Filmforum

La Pivellina (Rainer Frimmel en Tizza Covi, Italië/Oostenrijk, 2009)
Knalroodharige circusoma vindt koddige peuter op schommel in park en neemt haar mee naar pipodorp. De handheldcamera volgt halfslachtige pogingen van oma, echtgenoot en buurjongen, die ook ooit zelf verlaten is door zijn moeder, om de peuters moeder te vinden. Maar die geloof je toch niet, want niemand kan acteren. Behalve de peuter, die steelt de show. En de leeuwen en tijgers die over de helft in beeld komen, want die zijn echt. Blijkt dat oma, echtgenoot en buurjongen zichzelf spelen en waarachtig van het circus zijn. Niet te geloven, wat een realisme!

Calimucho was beter zo te horen (de Nederlandse versie van La Pivellina)

The Train
Deze stevige Tweede Wereldoorlog-actie blockbuster zou eigenlijk door Arthur Penn geregisseerd worden, die er een introspectieve film over de waarde van kunst in het leven van mensen wilde maken. Dat hád zowaar gekund, omdat de film gaat over het redden van schilderijen van Picasso en co, die door de nazi's weggesluist willen worden (met een trein inderdaad) als ze de oorlog aan het verliezen zijn. Ster Burt Lancaster wilde echter voor een kassucces gegaan en liet Penn vervangen door John Frankenheimer. Fuck art, knallen! De switch is eigenlijk geweldig ironisch, want nu wordt de kunst slechts decor voor stunts. Maar, die zijn zeker de moeite waard. Burt hangt de circus-artiest uit, roetst langs touwen naar beneden, en er zijn echte treinbotsingen. (Jammer van die oude stoomlocs mopperen de trein-nerds op IMDb) De schoonheid van destructie. Naast Lancaster is Paul Scofield goed op dreef als uberslechte nazi-generaal (die in tegenstelling tot het hoofdpersonage wél van kunst houdt, maar ook van genocide. Ik moest denken aan Mladic die om boeken van Tolstoj vroeg, wat hem toch een ietsepietsje sympathieker maakt). Een fraaie bijrol is er voor Michel Simon, bekend als de vieze Tom Waits-achtige zeeman in L'Atalante, en hier, decennia later, nog lelijker geworden. Sterker ik denk dat hij de lelijkste mensch is ooit op het witte doek. En ja, ook dat heeft iets moois. Hij speelt de koppige machinist "Papa Boule". Alles wordt geweldig flitsend in beeld gebracht, veel vloeiende, razendsnelle camera moves die zelfs met de actie mee lijken te rennen. En toch, als gezegd, mist de film wel een beetje een art, wat zeg ik, hart. Genrefilmpje dus.

The Baron of Arizona
Werkelijk geen flauw idee hoe dit op mijn lijst belandde. Ik ben geen Fuller-completist, en als ik dan een minor werkje van hem had moeten kijken had ik wellicht beter de film die Vido Liber laatst signaleerde kunnen kijken, over een krantenredactie. Dat onderwerp zal me meer interesseren dan een 'land grants'-scam in Arizona. Wel knap van Fuller is dat hij in deze totale no budget film (in 2 weken geschoten) toch een soort Orson Welles-sfeer weet op te roepen, hem zou dit onderwerp wél F for Fascineren. Orson had ook best de hoofdrol kunnen spelen, als de zelfbenoemde megalomane Baron die in een onwaarschijnlijk geduldige oplichterij-praktijk heel Arizona (op dat moment nog geen officiële Amerikaanse staat) in zijn bezit probeert te krijgen. Daarvoor bezoekt hij Spaanse kloosters, papt aan met een piepjong arm meisje (waar hij later mee trouwt) én spendeert tijd met wat zigeuners en dwergen. Die laatste scenes behoren tot de leukere, maar Fuller heeft nogal haast en jakkert iets te stevig door.

Kansas City
Het doet pijn om toe te geven, maar hoewel ik deze Altman keek voor Jennifer Jason Leigh, valt juist zij een beetje tegen. (Ze kan verwijtend naar het script wijzen) JJL heeft een cartoon-stemmetje opgezet (denk Buscemi, die ook meedoet) dat al snel begint te ergeren, het hele komische spoor waar ze op lijkt te zitten werkt überhaupt niet. Kansas City is zoals bij Altman gebruikelijk nogal uitgebreid qua karakters, maar bij een mindere Altman merk je dat dat maar met horten en stoten goed gaat. Het script hinkelt van scène naar scène, die steeds ietsje meer doorzichtige uitleg geven (vaak over de vorige) in een poging tot diepgang, terwijl de film ondertussen geen tijd meer heeft voor échte personages of inleving. Te fanatiek moeten er allerlei dingen worden aangestipt (van verkiezingsfraude tot tienerzwangerschappen). En dan te bedenken dat het uitgangspunt eigenlijk al ongeloofwaardig ingewikkeld is. Jason Leigh speelt de vrouw van een crimineeltje; crimineel wordt door coloured mobsters-gesnapt (nadat hij in blackface een rijke neger berooft!) waarop Leigh als onnavolgbare wraakactie de echtgenote van een hoge politieke pief kidnapt, zodat juist hij haar te hulp komt. Althans dat hoopt ze. Beetje Changeling-achtig krankzinnig allemaal. Zelfde hoedjes, zelfde tijd ook. Een oude Harry Belanfonte is van de acteurs nog het best op dreef als Godfather van de mobsters (hij praat net zo onduidelijk) die over het lot van het crimineeltje (Dermot Mulroney) beschikt. Maar boss Seldom Seen heeft geen haast. Dus wordt er veel gepraat, gebeurd er eigenlijk bar weinig, behalve musiceren dan, want in Seldom's club is ook nog een coole saxo-jazz-battle aan de gang (als mc's avant la lettre). Maar als de jazz-cats knetterend hoogtepunten bereiken zijn de daar doorgesneden scenes buiten club nog steeds niet écht spannend geworden. En het einde is bijzonder onelegant.

Van Fullers eerste drie films is The Baron Of Arizona het minst interessant. Grappig zijn de terugkerende momenten waarbij gladjakker Vincent Price op precies dezelfde ingestudeerde wijze vrouwen probeert in te palmen: I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.

Calimucho, dat was pas k#t. Over niet kunnen acteren gesproken. De onderlinge ruzies van het echtpaar dat naast me woont, zijn vele malen interessanter. :-)

oh die vond ik eigenlijk best goed, Calimucho. maar ok ben een sucker voor circus. (circi :P)

I've known many women, but with you it's different. With you .... I'm afraid.
lol ja, Fuller of de scriptschrijver was héél tevreden over die tekstregel. ;)

La Pivellina
Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter? Mijn vriendin en ik liepen in ieder geval na afloop van de voorstelling in het Filmmuseum met een blij gemoed het Vondelpark in. Maar wij zijn ook van die zeurderige Kroost en Carrière dertigers die een avondje uit waren, dus misschien hadden we de lat ook niet al te hoog gelegd. Dat 'handheld' gedoe werd trouwens wel een beetje te veel benadrukt (inclusief schokkerige achtervolging) maar ik raakte best wel een beetje ontroerd van de scène waarin De Duitser aan dat jochie uitlegde hoe je moet boksen.

Maar vond je het niet om op te vreten, zowel de film als de kleuter?

Jein, zegt de Duitser. De kleuter wel, maar de film... Amateurs en semi-profs er met een vaag script op uit sturen en zich à l'improvise laten leeglopen voor een handheld camera. Met lage lat en spaarzame middelen doen alsof het allemaal echt is. Normaliter mijn ding. Dardennes... Sundance Festival... aanbevelingen, kom maar op. Maar dit, dit was een helletocht. Wat een ver-schrik-ke-lij-ke film.

Vanaf het begin had ik al een hekel aan dat mens met dat rooie haar. Dat loeder. Groeide er iets tussen mij en de peuter... Sprong zij ertussen. Dacht ik 'die Duitser is zo kwaad nog niet'... Had je haar weer. Die 14-jarige buurjongen, die liever op een tweejarige past dan met zijn vriendinnetje naar de film gaat, spoort zelf niet. Dus die laat ik even buiten beschouwing.

Misschien was dat het. Het zal wel aan mij liggen. De zaal kirde en snotterde. Het is jou, je vriendin en andere Pivellina-afficionado's gegund, Willems :)

Tree Of Life: mooie beelden, mooie muziek en mooi acteerwerk van Brad Pitt en de prachtactrice die zijn vrouw speelt, maar dat alles redt deze twee-en-een-half uur durende kitscherige religieuze bullshit niet. Is de 'evolutie'-sequentie aan het begin nog wel te doen, het 'hiernamaals' aan het eind vliegt gigantisch uit de bocht.

Ikke ook The Tree of Life
Maar ik ben een Malick-man dus ik val er gewoon keihard voor. Ik zeg vaak "mensen moeten meer naar de sterren kijken, dat relativeert." en Malick is dan de filmer die dat gewoon doet. En hoe...goed ik ben de nerd die door al dat kosmisch-natuurgeweld ontroert raakt. Ziel? God? Totaal afwezig. En je moet toch ballen hebben omdat er opeens door heen te knallen. Oh ja nog wat familie perikelen. Maar dan wel op de "open" manier gefilmd, compleet hypnotisch en realistisch de perceptie van de pre-tiener gevangen. Derde meesterwerk op rij.

Mini's First Time
Ja, dan ben je toch benieuwd he, als je dit in de tv-gids ziet staan. Als producer komt in de intiteling Kevin Spacey langs, en die houdt sinds American Beauty kennelijk van risky filmpjes, zo produceerde hij (iirc) ook het veel betere Jarhead. Maar Mini's First Time lijkt vooral op The Opposite of Sex. Alleen dan flauwer, de film probeert te hard grappig te zijn, en mist het dunne laagje gritty cynisme dat The Opposite of Sex leuk maakte. En dit is uiteindelijk ook niet kinky, eigenlijk juist gladjes. Die titel slaat overigens niet op een aanstaande ontmaagding, dat punt is rijkeluisdochter Minerva alláng voorbij. Ze zoekt naar nieuwe kicks ('firsts') en gedurende de film vindt ze die o.a. in sex met haar stiefpa (Co Adriaanse-Alec Baldwin) én een filmnoir-moordcomplot op moederlief. Dit oh zo gezellige gezinnetje woont in een giga-mansion, in een omgeving vol (al dan niet Russische) trophy wives. De buurman is niemand minder dan Jeff Goldblum, die als acteur klaarblijkelijk aan zijn eigen 'first' bezig is. 100 slechte bijrollen (op een rij?)! Heb heel hard zitten lachen om de man hier, hij doet niet eens zijn best meer. Duivelse grijns op dat strakke lijf (volgens mij geilt ie op zichzelf), en dan maar met een verrekijker de lieftallige Mini bespioneren, terwijl ze in d'r pool ligt. De leukste grap (en een van de weinige geslaagde) heeft ook betrekking op Goldblum's personage. Zegt de voice-over van Mini: 'I can't believe the anticipation of a mother-daughter double dip didn't give him a stroke right there'. Voor de liefhebbers, Luke Wilson (van Anderson's Wilson-bros) doet ook nog mee als dorky agent.

Bunny Lake Is Missing
Zie artikel op de Subs-voorpagina.

Van God Los
Even de lat verstellen he. Pieter Kuijpers heeft heus wel wat in zijn mars, zie TBS (later en beter dan deze), maar ook hier heeft hij al wat geslaagde sfeervolle crime-scenes. Favoriete shot: het drietal hoofdpersonages in carnavalspakken (het meisje als konijn natuurlijk) om onherkenbaar de stad (Venlo) uit te komen. Van God Los werd heel losjes gebaseerd op de moordende Bende van Venlo, maar die zijn in de film eigenlijk maar met z'n drieeen, wat in het echt wel niet het geval zal zijn geweest. En een van hen is er steeds niet bij zodra het script dat even handiger uitkomt. Overigens is dit een ware Fort Alpha-reunie (groot toen ik in groep 8 zat!) met zowel Tygo Gernandt als Mads Witterman (Ot!). Die laatste is die derde man, hier niet zo belangrijk, het gaat om Tygo en Egbert-Jan Weeber. E-J is de mooiboy, zoon (nee stiefzoon!) van de tandarts, Tygo is natuurlijk (Flip Kowlier-accent) ene badboy, hij speelt volslagen over the top, bijna Johnny Depp-doorgedraaid piraat-achtig (met make-up zelfs, zo lijkt het). Geholpen door belachelijk veel slowmotion. Erger dan de slowmotion is de eindeloze voice-over (van Egbert). Die de hele film (en dan ook de héle film) voordraagt. Ja, zo kan het nooit écht wat worden natuurlijk. De beste scène wordt zelfs zonder voice-over om zeep geholpen. Tygo komt zijn meisje (een prima Angela Schijf) bij haar ouders terugeisen, het meisje durft geen nee te zeggen, zoekt met haar blik bij Egbert om hulp, maar voor dat echt schrijnend kan worden (en de scene was goed op weg) grijpt de pa (Huub Stapel) van het meisje in houterig/horkerig en nogal overdreven in. En niet in haar voordeel.

Ride The High Country
Interessante vroege western (oei killing woordje natuurlijk) van Peckinpah en heel anders dan je bij hem zou verwachten. De sfeer is triestig en lang zelfs gemoedelijk; slowmotion-bloedbaden zijn afwezig. Een oude Randolph Scott speelt een van de hoofdrollen (hij ging erna met pensioen) en ook hij doet heel anders dan anders. Gemener én grappiger, zijn borstelige wenkbrauwen geven hem sowieso het aanzien van een comic relief-karakter. Ook de andere hoofdrol is voor een oudere man, Joel McCrea, die een manusje-van-alles speelt in de nadagen van het Wilde Westen. Een bank stuurt hem om goud te halen naar een mijndorpje, hij huurt oude bekende Scott (die eerst nog een kermis-chantage-show runt) in, die een jonger maatje meeneemt. Waar McCrea een brave lawman is, azen Scott en kompaan op zijn geld, terwijl ze dus eigenlijk tegelijk op nostalgisch-vriendelijke voet staan met McCrea. Dit geeft de film zijn merkwaardige sfeer, en dat neemt alleen maar toe als er ontmoetingen komen met een bijbelse vader (een Paul Verhoeven-favoriet) en lieftallige dochter (zij vlucht en gaat ook mee naar het mijndorp). Het mijndorp (meer een tentenkamp) is een Altman-setting avant la lettre (en een soort Gomorra) met een bordeel en een groep wilde broers. Hoewel die zich als de bad guys ontpoppen, blijft het hart van de film de pijn (en het verraad) van de twee oude vrienden, die beseffen dat ze een hele gunslinger-carriere voor niks hun ass on the line hebben gezet.

De opmerking van Ludo over Il Y A De Longtemps Que Je T'Aime (Perfect tot aan het waardeloze einde dat alles verknalt.) geldt helaas ook voor L’Empreinte De L'Ange (Safy Nebbou, 2008). De obsessie van Elsa (Catherine Frot) voor het dochtertje van Claire (Sandrine Bonnaire) levert een spanning op die even prettig onaangenaam voelt als de spanning in b.v. de films van Dominik Moll (Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien en Lemming). Totdat er na driekwart in de film een wending komt die de geloofwaardigheid danig ondermijnt, ondanks het excuus dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd voorval.
― Vido Liber, Tuesday, December 23, 2008 9:15 AM (2 years ago)

Laat ik Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien een hele leuke filn vinden en laat L’Empreinte De L'Ange vanavond om 20:40 uur bij de Belg (Canvas) op tv komen.
Het door Vido gestelde klote einde neem ik voorlopig nog maar voor lief ;)

Hmm, ik vond de film niet zo ongeloofwaardig hoor, in ieder geval goed spel van beide actrices.

Howl
Film over Allen Ginsberg en zijn gedicht Howl switcht in cut-up stijl tussen het schrijven van het gedicht, de voordracht ervan in een Newyorkse speakeasy, een interview met Ginsberg, scenes uit 's mans gay leven en een rechtszaak over de vermeende obsceniteit van het gedicht. Tot zover oké, maar waarom die lelijke, eigentijdse computeranimaties tussendoor? Die verkloten de zorgvuldig opgebouwde fifties-sfeer nogal. Al met al meer interessant dan goed.
Tijdens het slotpleidooi van Ginsberg's uitgever's advocaat voor vrijheid van meningsuiting ("Let there be honesty. Let there be light!") moest ik aan het proces van Wilders denken. Daar zat ik nou net op te wachten :-(

Eens met john p. Ik vond het wel aardig. Goede lead in ieder geval. En die computeranimaties zorgen er al snel voor dat rond zo'n film een sfeertje ontstaat van een hallucinerende experimentele trip. Vond de animaties in Gainsbourgh beduidend frisser.

Breathless
Keiharde Koreaanse film, en Koreaanse films zijn altijd al hard. Kun je nagaan hoe dit is! In elke scene wordt wel iemand in elkaar geslagen. Een uiterst pijnlijke en intense zit voor de kijker, en tóch is het een goede film, al scheert ie wel vervaarlijk langs een totale melodramatische knock-out. Daardoor dacht ik lang dat dit een film van Lee Chang-Dong was, de regisseur van Oasis en Secret Sunshine. Vooral in de momenten dat Breathless er bij de kijker inramt, dat een van de personages als het ware in de voetsporen van een ander treedt. Scriptmatig vond ik er dus nog wel wat op af te dingen, maar het acteren van de hoofdrolspelers redt veel, zo niet alles. Een man werkt als 'loan shark', wat inhoudt dat hij mensen in elkaar mept. Zijn vader had ook al losse handjes (en is net terug uit de gevangenis na 'een akkefietje'). Parallel hieraan zien we een middelbare school-meisje, uit een al even gebroken gezin. Zij is de eerste in de film die wat weerwoord heeft op de gewelddadige hoofdrolspeler (die om de 2 woorden een scheldwoord plaatst, meestal SHIIIBA). Er ontstaat een ongemakkelijke vriendschap. Maar! Het meisje heeft een broer, en die gaat zonder dat de 2 elkaar kennen voor hetzelfde knokploegje werken. Die lijnen moeten bij elkaar komen, maar hóe dat uiteindelijk gebeurt is toch verrassend, en een martelgang van Passion of Christ-allure. Mooie editing aan het eind ook die op bizarre wijze heen en weer flitst tussen bruut drama en kleinschalig geluk. Die paar minieme harmonieuze momentjes eerder, met een mooie gitaarpingel, houden de kijker net op de been. Een strohalmpje geluk.

Quand J'Etais Chanteur
Stond laatst een artikel in de Volkskrant over remakes, 12 Monkeys is er bijvoorbeeld een, nooit geweten. En zoals Vido destijds al zei, Crazy Heart kan met gemak voor een remake van Quand J'Etais Chanteur doorgaan. Niet alleen exact dezelfde elementen, ook de timing (volgorde gewoon, hmm) waarin ze aan de kijker worden geserveerd. (Zelfs een stadion-concert ontbreekt niet, en uiteindelijk wel) En tóch vind ik Crazy Heart iets beter. De muziek helpt, country vs knullige Franse chansons. En ik vind Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier. Had ook meer te winnen. Niet dat L'homme grande niet redelijk is als de Eddy Wally-achtige charmezanger, die voor bejaarden en in restaurants zijn liedjes croont. Waar Quand J'Etais wel op wint is het ontstaan van de relatie met de jonge blom. Dat gaat hier ongemakkelijk en wringend en eigenlijk wordt het nooit écht wat. (Alhoewel het laatste shot!) Ik zou bijna denken dat dat genoeg zou moeten zijn voor een betere film, maar de laatste 40 minuten zijn hier toch een beetje uitgeblust en saai. De fut is eruit. (He, bij Crazy Heart zat ik ook al over de tweede helft te zeuren, teveel script-spektakel daar, het is nooit goed he) Wel moet nog even de bijrol van Christine Citti worden genoemd, ooit achtergrondzangeres en nu manager van Le Chanteur. En nog altijd (en heel tragisch) een beetje verliefd op hem. 'Ze wordt een beetje dik', peinst haar nieuwe echtgenoot. Een beetje de Mariska Veres van de film.

Daddy Longlegs
Als die man uit Keane écht kinderen had gehad kreeg je dit. Zet u maar schrap. Akelige maar fijne slice of life-film, lukraak opgenomen (veel gewiebel en de helft van de dialogen is niet te verstaan). Soms expres niet, want er klinken af en toe uit 't niets geweerschoten op de soundtrack. Misschien om de gekte in het hoofd van de chaotische pa te illustreren (Hij lijkt op een James Nesbitt in de goot). De man moet 2 weekjes op zijn basisschool-zoons passen, maar krijgt dat al nauwelijks voor elkaar. (Tot ie ze uit arren moede maar slaappillen voert!) Tegelijkertijd is de man aandoenlijk grappig. Bij een boottochtje doet hij alsof hij met blote handen een zalm kan vangen, bijvoorbeeld. Ondertussen passeren tal van andere excentrieke types kortstondig de revue, en gedragen de kids zich steeds meer als tirannen. (Op school, op het werk van pa, bij de oppas). Dat krijg je ervan. Verwantschappen met de films van Bahrani of een The Squid and The Whale een paar treedjes lager op de maatschappij-ladder, zonder zoveel indruk te maken als die overigens. Categorie: kort en klein Amerikaans. Ik ben liefhebber.

Quand J'Etais Chanteur … Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best op de rol als Depardieu hier.

Grappig, ik heb juist het tegenovergestelde gevoel. Bridges op de automatische piloot en Depardieu weer eens geïnspireerd op zijn oude leeftijd. De recensies in enkele Engelstalige filmbladen rondom Mammuth en Potiche prijzen de Fransman herhaaldelijk om zijn rol in Quand J'Etais Chanteur. Maar ik ben dan ook gek op het Franse chanson ;-)

L’Empreinte De L'Ange - ik heb in mijn beschrijving zo fanatiek geprobeerd een spoiler te vermijden, dat ik geen idee meer heb wat die wending ook alweer was. Oorzaak: teveel films zien met een geheugen als een zeef.

Howl - toch vrij uitzonderlijk dat een gedicht de hoofdrol vertolkt in een speelfilm. Beowulf van Robert Zemeckis niet meegerekend.

Depardieu wel beter voor/dan zijn gewone 50+ doen, dat is zeker waar. :)

L’Empreinte de l'ange
Mooie film en ik vond het geen kloteeinde, er is m.i. namelijk geen goed antwoord op de kwestie. Ik vond het ook prettig dat er redelijkheid wordt getoond, dat zie je niet zo vaak in films.

Det sjungde inseglet
M'n derde Bergman en dit beviel me beter dan Fanny och Alexander (m'n eerste was het fraaie Jungfrukällan dus voorlopig staat oud en zwartwit voor). Kan 'm nog niet helemaal duiden maar de sfeer is mooi, over een tijdje nog eens kijken.

dat is precies tegenovergsteld wat ik van Bergman vind ;) *peinst over wat dan in die stijl nog een Bergman-tip zou zijn (Sommaren Med Monika is een vroege exploitatie-film, althans zo in Amerika gemarket!) Smiles of A Summer Night is een farce (maar wel oud en zwart-wit) maar ik ga toch voor The Silence, als mystiek-religieuze Bergman-tip voor MB :)

ondertussen..

http://www.donalforeman.com/blog/wp-content/uploads/2008/07/john-cassavetes-peter-falk.jpg

Peter Falk RIP. ik geloof niet dat ik 'm ooit als Columbo heb gezien (is daar een speelfilm van) maar hij zat natuurlijk ook in al die Cassavetes-films. (Husbands, Woman under the Influence, Big Trouble) toevallig bijna een biografie van Cassavetes uit, en daarin blijkt Falk een lieve, vriendelijke, onzekere man (en er lopen veel ADHD-ego's in de wereld van Cassavetes, met de regisseur zelf als grootste) niets van dat bij Falk, voor mijn gevoel. zou ie eigenlijk een maffiosi hebben gespeeld, beetje Joe Pesci-stijl. nog 'ns uitzoeken.

Ik heb altijd iets met die man gehad. Woman under influence: Rowlands is de ster maar Falk krijgt me aan de tranen. Hoe hij naar haar kijkt, die mix van ergernis en liefde. Zo mooi, zo mooi.

https://www.youtube.com/watch?v=iJcZFFh3fUU

Himmel über Berlin: weerzien met een vergeten vriend. En ja ik hield van Columbo. Hij kon dezelfde afgekloven grap voor de 30x maal maken. "My wife....", alijd goed.

Ik ken volgens mij juist alleen Columbo, al is dat ook lang geleden dat ik dat gezien heb. Was wel leuk, juist door die cliché's ('en oh ja, je bent er gloeiend bij').

Ook deze nog gezien:
書を捨てよ、町へ出よう
Of Throw Away Your Books, Rally in the Streets. Vergt een studie Japanse geschiedenis om helemaal te snappen (de anekdote van de hagidis opgegroeid en uiteindelijk gevangen in een Coca Colafles was echter een hele duidelijke) maar toch een fascinerend schouwspel, al vond ik die andere van Terayama Shūji die ik zag (Pastoral: To Die in the Country mooier. Deze is grauwer en minder fantastisch maar had dan weer een ruige garagerock soundtrack.

Iedere poster in dit draadje was het er over eens: Adam's Apple is overrated en nogal "meh..."
Ik vond hem best wel geslaagd, ik heb in ieder een paar keer flink moeten lachen.
Alleen jammer dat het plot zonodig een verklaring moet geven voor de overdreven positieve instelling van de priester, dat zet de film helaas weer terug op het conventionele spoor en dient daarmee het goede einde zich al snel aan.

Gisteren Gilliam's Tideland proberen te kijken, na een half uur uit ellende maar Knevel en van de Brink gaan kijken...
Man wat vermoeiend die kinderfantasien, at random gedachtenvlagen die nergens naar leiden (nou ja het eerste half uur in ieder geval niet), ik werd er horendol van...

Ik vond 'm niet overrated volgens mij.

Gilliam daarentegen …

Stukkie ff opgezocht maar is niet uit op te maken of ik 'm mehriffic vond, maar niet dus. Mooie film.

Lust for Life
Helaas, Kirk Douglas zegt hier als Vincent nergens 'Zundert'. Toch vond ik dit een grote meevaller, duidelijk een integere biopic, met binnen de grenzen van het Hollywoodse studio-systeem, duidelijke pogingen tot authenticiteit. En Kirk Douglas ziet er met rossige baard en verwarde blik inderdaad uit als een kunstenaar. Hij kon dus ook een smoezelige held spelen. Het leven van Vincent van Gogh moge bekend zijn, toch had ik me die diepe liefde van broer Theo voor hem nooit zo gerealiseerd. Zeker in het begin, als Van Gogh zoekt naar Iets (wat dan ook. To be of use!) is de steun van Theo cruciaal. In de mooiste scène van de film zit Van Gogh in een rafelig Waals mijnwerkersdorp in zijn gammele huisje, mislukt als priester, totaal in de penarie en daar komt Theo alweer om hem moed in te spreken. Minnelli brengt die scène in beeld als ware het een olie-schilderij, fraai belicht (en een beetje vlekkerig, ofzo). Dan begint het geschilder en vallen vooral de goedgeplaatste sequenties op waarin enkel schilderijen worden getoond. 1 voor 1. Een open deur natuurlijk bij een genie, maar ze kunnen bijna de film dragen; een man in een eenzaam café, een sterrenhemel, en Van Gogh's kameraad de postbode (met indrukwekkende baard, terecht vereeuwigd).

City of Hope
De laatste John Sayles die ik nog 'moest' zien, vooraf peinsde ik nog over een overzichtsartikel, maar daarvoor is City of Hope niet interessant genoeg, als uitgangspunt. De filmografie van Sayles overziend valt toch ook wel op dat de man duidelijk in de 80s piekte (Secaucus, Matewan, Lianna, Brother From Another Planet). Enkel Lone Star valt daarbuiten. City of Hope was zijn eerste film in de nineties, en zet de structuur neer die we later vaak zien. Stedelijke problematiek in mozaiek. Daar boekte Sayles zeker nog winst, want Sunshine State is bijvoorbeeld beter. City of Hope heeft last van eighties muziek en melodrama, en het overdadige bijna sex, lies, videotape kapsel van de matige hoofdrolspeler. De jongen lijdt aan het leven, adoreert zijn dode broer, en haat zijn pa die hem baantjes toewerpt. Pa is rijke bouwpief, met o.a. wat armesloebersflats in bezit, waarvan we ook clichemannetjes leren kennen. Sayles laat arm (lees allochtoon) en rijk elkaar kruizen, met als verbindingspunt en Obama-achtige politicus. Verder zijn er Sayles-regulars als Chris Cooper en David Straithairn. Die laatste speelt een continu ramblin' loonie, die bij het einde (wat Sayles wel weer behoorlijk ingenieus gescript heeft, Sayles is goed in lijntjes verbinden) mag schitteren. Off-topic detail, City of Hope is nooit op dvd verschenen, en ik keek een VCR-rip. En die maakte bijna nostalgisch, een beetje overbelicht, niet zo scherp als die blu-rays van tegenwoordig. Het had wel wat.

Blow
Ook hier lijntjes. Maar hele andere. De Rolling Stones openen de soundtrack met hun cocaine eyes. (Weet niet waar de tekst op slaat, maar de muziek is cool) En in deze gladde biopic zul je de slechte kanten van cocaine zeker niet zien. Het is allemaal oppervlakkigheid troef, en coke smokkelen zou toch spannend moeten kunnen zijn, niks van gemerkt, vliegt allemaal voorbij in hippe montages. Genoeg grote namen in de cast, met Johnny Depp in een uitzinnig kapsel voorop. (En Franka Potente en Penelope Cruz als zijn love interests). Depp speelt een real life coke smuggler die via de totaal niet tot leven komende sixties uiteindelijk o.m in Colombia belandt en daar met hulp van Escobar een eh transport-lijntje begint. De seventies in de film werken wat beter, met name omdat dan alles mis begint te gaan. Typisch dat de coke-loze gevangenisscenes op verschillende momenten in de tijdlijn van de film nog het mooist en schrijnendst zijn. Ook ironisch; regisseur Ted Demme overleed na de opnames aan een hartaanval op een basketbalveldje. En wat vonden ze in zijn bloed?

Cookie's Fortune
Altman vermaakt zich hier kostelijk met flauwe (woord)grapjes, ergens lijkt hij de hele film te hebben opgezet om de visuele grap te kunnen maken 'caught with your hand in the cookie jar'. Zeker de tweede helft is me wat te lollig, al ben ik ook zelfverklaard notoriously lastig te pleasen met grappen. Maar goed, de eerste helft is gemoedelijk en lief. Met aardig (samen)spel van vooral Charles S. Dutton (een soort Solomon Burke) en Patricia Neal. De laatste is een weduwe die er geen zin meer in heeft, en Dutton is haar trouwe kompaan die het meest geschokt is als ze 'weg' is. Minder onder de indruk is de dorpsregisseuse Glenn Close die het een schandaal vindt en boel anders 'staget', met hulp haar zwakbegaafde medeplichtige Julianne Moore die alles voor zoete koek aanneemt wat Glenn Close haar vertelt. De lekkerst gevulde koek (ok die kon beter) is lieve Liv Tyler, hier met fris-korte coupe en qua acteren stiekem weer matig (zien we door de .. vingers). Zij is vooral bezorgd om Dutton, op het overdreven plakkerige af. Maar ach, dit is een film waar iedereen zelfs in de gevangenis-cel nog zit te scrabblen, en dan is de kijker zachtjes en voldaan in aangename soes-stand gesukkeld. Het eindigt met koek/ei en iets van eigen deeg.

Rundskop
Ik heb mijn halve leven in Maastricht gewoond. Belgisch Limburg ligt er een steenworp vandaan. Toch voelde het er altijd als 'buitenland'. En het had iets schimmigs, iets duisters. Rundskop geeft die sfeer heel goed weer. Een geweldige film, begint wat verwarrend, maar alles valt op zijn plek. Een 'beest' van een hoofdrolspeler en een zinderend einde.

Cult Videotheek Amsterdam R.I.P.

Wel jammer, ik had een pasje met een heel laag ledennummer. :) Destijds (begin jaren negentig) totaal essentieel voor de filmopvoeding in al zijn facetten (klassiek, Hong Kong -ver vooruit-, megacult, horror) maar ik kom er ook al 10 jaar niet meer (overigens niet vanwege downloaduh, waarschijnlijk vanwege verzadiging, ontbreken van het Heilige Vuur waardoor je niet de stad meer doorkruist voor een video...het is altijd een videotheek voor mij geweest.

Tarantino's favoriete videotheek toch? dan moet hij hem ook maar redden. ;) ik geloof dat de Cult Videotheek in Breda gerund wordt door een gesubsidieerde stichting en vrijwilligers. We zullen zien wat dat brengt als die subsidies wegvallen, ze zijn in elk geval wel vrij recent naar een mooiere locatie verhuisd. (waar door het grotere oppervlak de collectie plots eigenlijk heel klein lijkt, vast in niets te vergelijken met wat er in A'dam stond)

ik wil nog een beetje bitchen op dat mopperpraatje, maar zal het uit respect laten.

http://www.deweekkrant.nl/images/library/pictures/73/be/03/7c/3_405d36081e842dade300e48d4a6f6af578a81660.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

zou daar dan geen behoefte aan zijn, denk ik dan, een goede arthouse-dvd-zaak, met mooie aanbiedingen en mensen achter de kassa met verstand ervan. (dan zou de Cult Videotheek zich eigenlijk tot winkel om moeten vormen)

quizje, rara welke film. dit geweldige shot komt uit de 2e (!) minuut

http://img38.imageshack.us/img38/3360/shotny.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

Soms vat iemand je eigen situatie zo bondig samen dat je hem alleen maar hoeft te citeren. : )

Beetje wrang misschien dat Cineville de Cult Videotheek de nek omdraait (winkel huren aan de Amstel zal ook niet meehelpen) maar ik ben bang dat ze wel in dezelfde vijver vissen. En tegen Fame hebben wel meer Amsterdamse (platen)zaken het afgelegd. Maar ja, in Groningen zat ook een hele leuke Cult-videotheek als ik me niet vergis, en die heeft het uiteindelijk ook niet gered.

Tja, een DVD Arthouse zaak. DVD Valley kwam aardig in de buurt, maar dat ging dan weer in Magna Plaza zitten (niet echt een plek waar je veel arthouse-liefhebbers tegen het bleke lijf loopt).

The Hill
Een heel andere draai aan het gevangenis-film concept. Hier voelen de gevangenen zich schuldig, en hebben een zekere mate van respect voor de leiding. Hoekenda? Nou, het gaat hier om een militaire gevangenis gedurende WWII, waar Britse soldaten die bijvoorbeeld iets hebben gejat of een bevel negeerden, belanden. En de leiding, dat zijn dus ook gewoon weer ándere Britse soldaten. Militair recht is een eng en fout iets. Het kan in je, kuch, voordeel uitpakken (een verkrachtinkje op Kreta ofzo afdoen met een boete) maar je kan ook jarenlang worden afgebeuld. Kennelijk, want dat is wat hier gebeurd. Een groepje soldaten wordt over de kling gejaagd, met brute kracht (Brute Force is een zeer vergelijkbare sadistische gevangenis-noir). Zelfde nazistische pakjes ook en een vleugje homo-eroticisme ('nog een sweetie' vraagt een van de hoge piefen vleierig tegen een ander). Ik vergeet nog te melden dat het strafkamp in de Libische woestijn staat, waar het belangrijkste oefen-object een heuvel is. Double up double up, wordt er constant geroepen en daar gaan de mannen weer (met als belangrijkste man Sean Connery) op een sukkeldrafje door/in de brandende zon, tot ze doordraaien. Allemaal erg akelig, en heel dicht op de huid in beeld gebracht door Sidney Lumet. (Hij schijnt verwrongen lenzen te hebben gebruikt om het allemaal nog wat verknipter te maken.) En zelfs het einde brengt geen licht. (Een ontsnapping zou hier ook wel heel raar zijn.) De macht van het systeem.

The Asphalt Jungle
En nog maar eens een klassieker van John Huston, in zijn actieve en lange carriere, moet toch eens uitzoeken of het hem werkelijk lukt in elk van die decennia een topper te filmen. (Zou best kunnen!) The Asphalt Jungle is een van zijn vroegere films (uit begin fifties) en een fraaie noir. Het plaatje hierboven kwam uit deze film, en eigenlijk zijn die eerste paar minuten misschien wel het hoogtepunt. John Huston was ooit schilder in Parijs, en weet de shots wel te maken. Veel hoge gebouwen, en een man met brede rug, die zich daar tussendoor spoedt, op weg naar zijn hide-out. Daar treft Sterling Hayden (geweldige kerel, brede schouders, maar een gepijnigd gezicht, alsof hij eindeloos klappen heeft gehad) zijn gebochelde maatje James Whitmore, als de barman (die van katten houdt en altijd bereid om een vriendendienstje te verrichten). Het mooie aan The Asphalt Jungle is niet zozeer het verhaal en zelfs niet de heist (typisch zo'n gevalletje van via het riool rechtdoor en dan de juwelen meenemen), maar de eindeloze reeks fraaie karakters. De man die de heist opzet is bijvoorbeeld een oud Duits kereltje (Sam Jaffe) dat aan sigaren lurkend de zaakjes prima voor elkaar dénkt te hebben. Tot ie op het laatst door een jukebox en een sexy dansend meisje toch nog een cruciale fout maakt, wat ie dan bijna genoeglijk zelf nog constateert/analyseert, want zo is ie. Marilyn Monroe heupwiegt eerder ook al sensueel door het beeld, maar de mooiste vrouw is Jean Hagen, die een typische film noir tramp speelt, die haar hoop op Sterling Hayden heeft gericht. (Die dat lang niet ziet, of niet wil zien). En geloof mij, zo zijn er nog wel een handjevol mooie rollen, en er wordt ook nog gekaart!

Clueless
Awww. As if! Ik dacht eigenlijk dat dit op Shakespeare was gebaseerd (die komt wel ter sprake), maar ik verwar mijn high school classics. Dit is een Austen (althans, een supervrije bewerking dan he) Een uitzinnige kun je rustig stellen, met een goedgetroffen populaire meisjes op de middelbare-sfeer (die praten de paar jaar erna dat ik daar rondliep nog steeds zo). 'Why am I even listening to you, you are a virgin and you can't drive!'. Dat krijgt de arme Alicia Silverstone te horen van haar zelfgecreerde Pygmalion lelijk zwaantje-project (Brittany Murphy). Stank voor dank en ze wilde zo graag wat goeds doen. Maar natuurlijk is ze vooral goed in het samenstellen van haar 'ensemble'. De eindeloze reeks pakjes, en minirokjes, en nog kortere minirokjes. 'Doe je er nog wel wat overheen', vraagt pa bezorgd. Maar dat was onnodig, de Billie Holiday-fan (en lover of arts) is natuurlijk gay. 'How could I be so clueless', peinst Alicia nog maar eens, in zowaar geslaagde voice-over. (Al hebben we hieraan waarschijnlijk ook high school flops als Mini's First Time te danken.) Twee random details; Wallace Shawn speelt waarschijnlijk zijn enige leuke rol ooit, als leraar. En ik dacht de hele film dat Alicia's broertje (en later toch maar geen broertje!) gespeeld werd door Ben Affleck. En ik maar denken dat ie het best goed deed. Da's Paul Rudd. Maar Clueless is vooral leuk door de achteloos gedropte essentiele high school wijsheden als de volgende (bij een entree op een feestje): Let's do a lap before we commit to a location.

Na När mörket faller te hebben overwogen toch maar iets lichts gekozen gisteren:

Notting Hill
Ik kan ze toch goed hebben, dit soort romcoms. Niet om voor thuis te blijven natuurlijk maar vermakelijk voor de luie woensdagavond.

To live (Zhang Yimou, 1994)
Ik ben verschrikkelijk dol op Chinese films die een flink stuk tijd pakken (tenminste één, het liefst een paar decennia) en het effect van de geschiedenis op de alledaagse mens eens flink uitbenen. The blue kite (Zhuanzhuang, 1993), Farewell my concubine (Chen Kaige, 1993) en het onvolprezen Platform (Jia Zhang-ke, 2000) zijn voor mij gedroomde cinema. To live past thematisch in dit rijtje. Man verliest door gokgedrag huis en gezin en gaat met zijn poppentheater op reis. Daar wordt hij onderschept door het republikeinse leger dat tegen de communisten vecht, maar die soldaten nemen de benen, zodat hij met de communisten weer huiswaarts keert, terug naar zijn gezin. Daar staat het leven op zijn kop, en elk huis heeft - waarschijnlijk geheel plichtmatig - een paar posters van De Bolle Leider in de woonkamer hangen. Het tweede gedeelte, waarin de grote geschiedenis uit beeld verdwijnt en de effecten van het Maoisme de focus wordt, is het beste van de film. Het levert een serie ontroerende en schrijnende scenes op. Film ziet er prachtig uit - dat mag je van Zhang verwachten, maar de soundtrack is kitsch. In vergelijk met bovengenoemde films is To live wat minder subtiel (of zoals u wilt, toegankelijker) maar het is een oude Zhang die de moeite is en nog stamt uit de tijd dat ook hij niet bang was zich kritisch te uiten. Hij zat na deze film jaren zonder werk.

en gaat met zijn poppentheater op reis.

LOL...hier gaan meteen alle La Strada alarmbellen af: die film wordt nooit meer vrolijk.

När mörket faller: was dat die Zweedse film gisteren op de Belg? Sjeeessss...wat een kansloze leren jeckies 2e divisie criminelen. Gelukkig was er een nieuwe detectiveserie bij de KRO. Best wel goed, Engelsen zijn volgens mij eindelijk uitgekeken op hun klassensysteem en moorden op dominees en gaan nu inspiratie zoeken op het continent, eerst al met Branagh-als-Wallander (erg goed overigens, duurde vrij lang tot ik de man herkende) en in Italië met Aurelio Zen, een onderkoelde-underachiever-zwart-pak-met-dunne-stropdas die zich door het schaduwrijk van corruptie beweegt. Ben toch stiekem een purist die het dan jammer vind dat ze Engels spreken, ach ja.

Doet me ook denken dat er vast een een subgenre van Italiaanse politiefilms uit de jaren zeventig/tachtig bestaat dat een mogelijke schatkist van verloren cult is (of troep, toch eens gaan onderzoeken.)

een DVD Arthouse zaak - wat overblijft zijn Concerto en The Silver Screen. Concerto in de Utrechtsestraat is de grootste van de twee en heeft een goede basiscollectie met af en toe verrassende import (zeker wat betreft documentaires). Ze doen o.a. aan Criterion (helaas nauwelijks actuele aanvulling), Second Run en sinds kort ook Edition Filmmuseum (een label waar EYE nog wat van kan leren). Voor cult ben je bij Concerto aan het verkeerde adres en moet je toch echt naar Boudisque Utrecht. The Silver Screen aan de Haarlemmerdijk 94 (niet ver van The Movies) is een ideale plek voor het vinden van klassiekers die ook buiten de canon vallen (met onder meer randgebieden uit het oeuvre van Nicholas Ray en Otto Preminger). Het afgelopen jaar heb ik daar mijn collectie film noir kunnen aanvullen. De prijzen zijn relatief laag, al komt dat soms door aankoop van goedkope (lees: kwalitatief mindere) labels. Zo af en toe staat er een verdwaalde importcultfilm in de schappen (zoals vorige maand Basket Case van Frank Henenlotter), De relaxte eigenaar is een echte kenner die op iedere vraag een antwoord weet. Voor de volledigheid is er nog de Amsterdamse filmwinkel Cine Qua Non. Niet een favoriet van me vanwege de superhoge prijzen (ze verkopen o.a. films uit een dvd-box los en vragen daar veel geld voor) en het feit dat er niets of nauwelijks iets aan het assortiment lijkt te veranderen.

Re: poliziotteschi,
Milano calibro 9 is een goede film, maar volgens het lijstje op Wikipedia ken ik meer soundtracks dan films (zoals recentelijk ook door Calibro 35 nieuw leven ingeblazen). :)

Hehe...dat plot doet me denken aan La belva col mitra (1977), al is dat geen goede film en ook niet echt een politiefilm (met zoiets als een zaak die moet worden opgelost) want die worden allemaal doodgeschoten/gemarteld. Verder kan ik me er weinig van herinneren, behalve Helmut Berger in wit pak buiten de gevangenis (yep, het is de film die Bridget Fonda & co kijken in Jackie Brown.)

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/07/shes-so-lovely-en-de-ongrijpbare-erfenis-van-john-cassavetes.html

To Catch a Thief
Toepasselijk, met die Monegaskische bruiloft in aantocht. Dit is de beroemde film waarin Grace Kelly over de weg scheurt waarop ze later zou verongelukken. Maar de aanwezigheid van de oogverblindende prinses kan deze Hitchcock niet redden, net zomin als Cary Grant dat kan, die voor de film van zijn pensioen terugkwam. Hij was nog altijd topfit, loopt met sjaaltjes, in strakke broeken (en minder dan dat) te flaneren als een waar gay-icoon, maar eigenlijk is ie wel een beetje creepy oud voor de twee meisjes die hij hier als voormalige dief om de vinger windt. Waaronder dus Grace, en Brigitte Auber, als Franse tomboy. Er is een diamentendief actief, en Grant moet de speurneus uithangen, om te bewijzen dat hij die heists niet zelf pleegt. Ondertussen heeft hij tijd voor double entrendres (juwelen = geil) die Grace nauwelijks lijkt te begrijpen. (Ze stuntelt zich door het script heen...) De uiteindelijke oplossing van het zaakje is erg voor de hand liggend, maar levert nog wel mooie taferelen op, tijdens een gekostumeerd bal met een Zwarte Piet-uitdossing voor Grant. Of wacht, ís het Grant wel. ;)

All The King's Men
Had jaren terug de remake wel eens gekeken, toen met een stevige cast waaronder Mark Ruffalo, Sean Penn en Patricia Clarkson. Robert Rossen doet het in de forties met onbekende namen en een wat schevige film noirige hoofdrolspeler (John Ireland). Hij speelt een journalist die een nieuw politiek talent (Broderick Crawford) tegenkomt. Een hick man die zegt waar het op staat, ja een ware populist. Interessant genoeg lijkt de man in het begin een domme marionet van zijn vrouw. Vanaf het moment dat een glimlach om zijn lippen speelt na een dodelijk ongeluk (wat wél zijn gelijk bewijst) weet je dat het een foute kerel is. De politicus bespeelt de massa, bouwt als een Hitler nieuwe wegen voor Louisiana, de grote sprong voorwaarts, maar tegen welke prijs? Het spijtige is dat de film in de loop van de tijd de journalist wat uit het oog verliest. En dat terwijl juist hij het interessantste personage is, met juist een rijke achtergrond, een society-dinnetje, die ook weer (net als hijzelf trouwens) wordt ingepalmd door de gouverneur, zonder dat de journalist dat allemaal lijkt te deren. Uit wraak op zijn elitaire familie misschien. (Had Wilders eigenlijk rijke ouders, hmm) De merkwaardige kronkels van cinema: A Face in the Crowd (wat het veel ongeloofwaardige verhaal vertelt over de rise van een Tom Waits-achtige zwerver tot politicus) is ondanks het moeizamere uitgangspunt tóch stukken beter. (Daar zal wel geen Pullitzer prize winning boek achter zitten, neen, slechts een kort verhaal, altijd handiger in cinema.)

She's So Lovely
Zie voorpagina Subjectivisten.

The Miracle Worker
Toen ik piepjong was kon ik geen genoeg krijgen van Nell, een sentimentele blockbuster met Jodie Foster over een enfant sauvage. (Ik las de boekbewerking elk jaar) Tegenwoordig vind ik dat soort films juist pijnlijk om naar te kijken. The Miracle Worker is zo'n typische gehandicapte overwint obstakels-films. En bepaald geen slechte. Arthur Penn brengt het zonder enige opsmuk of compromis in beeld. De beste scène van de film lijkt wel 20 minuten te duren (ok 10) en laat een uitmuntende Anne Bancroft als verpleegster zien die de jonge dove en blinde Patty Duke probeert te leren eten met mes en vork. (Of überhaupt aan tafel te gaan zitten) Het kind heeft daarvoor jaren tijdens diners langs de borden gestruind om dingen te snaaien. (Dat soort details maken de film keihard, hoe de familie haar jarenlang uit medelijden heeft vertroeteld en dat soort dingen heeft toegelaten) Als er na die lange pijnlijke scène meer van hetzelfde volgt raak ik wat afgestompt, Penn had er vijftien minuten tussenuit kunnen snijden, om sneller te belanden bij melancholische scènes als die waarin Bancroft een of ander volksliedje zingt, half-slapend. Niettemin in de main roles prima geacteerd en in de bijrollen heeft het, door de rijke koloniale setting en baarden, ook wel een Ingmar Bergman-zwart wit-sfeer. (Al hadden ze in Zweden nou nooit Afro-Amerikaanse bedienden...)

Antichrist
Sorry, maar ik moest hardop lachen toen het kind in het pathetische zwart-wit intro uit het raam donderde...
― Ludo, Thursday, December 10, 2009 8:19 AM (1 year ago)

Ja ik dus ook.
Maar wat een kitscherige proloog is dat zeg! En dan die pik van Dafoe (of was het de jongeheer van zijn stunt double?) die in slow motion stoot...hahaha, helemaal niet nodig, niet functioneel voor de scene, daar moest ik nog het hardst om lachen.

was een stunt double(s, die s voor de ontvanger natuurlijk) MAAR IK HAD T BEST WILLEN DOEN zei Dafoe destijds in alle interviews stoer.

ik zit nu trouwens al meer dan 2 weken lang Engelstalige films te kijken, wat een armoe, Olaf moet maar weer eens een uitgebreid lijstje Aziatische arthouse posten verdilleme

dit stukje Mozart zat eindeloos (maar fraai) in een seventies-film waarover later.
https://www.youtube.com/watch?v=21ZsycWKqyo

Kijk, uiteindelijk gaan we allemaal door een mozart-fase ;)

Over Aziatisch gesproken, en gesproken over het intense genot als mensen die je bewondert maar op grote afstand van elkaar opereren opeens in eenzelfde project belanden: Hong Sang-soo ("Virgin stripped bare by her bachelors" moet je hebben, Arnout :)) schiet op dit moment aan de Koreaanse kust een film met in de hoofdrol Isabelle Huppert.

Ik vond die proloog van Antichrist erg goed. Totaal over de top en Händel had ik nog nooit beluisterd met een stijve pik in beeld.

Sunday Bloody Sunday
De titel wekt tegenwoordig vooral Noord-Ierse associaties, maar vraag me af of dat begin seventies al gold. De titel is zelfs wat nietszeggend in dit geval, de film markeert consequent de dagen, maar de meeste (en ook de zondagen) zijn voor mijn gevoel hetzelfde. Niet dat dit erg is, want dit is modern aanvoelende (hier haalde Leigh de mosterd, zo lijkt het) classic van Schlesinger, van wie ik bedacht ik tijdens het kijken, meer moet zien. Door de achteloosheid waarmee hier met een thema als homoseksualiteit wordt omgegaan heeft het zelfs wat van Franse arthouse. Een joodse dokter heeft wat met een jonge gast, die tegelijkertijd ook nog wat met een dame heeft. De jongen en het meisje kibbelen en rollebollen wat af, terwijl ze op een Wes Anderson-achtig huis vol kinderen passen, heel komische kindertjes, jaren '70 emancipatie-producten. 'That's why you're overeating, analyseert er eentje bijvoorbeeld ergens. In de relatie van dokter en gozer komt de liefde vooral van de oudere kant, die droomt van een gezamenlijke reis naar Italie. (En ondertussen ook nog wat oude familiebanden aanhaalt, op een bar mitzvah.) Ik vergeet nog te vermelden dat de jonge gast ook kunstenaar is, die New Age-ige installaties bouwt. De mooiste daarvan bubbelt in de tuin van de dokter. Met een muziekje van Mozart erbij zorgt dat absurd genoeg voor een van de mooiste momenten.

Topkapi
To Catch a Thief, maar dan in Turkije, en ietsje beter. In élk geval wat betreft de heist zelf, want zoiets kun je zonder problemen aan caperkoning Jules Dassin overlaten. Minutenlang en minutieus wordt een dure sabel van een sultan gestolen. Spannend én in kleur, wat ik helemaal niet bij Dassin vind passen. Hij is hier sowieso atypisch bezig, want dit is een jolige film, vol behoorlijk geslaagde flauwe grappen. Het team heist-leden bestaat bijvoorbeeld o.a. uit een Engelsman die met een elektronische papagaai sleept (speelt natuurlijk nog een cruciale rol) en een zwijgende acrobaat. 'He talks with his whole body' observeert de nymfomane leidster van de groep. 'His body talks too much', moppert haar Romain Duris-achtige bondgenoot. (Starend naar een strakke zwembroek) Maar dé vermakelijke ster van de film is Peter Ustinov, die man had de lach aan zijn kont hangen (of eh aan zijn kogelronde buik, hier dan.) Mimiek is eigenlijk al genoeg. Hij stuntelt zich als 'schmo', loserige smokkelaar langs streng besnorde Turkse agenten, die denken dat hij een militaire parade wil verstoren. Erg melig allemaal dus. En overigens met mooie coleur locale van de Turkse sixties, net een roman van Orhan Pamuk. (Al ontbreekt diepgang hier verder totaal.)

Walker
Alex Cox toont zich in FilmComment tweemaandelijks een groot en deskundig obscure westerns-fan (ik geloof dat hij er ook wat boeken over heeft geschreven). Dus is het niet zo vreemd dat hij zich aan het genre waagt. Alleen (en tekenend voor zijn rebelse geest) hij doet dat wel in de vorm van een moeizame spoof. Walker is een soort Bananas, met Ed Harris als dictatortje. (Is Ed Harris werkelijk klein? Nooit gemerkt). Hij speelt hier een Amerikaan die Centraal-Amerika meent te moeten bevrijden. ('I want this country stable, draagt steenrijke zakenman Vanderbilt hem eerder op.) Uiteindelijk ontpopt de nogal simpele Harris zich zelf tot sjoemelende despoot. (En is hij wel trots op zijn foto op de voorpagina van Time, en dat in 1855!) Die grap wordt zoals zoveel een beetje half-half in beeld gebracht, alsof Cox niet werkelijk voor de Mel Brooks-humor durfde te kiezen. (Wat hij wel had moeten doen!) Nu doet hij ook nog aan overdreven Peckinpah-bloedbaden en duur geënsceneerde sequenties die geen enkel nut hebben zonder verhaal. En dan komt de aftiteling vol tv-journaal-beelden, en valt het kwartje; Alex Cox zat zich kwaad te maken over Reagan, die ook in moderne tijden nog hetzelfde als Walker deed. En humor en woede gaan lastig samen.

Door de achteloosheid waarmee hier met een thema als homoseksualiteit wordt omgegaan heeft het zelfs wat van Franse arthouse

nou ja, eigenlijk meer die ene specifieke, hoe heet ie ook alweer, met de oude mannetjes en de gigolos enzo :)

Ludo, speaking of Dassin, probeer "Never on Sunday" ook eens. Van het weekend gezien. Soort kruising tussen Irma la Douche en Zorba the Greek. Zeer genietbaar drama-light. Hoofdrollen door Melina Mercouri (erg sterk) en Dassin zelf.

Dassin zélf, stoer. on the list. Mercouri speelt de nymfo in Topkapi, maar krijgt eigenlijk te weinig screentime (behalve in het psychedelische begin)

Ik vergat nog het beste simpele grapje, ergens probeert Ustinov zich uit een situatie te redden, met een lofzang op Griekenland: Home of *euhhh Homer!

over Zorba gesproken, dat Topkapi heeft ook zo'n typische Grieks-Turkse horlepiep-rondedansje soundtrack. Voor extra meligheid.