Filmforum

Cordero = dvd, en dan nog heb ik de neiging om geld terug te vragen.

Ah, dan heb ik dat niet goed begrepen. Ik zou echt een boze mail sturen in dat geval. Er is blijkbaar gewoon een fout gemaakt bij de transfer.

Banshun (Late Spring) (Yasujiro Ozu, 1949)
Deprimerend tot en met. Noriko is 27 en zorgt voor haar vader professor Shukichi. Japanse meisjes van 27 horen anno 1949 getrouwd te zijn. Is Hattori, de assistent van haar vader niks voor Noriko? Die vindt ze toch leuk? Ja en het is ook wederzijds, maar hij is al verloofd en er worden dingen niet gezegd en dat gaat dus fout en het is alleen maar downhill vanaf daar, zodat op het einde van de film iedereen ongelukkig is. Ik weet nu waar Takeshi Kitano die stijl vandaan heeft waar je de setup van een situatie ziet en in de volgende scene het resultaat, waarbij de eigenlijke handeling wordt weggelaten. Ozu is er ook gek op; zo benadruk je de onderdrukte emoties nog meer. Ozu heeft ook wel wat gemeen met Wes Andersson; beiden verstoppen de zware emoties onder een extreem gestileerde vormgeving en niemand zegt ooit rechtsstreeks wat hij denkt. Alleen Andersson maximaliseert in zijn art-direction, terwijl Ozu juist minimaliseert.

Minimaler dan Ozu kan het bijna niet. De fietsscène in Banshun is volgens mij de laatste keer dat een camera in een Ozo-film beweegt.

lol :D

Ghost town (Koepp, 2008). Was het maar een vehicle voor Ricky Gervais.

Tropic thunder (Stiller, 2008). ...sja... eerste tien minuten leuk?

Milk (Van Sant, 2008). Sean Penn in een uitstekende rol van Harvey Milk, een voorvechter van de gay rights die het tot het stadshuis schopt. Sfeervol, een paar ontroerende momenten, maar vooral degelijk. Weet niet goed waarom Gus van Sant zo’n biopic wilde maken.

The dark knight (Nolan, 2008) Dit moet de beste Batman zijn die ik gezien heb, en ik ben nog steeds ver verwijderd van euforie. Olaf en Superheroes, het blijft een beetje een getroubleerde relatie. Heb ook geen strips in huis. Dus als Batman in beeld komt en begint te praten met een belachelijke hese stem (om niet herkend te worden. Right...), dan weet ik weer dat ik gewoon heel veel vragen gewoon niet moet stellen. Ledger doet het inderdaad goed als The Joker en geeft het karakter weer menselijke proporties. Als terroristen ook mensen zijn dan. Ik had verwacht dat de boodschap (een terrorist heeft geen plan) subtiel voorbij zou komen, maar dat wordt er behoorlijk ingeramd. Evenals dat gedoe over je eigen geluk creeëren met een muntstuk. Na de zesde keer denk je “We begrijpen het, Nolan, echt!”. Blijft over een vermakelijke actiefilm met een straf tempo, maar om te zeggen dat dit de beste actiefilm ooit is (zoals sommige kenners op internet) gaat wat ver en wordt mijns inziens ingegeven door het idee dat er wat te halen zou zijn over terrorisme en onze tijd. Dat blijkt, zoals altijd, een dun laagje vernis. En zo hoort het ook.

Vicky Cristina Barcelona (Allen, 2008) Heel niet slecht, eigenlijk gewoon net niet, en daar zijn we dus al meer dan tevreden mee. Het verhaal is nogal dunnetjes, lees ik overal. Alsof ik het verhaal van Annie Hall (3x gezien) wel kan navertellen. Javier Bardem is onweerstaanbaar, wordt steeds beter, maar Penelope Cruz steelt de show. Beiden voelen Allen heel goed aan, die allang niet meer een New York oriented auteur is. Heel diepzinnig is de materie niet, maar er zit wel degelijk een mistroostige ondertoon in deze film die blijft hangen. Waarmee het in dat opzicht toch aansluiting vindt bij zijn beste relatiekomedies. Het einde is luchtig, maar stiekem bijna net zo zwart als dat van Match point.

Frost/Nixon (Howard, 2008). Dit was de leukste. Mooi script, eigenlijk een toneelstuk, over een beroemd interview dat David Frost (lichtgewicht entertainer) in 1977 had met Richard Nixon (zwaargewicht leugenaar). Het was het eerste televisie-interview na Watergate. We krijgen de afspraken, de voorbereidingen en het interview, en dat volstaat voor een enerverende en toegankelijke film met goede acteurs (al zet Frank Langella Nixon net wat te stijf aan).

Oh ja, Frost/Nixon is volgens mij Howards beste film sinds Cocoon.

Olaf en Superheroes, het blijft een beetje een getroubleerde relatie.

Na het zien van "Orgazmo" ben je om :)
http://img.skitch.com/20081221-g48mafjuuxxpfkgy3yjm783jdm.jpg

Twee elements:
Bomb It
Update op Style Wars en net zo gaaf. Nu wereldwijd maar ook veel meer geavanceerd. Inclusief een Nederlandse kleuterleidster die behoorlijk strakke pieces zet, al is het blokje Amsterdam erg klein. Buiten de discussie of grafitti in het museum kan/hoort echt prachtig en divers werk van schrijvers uit São Paolo ("de politie heeft wel wat anders te doen dan grafitti aanpakken"), Tokyo, Los Angeles, Barcelona, etc.

Scratch
Docu over scratchen, DXT die met Herbie Hancock en Bill Laswell een generatie heeft aangezet tot turntablism. Veel rond de Invisibl Scratch Piklz (MixMasterMike and Q-Bert met name) maar ook Jazzy Jay (Bambaata), Premier (Gang Starr), Rob Swift (Xecutioners), Babu (Dilated Peoples), Cut Chemist (Jurassic 4) en DJ Shadow. Erg leuk was die laatste in de kelder van een enorme tweedehands platenzaak, stapels platen van vergeten artiesten, een ondoorkoombare jungle waar House Of Sounds in Den Bosch nog buitengewoon georganiseerd en netjes bij afstak. Ook leuk was It's Only Love van ZZ Top gebeatjuggled op de DMC kampioenschappen).

heh jammer ik dacht wel dat ik alleen in mijn love stond voor Tropic Thunder (en nee ik was die avond niet bezopen) ;)

dat hele feit dat Batman niet aan z'n stem (na tig jaar) wordt ontdekt gheheh. Fucking useless movie.

Domicile Conjugale
Ah de terugkeer van Antoine Doinel! (Onhandige lastig te houden bijna Spaanse titel trouwens, vinnik) Hier woont hij inmiddels met zijn permanent verbaasde grote ogen meisje Claude Jade samen. Een rommelig buurtje, een buurvrouw die wel wat met Antoine wil. Een operazanger, een oude man en een mysterieuze man die iedereen De Wurger noemt. (en die later goeie Dernier Anne a Marienbad-imitaties blijkt te kunnen) De bekende slapstick, naïeve situaties. Ook al krijg het paartje een baby ze blijven net kinderen. Daarom is het baantje dat Antoine uiteindelijk vindt ook zo geschikt, hij moet de miniatuurbootjes in een maquette besturen! Daar komt hij een Japanse schone tegen en dan gaat 't helemaal mis natuurlijk. Romcom op z'n Truffauts. Fijn.

Be Kind Rewind
Misschien moet ie net als the Science of Sleep 2 worden gekeken. Zou best 'ns kunnen helpen, maar ik denk dat 't een van Gondry's mindere zal blijven. Mos Def en Jack Black in een totaal verouderde videotheek. (Met video's dus, zou er iemand video's boven dvd's proberen als lp's boven cd's?) Het gebouwtje dreigt gesloopt te worden en de oude baas gaat op onderzoek uit hoe er meer geld binnen kan worden gehaald. (conclusie: romcom's op dvd) Ondertussen zetten Mos en Jack de boel natuurlijk op stelten, raken de video's gewist en gaan ze alles maar naspelen. Typische internetfilmpjes eigenlijk die parodien. Echt jammer dat ik (zelfs als filmnerd) de meeste van de geparodieerde films niet had gezien. Rush Hour 2! Carrie! Ghostbusters! Door dit alles heen loopt een verhaaltje over een jazz-pianist die in de videotheek zou hebben gewoond. (Toen 't nog een huis wordt) Dit zorgt voor een heel fraai laatste gedeelte en einde, met de mooiste Gondry-inval. Een piano met witten en zwarte toetsen gevormd door witte en zwarte handen. :)

The Bank Job
Degelijke heistfilm. (Wat was 't leuk geweest als de hele film NIET over een bankoverval was gehaald) Allemaal erg gelikt, veel glamoreuze tieten. Aan de "core" van het verhaal zit DE reden dat monarchien alleen maar last opleveren. Ene Prinses Margaret heeft een menage a trios, daar zijn foto's van, die liggen in een kluis in een bank, en dus moet de regering ze daar uit laten halen. Daarvoor zijn criminelen tegen, waarvoor men dan wat nitwitten onder leiding van Jason Statham inhuurt. Saffron Burrows is de bevallige tussenpersoon, die dus in een lastige positie zit. Er zijn wel wat double-crosses, maar het voornaamste probleem in de film is dat er geen verrassende wendingen zijn die de boel op z'n kop zitten.

Il Y A de Longtemps Que Je T'Aime
Perfect tot aan het waardeloze eindele dat alles verknalt. Doodzonde. Eerste 80 minuten zijn een prima sfeerschets van een vrouw die na jaren uit de gevangenis komt en bij haar zus gaat wonen. (De echtgenoot van de zus vind 't logisch maar niets) De vrouw is namelijk een moordenaar en niet van zomaar iemand. (Het is nauwelijks een spoiler hoor het wordt eigenlijk vrij snel verteld) Rohmer wordt nog ergens besproken en bespot, maar die eerste 80 minuten is 't duidelijk die rustige registratie-cinema. Maar dan na zo'n 80 minuten weet je er komen er nog zo'n 30, er moet iets gebeuren. Een dramatische wending. Een nieuwe moord? Nee, het blijkt dat de vrouw geen monster is, het politieonderzoek na de moord moet dus wel een ongeloofwaardig lachertje zijn geweest, er klopt helemaal niets van. Ongelofelijk laffig en slap allemaal. Van een dikke zeven naar een zes.

net als the Science of Sleep 2 keer worden gekeken

menage a trios
hehe :)

Perfect tot aan het waardeloze eindele dat alles verknalt.

Inderdaad heel, heel slecht. Maar ik vind hem toch erg goed, als acteursfilm. Dat plot vergeet ik dan maar even.

ja die ergernis zal wel slijten, uiteindelijk wel goed spel van de 2 zusjes tegenover elkaar. En eromheen een hoop mannelijke losers.

Hoe overleef ik…mezelf? (van Klisdonk, 2008) Een beetje een NCRV televisie film maar niet zonder kwaliteiten. Het is een tienerfilm dus er komen wat vrolijke fantasie-passages voorbij die niet aan mij besteed waren, maar de hoofdrol van Floor Arink is innemend. Ze speelt een meisje dat verhuist naar Groningen omdat haar moeder een nieuwe vriend heeft. Dat botert niet en op school gaat het ook niet goed. Meisje wordt wat recalcitrant, maar alles binnen het betamelijke. Levert wat obligate ontwikkelingen op, maar de uitvoering is bij vlagen ontroerend.

Avant Que J'oublie (Nolot, 2007) De wereld van de oude nichten. Bang om oud te worden en bang om alleen te zijn. En dan valt het allemaal niet mee als je HIV onder de leden hebt. En al helemaal niet als je schrijver bent en de medicijnen je nogal apathisch maken. Gigolo’s zijn een levensbehoefte en een uitgavepost die naast de huur existeert. Nolot maakt geen zielige film maar wel een treurige en maakt de karakters zeer geloofwaardig en levensecht.

Gomorra (Garrone, 2008). Beklemmende film over de Napolitaanse onderwereld en hoe verweven die is met het dagelijkse en treurige leven in een buitenwijk. Doet erg denken aan films als Cidade de Deus en Amores perros, maar is minder gelikt dan de eerste (stijl is meer pak hem beet La graine et le mulet) en minder ambitieus dan de tweede. Film blijft ver verwijderd van glamour en we zien geen Sopranos-achtige weelde, slechts klein grut. Eigenlijk zijn alle mensen hier overlevende armoedzaaiers en de uitzichtloosheid wordt er niet zozeer ingeramd als wel invloebaar gemaakt. Aanrader.

The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe. Arnout keek gisteren ook voor zijn project? ;) Vermakelijk, nog net te eng voor mijn dochters, maar als ik 10 was geweest natuurlijk de beste film aller tijden. Eerste uur is eigenlijk foutloos en die dieren waren best wel goed gedaan (raar dat projecties van personages in een landschap dan toch nog neppig er uit kunnen zien ;), perfect gebruik van Tilda Swintons waanzinnige jukbeenderen, maar na het offer verzand het helaas in een Lord of the Rings digi-veldslag, dát hebben we nou wel gehad. Christelijke fantasyschrijvers en veldslagen, duidelijk een slechte combinatie.

ja ik hoorde vanaf de bank ook DIT IS BEST ENG. (en dan heb ik 't niet over tienjarigen..)
wel raar/jammer dat het 2e deel van Narnia dan rechtstreeks op dvd ging en niet in de bios kwam. Toch niet genoeg bezoekertjes waarschijnlijk.

Sterker nog: ik had hem al eens gezien :)
Weer gekeken om Tilda Swinton, zij is heel verleidelijk in deze film, ik begreep dat jonge broertje wel.

Wat mij deed ergeren aan de film was dat de kinderen als helden werden binnengehaald zonder nog maar iets gepresteerd te hebben en uiteindelijk blijken zij ook echt geen verschil te maken: een wolf wordt verslagen door op het zwaard van de bange oudste broer te springen en een leven wordt gered door een niet zelf gemaakt geneeskrachtig drankje.
De leeuw doet uiteindelijk al het zware werk.

@Ludo: het 2e deel van Narnia heeft wel degelijk in de bios gedraaid en weer was ik zo onverstandig daar naartoe te gaan. Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

De opmerking van Ludo over Il Y A De Longtemps Que Je T'Aime (Perfect tot aan het waardeloze einde dat alles verknalt.) geldt helaas ook voor L’Empreinte De L'Ange (Safy Nebbou, 2008). De obsessie van Elsa (Catherine Frot) voor het dochtertje van Claire (Sandrine Bonnaire) levert een spanning op die even prettig onaangenaam voelt als de spanning in b.v. de films van Dominik Moll (Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien en Lemming). Totdat er na driekwart in de film een wending komt die de geloofwaardigheid danig ondermijnt, ondanks het excuus dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd voorval.

Olaf is zo te zien ondertussen al doodleuk de eerste hoogtepunten van 2009 aan het bekijken. Lucky bastard! ;-) Gomorra en Frost/Nixon staan zeker op mijn verlanglijstje van januari.

Wat ik over Vicky Cristina Barcelona nog vergeten was te zeggen is hoe verbazingwekkend onscherp sommige scènes waren. En dat lag zeker niet aan de projectie. Zeker in twee ingewikkelde, in 1 shot gedraaide scènes waren de acteurs opvallend vager dan de hen omringende objecten. Dat zal de focus puller zijn baantje hebben gekost. Blijkbaar was er geen geld/tijd om de scènes opnieuw te draaien.

Australia (Baz Luhrmann, 2008) – mierzoete marsepein en toch lastig er geen genoeg van te krijgen. Overdaad schaadt, meldde de Volkskrant afgelopen week in een te negatieve recensie. Australia is een fijn overdreven ode aan de Technicolorspektakels uit het Hollywood van de jaren veertig. De beeldenpracht stroomde in ontelbare kleuren door een doodstil Tuchscinki 1, de beste zaal in Nederland om Australia te ondergaan. De film begint overigens als de Luhrmannversie van Once Upon A Time In The West, inclusief close-up van twee ogen (later speelt ook een piepende watermolen een belangrijke rol) – ook in Australia arriveert een vrouw in een voor haar vreemd en woest landschap, vindt ze haar echtgenoot dood in een ver afgelegen boerderij en moet ze het opnemen tegen een nietsontziende landeigenaar. Vervolgens wordt deze Australische western een ingekleurde Red River. Net als in Gone With The Wind verandert een klein stadje in een vuurzee. Ik ben benieuwd naar de director’s cut die vast en zeker over een paar jaar zal opduiken, want over het door de studio opgedrongen einde valt te discussiëren.

En dan nog een paar films als onderdeel van de inhaalrace van 2008:

goed:
Lemon Tree (Eran Riklis, 2008) – het conflict tussen Palestijnen en Israel verbeeld op de vierkante meter. De Israëlische minster van defensie gaat met zijn vrouw wonen naast de citroenboomgaard van een Palestijnse vrouw en vreest dat achter haar bomen terroristen schuil gaan. Die bomen moeten dus om. De actrices Hiam Abbass en Rona Lipaz-Michael overtuigen als eenzame vrouwen die leven in een geïsoleerde wereld - de een opgesloten achter de hekken om haar boomgaard (en zonder brede ondersteuning van haar landgenoten of haar familie) en de ander opgesloten achter de ruggen van brede beveiligingsambtenaren (en verlaten door haar hard werkende echtgenoot).

aardig, maar verre van essentieel:
Mataharis (Icíar Bollaín, 2007) – drie vrouwen werken op detectivebureau en worden tijdens het bespieden en hun infiltratiewerkzaamheden meer met zichzelf geconfronteerd dan met de personen waar ze over moeten rapporteren.

binnen een week alweer vergeten:
Il Dolce E L'Amaro (Andrea Porporati, 2007) – geadverteerd als zijnde de Italiaanse Goodfellas, maar dan lang niet zo goed, want te voorspelbaar.

Over adverteren gesproken: in de videotheek zag ik de poster van Happy-Go-Lucky waarop Poppy wordt omschreven als de Britse Amélie Poulain. Hier heeft iemand duidelijk de plank flink misgeslagen.

@Ludo: het 2e deel van Narnia heeft wel degelijk in de bios gedraaid en weer was ik zo onverstandig daar naartoe te gaan. Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

oh my bad geen idee waar ik dat idee dan vandaan haalde. (Er komt nog een 3e, alle goeie dingen in drieen natuurlijk)

Zouden ze dat focus puller echt niet kunnen automatiseren? nou ja camera's kennen niet denken natuurlijk, alhoewel op fototoestellen heb je wel automatische scherpstellen toch.. hm.

Mataharis en Dolce staan hier (nutteloos) op de lijst, maar Spaanse en Italiaanse films zijn zelden snel met Engelse ondertiteling te vinden. Dat heb je nou nooit met Scandinavische films.

Weer gekeken om Tilda Swinton, zij is heel verleidelijk in deze film, ik begreep dat jonge broertje wel.

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Wat mij deed ergeren aan de film was dat de kinderen als helden werden binnengehaald zonder nog maar iets gepresteerd te hebben en uiteindelijk blijken zij ook echt geen verschil te maken: een wolf wordt verslagen door op het zwaard van de bange oudste broer te springen en een leven wordt gered door een niet zelf gemaakt geneeskrachtig drankje.

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Jungfrukällan
M'n Bergman cherry gepopt, maar da's een beetje onsmakelijk gezegde in de context van deze film. Deed me denken aan de Bulgaarse film Козият рог, maar dat zal door de setting (bergen, de tijd, al zit er 500 jaar tussen), zwart/wit en het soort verhaal (verkrachtingen, wraak).

Van Jungfrukällan is het slechts een kleine stap naar The Last House On The Left van Wes Craven (1972). Maar die had je natuurlijk al gezien.

is dat Virgin Spring ja zeker? Dat vind ik zooo'n Archeon-film. (allerbeste pretpark aller tijden)

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

C.S. Lewis, schrijver van Narnia, was zwaar in de Here. Dat heeft sporen nagelaten. In het verhaal zit een voorspelling van een verlosser, er bevindt zich een Judas onder de helden en de leeuw offert zichzelf op om vervolgens, wonder o wonder, uit de dood op te staan. De filmversie van The Chronicles werd daarom niet voor niets mede gefinancierd door de productiemaatschappij van Philip F. Anschutz, een zeer conservatieve Amerikaanse miljardair die in de Verenigde Staten ook een geldschieter is van christelijk rechts.

Van Jungfrukällan is het slechts een kleine stap naar The Last House On The Left van Wes Craven (1972). Maar die had je natuurlijk al gezien

Dat verband had ik ook niet gezien. Die film van Craven is echt een stap over de grens. Geen prettige film op een nare manier.

Narnia: de films worden in de VS ook aan de man gebracht als gezond alternatief voor die deksels occulte Harry Potter.

Evengoed draait Lewis zich om in z'n graf: "Anthropomorphic animals, when taken out of narrative into actual visibility, always turn into buffoonery or nightmare." (in een brief aan BBC producer Lance Sieveking).

@MartijnB: Geen prettige film op een nare manier. Een betere bondige conclusie is er waarschijnlijk niet. Craven is zelf de eerste om toe te geven dat hij met Last House een remake van Jungfrukällan heeft gemaakt. Artistieke aspiraties noemen ze dat.

Nu even nagedacht over Craven's film en idd, ik zie de parallel nu wel. Iets te snel gepost. :)

In het verhaal zit een voorspelling van een verlosser, er bevindt zich een Judas onder de helden en de leeuw offert zichzelf op om vervolgens, wonder o wonder, uit de dood op te staan.

Hmm, zoals je dit allemaal opsomt dan is er inderdaad een paralel te trekken met het nieuwe testament, maar wil ik die paralel wel trekken?
(Alsof christenen het exclusieve recht hebben op thema's als verlossing, verraad en wederopstanding)
De film inspireert mij in ieder geval niet mijn hart te openen voor Jezus :)

Australia (Baz Luhrmann, 2008) – mierzoete marsepein en toch lastig er geen genoeg van te krijgen.

Zeg Vido, Als op de UvA ooit behoefte ontstaat voor een Professor In Films die Meevallen, dan zal ik je bellen...;-)

My Winnipeg (Madden, 2008). Ik heb het werk van Guy Madden altijd een beetje genegeerd, omdat ik vermoedde dat het arty-farty bedachte flauwekul zou zijn. Welnu, dat klopt ook wel. Tevens is My Winnipeg met gemak één van de wonderbaarlijkste kijkervaringen van het jaar en zal ik in 2009 de rest van zijn oeuvre trouw gaan bekijken. Dit is een tour de force, een eerbetoon aan een stad, die bestaat uit nostalgische mijmeringen, anekdotiek, re-enactments van jeugdige herinneringen en meditatieve overpeinzingen samengebald in een sfeervolle subjectivistische quasi-documentaire. Grotendeels in zwart-wit geschoten, en sterk beïnvloed door de stille film, wordt Winnipeg beschreven als een plaats waarvan je welhaast wilde dat je er geboren was. Ook al is het er altijd winter. Zo gauw er naar kleur wordt geschakeld, weet je dat er wat loos is en wordt de wereld opeens koud. Verbondenheid is niet uit te drukken zonder te vervallen in romantiek, zoiets. Ik geloof dat dit echt iets is waar je in mee moet gaan, maar ik vond dit fantastisch.

Als op de UvA ooit behoefte ontstaat voor een Professor In Films die Meevallen, dan zal ik je bellen...

Mijn uurtarief valt ook mee, dus aarzel niet ;-)

Persona ('Persona', Ingmar Bergman, 1966, Zweden)
Intrigerend. Dit is zo'n modern kunstwerk (Ulysses, Het Grote Glas, De Ring) waar je de rest van je leven aan kan wijden om het te duiden. Niet dat ik dat van plan ben, maar Persona zet wel aan tot: 1) iets meer weten over Freud's psychoanalyse, 2) iets meer weten over Ingmar Bergman - de man, en 3) een Persona-dvd'tje vragen aan de Kerstman.

Winnipeg beschreven als een plaats waarvan je welhaast wilde dat je er geboren was

Haha, een andere ervaringsdeskundigen drukte het zo uit: Winnipeg is a frozen shithole.

M'n Bergman cherry gepopt, maar da's een beetje onsmakelijk gezegde in de context van deze film.

Ah, volgens mij ben je een zekere andere Martijn daarmee voor. In de context van 's Bergmans oeuvre is de uitdrukking dan weer goed gekozen. Sex en schaamte daarover (met name bij vrouwen) is een wederkerend thema, kom ik zo langzaamaan achter.

Metal: A Headbanger's Journey
In 't Metal-forum al over gesproken. Lost niet helemaal de verwachtingen van de eerste paar minuten in. Een jonge socioloog die er z'n jeugd bij haalt enzo, hopelijk wat hoogstpersoonlijke theorieën, zoiets. Het wordt uiteindelijk "gewoon" een degelijke muziekles, de socioloog is vooral blij dat ie al zijn helden kan ontmoeten. (En gelijk heeft ie) Er zijn wel wat andere sociologen die wat interessants te melden hebben over de rol van gender en imago enzo. ("Je kleden als vrouw is de ultieme uiting van mannelijkheid")

Jar City
Een noordelijke (IJslandse) detective/thriller voor de liefhebbers van Insomnia. Niet helemaal geslaagd, terwijl je wel 't gevoel hebt dat er meer dan genoeg boeiende elementen/acteurs aanwezig zijn voor een topfilm. Waar ligt het aan? In eerste instantie lijkt het plot veel te ingewikkeld, teveel verhaallijnen, sommige ietwat overbodig, zo heeft pa de politie-detective een dochter met problemen. Moet hem wat diepte geven, maar het leidt voornamelijk af. In de loop van de film wordt het plot duidelijker, en dan is 't ineens te voor de hand liggen. Denk alleen aan de wijze Sufjan Stevens-les: look under the floorboards what I have hid. Hehe. De kijker (en ik ben een vrij naïeve) snapt te snel hoe alles in elkaar steekt, terwijl de detective dat nog allemaal uit moet gaan zoeken en spreken. Dat kan natuurlijk niet in een goeie detective, lijkt me. Ook is er nog een ongeloofwaardige ontsnapping van een psychopaat, hoeveel mensen zouden er nou in IJsland gevangen zitten, kunnen ze die paar echt niet opgesloten houden. Terwijl het plot op zich boeiend genoeg is, IJsland de incestueuze kleine gemeenschap vol zeldzame ziekten, een man die zijn dochtertje verliest, een vermoorde oude man en een politie-agent die de sporen gaat volgen. Waarvoor ie uiteindelijk helemaal diep IJsland in moet. Hier prima verbeeldt als een creepy duister land, zou het aantal moorden weer gaan stijgen nu ze failliet zijn? :)

Vicky Christina Barcelona
Zo'n beetje alles wat ik hierover las is waar. De 21 eeuw heeft toch bijzonder weinig goede Woody-films gebracht voorlopig. Dit is er ook geen. In 't begin lijkt 't nog even een komedie, Rebecca Hall heeft wat Woody-oneliners (en is sowieso 't Woodyesque personage) Daarna wordt het een "speelfilm". Tis zeker niet romantisch, niet spannend, niks. Misschien had Hall een grotere rol moeten spelen, daartegen steekt Scarlett Johansson toch wat bleekjes bij af. De 2 dames rommelen een beetje met kunstenaar Bardem, Scarlett lijkt aan 't langste end te trekken, maar dan is daar Penelope, de hysterica, die nog voor wat aardige momenten zorgt, maar ook al weer te snel vrede sluit in een triootje. Er zit wat teveel muziek in, er is een mooi moment richting 't eind als wat woest gitaarspel een nieuwe ontmoeting tussen Hall en Berdem inleidt, het is een halve seconde stil en dan begint weer zo'n pseudo-romantisch Spaans deuntje, als een soort pauzemuziekje. Irritant. Het duistere einde is niet gek, maar werd er niet echt door geraakt, daarvoor was de opbouw niet goed genoeg. Het is allemaal upper-class gereutel a la het prima vergelijkbare Barcelona van Stillman. De echtgenoot van Hall is recht uit die film overgelopen.

Ja, hij blijft wat aan de oppervlakte, die Dunn. Maar hij blijft tenminste niet hangen bij nu metal en gaat dus naar Europa, dat is een fout die veel Amerikaanse docu's maken. Ook is het gewoon 'een van ons', als je er 'een van hen' bent zoals ondergetekende. Daardoor wel verfrissend, nu 'ns niet zo'n buitenstaander die het verschijnsel onderzoekt en dingen gaat proberen te duiden voor mensen die het toch niet willen snappen. Of zoiets. Ook blijkt z'n echte interesse door aanwezigheid van meer 'obscure' bands als Girlschool en Voïvod. Helaas zijn de meeste documentaires over heavy metal zodanig dat ik al erg blij was met deze. De half uur bonus over Noorse black metal is ook leuk trouwens.

Maar kijk ook het vervolg Global Metal, vond ik nog veel leuker (al heb natuurlijk al extra interesse in niet-westerse muziek en metal). Ik vond Slipknot al jankerds in die eerste docu over de hel die hun jeugd was, als je ziet wat een aardige jongens er elders in de wereld een hoop meer strijd moeten leveren voor hun muziek. Die docu over metal in Baghdad is trouwens dan ook wel mooi, al gaat dat naar mijn idee meer over het proberen een normaal leven te leiden in een stad in oorlog. Die muziek is bijna bijzaak.

Oz-tralia Australia
Mierzoet, zegt Vido, en ook zegt-ie dat-ie d'r geen genoeg van kan krijgen. Wij -eega en ik- vonden het een draak. Elke scene is veel te vet aangezet. Wat een kitsch! Elke ontwikkeling is én ongeloofwaardig én wordt te veel uitgelegd. Met de personages is het derhalve moeilijk meeleven. De dood van het Kidman-personage deed ons dan ook helemaal NIETS. (Dat was een spoiler by the way, en hier komt er nog één:) Dat ze niet dood bleek te zijn -toch duidelijk bedoeld als één van de emotionele hoogtepunten van de film- liet ons al evenzeer koud. De muziek is al net zo alles bepalend/tenenkrommend. We kwamen tamelijk chagrijnig uit de film. Dat ze vervolgens 'Jingle Bells' gingen draaien in het Movies-café maakte het alleen maar erger :-(

Forbidden Planet
Ben geen fan van science fiction, maar deze is gaaf. Lekker pessimistisch Freudiaans verhaaltje in een werkelijke prachtige set met dito special FX en muziek (avantgardistische elektronica).

Wild Style
Klassieke hiphop film, speelfilm zelfs. Al heeft het verhaal en acteerwerk weinig meer functie dan een kapstok voor veel graffiti, breakdance en hiphop. Erg leuk.

Hugo och Rosa
Aandoenlijk stel, broer (geboren 1900) en zus (van 1904), die met z'n tweetjes zonder stroom hun leven, grappend en zingend, slijten in de middle of nowhere in Zweden zonder elektriciteit en dat soort moderne fratsen. Een werkelijk onverwoestbaar goed humeur en rotsvast vertrouwen in de Heer maakt dat zelfs na een behoorlijk ernstige ziekte Hugo toch weer aansterkt en uiteindelijk Rosa toch eerder uitstapt. Hugo volgt niet lang daarna, net na z'n 101ste verjaardag en aangekondigd.

Zombi Holocaust
Inderdaad, zombies gecombineerd met cannibalen. En nog een Frankenstein themaatje ook. Was bijna teleurgesteld dat er geen vampieren in zaten, maar het was zo ook wel hilarisch genoeg. :D

Nachtrit
Tussen alle kerstellende gisteren ineens op televisie waarschijnlijk de beste Nederlandse gangsterfilm die ik ooit heb gezien. Frank Lammers neemt het als even domme als koppige taxichauffeur op tegen de Amsterdamse taximaffia van Ome Jan, in wie we moeiteloos Dick Grijpink herkennen. De film is dan ook gebaseerd op de taxioorlog. Prima geacteerd, geloofwaardig plot en zowaar zelfs scherpe dialogen. Maar wat de film voor mij echt Scorcese-achtige allure gaf waren de locaties en art direction. De rommelige terreintjes met de garages, de snackbars waar geluncht werd, het huis van de capo in penose chic, de morsige zaaltjes waar vergaderd werd: het voelde allemaal echt (het vergaderzaaltje was volgens ook echt het vergaderzaaltje dat de taxichauffeurs altijd gebruiken.)

nu je 't zegt dat Nachtrit heeft zeker wat old school Scorsese-achtigs. En de in en treurige hondenkop van Lammers is een van de betere in de Nederlandse filmwereld.

maarrrr verder vond ik 't een sympathieke mislukking. Zie ergens hierboven in de draad. Met permissie citeer ik mezelf hier gedeeltelijk ;)
Een film over een dikke slapjanus die met zijn broer droomt van een limo-service (hee Collateral) [..]Had een mooi klein drama kunnen zijn. Het punt is dat ergens in de film het hoofdpersonage (Frank Lammers) ineens behoorlijk gewelddadig en kordaat wordt, wat helemaal niet bij hem lijkt te passen. [..]het einde is ook wat te simpel.

Wat jij 'kordaat' noemt, zou ik als 'dom & impulsief' willen bestempelen. En dat past wel bij het karakter. ;)

Die Frank Lammers wordt toch als een van de beste acteurs van ons landje gezien?
Persoonlijk heb ik nog geen film gezien waarin ik hem overtuigend vind.

hmm heb ik Frank Lammers in een andere film als Nachtrit gezien..

Zwartboek en that's it, daar kan ik me 'm niet uit herinneren (wie weet een minirolletje)

Hij heeft een grotere rol in Wilde Mossels. Maar goed, het is natuurlijk een vrij beperkte acteur. Hans Kesting speelt in Nachtrit overtuigend een taxichauffeur. Ik zie Frank Lammers andersom nog niet in een Griekse tragedie. Maar als er een lamme goedzak nodig is, dan bel je Frank Lammers.

oh ja Wilde Mossels, staat ook al sinds 2004 op de lijst als Nederlandse "klassieker" (verrek ik vind 'm nu wel)

Deux Anglaises et le Continent
Een soort tweede Jules et Jim van Truffaut. Mist misschien de fraaie nostalgisch-romantische sfeer van die eerste, maar deed me eigenlijk meer. Hier bestaat de driehoeksverhouding uit 2 Engelse meiden en het continent (JP Leaud) Het is begin 19e eeuw, Leaud ontmoet deoudere van de 2 zussen in Parijs, en hij wordt uitgenodigd voor een zomer op d'r landgoed, bij moeder en jongere zus. De oudere wil 'm aan de jongere koppelen (waarom wil ze zelf niet vraag je je af? Maar dat komt later) en na wat omwegen lijkt dat te lukken. Alleen dan zijn de moeders erop tegen en komt de buurman met een Tolstoiaanse oplossing. 1 jaar uiteen! Dat mislukt als dandy Leaud het er flink van neemt en z'n verloofde min of meer doordraait. Ze had altijd al een zwakke gezondheid en bijzonder slechte ogen. De film wordt gaandeweg steeds erotischer, tot het bizarre moment dat het jongere zusje een gedeelte van haar dagboek aan Leaud stuurt waar ze opbiecht dat ze vanaf haar vroege jeugd masturbeert. Een doodzonde! (En daar is ze natuurlijk blind van geworden!) Maar 't wordt nog vreemder, wat doet Leaud? Hij publiceert haar geschriften, zeer tegen d'r zin (wel anoniem) als pamflet.Tsja.

Marketa Lazarova
Een belevenis is 't wel, maar veel begreep ik er niet van. Eerste half uur zat ik er prima in, mooi het lange intro, fraaie koormuziek en andere psychedelische tonen. Het duurt lang voordat Marketa wordt opgevoerd (da's ook wel echt literair) en als ze dan even verschijnt drukt ze een duif aan d'r boezem. Jaa, Marketa is oneindig goed en vroom natuurlijk, maar de wereld om d'r heen bestaat uit mattende stamhoofden, die ik geen van allen uit elkaar kon houden. Ze beroven de koning, de koning laat wraak nemen etc. Marketa wordt ondertussen ontvoerd, ofzo, want later gaat ze zich dan weer aan haar kidnapper hecten en trouwen ze.. (als hij inmiddels zwaargewond is) Voor de liefhebbers van Virgin Spring..

Standard Operating Procedure
Interessante Abu Ghraib-docu, al lukt het maar niet om een goed beeld van het "dagelijks leven" in zo'n gevangenis te krijgen. De Amerikanen komen met een klein bataljon aan na de inval, zij moeten de gevangenen in de gaten houden, maar aangezien de Amerikanen werkelijk iedere man beginnen op te pakken raakt het overvol. Irakese bewakers helpen een handje, of niet, als ze corrupt zijn en wapens naar binnen smokkelen. Ondertussen lopen CIA en andere foreign services in en uit om wat bekentenissen uit de "terroristen" te slaan. En dan heb je daar dus de ouwe bekenden Lynddie England en co. 2 mannen die later 't zwaarst gestraft werden als sadomasochistische aanstekers en wat vrouwen die verliefd zijn op de mannen. Lynddie raakt zelfs zwanger en houdt 't kind ook nog.. Tijdens hun shifts beginnen ze (het lijkt haast uit pure verveling) gevangenen naakt op te stapelen e.d. De docu wil duidelijk het punt maken van "oh wat oneerlijk deze laaggeplaatsten zijn erg zwaar gestraft" en de hogeren komen er weer mee weg. Toch bleef ik 't gevoel houden dat ze die "spelletjes" niet hadden gehoeven. Ze konden ook gewoon een potje kaarten. Overigens zitten ze erbij als zoutzakken. Vele praten met een verwrongen mond, alsof ze een hersenbloeding hebben gehad. Posttraumatisch stress-syndroom?

Estomago
Sympathieke Braziliaanse eet- en gevangenisfilm die drijft op 1 wending. Een "bum" (type Roberto Benigni) komt hongerig aan in een stadje, hij wordt kok en blijkt er goed in te zijn. Hij papt aan met een hoertje en leert van een chique restauranteigenaar. We zien flashbacks van toen ie nog in de gevangenis zat. (Een mooi inkijkje wel) Maar dan ineens denk je: hoe kan ie nou zoveel over eten weten in de gevangenis, terwijl ie buiten zich zo dom voordeed. Voordeed!?! 1+1=2 En het laatste half uur is vrij voorspelbaar. Toch best de moeite, want 't is ondanks zijn slechte daden een sympathieke kerel/rol en eigenlijk is zowel het eet als het gevangenis-gedeelte prima geslaagd. (De hiërarchie van de stapelbedden in een tigpersoonscel bijvoorbeeld)

Ik deel Ludo's mening over Nachtrit. Ik vond het zo degelijk en risicoloos dat het eigenlijk gewoon saai was.

SOP is van Morris, niet? Die docu komt puur op reputatie al een heel eind in de eindlijstjes. Ik zag op de valreep nog Les Temoins, frans topdrama van Techine, dat zeker ergens onderin mijn lijstje had gebungeld. Film met veel vaart, genoeg drama en bovengemiddelde acteersprestaties. Aleen wat ziet die Beart er tegenwoordig uit... Heeft ze haar lippen nu wel of niet opgespoten?