Filmforum

grazie!

Ah, nu werkt m'n account weer. Die kleinere rip is nu onderweg via wetransfer, dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

ik vind voorlopig alleen Tsjechische :) misschien maar even die 1.36 gig versie proberen, wie weet dat ze daar hardcoded zijn

Of de Engelse dub, die heb ik destijds gezien.

'Origineel' is toch vaag, die Le orme was Italiaans maar je ze aan de mond dat Bolkan Engels heeft gesproken.

die van letitbit bleek trouwens Russisch, ha! (zelfs de intiteling wordt braaf voorgelezen) :) ik zal nog wel eens een andere giallo kijken ;)

Ik kan 'm wel hardcoded ripped (als de Engelse dub al niet niet op de dvd staat, nog niet echt goed bekeken gisteravond).

Ik bedenk me dat ik eigenlijk niet eens weet of ie nog op m'n hd staat, kan zijn dat ie er nog staat ivm The Making Of … die erbij zat maar die ik nog niet had bekeken … check ik vanavond ook nog ff.

Hier wel Le orme …

The Fifth Cord op het label Blue Underground is in het Engels. In de meeste van dit soort Italiaanse films is aan de lipbewegingen van de meeste acteurs te zien dat Engels de voertaal is.

Te oordelen aan de stills lijkt me Footprints On The Moon een interessante bizarre film, met zowel die enge kop van Klaus Kinski als het roodharige meisje dat ook opduikt in cultklassiekers Bay Of Blood, Profondo Rosso en Flesh For Frankenstein.

De laatste ken ik niet, maar het lijkt niet echt op die andere twee al is dit ook een giallo. En stel je niet te veel voor van die Kinski rol. :)

Flesh For Frankenstein (1974) heet voluit Andy Warhol's Frankenstein en is geregisseerd door Paul Morrissey. Ultieme horrorcamp met de tongue ferm in cheek, onder meer dankzij de vol overgave overacterende Udo Kier.

Martijn B is the best0rz

Essential Killing
Ik dacht dat ik minstens drie films van Skolomowski had gezien, maar Deep End was toch echt de enige. Zo goed is die dus. Essential Killing is daar niet mee te vergelijken, qua plot en sfeer dan, maar is wel weer een vervreemdend kort werkje. En ráuw. Vincent Gallo speelt een naamloze Taliban-strijder. (Taliban weet je ook niet zeker, maar hij vuurt met raketwerpers op Amerikanen in een woestijn, dus...) Gallo heeft baard en manen, en zwijgt verder als het graf, wat hem ook al in The Brown Bunny goed af ging. (En hier mag ie zélf zuigen, waaraan zal ik niet verklappen) De eerste 20 minuten als de man gevangen wordt genomen zijn nog wat moeizaam, maar vanaf het plotselinge brute moment dat zich een kans op ontsnappen aandient wordt de film erg spannend en een intense lijdensweg. Gallo sjokt door een besneeuwd landschap (ik dacht Amerika) maar later blijkt het een diep woud ergens in Oost-Europa (natuurlijk, daar martelen de Yanks hun gevangenen). Gallo krijgt steeds meer honger, eet mieren en bessen, en begint dan te trippen. Tarkovsky-stijl. Het einde is subtiel en toch beklemmend vies.

Nénette et Boni
Van Claire Denis, dus weer geweldig, kunnen we inmiddels wel zeggen. Ze zoekt hier het Afrika van Europa op (Marseille) om daar wat randfiguren in beeld te vangen. Hoe lukraker hoe beter wat mij betreft, het eerste half uur is weer meesterlijk, bijna Dogma-gritty en toch heel sensueel. Een man die telefoonkaarten verkoopt, een meisje dat (natuurlijk niet zonder reden) met kleren het zwembad in springt, en een oversekst jong kereltje geilend op de bakkersmeid. (Prachtig Franse dirty talk ook, je cares sa fes, ofzoiets.) Ander magisch Denis-momentje; meisje eet hamburger, althans, ze haalt het karige burgertje tussen het broodje vandaan, waarna een man naast haar zegt 'eet je dat niet op'. 'Wil jij het?'. Ze geeft het broodje, man stopt het naar binnen, meisje loopt weg. Helemaal niets en toch weer magisch. Als de puzzelstukjes langzaam in elkaar blijken te vallen neemt de verleiding iets af, het hamburgermeisje en het oversekste jongetje blijken broer en zus, die elkaar tot steun zijn in allerlei strubbelingen. Pa bemoeit zich er ook mee, maar is kansloos. (Hij lijkt met zijn trieste kop wat op Martin Waardenberg.) De laatste paar scènes had Denis van mij mogen schrappen, plots wat te agressief. Ik denk liever nog even terug naar de introductie van de bakkersvrouw, de camera glijdt spiedend door het glas van de toonbank langs taartjes en decolleté, ze neemt een likje slagroom. En wie blijkt haar man? Vincent Gallo. Natuurlijk. :) De soundtrack is als altijd bij Denis weer van de Tindersticks, en hier spelen ze gelukkig een écht liedje. Dat is toch echt hun forte. Silent te-e-e-e-ars make up an ocean.

Footprints on the Moon
Science fiction films coming to get ya! Het Klaus Kinski-gedeelte aan deze film hadden ze echt moeten schrappen, de Leo Beenhakker als mad scientist, iets bekokstovend vanaf (??) de maan. Hij heeft in elk geval nieuwe guinea pigs nodig voor zijn testjes. Het slachtoffer daarvan wordt een dame die plots 3 dagen geheugen kwijt is. En wat is daar gebeurd? Door al de verwijzingen naar maan en ouder worden vroeg ik me af of je dit een metafoor voor de overgang kan noemen (Valerie and her Week of Wonders gaat ten slotte over de eerste eisprong) Maar dat zal wel quatsch zijn. Dit is gewoon een soort Le Doppia Ora, met een dubbelgangers-motief (soort van dan), verscheurde ansichtkaartfoto's, en vriendjes van lang geleden. Tijdens de onderzoekstocht die de vrouw onderneemt moet haar net iets teveel worden uitgelegd en verteld door allerhande personages, maar de film heeft zijn momenten, o.a. met een rode pruik en een zwarte hond. Ook de plaatjes, in een soort mat technicolor (niks oversaturatie) zijn zeer fraai. Mooi hoe de mensen in een bepaalde slag classy jaren '70-films trouwens in het huis van de toekomst wonen, een soort design-inrichting die in werkelijkheid nooit bereikt werd, volgens mij. Nu nog opzoeken waar dat mysterieuze Myst-eiland Garma dan ligt, en of het uberhaupt wel bestaat. En voor de Giallo-fabs, heel lang dacht ik dat de oudere dame met de kapotte bril een heks was, en dus de slechterik zou blijken te zijn.

Had je Danger: Diabolik al gezien? Ook heel cool voor stijl. Of La decima vittima …

Of She killed in exstacy (voor interieur inspiratie). :)

ghe, ik zal ze eens noteren. eigenlijk een soort Shutter Island that Footprints, op IMDb theoretiseren ze er vermakelijk op los. :)

Garma is overigens (als ik het goed heb gegoogled) een stadje óp een eiland voor de Kroatische kust. Ik vond het er een beetje Turks uitzien, zijn de Ottomanen in Kroatie geweest hm.

heh Jesus Franco lijkt me linea recta naar Eugenie "Her body is bruised and embraced beyond her wildest dreams.." :D

Dat is zeker deel van het Osmaanse rijk geweest.

http://static0.volkskrant.nl/static/photo/2011/4/12/13/20110727174109/media_xl_901573.jpg
http://1.bp.blogspot.com/-YhnMy7-zQLo/TjHNCsPnRJI/AAAAAAAABoI/f0pvbWymeMo/s400/doe.png

Ja, daar moest ik ook al denken. Niet zozeer de kaalheid/rode shirt combi, meer dezelfde fascistoïde-reli eikeligheid.

die toestanden op dat eiland zullen Battle Royale (Batoru Rowaiaru)-achtig geweest zijn :(

Essential Killing

Heb ik gezien op het IFFR. Vond ik ook erg goed. Veel mensen vonden het te onrealistisch, maar ik bekeek het meer als een mythische 'verdoemde man' film, beetje in de lijn van Dead Man dan als een realistische politieke thriller.

True Grit
Goede film - het vakmanschap druipt er vanaf - maar ik mis toch de geniale Coen-touch. Het plot gaat te recht vooruit en Rooster Cogburn is te veel een clichékarakter. Maar goed, de film heeft ook het nadeel dat hij na meesterwerk A Serious Man komt.

Heb ik gezien op het IFFR. Vond ik ook erg goed. Veel mensen vonden het te onrealistisch, maar ik bekeek het meer als een mythische 'verdoemde man' film, beetje in de lijn van Dead Man dan als een realistische politieke thriller.

jep, Vido Liber had het op zijn weblog over de Styx, enzo :)

The Awful Truth
Een screwball-komedie vol visuele gags, het is weer eens wat anders dan verbale vechtpartijtjes. Nu speelt hier ook een Bobby van Kuifje-achtige hond een cruciale rol (in de leukste grap van de hele film gaat het beest met bolhoedjes aan de haal), dus talig communiceren wordt dan lastig. Het beest moet kiezen tussen baasje Cary Grant en bazinnetje Irene Dunne, die gaan scheiden, maar daarvoor eerst nog door zestig dagen proeftijd moeten. En in die tijd kan nog veel gebeuren! Met The Awful Truth vond Cary Grant (net als Burt Lancaster voormalig variété-artiest) zijn definitieve vorm, en eigenlijk zichzelf zou hij later zeggen. In een stuntelige, maar tegelijkertijd zeer galante rol, die hij daarna altijd zou spelen. (En steeds subtieler.) Hier doet ie zelfs wat aan Monsieur Hulot denken qua (overdreven) mimiek, best leuk. Hij probeert op allerlei manieren wraak te nemen op zijn echtgenote, die (in typische screwball traditie, denk aan The Lady Eve) in de tweede helft van de film daar op haar beurt nog eens stevig overheen gaat. Tot beider genoegen, vanzelfsprekend.

Marathon Man
Cool dacht ik, ik lijk best wat op Dustin Hoffman in deze film, slonzig capuchontruitje, petje, ver voorbij nonchalante haarcoupe. Vervolgens beginnen de buurjongens van 'de marathon man' hem 'creepie' te noemen; vond ik het opeens niet meer zo leuk. Wél hoera, ik spotte hier een sample uit de titeltrack van Bauer's Can Stop Singing, een van Neerlands beste albums (en een beetje ondergewaardeerd, niet op Excelsior uitgekomen ten slotte.) De film zelf viel in het begin nog een beetje tegen. Bleh nazi's! Had ik helemaal niet verwacht in deze klassieker (alhoewel, hoe moest er anders een gruwelijke tandartsscène volgen?) Maar waar het vergelijkbare Frantic sterk begint maar daarna instort, wordt Marathon Man gelukkig wel beter en beter. En zelfs Laurence Olivier (de nazi) die in New York diamenten komt halen (IS IT SAFE!) heeft nog een geweldige scène, lopend door de joodse diamantenbuurt, overal mensen met cijfers op polsen, zelfs voor dat een dame hem uit het kamp herkent voel je de angst die de man moet uitstaan, heerlijk unheimisch. Het einde van de film is dan weer meta-leuk. Het Dustin-personage is totaal geweldloos, maar je weet dat zijn nemesis moet gaan sterven, hoe gaat de film dat oplossen? Het lukt prima. Wel jammer dat het hele marathon-aspect niet meer is dan zeer oppervlakkige decoratie, al holt Dustin dan de hele film, belangrijk voor het plot is het geenszins.

Nana
Awww. Giga overdosis cuteness. De beroemde manga-strip Nana (volgens mijn zusje, de kenner) wordt duidelijk compromisloos naar het witte doek gebracht, dat zorgt voor wat teveel verhaallijntjes, die het hart van het verhaal nodeloos ophouden en de kijker soms verwarren, maar het zorgt ook voor een echte, tja, strip-sfeer. Een bubblegum wonderland, waar het altijd sneeuwt, en de meisjes en jongetjes allemaal van elkaar houden (denk aan het Blur liedje boys who like boys, girls who like boys etc.) Iedereen stuitert en 'komendasaaiiit' door het beeld, onder aanvoering van een Reese Witherspoon-achtig meisje dat een naamgenoot in de trein tegenkomt. Ze roept haar prompt tot haar beste vriendin uit. Beide meisje heten Nana, de andere, rustige, stille is nogal gothic, zingt en schrijft liedjes, en probeert een ex te vergeten. (Eigenlijk houdt ze nog van hem en hij van haar.) Het andere Nanaatje krijgt het op dat vlak ook voor de kiezen, maar gelukkig staat haar soulmate altijd voor haar klaar. Een heerlijk sentimentele vriendschap. Als couleur locale nog een flinke dosis J-pop optredens erbij (die men bezoekt én zelf geeft.) En de kijker maar grijnzen.

Catch-22
Leek eerst een soort M*A*S*H* te worden, een oorlogje of twee eerder, maar deze film van Mike Nichols is toch eigenlijk te absurd om voor lach of ik schiet-komedie door te gaan. Tegelijkertijd is M*A*S*H* hierbij vergeleken realistisch, misschien omdat dit allemaal maar een psychedelische droom is van het hoofdpersonage? Interessant en vreemd is het dus wel. Op scèneniveau zijn er vele pareltjes te bespeuren, maar als geheel vond ik het toch net te sloom. Alan Arkin is een piloot in een squad, heeft al teveel missies gevlogen, en wil gewoon naar huis. Maar ze laten hem (en zijn maten niet gaan). Hij probeert van alles, missies verknallen ('A direct hit on the ocean!') en simpelweg zijn uniform niet meer aandoen bijvoorbeeld. Maar Orson Welles reikt hem gewoon zijn medaille uit. Dat je naakt bent moet ie zelf maar weten. (Ook letterlijk in de boom gaan zitten helpt niet.) Dan maar een favor voor de dokter doen; familie van een stervende is over komen vliegen vanuit Amerika, maar de jongen is al dood. Speel jij hem even. 'Och Harvey jongen' 'Ik heet Sargossian', de familie neemt het zonder problemen aan. Songs From The Second Floor-achtig maf eigenlijk. Roy Andersson zou ook eens een oorlogsfilm moeten maken. Ondertussen zet een van de squad-lieden een handeltje in alles op (o.a. in lastig te slijten katoen!) die langzaam uitgroeit tot een ware enterprise, haast een vooruitziende blik op de huidige Amerikaanse oorlogen met huursoldaten en private companies.

Маяк (The Lighthouse)
Een poëtisch Armeens/Russisch drama over een vluchtelinge die terugkeert naar haar geboortedorp om haar grootouders op te halen nu het weer oorlog is. Heden en een herinnerd verleden lopen door elkaar in prachtige beelden. Door niet te specifiek op de oorlogen in te gaan en de ondefinieerbare folk van Kimmo Pohjonens soundtrack wordt het een universeler verhaal over gedwongen verhuizing en de terugkomst later.

Grosse Pointe Blank
John Cusack is een huurmoordenaar in een vermakelijke comedy waar de soundtrack door een personage uit High Fidelity is samengesteld (Cusack zelf?).

Tapeheads
Nog meer lichtgewicht is deze comedy, wederom met Cusack. Een frietje met voor mensen die de jaren tachtig hebben meegemaakt.

Insomnia
Het is alweer ff geleden dat ik de Noorse versie zag, maar deze versie is op zich een goeie film, maar ik mis het Noordse karakter van het origineel. Het is het verschil tussen Noorse black metal en USBM … het kan allebei maar ik heb toch een voorkeur voor de Noorse variant.

25th Hour
Een Spike Lee joint, nu eens niet voor de Zwarte Zaak maar er wordt wel het een en ander aangestipt (in die veelgeprezen 'meltingpot' zijn er toch genoeg vooroordelen over de bevolkingsgroepen). Maar anyway, daar gaat het nu eens niet over, meer over de bedenkingen van een man voordat ie de bak in moet. Uitstekend drama, hip geschoten. En je krijgt dus sympathie voor die hosselaar, wat altijd interessant is.

Bosta
Libanese musical over dabké, niet de straatversie die via Omar Souleyman en Björk tot grote hoogte stijgt, maar de hippe jonge Libanese variant en een echte 'publieksfilm' (naar verluidt ook zeer succesvol in de regio). De film is een roadmovie over een vernieuwende dansgroep die de strijd aangaat met de conservatieven. Een bekend thema voor films uit het oosten, want het gaat natuurlijk niet alleen maar over muziek en dans. Het is allemaal wat glad en musicals is meestal niet zo mijn ding maar toch wel een leuke film. Wel interessant ook dat er voor de grote muzikale vernieuwing geen hippe 4-to-the-floor beat wordt gekozen maar een 5/4 maatsoort.

die soundtrack van Grosse Point Blank is erg fijn, en ik vind de zus van John Cusack (die zijn secretaresse speelt in de film) eveneens geweldig :)

Z'n vriendinnetje (Minnie Driver) is ook wel een droomvrouw voor elke muzieknerd. :)

John & Joan Cusack in dezelfde film is helaas niet altijd prijs. Ze spelen voor de verandering broer en zus in Martian Child (Menno Meyjes, 2007), een sentimentele Amerikaanse film van een Nederlandse regisseur die in veel landen rechtstreeks op dvd belandde. Een van de grootste problemen is de titelrol, gespeeld door een heel irritant jochie. Laat vooral in de verhuisdoos zitten, dacht ik, maar daar dacht aanstaande pleegvader John helaas heel anders over.

The Caine Mutiny
Net als bij Master and Commander kreeg ik hier ogenblikkelijk een 'ha fijn, bootjes!'-gevoel van. Dat zegt wat over het realisme. De Caine is dan ook een dermate vergaan schip (een minesweeper) dat het bijna uit die tijd zou kunnen stammen. Nou ja... De discipline is ver te zoeken, de kapitein is een laconiek zoek het allemaal maar uit-figuur. Een gepast achteloze rol van Tom Tully, die volkomen terecht voor een Oscar werd genomineerd. Het is bijna jammer als hij na een half uur wordt vervangen door Humphrey Bogart! (Dat dé grote ster van de film pas zo laat aan komt 'waaien', zegt ook wat over het zelfvertrouwen van de film.) Bloedzuiger Bogart zal dit bootje eens even wassen, haast letterlijk. De bemanning moet allemaal naar de kapper, wat we helaas niet zien. Natuurlijk komt daar gemor van, vooral de gluiperige en (in Hollywood is dat verdacht) intelligente Fred McMurray heeft zijn oordeel al klaar; de kapitein is gek. (Zie hoe hij de hele tijd Freudiaans met 2 ijzeren knikkertjes prutst als hij onder stress komt te staan!) De muiterij is overigens geweldloos, en vooral juridisch van aard. In een beroemd geworden, lang outro, volgt er een rechtszaak, waar Bogart dan alsnog de show kan stelen. Toch, eerder in de film toen het nog op zijn entree wachten was hoopte ik dat hij op het armesloebersdek zou zitten, waar we wel Lee Marvin treffen, in een comic relief-rol. Nu ooit ook nog Robert Altman's tv-remake zien, die zich meen ik nog veel meer op die rechtszaak concentreerde.

The Glass Key
Tweede Ladd/Lake noir in korte tijd, en de rollen zijn omgekeerd, nu schittert Ladd lekker dubieus (hij lijkt op Affleck in de Killer Inside Me) en is Lake minder memorabel, ze heeft eigenlijk verdraaid weinig screen time. (Ladd viel me de vorige keer een beetje tegen, geef ik nu pas toe waarschijnlijk.) Hier is alleen Lake's eerste scene waar ze verdacht ondubbelzinnig naar Ladd begint te lonken écht leuk. En dus kies ik toch voor Murder For Hire als voorlopige favoriet. (Het gaat om Veronica Lake ten slotte!) Niettemin is ook The Glass Key wel een aardige noir, zich afspelend in een politieke slangenkuil waar een man is gedood. Ladd is een soort spin doctor, de grote regelaar vol zelfvertrouwen, die met alle rangen en standen te maken heeft. (Inclusief kusjes van verpleegsters, na klappen van gangsters.) Een van de gangsters die hem (met veel plezier) toetakelt, lijkt wat op de schoenenverkoper uit Married with Children. (In een ook duidelijk grappig bedoelde rol.) In een van de beste scènes zitten de twee op een sjofel hotelkamertje (al is er een knop voor room service!) grimlachend wat te drinken. Onheil is onafwendbaar.

Outrage
Terugkeer van Takeshi Kitano naar de gangsterfilm, na zijn merkwaardige 'sloop mijn carrière'-trilogie. Toch probeert hij ook hier wat nieuws; niet langer lummelende melancholie, of de leipe humor, maar een volkomen straighte, haast Italiaans aandoende, kei- en keiharde gangsterfilm. Niet alleen vingerkootjes vliegen in het rond (wat je in Japan mag verwachten) ook de tandartsscène uit Marathon Man word gruwelijk overgedaan. In de meeste scènes sterft wel iemand, of op zijn minst bijna. Het is namelijk oorlog onder de yakuza's, wat voor de kijker al snel behoorlijk onnavolgbaar wordt, en zelfs saai. Erg geslaagd is de film namelijk niet, meer van Snabba Cash-niveau. Door de ensemble-matige opzet zijn er veel personages, en tegelijkertijd eigenlijk geen. Alleen een constant vernederde Afrikaanse ambassadeur valt op. Beat Takeshi zelf speelt een under-underboss, die ook maar doet wat men hem opdraagt. Omdat het nu eenmaal moet. Opmerkelijk vond ik dat de chairman (de boss der bosses) in een soort Noord Koreaans-slobberpak loopt, terwijl alle andere yakuza in chique pakken hebben. (En dito huizen en auto's.) En als men de Grote Roerganger dan eindelijk weet af te zetten, doet zijn opvolger ook gewoon weer een trainingspakkie aan. En tóen zag ik het eindelijk, in zowat het laatste shot (en een hele film nadenken!) dat is de Japanse dubbelganger van George Kooymans, van de Golden Earring. (T)Ja! :)

The Island
Crappy big budget science fiction: op een enkele aardige inval of grap na vooral veel spektakel, flashy cinematografie en product placement.

Brève traversée (Brief Crossing) - Catherine Breillat
Erg invoelbare puberliefde (begeerte) en -pijn, veroorzaakt door een wat kille jonge vrouw (van rond de 30) die teleurgesteld en bitter jegens het mannelijk gelacht lijkt en de jonge puber voor even een witte prins laat zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=0dNVWH5_FDo

Mine vaganti ('Ongeleide projectielen', Ferzan Ozpetek, Italië, 2010)
Tommaso komt voor een familiediner terug naar het ouderlijk huis in de provincie. Geheimen drukken zwaar op zijn maag. Zo denken zijn ouders, dat hij bedrijfseconomie studeert om later tot de directie van het familiebedrijf toe te treden. In werkelijkheid verdiept hij zich in de letteren en wil hij schrijven worden. Vele malen erger is, dat Tommaso homoseksueel is en met zijn vriend samenwoont in Rome. Dit kunnen de ingrediënten zijn voor zwaarmoedig drama of voor een lichtvoetige komedie. Het is beide: lichtvoetig drama. Een genre, dat net als de zwaarmoedige komedie, het publiek doorgaans in lichte verwarring achterlaat.

Pina 3D (Wim Wenders, Duitsland, 2011)
Moderne dans op filmdoek bekijken met een 3D-brilletje op. Het is even wennen, maar het werkt wonderwel. Met dank aan Wim Wenders, die er een prachtige hommage aan de in 2009 gestorven choreografe Pina Bausch van heeft gemaakt. Bühnebeelden van Bausch' balletten worden afgewisseld met scènes op locatie. Industriële locaties in het Roergebied, die aan de expressieve dansen van Bausch iets surreëels toevoegen. Voorbeeld (3D-bril niet nodig):
[url= https://www.youtube.com/watch?v=D_0kvICz1ac&NR=1]

Sunset Boulevard
Zo'n een Hollywood-klassieker die je altijd hebt uitgesteld en als je hem dan eindelijk ziet denk je: "Waarom heb ik hier niet 10 jaar eerder naar gekeken?" (Zie ook: Casablanca). Briljante, inktzwarte maar ook ontroerende zwarte komedie over een scenarist die zich prostitueert aan een borderlinende ster van de stomme film die hoopt een comeback. "I'm ready for my close-up, mr. DeMille."

Le scaphandre et le papillon
De keuze film van Zomergast Dick Swaab, die ondanks z'n interessante stellingen daar niet al te geänimeerd over vertelde. Jelle moest iig nogal trekken. Anyway, die film viel me mee. Ik vreesde de hele film door een oog te moeten gaan zien en dat leek me zwaar. Na aanvang kwamen die gedachten van hoofdpersoon Bauby ook een beetje raar over. Toch kwam het goed, een onderhoudende film, een enkel grapje hier en daar, maar de stijl is toch geen garantie voor extra invoeling.

Manhattan
En is dat een typische Allen (na 2 a-typische). Ook grappiger en onderhoudende dan de karikatuur die was ontstaan in m'n hoofd, al heb ik kan ik de gedachtenkronkels van

Bal (Honing, waarom staat er eigenlijk in Nederlandse uitingen altijd de Engelse titel van niet-Engelse films? Snap wel dat er een internationale titel is en dat je soms kunt discussiëren over elke vertaling en Engels is bepaald niet altijd beter, maar in dit geval lijkt me 't toch een eitje … maar dit terzijde)
Verstilde film over een stotterend en daarom liever stil jochie wat eigenlijk alleen met z'n vader kan praten, of fluisteren. Machtige landschappen (Noord-Oostelijk Turkije denk ik, gezien de Karadenizklanken in de weinige muziek) en een portret van een heel ander leven. De film eindigt zomaar zoals alles aansukkelt.

… al heb ik kan ik de gedachtenkronkels van

Over kronkels gesproken. :)

Ik bedoel dus dat ik de mensen in de film vaak niet erg kan volgen, maar ze zijn niet te vervelend om af te knappen op de film.

Szindbád
Gebaseerd op verhalen geschreven door surrealist Gyula Krúdy, dus niet zomaar een verhaal maar herinneringen: dromerig en poëtisch. Rokkenjager Szindbád (gebaseerd op die zeeman, maar dat is hij hier dus niet) denkt op zijn sterfbed terug aan een leven vol vrouwen en romantiek op het moment waar Hongarije's aristocratie uitsterft. Heel fraai en weer zo'n typische Second Run DVD (doet nog 't meest denken aan Morgiana).

die Swaab vond ik maar pedant en gewoon saai.

Grunberg vond Marc-Marie dan weer een bespottelijk weekdier, gheh. (maar die had wel enthousiasme voor zijn ook lekker obscure keuzefilm) (die ik daarna niet heb gekeken, maar dan nog)

Tja, Grunberg is ingehuurd om zulke stukjes te schrijven. :)

Maar ik vond geen van beide afleveringen erg verheffend.

Die film was ook mooi en idd wel zoeen die je dankzij een zomergast op tv komt.

'Tv-premiere' Control heb ik al eens gezien op Canvas volgens mij. Was niet zo onder de indruk, heb niks met de band maar de film kon me ook matig boeien.

beetje een saaie (maar ook niet echt voor de hand liggende) keuze van Step Vaessen, had eerder The Year of Living Dangerously verwacht, of iets nog exotischer.

Night Nurse
Oftewel hoe vaak kun je van verpleegsterspakje wisselen in 73 schamele minuten. En altijd halverwege je lingeriesetje begint er net iemand tegen je te praten! De altijd sympathieke Barbara Stanwyck (een echte girl next door) en de Anni Friesinger-achtige Joan Blondell overkomt het. In een film uit 1931! (Ze wisten niet hoe snel ze de censuur-code hierna moesten invoeren!) En er is wel meer gewaagd aan deze film, de prent is ook compromisloos op het gebied van bootleggers; helemaal niet zulke slechte mensen, leggen zelfs mensen voor je om, om nog niet te spreken over dronken vrouwen: hoe bestaat het. En dan de jonge Clark Gable! Hij speelt een nazi voor nazi's buiten Duitsland bekend waren! In zijn strenge chauffeurs-uniform en blinkende lange laarzen hongert hij twee kinderen uit, en misschien doet ie daar ook nog wel andere dingen mee... En daar belandt Stanwyck dus allemaal middenin, na een eerste helft waar ze een spoedcursus verplegen (en medici van zich afhouden) in het ziekenhuis heeft doorlopen. Gelukkig heeft de evilste doktert, voor het gemak, een opvallende zenuwtrek.

Prime Cut
Ik zei het bij Downhill Racer al, maar die Michael Ritchie heeft een intrigerende maar ook hier weer half-mislukte stijl. Hij heeft stiekem te weinig talent voor de achteloze rommeligheid die hij beoefent. Of het nou om skiën of maffia-afrekeningen gaat, de man concentreert zich niet op plot of zelfs personages, hij lijkt gewoon te filmen wat ie toevallig tegenkomt. (Zoals een zomerse 'fair' in het hickey-land van Kansas). Daar is Lee Marvin op bezoek om een schuld of wat te innen. De oude Marvin heeft nog altijd een stoere kop, maar je merkt toch wel dat ie uit de toon valt in de seventies, de golden era. Een heel andere speelstijl en dictie. Gene Hackman (ook al in Downhill Racer) is beter, als zijn zogenaamde tegenpool, een evil mobster die in allerhande vleessoorten handelt. (Waaronder vrouwen, hier letterlijk te koop als koeien!) Lee Marvin is de kwaaiste niet en redt de piepjonge Sissy Spacek, die in de loop van de film haar laatste (en enige) restje babyvet eraf holt en aan 't einde zo dun als altijd is geworden. Het absurdste moment is het gevecht van mens versus dorsmachine, met een auto als bliksemafleider. Typisch zo'n detail waarvan je weet dat men op IMDb gaat zitten peinzen. Kan het? Een hele auto "opvreten" en als hooibaal verwerken.

Shock Corridor
Artikel op de voorpagina, ergens vandaag.

Straight to Hell
Alex Cox heeft een heleboel hippe vrindjes, die hij hier allemaal mee naar Spanje heeft gesleept. Temperaturen en eten zijn goed jongens, maken we ondertussen een schietfilmpje met klappertjespistolen. (Zelfs ín de film lijkt iedere dode weer gewoon op te staan.) Straight to Hell is ontzettend flauw, maar wel consequent melig, en daardoor toch beter dan Walker. (Wederom is Tarantino trouwens heel dichtbij, zelfde grindhouse eerbetoon in de muziek ook) Een groepje gespuis onder leiding van Joe Strummer (een goede acteurskop) en de pafferige tokkie scream queen Courtney Love overvalt een bankje, en crosst dan in een Fiat Panda naar een western-wereld, waar ze o.a. die knakker van de Pogues tegenkomen. (Hoefde niet in de make-up!) Er volgen stand-offs en shoot-outs, terwijl we ondertussen (merendeels tevergeefs) proberen te bedenken waarvandaan Alex Cox iedere tekstregel heeft geleend, en welke hipster we nu weer zien. Elvis Costello gemist, maar Grace Jones en Jim Jarmusch ('don't ruin my suit') zijn niet te missen. Een van de latere Three Businessman, Miguel Sandoval, en Circle Jerks' Zander Schloss zijn het grappigst als respectievelijk Deer Hunter-fanatieke winkeleigenaar en sneue hotdogverkoper. Laatstgenoemde zingt ook nog het mooiste liedje (er zijn er meer), en eindigt bíjna met een meisje. ('I am ready for that wiener now...')

La Decima Vittima
Giallos zijn (voor mij) kennelijk leukst als ze nogal meta zijn, zoals Circuito Chiuso, dat in de bios speelt. La Decima Vittima loopt vooruit op reality-tv-shows als Jack Van Gelder's Wanted, inclusief commerciële uitbaat-mogelijkheden. In de niet zo verre toekomst (waarin computers nog ratelen en met een curieuze hexametrische dictie praten) spelen mensen een moordspelletje om hun geweldslusten kwijt te kunnen. In het spel speel je beurtelings slachtoffer en jager, en na 10 succesvolle hits (lukt bijna niemand) ben je een wereldster. Klinkt ontzettend flauw, en de film ís ook wel campy, maar zit tegelijkertijd barstenvol geweldige ingevingen. Iedere paar minuten komt er wel iets langs om na te vertellen. Soms heel simpel; als Mastroianni (die dan de opgejaagde is) voor het eerst zijn hunter ontmoet (overigens zonder te weten dat zij zijn killer is) laat hij uit veiligheidsoverwegingen snel een veeltalig kaartje zien met daarop: I am a victim. Als de film echt een succes was geworden zou je daar t-shirts van hebben! Die jager is trouwens Bond-girl Ursula Andress. Zou er ooit een exploitatie-film zijn geweest die haar als Undress introduceerde, om de U dan om te keren?. Ik vind ze nogal intimiderend, volupteus en toch spitsig, en streng... De geblondeerde Mastroianni is (of lijkt) geen partij, en kijkt wel uit naar de dood, als een soort Beat Takeshi. (Ik zeg Japanse remake!) Om zijn stress de baas te kunnen rijdt hij naar een relaxation centrum. (Seks is totaal gemedicaliseerd en afwezig in de toekomst, ook alweer een vooruitziende blik.) Borden langs de weg melden nog 5km tot het centrum, nog 1km. En ik dacht; hé kleedt die dame op dat billboard zich nou langzaam uit. (Ook de kijker krijgt ideeën!) Het uiteindelijke einde is me net iets te lollig, de twists blijven elkaar maar opvolgen (terwijl ik wilde dat de film bitter eindigde). Maar eerlijk is eerlijk, dat zou misplaatst zijn en dus eindigt de film met een meta-grap.

Apan
Waar Keane nog medelijden opwekte kan de even gruwelijk intense hoofdrolspeler van het pikzwarte The Ape daar al snel naar fluiten. Er klopt iets niet aan die kerel, je merkt het meteen, nog voor ie het arme studentje van zijn rijschool de huid vol scheldt. Met de gebeurtenissen van onlangs zat ik toch al snel Breivik, Breivik, Breivik, te denken. Maar zo grootschalig grof wordt het niet. (Bovendien, merkte ik pas richting het einde aan de borden, de film is Zweeds....) We volgen de man dicht op huid, als een manische rondkarrend en lopend door zijn stadje; en dan wordt duidelijk wat ie heeft gedaan. Even denk ik; had dat niet nog langer verborgen moeten blijven, maar de film lanceert een tweetrapsraket, en de twist even daarna is nog tragischer en schokkender. Die spanningsboog van de eerste veertig minuten blijkt vervolgens niet vol te houden, al blijven er intrigerende scenes langskomen, o.a. op de tennisbaan, en de sporthaldouches. (Hoe kan iedereen de man al haten voordat ze weten...?) Spiritueel mooi, en een bijna verstild momentje van woede is (in mijn ogen) de titelverklaring. Niet de gereciteerde droom aan het einde, maar het moment dat de man zijn frustratie uit in het gooien van wat stenen. Als een boze chimpansee.

Never on Sunday
Prachtduo, Melissa Mercouri en Jules Dassin. Een vrouw met een rauwe levenskracht (later minister van cultuur!) en een regisseur die zo met haar was ingenomen dat hij haar hier on screen gaat bekijken. Ik bedoel letterlijk, met een hoofdrol voor zichzelf. En Dassin doet verrassend goed, als een soort droevige clown (met een vleugje Joop van Thijn...) Mercouri speelt een opgewekte prostituee in Piraeus, Dassin een Amerikaan die haar eens Pygmalion-stijl wil veranderen. Hoe kan ze nou niets van die (nota bene Griekse) tragedies begrijpen. De poster van Olympiakos moet van de muur, daar hoort Picasso. Het mooie van de film is dat die hele Pygmalion-fase (waar je op uitkomt als je het plot wil beschrijven) eigenlijk nog geen 5 minuten in beslag neemt. Daarvoor en daarna wint Mercouri het (natuurlijk!) makkelijk. Het simpele levensgenieten, daar kan echt geen denkkracht of filosofie tegen op. Trek je kleren uit en zwem in de zee, dansen, muziek maken als fluitende vogels, en seks met een hele vloot zeelui, die maanden uit varen zijn geweest 'and will mate like wolves!' (Razendsnelle cut naar de roedel mannen die OEHHH schreeuwt) :) !! Trouwens, in die films van Angelopoulous wordt zo weinig gesproken dat ik nu pas het gevoel had een echte Griekse film te kijken; een kletskoustaal met bijzonder veel lettergrepen. (Voor mijn gevoel.)

My Son, Myn, What Have Ye Done
Eigenlijk meer een verzameling "bizarre dingen die Werner Herzog cool vindt" dan een film. Kan me geen reet schelen, omdat ik het 95% van de tijd eens ben met de bizarre coolheid van die dingen en niemand het zo mooi kan filmen als Herr Herzog. Coole soundtrack ook:
http://youtu.be/ixF0d2QDLQc

https://www.youtube.com/watch?v=ixF0d2QDLQc&feature=related

Als ik me niet vergis is dit ook de eerste film van Herzog waar Ernst Reijseger een rol in speelt. Weliswaar de hem vertrouwde rol van cellist, maar toch.

Only Angels Have Wings
Vliegtuigen doen me dus minder dan bootjes. In een film uit '39 zijn die toestellen nog zo fragiel, het voelt echt nog nieuw aan. Toch gingen die stunts me vervelen, gelukkig gebeurt er op de grond genoeg leuks. Het budget en de torenhoge ambitie spat hier vanaf. Zeker in het begin werkt het fantastisch, Jean Arthur komt aan in een of andere outpost in de Andes, waar we via haar, heel langzaam, de bewoners leren kennen. Een Nederlandse cafébaas als comic relief character, wat tough guys die een vliegroute bemannen én hun baas Cary Grant, die de hele film een bespottelijk eenkleurig broekpak aan heeft. (Een riem deelt het geval in tweeën, maar het blijft net een pyjama). Jean Arthur valt meteen in katzwijm voor hem, maar Cary is a tough one. Zelfs een leuk moppie piano (hoort ook in zulke films) kan hem niet verleiden alhoewel, wel tot een lollige peanut-jodel. Cary denkt nog altijd aan zijn liefje van vroeger, die prompt ook ten tonele verschilt. (Niemand minder dan Rita Hayworth.) Tegen die tijd heeft de film Jean Arthur zelfs wat in de steek gelaten, nog zo'n teken voor een film met een grootse aanstekelijke zwier. Zo is het mooiste personage Cary's beste vriend. Een bromance! Een versleten en sullig, maar zo trouw als een hond baasje, op weg naar de engelen. Timothy Spall zou hem in een remake zo kunnen vertolken.

Carnal Knowledge
Natuurlijk is Mike Nichols meer dan The Graduate, maar hier kreeg ik het gevoel dat de man stiekem een one hit wonder is. En die rollen voor Art Garfunkel, slechts een goedmakertje voor die geweldige muziek. In Carnal Knowledge speelt Garfunkel aangenaam naturel, maar ja, wordt vervolgens toch van het scherm geblazen door Jack Nicholson, die als beruchte vrouwenverslindster in zijn element is. Carnal Knowledge zapt door een jarenlange vriendschap, die beheerst wordt door de vleselijke lusten. Art en Jack werken vrouwen af, zonder gelukkig te worden, nou ja, vooral Jack natuurlijk, die zelfs een "historische' dia-show presenteert. (En snel één cruciaal dia'tje overslaat) Een van de leukere momenten in een toch nogal afstandelijke verhaalloze film. Het gaat zich toch wreken dat Jack Nicholson eigenlijk het enige personage is. Art zit er maar wat bij. De kijker kan zich ondertussen (net als het duo) wel vergapen aan ene Ann-Margret, die twee grote pluspunten meebrengt. Ik denk: hebben ze vast uit de Playboy, maar ze acteert wel verdomd goed voor een bunny, blijkt een respectabele Zweeds-Amerikaanse zangeres en actrice.

Unstoppable
Leuke tip van Salon Indien, en treinen verslaan zelfs bootjes. Hier is er een vandoor. Geen coaster, maar op volle Speed. En, details details, onbemand! Tony Scott bouwt er een denderende actiefilm rond, zelfs zonder slechterik, met een lekker soort vermoeiende spanning, zodat je van het minste sentimentele piano-riedeltje al bijna volschiet, omdat je zo op het puntje van je stoel zit. Bizar hoe dat kan eigenlijk, want alle personages zijn van bordkanton (duh!) en de film weet ook wel dat het enkel om clichés gaat. Zo introduceert men pesterig een schoolklas. (Om ze vervolgens razendsnel veilig af te voeren.) Ook een dikke oen (Jurassic Park!) ontbreekt niet. Voor de heldendaden zorgen Denzel Washington (net de Rev van Run DMC, en even clichéwijs en gelouterd) en Chris Pine. Beide opgezadeld met krasjes, zodat ze nog wat te bespreken hebben going 70 miles an hour. Boeit niet, het gaat om één raak detail, als na 75 minuten de spannendste stunt wordt uitgehaald, en het graan uit een kapotte wagon (!) het duo in 't gezicht slaat. Alsof dat gewas net even wat echtheid brengt in dit gelikte bombardement. De twintig minuten daarna zijn eigenlijk overbodig; de uiteindelijke oplossing had volgens mij ook al na 5 minuten gekund... Niettemin veel leuker dan die andere treinfilm van Scott, The Taking of Pelham.

The Man With The Golden Arm
Bij de intiteling van Saul Bass voel je het al. Dit wordt weer een goede Otto Preminger, uit de periode van Bunny Lake. Soepeltjes op dreef. Niks geen honkbal, dit is de eerste big studio Hollywood-prent over hard drugs. (En daarmee een soort The Lost Weekend.) Frank Sinatra speelt de verslaafde dromer uitstekend, met ware Richard Widmark-allure, en naarmate ie dieper in de put raakt zelfs Bogart-achtige hologige desolaatheid. De wereld die Preminger eromheen bouwt is iets té A Streetcar Named Desire, zelfs de Poolse namen ontbreken niet in het shady buurtje, waar mensen hun koffers pakken, maar nooit vertrekken. Sinatra komt terug uit de kliniek/gevangenis, vol muzikale dromen. Hij wordt drummer! (Mooi no-nonsense detail is dat ondanks wat roffels nergens zijn talent daarvoor blijkt.) Maar ja, dan zijn daar de verleidingen van zijn oude leven. Hij was ten slotte een dealer. Lang dacht ik dat ze daarmee, nou ja, een dealer bedoelden. (Maar dat is een pusher!) Het gaat hier om kaarten leggen, en evengoed betekent dat een terugval. Twee blondines lonken ondertussen naar Sinatra's gunsten; Kim Novak is lief en een engeltje, gewaagder is Eleanor Parker. Een uiterst tragische en fascinerendere femme fatale, in een film die, moet ik toegeven, wel wat langs het melodrama scheert. Zeker in de tweede helft. Want het kon natuurlijk niet zo bitter worden dat die monkey on his back het hoofdpersonage écht te pakken zou krijgen. Een mooie rol vol absurde one-liners is er voor Arnold Stang, als loonie hustler. Een soort Bart de Graaff.

The Bird People in China
Over Takashi Miike zou ik eens een mooi overzichtsartikel willen lezen; de man werkt sneller dan het licht, maar wat moet je nou écht zien. Hij zal wel veel teveel horror naar mijn zin hebben gemaakt, maar als ie meer zoals deze heeft. The Bird People in China is raar en bizar, Miike kan de poep-pies-en-drugs grappen natuurlijk niet helemaal opgeven, maar de film is ook aandoenlijk en lekker sentimenteel, een soort Local Hero (gejat van IMDb, rake typering) en Arizona Dreamin'. Het begint nog gewoon standaard Japans komisch, met een contrasterend Tenten-duo (een boekhoudertje dat de voice-over op cassettes inspreekt, en een yakuza) op bezoek in China, op weg naar een potentiële diamantmijn. Op de soundtrack klinkt mega-gave dub meets Chinese viool. In China is alles nog gammel, zo valt er een deur uit het bestelbusje. (Simpel, maar keihard om zitten lachen.) Maar hoe dieper de twee het hinterland in trekken, hoe mystieker het wordt. Tot ze dus bij de 'bird people' uitkomen, een totaal buiten de tijd levend volkje, dat haar hele hebben en houden op één bepaalde 'handleiding' (en een Britse "engel" ) heeft gebaseerd. De grap is dat de dorpelingen eigenlijk wel zitten te wachten op moderniteit ('hèhè elektriciteit'), terwijl het duo juist gefascineerd raakt door deze excentriekelingen, waar een schooklasje rondrent in zelfgemaakte vleugels. De boekhouder van de twee zet zijn tanden in het achterhalen van de woorden van een oud volksliedje (meer mooie cheesy muziek) en de yakuza, die flipt totaal. Tussen al deze gekkigheid door heb je toch het gevoel dat Takashi Miike een of andere wijze metafoor serveert. Mooi.

The Pillow Book
Anatomieles met Peter Greenaway, Nooit eerder een film gezien met zo'n grote hoeveelheid piemels. Greenaway poogt hier een stokoud Japans gedachtenboek te verfilmen, en haalt daarvoor alle visuele trucs uit de kast. In elk shot gebeuren wel drie dingen tegelijk, tekst, blokjes met beelden in kleur, zwart-wit beelden op de achtergrond. Klinkt ingewikkeld, maar het komt neer op een de geflopte CD-I van vroeger, je denkt de hele tijd: 'klik hier voor meer informatie'. Erg om zitten grinniken. Maar Greenaway heeft wel wat in zijn mars natuurlijk, en langzaamaan wordt de film toch sensueel. (Ik vergeet te vermelden, dat de film draait om poëtische kalligrafie op naakte mensen.) Je raakt toch in de ban van deze fetisj, zeker als er na een uur een fenomenaal mooi elektronisch chanson-liedje van ene Guesch Patti klinkt. (Op Soulseek alleen te vinden op een of andere Ibiza chillout compilatie.) 'Un homme change' zingt ze, en de jonge, Hans Teeuwen-achtige Ewan McGregor is, eh, hard (nou ja) op weg de daad bij het woord te voegen, met een schone Japanse deerne. Ondertussen schuiven er natuurlijk van die oude Japanse erotische prenten door het beeld, alsmede de tekst van het liedje! Overkill die nog werkt ook. Meteen daarna verandert de film en gaat het meisje met de poëzieobsessie zélf schilderen (in plaats van zich te laten beschilderen), en wordt het gehele (!) tweede uur, gevuld met een parade van naakte Japanse mannen. Na een tijdje wordt dat toch... Wat minder interessant. Nog wel geleerd dat Lange Frans wat deelt met Sei Shōnagon, de Japanse hofdame/schrijfster van het kussenboek, hij rapte ten slotte ooit: 'Mijn hobby's zijn lezen en neuken.'

Pursued
Een noir in western-setting, dat is zeldzaam, hoor je hierbij te zeggen. Ik was waarschijnlijk nog helemaal in de war van die twee voorgaande Aziatische werkjes, want ondanks de bijzondere combinatie vond ik dit vrij gewoontjes. Robert Mitchum speelt een man getekend door zijn verleden, een verleden dat hij (aardig bedacht) níet kent. De film maakt zo een ingewikkelde cirkel naar dat jeugdtrauma. In elk geval heeft hij geen ouders meer, en de stieffamilie, tja, dat is zoals in elk sprookje (of bijbelse parabel, deze film zit vol bijbelse namen) foute boel. Hij helpt zichzelf niet door met zijn zusje aan te pappen. Ondertussen wordt ie steeds beschoten, en elke keer dat ie terugschiet valt er een dooie. Je denkt; ga toch gewoon weg man, maar ja, als een soort mot + lamp gaat Mitchum onbewust op weg naar dat zwarte gat in zijn geheugen. Een femme fatale mag niet ontbreken, en eigenlijk zijn het er hier zelfs twee. (Zusje Teresa Wright slaat om als een blad aan haar boom.) Fascinerender is haar moeder, die aan het eind (heel fundi-paternalistisch) alle schuld krijgt. Lang daarvoor, als alles nog pais en vree is, zingen een fraai 'croonende' Mitchum en familie nog een folk-liedje, begeleid door een speeldoosje. Toch de lp's die Mitchum maakte eens beluisteren.

Over Takashi Miike zou ik eens een mooi overzichtsartikel willen lezen

Het dikke Engelstalig boek Agitator van Rotterdammer Tom Mes (o.a. website Midnight Eye) geeft een uitgebreid overzicht, maar leest niet lekker. De overal geprezen 13 Assassins (2010) heb ik nog niet gezien. Los van mijn favoriet Audition en de openings- en slotscène van Dead Or Alive, zijn deze Takashi-films de moeite waard:
Rainy Dog (1997) ingetogen yakuza-drama
Family (2001) Takashi goes Teorema (in extremis)
Ichi the Killer (2001) zijn meest bloederige film
The Happiness of the Katakuris (2001) Night Of The Living Dead meets The Sound Of Music
Graveyard of Honor (2002) keiharde yakuza-remake
Zebraman (2004) avonturen van een amateursuperheld
The Great Yokai War (2005) bonte kindermonsterfilm
Big Bang Love, Juvenile A (2006) Takashi goes arthouse

Middenmoters (in willekeurige volgorde):
Shinjuku Triad Society (1995) onderdeel van trilogie samen met Ley Lines en Rainy Dog
The Way To Fight (1996)
Fudoh: The New Generation (1996)
Young Thugs: Innocent Blood (1997)
Full Metal Yakuza (1997)
Young Thugs: Nostalgia (1998)
Blues Harp (1998)
Ley Lines (1999)
The City of Lost Souls (2000)
Izo (2004) volkomen geflipte tijdreisslasher met krijsende soundtrack waar niet iedereen tegen bestand is
Crows Zero (2007)
Sukiyaki Western: Django (2007) Takashi goes Yojimbo, met cameo van Quentin Tarantino
Dead Or Alive 2 & 3 (met voorkeur voor 2)

Rampzalig:
Andromedia (1998)
Silver (1999)
MPD Psycho (2000) tv-serie waar ik geen touw aan kan vastknopen, ben nog steeds niet verder gekomen dan de eerste aflevering
One Missed Call (2003) Takashi jumps on the J-horror bandwagon
Yatterman (2010) kleuterfilm

Je vergeet Visitor Q, dat vind ik met Audition de beste die ik van hem zag.

mooi, mooi. zit in dat Izo niet een veld vol.. pratende bloemen? gheh, ik zal er eens een stuk of 5 noteren, dank jungs.

Ik heb een jaren zeventig(?) Graveyard of Honor gezien, da's 't origineel? Het is alweer ff geleden …