Filmforum

Vanwege een afkeer van nachtmerries of voor Alex van Warmerdam? :)

Dat eerste. :) Van Warmerdam is een koning.

vind het ergens ook fijn dat juist Owen Wilson, Woody Allen mag zijn. :) nu maar hopen dat ie stopt met het spelen in onzin-kleuter-films.

Poetry
Chang-dong Lee heeft interessante films op zijn naam staan, maar komt ditmaal voorspelbaar uit de hoek Zelfs de cirkel die gemaakt wordt (tragisch einde vanaf een brug) is eigenlijk hetzelfde als in het spannendere en betere Peppermint Candy. (Ook van zijn hand.) Niettemin is Poetry wel weer schrijnend, keihard en bij vlagen hilarisch, precies de combinaties die we van de Koreanen kennen. Al is Lee, ik heb het vaker gezegd, absoluut de Von Trier van dienst, met vrouwen die lijden en lijden. (Vermengd met een vleugje Christelijke symboliek.) Ditmaal is de hoofdrol voor een oudere dame, bij vlagen een irritant simpel mens, maar dat komt wellicht ook doordat ze aan Alzheimer lijdt... Dat 'probleempje' raakt echter volkomen ondergesneeuwd in een drama over schuld en boete. Net als in de Filippijnen (denk aan Brillante Mendoza's Lola) worden in Korea rechtszaken maar beter gewoon onderling (lees met geld) opgelost, geld wat de vrouw niet heeft, waardoor haar kleinzoon dus in de penarie zit. (Al lijkt die dat als botte puber niet door te hebben.) Dat doen de vaders wel; een groepje sukkelaars, die tegelijkertijd gewiekst op de centjes letten. Moeizame ontmoetingen met de andere (benadeelde) partij, en tussendoor hilariteit in de vorm van een poezie-queeste. De vrouw wil dolgraag een gedicht schrijven, volgt lessen, en 'open mic'-avondjes, die heel herkenbaar aanvoelen, met de clown van het gezelschap, een man die de gelegenheid benut voor het maken van foute grappen. Af en toe is er ruimte voor kleine huiselijkheid (badmintonnen in het avondlicht, tot twee keer toe, twee keer magisch.) Maar dan is het, typisch Lee, alweer tijd voor een ongemakkelijke gunst aan een zwaargehandicapte man. Het is ditmaal echt teveel van het goeie, in een film die trouwens toch al te lang duurt.

Attenberg
Bizar hoeveel deze op Dog Tooth lijkt. Eveneens een Griekse film, maar níet van dezelfde regisseur. Wat je echt zou zweren. Eenzelfde unheimisch absurdisme. Al is Attenberg wellicht een ietsjepietsje humaner, de mensen in de film verkeren wat meer op gelijke hoogte, en er is langzaam zelfs plaats voor wat liefde. De film opent met een hilarische zoenscene, waar 1 van de 2 meisjes van gruwelt. Waar Dog Tooth dit tweetal gewoon zusjes had laten zijn, zijn ze nu beste vriendinnen. De ene is Feist-achtig en een vamp die alles al weet, de andere is verlegen op het autistische af, en vlucht liever in de dierenwereld. En seksueel getinte conversaties met haar stervende pa. Vooral de scenes van pa en dochter zijn wonderlijk, kinderlijk en geslaagd. De tussenstukjes met de 2 meisjes voelen (na dat sterke begin) vooral heel erg hipster-achtig aan. Samen synchroon over de tegeltjes lopen, het wordt snel irritant. Dat was het sterke van Dog Tooth, in die wereld leek elke bizarre actie ergens ook volslagen logisch. Hier voelt het aan als een excentriek toneelstukje opgevoerd voor de kijker. Halverwege lijkt de regisseur er ook geen zin meer in te hebben, en volgt een opvallend conventioneel slot, alsof dit een volkomen normale film was over opgroeien en verlies. Niettemin de moeite waard.

In A Better World
Als je In A Better World (of Submarino!)ziet vraag je je af waarom de Denen in tegenstelling tot de Nederlandse cinema wél prijs na prijs binnenhengelen. Grote gebaren-films, met personages als pionnen over het melodramatische ganzenbord, de kritiekpunten moge bekend zijn. Zo blijft Things We Lost in the Fire voorlopig Susanne Biers beste, vooral door de goeie acteerprestaties. Hier stijgt niemand van de cast boven zichzelf uit. De twee (vaak afwezige) vaders krijgen meer dan genoeg drama voor de kiezen, maar ze krijgen nooit echt vorm, dat je ze echt van elkaar kan onderscheiden. Een van hen ligt in scheiding, en werkt in Afrika. De ander is net weduwnaar geworden. Hun beider zoontjes (onder wie een intense, jonge Christian Bale look a like) vinden elkaar op school in een verbond tegen pesters en ander onrecht. In A Better World gaat over cirkels van wraak, en of wraakneming ooit gerechtvaardigd is. Daarvoor wordt dus ook Afrika ingezet, waar een van de pa's als ontwikkelingshulpverlener werkt, wat toch voelt als: kijk Denemarken is naar, maar Afrika, daar lopen de echte psychopaten. Een beetje wrang, maar overal racisme zien is ook een vorm van racisme. Toch had de film zich gewoon op het kleinere huiselijkere drama moeten concentreren. Daar zit ook de mooiste scene als de Afrika-pa (een breed Russell Crowe type) de jongens de verdraaid subtiele 'andere wang' les probeert te leren. Met praktijkvoorbeeld en zonder resultaat, want de jongens ontsporen. Ergens op een kwart zit het jonge duo op een hoog gebouw, en ik denk: als daar nog iemand af (dreigt) te springen is het haten van deze film gerechtvaardigd... En inderdaad. Het laatste kwartier is bespottelijk.

Rabbit Hole
Kort en klein Amerikaans, dat eigenlijk nog korter en kleiner had moeten zijn, de film doet zichzelf tekort door niet voor een open einde te gaan. (Da's veel intellectueler ten slotte.) Dat ik erop zat te hopen, zegt wel wat over het niveau, alleszins ok. Ik vind Eckhart niet zo'n interessante acteur (kijkt altijd maar een beetje gepijnigd/verbaasd) maar hij wordt hier gedwongen zijn uiterste best te doen, om de prima Nicole Kidman bij te houden, en het lukt. Ze spelen een echtpaar dat na een ongeluk hun enige kind is verloren, de schuld van de hond overigens, klotebeesten zijn het ook. Zoals dat gaat is er nu dus crisis in het huwelijk (ooit een film gezien waar de ouders daarna dichter bij elkaar komen, en dat gebeurt volgens mij ook.) En de bekende taferelen van vrienden die je laten vallen en (groot)moeders die alleen aan zichzelf denken. Maar dan begint Kidman een jongen van een jaar of 18 te volgen, is ie een reincarnatie (Birth!) denken we dan meteen, zeker als de jongen ook nog boeken over parallele universa uit de bieb haalt. Maar de twist is simpeler en in al zijn cheesyness ergens heel galant, en enkel mogelijk in glossy filmrealiteit. Zo wordt de goeiige comic-nerds jongen een ietwat onwaarschijnlijke redder in nood. Voor Kidman althans. De toenaderingen tussen die 2 zijn erg lief. In de laatste dramatische fase zwelt de voor de hand liggende Arvo Part-achtige soundtrack wel wat teveel aan helaas.

Attenberg: De regisseur van deze film is geloof ik erg bevriend met die van Dogtooth. Gelijkgestemde geesten dus idd. Ik vond Attenberg ergens ook wel iets van Nanouk Leopold hebben op een of andere manier. De verstilde afstandelijke kijk naar de menselijkheid.

Poetry: Ja, kan het alleen maar heel erg eens met je zijn (gezien mijn stuk ooit op de voorpagina).

ja ik las dat stuk achteraf nog een keer, en het is een soort van Teletubbie aflevering he. 'nog een keer'

Nanouk Leopold gelijkenis zie ik ook wel, vooral die film van haar met de stervende pater familias, en het kind en de glasscherven. (Wolfsbergen uit mijn hoofd) maar Leopold is nog wat zwaarder. in Attenberg zitten ten slotte ook nog wat liedjes van ehhh Suicide :P

De acteur die in Attenberg de ingenieur/minnaar speelt is de regisseur van Dogtooth, als ik het goed heb begrepen.

de vader zo te zien, maar inderdaad, hij doet mee :)

Gianni e le donne … 't Is dat Gianni de sympathie voor de schlemiel aan zijn kont heeft hangen, anders was dit een onuitstaanbare film geweest.

Ik vond het een onuitstaanbare film, omdat ik geen enkele sympathie kon opbrengen voor schlemiel Gianni. Hij is getrouwd met een mooie vrouw, maar wil toch vreemd gaan omdat zoiets blijkbaar van hem wordt verwacht. Ik had geen enkel medelijden met hem toen alras bleek dat andere vrouwen niet op zijn avances ingingen. Zoiets wordt alleen maar in het Italië van Berlusconi als een probleem ervaren.

Midnight In Paris was echter een lekker ongedwongen filmuitje, ondanks de schmierende Adrien Brody in de rol van Dalí. Je kunt zien dat Woody Allen geen fan is van Luis Buñuel. De Spaanse regisseur was in het echte leven een grote macho, maar wordt in Midnight In Paris neergezet als een sulletje.

hehe zo bezien doen de taferelen van die Gianni me ineens denken aan de columns van Wim de Jong in het Volkskrans magazine (een van de beste redenen om die krant op te zeggen) zat ie laatst ook nog bij Pauw & Witteman om publiekelijk te jammeren over dat ie verlaten was door zijn vrouw...

Alle nominaties voor de Gouden Kalveren zijn bekend. In de categorie Beste Film zijn Black Butterflies, Brownian Movement en Rabat de genomineerden. Opvallende afwezige: Sonny Boy, de Nederlandse inzending voor de Oscars, maar dat zal vast rechtgezet worden in andere categorieën (zoals Beste Actrice voor Ricky Koole en Beste Muziek voor Henny Vrienten). Black Butterflies gaat het niet worden. Brownian Movement is geen verkeerde film, maar mijn sympathie gaat uit naar Rabat. Dan wint Nanouk Leopold voor Beste Regie. Durft iemand zich hier nog aan voorspellingen te wagen?

Waar heb je het over Vido? Ah! Nederlandse films!

Weet je, het valt ook gewoon in de verkeerde maand, dat festival. Veuls te druk op mijn werk.

was helemaal vergeten dat Rabat een Nederlandse film is, die was ik wel van plan te kijken...

My Son, My Son, What Have Ye Done
Het onnavolgbaar winnende brein van Werner Herzog vormt hier een team met niemand minder dan David Lynch. Die leende hem een paar acteurs (waaronder creepy moeder Grace Zabriskie) en zijn bekende Californische suburbia-waanzin setting, waarna Herzog aan de slag gaat met z'n eigen obsessies als gestoorden en Zuid-Amerika. (Liefst in combinatie). Het resultaat is een even gammele als geweldige film, momenten van magie wisselen elkaar af met matig acteren. Kortom typische Herzog-fictie. Nicholas Cage mag dan hier ontbreken, zo'n grote cultfavoriet als Bad Lieutenant zal dit ook wel niet worden, Michael Shannon toont zich een waardig vervanger in een even geflipte hoofdrol. Ook met Willem Dafoe en Chloe Sevigny maak je me altijd blij. Laatstgenoemde is, contractueel verplichte opmerking, weer beeldschoon, en speelt het vriendinnetje van Shannon, die hem langzaam ziet ontsporen. Willem Defoe put uit zijn ervaringen in The Boondock Saints, en is dus weer een politie-officier die een reconstructie maakt van de gebeurtenissen, en de actie als het ware dirigeert. Daarbij helpt de uitstekende soundtrack, van de Nederlander Ernst Reijseger in de weer met met cello's en accordeons. De beste momenten zijn lastig in woorden te vangen, maar bijvoorbeeld Willem Defoe die langzaam vol spanning richting het plaats delict loopt, of een eenvoudige diner-scene, die door de metafysisch schizofrene geestesgestelheid van het personage van Shannon plots iets goddelijks krijgt. Naast de cello-muziek zet Herzog ook wat popliedjes in, alhoewel, popliedjes. Een reverend die het licht heeft gezien, over een tinkelende piano, en het welbekende Spaanse kippenvel-moment van Caetano Veloso. Ai, ai ai. De passiooon mortale. Soms draaft hij daarin wat door, zeker als het ene na het andere liedje elkaar opvolget. Maar ook op dialoog-gebied valt er genoeg te genieten. Shannon bij de poort van een legerhospitaal. 'I want to visit the sick.' 'In general.'

Silent Souls
Misschien wel de beste voice-over van het jaar. In elk geval een van de weinige keren dat een personage poëzie ambieert in een film, en dat ook in zijn teksten waarmaakt. Zo zegt hij ergens: 'tristesse drukte me niet tegen de grond, maar omhelsde me als een moeder'. Ook richting slot is ie melancholisch op dreef over hoe dingen onvermijdelijk verdwijnen. Culturen bijvoorbeeld, want Silent Souls gaat over een stel Russen van Finse origine, god weet waar, en misschien is alles wel fictief. (Dat zou charmant zijn, gewoon een heel volk verzinnen aan rituelen.) Maar dat is natuurlijk net het treurige aan een volk dat verdwijnt, zodra je door een ondergrens zakt lijkt je hele cultuur absurd en nep! Dat deed me denken Miralem Sulejmani (huh, zegt u) Maar op diens Wikipedia pagina werd hij ooit omschreven als een Serbian of Gorani descent, of iets in die trant, en dat bleek dan een zigeuner-achtig volkje waar er nog 5000 van rondlopen op de Balkan. Later verdween die verwijzing trouwens. De 2 mannen hier zijn de laatste Mohikanen en bewijzen met een crematie-tripje eer aan de overleden echtgenoot van een van hen, een man met een Chirac-hoofd. Nu is de andere natuurlijk niet voor niets meegevraagd... Ondertussen clashen moderniteit (Iphone-achtige apparaten met filmpjes) en bizarre rituelen. Zoals altijd (denk aan Nooteboom) gaan die rituelen over seks en dood. Het vlechten van touwtjes in schaamhaar, waarom ook niet. (Het doet mij teveel aan tampons denken eigenlijk.) Maar het gebruik om na iemands dood zoveel mogelijk obscene anekdotes over diegene te vertellen, heeft wel wat. De film zelf kabbelt lekker spiritueel, vooral in de eerste helft pakte ie me, door de Finse connectie en de koppen van de mannen is er enige Kaurismaki connectie. Aan het eind houdt het kabbelen even op, zoals vaker in dit soort films, maar door de ontstane sfeer heeft zelfs die brute gebeurtenis iets als een steentje in een vijver, op de schaal van oneindigheid stelt het niks voor. :)

The Fighter
Christian Bale kreeg hier een Oscar voor toch? En terecht. Wat is die man toch een held. In de eerste 3 minuten ofzo herkende ik hem hier niet, ok dat is kort, maar toch dat het zelfs even lukt, het zegt iets. Hij is Daniel Day-Lewis achtig intens hier. Een hologige kalende junkie-rol, dat helpt wel een handje natuurlijk. Hij en zijn broertje Mark Wahlberg (perfect afgetraind, maar het blijft een kantoorklerkkop) wonen in een Amerikaans achterbuurtje, waar beide dromen van boks-succes. Alleen Bale heeft zijn kans al gehad, en wordt de arme Wahlberg die nog wel gegund. Door zijn broer, die eigenlijk zelf wil shinen. En nog akeliger, door zijn moeder/manager die vooral van broer houdt. De tweede goede rol van de film, vertolkt door Melissa Leo, ook al goed voor een Oscar. Op de achtergrond zien we afgeleefde varkensroze alcohol-koppen bij de mannen, en familie Flodder-haircuts bij de meisjes. Interessant genoeg zijn alle vrouwen in de film onuitstaanbaar, terwijl alle mannen sukkelaars of (ex)verslaafden zijn. Zo'n beetje het enige gewaagde aan de film. Amy Adams is de buitenstaander die de boel opschudt, maar die rol vond ik wat moeizaam. Het is duidelijk dat het een ambitieus kreng is, maar toch, iets van liefde tussen haar en Wahlberg was gewenst geweest. (Aangezien ze een koppeltje vormen.) Er is ook weinig weerwerk van zijn kant, nergens wrijft hij haar duidelijk in dat (ook!) zij haar atletiek-carriere heeft verknald. (Of ze hadden nog duidelijker moeten maken dat die dame eigenlijk gewoon weer zijn moeder in nieuwe vorm was.) Waar het vergelijkbare The Wrestler lanterfanterig de tijd nam om de uitzichtloosheid van een mislukte carriere te schetsen, schiet The Fighter veel te snel in de standaard sportfilm-patronen, om dat pad niet meer te verlaten. Op dat moment is de screentime van Bale (wegens bajes) wat afgenomen, en je mist 'm meteen. Hij maakt de tegenspelers hier beter, zelfs al zadelt het script hem soms op met afgesleten junkiefilm-cliches. Een liedje zingen voor je moeder. Wie deed dat ook alweer? Wesley Snipes? Maar welke film...

Le gamin au vélo (Jean-Pierre en Luc Dardenne, België, 2011)
'Rosetta' maakte veel indruk. Het 'rauwe' realisme van de Waalse broers sprak me enorm aan. Later, tijdens gezellige weekendjes naar de Ardennen gingen de anderen kanoën, abseilen, wandelen en fietsen. Ik toog er alleen op uit en genoot van de aanblik van gesloten staalfabrieken, dronk een pintje in een verder leeg café in een straat met dichtgetimmerde luiken en bezocht een verstoft industriemuseum. Geen idee waarom. Is de provincie Luik de natuurlijke habitat van een salonsocialist met romantische inslag, misschien?
De schobbejak op het ros is Cyril, een twaalfjarige halfwees op zoek naar zijn fiets. Voortdurend. Heeft hij het ding ergens gestald, dan is er altijd wel iemand die hem jat of hem er vanaf slaat. Cyril is zelf ook geen doetje. Verre van dat: de etters van de wijk dopen hem 'Pittbull'. Nou, dan weet je het wel. Cyril lijkt qua uiterlijk en renstijl ook wel een beetje op Vino. Verder gaat de film over liefde. Mooie film.

Hij is getrouwd met een mooie vrouw, maar wil toch vreemd gaan omdat zoiets blijkbaar van hem wordt verwacht.

Er wordt verbluffend weinig moeite gedaan om Gianni's promiscuïteit uit een slecht huwelijk te verklaren. Rare jongens die Romeinen.

Les herbes folles
Deze maan een hele rits Resnais films op het Irish Film Institute. Dit is m'n tweede Resnais, geen idee wat te verwachten. Veel mooie plaatjes in ieder geval maar ook een vreemde wereld. Geen idee wat er echt is, of zelfs wie het hoofdpersoon is (of beter gezegd: in wiens hoofd je zit, want volgens mij zitten als bij Lynch in de gedachtenwereld van een verward persoon): die vrouw of de man … misschien zelfs het kind? Toch houdt dat mysterie mijn aandacht wél vast (in tegenstelling tot Ludo en Olaf zie ik hierboven): waar gaat dit heen? Je verwacht iets ergs maar wat er uiteindelijk gebeurt komt als een verrassing en laat ons met grote vraagtekens achter.

dan is de eindstand 2-2, kijk maar: http://gert01.home.xs4all.nl/wildgrass.html

Die film ervoor (Coeurs) vond ik prachtig. Les herbes folles vond ik te veel "Kijk mij eens". Heeftie wel vaker. Zie "Hiroshima, mon amour"...

Barney's Version
Zie voorpagina Subs.

The Adjustment Bureau
Natuurlijk zijn films jarenlang in ontwikkeling, maar hier krijg je het gevoel dat Matt Damon ook graag eens in een soort Inception speelde. Zelfde soort vermenging van liefde en science-fiction, alleen dan minder spannend en minder romantisch. En dat laatste is het grootste probleem, dit had veel meer richting Eternal Sunshine moeten gaan. Matt Damon is een politicus met grote ambities, die op een ogenschijnlijk alledaags ochtendje een meisje in de bus tegenkomt, dat ie kent van een eerdere kortstondige (geen toeval!) sensuele ontmoeting. Het klikt dus, maar dat is niet de bedoeling van het Grote Plan van Boven! Mannen in hoeden beginnen hem te achtervolgen en met allerlei trucs te voorkomen dat de twee elkaar zien. Een probleem voor het ontbreken van spanning laat zich makkelijk verklaren, de mannen met hoeden mogen niet té eng worden afgeschilderd, zoals in Richard Kelly's The Box wel goed lukte; het zijn ten slotte Wendersiaanse engelen. (Al noemen ze het zelf niet zo, en God is The Chairman...) Aan de andere kant heeft Damon genoeg reden om ze te haten natuurlijk, hoeveel mooie dilemma's ze hem ook voorspiegelen (als je deze meid loslaat gaat je carrière crescendo, én die van haar ook.) In dat soort bespiegelingen zie je de hand van Philip K Dick, want jawel, dit is een van zijn verhalen. Al betwijfel ik of het moralistische liefde (=vrije wil) einde overwint alles ook een ideetje van hem was. Bovendien is de internet logica er dan allang aan, als de politicus in één nachtje alle engelen-trucs leert, zodat de gladde hocuspocus kan losbarsten.

London Boulevard
Denk steeds dat deze London Bridge heet, geen idee waarom het Boulevard is. Tekenend voor de chaos die hier heerst, onnavolgbare noirige ontwikkelingen, maar het wie, wat en waarom is vaak onduidelijk. Komt ook omdat die gangsters in Engelse slang mompelen, met name Ray Winstone is even onweerstaanbaar als onverstaanbaar, als de Jack Nicholson-achtige godfather van de film (denk The Departed). Colin Farrell is de semi-goeiige hoofdrolspeler die net uit de bajes is vrijgelaten, mogelijk zat ie er als gunst voor een ander. Ik had ondertiteling moeten hebben... De andere gangsters zijn van die typische Guy Ritchie-mannen. Veel leuker (en wat ondergeschoven hier) is het Mona Lisa-gedeelte waarin Farrell als een soort Hoskins een nieuw, proper baantje krijgt, in dit geval bij actrice Keira Knightley, die kapot gaat aan paparazzi en traumatische filmset-ervaringen. (En zo mager is dat je je afvraagt of ze niet een versie van zichzelf speelt.) Farrell hangt de ruwe bolster, blanke pit uit, met een beetje hulp van Keira's maffe manager: 'my dear boy, I am a trained actor, I can feel anything about anything.' Wat mij betreft had de film 50% meer van de tijd in die rijke Londense villa besteedt. Ondertussen staat de soundtrack wel vol lekkere beatgroepjes-hitjes. (Keira heeft een ook prachtig ouderwets pony-kapsel) En speelt Anna Friel een leuke Amy Winehouse-ontspoorde bijrol, als zus van Farrell. Met de stilering zit het ook goed, merk je al bij de intiteling. Een duidelijke ode aan films als Get Carter, Eddie Coyle en The Hit. Ook over het cynische einde valt niet te klagen. En tóch is dit een niet meer dan redelijk hoor.

On The Path
Naar verlossing dan, op zijn Bosnisch, misschien wel de meest gecompliceerde samenleving van Europa. Een bij elkaar geraapt land als de scherven van een vaas, met als hoofdmoot de meest vrijzinnige moslims van de wereld. Alcohol met Suikerfeest. Maar na de oorlog van de nineties zijn mannen getraumatiseerd, en dwalend. Zoals de man van de Audrey Tautou-achtige meid die in de opening heel Scarlett-modern foto's van zichzelf staat te maken voor de spiegel. Haar mannetje drinkt en verknalt daardoor zijn baan, maar vindt dan “de oplossing” in het Wahabbisme. Hoe symboliseren we dit? Hij laat zijn baard staan. En het meisje heet Luna... Wat doorzichtig dus, en als de relationele spanningen toe beginnen te nemen valt vooral de dame door de mand, ze legt erg veel ironie in haar spel, terwijl het conflict ondertussen niet wordt uitgesproken of zelfs maar benoemd. Dat is misschien ergens begrijpelijk, kop in het zand, maar als je je vriend ziet veranderen, ga je toch iets proberen, lijkt me. Ik bedoel het is mooi dat ie nu niet meedrinkt, maar verder... (Geeft hem bovendien niet de kans zichzelf te verdedigen, haar te overtuigen) Het schuurt zo niet genoeg. Wel een interessant onderwerp, met referenties die een Bosniër waarschijnlijk meteen snapt. Man heeft een baantje bij een meer gevonden, meisje kijkt al bedenkelijk en dan wordt het duidelijk, daar zijn de fundi-zomerkampen.

Bovendien is de internet logica

lol

http://smellslikescreenspirit.com/wp-content/uploads/2011/07/Autoerotic-poster.jpg

need i say more (nog niet gezien hoor)

Monsters
Liefdevol project, en niet alleen door de zwoele kus waarmee de film eindigt. (De hoofdrolspelers trouwden na de opnamen.) Regisseur Gareth Edwards schreef het scenario, deed de effecten en bediende de camera. Het is dus echt zijn kindje, jammer dat die kus aan het eind ook symbolisch is voor de clichématige patronen waar de film af en toe in vervalt. Terwijl dit verder een heel intelligente buitenaardse wezens-film is, waarin eigenlijk arty weinig gebeurd. Een soort Cloverfield, maar dan beter. Ergens in de nabije toekomst zitten er 'creatures' in Latijns-Amerikaanse gebieden, die door de VS en Mexico tot no man's land zijn verklaard, en met een enorme muur zijn afgesloten. (U voelt de metaforen met drugs- en immigratieproblematiek.) Een fotograaf reist rond, gruwelfoto's verdienen goed. (Die eigenlijk in zwart-wit door de film of de aftiteling hadden moeten worden gesneden.) Hij heeft een klusje 'on the side' als ie een rijk Paris Hilton-typeje moet ophalen en terug naar LA brengen. Dat gaat niet zo eenvoudig als het eerst lijkt natuurlijk. Mooi aan de film is dat de Casey Affleck-achtige man eigenlijk maar een klootzak is. Hij wil een snel nummertje maken, maar heeft ie ondertussen niet thuis een vrouw zitten? (Later wordt dat wel braaf verklaard van niet, want overspel kan niet in Hollywood.) Ondertussen reizen de twee door prachtige Costa Ricaanse landschappen. De beelden maken de film, zowel gewone als de mysterieuze special effects, diep in de jungle is waar de creatures nestelen. Jammer van het acteren, hoewel ik onbekende acteurs altijd iets fijns vind hebben, merk je toch een niveauverschil. Over de houterige geïmproviseerde lokale bijrollen zwijg ik helemaal. En toch wil ik het allemaal vergeven, het einde is bijvoorbeeld magistraal en verstild, alles lijkt voorbij en toch voel je nog de spanning hangen, en dan komen de beesten alsnog. Cliché? Spoiler! Nee, want het is een soort Close Encounters of the Third Kind-moment, niet in de laatste plaats dankzij sfeervolle soundtrack van Jon Hopkins.

Biutiful
Het eerste half uur dacht ik; dit kan niet waar zijn, een goede Iñárritu-film. Zou het werkelijk helpen dat de ingewikkelde structuren hier zijn losgelaten. Maar al snel daarna zakt mijn waardering naar 'goed, voor een Iñárritu-film dan'. De Atlas van de Cinema kan het overdrijven weer niet laten door hier zijn mooie verhaal over een kleine, stervende hosselaar ook nog met alle immigratieproblematiek van de wereld op te zadelen. Doen we er ook nog een vleugje Chinese homoseksualiteit bij. En dat terwijl het hart van de verhaal wel raakt. Javier Bardem is een shabby handelaartje, wheelin' and dealin'. (En mogelijk een voormalig junkie.) Kinderen opvoeden en zijn manische (ex)vrouw in het gareel houden zijn nog wat extra taken op zijn bordje, en daar komt dan dus nog kanker bij. Het is al veel, maar voor Iñárritu dus niet genoeg, al zijn er dit keer genoeg mooie huiselijke momenten, zeker met de kinderen. En, tekenend voor de overkill dat ik daar nu pas aan denk, onze held communiceert met de doden, daar wordt vooral in dat sterke eerste half uur nog lekker matter of factly over gedaan. Daar is de film aangrijpend, maar waar de film dat wíl zijn (lees het dramatische laatste half uur) is de film wat saai. Al is de cirkel die Iñárritu hier maakt naar het fluisterende begin fraai.
Dan nog een terzijde: we zien hier weer zo'n typische disco-scene. Miljoenen mensen gaan wereldwijd met plezier in het weekend uit hun plaat, waarom zijn dat soort scenes in films dan altijd het begin van instorting/crisis en decadentie? (In het Bosnische On The Path zat dat ook alweer. een) Deed me wel Beaucoup Fish nog eens draaien (dankzij King of Snake, verbindt het intro met de wiebelige geestestoestand van Bardem.) In diezelfde disco ook nog een raar piano-moment, ik denk verrek: nieuwe Coldplay single in een soort KLF-remix. Blijkt Chris Martin de film ook gezien te hebben, en die akkoorden te hebben gebruikt. Vind ik wel sympathiek van hem, altijd de oren gespitst. (In die 'oooh venga chica' dance-track waren ze ook gesampled, uit I Go To Rio)

Untitled
Oftewel, zonder titel. In het Nederlands klinkt de benaming voor 90% van de moderne kunstwerken nog belachelijker. Tegelijkertijd is het democratisch, áls een werk beroemd wordt geeft het volk ze wel een naam. (De Nachtwacht, bijvoorbeeld.) Untitled neemt de kunstwereld op de hak, met name piepknor-klassiek is weer een even grappig als gewillig slachtoffer. (En vraagt er ook gewoon om, waarom zijn al die atonale jongens niet gekapt na 4 minuut 33.) Bovendien hebben ze tonaliteit daarmee eigenlijk vermoord. (Net zo dood als Nietschze's God vrees ik.) Maar goed, 'harmony is just a capitalist conspiracy to sell pianos. Een van de leukere one-liners, waarvan er vele zijn, althans in de erg leuke eerste 30 minuten. Daarna neemt het hakken wat af, en begint een nogal sketchy fase, de grappen worden snel oud, de film verwordt tot een collectie samengeraapte scenes, een heldere lijn ontbreekt. (Moet ik dat wel zeggen, kunstcritici zijn ten slotte nóg zieliger dan mislukte kunst.) Leuk spel wel van Adam Goldberg (als de piepknor-musicus) en Lucy Punch (simpelweg gecredit als The Clarinet, en verliefd op de “grote” componist, dir haar negeert.) Voor ik de verkeerde indruk wek, de film gaat eigenlijk vooral over kunstgaleries, en beeldende kunst. Net als aandelen een handel in lucht en suggestie. Zo vertolkt niemand minder dan uomo universale Vinnie Jones een soort Damien Hirst. Conceptuele kunst is zo debiel dat het eigenlijk wel weer wat krijgt. Een post-it op de muur: wall surrounded by space (2007). Vermakelijk dus, maar echt doorbijten, neen.

Zeg Ludo, wat is dit voor PVV-gebral? Kunst is heus meer dan 'lucht en suggestie', kom op zeg! Met die aandelen ben ik dan wel weer eens...

hehehe. misschien is dat wel het gevaarlijke aan die film je gaat denken als een PVV'er, niettemin mag een groot deel van die kunstsubsidies van mij naar onderwijs (ook op het gebied van muziek en kunst) voor kinderen dus.

ander interessant aspect is dat de galerij in de film dus arty onverkoopbare 'wrijf over mijn sik-kunst' in de etalage zet, en ondertussen in de back room aan ziekenhuizen en huisvrouwen wallpaper-achtige aangenaam abstracte prentjes verkoopt om het brood(ha)nodige geld binnen te halen. dat doet de film dan weer wel goed, je ziet dat het ene uiterste pretentieuze quatsch is, keizer zonder kleren-verhaal, maar het andere uiterste is te makkelijk (terwijl de maker van dat werk even pompeuze praatjes houdt, terwijl ie stippen op geairbrushte ontplofte regenboogwolkjes zet)

je 'moet' de film maar ns kijken john. :)

Ik heb Biutiful "ter kennisname" bekeken. Werd er niet koud of warm van. Maar had jij ook niets met Amores Perros, Ludo? Dat vond ik wel goed hoor.

beter dan Babel en 21 Grams en de enige keer dat die beruchte mozaiek-constructie wel werkte. maar ik zie dat ik 'm op een zesje heb staan op IMDb, dus...

Rango
Geslaagde animatie-film, nota bene van de maker van The Pirates of The Caribbean. Verbinski nam Depp mee, die hier de stem van een hagedis mag inspreken. In het ingenieuze intro voert het huisdier een uitgebreid toneelstuk op, met imaginaire vriendjes zoals een opwindbare vis. Vervolgens blijkt die bak achterop een auto te staan, dan niet meer, waarna onze hagedis helemaal alleen in de Mojave woestijn is belandt. Tijd voor een western-spoof! Het continu opduikende Mexicaanse bandje (als een soort Grieks koor) voorspelt op mariachi-tonen zijn spoedige dood. Later in de film geeft een van de uiltjes als een rockster een electrische surfgitaar-solo, en de film zit vol met zulke maffe geintjes. Rango is, voor een animatie-film, echt bizar ingewikkeld op dialoogniveau, en donker op verhaalniveau. Beestjes die roepen 'we're experiencing a paragidm shift'. Zelfs kritiek op steden als Las Vegas die de hele omgeving droogleggen ontbreekt niet. (Fern Gully, anyone!) Lange tijd leuk, en in de vereiste identiteitscrisis op driekwart (waar de hagedis nog een héél bekende western-held ontmoet) is de film zelfs zo goed als Mr. Fantastic Fox. Jammer dat het einde toch nog clichématig actievol is; ongalant en ongeïnspireerd. Doet verder weinig af aan de malle kracht van de rest. 'Thespians? That's illegal in seven states!'

Post Mortem
Forum-regular Mic had het over van Van Warmerdam, en deze Chileense film heeft inderdaad iets vervreemdends Nederlands over zich. Dit moet wel de meest Grunbergse cinema zijn die er bestaat. Eerst hysterisch janken, dan ongemakkelijk neuken. Precies diens asgrauwe nihilisme, met volslagen afgestompte anti-helden die zichzelf niet nader weten te definiëren dan als 'functionario', behalve dus op de momenten dat dierlijke lust het overneemt. Ik vind het ook een typisch staaltje Grunberg-humor als de man, die autopsies uittikt, op hét cruciale moment dan ook nog faalt in zijn enige taakje. (Als daar de afgezette president Allende ligt, toch wel een schokkende scene, al gaat de film veel minder concreet over politiek dan ik had verwacht.) We volgen vooral de persoonlijke dwalingen van de stille ambtenaar, die geobsedeerd raakt door een akelig anorectisch babbelziek buurmeisje. (Hij levert zelfs zijn auto voor haar in.) 98 lange minuten verandert er niks, met het inktzwarte nare einde als kalme knock-out. Moeilijk te zeggen wat hier nou de conclusie moet zijn, ik word er haast zelf zwijgzaam van, een pleziertje is het duidelijk niet, maar respect is toch wel op zijn plaats.

Les Amours Imaginaires
Consistenter van niveau dan J'Ai Tué Ma Mere, en nóg wat stijlvoller, dat kon dus zowaar, maar Les Amours is ook wat minder rauw. Minder persoonlijk. Dit is wel heel glossy. Dolan houdt van mooie spulletjes; de film in een notendop. (Ook van mooie jongens, mooie meisjes, mooie slow-motion, mooie liedjes, mooie kleertjes.) Een jongen en een meisje raken verliefd op dezelfde engel-achtige gozer (zeg maar het kereltje uit Death in Venice, 6 jaar later). Ik meende dan ook ergens Mahler op de soundtrack te spotten, maar kan me vergissen. Bachs bekende cello-sonates zijn in elk geval aanwezig, en doen het ook goed als seks-soundtrack. Niet dat er gesekst wordt met de adonis, daar is die jongen veel te oppervlakkig/ongeïnteresseerd/dronken voor. De twee goed bevriende tortelduifjes hebben dat ieder voor zich totaal niet door, en doen hilarisch veel moeite. (Letterlijk/figuurlijk hoogtepunt: Dolan die masturbeert, met een t-shirt om zijn kop, de geur van de jongen opsnuivend.) Ja, hij durft wel. Wat in die scene helpt (of liever eromheen) is de entree van de moeder van de jongen, gespeeld door niemand anders dan Anne Dorval. (La Mere uit het debuut.) Dolan kan namelijk zelf niet acteren. Ik voorspel alvast dat hij de volgende film enkel nog regisseert. Voorlopig houd ik het hier op; het talent borrelt, we zullen zien.

Simon Werner A Disparu
Fijne Franse indie-film. Met een middelbare school als setting, een soundtrack met Sonic Youth, Killing Joke en Tom Waits en een Rashomon-structuur kan er eigenlijk weinig misgaan. Denk Donnie Darko, zonder de science-fiction. Zelfde creepy broeierigheid, nu dan in een Noord-Frans stadje, ergens begin jaren '90; de muziek komt nog van grammofoons, de jongens lopen in leren jekkies, Noir Desir is groot. Simon is dus pleite, en door steeds dezelfde dagen te laten zien vanuit andere personages (allemaal leerlingen) komen we langzaam dichter bij de oplossing. Of toch niet. Want dat is toch wel het gewaagde hier... Ik moet het eigenlijk niet verklappen, laten we zeggen dat het einde realistisch is, maar door de gekunstelde werkelijkheid die de structuur van het scenario met zich meebrengt voelt het ergens toch filmisch irrelevant. (Opnieuw kijken om te puzzelen lijkt overbodig geworden.) Een minpuntje, en dat ik daar op blijf hangen geeft toch wel aan dat dit geen absolute topper is. Daarvoor is het acteren (van amateurs) soms wat moeizaam, en lijkt de film zeker in het begin nogal veel haast te hebben. Ik wil minutenlang meisjes zien die sensueel hun haren kammen. Gelukkig gaat het op dat vlak in de tweede helft al wel stukken beter. Met Dolaniaanse driehoeksverhoudingen, bijvoorbeeld. De jongens hebben goeie, verdacht lelijke koppen (denk type Wout Brama) en vooral het meisje Alice (geïntroduceerd met een liedje van Waits) is een Marente de Moor-achtige roodharige vamp. Kortom, waarom zit ik hier te zeuren.

we're experiencing a paragidm shift

spel ik het ook nog fout he, 7 weesgegroetjes voor Kuhn

De jongens hebben goeie, verdacht lelijke koppen

Ik heb zo'n vermoeden dat dat kenmerkend is voor Noord-Frankrijk. Was me ook al opgevallen in die clip van de Bangalter-rmx van die Franse DJ die laatst is verongelukt. Over een maffe straatrace in Lille. Wat een lelijke sujetten aldaar. :)

gheh, jep, wel nuttig in zo'n film. eens kijken waar het ultieme voorbeeld Ribery eigenlijk vandaan komt. et voila, Boulogne Sur Mer.

haha
'k Zag ooit een film die zich afspeelde in die regio waarin wat jeugd in een dorp de hoofdpersonages vormden. Troosteloos, winderig landschap met zuchtend helmgras - dat werk. Duinkerke en omgeving meen ik me te herinneren, maar de naam van de film is me ontschoten.
Was er vorig jaar met vakantie en in/voorbij Picardië wordt het snel beter maar ook in Normandië vond ik hier en daar nog wel wat van die specifieke triestigheid, vooral in de hele kleine kermis (speelautomaten, snoepkraam, schiettent) op de boulevard die elke avond een paar uur open ging (uitbater van de schiettent nog met twee tanden in z'n mond, dat werk).

klinkt een beetje als Flanders, die film, Dumont is sowieso ook goed in Noord-Franse ellende. L'Humanite speelt zich ook af rond Lille, geloof ik

Welcome to the Rileys
Eerste keer dat ik Gandolfini in een nieuwe (of oude) film zie en níet meer denk; hee Soprano. Hij heeft hier dan ook een fijne rol, de enige echt geslaagde van de film, als een goedmoedige lobbes, rijk geworden met een bedrijfje in loodgieter-onderdelen, en nu op weg naar een midlife-crisis. Daarvoor zijn meer dan genoeg ingrediënten aanwezig; vrouw Melissa Leo zit thuis 'opgesloten' (durft zelfs de post niet meer uit de brievenbus te halen) en dochter is dood. Zelfs hun gezamenlijke grafsteenstaat al klaar. Ja, dit is zo'n film waar het scenario alles heel, heel duidelijk stelt. (Ondanks dat er voor de rest gepoogd wordt een indie-sfeertje neer te zetten.) Als de man naar een conferentie in New Orleans reist, en daar een piepjonge stripper vindt, weet je het wel. Een verloren dochter-complexje. Het is zo afgezaagd dat het scenario er zelf alvast maar grappen over begint te maken. Het strippertje (Twilight-chick Kristen Stewart) is ook nog eens minderjarig, een wild katje, dat getemd moet worden. Jammer dat Stewart pas na geloofwaardig wordt, als trashtalkin' heethoofdje, op het moment dat die neigingen juist af zouden moeten nemen. Dan is Melissa Leo inmiddels toch haar huis uit (gaat altijd snel in films...) en de verbazing (en liefde) van Gandolfini als hij haar in New Orleans aantreft vormt de beste scene. Maar dan komt er nog een melodrama-wending overheen. Er is vanzelfsprekend een duidelijk aanwijsbare reden dat de vrouw thuis zat te dippen, want zo werkt psychologie in Hollywood. Toen was ik er wel klaar mee.

Paul
De tocht van Pegg & Frost langs alle filmgenres brengt ze ditmaal bij nerdy sci-fi. Het succes lijkt beide wat vadsiger en lelijker hebben gemaakt (voor zo ver dat nog kon) en Paul is wat betreft hun eigen personages (en misschien wel in zijn geheel) de meest lakse en ongeïnspireerde van de drie films tot nu toe. Ze spelen nu gewoon zichzelf, one-liners afvurend. Gelukkig heeft Paul, eh, Paul. Een van de mafste aliens uit de filmgeschiedenis, eigenlijk nauwelijks alien, grossierend in smakeloze grappen uit de categorie seks, uitwerpselen en wiet. Vanzelfsprekend is driekwart te flauw voor woorden (denk hier ook nog even de stem van Seth Rogen bij) maar het gáát maar door, en zo'n spervuur werkt toch wel na een tijdje. Een soulswingende alien op een camper-plek, 'Marvin's my boy!' De bijrollen helpen ook; Jason Bateman, Bill Hader en Joe Lo Truglio zijn respectievelijk gortdroog, bloedfanatiek en Mr Beans dom als de Men in Black, en dan is daar nog Kirsten Wiig als een soort eenogig huismoeke-versie van Chloe Sevigny. (Ik moet hier toegeven dat ik in haar eerste EM Forster-achtige scene, dácht dat het Chloe was. (Kortom Kirsten is bijna zo leuk) Vooral in het begin dan. Nadat ze van bijbels in losgeslagen is veranderd (met hulp van ET Paul) wordt het weer flauwer. En zo schiet de film de hele tijd heen en weer tussen Kevin Smith-stijl wansmaak en vermaak. Homo's worden zo liberaal op de hak genomen dat het bijna homofoob wordt.

Rundskop
De eerste twintig minuten van Rundskop zijn mogelijk de beste film noir ooit uit de Benelux. Asgrauw, geweldig in beeld gebracht. Vlaamse kerktoppen in bewolkte luchten. Mannen die in het restaurantje van een smoezelige renbaan foute zaakjes zitten te bespreken. Allemaal in hun eigen platte accent ook, met o.a. Frank Lammer als geile Limburger. Chaussée d'Amour! Alles klopt, maar dan begint een flashback, die eerst lijkt ingelast om de hormonenkwestie (runderen!) voor de kijker begrijpelijk te maken, maar dan cruciaal blijkt voor het plot. (En een zeldzaam pijnlijke molestatie-scene bevat.) Ik had de flashback toch maar naar het begin verzet en ingekort, want nu wordt het ritme toch wat verstoord. Prompt lijkt het niveau te dalen, worden de accenten ineens belachelijk en krijgen politie (verschrikkelijk geacteerd) en een homoseksuele 'rat' ook een te grote rol. En dat terwijl dit volledig over de tot in elke vezel gespannen Rundskop man zou moeten gaan, die in die paardenrenbaan scene al bijna flipt. Hij zit zelf, net als zijn runderen, onder de hormonen. Zijn lichaam is puur massief kweekvlees, niks bodybuilders-achtigs dus hè. Geweldige tour de force van de acteur Matthias Schoenaerts. Het doet denken aan Robert de Niro in Raging Bull, en dat is in het gelukkig weer sterke laatste half uur ook waar de film naartoe gaat. Groot denken, Amerikaans denken, de Belgische Goodfellas, zoiets. Met een einde op de bovenste verdieping van een fallisch appartement-complex, in aanwezigheid van een Angelica Huston-achtige femme fatale. Het realisme uit het begin is allang verdwenen, maar dat boeit dan niet meer. Intense film.

(Ik moet hier toegeven dat ik in haar eerste EM Forster-achtige scene, dácht dat het Chloe was. (Kortom Kirsten is bijna zo leuk) Vooral in het begin dan.

toen ik nog dacht dat het Chloe was, had ik er eigenlijk achter moeten zetten.

La Nana (Sebastián Silva, Chili/Mexico, 2009)
Nog maar eens een Chileense film. Raquel werkt al 20 jaar als dienstmeid annex kinderjuf voor een familie (pa, ma, vier kinderen) in Santiago. Haar microcosmos bestaat uit: het ontbijt verzorgen, de was doen, het stofzuigen en het niet omstoten van het modelbouwschip van de heer des huizes. Alle anderen gaan de deur uit, de tuin in, de poort uit, behalve zij. Raquel ontpopt zich, nadat Mercedes uit Peru zich als assistent-hulp aandient.

prachtfilm :) perfecte combi van arthouse wankelmoedigheid en leegte en slim bedachte scenario-ingrepen

door de server-probs staan een paar filmstukjes hier: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/10/filmforum-editie-kort-en-bondig.html

nog wat nieuwere gelukkig weer gewoon hier :)

Kaboom
Ik zat door Mysterious Skin volledig op het verkeerde spoor hier, waarmee mijn kijkbeurt nutteloos werd. Voor wie nog moet, dit is géén serieuze film, het is grappig bedoeld... Als een soort Repo Man. Denk ik. Net als Mysterious Skin verbindt Arraki hier sci-fi met jongerenseksualiteit, maar waar het daar schrijnde is het nu dus parodie. Op Lynch vermoed ik. (Zou ie werkelijk Lynch durven dissen?) Spannend is het in elk geval niet, als het grootste gay-cliché aller tijden (denk Jared Leto en C.R.A.Z.Y.) zich naast suf neukt, ook nog vastbijt in een of ander vermiste geschifte vader in bizarre sekte-plot. Met tweelingen. En heksen. Tja. Zijn vriendinnetje (die hij zowaar niet wipt, en hij doet ook meisjes hoor) mag de one-liners verzorgen. Leukste: 'this is nuttier than squirrel shit'. Vat de film eigenlijk wel samen. Veel fraaie digitaal opgepoetste beelden, en belachelijk aantrekkelijke consequent naakte mensen (van die kinky Gilliam-meisjes, net Russian dolls) maar toch wil het ook niet erotisch worden. Zo blijft er eigenlijk weinig van over. Echt zo'n film waarin je elk moment een cameo van Keanu Reeves als tandarts verwacht; of Vincent D'Onofrio met geamputeerde neus.

The Trip
'I am with a small Welsh man who's doing impressions'. Leukste komedie van het jaar? In elk geval het hardst gelachen, tot het letterlijk en figuurlijk wel wat vermoeiend werd. Zou het beter werken in de serie-doses van 1 uur? Er had in de bios-versie een kwartier geschrapt moeten worden, en dat het einde nog wat triestig doet is ook onnodig. Niet dat er geen melancholie in de film zit, maar dat werkt vooral in het begin erg goed. Steve Coogan heeft relatieproblemen en is daardoor gedwongen in plaats van zijn meisje comedian Rob Brydon meenemen, nadat hij al vele vele mensen heeft gebeld, laat hij niet na te benadrukken. Ondertussen probeert Coogan in de northern highlands het thuisfront te bereiken. 'I miss you baby', 'I miss you too'. Coogan: 'Good'. Tragi-grappig. :) De twee mannen beginnen een haantjesgevecht, met als speelveld niet alleen een wijd scala aan stemmetjes (ik heb de helft niet herkend, en tóch is het grappig) maar ook liedjes van ABBA, drugs, terugtrekkend tandvlees, en mensen die 'Moore' heten. Ondertussen eten ze in luxueuze restaurants, van die walgelijke arty zooi die na een tijdje je neus wel uitkomt, 'This has the texture of snot, but it tastes good'. Maar dat vangt allemaal niet goed in woorden wat de film zo lollig maakt. De ongoing Michael Caine-imitaties wel. 'She was only 16 years old'!

Sound of Noise
Conceptueel geinig, maar in praktijk saai, dat is deze Zweedse anti-muziekfilm, waarvan ik nog even (door wat Finse referenties) dacht dat ie op Aland werd opgenomen. Een man uit een muzikale wonderkind-familie is zelf extreem toondoof. Het is bijna een spoiler, aangezien Sound of Noise op één grap drijft, maar de man hoort dus níets zodra iets muziek is. Dus zit hij niet achter het klavier, maar bij de politie. Gelukkig komt een groepje muzikale anarchisten de stad op stelten zetten, onder leiding van een actrice die verdraaid veel op Nina Persson lijkt. (En later Sanna Persson blijkt te heten, hmm.) Zij heeft het meest filosofische moment, nota bene in een 'eerdere performance', waar een concertzaal totaal wordt ontregeld, terwijl zij onverstoorbaar door-dirigeert. Het jammere aan de film is dat de nieuwe 'flash mobs' die het groepje uitvoert eigenlijk te gladjes en suf klínken. Muziek maken op een lichaam in een ziekenhuis, of in een bank, het had Matthew Herbert of Matmos-achtig bizar kunnen zijn, maar in praktijk is het gewoon hip en melodieus en niet aanstekelijk. De geluiden worden niet tastbaar. Da's niet erg tijdens mooiste stunt, weg van enig realisme; muziek aan elektriciteitskabels. Tussendoor is trouwens ook nog een Haydn-concert verstoord. Dat had natuurlijk Mozart moeten zijn, niet alleen om voor de hand liggende redenen, ook omdat de agent Amadeus heet!

'k Zag ooit een film die zich afspeelde in die regio waarin wat jeugd in een dorp de hoofdpersonages vormden. Troosteloos, winderig landschap met zuchtend helmgras - dat werk.

Net als Ludo moest ik meteen aan het werk van Dumont denken. De film is zeer waarschijnlijk La Vie De Jésus (1997). Een soort van humorvariant hierop is De Helaasheid Der Dingen, ook met verdacht veel prachtig lelijke koppen.

De flashback in Rundskop vond ik juist op een goede plek geplaatst, omdat we daar op een niet onbelangrijk zijspoor gezet worden en we genoodzaakt zijn ons te heroriënteren. Het verhaal wordt geheel onverwachts op zijn kop gezet. Als de flashback aan het begin was gezet, zou de rest van de film daar niet bovenuit gekomen zijn.

see your point, maar op dat moment vond ik het nog gaaf om helemaal niks te weten, in van die seventies gangstermovies als Coyle met al die slang heb je ook nauwelijks door wat er nou eigenlijk precies gaande is. (niettemin wordt die flashback in Rundskop gaandeweg wel beter en intenser)

I Come With The Rain

http://gert01.home.xs4all.nl/rain.jpg

Wat meevalt aan het mislukte Engelstalige avontuur van de Vietnamese regisseur Tran Anh Hung uit 2009 is dat het geen gelikte commerciële thriller is geworden (onder meer dankzij de ongemakkelijk gewelddadige openingsscène) en dat de chaos minder is dan ik had gevreesd. Hong Kong blijft een fotogenieke stad en de vleessculpturen van Duivelse kunstenaar/seriemoordenaar Hasford (Elias Koteas, de Canadese De Niro) zijn fascinerend grotesk. I Come With Rain hoort in het rijtje films waarin de slechterik de held overschaduwt vanwege zijn charisma - Josh Hartnett wordt behoorlijk weggespeeld door de Koreaanse ster Byung-hun Lee. De autoachtervolging mag er ook zijn, net als de soundtrack, met naast Radiohead heel veel Godspeed You Black Emperor! en Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band. Wat de onderneming nekt is de overdaad aan Jezussymboliek, inclusief wonderlijke genezingen, stigmata, een kruisiging, de vrouw van de regisseur als Maria Magdalena en een wederopstanding, zij het niet per se in die volgorde.

Ook weer voor niks gedownload dus.

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

En zo ja, is Olaf dan de vader, de zoon of ...?

Cirkus Columbia (Danis Tanovic, Bosnië-Herzegovina, 2010)
De Bosnische regisseur Danis Tanovic won met zijn eerste speelfilm No man's land meteen een Oscar en een Golden Globe. Cirkus Columbia grijpt met dezelfde mengeling van komedie en drama terug op een vergelijkbaar thema. Deze keer niet de 'oorlog in voormalig Joegoslavië' zelf, maar de aanloop daar naartoe.
Gastarbeider Divko Buntic keert terug naar zijn geboorteplaats met een lekker mokkel, een joekel van een Mercedes ('Amerikaans') en een flinke stapel D-Marken. Het 'grote' verhaal, dat iedereen kent, wordt klein en persoonlijk gemaakt en en passant gerelativeerd. Geen Oscarwinnaar, wel 5e plek bij de publieksprijs van IFFR dit jaar.

Ah kijk, die heb ik dan weer terecht gedownload! Ludo was er ook al over bezig.

Ah, op de voorpagina... nu zie ik het pas. Dit pende ik net neer.

prachtfilm :) perfecte combi van arthouse wankelmoedigheid en leegte en slim bedachte scenario-ingrepen

Ha, ja, mijn metgezellin riep dan ook uit: 'Was het nou drama of een komedie? Soms leek het wel horror!'
Cirkus Columbia is om een andere wankel/scherp-reden verwarrend. De techniek (cameravoering, decors, enz.) is dermate professioneel, dat je het idee hebt naar een Hollywoodproductie te kijken. Maar tempo, zijpaden en humor zijn dan weer zo arthouse...

ja, Cirkus Columbia had nog wel wat "Indiër' gekund. ;) niettemin en fijn werkje, al is het geen La Nana natuurlijk.

Possession (1981, Andrej Zulawski)
Het gewicht, dat balanceert tussen fascinerend (want raar en ongemakkelijk, alle personages zijn op een of andere manier beschadigd) en saai, doet de film voor mij uiteindelijk toch uitslaan naar saai.
Ik kom er nooit echt in waardoor ik de film niet eens heb uitgezeten.
Heligschennis natuurlijk, want de film is favoriet bij filmliefhebbers, maar daar heb ik eerlijk gezegd het schijt aan :)

wel een leuke poster :)
http://3.bp.blogspot.com/_hqLlBRBmH6E/SwWWVJRP4BI/AAAAAAAAKzk/4tum5EQavYk/s1600/1981+Possession+Aff+USA+02.jpg

maar had 'r nog nooit van gehoord

stukje over Submarine op de voorpagina: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/10/submarine.html

Vond Submarine niet onaardig idd. Met het werk van Zulawski maakt men de kachel aan. Hele vervelende man lijkt me dat ook.

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

snap nu deze grap trouwens/eindelijk :)

(en ik denk niet dat het werk van Pierre Étaix aan mij besteedt is) al vond ik dit jaar Mon Vacances van Tati best leuk, zowaar.

Ik heb weinig met visuele humor, ben ik bang. Tati, Roy Anderson, glijdt een beetje van me af. Ik ben op dit moment alle Warmerdams te doen, omdat ik wilde twijfelde of ik daar wel hetzelfde enthousiasme voor kan opbrengen als de gemiddelde Nederlandse cinefiel. Abel: eerste helft hartstikke goed, tweede helft een rommeltje. Visuele grappen glijden idd van me af (vliegen doorknippen, god wat flauw...). Het moet verbaal leuk zijn, anders vind ik het niet grappig. De Jurk: beetje houtje/touwtje-verhaal, niet heel bijzonder, wel tal van goede one-liners. Met aan het einde opeens een heel ontroerende mini-episode. Verder met De Noorderlingen...