Filmforum

Is er trouwens een manier om snel te achterhalen wat te encoding van een .srt bestand is? Ik heb İklimler gedownd incl. een srt-file, maar de ondertiteling verschijnt niet en ze zeggen zo weinig in het begin. Ja, een woord wat ik toevallig wél weet: "Bahar", wat "lente" betekent, maar in dit geval een naam is, al dan niet toevallig. :)

Anyway, ik heb keus uit twintig encodings maar om de ruim eerste 10 minuten nou 20 twintig keer te bekijken...

En weet iemand toevallig of harddisc recorders met dvd-r voorzieningen om kunnen gaan met subtitel files? Mijn vader heeft zo'n ding en die is denk ik ook wel geïnteresseerd in sommige zaken die ik gedownload heb dus ik wil een dvd'tje voor 'm branden.

...en voor 90% door de telefoon wordt gesproken. ;)

Lijkt me op zich niet onrealistisch in de drugssmokkel.

een van de minste Manns vond ik..

Mwoah. Heat heeft een beter verhaal, maar Miami Vice heeft meer atmosfeer.

maar ik ken de serie ook niet

Ik ook niet. Mocht hem niet zijn van mijn ouders, net als The A-Team. Verderfelijk Amerikaanse geweldsporno.

ik vond Collateral van de Michael Manns die ik zag het beste, maar eerlijk gezegd sowieso een regisseur die minder geniaal is dan ik eerst dacht.

wat betreft .srt files, ik weet niet zo goed wat je met encoding bedoelt eigenlijk. ik weet wel dat het in hele klus is altijd, geeft je echt het gevoel dat je moeite moet doen om illegaal een filmpje te kijken. ;)

om te checken of het ding werkt, open je 't gewoon in kladblok, zoekt een moment op waar veel tekst is. laadt het ding in windows media player + vobis sub-programmatje of VLC mediaplayer, spoelt naar dat moment en checkt of 't werkt. en dan begint het dus.. loopt 't niet synchroon kun je handmatig gaan zitten schuiven (aargh) of gewoon een ander bestand zoeken. en dan vind je er een die werkt en dan blijkt English learned in the pitcoal mines :)

VLC voor Mac ondersteunt geen subs. :(

Ik weet nooit of ie het met spoelen wel oppikt, maar ik ga het eens proberen. Nog wel iets anders bedacht: openen in Textedit, kladblok voor Mac, en gewoon bewaren, als UTF-8 o.i.d.. Txt veranderen in .srt et voila.

Illegaal, illegaal, veel van de films die ik zou zijn niet te krijgen, in ieder geval niet met een ondertiteling die ik kan lezen.

L'Assassino è costretto ad uccidere ancora, weer een prachtige giallo, met de gebruikelijke elementen: slicke jaren zeventig styling, vrouwelijk schoon, wreed geweld en een geweldige soundtrack.

Козият рог, een Bulgaars epos uit 1971 (waarvoor ik de encoding op Central European moest zetten, nog enigszins logisch. De ondertitelaar was een gevalletje pitcoal mines, maar goed, de inzet wordt evengoed hogelijk gewaardeerd). In zeventiende-eeuws Bulgarije ziet een jong meisje haar moeder verkracht worden door de Osmaanse overheersers. Vaderlief komt thuis en steekt de boel in de hens en besluit een echte van zijn dochter maken. Dit is geen wereld voor vrouwen. Na negen jaar trainen traceren ze de daders en leggen ze er een aantal om. Dan beginnen vrouwelijke gevoelens de jonge meid toch parten te spelen als ze verliefd wordt op een schaapherder.

...besluit een echte vent van zijn dochter maken...

Sja, ondertitels... Uiteindelijk heb ik maar bij 5 procent moeite de odertitels te krijgen. Maar ik heb inmiddels ook wel wat dingen geleerd natuurlijk:-) (1) Ga geen recente niet-engelse arthouse downloaden als je niet meteen ondertitels met dezelfde naam ziet. Kans dat de beunhazen al bezig zijn geweest is te gering. Ik weet nog dat de ondertitels van Volver pas maandenlang na de eerste downloads voorradig waren, zeker als je de tekst wilde herkennen als engels (2) Franse films ondertiteld krijgen is haast moeilijk dan Ghanees lijkt wel. Check ik altijd vooraf of die ondertitels bestaan. Aziatisch is nooit een probleem. Kloofy.net verdient een Nobel-prijs. (4) Handmatig verschuiven wil ik wel 5 minuten proberen, en werkt ook wel af en toe. Skimmen en stretchen begin ik niet meer aan. Werkt haast nooit en je zit een half uur te schelden.

Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? Ik heb die nog nooit aan de praat gekregen geloof ik.

Goed, verder met de tweede helft van Coeurs (Resnais)..

The 39 Steps
Hitchcock heeft me nog nooit echt weten te overtuigen. 'The Master of Suspense' is meer de meester van het volkomen ongeloofwaardige plot. Deze uit 1935, zijn doorbraak in Engeland, is zelfs voor zijn begrippen belachelijk. Gelukkig excelleert Robert Donat in de hoofdrol als zo'n typisch vooroorlogse playboy die alleen whiskey drinkt en alleen praat in snedige oneliners.

...waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski)

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.
Staat wankel op zijn beentjes (het gewicht van het harnas is kennelijk te zwaar - als ie al staat, meestal leunt ie ergens tegen aan) en kijkt alleen maar voortdurend met een achterdochtige en waanzinnige blik, van begin tot einde van de film.
Ik krijg sterk de indruk dat het geen acteren van Kinsky was, maar een minachting en achterdocht voor Herzog en de filmcrew.

De film is wel fascinerend verder, maar die Kinski is echt een lachertje

Kinski werd toch constant met een pistool onder schot gehouden door Herzog? vandaar.. :) (verder heb Arnout gelijk)

"Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? "
meen van niet. als het geen .srt is probeer ik het meestal al niet.

en wat betreft Hitchcock, ik vind zijn films bijna altijd goed, maar dat Suspense dat zie ik niet, misschien dat ze in die andere tijden WEL razendspannend zijn geweest, maar dat valt ook lastig te geloven. (Maar ik moet The Birds nog zien.. :P)

The Man Who Knew Too Much is toch echt spannend. Okay, ik was 10 toen ik die zag, dus misschien is die nu ook saai. :(

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.

Beetje hangen in een harnas is wel precies wat dat personage, en de film, nodig heeft anders. Dat had die Kinski goed gezien!

The Devil's Sword, martial arts uit Indonesië. Kan zich meten met meer fantasy-achtige Shaw Brothers films. Grappig hoe ook hier de soundtrack aan black metal elektronica doet denken, vroeg Mortiis werk deze keer.

Death proof (Tarantino, 2006). Toch weer die nieuwsgierigheid die me doet besluiten effe uit te checken wat die man nou weer gemaakt heeft. Films die je gauw vergeet, dat imago heeft Tarantino bij mij inmiddels. Kill Bill, daar gingen een hoop mensen dood vanwege de wraak he. Maar verder, geen idee. Death proof zal minstens zo snel uit mijn systeem zijn. Bovendien ben ik waarschijnlijk de enige westerling die geen stijve lul (ja, laten we die term maar gewoon gebruiken) krijgt van lapdances en car chases. Waardoor het me wederom niet licht valt te moeten toegeven dat die ene keer kijken wel heel vermakelijk was. Je zou hem bijna vergeven dat hij in de aftiteling het goddelijke Laisse tomber les filles inzet om deze pulp mee te eindigen.

Hiroshima, mon amour (Resnais, 1959). Het blijft trial & error voor mij, die nouvelle vague. Beroemde film over een Franse vrouw die het aanlegt met een Japanse man en tijdens de 24 uur voor haar terugvlucht gedwongen wordt haar herinneringen aan haar grote liefde (een Duitse soldaat tijdens de bezetting) her te beleven. Een mens vergeet wat hij niet wil vergeten, terwijl de herinneringen die we hebben maken tot wat we zijn. Zoiets. De rol van Hiroshima is me niet volledig duidelijk, maar er wordt wel terloops een parallel gelegd met de liefde. Het begint met een knal, maar al snel is er de angst voor onverschilligheid. En uiteindelijk vergeet je dat het gebeurd is. Ik hoop van harte dat het gelaagder is dan dit, want zo potsierlijk kan het toch niet zijn. Of wel? De film loopt over van de houterige, literaire en dikwijls groteske dialogen die de film meer tot een poëtische verhandeling maken dan tot een narratief geheel. Heel emotionele film die bij mij het tegenovergestelde weet te bereiken. Een film die, zo vermoed ik stilletjes, meer voor complex wordt aangezien vanwege de vorm dan vanwege wat hij daadwerkelijk te vertellen heeft. Niks voor mij, dit.

Coeurs (Resnais, 2006). Film over mensen van middelbare leeftijd die dolend zijn op relationeel vlak en daarbij niet erg bedreven zijn in het laten zien wat hun beweegt. Sterke stukken worden afgewisseld met langdradige stukken. De onderhuidse toon is serieus, maar aan het oppervlak is het een luchtige film. De film is op zijn best als hij zijn karakters alleen toont. Als het grappig bedoeld wordt, isw het niet grappig meer. Niet onaardig, maar wat wisselvallig en lang. Zo zag ik nog nooit een film van Resnais, zo zie je er twee in een weekend. Ik moet Marienbad, maar ik vermoed dat dit niet helemaal een regisseur naar mijn hand is.

The Ladykillers
Wel erg luchtige komedie van de gebroeders Coen. Raar ouderwets soort humor ook.

Pickpocket (Bresson, 1959). Angry young man wordt bevangen door zakkenrollen en flirt openlijk met de politie. Ondertussen heeft hij weinig aandacht voor (a) zieke moeder (b) haar leuke buurvrouw. Het verhaal achter het verhaal is van religieuze aard, en het lijkt alsof onze protagonist zoekt naar openlijke boetedoening. Van Bresson is ooit gezegd dat hij beter over films kon vertellen dan films maken. Van zijn academische benadering van het medium had ik tijdens Mouchette geen last, maar bij deze begrijp ik wel een beetje wat men bedoelt. Pickpocket is een interessante, zorgvuldig geconstrueerde, maar ook wat stijve, emotieloze film die via logische stappen zijn punt maakt. Bressons stijl is een cinematografische variant van de nieuwe zakelijkheid, zou je kunnen zeggen. Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat Bresson heeft zitten wenen bij de rechtlijnigheid van Pickpocket, zoals Mondriaan voor zijn Victor Boogie Woogie, maar zover gaat het bij mij niet.
Das Boot (Petersen, 1981). Man, was ik hier aan toe, na Resnais en Bresson. Director’s cut van 3 en een half uur en ik heb aan één stuk door geboeid zitten kijken.

Das Boot is hier thuis ingeslagen als een torpedo. Sterk script, vreselijk inventief geschoten. Het is anno 2007 een redelijk conventionele oorlogsfilm (en je kent een aantal verhaallijnen uit andere films), maar het is zo voorbeeldig gedaan. Ja, heel sterk.

Trois Couleurs: Blue
volgens Ebert de beste films ooit.. nou ja, zoiets. Was benieuwd waar het om moest draaien. Fascinerend begin. Auto-ongeluk. Wordt het een mysterie? (Met dat jongetje dat naar het wrak gaat) Nee, het is een emotie-verwerkings-film met Juliette Binoche als vrouw van de dode componistenvrouw. En tsja, dan dus heel veel blauwe shots. En natuurlijk een hoofdrol voor -vreselijke- klassieke muziek. Da's jammer en verder weet ik 't nog niet, eerst de andere delen maar 'ns zien.

Force of Evil
Deze is in elk geval wel erg leuk. Dacht dat Vido er op zijn log over schreef, maar kon het niet terugvinden. Hoe dan ook.. Ene Beatrice Pearson steelt de show (waar is dat plaatje van een burlend hert) Wat een ster! Vervolgens blijkt ze maar in 2 films te hebben gespeeld. (En inmiddels 87 te zijn) Maar goed, dit is een korte film noir die eigenlijk constant moet hollen om zoals de scenarioboekjes dat zeggen Expositie te geven. De kijker (of ik althans) balanceert constant op het randje van de draad kwijtraken. Het plot draait om een loterij-zwendel, hoofdrol is voor John Garfield als louche advocaat/maffiamaatje, waar ie nou werkelijk op uit is, weet ik niet. Geld? Vergeving van zijn broer die zich kapot voor hem heeft gewerkt tijdens hun jeugd. Nou ja, absoluut een aanrader, ook dankzij de muziek van David Raksin.

Death Proof
Olav en ik zagen beiden waarschijnlijk dat deze film beschikbaar was... Ik had achteraf spijt dat ik niet gewacht had op Grindhouse (verwarrend allemaal) want die staat in de IMDB lijst en de 2 afzonderlijke delen niet. Wat een gedoe. Dit is Tarantino op zijn eenvoudigst. Popcornvermaak, goed voor een zesje. De lapdance is aardig (het concept staat me alleen niet aan) maar erotischer was het moment dat stuntvrouw Zoey Bell op een auto hangt en haar truitje langzaan naar boven kruipt. Maar goed....
Eh deze film is dus zelf OOK weer in 2 gedeelten. Eerste gedeelte is leuker, met veel oeverloos geklep in een cafeetje. Meer sfeer. (hier is de film trouwens expres "beschadigd" wat NIET werkt dankzij het driftige ge-sms, dat past gewoon niet in een kapotte film, die jukebox dan weer wel)
Deel 2 wordt in eerste instantie verknald door a) Het Nieuw-Zeelandse mate accent van die Zoey.. en nog veel erger het stereotype zwarte-cliche dat neergezet wordt door ik weet even niet wie. "Get your black ass in the car bitch!"
Maar goed de stunt + achtervolging vergoedt wel wat.

Naqoyqatsi
minste deel uit de trilogie. Regisseur Reggio in de weer met heel veel.. HEEL VEEL kleurenfilters.. en computers enzo. Gaap. De slo-mo sportfragmenten zijn wel stoer, maar dat wist Riefenstahl volgens mij ook al. (En je kunt ook de tv aanzetten)

Kieslowski, blijf ik een haat-liefde verhouding mee hebben. Nogal oververtegenwoordigd in de beste niet-amerikaanse films allertjden (http://eddieonfilm.blogspot.com/2005/12/foreign-art.html). Ga daar deze week eens wat van doen. Godard toch effe wat meer van proberen (mepris, pierrot le fou), Rossellini, Tati (visuele humor, ik houd mijn hart vast..). Zal vanavond nog kijkverslagen doen van The puffy chair, en van The diving bell & the butterfly.

Die eerste kon net door de beugel, de tweede ging het al mis, dus Naqoyqatsi kan ik wel overslaan. :)

Le Scaphandre et le papillon (Schnabel, 2007). Draait vreemd genoeg onder een engelse titel in de Nederlandse bioscopen (The diving bell and the butterfly) en kreeg vijfsterren-recensies in de kranten alhier. Het is het verhaal van de hoofdredacteur van het Franse Elle, Jean-Dominic Bauby, die een beroerte krijgt en daarna alleen nog zijn linkeroog kan bewegen. Daarmee is hij echter in staat een boek te dicteren. Inderdaad, waarom zou een mens daarvoor naar de bioscoop tijgen? Wel, omdat het gegeven van een film nooit een reden moet zijn om wel of niet te gaan. En omdat dit gewoon een goede film is. Goed, het is zielig, schrijnend en noem maar op, maar Schnabel is in staat uit deze materie een humorvolle maar niettemin oprechte film te maken die recht doet aan de gesteldheid van de protagonist en toch een boeiende kijkervaring oplevert. Schnabel heeft het gegeven namelijk aangegrepen om een ode aan het leven te maken: het leven bezien door iemand die opnieuw gaat kijken en die het maximale gaat halen uit zijn verbeeldingskracht. Dat wordt ons met met zorg en dito verbeeldingskracht getoond, waardoor de film de anectotiek van een tragisch gehandicapte geheel en al overstijgt. Geen meesterwerk, wel een hele sterke film.

Duska (Stelling, 2007). Filmcriticus Bob is aangekomen in de herfst van zijn leven en slijt zijn tijd met films kijken, zich vergapen aan het kassameisje van de bioscoop en met een poging tot het schrijven van een script. Als hij het kassameisje in zijn woning heeft, krijgt hij bezoek van de Rus Duska, een hele hele vage kennis, waarmee niet valt te comminiceren en die alleen maar in de weg zit. Duska is een prachtig geschoten film waarin goed en ingetogen wordt geacteerd. Ook hou ik wel van films waarin weinig wordt gepraat en het verhaal met andere middelen wordt voortgestuwd. Als in een film van Kaurismäki iemand eindelijk begint te praten, dan gebeurt er wat. [Duska is echter in alle opzichten een hele vervelende film. Zo gauw Duska verschijnt begint de clownerie, en de flauwe en clichématige kwinkslagen vliegen om je oren. Duska doet veel suiker in zijn koffie. Duska zegt `ziezo`, etc. Kortom, niet alleen Bob ergert zich kapot. Schop die vent het huis uit, dacht ik, en bespaar ons deze gesubsidieerde kul. Bob en Duska zijn twee personages die me geen moment interesseren. Als Bob tegenover het kassameisje (waarschijnlijk aanwezig om een natte droom van de regisseur te doen uitkomen) uit gaat leggen hoe hij Duska kent, is er even de hoop op verdieping, een wending die hun relatie in een ander daglicht gaat stellen. Helaas, de flashback brengt ons meer van hetzelfde, en een nieuwe lading flauwe grappen. Ik heb nog even gepoogd de film wat allegorisch in te vullen (Duska als het geweten van Bob, of zo), maar dat komt ook niet van de grond. De ongeloofwaardige plotwending in het laatste half uur zal ik u besparen. Duska is een hopeloos ouderwetse en veel te lange film, waarmee Stelling de aansluiting met de internationale elite definitief uit het zicht verliest. Ik hoop niet dat deze openingsfilm van het Nederlands Filmfestival de toon zet. En ik ben benieuwd in hoeverre de kranten morgen Stelling in bescherming nemen.

Woman in the Dunes
Grappig, de beschrijving van Olaf is heel accuraat, maar ik had iets heel anders verwacht. Iets vrolijkers.. En in kleur (!?) Dit is een zwart-wit film met een Roald Dahliaans uitgangspunt. Beetje creepy zelfs. Je wordt vriendelijk een huis in een kuil ingegooid en dan blijk je daar vast te zitten. Wat ik niet snapte was dat de dorpsbewoners de weduwe die er woont steeds een oude vrouw noemen, terwijl ze dat helemaal niet is. Verder leek het einde wel wat op het boek De Woestijn van de Tartaren, je komt in een situatie die je helemaal niet fijn vindt, maar als je er maar lang genoeg inzit lukt het niet meer weg te geraken.

Breaking Away
Een wielrenfilm!? Nou ja zoiets.. 4 slackers in Indianapolis hangen rond gedurende zomer. Een crimineel, een geek, een onderdeurtje met trouwplannen en het hoofdpersonage de wielrenner met een voorliefde voor all things Italian. Hij droomt en voert verder geen zak uit, maar belandt toch in een soort van avontuur als hij een meisje op de mouw speldt dat hij werkelijk Italiaans is. (Waar ze wel voor valt) Nou ja typisch feel-good nostalgie filmpje, met een vader die zijn zoon begint te accepteren. De slotwedstrijd is trouwens curieus.. Ooit gehoord van estafette-wielrennen? Hier te zien.. Op een racecircuit.
Daarvoor is er nog een "normale" wielerwedstrijd, waar het hoofdpersonage's favoriete Italiaanse team meedoet. Wat geheel realistisch valsspelers blijken te zijn. (Geen doping though..)

Stardust Memories
Zoo, wat een geconcentreerde whirlpool van ideen. Woody gooit weer even al zijn thema's door elkaar en het werkt. Maar na te vertellen lijkt het me niet. Hij verwijst naar zichzelf, naar andere films (Arsenic and Old Lace b.v.) Hij worstelt met beroemd zijn (de film maakt heel inzichtelijk hoe vervelend dat eigenlijk is) Maar tegelijk herinner ik me een teletekst-berichtje van een tijdje terug. Woody kwam in Antwerpen ofzo klarinet spelen en eiste toen een enorme limo die op weg van het vliegveld naar de concertzaal NIET door tunnels mocht rijden. (En zo nog 100 eisen) Als je maar lang genoeg in de showbiz zit wordt je zelf gek waarschijnlijk.

Breaking Away. Is dat zo'n jaren '70 film? (want dat is de enige film over wielrennen die ik me kan herinneren. :)

ja dat is 'm vast. Een jonge (en zeer gespierde, de halve film speelt zich af in een soort mijnschacht creek) Dennis Quaid speelt de crimineel/vechtersbaas en Jackie Earle Haley is het kleine mannetje.

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

http://www.lazydork.com/movies/breakingaway.jpg

oh en nog 2 interessante punten in Stardust Memories

1)het personage van Woody flirt met zijn minderjarige nichtje, wat curieus is gezien de latere verwikkelingen met dat adoptiekind

en nog wat maffer (en een spoiler maar ach)

het hoofdpersonage wordt na het uitspreken van de woorden "You're my Hero" doodgeschoten (nou ja of niet) maar goed ik dacht echt dat dat een soort van echo was van de Lennon moord, maar die moest nog plaatsvinden. (Sterker nog, film kwam een paar maanden voor die moord uit)

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

Ha, dat is hem! Jaja, zo gouwe ouwe tv-favoriet samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal (al is die veel beter.)

samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal

Owwwwwwww yes.....

http://mysite.verizon.net/mpweb/Bears/bnbamanda.jpg

The Bad News Bears...meesterwerk.

ja maar honkbal... hoewel ook een soort wielrennen, qua tv-sport bedoel ik.. uren verveling en dan ineens even actie. (maar in 't wielrennen zijn ze niet zo van de statistieken verder)

maar goed ik keek Breaking Away en kreeg eigenlijk nu pas echt zin in 't wielrenseizoen.. Lekker dan. Nou ja nu zien hoe Stefke vanmiddag het goud pakt.

Krijg nou wat: er is een remake van die film van Richard Linklater!! Met Billy Bob Thornton in de rol van coach. Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

LOL...goed advies lijkt me. Maar misschien heeft ie Tatum O'Neal digitaal uitgeknipt en weer blokkig in de film geplakt? En mompelt ze plotseling allerlei paranoide filosofische wijsheden over dromen.

Masculin/feminin (Godard, 1966). Film over een romance tussen een bubblegum-zangeresje en een existentiële, arrogante tobber. In zwart/wit geschoten en naast dit is de appeal net als in A bout de souffle de documentaire-achtige stijl met lange dialogen. Het sfeertje waar ik gevoelig voor ben. Het geleuter is in deze film bepaald minder vrijblijvend dan in Godards beroemdste film, omdat hier niets minder dan het verschil tussen de sexen op het spel staat. Dat wordt enorm cliché-matig neergezet. De jongens praten over politiek en de vragen des levens, de meisjes over hun figuur en mode. Zo cliché-matig dat ik mijn best moest doen om een angel te vinden. Welnu, de meisjes leven wat meer in de realiteit (zo weten ze welke voorbehoedsmiddelen er zijn) en zijn wat volwassener, maar heel diepzinnig wil het allemaal maar niet worden. De film zit verder tjokvol gepropt met politieke statements en slogan-achtige witte teksten op zwarte ondergrond tussendoor die het gevoel geven dat de film zwanger is van betekenis, maar dat werkt slechts wantrouwend, en af en toe op mijn zenuwen. Masculin/feminin is nouvelle vague zoals eenieder zich dat voorstelt, veel meer nog dan A bout de souffle. Het leven is zwaar en welke filosoof kan ons helpen? Een getroubleerde generatie, dat is met duidelijk, maar ik had me Godard subtieler voorgesteld. Want het is me nogal een getroubleerd, onpersoonlijk gekakel. We doen Pierrot le fou nog, en Le mépris.

Alucarda, een bizarre Mexicaanse horrorfilm. Zelfkastijdende nonnen in een soort mummyoutfit (met bloedresten), bizarre rituelen, veel (on)nodig bloot en gekrijs en bloed en waanzin. In één woord geweldig. :)

The puffy chair (Dupless, 2004). Low budget comedy over twintigers die de grens zoeken tussen romantiek en rationele keuzes. Kortom, wanneer ben je zeker van de ander? Eerste scene is geweldig. Twee geliefden aan het diner, rare stemmetjes opzetten zoals geliefden dat zo kunnen doen. En dan een omslag.Man gaat op een road trip om een stoel op te halen die als kado moet dienen voor pa. Hij neemt haar dan maar mee. Onderweg sluit de nogal esoterische broer zich aan. Verhaal heeft weinig om het lijf. Het gaat om de dialoog en de acteurs en die zijn vermakelijk. Het is het soort comedie dat doet denken aan het recente Mutual appreciation, maar zo goed als Bujalski wordt het niet.

Les enfants du paradis (Carné, 1945). Ja, sterke film! Verhaal over de theaterwereld in het Parijs van 1840, waar vier mannen om een vrouw heendraaien. Zij is pragmatisch ingesteld en verdwijnt op een moment met een graaf, maar betaalt uiteindelijk een emotionele prijs. Een zeer sterk karakter, deze Garance, net als de man die haar het meest bemint, de mime-speler Baptiste. Weet je, eigenlijk zijn alle karakters erg sterk en dat maakt de film tot een genot. Film duurt drie uur, maar het script is zo voorbeeldig, het schiet voorbij. De vermenging van het leven op en naast het podium is speels gedaan. Tijdens de Duitse bezetting geschoten, ook dat mag een mirakel heten, waarbij opgemerkt dat niet alle Joden die aan de film hebben meegewerkt het gered hebben.

Reprise (Trier, 2006). Sterk debuut (volgens mij) over twee vrienden, begin twintig, die allebei schrijver willen worden. De een slaagt maar draait door, de ander doet zijn best geaccepteerd te worden voor publicatie. Origineel script, indringend geschoten. De fragiliteit van de jeugdige schrijvers, en van het schrijverschap, wordt invoelbaar gemaakt en heerst een broeierige sfeer van begin tot eind.

Trois Couleurs: Blanc
hm, toch vreemd om in een Franse vlag-trilogie een film in Polen te maken. Tuurlijk er is een Franse connectie met de als altijd oogverblindende Julie Delpy, maar verder..
Film draait om een nogal onsympathiek Pools figuur, die door zijn vrouw wegens impotentie het huis wordt uitgezet. Hij gaat naar Polen en begint daar aan een soort zwendel-praktijk om wraak te nemen op zijn vrouw. En dan komt alles toch nog goed. Beetje chaotisch allemaal (zie ook Red Road)

Kanal
Van de regisseur van Ashes and Diamonds. Deze is iets minder poetisch, maar deed me meer. En dat voor een oorlogsfilm. Deze vervallen gebouwen zijn van Saving Private Ryan-allure (in zwart-wit) Een groep Poolse verzetsstrijders duikt in de riolen om te ontsnappen aan de Duitsers.. en daar begint het hoorspel-gedeelte. Je ziet bijna niks en de paranoia is groot. Mooie film, die in 1.5 uur zegt waar de meeste oorlogsfilms het dubbele voor nodig hebben.

Red Road
Wederom chaos met wraak en dat terwilj ik dacht dat dit een film was over een eenzame vrouw die dankzij haar werk als beveiligings-camera-in-de-gaten-houder aan de man komt. Dat gebeurt ook wel.. 'n beetje. Maar tis vooral een zeer duistere film. Niks feel-good romantiek. Eerder rauwe seks (de keuring in NL is hilarisch braaf.. 12+, terwijl de film de andere landen nauwelijks binnenkomt ;) )
(Zou dat trouwens werkelijk bestaan kantoren met 1000 schermen waar mensen continu de stad in de gaten houden.. Het lijkt zo'n toekomstbeeld, ik dacht dat die camera's er alleen hingen als fake gevoel van veiligheid..)

Blazing Saddles
Ah deze is wel lief. Niet zo flauw als Robin Hood helaas, een Andre van Duin look-a-like speelt in beide films de beul. "Zangeres" Lili von Shtupp is hilarisch, evenals de George W. Bushiaanse president (GOV) (da's Mel Brooks zelf geloof ik)

Masculin/feminin heb ik halverwege uitgezet. En dat zeg ik als Godard liefhebber. Je moet ook Pierot Le Fou, Alphaville, Une Femme Est Une Femme en Weekend zien.

Il Deserto Rosso (Antonioni, 1964). Film over het millieu van industriëlen, en geschoten tussen de fabrieken en zeetankers. Monica Vitti komt net uit een kliniek om te herstellen van de shock van een bijna fataal auto-ongeluk en loopt er totaal verloren tussen. Dat herstellen lukt maar matig en de omgeving van fabrieken, buizen, dorre landschappen en vieze meertjes heeft een steeds grotere negatieve invloed op haar. De geluidsband met monotone piepgeluiden onderstreept haar onbehagen. Il deserto rosso is Antonionis eerste film in kleur en hij heeft er met cinematographer Carlo di Palme alles voor uit de kast getrokken. Harde primaire kleuren contrasteren met het fabrieksgrijs en roepen het hermetische werk van Mondriaan in herinnering. Hele sterke film met een thema dat later (met succes) ter hand zou worden genomen door Todd Haynes in Safe.

La stanza del figlio (Moretti, 2001). Vriend kwam film kijken en zei wel zin te hebben in een lekkere sentimentele Italiaanse film. Doen we deze weer eens, dacht ik.

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien Olaf.

Zag vandaag in de krant dat er een Herzog vs. Kinski dvdbox uit is...ik denk aan aanschaf (helemaal omdat ik, geef het niet graag toe, alleen Nosferatu, heb gezien.)

Liever zou ik nog eens een normale Antonioni box zien. Nou, dat komt vanzelf wel.

Iemand nog goeie tips voor mindfuck-films a la Donnie Darko, Mulholland Drive, Vanilla Sky, Fight Club, Memento etc?

@central:
http://www.premiere.com/features/4042/20-big-time-plot-twists

Zo maar uitkijken met die link, want dan hoef je die films meteen niet meer te kijken. :)

@central: The Prestige. Ook van Nolan. Geen heul ingewikkelde mindfuck, maar toch. En met Bowie als Tesla :)

Oh, en The Machinist. Oók met Bale.

American Psycho natuurlijjk. Ook met Bale...

Stay (Marc Forster, 2005) met o.a. Ewan McGregor

En nog een paar mindfucks:
- Cypher (Vincenzo Natali, 2002) – lang niet zo goed als Natali’s Cube (want de twist is behoorlijk van verre aan te zien komen), maar wel sfeervol
- Dark City (Alex Proyas, 1998) – minder verrassend als je The Matrix al gezien hebt
- Dead Man's Shoes (Shane Meadows, 2004) met Paddy Considine
- The Others (Alejandro Amenábar, 2001) met Nicole Kidman (en check daarna ook de eerdere, sublieme verfilming The Innocents (Jack Clayton, 1961))

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien

Maar ik eerst! ;)

1. La Notte
2. Zabriskie Point (ik en een paar verstokte hippies vinden dit dus een meesterlijke film.)
3. L'Eclisse

Ik doe eerst nog Il Grido, Zabriskie Point en Professione: reporter (ook al schijnt die laatste minder te zijn).

geen mindfuck (er zou hier een grap over het 2e gedeelte van het woord kunnen volgen m.b.t. de film) maarrr.. een niet te missen leuke plot-twist film is Summer of Love :)