Filmforum

Over Takashi Miike zou ik eens een mooi overzichtsartikel willen lezen

Het dikke Engelstalig boek Agitator van Rotterdammer Tom Mes (o.a. website Midnight Eye) geeft een uitgebreid overzicht, maar leest niet lekker. De overal geprezen 13 Assassins (2010) heb ik nog niet gezien. Los van mijn favoriet Audition en de openings- en slotscène van Dead Or Alive, zijn deze Takashi-films de moeite waard:
Rainy Dog (1997) ingetogen yakuza-drama
Family (2001) Takashi goes Teorema (in extremis)
Ichi the Killer (2001) zijn meest bloederige film
The Happiness of the Katakuris (2001) Night Of The Living Dead meets The Sound Of Music
Graveyard of Honor (2002) keiharde yakuza-remake
Zebraman (2004) avonturen van een amateursuperheld
The Great Yokai War (2005) bonte kindermonsterfilm
Big Bang Love, Juvenile A (2006) Takashi goes arthouse

Middenmoters (in willekeurige volgorde):
Shinjuku Triad Society (1995) onderdeel van trilogie samen met Ley Lines en Rainy Dog
The Way To Fight (1996)
Fudoh: The New Generation (1996)
Young Thugs: Innocent Blood (1997)
Full Metal Yakuza (1997)
Young Thugs: Nostalgia (1998)
Blues Harp (1998)
Ley Lines (1999)
The City of Lost Souls (2000)
Izo (2004) volkomen geflipte tijdreisslasher met krijsende soundtrack waar niet iedereen tegen bestand is
Crows Zero (2007)
Sukiyaki Western: Django (2007) Takashi goes Yojimbo, met cameo van Quentin Tarantino
Dead Or Alive 2 & 3 (met voorkeur voor 2)

Rampzalig:
Andromedia (1998)
Silver (1999)
MPD Psycho (2000) tv-serie waar ik geen touw aan kan vastknopen, ben nog steeds niet verder gekomen dan de eerste aflevering
One Missed Call (2003) Takashi jumps on the J-horror bandwagon
Yatterman (2010) kleuterfilm

Je vergeet Visitor Q, dat vind ik met Audition de beste die ik van hem zag.

mooi, mooi. zit in dat Izo niet een veld vol.. pratende bloemen? gheh, ik zal er eens een stuk of 5 noteren, dank jungs.

Ik heb een jaren zeventig(?) Graveyard of Honor gezien, da's 't origineel? Het is alweer ff geleden …

Waar ik A Family had genoteerd, moest inderdaad Visitor Q staan. Om een of andere reden haal ik die twee titels altijd door elkaar. De pratende bloemen uit Izo kan ik me niet meer herinneren, wel dat Takeshi Kitano meedoet. Volgens mij de enige keer dat hij in een film zit van Takashi.

Graveyard Of Honor is de remake van Graveyard Of Honor van Kinji Fukasaku uit 1975. Die ik overigens nog steeds niet heb gezien.

March or Die
Zou een leuke double bill vormen met Morocco, al doet Christine Deneuve hier geen gewaagd Dietrich-dansje hoor. Ze doet uberhaupt niet zoveel, al is een raar goed moment nog wel als zij d'r hoofd uit een raampje steekt en door het melancholische strijkje en het lijden van de Legionnaire-soldaten die buiten staan krijgt het plots die Spielberg-touch. Dick Richards had het in zich, maar zowel het script als de ongeïnteresseerde cast verhinderen dat het werkelijk een grootse film wordt, ondanks het budget. March or Die begint nochtans sfeervol, de Eeerste Wereldoorlog is voorbij, Franse soldaten worden binnengehaald, maar de Amerikaanse legerpief Gene Hackman is dan al gestresst. (En verdwaasd, Hackman had allerlei kwaaltjes en is er niet helemaal "bij"). Zijn troupe wordt naar de Marokkaanse woestijn gestuurd, waar de Taliban van, jawel, Ian Holm hem 'vriendelijk' verwelkomen. Hackman's mannen moeten Von Sydow helpen om wat schatten te roven, al komt de film daar pas na 75% van de speeltijd aan toe. Daarvoor is het vooral 'double up, double up', The Hill-achtige afbeulingstoestanden in het basiskamp. Terrence Hill is van het voetvolk de meest geschikte, en de enige van de cast die wat te winnen lijkt te hebben en zijn best doet. Goede kop ook. En zoals alle karakters hier, speelt hij een fijn dubieus personage; er schijnen twee eindes van deze film te bestaan, gelukkig zag ik de cynische. Een positief slot zou ook raar zijn, want net daarvoor zit een van de bruutste Arabier-afslacht-scènes uit de filmhistorie.

Young Mr. Lincoln
Was me nooit opgevallen dat Henry Fonda zo lang was. Ze hebben hem hier dan wel schoenen met grote zolen aangetrokken, ook zonder was hij al een geslaagde jonge Abraham Lincoln. Even tanig, en lang van ledematen. Ik heb mijn Lincoln-facts niet paraat, maar John Ford maakt van de man een komische, goedgebekte kerel, met een lekker nostalgische weemoed naar zijn jeugd, en dan vooral dat ene meisje. Een beetje wereldvreemd ook wel, want ondanks dat ie goed kan kleppen speelt ie liever op zijn 'Jew Harp'. (Wat een toepasselijk in zichzelf gekeerd instrument is, je moet weten welke melodie je speelt om hem te horen, zeg maar.) Young Mr. Lincoln eindigt zoals veel van die oude films met een rechtszaak (met een lekker schmierende aanklager, en Lincoln als snugggere verdediger van twee moordverdachten) Dan, maar eigenlijk overal, is dit net To Kill A Mockingbird featuring Abe. Tijdens het kijken schoot me trouwens een prachtscene met Abe uit een andere film te binnen, ergens vaag in mijn achterhoofd, een fijn gevoel, en ik maar denken en denken (iets met een oude zieke Lincoln, aan het eind van de Burgeroorlog) bleek het uit een boek te komen! Respect voor Doctorow. (De passage zat in De Mars, ik zag het zo voor me.)

Plein Soleil
Was op mijn lijstje als OMC-tip belandt, dus ik dacht; ah wazige Franse docu Chris Marker-stijl. Is het "gewoon" een Ripley-film! Ook niet verkeerd, werkt eigenlijk altijd goed op het doek. En door de Franse accenten hoorde ik hier dat Ripley ook als 'Replay' klinkt, en dat is wat ie doet natuurlijk, in dit archetypische verhaal waarin Tom Ripley de gedaante van zijn beste vriend overneemt. (En hem daarvoor wel vermoordt.) Alain Delon is niet echt creepy als Ripley (in een latere versie werd het zieke van deze queeste meer benadrukt) maar eigenlijk is het alledaagse van deze versie ook wel mooi. Het komt gewoon zo uit. En dat er dan wat dooien moeten vallen, waar je mee moet gaan zeulen door nachtelijk Rome. (Een van de leukere scenes.) Ook het paspoort-foto-verwissel geknutsel komt uitgebreid in beeld. Voor het decorum eromheen zorgt o.a. een goedgevulde vismarkt (Alain Delon dwalend langs Napolitaanse delicatessen) én een Natalie Portman-meisje in van die fraaie gestreepte Franse shirts.
(Zie ook het nieuwe Franse voetbal-shirt:
http://www.koensebregts.nl/foudefafa.jpg)
Alleen het einde bevalt me niet, Ripley heeft zo geconcentreerd gewerkt, zou ie echt zó'n fout maken... (Bovendien, er komen nog meer verhalen!)

Danger: Diabolik
Een kinderfilm voor volwassenen. Of voor de oudere jongens die wekelijks naar de stripwinkel rennen om de nieuwste Marvel comic te halen. Alhoewel, een type als Batman doet niet echt aan seks he; zonde eigenlijk. De superheld hier wél (en is werkelijk een Italiaanse stripheld). Diabolik is een Thunderbird-uitdrukkingslogo kerel die merendeels in kikvorspak rondloopt. De hele film lang zet de politie o.l.v. Piccoli fake-heists voor hem op, om hem te pakken te krijgen, waarna hij ze dan weer te snel/slim af is. Moehaha! Met een beetje hulp van zijn blonde assistente, die zeker in d'r eerste scene indruk maakt. (Haar jurkje was nog niet helemaal.. af.) Ik herinnerde me hier plots die poging van Pamela Anderson tot een actiefilm mid-nineties, eigenlijk hadden ze deze in de remake moeten gooien. Niet alleen de politie, ook de mob zit achter Diabolik aan, met name Adolf Celi als hun boss is lekker simpel grappig. 'De stemming voor mijn nieuwe plan is 5 voor 3 tegen, beng-beng-klepje-open, 'de stemming is unaniem voor') De aanstekelijke rommelige waanzin (de logica loopt consequent een halve scene achter) werkt heel lang, en als ik bij de laatste goudstaven-roof toch wat verveeld raak is daar een heel eigen variant van golden shower. Als even daarvoor een trein in zee stort hoopte ik even op een psychedelische scene waar de trein-inzittenden door het raampje bewonderend en leip naar de vissen gaan zitten staren...

Dat einde vond ik nou net een topontknoping. Geschaterd van het lachen.

Man Hunt
Waar Amerikaanse propagandistische speelfilms vooral hun eigen heldendaden vereren, is Man Hunt, gemaakt door de Duitser Fritz Lang, gericht op de tegenstander. Dit is een onverbloemde oproep (uit 1941) om Hitler te doden! De Inglourious Basterd die dit taakje (zogenaamd onbewust!) op zich heeft genomen is een upper-class Britse jager; Walter Pidgeon, met eenzelfde mimiek als Burt Lancaster. Normaal actief in Kenia, maar om onverklaarbare redenen in de bossen van Beieren belandt, die er vreemd genoeg wel nogal jungle-achtig uitzien. In het intro heeft hij Adolf al in het vizier. Enkel zijn Britse inborst ('het was maar voor de sport') houdt 'm tegen de trekker mét kogel over te halen. (Bovendien valt er een nazi bovenop hem.) Er volgen ondervragingen (creepy bad guys met monocles) en dan een vlucht terug naar de UK. Dat gaat erg snel, ik wilde hier de hele tijd meer kalme Essential Killing-handelingen. Het midden-gedeelte van de film gaat zich wél raadselachtig uitgebreid bezighouden met klasse-verschillen (die Britten toch) als de jager een cockney-meisje inpalmt. Nou ja, zij hem, en ze wil maar niet weg! De geheim agenten van de Duitsers zijn ook in Londen gearriveerd, maar hun rommelige achtervolging wordt zo niet spannend. Het einde daarentegen (wederom in de bossen) is wél geniaal. Een nieuwe schietkans, met een wel heel speciaal wapen. Een komische korte verhalen-twist a la Roald Dahl.

Anchors Aweigh
Bijna zo leuk als Mary Poppins, en een film om je eeuwig jong te voelen. Natuurlijk vooral in de beroemde sequentie waar Gene Kelly (zelf een groot kind) met Jerry de muis danst. De animatie is nog wat knullig, maar schwung heeft het. Gene Kelly speelt hier eigenlijk ook een soort babysitter (én 'baby'-zoeker) want hij helpt zijn jonge scheepsmaatje Frank Sinatra, die na een kerkelijke carrière nog steeds niets van 'dames' weet. En dat doet Gene 'they call him the sea wolf' wél. Probleem voor Gene is dat hij een soort kindermagneet is, hij wordt de hele tijd afgeleid door kleuters die wat van 'm willen! (En hij kan 't dansen niet laten voor ze.) Young blue eyes valt ondertussen voor een opera-zangeres; Kathreen Gryson, met een vrij vervelende stem. Sinatra zelf heeft echter ondanks zijn boy-ish looks al wel The Voice, een leuk contrast. Zoals in alle musicals wreekt tegen het einde de enorme hoeveelheid intermezzi zich (ik had het graag zonder pianogeraas van Liszt gedaan) maar het moment waar alles op zijn pootjes valt is onbetaalbaar. De kop van Gene Kelly is één en al smile, letterlijk een capital U van oor tot oor. Bovendien is de setting erg leuk, meta zoals het hoort in musicals, met veel gedwaal op en rond de Hollywood-studios van MGM. Dat het leukste meisje gewoon uit 'well what do you know!-Brooklyn komt, spreekt vanzelf.

Taking Off
Milos Forman emigreerde naar Amerika en dacht vermoedelijk, wat is nou een betere introductie tot de cultuur dan 'meisjes en muziek'. Hij combineert hier de twee door een Makhmalbaf-achtige auditie te houden. (Niet dat Forman nou zelf in beeld verschijnt.) In de eerste helft van Taking Off trekt een eindeloze parade van schuchtere, lieve, dikke, spacende, acrobatische, stoere jongedames voorbij, die al dan niet vals hippie-liedjes zingen. En daar kan een mens uren naar kijken. Soms krijgen ze van Forman 1 seconde, soms 20, maar altijd is er een momentje van openheid. Of je deze auditie nou de backdrop of het hart van de film moet nemen, is lastig te zeggen, in elk geval wisselt Forman de meisjes af met beelden uit een huiselijk middle-class gezinnetje, waar eerst zelfs nog een William H Macy-achtig oompje bij in lijkt te wonen. (Meteen die 'Otti Ottikoe'-vibes uit The Firemen's Ball.) Later blijkt ie gewoon op bezoek; niettemin ontstaan eenzelfde soort kolderieke toestanden met een vleugje seks. Een zwijger/hijger aan telefoon, mannetje bloedserieus: can you speak freely?' Het dochtertje van het gezin ís op die auditie, neemt later de benen, waarna het thuisfront een zoektocht begint (die al snel in kennelijk staat eindigt). Zelfs een zonsopgang heeft dan plots iets melancholisch trippends. Maar voordat de film echt droef wordt, en helemaal over kinderen loslaten begint te gaan, belanden de pa (net Woody Allen) en ma van het meisje op een wel heel bijzondere conferentie. 'Friends, I propose that we conduct an experiment here this evening...' Een scheve Hair-krullebos wijdt de verzamelde middenklasse in, in het wonder der marihuana. 'Do not, repeat, do not hold onto the joint!'

Parque Vía
Aardige arthouse-film, en daar ziet het de eerste minuten niet naar uit. In de intiteling slaat een hand een insect dood; en de kijker denkt, gottegot, ik weet hoe dit eindigt. En hoewel de film inderdaad geen nieuwe paden betreedt, doet het wát het doet goed. (Ik was allang blij dat het geen Batallo en el Cielo-situaties werden!) Parque Vía heeft voor arthouse namelijk wel een duidelijk neergezet hoofdpersonage, écht goed gespeeld ook. Een mannetje ('un typo raro') van middelbare leeftijd dat al jaren in een grote villa leeft, hij was er ooit butler of zoiets (denk aan La Nana) maar houdt nu enkel nog de tuin netjes, het huis staat al tijden te koop. De dagen vullen zich met neurotisch precies gerepeteerde handelingen, met als enige venster op de buitenwereld een prostituee die af en toe langskomt voor seks en andere boodschappen, én de knappe makelaar. ('Niet naar mijn borsten staren!') Die dames openen als het ware noodgedwongen de blik van het mannetje én de film, als de camera en hij zich naar buiten wagen. (Pijnlijk mooie momenten, o.a op een corrupt politie-bureau.) En gewaagd is het, want dan wordt het de kijker duidelijk; De villa is een gevangenis geworden. En zo is dit een minimalistische tragedie, met weliswaar het verwachte geweld, maar de daad is dubbelzinnig en het einde slim.

The Day of the Locust
De klassieke Hollywood-roman van West viel tegen, maar een zozo-boek levert vaak een prima film op. Dat hád hier echt gekund. Maar sfeermaker Schlesinger en veteraan-scenarist Waldo Salt hebben gemeend het boek van a tot z naar beeld te moeten vertalen, waardoor we naar een waar epos kijken. Zonde! Met driekwartier schrappen had dit een mooie Gatsby in Hollywood-film kunnen worden, inclusief die gouden gloed rondom mensen. Qua decadentie lijken de late thirties op de twenties. In Hollywood worden megalomane producties opgenomen en verzamelt de crew zich in de avonduurtjes rond de kinky film-projector. In deze setting introduceert West twee nogal lastig te peilen mannelijke characters. Een jonge production designer, zoals velen op zoek naar zijn 'break', én de bemiddelde, wereldvreemde accountant Homer Simpson (!), prima gespeeld door lobbes Donald Sutherland. De manier waarop de film modernistisch het perspectief verlegt van de eerste naar de tweede is uiterst elegant, met als schakel een kleine zwendelaar. Beide mannen raken verliefd op hetzelfde kirrende kindmeisje (dochter van de con artist), dat voorlopig enkel 'extra work' doet. Een schare mannen cirkelt om haar heen, terwijl een trashtalkin' dwerg én een spannend hanengevecht voor de peper zorgen. Toch blijft de film afstandelijk, al werken de passages op filmsets en premières logischerwijs beter dan in het boek, en is het einde indringend. Als een Hollywood-droom die Dostojevkiaans uit elkaar spat in waanzin.

Take Care of My Cat
Aangenaam Koreaans niemendalletje, met Bae Doona, dus ik ga sowieso niet klagen. (Al is ze hier wel érg bleekjes, enkel letterlijk dan hè.) Ze is onderdeel van een vriendinnengroepje, dat klaar is met de middelbare school en 't dan allemaal niet meer weet. Seks of vriendjes speelt in Korea bij meisjes van begin 20 kennelijk geen rol, maar aan een vervolgopleiding lijkt ook niemand zich te willen wagen. Het gevolg is een soort vroegtijdige St. Elmo's Fire-crisis. (Een film met exact dezelfde sfeer, het wintert hier ook.) De film had de kijker makkelijker moeten maken door overbodige comic relief-tweeling uit het vriendengroepje te schrappen. (Of je moet het leuk vinden dat ze de hele film synchroon bewegen.) Blijven er 3 meiden over; een queen bee, die op d'r werk in de effectenhandel onderaan de ladder staat, een depressief meisje met een immigranten-achtergrond én Bae Doona dus, een manusje van alles met een veel te groot hart, o.a. voor fabrieksarbeiders uit Myanmar. De film concentreert zich gaandeweg wijselijk op de vriendschap tussen de laatste twee, wat voor melancholische passages zorgt in de sloppen van Inchon, het Koreaanse Rotterdam. WTF-momentje, ergens klinkt een K-pop liedje dat verdraaid veel op Fireflies van Owl City lijkt. Dus toch meer invloeden dan The Postal Service.

Skeletons
Uiterst plezierige film, echt zo'n liefdevol nerd-werkje, low-budget, en niet eens zo goed geacteerd en geschoten, maar barstensvol slimme ideeën. En alle details zitten perfect op hun plek; een personage lijkt op Freddie Mercury, en helemaal aan 't einde begint de film daar ook over. Een ander personage is lange tijd mutistisch en de kijker merkt 't pas zo'n beetje áls diegene gaat praten. Tekenend voor hoe je deze maffe maar aandoenlijke wereld wordt ingetrokken. Het verhaal heeft trekjes van Charlie Kaufman, vermengd met een Inception op familie-niveau. Als de film in zwart-wit was geschoten (was nog leuker geweest) dan had je hier helemaal het gevoel de nieuwe Nolan te ontdekken. Twee mannen bezoeken families waar ze als een soort exorcisten skeletten uit de kast halen, figuurlijk dan. (Het idee moet met het spreekwoord zijn gekomen.) En hier is wél dat bij Inception zo jammerlijk ontbrekende element van trippen op je eigen droomstof. (De Freddie Mercury van het duo zwelgt in een jeugdherinnering.) Na wat routineklusjes komt het duo bij een écht lastige 'case' en begint de boel snel in elkaar te storten. (En iedereen door elkaar te lopen, al dan niet in spirits.) Vanzelfsprekend converseert het duo in onnavolgbaar 'slang', waar ook uitgebreid over is nagedacht. 'You're going native! wordt er gemopperd als er te vriendelijk tegen de klanten wordt gedaan. De norse baas van het duo is trouwens een gepast maffe typisch Britse kolonel (met snor en pet). Tot slot ook nog even de muziek noemen, die het Transylvaanse sfeertje benadrukt met klavecimbel en Voix Bulgare-stemmen. Je voelt een Oost-Europese twist aankomen. :)

ok de muziek in Skeletons is wérkelijk van Le Mystere Des Voix Bulgares (althans minstens één nummer) lees ik op IMDb

nu moet Martijn B de film zéker kijken. ;)

Waarom? Ik vind 't maar overgearrangeerde hipstermuziek. ;)

(Nee hoor, zó erg is 't nie, maar ik vind het wel wat te groots/modern/glad/gecultiveerd, doe mij de zakformaatversie Eva Quartet maar of iets van de Biserov/Kushlevi/etc zusters. Net zo'n 76 forumpagina's werkende downloadlinks naar oude Balkanton releases aan 't doorspitten)

N.a.v. Take care of my cat: ken je Strawberry shortcuts? Zelfde thematiek maar dan arthouseriger. Prachtige film die al je bezwaren tegen Take care niet bevat, zal ik maar zeggen.

make that Strawberry shortCAKES....

Waarom? Ik vind 't maar overgearrangeerde hipstermuziek. ;)

grrr, lol :)
vond de vergelijking met Withnail & I van Olaf ook wel een goeie trouwens, ergens hierboven.

Strawberry Shortcakes is inderdaad een stuk beter, en ondanks de titel een stuk echter/indringender. of zoals ik ergens zei: een vrij mooie hyperrealistische film die ze best eens in de Viva zouden mogen tippen.

One Missed Call (2003) Takashi jumps on the J-horror bandwagon

Die is juist geweldig. Hij begint als een complete The Grudge rip-off - dat was ook de bedoeling van de producent - maar halverwege zitten we al weer midden in een hysterische reality tv-show rond het volgende slachtoffer van de vloek en het einde is een 100% LSD-trip.

The Wrestler
Hé, Darren Aronofosky kan ook sociaal-realisme. Erg goed zelfs: het smoezelige trailer trash milieu van worstelaars op het tweede plan wordt erg sterk neergezet. De grote emotionele scenes zijn nog wel wat te dik aangezet, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door de zeer sterk gechoreografeerde en gemonteerde worstelscenes. Dat worstelen heeft trouwens meer met een sadistische freakshow te maken dan met sport.

The Last Emperor
Een episch historisch drama. Dan weet je het wel: een hele hoop op houtje-touwtje manier in het script verwerkt expositie van het type "Ik lees net in de krant dat de generaal aan de rand van de stad staat. Ik denk niet dat we het hier rustig houden" en "Dat hoedje dat je nu op hebt, laat zien dat je heel belangrijk bent." Voeg daar matig kindacteurs bij, in het Engels nasynchroniseerde Chinezen en de grootste slapjanus ooit als hoofdpersoon en je lijkt af te steven op een gigantische ramp. Bernardo Bertolucci trekt alle visuele registers open en laat de intriges elkaar snel opvolgen, zodat het toch nog wel ok wordt.

Citizen Kane
Die Kane is een enorme eikel, maar ergens mag ik hem toch wel. Dat is toch wel de kracht van de film. Dat "beste film ooit" gedoe is echter wel een molensteen, want voor elke twee of drie topscenes - het feestje op de zaak, het slopen van de slaapkamer, de operarecensie - staat toch wel een zwakke, zoals bijvoorbeeld het lezen van de memoires in de kluis.

La Nuit de Varennes
Franse historische films zijn altijd aangenaam stijlvol, denk maar aan The Duellists, Ridicule en Marie Antoinette. La Nuit de Varennes sluit letterlijk op die laatste aan, want koning en eega werden dus niet meteen onthoofd. Ze zijn er als de Gadaffis met koetsen als pantserwagens vandoor, op weg naar hulptroepen bij de Luxemburgse grens. Het mooie aan La Nuit is dat we de hoge piefen pas heel laat zien, en dan nog maar een glimpje. De film concentreert zich op de bezemwagen; de bedienden en hofdames die erachteraan rijden. (Hanna Schygulla is net Kirsten Dunst.) De façade blijft niet lang geheim, en in de magische wereld der fictie voegen de schrijvers De La Bretonne, Casanova (!) en Thomas Paine zich bij dit gezelschap. De laatste wordt overigens gespeeld door Harvey Keitel, een bekende in dit werk. Het eerste uur is een soort 'Frenchtern', gesprekken in de stagecoach, gevis naar de ware reden van deze tocht, flirterig en lichtvoetig, maar met een dreigende ondertoon. Casanova (Mastroianni) steelt de show, strooiend met tegeltjes als 'jeugd is een defect dat snel hersteld wordt.' Als de kijker een info-achterstand dreigt op te lopen last regisseur Scola heel meta blokjes info in. Zo introduceert Casanova zichzelf vanachter een bureau. In de tweede helft van de film waren meer van die blokjes welkom geweest, want alle scherpte is vereist om de geschiedenisles-verwikkelingen te kunnen volgen. Het laatste kwartier is echter weer wél geslaagd. Een melancholisch gevoel van 'het einde van een tijdperk' bevangt eenieder, zelfs deze Republikeinse kijker. De koning zal zijn kostuun nooit meer aan hoeven doen.

The Dark Corner
Even een klein momentje voor William Bendix, zo'n kerel die in de oude studio-tijd altijd maar schlemielige 'muscle guys' speelde. (Denk maar aan zijn geweldige bijdrage aan The Glass Key.) In huidige tijden zou een independent hem vast een keer een hoofdrol geven, maar ik denk niet dat zoiets destijds gebeurde. Alhoewel, Clifton Webb mocht dat hier wel, en hij is ook niet echt moeders mooiste, en vaak de slechterik. (In Laura bijvoorbeeld.) Webb pingpongt hier in one-liners met Lucille Ball, die in typische noir-traditie is getooid met een merkwaardige krullenkrans. (Is het een pruik?) Ze weet als secretaresse grappig maar kordaat van wanten; en is ergens toch een heel andere vrouw dan normaal in noir. Let op hoe ze na een gewaagde conversatie over Tahitiaanse rokjes 'puh-lease' zegt. Die running gag ontstaat na een bezoekje aan de penny arcade, waar men voor een nickel gewaagde filmpjes kan zien. 'Haven't they got any for women', moppert Lucille. The Dark Corner deed me in die lichtere passages aan Truffauts noir-ode Vivement Dimanche denken, al verhardt deze film gaandeweg, het laatste half uur is zelfs action-packed. Clifton Webb speelt een private dick (wat anders!) die een nieuw kantoortje betrekt. De coppers komen al snel neuzen ('What are you doing? My income tax.') Niet zo vreemd, want helemaal zuiver op de graat lijkt onze man niet. En dat weten ook de grafters en shysters out of the past, waaronder een Thomas Berge-achtige gladde oplichter. Het fijne is dat de plot zowaar níet onnavolgbaar is, en toch spannend. Webb rent achter de feiten aan en heeft een fikse dosis bluf nodig om te overleven. Bendix daarentegen (waarmee de film opent) is een minder gunstig lot beschoren, zoals altijd. Zijn einde is nochtans spectaculair gefilmd.

Hamlet Goes Business
Van mij had dat lelijke "Goes Business" er niet bij gehoeven, hoewel dat precies is wat Aki Kaurismaki heeft veranderd. Hamlet is hier erfgenaam van een schimmig (noirig!) industrieel Fins concern, dat haar hoop overigens op badeendjes heeft gevestigd... Kaurismaki heeft zich ondanks de modernisering goed aan de duistere, manische sfeer van Shakespeare's tragedie gehouden, althans voor mijn gevoel, zo tekstvast ben ik in dezen niet. Het eindresultaat is niet zo enerverend als die Richard III-film in fascistisch Engeland, en logischerwijs ook niet zo grappig als Rosencrantz & Guildenstern, maar heeft verder wel gewoon de lekker droge stijl die we van de Finse Jarmusch kennen. Dus inclusief al dan niet oneigenlijk gebruik van jukeboxen en fifties-muziek. De altijd zo lieve Kati Outinen (Ophelia) en haar mannen met sigaren, snorren en matjes (Johan Derksen zou er zo bij passen) zijn er ook weer allemaal bij. De stijlvolle zwart-wit cinematografie is wél verrassend anders, en verbluffend goed, wellicht het beste in 's mans hele oeuvre. Let bijvoorbeeld op een korte scène in dutch angle, waarin de broer van Ophelia door Hamlet wordt beledigd, en depressief én woedend de gang op struikelt. Klassieke muziek buldert en dan... haalt hij een elektrisch scheer-apparaat tevoorschijn! (Zonder bloederige gevolgen.) Een van de leukste gebbetjes, al is de 'par avion'-envelop (voor een persoonlijk gebrachte liefdesbrief) ook subtiel. De twists en vergiftigingen volgen elkaar echter al snel, en in toenemend tempo op. Uiteindelijk blijft het kleinste stelletje bijrollen over. (Hoe Shakespeare!) Dat is gelukkig wel het allerleukste dienstmeisje. (Met haar vriendje, een ongeïnteresseerde chauffeur.)

http://imgs.sfgate.com/blogs/images/sfgate/parenting/2010/04/13/intermission300x221.jpg

en laat ik ook eens een pauze inlassen. Twee weken lijkt me echter wel afdoende. (ik krijg al jeuk en zweethanden geloof ik) Kan ik ook eens wat boeken in tempo uitlezen.

Red Riding Hood
Omdat de wolf weer terug is in Nederland. Het is verder wel een beetje een zwijmelfilm voor goth tienermeisje. Roodkapje - die Valerie blijkt te heten - moet kiezen uit twee matig acterende Hollywood hunks met gewaxte borstkas en haar dat altijd in model blijft. Maar misschien is één van de twee wel de weerwolf die het dorpje al 20 jaar teistert, hoewel er genoeg andere verdachten zijn. Eigenlijk is het niet zo moeilijk te raden. Het matige acteerwerk en de kampvuurromantiek zijn ook geen aanraders.

De reden dat ik de film heb gekeken is echter dat ik had gelezen dat Gary Oldman in topvorm zou zijn als weervolvenjager. Dat klopt - "You can put on your harlot's robe now" sneert hij in Oost-Europees accent als hij Valerie in haar rode mantel als weerwolvenaas uitzet - en het is een goede reden om de film toch te zien. Er is nog een andere: Oldman is niet degene die het meest over the top gaat in Red Riding Hood. Dat is de art director. De hele film heeft een volkomen idiote Anton Pieck-op-steroïden sprookjeskitchlook waarvoor geldt: zien is geloven.

Nou, ik vind het maar raar zonder Ludo....

Haha, ja wie heeft die gast eigenlijk toestemming gegeven er tussen uit te knijpen? :)

Exit Through The Gift Shop
Het gedeelte waar eigenlijk vooral verslag wordt gedaan van de street-art was erg tof, maar dan wil ie een punt maken en faalt. Had beter gewoon een echte documentaire over street-art a la Style Wars kunnen zijn.

Hot Fuzz
Paar leuke grappen maar als film? Niet best … ik weet niet wat het is, te raar of vergezocht ofzo. Ik kan me echter niet voorstellen dat het een 'groeifilm' is die je nog eens moet kijken …

2x eens daar.

ik vind t zelf ook raar ha, ik zit voorlopig een beetje voor me uit te staren op die standaard filmkijk-momenten. (maar goed heb ook al eens wat oude bekenden gemaild, dus wie weet is t nog goed voor de contacten)

hot fuzz is natuurlijk heel leuk, als hem probeert te zien als verzameling sketches. niet van het niveau shaun of the dead, maar ik vind hem toch erg fijn.

je moet ze eigenlijk ook in volgorde Shaun > Hot Fuzz zien, dan worden running gags enzo wel een stuk leuker.

maar hadden diezelfde jongens niet net een film over aliens uit? ik ben de titel kwijt. ze gaan zo wel alle genres af, dat is wel stoer.

Paul, of zoiets.

Ik heb Shaun gezien (en kan 'm ook zeer waarderen) maar dat was geen redeeming value, imo.

Mwah ik vond Hot Fuzz ook geen hoogvlieger. Shaun heb ik niet gezien. Wel een aanrader is Scott Pilgrim v.s. The World. Werkelijk fantastische film. Oh ja, mijn eerste post hier op het forum ;)

Mean Creek
Een aangrijpende film over een groep kinderen die besluiten de pestkop van de school mee te nemen naar het bos om hem daar te grazen te nemen. Nadat ik deze zomer eindelijk Stand by me he gezien ben ik een beetje fan geworden van films met kinderen in de hoofdrol. Hier vinden we onder andere Rory Culkin (ja het broertje van) en Josh Peck (Ja, die dikke van Nickelodeon). Met name de laatstgenoemde speelt een indrukwekkende rol als de pestkop. De film is ontzettend goed geschreven. Zeer overtuigende dialogen met name. Het probleem met films is dat rollen voor kinderen worden geschreven door volwassenen. Dat zorgt vaak voor neppe teksten en achterhaalde slang. Hier komen de kinderen uiterst geloofwaarig over. Grof, ongeremd, onvoorspelbaar en onzeker. De groepsdynamica is erg interessant om te volgen ook. Op het visueel vlak is de film ook niet onaardig. Soms wel wat goedkoop ogend, en het camerawerk overtuigt me niet altijd, maar toch over het geheel genomen een fijne film. Op naar de volgende film met kinders in de hoofdrol, iemand tips?

heh de eerste paar regels van die Mean Creek recensie doen vermoeden dat ik een sock puppet heb geregistreerd om toch maar bezig te blijven ;) (aangezien ik nog effe film sabbatical heb)

films met kinderen zijn vaak geweldig.
*Mit Liv Som Hund (of hoe je het ook speelt) Fellini voor Zweedse kids, wat een film :)
*El Espiritu de la Colmena
*Cria Cuervos (beide met Ana Torrent)
*An Angel at my Table (is een schrijvers-biopic, maar de eerste en beste 40 minuten gaat het wel over 'de jeugd van', misschien wel langer)

Salon Indien heeft er hier ook nog een paar: http://www.salonindien.nl/2010/engelen-of-duivels/

Op naar de volgende film met kinders in de hoofdrol, iemand tips

Om een beetje bij het thema "pesten" te blijven:

Klass
http://www.imdb.com/title/tt0988108/
Zeer heftige film, de gevolgen van pesterijen wordt heel invoelbaar gemaakt.
Een onvermijdelijk gewelddadig einde dat nogal rommelt met je gevoelens, de balans uiteindelijk toch doet uitslaan naar "they got what they deserved"

Let the right one in
http://www.imdb.com/title/tt1139797/
Prille liefde tussen een gepest jochie en een vampiermeisje (of wat in ieder geval een meisje lijkt...)
Dit klinkt allemaal nogal belachelijk, maar de film is erg goed.

Oh en nog welkom op het forum :)

Mean Creek is zeker de moeite waard. De oerfilm over het kwaad in het kind is waarschijnlijk Lord Of The Flies (1963). In dit genre ook niet verkeerd: The Bad Seed (1956). Een klassieker met kinderen als slachtoffer: Jeux Interdits (1952). Iets recenter: The Unloved (2009), het autobiografische regiedebuut van actrice Samantha Morton.

oeh die laatste moet ik noteren (wist niet van 't bestaan ervan zelfs)

irritant... de wegen van de Volkskrant en VPRO zijn wat betreft cinema.nl gescheiden. dus weg is een handzaam overzicht in wat goed was tot nu toe dit jaar in de Nederlandse bios. (de '4 of meer sterren recensies', zeg maar)
iemand nog een totaaloverzichtje van wat er dit jaar allemaal in premiere is gegaan? (op Volkskrant.nl (je moet VK.nl zeggen geloof ik) is van een archief zoals 'vroegah' ook bepaald geen sprake) jammer, jammer.

thank filmgawd for Filmtotaal dan maar: http://www.filmtotaal.nl/recensie_archief.php?pagina=2 :)

ja dat cinema.nl is hard achteruit gegaan. Totaal onoverzichtelijk.

Paranoid Park
Niet zo verpletterend als Elephant maar qua stijl, hoewel wat dromeriger, wel weer erg mooi.

Zodiac
Ook erg goed en behoorlijk spannend. Ook stilistisch erg goed in elkaar gezet.

Idiocracy
Over the top, flauwe maar soms toch wel grappige grappen, maar met toch wel wat serieuze maatschappijkritiek al is het geen rocket surgery.

And I'm in! (met dank aan Ludo)
Het zal weer wennen zijn om de juiste BB-codes te gebruiken...

Even terugkomend op Let The Right One In.
Ik keek afgelopen weekend de Amerikaanse remake <a href="http://www.imdb.com/title/tt1228987/";>Let Me In</a> en die is zowaar geslaagd te noemen.
Niet in de laatste plaats dankzij het sterke acteerwerk van de twee jonge hoofdrolspelers.
Vooral die Chloe Moretz is iemand om in de gaten te houden.

En voordat Larry Clark zichzelf defintief als 'vieze oude meneer' te kijk zette met Ken Park, had hij met Kids en Bully een tweetal best aardige films afgeleverd.

ehrm... gaat dus meteen mis met die codes...

BBcode ja, staat ook onder je invulveld: Show Formatting Help

Zag laatst de Amerikaanse Insomnia en m'n Scandifandom staat toch behoorlijk in de weg al zal het qua weer en landschap best vergelijkbaar zijn, dus ik vrees voor hetzelfde gevoel bij Let The Right One In.

… niet dat ik nou zo vaak eerst de handleiding lees. ;)

voor de archief-grasduiners, heb mijn lijstje filmstip op de Grace Kelly Blues blog weten terug te brengen tot 150. maar de vaste volgers zullen geen verrassingen aantreffen, al is het lijstje doorscrollend het allemaal wel erg Amerikaans en best lichtvoetig (het eerste verbaast me niets, het tweede wel)

http://gracekellyblues.blogspot.com/search/label/niet%20te%20missen?max-results=100

filmstip! :) heh. filmtips

The Human Centipede (Tom Six, 2009)
Hahahaha

http://static.themetapicture.com/media/funny-gif-michael-jackson-eating-popcorn.gif

Armadillo
Daar gaat ie weer. Bij deze licht tegenvallende documentaire moest ik er mezelf steeds aan herinneren dat het toch echt gewaagd van de regisseur Janus Metz om met de Deense jongens in Afghanistan mee op missie te gaan. Ook buiten de compounds dus hè, en dat is bloedlink. (En extra gevaarlijk omdat Metz in eerste instantie toch aan het maken van een film denkt.) Het spijtige is dat de geschoten beelden daarna fors in de bewerking zijn gegaan. Dat zie je al aan de eerste scènes in Denemarken, die in een omineus blauw neplicht baden. Al dat gefilmphotoshop verknalt veel. Eenzelfde kritiekpunt geldt voor de overdreven aanwezige muziek, die haast een Trainspotting-sfeertje oproept. Diepe kickdrums als een soort hartslagen, dat soort dingen. Ik zie wat Metz wil (de kijker met alle mogelijke trucs de spanning mee te laten voelen) maar het heeft een averechts effect. De docu gaat op een standaard speelfilm lijken. Slechts een paar scènes profiteren van deze trukendoos. Juist wat huiselijkere scènes, op de basis op een motorfietsje in het avondlicht rondkarren, of in een riviertje duiken. Dit gezegd hebbende levert Armadillo genoeg stof tot nadenken. De Denen executeren na een vuurgevecht enthousiast wat (zwaar)gewonde Taliban, en geef ze na het zien van de beelden eens ongelijk. Maar back home levert dat wel vragen op. Moet een geciviliseerd land wel oorlog willen voeren? Moet je je er niet te goed voor voelen? Ik werd prompt chagrijnig dat mijn partijtje Groen Links geen pacifistische lijn volgt in dezen. Tuurlijk, dat is een luxe, maar áls je dat jezelf kán veroorloven. Minder verrassend, maar wel pijnlijk, blijft het gebrek aan hersens in zo'n bataljon. Sommige van die gasten lijken nipt aan het syndroom van Down ontsnapt. Bezigheden op het kamp: porno kijken, en alle mogelijke soorten gezichtsbeharing uitproberen. De jongens krijgen in Afghanistan de krachtigste high van hun leven toegediend (doodsangst!) en willen thuis eigenlijk alleen maar terug. Oef.

La Pivellina
De Italiaanse Calimucho, en door de bekende zuidelijk-sentimentele inborst volkomen verstoken van rauwe randjes. Of het moet het verrassende open einde zijn. Helaas ontbreekt het circus-bandje, dat Calimucho zo aangenaam opluisterde met geïmproviseerde schlagers. Niettemin weten de Italianen wel raad met dit onderwerp, ze hebben ten slotte een lange circusfilm-traditie, met Fellini en Chaplineske dames. Een simpel roodharig vrouwtje zoekt in het begin naar haar hond, maar vindt een kind. Je denkt prompt; circuslui zijn vast heel handig met kinderen. Ze kunnen goed africhten en beroepsmatig moeten ze constant het kind in zichzelf aanspreken. Het schamele circusje heeft zijn herfstkampement opgeslagen, dus is er best tijd om met het kind rond te sjouwen. Al is het maar om een vleugje eenzaamheid en verveling te bestrijden. Vooral een jonge knaap is bijna overdreven lief. (Wel schattig hoor.) En dat is eigenlijk de eenvoudige, te lange film in een notendop, de mensen spelen zichzelf, en dus merk je waar de tekstregels zijn voorgekauwd en waar niet. Vooral circusclown Walter (van origine Duitser, en een soort Gene Hackman/Werne Herzog) valt daar door de mand, maar die is op naturelle momenten dan wel weer het leukst. Zoals wanneer hij de knaap wat knok-tips geeft. En natuurlijk wordt er gegoocheld en gegeind, een trucje met een papieren zak (en imaginaire balletjes) is erg fraai in al zijn eenvoud.

Tucker and Dale vs Evil
Aardig geslaagde spoof op 'groepje jongeren wordt afgeslacht'-horrorfilms. Flinterdun (een spoof is ook weer niet zó moeilijk of uitdagend) maar wel het maximale eruit gehaald. Een en ander speelt in hilbillie-gebied, altijd nog eens die creepy banjo-film Deliverance zien. Van moordpartijen is hier geen sprake; men legt gewoon uit zichzelf het loodje. 'OMG, he just dived head on into the chopper machine!'. Arme Tucker en Dale staan erbij, kijken ernaar, en dreigen de schuld te krijgen. En dat terwijl de oenen eigenlijk gewoon vanuit hun nieuwe Bon Iver-cabine ('Always wanted a vacation home') wilde gaan vissen. 'I can't even kill a fish!' De groep jongeren lijkt in het begin overdreven groot, maar daar komt dus al snel verandering in. Een astma-lijder (niet te vertrouwen) en een droommeisje (natuurlijk in onwaarschijnlijk lage broek en met/zonder waist) blijven over. De laatste maalt dankzij een bachelor psychologie klaarblijkelijk niet om haar dooie vrinden, en is op hand van, vooral, Dale, een baardig Jack Black-type; goed met Triviant, minder met de meisjes. Het script voelt gaandeweg (expres?) aan als een invuloefeningetje, zeker als de echte slechterik nog met een verklaring voor zijn gedrag wordt opgezadeld. Hij is dan op Jack Nicholson Joker meets Shining-modus overgeschakeld. Tucker en Dale hebben intussen tijd voor wat gortdroge broederverklaringen. 'Best friends forever!'

Wat in Armadillo heel goed zit is de euforie na het doodschieten van drie aftandse Taliban-krijgers. En de nutteloosheid daarvan. Hoelang zitten die Denen daar, zes maanden? Score: 3 aftandse taliban-strijders. Het is voor mij ondenkbaar dat een Groenlinkser dit ziet en denkt "ja goed idee om te gaan". En als dat tch gebeurt, knal je er gewoon Restrepo achteraan, net zo'n goede film. Als dat dan niks uithaalt, is wer WEER een partij minder om op te stemmen...

precies. en dan nog al die arme koeien die het loodje leggen! ;)(en vernietigde akkerveldjes)

en btw, welkom Dreeke (had die posts even gemist) FilmTotaal was ook al heel enthousiast over de remake van Let The Right One In, misschien toch maar in potlood op de lijst schrijven dus.

en dan bedenk ik me nog dat het grootste gevaar die IED's zijn, dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

>>dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

Hahaha, en als er teveel stuk gaat, dan ga je weer naar huis. Vredesmissies in een notendop.

Eergisteren de originele Let the right one in weer eens herbekeken. Prachtfilm blijft het.

Martyrs (Pascal Laugier, 2008)
Een jonge vrouw neemt wraak voor wat haar als kind geestelijk en fysiek is aangedaan door haar kidnappers.
Geen gemakkelijke zit en dat is een understatement.
Behoorlijk gepokt en gemazeld als ik ben als het om expliciete gore gaat, moest ik bij deze film soms toch behoorlijk slikken (en me flink boos maken)
Interessante plotwending die de film wat doet uitstijgen boven het horror-genre en je doet nadenken.

Na wat ik over deze film hoorde had ik ook weinig zin om 'm nog te gaan zien. En dat plot kwam mij ook wat dom over en niet echt de moeite van doorstaan wat eraan vooraf ging waard.

Als je het plot kent en de film nog niet begonnen bent dan is het niet de moeite waard te kijken.
Of je moet er van houden je te ergeren en machteloos te vloeken tegen filmpersonages die je niet kunt horen.
Maar in haar (of zijn?) genre is het zeker geen slechte film.