Filmforum

… dan die in Nederland.

(Het verhaal gaat over een man die een illegaal stel in zijn appartement in New York vindt die hem, doordat hij zich hun lot erg aantrekt en ze te hulp schiet, uit zijn saaie, vastgeroeste leventje redden.

ah Tarkovsky (over the Visitor zeg ik niets, brr, was een teleurstelling toen na het geweldige The Station Agent)
maar goed, Tarkovsky ranking!

Stalker
Ivan's Childhood (beste Russische oorlogsfilm na Idi i Smotri denk ik)
The Sacrifice (Tarko goes Bergman)
Solaris
Andrei Rublev
Nostalghia
The Mirror (Tarko goes Finnegan's Wake)

Benieuwd naar Solaris, ik vond Clooney's remake al goed …

Zeg Vido, ben ik 1 van die drie...?

Yep! ;-) Van Mic wist ik niet of hij allergisch is voor Tati. Pierre Étaix deed het een paar maanden geleden trouwens goed tijdens mijn filmclubje, dus als gezelschapsfilm is Le Soupirant een aanrader.

En wat Tarkovsky betreft:
Andrei Rublev (met als voordeel dat ik 'm de tweede keer op een heel groot doek heb gezien)
Solaris
Nostalghia
Stalker
The Mirror
Ivan's Childhood
The Sacrifice

Clooney's remake is als eerbetoon zeker niet verkeerd, maar het origineel is onovertroffen. Check ook de erg mooie score van componist Eduard Artemiev.

The Conspirator
Eigenlijk gaat het hier meteen verkeerd. Twee soldaten liggen zwaargewond in een ditch, omgeven door de rookwolken van de Amerikaanse burgeroorlog, en de hogergeplaatste probeert een grap te vertellen, om de ander bij bewustzijn te houden. In potentie een indringende openingsscène, maar Robert Redford raast er in twee minuten doorheen. Als je een historisch epos wil vertellen, moet je wel de tijd nemen om de sfeer te schetsen. Maar Redford is vooral kwaad; The Conspirator dóet alsof het over de Burgeroorlog gaat, maar in werkelijkheid gaat het over nu, over presidenten die laten martelen, die de grondwet buiten werking stellen. En natuurlijk zijn er in het Guantanamo-heden wel parallellen met de nasleep van de moord op Lincoln te trekken, maar je hoeft het er niet zo fanatiek in te rammen. Ontzettend jammer, want in potentie is dit een sfeervol Assasination of Jesse James-achtig verhaal; en nog leerzaam ook. Wist helemaal niet dat er naast de geradicaliseerde acteur Booth nog een hele hoop handlangers waren, die tegelijkertijd vice-president en ministers aanvielen. (Booth werd overigens on the spot afgeknald als een soort Kaddhafi, maar daar waagt Redford zich, logischerwijs, niet aan.) Hij houdt zich bezig met Mary Surratt, eigenaar van het hotelletje waar de plannen zijn gesmeed. Surratt wordt vertolkt door Robin Wright, die dat intens doet, de enige goede rol van de film; diepreligieus en fanatiek het Noorden hatend. De rest van de cast is degelijk, met uitzondering van James McIvoy, die de hoofdrol speelt, en faalt. Nergens krijg je het gevoel dat hij een logische verandering doormaakt van een Noordelijke soldaat die wraak wil (net als het volk) naar een man die voor de grondwet vecht. (En daarvoor bijvoorbeeld zijn vrouw opgeeft.)

The Stoning of Soraya M
De meeste Iraanse cinema die ons bereikt is best hip, met jongeren die creatief omgaan met de sharia. Daarom is het wel eens 'goed' een film te zien die zich in een klein dorpje tijdens Taliban-periode van Iran afspeelt. Jammer dat het vooral een Amerikaans project is, dat bij vlagen neigt naar moslim-bashen. The Stoning zet piepend en krakend, vol moeizaam acteerwerk een raamconstructie op, waarin een buitenlandse journalist van een vrouw een tragisch verhaal krijgt te horen. De vrouw van middelbare leeftijd (overigens net mijn groep 7-lerares; kordaat, volks, zwaar doorrookte stem) heeft haar nichtje verloren. We zien hoe het dorpje langzaam wordt opgehitst door ontstellend foute mannen. (Ik geloof best dat het zo ging, maar ze zijn hier echt evil als bad guy Jafar in Aladdin.) Dat laat onverlet dat als de dag van de steniging aanbreekt de film toch, eh, raakt. Wat een martelaarsdood is dat zeg. Op weg naar je executie lopen je voormalige vrienden mee, terwijl ze alvast met de stenen tegen elkaar slaan. Kort daarna volgt nog een fenomenale en bizarre interruptie, die ik niet zal verklappen. Maar wat moet gebeuren zal gebeuren. Daar schakelt de film toch weer over op de sentimentele slow-motion die ze al eerder te vaak heeft ingezet, maar ergens is dat om de kijker te sparen. Het waren anders Passion of Christ-achtige taferelen geworden. De enge James Caviezel was dus op vertrouwd terrein, hier de journalist, eerder Jezus bij Mel Gibson...

Rabat
Dunya en Desie voor jongens in quarter-life crisis, dat is Rabat. Iets minder soapy (duh Dunya en Desie was een jeugdserie) maar aan de andere kant waren de twee hoofdpersonages daar toch wat intrigerender. Toch is Rabat geslaagd, al was het maar omdat het reclamefilmpjesduo Habbekrats (hier in langspeelfilm debuut) de looks in orde heeft, glossy geschoten plaatjes, goedgekozen muziek erbij; een roadmovie is daarvoor het perfecte format. Ook ambitie is aanwezig, zo opent de film met een zwierig lang shot richting bruiloft, die dan om budget-redenen wel een beetje bedompt en klein overkomt, terwijl er toch 200 gasten aanwezig zouden moeten zijn... De broer van de bruid is het hoofdpersonage, en dat is dus mr. Gouden Kalf-speech, die óf daar nog in character was, of gewoon altijd hetzelfde is, als een nerveuzig Thomas van Luyn-typetje. “De Kalf” lijkt dan ook meer eerbetoon voor film, dan voor zijn rol. De man begint wel erg zwak, dreigt te worden weggespeeld door de flat characters die hem vergezellen, om dan alsnog in de rol te groeien. Dat heeft dan weer wel wat moois, alsof hij naarmate de chronologisch gefilmde reis vordert zekerder van zichzelf werd. (Maar dat heeft dan weer niet veel met acteren te maken.) Hoe het ook zij, op weg van Amsterdam naar Rabat komen de drie jongens ingelaste script-momentjes tegen, en dwalen door grote steden. Pizzeria-filosofie: 'De helft van alle Italianen is een Turk of Egyptenaar.' Als de Spaanse kust is bereikt en de conflicten tot uitbarsting komen wordt de film echt goed. Meteen erna is de aankomst in Marokko ook fantastisch, het beloofde land van de reis. Je voelt het enthousiasme. Het is jammer dat de film daarna niet doorbijt en des schone illusie doorprikt; want alle problemen (uithuwelijking met name) worden grappig, maar al te galant weggewerkt. Zo had de Marokkaanse bloem Yasmine die te Rabat op de held wacht, juist wél al haar hoop op hem gevestigd moeten hebben.

Talibanperiode van Iran? Taliban zijn bepaald geen vrienden, Khatami heeft de US zelfs uitgebreid geholpen toen ze Afghanistan ingingen (om als dank tot de Axis of Evil te worden gebombardeerd).

Wel toevallig, dinsdag net een interview gedaan met iemand die die film als inspiratie had gebruikt voor een nummer. :)

gheh, oh, schrap en vervang door 'fundamentalistisch religieuze', ofzoiets. :)

Rabat moet je trouwens gezien hebben MB. :) om het Arabische popliedje dat langskomt als ze net Marokko binnenrijden bijvoorbeeld.

Ah, spreekwoordelijke zin. :)

Klinkt wel als zo'n typische 'wereldcinema' film waar je vooral de boodschap dient te ontvangen hoe erg het allemaal is in al die verre, stoffige landen. Vreselijke dingen die je altijd zullen raken idd, ongeacht het waarheidsgehalte en mits een beetje vakkundig verteld. Niet dat die dingen niet gebeuren en dat het niet vreselijk is en dat je 't niet wil bagatelliseren of een apologeet voor 't regime wil zijn etc. etc. ;)

Als Rabat op tv komt pak ik 'm zeker mee. Ik vind ze meestal wel vermakelijk. Benieuwd of deze, of anders Shouf Shouf Zombibi, eens een punt gaat zetten achter die Marokkaanse (of in bredere zin 'allochtoonse') emancipatie.

Source Code
Na Matt Damon krijgt ook Jake Gyllenhaal zijn eigen Inception. Even lijkt The Adjustment Bureau te worden overtroffen, maar eigenlijk loopt het nog veel drastischer mis. Bovendien beginnen de gladde klinische looks me tegen te staan. Niks van de houtje touwtje charme van Moon. (Ik herinnerde me pas achteraf dat Source Code van Duncan Jones is, dat maakt 'm nog teleurstellender.) Een Philip K Dick-achtige verhaal heeft een noirige setting nodig. De premisse is onnavolgbaar, maar heeft geen engelen nodig. Ergens in de nabije toekomst kan men het werkgeheugen van een dode projecteren, en zodoende iemand anders door die laatst opgenomen 'loop' te laten, eh, lopen. Jake Gyllenhaal is de man die dat (eerst nog van niks wetend) mag doen. Het moment dat hij in de spiegeling van de treincoupé ziet dat hij niet is wie hij denkt dat hij is, is fraai creepy. Typerend genoeg wordt daar verder nooit meer bij stilgestaan. Er is een bomaanslag op handen, en Jake moet de dader vinden. Ik dacht een tijdje dat de twist zou zijn dat his other self de bom had geplaatst... Net als in The Groundhog Day weet Gyllenhaal na een tijdje precies wat er gaat gebeuren en manipuleert zo zijn reisgenoten waaronder Monaghan als bizarre love interest. De film faalt vooral daar waar ie geniaal had kunnen worden, terug bij bewustzijn. Daar orakelt een gruwelijk slecht geacteerde Frankenstein-dokter, en ontdekt Gyllenhaal hoe hij er werkelijk aan toe is. (Met hulp van de operator, ik dacht even nog dat het zusje Maggie was.) Maar dan. De afwikkeling. Die scheert even langs een lief After Life-einde. Heel Japans; als je je die 8 minuten zo vaak over kan doen, kun je het ook perfect afronden. Maar ja, een Hollywood-film kan niet bestaan zonder de redding van zowel held als het meisje. En dat past júist hier, totaal niet. Het is een schoffering van alle nerds die dit verhaal serieus namen.

Blue Valentine
De ultieme anti-date film. Je zult je nieuwe vlam maar mee naar de bios hebben genomen voor dit 'romantische drama'... Een prachtige mokerslag. De opening heeft Franse allure, misschien komt het doordat het dochtertje op Ponette lijkt. Zij ontdekt dat de hond verdwenen is (symbolisch!) waarna Ryan Gosling en het meisje samen de nukkige Michelle Williams wakker maken. De sfeer lijkt nog even gezellig, maar slaat al snel om in geklier. Het broeit. Mooi detail: papa probeert het kind tot het eten van d'r ontbijt te verleiden met een spelletje, tot ergernis van mama, die vervolgens eenzelfde soort trucje uit haalt om het kind in d'r jurkje te hijsen. In dat eerste half uur is vooral Michelle Williams onwaarschijnlijk goed, haar blik als ze te laat op een basisschooluitvoering arriveert, later diezelfde dag; onbetaalbaar. Ryan Gosling heeft dan nog iets karikaturaals, mede door zijn looks van een verlopen seventies rocker die een comeback maakt. Gosling mag alles uit de kast halen in het spiegel-verhaal, waarin het tweetal elkaar leert kennen. Hij zingt zelfs een goofy liedje. Blue Valentine is zo goed dat de eerste mindere scene simpelweg opvalt, daarin wordt Michelle's vader geïntroduceerd. Een ogenschijnlijk overdreven reli-driftkop. Maar zelfs die scene valt in de loop van het verhaal op zijn tragische plek, want langzaamaan schuift de film toch op van Franse subtiliteit naar echt Amerikaans indie-drama. Vooral Williams krijgt het flink voor de kiezen, en blijkt een historie van foute vriendjes met zich mee te dragen. En dan is daar de jonge charmeur Ryan, de creatieve goedzak en het eeuwige kind, die in een terzijde een pracht van een goede daad voor een bejaarde verricht (kippenvel!) om door 'het universum' prompt beloond te worden met een droomontmoeting. Maar hoe lief die scenes ook zijn, elke keer opnieuw keren we weer terug naar het nu, naar even schrijnende als hopeloze relatie-reddingspogingen, van mensen die in oude patronen vervallen.

No et Moi
Als fanatiek negenjarig Kinderjury-lezertje las ik ooit een jeugdboek van niemand minder dan Peter-Jan Rens. Vooral bekend van de lolbroekerij, natuurlijk, maar niets daarvan in die roman. Mijn moeder was zwaar geshockeerd.. Straathoertjes, overdoses, verkrachtingen, en ga zo maar door. No et Moi lijkt erop, zware ellende vermomd als kinderfilm. (Er is zelfs een stukje animatie.) Een pienter meisje, dat, altijd didactisch onverantwoord, twee klassen heeft overgeslagen, ontvlucht haar kapotte middenklasse-huishouden (moeder invoelbaar depressief, vader wanhopig) en hangt rond op het treinstation. Daar ziet ze de zwervers en ze besluit er een te interviewen voor een spreekbeurt. De jonge No is een ware Pippi Langkous-achtige wervelwind, perfect gespeeld, op het overdrevene af, maar dat soort borderliners vindt je nu eenmaal aan de zelfkant. Manisch compromisloos. Het arme poppetje wordt helemaal overdonderd en uit haar schulp gesmeten. De film ondertussen lijkt niet overtuigd van haar eigen kwaliteiten. Er verschijnt een nogal overbodige voice-over, en in potentie boeiende dialogen en momenten worden weggedraaid ten faveure van muziek. Jammer, want zo flitsen we bijvoorbeeld door het ontstaan van de vriendschap tussen het schoolmeisje, en een (veel ouder) schoffie dat bij haar in de klas zit. Om die lijn goed te schetsen had de film best nog wel wat scenes in mogen lassen, met plagerijtjes bijvoorbeeld. (Het meisje heeft consequent een 'jatbaar' mutsje op bijvoorbeeld...) Zo ontstaat er vrij abrupt een driehoeksvriendschap, tussen 3 jongeren met een krasje, die zich na een tijdje naar het ouderlijk huis van het spreekbeurt-meisje verplaatst. En daar leidt de komst van de onvoorspelbare No tot revitalisering als totale ellende. Ergens tussen uitgelaten dansen op het bed en de medicijnkast plunderen. In die tweede helft werkt de soundtrack trouwens wél goed, met de toepasselijke hit van Madcon, veel Portishead, en aan het onvermijdelijke einde, de onvermijdelijke klassieker. 'So close no matter how far'. Op cello's. Fraaie film.

Your Highness
Kan men afzetten na gedurende de intiteling te hebben geconcludeerd dat David Gordon Green weliswaar regisseerde, maar niet schreef. Zijn stoner-grappen zouden heel wat droger hebben uitgepakt; dit is 100x flauwer (en 'natter') dan de slechtste Mel Brooks-film. Danny MacBride's humor komt neer op ontstellend simpele schuttingwoord-conclusies en de mindset van Ron Jeremy, waarop ie toch al lijkt. Hij schreef zichzelf hier in een Lord of the Rings meets Herakles verhaaltje, waarna hij de geldschieting waarschijnlijk pas rond kreeg toen hij de wulpse Natalie Portman kon presenteren. Zij voldoet visueel, maar enkel Zoey Deschanel is semi-grappig (en zingt!) als 'maiden in distress'. Drie Shakespeariaanse heksen hebben haar aan 't eind geil getoverd, waarna ze gretig toehapt op Danny's net veroverde scalp (een Minotaur-penis...) 'Don't suck thát!'. Zo'n film dus. Een met woeste witte haarbos getooide Toby Jones vertoont ondertussen in een bijrolletje een opvallende gelijkenis met Paul Scheffer. Althans, alleen van boven. Mag je hopen...

Ik was ook zeer te spreken over Blue valentine. En die film heeft toch iets langer na zitten etteren dan ik tijdens het kijken kon bevroeden. En ja, het is de actrice van het jaar. ZIe ook Meek's cutoff, ook zo goed, zo overtuigend ingetogen geacteerd.

Zie ook Meek's cutoff

die heeft dus nog niet eens een NL bios-release gekregen merkte ik (en zal ook wel niet meer komen dan). wel de voorpagina van Film Comment, maar geen distributeur. tsk tsk. moet 'm niet vergeten nog te kijken dus.

Hey Ludo, heb jij Tokyo-ga weleens gezien? Die docu van Wim Wenders over het Japan van Ozu? Dat was hevig genieten! Echt iets voor jou ook. En Sans toi ni loi van Varda? Net zitten kijken. Into the wild en dan echt goed. Nee fantastisch.

Meek's cutoff heeft dus nog niet eens een NL bios-release gekregen merkte ik (en zal ook wel niet meer komen dan). wel de voorpagina van Film Comment, maar geen distributeur. tsk tsk.

Ik heb elke filmjournalist deze film horen prijzen maar volgens IMDB is de totale opbrengst minder dan één miljoen dollar in de VS. Da's dus minder dan De Heineken Ontvoering in een weekend (en dat is nog voordat vandaag alle Nederlandse voetballers de film gaan zien).

x-post beide op de lijst dus. van Varda heb ik wel eens alle fictiefilms op de kijklijst proberen te zetten, maar al rondneuzend merkte ik al snel dat haar oeuvre (zoals Les Plages d'Agnes) op internet lastig te vinden is, en voor imaginaire moraalridders, bij de lokale cultvideotheek hadden ze OOK niks van haar. echt onterecht obscuur gebleven.

en lol, is waar natuurlijk, en een western... daar zijn eigenlijk geen liefhebbers meer van over, denk ik soms. aan de andere kant draaide Wendy and Lucy wel gewoon in de bios

(dat was geen western, maar wel van Kelly Reichardt)

Er zijn Engels ondertitelde uitgaven van Sans Toi Ni Loi, o.a. op Criterion, dus daar moet makkelijk aan te komen zijn. Tokyo-ga is alweer lang geleden, dus die moet ik maar eens een keertje gaan herzien, het liefst in combinatie met iets van Ozu. Er is wel meer oude Wenders die ik nog steeds niet heb gezien, zoals Im Lauf der Zeit, maar om een of andere reden laat ik films die langer zijn dan 2,5 uur meestal nog even liggen voor als de dagen korter worden. Meek’s Cutoff verwacht ik elk moment op de deurmat.

Westerns … daar zijn eigenlijk geen liefhebbers meer van over, denk ik soms

Behalve als ze gemaakt worden door Ethan & Joel Coen.

Разследване (Investigation)
Beetje Scandinavisch aandoende detective. De kaval in de soundtrack herinnert nog aan Bulgarije (en de Nevski kathedraal en orthodoxe dingetjes waar het religie betreft). Maar het verhaal waarin een politieagente zich verliest in onderzoek en daardoor het thuisfront verwaarloost en bovendien sneeuwerig weer zorgt dat je denkt in Noorwegen te zitten. Goed acteerwerk ook.

Im lauf der zeit vond ik zeer de moeite, al was Alice...me iets liever. Ik zit nu een beetje aan te hikken tegen Stand der dinge. Lijkt me zo tarkovsky :) Over Meek moeten we het maar eens hebben als je hem gezien hebt, Vido. Ik vind het een schoolvoorbeeld van rechtvaardigbare slow cinema.

Er zijn Engels ondertitelde uitgaven van Sans Toi Ni Loi, o.a. op Criterion, dus daar moet makkelijk aan te komen zijn.

ik klopt, ik jengelde te vroeg, ik zie dat de onvolprezen bieb 'm heeft. (nu uitgeleend, wow, ik ga de naam van die Varda-liefhebber opvragen ;) )

Im Lauf der Zeit ist ein muss-sehe.

Behalve als ze gemaakt worden door Ethan & Joel Coen.

oh ja (aan de andere kant, ik denk dat True Grit minder bezocht is dan die joodse man krijgt het zwaar te verduren-film waarvan ik de titel nu even kwijt ben)

-1e ik

Attack The Block
En dat Block moet je uitspreken als 'blat'. Zoals bok-bok het geluid is van een kogel. Dit is namelijk een oi oi oi-film vol brap brap-Dizzee Rascals, en een aanstekelijk rare combinatie van komedie, gang violence én science-fiction. De schoffies praten in zulk plezierig theatraal gestileerd 'slang' (bruv, fam, cuz, allow it) dat het bijna The Warriors lijkt. Lieverdjes zijn het zeker niet, daar draait men niet omheen, want ze beginnen de film met een beroving van een dame die later nog een belangrijke rol zal spelen. Dit akkefietje wordt onderbroken door de entree van... aliens. Aliens vs The Block: FITE! 'I am going to murk that thing!'. De aliens zorgen weliswaar voor bloederige taferelen, ze zien eruit als silhoutten uit een kinderboek (van Sendak bijvoorbeeld). Spannend wordt het dus zeker niet, maar de lokale posse legt desalniettemin als de tien indiaantjes het loodje, druk doende de beessies te bestoken met het vuurwerk van Bonfire Night. Tijd om na te denken is er nauwelijks, tot men zich verschanst in 'the weed room'. Vanuit daar bestiert de lokale gangsta-rap Don zijn handeltje in p's en white, met hulp van Nick Frost, hier al Timothy Spall-achtig een stuk leuker dan in het toch al vergelijkbare Paul. Een klein momentje van reflectie is nog wel het noemen waard; als de jonge vrouw, die van slachtoffer naar medestander is gepromoveerd, de kamer van de stoere leider bezoekt. 'Heb je een klein broertje?' 'Nee.' “Hoe oud ben je dan?' '15...'

The Way Back
Peter Weir is best in staat een leuke genrefilm met sterren te maken (zie Master and Commander) maar hier is ie gemakzuchtig. En dan te bedenken dat hij in Gallipoli wel raad wist met uitzichtloos woestijn-gewandel. Daar is het echter een bevreemdend intermezzo in een oorlogsfilm, hier doen we er in zekere zin de volle 2 uur over. Een groepje gevangenen ontsnapt uit een Sovjetkamp, de bewaking stelt niet veel voor, maar zoals de kampleider al meldt: Siberië zelf is tig miljoen vierkante kilometers gevangenis. Het groepje communistische “staatsvijanden” en criminelen communiceert in het Engels (de film probeert daar zelfs nog verklaringen voor te geven) door onder meer de wijze leider van het groepje een halve Amerikaans-Finse remigrant te laten zijn. Tja. Dat is Ed Harris, die er gepast breekbaar uitziet. Een ander opvallend personage is Colin Farrell met Lenin en Stalin-tattoos, als Russisch straatratje. Doet ie leuk. Maar met die twee rollen heb je inhoudelijk al het interessante wel gehad; de rest van het groepje valt nauwelijks uit elkaar te houden, en de belevenissen worden nergens zo intens als Gallo's vergelijkbare helletocht in Essential Killing. Blijven enkel de fraaie soms Lord of the Rings-achtige plaatjes over. Siberische naaldbossen en rivieren, Mongolische zandvlakten en uiteindelijk Lhasa.

Super 8
Zo wordt het (zie Attack The Block) wel een overdosis Paul-films. Al is dit dus een ode van de meester Spielberg aan... zichzelf! (Nou ja, met Abrams in de regiestoel.) Maar het is echt Spielberg voor en na hoor, vermakelijk vermengd met elementen uit fifties-paranoia-sci-fi films als The Blob. Super 8 begint erg sterk, met een even eenvoudige als sentimentele opening zoals alleen Spielberg dat kan; om vervolgens een groepje jongeren te introduceren die een eigen filmpje schieten. Gebabbel over de kunst van het scenarioschrijven, allemaal erg leuk voor de cinefiel. Vooral de regisseur is (logischerwijs?) erg goed getroffen; een dikzak-dictator. Daarbij valt het hoofdpersonage wat in het niet. En dat gevoel bleef ik helaas houden, een clichématig mooi jongetje (Bieber meets een vleugje Harry Potter) dat zich aan het eind wel érg kordaat gaat gedragen. Ik wilde 'm waarschijnlijk Submarine-nerdier. Zijn vader, de lokale police deputy, is ook net Keanu Reeves. Voor de krasjes in de vriendengroep zorgt Elle Fanning, die ergens letterlijk in 1 schreeuw zowel een meisje als een jonge vrouw lijkt. (Elders ligt het er maar net aan hoe ze haar hoofd draait.) Zij is de ster-actrice van zowel de film als de film-in-film. Maar dat Super 8-gebeuren raakt na een geluidstechnisch magnifiek bruut trein-ongeluk op de achtergrond voor heel veel actie. Met teveel overbodige flat characters ook, één personage uit het vriendengroepje lijkt in de film te bestaan om af en toe te kotsen... Ik schoof langzaam toch terug van het puntje naar mijn stoel. Heel grumpy ga ik er verder niet over doen hoor, anders zien we straks Dennis Eichhorn niet meer terug, waar is ie sowieso!?

Meek’s Cutoff is magnifiek. Ik heb nog wel even een weekend nodig om er meer over te kunnen zeggen. De film heeft ook voor mij een perfect einde. Klopt het, Olaf, dat je uiteindelijk geen recensie hebt gepubliceerd op de Subs?

Ik had bij het kijken de ondertiteling aangezet, omdat dat vaak handig is (bij Mumblecore zou het zelfs een verplichte optie moeten zijn), maar in het geval van Meek’s Cutoff had ik het gevoel vals te spelen. In het begin zijn de dialogen nauwelijks te verstaan. Een bewuste keuze van de filmmakers, dus ik kreeg dankzij de ondertiteling meer informatie dan de bedoeling geweest zal zijn geweest. Ik zou in de eerste nachtelijke dialoog vermoedelijk nooit gehoord hebben dat de immigranten hebben overwogen gids Meek op te hangen, omdat ze hem niet vertrouwen en vermoeden dat hij hen expres laat verdwalen. Op dat moment wist ik niet eens zeker wie van de personages Meek was.

Nee, ik heb geen recensie geschreven. Baal van mijn eigen non-output. Ja, ondertitelaar die te actief is hahaha. Zag hem op IFFR, was niet eenvoudig. Het einde is inderdaad fantastisch. Ik schreef ergens op het web dat ik 200 films op kan noemen die laten zien dat oorlog waanzin is, maar probeer nog eens 1 film op te noemen die laat zien dat uiteindelijk, aan het einde van de rit, vertrouwen onontbeerlijk is. Je kunt er ook nog de tijdsgeest in lezen he. Meek als PVV. Michelle Williams als Groen Links. Waardoor het een enorm humanistische film wordt. Ik hou van films die door een traag tempo je deelgenoot maken van het tempo van het leven dat wordt verfilmd. Vaak is dat noodzakelijk om de dingen te kunnen begrijpen (Stellet Licht, of Parque via). Neem de eerste 20 minuten van Meek's cutoff. We zien een paar huifkarren een rivier oversteken, waarna ze pauzeren om eerst de kleren te drogen. Zo langzaam gaat het dus. Dat moet je weten, dat moet je voelen. Dat is belangrijk voor de rest van de film. Dat zorgt ervoor dat het einde er zo inhakt.

Neds
Non-educated delinquents borduurt voort op de succesvolle Britse 'scum'-films uit het verleden, en daar ben ik altijd gevoelig voor. Zelfs voor een Ray Winstone-achtig in de hoofdrol is gezorgd. Al lijkt de dikke gozer ook nog wat op Tim Knol. Dat is meteen het enige sympathieke aan hem, het verraderlijke ergens. Dit studiebolleke, hoe kan hij toch zo slecht zijn? Nou, één zomervakantie. Niets schrijnenders en mooiers aan deze film dan de realisatie dat zes weken vakantie iemand kan verknallen. Juist een arme jongen uit een Schotse arbeiderswijk, streber en uitblinker op school, maar zodra die sluit heeft hij niets anders op terug te vallen dan de straatcultuur en jarenlang opgebouwde woede. En daarin is zijn geldingsdrang even groot. Nog even terugschakelen naar school, want daar zijn de leraren geweldig goed getroffen, of het nou gaat om de cynische rector, die zich met galgenhumor op de been houdt, of de uitgebluste leraar die in een hokje de losers en brekebeentjes in de gaten mag houden. (En meer ook niet.) De buitenschoolse activiteiten bestaan uit hooliganisme, onderbroken door beklemmende gezinsscenes. Britten zijn altijd goed in ontzettend foute papa's (Distant Voices, Still Lives!) en de vader in dit verhaal mag er ook weer wezen. 'Come downstairs you fat cow'. Toch had ik hem in nog wel wat meer scenes willen zien. (Maar ja, hij is nooit thuis natuurlijk.) Enigszins verrassend neemt de tot dan zeer realistische film in het laatste kwart een mystiek-katholieke wending. Dat had van mij niet gehoeven, maar het maakt het einde wel wonderlijk. Een groepje Neds op excursie naar een safariparkje. Parkbeheerder: 'Get back in the car', Ned: 'Don't worry I won't touch your fucking lions!'. En even later duiken die beesten natuurlijk toch op. Zo nep dat ze net zo goed over hadden kunnen schakelen op Tom & Jerry-animatie, maar het maakt het einde er niet minder op. Wie heeft er een bijbelquote paraat? Deze misschien: Als lam is Hij gestorven, maar als leeuw zal Hij afrekenen met zijn vijanden.

Jane Eyre
Hm, het lijkt wel Wuthering Heights dacht ik na een tijdje. Maar dit is toch Austen? Wat een 'rauwe' versie dan zeg... Och nee. Waar Austen-heldinnen zélf nogal hysterisch zijn, komt de waanzin bij de Bronte-zusjes vanuit de omgeving. En eigenlijk is dat spannender, meer Von Trier. (Maar zowel bij Austen als bij de Brontes komt er aan het eind een deux ex-machine oompje met een zak geld....) De plaatjes in Jane Eyre zijn om door een ringetje te halen. Dat kon je wel verwachten, maar toch, echt schilderachtig in licht (en vooral) duisternis. Mia Wasikowska is de titelheldin (met curieus accent, het schiet alle kanten op voor mijn gevoel) maar met de juiste koele vastberadenheid. Ze lijkt net Tilda Swinton. Na wat kortstondige flashbacks in een chaotische raamvertelling, wordt de film echt mooi als “Belle” Jane in het afgelegen Rochester aankomt. Daar wachten Judi Dench de huishoudster en “La Bete” (Michael Fassbender) op haar. De laatste is erg sterk, maar dat is dan ook het ultieme Bronte karakter. Impulsief, een duistere orkaankracht van lusten en negatieve gedachten. Hun opbloeiende romance en de Fritzl-twist; zeer geslaagd. Alles wat erna komt voelt wat geforceerd en gehaast aan.

True Grit
Is dit nou een remake, of zijn de Coens teruggegaan naar de roman en hebben ze dáárvan een nieuwe bewerking gemaakt. Ben nu toch wel benieuwd naar de eerdere film, want True Grit is een stuk leuker dan ik had verwacht. Eerst wat mopperen. Die raamvertelling, waar is die nou voor nodig!? Is het om Steven Spielberg, die een credit krijgt als executive producer, te plezieren? Het openingsshot is mooi en mysterieus, daar had niemand doorheen hoeven praten, en zeker geen oudere versie van het hoofdrolspeelstertje. Om over het overbodige coda nog te zwijgen. Het begin is sowieso wat moeizaam; meisje komt aan in Western-stadje, waar het decor lelijk digitaal is (de looks zijn überhaupt niet verschrikkelijk geslaagd) en dan lijkt de film ook nog op de komische toer te gaan, met wat flauwe grapjes. (Niet dat de film geen grappige elementen kent, ze moeten alleen niet benadrukt te worden.) Maar na die eerste paar minuten, en met elk belangrijk personage dat Haylee Steinfeld tegenkomt, wordt de film beter en beter. Het meisje ratelt aanstekelijk en verbluft daarmee oude western-cracks Jeff Bridges en Matt Damon, die beide mee worden getrommeld op een tocht om haar vader te wreken. Vooral Matt Damon is opvallend sterk; zijn personage schiet alle kanten op (van vervaarlijk en sleazy, naar dom, naar heroisch) en toch blijft hij geloofwaardig. Als dit een klassieker was geweest was Bridges net zo sterk, maar ik had het gevoel dat zijn personage nog smoezeliger en charismatischer had kunnen zijn. (En misschien wel 'in action' het loodje had moeten leggen.) Niettemin is bijvoorbeeld de sequentie rond het opzetten van een hinderlaag in een mountain cabin erg mooi. (De oude baas legt vanuit de schuilplaats rustig uit wie daar ten tonele verschijnen.) Ned Pepper wordt trouwens vertolkt door de nog altijd wat onderschatte (en intense) Barry Pepper. Ook de bizarre randfiguren doen hun werk. (Man in bearsuit!)

Get Low
Vooraf dacht ik dat dit een soort Whales of August zou worden, een sentimentele showcase voor oudjes; hier dan Bill Murray en Robert Duvall. Nu is natuurlijk alleen de laatste echt oud, en Bill Murray, die heeft eigenlijk meer/maar een bijrol. Get Low heeft op haar beste momenten wat weg van een boek van Wallace (die o.a. Big Fish schreef). Een American Gothic Tale, met excentrieke figuren, die een raadselachtig verleden met zich meedragen. Robert Duvall speelt een kluizenaar, die na 40 jaar afzondering maar eens een feestje wenst te geven. Een funeral party! Begrafenisondernemer Bill Murray (met snorretje net Ian Holm) ruikt geld en wenst wel mee te werken. Gaandeweg wordt duidelijk dat het niet zomaar een afscheidsfeestje is; we zien flitsen van een brand, en er wordt een mysterieuze Reverend opgezocht, maar áls het feestje en de onthullingen komen valt de film plots uiteen. (Terwijl de muziek de boel driftig probeert te lijmen) Het idee is ergens gewoon té mal, de situatie nep, de onthulling te liefjes, en op deze manier schoon schip maken voor je dood, ik vond het ineens egotrippend Amerikaans.

geen van de lezers hier zal het níet weten maar Ned Pepper is de schurk in True Grit (en de man voor wie die hinderlaag wordt gelegd) :)

of moet ik dan zeggen niet niet hmm. anyway. te vroeg voor driedubbele ontkenningen :P

[b

Dat wordt vet!

inderdaad!
Le gamin au vélo
Mijn eerste Dardenne-broertjes film. De eerste minuten zijn schokkerig, er is een ongemakelijke spanning en ik krijg de indruk naar een film van Haneke te kijken. Maar al snel slaat de sfeer om, al blijft het een beetje ongemakkelijk. Een hyperactief jongetje, op zoek naar zijn vader, in een heuvelachtig dorp met bossen rondom. De thema's zijn zwaar, maar de film als geheel bijzonder luchtig, soms zelf heel komisch. Niet in de laatste plaats door de acteerprestaties van de kapster (Cécile de France) die besluit het jochie in huis te nemen. En dan is het net Truffaut's '400 Blows', want de jongen gaat de wereld verkennen, met alle gevolgen van dien. Met name de acteersprestaties van de jonge Thomas Doret en De France maken deze film tot iets heel bijzonders.

La nostalgia de la luz
Een Chileense documentaire die alleen in Frankrijk een distributeur heeft. Het tempo is langzaam, en opent met beelden van de kosmos, gemaakt vanuit de woestijn in Chili. Langzaam verschuift het thema van astronomie naar historische gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden in diezelfde woestijn en dan kun je niet meer terug. De beelden over het militaire regime worden niet je strot ingeduwd, maar heel subtiel komen er meer feiten naar buiten over wat er is gebeurd en hoe overlevenden van verdwenen familieleden omgaan met verlies van naasten. Met een sterk een hoopvol einde van een jonge vrouw met kind word je als toeschouwer toch niet met een naar gevoel opgezadeld als je de bioscoop verlaat. Een documentaire 'well worth searching for'.

ah die docu werd ook in de FilmComment uitgebreid geprezen :) 'over Alles' (ofzo) :)

@Ludo
het deed nogal denken aan Werner Herzog's 'docu's', maar dan zonder gemanipuleer van zijn kant. Wat ik me nu vooral herinner is dat de beelden erg krachtig zijn, er wordt eigenlijk vrij weinig verteld in de hele docu.

viel de soundtrack nog op? (klinkt als een film die een goede soundtrack nodig heeft namelijk)

ja, maar de beelden hebben geloof ik meer indruk gemaakt : ) ik heb die andere film er ook meteen na gezien, was misschien wat teveel van het goede.

If I Want To Whistle, I Whistle
Ach, hier zakt de Roemeense arthouse zowaar eens 'terug' naar het standaard-niveau van de wereld-cinema. Inclusief de bekende ingrediënten: stiltes en impulsieve gewelddaden van niet te peilen personages. Op zich had het inkijkje in een Roemeense jeugdgevangenis (meer een heropvoedkampje) interessant kunnen zijn, maar zelfs de onderlinge verhoudingen tussen de jongens werden me nooit duidelijk. De hoofdrolspeler briest er als een Audio Bully (en Wilfred Bouma) doorheen, hij lijkt in control, maar op andere momenten wordt ie juist behandeld alsof hij net is aangekomen; en zijn plek in de hiërarchie nog moet vinden. (En dat terwijl de jongens elkaar al jaren kennen) Het zal een continue strijd zijn, maar op dat vlak komt de film niet tot leven. Dat geldt wel voor de relatie tussen de jongen en zijn broertje en moeder. Zijn woede-uitbarsting tegenover ma, die 'm eindelijk een keer komt opzoeken, is pijnlijk mooi. Helaas voor film (en jongen) blijft de woede-modus daarna aanstaan, en loopt alles natuurlijk weer helemaal uit de hand. Vraag me wel af wat die jongens nou voor klussen zaten te doen, ergens zitten ze in een boomgaard boomstammen te 'schilderen'?!

Rien à Déclarer
Na Noord-Fransen belachelijk te hebben gemaakt in Bievenue Chez Les Ch'tis, legt Dany Boon de grens nog wat noordelijker, en neemt de Belgen op de hak. Kennelijk zien Fransen de Walen als schietgrage cowboys... En ook nog eens als dom, maar ja, zo ziet iedereen de Belgen natuurlijk. ;) Rien A Declarer begint nogal vermoeiend, veel luidruchtige grappen en nogal schofterig gezwaai met wapens; dit alles bij de douane aan de Franse grens, die in '93 gesloten gaat worden. Leuker wordt de film zodra men daarna tot samenwerking wordt gedwongen, en je EU-grappen krijgt als 'laten we de ene week bij jullie vergaderen, en die erna weer bij ons.' Het is pas dan dat de personages wat vorm krijgen. Benoît Poelvoorde speelt een driftige Belgische grenswacht, Boon zelf doet de bedremmelde Franse versie. En dat doet ie toch wel weer goed. Mr. Bean-achtig stuntelend. Ik mag 'm wel. Het geld van zijn eerdere kassucces is niet verloren gegaan, want uit het niets volgt zelfs een kortstondige naaktscene met Boon himself en Julie Bernard. Olivier Gourmet heeft nog een cameo als priester trouwens...

Unter Dir Die Stadt
Geld en geilheid verpakt in een ondoordringbare kluis van melancholie, dat brengt deze geslaagde Duitse bankenfilm. Ja, een film over de huidige crisis, maar dus ook over relaties, en verveelde lust. De eerste vijftig minuten zijn perfect; een beeldschone huisvrouw (Nicolette Krebitz) dwalend door poenstad Frankfurt. Manlief is net aangesteld bij een soort Goldmann, na omzwervingen langs o.a. Houston. De twee klikken prima, merken we in een paar gemütliche scenes rond het bemeubelen en inwijden van hun nieuwe optrekje, maar toch, de vrouw straalt dan al ongrijpbare impulsiviteit en zelfdestructie uit. Na een tijdje kreeg ik het door; zoals Kirschblüten - Hanami een Duitse ode is aan Ozu, is Unter Dir Die Stadt op zijn minst zwaar beïnvloed door Antonioni. En in die eerste helft is het allemaal even vaag. Zelfs de moderne klassieke muziek ontbreekt niet. (En werkt.) De vrouw begint een relatie met een nog veel hogere bankenpief. Het lijkt een spel, en het is leuk zolang het een spelletje is. 'Ik ben niet van suiker' mokt ze, als de zakenman haar verlegen en teder als een schooljongen bemind. Maar in de tweede neemt de film de lift (een continu motief) naar de begane grond. De lust (en iets wat naar liefde neigt) wordt concreet, de financiële crisis is geen spook meer op de achtergrond, waar mannen torenhoog in hun flats niet aan hoeven denken. De kille magie verdwijnt een beetje. En dat terwijl Antonioni in zo'n geval dus juist nóg grotere cirkels om zijn eigen personages zou gaan draaien, komt deze film dus iets te dichtbij. Al blijft het een kwaliteitsfilm en een tip.
Terzijde: Nicolette Krebitz is het meisje op de cover van Get Ready van New Order. En Tocotronic eerde haar met een liedje.

Eens met If I want to whistle... Twee scenes die eruit springen, verder erg standaard. Die Duitse slinger ik op de lijst.

Eens met If I want to whistle...

Sluit ik me bij aan. Ik was verbaasd over de positieve recensies elders en ben blij te lezen dat het niet aan mij lag.

Nog een vraag om in gedachten te houden bij het zien van Unter Dir Die Stadt: wat is de achtergrond van Nicolette Krebitz' personage? De oudere bankier (de übercreep van 2011) valt niet voor niets uitgerekend op haar. Dat van New Order en Tocotronic wist ik niet. Coole dame.

wat is de achtergrond van Nicolette Krebitz' personage?

ja die scene als ze op sollicitatie gaat...

The Informers
Allereerst: briljante opening. Boven elke kritiek verheven. Daarna lijkt het lange tijd dé film te zijn die eindelijk Bret Easton Ellis weet te vertalen, lijkt het op weg ook om de ultieme L.A. film te worden (de beelden van de stad zijn allemaal subliem). Goeie koppen, mooie jaren '80 details, prachtig gefilmd, het kan niet meer mis gaan en dan opeens op 2/3 stort het totaal in, worden alle verhaallijnen snel en netjes tot een einde gebracht. En zo moralistisch ook in vgl. met het boek. En puristen moesten natuurlijk huilen bij de afwezigheid van de vampieren (erg grappig in het boek.)

Mammuth
Uiterst curieus. Mammuth lijkt eerst nog een fijne feel good movie, met Depardieu cruisend op een oude motor, maar hij komt gedurende zijn reisje zoveel bizarre personages tegen dat de film eerder een geflipt nichtje van Me and You and Everyone We Know wordt. Inclusief allerhande seksgrappen, ooit een film waarin twee oude dikzakken puberale masturbatie-spelletjes spelen gezien? Depardieu wordt door zijn nukkige vrouw op reis gestuurd om affidavits te gaan halen. Lekker karren, maar hop, daar verschijnt Adjani, als irritant en overbodig trauma. Veel leuker zijn (dan nog) de reële ontmoetingen. Je leert nog eens wat; klaarblijkelijk zijn er mensen die met een metaal-detector verlaten stranden leegkammen van muntjes. En daar hele mooie theorieën over hebben. Ook de man die op het kerkhof mondharmonica speelt mag niet onvermeld blijven. Op dat moment heeft de film nog iets kleins, bijna American Job-achtigs. (Ook door het begin in een vleesfabriek en Gigante-supermarkt.) Oude gammele baantjes en de dingen die voorbijgaan, gesymboliseerd door een flashback-echo van geluid in een leeg restaurant, erg fraai. Maar zodra Depardieu bij zijn nichtje aankomt (die in een soort levend kunstwerk woont cq. ís) krijgt de film iets hipsterigs. Wellicht had een geslaagde soundtrack geholpen. De kleuren zijn wel mooi (en dat terwijl Aaltra, van dezelfde makers, expres brak zwart-wit was.)

Somewhere
Een degelijke, grauwe film van Coppola, het is wennen. Er gebeurt dit keer niets boeiends op het gebied van cinematografie, en zelfs de popliedjes vallen nauwelijks op. Somewhere is bijna échte stilte-arthouse. Zelfs de vader-dochter relatie blijft expres vlak, hier niks van het fijne sentiment van Alice in den Stadten of Paper Moon. Ergens jammer van het goede werk van Ellen Fanning, zij doet het wel weer heel naturel. Maar Somewhere gaat volledig over het lege leven van een Hollywood-ster; oftewel, wat moet je als man in godsnaam met je leven zodra het 'sex deficit' is opgeheven. De onbekende Dorff is perfect gecast, hij heeft precies het juiste star appeal, masculien maar open en onschuldig. Vrouwen bieden zich (dus) ook in zijn dagelijkse leven continu aan, maar de onsympathieke Dorff verveeld zich er alleen maar mee. En na gebruik haten ze hem allemaal weer. Alsof iedere vrouw verwacht dat ze de ware voor hem is. Dorff vlucht in de bekende uitwegen zoals gokken, pillen, drank en snelle auto's, maar het werkt allemaal niet. Enter dochter en een heruitvinding en een echte connectie, zou je zeggen. Maar die blijft dus uit. Op een paar momentjes na, waarbij pa wel de hulp nodig heeft van een goofy neef. Allemaal erg seventies, Dorff heeft soms ook wel wat van Jack Nicholson in Two-Lane Blacktop. (En het einde 'channelt' dat ook duidelijk.)

Les Petites Mouchoires
“Hij is compleet geflipt, zijn naam is Ludo”, is zo'n beetje de eerste tekst hier. Ha, lachen denk ik. En die eerste scenes zijn sterk en sfeervol; doorgesnoven Ludo briest door de club, waarvoor ie duidelijk te oud is, en dan op weg naar huis op de scooter. En hop, daar wordt ie al uit het verhaal geschrapt. De trieste sfeer daarna is intens persoonlijk, ik begon al aan Yi Yi te denken, maar de Aziaten hebben toch een nuttige ingebakken subtiliteit die hier node gemist wordt. Na een half uur is de film al afgezakt naar Cloaca-niveau, en het wordt alleen maar erger. Les Petites Mouchoires is The Big Chill, met de drama-factor danig opgekrikt. De moderne hautaine rijkeluisprobleempjes van de Westerse mens, als een film slecht is kan ik er gewoon nauwelijks naar kijken. Een eindeloze reeks flat characters met bindingsangst. Vooral de vrouwen kunnen er hier wat van; zolang mogelijk, zoveel mogelijk opties in het leven openhouden. Tot je bij je naderende huwelijk nog zit te sms'en... Wél geslaagd is het verhaallijntje waarin een Josh Homme-achtige vader uit de kast komt (hij bekent aan zijn beste vriend verliefd op hém te zijn) en dat broeit logischerwijs de hele vakantie lang. En ook hoe zijn vereenzaamde vrouw dat merkt, zonder te weten wat er nou precies loos is, is geslaagd en pijnlijk. Maar daar tegenover staan dus een hele hoop verschrikkelijke cliche-akkefietjes, ik zat te wachten op de zelfmoordpoging, had het personage al gespot, maar die vlucht in een andere Z. (Handig om je leven op de rails te krijgen.) Het ergste van alles is nog het wijze oudste personage, die aan het eind (dat is dus na tweeënhalf uur!) het vriendengroepje de kritiek van de kijker voor de voeten werpt. Je voelt je toch een beetje genaaid.

The Mechanic
Ah, Clive Owen, de moderne Bruce Willis, al lijkt ie ook erg op Eddy Zoey. Hij is hier zo automatische piloot dat ze zelf zijn kapsel niet meer 'cool' hebben geschoren, of zou ie van die inhammen terug hip proberen te maken? Ander hilarisch detail is dat hij (huurmoordenaar) als een soort intellectuele touch totaal anaal over zijn megadure lp-speler doet. Waarop ie dan Schubert luistert. Echt heel hard om zitten lachen. Qua actie voldoet vooral de openingsscène, een dialoogloze 'kill' van een Arabier in een zwembad. Ik vond ook het geluidsdesign erg sterk en apart, muffled, tot bleek dat er een kabeltje van míjn apparatuur niet helemaal goed zat. Tja. Rest van de film; meer kills, een apprentice-verhaaltje (denk Batman en Robin zonder strakke pakjes). Vrouwen en homo's als decoratie, en zelfs de dood van Michael Jackson wordt hier nog even verwerkt, als een enge cult-sekte-reli figuur door schimmige dokters aan de ketamine wordt gelegd.

was geen Arabier bedenk ik me, maar een Colombiaan. maar heel die scene heeft de sfeer van Uday Hoessein in een villa.

http://www.studioarthur.co.uk/wp-content/uploads/2011/07/seventhseal-1024x654.jpg

de meeste zijn niet verschrikkelijk leuk (behalve Rambo dan) maar deze is op de een of andere manier precies goed.

http://www.studioarthur.co.uk/ via http://www.salonindien.nl

Water for Elephants
Het circus! Met Christoph Waltz als directeur en Reese Witherspoon als een Gatsby-meisje; daar kijk ik sowieso met plezier naar. Terwijl de film stiekem erg matig is. Het begint weer 'ns met een raam-vertelling, waarin megasmirk Paul Schneider ook nog een rol speelt. Daarna neemt een voice-over het over (heel lafjes niet van de oude man, terwijl dit toch echt 'opa vertelt' is.) Hoe dan ook, de man verhaalt over zijn kortstondige circus-carriere in de thirties. De tijd van de Depressie, circussen die met eigen treinen door het land zwierven, ondertussen verhongerend. Had spectaculair kunnen zijn, maar op een paar shots in het begin na, die de circus-magie én de armoede 'aan land' illustreren, blijft de film vrij vlak. Het hoofdpersonage werkt zich via rotklusjes op tot olifantentrainer (de olifant is wel spectaculair) en papt vanzelfsprekend aan met Reese, de (andere) 'star attraction', tevens het liefje van de baas. Christoph Waltz schmiert er cabaretesk op los, zijn rol ontbeert elke consistentie, maar als charmante slechterik is het wel weer genieten. (Er zit zelfs een vleugje Woody in dit keer.) Het Day of the Locust-achtige einde is bruut en enerverend, en had een betere film verdiend.

Melancholia
Denen en familiefeestjes, het blijft een lekker pijnlijke combinatie. Zou er iemand nog grote familiegelegenheden durven vieren daar? Von Trier doet een duit in het zakje, met een even mislukte als patserige bruiloft, in het eerste (en beste) gedeelte van Melancholia. Cinematografisch wisselt hij stijlvolle shots af met passend nerveus handcamera-werk, en ondertussen dwaalt Kirsten Dunst daar rond, als bruid in crisis. Zowel melige pa als bitchy ma kunnen haar niet helpen, terwijl zusje Charlotte Gainsbourg alle moeite juist in het organiseren van dit alles heeft gestoken. (En zich nu genaaid voelt.) De kersverse echtgenoot lijkt nog het minst van alleen te weten wat ie met dit melodrama aanmoet. Ondertussen lijkt Von Trier een obsessie voor Kirsten's decolleté te ontwikkelen (steeds zwenkt de camera daarheen) wat na een tijdje ook ongemakkelijk wordt. Er springen niet echt scenes uit, maar sterk is het wel. De overgang naar het metafysische tweede gedeelte voelt ook heel naturel aan, en heel even wordt de film nog beter. Dunst is alleen nog maar depressiever, en jankt aan het diner 'het smaakt naar as'. Ik denk niet dat Von Trier ooit dichter bij het gevoel van depressie is gekomen. Maar meteen daarna verlegd de film de aandacht naar Gainsbourg, voor een soort herhaling van het hysterische Antichrist. Daar had ik helemaal geen zin in, zo'n goed actrice is dat überhaupt niet. Het Asimov-achtige apocalyps verhaal wat zich in dit deel ontvouwt hád erg mooi kunnen zijn; een kalm maar onherroepelijk naderend einde, en je daarmee verzoenen. De beelden mogen er wezen, maar de personages zijn me ontglipt.

Drei]
Het gaat veel te goed met die Duitsers. De economie houdt Europa draaiend, onwerkelijk flitsend voetbal met Buster Keaton, en ook de cinema mag er zijn. Drei heeft een seksuele vrijzinnigheid die Nederlanders zich zelf graag toedichten, maar die ze helemaal niet hebben. (Zijn ze ons daarin ook al te baas.) Drei geeft een moderne twist aan het Turks Fruit-gegeven. Krebs und seks, hier met een stel dat het beide in dezelfde man gaat zoeken. Dat alles nádat bij de echtgenoot kanker is geconstateerd, al blijft de film daar niet te lang bij hangen, en terminaal wordt het ook nergens. De homoseksuele scenes zijn intiem, en voelen ergens toch nog altijd taboedoorbrekend. Misschien in de achteloze ontdekking van een en ander, door een nu niet meer zo heteroseksuele man. Maar de ster van de film, is de vrouw (Sophie Rois). Een echt topwijf, die de grappige strengheid van Marjolein Februari combineert met de heesheid van een TMF-veejay. Ze doet dat allemaal met het aanstekelijk overdreven enthousiasme van een jong hondje. Alsof het haar acteerdebuut is. (Terwijl ze al 20 jaar bezig is.) Ze is ook nog écht zwanger ook zo te zien... Het mooie aan Drei is bovenal dat de film alle grote zaken des levens met een uiterst lichte zelfspot-touch benaderd, spelend met toeval en clichés. Onweer!

-]

Long time no see …

Wow...is het er toch van gekomen. Da's goede timing. Gisteren The Social Network gezien. Hollywood vakwerk.

Wel 't een en ander gezien deze 2 weken, om te beginnen die Millennium serie. Svensk vakwerk, dacht ik kijk er eentje maar 't was echt een serie met cliffhangerts. Nu wel weer even genoeg. :)

Meer volgt …

Pan's Labyrinth
Een kinderfilm met exorbitant geweld. Ik voel 't nie.

Hell's Ground
De eerste Pakistaanse slasher, zoals de meeste slashers/horrorfilms rommelig. Zo zijn er zombies in een meer Texas Chainsaw Massacre-achtig plot verweven. De film is gemaakt in 2007 maar veel muziek is klassieke lollywood van Nahid Akhtar en Noor Jehan. Toch vermakellijk en ze weten er toch nog ook nog een dwerg in te squeezen.

Inferno
Wat een kleurenpracht! Net als Suspiria in dat opzicht, al is de sfeer anders. Keith Emersons soundtrack is wel wat minder goed dan wat Goblin deed. Toch een erg goeie Argento.

Kárhozat en The Man from London
Tarrboxje gekocht. Zoals bekend: supertraag. Het overige doet me denken aan Kaurismäki maar dan zonder de humor. Het filmische equivalent van Khanate, waarbij de laatste een wat rechtlijniger plot heeft dan de eerste. Binnenkort de derde uit de box, Werckmeister harmóniák herbekijken.

True Grit
Prima western, maar een Coenmiddenmoter.

The Last Exorcism
Slim gemaakte horrorfilm op een oud thema. Het leuke is dat je er niet uit komt of ze echt bezeten is of niet. Wat is 'echt' trouwens? Bedoel, zelfs als ze het allemaal maar in haar hoofd haalt maakt dat het dan minder 'echt'? Niet superheavy maar toch intessante stof tot nadenken.

Inland Empire
Drie uur lang griezelen met Laura Dern, die door een groot spookhuis wandelt, namelijk haar eigen hoofd. Weinig dialogen, weinig tot geen plot maar met blogbijdragen van Vido zijn er gelukkig wel wat aanknopingspunten.

The Headless Woman
Na 'Inland Empire' lijkt een film van 86 minuten niks, maar dat is dus niet zo. Want waar blijft het verhaal in deze film, met een hoofdrolspeelster die voornamelijk zwijgt en lief lacht tegen iedereen in haar omgeving? Maar het drama wordt subtiel gebracht, waardoor het nog veel harder aankomt.

The Wild Grass
Mooie kleuren, mooi gefilmd, maar het verhaaltje is wat mager.

Geen Stil Leven
DVD van de docu van Het Uur van de Wolf over Anton Corbijn. Met o.a. Bono, Dave Graham en Brian Eno aan de keukentafel.

Re: The Wild Grass
Mager? Ik kon er niet zoveel chocola van maken, tenminste, het is rrrrraaaaarrrrrr waardoor het niet letterlijk te nemen is. Om van de finale maar te zwijgen.

ja, hij is inderdaad raar : ) finale past wel bij de rest, als in 'raar'.