Filmforum

Waar heb je het over Vido? Ah! Nederlandse films!

Weet je, het valt ook gewoon in de verkeerde maand, dat festival. Veuls te druk op mijn werk.

was helemaal vergeten dat Rabat een Nederlandse film is, die was ik wel van plan te kijken...

My Son, My Son, What Have Ye Done
Het onnavolgbaar winnende brein van Werner Herzog vormt hier een team met niemand minder dan David Lynch. Die leende hem een paar acteurs (waaronder creepy moeder Grace Zabriskie) en zijn bekende Californische suburbia-waanzin setting, waarna Herzog aan de slag gaat met z'n eigen obsessies als gestoorden en Zuid-Amerika. (Liefst in combinatie). Het resultaat is een even gammele als geweldige film, momenten van magie wisselen elkaar af met matig acteren. Kortom typische Herzog-fictie. Nicholas Cage mag dan hier ontbreken, zo'n grote cultfavoriet als Bad Lieutenant zal dit ook wel niet worden, Michael Shannon toont zich een waardig vervanger in een even geflipte hoofdrol. Ook met Willem Dafoe en Chloe Sevigny maak je me altijd blij. Laatstgenoemde is, contractueel verplichte opmerking, weer beeldschoon, en speelt het vriendinnetje van Shannon, die hem langzaam ziet ontsporen. Willem Defoe put uit zijn ervaringen in The Boondock Saints, en is dus weer een politie-officier die een reconstructie maakt van de gebeurtenissen, en de actie als het ware dirigeert. Daarbij helpt de uitstekende soundtrack, van de Nederlander Ernst Reijseger in de weer met met cello's en accordeons. De beste momenten zijn lastig in woorden te vangen, maar bijvoorbeeld Willem Defoe die langzaam vol spanning richting het plaats delict loopt, of een eenvoudige diner-scene, die door de metafysisch schizofrene geestesgestelheid van het personage van Shannon plots iets goddelijks krijgt. Naast de cello-muziek zet Herzog ook wat popliedjes in, alhoewel, popliedjes. Een reverend die het licht heeft gezien, over een tinkelende piano, en het welbekende Spaanse kippenvel-moment van Caetano Veloso. Ai, ai ai. De passiooon mortale. Soms draaft hij daarin wat door, zeker als het ene na het andere liedje elkaar opvolget. Maar ook op dialoog-gebied valt er genoeg te genieten. Shannon bij de poort van een legerhospitaal. 'I want to visit the sick.' 'In general.'

Silent Souls
Misschien wel de beste voice-over van het jaar. In elk geval een van de weinige keren dat een personage poëzie ambieert in een film, en dat ook in zijn teksten waarmaakt. Zo zegt hij ergens: 'tristesse drukte me niet tegen de grond, maar omhelsde me als een moeder'. Ook richting slot is ie melancholisch op dreef over hoe dingen onvermijdelijk verdwijnen. Culturen bijvoorbeeld, want Silent Souls gaat over een stel Russen van Finse origine, god weet waar, en misschien is alles wel fictief. (Dat zou charmant zijn, gewoon een heel volk verzinnen aan rituelen.) Maar dat is natuurlijk net het treurige aan een volk dat verdwijnt, zodra je door een ondergrens zakt lijkt je hele cultuur absurd en nep! Dat deed me denken Miralem Sulejmani (huh, zegt u) Maar op diens Wikipedia pagina werd hij ooit omschreven als een Serbian of Gorani descent, of iets in die trant, en dat bleek dan een zigeuner-achtig volkje waar er nog 5000 van rondlopen op de Balkan. Later verdween die verwijzing trouwens. De 2 mannen hier zijn de laatste Mohikanen en bewijzen met een crematie-tripje eer aan de overleden echtgenoot van een van hen, een man met een Chirac-hoofd. Nu is de andere natuurlijk niet voor niets meegevraagd... Ondertussen clashen moderniteit (Iphone-achtige apparaten met filmpjes) en bizarre rituelen. Zoals altijd (denk aan Nooteboom) gaan die rituelen over seks en dood. Het vlechten van touwtjes in schaamhaar, waarom ook niet. (Het doet mij teveel aan tampons denken eigenlijk.) Maar het gebruik om na iemands dood zoveel mogelijk obscene anekdotes over diegene te vertellen, heeft wel wat. De film zelf kabbelt lekker spiritueel, vooral in de eerste helft pakte ie me, door de Finse connectie en de koppen van de mannen is er enige Kaurismaki connectie. Aan het eind houdt het kabbelen even op, zoals vaker in dit soort films, maar door de ontstane sfeer heeft zelfs die brute gebeurtenis iets als een steentje in een vijver, op de schaal van oneindigheid stelt het niks voor. :)

The Fighter
Christian Bale kreeg hier een Oscar voor toch? En terecht. Wat is die man toch een held. In de eerste 3 minuten ofzo herkende ik hem hier niet, ok dat is kort, maar toch dat het zelfs even lukt, het zegt iets. Hij is Daniel Day-Lewis achtig intens hier. Een hologige kalende junkie-rol, dat helpt wel een handje natuurlijk. Hij en zijn broertje Mark Wahlberg (perfect afgetraind, maar het blijft een kantoorklerkkop) wonen in een Amerikaans achterbuurtje, waar beide dromen van boks-succes. Alleen Bale heeft zijn kans al gehad, en wordt de arme Wahlberg die nog wel gegund. Door zijn broer, die eigenlijk zelf wil shinen. En nog akeliger, door zijn moeder/manager die vooral van broer houdt. De tweede goede rol van de film, vertolkt door Melissa Leo, ook al goed voor een Oscar. Op de achtergrond zien we afgeleefde varkensroze alcohol-koppen bij de mannen, en familie Flodder-haircuts bij de meisjes. Interessant genoeg zijn alle vrouwen in de film onuitstaanbaar, terwijl alle mannen sukkelaars of (ex)verslaafden zijn. Zo'n beetje het enige gewaagde aan de film. Amy Adams is de buitenstaander die de boel opschudt, maar die rol vond ik wat moeizaam. Het is duidelijk dat het een ambitieus kreng is, maar toch, iets van liefde tussen haar en Wahlberg was gewenst geweest. (Aangezien ze een koppeltje vormen.) Er is ook weinig weerwerk van zijn kant, nergens wrijft hij haar duidelijk in dat (ook!) zij haar atletiek-carriere heeft verknald. (Of ze hadden nog duidelijker moeten maken dat die dame eigenlijk gewoon weer zijn moeder in nieuwe vorm was.) Waar het vergelijkbare The Wrestler lanterfanterig de tijd nam om de uitzichtloosheid van een mislukte carriere te schetsen, schiet The Fighter veel te snel in de standaard sportfilm-patronen, om dat pad niet meer te verlaten. Op dat moment is de screentime van Bale (wegens bajes) wat afgenomen, en je mist 'm meteen. Hij maakt de tegenspelers hier beter, zelfs al zadelt het script hem soms op met afgesleten junkiefilm-cliches. Een liedje zingen voor je moeder. Wie deed dat ook alweer? Wesley Snipes? Maar welke film...

Le gamin au vélo (Jean-Pierre en Luc Dardenne, België, 2011)
'Rosetta' maakte veel indruk. Het 'rauwe' realisme van de Waalse broers sprak me enorm aan. Later, tijdens gezellige weekendjes naar de Ardennen gingen de anderen kanoën, abseilen, wandelen en fietsen. Ik toog er alleen op uit en genoot van de aanblik van gesloten staalfabrieken, dronk een pintje in een verder leeg café in een straat met dichtgetimmerde luiken en bezocht een verstoft industriemuseum. Geen idee waarom. Is de provincie Luik de natuurlijke habitat van een salonsocialist met romantische inslag, misschien?
De schobbejak op het ros is Cyril, een twaalfjarige halfwees op zoek naar zijn fiets. Voortdurend. Heeft hij het ding ergens gestald, dan is er altijd wel iemand die hem jat of hem er vanaf slaat. Cyril is zelf ook geen doetje. Verre van dat: de etters van de wijk dopen hem 'Pittbull'. Nou, dan weet je het wel. Cyril lijkt qua uiterlijk en renstijl ook wel een beetje op Vino. Verder gaat de film over liefde. Mooie film.

Hij is getrouwd met een mooie vrouw, maar wil toch vreemd gaan omdat zoiets blijkbaar van hem wordt verwacht.

Er wordt verbluffend weinig moeite gedaan om Gianni's promiscuïteit uit een slecht huwelijk te verklaren. Rare jongens die Romeinen.

Les herbes folles
Deze maan een hele rits Resnais films op het Irish Film Institute. Dit is m'n tweede Resnais, geen idee wat te verwachten. Veel mooie plaatjes in ieder geval maar ook een vreemde wereld. Geen idee wat er echt is, of zelfs wie het hoofdpersoon is (of beter gezegd: in wiens hoofd je zit, want volgens mij zitten als bij Lynch in de gedachtenwereld van een verward persoon): die vrouw of de man … misschien zelfs het kind? Toch houdt dat mysterie mijn aandacht wél vast (in tegenstelling tot Ludo en Olaf zie ik hierboven): waar gaat dit heen? Je verwacht iets ergs maar wat er uiteindelijk gebeurt komt als een verrassing en laat ons met grote vraagtekens achter.

dan is de eindstand 2-2, kijk maar: http://gert01.home.xs4all.nl/wildgrass.html

Die film ervoor (Coeurs) vond ik prachtig. Les herbes folles vond ik te veel "Kijk mij eens". Heeftie wel vaker. Zie "Hiroshima, mon amour"...

Barney's Version
Zie voorpagina Subs.

The Adjustment Bureau
Natuurlijk zijn films jarenlang in ontwikkeling, maar hier krijg je het gevoel dat Matt Damon ook graag eens in een soort Inception speelde. Zelfde soort vermenging van liefde en science-fiction, alleen dan minder spannend en minder romantisch. En dat laatste is het grootste probleem, dit had veel meer richting Eternal Sunshine moeten gaan. Matt Damon is een politicus met grote ambities, die op een ogenschijnlijk alledaags ochtendje een meisje in de bus tegenkomt, dat ie kent van een eerdere kortstondige (geen toeval!) sensuele ontmoeting. Het klikt dus, maar dat is niet de bedoeling van het Grote Plan van Boven! Mannen in hoeden beginnen hem te achtervolgen en met allerlei trucs te voorkomen dat de twee elkaar zien. Een probleem voor het ontbreken van spanning laat zich makkelijk verklaren, de mannen met hoeden mogen niet té eng worden afgeschilderd, zoals in Richard Kelly's The Box wel goed lukte; het zijn ten slotte Wendersiaanse engelen. (Al noemen ze het zelf niet zo, en God is The Chairman...) Aan de andere kant heeft Damon genoeg reden om ze te haten natuurlijk, hoeveel mooie dilemma's ze hem ook voorspiegelen (als je deze meid loslaat gaat je carrière crescendo, én die van haar ook.) In dat soort bespiegelingen zie je de hand van Philip K Dick, want jawel, dit is een van zijn verhalen. Al betwijfel ik of het moralistische liefde (=vrije wil) einde overwint alles ook een ideetje van hem was. Bovendien is de internet logica er dan allang aan, als de politicus in één nachtje alle engelen-trucs leert, zodat de gladde hocuspocus kan losbarsten.

London Boulevard
Denk steeds dat deze London Bridge heet, geen idee waarom het Boulevard is. Tekenend voor de chaos die hier heerst, onnavolgbare noirige ontwikkelingen, maar het wie, wat en waarom is vaak onduidelijk. Komt ook omdat die gangsters in Engelse slang mompelen, met name Ray Winstone is even onweerstaanbaar als onverstaanbaar, als de Jack Nicholson-achtige godfather van de film (denk The Departed). Colin Farrell is de semi-goeiige hoofdrolspeler die net uit de bajes is vrijgelaten, mogelijk zat ie er als gunst voor een ander. Ik had ondertiteling moeten hebben... De andere gangsters zijn van die typische Guy Ritchie-mannen. Veel leuker (en wat ondergeschoven hier) is het Mona Lisa-gedeelte waarin Farrell als een soort Hoskins een nieuw, proper baantje krijgt, in dit geval bij actrice Keira Knightley, die kapot gaat aan paparazzi en traumatische filmset-ervaringen. (En zo mager is dat je je afvraagt of ze niet een versie van zichzelf speelt.) Farrell hangt de ruwe bolster, blanke pit uit, met een beetje hulp van Keira's maffe manager: 'my dear boy, I am a trained actor, I can feel anything about anything.' Wat mij betreft had de film 50% meer van de tijd in die rijke Londense villa besteedt. Ondertussen staat de soundtrack wel vol lekkere beatgroepjes-hitjes. (Keira heeft een ook prachtig ouderwets pony-kapsel) En speelt Anna Friel een leuke Amy Winehouse-ontspoorde bijrol, als zus van Farrell. Met de stilering zit het ook goed, merk je al bij de intiteling. Een duidelijke ode aan films als Get Carter, Eddie Coyle en The Hit. Ook over het cynische einde valt niet te klagen. En tóch is dit een niet meer dan redelijk hoor.

On The Path
Naar verlossing dan, op zijn Bosnisch, misschien wel de meest gecompliceerde samenleving van Europa. Een bij elkaar geraapt land als de scherven van een vaas, met als hoofdmoot de meest vrijzinnige moslims van de wereld. Alcohol met Suikerfeest. Maar na de oorlog van de nineties zijn mannen getraumatiseerd, en dwalend. Zoals de man van de Audrey Tautou-achtige meid die in de opening heel Scarlett-modern foto's van zichzelf staat te maken voor de spiegel. Haar mannetje drinkt en verknalt daardoor zijn baan, maar vindt dan “de oplossing” in het Wahabbisme. Hoe symboliseren we dit? Hij laat zijn baard staan. En het meisje heet Luna... Wat doorzichtig dus, en als de relationele spanningen toe beginnen te nemen valt vooral de dame door de mand, ze legt erg veel ironie in haar spel, terwijl het conflict ondertussen niet wordt uitgesproken of zelfs maar benoemd. Dat is misschien ergens begrijpelijk, kop in het zand, maar als je je vriend ziet veranderen, ga je toch iets proberen, lijkt me. Ik bedoel het is mooi dat ie nu niet meedrinkt, maar verder... (Geeft hem bovendien niet de kans zichzelf te verdedigen, haar te overtuigen) Het schuurt zo niet genoeg. Wel een interessant onderwerp, met referenties die een Bosniër waarschijnlijk meteen snapt. Man heeft een baantje bij een meer gevonden, meisje kijkt al bedenkelijk en dan wordt het duidelijk, daar zijn de fundi-zomerkampen.

Bovendien is de internet logica

lol

http://smellslikescreenspirit.com/wp-content/uploads/2011/07/Autoerotic-poster.jpg

need i say more (nog niet gezien hoor)

Monsters
Liefdevol project, en niet alleen door de zwoele kus waarmee de film eindigt. (De hoofdrolspelers trouwden na de opnamen.) Regisseur Gareth Edwards schreef het scenario, deed de effecten en bediende de camera. Het is dus echt zijn kindje, jammer dat die kus aan het eind ook symbolisch is voor de clichématige patronen waar de film af en toe in vervalt. Terwijl dit verder een heel intelligente buitenaardse wezens-film is, waarin eigenlijk arty weinig gebeurd. Een soort Cloverfield, maar dan beter. Ergens in de nabije toekomst zitten er 'creatures' in Latijns-Amerikaanse gebieden, die door de VS en Mexico tot no man's land zijn verklaard, en met een enorme muur zijn afgesloten. (U voelt de metaforen met drugs- en immigratieproblematiek.) Een fotograaf reist rond, gruwelfoto's verdienen goed. (Die eigenlijk in zwart-wit door de film of de aftiteling hadden moeten worden gesneden.) Hij heeft een klusje 'on the side' als ie een rijk Paris Hilton-typeje moet ophalen en terug naar LA brengen. Dat gaat niet zo eenvoudig als het eerst lijkt natuurlijk. Mooi aan de film is dat de Casey Affleck-achtige man eigenlijk maar een klootzak is. Hij wil een snel nummertje maken, maar heeft ie ondertussen niet thuis een vrouw zitten? (Later wordt dat wel braaf verklaard van niet, want overspel kan niet in Hollywood.) Ondertussen reizen de twee door prachtige Costa Ricaanse landschappen. De beelden maken de film, zowel gewone als de mysterieuze special effects, diep in de jungle is waar de creatures nestelen. Jammer van het acteren, hoewel ik onbekende acteurs altijd iets fijns vind hebben, merk je toch een niveauverschil. Over de houterige geïmproviseerde lokale bijrollen zwijg ik helemaal. En toch wil ik het allemaal vergeven, het einde is bijvoorbeeld magistraal en verstild, alles lijkt voorbij en toch voel je nog de spanning hangen, en dan komen de beesten alsnog. Cliché? Spoiler! Nee, want het is een soort Close Encounters of the Third Kind-moment, niet in de laatste plaats dankzij sfeervolle soundtrack van Jon Hopkins.

Biutiful
Het eerste half uur dacht ik; dit kan niet waar zijn, een goede Iñárritu-film. Zou het werkelijk helpen dat de ingewikkelde structuren hier zijn losgelaten. Maar al snel daarna zakt mijn waardering naar 'goed, voor een Iñárritu-film dan'. De Atlas van de Cinema kan het overdrijven weer niet laten door hier zijn mooie verhaal over een kleine, stervende hosselaar ook nog met alle immigratieproblematiek van de wereld op te zadelen. Doen we er ook nog een vleugje Chinese homoseksualiteit bij. En dat terwijl het hart van de verhaal wel raakt. Javier Bardem is een shabby handelaartje, wheelin' and dealin'. (En mogelijk een voormalig junkie.) Kinderen opvoeden en zijn manische (ex)vrouw in het gareel houden zijn nog wat extra taken op zijn bordje, en daar komt dan dus nog kanker bij. Het is al veel, maar voor Iñárritu dus niet genoeg, al zijn er dit keer genoeg mooie huiselijke momenten, zeker met de kinderen. En, tekenend voor de overkill dat ik daar nu pas aan denk, onze held communiceert met de doden, daar wordt vooral in dat sterke eerste half uur nog lekker matter of factly over gedaan. Daar is de film aangrijpend, maar waar de film dat wíl zijn (lees het dramatische laatste half uur) is de film wat saai. Al is de cirkel die Iñárritu hier maakt naar het fluisterende begin fraai.
Dan nog een terzijde: we zien hier weer zo'n typische disco-scene. Miljoenen mensen gaan wereldwijd met plezier in het weekend uit hun plaat, waarom zijn dat soort scenes in films dan altijd het begin van instorting/crisis en decadentie? (In het Bosnische On The Path zat dat ook alweer. een) Deed me wel Beaucoup Fish nog eens draaien (dankzij King of Snake, verbindt het intro met de wiebelige geestestoestand van Bardem.) In diezelfde disco ook nog een raar piano-moment, ik denk verrek: nieuwe Coldplay single in een soort KLF-remix. Blijkt Chris Martin de film ook gezien te hebben, en die akkoorden te hebben gebruikt. Vind ik wel sympathiek van hem, altijd de oren gespitst. (In die 'oooh venga chica' dance-track waren ze ook gesampled, uit I Go To Rio)

Untitled
Oftewel, zonder titel. In het Nederlands klinkt de benaming voor 90% van de moderne kunstwerken nog belachelijker. Tegelijkertijd is het democratisch, áls een werk beroemd wordt geeft het volk ze wel een naam. (De Nachtwacht, bijvoorbeeld.) Untitled neemt de kunstwereld op de hak, met name piepknor-klassiek is weer een even grappig als gewillig slachtoffer. (En vraagt er ook gewoon om, waarom zijn al die atonale jongens niet gekapt na 4 minuut 33.) Bovendien hebben ze tonaliteit daarmee eigenlijk vermoord. (Net zo dood als Nietschze's God vrees ik.) Maar goed, 'harmony is just a capitalist conspiracy to sell pianos. Een van de leukere one-liners, waarvan er vele zijn, althans in de erg leuke eerste 30 minuten. Daarna neemt het hakken wat af, en begint een nogal sketchy fase, de grappen worden snel oud, de film verwordt tot een collectie samengeraapte scenes, een heldere lijn ontbreekt. (Moet ik dat wel zeggen, kunstcritici zijn ten slotte nóg zieliger dan mislukte kunst.) Leuk spel wel van Adam Goldberg (als de piepknor-musicus) en Lucy Punch (simpelweg gecredit als The Clarinet, en verliefd op de “grote” componist, dir haar negeert.) Voor ik de verkeerde indruk wek, de film gaat eigenlijk vooral over kunstgaleries, en beeldende kunst. Net als aandelen een handel in lucht en suggestie. Zo vertolkt niemand minder dan uomo universale Vinnie Jones een soort Damien Hirst. Conceptuele kunst is zo debiel dat het eigenlijk wel weer wat krijgt. Een post-it op de muur: wall surrounded by space (2007). Vermakelijk dus, maar echt doorbijten, neen.

Zeg Ludo, wat is dit voor PVV-gebral? Kunst is heus meer dan 'lucht en suggestie', kom op zeg! Met die aandelen ben ik dan wel weer eens...

hehehe. misschien is dat wel het gevaarlijke aan die film je gaat denken als een PVV'er, niettemin mag een groot deel van die kunstsubsidies van mij naar onderwijs (ook op het gebied van muziek en kunst) voor kinderen dus.

ander interessant aspect is dat de galerij in de film dus arty onverkoopbare 'wrijf over mijn sik-kunst' in de etalage zet, en ondertussen in de back room aan ziekenhuizen en huisvrouwen wallpaper-achtige aangenaam abstracte prentjes verkoopt om het brood(ha)nodige geld binnen te halen. dat doet de film dan weer wel goed, je ziet dat het ene uiterste pretentieuze quatsch is, keizer zonder kleren-verhaal, maar het andere uiterste is te makkelijk (terwijl de maker van dat werk even pompeuze praatjes houdt, terwijl ie stippen op geairbrushte ontplofte regenboogwolkjes zet)

je 'moet' de film maar ns kijken john. :)

Ik heb Biutiful "ter kennisname" bekeken. Werd er niet koud of warm van. Maar had jij ook niets met Amores Perros, Ludo? Dat vond ik wel goed hoor.

beter dan Babel en 21 Grams en de enige keer dat die beruchte mozaiek-constructie wel werkte. maar ik zie dat ik 'm op een zesje heb staan op IMDb, dus...

Rango
Geslaagde animatie-film, nota bene van de maker van The Pirates of The Caribbean. Verbinski nam Depp mee, die hier de stem van een hagedis mag inspreken. In het ingenieuze intro voert het huisdier een uitgebreid toneelstuk op, met imaginaire vriendjes zoals een opwindbare vis. Vervolgens blijkt die bak achterop een auto te staan, dan niet meer, waarna onze hagedis helemaal alleen in de Mojave woestijn is belandt. Tijd voor een western-spoof! Het continu opduikende Mexicaanse bandje (als een soort Grieks koor) voorspelt op mariachi-tonen zijn spoedige dood. Later in de film geeft een van de uiltjes als een rockster een electrische surfgitaar-solo, en de film zit vol met zulke maffe geintjes. Rango is, voor een animatie-film, echt bizar ingewikkeld op dialoogniveau, en donker op verhaalniveau. Beestjes die roepen 'we're experiencing a paragidm shift'. Zelfs kritiek op steden als Las Vegas die de hele omgeving droogleggen ontbreekt niet. (Fern Gully, anyone!) Lange tijd leuk, en in de vereiste identiteitscrisis op driekwart (waar de hagedis nog een héél bekende western-held ontmoet) is de film zelfs zo goed als Mr. Fantastic Fox. Jammer dat het einde toch nog clichématig actievol is; ongalant en ongeïnspireerd. Doet verder weinig af aan de malle kracht van de rest. 'Thespians? That's illegal in seven states!'

Post Mortem
Forum-regular Mic had het over van Van Warmerdam, en deze Chileense film heeft inderdaad iets vervreemdends Nederlands over zich. Dit moet wel de meest Grunbergse cinema zijn die er bestaat. Eerst hysterisch janken, dan ongemakkelijk neuken. Precies diens asgrauwe nihilisme, met volslagen afgestompte anti-helden die zichzelf niet nader weten te definiëren dan als 'functionario', behalve dus op de momenten dat dierlijke lust het overneemt. Ik vind het ook een typisch staaltje Grunberg-humor als de man, die autopsies uittikt, op hét cruciale moment dan ook nog faalt in zijn enige taakje. (Als daar de afgezette president Allende ligt, toch wel een schokkende scene, al gaat de film veel minder concreet over politiek dan ik had verwacht.) We volgen vooral de persoonlijke dwalingen van de stille ambtenaar, die geobsedeerd raakt door een akelig anorectisch babbelziek buurmeisje. (Hij levert zelfs zijn auto voor haar in.) 98 lange minuten verandert er niks, met het inktzwarte nare einde als kalme knock-out. Moeilijk te zeggen wat hier nou de conclusie moet zijn, ik word er haast zelf zwijgzaam van, een pleziertje is het duidelijk niet, maar respect is toch wel op zijn plaats.

Les Amours Imaginaires
Consistenter van niveau dan J'Ai Tué Ma Mere, en nóg wat stijlvoller, dat kon dus zowaar, maar Les Amours is ook wat minder rauw. Minder persoonlijk. Dit is wel heel glossy. Dolan houdt van mooie spulletjes; de film in een notendop. (Ook van mooie jongens, mooie meisjes, mooie slow-motion, mooie liedjes, mooie kleertjes.) Een jongen en een meisje raken verliefd op dezelfde engel-achtige gozer (zeg maar het kereltje uit Death in Venice, 6 jaar later). Ik meende dan ook ergens Mahler op de soundtrack te spotten, maar kan me vergissen. Bachs bekende cello-sonates zijn in elk geval aanwezig, en doen het ook goed als seks-soundtrack. Niet dat er gesekst wordt met de adonis, daar is die jongen veel te oppervlakkig/ongeïnteresseerd/dronken voor. De twee goed bevriende tortelduifjes hebben dat ieder voor zich totaal niet door, en doen hilarisch veel moeite. (Letterlijk/figuurlijk hoogtepunt: Dolan die masturbeert, met een t-shirt om zijn kop, de geur van de jongen opsnuivend.) Ja, hij durft wel. Wat in die scene helpt (of liever eromheen) is de entree van de moeder van de jongen, gespeeld door niemand anders dan Anne Dorval. (La Mere uit het debuut.) Dolan kan namelijk zelf niet acteren. Ik voorspel alvast dat hij de volgende film enkel nog regisseert. Voorlopig houd ik het hier op; het talent borrelt, we zullen zien.

Simon Werner A Disparu
Fijne Franse indie-film. Met een middelbare school als setting, een soundtrack met Sonic Youth, Killing Joke en Tom Waits en een Rashomon-structuur kan er eigenlijk weinig misgaan. Denk Donnie Darko, zonder de science-fiction. Zelfde creepy broeierigheid, nu dan in een Noord-Frans stadje, ergens begin jaren '90; de muziek komt nog van grammofoons, de jongens lopen in leren jekkies, Noir Desir is groot. Simon is dus pleite, en door steeds dezelfde dagen te laten zien vanuit andere personages (allemaal leerlingen) komen we langzaam dichter bij de oplossing. Of toch niet. Want dat is toch wel het gewaagde hier... Ik moet het eigenlijk niet verklappen, laten we zeggen dat het einde realistisch is, maar door de gekunstelde werkelijkheid die de structuur van het scenario met zich meebrengt voelt het ergens toch filmisch irrelevant. (Opnieuw kijken om te puzzelen lijkt overbodig geworden.) Een minpuntje, en dat ik daar op blijf hangen geeft toch wel aan dat dit geen absolute topper is. Daarvoor is het acteren (van amateurs) soms wat moeizaam, en lijkt de film zeker in het begin nogal veel haast te hebben. Ik wil minutenlang meisjes zien die sensueel hun haren kammen. Gelukkig gaat het op dat vlak in de tweede helft al wel stukken beter. Met Dolaniaanse driehoeksverhoudingen, bijvoorbeeld. De jongens hebben goeie, verdacht lelijke koppen (denk type Wout Brama) en vooral het meisje Alice (geïntroduceerd met een liedje van Waits) is een Marente de Moor-achtige roodharige vamp. Kortom, waarom zit ik hier te zeuren.

we're experiencing a paragidm shift

spel ik het ook nog fout he, 7 weesgegroetjes voor Kuhn

De jongens hebben goeie, verdacht lelijke koppen

Ik heb zo'n vermoeden dat dat kenmerkend is voor Noord-Frankrijk. Was me ook al opgevallen in die clip van de Bangalter-rmx van die Franse DJ die laatst is verongelukt. Over een maffe straatrace in Lille. Wat een lelijke sujetten aldaar. :)

gheh, jep, wel nuttig in zo'n film. eens kijken waar het ultieme voorbeeld Ribery eigenlijk vandaan komt. et voila, Boulogne Sur Mer.

haha
'k Zag ooit een film die zich afspeelde in die regio waarin wat jeugd in een dorp de hoofdpersonages vormden. Troosteloos, winderig landschap met zuchtend helmgras - dat werk. Duinkerke en omgeving meen ik me te herinneren, maar de naam van de film is me ontschoten.
Was er vorig jaar met vakantie en in/voorbij Picardië wordt het snel beter maar ook in Normandië vond ik hier en daar nog wel wat van die specifieke triestigheid, vooral in de hele kleine kermis (speelautomaten, snoepkraam, schiettent) op de boulevard die elke avond een paar uur open ging (uitbater van de schiettent nog met twee tanden in z'n mond, dat werk).

klinkt een beetje als Flanders, die film, Dumont is sowieso ook goed in Noord-Franse ellende. L'Humanite speelt zich ook af rond Lille, geloof ik

Welcome to the Rileys
Eerste keer dat ik Gandolfini in een nieuwe (of oude) film zie en níet meer denk; hee Soprano. Hij heeft hier dan ook een fijne rol, de enige echt geslaagde van de film, als een goedmoedige lobbes, rijk geworden met een bedrijfje in loodgieter-onderdelen, en nu op weg naar een midlife-crisis. Daarvoor zijn meer dan genoeg ingrediënten aanwezig; vrouw Melissa Leo zit thuis 'opgesloten' (durft zelfs de post niet meer uit de brievenbus te halen) en dochter is dood. Zelfs hun gezamenlijke grafsteenstaat al klaar. Ja, dit is zo'n film waar het scenario alles heel, heel duidelijk stelt. (Ondanks dat er voor de rest gepoogd wordt een indie-sfeertje neer te zetten.) Als de man naar een conferentie in New Orleans reist, en daar een piepjonge stripper vindt, weet je het wel. Een verloren dochter-complexje. Het is zo afgezaagd dat het scenario er zelf alvast maar grappen over begint te maken. Het strippertje (Twilight-chick Kristen Stewart) is ook nog eens minderjarig, een wild katje, dat getemd moet worden. Jammer dat Stewart pas na geloofwaardig wordt, als trashtalkin' heethoofdje, op het moment dat die neigingen juist af zouden moeten nemen. Dan is Melissa Leo inmiddels toch haar huis uit (gaat altijd snel in films...) en de verbazing (en liefde) van Gandolfini als hij haar in New Orleans aantreft vormt de beste scene. Maar dan komt er nog een melodrama-wending overheen. Er is vanzelfsprekend een duidelijk aanwijsbare reden dat de vrouw thuis zat te dippen, want zo werkt psychologie in Hollywood. Toen was ik er wel klaar mee.

Paul
De tocht van Pegg & Frost langs alle filmgenres brengt ze ditmaal bij nerdy sci-fi. Het succes lijkt beide wat vadsiger en lelijker hebben gemaakt (voor zo ver dat nog kon) en Paul is wat betreft hun eigen personages (en misschien wel in zijn geheel) de meest lakse en ongeïnspireerde van de drie films tot nu toe. Ze spelen nu gewoon zichzelf, one-liners afvurend. Gelukkig heeft Paul, eh, Paul. Een van de mafste aliens uit de filmgeschiedenis, eigenlijk nauwelijks alien, grossierend in smakeloze grappen uit de categorie seks, uitwerpselen en wiet. Vanzelfsprekend is driekwart te flauw voor woorden (denk hier ook nog even de stem van Seth Rogen bij) maar het gáát maar door, en zo'n spervuur werkt toch wel na een tijdje. Een soulswingende alien op een camper-plek, 'Marvin's my boy!' De bijrollen helpen ook; Jason Bateman, Bill Hader en Joe Lo Truglio zijn respectievelijk gortdroog, bloedfanatiek en Mr Beans dom als de Men in Black, en dan is daar nog Kirsten Wiig als een soort eenogig huismoeke-versie van Chloe Sevigny. (Ik moet hier toegeven dat ik in haar eerste EM Forster-achtige scene, dácht dat het Chloe was. (Kortom Kirsten is bijna zo leuk) Vooral in het begin dan. Nadat ze van bijbels in losgeslagen is veranderd (met hulp van ET Paul) wordt het weer flauwer. En zo schiet de film de hele tijd heen en weer tussen Kevin Smith-stijl wansmaak en vermaak. Homo's worden zo liberaal op de hak genomen dat het bijna homofoob wordt.

Rundskop
De eerste twintig minuten van Rundskop zijn mogelijk de beste film noir ooit uit de Benelux. Asgrauw, geweldig in beeld gebracht. Vlaamse kerktoppen in bewolkte luchten. Mannen die in het restaurantje van een smoezelige renbaan foute zaakjes zitten te bespreken. Allemaal in hun eigen platte accent ook, met o.a. Frank Lammer als geile Limburger. Chaussée d'Amour! Alles klopt, maar dan begint een flashback, die eerst lijkt ingelast om de hormonenkwestie (runderen!) voor de kijker begrijpelijk te maken, maar dan cruciaal blijkt voor het plot. (En een zeldzaam pijnlijke molestatie-scene bevat.) Ik had de flashback toch maar naar het begin verzet en ingekort, want nu wordt het ritme toch wat verstoord. Prompt lijkt het niveau te dalen, worden de accenten ineens belachelijk en krijgen politie (verschrikkelijk geacteerd) en een homoseksuele 'rat' ook een te grote rol. En dat terwijl dit volledig over de tot in elke vezel gespannen Rundskop man zou moeten gaan, die in die paardenrenbaan scene al bijna flipt. Hij zit zelf, net als zijn runderen, onder de hormonen. Zijn lichaam is puur massief kweekvlees, niks bodybuilders-achtigs dus hè. Geweldige tour de force van de acteur Matthias Schoenaerts. Het doet denken aan Robert de Niro in Raging Bull, en dat is in het gelukkig weer sterke laatste half uur ook waar de film naartoe gaat. Groot denken, Amerikaans denken, de Belgische Goodfellas, zoiets. Met een einde op de bovenste verdieping van een fallisch appartement-complex, in aanwezigheid van een Angelica Huston-achtige femme fatale. Het realisme uit het begin is allang verdwenen, maar dat boeit dan niet meer. Intense film.

(Ik moet hier toegeven dat ik in haar eerste EM Forster-achtige scene, dácht dat het Chloe was. (Kortom Kirsten is bijna zo leuk) Vooral in het begin dan.

toen ik nog dacht dat het Chloe was, had ik er eigenlijk achter moeten zetten.

La Nana (Sebastián Silva, Chili/Mexico, 2009)
Nog maar eens een Chileense film. Raquel werkt al 20 jaar als dienstmeid annex kinderjuf voor een familie (pa, ma, vier kinderen) in Santiago. Haar microcosmos bestaat uit: het ontbijt verzorgen, de was doen, het stofzuigen en het niet omstoten van het modelbouwschip van de heer des huizes. Alle anderen gaan de deur uit, de tuin in, de poort uit, behalve zij. Raquel ontpopt zich, nadat Mercedes uit Peru zich als assistent-hulp aandient.

prachtfilm :) perfecte combi van arthouse wankelmoedigheid en leegte en slim bedachte scenario-ingrepen

door de server-probs staan een paar filmstukjes hier: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/10/filmforum-editie-kort-en-bondig.html

nog wat nieuwere gelukkig weer gewoon hier :)

Kaboom
Ik zat door Mysterious Skin volledig op het verkeerde spoor hier, waarmee mijn kijkbeurt nutteloos werd. Voor wie nog moet, dit is géén serieuze film, het is grappig bedoeld... Als een soort Repo Man. Denk ik. Net als Mysterious Skin verbindt Arraki hier sci-fi met jongerenseksualiteit, maar waar het daar schrijnde is het nu dus parodie. Op Lynch vermoed ik. (Zou ie werkelijk Lynch durven dissen?) Spannend is het in elk geval niet, als het grootste gay-cliché aller tijden (denk Jared Leto en C.R.A.Z.Y.) zich naast suf neukt, ook nog vastbijt in een of ander vermiste geschifte vader in bizarre sekte-plot. Met tweelingen. En heksen. Tja. Zijn vriendinnetje (die hij zowaar niet wipt, en hij doet ook meisjes hoor) mag de one-liners verzorgen. Leukste: 'this is nuttier than squirrel shit'. Vat de film eigenlijk wel samen. Veel fraaie digitaal opgepoetste beelden, en belachelijk aantrekkelijke consequent naakte mensen (van die kinky Gilliam-meisjes, net Russian dolls) maar toch wil het ook niet erotisch worden. Zo blijft er eigenlijk weinig van over. Echt zo'n film waarin je elk moment een cameo van Keanu Reeves als tandarts verwacht; of Vincent D'Onofrio met geamputeerde neus.

The Trip
'I am with a small Welsh man who's doing impressions'. Leukste komedie van het jaar? In elk geval het hardst gelachen, tot het letterlijk en figuurlijk wel wat vermoeiend werd. Zou het beter werken in de serie-doses van 1 uur? Er had in de bios-versie een kwartier geschrapt moeten worden, en dat het einde nog wat triestig doet is ook onnodig. Niet dat er geen melancholie in de film zit, maar dat werkt vooral in het begin erg goed. Steve Coogan heeft relatieproblemen en is daardoor gedwongen in plaats van zijn meisje comedian Rob Brydon meenemen, nadat hij al vele vele mensen heeft gebeld, laat hij niet na te benadrukken. Ondertussen probeert Coogan in de northern highlands het thuisfront te bereiken. 'I miss you baby', 'I miss you too'. Coogan: 'Good'. Tragi-grappig. :) De twee mannen beginnen een haantjesgevecht, met als speelveld niet alleen een wijd scala aan stemmetjes (ik heb de helft niet herkend, en tóch is het grappig) maar ook liedjes van ABBA, drugs, terugtrekkend tandvlees, en mensen die 'Moore' heten. Ondertussen eten ze in luxueuze restaurants, van die walgelijke arty zooi die na een tijdje je neus wel uitkomt, 'This has the texture of snot, but it tastes good'. Maar dat vangt allemaal niet goed in woorden wat de film zo lollig maakt. De ongoing Michael Caine-imitaties wel. 'She was only 16 years old'!

Sound of Noise
Conceptueel geinig, maar in praktijk saai, dat is deze Zweedse anti-muziekfilm, waarvan ik nog even (door wat Finse referenties) dacht dat ie op Aland werd opgenomen. Een man uit een muzikale wonderkind-familie is zelf extreem toondoof. Het is bijna een spoiler, aangezien Sound of Noise op één grap drijft, maar de man hoort dus níets zodra iets muziek is. Dus zit hij niet achter het klavier, maar bij de politie. Gelukkig komt een groepje muzikale anarchisten de stad op stelten zetten, onder leiding van een actrice die verdraaid veel op Nina Persson lijkt. (En later Sanna Persson blijkt te heten, hmm.) Zij heeft het meest filosofische moment, nota bene in een 'eerdere performance', waar een concertzaal totaal wordt ontregeld, terwijl zij onverstoorbaar door-dirigeert. Het jammere aan de film is dat de nieuwe 'flash mobs' die het groepje uitvoert eigenlijk te gladjes en suf klínken. Muziek maken op een lichaam in een ziekenhuis, of in een bank, het had Matthew Herbert of Matmos-achtig bizar kunnen zijn, maar in praktijk is het gewoon hip en melodieus en niet aanstekelijk. De geluiden worden niet tastbaar. Da's niet erg tijdens mooiste stunt, weg van enig realisme; muziek aan elektriciteitskabels. Tussendoor is trouwens ook nog een Haydn-concert verstoord. Dat had natuurlijk Mozart moeten zijn, niet alleen om voor de hand liggende redenen, ook omdat de agent Amadeus heet!

'k Zag ooit een film die zich afspeelde in die regio waarin wat jeugd in een dorp de hoofdpersonages vormden. Troosteloos, winderig landschap met zuchtend helmgras - dat werk.

Net als Ludo moest ik meteen aan het werk van Dumont denken. De film is zeer waarschijnlijk La Vie De Jésus (1997). Een soort van humorvariant hierop is De Helaasheid Der Dingen, ook met verdacht veel prachtig lelijke koppen.

De flashback in Rundskop vond ik juist op een goede plek geplaatst, omdat we daar op een niet onbelangrijk zijspoor gezet worden en we genoodzaakt zijn ons te heroriënteren. Het verhaal wordt geheel onverwachts op zijn kop gezet. Als de flashback aan het begin was gezet, zou de rest van de film daar niet bovenuit gekomen zijn.

see your point, maar op dat moment vond ik het nog gaaf om helemaal niks te weten, in van die seventies gangstermovies als Coyle met al die slang heb je ook nauwelijks door wat er nou eigenlijk precies gaande is. (niettemin wordt die flashback in Rundskop gaandeweg wel beter en intenser)

I Come With The Rain

http://gert01.home.xs4all.nl/rain.jpg

Wat meevalt aan het mislukte Engelstalige avontuur van de Vietnamese regisseur Tran Anh Hung uit 2009 is dat het geen gelikte commerciële thriller is geworden (onder meer dankzij de ongemakkelijk gewelddadige openingsscène) en dat de chaos minder is dan ik had gevreesd. Hong Kong blijft een fotogenieke stad en de vleessculpturen van Duivelse kunstenaar/seriemoordenaar Hasford (Elias Koteas, de Canadese De Niro) zijn fascinerend grotesk. I Come With Rain hoort in het rijtje films waarin de slechterik de held overschaduwt vanwege zijn charisma - Josh Hartnett wordt behoorlijk weggespeeld door de Koreaanse ster Byung-hun Lee. De autoachtervolging mag er ook zijn, net als de soundtrack, met naast Radiohead heel veel Godspeed You Black Emperor! en Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band. Wat de onderneming nekt is de overdaad aan Jezussymboliek, inclusief wonderlijke genezingen, stigmata, een kruisiging, de vrouw van de regisseur als Maria Magdalena en een wederopstanding, zij het niet per se in die volgorde.

Ook weer voor niks gedownload dus.

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

En zo ja, is Olaf dan de vader, de zoon of ...?

Cirkus Columbia (Danis Tanovic, Bosnië-Herzegovina, 2010)
De Bosnische regisseur Danis Tanovic won met zijn eerste speelfilm No man's land meteen een Oscar en een Golden Globe. Cirkus Columbia grijpt met dezelfde mengeling van komedie en drama terug op een vergelijkbaar thema. Deze keer niet de 'oorlog in voormalig Joegoslavië' zelf, maar de aanloop daar naartoe.
Gastarbeider Divko Buntic keert terug naar zijn geboorteplaats met een lekker mokkel, een joekel van een Mercedes ('Amerikaans') en een flinke stapel D-Marken. Het 'grote' verhaal, dat iedereen kent, wordt klein en persoonlijk gemaakt en en passant gerelativeerd. Geen Oscarwinnaar, wel 5e plek bij de publieksprijs van IFFR dit jaar.

Ah kijk, die heb ik dan weer terecht gedownload! Ludo was er ook al over bezig.

Ah, op de voorpagina... nu zie ik het pas. Dit pende ik net neer.

prachtfilm :) perfecte combi van arthouse wankelmoedigheid en leegte en slim bedachte scenario-ingrepen

Ha, ja, mijn metgezellin riep dan ook uit: 'Was het nou drama of een komedie? Soms leek het wel horror!'
Cirkus Columbia is om een andere wankel/scherp-reden verwarrend. De techniek (cameravoering, decors, enz.) is dermate professioneel, dat je het idee hebt naar een Hollywoodproductie te kijken. Maar tempo, zijpaden en humor zijn dan weer zo arthouse...

ja, Cirkus Columbia had nog wel wat "Indiër' gekund. ;) niettemin en fijn werkje, al is het geen La Nana natuurlijk.

Possession (1981, Andrej Zulawski)
Het gewicht, dat balanceert tussen fascinerend (want raar en ongemakkelijk, alle personages zijn op een of andere manier beschadigd) en saai, doet de film voor mij uiteindelijk toch uitslaan naar saai.
Ik kom er nooit echt in waardoor ik de film niet eens heb uitgezeten.
Heligschennis natuurlijk, want de film is favoriet bij filmliefhebbers, maar daar heb ik eerlijk gezegd het schijt aan :)

wel een leuke poster :)
http://3.bp.blogspot.com/_hqLlBRBmH6E/SwWWVJRP4BI/AAAAAAAAKzk/4tum5EQavYk/s1600/1981+Possession+Aff+USA+02.jpg

maar had 'r nog nooit van gehoord

stukje over Submarine op de voorpagina: http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/10/submarine.html

Vond Submarine niet onaardig idd. Met het werk van Zulawski maakt men de kachel aan. Hele vervelende man lijkt me dat ook.

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

snap nu deze grap trouwens/eindelijk :)

(en ik denk niet dat het werk van Pierre Étaix aan mij besteedt is) al vond ik dit jaar Mon Vacances van Tati best leuk, zowaar.

Ik heb weinig met visuele humor, ben ik bang. Tati, Roy Anderson, glijdt een beetje van me af. Ik ben op dit moment alle Warmerdams te doen, omdat ik wilde twijfelde of ik daar wel hetzelfde enthousiasme voor kan opbrengen als de gemiddelde Nederlandse cinefiel. Abel: eerste helft hartstikke goed, tweede helft een rommeltje. Visuele grappen glijden idd van me af (vliegen doorknippen, god wat flauw...). Het moet verbaal leuk zijn, anders vind ik het niet grappig. De Jurk: beetje houtje/touwtje-verhaal, niet heel bijzonder, wel tal van goede one-liners. Met aan het einde opeens een heel ontroerende mini-episode. Verder met De Noorderlingen...

Is ondergetekende al mee geteld als digger van visuele humor, of vallen diens ongeregelde, sporadische bezoeken van de radar? Heb juist vaak moeite om de aandacht erbij te houden bij komische woordstromen van, pak 'm beet, Woody Allen. Maar goed, blijf al zappend ook vaak hangen bij kleine Kraaijs home video's en nimmer bij Dit was het nieuws.

Norwegian Wood
Ik ben het eens met de mensen om Olaf heen, zogezegd (zie zijn artikel voor de Subs). Zal ik het aan een Murakami-overkill wijten? Onlangs Kafka on the Shore gelezen, en de thema's komen toch wel overeen; onmogelijke liefdes, ontluikende en wat moeizame seksualiteit (hier enkel expliciet in dialogen, tegen het eind vraagt een personage om een gunst, en je weet meteen wat dat is), referenties aan Britse popmuziek, strijkkwartetten en natuurlijk het mourning forest, toch wel iets ultiems Japan. Je terugtrekken in een bos, hier weliswaar niet zo metafysisch, maar nog altijd vol oude geesten, opgekropte verlangens, en meer van die dingen. De film dan; die begint aarzelend, het eerste half uur vond ik nogal verwarrend, ik zou bijna verlangen naar meer voice-overs die de personages wat duidelijker literair hadden geïntroduceerd. Maar als dé crisis duidelijk wordt (en die is diep en pijnlijk) wordt de film beter. Dan is het wankele meisje uit een piepjonge relatie naar een sanatorium in een bos verdwenen, waar ze probeert van stemmen, schuldgevoel en frigiditeit verlost te raken. De jongen ondertussen is back home wezenloos afwachtend. Een vat borrelende frustratie dat hij van zichzelf niet mag uitleven op andere meisjes. Pardoes snijdt hij zich aan, ja aan wat eigenlijk. Tóch de mooiste scene, de bloedende hand middenin de platenzaak. De sfeer in dat midden-gedeelte is uitstekend, bedwelmend, ook Can helpt, als een vreemde (Japansige) twist aan Britse popmuziek. Maar in het laatste half uur gaan de sluizen van pijn helemaal open, Murakami schrikt niet van een 'beetje' emotie. En ik kennelijk wel.

Submarine
Zie voorpagina Subs.

La Conquête
Met het filmproces van Holleeder in gedachten, verbaast het me ergens dat dit in het conservatievere Frankrijk kan. Een film over de zittende president, met echte namen en gebeurtenissen. Hoezo fictie. Moest ineens denken aan voetbalspelletjes zonder rechten, waar je dan 'E. en R. Kooman, Goellit en Fenenborg' in je '88 team had zitten. De rechten van voetballers worden “beter” beschermd. Hoe dan ook, La Conquête is in die hoek van nagespeelde recente werkelijkheid een van de vermakelijkere. (Misschien niet zo moeilijk, die VPRO-series zijn altijd heel suf.) “Sarkozy” lijkt enkel 'en profil', en af en toe is ie vreemd genoeg net Blair (a la The Queen) maar de bijrollen kloppen perfect. De mannen die Chirac en De Villepin vertolken leveren geniaal schmierend werk. De Villepin (sowieso een schurkennaam) is geobsedeerd door 'die kleine' ('we worden een dwergstaat') en Chirac gedraagt zich als staatsman, maar nadert dementie... Terzijde: herinnerde me de speeches van Chirac, die dan via Saskia Dekkers in de nineties het 8 uur journaal haalden; dat deed ie dan toch zo Staatsmannelijk dat ze ook bijna voor de Nederlandse kijker bedoeld leken.
Het echt interessante drama wordt in La Conquête wel een beetje ontlopen, de politieke schermutselingen zijn lekker vuil ('politiek is een dom spel voor slimme mensen') maar de tragedie zit in de relatie Sagolene en Sarko. Eigenlijk runt zij de show, suggereert de film, maar op het moment suprême kan ze er niet meer tegen, en verlaat ze hem. Ik vind dat ergens wel mooi, als je bereikt wat je altijd wilde denk je plots: 'waarom!?'. Dat aspect van het verhaal sneeuwt echter onder in gehossel met de Sarko-boys en zeer aanstekelijk gebrainstorm rond speeches.

Small Town Murder Songs
Ergens tussen Witness, Prime Cut en een degelijk tussendoortje van Soderbergh, daar bevindt zich deze ultrakorte sfeervolle crime noir. De setting is ruraal Ontario, waar kennelijk veel Mennonieten wonen. Zelfs Stormare (die met net iets te belachelijke dikke snor de hoofdrol speelt) spreekt een woordje Nederdiets, of whatever it is. In tegenstelling tot Witness, maakt de agent hier dus deel uit van de gemeenschap, al is hij zelf allang van het rechte pad geraakt, in korte flitsen leren we van losse handjes. Hij probeert zijn leven te beteren, en laat zich zelfs dopen. Veel lijkt het niet te helpen, de man barst van de frustratie, waar zelfs het vrome serveerstertje niks aan kan veranderen. (Ondanks gebabbel en schietgebedjes). Van zijn collega-agent in het durp moet ie het ook niet hebben, die verdiept zich on the job (én thuis met dochter op de bank) liever in een boek. Een grappig en lief detail. Wat ik mooi vind aan zo'n korte film is dat behalve Stormare iedere acteur eigenlijk maar 1 kans krijgt, en een handjevol minuten. Een scene in een mortuarium bijvoorbeeld, waarin een moeder haar dochter identificeert. Prachtig pijnlijk. Maar ook irrelevante momenten als Stormare op bezoek bij een bejaard dametje. Na het lijk, komen er agenten van buiten, en ondertussen buldert de intense soundtrack, een soort Tom Waits meets gospel. Het blijkt de Canadese band Bruce Peninsula, bizar overheersend, maar het past goed. Werner Herzog-momentje: agent begeleidt per auto de verplaatsings van zo'n gigantisch mobile home, net de wereld van Stroszek.

The Visitor
Beetje sentimenteel maar een mooi antidotum tegen de criminalisering van illegalen, de Amerikaanse situatie hier is niet heel veel anders dan die Nederland.

Ива́ново де́тство
Андре́й Рублёв
Artificial Eye heeft een fraaie boxset uitgebracht, dus die ben ik nu chronologisch aan 't doorwerken. Ivan's Childhood en het algemeen als zijn meesterwerk aangeduide Andrey Rubljev. Dat zou betekenen dat het hierna alleen maar minder kan worden maar dat zullen we dan nog wel eens zien. Ik vond Stalker (de enige die al gezien had) in ieder geval indrukwekkender op het eerste gezicht. Niet dat Andrey Rubljev niet bijzonder zou zijn, een 3 uur durend spektakel met veel wonderschone scenes. Wel veel om na een keer al tot harde conclusies te komen. Ivan's Childhood is in ieder geval een stuk overzichtelijker en erg mooi.

… dan die in Nederland.

(Het verhaal gaat over een man die een illegaal stel in zijn appartement in New York vindt die hem, doordat hij zich hun lot erg aantrekt en ze te hulp schiet, uit zijn saaie, vastgeroeste leventje redden.

ah Tarkovsky (over the Visitor zeg ik niets, brr, was een teleurstelling toen na het geweldige The Station Agent)
maar goed, Tarkovsky ranking!

Stalker
Ivan's Childhood (beste Russische oorlogsfilm na Idi i Smotri denk ik)
The Sacrifice (Tarko goes Bergman)
Solaris
Andrei Rublev
Nostalghia
The Mirror (Tarko goes Finnegan's Wake)

Benieuwd naar Solaris, ik vond Clooney's remake al goed …

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

Yep! ;-) Van Mic wist ik niet of hij allergisch is voor Tati. Pierre Étaix deed het een paar maanden geleden trouwens goed tijdens mijn filmclubje, dus als gezelschapsfilm is Le Soupirant een aanrader.

En wat Tarkovsky betreft:
Andrei Rublev (met als voordeel dat ik 'm de tweede keer op een heel groot doek heb gezien)
Solaris
Nostalghia
Stalker
The Mirror
Ivan's Childhood
The Sacrifice

Clooney's remake is als eerbetoon zeker niet verkeerd, maar het origineel is onovertroffen. Check ook de erg mooie score van componist Eduard Artemiev.

The Conspirator
Eigenlijk gaat het hier meteen verkeerd. Twee soldaten liggen zwaargewond in een ditch, omgeven door de rookwolken van de Amerikaanse burgeroorlog, en de hogergeplaatste probeert een grap te vertellen, om de ander bij bewustzijn te houden. In potentie een indringende openingsscène, maar Robert Redford raast er in twee minuten doorheen. Als je een historisch epos wil vertellen, moet je wel de tijd nemen om de sfeer te schetsen. Maar Redford is vooral kwaad; The Conspirator dóet alsof het over de Burgeroorlog gaat, maar in werkelijkheid gaat het over nu, over presidenten die laten martelen, die de grondwet buiten werking stellen. En natuurlijk zijn er in het Guantanamo-heden wel parallellen met de nasleep van de moord op Lincoln te trekken, maar je hoeft het er niet zo fanatiek in te rammen. Ontzettend jammer, want in potentie is dit een sfeervol Assasination of Jesse James-achtig verhaal; en nog leerzaam ook. Wist helemaal niet dat er naast de geradicaliseerde acteur Booth nog een hele hoop handlangers waren, die tegelijkertijd vice-president en ministers aanvielen. (Booth werd overigens on the spot afgeknald als een soort Kaddhafi, maar daar waagt Redford zich, logischerwijs, niet aan.) Hij houdt zich bezig met Mary Surratt, eigenaar van het hotelletje waar de plannen zijn gesmeed. Surratt wordt vertolkt door Robin Wright, die dat intens doet, de enige goede rol van de film; diepreligieus en fanatiek het Noorden hatend. De rest van de cast is degelijk, met uitzondering van James McIvoy, die de hoofdrol speelt, en faalt. Nergens krijg je het gevoel dat hij een logische verandering doormaakt van een Noordelijke soldaat die wraak wil (net als het volk) naar een man die voor de grondwet vecht. (En daarvoor bijvoorbeeld zijn vrouw opgeeft.)

The Stoning of Soraya M
De meeste Iraanse cinema die ons bereikt is best hip, met jongeren die creatief omgaan met de sharia. Daarom is het wel eens 'goed' een film te zien die zich in een klein dorpje tijdens Taliban-periode van Iran afspeelt. Jammer dat het vooral een Amerikaans project is, dat bij vlagen neigt naar moslim-bashen. The Stoning zet piepend en krakend, vol moeizaam acteerwerk een raamconstructie op, waarin een buitenlandse journalist van een vrouw een tragisch verhaal krijgt te horen. De vrouw van middelbare leeftijd (overigens net mijn groep 7-lerares; kordaat, volks, zwaar doorrookte stem) heeft haar nichtje verloren. We zien hoe het dorpje langzaam wordt opgehitst door ontstellend foute mannen. (Ik geloof best dat het zo ging, maar ze zijn hier echt evil als bad guy Jafar in Aladdin.) Dat laat onverlet dat als de dag van de steniging aanbreekt de film toch, eh, raakt. Wat een martelaarsdood is dat zeg. Op weg naar je executie lopen je voormalige vrienden mee, terwijl ze alvast met de stenen tegen elkaar slaan. Kort daarna volgt nog een fenomenale en bizarre interruptie, die ik niet zal verklappen. Maar wat moet gebeuren zal gebeuren. Daar schakelt de film toch weer over op de sentimentele slow-motion die ze al eerder te vaak heeft ingezet, maar ergens is dat om de kijker te sparen. Het waren anders Passion of Christ-achtige taferelen geworden. De enge James Caviezel was dus op vertrouwd terrein, hier de journalist, eerder Jezus bij Mel Gibson...

Rabat
Dunya en Desie voor jongens in quarter-life crisis, dat is Rabat. Iets minder soapy (duh Dunya en Desie was een jeugdserie) maar aan de andere kant waren de twee hoofdpersonages daar toch wat intrigerender. Toch is Rabat geslaagd, al was het maar omdat het reclamefilmpjesduo Habbekrats (hier in langspeelfilm debuut) de looks in orde heeft, glossy geschoten plaatjes, goedgekozen muziek erbij; een roadmovie is daarvoor het perfecte format. Ook ambitie is aanwezig, zo opent de film met een zwierig lang shot richting bruiloft, die dan om budget-redenen wel een beetje bedompt en klein overkomt, terwijl er toch 200 gasten aanwezig zouden moeten zijn... De broer van de bruid is het hoofdpersonage, en dat is dus mr. Gouden Kalf-speech, die óf daar nog in character was, of gewoon altijd hetzelfde is, als een nerveuzig Thomas van Luyn-typetje. “De Kalf” lijkt dan ook meer eerbetoon voor film, dan voor zijn rol. De man begint wel erg zwak, dreigt te worden weggespeeld door de flat characters die hem vergezellen, om dan alsnog in de rol te groeien. Dat heeft dan weer wel wat moois, alsof hij naarmate de chronologisch gefilmde reis vordert zekerder van zichzelf werd. (Maar dat heeft dan weer niet veel met acteren te maken.) Hoe het ook zij, op weg van Amsterdam naar Rabat komen de drie jongens ingelaste script-momentjes tegen, en dwalen door grote steden. Pizzeria-filosofie: 'De helft van alle Italianen is een Turk of Egyptenaar.' Als de Spaanse kust is bereikt en de conflicten tot uitbarsting komen wordt de film echt goed. Meteen erna is de aankomst in Marokko ook fantastisch, het beloofde land van de reis. Je voelt het enthousiasme. Het is jammer dat de film daarna niet doorbijt en des schone illusie doorprikt; want alle problemen (uithuwelijking met name) worden grappig, maar al te galant weggewerkt. Zo had de Marokkaanse bloem Yasmine die te Rabat op de held wacht, juist wél al haar hoop op hem gevestigd moeten hebben.

Talibanperiode van Iran? Taliban zijn bepaald geen vrienden, Khatami heeft de US zelfs uitgebreid geholpen toen ze Afghanistan ingingen (om als dank tot de Axis of Evil te worden gebombardeerd).

Wel toevallig, dinsdag net een interview gedaan met iemand die die film als inspiratie had gebruikt voor een nummer. :)

gheh, oh, schrap en vervang door 'fundamentalistisch religieuze', ofzoiets. :)

Rabat moet je trouwens gezien hebben MB. :) om het Arabische popliedje dat langskomt als ze net Marokko binnenrijden bijvoorbeeld.