Hij kon dezelfde afgekloven grap voor de 30x maal maken. "My wife....", alijd goed.

Ik ken volgens mij juist alleen Columbo, al is dat ook lang geleden dat ik dat gezien heb. Was wel leuk, juist door die cliché's ('en oh ja, je bent er gloeiend bij').

Ook deze nog gezien:
書を捨てよ、町へ出よう
Of Throw Away Your Books, Rally in the Streets. Vergt een studie Japanse geschiedenis om helemaal te snappen (de anekdote van de hagidis opgegroeid en uiteindelijk gevangen in een Coca Colafles was echter een hele duidelijke) maar toch een fascinerend schouwspel, al vond ik die andere van Terayama Shūji die ik zag (Pastoral: To Die in the Country mooier. Deze is grauwer en minder fantastisch maar had dan weer een ruige garagerock soundtrack.

Iedere poster in dit draadje was het er over eens: Adam's Apple is overrated en nogal "meh..."
Ik vond hem best wel geslaagd, ik heb in ieder een paar keer flink moeten lachen.
Alleen jammer dat het plot zonodig een verklaring moet geven voor de overdreven positieve instelling van de priester, dat zet de film helaas weer terug op het conventionele spoor en dient daarmee het goede einde zich al snel aan.

Gisteren Gilliam's Tideland proberen te kijken, na een half uur uit ellende maar Knevel en van de Brink gaan kijken...
Man wat vermoeiend die kinderfantasien, at random gedachtenvlagen die nergens naar leiden (nou ja het eerste half uur in ieder geval niet), ik werd er horendol van...

Ik vond 'm niet overrated volgens mij.

Gilliam daarentegen …

Stukkie ff opgezocht maar is niet uit op te maken of ik 'm mehriffic vond, maar niet dus. Mooie film.

Lust for Life
Helaas, Kirk Douglas zegt hier als Vincent nergens 'Zundert'. Toch vond ik dit een grote meevaller, duidelijk een integere biopic, met binnen de grenzen van het Hollywoodse studio-systeem, duidelijke pogingen tot authenticiteit. En Kirk Douglas ziet er met rossige baard en verwarde blik inderdaad uit als een kunstenaar. Hij kon dus ook een smoezelige held spelen. Het leven van Vincent van Gogh moge bekend zijn, toch had ik me die diepe liefde van broer Theo voor hem nooit zo gerealiseerd. Zeker in het begin, als Van Gogh zoekt naar Iets (wat dan ook. To be of use!) is de steun van Theo cruciaal. In de mooiste scène van de film zit Van Gogh in een rafelig Waals mijnwerkersdorp in zijn gammele huisje, mislukt als priester, totaal in de penarie en daar komt Theo alweer om hem moed in te spreken. Minnelli brengt die scène in beeld als ware het een olie-schilderij, fraai belicht (en een beetje vlekkerig, ofzo). Dan begint het geschilder en vallen vooral de goedgeplaatste sequenties op waarin enkel schilderijen worden getoond. 1 voor 1. Een open deur natuurlijk bij een genie, maar ze kunnen bijna de film dragen; een man in een eenzaam café, een sterrenhemel, en Van Gogh's kameraad de postbode (met indrukwekkende baard, terecht vereeuwigd).

City of Hope
De laatste John Sayles die ik nog 'moest' zien, vooraf peinsde ik nog over een overzichtsartikel, maar daarvoor is City of Hope niet interessant genoeg, als uitgangspunt. De filmografie van Sayles overziend valt toch ook wel op dat de man duidelijk in de 80s piekte (Secaucus, Matewan, Lianna, Brother From Another Planet). Enkel Lone Star valt daarbuiten. City of Hope was zijn eerste film in de nineties, en zet de structuur neer die we later vaak zien. Stedelijke problematiek in mozaiek. Daar boekte Sayles zeker nog winst, want Sunshine State is bijvoorbeeld beter. City of Hope heeft last van eighties muziek en melodrama, en het overdadige bijna sex, lies, videotape kapsel van de matige hoofdrolspeler. De jongen lijdt aan het leven, adoreert zijn dode broer, en haat zijn pa die hem baantjes toewerpt. Pa is rijke bouwpief, met o.a. wat armesloebersflats in bezit, waarvan we ook clichemannetjes leren kennen. Sayles laat arm (lees allochtoon) en rijk elkaar kruizen, met als verbindingspunt en Obama-achtige politicus. Verder zijn er Sayles-regulars als Chris Cooper en David Straithairn. Die laatste speelt een continu ramblin' loonie, die bij het einde (wat Sayles wel weer behoorlijk ingenieus gescript heeft, Sayles is goed in lijntjes verbinden) mag schitteren. Off-topic detail, City of Hope is nooit op dvd verschenen, en ik keek een VCR-rip. En die maakte bijna nostalgisch, een beetje overbelicht, niet zo scherp als die blu-rays van tegenwoordig. Het had wel wat.

Blow
Ook hier lijntjes. Maar hele andere. De Rolling Stones openen de soundtrack met hun cocaine eyes. (Weet niet waar de tekst op slaat, maar de muziek is cool) En in deze gladde biopic zul je de slechte kanten van cocaine zeker niet zien. Het is allemaal oppervlakkigheid troef, en coke smokkelen zou toch spannend moeten kunnen zijn, niks van gemerkt, vliegt allemaal voorbij in hippe montages. Genoeg grote namen in de cast, met Johnny Depp in een uitzinnig kapsel voorop. (En Franka Potente en Penelope Cruz als zijn love interests). Depp speelt een real life coke smuggler die via de totaal niet tot leven komende sixties uiteindelijk o.m in Colombia belandt en daar met hulp van Escobar een eh transport-lijntje begint. De seventies in de film werken wat beter, met name omdat dan alles mis begint te gaan. Typisch dat de coke-loze gevangenisscenes op verschillende momenten in de tijdlijn van de film nog het mooist en schrijnendst zijn. Ook ironisch; regisseur Ted Demme overleed na de opnames aan een hartaanval op een basketbalveldje. En wat vonden ze in zijn bloed?

Cookie's Fortune
Altman vermaakt zich hier kostelijk met flauwe (woord)grapjes, ergens lijkt hij de hele film te hebben opgezet om de visuele grap te kunnen maken 'caught with your hand in the cookie jar'. Zeker de tweede helft is me wat te lollig, al ben ik ook zelfverklaard notoriously lastig te pleasen met grappen. Maar goed, de eerste helft is gemoedelijk en lief. Met aardig (samen)spel van vooral Charles S. Dutton (een soort Solomon Burke) en Patricia Neal. De laatste is een weduwe die er geen zin meer in heeft, en Dutton is haar trouwe kompaan die het meest geschokt is als ze 'weg' is. Minder onder de indruk is de dorpsregisseuse Glenn Close die het een schandaal vindt en boel anders 'staget', met hulp haar zwakbegaafde medeplichtige Julianne Moore die alles voor zoete koek aanneemt wat Glenn Close haar vertelt. De lekkerst gevulde koek (ok die kon beter) is lieve Liv Tyler, hier met fris-korte coupe en qua acteren stiekem weer matig (zien we door de .. vingers). Zij is vooral bezorgd om Dutton, op het overdreven plakkerige af. Maar ach, dit is een film waar iedereen zelfs in de gevangenis-cel nog zit te scrabblen, en dan is de kijker zachtjes en voldaan in aangename soes-stand gesukkeld. Het eindigt met koek/ei en iets van eigen deeg.

Rundskop
Ik heb mijn halve leven in Maastricht gewoond. Belgisch Limburg ligt er een steenworp vandaan. Toch voelde het er altijd als 'buitenland'. En het had iets schimmigs, iets duisters. Rundskop geeft die sfeer heel goed weer. Een geweldige film, begint wat verwarrend, maar alles valt op zijn plek. Een 'beest' van een hoofdrolspeler en een zinderend einde.

Cult Videotheek Amsterdam R.I.P.

Wel jammer, ik had een pasje met een heel laag ledennummer. :) Destijds (begin jaren negentig) totaal essentieel voor de filmopvoeding in al zijn facetten (klassiek, Hong Kong -ver vooruit-, megacult, horror) maar ik kom er ook al 10 jaar niet meer (overigens niet vanwege downloaduh, waarschijnlijk vanwege verzadiging, ontbreken van het Heilige Vuur waardoor je niet de stad meer doorkruist voor een video...het is altijd een videotheek voor mij geweest.

Tarantino's favoriete videotheek toch? dan moet hij hem ook maar redden. ;) ik geloof dat de Cult Videotheek in Breda gerund wordt door een gesubsidieerde stichting en vrijwilligers. We zullen zien wat dat brengt als die subsidies wegvallen, ze zijn in elk geval wel vrij recent naar een mooiere locatie verhuisd. (waar door het grotere oppervlak de collectie plots eigenlijk heel klein lijkt, vast in niets te vergelijken met wat er in A'dam stond)

ik wil nog een beetje bitchen op dat mopperpraatje, maar zal het uit respect laten.

http://www.deweekkrant.nl/images/library/pictures/73/be/03/7c/3_405d36081e842dade300e48d4a6f6af578a81660.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

zou daar dan geen behoefte aan zijn, denk ik dan, een goede arthouse-dvd-zaak, met mooie aanbiedingen en mensen achter de kassa met verstand ervan. (dan zou de Cult Videotheek zich eigenlijk tot winkel om moeten vormen)

quizje, rara welke film. dit geweldige shot komt uit de 2e (!) minuut

http://img38.imageshack.us/img38/3360/shotny.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

Soms vat iemand je eigen situatie zo bondig samen dat je hem alleen maar hoeft te citeren. : )

Beetje wrang misschien dat Cineville de Cult Videotheek de nek omdraait (winkel huren aan de Amstel zal ook niet meehelpen) maar ik ben bang dat ze wel in dezelfde vijver vissen. En tegen Fame hebben wel meer Amsterdamse (platen)zaken het afgelegd. Maar ja, in Groningen zat ook een hele leuke Cult-videotheek als ik me niet vergis, en die heeft het uiteindelijk ook niet gered.

Tja, een DVD Arthouse zaak. DVD Valley kwam aardig in de buurt, maar dat ging dan weer in Magna Plaza zitten (niet echt een plek waar je veel arthouse-liefhebbers tegen het bleke lijf loopt).

The Hill
Een heel andere draai aan het gevangenis-film concept. Hier voelen de gevangenen zich schuldig, en hebben een zekere mate van respect voor de leiding. Hoekenda? Nou, het gaat hier om een militaire gevangenis gedurende WWII, waar Britse soldaten die bijvoorbeeld iets hebben gejat of een bevel negeerden, belanden. En de leiding, dat zijn dus ook gewoon weer ándere Britse soldaten. Militair recht is een eng en fout iets. Het kan in je, kuch, voordeel uitpakken (een verkrachtinkje op Kreta ofzo afdoen met een boete) maar je kan ook jarenlang worden afgebeuld. Kennelijk, want dat is wat hier gebeurd. Een groepje soldaten wordt over de kling gejaagd, met brute kracht (Brute Force is een zeer vergelijkbare sadistische gevangenis-noir). Zelfde nazistische pakjes ook en een vleugje homo-eroticisme ('nog een sweetie' vraagt een van de hoge piefen vleierig tegen een ander). Ik vergeet nog te melden dat het strafkamp in de Libische woestijn staat, waar het belangrijkste oefen-object een heuvel is. Double up double up, wordt er constant geroepen en daar gaan de mannen weer (met als belangrijkste man Sean Connery) op een sukkeldrafje door/in de brandende zon, tot ze doordraaien. Allemaal erg akelig, en heel dicht op de huid in beeld gebracht door Sidney Lumet. (Hij schijnt verwrongen lenzen te hebben gebruikt om het allemaal nog wat verknipter te maken.) En zelfs het einde brengt geen licht. (Een ontsnapping zou hier ook wel heel raar zijn.) De macht van het systeem.

The Asphalt Jungle
En nog maar eens een klassieker van John Huston, in zijn actieve en lange carriere, moet toch eens uitzoeken of het hem werkelijk lukt in elk van die decennia een topper te filmen. (Zou best kunnen!) The Asphalt Jungle is een van zijn vroegere films (uit begin fifties) en een fraaie noir. Het plaatje hierboven kwam uit deze film, en eigenlijk zijn die eerste paar minuten misschien wel het hoogtepunt. John Huston was ooit schilder in Parijs, en weet de shots wel te maken. Veel hoge gebouwen, en een man met brede rug, die zich daar tussendoor spoedt, op weg naar zijn hide-out. Daar treft Sterling Hayden (geweldige kerel, brede schouders, maar een gepijnigd gezicht, alsof hij eindeloos klappen heeft gehad) zijn gebochelde maatje James Whitmore, als de barman (die van katten houdt en altijd bereid om een vriendendienstje te verrichten). Het mooie aan The Asphalt Jungle is niet zozeer het verhaal en zelfs niet de heist (typisch zo'n gevalletje van via het riool rechtdoor en dan de juwelen meenemen), maar de eindeloze reeks fraaie karakters. De man die de heist opzet is bijvoorbeeld een oud Duits kereltje (Sam Jaffe) dat aan sigaren lurkend de zaakjes prima voor elkaar dénkt te hebben. Tot ie op het laatst door een jukebox en een sexy dansend meisje toch nog een cruciale fout maakt, wat ie dan bijna genoeglijk zelf nog constateert/analyseert, want zo is ie. Marilyn Monroe heupwiegt eerder ook al sensueel door het beeld, maar de mooiste vrouw is Jean Hagen, die een typische film noir tramp speelt, die haar hoop op Sterling Hayden heeft gericht. (Die dat lang niet ziet, of niet wil zien). En geloof mij, zo zijn er nog wel een handjevol mooie rollen, en er wordt ook nog gekaart!

Clueless
Awww. As if! Ik dacht eigenlijk dat dit op Shakespeare was gebaseerd (die komt wel ter sprake), maar ik verwar mijn high school classics. Dit is een Austen (althans, een supervrije bewerking dan he) Een uitzinnige kun je rustig stellen, met een goedgetroffen populaire meisjes op de middelbare-sfeer (die praten de paar jaar erna dat ik daar rondliep nog steeds zo). 'Why am I even listening to you, you are a virgin and you can't drive!'. Dat krijgt de arme Alicia Silverstone te horen van haar zelfgecreerde Pygmalion lelijk zwaantje-project (Brittany Murphy). Stank voor dank en ze wilde zo graag wat goeds doen. Maar natuurlijk is ze vooral goed in het samenstellen van haar 'ensemble'. De eindeloze reeks pakjes, en minirokjes, en nog kortere minirokjes. 'Doe je er nog wel wat overheen', vraagt pa bezorgd. Maar dat was onnodig, de Billie Holiday-fan (en lover of arts) is natuurlijk gay. 'How could I be so clueless', peinst Alicia nog maar eens, in zowaar geslaagde voice-over. (Al hebben we hieraan waarschijnlijk ook high school flops als Mini's First Time te danken.) Twee random details; Wallace Shawn speelt waarschijnlijk zijn enige leuke rol ooit, als leraar. En ik dacht de hele film dat Alicia's broertje (en later toch maar geen broertje!) gespeeld werd door Ben Affleck. En ik maar denken dat ie het best goed deed. Da's Paul Rudd. Maar Clueless is vooral leuk door de achteloos gedropte essentiele high school wijsheden als de volgende (bij een entree op een feestje): Let's do a lap before we commit to a location.