Filmforum

Weer gekeken om Tilda Swinton, zij is heel verleidelijk in deze film, ik begreep dat jonge broertje wel.

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Wat mij deed ergeren aan de film was dat de kinderen als helden werden binnengehaald zonder nog maar iets gepresteerd te hebben en uiteindelijk blijken zij ook echt geen verschil te maken: een wolf wordt verslagen door op het zwaard van de bange oudste broer te springen en een leven wordt gered door een niet zelf gemaakt geneeskrachtig drankje.

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Jungfrukällan
M'n Bergman cherry gepopt, maar da's een beetje onsmakelijk gezegde in de context van deze film. Deed me denken aan de Bulgaarse film Козият рог, maar dat zal door de setting (bergen, de tijd, al zit er 500 jaar tussen), zwart/wit en het soort verhaal (verkrachtingen, wraak).

Van Jungfrukällan is het slechts een kleine stap naar The Last House On The Left van Wes Craven (1972). Maar die had je natuurlijk al gezien.

is dat Virgin Spring ja zeker? Dat vind ik zooo'n Archeon-film. (allerbeste pretpark aller tijden)

Ja, dat is die predestinatie shit. Maar goed sprookjes zitten toch vaak vol van dat soort "de legende zegt dat Bassie & Adriaan ooit zullen opstaan om de Baron te verslaan" ongein, op zich wel veilig want dan weet je dat alles goed komt, niet zoals dat schofterige Orakel van Delphi. ;)

Ha! Helaas was die pannenkoek veel meer geïnteresseerd in snoep. :)

Narnia is vreselijke, abject gristelijke (sic) fantasiepulp. Brrrrrrrrrr.

C.S. Lewis, schrijver van Narnia, was zwaar in de Here. Dat heeft sporen nagelaten. In het verhaal zit een voorspelling van een verlosser, er bevindt zich een Judas onder de helden en de leeuw offert zichzelf op om vervolgens, wonder o wonder, uit de dood op te staan. De filmversie van The Chronicles werd daarom niet voor niets mede gefinancierd door de productiemaatschappij van Philip F. Anschutz, een zeer conservatieve Amerikaanse miljardair die in de Verenigde Staten ook een geldschieter is van christelijk rechts.

Van Jungfrukällan is het slechts een kleine stap naar The Last House On The Left van Wes Craven (1972). Maar die had je natuurlijk al gezien

Dat verband had ik ook niet gezien. Die film van Craven is echt een stap over de grens. Geen prettige film op een nare manier.

Narnia: de films worden in de VS ook aan de man gebracht als gezond alternatief voor die deksels occulte Harry Potter.

Evengoed draait Lewis zich om in z'n graf: "Anthropomorphic animals, when taken out of narrative into actual visibility, always turn into buffoonery or nightmare." (in een brief aan BBC producer Lance Sieveking).

@MartijnB: Geen prettige film op een nare manier. Een betere bondige conclusie is er waarschijnlijk niet. Craven is zelf de eerste om toe te geven dat hij met Last House een remake van Jungfrukällan heeft gemaakt. Artistieke aspiraties noemen ze dat.

Nu even nagedacht over Craven's film en idd, ik zie de parallel nu wel. Iets te snel gepost. :)

In het verhaal zit een voorspelling van een verlosser, er bevindt zich een Judas onder de helden en de leeuw offert zichzelf op om vervolgens, wonder o wonder, uit de dood op te staan.

Hmm, zoals je dit allemaal opsomt dan is er inderdaad een paralel te trekken met het nieuwe testament, maar wil ik die paralel wel trekken?
(Alsof christenen het exclusieve recht hebben op thema's als verlossing, verraad en wederopstanding)
De film inspireert mij in ieder geval niet mijn hart te openen voor Jezus :)

Australia (Baz Luhrmann, 2008) – mierzoete marsepein en toch lastig er geen genoeg van te krijgen.

Zeg Vido, Als op de UvA ooit behoefte ontstaat voor een Professor In Films die Meevallen, dan zal ik je bellen...;-)

My Winnipeg (Madden, 2008). Ik heb het werk van Guy Madden altijd een beetje genegeerd, omdat ik vermoedde dat het arty-farty bedachte flauwekul zou zijn. Welnu, dat klopt ook wel. Tevens is My Winnipeg met gemak één van de wonderbaarlijkste kijkervaringen van het jaar en zal ik in 2009 de rest van zijn oeuvre trouw gaan bekijken. Dit is een tour de force, een eerbetoon aan een stad, die bestaat uit nostalgische mijmeringen, anekdotiek, re-enactments van jeugdige herinneringen en meditatieve overpeinzingen samengebald in een sfeervolle subjectivistische quasi-documentaire. Grotendeels in zwart-wit geschoten, en sterk beïnvloed door de stille film, wordt Winnipeg beschreven als een plaats waarvan je welhaast wilde dat je er geboren was. Ook al is het er altijd winter. Zo gauw er naar kleur wordt geschakeld, weet je dat er wat loos is en wordt de wereld opeens koud. Verbondenheid is niet uit te drukken zonder te vervallen in romantiek, zoiets. Ik geloof dat dit echt iets is waar je in mee moet gaan, maar ik vond dit fantastisch.

Als op de UvA ooit behoefte ontstaat voor een Professor In Films die Meevallen, dan zal ik je bellen...

Mijn uurtarief valt ook mee, dus aarzel niet ;-)

Persona ('Persona', Ingmar Bergman, 1966, Zweden)
Intrigerend. Dit is zo'n modern kunstwerk (Ulysses, Het Grote Glas, De Ring) waar je de rest van je leven aan kan wijden om het te duiden. Niet dat ik dat van plan ben, maar Persona zet wel aan tot: 1) iets meer weten over Freud's psychoanalyse, 2) iets meer weten over Ingmar Bergman - de man, en 3) een Persona-dvd'tje vragen aan de Kerstman.

Winnipeg beschreven als een plaats waarvan je welhaast wilde dat je er geboren was

Haha, een andere ervaringsdeskundigen drukte het zo uit: Winnipeg is a frozen shithole.

M'n Bergman cherry gepopt, maar da's een beetje onsmakelijk gezegde in de context van deze film.

Ah, volgens mij ben je een zekere andere Martijn daarmee voor. In de context van 's Bergmans oeuvre is de uitdrukking dan weer goed gekozen. Sex en schaamte daarover (met name bij vrouwen) is een wederkerend thema, kom ik zo langzaamaan achter.

Metal: A Headbanger's Journey
In 't Metal-forum al over gesproken. Lost niet helemaal de verwachtingen van de eerste paar minuten in. Een jonge socioloog die er z'n jeugd bij haalt enzo, hopelijk wat hoogstpersoonlijke theorieën, zoiets. Het wordt uiteindelijk "gewoon" een degelijke muziekles, de socioloog is vooral blij dat ie al zijn helden kan ontmoeten. (En gelijk heeft ie) Er zijn wel wat andere sociologen die wat interessants te melden hebben over de rol van gender en imago enzo. ("Je kleden als vrouw is de ultieme uiting van mannelijkheid")

Jar City
Een noordelijke (IJslandse) detective/thriller voor de liefhebbers van Insomnia. Niet helemaal geslaagd, terwijl je wel 't gevoel hebt dat er meer dan genoeg boeiende elementen/acteurs aanwezig zijn voor een topfilm. Waar ligt het aan? In eerste instantie lijkt het plot veel te ingewikkeld, teveel verhaallijnen, sommige ietwat overbodig, zo heeft pa de politie-detective een dochter met problemen. Moet hem wat diepte geven, maar het leidt voornamelijk af. In de loop van de film wordt het plot duidelijker, en dan is 't ineens te voor de hand liggen. Denk alleen aan de wijze Sufjan Stevens-les: look under the floorboards what I have hid. Hehe. De kijker (en ik ben een vrij naïeve) snapt te snel hoe alles in elkaar steekt, terwijl de detective dat nog allemaal uit moet gaan zoeken en spreken. Dat kan natuurlijk niet in een goeie detective, lijkt me. Ook is er nog een ongeloofwaardige ontsnapping van een psychopaat, hoeveel mensen zouden er nou in IJsland gevangen zitten, kunnen ze die paar echt niet opgesloten houden. Terwijl het plot op zich boeiend genoeg is, IJsland de incestueuze kleine gemeenschap vol zeldzame ziekten, een man die zijn dochtertje verliest, een vermoorde oude man en een politie-agent die de sporen gaat volgen. Waarvoor ie uiteindelijk helemaal diep IJsland in moet. Hier prima verbeeldt als een creepy duister land, zou het aantal moorden weer gaan stijgen nu ze failliet zijn? :)

Vicky Christina Barcelona
Zo'n beetje alles wat ik hierover las is waar. De 21 eeuw heeft toch bijzonder weinig goede Woody-films gebracht voorlopig. Dit is er ook geen. In 't begin lijkt 't nog even een komedie, Rebecca Hall heeft wat Woody-oneliners (en is sowieso 't Woodyesque personage) Daarna wordt het een "speelfilm". Tis zeker niet romantisch, niet spannend, niks. Misschien had Hall een grotere rol moeten spelen, daartegen steekt Scarlett Johansson toch wat bleekjes bij af. De 2 dames rommelen een beetje met kunstenaar Bardem, Scarlett lijkt aan 't langste end te trekken, maar dan is daar Penelope, de hysterica, die nog voor wat aardige momenten zorgt, maar ook al weer te snel vrede sluit in een triootje. Er zit wat teveel muziek in, er is een mooi moment richting 't eind als wat woest gitaarspel een nieuwe ontmoeting tussen Hall en Berdem inleidt, het is een halve seconde stil en dan begint weer zo'n pseudo-romantisch Spaans deuntje, als een soort pauzemuziekje. Irritant. Het duistere einde is niet gek, maar werd er niet echt door geraakt, daarvoor was de opbouw niet goed genoeg. Het is allemaal upper-class gereutel a la het prima vergelijkbare Barcelona van Stillman. De echtgenoot van Hall is recht uit die film overgelopen.

Ja, hij blijft wat aan de oppervlakte, die Dunn. Maar hij blijft tenminste niet hangen bij nu metal en gaat dus naar Europa, dat is een fout die veel Amerikaanse docu's maken. Ook is het gewoon 'een van ons', als je er 'een van hen' bent zoals ondergetekende. Daardoor wel verfrissend, nu 'ns niet zo'n buitenstaander die het verschijnsel onderzoekt en dingen gaat proberen te duiden voor mensen die het toch niet willen snappen. Of zoiets. Ook blijkt z'n echte interesse door aanwezigheid van meer 'obscure' bands als Girlschool en Voïvod. Helaas zijn de meeste documentaires over heavy metal zodanig dat ik al erg blij was met deze. De half uur bonus over Noorse black metal is ook leuk trouwens.

Maar kijk ook het vervolg Global Metal, vond ik nog veel leuker (al heb natuurlijk al extra interesse in niet-westerse muziek en metal). Ik vond Slipknot al jankerds in die eerste docu over de hel die hun jeugd was, als je ziet wat een aardige jongens er elders in de wereld een hoop meer strijd moeten leveren voor hun muziek. Die docu over metal in Baghdad is trouwens dan ook wel mooi, al gaat dat naar mijn idee meer over het proberen een normaal leven te leiden in een stad in oorlog. Die muziek is bijna bijzaak.

Oz-tralia Australia
Mierzoet, zegt Vido, en ook zegt-ie dat-ie d'r geen genoeg van kan krijgen. Wij -eega en ik- vonden het een draak. Elke scene is veel te vet aangezet. Wat een kitsch! Elke ontwikkeling is én ongeloofwaardig én wordt te veel uitgelegd. Met de personages is het derhalve moeilijk meeleven. De dood van het Kidman-personage deed ons dan ook helemaal NIETS. (Dat was een spoiler by the way, en hier komt er nog één:) Dat ze niet dood bleek te zijn -toch duidelijk bedoeld als één van de emotionele hoogtepunten van de film- liet ons al evenzeer koud. De muziek is al net zo alles bepalend/tenenkrommend. We kwamen tamelijk chagrijnig uit de film. Dat ze vervolgens 'Jingle Bells' gingen draaien in het Movies-café maakte het alleen maar erger :-(

Forbidden Planet
Ben geen fan van science fiction, maar deze is gaaf. Lekker pessimistisch Freudiaans verhaaltje in een werkelijke prachtige set met dito special FX en muziek (avantgardistische elektronica).

Wild Style
Klassieke hiphop film, speelfilm zelfs. Al heeft het verhaal en acteerwerk weinig meer functie dan een kapstok voor veel graffiti, breakdance en hiphop. Erg leuk.

Hugo och Rosa
Aandoenlijk stel, broer (geboren 1900) en zus (van 1904), die met z'n tweetjes zonder stroom hun leven, grappend en zingend, slijten in de middle of nowhere in Zweden zonder elektriciteit en dat soort moderne fratsen. Een werkelijk onverwoestbaar goed humeur en rotsvast vertrouwen in de Heer maakt dat zelfs na een behoorlijk ernstige ziekte Hugo toch weer aansterkt en uiteindelijk Rosa toch eerder uitstapt. Hugo volgt niet lang daarna, net na z'n 101ste verjaardag en aangekondigd.

Zombi Holocaust
Inderdaad, zombies gecombineerd met cannibalen. En nog een Frankenstein themaatje ook. Was bijna teleurgesteld dat er geen vampieren in zaten, maar het was zo ook wel hilarisch genoeg. :D

Nachtrit
Tussen alle kerstellende gisteren ineens op televisie waarschijnlijk de beste Nederlandse gangsterfilm die ik ooit heb gezien. Frank Lammers neemt het als even domme als koppige taxichauffeur op tegen de Amsterdamse taximaffia van Ome Jan, in wie we moeiteloos Dick Grijpink herkennen. De film is dan ook gebaseerd op de taxioorlog. Prima geacteerd, geloofwaardig plot en zowaar zelfs scherpe dialogen. Maar wat de film voor mij echt Scorcese-achtige allure gaf waren de locaties en art direction. De rommelige terreintjes met de garages, de snackbars waar geluncht werd, het huis van de capo in penose chic, de morsige zaaltjes waar vergaderd werd: het voelde allemaal echt (het vergaderzaaltje was volgens ook echt het vergaderzaaltje dat de taxichauffeurs altijd gebruiken.)

nu je 't zegt dat Nachtrit heeft zeker wat old school Scorsese-achtigs. En de in en treurige hondenkop van Lammers is een van de betere in de Nederlandse filmwereld.

maarrrr verder vond ik 't een sympathieke mislukking. Zie ergens hierboven in de draad. Met permissie citeer ik mezelf hier gedeeltelijk ;)
Een film over een dikke slapjanus die met zijn broer droomt van een limo-service (hee Collateral) [..]Had een mooi klein drama kunnen zijn. Het punt is dat ergens in de film het hoofdpersonage (Frank Lammers) ineens behoorlijk gewelddadig en kordaat wordt, wat helemaal niet bij hem lijkt te passen. [..]het einde is ook wat te simpel.

Wat jij 'kordaat' noemt, zou ik als 'dom & impulsief' willen bestempelen. En dat past wel bij het karakter. ;)

Die Frank Lammers wordt toch als een van de beste acteurs van ons landje gezien?
Persoonlijk heb ik nog geen film gezien waarin ik hem overtuigend vind.

hmm heb ik Frank Lammers in een andere film als Nachtrit gezien..

Zwartboek en that's it, daar kan ik me 'm niet uit herinneren (wie weet een minirolletje)

Hij heeft een grotere rol in Wilde Mossels. Maar goed, het is natuurlijk een vrij beperkte acteur. Hans Kesting speelt in Nachtrit overtuigend een taxichauffeur. Ik zie Frank Lammers andersom nog niet in een Griekse tragedie. Maar als er een lamme goedzak nodig is, dan bel je Frank Lammers.

oh ja Wilde Mossels, staat ook al sinds 2004 op de lijst als Nederlandse "klassieker" (verrek ik vind 'm nu wel)

Deux Anglaises et le Continent
Een soort tweede Jules et Jim van Truffaut. Mist misschien de fraaie nostalgisch-romantische sfeer van die eerste, maar deed me eigenlijk meer. Hier bestaat de driehoeksverhouding uit 2 Engelse meiden en het continent (JP Leaud) Het is begin 19e eeuw, Leaud ontmoet deoudere van de 2 zussen in Parijs, en hij wordt uitgenodigd voor een zomer op d'r landgoed, bij moeder en jongere zus. De oudere wil 'm aan de jongere koppelen (waarom wil ze zelf niet vraag je je af? Maar dat komt later) en na wat omwegen lijkt dat te lukken. Alleen dan zijn de moeders erop tegen en komt de buurman met een Tolstoiaanse oplossing. 1 jaar uiteen! Dat mislukt als dandy Leaud het er flink van neemt en z'n verloofde min of meer doordraait. Ze had altijd al een zwakke gezondheid en bijzonder slechte ogen. De film wordt gaandeweg steeds erotischer, tot het bizarre moment dat het jongere zusje een gedeelte van haar dagboek aan Leaud stuurt waar ze opbiecht dat ze vanaf haar vroege jeugd masturbeert. Een doodzonde! (En daar is ze natuurlijk blind van geworden!) Maar 't wordt nog vreemder, wat doet Leaud? Hij publiceert haar geschriften, zeer tegen d'r zin (wel anoniem) als pamflet.Tsja.

Marketa Lazarova
Een belevenis is 't wel, maar veel begreep ik er niet van. Eerste half uur zat ik er prima in, mooi het lange intro, fraaie koormuziek en andere psychedelische tonen. Het duurt lang voordat Marketa wordt opgevoerd (da's ook wel echt literair) en als ze dan even verschijnt drukt ze een duif aan d'r boezem. Jaa, Marketa is oneindig goed en vroom natuurlijk, maar de wereld om d'r heen bestaat uit mattende stamhoofden, die ik geen van allen uit elkaar kon houden. Ze beroven de koning, de koning laat wraak nemen etc. Marketa wordt ondertussen ontvoerd, ofzo, want later gaat ze zich dan weer aan haar kidnapper hecten en trouwen ze.. (als hij inmiddels zwaargewond is) Voor de liefhebbers van Virgin Spring..

Standard Operating Procedure
Interessante Abu Ghraib-docu, al lukt het maar niet om een goed beeld van het "dagelijks leven" in zo'n gevangenis te krijgen. De Amerikanen komen met een klein bataljon aan na de inval, zij moeten de gevangenen in de gaten houden, maar aangezien de Amerikanen werkelijk iedere man beginnen op te pakken raakt het overvol. Irakese bewakers helpen een handje, of niet, als ze corrupt zijn en wapens naar binnen smokkelen. Ondertussen lopen CIA en andere foreign services in en uit om wat bekentenissen uit de "terroristen" te slaan. En dan heb je daar dus de ouwe bekenden Lynddie England en co. 2 mannen die later 't zwaarst gestraft werden als sadomasochistische aanstekers en wat vrouwen die verliefd zijn op de mannen. Lynddie raakt zelfs zwanger en houdt 't kind ook nog.. Tijdens hun shifts beginnen ze (het lijkt haast uit pure verveling) gevangenen naakt op te stapelen e.d. De docu wil duidelijk het punt maken van "oh wat oneerlijk deze laaggeplaatsten zijn erg zwaar gestraft" en de hogeren komen er weer mee weg. Toch bleef ik 't gevoel houden dat ze die "spelletjes" niet hadden gehoeven. Ze konden ook gewoon een potje kaarten. Overigens zitten ze erbij als zoutzakken. Vele praten met een verwrongen mond, alsof ze een hersenbloeding hebben gehad. Posttraumatisch stress-syndroom?

Estomago
Sympathieke Braziliaanse eet- en gevangenisfilm die drijft op 1 wending. Een "bum" (type Roberto Benigni) komt hongerig aan in een stadje, hij wordt kok en blijkt er goed in te zijn. Hij papt aan met een hoertje en leert van een chique restauranteigenaar. We zien flashbacks van toen ie nog in de gevangenis zat. (Een mooi inkijkje wel) Maar dan ineens denk je: hoe kan ie nou zoveel over eten weten in de gevangenis, terwijl ie buiten zich zo dom voordeed. Voordeed!?! 1+1=2 En het laatste half uur is vrij voorspelbaar. Toch best de moeite, want 't is ondanks zijn slechte daden een sympathieke kerel/rol en eigenlijk is zowel het eet als het gevangenis-gedeelte prima geslaagd. (De hiërarchie van de stapelbedden in een tigpersoonscel bijvoorbeeld)

Ik deel Ludo's mening over Nachtrit. Ik vond het zo degelijk en risicoloos dat het eigenlijk gewoon saai was.

SOP is van Morris, niet? Die docu komt puur op reputatie al een heel eind in de eindlijstjes. Ik zag op de valreep nog Les Temoins, frans topdrama van Techine, dat zeker ergens onderin mijn lijstje had gebungeld. Film met veel vaart, genoeg drama en bovengemiddelde acteersprestaties. Aleen wat ziet die Beart er tegenwoordig uit... Heeft ze haar lippen nu wel of niet opgespoten?

oeehh Techine ik zit net aan mijn cinema-stukkie te tikken. (thema: Frankrijk) kijken of ik 'm er nog in krijg. Wild Reeds, wat een film was dat.

SOP is van Morris, niet? Die docu komt puur op reputatie al een heel eind in de eindlijstjes.
ja Morris. Erg grappig was de aandacht die fotocamera's kregen. Het leek bijna production placement. Er werden 3 camera's gebruikt door onze duimopstekende zie mij eens lachen met deze gevangene-vrienden. 2 van Sony. IK ZEI SONY. en 1 van een b-merk. En guess what? Het b-merk liep qua datum vet achter. maar die Sony's (CYBERSHOT en bladibla) die wisten gewoon nog wel welke dag 't was :D

Wel tragisch, er moet dan een man gaan bekijken of de daden SOP zijn of illegaal. En de bekende man met kap en electrische draadjes op een doos, die kon er mee door. (Die actie) (Hem werd wijsgemaakt dat ie niet in slaap mocht vallen, want dan zou ie van de doos vallen en geelectrocuteerd worden)

oh en bij "lippen.. Beart" dacht ik eerst aan Bouchez (die van Roseauz Sauvages dus en Vie Revee Des Anges) :)

Marketa Lazarová heb ik zojuist gekocht. :)

ik ben benieuwd hoe ie daar valt.

Cinema 2008 stukje zit erin: http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/12/cinema-in-2008-ludo.html#more

Marketa Lazaravá
Prach-tig! Niet echt vergelijkbaar met Jungfrukällan imo. Zelfde eeuw, maar daar houdt het wel op. Bergman vertelt een vrij simpel lineair verhaal, Vláčil is veel meer met vorm bezig. Moet 'm zeker nog eens bekijken om chocola van dat verhaal te maken, maar de beelden/compositie/muziek zijn betoverend. Ook behoorlijk 'grim & frostbitten', best wel black metal, deze film. :)

Lazarová, natuurlijk.

black metal indeed. nou dat Jungrukallan is toch ook gewoon matten + verkrachtingingen in de middeleeuwen ;)
ik vind 't duistere van Marketa ook best wat Bergmaniaans hebben.
maar dan ineens die monnik met z'n schapie als comic relief. (of geit, whatever)

Vargtimmen ('Het Uur van de Wolf', Ingmar Bergman, 1968, Zweden)
'Malende' kunstschilder Johan zoekt samen met zijn jonge echtgenote Alma rust en inspiratie op een eiland. 's Nachts vertelt hij haar over zijn angsten en wanen. Als Alma zijn dagboek vindt, wordt zij meegezogen in het ongeluk.
Persona van twee jaar leende al uit het genre, maar Het Uur van de Wolf is helemaal een horrorpastiche. Een eng slot, een vampierbeet, levitatie, raven en nog veel meer komen voorbij. Toch lukt het niet om er een pakkend, en vooral ook eng, geheel van te maken. Zelf wijdt de rasverteller dat aan de verkeerde principiële keuze om het verhaal vanuit het perspectief van de schilder te vertellen, lees ik hier. "To see a man who is already mad become crazier is boring".

Montag kommen die Fenster (Köhler, 2006). Vrouw is voor tweede maal zwanger en heeft het thuis gehad. Terwijl manlief het huis opknapt, piept ze ertussenuit. Eerste deel sterk en origineel (ook door een kleine rol van Ilie Nastase als uitgerangeerde tennis-schnabbelaar!). In het tweede deel gaat de boel als een nachtkaars uit en blijft een zeer gemiddelde tv-film over.

This world of ours (Ryo Nakajima, 2006). Het leven in Tokyo is niet makelijk voor een teenager en de grens tussen vernederaar en vernederde is zo overschreden. Drammerige, dreinerige kutfilm die een Midnight Eye reviewer hysterisch had.

Zodat ik nog het meeste plezier had bij Mamma Mia!. Ga ik niet ´cinematografisch´ benaderen, is het te dun voor. Als je van ABBA houdt en je bent met een groep die van ABBA houdt, kun je je geen buil vallen. Sterren zingen echt, hetgeen bijdraagt aan de feestvreugde en er komen een paar albumtracks van The Visitors (een vd beste popalbums allertijden) voorbij. Nog leuker zijn de extra´s. Colin Firth die toegeeft slapeloze nachten gehad te hebben van studiosessies die om ´s avonds 10 uur nog niet voorbij waren, met een hoofdschuddende Björn en Benny achter de glazen ruit.

Gelukkig nieuwjaar aan de forummers :)

Wilde Mossels
Een prima Nederlandse film, jawel! Echt een geval van de som der delen, waarin de som dus klopt en de delen eigenlijk niet eens zo heel bijzonder zijn. Fedja van Huet, ook al goed, stiekem zelfs beter in Wolfsbergen en Guernsey, speelt hier een Zeeuwse nietsnut. Hij woont op een gammel bootje, werkt op een werfje, hangt rond met z'n vrienden, waaronder, daar issie weer, Frank Lammers, die de geneugten van 't roken van gedroogde mosselen heeft ontdekt. Lang gebeurd er geen reet, het hoofdpersonage wil weg, naar Dublin misschien met 't meissie van z'n dromen, maar weet niet hoe, een van de obstakels is zijn dominante moeder, een echte incesteuze femme fatale. Dan komt het gebruikelijke plannetje: een bankoverval (oh nee niet weer!) maar daar zijn ze gelukkig en hilarisch ook weer snel vanaf. Dan komen de mogelijke (geslaagde) eindes die regisseur Erik de Bruyn helaas allemaal voorbijraast, met name het fraaie open einde moment op een motor had hij niet kunnen laten liggen. (Gaat ie weg, of gaat ie zelfmoord plegen)
Jammer dat de Nederlandse talentvolle regisseurs bij hun 2e film al het spoor wat bijster lijken te rijken. (Nadine was toch slecht? En die gast van Zusje, die bakte er daarna ook niet veel meer van toch)
Vergeet ik nog de uitstekende soundtrack te vermelden (toch een "deel" dat eruit springt) heerlijk eclectisch, op 't absurde af. Mr. Blue Sky komt langs, Bacharachiaanse deuntjes, Morricone-dingetjes die goed bij 't landschap passen, punk van Nuff Said (toen nog een hitje op MTV herriner ik me) En, in de prachtige opener: Barbara Dane die Ramblin' Round van Woody Guthrie zingt.

Cherry Blossoms
Toch nog een 2008-filmpje gezien die best in de onderste helft van mijn top 20 had kunnen eindigen. (Al moet je van die lijst alleen de eerste 15 serieus nemen, de rest is behoorlijk random) Cherry Blossoms is Duits, heet ook eigenlijk Kirschen Bluten - Hanami ofzoiets, maar dat kan ik niet onthouden. Hanami is de hint. Het is eigenlijk een Japan-film. Een lange ode aan Japanse klassiekers. De recensie van de Volkskrant vergat het (foei!) te vermelden, maar de eerste 45 minuten moesten eigenlijk Berlin Story heten, as in Tokyo Story. En 1 op 1 remake met een ouder echtpaar dat in de grote stad hun kinderen bezoekt, die schijt aan hun hebben, waarna ze maar naar zee gaan en de man zegt: kunnen we naar huis we hebben de stad, de kinderen en de zee gezien. En wie ging er toen ook alweer dood in Tokyo Story? Inderdaad, de vrouw, wat in dezen extra wrang is, want het is juist de man die terminaal is. (Vreemd genoeg zonder dat hij 't weet en z'n vrouw wel, hoe dat kan..?) Goed, vrouw begraven, man connect met 't aangetrouwde deel van de familie. (Nadja Uhl hartje,hartje) Waarna Tokyo Story om is en de film uit een ander vaatje moet gaan tappen. Ikiru met name. De man gaat naar Japan, waar een van z'n zoons woont, die 'm verder negeert waarop de oude man rond struint en een jong ding vindt. Een Bhotu-danseres, waar z'n vrouw ook van hield. Net als van Mt. Fuji, de verlegen berg. En in 't einde komt alles samen. Sentimenteel, pathetischer ook dan mensen als 't puntje bij paaltje komt in 't echt zijn, denk ik, maar wel een mooie film.

Terms of Endearment
Goh, had ik toch altijd verkeerd begrepen. Ik dacht dit is een film over Jack Nicholson als smerige zuipende buurman die wat aanpapt met eenzame oudere dame. Zit er ook wel in natuurlijk, maar het is een bijzaak bij het "Debra Winger"-verhaal. (Ik dacht die rijdt als ze naar Iowa gaat de film uit, maar ze bleven er maar opzoeken)
Heel lang een wat "gewone" film, vrouw krijgt kinderen, man gaat vreemd, beetje slice of life, niet zo schokkend, vrouw wordt doodziek, nog steeds doet 't me niks. Bovendien hangt de film wat uit 't lood eerste helft zijn de tijdssprongen gigantisch (10 jaar+) en dan ineens gaat het heel langzaam en blijven die kinderen maar klein. Dit terzijde. De vrouw is ziek, gaat sterven en dan is daar een prachtige speech tegen haar 2 zoons (van 5 en 10) Prima melodrama, met 'n leuke rol van John Lithgow.

The Darjeeling Limited
Ludo trok me over de streep. En gelukkig maar, want met gemak Andersons beste film. En dat terwijl ik halverwege Hotel Chevalier de DVD bijna woedend er uit had gedaan, maar uiteindelijk wel handig dat hij het geneuzel (of metagrap die ik gewoon niet wil begrijpen?) dit keer in een voorfilmpje doet en daarna gewoon gaat. In zijn vorige films laveerde Anderson nog teveel tussen sublieme momenten (eigenlijk, bedenk ik me, altijd gerelateerd aan muziek - 'Hey Jude', Gwynnie en Nico, 'Life on Mars') en oeverloos gehannes. Ludo had het ook al over Adrien Brody, en die is met die magnifieke kop van hem blijkbaar het laatste puzzelstukje geweest. Extra punten voor puik getimed gebruik van 'Play With Fire'.

Horton
Hele bizarre tekenfilm dit. Dr.Seuss verfilming zag ik zo aan de tekenstijl van een van de werelden en die tekeningen vond ik altijd al freaky. Dus dan krijg je een soort hippiefilm-voor-de-kids over een sympathieke olifant, alternatieve realiteiten en...eh...hoe conservatieve autoriteiten daar op reageren. Niet helemaal geslaagd (al gaven de juniorcritici hier een staande ovatie) maar op een of andere manier ook wel verfrissend anders.

hear hear :)

die Horton daar heb ik ook al goeie dingen over gehoord.. ik geloof dat men hier de dvd aan wilde schaffen dus ik wacht geduldig.

Giullietta degli spiriti
Een kleurrijk begin van 2009. :)

Zeg dat wel, al die hoge hoeden :) Laatste half uur is zo mooi...

Zeg waar blijft de lijst van Vido? Heeft die zijn xs4all-rekening alweer betaald?

Young@heart (Walker 2007). Sub-culture docu. Over een koor waarvan de gemiddelde leeftijd de 80 nadert. Thuis luistert men naar My Fair lady en klassieke muziek, maar het koor doet door toedoen van musical director Bob Cilman modernere dingen. Eerste nummer dat ingestudeerd wordt voor een nieuw concert: Schizophrenia van Sonic Youth. Docu volgt het repetitieproces en we zien de ziekenhuisbezoekjes gaandeweg toenemen wanneer een tweetal centrala figuren met de gezondheid begint te kampen. Docu eindigt uiteraard met het concert. Grappig, levenslustig en op momenten ontroerend.

Zelf heb ik te weinig 2008 films gezien voor een echt lijstje, moet nog zeker drie inkoppertjes (Wall-E, W en The Hunger) zien plus een semi-inkopper Låt den rätte komma in. De beste films die ik dit jaar zag waren "ouwtjes" Inland Empire en Taste of Tea. The Dark Knight was wel vermakelijk tot dat ontzettend zwak uitgespeelde ethische dilemma en I'm Not There was bij vlagen goed maar uiteindelijk laat het onderwerp me Siberisch koud. Kung Fu Panda was mijn favoriete film van 2008, wist precies dat gevoel van verwondering te scheppen wat de betere martial arts film (pakemebeet Fong Sai Yuk) karakteriseert en sinds Uma de voet van Gogo Yubari spieste heb ik niet zo hard gelachen in de bioscoop. Ten-ten (die gitarist die de ondergaande zon tussen twee flats toespeelt!!) kwam qua genoegen in de buurt samen met de last-minute's van Wes Anderson en:

Dai-Nipponjin(Hitoshi Matsumoto).
Het is eigenlijk jammer dat Olaf hierboven al "verraadde" waar hij over ging, want het is eigenlijk zo'n film die je per ongeluk moet zien zonder enige voorkennis om het totale "wat krijgen we nou?" effect te oogsten. Enig gevoel voor Japan en de hele monster, robot, manga esthetiek is handige bagage. Er is denk ik ruimte voor de interpretatie dat het een kritiek is op de Japanse Man en hoe deze omgaat met fantasie en andersoortige verlangens, al denk ik soms dat de vertaling daar ook in helpt...en neigde het (bizarre) einde naar een soort kritiek op de volgzaamheid van Japan tov de VS? Wie weet. Ook weer met typisch Japanse perfectie gefilmd, bijzonder goed acteert door de hoofdrolspeler en <spoiler>hele vreemde, perverse monsters</spoilers>.

Dai-Nipponjin

heh 6.2 op IMDB, de films waar Olaf voor gaat krijgen verdraaid vaak een zesje daar. (Niet per se een slecht teken ofzo, just an observation)
Vido kan anders zijn artikelen wel per flessenpost naar mij sturen, dan zal ik ze pc-matig uittypen ;)

Die scores op IMDB kan ik echt totaal niet serieus nemen. Een gemiddelde arthouse-parel uit een niet-Amerikaans land scoort daar gemiddeld een 6 inderdaad. Ik kijk liever op allmovie.com. Ik vind de scores daar over het algemeen veel adequater (en ja, je moet toch ergens op afgaan, je kunt niet ales kijken).

Qua Dai-Nipponjin: sorry voor de weggevertjes, Omar, je hebt natuurlijk volkomen gelijk. En ik was me daar wel van bewust. Als ik niet wat had prijsgegeven was misschien niemand die film gaan zien denk ik.

Goed, ik zag inmiddels Kirschblüten Hanami en vroeg me halverwege het kijken af of de regisseur niet dezelfde zou zijn als van die tenenkrommende flutfim die ik een jaar of tien geleden eens in 't Hoogt zag en die me deed beloven nooit meer een Duitse fim te zien. Dat bleek nog te koppen ook. De regisseuse heet Doris Dörrie en die flutfim heeft Bin ich schön? Maar Dörrie heeft inmiddels behoorlijk wat bijgeleerd en cherry blossoms was zeer genietbaar. Ik deel de mening van Ludo tot in detail eigenlijk en hij merkt terecht de meer dan opvallende paralellen op met tokyo story. Meets Schulzi get the blues, zou ik zeggen. Op momenten irritant sentimenteel, maar met een hart. Vond ik ook van The mourning forest, dus als mensen dat zum Kotzen vonden, blijf hier vandaan.

Die scores op IMDB kan ik echt totaal niet serieus nemen.

Die laatste Batman film (die met Heath Ledger) had toch een score van 9.5 of zo? I rest my case (zeg ik ongezien).

ja precies inmiddels iets gezakt naar 9.0.. :)

maar ja switchen naar allmovie is ook zo wat, als allmovie het uiterlijk heeft van allmusic is 't al een gruwel, imdb heeft heel veel reclame zooi, maar is verder minimalistisch en dus snel, met bovendien goedbezochte fora. (Bovendien zitten daar al mijn statistieken ook nog)

maar zal toch 'ns gaan kijken ;)

het voordeel van allmovie, merk ik al snel, is natuurlijk dat de rating in handen is van 1 kenner (als 't goed is een echte film buff natuurlijk) en niet de vox populi, die als er geen explosies zijn een 4 uitdelen ;)